#καλοσύνη

[romios-gr]

Άγιος Παΐσιος: Ο εξαγνισμός της καρδιάς – Γέροντα, ο Χριστός χωράει σε όλες τις καρδιές; –O Χριστός χωράει, οι άνθρωποι δεν Τον χωράνε, γιατί δεν προσπαθούν να διορθωθούν. Για να χωρέσει ο Χριστός μέσα μας, πρέπει να καθαρίσει η καρδιά. «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός…» (Ψαλμ. Ν” 12) – Γέροντα, γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους; – Αφού ημερεύουν οι άνθρωποι, ημερεύο... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/agios-paisios-o-exagnismos-tis-kardias/

[astratv]

Διαλέγουμε τους φίλους μας ανάλογα με τα γονίδιά τους

Διαλέγουμε τους φίλους μας ανάλογα με τα γονίδιά τους

Οι άνθρωποι έχουν 66% πιθανότητες να συμπεριφερθούν με καλοσύνη απέναντι σε έναν ξένο, γιατί είναι εγγενώς καλοί. Ταυτόχρονα όμως, ζουν ενταγμένοι σε κάποια κοινωνικά δίκτυα, όχι μόνο για να είναι ενωμένοι, αλλά και για να μπορούν να μαθαίνουν ο ένας από τον άλλο. Και αυτή η διασπορά της γνώσης είναι η ρίζα του πολιτισμού. Αντίστοιχα όμως, ότι σπείρεις μέσα σε κάθε κοινωνία, αυτό και θα θερίσεις.…

[theklaapologist]

Loveta belongs to @xazomara

Ανδρέας belongs to @staliaofatreides

Propaganda under the cut

Loveta

H Λοφτα (Loveta), είναι ο πιο πρόσφατος χαρακτήρας μου για το dnd. Παίζουμε στο curse of Strahd και η Λοφτα είναι μια life domain cleric αφοσιωμένη σε μια θεότητα της αγάπης την Αφροδίτη. Είναι ένα firbolg δύο μέτρα ύψος με σγουρά ροζ μαλλιά ένα βλέμμα όλο χαρά και ένα χαμόγελο που γεμίζει χαρά όλο τον κόσμο. Ήθελα η χαρακτήρας μου στο CoS να είναι bubbly και happy go lucky γιατι ξερω οτι το setting είναι πολύ Dark και ένα πάρα πολύ αγαπημένο μου trope είναι χαρούμενοι και καλοί χαρακτήρες να προσπαθούν να κρατησουν τη καλοσύνη τους όταν τα πάντα γύρω τους καταρρέουν.

Λόγοι να ψηφίσεις τη Λοφτα :

1) είναι icon, she is a pansexual polyamorous priestess of a sex/love goddess, it doesn't get more sexy than that

2) είναι ότι πιο adorable υπάρχει σε όλο τον κόσμο, η προσωπικότητα της είναι παστέλ ροζ μαλλί της γριάς

3) η μαγεία της και τα ξόρκια της κάνουν manifest ως ροζ γκλιτερ και όταν χιλαρει κάποιον η αίσθηση που έχει είναι σαν μια ζεστή αγκαλιά

Ανδρέας

Ετων : 12

Φύλο: Άντρας

Γενικες Πληροφοριες: Ορφανο των υπονομων, πρωτος απο το ταγμα των σαλταδορων και γρηγοροτερος δρομεας της αντιστασης. Ονειρο του ειναι να γινει βιολογος για τους Κρυσταλλινους Κηπους του Κοκκινου Πλανητη. He has killed before and he will do it again.

Χαρακτηρας: λιγο μπασταρδακι (affectionate), big dreamer, θελει απλα ενα ζεστο κρεβατι και πολλα μπισκοτα βουτυρου αλλα το παιζει σκληρος.

Ανδρέας προπαγάνδα: είναι 12 έχει σκοτώσει του αρέσουν τα μπισκότα, αν δεν σας αρέσουν τα φέραν 12χρονα τι κ��νετε σε αυτο το σαιτ. Έχει ενα ζωάκι που είναι βιολογικά προγραμματισμένο να αλλάζει μορφές. Είναι δρομέας. ΜΑΧΑΙΡΙΑ. Απλά του λείπει η μαμα του. Δεν αξίζουν τα ορφανά μια χαρά; Μια ευχαρίστηση; Σκέψου ενα μικρό αγοράκι να σε κοιτάει στα μάτια με την ελπιδα να του δώσεις μια αγκαλιά. Μετά σε δολοφονεί βάρβαρα με ενα ξυράφι ξυρίσματος. Σαν αυτόν κανείς.

