#που επιτέλους βγήκε

[allo-frouto]

Ε τότε θα σε πήγαινα όταν δεν θα δούλευες. Ή θα περνούσα από το μαγαζί να σου φέρω τον καφέ σου και κάτι να τσιμπήσεις 😁

-ο Αθηναίος

Ευτυχώς που έχω καφέ δε λες;

[gemsofgreece]

https://youtu.be/GWNKd88OH98

Βγήκε το τρέιλερ για τη νέα σειρά του ΑΝΤ1 "η Μάγισσα" και ήταν όπως το περίμενα με ωραία σκηνοθεσία, παραγωγή και δυνατό καστ.

Επιτέλους γενικά η ελληνική τηλεόραση (αργά και σταθερά βέβαια 😂) να αρχίζει να δημιουργεί καλές παραγωγές.

Δεν ξέρω... ακούγεται πολύ σαν σειρά αλλά εμένα το τρέιλερ με ξένισε λίγο. Μοιάζει σαν φτωχή παραγωγή που προσπαθούν να τη δείξουν ακριβή. Τα κοστούμια μοιάζουν οριακά αποκριάτικα, ο Νούσιας που κατά τα άλλα υπεραγαπώ εδώ δεν πείθει, σε αστείο βαθμό, και κυριολεκτικά όλη η σειρά μοιάζει ένα σκηνικό. Θυμίζει πολύ Μανουσάκη σε ύφος η σκηνοθεσία και αυτό δεν είναι καθόλου ευοίωνο. Π.χ κάποιοι λένε το "Κόκκινο ποτάμι" αριστούργημα. Επιτέλους το είδα και μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση αριστούργημα, αλλά θα μπορούσε να είναι αν δεν το σκηνοθετούσε ο Μανουσάκης. Εδώ δεν ξέρω ποιος σκηνοθετεί αλλά το τρέιλερ έχει μανουσακική φιλοσοφία ή τέλος πάντων φιλοσοφία ελληνικής σειράς που έχει πολύ περισσότερα επεισόδια από ό,τι θα 'πρεπε. Η Μάγισσα θα έχει 60 οπότε κρατήστε μικρό καλάθι.

Despite my mixed feelings, I will post this trailer and another one from two upcoming shows, not so much for the trailers themselves, but because the songs are freaking amazing!!!!

Can't wait for the songs' proper release I am obsessed!!!

[blueriverboys]

Λούκας Τσάβες...Κυριακή 21.04.24

Ο Λούκας Τσάβες αφιέρωσε τη νίκη επί του Αστέρα Τρίπολης στον Μάριο Οικονόμου και εμφανίστηκε σίγουρος πως ο στόχος της παραμονής του Παναιτωλικού στη Super League θα επιτευχθεί.

Στο 22ο λεπτό ο Αστέρας με τον Αντιέθα , ο οποίος έκανε ένα τακουνάκι, αλλά ο εξαιρετικός Τσάβες μπλόκαρε.

Στο 79’, όταν μετά από φανταστική σέντρα του Ρεγκίς με το εξωτερικό, ο Αλβαρες βγήκε στο δεύτερο δοκάρι και σούταρε, όμως οΤσάβες απέκρουσε εντυπωσιακά.

Δυο από τις σημαντικότερες επεμβάσεις του στο παιχνίδι.Ο Παναιτωλικός επιτέλους βρήκε τερματοφύλακα.

Οι δηλώσεις του:

«Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτή η απόκρουση βοήθησε την ομάδα. Είμαι χαρούμενος γιατί κάναμε μεγάλη προσπάθεια και κατάφερα να βοηθήσω να πάρουμε μία σημαντική νίκη.

Γενικότερα με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τον υποβιβασμό, τα πάντα μπορούν να συμβούν με μία ήττα. Το ματς με τον Βόλο μας ταρακούνησε και μας έκανε να δείξουμε όλοι καλύτερη εικόνα. Είμαι σίγουρος πως θα κάνουμε τα πάντα και εν τέλει θα πετύχουμε τον στόχο μας να μείνει ο Παναιτωλικός στην κατηγορία.

Αφιερώνω αυτή τη νίκη στον Μάριο Οικονόμου. Είναι σημείο αναφοράς για εμάς. Είναι πολύ σημαντικός και εντός και εκτός γηπέδου. Είναι ένας ηγέτης για εμάς».

—————————————————

Το αναλυτικό πρόγραμμα των playouts:

1η αγωνιστική, Σάββατο 16 Μαρτίου

Αστέρας Τρίπολης - Βόλος 0-2 Ατρόμητος - ΠΑΣ Γιάννινα 3-2 Κηφισιά - ΟΦΗ 0-0 Παναιτωλικός - Πανσερραϊκός 3-0

2η αγωνιστική, Σάββατο 30 Μαρτίου

Βόλος - Κηφισιά 4-1 ΟΦΗ - Ατρόμητος 0-0 Πανσερραϊκός - Αστέρας Τρίπολης 2-0 ΠΑΣ Γιάννινα - Παναιτωλικός 1-1

3η αγωνιστική

Αστέρας Τρίπολης - Κηφισιά 1-2 Ατρόμητος - Πανσερραϊκός 1-1 ΟΦΗ - ΠΑΣ Γιάννινα 4-0 Παναιτωλικός - Βόλος 0-1

4η αγωνιστική: Σάββατο 13 Απριλίου Πανσερραϊκός - ΟΦΗ 2-2 Βόλος - Ατρόμητος 2-2 ΠΑΣ Γιάννινα - Αστέρας Τρίπολης 0-1 Κηφισιά - Παναιτωλικός 0-1

5η αγωνιστική: Σάββατο 20 Απριλίου

Αστέρας Τρίπολης - Παναιτωλικός 0-2 ΟΦΗ - Βόλος 2-0 Ατρόμητος - Κηφισιά 1-2 Πανσερραϊκός - ΠΑΣ Γιάννινα 2-1

6η αγωνιστική: Σάββατο 27 Απριλίου Αστέρας Τρίπολης - ΟΦΗ 20:00 Βόλος - Πανσερραϊκός 20:00 Κηφισιά - ΠΑΣ Γιάννινα 20:00 Παναιτωλικός - Ατρόμητος 20:00

7η αγωνιστική: Σάββατο 11 Μαΐου Ατρόμητος - Αστέρας Τρίπολης 20:00 ΟΦΗ - Παναιτωλικός 20:00 Πανσερραϊκός - Κηφισιά 20:00 ΠΑΣ Γιάννινα - Βόλος 20:00

—————————————-

Η ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ PLAYOUTS (5η αγων.)

Πανσεραικός 35

ΟΦΗ 34

Ατρόμητος 34

Αστέρας Τρίπολης 34

Παναιτωλικός 30

Βόλος 29

Κηφισιά 28

ΠΑΣ Γιάννινα 19 (υποβιβάστηκε)

———————————-

#Παναιτωλικάρα_μου #Μόνο_νίκη_Παναιτωλικός #Μόνο_Παναιτωλικός #Παντού_Παναιτωλικός #Ηδονή_Παναιτωλικός #Αγρίνιο_Παναιτωλικός #Αιτωλοακαρνανία_Παναιτωλικός #Παναιτωλικός_ως_την_Ακρη_Της_Γης #Σ_Τάση_Παναιτωλικός BLUERIVERBOYS_AMSTERDAM_PANETOLIKOS

Κυριακή 21.04.24

Δημήτρης Μπαλωτής//Dimitris Balotis

[andrewlovely]

Ο Τρελός του Χωριού

Σκάνε τα κύματα στην ακρογιαλιά. Σε μια άκρη της ακτής τρεις μοιρολογίστρες μάνες κλαίνε με λυγμούς και βογγητά: «Κρίμα στο κυματάκι! Κρίμα στο παιδί! Αχ Βαγγελίστρα μου χάθηκε το κυματάκι!» Ο παπάς της ενορίας λιβανίζει και ψέλνει: «Το κυματάκι από τον ωκεανό ήρθε και στον ωκεανό θα επιστρέψει.» Ο νεκροθάφτης φτιάχνει την ταφόπλακα και χαράζει:

«Κυματάκι αγνώστου ονόματος Πρωτοέπεσε στην αντίληψή μας στις 17/2/2024, ώρα 12:50 και 47 δευτερόλεπτα Εξαφανίστηκε από την αντίληψή μας στις 17/2/2024, ώρα 12:51 και 6 δευτερόλεπτα Αναπαύεται εν ειρήνη»

Εκείνη τη στιγμή περνούσε ο Μιχάλης, ο Τρελός του Χωριού. Βλέποντας αυτήν τη σκηνή μπροστά του, έσκασε στα γέλια. Έκλαιγε από τα γέλια! Ο παπάς της ενορίας και οι μοιρολογίστρες μάνες τον αποπήρανε και τον πετάξανε στη θάλασσα. Ο Μιχάλης κολύμπησε, βγήκε έξω στα βαθιά όπου τον συνάντησαν μια χελώνα Καρέτα Καρέτα και τρεις γλάροι. Έκατσε κι ένας κοκκινολαίμης πάνω στο κεφάλι του και άρχισε να τραγουδάει:

🎵 🎶 Για περάστε κι από δω! Για περάστε κι από δω! Η Ζωή παραμονεύει Σαν τον Χάρο θα σε βρω!

Για περάστε κι από δω! Για περάστε κι από δω! Η Ζωή παραμονεύει Σαν τον Χάρο θα σε βρω!

Η Ζωή μια σταλιά Μεσ’ του κόσμου τη θηλιά Παραμονεύει κι αυτή Σαν τον Χάρο θα σε βρει

Για περάστε κι από δω! Για περάστε κι από δω! Η Ζωή παραμονεύει Σαν τον Χάρο θα σε βρω!

Κρίμα το κύμα στο γιαλό Έσβησε στην ακρογιαλιά Πήγε να βρει το γκρι φεγγάρι Και θρυμματίστηκε στη στεριά

Κρίμα το κύμα στο γιαλό Δεν έζησε κι αυτό ζωή; Πριν το τραβήξει το φεγγάρι Και σαν το ρίξει στην ακτή;

Μαζεύτηκαν οι χωρικοί Φτιάξανε τάφο στη στεριά Κάνανε τάμα ποιηματάκι Με δυό κεριά στην αμμουδιά

Για περάστε κι από δω Για περάστε κι από δω Η Ζωή παραμονεύει Σαν τον Χάρο θα σε βρω! 🎵 🎶

Οι τρεις γυναίκες γυρίσανε στον παπά και είπαν, «Μα καλά τι θα γίνει; Πότε θα τον μαζέψουνε αυτόν επιτέλους;» Ο νεκροθάφτης έμεινε σιωπηλός και συνέχισε να χαράζει την ταφόπλακα.

