#με όλα τα επακόλουθα

[allo-frouto]

Μια φαντασίωση σου;

Ραντεβού σε μεσαιωνική βιβλιοθήκη.

[elysianfields21]

Λάθη τεσσάρων εποχών του Ευγένιου Αρανίτση

Ως προς τα λάθη μας, των ανθρώπων, και δεν είναι λίγα, υπάρχουν τέσσερις εποχές ή περίοδοι στη ζωή. Το μαθαίνεις εκ των υστέρων. Πρέπει να πω ότι, αν δεν είσαι εντελώς αναίσθητος, αυτή η συγκυρία της αναδρομικής κατανόησης δεν έρχεται ούτε αργά ούτε νωρίς αλλά ακριβώς εδώ και σήμερα, σαν το θρόισμα μιας ενδόμυχης αλλά δραστικής επικαιρότητας, ένα στιλπνό παρόν που δονείται διακριτικά. Θυμίζει, αν προτιμάτε, τη διαύγεια της ατμόσφαιρας μετά τη βροχή.

Αρχικά, όταν είσαι παιδί (Χειμώνας), η ζωή σου ξετυλίγεται ελικοειδώς και μετ’ εμποδίων, σε μια μακρά και δύσκολη περίοδο αδεξιοτήτων και σφαλμάτων που σε αφήνουν ανυπεράσπιστο στη μοχθηρία των συνεπειών, και για τα οποία, συνήθως, δεν έχεις ιδέα. Φυσικά, τα επισημαίνουν οι άλλοι, ενήλικοι άλλοι ως επί το πλείστον, μόνον που δεν είσαι καθόλου σίγουρος αν η κριτική τους είναι όντως βάσιμη, χώρια που σου φαίνεται αμείλικτη. Τι υπήρξε σφαλερό και τι σωστό θα το μάθεις πολύ αργότερα, μέσα από τις περιπέτειες του Εγώ, αισθηματικές, μεταφυσικές, επαγγελματικές, ιδίως εκείνες που σε φέρνουν σε σύγκρουση με το Εγώ των διπλανών, στον τρομερό συνωστισμό των Εγώ και των Εσύ. Να υποπτευθείς εγκαίρως ότι το Εσύ είναι, απλούστατα, το Εγώ σε φάση αντικατοπτρισμού, αποκλείεται. Ποτέ δεν παρατηρήθηκε στον πλανήτη μας έλλειψη νάρκισσων.

Κατόπιν, στη μετεφηβική φάση (Ανοιξη), ενήλικος ήδη, τουλάχιστον τυπικά, θα αρχίσεις να κατανοείς εν μέρει ή εν όλω τα λάθη σου, αν όχι την ερμηνεία τους, αν όχι τον μηχανισμό τους, πάντως το ότι πράγματι τα διέπραξες. Σιγά σιγά, ανεβαίνουν στην επιφάνεια όλα τα σκοτεινά και αδιευκρίνιστα σημεία και ίχνη, και το τοπίο ξεκαθαρίζει, όπως για κάποιον που συνέρχεται από πνιγμό με τεχνητή αναπνοή. Μπορείς τώρα να ξεχωρίσεις τις αποχρώσεις του ονείρου και να δεις, για παράδειγμα, ότι το να αγωνίζεσαι να κατακτήσεις γυναίκες που δεν είναι ικανές να κατακτηθούν, αποτελεί την πιο αποτελεσματική μέθοδο στην περίπτωση που προτιμάς να μείνεις μόνος σου και να καθησυχάσεις έτσι τον υπόγειο τρόμο της συναναστροφής. Θα ήταν απίθανο να το γνωρίζεις αυτό στην Γ’ Λυκείου, οσονδήποτε προικισμένο και αν ήταν το ένστικτό σου.

Τα λάθη, τότε, αναδύονται εν είδει φωτεινών κρυστάλλων, μέσα απ’ τα οποία διακρίνεις όλες τις παραμορφώσεις, όλες τις διαθλάσεις της επιθυμίας και της έντασης εξαιτίας της οποίας λοξοδρομούσες προς τα αδιέξοδα και τις επαναλήψεις. Καταλαβαίνεις ότι εκείνο ή το άλλο σφάλμα ήταν συμπτώματα μιας αναπηρίας εκδηλωνόμενης στην προθυμία να υπηρετείς, εν αγνοία σου, τον θάνατο, όχι τη ζωή, δηλαδή μια κατάσταση όπου τα πάντα γίνονται και ξαναγίνονται ίδια και απαράλλαχτα, όπως στο σύμπαν της τσιγκουνιάς ή της διαστροφής ή της χαρτοπαιξίας. Διότι πρώτα μαθαίνουμε το θάνατο και κατόπιν τη ζωή· αυτό το γνωρίζει η κάθε μάνα που έχει βάλει το μωρό της για ύπνο.

Ειδικά επειδή τα λάθη είναι των άλλων, λοιπόν, καταλαβαίνεις περιέργως ότι δεν φταίνε οι άλλοι για ό,τι δυσάρεστο σου συμβαίνει αλλά μάλλον εσύ ο ίδιος που δεν το διέβλεψες ως ενδεχόμενο. Καταλαβαίνεις ότι, πλέον, δεν δικαιολογείται η παραμικρή έκπληξη. Από ένα σημείο και ύστερα τα ψυχικά κύτταρα της εμπειρίας σου αναπαράγουν το DNA τους με τη μορφή συμπαγών διδαγμάτων που σχηματίζουν αλυσίδες αβίαστων απαγορεύσεων. Η πείρα δρα σαν το Δαιμόνιο του Σωκράτη, δηλαδή αποτρεπτικά, κι εσύ κατανοείς επίσης ότι όλα ανεξαιρέτως τα λάθη που έκανες μέχρι τότε ήταν, στην ουσία, κρυφές παραλλαγές της μόνιμης, θεμελιώδους ανικανότητας να στρέψεις το βλέμμα προς τα εκεί όπου δεν σε συνέφερε να δεις. Ολες οι αποτυχίες αποτελούσαν προσωπεία του ίδιου φόβου: ιδού τι αντιλαμβάνεσαι.

Τώρα, έχοντας συνειδητοποιήσει τις δυνατότητες να πλησιάσεις εποπτικά αυτό το ένα και μοναδικό λάθος, το ιδρυτικό λάθος μιας ύπαρξης που στερήθηκε την ασφάλεια της λογικής και της αγάπης επειδή οι γεννήτορες δεν διέθεταν τέτοιο εμπόρευμα, γλιστράς χωρίς κλυδωνισμούς σε μια τρίτη κατάσταση (Καλοκαίρι) όπου, ξαφνικά, τα αμέτρητα λάθη των οποίων τα επακόλουθα σε πολιορκούν, μοιάζουν να γίνονται με ευθύνη των άλλων, όχι δική σου. Είσαι πια αρκετά ανθεκτικός και ξέρεις πως, αν σου έλεγαν να μην τους καθαρίζεις το πορτοκάλι τους με λερωμένα χέρια, θα μπορούσες κάλλιστα να τους απαντήσεις ότι για κείνον που αγαπάει δεν υπάρχουν λερωμένα χέρια, ενώ, για κείνον που μισεί, απλώς δεν προσφέρουμε πορτοκάλι εδώ πέρα, και ας πάει να το παραλάβει από τα καθαρά χέρια του σερβιτόρου.

Δεν είσαι πλέον παιδί, έχεις εξελιχθεί σ’ έναν ικανό συνήγορο του Εγώ και, κυρίως, του Εσύ. Ξέρεις εν ολίγοις ότι, καθώς είπε ο Κάφκα, αν είναι να τα βάλεις με τον κόσμο, υποστήριξε τον κόσμο. Διευκόλυνέ τον να φεύγει, όπως είναι στη φύση του. Εμαθες ότι αντί να κατηγορείς τον άλλο για βλακεία, προτιμότερο είναι να του δείξεις την έξοδο. Τέλος, καταλαβαίνεις γιατί οι Ελληνες είχαν και για τα λάθη τους έναν προστάτη Θεό, τον Ερμή, τον Κύριο της επικοινωνίας, που το Εγώ μου, λιγάκι φαντασιόπληκτο, τον ονομάζει Ερμή της Τέχνης του Γράφειν.

Ετσι ζεις ανάμεσα στα λάθη των άλλων, μ’ έναν τρόπο επινοητικό και πολύ πιο ψύχραιμο, τρόπο αυστηρό ή επιεική αναλόγως, ο οποίος δεν στηρίζει ούτε ακριβώς εσένα ούτε ακριβώς τον άλλον, όσο τη ρύθμιση της μεταξύ σας σχέσης, δηλαδή αξιοποιεί το απόθεμα ορισμένων πιθανοτήτων που ίσως αποδειχτούν σημαντικές για την απελευθέρωση και των δύο. Τότε, ευχής έργον, ορισμένοι φτάνουν στο κατώφλι της τέταρτης περιόδου (Φθινόπωρο), όπου αισθάνονται ότι δεν φταίνε ούτε οι ίδιοι ούτε οι άλλοι κι όπου η κακοδαιμονία προέρχεται από τους θεσμούς, από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η πραγματικότητα, δηλαδή παρουσιαζόμενη εξωτερικά πλήρης, ενώ κρύβει μια μαύρη τρύπα στη θέση της καρδιάς της. Δεν αναφέρομαι στο πεπρωμένο. Δεν εννοώ ότι οι επιθέσεις εξαπολύονται απ’ τη μοίρα, όπως ας πούμε το θανάσιμο κύμα του Ειρηνικού, αλλά τις βλέπεις καθαρά να εκκινούν από τις ατέλειες του Λόγου, απ’ τα κενά του Νόμου, από τις αδυναμίες του Θεού. Αυτοί οι λίγοι άνθρωποι, της τέταρτης βαθμίδας, είναι έτοιμοι να γίνουν αληθινοί επαναστάτες.

Τους αποκαλώ Ανθρώπους του Φθινοπώρου. Και να γιατί οι ιστορικοί των επαναστάσεων, όταν φτάνει η στιγμή να περιγράψουν τα προεόρτια της αναστάτωσης, αρχίζουν με τη φράση: «Βαριά σύννεφα είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται στον ορίζονται, ��ταν…». Βάθος συνείδησης και βαρομετρικό χαμηλό πάνε μαζί.

[orthodoxiaonline]

Για τους χριστιανούς ο σκοπός των θλίψεων είναι μόνο ένας

Για τους χριστιανούς ο σκοπός των θλίψεων είναι μόνο ένας.

Οι πόνοι στον κόσμο είναι επακόλουθα της αμαρτίας (Ιώβ 4:8· Ψαλ. 7:14-16· Παροιμ. 22:8· Ιερ. 4:18). Τα διάφορα παθήματα είναι τιμωρίες για αμαρτίες (Λευ. 26:24-28· Β’ Βασ. 7:14), αν, όμως, θα δεχθούμε όλα τα παθήματα με υπομονή και ευχαριστία, θα μας φέρουν μεγάλο πνευματικό όφελος προς σωτηρία της ψυχής μας. Γενικά βλέπουμε, ότι όσο πληθαίνουν οι αμαρτίες και οι κακίες στον κόσμο, τόσο…

[solmeister13]

Τα τελευταία χρόνια ήμουν κι εγώ δακτυλοδεικτουμενη και άκουσα τόσες φήμες για εμένα, σε φάση "τσιλλ, η ζωή μου δεν είναι ούτε τόσο σκανδαλώδης, ούτε τόσο ενδιαφέρουσα". Σήμερα, παρ' όλο που θεωρητικά έχω ξεπεράσει αυτή την -χωρις λόγο- κατακραυγή που με το κουτάλι με τάισαν, με όλα τα ψυχολογικά επακόλουθα, με το κείμενο που έγραψες ανατριχιασε ολόκληρο το είναι μου. Δεν είσαι μόνος σου, ούτε εγώ είμαι μόνη μου. Είμαστε ο ένας για τον άλλον. Πάρε όλη τη γαμημενη αγάπη μου, την αξίζεις.

