#λέγοντας

[thenewsmag]

Χατζηδάκης για την επίθεση στο σπίτι του: «Πρώτα ήταν ο κ. Τσίπρας, ακολούθησε ο Ρουβίκωνας»

Χατζηδάκης για την επίθεση στο σπίτι του: «Πρώτα ήταν ο κ. Τσίπρας, ακολούθησε ο Ρουβίκωνας»

Στην ανάρτησή του ο κ. Χατζηδάκης συνεχίζει λέγοντας: «Ακολούθησαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και trolls που πρόσκεινται σ’ αυτό το κόμμα, στο διαδίκτυο. Χθες ήταν η σειρά των μηχανοκίνητων τμημάτων του Ρουβίκωνα που εκδήλωσαν, για δεύτερη φορά σε λίγους μήνες, με τον γνωστό “ρομαντικό” τους τρόπο, τις ίδιες απόψεις έξω από το σπίτι μου» αναφέρει ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Κωστής…

[psychotiko-epeisodio]

Και εσένα που είπα πως αποκλείεται να ερωτευτώ,

Σε έβαλα κάτω και άρχισα να σου μιλώ για εμένα.

Στα είπα όλα εξαρχής,

Ποια είμαι,τι κάνω,τι έκανα,για τι ακριβώς μετανιώνω.

Στα 'πα όλα μια και έξω μπας και το βαζες εξαρχής στα πόδια,

Και γλίτωνα το δράμα του χωρισμού για άλλη μια φορά.

Όμως , περιεργως,

Δεν έδειξες να ξενερώνεις.

Έμεινες εκεί,να με ακούσεις,μέχρι την τελευταία στιγμή,

και να με πάρεις αγκαλιά λέγοντας μου πως δεν τρέχει τίποτα.

Και τότε κατάλαβα,

Πως εσένα που είπα πως αποκλείεται να ερωτευτώ,

Εσένα ερωτεύτηκα.

[cathy-bluedream]

19 Οκτωβρίου 2023

ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ

Πήγα να δω στο θέατρο Μικρό Χορν στην οδό Αμερικής στην Αθήνα , την αυτοβιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου.

Κλειστά μάτια , τα φώτα σιγοχαμηλωμένα και εγώ μέσα από τα γυαλαμπούκαλα να ρίχνω του κόσμου το δάκρυ , μ’ ένα κρυφό χαμόγελο να χώνεται ανάμεσα από τα δόντια μου .

Η ηθοποιός έκανε τράκα - τσιγάρο -. Δεν ήμουν έτοιμη να της δώσω εγώ, τόσο μαρμαρωμένη που ήμουν, ούτε μια κίνηση λόγω του δέους που ένιωθα δεν μπορούσα να χαρίσω . Πήρε όμως πρινςÈ όπως τόνισε και η ίδια , την χασισομάρκα που καπνίζω και χαρμανιάζω απ’ αυτήν εδώ και δύο χρόνια,

οπότε ήταν λες και της το είχε πασάρει ένα κομμάτι του εαυτού μου .

Παρατηρούσα το πάθος της για τον συγκεκριμένο ρόλο και το ποσο καλά ενσάρκωνε την ζωή της . 75 λεπτά παράσταση θεάτρου και όλο μπούκωναν οι μύξες και τα κλάματα . Ο Γιώργης πλάι μου το ίδιο κουρέλι αλλά δεν το έδειχνε .

Με κοίταζε στα μάτια εκείνη , ίσως ! σκέφτηκα κάποια στιγμή πως κλαίει επειδή έκλαιγα εγω σαν μωρό εκτεθειμένο , ναι μου πέρασε από το μυαλό εντελως φευγαλέα , πιθανόν και να γινόταν γιατί με ηλέκτριζε το βλέμμα της , ίσως επειδή έπρεπε να παίξει και την ολίγον λεσβία .

Έπεσαν μετά οι μουσικές , στο χάος είχαμε φυτρωμένες και τις μουσικές , τον Τσιτσάνη τον είχε σαν Θεό στεφάνι της η χριστιανή , πανάθεμά της . Τον ένιωθε ανώτερο κι απο το ατομο της .

Συννεφιασμένη Κυριακή πρώτα . Χτυπούσαν οι μπότες μου με ρυθμό στο πάτωμα, μπας και το σώμα μου ξεσκουριάσει .

Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα και πάει λέγοντας το γράμμα

ανυψωνόταν το πνεύμα μου , έτρεμαν μανιωδώς τα άκρα μου .

Πιο πολύ για το ποτό και το τσιγάρο δεν έχω ταυτιστεί ….

Οσα κι αν της έκανε η μητέρα της , την αγαπούσε και βρήκε την δύναμη να την συγχωρέσει, αγαπούσε το αίμα της και αυτό δεν είναι κατακριτέο .