Ο παπάς της ενορίας καθησύχασε τις τρεις γυναίκες πως έχει ήδη επικοινωνήσει με τις τοπικές αρχές και ότι «συντόμως θα συλληφθεί.» Μ’ αυτό οι τρεις μοιρολογίστρες μάνες φάνηκαν να ικανοποιήθηκαν και μαζί με τον παπά της ενορίας έκαναν αναστροφή και ξεκινήσανε προς το χωριό.

Κάποια στιγμή βγήκε έξω και ο Μιχάλης, με τρία καβουράκια να τον ακολουθούν. Είχε κρεμαστεί κι ένα απ’ τ’ αυτί του. Του λέει ο νεκροθάφτης, «Ρε Μιχάλη, γιατί γελάς στην κηδεία ρε συ, δεν είναι σωστό… εσύ είσαι καλό παιδί.»

«Ρε Βασίλη δεν μπορώ ρε συ, με πιάνουνε τα γέλια μ’ αυτά που κάνετε. Όταν κλαίνε οι μάνες εγώ ξέρεις τι ακούω; “Κρίμα στον ωκεανό! Κρίμα στον ωκεανό! Αχ Βαγγελίστρα μου χάθηκε ο ωκεανός!” Δεν μπορώ ρε συ, με πιάνουνε τα γέλια. Εδώ μπροστά μας είναι ο ωκεανός, κι αυτές κλαίνε. Ύστερα ο παπάς λέει, “ο ωκεανός από τον ωκεανό ήρθε και στον ωκεανό θα επιστρέψει.” Αυτό δεν βγάζει καν νόημα.

Εντάξει, ο Θεός, τα βλέπει αυτά, και τα βρίσκει ��αριτωμένα, δεν τα κατακρίνει. Στο κάτω κάτω θαυμάζετε το έργο του και αυτό τον συγκινεί. Φωνάζει τον Σατανά, του λέει, “Σατανά, έλα να δεις ρε συ… έλα τώρα, μην είσαι τόσο αρνητικός πια, γιατί είσαι συνέχεια τόσο εναντίον τους; Δες τι κάνουν ρε συ, έχουν κάνει αφιέρωμα στο κυματάκι μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα προσέξει πόσο ιδιαίτερο είναι, αλλά μέσα από αυτούς καταλαβαίνω πόσο μοναδικό και αξιαγάπητο ήτανε. Μέσα από τον πόνο τους καταλαβαίνω πόσο ιδιαίτερο είναι το κάθε κυματάκι. Έχουν το δίκιο τους κι αυτοί, τον τρόπο τους που βλέπουνε. Είναι παράξενα πλάσματα, ξέρω. Καμιά φορά απορώ πως είναι δυνατόν αυτά τα παράξενα πλάσματα να είναι δικά μου παιδιά; Τι είπες; Ε καλά, εσύ πάντα να είσαι εναντίον τους, πάντα να βλέπεις μόνο το κακό! Το ξέρω, εντάξει, λειτουργούν όντως σαν φράγμα στη φύση, δεν έχεις άδικο σ’ αυτό. Αλλά δες τι ωραία το στολίζουν το φράγμα! Είναι παράξενα πλάσματα, έτσι ανθίζουνε…”

Ο Θεός αυτά μου τα ‘χει πει Βασίλη, ή μάλλον εγώ κρυφάκουσα και τα άκουσα, οπότε μην παρεξηγείς το γέλιο μου. Δεν είναι κατακριτέα αυτά που κάνετε, ούτε γελοία. Απλά εντάξει, μακάρι να βλέπατε λίγο και τον ωκεανό, και όχι μόνο το κάθε κύμα. Διότι αυτό θα σας έδινε μια παρηγοριά, και δεν θα υποφέρατε τόσο. Και πάλι θα υποφέρατε δηλαδή, γιατί είστε άνθρωποι, κι εγώ μαζί σας, γιατί κι εγώ άνθρωπος είμαι, αλλά όχι τόσο. Όχι τόσο πολύ, όχι περισσότερο απ’ ότι χρειάζεται, όχι παραπάνω απ’ όσο αναλογεί, διότι ο ωκεανός θα ήταν εκεί για να σας ισοσταθμίζει, και για να σας παρηγορεί.»

Μ’ αυτά ο Μιχάλης πήρε το εργαλείο του νεκροθάφτη, γύρισε την ταφόπλακα ανάποδα, και έγραψε:

«Προς Τιμήν του Άγνωστου Ωκεανού»

Πέταξε την ταφόπλακα στη θάλασσα και έφυγε τραγουδώντας:

🎵 🎶 Ήρθανε Νέα Καλά Δεν υπάρχει Θάνατος! Μόνο ο μπλε ωκεανός Μόνο εγώ, κι εσύ εισ' αυτός

Για περάστε κι από δω Για περάστε κι από δω Η Ζωή παραμονεύει Σαν τον Χάρο θα σε βρω!

Για περάστε κι από δω Για περάστε κι από δω Η Ζωή παραμονεύει Σαν τον Χάρο θα σε βρω!

Η Ζωή μια σταλιά Μεσ’ του κόσμου τη θηλιά Παραμονεύει κι αυτή Σαν τον Χάρο θα σε βρει

Για περάστε κι από δω Για περάστε κι από δω Η Ζωή παραμονεύει Σαν τον Χάρο θα σε βρω! 🎵 🎶

[nice-but-sarcastic]

Μίλησε μας για σένα.. Για παράδειγμα το όνομα σου, την ηλικία σου, αν και τι σπουδάζεις.. να σε γνωρίσουμε καλύτερα! 🌹

Θα παραλείψω κάποιες πληροφορίες και ξεκινάμε με τα βασικά. Είμαι η Γεωργία και φέτος έκλεισα τα 22. Θεωρητικά τελειώνω τις σπουδές μου φέτος, ή θα έπρεπε να τις τελειώνω:

Φέτος έφτασα τον εαυτό μου σε αυτό που ονειρευόταν παιδί, από κάθε άποψη. Και δεν υπήρξε στιγμή που να ένιωθα πιο περήφανη για εμένα.

Αγαπώ το διάβασμα και φέτος ξανά βγήκε στην επιφάνεια αυτή η λατρεία προς τα βιβλία, που τα τελευταία χρόνια είχε θαφτεί πίσω από άλλες ασχολίες. Όπως επίσης λατρεύω να γράφω. Κάποια στιγμή ελπίζω να καταφέρω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη και να συνεργαστεί η φαντασία μου και επιτέλους να ολοκληρώσω ένα μυθιστόρημα που κάποτε θα εκδοθεί.

Νιώθω έντονα και είμαι των άκρων. Ή όλα, ή τίποτα. Και παραδόξως είμαι πολύ συμβιβάσιμη με τους ανθρώπους κοντά μου.

Τα πάντα μου περνούν με το φαγητό. Ειδικά αν πρόκειται για γλυκό και παγωτό.

[elelia]

Τα άνθη της απομόνωσης

​Λίγοι συγγραφείς παρέχουν καλύτερο παράδειγμα επιβίωσης και εύρεσης νοήματος στην απομόνωση από τον Vasyl Stus (1938–1985), έναν από τους πιο εξελιγμένους ποιητές της Ουκρανίας του 20ου αιώνα. Ο Stus πέρασε τα τελευταία 13 χρόνια της σύ​​ντομης ζωής του σε σοβιετικές φυλακές, στρατόπεδα εργασίας και εσωτερική εξορία. Για την αδιάλλακτη ηθική του στάση και την προκλητική συμπεριφορά του, οι διοικητές των φυλακών τον έβαλαν επανειλημμένα σε απομόνωση. Το 1983, αφού το ημερολόγιό του βγήκε λαθραία από το στρατόπεδο και δημοσιεύτηκε εκτός ΕΣΣΔ, πέρασε έναν ολόκληρο χρόνο μόνος σε ένα κελί. Δύο χρόνια αργότερα, πέθανε σε ηλικία 47 ετών. Ο Stus αντιμετώπισε την απομόνωση ad extremum. Ωστόσο, ήταν αυτά τα χρόνια της αιχμαλωσίας που κατάφερε να γράψει το ποιητικό του έργο 500 σελίδων, μια συλλογή με τίτλο Παλίμψηστα. Σε αυτό, ώθησε τις περιστάσεις του στο περιθώριο, αντιθέτως, χαρτογραφώντας, μέσα από περίπλοκη μεταφορά και ένα καινοτόμο ιδίωμα, ένα ριζοσπαστικό πνευματικό ταξίδι. Αν αναζητούσαμε τα συγγενικά του πνεύματα στα αγγλικά, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τον T.S. Eliot των Τεσσάρων Κουαρτετών, τον οποίο είχε διαβάσει ο Stus, καθώς και τον Gerard Manley Hopkins, για τον οποίο, κατά πάσα πιθανότητα, ο Stus δεν είχε ακούσει ποτέ τίποτα. Ωστόσο, ο εγκλεισμός του προκάλεσε ένα διαφορετικό όραμα, ένα όραμα που βυθίζει την άβυσσο για να βρει τη σωτηρία. Όπως το έγραψε ο ίδιος ο ποιητής, τα συντρίμμια απ' όσα υπέφερες / μπορούν να γεννήσουν λουλούδια. Μετά τη σύλληψή του για «αντισοβιετική κινητοποίηση και προπαγάνδα» το 1972, ο Stus πέρασε εννέα μήνες υπό κράτηση περιμένοντας τη δίκη του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου συνέθεσε μια μεγάλη συλλογή, Time of Creativity (αργότερα θα γινόταν μέρος των Παλίμψηστων), ο τίτλος της οποίας εκπέμπει την επιλογή που είχε κάνει: να συνεχίσει να δημιουργεί ενάντια σε όλες τις πιθανότητες. Σε σχεδόν πλήρη μοναξιά, σπασμένη μόνο από ανακρίσεις, ο Stus έγραψε περισσότερα από 300 πρωτότυπα ποιήματα και μετέφρασε περισσότερα από 100 ποιήματα του Goethe. Οι ημερομηνίες κάτω από τα ποιήματα του Stus δείχνουν ότι προσπαθούσε να γράφει τουλάχιστον ένα ποίημα την ημέρα. Μερικές μέρες έγραφε μέχρι και πέντε.

