#εξαγνισμός | Explore Tumblr Posts and Blogs

theoriesofarchitectureauth · 6 years

Video

youtube

Κάθαρσις, κάθαρμα.

Με τον ελληνικό όρο κάθαρση, (καθαρεύουσα: η κάθαρσις, της καθάρσεως), χαρακτηρίζεται η πράξη ή το αποτέλεσμα του ρήματος καθαίρω, που σημαίνει απαλλαγή από κάτι ξένο ή βλαβερό. Συνώνυμες έννοιες είναι ο καθαρμός και ο εξαγνισμός. Ο όρος αυτός απαντάται με διαφορετική σημασία στην ιατρική, την υγιεινή, το θέατρο και συγκεκριμένα στην τραγωδία, και σπουδαιότερα όλων στις διάφορες θρησκείες. Σημειώνεται όμως ότι τόσο στο θέατρο όσο και στις θρησκείες η κάθαρση αποτελεί μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία.

Ο αναφερόμενος σε κάθαρση λέγεται γενικά “καθαρτήριος” ο δε τόπος που επιχειρείται συνηθέστερα αυτή, λέγεται “καθαρτήριο” (στην υγιεινή λοιμοκαθαρτήριο) ενώ το μέσον δια του οποίου επιχειρείται αυτή, ονομάζεται “καθαρτήρας” ή “καθαρτικό” (στην ιατρική) και στην αρχαιότητα «κάθαρμα».

Κάθαρμα: 1) το κατά την κάθαρσιν απορριπτόμενον, απόβλημα, λέρα, σκουπίδι, σκύβαλον , 2) κακούργος θανατούμενος προς εξιλασμόν υπό της πολιτείας εν λιμώ, συμφορά, 3) ανάξιος μηδαμινός, φαύλος, απόρριμμα της κοινωνίας, 4) κάθαρσις, εξαγνισμός, καθαρτήριος πράξις, 5) ο προς τέλεσιν θυσίας αγνισθείς χώρος

Εννοιολογικά ο όρος ΚΑΘΑΡΣΗ προσδιορίζεται ως απολύτρωση της ανθρώπινης ψυχής από εγγενή ή επίκτητα στοιχεία, που εμποδίζουν την ισορροπημένη λειτουργία της. Είναι μια εξαγνιστική στη φύση της διαδικασία, κατά την οποία η ψυχή μπορεί να απαλλαγεί από τα περιττά στοιχεία που απέκτησε επιτελώντας τις λειτουργίες της . Ήταν, επίσης, και είναι απαραίτητη για την εισδοχή τόσο στα αρχαία όσο και στα σύγχρονα μυστήρια, που στόχο είχαν και έχουν την ένωση της ψυχής με τη θεία όψη της ύπαρξης.

Η κάθαρσις στην αρχαία ελληνική γραμματεία και στην τραγωδία

η αριστοτελική κάθαρση

Για τον Παρμενίδη, η καθαρότητα είναι το τέλος μιας εξαγνιστικής πορείας προς την αλήθεια, το απόλυτο ή όντως ον όπως αναφέρεται στη φιλοσοφία και η ψυχή αναγνωρίζεται ως άυλο αντίστοιχο του σώματος, όπως και στον Εμπεδοκλή . Ιδιαίτερα στον Εμπεδοκλή η πορεία της μετενσάρκωσης της ψυχής διέρχεται από τη βάσανο του εξαγνισμού, προκειμένου να απομακρυνθεί από τα πάθη και να εδραιώσει την ύπαρξή της στο βασίλειο των Θεών. Εκτός από την κάθαρση που έρχεται μέσω της μετενσάρκωσης, ο φιλόσοφος προτείνει πρακτικούς τρόπους εξαγνισμού, όπως είναι η αποχή από την κρεοφαγία και τις αιματηρές θυσίες.

Οι Ορφικοί θεωρούν πως η συμμετοχή στις οργιαστικές μυστηριακές τελετές ήταν συμμετοχή σε καθαρτήρια διαδικασία, που έφερνε την ανακούφιση της ύπαρξης από τον τροχό της γένεσης. Για να επιζήσει η ψυχή, σύμφωνα με την ορφική παράδοση, χρειάζεται να διατηρείται αγνή με καθαρτήριες διαδικασίες . Είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιτύχει την απόλυτη καθαρότητα που θα την οδηγήσει στην ένωση με το Θείο. Η θεία παρέμβαση στη διαδικασία της κάθαρσης προσωποποιείται στους Ορφικούς με την παρουσία του Δία ως άφθαρτης και Καθάρσιας Θεότητας, που έχει τη δυνατότητα να λυτρώνει με τις παρεμβάσεις του τα ανθρώπινα πλάσματα.

ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Η τραγωδία διεγείρει στην ψυχή των θεατών τον έλεο και τον φόβο· οι θεατές, με άλλα λόγια, παρακολουθώντας τον ήρωα να πάσχει ,που έχει κατά κανόνα υψηλά και ευγενή αισθήματα, αλλά συντρίβεται από κάποια κληρονομική ενοχή ή από κάποια ύβρη ή αμαρτία νιώθουν ζωηρή συμπάθεια προς αυτόν και βαθιά ανησυχία για την τύχη του· τελικά όμως επέρχεται η κάθαρση. Έτσι λοιπόν ο ήρωας θα πρέπει να διαλεχτεί με μεγάλη προσοχή, δεν πρέπει να είναι κακός και ανέντιμος, γιατί ο θεατής θεωρεί αναπόφευκτη την τιμωρία του και δεν συμπάσχει. Δεν πρέπει να είναι αδιάβλητος και εξαίρετος γιατί ο θεατής οργίζεται με τους θεούς, όταν ο ήρωας δεινοπαθεί χωρίς να φταίει. Ο ήρωας, πρέπει να είναι σαν τον «Οιδίποδα», ο οποίος είναι ένας άνθρωπος με πολλές διακυμάνσεις στον χαρακτήρα του, είναι καλός, δίκαιος, θρασύς, καχύποπτος, ένας συνηθισμένος άνθρωπος.

--η ψυχή των θεατών, καθώς βιώνει τα συγκλονιστικά συναισθήματα των τραγικών ηρώων, καθαίρεται, «αποτοξινώνεται» κατά κάποιον τρόπο από ό,τι υπερβολικό, φορτικό και δυσάρεστο τη βαραίνει και ανακουφίζεται, όπως συμβαίνει κατά την εκτέλεση μιας φυσιολογικής λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού. Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση η τραγωδία επενεργεί ψυχοθεραπευτικά, αφού καθαρίζει σαν φάρμακο τα πάθη, που αποτελούν για την ψυχή ό,τι περίπου οι βλαβεροί χυμοί για το σώμα. Συνεπώς σύμφωνα με την άποψη αυτήν το τραγικό θέαμα ξαλαφρώνει την ψυχή των θεατών, γιατί με την επενέργειά του τα συναισθήματα του ελέου και του φόβου αποβάλλουν ό,τι επιβλαβές και καταθλιπτικό περιέχουν, και μετουσιώνονται σε διαθέσεις ήρεμες, ανώδυνες -δημιουργώντας ένα αίσθημα ανακούφισης και ευφορίας // (ψυχοφυσιολογική ή ψυχοθεραπευτική)

--η τραγωδία με τον έλεο και τον φόβο, καθώς και με την ηθική και θρησκευτική ανάταση που προκαλεί στις ψυχές των θεατών, όχι μόνο συνεπιφέρει ηθικό καθαρμό και εξάγνιση, και κατ' ακολουθίαν ανύψωση του εσωτερικού τους κόσμου προς τ�� σφαίρα της θεότητας, αλλά επίσης εκγυμνάζει το πνεύμα και αρτιώνει τον συναισθηματικό κόσμο του ώριμου πολίτη. Ιδιαίτερα, όπως έχει ορθώς επισημανθεί, η αττική τραγωδία υποθάλπει κατ' εξοχήν δημοκρατικά αισθήματα, επειδή κυρίως η ηπιότητα και η επιείκεια αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους του δημοκρατικού πολιτεύματος και γενικότερα του νομικού πολιτισμού, ενώ συνάμα ο φόβος συχνά ακονίζει την ανθρώπινη διάνοια. Εν τέλει θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι το φαινόμενο της τραγικής κάθαρσης σηματοδοτεί την ανακούφιση που αισθάνονται οι θεατές λόγω ακριβώς της βαθύτατης συνείδησης που έχουν ότι μπορούν να αποκαθάρουν τα έντονα συναισθήματά τους, του ελέου και του φόβου, μέσα σε ένα καθ' όλα ασφαλές περιβάλλον, όπως αυτό της δραματικής πράξης, όπου η πτώση του θνητού ήρωα επισυμβαίνει εντός ενός κόσμου που δεν προβάλλει αναγκαστικά ως χαοτικός και μάταιος. Ετσι ενισχύεται η διάθεση της ψυχής προς το αγαθό και διαπαιδαγωγείται ο άνθρωπος προς την αρετή

// (ηθικοθρησκευτική και ηθικοπαιδαγωγική)