[saphira5]

141 x (Platonic) Captain Reader - Callsign "Achilles" Part 3

Y/n put her helmet back on and the sword back in its sheath. Y/n looks over at the kneeling men, "Είμαι ο καπετάνιος y/n/m, το διακριτικό Αχιλλέα, εννοώ κανένα κακό για εσάς ή τους δικούς σας ανθρώπους. Θα πάρω τους συντρόφους μου και θα φύγω. Αύξηση." (I am Captain y/n/m, insignia Achilles, I mean no harm to you or your people. I will take my comrades and leave. Rise). 

The people rose and walked towards us. The person who spoke to Y/n untied me and Wick, while another person went to untie Yeti and remove his blindfold. Wick and Yeti ran over to Y/n and hugged her tight, crying. Y/n hugged them back, and I walked over to them. Wick let go of Y/n and body slammed me to the ground. He put his hand around my neck. 

"WICK, GET OFF HIM NOW!"  

Wick let go of me and stood up. Wick turns around and looks at Y/n. "WE’RE ALL HAVING A TALK BACK ON BASE," Everyone looks at Y/n, "Yes, Captain."  

"Το πόδι σου," (Your leg). Y/n looks down and sees a stream of blood flowing from her leg, creating a puddle of blood around her. A younger sounding man speaks, "Ορίστε, επιτρέψτε μου να σας βοηθήσω," (Here, let me help you).  

Y/n looks at the young man, “Σε ευχαριστώ για την καλοσύνη σου, νεαρέ πολεμιστή, αλλά η ομάδα μου και εγώ πρέπει να φύγουμε τώρα." (Thank you for your kindness, young warrior, but my team and I must leave now). 

Y/n slightly bows to him. Then they all left the house and came back with our taken gear and weapons. Walking over to each of us, they returned to us our gear and weapons. Once we had everything on again, I pulled out a tourniquet (a strap that is tightened around arm or legs to stop major bleeding) and walked over to Captain Y/n. I asked if she could extend her leg a bit for me to wrap it so I could stop the bleeding.  

It stops the bleeding; I stand up and move beside Captain Y/n. Wick was following my every move with his eyes. Y/n looks at me and nods, "LET'S MOVE." We all nod, and head outside. Y/n turned around and bowed to them. It took some time to get to the safe house and then get an evac back to base.  

When we landed back on base, Y/n looked at me, "Garrick with me," the doors opened and the medics took Y/n to the med bay, I was right behind her. Y/n got patched up and was told by the doc that she would have to be on bed rest for a week or two.  

"I will be back. I need a word with my men," the doctor nodded in understanding. Y/n got up and looked at me, "Corporal, with me." We both walked to her office. She walks in and turns on the light. Then she walks over to her chair and sits, "Close the door and sit down."  

I closed the door behind me and sat down on a chair. "I am sorry on how Wick acted; we had a couple of incidents with people being spies and joining my unit. One of my good friends Sgt "Dragon", had died due to this. But still, it doesn't mean we act uncivil with a new member of the team." "I understand, Captain," Y/n nods, "can you get the others?"  

"Of course, Captain," I walk out and grab the others. When I returned with the others, Y/n began giving Wick a piece of her mind, and I shut the door behind me.  

… 

“Wick was put on cleaning duty for a while but after he treated me like a friend. Y/n was wise for someone young or so I thought." 

A knock on the door has Price, Soap, Ghost and Gaz looking at the door. Y/n opens the door and steps inside, closing the door gently behind her. Y/n looks at Soap and sees a shocked expression on his face; Price has a proud smile on his face. Ghost stares for a bit, but then looks away, and Kyle is smiling at you.  

"Telling my story, Kyle?"  "Of course, Captain." Y/n huffed, "we were sent to Greece, and I happened to speak the language. I also knew how to fight with a spear and how to use a bow and arrow." 