Ο Εβραιο-Ουκρανός αντιφρονών Semen Gluzman, τότε νεαρός ψυχίατρος και τώρα επικεφαλής της Ένωσης Ψυχιάτρων της Ουκρανίας, πέρασε 20 ημέρες με τον Stus υπό κράτηση. Όταν μπήκε για πρώτη φορά στο κελί, είδε έναν 30χρονο άνδρα σκυμμένο πάνω από ένα κομοδίνο με ένα βιβλίο ποίησης και ένα ανοιχτό λεξικό. Στη «γιορτή των συνομιλιών» που ακολούθησε, ο Stus μιλούσε εκτενώς για τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία, απήγγειλε ποίηση από μνήμης και διάβαζε τις μεταφράσεις του για τον Rainer Maria Rilke. Το κελί που μοιραζόταν ο Gluzman με τον Stus φαινόταν ευρύχωρο και γεμάτο φως, επειδή ο ποιητής αρνήθηκε να το αφήσει να πνίξει το μυαλό τους. «Πάνω από αυτούς τους τοίχους της φυλακής, πάνω από αυτή τη θλίψη, / και πάνω από το καμπαναριό της Σοφίας, το πνεύμα μου με ανεβάζει», έγραψε ενώ ήταν φυλακισμένος στο κτίριο της KGB που βρίσκεται πολύ κοντά στον αρχαίο καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας στο Κίεβο. Η γη είναι πολύ μικρή για το πνεύμα. Πολύ στενός για την ατημέλητη ψυχή είναι αυτός ο πλανήτης, όπου η κατοικία δεν είναι παρά καμπουριασμένη (τα χαρακώματα των αυτοανυψώσεων) Πού βρήκε ο Stus τη δύναμη για αυτή την πτήση; Η απάντηση βρίσκεται σε έναν από τους νεολογισμούς του: samosoboiunapovnennia, «γεμίζοντας τον εαυτό σου με τον εαυτό σου». Ο Stus χρησιμοποιεί τη λέξη στο πρώτο ποίημα που έγραψε στην αιχμαλωσία, το οποίο ξεκινά με ένα αστέρι που λάμπει την αυγή και τελειώνει με μια θεοφάνεια: «να ζεις σημαίνει να μην ξεπερνάς τα όρια / αλλά να προσαρμόζεσαι και να γεμίζεις τον εαυτό σου με τον εαυτό σου». Η ελευθερία που επιλέγει ο Stus δεν είναι ελευθερία από —δηλαδή όχι αντίθεση στο σοβιετικό καθεστώς— αλλά το πιο δύσκολο είδος ελευθερίας: ελευθερία για. «Επιτέλους θα καταλάβεις: είσαι ελεύθερος, ελεύθερος. / Γιατί μόνο όταν αγαπάμε γινόμαστε ελεύθεροι» γράφει αυτή την περίοδο. Αντί να καταγράψουμε την ιστορία της καταπίεσης, όπως κάνει ο Aleksandr Solzhenitsyn στο  «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ », η ποίηση του Στους δομεί μια εσωτερική άμυνα ενάντια στην καταπίεση. Η samosoboiunapovnennia μπορεί να μην εξασφαλίζει την επιβίωση κάποιου στο τέλος, αλλά η διαδικασία δημιουργεί ένα εσωτερικό λιμάνι, μια θέση από την οποία μπορεί να αντισταθεί στις επιθέσεις του εξωτερικού κόσμου. Ο Stus έχει τη δική του λέξη για αυτή τη ζυμωτική ανάπτυξη του εγώ: samookupatsiia dushi, η «αυτοαπασχόληση της ψυχής».

​[​...]​Ο τόμος ποιημάτων και μεταφράσεων The Bird of the Soul, ​πάνω σ​τον οποίο ο Stus εργάστηκε στα τελευταία του χρόνια, κατασχέθηκε από την KGB και πιθανότατα καταστράφηκε, αν και η τύχη του παραμένει άγνωστη. Μόνο μια χούφτα ποιήματα είναι διαθέσιμα από εκείνη την εποχή. Αλλά έχουμε τα γράμματά του​. Το 1981, ο Stus έδωσε οδηγίες στον14χρονο γιο του: ​​ Η ανθρώπινη ύπαρξη δημιουργεί τον εαυτό της, γεννά τον εαυτό της. Ποιος είσαι εσύ σε αυτή τη φάση, στην πραγματικότητα; Ένα κομμάτι ακατέργαστου, εύπλαστου πηλού. Πάρε λοιπόν αυτό το κομμάτι πηλού στα χέρια σ​ου​ και ​ζύμωσέ​​ το μέχρι να προκύψει κάτι σκληρό και καλά καθορισμένο από αυτό. ​Φαντάσου ότι εσύ ο ίδιος είσ​αι​ ο Θεός που δημιουργεί τα ανθρώπινα όντα. ​Είσαι ΘΕΟΣ. Ως εκ τούτου, ως Θεός του εαυτού σ​ου​, ζ​ύμωσε τον πηλό σου μέχρι να νιώσεις πυριτόλιθο κάτω από το σκληρό δέρμα σ​ου​. Αυτή είναι η καλύτερη στιγμή για να το κάνε​ις​ αυτό — ​Δημιούργησε τον εαυτό σου! ​Los Angeles Review of Books

[xehasmenesithakes]

είχα που λες ένα ατύχημα με το αγόρι μου, ακολουθησε pregnancy scare και δυστυχώς το τεστ εγκυμοσύνης μου βγήκε θετικό. εννοείται δεν είμαστε στην φάση να γίνουμε γονείς, 19 χρονών παιδιά χωρίς δουλειά, πτυχίο και πολλές εμπειρίες που δεν έχουμε ζήσει και μας περιμένουν. σήμερα έκανα διακοπή κύησης επιτέλους και πέρα απ το οτι νιώθω λες και έφυγε ένα τεράστιο πρόβλημα και βάρος από πάνω μου αισθάνομαι τυχερή και ευτυχισμένη που το αγόρι μου με στήριξε απίστευτα απ την πρώτη στιγμή.

ελπίζω να είσαι καλά χαρουλη<3

Πωω μεγαλη ταλαιπωρια.Μπραβο που ησασταν ενωμενοι.Πρεπει να ηταν σιγουρα πολυ αγχωτικη διαδικασια αλλα σκεψου οτι βγηκατε πιο ενωμενοι απο ολο αυτο τουλαχιστον.Χαιρομαι που πηγε καλα και εισαι πιο χαλαρη τωρα.❤️

[nakedsides]

New Energy!

Ξεκίνησα να κάτσω με καφέ να γράψω τα δικά μου όπως κάθε χρόνο αφού τα είχα σκεφτεί καλά πριν και στην πορεία είχα ξεχάσει τα μισά. Δεν πειράζει όμως, μεγαλώνουμε και τα λίγα και απλά πέρα από πιο ουσιαστικά είναι και αυτά που πραγματικά θέλουμε. Φέτος ο δίσκος που ξεκινά άλλη μια χρονιά αναζητήσεων (μουσικών και μη) είναι το μοναδικό-φανταστικό-εξαιρετικό-one of a kind greek find ''Friends'' απο τους New Energy στην πορτοκαλί σπάνια ετικέτα της Minos (για κάποιο λόγο λίγες είναι οι φορές που συνέβη αυτό το καλό και άφησαν την βαρετή καφέ που συνήθως επικρατεί σε όλο τον κατάλογο τους. Πρέπει να αγαπούσε πολύ αυτό το χρώμα ο Μάτσας. Άλλη μια ήταν αυτή για το Ελληνικό ''My Iron Lung'' των Radiohead).

Δεν γνωρίζω πραγματικά τίποτα για τους New Energy και δεν ξέρω και κανέναν που να ξέρει δηλαδή και αυτό το κάνει πιο περίεργο να πω την αλήθεια - Cris Cristos, Κώστας Παπαδούκας (Sunset) και Elizabeth Thomas που συνυπάρχουν και στους Fos -   συγκρότημα πυροτέχνημα που ήρθε να αφήσει μόνο έναν δίσκο και το μοναδικό του αποτύπωμα στην Ελληνική σκηνή όπως κανένας άλλος δεν μπόρεσε. Μιλάμε ίσως για τον μοναδικό αμιγώς Yacht Rock δίσκο με pop, disco, synth rock elements. Moogs, έγχορδα, φοβερά vocals, απίστευτα chorus και συνθέσεις out of this world. Με εξυφυλλάρα και γαμηστερό όνομα και τίτλο. Μάλλον δεν θα πιστεύατε πως αυτός είναι ένας Ελληνικός δίσκος αν δεν σας το έλεγα. Aυτή ήταν άλλη μια συναρπαστική χρονιά (για μένα τουλάχιστον) και για να συνεχίσουμε έτσι επιτέλους αυτό το μαγικό Long Player ριπαρίστηκε για όλους εσά�� τους φανατικούς nakedsiders.

Για το 2023 εύχομαι νέους τρόπους να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας καλύτερα γιατί όσο πιο πολύ το καταφέρουμε, τόσο καλύτερος θα είναι ο κόσμος και αυτοί που θέλουμε δίπλα μας. Με λιακάδα βγήκε, με λιακάδα μπήκε. Νιώστε την deep inside your hearts και αφεθείτε στα συναισθήματα σας. Αυτή είναι η χρονιά μας! Καλό 2023 ρε.

''YOU BRING THE LOVE IN EVERY PLACE YOU GO, YOU VE GOT THE WORLD DEEP DOWN IN YOUR HEART''. Αφιερωμένο.