Καρκίνο στον λάρυγγα , μισή μερίδα άνθρωπος , βρισίδια , τραγούδι , νύχτα , φυλακές ….

κι όμως άνθρωπος

τοσα άντεξε ο κόσμος της .

Στο τέλος με ξανά κοίταξε . Το πρώτο γαρύφαλλο το πέταξε σ’ εμένα , λέω τόση καρδιά πως να αντέξει ένα τέτοιο κύμα συναισθημάτων …

Βγαίνοντας απ’ την παράσταση εκανα ένα τσιγάρο στα γρήγορα . Ένιωθα φούσκωμα στα πνευμόνια και έναν κόμπο στον λαιμό , καιγόντουσαν ένα προς ένα τα σωθικά μου . Κρατούσα σφιχτά κοντά μου το κόκκινο γαρύφαλλο που εκείνη την στιγμή με γέμιζε .

Ο Γιώργης μου μιλούσε και εγω σπαρταρούσα σαν το ψάρι λόγω μιας σημαντικής για εμένα κατάθεση ψυχης .

« Στην κηδεία μου , το ένα μάτι να είχα ανοιχτό , να έβλεπα ποιοι θα ερχόντουσαν για εμένα τάχα μου φορώντας πλερέζες , τι θα έλεγαν , τι θα εκαναν και ποσο εύκολα θα μπορούσαν να με ξεχάσουν …»

Έτσι ένιωθε η Σωτηρία μας

πέθανε μόνη

όπως θα πεθάνουμε και εμείς

Κατάλαβες μάγκα μου ;

Κάθυ

[alloligo]

Όλοι φεύγουν μετά το γαμήσι, πάνε σπίτια τους, πάνε πίσω στην πλευρά τους στο κρεβάτι, σου γυρνάνε την πλάτη για να κοιμηθούν

αλλά εσύ ρε δεν έφυγες, ξενύχτησες μετά το γαμήσι δίπλα μου χαϊδεύοντάς με μέχρι το πρωί, λέγοντας πόσο τυχερός είσαι που περνάς τη νύχτα σπίτι μου, στη δική μου πλευρά του κρεβατιού.

Μου έμαθες τι είναι το aftercare, ώστε μετά να το αποζητώ απελπισμένα στους μαλάκες φυγάδες που ερωτεύομαι.

[solmeister13]

Είναι απ’ τις ώρες που θα ‘θελα να ‘μαι παιδί, όσο τίποτα.

Είναι υπέροχο το ότι είστε εδώ να διαβάσετε αυτές τις λίγες λέξεις που ορνιθοσκαλίζω για να πάψει το κλάμα και να κοιμηθώ, αλλά δε νιώθω αχάριστος λέγοντας πως θα τα αντάλλαζα όλα για να ξαναπάω για μπάνιο στις Καλύβες με τη γιαγιά, να δω παιδικά και να είμαι τόσο ξέγνοιαστος που πραγματικά να χάνομαι στην απέραντη φαντασία που είχα, που πλέον νιώθω πως κάθε χρόνο περιορίζεται.

Γι’ αυτό γράφω τόσα και τόσα. Τι θα γίνει αν αύριο ξεχνάω περισσότερα απ’ όσα θυμάμαι; Αν φανταστώ όσα μου μένουν να φανταστώ; Αν σκεφτώ την τελευταία μου σκέψη;

Γι’ αυτό γράφω τόσα και τόσα. Για να τα θυμάμαι, για να τεντώνω την άπλα της φαντασίας μου, για να σκεφτώ λίγο ακόμα.

Γι’ αυτό γράφω τόσα και τόσα, για να προλάβω.

[gemsofgreece]

Μια φορά ήθελα να βρω βιβλία για τα έργα του Ευριπίδη και στο βιβλιοπωλείο συνεχώς έβρισκα τα αγγλικά βιβλία όπως της Miller το τραγούδι του Αχιλλέα και η Κίρκη ή έβρισκα τα ιστορικά βιβλία για την αρχαία Ελλάδα (εξίσου σημαντικά αλλά όχι αυτό που ήθελα).

Τελικά χρειάστηκε να ρωτήσω μια υπάλληλο για να τα βρω αλλά πρώτα μάντεψε ποια μου πρότεινε πρώτα? Το τραγούδι του Αχιλλέα λέγοντας κιόλας ότι την έκανε να κλάψει. Εγώ γνωρίζοντας την ιστορία του Αχιλλέα απλά καθόμουν αμήχανα με τη σκέψη ότι ακόμα και δω στην Ελλάδα έχουν επηρεαστεί το πώς οι ξένοι έχουν "φτιάξει" τις ιστορίες μας.

