#δοκίμιο

[epestrefe]

Πώς διασχίζουν οι λέξεις τον χώρο και τον χρόνο; Ένα συναρπαστικό ταξίδι στη ζωή του βιβλίου

Μια περιπλάνηση με στάσεις στα πεδία των μαχών του Αλέξανδρου και στη Βίλα των Παπύρων, στα ανάκτορα της Κλεοπάτρας και στον τόπο δολοφονίας της Υπατίας, στις βιβλιοθήκες και στα εργαστήρια αντιγραφής χειρογράφων, στις πυρές όπου κάηκαν απαγορευμένοι κώδικες και στα γκουλάγκ, στη βιβλιοθήκη του Σαράγεβο και στον υπόγειο λαβύρινθο της Οξφόρδης το έτος 2000. Ένα νήμα που ενώνει τους κλασικούς με τον σύγχρονο κόσμο…

Μια συλλογική περιπέτεια με ήρωες χιλιάδες πρόσωπα, τα οποία συνέβαλαν στη δημιουργία και την προστασία των βιβλίων: αφηγήτριες, γραφείς, εικονογράφοι, μεταφραστές, πλανόδιοι πωλητές, δασκάλες, λόγιοι, κατάσκοποι, εξεγερμένοι, μοναχές, σκλάβοι, τυχοδιώκτριες… αναγνώστες σε κορυφές βουνών και δίπλα στη θάλασσα, στις πρωτεύουσες που σφύζουν από ζωή και σε απομακρυσμένους θύλακες όπου βρίσκει καταφύγιο η γνώση σε χαοτικούς καιρούς. Οι απλοί άνθρωποι, τα ονόματα των οποίων δεν καταγράφει η Ιστορία, είναι οι πρωταγωνιστές αυτού του βιβλίου.

ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΟΚΙΜΙΟΥ 2020 (ΙΣΠΑΝΙΑ)

Πηγή:https://akybernitespoliteies.org/shop/dokimio/papyros-i-peripeteia-tou-vivliou-apo-tin-archaiotita-mechri-simera

[christostsantis]

Γιάννης Πολυράκης - Ο αέναος κύκλος της ύπαρξης

[armosbooks]

#αρμός Γιούλη Ψαρράκη Άνευ Ένας χρήσιμος οδηγός για να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με το αλκοόλ και να συναντήσεις την αλήθεια σου . Θέλεις να εξερευνήσεις ποια είναι η σχέση σου με το αλκοόλ; • Αναρωτιέσαι συχνά αν πίνεις παραπάνω από όσο πρέπει; • Νιώθεις συχνά κουρασμένος/η, χωρίς ενέργεια και δεν ξέρεις γιατί; • Συχνά αποφασίζεις να μην πιεις, αλλά τελικά υποκύπτεις και πίνεις έστω και ένα; • Είσαι έτοιμος/η να βάλεις αυτή τη σχέση στο μικροσκόπιο και να ανακτήσεις το 100% των ικανοτήτων σου; Το Άνευ είναι εδώ για να γνωρίσεις ακριβώς τι ρόλο παίζει το αλκοόλ στη ζωή σου, να επανεξετάσεις παγιωμένες απόψεις που μπορεί να μη σε εξυπηρετούν πια και να δεις πώς οι υγιεινοί τρόποι έκφρασης και διασκέδασης μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις αυτό το high χωρίς να βλάπτεις τη σωματική και ψυχική σου υγεία. Είσαι έτοιμος/η να γνωρίσεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου; . https://armosbooks.gr/shop/filosofia/dokimia-meletes/anef/ . #diavazo #vivlio #book #armosbooks #δοκίμιο #μελέτη #ψυχολογία #ψυχανάλυση #ψυχιατρική @anef_alcohol https://www.instagram.com/p/CowqvEfsQld/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[justforbooks]

Στο Τόκιο, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, και μάλιστα κοντά στο 1964, την καθοριστική χρονιά για την αναστημένη από τα ερείπιά της Ιαπωνία, η οποία, ως διοργανώτρια των Ολυμπιακών Αγώνων, ανακτούσε το καθεστώς ενός πολιτισμένου έθνους και ξεκινούσε την εκπληκτική της οικονομική άνοδο, δυτικόφερτοι κοσμικοί και διανοούμενοι έκαναν μεγάλη ζωή, τρέχοντας από κοκτέιλ σε κοκτέιλ, κι από πάρτι σε πάρτι, και λανσάροντας συνεχώς μόδες.