--η ηδονή που χαρίζει η τραγωδία, επειδή πηγάζει από τη σύλληψη ενός ποιητικά εκπεφρασμένου υψηλού νοήματος της ανθρώπινης μοίρας, ανεβάζει τον θεατή σε μιαν ανώτερη ηθική και πνευματική σφαίρα. Τα συναισθήματα στην περίπτωση αυτή δεν συγκρούονται αλλά συμφιλιώνονται μέσα στην καθαρή ουσία μιας έλλογης και σύμμετρης συγκίνησης -που δεν διασπά αλλά, αντίθετα, αποκαθιστά την εσωτερική αρμονία του κόσμου της ψυχής· συναδελφώνει τον «λόγο» με τα πάθη του ανθρώπου. Οι ήρωες της τραγωδίας με τη δράση και τον χαρακτήρα τους μας συνταράσσουν ως τα κατάβαθα του είναι μας, γιατί αναγνωρίζουμε μέσα σ' αυτούς κάτι από τον εαυτό μας, και γιατί η τραγική μοίρα τους συμβολίζει την τύχη που θα μπορούσε να είναι και δική μας -το πεπρωμένο που μπορεί να ενεδρεύει στη στροφή του δρόμου για τον καθένα μας. // (ηθικοαισθητική)

Βιβλιογραφία, πηγές

1. https://efpalio.wordpress.com/2013/02/17/k%CE%AC%CE%B8%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1/

2. Το αίνιγμα της αριστοτελικής «κάθαρσης», Γεράσιμος Α. Μαρκαντωνάτος

3. Η Κάθαρση στην Φιλοσοφία

http://terrapapers.com/i-katharsi-stin-filosofia/

4. Τραγωδία

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B4%CE%AF%CE%B1

#work2018

2 notes · View notes

ector-pantasis · 4 years

Photo

Της οδύνης άπιαστο ρήμα 1. Του στίχου ανάδραχτο πυρακτωμένο νήμα θερμοκρασία ψυχής από το παγερό μέχρι το φλεγόμενο κραταιό τόξο του κόσμου εικόνα μεγαλόπρεπη πορεία σε σύγκρουση οδός αναφλέξεως -ο κραταιός μηδενοκότσυφας – Τα αφανή συντάγματα των ηττημένων δόξα πράξη να ανασάνει το μάτι το απαθές στροφοδινούμενος κόσμος παλίντονη αρμονία το πόδι νιώθει το χώμα το μέτωπο τη φωτιά ώ βαριά ταπεινή ζωή,ο στίχος δε σε σηκώνει! Την ώρα που η ατμάκατος είχε καταστεί αγνώριστη, φάνηκε να διαπλέει την ακτή ο ποιητής. Είχε όλα τα σημάδια από το κάψιμο στα μάτια στο πρόσωπο ,του φοβερού διάπλου. Κέντημα το έκανε χρέος της ελεγείας του. Είδε τη γενιά του να πετσοκόβει να πετσοκόβεται. Άντεξε σαν στοιχειό. Στο πέσιμο του τον σήκωσε η Μορφή. Δανείστηκε ψυχή από τα χειρουργεία, μοίρασε τη δωρεά του στην καθημαγμένη χώρα, η απελπισμένη νεότητα το ρούφηξε ως νάμα . Οι ρυθμοί του εξάγνιζαν το άγος. * Ποίηση .Τέχνη νυχτερινή .Σ’αυτό με την ανέφιαστη νύχτα μοιάζει που σχεδιάζει αστερισμούς . Στα σκοτεινά ,της ποίησης τα πρόσωπα ,δείχνουν το ίδιον φως τους .Σαν τα κορίτσια της Σαπφώς .Κι εκείνα, της νύχτας είναι η παρηγοριά .Σε αγκαλιάζουν όπως η νύχτα.Κι αν μέσα τους σε θάβουν ,έχουν την πίκρα του θανάτου και της ανάστασης το φως . * Πώς ήταν αυτός ;Αυτός ήταν .Ήταν ένα κάρβουνο .Κάρβουνο ήταν .Μέσα στις τόσες στάχτες ήταν.Και άναψε .Κι από όσα είχε δει έβλεπε τώρα τι όφειλε να σώσει τι να σωθεί .Πολλά δεν μπορούσε να τα πει ,απαγορευμένα στον ποιητή .Την υπέρτατη σιωπή που τον προετοίμαζε ,εκείνο να πει .Πέρα από τη στάχτη πέρα από τη σιωπή .Το σωστικό της φωνής του άγγελμα αυτό θα πει . 2. ΚΑΤΙ ΑΛΑΦΡΥ ΠΕΤΑΕΙ ένα προφίλ που κατά δώ κοιτάει σύμφωνα με τις λαβές της λέξης πλάθεται παίρνει χρώμα στη σκιά των σπαθιών —-ίχνη από το άστρο γή τη βαθιά αλλαγή με το διαρκές του πλάσιμο αναδίπλωνε ως πέρα φλοιός στην κάψα του νευρωνικός τα βάθη του είναι γίγνεσθαι μυητικό Η πιο ψηλή μας Μοίρα,κι άν τραγουδά το τραγικό μας αίσθημα τα ορίζει δε βαλαντώνω μια λαϊκή ορχήστρα δίνει τον τόνο. Η Ρώμη δεν ερημώνει όπως όλα τα βασίλεια πέρα από τη Νινευή. ΑΝΤΙΚΡΙΣΑ ΤΑ ΠΙΟ ΤΡΑΧΙΑ ανάστροφα εκτινάχτηκε ο χρόνος,το νύχι σχίζει τη νύχτα μαστίγιο καταπρόσωπο λυγμοί του είναι, καιροί θυσιασμένοι κρύο το φως που τα σκεπάζει για να με βρώ δεν είναι εκεί αλλά για να χαθώ ο κόσμος έτριξε σαν τη χορδή στο μαντολίνο. Τη μάσκα του φόρεσε σαν σε αποκριά κι ένιωσε την αποκοτιά πίσω από το κατσικοτόμαρο μάτια γυροφέρνουν στις κόγχες, κι ήταν ο κόσμος ο κρυμένος αναποσιώπητος κόσμος οδύνης. Βάψε τα δάχτυλα βάψε τα μαλλιά με τή σκαιά μπογιά του χρόνου. * Ένα λευκό σαν νύμφη παντρεύεται το μαύρο / σαν τάνγκο που ερωτοτροπεί το θάνατο/ σαλεύουν τα μέλη του άμαθου κορμιού ηλιόλουστα / τα τυλίγει το σκοτεινό του το αίμα —. Γιατί στο ποίημα άντεξε να μπει κι ο ήλιος /και οι λευκοί της -μηροί / τα στήθη τα άαπτα. / η νέγρικη εισβολή νεκρική ήταν συμβολή / Στου ανατόμου το πνεύμα κολύμπησαν οι σκοτεινές εικόνες / και στη σελίδα του ποιητή η μετάγγιση μαύρο μελάνι . * Ανθίζεις σιγά σιγά όπως η θάλασσα λίγο πριν γεννήσει την αναδυόμενη,Και είναι το σμάλτο της ψυχής που φτιάχνει την αγάπη απ’ την πληγή όπως το κοχύλι μαργαριτάρι.Για να δέσουν οι εικόνες όπως τα στρείδια μια ενότητα από δύο μισά. 3. Μέσα στο στίχο μας γλυκαίνει ο κόσμος η γλώσσα λόγια αφήνει σαν το μέλι πικρό είναι το τραγούδι μας γλυκό γίνεται στο αυτί πώς να ξεχάσω το μύθο τον πυκνό τον πέρα του Όντερ εκεί που ακόμα παίζουν τα παιδικά μου χρόνια χωρίς να ρωτούν δεν είχε σκιές στα σταροχώραφα η ζωή,ξυπόλυτος άγγιζα τη γη Το ποίημα μοιάζει τις εικοσσιτέσσερις ώρες όπου κάθε ώρα ριμάρει τη διπλανή της σαν το σκοτάδι με το φως Εκεί ο πυρήνας της ψυχής ,από κεί ακτινοβολείται η σκοτεινή ύλη κι ο στίχος λάμπει. Όλα όσα υψώνονται Λύρα και Άστυ και Κόσμος Κατά το διάψαλμα. Ό,τι κι αν δώσεις νά’χει την ψυχή σου απάνω, τον αψύ τον αδρό χρωματισμό της,το πνεύμα σου. Τι σου ζητάει ο κόσμος; Πού κοσμογύριζες; Αυτό- η τελική γραμμή τότε που η σμίλη αποχωρεί μην έχοντας άλλο να πλάσει κι όταν ρυθμός τα έχει όλα αγκαλιάσει. Η νύχτα ανέχεται το φως σου παραχωμένο κάρβουνο που μες από τη στάχτη ξανάφτει. Πώς να φανερωθεί στα μάτια η ψυχή τα χρώματα έγδαρε ο χρόνος με τα νύχια τυφλές νύχτες τον ύπνο εδίπλωναν με εφιάλτες. Βράδια που έκανες βάρδιες στις γέφυρες του κόσμου το γαλαξιακό το φως θυμήσου. * άχθος αρούρης. –. Στον κήπο το φεγγάρι ένας εμπλουτισμός γαλήνης έσχατη έξαρση έσχατη ένταση Να πιάνεσαι από έναν λαμπτήρα που κρέμεται στο σαλόνι της νύχτας και να λες εύρηκα — — – – – – – Όλα να υψώνονται στη βαθυγάλαζη ώρα όλα όσα κατακλίνονται στο βαθύ μεσανύχτι. την πτώση ακροάζονται βαθιά μέσα τους. που ανοίγεται ένα κενό -χωρίς πυθμένα ,-. – – – – – -,Αν δείξεις αδυναμία είναι σαν να δείχνεις το λαιμό σου (εν ώρα μάχης ) 4. Κλειδί στην πόρτα,έτσι εξηγείται η μουσική αντίδωρο καθημερνό και το δίχροο μούρο των κοριτσιών. Στη γόνδολα υπό βροχή,κι η θάλασσα πιτσιλίζει εξαγνισμός θα είναι μόνο ο κοπετός. Σαμάνος.Μυστικά στη φαρέτρα. Πράσινο φως αρρωστημένο οξειδωμένα μπακίρια. Του στίχου ανοίχτηκε ο δρόμος τρέχα δεν θα είσαι πια μόνος ιδού ανεβαίνει στου κόσμου το τραχύ της φλόγας σου η κορυφή. * Η ποίηση είναι το χάδι στο σμάλτο της ψυχής. Στα ενδόμυχα που είναι σαν γρασίδι από λευκό μετάξι ,ιερουργεί το ύψιστο κάλλος ,αρμονία κατάφαση . άφατη πλησμονή. 5. Οι μύγες του Ορέστη κατατρώνε την ψυχή, δεν μπορώ να κλείσω το θέμα της άμετρης ενοχής αβυθομέτρητη οδύνη. Καλώ τις Τρωάδες ,καλώ την Εκάβη να εκστομίσει την κατάρα, καλώ την Κασσάνδρα να πει τα απίστευτα λόγια, φωνές,κι οι Ερινύες χαλασμοί.Του ατσαλιού.Της φωτιάς. Αίμα τρέφει την οδύνη η δίκαιη μομφή δεν έφερε ρίγη ασύμμετρος τρόμος άμετρη βία μανία που μας έγινε συμβία. Τώρα στο θάνατο μη δίνεις λέξεις ακόμα κι αν στον ύπνο σου ζητηθεί– * Μεσογειακές μπαλάντες Γιατί η αλήθεια έχει βουτήξει βαθιά στον ήλιο και το ίδιο βαθιά στο έρεβος .Είναι ζωσμένη με λωρίδες μελανές και λωρίδες από ήλιο . Και το καλοκαίρι ,παρά τον χειμασμό ,είναι αήττητο σαν τον ήλιο αυτών των ημερών . 6. Οι πρόγονοι κάτω από το ιερατικό τους σκέπαστρο. Πάει καιρός που παρέδωσα τα τσαμασίρια. Αστόλιστα θέλω να μείνουν τα λόγια έτσι που να πω πως σε ύπνο πάω.Κι ας είναι ο πιο μεγάλος. Το εφτάστερο λάμπει με τόσο δυνατό φως σχεδόν άφαντο άφαντο κάνει τον κόσμο. Στον κήπο το φεγγάρι, με όψη νυχτερινή, το άσμα αναδεύει την ψυχή στα εν ζωή, λίγο να ανασηκωθείς στις φτέρνες σου κι ο ουρανός λυγίζει τη μέση του αν δείξεις αδυναμία είναι σαν να δείχνεις το λαιμό σου. * Διασκεδάζοντας με τη θλίψη Το ανεσπέρου φωτός γαλάζιο άστρο. Αλωνάκια γυμνού φωτός.Η λογοτεχνία παίρνει το χρώμα της στη σκιά των σπαθιών. Δεν είναι τι είπε, αλλά τι δεν είπε. Το απαγορευμένο στον ποιητή ,τι δεν ξεστόμισε.Τι από το ξέφωτο έγινε άουρα μη εκφερόμενη αστραπή στο χιόνι. * Λέει η Σαπφώ,το ωραίο το παίρνεις ,το κάλλος σε παίρνει και σε σηκώνει ποθείω και μάομαι είναι η έκφραση

