#σούπα

[romios-gr]

Υλικά Συνταγής 4 κ.σ. ελαιόλαδο ή σκορδόλαδο 2 κρεμμύδια 2 πράσα 2 καρότα 2 κλωνάρια σέλερι 2 κ.σ. πελτέ ντομάτας 2 κ.σ. ψιλές φακές 1 συσκευασία αποφλοιωμένες ολόκληρες ντομάτες 400 γρ. 1 λίτρο ζωμό κότας 1 κλωνάρι θυμάρι 1 δαφνόφυλλο κουσκουσάκι αστεράκι η άλλο πολύ ψιλό ζυμαρικό αλάτι πιπέρι Για το σερβίρισμα στραγγιστό γιαούρτι τραγανό μπέικον σε τρίμματα ψιλοκομμένο σ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/cheimoniatiki-ntomatosoypa-me-koyskoysaki/

[maudlin-scribbler]

Hddhrhehh I was on duolingo and I keep seeing sentences with the name of one of my relatives from ny mother's side of the family. Which well, we are of greek descent so I don't know why I am surprised my relative has a greek name.

(I'm also using other stuff other than duolingo to learn greek btw since I do know it's not like. The best place to learn languages)

[justforbooks]

Τον Ιανουάριο του 1975, ένας σαραντάχρονος, μικροκαμωμένος, διοπτροφόρος δημοσιογράφος ξεκινούσε στο δεύτερο κανάλι της γαλλικής τηλεόρασης μια εκπομπή που έμελλε να πάρει διαστάσεις θρύλου. Γιος αγροτών, λάτρης του καλού κρασιού και φανατικός θεατής αγώνων ποδοσφαίρου, ο Μπερνάρ Πιβό (1935-2024) πέτυχε με τις «Apostrophes» («Αποστροφές») κάτι που ακόμα και σήμερα μοιάζει ακατόρθωτο: επί μια δεκαπενταετία κρατούσε ενήμερους τους συμπατριώτες του για την εκδοτική παραγωγή, παροτρύνοντάς τους ν’ αγοράσουν βιβλία και, κυρίως, να τα διαβάσουν.

Ο ίδιος δεν ήταν ούτε κριτικός ούτε συγγραφέας. Το τελευταίο ίσως θα το ήθελε πολύ, αλλά η αδυναμία του δεν τον δηλητηρίασε με απογοήτευση ή πικρία. Αντίθετα, τον προίκισε με θαυμασμό και περιέργεια για εκείνους που γράφουν.

Ο Πιβό λειτουργούσε απλώς ως δημοσιογράφος. Κι όπως στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων εκτίθενται πρωτόλεια, έργα επικαιρικά, βιβλία ενδιαφέροντα μεν αλλά αποτυχημένα, έτσι και από το σαλόνι των «Apostrophes» πέρασαν συγγραφείς που δεν στέκονταν στο ύψος του Ναμπόκοφ, του Νόρμαν Μέιλερ ή της Γιουρσενάρ. Το σίγουρο, ωστόσο, είναι πως η εκπομπή του Πιβό, με αφορμή πάντα κάποια βιβλία, κατέγραψε όλα τα πάθη, τα ερωτήματα, ακόμα και τα ευτράπελα μιας εποχής.

Όταν με δική του πρωτοβουλία ο κύκλος των «Apostrophes» έκλεισε, τη σκυτάλη πήρε μια καινούργια εκπομπή, με τίτλο «Bouillon de culture» («Πολιτιστική σούπα»). Σ’ αυτήν, μεταξύ 1991-2001, ο Πιβό ανακάτευε τη λογοτεχνία με τον κινηματογράφο και τον χορό, και τα εικαστικά με τη μουσική και το θέατρο, χωρίς όμως να σαγηνεύει τα πλήθη που τον παρακολουθούσαν παλιότερα. Τι συνέβη; Είχε χάσει την ικανότητα να συνθέτει πάνελ ομιλητών; Δεν έκανε με την ίδια όρεξη τη δουλειά του; Δεν αντλούσε ενδιαφέρον υλικό από την πολιτιστική επικαιρότητα; Ή μήπως είχε αλλάξει γλώσσα και δεν απευθυνόταν πια στον μέσο τηλεθεατή;

Κάθε άλλο. Η «Πολιτιστική σούπα» αποτελούσε όαση στη γαλλική τηλεόραση και κάθε βδομάδα τροφοδοτούσε τον Τύπο με ειδήσεις και ευνοϊκά σχόλια. Γιατί η θεαματικότητά της, σε σχέση με την προηγούμενη εκπομπή του Πιβό, είχε πέσει στα μισά; Για τον ίδιο η απάντηση ήταν απλή: έφταιγε η ώρα προβολής της. Οι «Αpostrophes» ξεκινούσαν μεταξύ εννιά με εννιάμισι, ενώ η «Πολιτιστική σούπα» γύρω στις έντεκα το βράδυ. Στην αρχή της βραδιάς, οι πιθανότητες συνάντησης ενός χαρισματικού παρουσιαστή μ’ ένα περιφερόμενο, ακαθόριστο και μάλλον επιφυλακτικό κοινό είναι πολύ περισσότερες. Αυτήν την ώρα μπορεί κανείς να στρατολογήσει οπαδούς της ανάγνωσης, του θεάτρου ή της μουσικής. Πιο αργά, όμως, όσο πλησιάζουν μεσάνυχτα, στήνονται μπροστά στην οθόνη μόνο οι φανατικοί, οι «ψωνισμένοι» με την κουλτούρα. Οι εκ των προτέρων πεπεισμένοι.

Από την εποχή που ξεκίνησε ο Πιβό την τηλεοπτική του καριέρα ως το τέλος των '90s, είχαν έρθει τα πάνω κάτω (και) στο γαλλικό οπτικοακουστικό πεδίο. Η ιδιωτικοποίηση του TF1 το 1986 και η δημιουργία ιδιωτικών καναλιών επέφεραν ριζικές αλλαγές στον τηλεοπτικό χάρτη. Ο ανταγωνισμός των σταθμών, η αναζήτηση διαφημιστικών εσόδων όχι μόνο από τα ιδιωτικά αλλά και από τα κρατικά κανάλια, και η δικτατορία των μετρήσεων θεαματικότητας υπέσκαψαν την ποιοτική στάθμη των εκπομπών και εξόρισαν τις πολιτιστικές εκπομπές στις μεταμεσονύχτιες ώρες.

Μοναδικός ίσως επιζών της «απορρύθμισης», πιστός στην Αntenne 2 (το δεύτερο κρατικό κανάλι), παρά τις δελεαστικές προσφορές που δέχτηκε κατά καιρούς για να το εγκαταλείψει, ο Μπερνάρ Πιβό αποφάσισε τo 1998 να περάσει στην επίθεση. Και το έκανε γραπτώς, μ’ έναν λίβελο, επιπλήττοντας τις νοικοκυρές κάτω των πενήντα ετών –το target group στο οποίο απευθύνονταν οι διευθυντές προγράμματος για ν’ αυξήσουν τα διαφημιστικά έσοδα των σταθμών τους– για την απάθεια που επιδεικνύουν καταναλώνοντας φτηνές εκπομπές, οι οποίες υποτίθεται πως ανταποκρίνονται στα χαμηλά τους γούστα.

Το βιβλίο του –εξαντλημένο προ πολλού, δυστυχώς– «Αμήχανοι θεατές» (μτφρ. Ελένη Ψυχούλη, Λιβάνης) ήταν σαν τις εκπομπές του, ανάλαφρο και ταυτόχρονα διεισδυτικό. Ακόμα κι αν το εύρημα της επίπληξης των «νοικοκυρών κάτω των πενήντα ετών» μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους ατυχές ή κακόγουστο, ο προβληματισμός του Γάλλου δημοσιογράφου για την παιδευτική λειτουργία της τηλεόρασης και για την τύχη των εκπομπών που στοχεύουν στην καλλιέργεια του κοινού παραμένει σημαντικός. Πόσο μάλλον όταν προέρχεται από έναν άνθρωπο που απεχθανόταν όσο τίποτε άλλο τους διανοούμενους που μεμψιμοιρούν για τα χάλια της τηλεόρασης επειδή δεν έχουν αντιληφθεί τι είναι τελικά αυτό το μέσον και σε τι χρησιμεύει.