Είμαστε αλήθεια ο ένας για τον άλλο.

Ή κανείς ή μαζί!

[justforbooks]

Το «Δρ. Ζιβάγκο» ύμνησε τις δύο ενστικτώδεις δυνάμεις που διαθέτει ο άνθρωπος, της επιβίωσης και του έρωτα, που δεν υποτάσσονται σε ιδεολογικούς περιορισμούς.

«Όταν έγραφα το "Δρ. Ζιβάγκο" ένιωθα πως είχα ένα τεράστιο χρέος απέναντι στους συγχρόνους μου. Προσπάθησα λοιπόν να το ξεπληρώσω. Αυτή η αίσθηση της οφειλής γινόταν εξουθενωτική καθώς προχωρούσα σιγά σιγά στη συγγραφή του μυθιστορήματος. Έπειτα από τόσα χρόνια λυρικής ποίησης ή μεταφραστικής δουλειάς ένιωθα πως ήταν καθήκον μου να γράψω για την εποχή μας – γι' αυτά τα χρόνια, τα περασμένα, αλλά τόσο κοντινά μας ακόμη. Ο χρόνος πίεζε. Με το "Δρ. Ζιβάγκο" ήθελα ν' αποτυπώσω το παρελθόν και να τιμήσω τις όμορφες κι ευαίσθητες πλευρές της Ρωσίας εκείνης της εποχής. Δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής σ' αυτές, ούτε σ' εκείνες των προγόνων μας, αλλά πιστεύω πως στο μέλλον οι αξίες τους θ' αναβιώσουν...».

Αυτά εξομολογούνταν ο εβδομηντάχρονος Μπόρις Πάστερνακ το 1960 στη συνεργάτιδα του Paris Review που είχε κατορθώσει να τον συναντήσει στο Περεντελκίνο, τριάντα χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα, λίγους μήνες πριν αφήσει, χτυπημένος από τον καρκίνο, την τελευταία του πνοή. Και γι' άλλη μια φορά, σε πείσμα εκείνων, όπως ο Ναμπόκοφ, που είχαν χαρακτηρίσει το «Δρ. Ζιβάγκο» ως το πιο ανοικονόμητο από τα πεζογραφικά του έργα, ο ίδιος το σύστηνε ως το σημαντικότερο επίτευγμα της λογοτεχνικής του διαδρομής: «Δεν ξέρω αν είναι απολύτως επιτυχημένο μυθιστόρημα», δήλωνε, «αλλά παρ' όλα του τα ελαττώματα πιστεύω πως αξίζει πιο πολύ από τα πρώτα μου ποιήματα. Είναι πιο πλούσιο και πιο ανθρώπινο από τα έργα της νεότητάς μου».

Στην Ελλάδα, η εν πολλοίς αυτοβιογραφική σύνθεση του νομπελίστα συγγραφέα απέκτησε την έκδοση που της αξίζει μόλις το 2006, όταν δημοσιεύτηκε από τον «Ποταμό» για πρώτη φορά χωρίς περικοπές, σε μετάφραση από τα ρωσικά της Μαρίας Τσαντάνογλου, μαζί με μια σειρά ντοκουμέντων, αποκαλυπτικών των διώξεων που υπέστη ο Πάστερνακ από τον κομματικό μηχανισμό της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης (βλ. «Η υπόθεση Πάστερνακ» της Ζακλίν ντε Προυαγιάρ). Κι έτσι, μια γενιά αναγνωστών που είχε έρθει σ' επαφή μόνο με τη χολιγουντιανή εκδοχή του μυθιστορήματος –την ταινία που γύρισε το 1966 ο Ντέιβιντ Λιν με τους Ομάρ Σαρίφ, Τζούλι Κρίστι και Τζέραλντιν Τσάπλιν– απέκτησε πρόσβαση και στη γραφή του Πάστερνακ και στο δράμα που εκείνος βίωσε, όντας στο επίκεντρο μιας ανελέητης σύγκρουσης ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική.

Γιός ενός ζωγράφου και μιας πιανίστριας, γεννημένος στη Μόσχα το 1890, ο Μπόρις Πάστερνακ, πριν αποφασίσει ν' ασχοληθεί συστηματικά με την ποίηση, είχε κάνει μακρόχρονες μουσικές σπουδές πλάι στον Σκριάμπιν, όπως είχε αποκτήσει κι ένα διδακτορικό στη φιλοσοφία εντρυφώντας στη σκέψη του Μπερξόν και των νεο-καντιανών. Μαγεμένος αρχικά από τον Μαγιακόφσκι, την κυρίαρχη προσωπικότητα του ρωσικού φουτουρισμού, κατόρθωσε σιγά-σιγά να βρει το προσωπικό του στίγμα και το 1917 έγραψε μια εκπληκτική συλλογή ποιημάτων, πρότυπο για τους ομοτέχνους του αν και δύσβατη για το κοινό, με τίτλο «Η αδελφή μου η ζωή». Όταν όμως αυτή τυπώθηκε το 1922 σε βιβλίο, από τους πρώτους που κατηγόρησαν τον Πάστερνακ ότι το έργο του «δεν αντανακλά την πραγματικότητα» κι ότι ο ίδιος «είναι ένας ατομιστής δεμένος με την αστική ιδεολογία» ήταν ο Λέον Τρότσκι.

Η παραπάνω ρετσινιά θ' ακολουθήσει τον συγγραφέα σε όλη του τη ζωή, χωρίς ωστόσο να μπορέσει κανείς να του αρνηθεί τη μεγάλη ένταση του ποιητικού του πάθους, τη μαθηματική σχεδόν ακρίβεια των εικόνων του, την αναλυτική του οξύτητα στη θεώρηση του κόσμου. Αρετές που δεσπόζουν και στο μυθιστόρημά του, αυτήν την πνευματική διαθήκη του, όπου το alter ego του, ο αστικής καταγωγής αλλά φίλα προσκείμενος στους μπολσεβίκους, νεαρός γιατρός και ποιητής Ζιβάγκο, παντρεύεται την κόρη μιας αριστοκρατικής οικογένειας, ερωτεύεται στη συνέχεια μια κοπέλα της κατώτερης τάξης και, παρασυρμένος στη δίνη της Οκτωβριανής Επανάστασης και του εμφύλιου σπαραγμού, καταλήγει να διαλυθεί ψυχικά και σωματικά.

Ο Πάστερνακ είχε αρχίσει να γράφει το «Δρ. Ζιβάγκο» από τη δεκαετία του '30, αλλά αφοσιώθηκε συστηματικά σ' αυτό μετά το 1945. Ήταν το πρώτο του έργο έπειτα από 25 χρόνια σιωπής, στη διάρκεια των οποίων είχε δώσει εξαιρετικής ποιότητας μεταφράσεις έργων των Σαίξπηρ, Γκαίτε, Σέλλεϋ, Βερλαίν και Κητς.

Για όσους είχαν υποφέρει από τις σταλινικές διώξεις, ο πόλεμος έμοιαζε με λύτρωση. «Ο πόλεμος, με τους πραγματικούς κινδύνους και τη δίψα του για θάνατο ήταν ευλογία μπροστά στην απάνθρωπη εξουσία του ψεύδους, μια απελευθέρωση, καθώς διέλυσε τα μάγια της σιωπής» θα γράψει κι ο ίδιος στον επίλογο του μυθιστορήματός του, όπου μέσα σε λίγες αλλά μεγάλης πυκνότητας και δύναμης σελίδες διατρέχει την εποχή των «εκκαθαρίσεων» και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η αλήθεια είναι πως ο Πάστερνακ έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τον Στάλιν. Συγκαταλεγόταν σ' εκείνους που, αν και δεν ήταν κομμουνιστές, καρπώνονταν μια σχετική ελευθερία έκφρασης, έστω και για λόγους τακτικής. Μολο��ότι όμως ζούσε με τις υλικές ανέσεις ενός Μοσχοβίτη αριστοκράτη, υπέφερε κι εκείνος από τη σταλινική τρομοκρατία, κυριευμένος από ενοχές για το ότι αδυνατούσε ν' αξιοποιήσει την επιρροή του ώστε να σώσει κάποιους κυνηγημένους συγγραφείς.

Όπως αναφέρει ο βρετανός ιστορικός Ορλάντο Φάιτζες στο βιβλίο του «O χορός της Νατάσας», τον βασάνιζε η σκέψη πως η επιβίωσή του και μόνο αποδείκνυε ότι δεν είχε την αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει έναν άντρα, και πολύ περισσότερο έναν μεγάλο συγγραφέα της ρωσικής παράδοσης. Σύμφωνα, δε, με τον φιλόσοφο Αζάια Μπερλίν που υπήρξε τακτικός συνομιλητής του Πάστερνακ από το '45 κι έπειτα, ο τελευταίος συν��χιζε ν' αναφέρεται ξανά και ξανά σ' αυτό το θέμα, διευκρινίζοντας πως δεν ήταν ικανός να προχωρήσει σ' έναν άθλιο συμβιβασμό με τις αρχές.

Ο Μπερλίν, ο οποίος εργαζόταν τότε στη βρετανική πρεσβεία της Μόσχας, ήταν αποδέλτης του χειρογράφου του «Δρ. Ζιβάγκο» μήνες πριν το μυθιστόρημα τυπωθεί. Κι όπως έχει δηλώσει, εκείνο που τον είχε συγκινήσει περισσότερο στο βιβλίο ήταν η περιγραφή της αγάπης: «Δεν υπάρχουν μυθιστοριογράφοι που περιγράφουν την αγάπη. Γράφουν για την επιθυμία, τον πόθο, την ερωτική πρόκληση, την έλξη, τον ερωτικό ανταγωνισμό, τη διεκδίκηση, την αδυναμία σε κάποιον άλλο, αλλά το φαινόμενο της αγάπης, κατ' εμέ, μόνο δύο συγγραφείς περιέγραψαν: ο Τολστόι στην "Άννα Καρένινα" και ο Πάστερνακ».

Η άποψη, ωστόσο, των σοβιετικών αρχών για το «Δρ. Ζιβάγκο» και τα όσα ενσάρκωνε ο κεντρικός του ήρωας ήταν τελείως διαφορετική. «Θεωρούμε ότι το μυθιστόρημά σας είναι βαθιά άδικο, βαθιά αντιδημοκρατικό και ξένο προς οποιαδήποτε κατανόηση των συμφερόντων του λαού» θα γράψουν στον Πάστερνακ τα μέλη της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Novy Mirτο 1956, επιστρέφοντάς του το χειρόγραφο ως μη δημοσιεύσιμο. «Πρόκειται για ένα έργο ιδεολογικά διεφθαρμένο, ένα αντισοβιετικό βιβλίο που αναμφισβήτητα δεν πρέπει να εκδοθεί» σημείωνε την ίδια εποχή ο Ντ. Πολικαρπόφ, διευθυντής του τομέα πολιτισμού της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ, ενημερώνοντας τους ανωτέρους του ότι θα καταβληθεί κάθε προσπάθεια για ν' αποτραπεί η δημοσίευση του «συκοφαντικού» αυτού βιβλίου στο εξωτερικό.

