#υπόκωφοι

[romios-gr]

Προάγγελος μεγάλου σεισμού – «Οι υπόκωφοι ήχοι που φέρνουν Ρίχτερ δυστυχώς ακούστηκαν» Στην περιοχή του Μπινγκιόλ στην ανατολική Τουρκία φοβούνται μεγάλο σεισμό – Οι λόγοι της έκδηλης ανησυχίας. Απόκοσμοι ήχοι που προέρχονταν από τα έγκατα της γης στην περιοχή του Μπινγκιόλ στην ανατολική Τουρκία προκάλεσαν πανικό στους πολίτες. Οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ανησύχησαν ότι «έρ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/proaggelos-megaloy-seismoy-oi-ypokofoi-ichoi-poy-fernoyn-richter-dystychos-akoystikan/

[rulinarulina]

Υπόκωφοι ήχοι ακούγονται στην Τουρκία – Γιατί «βρυχάται» η γη

Τι συμβαίνει στην Τουρκία με τους ήχους που ακούγονται κάτω από το έδαφος  Με τη ραγδαία μείωση της στάθμης των υπόγειων υδάτων στην πεδιάδα του Ικονίου, οι σχηματισμοί καταβόθρων έχουν ��τάσει σε ανησυχητικά επίπεδα. Σε μετρήσεις που έγιναν τον τελευταίο χρόνο, διαπιστώθηκε ότι η στάθμη των υπόγειων υδάτων σε ορισμένες περιοχές έπεσε έως και 20 μέτρα. Αυτή η κατάσταση πυροδοτεί σχηματισμούς…

[kastoriafm]

Σεισμοί στη Λέσβο: Υπόκωφοι κρότοι ακούγονται μετά τα Ρίχτερ ‑ Πώς εξηγεί το φαινόμενο ο Λέκκας

Κλίμα ανησυχίας εκφράζεται τις τελευταίες ώρες από τους ειδικούς σε ό,τι αφορά στην «πλούσια» σεισμική δραστηριότητα στην περιοχή της Λέσβου, μετά τη νέα ισχυρή σεισμική δόνηση που σημειώθηκε σήμερα το πρωί στις 09:38 στο νησί. Ο νέος σεισμός, μεγέθους 4,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, μόλις πέντε χιλιόμετρα ανατολικά νοτιοανατολικά της Μήθυμνας, σημειώθηκε τρεις ημέρες μετά […]

The post Σεισμοί στη Λέσβο: Υπόκωφοι κρότοι ακούγονται μετά τα Ρίχτερ ‑ Πώς εξηγεί το φαινόμενο ο Λέκκας appeared first on Kastoria Fm 9.15.

from Kastoria Fm 9.15 https://kastoriafm.gr/%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%ce%af-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%bb%ce%ad%cf%83%ce%b2%ce%bf-%cf%85%cf%80%cf%8c%ce%ba%cf%89%cf%86%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%cf%81%cf%8c%cf%84%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%ba%ce%bf/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=%25cf%2583%25ce%25b5%25ce%25b9%25cf%2583%25ce%25bc%25ce%25bf%25ce%25af-%25cf%2583%25cf%2584%25ce%25b7-%25ce%25bb%25ce%25ad%25cf%2583%25ce%25b2%25ce%25bf-%25cf%2585%25cf%2580%25cf%258c%25ce%25ba%25cf%2589%25cf%2586%25ce%25bf%25ce%25b9-%25ce%25ba%25cf%2581%25cf%258c%25cf%2584%25ce%25bf%25ce%25b9-%25ce%25b1%25ce%25ba%25ce%25bf

[xrwmatatuflou]

31/12/20

Σπασμένα κλαδιά οι ώμοι,

Κάτσαν βαριοί οι πόνοι.

Φύγαν από την ψυχή,

Πάει αυτή, έσπασε καιρό τώρα.

Τα γόνατα μου ίσα που αντέχουν,

Τρέμουν - καημένα ψάρια δίχως νερό -

Υπόκωφοι ήχοι τρέχουν μέσα στο σάπιο σώμα μου,

Ουρλιαχτά προσπαθούν να βγούν

Κλείσαν οι τρύπες όμως,

Απ' τις ψεύτικες χαρές υπερχείλισα.