0 notes

badhabit70 · 4 years

Text

Φωτιά

Η φωτιά είναι εξαγνισμός σκέφτηκε. Θα ήθελε να μπορούσε να κάψει συθέμελα κάθε σκέψη που βασανίζει το μικρό του μυαλό. Όπως ακριβώς έκαιγαν τις μάγισσες στο Σάλεμ, δεμένες σκέψεις σε ένα στύλο και από κάτω ένας σωρός από ξύλα που περιμένουν μια μικρή σπίθα ή φλόγα για να τις εξαϋλώσουν. Φοβάται όμως πως τελικά σαν το Φοίνικα θα έβγαιναν ξανά πιο δυνατές και πιο έντονες μέσα από τις στάχτες. Δεν θα το ήθελε αυτό.

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει την ψυχή, σιγοτραγουδούσε από το πρωί. Και δεν είναι η πρώτη φορά που ένιωσε αυτό το συναίσθημα, που ψιθύριζε αυτούς τους στίχους τόσο εμμονικά. Την τελευταία φορά σκέφτηκε, έφτασε στο σημείο της καταστροφής, θα έπαιρνε μαζί του στο χάος που θα δημιουργούσε και αγαπημένα άτομα και αυτό ήταν που τον σταμάτησε.

Ας καώ μόνος, είπε, σιγά σιγά

0 notes

geloof-in-god · 4 years

Text

Ο λόγος του Θεού«Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό»

Ο λόγος του Θεού «Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό» Μέρος Πρώτο，

youtube

Ο λόγος του Θεού «Αποκαθιστώντας την κανονική ζωή του ανθρώπου και οδηγώντας τον σε έναν θαυμαστό προορισμό» Μέρος Πρώτο