Κι όμως, η παρθενική έκδοση του «Δρ. Ζιβάγκο» πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία το 1957, χάρη στο χειρόγραφο που είχε στείλει λαθραία την προηγούμενη χρονιά ο Πάστερνακ στον «κόκκινο» μεγαλοαστό εκδότη Τζαντζάκομο Φερτρινέλι – το παρασκήνιο της όλης υπόθεσης αποτυπώνεται διεξοδικά στο «Senior service», τη βιογραφία του Φερτρινέλι που έγραψε ο γιός του Κάρλο (Καστανιώτης).

Δυο χρόνια αργότερα, η Σουηδική Ακαδημία αποφασίζει να τιμήσει τον συγγραφέα με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και το βιβλίο του μεταφράζεται σχεδόν παντού. Η οργή όμως του ΚΚΣΕ καθώς και η σφοδρή κριτική που του ασκείται στην ίδια του την πατρίδα, αναγκάζουν τον Πάστερνακ ν' αρνηθεί το βραβείο. Κι αν η διεθνής φήμη που έχει αποκτήσει στο μεταξύ τον γλυτώνει από την εξορία, τόσο η δική του ζωή όσο και της οικογένειάς του γίνεται όλο και δυσκολότερη. Μετά τον θάνατό του το 1960, η γυναίκα του θα οδηγηθεί στην εξαθλίωση και η ερωμένη του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης...

Έργο γραμμένο με απόλυτη ελευθερία, με πληθώρα συμπτώσεων στις σελίδες του και με απότομες αλλαγές ταχύτητας στην αφήγηση, το «Δρ. Ζιβάγκο» ύμνησε τις δύο ενστικτώδεις δυν��μεις που διαθέτει ο άνθρωπος, της επιβίωσης και του έρωτα, που δεν υποτάσσονται σε ιδεολογικούς περιορισμούς. Και παράλληλα, εξέφρασε την απογοήτευση του Πάστερνακ για τα επακόλουθα μιας επανάστασης που είχε ξεσπάσει «αυθόρμητα, σαν αναστεναγμός που τον συγκρατούσαν οι άνθρωποι για πολύ καιρό», την κούρασή του μπροστά στη βία και την πίκρα του για το ότι υπήρξε θεατής της, όπως και την πεποίθησή του ότι η Ιστορία είναι ένα μεγαλοπρεπές γίγνεσθαι που οι άνθρωποι αδυνατούν να υπερβούν.

Το μυθιστόρημα του Πάστερνακ αποδείχτηκε πιο ισχυρό από το καθεστώς που επεδίωξε να το εξαφανίσει. Και σ' έναν κόσμο όπου ο ανθρωπισμός δέχεται ισχυρά πλήγματα, η μορφή του «γιατρού της ζωής», που αναδύεται μέσα από τις σελίδες του, παίρνει νέες διαστάσεις εξακολουθώντας να λειτουργεί παρηγορητικά.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[ma-athan]

#επακόλουθα

τέλος, θα ήθελα να προσθέσω τα εξής.

Μέσω αυτού του μαθήματος ανακάλυψα πως μαρέσει να γράφω τις χαοτικές μου σκέψεις, γνωρίζοντας ότι θα τις διαβάσουν κι άλλοι. Κάθε φορά που καταγράφω τα λόγια μου, δε πιστεύω πως κανείς επισκέπτεται αυτό το προφίλ. Είναι απρόσωπος ο ψηφιακός κόσμος. Όμως μπορεί και κάποιος, κάποτε, να τα διαβάσει. Δε με πειράζει. Αισθάνομαι πως περισσότερες είναι οι πιθανότητες να ταυτιστεί, με ένα δύο πράγματα, παρά να ενοχληθεί με το ότι εκτινάσσομαι από το ένα θέμα στο άλλο. Το έχω αυτό, μου το λένε. Δε με ενοχλεί, δεν είναι κακό. Στα σημαντικά μπορείτε να έχετε τη προσοχή μου. Ήθελα να προσθέσω κάποιες φωτογραφίες-κολλάζ, που έφτιαξα κατά τη διάρκεια του εξαμήνου, σε διαφορετικές φάσεις, με διαφορετικά συναισθήματα τη κάθε μία. Ένιωσα πως μπορώ να συνδυάσω το σχεδιασμό με την εικόνα. Πλέον οι φωτογραφίες μου αποκτούν περισσότερο χρώμα, μιας και συνηθίζω όλα να τα μαυρίζω. Θα συνεχίσω λοιπόν να χρωματίζω όπως και όποτε μπορώ.

anthokosmos

[craftypoetryangel]

Μονοπάτια , μονοπάτια, άλλα μονοπάτια και.. αδιέξοδα!

Και το ταξίδι μας προς τον περίπλοκο , και αξιόλογο και αξιοθαύμαστο ταξίδι που ονομάζεται Κριτική Παιδαγωγική και Μάθηση συνεχίζεται και ολοένα και μας εκπλήσσει κάθε φορά και περισσότερο, φυσικά θετικά! Συνεχίζοντας την ομαδική δουλειά, διαπιστώσαμε για ακόμη μια φορά πως ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι καθ΄ όλα απαιτητικός και διόλου απλός. Σύμφωνα με τον Lawrence Stenhouse αντίθετα με την καθεστηκυία  τάξη πραγμάτων, το Αναλυτικό Πρόγραμμα θα πρέπει να διαμορφώνεται από κοινού από τον εκπαιδευτικό και τους μαθητές. Οι μεν μαθητές, σταδιακά μαθαίνουν να κατακτούν την γνώση πιο ενεργητικά με το να μπορούν καταρχάς να εμπιστεύονται και να στηρίζονται στον εκπαιδευτικό για οτιδήποτε θελήσουν και κατά δεύτερον να συνδέουν τις εμπειρίες τους με ό,τι καλούνται να μάθουν όντας ελεύθεροι να προσαρμόζουν το μάθημα στους δικούς τους ρυθμούς και επίπεδο. Ο δε εκπαιδευτικός, εξυπακούεται πως εκτός του να λαμβάνει υπόψη του το πλαίσιο και τις δυνατότητες του κάθε μαθητή ξεχωριστά θα πρέπει να βλέπει το λειτούργημά του σαν ολιστική οντότητα, γεγονός που υποδεικνύει πως είναι απαραίτητο να είναι σε θέση εκτός την θέληση, τις εμπειρίες και τις γνώσεις του να υλοποιεί το Αναλυτικό Πρόγραμμα ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στην τάξη και τις προτιμήσεις των μαθητών. Όμως, ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο ενός καλό εκπαιδευτικού είναι αφενός η συνεργασία του με συναδέλφους και ειδικούς ώστε να μπορεί να εμπλουτίζει την εκπαιδευτική διαδικασία και αφετέρου ο προσωπικός του αναστοχασμός μετά από κάθε μάθημα ο οποίος τον βοηθά να εξελίσσεται και σταδιακά να μπορεί να διορθώνει τα λάθη του στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό. Συμπληρωματικά με αυτό, ο Henry Giroux επισημαίνει πως η εκπαιδευτική διαδικασία είναι μια διαδικασία ριζοσπαστικής αλλαγής της πραγματικότητας και όχι απλής παρουσίασής της. Έχει σκοπό, να μπορέσει όσο το δυνατόν περισσότερο να πλάσει ανθρώπους και ως εκ τούτου προσωπικότητες ικανές αν όχι να εξαλείψουν να εξομαλύνουν και να μειώσουν τις ανισότητες και τις αδικίες δημιουργώντας μια πραγματικότητα που θα ταυτίζει το “είναι” και το “φαίνεσθαι”. Τέλος, έρχεται η Bell Hooks για να δώσει έμφαση στην μάθηση και την εκπαιδευτική διαδικασία ως μέθοδο αυτοπραγμάτωσης και ενδυνάμωσης μαθητών και εκπαιδευτικού. Υποστηρίζει πως για να μάθουμε σε ένα πλαίσιο σαν τις εκπαιδευτικές μονάδες, πρέπει να γνωριζόμαστε και να νιώθουμε οικεία. Η δουλειά σε ομάδες σε συνδυασμό με την ενεργητική ακρόαση ακόμη και σε μεγάλα ακροατήρια είναι βοηθητική και σημαντική για την ορθή αποκόμιση της γνώσης. Η ενεργητική ακρόαση είναι κάτι που μάθαμε και εμείς μέσα από συγκεκριμένο φάσμα ερωτήσεων που διατυπώσαμε στους συνομιλητές μας στο πλαίσιο των παρουσιάσεων. Όλες αυτές οι πληροφορίες ήταν ωφέλιμες για εμάς καθώς μας βοήθησαν για άλλη μια φορά να εμβαθύνουμε στο φάσμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας και να συνειδητοποιήσουμε πόσο σφαιρικές και ουσιαστικές γνώσεις για γνωστικά αντικείμενα, και όχι μόνο, αλλά και τεχνικές πρέπει κάποιος να διαθέτει για να ασκήσει το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Προσωπικά, εγώ όχι μόνο εμπλούτισα τις γνώσεις μου αλλά επίσης  κατάλαβα πόσο σπουδαίο ρόλο παίζει να μπορείς να ακούς εύστοχα τον συνομιλητή σου και μέσα από ερωτήσεις να κατανοήσεις πλήρως και στοιχειωδώς τα όσα θέλει να σου μεταδώσει. Στο μέλλον, στοχεύω να καταφέρω να εφαρμόσω την ενεργητική ακρόαση εντός αλλά και εκτός σχολείου ώστε με αυτόν τον τρόπο να καταλαβαίνω τις ανάγκες, τα πιστεύω και τις ιδιαιτερότητες του προσώπου που συνομιλώ για να καταφέρω να τον βοηθήσω με τρόπο που να αξίζει και για τους δύο μας. H Bell Ηοοks όπως προαναφέρθηκε προώθησε την συμμετοχή όλων των μελών της τάξης στην μάθηση κάτι που ωστόσο αντιμετωπίζει δυσκολίες στην εφαρμογή του με βάση τα δεδομένα του τρέχοντος εκπαιδευτικού συστήματος. Αρχικά, το πρώτο και βασικότερο εμπόδιο που μένει αναλλοίωτο στον χρόνο είναι ο μεγάλος αριθμών μαθητών και σπουδαστών που φοιτούν στις μέρες μας. Αυτό οφείλεται, στο γεγονός πως η μεταξύ τους γνωριμία και επακόλουθα η απόκτηση εμπιστοσύνης στο πλαίσιο του μαθήματος είναι τόσο χρονοβόρα όσο και σχεδόν αδύνατη. Χρειάζεται καιρός για να υπάρξει ουσιαστική δουλειά σε ομάδες με την προϋπόθεση γνωριμίας όλων των μελών τους που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν τα 50 άτομα όπως στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Επιπλέον, ο χρόνος που θα δαπανηθεί για την εφαρμογή μιας τέτοιας πρακτικής θα στερήσει την αποκόμιση της γνώσης αυτή καθ΄ αυτή κάτι που για την πρωτοβάθμια και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση που είναι ως επί το πλείστον υλοκεντρικές αποτελεί  μειονέκτημα. Η σημερινή κοινωνία ακόμη, διακατέχεται από πολλά στερεότυπα και προκαταλήψεις τα οποία υιοθετούνται από τους μαθητές. Μια τέτοια προσέγγιση λοιπόν, που προωθεί τις φωνές όλων θα προκαλέσει σίγουρα αντιδράσεις και χλευασμό εις βάρος των αδύναμων ομάδων. Ύστερα, εκπαιδευτικοί και μαθητές θα δυσκολευτούν πολύ να συνηθίσουν την συνθήκη αυτή καθώς από κοινού έχουν μάθει να υποτάσσονται στο σύστημα και να ακολουθούν έναν μηχανιστικό τρόπο λειτουργίας, σύμφωνα με τον οποίο “ο δάσκαλος δίνει εντολές και οι μαθητές τις εκτελούν”. Η πολιτεία και οι υπεύθυνοι για την νομοθεσία θα δυσκολεύονταν να καταλάβουν τα οφέλη μιας τέτοιας προσέγγισης όσο ορθά και να τους παρουσιάζονταν. Αν στο μέλλον, μου δινόταν η ευκαιρία να υλοποιήσω κάτι τέτοιο ,σίγουρα η πρώτη ενέργεια στην οποία θα προέβαινα θα ήταν να προσπαθήσω να δουλέψω με μικρότερες ομάδες ατόμων ώστε να είναι αποτελεσματική η παρέμβαση. Πριν όμως από αυτό σταδιακά θα προσπαθούσα στο πλαίσιο του μαθήματος να προωθήσω περισσότερο στα παιδιά αξίες όπως η συνεργασία, η ομαδικότητα και ο σεβασμός ώστε να κατανοήσουν την αναγκαιότητα ύπαρξης και εφαρμογής του ακόμη και τακτικά στο πλαίσιο του σχολείου. Όσον αφορά τη νομοθεσία και τις αρχές, θα προσπαθούσα να προωθήσω το αίτημα ως κάτι καινοτόμο και αναγκαίο, προβάλλοντας τρόπους συνδυασμού του στο πλαίσιο του Αναλυτικού Προγράμματος. Η μάθηση αν δεν εκτελείται σωστά δεν προοδεύει και ο κόσμος και στο χέρι μας είναι να προσπαθούμε διαρκώς αυτό να ανατραπεί.  