Ο Πιβό γνώριζε καλά ότι η τηλεόραση δεν είναι παντοδύναμη κι ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τον ίδιο τρόπο όλες τις μορφές της τέχνης και της επιστήμης. Είχε επίσης συνείδηση ότι, όσον αφορά τις νέες γενιές, η κουλτούρα έχει χάσει την παλιά της αίγλη, ότι φαντάζει λιγότερο απαραίτητη στην ολοκλήρωση της ύπαρξης. Αντιλαμβανόταν ότι οι νέοι αρνούνται να παραδώσουν τη σκυτάλη της πολιτιστικής τους έκφρασης στην τηλεόραση, ότι δεν περιμένουν το «κουτί» για να τους εξηγήσει τον κόσμο ούτε να τους διαφωτίσει για τις συμπεριφορές και τα γούστα τους.

Ο λόγος για τον οποίο εξεγέρθηκε ο Πιβό ήταν επειδή όλοι –ακόμα και οι επικεφαλής των κρατικών καναλιών– είχαν καταθέσει τα όπλα στον βωμό των αριθμών: «Αντί να διαμορφώσουμε το γούστο του κοινού, προλάβαμε τις επιθυμίες του. Αντί να το ταράζουμε κάθε τόσο με κάτι το απρόβλεπτο, το παρακινδυνευμένο, το κολακέψαμε με εύκολες λύσεις. Ας έχουν χάρη η τηλεθέαση και η διαφήμιση που μας έκοψαν κάθε φόρα για τόλμη στις ζώνες υψηλής θεαματικότητας». Τα βέλη του μάλιστα δεν τα εκτόξευε γενικώς και αορίστως. Στις σελίδες του βιβλίου του, υπουργοί, βουλευτές και γερουσιαστές, επιχειρηματίες και στελέχη καναλιών, όλοι έχουν την τιμητική τους.

Σύμφωνα με τη γνώμη του διαπρεπούς κοινωνιολόγου Ντομινίκ Βολτόν –την οποία μνημονεύει ο Πιβό στους «Αμήχανους θεατές»–, η τηλεόραση είναι η μόνη δραστηριότητα που μοιράζονται όλες οι κοινωνικές τάξεις και όλες οι ηλικίες, η μόνη που συντελεί στη δημιουργία δεσμού ανάμεσα στα περιβάλλοντα. Καθώς το κοινωνικό ρήγμα διευρύνεται συνεχώς λόγω της οικονομικής κρίσης, της επέκτασης της ανεργίας και του ξέφρενου αγώνα για περισσότερο κέρδος, όσο η τηλεόραση παίζει τον ρόλο του καθρέφτη που επιτρέπει τη συνάντηση της μεγάλης πλειονότητας των κοινωνικών στρωμάτων τόσο περιορίζει τον αποκλεισμό εκείνων που αισθάνονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Ο Βολτόν ήδη προέβλεπε ότι σ’ ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον κάθε τηλεθεατής, απομονωμένος στο ιδιωτικό του σύμπαν, θα έχει πρόσβαση στο καλωδιακό κανάλι που θα προβάλλει τα εξειδικευμένα προγράμματα που τον ενδιαφέρουν. Μόνο τα μη ειδικά κανάλια με τα ποικίλα και διαφοροποιημένα προγράμματά τους, υποστήριζε, μπορούν να συντελέσουν στη δημιουργία κοινωνικού δεσμού.

Ωστόσο, όπως παρατηρούσε ο Πιβό, αυτά τα μη ειδικά κανάλια λειτουργούν με τους αμείλικτους όρους της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού, πριμοδοτούν φτηνές εκπομπές τύπου reality show, εξορίζοντας από τα προγράμματά τους τον πολιτισμό: «Η τηλεθέαση εκμεταλλεύτηκε αυτό το δημοκρατικό και κοινωνικό, σχεδόν πατριωτικό άλλοθι που της προσέφερε ο περίφημος “κοινωνικός δεσμός” για να επιβάλει λιγάκι παραπάνω τους δικούς της νόμους, σε βάρος φυσικά της κουλτούρας». Κι από τη μεριά του επέμενε ότι μακροπρόθεσμα η ταυτότητα ενός έθνους σμιλεύεται περισσότερο μέσα από τις κοινές πολιτισμικές πρακτικές και την αλληλεπίδραση των πατροπαράδοτων αξιών και των σύγχρονων έργων, παρά μέσα από τις εξομολογήσεις των ανθρώπων της διπλανής πόρτας που εκθέτουν δημόσια τη δυστυχία ή την «τρέλα» τους.

Τι πρότεινε τελικά ο Πιβό στις… νοικοκυρές κάτω των πενήντα ετών μέσα από τον λίβελό του; Ν’ αντισταθούν, φυσικά. Να διαψεύσουν τα προγνωστικά των επικεφαλής του μάρκετινγκ και να μην παραδίδονται στις εκπομπές που απευθύνονται ειδικά σ’ εκείνες. Τις καλούσε να ανακαλύψουν τις χαρές που στερούνται εξαιτίας της ρουτίνας, ν’ απελευθερωθούν από το «κουτί», να ονειροπολήσουν. Όπως αποδείχτηκε, ήταν ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[epistrefei]

Send “👗” for your muse to catch mine wearing an article of clothing that they stole from yours / ROSIE OBVS

Zahrosa's house is quiet, and Artemis' place on the other side of her bed is empty. She had risen long ago, it seemed, the sheets no longer warm nor the bustle of her machinations in the kitchen being evident. The huntress was always an early riser, often slipping away before the witch stirred. She enjoyed the early morning quiet. Today, she had an agenda, albeit an oddly mundane one. Perhaps that was what happened when she lingered too long in one place. Could it be she was restless?

Artemis puts her hands to work nonetheless. There is a pile of rotten wood set aside from the old fence around the chicken coop, the wire rolled up to the side as well, and she is just in the process of arguing with the birds when Zahrosa finds her.

"αν με ραμφίσεις άλλη μια φορά θα σε μαγειρέψω σε σούπα," (if you peck at me one more time I will cook you into a soup) the Goddess hisses at the three or four chickens that surround her. Crouched low to the ground, she bats at them irritatedly, attempting to drive a wooden post into the ground at the same time for the fence. Draped around her body is one of Zahrosa's dresses embroidered with the distinct patterns of flowers and red ribbon on top of white. It is admittedly short on the Goddess, but it seems to be working well for her—the fabric does not get caught up around her legs. Besides that, it fits very closely to her torso and arms considering the vast difference in their muscle tones, short sleeves hugging the swell of her biceps as she works.

Besides, Artemis did not mind that the comforting scent of Zahrosa still lingered on the fabric.

[newtness532]

your favorite soup? for the ask game!!

κόκκινη σούπα με αστρακι και κύβο λαχανικών :)

[petamouthnmpurasou]

Βρο, αν κανονίσω να βγω μαζί σου ενώ έχω φτιάξει σούπα..

Κάτι μάλλον κανείς πολύ καλά.

[followgeorgegr]

Diary: Βιβλία που ταξίδεψαν μαζί μου αυτό το καλοκαίρι

Ακόμα ένα καλοκαίρι έφυγε - κατά τα δεδομένα το ζεστότερο που έχουμε ζήσει - και μαζί του ταξίδεψαν και μερικά από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει. Τα μισά σχετίζονται έμμεσα ή άμεσα με τα ταξίδια μου ή/και την ταξιδιωτική συγγραφή, ό,τι άλλο απέμεινε ανήκει στη σύγχρονη και την κλασική λογοτεχνία – δύο εξ αυτών είναι συναισθηματικοί θησαυροί.