Σε αυτήν τη λαμπερή κοινωνία, ανήσυχη μάλλον παρά χαρούμενη, με μεγάλη έφεση στο αλκοόλ και θητεία στα μεγάλα πανεπιστήμια που έχαιραν ομόφωνου σεβασμού, επιφανειακά ατίθαση αλλά και κατ' ουσίαν σοβαρή, δεκτική απέναντι στις ανατρεπτικές ιδέες (μηδενισμός, αριστερισμός, εξέγερση κατά των ταμπού μιας χώρας με πολύ ισχυρούς κοινωνικούς εξαναγκασμούς, αλλά και σχεδόν απαλλαγμένης από το βάρος των εξ αποκαλύψεως θρησκειών), μερικά ιδιαίτερα άτομα ασκούσαν ένα είδος αόριστης εικονοκλαστικής πολιτιστικής αυθεντίας.

Ο Μισίμα, από τους πιο αναγνωρίσιμους μεταξύ αυτών, ήταν τότε ένας λεπτός και μυώδης σαραντάχρονος άνδρας, εξαιρετικά κομψός μέσα στη σφιχτή δυτική στολή του σκούρου χρώματος, περισσότερο ελκυστικός παρά όμορφος λόγω ενός συσπασμένου προσώπου, πολύ λεπτών χειλιών, μικρών και ερευνητικών ματιών, που σε κοίταζαν από κάτω, με ένα βλέμμα δύσπιστο όσο και περιφρονητικό. Διάσημος στα είκοσι τέσσερά του, ήδη από το Εξομολόγησεις μιας μάσκας που δημοσιεύθηκε το 1949, ο παραγωγικός αυτός συγγραφέας - όλοι οι γνωστοί Ιάπωνες συγγραφείς, είτε με μεγάλο ταλέντο είτε όχι, είναι σταχανοβιστές της γραφής - είχε δοκιμάσει όλα τα είδη, το μυθιστόρημα, το διήγημα, το δοκίμιο, τη θεατρική ή κινηματογραφική μεταφορά. Είχε παίξει σε πολλές ταινίες και τα περισσότερα κείμενά του, μακρά ή σύντομα, είχαν γίνει σενάρια, ενώ η λογοτεχνική του υπερδραστηριότητα δεν γνώριζε και δεν επρόκειτο να γνωρίσει καμία παύση μέχρι το 1970.

Το 1964, είχαν ανέβει στο Αυτοκρατορικό Θέατρο τα δικά του παράξενα Πέντε μοντέρνα μονόπρακτα του Νο, γραμμένα το 1956, ένα είδος αναφοράς στην κληρονομιά του κανονιστικού προτύπου της "Ημέρας του Νο", που περιελάμβανε επομένως, όπως και στον Ζεαμί, θεατρικό συγγραφέα και θιασάρχη, εφευρέτη του είδους στο 14ο αιώνα, πέντε θεατρικές δράσεις με χορούς και ψαλμωδίες. Την εποχή των Ashogaga Σογκούν, και των φρικτών εμφυλίων πολέμων, αυτή η ψυχαγωγία υψηλής κουλτούρας με τις ερωτικές δολοπλοκίες της με φ��ντο βίαιους θανάτους, άρεσε πολύ σε μια αιμοσταγή αριστοκρατία μορφωμένων πολεμιστών. Πιστός στην αρχική διάταξη του έργου και σε μεγάλο βαθμό και στη θεματική, τόσο ανιμιστική όσο και βουδιστική του Νο, μιας από τις κορυφαίες εκφράσεις της ιαπωνικής τέχνης, ο Μισίμα είχε ωστόσο αλλάξει εντελώς το νόημά του, μεταβάλλοντας σε μπαλέτο ημίγυμνων αγοριών, όμορφων σαν αγάλματα, τη φανταστική ατμόσφαιρα αυτών των μαγικών έργων. Είχε κυριευτεί τότε απολύτως από τη γοητεία της βίαιης και υπέροχης παράδοσης της φεουδαρχικής Ιαπωνίας, δοξάζοντας παράλληλα μία ένοχη και φλογερή ομοφυλοφιλία που δεν έπαψε ποτέ να προβάλλει μετά τις Εξομολογήσεις μιας μάσκας.

Παράξενο πεπρωμένο, δομημένο με ενάργεια ως δράμα ή ίσως ως φάρσα με τραγική έκβαση. Παντρεμένος από το 1957 με την κόρη ενός ζωγράφου της σινο-ιαπωνικής σχολής, πατέρας δύο παιδιών, επομένως φαινομενικά "τακτοποιημένος", τέσσερα χρόνια μετά από αυτές τις πολύ ειδικές παραστάσεις Νο, που γνώρισαν επιτυχία λόγω σκανδάλου, αποσταθεροποιημένος από τα γαλλικά γεγονότα του 1968, τα οποία επέδρασαν σημαντικά πάνω στη διανοούμεν�� νεολαία της χώρας του, ο διάσημος συγγραφέας αποφάσιζε να ιδρύσει μία "Ένωση της Ασπίδας". Με εκατό μαχητές οπερέτας, που έφεραν στολές σχεδιασμένες από τον ίδιο τον ναρκισσιστή Μισίμα που είχε χρίσει τον εαυτό του ράφτη, αυτή η φανατισμένη κομπανία μποντιμπιλντεράδων, που είχαν ερωτευτεί την αντρική εικόνα ενός ηγέτη που είχε πασχίσει να την αποκτήσει με εξαντλητικές γυμναστικές ασκήσεις, επρόκειτο να ολοκληρώσει την μπουφόνικη αυτή κωμωδία (που προκαλούσε γέλια στους Ιάπωνες) με ένα φρικτό γκρανγκινιόλ θέαμα.