Εν κατακλείδι βρήκα το αγαπημένο μου βιβλίο τις Βάκχες του Ευριπίδη κάτω στο βάθος του βιβλιοπωλείου με μόνο ένα βιβλίο να υπάρχει και με στεναχώρησε που δεν είναι τα έργα του πρώτα πρώτα και με μεγαλύτερη ζήτηση στα βιβλιοπωλεία από τα greek mythology retellings.

Είναι θλιβερό. Όχι ότι δεν κάνουν καλά που διαβάζουν τα retellings, αλλά τώρα να είσαι Έλληνας και να γνωρίζεις το αμερικανικό retelling αλλά ούτε τα απολύτως βασικά για το Ελληνικό πρωτότυπο και να μην ξέρεις να ξεχωρίσεις την σύγχρονη προσθήκη από το αρχαίο έργο... ξέρω γω;;; Λίγο τραγικό...

[groovalos]

λέγοντας αστεία που θα καταλαβαίνουμε μόνο εμείς.

[justforbooks]

Από την ώρα που άρχισαν να ακούγονται τα ονόματα που θα κοσμήσουν με την παρουσία τους τα ευρωψηφοδέλτια ιερή οργή πλημμύρισε την ελληνική κοινωνία. «Μα μπορούν τώρα αυτοί να μας αντιπροσωπεύσουν στο ευρωκοινοβούλιο;» αναρωτήθηκαν τα μέλη του εξυπνότερου, εργατικότερου και πιο βασανισμένου λαού στον κόσμο που βλέπει το υψηλό του επίπεδο να κατακρημνίζεται με την επιλογή των υποψηφίων.

Για να μην παρεξηγηθώ, να ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν έχω καμία εκτίμηση στο σελεμπριτομάνι που και σε αυτές τις εκλογές γέμισε τα ψηφοδέλτια των κομμάτων. Παραδεχόμενος ότι ζηλεύω όσους από αυτούς εκλεγούν και εξασφαλίσουν 25.000+ μηνιάτικο για τα επόμενα 5 χρόνια, οφείλω να πω ότι τους περισσότερους δεν θα τους εμπιστευόμουν ούτε για να μου πάρουν τσιγάρα από το περίπτερο εκτός αν κάπνιζα και ήθελα να το κόψω. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ένας ηθοποιός του συρμού ή μια παρουσιάστρια λαϊφστάιλ εκπομπών θα είναι χειρότεροι ευρωβουλευτές από πχ. τον Βαγγέλα τον Μεϊμαράκη ή τον σύντροφο Ανδρουλάκη.

«Ναι μα το επίπεδο είναι πολύ χαμηλό και όλο και χαμηλώνει και μπλα μπλα μπλα» θα αποκριθεί με αγωνία ένας ανήσυχος ψηφοφόρος και εγώ με τη σειρά μου θα τον ρωτήσω «νομίζεις ότι μπορεί να είναι το επίπεδο υψηλότερο;»

Αναγνωρίζω πως με δεδομένο ότι το επίπεδο των αντιπροσώπων μιας χώρας (και άρα και των υποψηφίων να γίνουν αντιπρόσωποι) δεν μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό από το επίπεδο του συνόλου των κατοίκων της χώρας, θα ήταν ωραίο τα κόμματα να προσπαθούν ώστε οι υποψήφιοι τους να είναι κάπως πιο ψηλά από τον μέσο όρο. Αλλά αυτό φοβάμαι πως ήδη συμβαίνει.

Κοιτάχτε γύρω σας, δείτε λίγο τηλεόραση (όσο αντέχετε), πηγαίνετε μια βόλτα σε μια πολυσύχναστη πλατεία ή κατεβείτε ένα Σάββατο την Ερμού και γενικά παρατηρείστε τους ανθρώπους γύρω σας. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες παρατήρησης για να καταλάβει κανείς ότι ακόμα και αυτά τα τηλεψηφοδέλτια είναι πάνω από το μέσο όρο της κοινωνίας στην οποία απευθύνονται.