[grexitdrachmaendebt]

ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022 ΚΑΙ ΟΧΙ ...ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ !! ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟ - ΛΟΥΚΟΥΜΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ "ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ PFIZER" !! - Nikos Antoniadis TV

ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022 ΚΑΙ ΟΧΙ …ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ !! ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟ – ΛΟΥΚΟΥΜΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟ “ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ PFIZER” !!

Είναι η μοναδική δικογραφία για διασπορά ψευδών ειδήσεων από όλες αυτές που έχω χειριστεί εγώ προσωπικά και πάει ακροατήριο. Όλες οι άλλες, ακόμη και το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΜΑΚΕΛΕΙΟ για τον “εμβολιασμό” του Μητσοτάκη με το “νερό του Καματερού”, ή ακόμη και η δικογραφία κατά του Γρηγόρη Πετράκου για το γνωστό βίντεο που έγινε viral στο διαδίκτυο, μπήκαν στο αρχείο. Γιατί πολύ απλά απέδειξα στους εισαγγελείς που χειρίστηκαν τις δικογραφίες αυτές ότι δεν στοιχειοθετείται το αδίκημα του άρθρου 191 του Ποινικού Κώδικα όταν αντικείμενο είναι η δημόσια υγεία.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Εκτός των άλλων, με την ακόμη ισχύουσα διάταξη, όπως αυτή τροποποιήθηκε με τον νόμο 4619/2019, για τη στοιχειοθέτηση του αδικήματος απαιτείται να προκλήθηκε πράγματι φόβος σε αόριστο αριθμό ανθρώπων ή σε ορισμένο κύκλο ή κατηγορία προσώπων, από τη “διασπορά ψευδών ειδήσεων” Γεγονός που είναι τις περισσότερες φορές αδύνατον να αποδειχθεί. Όταν, μάλιστα, οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να αποδειχθεί ότι αναγκάστηκαν να προβούν σε “μη προγραμματισμένες πράξεις” ή σε “ματαίωσή” τους.

Είναι όλα αυτά, και κυρίως το ότι δεν είναι αντικείμενο της διάταξης η δημόσια υγεία, που έλεγα και έγραφα από την αρχή αυτής της ιστορίας. Μέχρι που ήρθε η δικαίωσή μου με την πρωτοβουλία του υπουργείου Δικαιοσύνης να θέσει σε διαβούλευση την τροποποίηση της διάταξης με την προσθήκη της δημόσιας υγείας στα αντικείμενά της. Εν τω μεταξύ όμως η χώρα είχε μετατραπεί σε ένα απέραντο πεδίο προκαταρκτικών εξετάσεων, διώξεων, παραπομπών και καταδικών, χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και δημοσιογράφων για το αδίκημα του άρθρου 191 Π.Κ., για δημοσιεύσεις που ως αντικείμενο είχαν την “πανδημία” και τα εμβόλια. Επί μήνες κατήγγειλα την εξόφθαλμα παράνομη αυτή πρακτική των Εισαγγελιών όλης της χώρας.

Όπως όμως θα δούμε σε επόμενη δημοσίευση, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη προχωρά σε κάτι πολύ περισσότερο από την απλή προσθήκη της δημόσιας υγεία στα αντικείμενα της διάταξης του άρθρου 191 Π.Κ. Επιχειρεί να τρομοκρατήσει και να φιμώσει τις αντισυστημικές φωνές με μία τροποποίηση η οποία παραπέμπει ξεκάθαρα σε απολυταρχικού τύπου καθεστώτα. Οι βαρύτερες προβλεπόμενες ποινές είναι το λιγότερο.

Προς το παρόν μένουμε εδώ στο κλητήριο θέσπισμα που δημοσιοποιώ. Η εισαγγελέας Αγγελική Κουρινιώτη προσπάθησε ανεπιτυχώς να προσπεράσει τον σκόπελο της μη πρόβλεψης της δημόσιας υγείας ως αντικειμένου της διάταξης, και παραπέμπει τον εκδότη της εφημερίδας ΜΑΚΕΛΕΙΟ για το “εμβόλιο-δηλητήριο της Pfizer”, για τον κίνδυνο πρόκλησης ζημίας “επακόλουθα στην οικονομία” λόγω του κινδύνου πρόκλησης ζημίας στη δημόσια υγεία. Με λογικά άλματα, δηλαδή, και μία νομική κατασκευή η οποία είναι προφανές ότι δεν ήταν αρκετή για τη στοιχειοθέτηση του αδικήματος για δημοσιεύματα που αφορούν σε ζητήματα δημόσιας υγείας, άλλως δεν θα ήταν αναγκαία και η σχετική επικείμενη νέα τροποποίηση της διάταξης.

Πέραν τούτου, δεν μπορεί να σταθεί σε κανένα δικαστήριο το κατηγορητήριο αυτό, στο οποίο δεν υπάρχει ούτε ένας μάρτυρας που θα μπορούσε να καταθέσει για τον “φόβο” που του προκλήθηκε από το συγκεκριμένο δημοσίευμα, ο οποίος τον οδήγησε στη “ματαίωση του εμβολιασμού του”.

Αυτή τη δίκη όμως θα ήθελα να την κάνω αύριο κιόλας…

1ον) Για να αναδείξω και σε επίπεδο ακροατηρίου τις εισαγγελικές αυθαιρεσίες. Αυθαιρεσίες, λογικά άλματα και νομικές κατασκευές που είναι όλα αυτά η αι��ία να καταταλαιπωρούνται οι πολίτες, να τρομοκρατούνται, γιατί ελάχιστοι άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι με τα δικαστήρια, πολλώ μάλλον τε ποινικά, και να υποβάλλονται σε έξοδα.

2ον) Γιατί θα μου δινόταν η ευκαιρία να μιλήσω για τα εμβόλια. Να μιλήσω για τον επιστημονικό κόλαφο της 5ης Αυγούστου. Nα μιλήσω για την ποινική δίωξη που ασκήθηκε από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης για την συστηματική απόκρυψη των παρενεργειών των εμβολίων. Να μιλήσω για τις παρενέργειες ΚΑΙ του εμβολίου της Pfizer. Να καλέσω μάρτυρες γενετιστές, μοριακούς βιολόγους, να καλέσω μάρτυρες που είναι θύματα του εμβολίου της Pfizer και να μιλήσουμε τότε για τη ζημία της οικονομίας από τα έξοδα νοσηλείας στα δημόσια νοσοκομεία όλων αυτών των θυμάτων. Να μιλήσουμε δηλαδή για τη βεβαία ζημία στην οικονομία από τις συγκεκριμένες νοσηλείες των συγκεκριμένων ανθρώπων, και όχι υποθετικά επί της ζημίας που ΘΑ μπορούσε να προκληθεί στην οικονομία από αυτούς που ΘΑ μπορούσαν να νοσήσουν επειδή δεν εμβολιάστηκαν. Ή ακόμη και επί της ζημίας που προκλήθηκε από αυτούς που νόσησαν και να δούμε με ποιο τρόπο θα αποδεικνυόταν ότι αν είχαν εμβολιαστεί, μετά απολύτου βεβαιότητας δεν θα είχαν νοσήσει, όταν μάλιστα έχουμε τόσες νοσηλείες και τόσους θανάτους πλήρως εμβολιασμένων ανθρώπων.

Δηλαδή, θα έκανα για λίγο τον …χαζό, για να μιλήσουμε για όλα αυτά, να δω και τις αντιδράσεις της έδρας, και στο τέλος θα τους έλεγα… “Ξέρετε; Τζάμπα μιλάμε τόση ώρα. Δεν έχουν σημασία όλα αυτά. Το αδίκημα δεν στοιχειοθετείται ούτως ή άλλως”…

Τι κρίμα.

Μέχρι τον Απρίλιο, ποιος ζει ποιος πεθαίνει…

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΦΙΜΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΩΝ ΦΩΝΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 191 ΤΟΥ...