Ο Παντοδύναμος Θεός λέει: « Ο άνθρωπος κατανοεί λίγα πράγματα από το έργο του σήμερα και το έργο του μέλλοντος, αλλά δεν κατανοεί τον προορισμό στον οποίο πρόκειται να εισέλθει το ανθρώπινο γένος. Ως δημιούργημα, ο άνθρωπος πρέπει να επιτελεί το καθήκον του δημιουργήματος: Ο άνθρωπος πρέπει να ακολουθεί τον Θεό σε ό,τι Εκείνος πράττει· πρέπει να προχωρείτε με όποιον τρόπο σας λέγω Εγώ. Δεν έχεις κανέναν τρόπο να διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου μόνος σου και δεν έχεις κανέναν έλεγχο πάνω στον εαυτό σου· τα πάντα πρέπει να αφήνονται στο έλεος του Θεού, κι Εκείνος κρατά τα πάντα στα χέρια Του. Αν το έργο του Θεού παρείχε εκ των προτέρων στον άνθρωπο ένα αποτέλεσμα, έναν θαυμαστό προορισμό, κι αν ο Θεός χρησιμοποιούσε τούτο, προκειμένου να δελεάσει τον άνθρωπο και να τον ωθήσει να Τον ακολουθήσει – αν Εκείνος είχε κάνει κάποια συμφωνία με τον άνθρωπο – τότε αυτό δεν θα αποτελούσε κατάκτηση, ούτε θα ήταν αναγκαίο να κατεργαστεί τη ζωής του ανθρώπου. Αν ο Θεός χρησιμοποιούσε το αποτέλεσμα, προκειμένου να ελέγξει τον άνθρωπο και να κερδίσει την καρδιά του, με την πράξη Του αυτή, δεν θα οδηγούσε τον άνθρωπο στην τελείωση, ούτε και θα μπορούσε να τον κερδίσει, αλλά αντ’ αυτού, θα χρησιμοποιούσε τον προορισμό, προκειμένου να τον ελέγχει. Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνον για το μελλοντικό αποτέλεσμα, τον τελικό προορισμό, και για το αν υπάρχει κάτι καλό στο οποίο μπορεί να ελπίζει. Εάν, κατά τη διάρκεια της κατάκτησης, χαριζόταν στον άνθρωπο κάποια ωραία ελπίδα, και εάν, πριν από την κατάκτηση του ανθρώπου, του δινόταν κάποιος κατάλληλος προορισμός για να επιδιώξει, τότε, όχι μόνον η κατάκτηση του ανθρώπου δεν θα επιτύγχανε τον σκοπό της, αλλά θα επηρεαζόταν και το αποτέλεσμα του έργου της κατάκτησης. Δηλαδή, το έργο της κατάκτησης επιτυγχάνει τον σκοπό του, με το να απομακρύνει τη μοίρα και τις προοπτικές του ανθρώπου και να κρίνει και να παιδεύει την επαναστατική του διάθεση. Δεν επιτυγχάνεται μέσα από συμφωνία με τον άνθρωπο, δηλαδή με την παροχή ευλογιών και χάριτος στον άνθρωπο, αλλά με την αποκάλυψη της αφοσίωσης του ανθρώπου, μέσα από την απογύμνωσή του από την «ελευθερία» του και την εκρίζωση των προοπτικών του. Τούτη είναι η ουσία του έργου της κατάκτησης. Εάν είχε δοθεί εξαρχής στον άνθρωπο κάποια ωραία ελπίδα, και το έργο της παίδευσης και της κρίσης ερχόταν εν συνεχεία, τότε ο άνθρωπος θα αποδεχόταν αυτή την παίδευση και την κρίση με βάση το γεγονός ότι είχε προοπτικές και, τελικά, η άνευ όρων υπακοή και λατρεία προς τον Δημιουργό εκ μέρους όλων των πλασμάτων Του δεν θα επιτυγχάνετο· θα υπήρχε μόνο τυφλή, αδαής υπακοή, ή αλλιώς, ο άνθρωπος θα πραγματοποιούσε τυφλές απαιτήσεις του Θεού, οπότε και θα καθίστατο αδύνατη η ολοκληρωτική κατάκτηση της καρδιάς του ανθρώπου. Συνεπώς, ένα τέτοιο κατακτητικό έργο θα ήταν ανίκανο να κερδίσει τον άνθρωπο και, ακόμα λιγότερο, να γίνει μάρτυρας για τον Θεό. Τέτοιου είδους πλάσματα θα ήσαν ανίκανα να εκτελέσουν το καθήκον τους και το μόνο που θα έκαναν, θα ήταν να διαπραγματεύονται με τον Θεό· τούτο δεν θα αποτελούσε κατάκτηση, αλλά οίκτο και ευλογία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τον άνθρωπο είναι ότι δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά τη μοίρα και τις προοπτικές του, ότι τα εξιδανικεύει. Ο άνθρωπος επιδιώκει τον Θεό προς χάριν της μοίρας και των προοπτικών του· δεν λατρεύει τον Θεό λόγω της αγάπης του για Εκείνον. Κι έτσι, κατά την κατάκτηση του ανθρώπου, ο εγωισμός, η απληστία του, καθώς και όλα τα πράγματα που εμποδίζουν περισσότερο τη λατρεία του προς τον Θεό, πρέπει να εξαλειφθούν. Με τον τρόπο αυτόν, οι στόχοι της κατάκτησης του ανθρώπου θα επιτευχθούν. Ως αποτέλεσμα, στην πρώιμη κατάκτηση του ανθρώπου, είναι απαραίτητο να καθαρθούν πρώτα οι ανεξέλεγκτες φιλοδοξίες και οι πιο σοβαρές αδυναμίες του ανθρώπου και, μέσα από αυτό, να αποκαλυφθεί η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό, καθώς και να μεταβληθεί η γνώση του για την ανθρώπινη ζωή, η άποψή του για τον Θεό, αλλά και το νόημα της ύπαρξής του. Με αυτόν τον τρόπο, εξαγνίζεται η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό, δηλαδή, η καρδιά του ανθρώπου κατακτάται. Αλλά μέσα από τη στάση Του απέναντι σε όλα τα πλάσματα, ο Θεός δεν κατακτά μόνο προς χάριν της κατάκτησης· αντιθέτως, κατακτά προκειμένου να κερδίσει τον άνθρωπο προς χάριν της δικής Του δόξας, αλλά και για να ανακτήσει την παλαιότερη, πρωταρχική ομοίωση του ανθρώπου. Αν κατακτούσε μονάχα προς χάριν της κατάκτησης, τότε η σημασία του έργου της κατάκτησης θα χανόταν. Δηλαδή, αν ο Θεός, μετά την κατάκτηση του ανθρώπου, ένιπτε τας χείρας Του σχετικά με αυτόν, και δεν έδινε καμία προσοχή στη ζωή ή τον θάνατό του, τότε αυτό δεν θα αποτελούσε διαχείριση του ανθρωπίνου γένους, ούτε και η κατάκτηση του ανθρώπου θα γινόταν προς χάριν της σωτηρίας του. Η απόκτηση του ανθρώπου μετά την κατάκτησή του και η τελική άφιξή του σε θαυμαστό προορισμό, αποτελεί το επίκεντρο ολόκληρου του έργου της σωτηρίας, και μόνον τούτο δύναται να επιτύχει τον σκοπό της σωτηρίας του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, η άφιξη του ανθρώπου στον ωραίο προορισμό και η είσοδός του στην ανάπαυση αποτελούν τις προοπτικές που πρέπει να κατέχουν όλα τα πλάσματα, καθώς και το έργο που πρέπει να πραγματοποιήσει ο Δημιουργός. Εάν ο άνθρωπος ήταν εκείνος που έπρεπε να πραγματώσει το εν λόγω έργο, τότε αυτό θα ήταν πολύ περιορισμένο: Θα μπορούσε να φθάσει τον άνθρωπο μέχρις ενός σημείου, αλλά δεν θα μπορούσε να τον φέρει στον αιώνιο προορισμό. Ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να αποφασίζει για τη μοίρα του και, ακόμα λιγότερο, να εξασφαλίζει τις προοπτικές και τον μελλοντικό προορισμό του. Ωστόσο, το έργο που επιτελείται από τον Θεό, είναι διαφορετικό. Αφού Εκείνος ήταν που έπλασε τον άνθρωπο, Εκείνος και τον καθοδηγεί· αφού Εκείνος είναι που σώζει τον άνθρωπο, τότε θα τον σώσει τελείως και θα τον κερδίσει απόλυτα· αφού Εκείνος καθοδηγεί τον άνθρωπο, τότε θα τον φέρει και στον σωστό προορισμό· και, αφού Εκείνος έπλασε και διαχειρίζεται τον άνθρωπο, Εκείνος πρέπει να αναλάβει και την ευθύνη για τη μοίρα και τις προοπτικές του. Τούτο είναι το έργο που επιτελείται από τον Δημιουργό. Αν και το έργο της κατάκτησης επιτυγχάνεται με τον καθαρμό του ανθρώπου από τις προοπτικές του, ο άνθρωπος πρέπει τελικά να φτάσει στον σωστό προορισμό, που έχει προετοιμάσει γι’ αυτόν ο Θεός. Ο άνθρωπος έχει έναν προορισμό και η μοίρα του είναι εξασφαλισμένη, ακριβώς επειδή ο Θεός κατεργάζεται τον άνθρωπο. Ο σωστός προορισμός, για τον οποίον γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι οι ελπίδες και οι προοπτικές του ανθρώπου που έχουν καθαρθεί σε παρελθόντες χρόνους· πρόκειται για δύο διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Αυτό που ο άνθρωπος ελπίζει κι επιδιώκει, είναι μάλλον ο πόθος της επιδίωξής του για τις υπερβολικές επιθυμίες της σάρκας, παρά ο προορισμός, ο οφειλόμενος στον άνθρωπο. Εν τω μεταξύ, εκείνο που έχει προετοιμάσει ο Θεός για τον άνθρωπο, είναι οι ευλογίες και οι υποσχέσεις, οι οφειλόμενες στον άνθρωπο από τη στιγμή του καθαρμού του, τις οποίες ο Θεός προετοίμασε γι’ αυτόν εν συνεχεία της δημιουργίας του κόσμου, και οι οποίες δεν μιαίνονται από την επιλογή, τις αντιλήψεις, τη φαντασία ή τη σάρκα του ανθρώπου. Ο προορισμός αυτός δεν έχει ετοιμαστεί για ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά είναι ο τόπος ανάπαυσης ολόκληρου του ανθρώπινου γένους. Κι έτσι, ο προορισμός αυτός είναι ο καταλληλότερος για το ανθρώπινο γένος.