"The young man before gave Y/n a bow and arrow before we left, and Y/n showed me how to use it."  

Y/n looks at Kyle and smiles, Kyle smiles back at her, "she is a great shot, a true archer." "Isn't that right, Archie," Y/n laughs, "tell us more, Captain y/n." Y/n looks at Soap. Y/n walks over and stands beside Kyle, "Where to start”. 

Post 09/08/23

[submissive-sl0th2]

Σήμερα θα σας πω για τον συνάδελφο μου στη δουλειά που είναι ένα υπέροχο πλάσμα χωρίς υπερβολή και τον ευχαριστώ για την καλοσύνη και την ενσυναισθηση του. Πήγα δουλειά με πρώτη μέρα περίοδο σε πολύ κακή κατάσταση και ο υπέροχος όσο περνούσε από το χέρι του δεν με άφησε να σηκώνω τις βαριές παραμάνες. Γίνε και συ σαν τον συνάδελφο τώρα, μπορείς🖤✨️

[toskrinio]

Marija Dejanovic, Η Καλοσύνη Διαχωρίζει τη Μέρα από τη Νύχτα

[anistorit0s]

"Το σπίτι μας έχει πόρτα που δεν κλείνει, ούτε στα λάθη σου, ούτε στα ζόρια σου, ούτε στον χρόνο που περνά. Όσο κι αν μεγάλωσες η πόρτα σε χωράει, το ίδιο και η αγκαλιά μου.

Αν τα δύσκολα ήρθανε γιατί έφταιξες εσύ, σκέψου. Εγώ τιμωρία δεν σε έβαλα ποτέ. Σου τόνιζα μόνο πόσο ντροπή είναι να νιώθουμε πως φταίμε και πόσο όμορφο είναι το συναίσθημα μετά τη ντροπή όταν λέμε συγγνώμη.

Αν πάλι φταίει κάποιος άλλος, μη θυμώνεις παιδί μου. Να έχεις καλοσύνη τόση που να φτάνει και για εκείνον που δεν είχε,

και τόση αξιοπρέπεια, ώστε να μη χωράει στη ζωή σου το λάθος του δεύτερη φορά.

Αν σου γκρεμίστηκε τ' όνειρο, έλα να φτιάξουμε άλλο. Εδώ είμαι να σου δώσω τα υλικά απ την αρχή.

Αν σε αδίκησαν, φρόντισε να διεκδικήσεις ό,τι σου άξιζε και αν δεν στο δώσουν θα στο δώσει η ζωή παρακάτω.

Αν απλώς δεν τα κατάφερες, έλα να το πάμε από την αρχή. Όπως τότε με το ποδήλατο, θυμάσαι; Ματώσαμε. Πονέσαμε, μα στο τέλος τα καταφέραμε. Θυμάσαι;"

[angela33]

The image of the crying boy musician was chosen as one of the most emotional photographs in modern history. This photo was taken of a 12-year-old Brazilian boy (Diego Frazzo Turkato) playing the violin at the funeral of his teacher, who was the one who rescued him from the environment of poverty and crime in which he lived. In this image, humanity speaks with the loudest voice in the world: "Cultivate love and kindness in a child to sow the seeds of compassion, and only then will you build a great civilization, and a great nation."

.....................................

La imágen del niño músico llorando, fue elegida como una de las fotografías más emotivas de la historia moderna.

Esta foto le fue tomada a un niño brasileño de 12 años (Diego Frazzo Turkato) tocando el violín en el funeral de su maestro, que fue quien lo rescató del ambiente de pobreza y delincuencia en el que vivía. En esta imagen, la humanidad habla con la voz más fuerte del mundo:

"Cultiva el amor y la bondad en un niño para sembrar las semillas de la compasión, y solo así construirás una gran civilización, y una gran nación".

............................

Η εικόνα του μουσικού που κλαίει επιλέχθηκε ως μια από τις πιο συναισθηματικές φωτογραφίες στη σύγχρονη ιστορία. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε ενός 12χρονου Βραζιλιάνου αγοριού (Diego Frazzo Turkato) να παίζει βιολί στην κηδεία του δασκάλου του, ο οποίος ήταν αυτός που τον έσωσε από το περιβάλλον της φτώχειας και του εγκλήματος στο οποίο ζούσε. Σε αυτή την εικόνα, η ανθρωπότητα μιλά με την πιο δυνατή φωνή στον κόσμο: «Καλλιεργήστε την αγάπη και την καλοσύνη σε ένα παιδί για να σπείρετε τους σπόρους της συμπόνιας και μόνο τότε θα χτίσετε έναν μεγάλο πολιτισμό και ένα μεγάλο έθνος».