[crisismonitor]

Παπαχελάς: Έχει διαβρωθεί το ΥΠΕΞ - Επιτακτική η άμεση αναδιάρθρωση

Ζήτημα διάβρωσης του μηχανισμού του υπουργείου Εξωτερικών θέτει με άρθρο του ο διευθυντής της Καθημερινής, Αλέξης Παπαχελάς, σε μια προσπάθεια να αναδείξει και να τοποθετήσει το θέμα ψηλά στην μεταρρυθμιστική ατζέντα της κυβέρνησης. Ο Αλέξης Παπαχελάς κάνει λόγο για παρείσφρηση συμβούλων και χαμηλής ποιότητας διπλωματών, οι οποίοι -όντας εξαρτώμενοι- εν τέλει υπονομεύουν τη γραφειοκρατία του υπουργείου Εξωτερικών και την αποτελεσματικότητα του. Επίσης, αναφέρεται στην ανάγκη για κινητροδότηση διπλωματών. Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά αποτελεί σαφή παρέμβαση σε έναν τομέα που γενικά μένει στο απυρόβλητο και οι όποιες αλλαγές προωθούνται αποτελούν διαχρονικά κυρίως εσωτερικό ζήτημα. Χρονικά, η παρέμβαση αυτή έρχεται τη στιγμή που συρρικνώνεται το αποτύπωμα στης Ελλάδας στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή και ενώ η Τουρκία επελαύνει στα βόρια και νότια σύνορα με συνεργασίες ακόμη και με την Αίγυπτο. Να σημειωθεί ότι η Ελλάδα έχει χάσει πολλά από ερείσματά της στις ΗΠΑ τόσο με την υπόθεση Μενέντεζ όσο και λόγω της περιορισμένης επιρροής του Αμερικανού πρέσβη Τζ. Τσούνη στον Λευκό Οίκο και τις ανύπαρκτες σχέσεις του στο state department. Σε αυτή τη φάση Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονται σε διαδικασία επαναπροσέγγισης, τα ζητήματα όμως που ανακύπτουν, καθώς οι δύο χώρες ακολουθούν την πολιτικο-διπλωματική οδό είναι πολύ πιο σύνθετα και εξελίσσονται ταυτόχρονα σε πολλά φόρα. Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά Ενα ζήτημα εθνικής σημασίας Καλές είναι οι Μπελάρα, τα Ραφάλ και (εφόσον τα αντέχουμε οικονομικά) τα F-35. Η χώρα τα χρειαζόταν επειγόντως. Είχαμε μείνει απελπιστικά πίσω, ιδιαίτερα στο Ναυτικό. Είναι επίσης πολύ θετικό το γεγονός ότι, για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες, κάποιοι μελετούν και ξανασχεδιάζουν το πλέγμα εξοπλισμών – αμυντικής βιομηχανίας – καινοτομίας. Γιατί είναι αδιανόητο και προκλητικό ότι έπειτα από πολλά δισεκατομμύρια που ξοδεύτηκαν σε εξοπλισμούς τα τελευταία 40 χρόνια δεν έμεινε τίποτα στον τόπο από αμυντική βιομηχανία και έρευνα. Μόνο μίζες και αμαρτωλά όφσετς. Δεν πρέπει, όμως, να ξεχνάμε ότι πέρα από τους εξοπλισμούς, η χώρα χρειάζεται και εξωτερική πολιτική. Την οποία προφανώς ασκούν σε προσωπική βάση και σε υψηλό επίπεδο ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Εξωτερικών και άλλοι αρμόδιοι. Η Ελλάδα είχε παραδοσιακά ένα καλό και ισχυρό υπουργείο Εξωτερικών. Παρά τον δημοφιλή μύθο περί ασυγκρίτως καλύτερης τουρκικής διπλωματίας, η Ελλάδα είχε πολύ γερούς διπλωμάτες, δομές και μηχανισμούς και επαρκή κονδύλια. Καλοί οι νέοι εξοπλισμοί, χρειάζεται όμως και η ενίσχυση και ανασχεδίαση της ελληνικής διπλωματίας για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής. Ηλθε, βεβαίως, η δεκαετία του 1980 που τα άλλαξε όλα. Εν μέρει χρειαζόταν να σπάσει ένα παλαιό κατεστημένο, αλλά, ως συνήθως, ήλθαν οι υπερβολές. Οι σύμβουλοι αντικατέστησαν τους διπλωμάτες, οι οποίοι με τον καιρό άρχισαν να μην εκφράζουν την πραγματική τους άποψη, αλλά να συμφωνούν με την εικαζόμενη βούληση του προϊσταμένου τους. Εγιναν και πολλές εκπτώσεις στις εξετάσεις υποψήφιων διπλωματών, έγιναν και πολλά ρουσφέτια και τα επακόλουθα ήταν αναμενόμενα. Σήμερα το υπουργείο Εξωτερικών αντιμετωπίζει μία πρωτοφανή έλλειψη κονδυλίων, καθώς έμεινε στα επίπεδα της οικονομικής κρίσης. Οι απολαβές των διπλωματών στο εξωτερικό είναι αποθαρρυντικές για νέους ανθρώπους που θέλουν να κάνουν καριέρα. Σε σημαντικές πρεσβείες δεν υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν κλητήρες ή οδηγοί. Η έλλειψη στελεχών στα προξενεία εξοργίζει τους ομογενείς. Το επάγγελμα του διπλωμάτη δεν ελκύει πλέον, όπως φάνηκε και στις τελευταίες εξετάσεις όπου δεν στάθηκε δυνατόν να καλυφθούν καν οι λίγες θέσεις που προκηρύχθηκαν. Θα λύσουν τα παραπάνω χρήματα το πρόβλημα; Προφανώς όχι αν δεν υπάρξει ένα σοβαρό σχέδιο πλήρους ανασχεδίασης του υπουργείου για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής. Η ηγεσία του γνωρίζει το πρόβλημα και ενδιαφέρεται να το λύσει, πράγμα όχι αυτονόητο. Είναι ένα πιεστικό πρόβλημα με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε, ίσως όχι τόσο επείγον όσο η κάλυψη των αναγκών του Ναυτικού, αλλά σίγουρα ένα ζήτημα εθνικής σημασίας. Read the full article

[ligh-agaph]

Τι ρόλο παίζει η αγάπη, η αφοσίωση, η στοργή στη ζωή σου;

Είναι πολύ σημαντικά όλα.

Η αγάπη και η στοργή είναι επακόλουθα της αφοσίωσης που δείχνεις για έναν ανθρωπο . Είτε είναι κομμάτι σου πλέον είτε οχι. Ευτυχώς γνώρισα έναν ανθρωπο ο οποίος με έμαθε να αγαπάω ανιδιοτελώς αλλά με έμαθε και πως είναι να σε αγαπάει καποιος με όλο του το είναι. Η στοργή και η τρυφερότητα (θα προσθέσω εγω) είναι από τα πιο όμορφα συναισθήματα που με έκανε να αισθανθώ. Η αφοσίωση είναι άλλο κομμάτι της ιστορίας .. η αφοσίωση προϋποθέτει και θυσίες αλλά και συμβιβασμούς . Το να εισαι focus όχι μόνο στον ανθρωπο σου αλλά σε οτιδήποτε θες να πετύχεις σε κάνει να εξελίσσεσαι και να δένεσαι με οτιδήποτε καταπιάνεσαι.

Το να δένεσαι με ανθρώπους βέβαια είναι ότι πιο δύσκολο όταν εν τελει πρέπει να συμβιβαστείς να εισαι μόνος σου και χωριά με το άλλο σου μισό.

Θα μπορούσα να γραφω για ώρες ... αλλά μάλλον είναι φουλ emotional τα υπόλοιπα που θέλω να γράψω όποτε...

Περιμένω νέα ερώτηση

[cryptocoinminer800]

Αυξήστε τις πωλήσεις του eshop σας βελτιώνοντας το Customer Experience

κατασκευή eshop     δημιουργία eshop

Με βάση τα αποτελέσματα δοκιμών χρηστικότητας στα πιο επιτυχημένα  websites και eshop υπάρχουν τέσσερις σημαντικοί τομείς όπου οι έμποροι θα μπορούσαν άμεσα να βελτιώσουν την εμπειρία των πελατών τους, και να θέσουν τις βάσεις για μελλοντικές βελτιώσεις σε επακόλουθα χρονικά διαστήματα.

1.  Υψηλή Ταχύτητα

Σύμφωνα με μελέτες χρηστικότητας, το "40 τοις εκατό των online καταναλωτών δεν θα περιμένει περισσότερο από 2 με 3 δευτερόλεπτα για την φόρτωση μιας ιστοσελίδας πριν την εγκατάλειψη του web site". Η μελέτες δείχνουν επίσης ότι ένα αργό  eshop αποτρέπει  τους υποψήφιους πελάτες να επισκεφτούν ξανά το ηλεκτρονικό κατάστημα. Οι σημερινοί καταναλωτές έχουν υψηλές προσδοκίες όταν πρόκειται να κάνουν μια αγορά σε ηλεκτρονικό κατάστημα. Ιστοσελίδες που παίρνουν πολύ χρόνο για να "φορτώσουν" μπορεί να δημιουργήσουν άσχημη εντύπωση για την εταιρία και σημαντικές απώλειες στις πωλήσεις.

2. Γρήγορη αναζήτηση και εύκολη πλοήγηση

Αν οι πελάτες σας δυσκολεύονται  να βρουν τα προϊόντα που θέλουν, είναι πολύ πιθανό να εγκαταλείψουν το ηλεκτρονικό σας κατάστημα χωρίς να κάνουν καμία αγορά. Αυτή η χαμένη ευκαιρία δεν είναι απλά μια χαμένη πώληση αλλά - ακόμα χειρότερα - βλάπτει τη φήμη του καταστήματός σας τόσο online όσο και offline. Προβλήματα κατά την αναζήτηση και εντοπισμό προϊόντων και υπηρεσιών, κάνουν τις αγορές λιγότερο ευχάριστες για τους υποψήφιους online πελάτες. Οι εταιρείες που κάνουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους εύκολα στην πρόσβαση όχι μόνο ενθαρρύνουν τις αγορές, αλλά βελτιώνουν και την ικανοποίηση των πελατών τους.

3. Αναλυτικές πληροφορίες για το προϊόν

Θα πρέπει να δώσετε όσο γίνεται περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα προϊόντα σας προκειμένου να ενθαρρύνετε τους υποψήφιους πελάτες σας να αγοράσουν με βεβαιότητα τα προϊόντα σας. Οι πελάτες σας δεν μπορούν να κρατήσουν το προϊόν στα χέρια τους όταν ψωνίζουν ηλεκτρονικά, έτσι στηρίζονται σε σας για να τους προσφέρετε αρκετές πληροφορίες προκειμένου να τους βοηθήσετε να πάρουν τις σωστές αποφάσεις κατά τις αγορές τους χωρίς ενδοιασμούς. Δώστε στους πελάτες σας λεπτομερείς  πληροφορίες και αξιολογήσεις των προϊόντων σας.  Προβάλετε άφθονες φωτογραφίες υψηλής ευκρίνειας και βίντεο των προϊόντων σας.  Επιτρέψτε στους πελάτες σας να γνωρίζουν πληροφορίες σχετικά με τη διαθεσιμότητα των προϊόντων και λεπτομέρειες σχετικές με το κόστος και το χρόνο αποστολής των προϊόντων.

4.  Ελκυστική σχεδίαση του user interface

Το ηλεκτρονικό σας κατάστημα είναι τόσο καλό όσο το αντιλαμβάνονται οι επισκέπτες σας. Μελέτες έχουν αποδείξει ότι η πλειοψηφία των επισκεπτών ενός website ψάχνουν για οπτικές ενδείξεις κατά την αξιολόγηση της αξιοπιστίας του. Στη διάρκεια της κατασκευής του ηλεκτρονικού σας καταστήματος δώστε ιδιαίτερη προσοχή στην εμφάνιση, τα τυπογραφικά λάθη, τις εικόνες, τη συνοχή των θεμάτων και το εικαστικό στυλ. Όλα αυτά επηρεάζουν το πώς οι χρήστες αντιλαμβάνονται το website σας και το είδος της εικόνας που προβάλλετε. Αυξήστε την αναγνωρισιμότητα του εμπορικού σας σήματος δημιουργώντας ένα ηλεκτρονικό κατάστημα που ανταποκρίνεται στις εικαστικές προτιμήσεις και συνήθειες των πελατών σας.