Στις 25 Νοεμβρίου 1970, απόπειρα πραξικοπήματος στο στρατηγείο των Δυνάμεων αυτοάμυνας, που διατηρούσε η Ιαπωνία στο Τόκιο, ελλείψει στρατού, με μερικούς ελαφρά τραυματισμένους. Μία αξιολύπητη αποτυχία της Εταιρείας της Ασπίδας. Για να αποφύγει την ατίμωση, ο Μισίμα αυτοκτονεί με seppuku, σαν σαμουράι. Ο υπαρχηγός του, ο Μορίτα, του κόβει το κεφάλι σύμφωνα με την παράδοση κι έπειτα αυτοκτονεί με τη σειρά του.

Οι Εξομολογήσεις μιας μάσκας, ένα έργο άκρας νεότητας που δεν μπορεί πλέον να διαβαστεί σήμερα παρά στο φως αυτής της εξωφρενικής πορείας, αντιστοιχεί στην προ-παραληρηματική περίοδο του Μισίμα, όταν ήταν ακόμη ο καχεκτικός, φιλάσθενος Μισίμα, που τον θαύμαζαν οι γονείς του για την πρόωρη ιδιοφυΐα του και τον είχαν στα πούπουλα. Η τωρινή εκδοχή αυτού του κειμένου αξίζει όλη την προσοχή μας, επειδή είναι κάτι περισσότερο από επανέκδοση. Το 1972, η πρώτη του γαλλική μετάφραση, από την Renée Villoteau, είχε βασιστεί στην αμερικανική μετάφραση του βιβλίου. Όπως υποθέτω και όλοι οι αναγνώστες εκείνης της εποχής, μου είχε κάνει εντύπωση τότε η σχετική του ωμότητα, ή μάλλον η σκόπιμα προκλητική πλευρά του, η εμμονή στα κάπως πρόστυχα σημεία, εκείνα όπου η εξομολόγηση του νεαρού και λαμπρού μαθητή αναφέρεται όχι τόσο στη μύηση στην ομοφυλοφιλική εμπειρία που παραμένει υπαινικτική, όσο στην ανακάλυψη της ασφυκτικής ομορφιάς ορισμένων από τους συμμαθητές του. Καταρχήν, όσων φέρνουν περισσότερο στη μοιραία φιγούρα του Αγίου Σεβαστιανού τρυπημένου από βέλη - επειδή ο ερωτισμός δεν διαχωρίζεται εδώ από μία προφανή σαδομαζοχιστική τάση - ή τουλάχιστον ταυτίζονται περισσότερο με ορισμένα στερεότυπα του ζωώδους, με τη ρητή προϋπόθεση να μην αλλοιώνονται τα φυσικά τους προσόντα, αλλά αντίθετα να εξυμνούνται από μια πλήρη πνευματική κενότητα.

Ωστόσο, η τωρινή μετάφραση, απευθείας από τα Ιαπωνικά, δεν παράγει καθόλου το ίδιο αποτέλεσμα. Μοιάζει πολύ πιο soft. Βεβαίως, από το 1972 (και ειδικά από το 1949, όταν και κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία), έχει κυλήσει τόσο πολύ νερό κάτω από τη γέφυρα των παιδιάστικων και έντιμων ηθών, που ακόμη και ένας Guyotat σε θέματα σεξουαλικότητας δεν προκαλεί πια σκάνδαλο - τόσο το καλύτερο φυσικά. Αλλά, κυρίως, ο πολύ πιο γαλήνιος τρόπος, αναμφίβολα πολύ πιο κοντά στο πρωτότυπο, με τον οποίο η εξαιρετική μεταφράστρια Dominique Palmé αποκαθιστά το χρώμα του κειμένου, μας κάνει πιο ευαίσθητους στην κομψότητά του, στην εκλεπτυσμένη "καλλιτεχνική" του γραφή, και θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα και σε έναν στυλιστικό μανιερισμό που κλίνει περισσότερο προς τον Κοκτώ παρά στον Σαντ.