[alexandramarquiseblog]

Πολλές φορές δεν εκτιμούν την καλοσύνη ενός ανθρώπου τους αφήνουμε μόνους ώστε να καταλάβουν το λάθος τους

[o-monaxikos]

Δεν έχει σημασία από πού έρχεσαι και που θέλεις να πάς,σημασία έχει τι επιλέγεις να αφήσεις ή να συνεχίσεις στο δρόμο σου ή ευγνωμοσύνη είναι σημάδι ωριμότητας.!Οπου υπάρχει εκτίμηση υπάρχει και ευγένεια.!Η καλοσύνη είναι η γλώσσα που μπορεί να ακούσει ο κουφός,και ο τυφλός μπορεί να δει, ψάξε για το δικό σου μυαλό,γιατί μόνο αν έχεις ειρήνη με τον εαυτό σου μπορείς να αντιμετωπίσεις τη φορτουνιασμένη θάλασσα της ζωής,μαθαίνοντας να μην πληγώνεις,γιατί αυτοί που έχουν πληγωθεί δεν θα σε βλάψουν ποτέ.!

[sillageee]

Είχα ξεχάσει τι πάει να πει ευγένεια, καλοσύνη και γλυκύτητα, μέχρι που σήμερα στο πλοίο μια κυρία μιλούσε με το παιδάκι μιας οικογένειας που κάθονταν στον απέναντι καναπέ. Όση ώρα του απευθύνονταν χαμογελούσε τόσο φωτεινά, σαν να της χάριζαν ολόκληρο τον κόσμο. Κάποια στιγμή, σηκώθηκε, είπε στο κοριτσάκι ότι ήθελε να του κάνει ένα δώρο και ότι μπορούσε να διαλέξει ό,τι ήθελε να του αγοράσει να φάει από το εστιατόριο του πλοίου. Έπειτα, πήρε το κοριτσάκι από το χέρι και πήγαν μαζί να αγοράσουν το δώρο του. Καθώς επέστρεφαν πίσω στις θέσεις τους, η ευτυχία στα μάτια και των δύο ήταν ανεκτίμητη. Η κυρία είχε κάνει ένα δώρο στο κοριτσάκι για να του δείξει την αγάπη και τη συμπάθεια της και το κοριτσάκι -εκτός από το αγαπημένο του snack- ήταν ο αποδέκτης της πιο όμορφης και αγνής εκδήλωσης αγάπης. Κι ας μην το ήξερε.

[romios-gr]

Οι άνθρωποι είναι σαν κινητά ορυχεία Παραπονιέσαι πως οι άνθρωποι έγιναν κακοί. Πουθενά δεν συναντάς καλό άνθρωπο. Και παραξενεύεσαι, γιατί ο Θεός υπομένει τέτοιο κόσμο και δεν τον τελειώνει πια. Θα ξαφνιαστείς όταν ακούσεις, ότι το ίδιο παράπονο άκουσα από ένα γείτονά σου από την ίδια πόλη. Και αυτός λέει, πως εξαφανίστηκαν οι καλοί άνθρωποι και πως αισθάνεται εντελώς έρημος στην οδό της δικα... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/oi-anthropoi-einai-san-kinita-orycheia/

[konmarkimageswords]

Αίθουσα αναμονής/Humanity

Έξι άνθρωποι σε μια αίθουσα αναμονής, ζουν τον εφιάλτη και την ομορφιά του να είσαι Άνθρωπος. Αναπαριστούν, αφηγούνται, γελούν, κλαίνε, περιγελούν, θυμώνουν, βιαιοπραγούν, σκοτώνουν, γεννούν και εντέλει ταΐζουν τον καλό και τον κακό λύκο μέσα τους. Πόσο εύκολο είναι να πράττεις το κακό ή το καλό αναρωτιούνται, τι έφτιαξαν οι άνθρωποι αυτά τα χιλιάδες χρόνια στη γη και τι θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές; Με όχημα προσωπικές ιστορίες, γεγονότα και μεγάλες στιγμές επιτευγμάτων ή σκοτεινών σελίδων της Ανθρώπινης Ιστορίας, οι ερμηνευτές στήνουν ένα υπαρξιακό freakshow και θέτουν το μεγάλο ερώτημα αν γεννιόμαστε καλοί η κακοί και το γιατί καταλήγουμε στο σκοτάδι ως ανθρώπινο γένος.