Ένα απρόσμενο ταξίδι στη Γαλλία έγινε η αφορμή να διαβάσω το βιβλίο «Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα» του Νικολά Μπαρρό από τις Εκδόσεις Πατάκη, το οποίο και πραγματικά με ταξίδεψε στα στενά του Παρισιού, με μάγεψε με τις «εικόνες» του και, παρότι ανάλαφρο σαν βιβλίο, είχε όσα ακριβώς χρειαζόμουν για να ηρεμήσω στις διακοπές μου. Καθαρά ταξιδιωτική η γραφή, σε κάνει να θες να ανανεώσεις άμεσα το ραντεβού για Παρίσι με τον έρωτα σου. Αν δεν έχεις δε, ευκαιρία να τον γνωρίσεις, ελπίζω όμως όχι τόσο «άτσαλα» όπως η ηρωίδα του βιβλίου του.

Η Ροζαλί Λoράν είναι η ονειροπόλα ιδιοκτήτρια ενός µικρού χαρτοπωλείου στο Σαιν Ζερµαίν, την καρδιά του Παρισιού. Αν ήταν στο χέρι της, όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω της θα έστελναν κάρτες. Παρόλο που οι κάρτες µε τις ωραιότερες ευχές είναι η ειδικότητα και η επιτυχία της, τα πράγµατα δεν πηγαίνουν και τόσο καλά όσον αφορά την εκπλήρωση των δικών της ευχών.

Κάποια µέρα, ένας ηλικιωµένος κύριος, σκοντάφτοντας µέσα στο µαγαζί της, αναποδογυρίζει το σταντ µε τις κάρτες. Η Ροζαλί ανακαλύπτει ότι ο άνδρας που προσγειώθηκε ανώµαλα στη ζωή της δεν είναι άλλος από τον αγαπηµένο –και διάσηµο– συγγραφέα των παιδικών της χρόνων, Μαξ Μαρσαί. Όταν εκείνος της προτείνει να εικονογραφήσει το καινούριο του (και µάλλον τελευταίο) βιβλίο, η Ροζαλί δέχεται και µια µοναδική φιλία γεννιέται ανάµεσα στους δύο ιδιόρρυθµους καλλιτέχνες. Οι ευχές τόσων ετών αρχίζουν επιτέλους να γίνονται πραγµατικότητα, µέχρι που ένας αδέξιος Αµερικανός καθηγητής εισβάλλει στο µαγαζί της, κατηγορώντας την ίδια και τον Μαρσαί για λογοκλοπή.

Η Ροζαλί αδυνατεί να καταλάβει αν της χτυπάει την πόρτα ο έρωτας ή κάποιος µεγάλος µπελάς. (από το οπισθόφυλλο)

Δεν μπορώ να φύγω από έναν τόπο χωρίς (τουλάχιστον!) ένα βιβλίο στο χέρι, οπότε η εύρεση του κοντινότερου βιβλιοπωλείου είναι υποχρεωτική. Έτσι λοιπόν έγινε και με την επίσκεψή μου στην μεσαιωνική πόλη Καρκασσόν. Η Νότια Γαλλία με την εξαιρετική γαστρονομία και τους παραδόξως φιλικούς ντόπιους της, με έκανε να ερωτευτώ την Οξιτανία και να θέλω απλά να ανανεώνω το ραντεβού μου σε αυτόν τον τόπο. Φεύγοντας λοιπόν, κρατούσα το τελευταίο αντίτυπο που είχε το βιβλιοπωλείο Libraire Breithaupt διαθέσιμο του «Menu from the Midi» από τον Colin Duncan Taylor και την Matador Publishing. Ο Colin ζει στη νότια Γαλλία εδώ και 20 χρόνια και μέσα από τα βιβλία του μοιράζεται το πάθος του για τον πολιτισμό, τη γαστρονομία, την ιστορία και τη γλώσσα της περιοχής.

Το «Menu from the Midi» εξερευνά τη γαλλική γαστρονομία από το χωράφι του αγρότη μέχρι το τραπέζι της τραπεζαρίας. Με επίκεντρο τη Νότια Γαλλία, το βιβλίο είναι δομημένο σαν ένα μενού που καταρτίζεται προσεκτικά για να προσφέρει στον αναγνώστη μια ισορροπημένη διατροφή γαστρονομίας, ιστορίας, θρύλων και τοπικού χρώματος. Με μοναδικό τρόπο, προσθέτει σε αυτό το μείγμα μια γιορτή για τους αφοσιωμένους και παθιασμένους ανθρώπους που παράγουν μερικές από τις καλύτερες πρώτες ύλες και τρόφιμα που είναι πιθανό να δοκιμάσετε ποτέ.

Η εκτίμηση του καλού φαγητού και του κρασιού χρειάζεται το κατάλληλο περιβάλλον, τη σωστή παρέα και άφθονο χρόνο. Καθίστε αναπαυτικά, χαλαρώστε και απολαύστε τον παλαιότερο αφρώδη οίνο στον κόσμο, το le Rolls-Royce των ελιών, τη σούπα με ροζ σκόρδο, τα κρέατα του μαύρου γουρουνιού Gascon, το θρυλικό κασουλέ, το τυρί από τις σπηλιές του Roquefort και μάθετε πώς οι περίτεχνοι περιστεριώνες του Midi εξασφάλιζαν συνεχή ανεφοδιασμό σε ψητά περιστέρια.

Δεν είναι να απορεί κανείς που ο πατέρας της δημοσιογραφίας του φαγητού και των γαστρονομικών οδηγών, ο Grimod de La Reynière, είχε πει τα εξής πριν από 200 χρόνια: «Στις καλές πόλεις του Midi, ένα καλό δείπνο είναι κρατική υπόθεση. Μιλάει κανείς γι' αυτό τρεις μήνες πριν και η πέψη του διαρκεί έξι εβδομάδες». (από το οπισθόφυλλο - μεταφρασμένο από τα Αγγλικά)

Ακόμη ένα βιβλίο που διάβασα μεταξύ Ισπανίας και Γαλλίας, είναι το «Ο Τάσος Πέθανε» της Γεωργίας Δρακάκη από τις Εκδόσεις Κάκτος. Είναι συναρπαστικό να πιάνεις στα χέρια σου την καλοδουλεμένη δουλειά ενός ανθρώπου που αγαπάς, που θαυμάζεις και γνωρίζεις την ιστορία του. Μια πανέμορφη έκδοση, ένας αντι-επιτάφιος για έναν άνθρωπο που δεν είναι πια στη ζωή αλλά θα παραμείνει ζωντανός μέσα από αυτό το βιβλίο. Έχοντας διαβάσει και τα προηγούμενα βιβλία της Γεωργίας, καταλαβαίνω τους λόγους που έχει αγαπηθεί τόσο «ο Τάσος» της. Ανήκει στους ελάχιστους της γενιάς μας, καταφέρνει κάθε φορά να σε  καθηλώνει με τη γραφή της.

«Οι λέξεις κάνουν έρωτα μεταξύ τους στο βιβλίο της Γεωργίας Δρακάκη, όταν αρραβωνιάζονται με το πένθος. Από μόνες τους οι λέξεις δεν φτάνουν, αλλά, όταν αγκαλιάζουν τον θάνατο, εκεί χορεύουν τανγκό σε αυτόν τον ρυθμικό αντι-επιτάφιο». (Σωτήρης Παστάκας, ψυχίατρος - ποιητής) Δεν ξέρω να πω τίποτα για τον θάνατο. Για ό,τι δεν ξέρω τίποτα να λέω, υποψιάζομαι -δεν έχω ιδέα ποιος φταίει γι' αυτή μου την έπαρση- ότι μπορώ τα πάντα να γράψω· ασήμαντα τεφτέρια, γεμάτα παράξενα γράμματα που δεν αφορούν ούτε καν εμένα τις περισσότερες φορές, αλλά κάπως, υπαγορευμένα από πολύ ψηλά ή από πολύ χαμηλά, κομίζουν μια Χρησιμότητα.

Μέσα στο χώμα, το νεκρό σου σώμα, Τάσο, κάνει γιορτή μυστική, κι όλα τα δάκρυά μας στεγνώνουν με τα καλοκαίρια και κανένα ποτήρι δεν θα ακουμπήσει πια στο στόμα σου, χορεύοντας πρώτα γύρω από τα μακριά σου δάχτυλα. Είσαι το σύμβολο όλων των θανάτων της εποχής, είσαι εσύ ο Ωραίος μου Νεκρός, και τουλάχιστον δεν γράφω τώρα που πέθανες πρώτη φορά για σένα.