Δεν θέλω να σας πληγώσω αλλά το επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας είναι πολύ χαμηλό. Μπορεί να θέλουμε να είναι υψηλότερο αλλά είμαστε αρκετά μεγάλοι για να μην καταλαβαίνουμε ότι άλλο η επιθυμία και άλλο η πραγματικότητα. Και πριν διαφωνήσετε σκεφτείτε τον τρόπο οδήγησης και τον σεβασμό στον ΚΟΚ (δηλαδή τον σεβασμό στους άλλους ανθρώπους), σκεφτείτε τους σωρούς από σκουπίδια σε κάθε δημόσιο χώρο που έχει την ατυχία να φιλοξενήσει ομάδες Ελλήνων, σκεφτείτε τα πανεπιστήμια, σκεφτείτε τα σχολεία, σκεφτείτε τις συμπεριφορές, σκεφτείτε πόσοι συμπολίτες φοβούνται ότι τους ψεκάζουν ή νομίζουν ότι η πανδημία ήταν ένα παγκόσμιο πείραμα και τέλος μπείτε σε μια πολυπληθή σελίδα ενός μέσου κοινωνικής δικτύωσης (αν και σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να είστε ιδιαιτέρως ανθεκτικοί στην συμπυκνωμένη βλακεία). Υπάρχει τίποτε σ’ αυτά που να μαρτυράει υψηλό ή έστω μέτριο επίπεδο;

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, κι εμένα με απωθούν οι περισσότεροι υποψήφιοι ευρωβουλευτές, αλλά ειλικρινά δεν βλέπω κάτι που να δικαιολογεί άλλες απαιτήσεις. Στην πραγματικότητα κοιτώντας μια γύρω μου και μια τους υποψήφιους το μόνο που μου ‘ρχεται να πω είναι «για Ελλάδα και πολύ είναι».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[o-monaxikos]

Μπορεί απόψε να νιώθω μοναξιά και να γελάει ή βραδιά για όλα με κάνει να πηγαίνω εκεί που δεν θέλω και κλείνοντας τα μάτια μου δεν θα είναι αρκετό για να μην βλέπω τα σκισίματα,καλώντας έναν φίλο που νιώσει βαθιά τις θλίψεις του ξεχνώντας της δικες μου και αφήνοντας τες,στην άκρη μπαινω σε μια μελλοντική έξοδο κάτι που δεν έκανα ποτέ,βάζοντας τις σκέψεις σε ασπρόμαυρο που με άγγιξαν βαθιά μέσα μου,λέγοντας πραγματικά αυτό που σκέφτομαι και δεν αφαιρεί το γεγονός πόσο μόνος νιώθω απόψε.!🖋️📝⚡

🌜⭐Καληνύχτα σας.!🌜⭐

[frokos]

Θυμάμαι την μεγαλυτερη μου απογοήτευση. Ποτέ δεν θα την ξεχάσω. Η μεγαλύτερη μου απογοήτευση ήμουν εγώ. Ο ίδιος μου ο εαυτός.

Βλέπεις... στην δική μου ιστορία δεν υπάρχουν κακές πρώην με τοξικους χαρακτήρες. Υπήρξε ο κακός μου εαυτός, εκείνος που με είχε πείσει λέγοντας μου πολλα βράδια: " Αδερφέ, παράτα το, έτσι όπως τα έκανες θα μείνεις μόνος σου. "

Και για κάποια χρόνια είχε δίκιο. Ήμουν μόνος και όσες γνώριζα δεν μπορούσαν να με πείσουν για το αντίθετο. Πιθανο βέβαια να μην ήθελα ο ίδιος να με πείσουν.

Έτσι λοιπόν αφου έχω πλεον πείσει τον εαυτό μου πως απλά θα βγαίνω και θα περναω καλα χωρίς καμία ουσία, έγινε το περίεργο.

Κυριακή και εγώ δουλευα. Είχα κλείσει ραντεβου με μια τυπισσα που "γνώρισα" στο tinder. Δεν ήθελα να παω όσο κυλουσε η βάρδια γιατί ήμουν σίγουρος πως θα ήταν ακόμα μια ανούσια γνωριμία.

Το είπα στον υπευθυνο μου αλλά φίλο μου και με έπεισε να παω, δεν έχεις κάτι να χάσεις μου είπε. Κι έτσι πήγα.

Την γνώρισα, πηρα τον χρόνο μου όμως. Ήθελα να είμαι όσο πιο σίγουρος γίνεται.

Οι πρώτοι μήνες πραγματικό roller coaster συναισθημάτων. Σαν να έπαιζα σε ταινία. Τα καλά όμως ήταν περισσότερα και έτσι αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία στην τύπισσα αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό.

Ποτέ δεν θα ευχαριστώ αρκετά τον εαυτό μου που επέμεινε παρόλες τις δυσκολίες στην αρχή.

Η τύπισσα που λέτε, κοιμάται τώρα δίπλα μου. Κοντεύουμε τα 2 χρόνια μαζί. Της είμαι και θα είμαι ευγνώμων! 💜

[psychotiko-epeisodio]

Ρώτα με,

Ρώτα με αν τολμάς.

Τι χρειάστηκε να κάνω για να σε αφήσω όπως μου ζήτησες,

Πόσα βράδια έμεινα ξάγρυπνη, ψάχνοντας σε σε ποιήματα η σε τραγούδια.