Αποκάτω οι 3 καλύτερες στιγμές του δίσκου κατ εμέ. Enjoy

New Energy

Jonathan

Cause You Bring The Love

Tonight

[georvsd]

Άκουγα το κομμάτι ξημερώματα, αφού το είχα ακούσει ήδη γύρω στις 20 φορές απ’ την ώρα που βγήκε. Για να είμαι ειλικρινής το χθεσινό ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, γιατί ενώ είχα πίστη και εμπιστοσύνη ότι θα είναι καλό, δεν το περίμενα έτσι. Για τα δικά μου γούστα το θεωρώ πολύ καλό και στα αυτιά μου ακούστηκε πολύ σωστό να έχει δημιουργηθεί από εσένα. Κατεβαίνουν οι παλμοί και χαλαρώνω επιτέλους και ξανά βάζω το κομμάτι. Το κομμάτι μου βγάζει φουλ βάιμπ βροχερό πρωινό Κυριακής που δεν έχεις κανονίσει τίποτα, ξυπνάς, φτιάχνεις καφέ και αράζεις μόνος σου. Ενώ είμαι μόνη στο σπίτι αποσυνδέω το ηχείο και το ακούω με ακουστικά για κάποιο λόγο. Πρώτη ακρόαση με ακουστικά και νιώθω την ψυχή μου να γαληνεύει. Ένιωθα πολύ περήφανη για το αποτέλεσμα που έφτανε στα αυτιά μου και εκείνη την ώρα μπορούσα να κάτσω να δώσω βάση στο τι ακούω, ενώ μέχρι πιο πριν οι ακροάσεις ήταν πιο παθητικές. Στα μελωδικά που έβγαζες είδα πολύ μεγάλη βελτίωση σε σχέση με τα προηγούμενα attempts και ένιωσα περήφανη για ‘σένα. Ξεκαθαρη η επιρροή του Mac, χωρίς όμως να θυμίζει κόπια, έχει ξεκάθαρα το προσωπικό σου στυλ και ύφος. Η γέφυρα σε συγκινεί και μπορείς να την «μεταφράσεις» με διαφορετικούς τρόπους. Εγώ προσωπικά το «μην φύγεις» επαναλαμβάνοντας το τραγούδι, το λέω στον εαυτό μου και όχι σε κάποιον άλλον. Ονειρεύομαι πως θα είναι σε λαιβ, εγώ κάπου στο κοινό στο βάθος με ανοιχτό φακό μέσα σε μια θάλασσα από αστέρια.

Καλοτάξιδο το κομμάτι και πιστεύω πως θα το πας πολύ ψηλά. Η αρχή για ‘σένα τώρα αρχίζει να γίνεται και εύχομαι να βρεις τον δρόμο σου μουσικά και να το φτάσεις όπου εσύ θέλεις.

Ανυπομονώ για τον πρώτο σου δίσκο, όχι επειδή ντε και καλά θέλω να ακούσω δίσκο από ‘σένα, αλλά για να δω πως θα εξελίξεις και πως θα αποτυπώσεις τις σκέψεις που έχεις στο κεφάλι σου. Από αυτό που δείχνεις στα λαιβ πιστεύω ότι είσαι πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος, με αρκετά πράγματα να πει και διάφορες ανησυχίες, που ίσως πολλοί μπορούν να ταυτιστούν. Looking forward να τις ακούσω μετουσιωμένες σε μουσική. Καλή αρχή<333

Με τιμάει πολύ αυτο που έγραψες και νιώθω τόσο χαρούμενος που επιτέλους έφτιαξα κάτι που γίνεται κατανοητό και αγαπιέται χωρίς να κουράζει. Εκτιμώ πάρα πολύ όλα όσα έγραψες.

Σημαντικά τα props σε Σολάρα, Alex Simon και Smuggler.

Το "Μην Φύγεις Απόψε" κυκλοφορεί στο κανάλι του WNC ❤️

[solmeister13]

Μιας και βλέπω το Νύχτες πρεμιέρας επιτέλους να εκτιμάται, ήθελα να προσθέσω ότι είναι ότι πρέπει για ένα χαλαρό καλοκαιρινό βραδάκι στο μπαλκόνι...Για κάποιο λόγο μου θυμίζει καλοκαίρι αυτός ο δίσκος...βράδυ καλοκαιριού. Το Escape the dream scape και το Μέχρι το φως να βρούμε δεν έχουν εκτιμηθεί όσο θα έπρεπε...οπως και όλος ο δίσκος. Όσοι δεν τον έχουν ακούσει να πάνε οπωσδήποτε!

https://www.youtube.com/playlist?list=PLQknDvvOA7QWcmBQOjLXgtStAHxhgh1Rn

Είναι όντως γλυκό το ότι ο κόσμος γυρνάει και επανεκτιμά έναν δίσκο που βγήκε τόσο καιρό πριν.

[kavlorapano-stories]

Νυχτερινό στο Πέραμα

Μόλις μου έκλεισε τα μάτια, άκουσα την πόρτα να ανοίγει. Βαριά αθλητικά πλησίαζαν. Πρέπει να ήταν πάνω από ένας. Δύο; Τρεις; Εγώ περίμενα γονατισμένος να πλησιάσουν. Ένιωθα το χέρι του στο κεφάλι μου. Μου χάιδευε τα μαλλιά. Το ένα ζευγάρι αθλητικά στεκόταν τώρα μπροστά μου. Άκουσα μια ζώνη να λύνεται βιαστικά. Ένα φερμουάρ να κατεβαίνει. Οι άλλοι μιλούσαν στα αλβανικά. Δεν καταλάβαινα τίποτα. Ο ένας κάπνιζε. Μύρισε καπνός.

Και πούτσα.

Μια χαλαρή πούτσα χτυπούσε το στόμα και τη μύτη μου. Άνοιξα το στόμα μου αμέσως και προσπάθησα να κεντράρω αλλά μου ξέφυγε. Εκείνος γέλασε. Ξαναχτύπησε την πούτσα στη μύτη μου αλλά αυτή τη φορά κατάφερα να την αιχμαλωτίσω. Αυτός που με χάιδευε μιλούσε ακόμα με τον άλλον στα αλβανικά. Τη ρούφηξα αμέσως όλη. Ήταν μικρή ακόμα. Άρχισα να πιπιλάω το πουτσοκέφαλο αργά. Ένιωσα συσπάσεις στον κορμό. Σήκωσα το χέρι μου να πιάσω τ’ αρχίδια, αλλά αυτός που με χάιδευε πρόλαβε το χέρι μου. Πήρε και το άλλο και μου τα κράταγε πίσω απ’ την πλάτη μου.

Ήμουν όλο στόμα. Μια τρύπα. Μόνο. Για να χύνεις.

Το παπάρι μέσα στο στόμα μου άρχισε να χοντραίνει κι εγώ άρχισα να κάνω πιο γρήγορα. Ο τύπος τον έβγαλε απ’ το στόμα μου και αμέσως μου έχωσε το χέρι του μέχρι το λαρύγγι. Στην αρχή, χωρίς τον αντίχειρα. Έσπρωχνε μέχρι όσο έπαιρνε. Μου ήρθε εμετός. Άρχισα να βγάζω ανάλογους ήχους, αλλά δεν τον ένοιαζε. Συνέχιζε να σπρώχνει το χέρι του προς το λαρύγγι μου, σα να προσπαθούσε να ανοίξει καλά το στόμα μου. Για το γαμήσι.

Άρχισα να γέρνω μπροστά το κεφάλι μου. Κατάλαβε ότι θα ξερνούσα και έβγαλε το χέρι του. Άρχισα να βήχω. Καθώς έβηχα και έφτυνα, εκείνος έτριβε τον πρησμένο πια πούτσο του στα χείλια μου. Τελικά, τον ξανάχωσε στο στόμα μου. Άρχισα να ρουφάω.

Πρέπει να ήταν καλό παλούκι. Ξυρισμένο, δεν ένιωθα τρίχα πουθενά. Γέμιζε το άνοιγμα του στόματός μου. Άφηνα όσα περισσότερα σάλια μπορούσα. Εξερεύνησα το πουτσοκέφαλο με τη γλώσσα μου και προσπαθούσα να χώσω όσο περισσότερη γινόταν στην τρύπα του. Μετά άρχισα να πειράζω το δέρμα κάτω από το άνοιγμα. Και μετά, όταν κατάλαβα ότι είχε πάρει το σχήμα και τη σκληράδα που έπρεπε, άρχισα να ρουφάω. Έπρεπε να βγάλω τα χύσια.

Και τότε ένιωσα μια δεύτερη πούτσα πάνω στο αριστερό μου μάγουλο. Η συζήτηση στα αλβανικά συνεχιζόταν πιο αργά, με γέλια. Με κορόιδευαν. Και το ήξερα. Και με καύλωνε αυτό. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο απ’ το να ρουφάω πούτσες αγνώστων καυλωμένος. Χωρίς να μπορώ να χύσω. Για πόσο; Για πόσες πούτσες; Δεν ήξερα.

Τσιμπούκωνα βαθιά την πούτσα που ήταν μέσα στο στόμα μου όταν μου άρπαξε το κεφάλι και μου το κόλλησε στη λεκάνη του. Δεν κατάφερε να τον βάλει όλον. Δεν χωρούσε. Έσπρωξε κι άλλο. Τίποτα. Οι άλλοι γελούσαν. Πνιγόμουν. Μου’ ρχόταν εμετός. Εκείνος έκανε πίσω και η ψωλάρα του χάθηκε απ’ το στόμα μου αλλά πριν προλάβω να πάρω ανάσα, μια γόπα ακούστηκε να πέφτει κάτω και η δεύτερη πούτσα ήρθε και χώθηκε μέσα μου μέχρι το λαρύγγι. Βόγγηξα. Άρχισε να με γαμάει γρήγορα, άφοβα. Θα μπορούσα να πάθω ζημιά. Πρέπει να ήταν παιδιά. Δεν εξηγείται αλλιώς. Μούγκριζα από τον πόνο. Και οι άλλοι γελούσαν. Κάποιος μου έδωσε μια καρπαζιά.

Τότε ένιωσα αυτόν που μου κρατούσε τα χέρια να τα αφήνει. Έσπρωξε αυτόν που γαμούσε το στόμα μου να κάνει στην άκρη. Άκουσα ζώνη να λύνεται. Φερμουάρ να κατεβαίνει. Ένα χέρι έπιασε το σαγόνι μου να ανοίξει και ένα χαλαρό παπάρι πάρκαρε πάνω στο κάτω χείλι μου. Άρχισα να νιώθω τη ροή του κάτουρου να γεμίζει το στόμα μου. Ζεστό. Μύριζε μπύρα. Μου ήρθε εμετός. Σταμάτησε. Τα έφτυσα. Μου ήρθε μια σφαλιάρα από κάπου.