Ο Δημιουργός προτίθεται να ενορχηστρώσει όλα τα πλάσματα. Δεν πρέπει να απορρίπτεις ή να παρακούς τίποτε από όσα πράττει Εκείνος, ούτε και να επαναστατείς απέναντί Του. Το έργο, το οποίο Εκείνος επιτελεί, θα επιτύχει τελικά τους στόχους Του και, μέσα από αυτό, Εκείνος θα αποκτήσει δόξα. Για ποιον λόγο δεν λέγεται σήμερα ότι είσαι απόγονος του Μωάβ, ή τέκνο του μεγάλου κόκκινου δράκοντα; Γιατί δεν γίνεται λόγος για εκλεκτό λαό, αλλά μονάχα για δημιουργήματα; Το δημιούργημα – αυτός ήταν ο αρχικός τίτλος για τον άνθρωπο, και αυτό ακριβώς αποτελεί την εγγενή ταυτότητά του. Τα ονόματα διαφέρουν, μόνον επειδή οι εποχές και οι περίοδοι του έργου είναι διαφορετικές· στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος είναι ένα συνηθισμένο δημιούργημα. Όλα τα πλάσματα, είτε πρόκειται για τα πλέον διεφθαρμένα είτε για τα πιο άγια, πρέπει να εκτελούν τα καθήκοντα των πλασμάτων. Όταν επιτελεί το έργο της κατάκτησης, ο Θεός δεν ασκεί έλεγχο πάνω σου, χρησιμοποιώντας τις προοπτικές, τη μοίρα ή τον προορισμό σου. Στ’ αλήθεια, δεν υπάρχει κανείς λόγος να εργαστεί με αυτόν τον τρόπο. Σκοπός του έργου της κατάκτησης είναι να ωθήσει τον άνθρωπο να εκτελεί το καθήκον των πλασμάτων, να τον ωθήσει να λατρεύει τον Δημιουργό· μόνον μετά από αυτό δύναται εκείνος να εισέλθει στον θαυμαστό προορισμό. Η μοίρα του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Είσαι ανίκανος να ελέγξεις τον εαυτό σου: Παρά το γεγονός ότι είναι πάντα βιαστικός και ασχολείται μονίμως με τον εαυτό του, ο άνθρωπος παραμένει ανίκανος όσον αφορά τον αυτοέλεγχο. Εάν μπορούσες να γνωρίζεις τις προσωπικές προοπτικές σου, αν μπορούσες να ελέγχεις τη μοίρα σου, θα εξακολουθούσες να αποτελείς δημιούργημα; Εν ολίγοις, ανεξάρτητα από το πώς εργάζεται ο Θεός, ολόκληρο το έργο Του υλοποιείται προς χάριν του ανθρώπου. Πάρε, για παράδειγμα, τους ουρανούς και τη γη, και όλα τα πράγματα που δημιούργησε ο Θεός, για να υπηρετούν τον άνθρωπο: Το φεγγάρι, τον ήλιο και τα αστέρια που δημιούργησε για τον άνθρωπο, τα ζώα και τα φυτά, την άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο και τον χειμώνα, και ούτω καθεξής – όλα έχουν φτιαχτεί προς χάριν της ύπαρξης του ανθρώπου. Και έτσι, ανεξάρτητα από το πώς παιδεύει και κρίνει τον άνθρωπο, όλα γίνονται προς χάριν της δικής του σωτηρίας. Παρόλο που απογυμνώνει τον άνθρωπο από τις σαρκικές ελπίδες του, το πράττει για χάρη του εξαγνισμού του ανθρώπου, κι ο εξαγνισμός του ανθρώπου γίνεται για χάρη της ύπαρξής του. Αφού ο προορισμός του ανθρώπου βρίσκεται στα χέρια του Δημιουργού, πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να ελέγχει εαυτόν;

Μόλις ολοκληρωθεί το έργο της κατάκτησης, ο άνθρωπος θα μεταφερθεί σε έναν κόσμο ωραίο. Φυσικά, τούτη η ζωή θα υπάρχει ακόμα στη γη, αλλά θα είναι εντελώς διαφορετική από τη ζωή του ανθρώπου σήμερα. Είναι η ζωή που θα διάγει η ανθρωπότητα έπειτα από την ολοκληρωτική κατάκτησή της, και θα είναι μια νέα αρχή για τον άνθρωπο πάνω στη γη· όσο για την ανθρωπότητα, το να διάγει μια τέτοια ζωή, θα αποτελεί απόδειξη ότι έχει εισέλθει σε ένα νέο και όμορφο βασίλειο. Θα είναι η αρχή της ζωής του ανθρώπου και του Θεού στη γη. Η προϋπόθεση μιας τόσο όμορφης ζωής πρέπει να είναι ότι, μετά τον εξαγνισμό και την κατάκτησή του, ο άνθρωπος θα υποταχθεί στον Δημιουργό. Έτσι λοιπόν, το έργο της κατάκτησης αποτελεί το τελευταίο στάδιο του έργου του Θεού, προτού το ανθρώπινο γένος εισέλθει στον θαυμαστό προορισμό. Μια τέτοια ζωή είναι η μελλοντική ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη, η πλέον όμορφη ζωή στη γη, το είδος της ζωής που ο άνθρωπος λαχταρά, το είδος, που ο άνθρωπος δεν έχει επιτύχει ποτέ μέχρι τώρα στην ιστορία του κόσμου. Είναι το τελικό αποτέλεσμα του 6.000 χρόνων έργου διαχείρισης, είναι αυτό που το ανθρώπινο γένος λαχταρά περισσότερο, και είναι επίσης η υπόσχεση του Θεού στον άνθρωπο. Αλλά αυτή η υπόσχεση δεν μπορεί να υλοποιηθεί αμέσως: Ο άνθρωπος θα εισέλθει στον μελλοντικό προορισμό μόνο μετά την ολοκλήρωση του έργου των εσχάτων ημερών και την πλήρη κατάκτησή του, δηλαδή, μετά την απόλυτη συντριβή του Σατανά. Μετά τον εξευγενισμό του ανθρώπου, η φύση του δεν είναι πλέον αμαρτωλή, επειδή ο Θεός θα έχει νικήσει τον Σατανά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν παρεμβάσεις από εχθρικές δυνάμεις, ούτε και καμία εχθρική δύναμη, που να δύναται να επιτεθεί στη σάρκα του ανθρώπου. Κι έτσι, ο άνθρωπος θα είναι ελεύθερος και άγιος – θα έχει εισέλθει στην αιωνιότητα. Μόνον μετά την αιχμαλώτιση των δυνάμεων του σκότους, ο άνθρωπος θα είναι ελεύθερος οπουδήποτε πηγαίνει, και χωρίς επαναστατικές διαθέσεις ή εναντιώσεις. Προκειμένου ο άνθρωπος να είναι εντάξει, ο Σατανάς πρέπει οπωσδήποτε να αιχμαλωτισθεί· σήμερα δεν είναι εντάξει, επειδή[α] ο Σατανάς εξακολουθεί να προκαλεί προβλήματα παντού πάνω στη γη, κι επειδή ολόκληρο το έργο της διαχείρισης του Θεού δεν έχει φθάσει ακόμα στο τέλος του. Μόλις ο Σατανάς συντριβεί, ο άνθρωπος θα απελευθερωθεί ολοκληρωτικά· όταν ο άνθρωπος κερδίσει τον Θεό και ξεφύγει από τη σφαίρα επιρροής του Σατανά, θα δει τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Η ζωή, η οφειλόμενη στον κανονικό άνθρωπο, θα ανακτηθεί· όλα όσα πρέπει να κατέχει ο κανονικός άνθρωπος – όπως η ικανότητα να διακρίνει το καλό από το κακό κι η κατανόηση του πώς να φάει και να ντυθεί, καθώς και η ικανότητα να ζει φυσιολογικά – όλα αυτά θα ανακτηθούν. Ακόμα κι αν η Εύα δεν είχε μπει στον πειρασμό από το φίδι, ο άνθρωπος πρέπει να διήγε μια τέτοια κανονική ζωή μετά την εν αρχή δημιουργία του. Θα πρέπει να έτρωγε, να ντυνόταν, και να διήγε τη ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου πάνω στη γη. Όμως, αφότου ο άνθρωπος εξαχρειώθηκε, ο εν λόγω βίος κατέστη ουτοπία και, ακόμα και σήμερα, ο άνθρωπος δεν τολμά να φανταστεί τέτοια πράγματα. Στην πραγματικότητα, αυτή η ωραία ζωή που λαχταρά ο άνθρωπος αποτελεί αναγκαιότητα: Αν ο άνθρωπος βρισκόταν χωρίς έναν τέτοιον προορισμό, τότε η εξαχρειωμένη ζωή του πάνω στη γη θα ήταν αέναη, κι αν μια τέτοια ωραία ζωή δεν υφίστατο, τότε δεν θα υπήρχε ούτε και πέρας στη μοίρα του Σατανά ή στην εποχή, κατά την οποίαν ο Σατανάς κρατά υπό την κυριαρχία του τη γη. Ο άνθρωπος πρέπει να φθάσει σε ένα βασίλειο απρόσιτο στις δυνάμεις του σκότους, και όταν το κατορθώσει, τούτο θα αποτελεί απόδειξη της συντριβής του Σατανά. Με τον τρόπο αυτόν, από τη στιγμή που δεν θα υπάρχουν ενοχλήσεις εκ μέρους του Σατανά, ο ίδιος ο Θεός θα αναλάβει τον έλεγχο του ανθρώπινου γένους, και θα διοικεί και θα ελέγχει ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου· μόνο τούτο δύναται να θεωρείται συντριβή του Σατανά. Η ζωή του ανθρώπου σήμερα είναι, ως επί το πλείστον, βουτηγμένη στη ρυπαρότητα, τα βάσανα και τη θλίψη. Τούτο είναι αδύνατον να αποκαλείται συντριβή του Σατανά· ο άνθρωπος έχει ακόμα να δραπετεύσει από τη θάλασσα της θλίψης, να ξεφύγει από τις κακουχίες της ανθρώπινης ζωής ή την επιρροή του Σατανά, ενώ οι γνώσεις του για τον Θεό εξακολουθούν να είναι απειροελάχιστες. Όλες οι κακουχίες του ανθρώπου έχουν δημιουργηθεί από τον Σατανά: ο Σατανάς έφερε τα βάσανα στη ζωή του ανθρώπου, και μόνο μετά την αιχμαλώτισή του, θα κατορθώσει ο άνθρωπος να δραπετεύσει ολοκληρωτικά από τη θάλασσα της θλίψης. Ωστόσο, η υποδούλωση του Σατανά επιτυγχάνεται διά της κατάκτησης και της απόκτησης της καρδιάς του ανθρώπου, καθιστώντας τον άνθρωπο λάφυρο της μάχης με τον Σατανά.