Ο θάνατος δεν χρειάζεται καμία τέχνη, δεν χρειάζεται καμία παραμυθία. Να τον απολαύσεις, καμάρι μου, πλατύτερος καθώς είσαι, σημαντικότερος, από κάθε ποίηση.

Όσο νεκρή εγώ θα απολαμβάνω κάποτε τη συντροφιά σου, κάποιο ζευγάρι μάτια, ίσως, θα διαβάζει αυτά τα έντεκα ανεπίδοτα μηνύματα μέσα σ' ένα τρένο ή σε μια τουαλέτα. Ολοζώντανο, πορφυρό, τρεμάμενο σώμα. Ζηλευτό μας. Καταλαβαίνεις; (από το οπισθόφυλλο)

Μιλώντας για αγαπημένους ανθρώπους, η Αλεξάνδρα Τσόλκα, μια γυναίκα που θαυμάζω για τη δουλειά και το ήθος της, κυκλοφόρησε το βιβλίο «Pax Americana» από τις Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Σκληρό, σχεδόν απόκοσμο, καθάριο, αληθινό όμως, με (α)σαφείς αναφορές και στην προσωπική ζωή της ίδιας στην Αμερική. Μέσα από την ωμή γραφή της βιώνεις τη ματαίωση, ενώ συνειδητοποιείς πως δεν απέχεις πολύ στην πραγματικότητα από τους ήρωές της. Ένα βιβλίο θησαυρός…

«Πρόσεξε εσύ, σήμερα, που ενοχλείσαι απ' τους ξένους, τους διαφορετικούς, αυτούς του άλλου χρώματος ή της άλλης απόχρωσης δέρματος, θρησκείας, προφοράς. Αύριο ή μεθαύριο μπορεί να είσαι αυτό ακριβώς. Μετανάστης! Πρόσφυγας! Ηλικιωμένος! Εξαρτημένος! Φτωχός! Κοίτα τι εύκολο που είναι. Είσαι αφημένος στο έλεος της εποχής σου. Και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα και, βέβαια, στην Αμερική...»

Το "Pax Americana" είναι μια ιστορία για το περιθώριο, τον ρατσισμό, τη μετανάστευση, την προσφυγιά, τη φτώχεια και την αρρώστια, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, τα γηρατειά, τις εμμονές και τις θεωρίες συνωμοσίας. Μιλά για ζωές εκτός ψηφιακής δικτύωσης, χωρίς απλικέισον ρετούς και λάικ. Δεν έχει να κάνει τόσο με την Αμερική, όσο με τον κόσμο των χαμένων της εποχής μας, που άλλαξε για όλους και παντού, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ιστορίες σκληρές για αντιήρωες που αναζητούν τη θέση τους στον νέο αυτό κόσμο. (από το οπισθόφυλλο)

Από τις νέες εκδόσεις έβαλα πολλά στο μάτι, άλλα με κέρδισαν αμέσως και άλλα ίσως όχι. Ο λόγος όμως που αγαπώ τις Εκδόσεις Κάκτος είναι γιατί πάντα θα βρεις αυτό που ψάχνεις. Στα πιο σημαντικά βιβλία που διάβασα φέτος το καλοκαίρι είναι και το «Ιχνηλατώντας τον δρόμο του μεταξιού» της Θωμαΐς Παπαθανασίου-Φωτοπούλου. Ταξιδιωτική συγγραφέας, εξερευνήτρια αυτού του κόσμου, καθηλωτική με τη γραφή της σε αυτό το οδοιπορικό.

«Η Θωμαΐς Παπαθανασίου-Φωτοπούλου φιλοδοξεί να καταλάβει μια καλή θέση στο είδος αυτό της πνευματικής δημιουργίας, με το εγχείρημά της να επανέλθει στον “Δρόμο του Μεταξιού” υπό μια σύγχρονη οπτική και με την επιστράτευση των μέσων επικοινωνίας της εποχής μας. Στην απόδοσή της συνδυάζει την αφήγηση του πραγμα��ικού, που συνάντησε στον δρόμο της, με τις ιστορικές μαρτυρίες και τις αποτυπώσεις που χάραξαν βαθιά στο έδαφος της ανθρώπινης παρουσίας οι αιώνες που πέρασαν.

»Στο κλίμα αυτό η συγγραφέας επέλεξε να ακολουθήσει τις διαδρομές των αρχαίων ταξιδευτών με τα μέσα επικοινωνίας που προσφέρει ο σύγχρονος πολιτισμός. Αναζήτησε ό,τι έχει απομείνει στις σπηλιές και τα μοναστήρια, που δεν τα χάλασε ο χρόνος και οι άνθρωποι. Γεύτηκε φαγητά παράξενα και φρούτα συμπυκνωμένης γλύκας κάτω από πλατύφυλλες κληματαριές σε πόλεις-οάσεις της ερήμου, είδε στα πρόσωπα των ανθρώπων να καθρεφτίζονται περάσματα λαών, άκουσε ερείπια αποσαθρωμένων ξενοδοχείων να σιγοψιθυρίζουν ιστορίες από το Μεγάλο Παιχνίδι, διέκρινε στα τοπικά μουσεία να ζωντανεύει η Ιστορία με οπτικοακουστικές αναπαραστάσεις, ενώ στις προθήκες τους παρελαύνει η προϊστορία του πανάρχαιου δρόμου με αινιγματικές μούμιες με κόκκινα μαλλιά και δυτικά χαρακτηριστικά.

»Το οδοιπορικό στον “Δρόμο του Μεταξιού” της Παπαθανασίου-Φωτοπούλου αποτελεί μια γοητευτική περιδιάβαση στην Ιστορία αρχαίων πολιτισμών, στην επιβίωσή τους στην εποχή μας, στις πραγματικότητες που συνθέτουν οι αντιθέσεις που ύφανε η συνάντηση της Ιστορίας με την εποχή μας στην ασιατική ενδοχώρα. Η διήγησή της είναι γλαφυρή, αυθεντικά παραστατική, πλημμυρισμένη από τα συναισθήματα που προκαλεί στον “οδοιπόρο” η διαρκής εναλλαγή των παραστάσεων του δρώντος κόσμου με τον κόσμο της Ιστορίας». (από τον πρόλογο του βιβλίου - Γιώργος Κοντογιώργης)

Η πρόσφατη επίσκεψή μου στο Λανθαρότε για δεύτερη φορά, στάθηκε η αφορμή να ξαναδιαβάσω το «Κάιν» του Ζοζέ Σαραμάγκου. Ο Ζοζέ έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του -όπου και απεβίωσε το 2010- στο Λανθαρότε της Ισπανίας, σε ένα ονειρικό σπίτι γεμάτο πολύτιμα έργα τέχνης το οποίο μπορείς και να επισκεφτείς. Πριν τρία χρόνια, στην πρώτη μου επίσκεψη στο νησί, είχα την τιμή να μάθω για τη ζωή και το έργο του Ζοζέ από την Άλμπα, μια Ισπανή εκδότρια ταξιδιωτικών βιβλίων με έδρα την Ανδαλουσία, που έτυχε να κάνει λογοτεχνικό ταξίδι με εθελοντική εργασία στο μουσείο του. Συναρπαστική είναι και η βιβλιοθήκη με το γραφείο του, η οποία συμπεριλαμβάνει όλα τα βιβλία που έχουν εκδοθεί από τον ίδιο, ακόμα και τα μεταφρασμένα. Είτε το πιστεύεις είτε όχι, το μικροσκοπικό gift shop του σπιτιού-μουσείου είχε ένα μονάκριβο αντίτυπο στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Το διάβασα απνευστί τότε και τώρα, είναι σίγουρα ένα από τα βιβλία που καθόρισαν την πορτογαλόφωνη αλλά και την παγκόσμια λογοτεχνία. Το «Κάιν» είναι το τελευταίο μυθιστόρημα το Ζοζέ Σαραμάγκου.