'Ετσι εξαλείφεται κάπως το ανατρεπτικό ενδιαφέρον του βιβλίου, απολύτως ενταγμένο στη ιαπωνική συγκυρία του τέλους του πολέμου, και της μεγαλύτερης ήττας της ιαπωνικής ιστορίας, που υποχρέωσε το αρχιπέλαγος για δεύτερη φορά - μετά το 1868 και τον Μεϊτζί - να εγκαταλείψει την αιώνια απομόνωσή του και να ανοιχτεί διάπλατα στη δυτική συνεισφορά, και ιδίως στη δημοκρατική της "αναίδεια". Αυτό επιτρέπει στον αναγνώστη να ανακαλύψει ότι το πραγματικό ενδιαφέρον του βιβλίου βρίσκεται πέρα από το coming out ενός αφηγητή του οποίου η λαμπρή δεξιότητα εμφανίζεται κυρίως σε δύο τομείς.

Πρόκειται καταρχάς για μια θαυμάσια έμμεση μελέτη των επιπτώσεων του πολέμου στη ζωή ενός παιδιού και στη συνέχεια ενός εφήβου που βυθίστηκε στην επιθετική ηλιθιότητα του αυτοκρατορικού μιλιταρισμού που αντιπροσώπευσε ο εγκληματίας Χιροχίτο και η κλίκα του, στην κόλαση ενός αγώνα μέχρι θανάτου που τον ξεπερνά. Το 1945, ο Μισίμα ήταν είκοσι ετών. Το Τόκιο κυριολεκτικά συνθλίβεται, ισοπεδώνεται τον τελευταίο χρόνο μιας σύγκρουσης που χρειάστηκε να λήξει με την εξόντωση ενός ολόκληρου λαού. Το βιβλίο δεν ασχολείται άμεσα με τον κατακλυσμό αυτόν, αλλά νιώθουμε, σε κάθε μαθητή και σε κάθε φοιτητή που αναφέρονται εδώ ως μελλοντικοί στρατιώτες, το βάρος μιας ιδεολογίας εφάμιλλης του εθνικού-σοσιαλισμού, αλλά και της πολύ πρόσφατης ταπείνωσης που υπέστη ένα ηττημένο έθνος. Ο φόβος και η οργή που διατρέχουν όλο το κείμενο, έχουν μία εικονική, αλλά και πολύ έντονη υπόσταση.

Ωστόσο, μεγάλη έκπληξη για τον σημερινό αναγνώστη αποτελεί το γεγονός ότι οι Εξομολογήσεις μιας μάσκας περιέχουν μία ιστορία ετεροφυλοφιλικού έρωτα σπάνιας ποιότητας όσον αφορά τη ψυχολογική ανάλυση, και μάλιστα ακόμη πιο πολύ όταν σ' αυτήν δεν κυριαρχεί η στάση του ήρωα, που τον δελεάζει και απωθεί συνάμα η αποκάλυψη της γυναικείας επιθυμίας, αλλά το πρόσωπο της σαγηνευτικής Σονόκο, ένας από τους πλέον μελετημένους και κατανοημένους χαρακτήρες των ιαπωνικών μυθιστορημάτων που παρουσιάζει αυτή τη λογοτεχνία τόσο πλούσια σε εξερευνήσεις της συνείδησης και σε μυστικά ανεκπλήρωτης αγάπης.

Ο Μισίμα δεν πρωτοτύπησε σε αυτά τα θέματα. Συνεχίζει μία μακρά παράδοση, ακολουθώντας τα βήματα τόσο του Τανιζάκι που ταλανίζεται από τον φόβο της γυναικείας δύναμης, όσο και του Καβαμπάτα που χάνει την πίστη του στον έρωτα στο Σμήνος λευκών πουλιών, ένα αριστούργημα που κυκλοφόρησε το 1949, την ίδια χρονιά με τις Εξομολογήσεις μίας μάσκας. Αλλά προαναγγέλλει και τον Μουρακάμι, που περιγράφει τα αδιέξοδα της ρομαντικής σχέσης που θα έπρεπε να ενώνει, ενώ στην πραγματικότητα τόσο συχνά χωρίζει στην Ιαπωνία κάτω από το βάρος της σιωπής, έναν άνδρα και μία γυναίκα. Και καθώς οξύνεται από τη σεξουαλική προτίμηση του αγοριού, το σχεδόν ανυπέρβλητο χάσμα αποτρέπει, με την καταστολή της αποπνικτικής ευγένειας φορτωμένης με κοινωνικές απαγορεύσεις, δύο νεαρά άτομα που τα συντρίβει ο υπόλοιπος κόσμος, να επικοινωνούν, να μιλούν απλά μεταξύ τους, και έτσι να έχουν μία ευκαιρία να σμίξουν μαζί. Πριν από τον Μουρακάμι, ο Μισίμα επιδεικνύει εδώ, απορρίπτοντας τις ψευδαισθήσεις, μία καίρια οξύτητα, ένα τόσο ιαπωνικό, εν τέλει, χαρακτηριστικό.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[darkside-cookies]