[maxmaggr]

Sigmund Freud: Ο πατέρας της ψυχανάλυσης

Πηγή εικόνας: www.pinterest.com Ο Sigmund Freud ήταν ο πατέρας της ψυχανάλυσης και με τη μέθοδο αυτή ήδη από το 1896 θεράπευε τις ψυχικές ασθένειες. Ήταν εκείνος που δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει στο έργο του δύο αμφιλεγόμενους αντίποδες: Την Ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη και το Σύμπλεγμα του Οιδίποδα. Ακριβώς, όμως, επειδή έζησε στην Βικτωριανή εποχή, κατά την οποία η σεξουαλικότητα των γυναικών ήταν εξαιρετικά καταπιεσμένη, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι ένδειξη, αλλά όχι απόδειξη. Επίσης, το αντιπροσωπευτικό δείγμα των ερευνών του προερχόταν από μεσήλικες γυναίκες, όλες από την Βιέννη. Οι θεωρίες του προσέλκυσαν πολλούς οπαδούς, αλλά και πολλούς επικριτές. Μάλιστα, το 1902 δημιουργήθηκε μια ομάδα, η «Ψυχολογική Τετάρτη κοινωνία». Η ονομασία της προ��λθε από το γεγονός πως οι συναντήσεις γίνονταν κάθε Τετάρτη. Πολλοί επικριτές του υποστήριζαν πως οι θεωρίες του ήταν αβάσιμες και πως δεν μπορούσαν να αποδειχθούν ούτε αληθείς, αλλά ούτε και να αντικρουστούν, αφού το μυαλό και η ψυχή είναι από δύσκολο ως αδύνατο να μετρηθούν και να ζυγιστούν  με επιστημονικά δεδομένα. Sigmund Freud: Η ανατροφή σ' ένα αυστηρό Ιουδαϊκό περιβάλλον και η μελέτη της Βίβλου

Πηγή εικόνας: www.pinterest.com Ο Sigmund Salomon Freud γεννήθηκε στις 6 Μαΐου του 1856 στο Příbor της Τσεχίας. Ήταν παιδί του Jacob Freud, ενός Εβραίου εμπόρου, και μιας νοικοκυράς, της Amalie Nathansohn. Ο Sigmund είχε άλλα επτά αδέρφια, εκ των οποίων τα δύο ήταν αγόρια και τα πέντε κορίτσια. Το όνομα του το πήρε τιμής ένεκεν του παππού του Salomon, αφού γεννήθηκε δύο μήνες μετά το θάνατο του και επιπλέον προστέθηκε και το γερμανικό Sigmund. Η κρίση του εμπορικού κλάδου, αλλά και ο ανερχόμενος Τσεχικός εθνικισμός, οδηγούν την οικογένεια στο να πάρει την μεγάλη απόφαση, να μετακομίσει στην Λειψία το 1859 και το 1860 στην Βιέννη. Αξίζει να σημειωθεί πως ο πατέρας του Sigmund Freud ήταν μια αυστηρή και ιδιότυπη πατρική φιγούρα. Τον εξοικείωσε από πολύ νωρίς στα Ιουδαϊκά έθιμα ως Εβραίος, όμως το παράδοξο ήταν πως ο Sigmund είχε Καθολική γκουβερνάντα. Ως παιδί είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για την μελέτη της Βίβλου, η οποία φαίνεται να είχε καταλυτική επίδραση πάνω του, όπως και ο ίδιος ανέφερε, ασχέτως αν ως ενήλικας είχε υιοθετήσει ως στάση ζωής την αθεΐα. Sigmund Freud: Οι πρωτοποριακές έρευνες του ως φοιτητής στον Πειραματικό σταθμό της Τεργέστης Το 1873 ο Sigmund Freud γίνεται δεκτός στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Τρία χρόνια μετά, υπό την επίβλεψη του καθηγητή ζωολογίας Carl Claus, κάνει την πρώτη του έρευνα στον Ζωολογικό Πειραματικό Σταθμό της Τεργέστης με αντικείμενο τη θαλάσσια ζωολογία και την γονιδιακή δομή των χελιών, ενώ λίγο αργότερα συνεργάζεται με τον φυσιολόγο Ernst von Brücke της σχολής Φυσιολογίας του Helmholtz. Αυτό θα αποτελέσει το εισιτήριο του για να εργαστεί ως ερευνητής – φοιτητής  στη σχολή το 1876. Ο μαθητής και αργότερα φίλος του, Ernest Jones, θα πει πως: «Οι μελέτες του Sigmund Freud θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν μεταξύ των πρωτοπόρων της Νευρωνικής Θεωρίας, αν ο ίδιος δεν περιόριζε τις σκέψεις του τις λογικές και όχι απώτερες συνέπειες τους». Ο Ernest Jones είναι εκείνος που πολύ αργότερα θα γράψει και την βιογραφία του πατέρα της ψυχανάλυσης, στην οποία θα χαρτογραφήσει με επιτυχία τη ζωή, τη ψυχανάλυση, την πνευματική και επαγγελματική πορεία του δασκάλου του. Η εν λόγω βιογραφία ξεκινά με την σταδιοδρομία του Freud, τις έρευνες του για την ψυχοσεξουαλική εξέλιξη του ατόμου, την δημιουργία του υπερεγώ, της συνείδησης του καλού και του κακού, σε συνδυασμό με τα επακόλουθα της πνευματικής πορείας του Freud, δηλαδή τα φαινόμενα του ναρκισσισμού, του μαζοχισμού, της επιθετικότητας και των σεξουαλικών αποκλίσεων. Sigmund Freud: Η επαγγελματική του σταδιοδρομία ξεκινά από το Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης Ο Sigmund Freud το 1881 αποκτά το διδακτορικό του δίπλωμα. Το 1882 εργάστηκε στο Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης. Για 6 μήνες ήταν στο τμήμα παθολογίας με επικεφαλής τον Ιατρό Χέρμαν Νότναγκελ, αν και είχε θητεύσει για 2 μήνες στα τμήματα της Χειρουργικής Κλινικής. Στη συνέχεια, μετατίθεται στην Ψυχιατρική Κλινική του νοσοκομείου, με επικεφαλής τον Theodor Meynert, επιφανή ανατόμο και διευθυντή του νοσοκομείου, ενώ το 1883 μετακινείται εκ νέου στο δερματολογικό τμήμα με σκοπό να αποκτήσει εμπειρία στις Συφιλιδικές Ασθένειες, αφού η Νευρική Σύφιλη μπορούσε να προσβάλει το κεντρικό νευρικό σύστημα, είτε με τη μορφή της Συφιλιδικής Μηνιγγίτιδας, είτε ως νωτίαια φθίση. Το 1884 αποκομίζει μεγάλη επαγγελματική εμπειρία στο τμήμα των Νευρικών Ασθενειών. Εκεί πραγματοποίησε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και καινοτόμες μελέτες του σχετικά με την κλινική χρήση της κοκαΐνης με τίτλο «Über Coca» ή «Περί Κοκαΐνης». Sigmund Freud: Η καινοτόμος μελέτη του «Περί Κοκαΐνης» αποδοκιμάζεται

Πηγή εικόνας: www.cbsnews.com Ο Sigmund Freud δεν σταματά μόνο στις κλινικές δοκιμές, αλλά δοκιμάζει και ο ίδιος κοκαΐνη. Το συμπέρασμα στο οποίο οδηγείται είναι πως η κοκαΐνη ήταν κατάλληλησε περιπτώσεις νευρασθενειών, δυσπεψίας, αναισθησιών και υποκατάστατο της μορφίνη, ενώ δημιουργούσε υπερδιέγερση των συναισθημάτων. Βέβαια, όλη αυτή η έρευνα οδήγησε σε παρατράγουδα, αφού ο ίδιος οδηγήθηκε σε εθισμό και χρόνια δηλητηρίαση, ενώ η επιστημονική κοινότητα τον κατηγορούσε ανοικτά πως τασσόμενος υπέρ της κοκαΐνης το μόνο που κατάφερνε ήταν να εξαπολύσει μαζί με το αλκοόλ και τη μορφίνη την τρίτη μάστιγα της ανθρωπότητας. Βλέπω τον εαυτό μου ως ένα χιονάνθρωπο, με μύτη καρότου, που στέκεται σ’ένα τεράστιο πεδίο παρθένου χιονιού, και όλα ξαφνικά λιώνουν όπως και εγώ, η μύτη μου πέφτει και με αφήνει με ένα αίσθημα μεγάλου κενού...Αυτό είναι για το άγχος της γονιμότητας. Το καρότο είναι το πέος σας, γράφει ο Freud, εμφανώς επηρεασμένος από την χρήση κοκαΐνης. Ο Freud το 1888 συνεργάζεται με τον πατέρα της Γαλλικής Νευρολογίας, Jean-Martin Charcot Ο Sigmund Freud το 1885 πλέον είναι υφηγητής στο τμήμα της Νευροπαθολογίας, στο πανεπιστήμιο της Βιέννης. Το ίδιο έτος καταφέρνει και παίρνει μια υποτροφία στα πλαίσια μελέτης της Νευρολογίας, χάρη στην οποία θα πρέπει να ταξιδέψει στο Παρίσι για 19 εβδομάδες και μάλιστα στο πλευρό του διάσημου Νευρολόγου και καθηγητή ανατομικής παθολογίας, Jean-Martin Charcot, τον πατέρα της Γαλλικής Νευρολογίας ή τον «Ναπολέων των Νευρώσεων». Το αποτέλεσμα αυτής της υποτροφίας ήταν μια έρευνα με τίτλο «Περί Ανδρικής Υστερίας», η οποία παρουσιάστηκε στην Ιατρική Εταιρεία, αλλά αμφισβητήθηκε έντονα. Η αιτία ήταν πως εως τότε επικρατούσε η θεωρία πως μόνο οι γυναίκες ήταν συνδεδεμένες με αυτή την διαταραχή λόγω μήτρας. Ο Freud ήταν ο πρώτος που τόνισε πως δεν είχε να κάνει με το τι φύλο είσαι, αλλά με το «τραύμα» που ενεργοποιούσε την υστερία. Sigmund Freud και το βιβλίο του «Η Ερμηνεία των ονείρων» το 1899 Τον Απρίλιο του 1885 εργάζεται επίσημα ως Νευρολόγος στο Ινστιτούτο Παιδιατρικής του Καθηγητή Max Kassovitz. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσε ήταν η ηλεκτροθεραπεία και τα ιαματικά λουτρά. Ένα χρόνο αργότερα εισήγαγε και την θεραπεία μέσω της ύπνωσης της οποίας ήταν μέγας υπέρμαχος και την οποία απαρνήθηκε οριστικά το 1896 όταν στρέφεται καθαρά προς την Ψυχανάλυση. Μαζί με τον Josef Breuer Αυστριακό γιατρό – φυσιολόγο (πρόδρομο της Ψυχανάλυσης) γράφουν μια μελέτη το ίδιο έτος με τίτλο: Studien über Hysterie ή Μελέτες για την Υστερία. Η έρευνα όχι μόνο αποδοκιμάστηκε από τον επιστημονικό κόσμο, αλλά διεκόπη και η συνεργασία. Ο Breuer δεν ασπαζόταν τις θεωρίες του Freud, ο οποίος είτε λίγο είτε πολύ υποστήριζε πως κάθε νεύρωση είχε το υπόβαθρο της μέσα στο πεδίο της σεξουαλικότητας. Read the full article

[maxmaggreece]