Ένας Θεός νάρκισσος, προικισμένος με μια εξαιρετικά ευέλικτη συνείδηση, που συμφωνεί μ��ζί του ό, τι κι αν αυτός κάνει, κι ένας πρώιμος αντάρτης, ο Κάιν, είναι οι πρωταγωνιστές του πιο απολαυστικού μυθιστορήματος του Ζοζέ Σαραμάγκου, που έμελλε να είναι το τελευταίο του. Η Βίβλος, ένα από τα πιο άγρια βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ και που, κατά τον διάσημο νομπελίστα συγγραφέα, δεν θα έπρεπε να πέφτει ποτέ στα χέρια των παιδιών, ξαναγράφεται από τον ίδιο με απρόβλεπτο τέλος, δίνοντας την ευκαιρία για έναν σπαρταριστό διάλογο μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Εξάλλου "η ιστορία των ανθρώπων είναι η ιστορία της ασυνεννοησίας τους με το Θεό - ούτε αυτός καταλαβαίνει εμάς, ούτε εμείς εκείνον". (από το οπισθόφυλλο)

Στο τελευταίο ταξίδι του καλοκαιριού, στην Καλαμάτα, διάβασα δύο κλασικά έργα από τις Εκδόσεις Ποικίλη Στοά που πιάνουν ελάχιστο χώρο στη βαλίτσα μεν, δίνουν βαθύ πλούτο στο μυαλό και την ψυχή δε, ειδικά αν είσαι λάτρης της κλασικής λογοτεχνίας. Ο Ιρλανδός Όσκαρ Ουάιλντ και το διήγημα μυστηρίου του «Το έγκλημα του Λόρδου Άρθουρ Σάβιλ» είναι η τέλεια παρέα στις διακοπές σου. Θα αφήσω το οπισθόφυλλο του να μιλήσει, μιας και νομίζω θα σε καλύψει απόλυτα:

Το παρόν διήγημα θεωρείται από τους μελετητές του Όσκαρ Ουάιλντ ένα διαχρονικό κόσμημα της εργογραφίας του. Άψογο στυλ γραφής, άμεσο και κομψό. Πιέζει αφόρητα τα λογοτεχνικά κλισέ, σε βαθμό θραύσης, και ταυτόχρονα περιγελά την αριστοκρατία. Το διαλογικό μέρος, επίσης, αποτυπώνει τις μεγάλες δυνατότητες του Ουάιλντ και ως θεατρικού συγγραφέα. Οι γυναίκες είναι επιπόλαιες και οι άντρες ξεστομίζουν κοινοτοπίες, με περίσσευμα σοβαροφάνειας. Οι καταστάσεις μέσα στις οποίες μπλέκεται ο βασικός χαρακτήρας είναι ιδιοφυείς. Παράδειγμα: Η λογική του Λόρδου Άρθουρ Σάβιλ μπορεί να τον οδηγήσει στον φόνο επειδή πιστεύει φανατικά στη Μοίρα. Οι συνέπειες της πίστης αυτής τον καταδικάζουν να ζει σ' έναν φαύλο κύκλο ψεμάτων.

Ένα δεικτικό αφήγημα μυστηρίου με σαιξπηρικές αναφορές, μαύρο χιούμορ και κοινωνική κριτική με κωμικές προεκτάσεις, που το απολαμβάνει ο αναγνώστης μέχρι σήμερα. (από το οπισθόφυλλο)

Οι «Τρεις γοτθικές αλληγορίες» του Ναθάνιελ Χόθορν εξερευνούν έναν κόσμο σκοτεινό, άγριο και θρηνητικό, όμως, και πολύ καθαρό. Αν σε ενδιαφέρει ο σκοτεινός ρομαντισμός και οι σύντομες ιστορίες, αυτές οι αλληγορίες είναι σίγουρο πως δεν θα σου περάσουν αδιάφορες.

Ο Ναθάνιελ Χόθορν είναι ένας από τους πατριάρχες του σκοτεινού ρομαντισμού, μαζί με τον Χέρμαν Μέλβιλ και τον Έντγκαρ Άλαν Πόε. Σε αρκετά από τα έργα των μεγάλων αυτών αφηγητών δίνεται έμφαση στην ανθρώπινη απογοήτευση, που με τη σειρά της πυροδοτεί απώλεια ορθοκρισίας. Αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν ως συνέπεια τη μετακύλιση των όποιων καλών προθέσεων προς το κακό και την αυτοκαταστροφή. Όμως ο συγγραφέας δεν έμεινε μόνο εκεί. Η αγάπη του για τις ιστορίες φαντασμάτων σε συνδυασμό με το στοιχείο του υπερφυσικού τον οδήγησαν στην υιοθέτηση της γοτθικής λογοτεχνικής τεχνοτροπίας.

Η περιοχή της Νέας Αγγλίας και τα μυστικά της αναβιώνουν ήδη στις πρώτες του συγγραφικές προσπάθειες. Ηθικές αλληγορίες που διακατέχονται από έναν έντονο αντιπουριτανισμό και διακρίνονται για τον εναγκαλισμό τους με τον συμβολισμό. Σε αυτόν τον τόμο παρατίθενται τρία ενδεικτικά αφηγήματα της περιόδου 1832-1836. (από το οπισθόφυλλο)

Φεύγοντας από την Ελλάδα η βαλίτσα μου είχε μόνο(!) βιβλία, μιας και άφησα τα ρούχα μου πίσω για το επερχόμενο ταξίδι στην Αθήνα. Το μόνο που κατάφερα να «εξερευνήσω» μέσα σε αυτές τις μέρες που είμαι πίσω είναι τον γαστρονομικό και πολιτιστικό θησαυρό του βιβλίου «Εδεσματολόγιον Πελοποννήσου» της Έφης Γρηγοριάδου από τις Εκδόσεις Σαββάλας. Είναι το πέμπτο βιβλίο της σειράς Εδεσματολόγιων που μπαίνει στη βιβλιοθήκη μου, μετά από αυτά της Ρόδου, Κρήτης, Κωνσταντινούπολης και Σμύρνης. Η σειρά αυτή, όχι μόνο έχει παραδοσιακές συνταγές όπως τις μαγειρεύουν οι ντόπιοι, αλλά ιστοριογραφεί και χαρτογραφεί όλα τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου.

Αυθεντικές συνταγές μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής.

Πολλές φορές το μελάνι γιατρεύει τις πληγές. Όταν όμως ξεκινάς να γράφεις, καταλαβαίνεις ότι το μελάνι είναι πικρότερο απ' όλα τα φαρμάκια.

Ήθελα να γράψω για το σπίτι των παιδικών μου χρόνων. Για το χώμα που αγάπησα και που δεν πρόλαβα να φυτέψω ποτέ. Ήθελα να γράψω για τις ελιές απέναντι από το σπίτι μας, τις παπαρούνες, τους νάρκισσους και τα βότανα. Να γράψω για τον ήλιο που έδυε στη θάλασσα, βουτηγμένος σαν γλυκό βύσσινο. Για τον ήλιο που ζέσταινε τις καρδιές των ανθρώπων. Για το εξαίσιο θαύμα της αυγής, που κάθε πρωί έκανε τη δουλειά του, απλώνοντας τριανταφυλλιές ανταύγειες στον ορίζοντα χαρακώνοντας απαλά τη θάλασσα, για να αρχίσουν μετά να γράφουν κύκλους τα γλαρόνια. Τότε που μυρίζαμε τα λουλούδια, ακούγαμε τις μουσικές των πουλιών, ιδρώναμε πάνω στο χορό μας, βλέπαμε τον ήλιο να ανατέλλει και μετρούσαμε τ' αστέρια που πλησίαζαν τόσο κοντά μας και έμοιαζαν με λάμπες από φως χαμένες στο άπειρο και στο χρόνο. Με τ' ολόγιομο φεγγάρι να υφαίνει τη γαλήνη της νύχτας αδιάφορα, και εμείς, μικρά παιδιά τότε, να ξετυλίγουμε το κουβάρι των αναμνήσεων της γιαγιάς και της μαμάς και να απολαμβάνουμε μανιάτικες λιχουδιές.