Σήμερα, επιδίωξη του ανθρώπου, προτού αποκ��ήσει τη ζωή των κανονικών ανθρώπων πάνω στη γη, είναι να γίνει νικητής και να οδηγηθεί στην τελείωση· είναι οι στόχοι που προσπαθεί να επιτύχει πρώτα, πριν από την υποδούλωση του Σατανά. Στην ουσία, η επιδίωξη του ανθρώπου να καταστεί νικητής και να οδηγηθεί στην τελείωση ή να χρησιμοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό από τον Θεό, σημαίνει την απόδρασή του από την επιρροή του Σατανά: Η επιδίωξη του ανθρώπου είναι να καταστεί νικητής, αλλά το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η απόδρασή του από την επιρροή του Σατανά. Μόνον με την απόδραση από την επιρροή του Σατανά δύναται ο άνθρωπος να διάγει τη ζωή των κανονικών ανθρώπων πάνω στη γη, μια ζωή, γεμάτη από τη λατρεία προς τον Θεό. Σήμερα, η επιδίωξη του ανθρώπου να γίνει νικητής και να οδηγηθεί στην τελείωση, έρχεται πρώτη, πριν από την απόκτηση της ζωής ενός κανονικού ατόμου πάνω στη γη. Η επιδίωξη αυτή είναι κυρίως προς χάριν της κάθαρσης και για να γίνει πράξη η αλήθεια, αλλά και προκειμένου να επιτευχθεί η λατρεία προς τον Δημιουργό. Εάν ο άνθρωπος διάγει τη ζωή ενός κανονικού ατόμου πάνω στη γη, μια ζωή χωρίς κακουχίες ή θλίψη, τότε δεν πρόκειται να ασχοληθεί με την επιδίωξη να γίνει νικητής. Το να «γίνει νικητής» και να «οδηγηθεί στην τελείωση» είναι οι στόχοι που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο να επιδιώξει, και, διά της επιδίωξης αυτής, τον ωθεί να κάνει την αλήθεια πράξη και να βιώσει μια ουσιαστική ζωή. Ο στόχος είναι να καταστήσει τον άνθρωπο ολοκληρωμένο και να τον κερδίσει, κι η επιδίωξη να γίνει νικητής και να οδηγηθεί στην τελείωση, αποτελεί απλώς το μέσον. Εάν, στο μέλλον, ο άνθρωπος εισέλθει στον θαυμαστό προορισμό, δεν πρόκειται να γίνει καμία αναφορά σε νικητές και τελειωθέντες· θα υπάρχουν μονάχα πλάσματα, που το καθένα θα εκτελεί το δικό του καθήκον. Σήμερα, ο άνθρωπος αναγκάζεται να επιδιώκει αυτά τα πράγματα για να καθορίσει απλώς ένα πεδίο δράσης για τον ίδιο, ούτως ώστε η επιδίωξή του να είναι πιο στοχευμένη και πρακτική. Χωρίς αυτό, η επιδίωξη του ανθρώπου να εισέλθει στην αιώνια ζωή θα ήταν αόριστη και αφηρημένη και, αν συνέβαινε τούτο, δεν θα ήταν ο άνθρωπος ακόμη πιο θλιβερός; Μια τέτοια επιδίωξη, χωρίς στόχους ή αρχές – δεν αποτελεί αυτοεξαπάτηση; Τελικά, η συγκεκριμένη επιδίωξη θα απέβαινε, φυσικά, άκαρπη· στο τέλος, ο άνθρωπος θα εξακολουθούσε να ζει κάτω από τη σφαίρα επιρροής του Σατανά και θα ήταν ανίκανος να απομακρυνθεί από αυτήν. Γιατί να θέσει εαυτόν σε μια τέτοια άσκοπη επιδίωξη; Όταν ο άνθρωπος εισέλθει στον αιώνιο προορισμό, θα λατρεύει τον Δημιουργό· και ακριβώς επειδή έχει κερδίσει τη σωτηρία και έχει εισέλθει στην αιωνιότητα, δεν πρόκειται να επιδιώκει κανέναν στόχο, αλλά ούτε και θα χρειάζεται να ανησυχεί μήπως τον πολιορκεί ο Σατανάς. Κατά την συγκεκριμένη στιγμή, ο άνθρωπος θα γνωρίζει τη θέση του και θα εκτελεί το καθήκον του και, ακόμη και χωρίς παίδευση ή κρίση, το κάθε άτομο θα εκτελεί το καθήκον του. Εκείνη την εποχή, ο άνθρωπος θα αποτελεί δημιούργημα και ως προς την ταυτότητα, αλλά και ως προς την κατάσταση. Πλέον δεν θα υφίσταται ο διαχωρισμός σπουδαίου – ταπεινού· το κάθε άτομο θα επιτελεί απλώς μια διαφορετική λειτουργία. Ωστόσο, ο άνθρωπος θα εξακολουθεί να ζει σε έναν εύτακτο, σωστό προορισμό για το ανθρώπινο γένος, και θα εκτελεί το καθήκον του προς χάριν της λατρείας προς τον Δημιουργό, και μια τέτοια ανθρωπότητα, θα είναι η ανθρωπότητα της αιωνιότητας. Κατά την συγκεκριμένη εποχή, ο άνθρωπος θα έχει αποκτήσει μια ζωή φωτισμένη από τον Θεό, υπό τη φροντίδα και την προστασία Του, μια ζωή μαζί με τον Θεό. Το ανθρώπινο γένος θα διάγει μια κανονική ζωή πάνω στη γη, και ολόκληρο το ανθρώπινο γένος θα εισέλθει στον σωστό δρόμο. Το σχέδιο διαχείρισης των 6.000 χρόνων θα έχει επιτύχει την απόλυτη συντριβή του Σατανά, πράγμα που σημαίνει ότι ο Θεός θα έχει ανακτήσει την αρχική εικόνα του ανθρώπου αμέσως μετά τη δημιουργία του και, ως εκ τούτου, θα έχει εκπληρωθεί η αρχική πρόθεση του Θεού. Στην αρχή, προτού η ανθρωπότητα διαφθαρεί από τον Σατανά, διήγε μια κανονική ζωή πάνω στη γη. Αργότερα, μετά τη διαφθορά του από τον Σατανά, ο άνθρωπος έχασε την εν λόγω κανονική ζωή, κι έτσι άρχισε το έργο της διαχείρισης του Θεού, καθώς κι η μάχη με τον Σατανά για την ανάκτηση της κανονικής ζωής του ανθρώπου. Μόνον μετά το πέρας του 6.000 ετών έργου της διαχείρισης του Θεού, θα ξεκινήσει και επισήμως η ζωή ολόκληρου του ανθρώπινου γένους πάνω στη γη, μόνον τότε θα αποκτήσει ο άνθρωπος μια θαυμαστή ζωή κι ο Θεός θα ανακτήσει τον αρχικό σκοπό της δημιουργίας του ανθρώπου, καθώς και την αρχική ομοίωση του ανθρώπου. Κι έτσι, διάγοντας την κανονική ζωή της ανθρωπότητας πάνω στη γη, ο άνθρωπος δεν θα επιδιώκει να γίνει νικητής ή να οδηγηθεί στην τελείωση, διότι θα είναι πλέον άγιος. Η νίκη και η τελειότητα, για τις οποίες έχει μιλήσει ο άνθρωπος, είναι οι στόχοι που του δόθηκαν για να τους κυνηγήσει κατά τη διάρκεια της μάχης μεταξύ Θεού και Σατανά, και υφίστανται μόνον επειδή αυτός διεφθάρη. Ο Σατανάς θα συντριβεί, ακριβώς επειδή δίνεται σε εσένα ένας στόχος και η ώθηση να τον κυνηγήσεις. Η απαίτηση να καταστείς νικητής ή να οδηγηθείς στην τελείωση ή να χρησιμοποιηθείς, επιτάσσει να γίνεις μάρτυρας, προκειμένου να εξευτελιστεί ο Σατανάς. Στο τέλος, ο άνθρωπος θα διάγει τη ζωή ενός κανονικού ανθρώπου πάνω στη γη, και θα είναι άγιος, και όταν συμβεί αυτό, θα επιζητούν ακόμα και τότε να καταστούν νικητές; Δεν είναι όλοι τους πλάσματα; Οι τίτλοι του νικητή και του τελειωθέντα απευθύνονται και οι δύο στον Σατανά, και στη ρυπαρότητα του ανθρώπου. Μήπως αυτός ο "νικητής" δεν είναι σχετικός με τη νίκη επί του Σατανά και επί των εχθρικών δυνάμεων; Όταν λες ότι έχεις οδηγηθεί στην τελείωση, ποιο είναι το σημείο μέσα σου, που έχει οδηγηθεί στην τελείωση; Μήπως αναφέρεσαι στο γεγονός ότι απέκδυσες εαυτόν από τη διεφθαρμένη σατανική διάθεση, έτσι ώστε να δύνασαι να επιτύχεις την υπέρτατη αγάπη για τον Θεό; Τέτοια λόγια προφέρονται μόνον σε σχέση με τη ρυπαρότητα μέσα στον άνθρωπο και τον Σατανά· ποτέ σε σχέση με τον Θεό.