Πόσες φορές τα έβαλα με εμένα,γιατί δεν ήσουν εκεί γύρω να σου τα πω.

Και αν έλεγα;Και αν ήμουν τελικά πιο "Αρκετά αρκετή " για εκείνον,μήπως τότε τελικά κατάφερνα να χωρέσω μέσα στην καρδιά του;

Αλλά δεν θα με ρωτήσεις.Γιατι ξέρεις ήδη.Γιατι το είδες στα μάτια μου το βράδυ εκείνο που σε αποχαιρέτησα λέγοντας σου "Να θυμάσαι πως σε διάλεξα.Και σε διάλεγα συνέχεια κάθε φορά που χρειαζόταν να επιλέξω ανάμεσα μας.Αφησα τον εαυτό μου για να χωρέσω δίπλα σου.Θελω απλά να είσαι καλά και να προσέχεις".

[dark-soul-fullofscars]

Ξέρετε σκεφτόμουνα

Ότι σαν γενιά

Κάπως κουραστηκαμε νωρίς από καθήκοντα

Καθώς όσο μεγαλώσαμε από παιδιά σε εφήβους και πάει λέγοντας

Έπρεπε να εκπαιδευτουμε (όπως όλοι οι ανθρωποι) αλλά έπρεπε και μεις να εκαπιδευσουμε τους γονείς μας θέλοντας και μη σε πράγματα που δεν ήταν ευθύνης μας

Λίγο ως προς τα βήματα που προσπαθεί να κάνει η κοινωνία μας σε πολλά θέματα

Λίγο ως προς το κομμάτι της εξέλιξης σχετικά με το ίντερνετ, τα σοσιαλ κτλ

Ακόμη και στο πως να στείλουν πλέον ένα μειλ για τη δουλειά τους

Και νομίζω πως αυτό είναι ένα αρκετά έντονο, αν ��χι μεγαλο, βάρος για τα παιδιά

Και προς εμάς ως πλέον ενήλικες, που συνεχίζουμε αυτό το σκοπό μας γιατί έτσι μάθαμε και έτσι ξεκινήσαμε ξαφνικά, σχετικά μηχανικά και από ανάγκη