Εικόνες μοναδικές που ποτέ δε γράφτηκαν σε χαρτί, αλλά καταγράφηκαν στην παιδική μας ψυχή... (από το οπισθόφυλλο)

Ποιο βιβλίο μου προτείνεις να διαβάσω μετά;

[syntages-food]

Σούπα πατάτας

[eclecticstarlightblogger]

Νηστίσιμο μπουρανί (σούπα με άγρια χόρτα)

Υλικά Μερίδες: 2 1 κιλό χόρτα για πίτα 1 ξερό κρεμμύδι, ψιλοκομμένο 1/2 φλιτζ. τσαγιού λάδι αλάτι και πιπέρι 2/3 φλιτζ. τσαγιού πλιγούρι λεμόνι όσο θέλουμε Διαδικασία Για το μπουρανί (σούπα με άγρια χόρτα), καθαρίζουμε, πλένουμε και ψιλοκόβουμε τα χόρτα. Βάζουμε στην κατσαρόλα νερό, περίπου 2 λίτρα, και το αφήνουμε να βράσει. Ρίχνουμε τα χόρτα. […] Νηστίσιμο μπουρανί (σούπα με άγρια χόρτα) –…

[thoughtfullyblogger]

Νηστίσιμο μπουρανί (σούπα με άγρια χόρτα)

Υλικά Μερίδες: 2 1 κιλό χόρτα για πίτα 1 ξερό κρεμμύδι, ψιλοκομμένο 1/2 φλιτζ. τσαγιού λάδι αλάτι και πιπέρι 2/3 φλιτζ. τσαγιού πλιγούρι λεμόνι όσο θέλουμε Διαδικασία Για το μπουρανί (σούπα με άγρια χόρτα), καθαρίζουμε, πλένουμε και ψιλοκόβουμε τα χόρτα. Βάζουμε στην κατσαρόλα νερό, περίπου 2 λίτρα, και το αφήνουμε να βράσει. Ρίχνουμε τα χόρτα. […] Νηστίσιμο μπουρανί (σούπα με άγρια χόρτα) –…

[greekblogs]

Νηστίσιμο μπουρανί (σούπα με άγρια χόρτα)

Υλικά Μερίδες: 2 1 κιλό χόρτα για πίτα 1 ξερό κρεμμύδι, ψιλοκομμένο 1/2 φλιτζ. τσαγιού λάδι αλάτι και πιπέρι 2/3 φλιτζ. τσαγιού πλιγούρι λεμόνι όσο θέλουμε Διαδικασία Για το μπουρανί (σούπα με άγρια χόρτα), καθαρίζουμε, πλένουμε και ψιλοκόβουμε τα χόρτα. Βάζουμε στην κατσαρόλα νερό, περίπου 2 λίτρα, και το αφήνουμε να βράσει. Ρίχνουμε τα χόρτα. […] Νηστίσιμο μπουρανί (σούπα με άγρια χόρτα) –…

[skandaladiaplokidiafthora]

Νηστίσιμο μπουρανί (σούπα με άγρια χόρτα)

Υλικά Μερίδες: 2 1 κιλό χόρτα για πίτα 1 ξερό κρεμμύδι, ψιλοκομμένο 1/2 φλιτζ. τσαγιού λάδι αλάτι και πιπέρι 2/3 φλιτζ. τσαγιού πλιγούρι λεμόνι όσο θέλουμε Διαδικασία Για το μπουρανί (σούπα με άγρια χόρτα), καθαρίζουμε, πλένουμε και ψιλοκόβουμε τα χόρτα. Βάζουμε στην κατσαρόλα νερό, περίπου 2 λίτρα, και το αφήνουμε να βράσει. Ρίχνουμε τα χόρτα. […] Νηστίσιμο μπουρανί (σούπα με άγρια χόρτα) –…

[crisismonitor]

Το κύκνειο άσμα Μπάιντεν... ήταν "σούπα"

Με σύντομο διάγγελμα σε ώρα υψηλής τηλεθέασης από το Οβάλ Γραφείο, ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει την κούρσα επανεκλογής, δίνοντας χώρο σε νεότερες φωνές, απέφυγε όμως να αναφερθεί στο επίμαχο θέμα που δεν είναι άλλο, παρά η κατάσταση της υγείας του. Ο Τζο Μπάιντεν δήλωσε ότι αποσύρει την υποψηφιότητά του για επανεκλογή παρά το γεγονός ότι πίστευε πως το έργο του και η ηγεσία του άξιζαν μια δεύτερη θητεία. Δήλωσε ότι ήρθε η ώρα για “νέες φωνές, φρέσκες φωνές — ναι, νεότερες φωνές” που θα οδηγηθούν από μια νέα γενιά ηγεσίας στην Αμερική. Ο Μπάιντεν, στο κύκνειο άσμα του προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για την κατάσταση της υγείας του, αναφερόμενος αρχικά στην ανάγκη ανανέωσης και ακολούθως στην ανιδιοτελή του απόφαση να ενώσει το κόμμα, λέγοντας " είναι ξεκάθαρο για μένα ότι πρέπει να ενώσω το κόμμα μου.". Συνεχίζοντας, απέδωσε -εμμέσως- την απόφασή να αποσυρθεί στην ανάγκη διάσωσης της Δημοκρατίας, υπονοώντας ότι κινδυνεύει από ενδεχόμενη επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. "Σεβομαι αυτό τον θεσμό (office), αλλά αγαπώ τη χώρα μου περισσότερο," είπε στην πρώτη του ομιλία από τότε που παρέδωσε το δαχτυλίδι της ηγεσίας στην Καμάλα Χάρις, η οποία είναι το φαβορί για το χρίσμα των Δημοκρατικών. "Τίποτα — τίποτα — δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη διάσωση της Δημοκρατίας μας. Αυτό περιλαμβάνει την προσωπική φιλοδοξία." Ο Μπάιντεν δεν απάντησε ευθέως τις ανησυχίες για την ηλικία και την υγεία του, που τον οδήγησαν σε πρόωρη έξοδο από την κούρσα. Αντίθετα, δεσμεύτηκε να συνεχίσει να εργάζεται σε θέματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, προσπαθώντας να προωθήσει την ατζέντα του για τις επόμενες 180 ημέρες, ακόμα πρόεδρος υπό προθεσμία. Η διάρθρωση της ομιλίας του Μπάιντεν Η ομιλία του Biden ήταν επενδεδυμένη με ιστορία, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ο πρώτος πρόεδρος μετά τον Lyndon B. Johnson που αποχωρεί από τη διεκδίκηση άλλης θητείας. Στην αρχή, ο Μπάιντεν απαρίθμησε παρελθόντες προέδρους, συμπεριλαμβανομένων των George Washington, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln, και FDR, και τα παραδείγματα που άφησαν για το έθνος. "Σε αυτόν τον ιερό χώρο, περιβάλλομαι από πορτρέτα εξαιρετικών Αμερικανών προέδρων," είπε ο Biden. Η απόφαση του Biden είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτη δεδομένου πόσο αργά έγινε στο πολιτικό ημερολόγιο. Η Ημέρα των Εκλογών είναι λίγο πάνω από 100 ημέρες μακριά. Επίσης, ανέδειξε την Αντιπρόεδρό του Καμάλα Χάρις, την οποία υποστήριξε για την προεδρία και την οποία επαίνεσε. Σημεία των δηλώσεων Μπάιντεν Ως ο γηραιότερος πρόεδρος στην ιστορία της χώρας, η έκκλησή του για "νέες φωνές" ήταν ακόμη πιο αξιοσημείωτη δεδομένου ότι υπήρξε ένα από τα πρόσωπα της λεγόμενης "γεροντοκρατίας" των ΗΠΑ. "Αποφάσισα ότι ο καλύτερος τρόπος προς τα εμπρός είναι να περάσω τη δάδα σε μια νέα γενιά," είπε. "Είναι ο καλύτερος τρόπος για να ενώσουμε το έθνος μας. Ξέρετε, υπάρχει χρόνος και τόπος για μακρά χρόνια εμπειρίας στη δημόσια ζωή. Υπάρχει επίσης χρόνος και τόπος για νέες φωνές, φρέσκες φωνές, ναι, νεότερες φωνές. Και αυτός ο χρόνος και ο τόπος είναι τώρα." Πριν αποσυρθεί, ο Μπάιντεν αντιμετώπισε ισχυρή εσωκομματική αντιπολίτευση, καθώς αμφισβητήθηκε έντονα η ικανότητά του να νικήσει τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο Μπάιντεν δεν κατάφερε ποτέ να καθησυχάσει το κόμμα, ενώ η εμφάνισή του στο debate απέναντι στον Τραμπ έκανε τα πράγματα χειρότερα. Ακόμη και η παρουσία του στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του NATO ενέτεινε τις ανησυχίες, αντί να καθησυχάσει. Η εσωτερική σύγκρουση ήταν τέτοια που ορισμένοι χορηγοί απείλησαν ακόμη και να μην χρηματοδοτήσουν άλλους Δημοκρατικούς μέχρι να αποσυρθεί ο Μπάιντεν. Παρ' όλα αυτά, πολλοί Δημοκρατικοί ήταν πεπεισμένοι ότι ο Μπάιντεν δεν θα εγκαταλείψει. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του προσπαθώντας να κερδίσει την προεδρία. Οι Ρεπουμπλικάνοι απαξιώνουν τον Μπάιντεν Η εκστρατεία του Ντόναλντ Τραμπ και πολλοί Ρεπουμπλικάνοι ζητούν την παραίτηση Μπάιντεν, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι ικανός να διοικήσει τη χώρα αν δεν μπορεί να διεκδικήσει την επανεκλογή του. Ειδικότερα, ο Πρόεδρος της Βουλής Μάικ Τζόνσον και άλλα μέλη της ηγεσίας των Ρεπουμπλικάνων έχουν ζητήσει από τον πρόεδρο να παραιτηθεί εάν δεν μπορεί να διοργανώσει μια εκστρατεία επανεκλογής. Ορισμένοι αξιωματούχοι της εκστρατείας του Τραμπ έχουν επίσης τροφοδοτήσει θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με την υγεία του Μπάιντεν, δεδομένου ότι πριν από την ομιλία της Τετάρτης, είχε κυρίως αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή καθώς ανάρρωνε από τον COVID-19. Ο Τραμπ δήλωσε ότι ...δεν εντυπωσιάστηκε από την ομιλία. "Η ομιλία του ανέντιμου Τζο Μπάιντεν στο Οβάλ Γραφείο ήταν μετά βίας κατανοητή, και τόσο κακή!" έγραψε ο πρώην πρόεδρος στο Truth Social. Ο Chris LaCivita, ένας από τους επικεφαλής της εκστρατείας του Trump, είπε ότι θα πιέσουν τα τηλεοπτικά δίκτυα να δώσουν στην εκστρατεία τους "ίσο χρόνο." Παρά την εστίαση στη Χάρις, ο Μπάιντεν ήταν σαφής ότι σκοπεύει να αξιοποιήσει στο έπακρο τους εναπομείναντες μήνες του στο γραφείο. Ο Λευκός Οίκος έχει απορρίψει τις ανησυχίες ότι τώρα είναι "κουτσός πάπια." "Τους επόμενους έξι μήνες, θα επικεντρωθώ στο να κάνω τη δουλειά μου ως πρόεδρος," είπε. Επίδραση της ομιλίας του Μπάιντεν - Πολιτικό Κλίμα: Η απόσυρση του Μπάιντεν και η έκκληση για νέες φωνές θα μπορούσαν να αναζωογονήσουν το Δημοκρατικό Κόμμα και να δώσουν ώθηση σε νέους ηγέτες. Η αναφορά στους ιστορικούς προέδρους και η δήλωσή του για ενότητα μπορεί να εμφυσήσουν αλλαγή στο πολιτικό κλίμα. - Υποστήριξη για την Χάρις: Η υποστήριξη του Μπάιντεν για την Καμάλα Χάρις και η προώθησή της ως διαδόχου του ενδέχεται να ενισχύσουν τη θέση της στο κόμμα και να διευκολύνουν τη μεταβίβαση της ηγεσίας. - Δυναμική με τον Τραμπ: Η ομιλία του Μπάιντεν και οι αντιδράσεις των Ρεπουμπλικάνων, όπως η οργή τους και οι θεωρίες συνωμοσίας, δείχνουν ότι η απόσυρσή του θα μπορούσε να επηρεάσει τη δυναμική της αντιπαράθεσης με τον Τραμπ, δημιουργώντας νέες προκλήσεις και ευκαιρίες για τους υποψήφιους.   Read the full article