Μέσα στον καθένα μας γίνεται μια μάχη, δύο λύκοι βρίσκονται στις ψυχές μας, ένας πράος, γεμάτος καλοσύνη και αγάπη και ένας γεμάτος φθόνο, μίσος και απληστία και πάντα στο τέλος της μέρας κερδίζει εκείνος που ταΐζουμε καλύτερα. Η ανθρωπότητα σε αναμονή, η ανθρωπότητα είμαστε εμείς. Με αφορμή χώρους αναμονής, ιστορίες μετάβασης, τύχης, πένθους, ερώτων, πολέμων, άλλοτε σε σταθμούς τρένων και άλλοτε σε κάποια αίθουσα νοσοκομείου, παρελαύνουν ανθρώπινες ιστορίες και μεγάλα γεγονότα της Ανθρωπότητας. Γεννιόμαστε καλοί ή κακοί; Είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε τον κόσμο ή «δεν βαριέσαι γιατί να τον αλλάξουμε»; Σε ποια πλευρά τον γεγονότων στεκόμαστε; Η ανθρωπότητα παράγει τέχνη, θαύματα, πολέμους, στρατόπεδα συγκέντρωσης, τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα× άραγε από τι υλικό είμαστε φτιαγμένοι και πως το μεταλαμπαδεύουμε; Πως η 11η Σεπτεμβρίου συναντιέται με το Άουσβιτς; Τι είναι η διάχυση ευθύνης; Πώς μπορεί ένα εικοσάλεπτο σεντς να σε ταράξει συθέμελα, πώς δένουν τα Πατήσια και το πρώτο σκυλί που πήγε στο διάστημα; Άραγε είμαστε μόνοι ή περιμένουμε το θάνατο; Ποιος ήταν ο ασθενής μηδέν του Aids; Πως μια ατομική βόμβα πυροδότησε νέα μόδα στις κομμώσεις; Μιλούν οι νεκροί; Πως δημιουργήθηκε η Αστυνομία Πόλεων στη Ελλάδα και γιατί ο αγώνας των γυναικών και των σκλάβων γινόταν αντικείμενο ταύτισης με το δίχως δικαιώματα status των ζώων; Η παράσταση κινείται ανάμεσα στο mockumentary- documentary είδος, αντλεί όχι μόνο το προσωπικό υλικό των ερμηνευτών αλλά, μέσα από την ιστορική έρευνα και καταγραφή γεγονότων, φθάνει στις παρυφές της ανθρωπότητας και δημιουργεί ένα παγκόσμιο παζλ σκηνικής εγκατάστασης. Εντέλει, όλα αυτά τα συστατικά αποτελούν την σκηνική ιστορία του καθενός μας και το Θέατρο της Μνήμης. Και εμείς κυλάμε σε κοιλάδα πόνου και αβάσταχτων δακρύων, προσπαθώντας να επουλώσουμε τις πληγές με προσευχές, θέλοντας να σώσουμε τα τραύματά μας σε μια σιωπηλή αμαρτωλή αγιότητα αθανασίας του πνεύματος.

[theklaapologist]

Arms belongs to @kebriones

Loveta belongs to @xazomara

PROPAGANDA UNDER THE CUT

Arms

2 sentient ασωματα χερια. Μπορει να μιλαει, να βλεπει και να αιωρειται απο δω κι απο κει. Αυτα. Δεν μιλαμε για το μπακστορυ του, ειναι πονεμενη ιστορια. Γιατι να τον ψηφισει ο κοσμος: Γιατι ειναι καλο παιδι :) . Και πολυ βοηθητικος οταν χρειαζεται ενα δευτερο ζευγαρι χερια.