Τίποτα επιστημονικό, καθαρά η γνώμη μου και οι σκέψεις μου

Απλά μοιράζομαι τη συζήτηση με τον εαυτό μου

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/14

Σήμερα άνοιξα τα μάτια μου στις 07.33 ακριβώς. Το όνειρο που έβλεπα μπορεί να διήρκεσε μονάχα λίγα δευτερόλεπτα εμένα όμως μου φάνηκε μια εισαγωγή στην αιωνιότητα. Η μορφή του ήταν πολύ ζωντανή για νεκρού. Έμοιαζαν σαν τις τελευταίες μέρες σου. Η αρρώστια σε είχε λιώσει. Σε φροντίζαμε. Δεν μίλησες καθόλου. Πώς να το κάνεις άλλωστε; Στο κρεβάτι του νεκροζώντανου πόσα να ειπωθούν; Είχες καιρό να έρθεις στον ύπνο μου. Με τάραξες. Τι ήθελες; Γιατί μου έσφιξες το χέρι; Προσπάθησα να κοιμηθώ μα δεν μπορούσα. Προσπάθησα να σηκωθώ μα ούτε αυτό μπορούσα να κάνω. Είχα μουδιάσει ολόκληρη και κρύωνα. Το σπίτι ήταν παγωμένο. Τα καλοριφέρ δεν ανάβουν το πρωί και το μικρό αερόθερμο που είχα χάλασε πριν λίγες μέρες. Έμεινα ξαπλωμένη στο κρεβάτι ως τις 10.30 δεν ήθελα να αρχίσει αυτή η μέρα, ήδη δεν την άντεχα. Σηκώθηκα τεμπέλικα απ' τον καναπέ και έψαξα τα πράσινα παντοφλάκια μου. Τα βήματα μου ήταν αργά, σχεδόν σύρθηκα ως το μπάνιο και δεν ήταν καν αυτές οι δύσκολες μέρες του μήνα. Έπλυνα το πρόσωπο μου και τρόμαξα λίγο με το είδωλο μου στον καθρέφτη. Ήμουν χλωμή, τα μάτια μου ήταν κόκκινα κι οι μαύροι κύκλοι από κάτω υποδήλωναν την κούραση μου. Τα μαλλιά μου ήταν λαδωμένα και ένιωθα το σώμα μου βαρύ. Βάδισα μέχρι την κουζίνα με δύο λεπτά κοντοστάθηκα στον διάδρομο. Άναψα θερμοσίφωνα, ένα μπάνιο χρειαζόμουν. Έκανα νωχελικά τον πρώτο καφέ της ημέρας, έβαλα μια τυχαία playlist - ψέμα - και έκατσα στον καναπέ του σαλονιού. Ναι καλά διάβασες. Δεν βγήκα στο μπαλκόνι σήμερα. Ο ήλιος σε έκαιγε, φαινόταν, μα ήταν ύπουλος γιατί το κάψιμο ερχόταν μαζί με έναν δυνατό αέρα. Το δέρμα μου δεν το αντέχει αυτό. Πέρασε μισή ώρα. Έκλεισα τον θερμοσίφωνα και μπήκα στο μικροσκοπικό μου μπάνιο. Τα ρούχα μου βρέθηκαν στο πάτωμα μαζί κι όλη η βαριά διάθεση που είχα πριν, σαν να την φυλάκισαν. Το νερό ήταν καυτό, το δέρμα μου αρχικά υπέφερε με τον τρόπο που κυλούσε πάνω του μα σταδιακά το συνήθισε και τα κόκκινα σημάδια ήταν η απόδειξη ότι σιωπηλά υπέμενε το βασανιστήριο. Έβαλα δυο φορές σαμπουάν και έκανα μασάζ στο κεφάλι μου, λίγα δάκρυα κύλησ��ν μα προσπάθησα να κοροϊδέψω τον εαυτό μου λέγοντας του ότι το σαμπουάν φταίει, μπήκε στα μάτια μου. Η playlist εξακολουθούσε να παίζει και εγώ εξακολουθούσα να κλαίω κάτω απ' το καυτό νερό. Το αφρόλουτρο μου μυρίζει κεράσι. Αφού άλλαξα άρωμα άλλαξα κι αφρόλουτρο. Πάντα το κάνω αυτό, μη με ρωτάς γιατί, δεν ξέρω. Θέλω μια σταθερή μυρωδιά, να αλλάζει που και που μα πάντα να μένει στην μνήμη μου. Τελείωσα το μπάνιο όταν το νερό πάγωσε και με συνέφερε στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα αν εμένα δύο λεπτά παραπάνω θα το συνήθιζα και έπειτα θα καθόμουν άλλα 20' εκεί μέσα. Πήρα στα χέρια μου την αγαπημένη μου κρέμα και την κοίταξα. Την πρώτη φορά που η μαμά μου είδε ραγάδες στο σώμα μου μου είπε να βάζω nivea για να το διατηρεί απαλό. Και εγώ το έκανα. Ασχέτως αν γέμισα με ραγάδες αργότερα. Από τότε πάντως είναι πάντα δίπλα μου, στο πατρικό μου πάντα δίπλα στο κομοδίνο και τώρα πια στο ράφι στο μπάνιο μου. Είναι αυτή η απαλή αίσθηση που αφήνει στο τέλος, αυτή η μυρωδιά που πλέκεται με όποιο άρωμα κι αν φοράω, οποίο αφρόλουτρο κι αν έχω που θυμίζει σπίτι. Θυμίζει εμένα. Ναι μου θυμίζει τον εαυτό μου αυτή η κρέμα. Ντύθηκα γρήγορα, έβαλα εκείνα τα σεντόνια στο πλυντήριο και έπειτα χτένισα τα μαλλιά μου. Δεν θα τα στεγνώσω, θα τα αφήσω να στεγνώσουν μόνα τους. Ίσως το βράδυ πριν βγω μόνο τα κάνω μπούκλες για να διατηρηθούν δύο μέρες. Ίσως πάλι τα πιάσω με το αγαπημένο μου κλαμερ. Δεν έχω διαβάσει ακόμη και η ώρα κοντεύει μεσημέρι. Τύψεις. Πρέπει να διαβάσω! Σήμερα δεν έχω φάει κάτι μα ήδη γεμίζω την τρίτη κούπα με γαλλικό. Το ξέχασα. Τσιμπάω ένα κράκερ όσο βάζω γαλλικό και νιώθω το στομάχι μου να πονάει. Το αγνοώ. Είμαι πολύ καλή στο να αγνοώ, κυρίως όταν θέλω. Ήταν διφορούμενο αυτό, το ξέρεις, το κατάλαβες. Μη με βάζεις να σου εξηγώ. Με κουράζει να εξηγώ. Θέλω μόνο να καταλαβαίνεις. Να με δέχεσαι. Να γράφω χωρίς να με κρίνεις. Το σπίτι δεν είναι καθαρό. Με αποσυντονίζει λίγο αυτό. Μου δημιουργεί μια ανασφάλεια και ταυτόχρονα πυροδοτεί την τεμπελιά μου.