Αν δεν επιδιώξεις σήμερα να καταστείς νικητής και να τελειωθείς, τότε στο μέλλον, όταν η ανθρωπότητα θα διάγει μια φυσιολογική ζωή πάνω στη γη, δεν θα υπάρχουν ευκαιρίες για μια τέτοια επιδίωξη. Την εποχή εκείνη, ο σκοπός κάθε είδους ανθρώπου θα έχει πλέον αποκαλυφθεί. Την εποχή εκείνη, θα έχει γίνει πλέον σαφές το τι μέρος του λόγου είσαι, κι αν επιθυμείς να καταστείς νικητής ή να τελειωθείς, θα είναι αδύνατον. Μετά την αποκάλυψή του, ο άνθρωπος θα τιμωρείται μόνον εξαιτίας της επαναστατικότητάς του. Την εποχή εκείνη, επιδίωξη του ανθρώπου δεν θα αποτελεί μια θέση ανώτερη από των υπολοίπων, δηλαδή, κάποιοι να καταστούν νικητές και άλλοι τελειωθέντες, ή κάποιοι να καταστούν πρωτότοκοι υιοί του Θεού και άλλοι, απλώς υιοί Του· δεν πρόκειται να κυνηγούν τέτοια πράγματα. Άπαντες θα είναι πλάσματα του Θεού, όλοι θα ζουν πάνω στη γη και όλοι θα ζουν πάνω στη γη μαζί με τον Θεό. Τώρα είναι ο καιρός της μάχης μεταξύ του Θεού και του Σατανά, είναι μια εποχή, κατά την οποίαν η εν λόγω μάχη δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, μια εποχή, κατά την οποίαν ο άνθρωπος δεν έχει ακόμη αποκτηθεί ολοκληρωτικά· πρόκειται για μια περίοδο μετάβασης. Και έτσι, απαιτείται από τον άνθρωπο να επιδιώξει να γίνει νικητής ή ένας από τον λαό του Θεού. Σήμερα υπάρχουν διαφορές στην κοινωνική θέση, αλλά όταν έρθει ο καιρός, τέτοιες διακρίσεις θα χαθούν: Η θέση όλων όσων έχουν υπάρξει νικηφόροι θα είναι η ίδια, άπαντες θα χαρακτηριστούν ανθρώπινο είδος, και θα ζουν ισότιμα πάνω στη γη, πράγμα που σημαίνει ότι άπαντες θα χαρακτηριστούν πλάσματα, και θα τους δίνονται τα ίδια πράγματα. Επειδή οι εποχές του έργου του Θεού διαφέρουν, όπως και τα αντικείμενα του έργου Του, αν το εν λόγω έργο επιτελείται σε εσάς, έχετε επιλεγεί για να τελειωθείτε και να καταστείτε νικητές· αν επιτελείτο στο εξωτερικό, τότε εκείνοι θα είχαν επιλεγεί για να γίνουν η πρώτη ομάδα ανθρώπων προς κατάκτηση και τελείωση. Σήμερα, το έργο αυτό δεν επιτελείται στο εξωτερικό, επομένως δεν έχουν επιλεγεί για να τελειωθούν και να καταστούν νικητές, οπότε είναι αδύνατον για εκείνους να αποτελέσουν την πρώτη ομάδα. Επειδή το αντικείμενο του έργου του Θεού είναι διαφορετικό, η εποχή του έργου του Θεού, όπως και η έκτασή του, είναι διαφορετική· οπότε η πρώτη ομάδα, δηλαδή οι νικητές, υφίσταται ήδη και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα υπάρξει και μια δεύτερη ομάδα, η οποία τελειώνεται. Αφού υπάρξει η πρώτη τελειωθείσα ομάδα, θα υφίσταται ένα δείγμα κι ένα πρότυπο, κι έτσι στο μέλλον θα υπάρχει μια δεύτερη και μια τρίτη ομάδα εκείνων που τελειώνονται, αλλά στην αιωνιότητα άπαντες θα είναι ίσοι μεταξύ τους, και δεν θα υφίστανται κατατάξεις ως προς τη θέση. Απλώς θα έχουν τελειωθεί σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και δεν θα υπάρχουν διαφορές ως προς τη θέση. Όταν έρθει ο καιρός, κατά τον οποίον ο καθένας έχει καταστεί ολοκληρωμένος και το έργο ολόκληρου του σύμπαντος έχει περατωθεί και αυτό, δεν θα υπάρχουν διακρίσεις ως προς τη θέση, και άπαντες θα είναι μεταξύ τους ισότιμοι. Σήμερα, το έργο αυτό επιτελείται μεταξύ υμών, έτσι ώστε να καταστείτε εσείς οι νικητές. Εάν επιτελείτο στην Αγγλία, τότε η Αγγλία θα είχε την πρώτη ομάδα, με τον ίδιον τρόπο που θα είστε εσείς. Απλώς είμαι ιδιαίτερα ελεήμων επιτελώντας το έργο Μου σ’ εσάς σήμερα, το οποίο εάν Εγώ δεν έπραττα, τότε μπορεί να ήσασταν η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη ή ακόμα και η πέμπτη ομάδα. Τούτο οφείλεται απλώς στη διαφορά ως προς τη σειρά του έργου· ο τίτλος «πρώτη και δεύτερη ομάδα» δεν υποδηλώνει ότι ο μεν είναι σπουδαιότερος ή ταπεινότερος του δε, απλώς δηλώνει τη σειρά με την οποία οι άνθρωποι αυτοί τελειώνονται. Σήμερα τα λόγια αυτά κοινωνούνται σ’ εσάς, γιατί, όμως, δεν είχατε ενημερωθεί νωρίτερα; Επειδή, χωρίς την ύπαρξη διαδικασίας, οι άνθρωποι τείνουν να φθάνουν σε ακρότητες. Για παράδειγμα, ο Ιησούς είπε τότε: «Όπως αναχώρησα, έτσι θα αφιχθώ». Σήμερα, πολλοί έχουν χάσει το μυαλό τους εξαιτίας αυτών των λέξεων και το μόνο που θέλουν, είναι να φορούν λευκούς χιτώνες και να περιμένουν την αρπαγή τους στα ουράνια δώματα. Έτσι, υπάρχουν πολλά λόγια που δεν είναι δυνατόν να ειπωθούν νωρίς· διότι αν συνέβαινε αυτό, ο άνθρωπος θα έφτανε σε ακρότητες. Το ανάστημα του ανθρώπου είναι πολύ μικρό και είναι ανίκανος να διακρίνει την αλήθεια αυτών των λέξεων.