για το book ask, από βιβλία που έχω διαβάσει και κανώ rec:

house of leaves mark z. danielewski (horror με πολυ ενδιαφερον τροπο παρουσιασης του χρησιμοποιόντας και το πως ειναι τυπωμενο το βιβλιο), the left hand of darkness ursula le guin (science fiction που μελετάει εμμεσα το θεμα του κοινωνικου και βιολογικού φύλου), broken april ismail kadare (στοχαστικό ιστορίκο που αφορά το Κανούν στην Αλβανία και τις βεντέντες αίματος), happening annie ernaux (nonfiction βιογραφικο που αφορά την άμβλωση το 1963 στην Γαλλία)

απο βιβλία που δεν εχω διαβασει ακομα αλλα νομίζω θα σου αρέσουν:

the memory police yoko ogawa (dystopian science fiction), fledgling octavia e. butler (fantasy horror), angels before man rafael nicolas (fantasy(?)/religious fiction), joan katherine j. chen (historical fiction)

ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ευχαριστώ για όλα τα ρεκς και επίσης ομγ το γούστο σου <33

house of leaves / Mark Z. Danielewski

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

είναι απλά στο tbr ΤΟΣΟ καιρό ΘΑ το διαβάσω

the left hand of darkness / Ursula K. Le Guin

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

απλώς το αγαπώ, το αγαπώ σαν βιβλίο, το αγαπώ σαν thought experiment το αγαπώ το αγαπώ επίσης σου προτείνω να διαβάσεις και το δοκίμιο "είναι το φύλο αναγκαίο;" (την αναθεωρημένη του έκδοση) που μιλάει για τις σκέψεις της για το τι ήθελε να κάνει σχετικά με το φύλο στο βιβλίο και για την κριτική που δέχτηκε και για κάποια πράγματα που αναθεώρησε κλπ κλπ

 Broken April / Ismail Kadare

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

του Κανταρέ έχω και τον στρατιώτη της νεκρής στρατιάς και γενικά είναι από τους συγγραφείς που μου έχουν πει άπειροι άνθρωποι απλώς διάβασέ τον, θα το βάλω τώρα και αυτό το βιβλίο προτεραιότητα

Happening / Annie Ernaux

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

ακούγεται πολύ βαρύ και πολύ ενδιαφέρον και το μέγεθος το κάνει ξαφνικά πολύ ελκυστικό και απερίσκεπτη αγορά όταν είμαι ήδη τίγκα στα βιβλία

The Memory Police / Yōko Ogawa

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

αυτό το είχα δει πρόσφατα που το διάβαζε κάποι@ μιουτουαλ στο goodreads αλλά δεν το είχα ανοίξει να το κοιτάξω ακούγεται πολύ ελκυστικό

fledgling / Octavia E. Butler

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

octavia e. butler?? είχα στο μυαλό μου να διαβάσω κάποια στιγμή το bloodchild. αλλά αυτό έχει βαμπίρια?? κουλ??

angels before man / rafael nicolás

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

ωωω ριτέλινγκ της ιστορίας του λούσιφερ?? ναις

Joan / Katherine J. Chen

never heard of | never read | want to read | terrible | boring | okay | good | great | a favorite

και βιβλίο για την Ιωάννα της Λωρραίνης??

[amadryades]

What I read this fall 🍂🌧️

 Δημήτρης Τζιόβας, Η Ελλάδα από την Χούντα στην Κρίση: Η Κουλτούρα της Μεταπολίτευσης

 Θανάσης Βαλτινός, Μπλε Βαθύ Σχεδόν Μαύρο

 Χρήστος Βακαλόπουλος, Η Γραμμή του Ορίζοντος

 Γιάννης Μπαλαμπανίδης, Ιδέες της Συντήρησης και της Προόδου. Δοκίμιο για την Πολιτική σε Ρευστούς Καιρούς.    

Lea Ypi, Free

 Jacques Dugast,  Existence and Tumult (The Cultural Life in Europe at the Crossing of 19th and 20th Century)

Johny Pitts, Afropean. Notes from Black Europe

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-2462-1 Συγγραφέας: Χάρης Λύτας Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 170 Ημερομηνία Έκδοσης: 2004-02-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[manpetasgr]

ISBN: 978-960-04-2462-1 Συγγραφέας: Χάρης Λύτας Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 170 Ημερομηνία Έκδοσης: 2004-02-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[kwstasattgr]

ISBN: 978-960-04-2462-1 Συγγραφέας: Χάρης Λύτας Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 170 Ημερομηνία Έκδοσης: 2004-02-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-2462-1 Συγγραφέας: Χάρης Λύτας Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 170 Ημερομηνία Έκδοσης: 2004-02-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[ohwellbull]