“Πιες το όλο”, μου είπε με τη βαριά προφορά του.

Η ροή ξεκίνησε πάλι. Άνοιξα το λαρύγγι μου. Το κάτουρο άρχισε να τρέχει μέσα μου. Ο πούτσος μου τιναζόταν από την καύλα. Ένα παπούτσι τον κλώτσησε δυο φορές. Ένα χέρι τράβηξε τα μαλλιά μου προς τα πίσω, για να πέφτει πιο γρήγορα το κάτουρο. Το οποίο τελείωσε. Σκούπισε τον πούτσο στα χείλια μου. Τη θέση του πήρε κάποιος από τους άλλους δύο. Προσπαθούσα να κλέψω μια δυο ανάσες αλλά δεν πρόλαβα. Μου τον έχωσε μέχρι όσο πήγαινε και άρχισε να μου γαμάει το στόμα. Η άλλη ψωλή χτυπούσε πάνω στον κρόταφό μου.

Ακούστηκε το κουδούνι.

“Γρήγορα, μαλάκες”, είπε ο ένας. Γέλασαν.

Το πιστόνι που ήταν χωμένο στο κεφάλι μου άρχισε να φορτσάρει. Ξαφνικά, ένιωσα να τον σπρώχνουν μακριά. Ο άλλος πούτσος χώθηκε άγρια μέσα στο στόμα μου. Ένα ζευγάρι χέρια άρπαξε το κεφάλι μου. Το τσογλάνι άρχισε να γαμάει το στόμα μου και να μουγκρίζει. Η γεύση στο στόμα μου άλλαξε. Χύσι. Άρχισα να νιώθω το ζουμί του, πιο παχύρρευστο από το σάλιο μου. Πιο πικρό. Έβγαινε συνέχεια, με κάθε γαμησιά. Τον ένιωθα να τρέμει μέσα απ’ τα χέρια του. Μέσα απ’ τον πούτσο του. Δεν σταματούσε. Ο άλλος του είπε κάτι στα αλβανικά, βγήκε και έκανε στην άκρη. Πήρε τη θέση του μπροστά μου. Μάλλον τον έπαιζε. Άνοιξα το στόμα μου. Εκείνος που είχε χύσει έτριβε το παπάρι του πάνω στο κούτελό μου, για να το σκουπίσει. Σε λίγο, ένιωθα το ζεστό σπέρμα του δεύτερου να πέφτει πάνω στη γλώσσα μου καυτό, στο πηγούνι μου, πάνω στο μαντήλι που έδενε τα μάτια μου. Δεν φώναξε. Απλά έχυνε. Και έχυνε. Ήθελα την τελευταία σταγόνα. Πετάχτηκα και άρπαξα το παπάρι του με το στόμα μου. Άρχισα να το ρουφάω τρυφερά. Έβαζα τη γλώσσα μου μέσα στην τρύπα του, να βγάλω ό,τι μπορεί να έμενε εκεί πέρα. Εκείνος έτρεμε. Με έσπρωξε προς τα πίσω.

Το μαντήλι λύθηκε. Τους είδα. Ναι, ήταν ο Έρις από το Β5 και ο Ασλάν από την τρίτη.  Κάπου στα 25 κι οι δυο. Καπέλα. Αθλητικές μπλούζες. Να μαζεύουν τις γλυστερές ψωλάρες τους μέσα στα τζην τους. Ο Γιάννης έφυγε από πίσω μου και σήκωσε την τσάντα του από το πάτωμα.

“Εντάξει, δασκαλάκο; Χόρτασες καυλί;”, με ρώτησε χαμογελώντας κοροϊδευτικά.

Οι άλλοι δύο έφυγαν. Έκανε κι εκείνος για την πόρτα. Πριν βγει, γύρισε και με κοίταξε.

“Και για τους βαθμούς είπαμε, ε;”

Ένευσα καταφατικά. Έφυγε κλείνοντας την πόρτα.

Έμεινα στα γόνατα, καυλωμένος. Στην έρημη, σκοτεινή τάξη. Ο λαιμός μου έτσουζε. Είχα τα φλόκια τους και κάτουρο πάνω στα ρούχα μου και στο πρόσωπό μου. Πώς θα έφευγα απ’ το σχολείο; Δεν με ένοιαζε. Θα περίμενα να στεγνώσουν. Κάτι θα έκανα.

Καθώς προσπαθούσα να πάρω ανάσα επιτέλους, η γλώσσα μου κινούνταν μέσα στο στόμα μου. Έψαχνε να βρει ό,τι είχε απομείνει απ’ τους χυμούς των κωλόπαιδών. Τέλειωναν. Το χέρι μου έπιασε γερά τον πούτσο μου. Μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα έχυσα μέσα στην παλάμη μου. Καθώς τον έπαιζα ακόμα, σκεφτόμουν αν το σπέρμα μου θα μπορούσε να πάρει τη θέση του δικού τους μέσα στο στόμα μου. Αν θα συνέχιζε αυτή την αίσθηση. Αν θα με έκανε να νιώσω για λίγο ακόμα χρησιμοποιημένος από τα τρία κωλόπαιδα.

[love-greek]

1 γραμμάριο παραμύθας

Γράφει ο Αστέριος Ντούφας

Όλα ξεκίνησαν από την ημέρα πού σε βρήκα στο πάρκο και με ρώτησες άμα έχω ένα ευρώ για σένα γιατί σου λείπει να συμπληρώσεις για την αγορά ενός εισιτηρίου για την επαρχία.

Στην πραγματικότητα με πήγες πολύ πίσω θυμήθηκα τη φίλη μου που μου διηγήθηκε.

Είναι πολύ πικρή και οδυνηρή ιστορία η ιστορία των παιδιού της.

Ας το πάρουμε όμως από την αρχή, καθισμένος σε μία καφετέρια ενός παραθαλάσσιου χωριού, έπινα το καφεδάκι μου και ξαφνικά βλέπω να περνάει από μπροστά μου η φιγούρα μιας γυναίκας, τόσο ταλαιπωρημένη, κάτι μου θύμιζε…. ήταν η φίλη μου αγνώριστη κακοντυμένη τόσο ταλαιπωρημένη.

Δεν ήμουν σίγουρος ότι ήταν εκείνη, αλλά το ρίσκαρα τη φώναξα Σούλα…. γύρισε το κεφάλι της, και με κοίταξε.

Έλα κοντά μου της είπα, σηκώθηκα την πήρα αγκαλιά γιατί ήταν η παιδική μου φίλη, μα τόσο αγνώριστη τώρα για μένα.

Άρχισε να κλαίει στην αγκαλιά μου τρόμαξα, τη ρώτησα τι έχεις μάτια μου;

Πώς μπορώ να σε βοηθήσω, μου είπε κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει μόνο ο θεός.

Η Σούλα ήταν μία πολύ δυνατή γυναίκα επώνυμη από πολύ καλή οικογένεια και τόσο δυναμική αλλά τώρα ήταν απλά η σκιά της.

Παρήγγειλα ένα καφεδάκι για εκείνη.

Και αρχίσαμε σιγά σιγά χαλαρά να μιλάμε για διάφορα πράγματα, ήθελα να την ξεκλειδώσω, ήθελα να την κάνω να μου πει η ίδια τι έχει κάπνιζε ασταμάτητα, το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, τα χέρια της έτρεμαν η φωνή της με δυσκολία έβγαινε και εγώ αναρωτιόμουν τι ήταν το τόσο τραγικό που τις είχε συμβεί και είχε καταντήσει έτσι.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει στο βάθος φαινόταν τα φώτα του μικρού χωριού, ψαρόβαρκες είχαν βγει για ψάρεμα θυμάσαι τις είπα;

Θυμάσαι που πηγαίναμε για ψάρεμα εσύ και εγώ οι δυο μας και καθόμασταν όλο το βράδυ καπνίζοντας και κοιτάζοντας το φεγγάρι, πες μου λοιπόν και απόψε έχει φεγγάρι και οι βαρκούλες έχουν πάει για ψάρεμα τι έχεις αγαπημένη μου;

Άρχισε να κλαίει σου είπα φίλε μου έχω πολύ μεγάλο πόνο στην καρδιά που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω.

Πάρε το χρόνο σου της είπα είμαι εδώ για σένα έτσι ανάβοντας ένα τσιγάρο ακόμη Ξεφυσώντας τον καπνό και πίνοντας το ποτάκι που είχαμε παραγγείλει άρχισε να μου διηγείται. Με ρώτησε ποιος ήταν ο μεγάλος μας φόβος πάντα για τα παιδιά μας θυμάσαι;

Της είπα αν θυμάμαι;

Ναι θυμάμαι το αλκοόλ και τα ναρκωτικά άρχισε να κλαίει, και εγώ άρχισα να μπαίνω στο νόημα είχα χαθεί με τη φίλη μου είχα να τη δω μερικά χρόνια. Έτσι λοιπόν άρχισε να μου διηγείται τι της είχε συμβεί θυμάσαι μου λέει το μικρό μου γιο ήταν ένα παιδί 190 τόσο όμορφο παιδί από τόσο καλή οικογένεια ο Κώστας μου λέει έμπλεξε με τα ναρκωτικά εγώ έμεινα άφωνη, γιατί τα ναρκωτικά ήταν ο φόβος και ο τρόμος μου, γιατί έχω και εγώ παιδιά και ξέρω ότι από αυτό το λούκι πολύ δύσκολα βγαίνεις.

Μίλα μου της λέω είμαι εδώ για να σε ακούσω και άρχισε να μου διηγείται πως αυτό το υπέροχο αγόρι είχε ξεκινήσει σιγά-σιγά δειλά-δειλά, έτσι για να είναι αρεστός στην παρέα για να το λένε ότι είναι μάγκας να καπνίζει χασίς, καμιά φορά δεν το καταλαβαίνεις όταν ξεκινάει το παιδί με τα ναρκωτικά και είναι στο χασίς, ώσπου αλλάζει η συμπεριφορά του, γίνεται επιθετικός, γίνεται κλεπτομανής, γίνεται αγενής, γυρνάει στις πλατείες ρακένδυτος, ζητιανεύει, κάνει πορνεία, για πέντε ευρώ να πάρει τη δόση του.