[justforbooks]

Φαγητά που μισούσες όταν ήσουν παιδί, αλλά τώρα λατρεύεις

1 Φακές

Στη τρυφερή ηλικία έχαναν από χέρι και όχι μόνο λόγω εμφάνισης: καφέ χρώμα στο τραπέζι, σε νερουλή μορφή, με ελαφρά χωμάτινη γεύση;

Αν η μαμά σου δεν ήταν μερακλού να τις σoτάρει λίγο με το κρεμμυδάκι και το σκόρδο πριν βάλει το δεύτερο νερό για τη βράση και να τις συνοδεύσει με κανένα τηγανητό λουκανικάκι, παστό ψαράκι ή μια καλή φέτα και φρέσκο ψωμί, μπορεί και να μην ακουμπούσες καν τις φακές που παραμύριζαν σκόρδο και δάφνη στους αγνούς παιδικούς γευστικούς κάλυκές σου.

Τώρα, όμως, που οι φακές σαλάτα και η σούπα φιγουράρουν σε όλα τα τρέντι εστιατόρια, το ξανασκέφτεσαι! Οι φακές είναι οικονομικές, θρεπτικές και ως τέτοιες τις μαγειρεύεις τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Σούπα φακές, ναι, αλλά πιο πικάντικη ίσως, με λίγο κάρι, καυτερή πιπερίτσα ή κουρκουμά; Εναλλακτικά, τώρα το καλοκαίρι ετοιμάζεις μια εύκολη, γρήγορη (οι φακές θέλουν λίγο παραπάνω από μισή ώρα βράσιμο περίπου ), πολύχρωμη, δροσερή σαλάτα με κυβάκια ντομάτας, αγγουριού, σέλερι, πράσινης και κόκκινης πιπεριάς και μια έντονη σος από ελαιόλαδο, μουστάρδα ντιζόν, μέλι, λεμόνι και ξίδι βαλσαμικό. Μπαίνει και σε ταπεράκι για το γραφείο την επομένη!

2 Φασόλια

Μάλλον θυμάσαι με βαρεμάρα τη φασολάδα που έμπαινε μια φορά την εβδομάδα στο τραπέζι. Αν ήταν πηχτή με καλοβρασμένα τα φασόλια και τα καροτάκια, ίσως ξεπερνούσες την έντονη γεύση του σέλινου και τη δοκίμαζες, όχι ότι τη λαχταρούσες κιόλας... Άσε που, αν η μαμά ετοίμαζε ένα καζάνι λες και θα έτρωγε όλο το στρατόπεδο Παλάσκα, έμενε και για την επομένη... και τη μεθεπομένη...

Στην τελευταία εκδρομή, όμως, με φίλους γκουρμέ στο Πήλιο (που δεν έβλεπαν την ώρα να πάνε στο ταβερνάκι της Τσαγκαράδας που κάνει φανταστική φασολάδα) το ξανασκέφτηκες και όταν δοκίμασες (και είδες το φως!), την ξανάβαλ��ς στο τραπέζι σου.

Πλέον αγοράζεις βιολογικά φασόλια επιλεγμένων παραγωγών, τα μουλιάζεις αποβραδίς και κάνεις τα μισά σούπα και τα μισά τα βράζεις και μετά τα σοτάρεις με λίγο φρέσκο και ξερό κρεμμύδι, κυβάκια από κολοκυθάκι, φρέσκο ψιλοκομμένο σέλερι, κόκκινη πιπεριά, τριμμένο καρότο, πολύ λεμόνι, λίγο λάδι και πάρα πολύ κόλιανδρο ή μαϊντανό.

Ξέχασες την κονσέρβα τόνου ή λίγη ψιλοκομμένη ρέγκα, ροδοψημένο λουκάνικο σε ροδέλες, βραστό αυγό ή τραγανό μπέικον; Πρόσθεσέ το για ένα πεντανόστιμο, υπερπλήρες γεύμα με όλα τα καλά!