Δοκίμιο τριών σημείωνΣε οκτώ εύκολα βήματα

[christostsantis]

Γιάννης Πολυράκης - Ο αέναος κύκλος της ύπαρξης. Βιβλιοπαρουσίαση στα Χανιά

ΔΕΥΤΕΡΑ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2023, στις 7 μ.μ. PORTO VENEZIANO HOTEL Οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς σας προσκαλούν στην παρουσίαση του δοκιμίου του Γιάννη Θ. Πολυράκη, με τίτλο: “Ο ΑΕΝΑΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ. ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ”. Η εκδήλωση θα γίνει στην αυλή του PORTO VENEZIANO HOTEL, στο Ενετικό Λιμάνι των Χανίων, τη Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2023, στις 7 το απόγευμα. Μιλάνε για το…

[armosbooks]

#αρμός Vito Mancuso Για το νόημα της ζωής ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Παναγιώτης Αρ. Υφαντής ▶ Γιατί εμείς σήμερα είμαστε ολοένα και λιγότερο πολίτες και ολοένα και περισσότερο άτομα; ▶ Ολοένα και λιγότερο ενταγμένοι σε ανθρώπινες-κοινωνικές σχέσεις και ολοένα και περισσότερο απομονωμένοι, παρά τις πολλαπλές εικονικές συνδέσεις; ▶ Γιατί στερούμαστε ενός ιδεώδους ευρύτερου από το ιδιοτελές συμφέρον του καθενός; ▶ Γιατί χρειαζόμαστε συνεχώς αντιπάλους για να ορίσουμε την ταυτότητά μας και γιατί συχνά γινόμαστε ακόμη και εχθροί του ίδιου του εαυτού μας σε ένα είδος μόνιμου εσωτερικού πολέμου; ▶ Γιατί́ όλη αυτή́ η οδύνη; ▶ Πού θα μας οδηγήσει τόσος πόνος; ▶ Πώς θα ξαναβρούμε ορίζοντες νοήματος για να μετουσιώσουμε την αγωνία; ▶ Πώς θα ενεργοποιήσουμε νέους τρόπους κοινωνικής συνοχής; ▶ Πού θα βρούμε το κουράγιο να ζήσουμε; ▶ Θα συνεχίσουμε να είμαστε άνθρωποι; Το βιβλίο αυτό είναι ένα ανεκτίμητο εργαλείο σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, κάτι σαν ένας πολύτιμος καθρέφτης, που μας δίνει την δυνατότητα να κοιταχτούμε βαθιά μέσα μας… . #diavazo #vivlio #book #δοκίμιο #μελέτη #φιλοσοφία @vito.mancuso https://www.instagram.com/p/CotzPS_sdIw/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[justforbooks]

Ο Δημήτρης Φύσσας είναι ακατάτακτος και αντισυμβατικός συγγραφέας. Η πλούσια βιβλιογραφία του περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα: ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα, φιλολογικό δοκίμιο, εθνολογία ή «κοινωνιολαογραφία», όπως θα έλεγε ο ίδιος, ιστορική έρευνα και γεωγραφία, λεξικογραφία και τόσα άλλα. Το σύνολο της βιβλιογραφίας του αποτελεί κι ένα είδος αυτοβιογραφίας, καθώς μέσα από αυτήν περνάει όλος ο κόσμος του Δημήτρη Φύσσα. Περνάει η προσωπική ιστορία του, η σχέση του με την πολιτική της Μεταπολίτευσης, οι εμμονές του, η συλλεκτική του δραστηριότητα, το ψάξιμό του στα παζάρια (Θησείο, Ιερά Οδός, Βοτανικός, Ρουφ, Ταύρος), το σεξ και τα βιβλία, η αγάπη του για το σκάκι και το σκακιστικό καφενείο «Πανελλήνιον» της οδού Μαυρομιχάλη, το πάθος του με και για τις λίστες, η cool αγάπη του για τη γλώσσα και για τις λέξεις, το κόλλημά του με την Αθήνα και την αθηναιογραφία, το χιούμορ του, ο αυτοσαρκασμός του.

Γεννημένος το 1956, απόφοιτος της Φιλοσοφικής Αθηνών, με θητεία στην Κομμουνιστική Νεολαία και το ΚΚΕ, απ’ όπου αποχώρησε νωρίς, με επαγγελματική θητεία σε φροντιστήρια προετοιμασίας μαθητών για το πανεπιστήμιο, ο Δημήτρης Φύσσας εμφανίστηκε ως συγγραφέας πριν από ακριβώς τριάντα χρόνια, το 1993, με το βιβλίο του Η γενιά του Πολυτεχνείου - Ένα βιογραφικό λεξικό. Η έκπληξη ήρθε όμως την επόμενη χρονιά, το 1994, με το βιβλίο του Αυστηρώς ακατάλληλον - Προγράμματα αθηναϊκών κινηματογράφων σεξ. Ήταν ένα βιβλίο που πλούτισε τη μυθολογία της Αθήνας, ανοίγοντας την κουρτίνα της underground πόλης. Γρήγορα έγινε cult.