Ο απόλυτος εξευτελισμός όλα αλλάζουν έχει χαθεί, είναι στον κόσμο του, τον έχει πλανέψει η παραμυθά, έτσι λένε ηρωίνη.

Αυτή που αν σε καρφωθεί στο μυαλό Κανείς δεν μπορεί να σου τη βγάλει παρά μονάχα μόνο εσύ, και πρέπει να το θέλεις, και πρέπει να είσαι δυνατός, και πρέπει και πρέπει και πρέπει δεν ήθελα να διακόψω ήθελα να την αφήσω να μου πει. αγαπημένη μου φίλη η αδερφή μου μαζί της ένιωθα τόσο πόνο. Είχε περάσει πολύ ώρα και εγώ ήμουν εκεί αμίλητη ακούγοντας την.

Κοιτώντας τη θάλασσα και σκεφτόμουνα όλα αυτά που μου έλεγε η αγαπημένη, σκεφτόμουνα τον πόνο που πέρασε και περνάει την ταλαιπωρία, την αγωνία της μάνας, μου διηγήθηκε τα βράδια που ξενυχτούσε περιμένοντας το γιο της στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας, στα πάρκα της γειτονιάς, αναζητώντας τον άλλες φορές θυμωμένη, κι άλλες φορές τόσο τοξική από την από την υπερβολική αγάπη.

Προσπαθούσα να ελαφρύνω τον πόνο της δεν ήξερα τι να της πω.

Δεν ήξερα πώς να την τραβήξω από όλο αυτό έστω στιγμιαία.

Δεν ήξερα πώς να τη βοηθήσω, είχε περάσει ήδη αρκετή ώρα μου διηγήθηκε πόσες φορές τον βρήκε το μπάνιο μισοπεθαμένο και τον έτρεχε στο νοσοκομείο, μου διηγήθηκε πόσες φορές τον έκλεισαν στη φυλακή, για τις διάφορες κλοπές που έκανε μου διηγήθηκε πόσες φορές αναγκάστηκε να κάνει το βαποράκι για να εξασφαλίσει τη δόση του, μου διηγήθηκε πόσες φορές το έκλεισε την πόρτα να φύγει να κυλήσει στο δρόμο για να καταλάβει επιτέλους ότι είναι λάθος και ότι πρέπει να μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης.

Από τις πολλές φορές που το έκανε στο τέλος το είχε καταφέρει είχε μπει σε πρόγραμμα.

Η φίλη μου είχε χαλαρώσει στο σπίτι Όλα πήγαν ρολόι, γιατί τώρα μπορούσε να κοιμηθεί ήσυχα, ήξερε ότι το παιδί της ήταν και δεν είχε την αγωνία ότι θα ξυπνήσει ένα πρωί και θα το βρει νεκρό.

Γιατί εκεί σε οδηγούν τα ναρκωτικά, δεν υπάρχουν ελαφριά και βαριά ναρκωτικά, υπάρχουν μόνο τα ναρκωτικά ο Κώστας πήγαινε πολύ καλά στο πρόγραμμα, κάθε φορά που ήθελε να φύγει οι θεραπευτές το κρατούσαν είχαν τον τρόπο τους.

Έτσι πέρασαν μερικά χρόνια 3, 4, οι φίλη μου είχε βρει την απόλυτη ηρεμία μέσα στα τέσσερα χρόνια, μπορούσε να κοιμηθεί ήσυχα να χαμογελάσει να βγει έξω. Ακόμη και να διασκεδάσει, γιατί ήξερε ότι το παιδί της ήταν κάπου και ήταν καλά.

Πέρασαν τα τέσσερα χρόνια βγήκε στην επανένταξη, όλα πήγαιναν καλά.

Βρήκε σπίτι βρήκε δουλειά, ήταν ο Κώστας ο παλιός ο καθαρός Κώστας, ο όμορφος, το ίδιο παιδί που ήταν και στην εφηβεία, ένα παιδί από πολύ καλή οικογένεια.

Έτσι φίλη μου ήταν περήφανη, γιατί μαζί με τον Κώστα έκανε και αυτή την προσπάθεια της τον μεγάλο της αγώνα.

Ένιωθε ότι τα είχαν καταφέρει ώσπου έφτασε μία καθαρή δόση και ένα πρωί μετά από τόση προσπάθεια τον βρήκε νεκρό, έφτασε μόνο μία καθαρή δόση. Τι τραγικό τόση προσπάθεια χαμένη, γιατί πολύ απλά τα ναρκωτικά είναι Λούκι.

Και να θέλεις να ξεφύγεις δεν σε αφήνουν φώναζε και έλεγε ας είμαι η τελευταία μάνα που θα κλάψει.

Πού πηγαίνεις αγόρι μου φώναζε έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της.

Κανείς δεν μπορούσε να την παρηγορήσει, γιατί ήταν απλά μία μάνα που έχασε το παιδί της, δεν ήξερα τι να της πω είχα μείνει άφωνη.

Η αλήθεια είναι ότι είχαμε χαθεί τα τελευταία χρόνια, όχι γιατί εγώ δεν ήθελα γιατί εκείνη δεν ήθελε είχε απομονωθεί γιατί περνούσε το δικό της Γολγοθά, και ήθελε να είναι μόνη της. Δεν ήξερα πώς να την παρηγορήσω πέρασε η νύχτα κοιτώντας τις βάρκες που γύριζαν από το ψάρεμα, είχε αρχίσει θα ξημερώνει την πήρα από το χέρι δεν ήξερα πώς να την παρηγορήσω έτσι ρίσκαρα. Έλα την τσιγκλάω πάμε μία βόλτα με τη βάρκα μας, να θυμηθούμε τα παλιά πήγαμε πραγματικά σιγά-σιγά ξεχάστηκε λίγο.

Την κράτησα στην αγκαλιά μου και κλάψαμε μαζί.

Αυτή είναι η ιστορία ��ης φίλης μου ιστορία των ναρκωτικών, η ιστορία της Παραμυθάς, ή όπως αλλιώς τη λένε για αυτό όταν μου ζήτησε το κοριτσάκι το ένα ευρώ και δεν το έδωσα και μετά Γύρισα στο πάρκο περνώντας το βράδυ και μου ζήτησε 10 για να κάνει έρωτα μαζί μου κατάλαβα τι ακριβώς ήθελε, ήθελε να αγοράσει ναρκωτικά, άλλο ένα παιδί στο δρόμο.

Άλλη μία μάνα που περιμένει το παιδί της με αγωνία άλλη μία κοπέλα σαν τα κρύα μέρα να κάνει τις ορέξεις του κάθε βρωμιάρη το κάθε ανώμαλου του κάθε παιδεραστή και να πάρει τη δόση της κάπως έτσι καταλήγουν όλα τα παιδιά που είναι μέσα σε αυτό το λούκι των ναρκωτικών, δεν έχει σημασία αν είναι αγόρια η κορίτσια αν είναι μικρά ή μεγάλα όλα έχουν τον ίδιο δρόμο το δρόμο της πορνείας της κλεψιάς του εξευτελισμού το δρόμο τον αγύριστο.

Και τι δεν θα δείνα να συναντούσα μία μέρα τον Κώστα τον Σάκη τον Αργύρη την Μαριάννα και να ακούσω να μου λένε.

Είμαι ο Κώστας και είμαι καλά είμαι ο Σάκης ο Αργύρης η Μαριάννα και είμαστε καλά.

Αυτό είναι και το σλόγκαν των παιδιών που προσπαθούν τόσο πολύ.

Η κοινωνία όμως είναι αδιάφορη σκληρή και δυστυχώς δεν κάνει τίποτα.

Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι αυτά τα παιδιά είναι άρρωστα .

Μόνο αν έχεις προσωπική εμπειρία, καμιά μάνα να μην κλάψεις.

Ας είμαι εγώ η τελευταία.

[thoughtsandthecity]

Διαπληκτισμός Πάνω Από Κοτόπουλο Α Λα Προβενσάλ

Τριγυρνά στα πλακόστρωτα πεζοδρόμια του Παρισιού. Η Γης λούστηκε από τα κρυστάλλινα δάκρυα και η πλάση ευωδίασε. Χαμογέλασε. Πάντα συγκινιόταν εύκολα, ακόμη και με τα πιο απλά και ας μη το έδειχνε. Αθεράπευτα ρομαντική και επικίνδυνα μελαγχολική. Κατευθύνεται προς το αξιοπρεπές διαμέρισμα που είχε καταφέρει να αγοράσει. Αν και σχετικά μικρό παρείχε ότι χρειαζόταν μια ηλικιωμένη Συγγραφέας. Ασανσέρ, άλλους ήσυχους γεροντοξεκούτιδες, και ένα μεγάλο χώρο για γραφείο, βιβλιοθήκες και τζάκι. Άφησε εκεί τον σκύλο της και έφυγε για το εστιατόριο της αδερφής της, είχε κλασσικά, αργήσει. Τα καλά πράγματα αργούν να γίνουν, σκεφτότανε και μετά αυτοσαρκαζόταν, αν είμαι εγώ τα καλά πράγματα, σώθηκαν...