Το πλυντήριο τελείωσε. Ο ήχος με αναγκάζει να σηκωθώ απ' την καρέκλα του γραφείου. Θα ανοίξω την πόρτα για αρχή. Δεν έχω κουράγιο να τα απλώσω ακόμη, σε λίγο. Το υπόσχομαι!

[...]

Μεσολάβησαν κάποιες ώρες. Σταμάτησα να γράφω. Τα ρούχα είναι ακόμη στο πλυντήριο. Οι ώρες που κύλησαν ήταν αδιάφορες. Μαγείρεψα, έπρεπε να φάω φαγητό σήμερα. Είδα ένα επεισόδιο από μια σειρά που βλέπω τελευταία. Χαζεψα και στο κινητό μου. Δεν διάβασα. Μη με κρίνεις. Δεν είχα διάθεση. Θα καθαρίσω το σπίτι, θα ετοιμαστώ να πάω σινεμά κι ύστερα ίσως διαβάσω.

[...]

Τελικά δεν διάβασα! Έκανα όμως γενική στο σπίτι, οι τύψεις μου βλέπεις δεν μου επέτρεπαν απλά να μείνω στον καναπέ. Έπρεπε να έχω μια δικαιολογία. Πήγα τελικά και σινεμά. Είδαμε με τον κολλητό μου το poor things του Λάνθιμου. Μου άρεσε πολύ. Η Στόουν ήταν εξαιρετική στο ρόλο, κι ο Νταφόε επίσης. Γενικά η ταινία άξιζε. Τα ποπ κορν όχι και τόσο. Ήρθαμε σπίτι μου για λίγο, συζητήσαμε για τα ερωτικά του δράματα. Ο τύπος που ήθελε πολύ να ξαναβγούν τον άφησε διαβάστηκε αλλά εχθές του έστειλε ένας άλλος οπότε είναι σίγουρο ότι μέχρι την Τρίτη θα τον έχει ξεχάσει εντελώς. Γελάω λιγάκι με το πόσο άστατος είναι στα ερωτικά του. Έπειτα σκέφτομαι εμένα που περιμένω τον μεγάλο έρωτα και γελάω με τον εαυτό μου.

Σήμερα ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Έλεγξα δύο φορές εάν έχω κλειδώσει μα ακόμα στριφογυρίζω. Σήμερα νιώθω πολύ μόνη. Περισσότερο και από χθες. Δεν θέλω να γράψω άλλο, αύριο πάλι, το υπόσχομαι.

[magnoliagrandiflora]

Μπες να δεις έρευνες τι ισχύει στατιστικά και κόψε τα βιντεάκια του κάθε Άντριου που σου δίνουν μία ψευδαίσθηση ισχύς, γιατί λέγοντας μου κάτι τέτοιο αυτό κάνεις, υποβιβάζεις την εμπειρία μίας γυναίκας.

[solmeister13]

Δεν έχει σχέση με το Annie αυτό που θα πω (το οποίο Annie παρεμπιπτόντως έχει κάτι το τόσο πιασάρικο που το είχα λατρέψει απ' τα spoilers😂), αλλά θέλω να μιλήσω για το γεγονός ότι βίωσα αυτό που είχα ακούσει από πολλούς, ότι "κανείς δεν μένει μόνος" στα lives σας! Είχα έρθει στο club night στην Πάτρα, μόνος μου. Μετά από λίγο σκάει ένας τυπάς, με το κόκκινο το T-Shirt, επίσης μόνος του! (Εν τω μεταξύ φορούσα κι εγώ το ίδιο T-Shirt, αλλά φορούσα κι ένα άκυρο φούτερ από πάνω-το οποίο έβγαλα αργότερα-, οπότε δεν με είχε προσέξει) Βγάζοντας, λοιπόν, τον κοινωνικό εαυτό μου προς τα έξω (σπάνιο φαινόμενο), τον πλησίασα λέγοντας: "Κι εσύ για τον Σολ;". Οπότε κάπως έτσι γνωριστήκαμε και σε όλο το υπόλοιπο live ήμασταν παρέα!

Υ.Γ. Είμαι αυτός που ήρθε με το "Χάρτινο βασίλειο" για αφιέρωση στο τέλος

Υ.Γ. 2 Είμαι ο ίδιος που στο Burgerfest σας είχε πει να με περιμένετε στα live σας στην Πάτρα από εδώ και πέρα.

Υ.Γ. 3 Τα λέμε στις 29 ξανά!

Υ.Γ. 4 ΤΟ FAM ΕΝΩΝΕΙ!!!!!!!!!

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ CLUBS ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΙ.

Love you <3

[gemsofgreece]

Ρε παιδιά ώρες ώρες απορώ… Αυτό που θα σχολιάσω δεν αμφισβητεί ούτε στο ελάχιστο τις εξαθλιωμένες συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα.