Το μεγαλύτερο κοινό τον γνώρισε δέκα χρόνια αργότερα, με το βιβλίο του Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος, ένα μυθιστόρημα πολιτικής φαντασίας όπου η Ελλάδα είναι κομμουνιστική χώρα από το 1947, με σύνορα έως τη Θεσσαλία, τρίχρωμη σημαία με σφυροδρέπανο, απαγόρευση ρεμπέτικων και όλη την κομμουνιστική δυστοπία. Ο Δημήτρης Φύσσας είχε δει κάπως αυτό που θα ερχόταν την εποχή της κρίσης, όπου η πλατεία Συντάγματος έγινε πλατεία Αγανακτισμένων, στέλνοντας στη Βουλή, ως βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής αλλά και ως υπουργούς, τους ανθρώπους ενός φαντασιακού ρωσικού κόμματος. Ο Δημήτρης Φύσσας, που πέθανε ξαφνικά τη νύχτα της 22ης προς τη 23η Φεβρουαρίου στα 68 του χρόνια, ήταν τελικά one of a kind.

Το τελευταίο βιβλίο του είναι το μυθιστόρημα Ο Μέσκουλας αποσύρεται για να πεθάνει, μια «μυθιστορηματική ιλαροτραγωδία» που και μόνο από τον τίτλο της ήταν σαν να προοικονομούσε τη ζωή του Δημήτρη Φύσσα. Ο ήρωάς του Στέλιος Μέσκουλας, ο «δάσκαλος», παλιά καθηγητής σε φροντιστήρια, πλέον άφραγκος και άστεγος, αποφασίζει να πεθάνει από πείνα, δι’ ασιτίας. Έχει εξαντλήσει και τους τελευταίους πόρους του. Σπίτι δεν είχε, έμενε σ’ ένα «Γκολφ» παρκαρισμένο σε κάποιον δρόμο στου Γκύζη. Το μόνο που είχε ήταν τα βιβλία του, που τα είχε πλέον πουλήσει. Του είχε απομείνει η λίστα με τους τίτλους και η ειρωνική σκέψη για την πράξη του αυτή: «Το χειρότερο για έναν αναγνώστη είναι να φτωχαίνει τόσο, που να πουλάει τα βιβλία του. Όμως τι καλά έκανα που δεν είχα κρατήσει μερικά μακρότατα, κλασικά μυθιστορήματα, κι ας τα υπογράφουν “μεγάλα ονόματα”. Δεν αντέχονται».

Ο τόπος όπου αποσύρεται είναι μια καλύβα στη Λειχούρα της Μαγνησίας, μια παραλία στα σύνορα με τη Φθιώτιδα. Του είχε πάρει τρεις μέρες να φτάσει, με διαδοχικά οτοστόπ σε γιωταχί και νταλίκες. Στον στρατιωτικό σάκο που κουβαλούσε μαζί του είχε βάλει το τελευταίο του τετράδιο, ένα μολύβι, ένα τσεκούρι, σπίρτα, ένα σπαστό φτυαράκι, ένα πριόνι, ένα σεντόνι, τρία «κωλόγυαλα» πρεσβυωπίας, τρία πράσινα σαπούνια, μια ζυγαριά παλιού τύπου, κάτι κονσέρβες που του είχε αφήσει ένας φίλος του που αυτοκτόνησε και άλλα μικροπράγματα. Είναι Ιούλιος του 2018 όταν φτάνει εκεί και υπολογίζει ότι έως το φθινόπωρο θα έχει πεθάνει, έχοντας εξαντλήσει τις ελάχιστες κονσέρβες που έχει πάρει μαζί του.