Στο βάθος, πάντα στο ίδιο τραπέζι κοντά στο μεγαλύτερο παράθυρο που έβλεπε, ( που αλλού;), στον Πύργο του Άιφελ, καθότανε η αδερφή της, ο σύζυγος της και τα ανίψια της. Δε τη κατάλαβαν που πλησίαζε γιατί και οι δύο προσπαθούσαν να ταΐσουν τα μικρά τους. << Πάλι ταλαιπωρείτε τους γονείς σας βρε παλιό Καλικαντζαράκια;>> λέει με ένα χαμόγελο. Τα λάτρευε. Η αδελφή της σηκώνεται, της σκάει ένα χαμόγελο και την καλωσορίζει με μια αγκαλιά. << Καλησπέρα Ελένη!>> λέει ο σύζυγος της αδερφής της και σηκώνεται με την σειρά του να την αγκαλιάσει. Σηκώνει στα χέρια της, ένα από τα Καλικαντζαράκια, κάθεται στη δική της θέση τοποθετώντας το στη ποδιά της και ξεκινάει να κάνει ανεξήγητους παλαβούς ήχους και γκριμάτσες. Σαν Νοσηλεύτρια ειδικεύτηκε στη Παιδιατρική Νοσηλευτική. Λάτρευε τα παιδιά, λάτρευε την αθωότητα τους, το καθαρό πνεύμα τους. Καθόταν και τα έκανε χάζι να παίζουν στο σταθμό του Νοσοκομείου, βοηθούσε στην αντιμετώπιση του πιο ‘’τρομακτικού’’ εφιάλτη τους, τη βελόνα, αχ πόσες φορές είχε πάρει άσκοπα αίμα πρώτη μπροστά τους για να σταματήσουν να φοβούνται..., και τέλος θαύμαζε με τις ώρες τους μικρούς ήρωες, τα Πρόωρα. Δεν θέλησε ποτέ της να αποκτήσει παιδί παρόλα αυτά, καταγόταν από μια χωρισμένη οικογένεια. Πάντοτε σκεφτότανε ότι δεν ήταν ικανή να μεγαλώσει παιδιά, δεν ήθελε να τα θαλασσώσει, πίστευε ότι δεν της άξιζαν. Η αδερφή της από την άλλη τα είχε καταφέρει μια χαρά, ήταν πάντα πιο δυνατή.

<< Πως ήταν η μέρα σου Ελένη;>> ρωτάει ο Σίμος, ο σύζυγος της αδερφής της. << Ω, τα ίδια, τα καθημερινά, ξόδεψα το πρωινό μου γράφοντας και διαβάζοντας το βιβλίο που έχω ξεκινήσει. Το μεσημέρι πέρασα από εδώ να τσιμπήσω κάτι και μετά έκατσα στο Καφέ.>> << Βρε Ελένη ακόμη σε αυτό το Καφέ συχνάζεις;>> δυσανασχετεί η Κατερίνα, η αδερφή της. <<  Ένα πρόβλημα σ’ αυτόν τον κόσμο είναι ότι είναι πολύ πιο εύκολο να παρατήσεις τις καλές συνήθειες παρά τις κακές, είχε πει ο Μώμ, αγαπητή Κατερίνα.>> μουρμουρίζει και τοποθετεί μια μπουκιά κοτόπουλο στο στόμα της. << Απλά πιστεύω ότι δε κάνεις σωστό τρόπο ζωής!>> υψώνει τη φωνή της η αδερφή της. Ο Σίμος της πιάνει το χέρι για να τη καθησυχάσει. << Αγάπη μου, σταμάτα να της φωνάζεις κάθε φορά για το τρόπο ζωής που κάνει, είναι ξεκάθαρα απόφαση του καθένα μας, τι στο καλό έκανες στη Γιόγκα;>>. H Ελένη συνεχίζει να μασάει, όταν ξεκινούσε αυτή η συζήτηση έκανε ότι δεν άκουγε. << Σίμο, επέτρεψε μου να πω μια κουβέντα με την αδερφή μου.>> του αντιγυρνά και ξανά βάζει στο στόχαστρο την Ελένη. << Τι έχεις πάθει Ελένη!; Εσύ ήσουν το πιο ζωηρό άτομο που ήξερα! Τι έχεις πάθει επιτέλους!;>>. Η Ελένη σκουπίζει το στόμα της με τη πετσέτα από τη ποδιά της και απαντάει. << Απλά γέρασα, έχω κάνει όλα όσα ήθελα, μπορείς να πάψεις τώρα και να απολαύσουμε το δείπνο μας; Tι σε κόφτει τώρα εσένα;, Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να είμαι ευτυχισμένη έτσι;>> << Ω!, πήγαινε να γράψεις κανένα βιβλίο!>> λέει και πετάει το πιρούνι της στο πιάτο, σηκώνεται απότομα και απομακρύνεται. Τα μικρά ξεκινούν την συναυλία και ο κακομοίρης ο Σίμος δε ξέρει ποιον να πρωτοηρεμίσει. Η Ελένη αρπάζει ένα μικρό για να απαλλάξει τον Σίμο και κατευθύνεται να βρει την Κατερίνα στις τουαλέτες.

Τη βρίσκει μέσα να σκουπίζει το πρόσωπο της. Πρώτη φορά την έβλεπε να κλαίει μετά από πολύ καιρό, ήταν σπάνιο φαινόμενο. << Τι στο καλό ήταν αυτό το αποψινό!>> της λέει ενώ προσπαθεί να ηρεμήσει το μικρό. Η Κατερίνα πετάει με απότομη κίνηση το χαρτομάντηλο, συνέρχεται και παίρνει το παιδί από την αγκαλιά της Ελένης. << Σήμερα θα ήταν τα γενέθλια της μαμάς. Δε κλαίω για τη μαμά, έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι έχει φύγει, ξέρω ότι δε θα ήθελε να στεναχωριέμαι, στεναχωριέμαι όμως με εσένα. Μου είχε πει ότι θα κατέληγες έτσι!>> << Πως;>> <<Πετυχημένη αλλά χωρίς κανένα άνθρωπο δίπλα σου.>> << Μου αρκούν εσύ, ο Σίμος και τα μικρά σας διαβολάκια, ήταν επιλογή μου Κατερίνα. Είχα πολλούς συντρόφους, έναν αρραβωνιαστικό και ένα σύζυγο, είχα και φίλους πολλούς, την έκανα τη κοινωνική μου ζωή.>> << Ναι αλλά δεν έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, εγώ και ο Σίμος ταξιδεύουμε συνέχεια, έχουμε και τη δική μας ζωή, δεν είμαστε κάθε μέρα μαζί, τι θα γίνει αν κάποια μέρα σου συμβεί κάτι; Δεν είναι υγιές όλο αυτό. Εσύ πάντα είχες πολλούς φίλους, λάτρευες να μιλάς με τους πάντες. Γιατί δε ξανά δοκιμάζεις να ξανά βγεις ραντεβού ή να γνωρίσεις καινούργιους φίλους;>> << Να ξανά ερωτευτώ!!!; Κατερίνα κάτι μου λέει ότι ήπιες πολύ κρασί χρυσή μου! Είμαι και μιας ηλικίας!>>  << Μα γιατί!; Ποτέ δεν είναι αργά Ελένη! Ωραία τουλάχιστον υποσχέσου μου ότι θα βρεις έναν νέο φίλο, μόνο αυτό!>> Η Ελένη ξεφυσάει. Άλλο ένα ψέμα, λευκό, για να την αφήσει ήσυχη. Γνέφει.<< Εντάξει, εντάξει να φάμε τώρα;>>. Aγκαλιάζονται και επιστρέφουν στο τραπέζι.

Αφού τελείωσε το δείπνο της, τύλιξε περίτεχνα το γκρι πλεκτό κασκόλ της γύρω από το λαιμό της, φόρεσε τα μαύρα σικάτα μακριά γάντια της που έφταναν ως τον αγκώνα και το κόκκινο τεράστιο μάλλινο παλτό της. Τέλος φόρεσε τον μαύρο μπερέ, αποχαιρέτησε και βγήκε από το εστιατόριο. Μιας και ήταν κοντά στον Πύργο του Άιφελ και ο βραδινός ουρανός ήταν ξάστερος, αποφάσισε να διασχίσει την oδό Saint-Dominique που έβλεπε αμέσως τον Πύργο. Στο πεζοδρόμιο οι άνθρωποι αποχαιρετούσαν ο ένας τον άλλο, τα μαγαζιά κατέβαζαν την αυλαία για σήμερα, κάποιοι σερβιτόροι μάζευαν τις καρέκλες, άλλοι έφευγαν με τα ποδήλατα τους, και μερικοί πιωμένοι νέοι κατευθύνονταν και αυτοί προς τον Πύργο σαν υπνωτισμένοι. Η θέα δεν έπαυε να ήταν μαγική πάντως, o Πύργος σαν καλοσυνάτος Κύκλωπας στεκόταν περήφανος και στόλιζε τη πόλη. Φώτιζε σαν φλόγα από κερί σκίζοντας το μαύρο πέπλο, φώτιζε σαν μια φλόγα, σαν μια τελευταία ελπίδα γι’αυτούς που πίστευαν ακόμα στη μαγεία του Παρισιού, γι’αυτούς που δεν έπαψαν να πιστεύουν στον Αι Βασίλη, γι’αυτούς που ακόμα γράφουν και διαβάζουν, για τους ρομαντικούς.

Συνεχίζεται...

[adverbzine]

Μεγάλη [1/4]

γράφει ο Κωνσταντίνος Καραΐσκος  | επιμελείται η Ελένη Γ. Πότσα

Όλοι στο χωριό αισθάνθηκαν τον σεισμό, κι όμως δεν συνέβη κανένα ατύχημα. Κανένα σπίτι γκρεμισμένο, τίποτα κατεστραμμένο στους δρόμους, τίποτα που να μαρτυρεί το γεγονός. Οι δρόμοι και κάθε γειτονιά ήταν ακριβώς ίδιοι με το απόγευμα. Τα πάντα στη θέση τους. Κι όμως, όλοι τον κατάλαβαν. Όσους κι αν ρώτησε, του είπαν το ίδιο πράγμα· ξύπνησαν λόγω του σεισμού.

Ήταν στο χωριό μόλις τρεις ημέρες, αποφάσισε ότι χρειαζόταν ένα διάλειμμα από τη σχολή. Οι γονείς του έφυγαν διακοπές, δεν πρόλαβε να τους δει για πολύ. Του είπαν να προσέχει και να τους τηλεφωνεί κάθε βράδυ. Αυτό έκανε και σήμερα. Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο, ένιωσε τη δόνηση.

Βγήκε όπως ήταν έξω στο μπαλκόνι, να δει τι συμβαίνει. Είδε ό,τι και οι άλλοι· τα πάντα να τρέμουν, αντικείμενα να μετακινούνται, κάδους σκουπιδιών να πέφτουν και να σκορπούν τα σκουπίδια στους δρόμους. Δεν ήταν τρελός, τα είδε, τα είδαν και πολλοί άλλοι. Αυτός, όμως, είδε και κάτι άλλο· κάτι που δεν είδε κανείς άλλος· κάτι άλλο.