Loveta

H Λοφτα (Loveta), είναι ο πιο πρόσφατος χαρακτήρας μου για το dnd. Παίζουμε στο curse of Strahd και η Λοφτα είναι μια life domain cleric αφοσιωμένη σε μια θεότητα της αγάπης την Αφροδίτη. Είναι ένα firbolg δύο μέτρα ύψος με σγουρά ροζ μαλλιά ένα βλέμμα όλο χαρά και ένα χαμόγελο που γεμίζει χαρά όλο τον κόσμο. Ήθελα η χαρακτήρας μου στο CoS να είναι bubbly και happy go lucky γιατι ξερω οτι το setting είναι πολύ Dark και ένα πάρα πολύ αγαπημένο μου trope είναι χαρούμενοι και καλοί χαρακτήρες να προσπαθούν να κρατησουν τη καλοσύνη τους όταν τα πάντα γύρω τους καταρρέουν.

Λόγοι να ψηφίσεις τη Λοφτα : 1) είναι icon, she is a pansexual polyamorous priestess of a sex/love goddess, it doesn't get more sexy than that

2) είναι ότι πιο adorable υπάρχει σε όλο τον κόσμο, η προσωπικότητα της είναι παστέλ ροζ μαλλί της γριάς

3) η μαγεία της και τα ξόρκια της κάνουν manifest ως ροζ γκλιτερ και όταν χιλαρει κάποιον η αίσθηση που έχει είναι σαν μια ζεστή αγκαλιά

[gentle-author]

Νομίζω ότι όταν κάποιος είναι Έλληνας, δεν συνειδητοποιεί αμέσως την ομορφιά της χώρας του, μιας χώρας που μειονεκτεί σε δυνατότητες και στερείται ευκαιριών, αλλά ταυτόχρονα μιας χωρας γεμ��της ομορφιά, αγάπη και καλοσύνη...

[justforbooks]

ΦΕΛΙΤΣΙΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ όνομα μιας καλοθρεμμένης, ασπρόμαυρης γάτας που ζει στην οδό Αιόλου· το όνομά της δίνει στον τίτλο του νέου μυθιστορήματος της Μάρως Δούκα. Η Φελιτσιτά δεν είναι άστεγη. Ζει σε εκδοτικό οίκο της περιοχής. Και παρόλο που είναι ακατάδεκτη, καταδέχεται να δείξει τη συμπάθειά της και την αγάπη της σ’ έναν άστεγο που ζει γύρω από την Αγία Ειρήνη.

«Χώνεται στη σκέψη του και τον αναστατώνει με το μακρόσυρτο νιαούρισμά της η Φελιτσιτά, μη δίνεις σημασία σε όλα αυτά, σαν να θέλει να του πει, καλύτερα να αφεθείς στο ζωογόνο γουργουρητό μου, εφόσον το ξέρεις, δεν το ξέρεις; Άβυσσος το μέσα του ανθρώπου». Η Φελιτσιτά δεν θα αφήσει ποτέ τον άστεγο φίλο της, μέχρι την τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος, και το όνομά της και η παρουσία της θα λειτουργούν πάντα ως ειρωνεία για το τι είναι τελικά η ευτυχία.

Η Μάρω Δούκα έγραψε ένα μυθιστόρημα για το τι είναι αυτή η ευτυχία, έτσι όπως την ψάχνουν όμως τα μέλη μιας καθημερινής, μικροαστικής πενταμελούς οικογένειας που μένουν κάπου στα Σεπόλια. Τι είναι η ευτυχία; Ένα μπολ με κεράσια; Η ελευθερία που σου δίνει ο δρόμος χωρίς να έχεις καμία υποχρέωση, ούτε και απέναντι στην ίδια σου τη ζωή; Ένα σπίτι στην Κηφισιά ή ένα δυάρι κάπου στον Αρδηττό; Ένα πιάτο φρικασέ με καλοφτιαγμένο αυγολέμονο και ζωντανά αντίδια; Ένας μικρός κήπος με μυρωδικά; Η καλοσύνη που κουβαλάς εντός σου και μοιάζει ή είναι γιατρικό;