Όταν ο άνθρωπος επιτύχει την αληθινή ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη και όλες οι δυνάμεις του Σατανά βρεθούν αιχμάλωτες, ο άνθρωπος θα ζει ευκολότερα πάνω στη γη. Τα πράγματα δεν θα είναι τόσο σύνθετα, όπως σήμερα: Ανθρώπινες σχέσεις, κοινωνικές σχέσεις, σύνθετες οικογενειακές σχέσεις ... όλες ενοχλητικές, οδυνηρές! Η εδώ ζωή του ανθρώπου είναι άθλια! Μετά την κατάκτηση του ανθρώπου, η καρδιά και το μυαλό του θα αλλάξουν: Η καρδιά του θα σέβεται και θα αγαπά τον Θεό. Μετά την κατάκτηση όλων όσων από το σύμπαν επιδιώκουν να αγαπήσουν τον Θεό, δηλαδή μετά τη συντριβή και αιχμαλωσία του Σατανά – και όλων των δυνάμεων του σκότους – τότε η επίγεια ζωή του ανθρώπου θα είναι απρόσκοπτη και εκείνος θα δύναται να ζει ελεύθερα. Εάν ο άνθρωπος απορρίψει τις σαρκικές σχέσεις και τις πολυπλοκότητες της σάρκας, τότε η ζωή του θα είναι πολύ πιο εύκολη. Οι σαρκικές σχέσεις του ανθρώπου είναι υπερβολικά περίπλοκες, ενώ η εμπλοκή του σε αυτές, αποδεικνύει ότι δεν έχει ελευθερωθεί ακόμη από την επιρροή του Σατανά. Εάν είχες την ίδια σχέση με τους αδελφούς και τις αδελφές σου, εάν είχες την ίδια σχέση με την κανονική σου οικογένεια, τότε δεν θα είχες καμία έγνοια και δεν θα χρειαζόταν να ανησυχείς για κανέναν. Όλα θα ήταν τέλεια και με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος θα απαλλασσόταν από το ήμισυ των δεινών του. Διάγοντας μια κανονική ανθρώπινη ζωή πάνω στη γη, ο άνθρωπος θα είναι παρόμοιος με άγγελο· αν και θα εξακολουθεί να είναι από σάρκα, θα μοιάζει κατά πολύ με άγγελο. Αυτή είναι η τελική υπόσχεση, η τελευταία που δίδεται στον άνθρωπο. Σήμερα, ο άνθρωπος υφίσταται παίδευση και κρίση· νομίζετε ότι αυτή η εμπειρία είναι χωρίς τη σημασία της; Είναι δυνατόν το έργο της παίδευσης και της κρίσης να επιτελείται άνευ λόγου; Προηγουμένως, ελέχθη ότι η πειθαρχία και η κρίση προς τον άνθρωπο ισοδυναμούν με την τοποθέτησή του στο πηγάδι της αβύσσου, το οποίο σημαίνει την αφαίρεση του πεπρωμένου και των προοπτικών του. Τούτο συμβαίνει προς χάριν ενός και μόνον πράγματος: τον καθαρμό του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν τοποθετείται σκοπίμως στο πηγάδι της αβύσσου, πράξη μετά την οποία ο Θεός νίπτει τας χείρας Του. Αντιθέτως, τούτο συμβαίνει για να αντιμετωπιστεί η παρακοή του ανθρώπου, έτσι ώστε, στο τέλος, όσα έχει μέσα του να μπορούν να καθαρθούν, ώστε να κατορθώσει να αποκτήσει πραγματική γνώση του Θεού και να είναι σαν άγιο άτομο. Εάν συμβεί αυτό, τότε όλα θα έχουν εκπληρωθεί. Στην πραγματικότητα, όταν τα εντός του ανθρώπου πράγματα που προορίζονται προς αντιμετώπιση, αντιμετωπίζονται στ’ αλήθεια, και ο άνθρωπος φέρει αδιάψευστη μαρτυρία του γεγονότος, ο Σατανάς θα συντριβεί· ακόμα κι αν μερικά από αυτά τα πράγματα που βρίσκονται εξαρχής μέσα στον άνθρωπο, δεν έχουν καθαρθεί απόλυτα, με τη συντριβή του Σατανά, θα πάψουν να προκαλούν προβλήματα, και τότε πλέον ο άνθρωπος θα έχει καθαρθεί τελείως. Ο άνθρωπος δεν έχει βιώσει ποτέ μια τέτοια ζωή, αλλά με τη συντριβή του Σατανά, τα πάντα θα αποκατασταθούν και όλα εκείνα τα ασήμαντα, εντός του ανθρώπου πράγματα θα βρουν τη λύση τους· μόλις επιλυθεί το βασικό πρόβλημα, όλα τα υπόλοιπα θα χαθούν. Κατά τη διάρκεια αυτής της ενσάρκωσης του Θεού επί γης, όταν επιτελεί ο ίδιος προσωπικά το έργο Του ανάμεσα στους ανθρώπους, ολόκληρο το έργο Του είναι αφιερωμένο στη συντριβή του Σατανά, και θα τον συντρίψει διά της κατάκτησης του ανθρώπου και της ολοκλήρωσής σας. Άλλο σημάδι της συντριβής του Σατανά αποτελεί η δική σας αδιάψευστη μαρτυρία. Εν πρώτοις, ο άνθρωπος κατακτάται και, τελικά, τελειώνεται ολοκληρωτικά, προκειμένου να συντριβεί ο Σατανάς. Στην ουσία, όμως, η συντριβή του Σατανά, σημαίνει ταυτόχρονα και τη σωτηρία όλης της ανθρωπότητας από την απατηλή θάλασσα της θλίψης. Ανεξάρτητα από το αν το εν λόγω έργο διεξάγεται σε ολόκληρο τον κόσμο ή στην Κίνα, όλα γίνονται προς χάριν της συντριβής του Σατανά και της έλευσης της σωτηρίας σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, ώστε ο άνθρωπος να κατορθώσει να εισέλθει στον τόπο της αναπαύσεως. Ο ενσαρκωμένος Θεός, αυτή η φυσιολογική σάρκα, υφίσταται ακριβώς προς χάριν της συντριβής του Σατανά. Το έργο του ενσαρκωθέντα Θεού χρησιμοποιείται για να φέρει τη σωτηρία σε όλους εκείνους υπό τους ουρανούς που αγαπούν τον Θεό, πραγματοποιείται προς χάριν της κατάκτησης ολόκληρης της ανθρωπότητας και, ακόμα περισσότερο, προς χάριν της συντριβής του Σατανά. Ο πυρήνας ολόκληρου του έργου διαχείρισης του Θεού είναι αναπόσπαστος από τη συντριβή του Σατανά, προκειμένου να έλθει η σωτηρία σε όλο το ανθρώπινο γένος. Γιατί, σε μεγάλο μέρος του έργου αυτού, λέγεται πάντα ότι πρέπει να γίνετε μάρτυρες; Και σε ποιον απευθύνεται; Μήπως στον Σατανά; Η εν λόγω μαρτυρία κατατίθεται στο πρόσωπο του Θεού, προκειμένου να δηλώσει ότι το έργο του Θεού έχει επιτύχει τον σκοπό του. Η μαρτυρία σχετίζεται με το έργο για τη συντριβή του Σατανά· αν δεν υπήρχε μάχη με τον Σατανά, τότε δεν θα απαιτείτο από τον άνθρωπο να γίνει μάρτυρας. Ακριβώς επειδή ο Σατανάς πρέπει να συντριβεί, ταυτόχρονα με την σωτηρία του ανθρώπου, ο Θεός απαιτεί από τον άνθρωπο να μαρτυρήσει στον ίδιον ενώπιον του Σατανά, πράγμα το οποίο χρησιμοποιεί για να σώσει τον άνθρωπο και να πολεμήσει τον Σατανά. Ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος αποτελεί τόσο το αντικείμενο της σωτηρίας, αλλά και το εργαλείο για τη συντριβή του Σατανά· έτσι, ο άνθρωπος βρίσκεται στον πυρήνα του έργου ολόκληρης της διαχείρισης του Θεού και ο Σατανάς είναι απλώς το αντικείμενο προς καταστροφή, ο εχθρός. Ίσως να νιώθεις ότι δεν έχεις πράξει τίποτα, αλλά, λόγω των αλλαγών στη διάθεσή σου, υπάρχει μαρτυρία, η οποία έχει στόχο τον Σατανά και δεν γίνεται στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν είναι άξιος να απολαύσει μια τέτοια μαρτυρία. Πώς είναι δυνατόν να κατανοήσει το έργο του Θεού; Το αντικείμενο της μάχης του Θεού είναι ο Σατανάς· ο άνθρωπος, εν τω μεταξύ, είναι μόνον το αντικείμενο της σωτηρίας. Ο άνθρωπος, με τη διεφθαρμένη σατανική διάθεσή του, είναι ανίκανος να κατανοήσει αυτό το έργο. Τούτο οφείλεται στη διαφθορά που έχει προξενήσει ο Σατανάς. Αυτή δεν υπάρχει εκ γενετής μέσα στον άνθρωπο, αλλά κατευθύνεται από τον Σατανά. Σήμερα, το κύριο έργο του Θεού είναι η συντριβή του Σατανά, δηλαδή η απόλυτη κατάκτηση του ανθρώπου, ώστε να φέρει τελική μαρτυρία στον Θεό ενώπιον του Σατανά. Με αυτόν τον τρόπο, τα πάντα θα επιτευχθούν. Σε πολλές περιπτώσεις, μοιάζει στα μάτια σου να μην έχει συμβεί τίποτε αλλά, στην πραγματικότητα, το έργο έχει ήδη ολοκληρωθεί. Ο άνθρωπος απαιτεί να είναι ορατό άπαν το έργο της ολοκλήρωσης, αλλά χωρίς να το καταστήσω ορατό σε εσένα, Εγώ έχω ολοκληρώσει το έργο Μου, διότι ο Σατανάς υποτάχθηκε, πράγμα που σημαίνει ότι έχει συντριβεί απόλυτα, ότι όλη η σοφία, η δύναμη και η εξουσία του Θεού τον κατανίκησαν. Αυτό ακριβώς είναι το γεγονός που πρέπει να καταμαρτυρηθεί, και παρ’ όλο που δεν έχει ξεκάθαρη έκφραση στον άνθρωπο, παρ’ όλο που δεν είναι οφθαλμοφανές, ο Σατανάς έχει ήδη συντριβεί. Το σύνολο του έργου αυτού στρέφεται εναντίον του Σατανά, και διεξάγεται εξαιτίας της μάχης με αυτόν. Και έτσι, πολλά πράγματα ο άνθρωπος δεν τα αντιλαμβάνεται ως επιτυχημένα, αλλά στα μάτια του Θεού, υπήρξαν επιτυχημένα εδώ και πολύν καιρό. Τούτη είναι μια από τις εσωτερικές αλήθειες ολόκληρου του έργου του Θεού».

Πηγή από: Εκκλησία του Παντοδύναμου Θεού

#λόγια του Θεού #Το έργο του Θεού #Η υπόσχεση του Θεού

0 notes