Κρατάει ημερολόγιο. Πρώτη εγγραφή: «Δευτέρα 16 του Ιούλη 2018». Ζυγίζεται και είναι 83 κιλά. Τελευταία εγγραφή: 7 Νοεμβρίου. Έχει φτάσει 40 κιλά. Δεν χάνει το χιούμορ του. Σκέφτεται τον Χάρι Ντι Στάντον. «Ξάπλα κώμα ψείρες μπόχα». Θα πεθάνει τελικά ο Στέλιος Μέσκουλας; Δεν θα το μάθουμε, γιατί το τέλος του μυθιστορήματος μένει ανοιχτό. Ο Δημήτρης Φύσσας παίρνει ένα μέιλ από μια παλιά του ηρωίδα που την ξέρουν πολύ καλά οι αναγνώστες των βιβλίων του. Είναι η Τουρκάλα δημοσιογράφος Νιλουφέρ Αταλάρ που του προτείνει να βάλει να βρίσκουν τον Μέσκουλα στη Λειχούρα και να καλούν το ΕΚΑΒ ή να αφήσει φλου το τέλος και οι αναγνώστες να το συμπληρώσουν κατά το κέφι τους. Η Νιλουφέρ ήταν η ηρωίδα του μυθιστορήματος Η Νιλουφέρ στα χρόνια της κρίσης (Εστία, 2015). Αφηγητής εκεί ήταν ο Μέσκουλας, που προκειμένου να βρει κάποια διέξοδο στην πτώση του, κατά τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης, το 2013 και το 2014, αποφασίζει να γράψει ένα μυθιστόρημα για τη Μακρόνησο. Κατά την αναζήτησή συναντά τη Νιλουφέρ. Ψάχνει κι αυτή για τη Μακρόνησο, όπου είχε βρεθεί ο παππούς της ως αιχμάλωτος των Βαλκανικών Πολέμων.

Από τον μυθιστορηματικό χρόνο της Νιλουφέρ μέχρι τον μυθιστορηματικό χρόνο του Μέσκουλα περνούν τέσσερα χρόνια. Στο διάστημα αυτό ο Στέλιος Μέσκουλας ήταν σαν έδινε μια παράταση στη ζωή του μπαίνοντας στην ομάδα των Σαρίπολων. Ήταν ένα απίθανο συνονθύλευμα που συγκεντρωνόταν στο καφενείο «Νέον Αστυ» του Συντάγματος. Όταν αυτό έκλεισε λόγω κρίσης και Αγανακτισμένων, οι Σαρίπολοι, ανέστιοι πλέον, μεταφέρθηκαν κάπου στην Ομόνοια. Ήταν περίεργοι οι Σαρίπολοι. Ρήτορες, άνεργοι, τε��νατζούδες, ακροατές, φυλακόβιοι, αγορητές, μικροαπατεώνες, λούμπεν, πέφτουλες, διανοούμενοι, ημιδιανοούμενοι, αντιδιανοούμενοι, μη διανοούμενοι, ξενύχτηδες, γαμιόλες, άθεοι, άθρησκοι, αγνωστικιστές, θεούσοι και άλλοι και άλλες, μια απίθανη ανθρωπογεωγραφία, καταπληκτικοί χαρακτήρες που ο Μέσκουλας τους παρατηρεί και φιλοτεχνεί τα πορτρέτα τους. Μία παρέλαση μοναδικών τύπων, larger than life, που είτε σχετίζονται με ήρωες προηγούμενων βιβλίων του Φύσσα, όπως ο Ομελέτας, ο δολοφόνος… του πρώην πρωθυπουργού Σημίτη στη Σίφνο, είτε έχουν στοιχεία από ανθρώπους της αληθινής ζωής. Αυτή η πινακοθήκη πορτρέτων, πραγματικά ιλαροτραγική, είναι προφανώς το τελευταίο έργο του Στέλιου Μέσκουλα πριν αποσυρθεί για να πεθάνει.

Σε αντίθεση με το ανοιχτό τέλος της ζωής του ήρωά του Μέσκουλα, ο Δημήτρης Φύσσας έκλεισε οριστικά τη δική του ζωή με τον πρόωρο θάνατό του. Αλλά αυτό το ύστατο μυθιστόρημά του μοιάζει σαν παρακαταθήκη, μια επισκεπτήρια κάρτα που μας τη στέλνει να την κρατήσουμε για πάντα. Έτσι κι αλλιώς, ο Μέσκουλας είναι κάτι σαν alter ego του, έχει πολλά στοιχεία από τη δική του ζωή. Ακόμη κι αν ξεφεύγει κάπως, δεν έχει παρά να επικαλεστεί τον ίδιο τον δημιουργό του, τον Φύσσα, για να τον οργανώσει. Πέρα από την αυτοβιογραφία, βρίσκουμε όμως εδώ και τα στοιχεία της μαστορικής του Δημήτρη Φύσσα: οι κατάλογοι, η λεξικογραφία, οι θεατρικού τύπου διάλογοι, το απελευθερωτικό παραλήρημα, ιδιαίτερα αν έχει σχέση με την πολιτική, οι παρενθέσεις δοκιμιακού ύφους, οι αυτοαναφορές, η απαρίθμηση αντικειμένων από συλλογές ως στοιχεία πλοκής ή μη-πλοκής, η πορνογραφία, η αποστροφή για την πολιτική ορθότητα και η καταπιεστική woke κουλτούρα, ο απίστευτος αυτοσαρκασμός, το roman à clef.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?