Αυτή η αναζήτηση περνάει μέσα από το ξεγύμνωμα της οικογένειας, της αγίας οικογένειας, μέσα από τις παράλληλες σκέψεις και δράσεις των πέντε μελών της που μιλούν για τον εαυτό τους αλλά και για τους άλλους. Πέντε διαφορετικές οπτικές, πέντε διαφορετικές ταυτότητες που αλλάζουν διαρκώς, αποκτούν νέες αποχρώσεις μέσα στην καταιγιστική αφήγηση της Μάρως Δούκα (χωρίς καμία τελεία), σαν εκείνο το σύνδρομο Ράσομον, όπου ο καθένας βλέπει και νιώθει κάτι διαφορετικό σε σχέση με κάποιον άλλον, με τον οποίο μοιράζονται όμως την ίδια εμπειρία. Κάθε μέλος της οικογένειας Καβουράκη έχει τη δική του εκδοχή για τη ζωή του αλλά και για τις ζωές των άλλων μέσα στην οικογενειακή τους ιστορία.

Ο Κώστας Καβουράκης ή Κάβουρας, η γυναίκα του Ελένη Βασιλάκη-Καβουράκη και τα τρία παιδιά τους, ο Βαγγέλης, ο Στέλιος και η Βούλα, αποτελούν τα μέλη της οικογένειας. Ο Κώστας μεγάλωσε ορφανός. Η μητέρα του πέθανε είκοσι ετών, αφήνοντας τον ίδιο και τον αδελφό του μωρά. Ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε μια καλή γυναίκα, με δικό της σπίτι στο Μοσχάτο. Μαζί της έζησε ο Κώστας και ο αδελφός του Στέλιος, ο οποίος σκοτώθηκε όμως σε τροχαίο. Ο Κώστας, που είχε όνειρο να σπουδάσει ή να μπει στη Σχολή Αστυνομικών, γνώρισε πολύ νωρίς την Ελένη.

Ερωτευτήκανε, η Ελένη έμεινε έγκυος στον τρίτο μήνα της γνωριμίας τους, παντρεύτηκαν και ο Κώστας βρήκε δουλειά σε μια αποθήκη χαρτικών. Έκαναν τρία παιδιά, και η Ελένη, με τη βοήθεια ενός θείου τους, βρήκε επίσης δουλειά, ως θυρωρός στο υπουργείο Ανάπτυξης. Τα παιδιά μεγάλωσαν. Κατά τον χρόνο της μυθιστορηματικής αφήγησης –μερικοί μήνες σχεδόν στο σήμερα– ο πρωτότοκος Βαγγέλης, φοροτεχνικός στο επάγγελμα και ανύπαντρος, πλησιάζει τα σαράντα, ο δεύτερος, Στέλιος, φιλόλογος σε σχολείο, παντρεμένος με την Αγγέλα, πανεπιστημιακό γλωσσολόγο, πλησιάζει τα τριάντα έξι, και η μικρότερη, η Βούλα, κομμώτρια στο επάγγελμα, με δικό της κομμωτήριο στο Παγκράτι, πανύψηλη, στο 1.85, είναι γύρω στα τριάντα τέσσερα.

Η Ελένη καμαρώνει στη γειτονιά για την οικογένειά της, για τα τρία καλά και ταχτοποιημένα παιδιά της, πράγμα που δεν είναι αυτονόητο σε τόσο δύσκολους καιρούς, αλλά δεν είναι όλα ρόδινα σε αυτήν την αγία οικογένεια των Σεπολίων. Πολλές φορές αναγκάζεται να δικαιολογηθεί στις γειτόνισσές της όταν οι φωνές και τα ουρλιαχτά που βγαίνουν από το σπίτι τους ακούγονται έως το επόμενο τετράγωνο.

Ο Κώστας συνήθιζε να δέρνει την Ελένη σε στιγμές μεγάλης έντασης ή και για ασήμαντη αφορμή. Και μια μοιραία Κυριακή την έπιασε από τα μαλλιά και την έσυρε με βία από ένα άκρο της κουζίνας στο άλλο. Παρενέβη ο μεγάλος τους γιος, ο Βαγγέλης, κι έσπασε τον πατέρα του στο ξύλο. Το σπίτι δεν κρατούσε πλέον τον Κώστα. Εκείνο το απόβραδο της Κυριακής άνοιξε την πόρτα κι έφυγε. Βρήκε ένα πεζούλι στην Αιόλου και εγκαταστάθηκε εκεί.