Κανείς άλλος δεν είχε δει το σημείο που έπεσαν οι λάμψεις. Έπεσαν! Όχι σαν πεφταστέρια, κυριολεκτικά, έπεσαν δίπλα στο χωριό, στο βουνό. Ήταν περίεργο όλο αυτό, η εικόνα έπαιζε ξανά και ξανά στο μυαλό του, το σώμα του ήταν σε μια εγρήγορση. Έπρεπε να πάει να δει.

Εκτός από τα μακρινά φώτα του χωριού, στο δρόμο προς το βουνό δεν μπορούσες να δεις τίποτα. Τα φώτα αυτά ήταν τα μόνα που μαρτυρούσαν την ύπαρξη ανθρώπων εκεί. Την ύπαρξη ζωής. Όλος ο ουρανός κατάμαυρος, σαν να είχε σβήσει, ούτε αστέρια, ούτε φεγγάρι, τίποτα. Το χωριό ήταν μόνο του, σε μια θάλασσα σκοταδιού και ανυπαρξίας. Καταφύγιο απ’ ό,τι κι αν κρυβόταν εκεί έξω. Ή παγίδα.

Το μονοπάτι που περπατούσε ήταν ακόμα πιο σκοτεινό απ’ ότι το φαντάστηκε. Με το φακό του κινητού του διέκρινε τα κλαδιά, τα δέντρα, τα γύρω κτίρια. Το σκοτάδι έδινε μια περίεργη όψη στα πάντα. Κοίταξε προς το χωριό για να δει πόσο μακριά είχε φτάσει. Σε αυτά τα βουνά το μόνο εύκολο είναι να χαθείς.

Συνέχιζε να προχωρά παρατηρώντας το χώρο τριγύρω του. Κάπου εδώ πρέπει να έπεσαν. Ό,τι κι αν ήταν, δεν μπορεί να εξαφανίστηκε. Κανονικά ο τρόμος θα έπρεπε να είχε κυριαρχήσει το κορμί του. Δεν είχε ιδέα τι θα αντίκριζε, τι θα του συνέβαινε. Κάθε βήμα που έκανε, χωρίς να το καταλαβαίνει τον πήγαινε όλο και πιο κοντά. Και όλο και πιο κοντά.

Συνέχιζε να περπατά, με το περιβάλλον να γίνεται όλο και πιο σκοτεινό, όλο και πιο φοβερό. Το σκοτάδι ήθελε να τον ρουφήξει. Ήθελε να πάρει το κινητό του, να το σπάσει σε χίλια μικρά κομματάκια, όπως θα έκανε με το κεφάλι του προτού τελειώσει και αφήσει μέσα του τα αυγά της.

Έφτασε. Κανείς και τίποτα γύρω. Αλλά βρίσκεται εκεί που έπεσαν οι λάμψεις. Το αισθάνεται.

«Επιτέλους έφτασες»

Τα γύρω βουνά έκαναν το ουρλιαχτό του να ακουστεί ακόμα πιο τρομακτικό, το κινητό του έπεσε από τα χέρια, το φως του τρεμόσβησε. Έπεσε αμέσως κάτω να το πιάσει, να το προλάβει προτού φύγει από κοντά του. Δεν έπρεπε να το χάσει. Αυτό ήταν το μοναδικό φως. Αν χανόταν το φως…

Το άρπαξε και το έστρεψε προς το σημείο που ακούστηκε η φωνή. Είδε μια κοπέλα. Μια κοπέλα στη μέση του δάσους.

«Σε περίμενα! Σε περίμενα πολύ καιρό!»

Όσο περισσότερο την κοιτούσε τόσο πιο γνώριμη του φαινόταν. Δεν την είχε ξαναδεί, αλλά την ήξερε. Κάπως.

- Ποια είσαι; - Η ώρα ξέρεις πλησιάζει... Η ώρα που τα φώτα σβήνουν. - Για ποιο πράγμα μιλάς;

Ξεκίνησε να τον πλησιάζει. Κάθε της λέξη και ένα βήμα.

- Η μεγάλη πλησιάζει. Η ώρα που τα φώτα θα σβήνουν ένα ένα, ενώ τα αστέρια θα γελάνε. - Γιατί είσαι εδώ; Είναι επικίνδυνα τέτοια ώρα, πρέπει να έρθεις μαζί μου στο χωριό. - Μην νοιάζεσαι. Άλλοι πρέπει να φοβούνται. - Τι λες;

Παύση. Τα μάτια της καρφωμένα στα δικά του. Μοιάζουν να μπαίνουν στο μυαλό του εκείνη τη στιγμή. Να διαβάζουν κάθε του σκέψη, πριν καν σκεφτεί. «Ποια είσαι;»

Η νεαρή κοπέλα του έπιασε το χέρι και το οδήγησε στο στήθος της. Το κινητό του γλίστρησε. Το φως τρεμόπαιξε μια τελευταία φορά και έσβησε. Το πρώτο φως που έσβησε.

Τίποτα να δει. Το σκοτάδι έχει καταπιεί το φως. Είναι μόνος. Ολόγυμνος. Σε ένα ξέφωτο. Κάπου μακριά τα φώτα σβήνουν. Το τελευταίο φως θα σβήσει σε λίγο, αυτός είναι μόνος. Αβοήθητος. Θα τον βρει. Κάτι τον έφερε εδώ προτού σβήσουν τα φώτα για να τον βρει. Να τον βρει η μεγάλη. Ένα σύρσιμο ακούγεται δίπλα του. Πρέπει να το βάλει στα πόδια. Αν θέλει να ζήσει πρέπει να τρέξει.

Ξεκινά να τρέχει, παραπατώντας σε κλαδιά και πέτρες που δεν μπορεί να δει. Η ανάσα του είναι πιο βαριά από πριν. Κάθε κύτταρο του σώματός του να φωνάζει «Φύγε, φύγε να σωθείς, μην πέφτεις, σήκω, τρέξε, μην κοιτάς πίσω». Μην κοιτάς πίσω. Κάτι τρομερό είναι πίσω. Κάτι που για να ζήσει διάλεξε αυτόν.

Το νιώθει να πλησιάζει όλο και πιο πολύ όσο τρέχει να σωθεί. Ούτε εκείνο βλέπει. Αλλά ακούει. Ακούει πολύ, πολύ καλύτερα απ ́ αυτόν. Ακούει κάθε κλαδί που σπάει, κάθε βήμα που κάνει, κάθε του ανάσα. Το νιώθει συνεχώς όλο και πιο κοντά, όλο πιο κοντά, τρέχει πιο γρήγορα και πιο γρήγορα.

Ξεκινά να ουρλιάζει για βοήθεια, δεν τον ακούει κανείς. Όλα τα φώτα έχουν σβήσει. Είναι παντού. Όπου και να τρέξει, θα τον πιάσει. Ότι κι α-

Η κραυγή πόνου όταν πέφτει πάνω στο σώμα του κάνει κάθε σκέψη να παγώσει.

Το πλάσμα τον έπιασε. Η μεγάλη έφτασε. Το πλάσμα πέφτει πάνω του και αυτός κραυγάζει από τον τρόμο και τον πόνο. Δεν μπορεί να το δει. Το μόνο που ακούει είναι τη φωνή του να εκλιπαρεί για βοήθεια. Το σύρσιμο των χεριών του στο έδαφος ενώ προσπαθεί να ξεγλιστρήσει, να φύγει. Τις πέτρες και το έδαφος να υποχωρούν όσο τα σπρώχνει με τα πόδια του.

Ουρλιάζει όσο δεν έχει ουρλιάξει ποτέ, δάκρυα και αίμα γεμίζουν το πρόσωπό του. Νιώθει κάτι μέσα στο σώμα του. Μέσα στο σώμα του. Τα άκρα της ακουμπούν το πρόσωπό του. Δεν ήθελε να πεθάνει. Δεν ήθελε να πεθάνει ούτε έτσι ούτε τώρα. Ήθελε να ζήσει, έπρεπε να ζήσει, το ένστικτό του φώναζε πως πρέπει να ζήσει. Τα άκρα της πιέζουν όλο και πιο πολύ το κρανίο του, η ουρά της ακόμα βρίσκεται μέσα. Ο πόνος έχει γίνει τόσο δυνατός που πλέον δεν τον αισθάνεται. Δεν αισθάνεται τίποτα πια.

Αυτό ήταν.

Το τελευταίο φως έσβησε.

Διαβάστε τη συνέχεια της Μεγάλης, Έκλειψη.

Ο Κωνσταντίνος Καραΐσκος είναι από Καβάλα και σπουδάζει στην Ξάνθη. Θέλει να μοιράζεται περίεργες ιστορίες. Ελπίζει ότι τα καταφέρνει.

Το artwork είναι της Ξένιας. Έκανε τα περισσότερα artworks της σελίδας 0.

[wfelimh-elpida]

Ήταν το πρώτο live που τον είδα τόσο ευάλωτο.

Τελευταίο live Cool Kids Never Die.

Στο Παλιό Μου Τετράδιο οι φωνές όλων έσπασαν.

Στο Τριαντάφυλλο η ευαίσθητη πλευρά μας δεν άντεξε και βγήκε έξω.

Στον Αυτοκινητόδρομο οι τύψεις μας επιτέλους απελευθερώθηκαν.

Στο Safespace οι αναμνήσεις μας ξεπήδησαν από μέσα μας μετά από καιρό.

Στο Lolita η ναζιάρικη πλευρά δεν μπόρεσε να αντισταθεί.

Στο Πάρτυ προσκυνήσαμε την μόνη θρησκεία μας, τον ΣιγμαΠισμό.

Στο Μόνος Στο Πάρτυ συνειδητοποιήσαμε πως τελικά δεν είμαστε μόνοι.

Το αρχικό όνειρο για ένα rock Cool Kids Never Die το είδαμε να πραγματοποιείται πιο rock από ποτέ.

Λοβ💜

@solmeister13

[white--madness]

Άκουσα το "καμία φορά" (επιτέλους, κλες) και ήταν πραγματικά γαμάτο! ♥️♥️

Το έγραψα μέσα σε ένα βράδυ και ένιωσα τόσο υπέροχα που μου βγήκε ολο αυτό τοσο φυσικά.

Βέβαια χωρίς τον @constantinenumberlessofficial δεν θα γινόταν τίποτα.