(Για τη σούπα έχεις ήδη πάρει τη συνταγή από την Τσαγκαράδα, που περιέργως μοιάζει λίγο με της μαμάς, αλλά έχει λιγότερο σέλινο...)

3 Φασολάκια λαδερά

Ακόμα απορείς γιατί όταν άλλος τα καθάριζε (αφαιρώντας τις πλαϊνές ίνες), τα γιάχνιζε ελαφρά και τα έδενε με τη φρέσκια, ψιλοκομμένη ντοματούλα δεν τα ήθελες. Τώρα, όπου τα βρεις, τα απολαμβάνεις γιατί τις λίγες φορές που τα μαγείρεψες μόνος κουράστηκες από την προετοιμασία που χρειάζονται, ενώ, κατά τ' άλλα, είναι ένα νόστιμο καλοκαιρινό πιάτο, μάλλον μέτριας δυσκολίας.

4 Πατζάρια

Όχι μόνο τα γουλιά αλλά και τα κοτσάνια και τα φύλλα τους τρως πλέον. Μόνο που τα προτιμάς, ίσως, ωμά; Περίεργα πράγματα...

Τρίψ' τα στο χονδρό του τρίφτη, ανακάτεψέ τα με επίσης χονδροτριμμένο καρότο και ρέβα (που έχει μια έντονη πιπεράτη γεύση σαν ραπανάκι), αλάτισε ελαφρά και στείψε μισό καλοκαιρινό πορτοκάλι Μέρλιν. Άφησέ τα για μισή ώρα και στο τέλος πρόσθεσε το ελαιόλαδο και λίγα καβουρντισμένα αμύγδαλα. Έχεις μια σαλάτα με ωμά λαχανικά και απίστευτη γεύση. Γιατί να τα παρα-βράζεις τα παντζάρια σαν τη μαμά; (Τα κοτσάνια και τα φύλλα, αφού τα ψιλοκόψεις, θα τα σοτάρεις με λάδι και σκόρδο και θα φτιάξεις τις πιο νόστιμες χορτοφαγικές καλοκαιρινές μπρουσκέτες! Δεν πετάς τίποτε από το καλό, βιολογικό, φρέσκο παντζάρι!)

5 Μπάμιες

Η βλεννώδης ουσία και η χνουδωτή υφή τους φταίει για όλα τα παιδικά τραύματα που αποκλείουν τις μπάμιες για δεκαετίες από το τραπέζι μας πριν επανέλθουν θριαμβευτικά δίπλα στο καλοκαιρινό κοτόπουλο στον φούρνο! Μαγικό πιάτο μοναδικής απόλαυσης, που αν ακόμα και τώρα δεν το αγαπάς, πρέπει να το δοκιμάσεις, τουλάχιστον μια φορά, από μερακλή μάγειρα για να αισθανθείς τη νοστιμιά της μπάμι��ς. Άσε που η μπάμια, αν είσαι χορτοφάγος ή βίγκαν, θα σου δώσει αρκετό... ασβέστιο!

Ο βαθμός δυσκολίας παραμένει από τους πλέον υψηλούς στην ελληνική κουζίνα λόγω του καθαρίσματος της μπάμιας που απαιτεί δεξιοτεχνία Γιαπωνέζου sushimaster, αλλά αξίζει να τολμήσεις να το μαγειρέψεις για σπέσιαλ περιπτώσεις...

6 Χόρτα βραστά

Αν το πρώτο βραστό χόρτο που δοκίμασες ήταν το πικρό ραδίκι ή ο χνουδωτός ζοχός, τότε έχεις δίκιο. Τα τρυφερά στοματάκια δεν είναι γι' αυτά τα χόρτα των ενήλικων γούστων. Υπάρχουν, όμως, και τα γλυκά χόρτα, τα τρυφερά βλίτα που κάνουν μια ωραία, ανοιξιάτικη και καλοκαιρινή σαλάτα με πολλή χλωροφύλλη, που ο οργανισμός σου τη χρειάζεται για να παραμείνει υγιής.

Τα αγοράζεις από τη λαϊκή (δεν χρειάζεται να αγοράσεις όλο το δεμάτι που σου προτείνουν, το μισό αρκεί), τα βράζεις σε αλατισμένο νερό, τα τρυπάς με το πιρούνι για να δεις αν έβρασαν καλά και τα σουρώνεις. Λάδι, αλάτι και λεμόνι και τα βραστά βλίτα σε απαλλάσσουν από τη βαρετή παρουσία της χωριάτικης κάθε μέρα το καλοκαίρι... Αμάν πια με την ντομάτα!

7 Ψαρόσουπα

Πέτυχες κόκαλο στη ψαρόσουπα και έκτοτε ορκίστηκες να μην την ξαναφάς π-ο-τ-έ; Μέγα λάθος! Τώρα που ενηλικιώθηκες και πρόσφατα αγόρασες και σήτα δώσε στην ψαρόσουπα μια ακόμα ευκαιρία. Είναι κρίμα να μην ξέρεις να τη μαγειρεύεις και να μη την παραγγέλνεις όπου την πετυχαίνεις καλομαγειρεμένη. (Ο ψαράς σου θα σου δώσει την καλύτερη συνταγή, κάθε ψαράς ισχυρίζεται ότι έχει τη καλύτερη!)

8 Σπανακόρυζο

Το ριζότο είναι πλέον παρελθόν. Το σπανακόρυζο με φρέσκο κρεμμυδάκι, αρωματικό ρύζι μπασμάτι και όχι Καρολίνα, όπως έβαζε η μαμά σου, πολύ άνηθο και λεμονάκι είναι το πιάτο που όλοι οι Έλληνες σεφ λατρεύουν να ξανασχεδιάζουν! Έτοιμο σε 20 λεπτά, ένα κιλό σπανάκι, ένα μάτσο φρέσκα κρεμμυδάκια και μισό ματσάκι άνηθο και 3-4 κουταλιές της σούπας χρειάζεσαι για να ξεχάσεις το ιταλικό ριζότο και να αλλαξοπιστήσεις στο σπανακόρυζο (και τον χειμώνα στο λαχανόρυζο/πρασόρυζο κ.ο.κ.).

9 Μυαλά αρνίσια, συκώτι, εντόσθια γενικά...

Υπάρχει ένας αστικός μύθος, ας τον πω καλύτερα μια ιστορία, που μου έχει κάνει εντύπωση: στο χασάπικο που προτιμώ στη Βαρβάκειο Αγορά υπάρχει ένας πελάτης που κάθε Τρίτη περνά και αγοράζει από εκεί όλα τα αρνίσια μυαλά του κρεοπωλείου! Τι τα κάνει, αναρωτιέμαι... Τέλος πάντων, επειδή το συκώτι τηγανητό είναι μια εξαιρετική λιχουδιά και τα αρνίσια μυαλά πανέ εξίσου, όπου τα βρεις καλομαγειρεμένα, δοκίμασέ τα. Δύσκολα πιάτα για ερασιτέχνες, αλλά ΑΑΑ μεζές για άνω των 18... Άντε, 28...

10 Μαϊντανός/κόλιανδρος

Το εκνευριστικό πρασινάκι, ο διακοσμητικός μαϊντανός, που απορούσες γιατί το κοτσάριζαν παντού στα εστιατόρια, ακόμα και όταν, ως παιδί, παράγγελνες μόνο μια μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα! Το κόλιανδρο το έμαθες πολύ αργότερα, όταν αναρωτήθηκες τι δίνει άρωμα και φρεσκάδα στα κάρι και τα ταϊλανδέζικα φαγητά. Τώρα αγοράζεις τουλάχιστον δυο μάτσα μαϊντανό κάθε φορά που ψωνίζεις στη λαϊκή κι ετοιμάζεις ένα δροσερό ντιπάκι φουλ στον σίδηρο (4 φέτες ψωμί μόνο ψίχα, χυμός μισού λεμονιού, ελαιόλαδο, αλάτι/πιπέρι, σκόρδο και ντιζόν μουστάρδα, όλα στο μπλέντερρρ!).

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[kalofagas-ca]

Tarator Cold Cucumber Soup (Σούπα ταρατόρ) | Kalofagas.ca