Από τις είκοσι οκτώ παράλληλες αφηγήσεις του μυθιστορήματος, δεκαπέντε ανήκουν στον Κωνσταντίνο Καβουράκη ή Κάβουρα, τρεις στην Ελένη Βασιλάκη-Καβουράκη, τρεις στον Ευάγγελο ή Βαγγέλη Καβουράκη, τρεις στον Στέλιο Καβουράκη και τέσσερις στη Βούλα Καβουράκη. Ο Κώστας Καβουράκης είναι προφανώς ο βασικός ήρωας, και όχι μόνο για ποσοτικούς λόγους. Σκέφτεται τον εαυτό του, την κατάντιά του αλλά και την τύχη του, σκέφτεται τη δουλειά του και το αφεντικό του που τον περιφρονούσε και τον κορόιδευε, σκέφτεται την Ελένη, που την αγάπησε και εξακολουθεί να την αγαπάει, σκέφτεται τα παιδιά του, ιδιαίτερα τη Βούλα, που τη λέει νταρντάνα λόγω του ύψους της, πιστεύοντας ότι μπορεί να μην είναι δική του κόρη.

Ταυτόχρονα, ζει στο κέντρο της Αθήνας, την «παλιά πόλη», Αιόλου, Μοναστηράκι, Θησείο, «αλλαγμένος και τρισάθλιος», μέρος ενός ορατού-αόρατου κόσμου των αστέγων και των ζητιάνων. Συγκατοικεί στο πεζοδρόμιο με μια Όλγα και γίνονται τρίο με τον επίσης άστεγο Γεράσιμο που παίζει φυσαρμόνικα. Γνωρίζει και τον μαγαζάτορα, αφεντικό της Φελιτσιτά, που του προτείνει να κοιμάται το βράδυ έξω από το μαγαζί του, σαν νυχτοφύλακας, με αντάλλαγμα φαγητό. Δεν δέχεται. Θέλει την ελευθερία του.

Τα άλλα μέλη της οικογένειάς του σκέφτονται τον πατέρα τους με αμφιθυμία, με αγάπη αλλά και με μίσος, σκέφτονται τους ��διους τους εαυτούς τους, σκέφτονται τα αδέλφιά τους και τη μητέρα τους με αγάπη αλλά και με αμφισβήτηση, ίσως και με ζήλια. Η Ελένη αγαπάει τον άντρα της, κι ας μην τον άντεχε. Και θα τον ξαναδεχόταν στο σπίτι μόνο αν της ζητούσε συγγνώμη.

Καθώς διαβάζουμε το βιβλίο, αναρωτιόμαστε αν θα υπάρξει χάπι έντ, αν ο Κώστας θα γυρίσει στο σπίτι του κι αν όλα ξαναρχίσουν, αλλά κάπως διαφορετικά. Φτάνουμε στο τέλος και συγκλονιζόμαστε. Είναι αυτό χάπι έντ; Μπορεί. Η Μάρω Δούκα φτιάχνει μια καταιγιστική, πολυφωνική αφήγηση, όπως ήδη είπαμε, που κινείται στη λεπτή γραμμή όπου η ευτυχία συναντάει τη δυστυχία, η ζωή τον θάνατο, η αγάπη το μίσος, ο φόβος το θάρρος, η συμπάθεια την απάθεια, το ενδιαφέρον την αδιαφορία, το άτομο την κοινωνία.

Μία απλή κίνηση σε οδηγήσει από τη μία στην άλλη πλευρά, από οικογενειάρχη στα Σεπόλια άστεγο στην Αιόλου. Ταυτόχρονα, μέσα από τις ιστορίες της οικογένειας Καβουράκη βλέπουμε την Αθήνα, την γεωγραφία της, τις κοινωνικές συνθήκες της και το περιθώριό της, αλλά με τρόπο ειρωνικό, έτσι που ο ρεαλισμός να μη μοιάζει με ρεπορτάζ. Αισθάνομαι ότι σε αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα η Μάρω Δούκα δούλεψε πάνω στην παράδοση του μελοδράματος, την οποία υπονομεύει όμως διαρκώς και την κομματιάζει.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?