Αλλά διάβασα τώρα ένα άρθρο, ένα από τα πολλά, για καποιον που μιλάει για την εμπειρία του στο εξωτερικό και πόσο δεν διανοείται να επιστρέψει.

Μέχρι εδώ καλά.

Επρόκειτο για Έλληνα που πήγε στην Ισλανδία. Ωραία και ξεχωριστή χώρα, τρεντάρει πολύ τελευταία μεταξύ των Ελλήνων και για διακοπές ακόμα.

Ο Έλληνας αυτός λοιπόν ξεκινά λέγοντας ότι είχε πολύ καλή δουλειά σε επιτυχημένη εταιρία στην Ελλάδα, αλλά ένιωθε ότι δε μπορούσε να ανελιχθεί επαγγελματικά και ήθελε ούτως ή άλλως πάντα να φύγει. Οκ.

Συνεχίζει λοιπόν λέγοντας ότι στην Ισλανδία βρήκε αυτό που ήθελε. Δουλεύει μάνατζερ σε ένα ξενοδοχείο σε ένα χωριό 300-700 ατόμων. Δηλαδή οκ από αυτό πόσο παίζει να ανελιχθεί;;; Οι μισθοί είναι «ικανοποιητικοί» λέει, ειδικά άμα ζεις σε χωριό. Χαίρω πολύ Σπίτια έχει λίγα, οπότε συνήθως νοικιάζεις στου εργοδότη σου φθηνά κι έτσι εξοικονομείς (αυτό θα πει ποιότητα ζωής!)

Οι ώρες εργασίας είναι συνήθως 8ωρο 5 ημέρες την εβδομάδα, όπως περίπου το Ελληνικό δημόσιο υπό κανονικές συνθήκες.

Το κρύο είναι πολύ, οι άνεμοι είναι φοβεροί, το καλοκαίρι είναι ο ήλιος ντάλα μέχρι μετά τα μεσάνυχτα και το χειμώνα φυσικά είναι διαρκής νύχτα.

Αυτά σε συνδυασμό με τα φοβερά κρύα και τους ανέμους και τις κοινότητες 300 ατόμων σε μια χώρα που δε φτάνει ούτε το μισό εκατομμύριο πληθυσμού ξέρετε τι σημαίνει; Ότι ο τύπος τον περισσότερο καιρό είναι ταμπουρωμένος μέσα στο σπίτι του. Και έτσι φυσικά, αφού δεν τα ξοδεύει κυριολεκτικά πουθενά εκτός από φαγητό, αποταμιεύει.

Σίγουρα θα πηγαίνει διακοπές και θα υπάρχει καλύτερο κράτος δικαίου. Αλλά η καθημερινότητα δεν ακούγεται έτσι όπως όλοι προσπαθούν να πείσουν ότι ήταν ονειρική επιλογή να φύγουν και κάνουν συνεχώς άρθρα για αυτό.

Ο τύπος θα μπορούσε να δουλέψει σε ξενοδοχείο σε απόμερο νησί ή στο Ζαγόρι ας πούμε. Αλλά πήγε εκεί και έγινε άρθρο λες και ανακάλυψε τον τροχό.

Ας έλεγε τουλάχιστον «βρήκα τον έρωτα εδώ» ή «γουστάρω κρύα απομονωμένα τοπία γιατί έτσι» ή «στην εταιρία στην Ελλάδα με εκμεταλλεύονταν» για να βγάζει ένα νόημα.

Αλλά άμα είναι απλά θέμα γούστου το ότι είναι στην Ισλανδία γιατί γίνεται αυτό το άρθρο ακριβώς και τόσα άλλα με ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο που οριακά σε τραβάνε από το μανίκι να φύγεις;

Και ξαναλέω ναι οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα είναι άθλιες, αλλά σκοπός μας είναι να τονώσουμε το brain drain στέλνοντας ανθρώπους έξω ακόμα και σε μέτρια έως μη δελεαστικά μέρη ή να διορθώσουμε τις εργασιακές συνθήκες ενώ παράλληλα εμφυτεύουμε την επιθυμια για συμμετοχή και ανατροπή των κακώς κειμένων σε όλους;

Εγώ από αυτό το άρθρο κρατώ ότι «ούτως ή άλλως ήθελε να φύγει». Αυτή ήταν η ουσία, και μπορεί να βασιζόταν σε χίλιους δύο προσωπικούς λόγους. Το γιατί έγινε είδηση δεν κατανοώ. Να δείξει τι. Άσε που ο ίδιος έλεγε ότι είναι επιλογή για «λίγους» η Ισλανδία. Οπότε;;;