Sigmund Freud: Ο πατέρας της ψυχανάλυσης

Πηγή εικόνας: www.pinterest.com Ο Sigmund Freud ήταν ο πατέρας της ψυχανάλυσης και με τη μέθοδο αυτή ήδη από το 1896 θεράπευε τις ψυχικές ασθένειες. Ήταν εκείνος που δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει στο έργο του δύο αμφιλεγόμενους αντίποδες: Την Ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη και το Σύμπλεγμα του Οιδίποδα. Ακριβώς, όμως, επειδή έζησε στην Βικτωριανή εποχή, κατά την οποία η σεξουαλικότητα των γυναικών ήταν εξαιρετικά καταπιεσμένη, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι ένδειξη, αλλά όχι απόδειξη. Επίσης, το αντιπροσωπευτικό δείγμα των ερευνών του προερχόταν από μεσήλικες γυναίκες, όλες από την Βιέννη. Οι θεωρίες του προσέλκυσαν πολλούς οπαδούς, αλλά και πολλούς επικριτές. Μάλιστα, το 1902 δημιουργήθηκε μια ομάδα, η «Ψυχολογική Τετάρτη κοινωνία». Η ονομασία της προήλθε από το γεγονός πως οι συναντήσεις γίνονταν κάθε Τετάρτη. Πολλοί επικριτές του υποστήριζαν πως οι θεωρίες του ήταν αβάσιμες και πως δεν μπορούσαν να αποδειχθούν ούτε αληθείς, αλλά ούτε και να αντικρουστούν, αφού το μυαλό και η ψυχή είναι από δύσκολο ως αδύνατο να μετρηθούν και να ζυγιστούν  με επιστημονικά δεδομένα. Sigmund Freud: Η ανατροφή σ' ένα αυστηρό Ιουδαϊκό περιβάλλον και η μελέτη της Βίβλου

Πηγή εικόνας: www.pinterest.com Ο Sigmund Salomon Freud γεννήθηκε στις 6 Μαΐου του 1856 στο Příbor της Τσεχίας. Ήταν παιδί του Jacob Freud, ενός Εβραίου εμπόρου, και μιας νοικοκυράς, της Amalie Nathansohn. Ο Sigmund είχε άλλα επτά αδέρφια, εκ των οποίων τα δύο ήταν αγόρια και τα πέντε κορίτσια. Το όνομα του το πήρε τιμής ένεκεν του παππού του Salomon, αφού γεννήθηκε δύο μήνες μετά το θάνατο του και επιπλέον προστέθηκε και το γερμανικό Sigmund. Η κρίση του εμπορικού κλάδου, αλλά και ο ανερχόμενος Τσεχικός εθνικισμός, οδηγούν την οικογένεια στο να πάρει την μεγάλη απόφαση, να μετακομίσει στην Λειψία το 1859 και το 1860 στην Βιέννη. Αξίζει να σημειωθεί πως ο πατέρας του Sigmund Freud ήταν μια αυστηρή και ιδιότυπη πατρική φιγούρα. Τον εξοικείωσε από πολύ νωρίς στα Ιουδαϊκά έθιμα ως Εβραίος, όμως το παράδοξο ήταν πως ο Sigmund είχε Καθολική γκουβερνάντα. Ως παιδί είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για την μελέτη της Βίβλου, η οποία φαίνεται να είχε καταλυτική επίδραση πάνω του, όπως και ο ίδιος ανέφερε, ασχέτως αν ως ενήλικας είχε υιοθετήσει ως στάση ζωής την αθεΐα. Sigmund Freud: Οι πρωτοποριακές έρευνες του ως φοιτητής στον Πειραματικό σταθμό της Τεργέστης Το 1873 ο Sigmund Freud γίνεται δεκτός στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Τρία χρόνια μετά, υπό την επίβλεψη του καθηγητή ζωολογίας Carl Claus, κάνει την πρώτη του έρευνα στον Ζωολογικό Πειραματικό Σταθμό της Τεργέστης με αντικείμενο τη θαλάσσια ζωολογία και την γονιδιακή δομή των χελιών, ενώ λίγο αργότερα συνεργάζεται με τον φυσιολόγο Ernst von Brücke της σχολής Φυσιολογίας του Helmholtz. Αυτό θα αποτελέσει το εισιτήριο του για να εργαστεί ως ερευνητής – φοιτητής  στη σχολή το 1876. Ο μαθητής και αργότερα φίλος του, Ernest Jones, θα πει πως: «Οι μελέτες του Sigmund Freud θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν μεταξύ των πρωτοπόρων της Νευρωνικής Θεωρίας, αν ο ίδιος δεν περιόριζε τις σκέψεις του τις λογικές και όχι απώτερες συνέπειες τους». Ο Ernest Jones είναι εκείνος που πολύ αργότερα θα γράψει και την βιογραφία του πατέρα της ψυχανάλυσης, στην οποία θα χαρτογραφήσει με επιτυχία τη ζωή, τη ψυχανάλυση, την πνευματική και επαγγελματική πορεία του δασκάλου του. Η εν λόγω βιογραφία ξεκινά με την σταδιοδρομία του Freud, τις έρευνες του για την ψυχοσεξουαλική εξέλιξη του ατόμου, την δημιουργία του υπερεγώ, της συνείδησης του καλού και του κακού, σε συνδυασμό με τα επακόλουθα της πνευματικής πορείας του Freud, δηλαδή τα φαινόμενα του ναρκισσισμού, του μαζοχισμού, της επιθετικότητας και των σεξουαλικών αποκλίσεων. Sigmund Freud: Η επαγγελματική του σταδιοδρομία ξεκινά από το Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης Ο Sigmund Freud το 1881 αποκτά το διδακτορικό του δίπλωμα. Το 1882 εργάστηκε στο Γενικό Νοσοκομείο της Βιέννης. Για 6 μήνες ήταν στο τμήμα παθολογίας με επικεφαλής τον Ιατρό Χέρμαν Νότναγκελ, αν και είχε θητεύσει για 2 μήνες στα τμήματα της Χειρουργικής Κλινικής. Στη συνέχεια, μετατίθεται στην Ψυχιατρική Κλινική του νοσοκομείου, με επικεφαλής τον Theodor Meynert, επιφανή ανατόμο και διευθυντή του νοσοκομείου, ενώ το 1883 μετακινείται εκ νέου στο δερματολογικό τμήμα με σκοπό να αποκτήσει εμπειρία στις Συφιλιδικές Ασθένειες, αφού η Νευρική Σύφιλη μπορούσε να προσβάλει το κεντρικό νευρικό σύστημα, είτε με τη μορφή της Συφιλιδικής Μηνιγγίτιδας, είτε ως νωτίαια φθίση. Το 1884 αποκομίζει μεγάλη επαγγελματική εμπειρία στο τμήμα των Νευρικών Ασθενειών. Εκεί πραγματοποίησε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και καινοτόμες μελέτες του σχετικά με την κλινική χρήση της κοκαΐνης με τίτλο «Über Coca» ή «Περί Κοκαΐνης». Sigmund Freud: Η καινοτόμος μελέτη του «Περί Κοκαΐνης» αποδοκιμάζεται

Πηγή εικόνας: www.cbsnews.com Ο Sigmund Freud δεν σταματά μόνο στις κλινικές δοκιμές, αλλά δοκιμάζει και ο ίδιος κοκαΐνη. Το συμπέρασμα στο οποίο οδηγείται είναι πως η κοκαΐνη ήταν κατάλληλησε περιπτώσεις νευρασθενειών, δυσπεψίας, αναισθησιών και υποκατάστατο της μορφίνη, ενώ δημιουργούσε υπερδιέγερση των συναισθημάτων. Βέβαια, όλη αυτή η έρευνα οδήγησε σε παρατράγουδα, αφού ο ίδιος οδηγήθηκε σε εθισμό και χρόνια δηλητηρίαση, ενώ η επιστημονική κοινότητα τον κατηγορούσε ανοικτά πως τασσόμενος υπέρ της κοκαΐνης το μόνο που κατάφερνε ήταν να εξαπολύσει μαζί με το αλκοόλ και τη μορφίνη την τρίτη μάστιγα της ανθρωπότητας. Βλέπω τον εαυτό μου ως ένα χιονάνθρωπο, με μύτη καρότου, που στέκεται σ’ένα τεράστιο πεδίο παρθένου χιονιού, και όλα ξαφνικά λιώνουν όπως και εγώ, η μύτη μου πέφτει και με αφήνει με ένα αίσθημα μεγάλου κενού...Αυτό είναι για το άγχος της γονιμότητας. Το καρότο είναι το πέος σας, γράφει ο Freud, εμφανώς επηρεασμένος από την χρήση κοκαΐνης. Ο Freud το 1888 συνεργάζεται με τον πατέρα της Γαλλικής Νευρολογίας, Jean-Martin Charcot Ο Sigmund Freud το 1885 πλέον είναι υφηγητής στο τμήμα της Νευροπαθολογίας, στο πανεπιστήμιο της Βιέννης. Το ίδιο έτος καταφέρνει και παίρνει μια υποτροφία στα πλαίσια μελέτης της Νευρολογίας, χάρη στην οποία θα πρέπει να ταξιδέψει στο Παρίσι για 19 εβδομάδες και μάλιστα στο πλευρό του διάσημου Νευρολόγου και καθηγητή ανατομικής παθολογίας, Jean-Martin Charcot, τον πατέρα της Γαλλικής Νευρολογίας ή τον «Ναπολέων των Νευρώσεων». Το αποτέλεσμα αυτής της υποτροφίας ήταν μια έρευνα με τίτλο «Περί Ανδρικής Υστερίας», η οποία παρουσιάστηκε στην Ιατρική Εταιρεία, αλλά αμφισβητήθηκε έντονα. Η αιτία ήταν πως εως τότε επικρατούσε η θεωρία πως μόνο οι γυναίκες ήταν συνδεδεμένες με αυτή την διαταραχή λόγω μήτρας. Ο Freud ήταν ο πρώτος που τόνισε πως δεν είχε να κάνει με το τι φύλο είσαι, αλλά με το «τραύμα» που ενεργοποιούσε την υστερία. Sigmund Freud και το βιβλίο του «Η Ερμηνεία των ονείρων» το 1899 Τον Απρίλιο του 1885 εργάζεται επίσημα ως Νευρολόγος στο Ινστιτούτο Παιδιατρικής του Καθηγητή Max Kassovitz. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσε ήταν η ηλεκτροθεραπεία και τα ιαματικά λουτρά. Ένα χρόνο αργότερα εισήγαγε και την θεραπεία μέσω της ύπνωσης της οποίας ήταν μέγας υπέρμαχος και την οποία απαρνήθηκε οριστικά το 1896 όταν στρέφεται καθαρά προς την Ψυχανάλυση. Μαζί με τον Josef Breuer Αυστριακό γιατρό – φυσιολόγο (πρόδρομο της Ψυχανάλυσης) γράφουν μια μελέτη το ίδιο έτος με τίτλο: Studien über Hysterie ή Μελέτες για την Υστερία. Η έρευνα όχι μόνο αποδοκιμάστηκε από τον επιστημονικό κόσμο, αλλά διεκόπη και η συνεργασία. Ο Breuer δεν ασπαζόταν τις θεωρίες του Freud, ο οποίος είτε λίγο είτε πολύ υποστήριζε πως κάθε νεύρωση είχε το υπόβαθρο της μέσα στο πεδίο της σεξουαλικότητας. Read the full article

[atsoukalidis]

Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος http://www.kedros.gr/product_info.php?products_id=1236 είναι μια ενδιαφέρουσα ελεγεία και ανάλυση της έννοιας της αγάπης ως “τη θέληση του ανθρώπου να επεκτείνει τον εαυτό του με σκοπό να καλλιεργήσει τη δική του, ή ενός άλλου, πνευματική ανάπτυξη. ” “Η δυσκολία που έχουμε να δεχόμαστε την ευθύνη της συμπεριφοράς μας οφείλεται στην επιθυμία μας να αποφύγουμε την στεναχώρια από τα επακόλουθα αυτής της συμπεριφοράς.” “Η αλήθεια ή η πραγματικότητα αποφεύγεται μόνο όταν είναι οδυνηρή. Μπορούμε να αναθεωρήσουμε τους χάρτες μας μόνο όταν έχουμε την πειθαρχία να ξεπεράσουμε τον πόνο. Για να έχουμε μια τέτοια πειθαρχία πρέπει να είμαστε ολοκληρωτικά αφοσιωμένοι στην αλήθεια. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε πάντα προσηλωμένοι στην αλήθεια, να την προσδιορίζουμε όσο το δυνατόν καλύτερα, και να είναι πιο σημαντική, πιο ουσιώδης από το ατομικό συμφέρον μας και την άνεσή μας. Αντίστροφα, πρέπει πάντα να θεωρούμε την προσωπική ταλαιπωρία σχετικά ασήμαντη και μάλιστα ευπρόσδεκτη προκειμένου να μας εξυπηρετήσει στην αναζήτηση της αλήθεια. Η ψυχική υγεία είναι μια συνεχής διαδικασία αφοσίωσης στην πραγματικότητα, όσο μεγάλο κι αν είναι το κόστος.” “Ο ορισμός που έχει δοθεί στην έννοια της πειθαρχίας είναι: σύστημα τεχνικών μεθόδων για την δημιουργική αντιμετώπιση του πόνου που απαιτεί η λύση ενός προβλήματος – αντί της φυγοπονίας- , με τέτοιο τρόπο ώστε όλα τα προβλήματα της ζωής να μπορούν να λυθούν. Τέσσερις βασικές τεχνικές έχουν ξεχωρίσει και αναλυθεί: η καθυστέρηση της ικανοποίησης, η ανάληψη της ευθύνης, η αφοσίωση στην αλήθεια ή στην πραγματικότητα, και η ισορρόπηση. Τη δύναμη, την ενέργεια και τη θέληση να χρησιμοποιηθούν αυτές οι τεχνικές τις παρέχει η αγάπη.” “Η πράξη της αγάπης – η επέκταση του εαυτού – απαιτεί την έξοδο από την αδράνεια της οκνηρίας (εργασία) ή από την εναντίωση που γεννά ο φόβος (θάρρος). ” “Η σεμνότητα καθ’ εαυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αληθινή γνώση και αίσθηση που έχει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του. Όποιος άνθρωπος βλέπει και αισθάνεται αληθινά τον εαυτό του όπως είναι πρέπει οπωσδήποτε να είναι πραγματικά σεμνός.” “Υπάρχουν δύο τρόποι να εναντιώνεται ή να ασκεί κριτική κανείς σε μιαν άλλη ανθρώπινη ύπαρξη: με την ενστικτώδη και αυθόρμητη βεβαιότητα ότι αυτός έχει δίκιο ή με τη γνώμη ότι αυτός έχει πιθανόν δίκιο, γνώμη που σχημάτισε ύστερα από μιαν εξονυχιστική αυτό-αμφισβήτηση και αυτό-εξέταση. Ο πρώτος είναι ο τρόπος της αλαζονείας: είναι ο πιο συνηθισμένος και συχνά αποτυχημένος αφού προκαλεί εχθρότητα παρά ανάπτυξη. Ο δεύτερος είναι ο τρόπος της ταπεινοφροσύνης: δεν είναι συνηθισμένος, γιατί απαιτεί ότι μιαν αυθεντική προσφορά του εαυτού, έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας και δεν είναι ποτέ καταστροφικός.” “Για το πρόσωπο που αγαπά αληθινά η πράξη της κριτικής ή της εναντίωσης δε γίνεται εύκολα: για ένα τέτοιο άτομο είναι ολοφάνερο ότι αυτή η πράξη περικλείνει σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα για αλαζονεία. Η αληθινή αγάπη αναγνωρίζει και σέβεται τη μοναδικότητα του ατόμου και την ξεχωριστή ταυτότητα του άλλου προσώπου. Η αγάπη είναι σεβασμός της ιδιαιτερότητα και το άτομο που αγαπά αληθινά βλέπει πάντοτε το αγαπημένο του πρόσωπο σαν ένα άτομο που έχει μια τελείως ξεχωριστή ταυτότητα, ενθαρρύνοντας τη μοναδικότητά του.” “Η αγάπη είναι παντού, τη βλέπω. Είσαι ότι μπορείς να είσαι, συνέχισε και μείνε έτσι. Η ζωή είναι τέλεια , το πιστεύω. Έλα και παίξε το παιχνίδι μαζί μου” “Αλλά, αφήστε να υπάρχουν διαστήματα στην εγγύτητα σας. Και αφήστε τους ανέμους του ουρανού να χορεύουν ανάμεσα σας. Αγαπάτε ο ένας τον άλλον, αλλά μην φτιάχνεται δεσμά της αγάπης. Αφήστε τη να είναι κάτι σαν μια κινούμενη θάλασσα, ανάμεσα στις παραλίες των ψυχών σας. Γεμίστε ο ένας του άλλου το ποτήρι, αλλά μην πιείτε από ένα ποτήρι. Τραγουδάτε και χορεύεται μαζί και να είστε χαρούμενοι, αλλά αφήστε ο ένας τον άλλον να είναι μόνος. Έτσι όπως οι χορδές του λαούτου είναι μόνες, παρ όλο που πάλλονται με την ίδια μουσική. Δώστε την καρδιά σας, αλλά όχι ο ένας στου άλλου την φύλαξη. Γιατί μόνο το χέρι της ζωής μπορεί να εμπερικλείσει τις καρδιές σας. Και να στέκεστε μαζί, όχι όμως πολύ κοντά. Γιατί οι στύλοι του ναού στέκονται σε απόσταση ο ένας από τον άλλον. Και η δρυς και το κυπαρίσσι, δεν μεγαλώνουν το ένα στη σκιά του άλλου. Kahlil Gibran” “Αν συνταυτίσουμε τον εαυτό μας με την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας ή την αυτοεπίγνωση ή συνείδηση γενικά, τότε πρέπει να πούμε, σχετικά με το ασυνείδητο, ότι υπάρχει ένα μέρος από μας που είναι σοφότερο απ’ ότι είμαστε.” “Αγάπη είναι η θέληση να επεκτείνει κανείς τον εαυτό του με σκοπό να καλλιεργήσει την πνευματική ανάπτυξη τη δική του ή ενός άλλου. Αναπτυσσόμαστε επειδή δουλεύουμε για την ανάπτυξή μας και δουλεύουμε για αυτήν επειδή αγαπάμε τον εαυτό μας. Με την αγάπη εξυψώνουμε τον εαυτό μας και με την αγάπη μας για του άλλους βοηθάμε αυτούς τους άλλους να εξυψώσουμε τους εαυτούς τους. Η αγάπη είναι εξέλιξη εν πορεία, η θαυματουργός δύναμη που πάει ενάντια στο νόμο της εντροπίας.”

[dazednymph-w]

03/09/2017

Θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου ρεαλίστρια. Συνειδητά ή υποσυνείδητα κρύβω πίσω από το προσωπείο αυτό την κατάθλιψη που με διακατέχει - οπότε ίσως λέω ψέματα στον εαυτό μου όταν υποστηρίζω ότι δεν είμαι απαισιόδοξη, μα απλώς ρεαλίστρια.

Μαλακίες όμως. Λέξεις είναι, απλές, που έχουν χάσει πια το νόημά τους.

Όταν εκφράζεις τα συναισθήματά σου - ή μάλλον, όταν εκφράζεις, στην προκειμένη περίπτωση, τις καταθλιπτικές σκέψεις σου - καταλήγεις να ωραιοποιείς συνειρμούς που θεωρούνται ψυχικά βλαβεροί. Ρεαλιστικό συμπέρασμα.

Κατακρίνουμε την ωραιοποίηση των ψυχικών και ψυχοσωματικών διαταραχών, του αυτοτραυματισμού και της αυτοκτονίας, αλλά εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε τέχνη μέσω της οποίας εκφράζουμε θλίψη, πόνο, απελπισία, απογοήτευση. Διαβιβάζουμε μέσω της τέχνης αυτής ένα αίσθημα ψυχικής απόγνωσης, στεναχώριας και νοσταλγίας και το προωθούμε στο κοινό με την ελπίδα ότι θα αυτό θα ταυτιστεί και εμείς θα νιώσουμε λιγότερο μόνοι.

Τα πάντα για να ικανοποιήσουμε τον ανθρώπινο εγωισμό.

Μεταφέρουμε το αίσθημα αυτό και συνεισφέρουμε στη διατήρησή του. Όσο ωραία κι αν φαντάζει η τέχνη αυτή, άλλο τόσο βλάπτει το κοινό.

Αντικειμενικά. Ρεαλιστικά.

Η δημιουργία της εν λόγω "καταθλιπτικής" τέχνης αποτελεί μεν ένα μέσο έκφρασης των συναισθημάτων του δημιουργού, ένα είδος ψυχικού ξεσπάσματος, μια διέξοδο, δρα όμως και ανασταλτικά στην ανάπτυξη του συνόλου των συναισθημάτων αυτών για το υπόλοιπο κοινό.

Και ιδού το ερώτημα που κάνω η ίδια στον εαυτό μου: είναι ηθικό το να εκφράζομαι δημόσια, μέσω οποιασδήποτε πλατφόρμας, όταν η τέχνη που δημιουργώ μπορεί κάλλιστα να διεγείρει αρνητικά συναισθήματα;

Και μια πιθανή απάντηση σε αυτό το ερώτημα: γιατί η πρώτη είμαι;

Και μια άλλη πιθανή απάντηση: αφού είναι ο μόνος τρόπος να εκφραστώ ελεύθερα.

Και μια τελευταία: χέστηκα.

Και έτσι, ρεαλιστικά - γιατί η πλειοψηφία θα κατέληγε εύκολα στην τρίτη επιλογή - υπερνικά ο εγωισμός.

Ό,τι γράφω, ό,τι φωτογραφίζω έχει κάτι το σκοτεινό, το καταθλιπτικό. Συνεισφέρω και εγώ στην όλη αυτή ωραιοποίηση, όπως και τόσοι άλλοι. Και όσο και αν με ενοχλεί το αγκάθι αυτό, δύσκολα θα σταματήσω αυτό που κάνω. Θα συνεχίσω να συνεισφέρω κι εγώ άθελά μου κι ας γνωρίζω τις όποιες συνέπειες. Γιατί έχω ανάγκη να εκφραστώ. Όπως όλοι.

Ίσως από την άλλη να είμαι υπερβολική. Ίσως υπεραναλύω πολύ καταστάσεις που δύσκολα αλλάζουν. Δεν ξέρω καν γιατί μπαίνω σε τόσο κόπο να εκφράσω φιλοσοφικές ανησυχίες που δεν βγάζουν άκρη. Και ξέρω πως εσύ που το διαβάζεις αυτό θα σκέφτεσαι πόσο μαλακίες είναι όλα αυτά. Οπότε τονίζω πως δεν κατακρίνω την όποια έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων, καθώς και τη δημιουργία τέχνης μέσω αυτής, αναρωτιέμαι όμως τι είδους επακόλουθα έχει η δημοσιοποίηση των προσωπικών προβληματισμών, όταν αυτοί προέρχονται από ένα συνονθύλευμα αρνητικών εμπειριών, πώς άραγε επηρεάζουν οι δικές μου σκέψεις αγνώστους, και αν ποτέ θα βρεθεί κάποιο προϊόν τέχνης που θα με επηρεάσει τόσο, ώστε να κλονιστεί ο ψυχισμός μου.