Γδάρε με αν τολμάς να ακούσεις τις κραυγές μου,

Βάλε μου ξανά φωτιά

Και ρίξε λάσπη να γεννηθώ ξανά.

- ίσα που προλαβαίνεις -

Ηώ.

[alexanderchalkidis]

19. Δυο μολύβια για την αγάπη (ΣΚΡΔΨ)

Τον άνθρωπο που σκουπίζει φύλλα στον κήπο του τον καλούνε τα φύλλα.  Ξανά και ξανά. Κάθε φορά που φυσάει. Αρχίζει και σταματάει η βροχή, στις κόκκινες στέγες, στα ποτάμια της υδρορροής, ξυπνάω κι ακούγεται αρχαία μουσική, σανδάλια σε σοκάκια, τρομπέτες σε παλάτια, οι σκληρές ξύλινες ρόδες της άμαξας, τα μυτερά τεράστια αγάλματα που σκίζουν τον ουρανό και ο τελάλης με τον λόγο των Θεών.  Φυσάει και διώχνει για λίγο την βροχή, σηκώνει τις κουρτίνες του νερού και οι ηλιαχτίδες περνάνε καθαρές να φωτίσουν το δέρμα της εκεί που με κοιτάει από την τρύπα στον τοίχο.  

Την παρακολουθώ από μακριά καθώς παίζει με το φως, κόλαση όταν χάνεται στις σκιές, παράδεισος όταν λαμποκοπάει.  Κι η αντανάκλασή μου στη λακούβα εδώ δίπλα εξομολογείται την αγάπη που μόνο τα κουτσομπόλικα φύλλα και γυαλιστερά δέντρα θα καταλάβουν.  Αν βρέξει πάλι, θα ξανάρθω σε αυτό το όνειρο θαρρώ κι άμα φυσήξει δυνατά θα μας πάρει κάπου μακριά ελπίζω να τα ξεχάσου��ε όλα αυτά.

Συνέρχομαι και είναι ακόμα εκεί.  Μέσα στα αίματα. Ακόμα δεν μιλάμε.  Μου κάνει νόημα ότι θέλει να γράψει κάτι.  Βρίσκω στο γραφείο ένα μολύβι, το αρπάζει πριν προλάβω να φτάσω καλά καλά στη μικρή τρύπα στον τοίχο.  Κολλάω το μάτι πάλι βλέπω ότι μου ζητάει άλλο ένα. Περίεργο αυτό αλλά δεν το σκέφτομαι, της δίνω άλλο ένα.  Εξαφανίζεται. Υπόκωφοι και περίεργοι ήχο αλλά ξανάρχεται σχετικά γρήγορα, πολύ πιο ανάλαφρη. Δεν πρόλαβα να χαρώ.   Είδα στην άκρη του ενός μολυβιού ένα μάτι, το άλλο μολύβι καθώς και το χέρι της γεμάτο αίματα. Και οι πρώτες λέξεις που μου είπε μετά από τόσο φλερτ με χτυπήματα στον τοίχο, τόση περιπέτεια που ζήσαμε στα μουλωχτά;

.

“Εντάξει, είναι νεκρός.  Μπορούμε να μιλάμε τώρα σαν άνθρωποι.”

.

Ήταν πάθος σαν φλόγα τεράστιου κεριού που έπεσε κατά λάθος, πήρε φωτιά το σπίτι, καταστράφηκαν τα πάντα, έσβησε το πεσμένο κερί και μείναμε στο σκοτάδι.  Αλλά ενώ εγώ είχα χλωμιάσει, αυτή φαινόταν ξαφνικά ολοζώντανη, οργανωμένη και με σχέδιο.

.

“Πρέπει να φύγω.  Αν θέλεις έλα κι εσύ αλλά είναι επικίνδυνο.”

.

Τρέξαμε προς το γκαράζ.  Περίμενα να ανοίξει τελείως η πόρτα πριν μπω. Όπως είχα τυλίξει το λάστιχο σωστά πριν το αφήσω.  Έτσι όπως πάντα έλεγε ο πατέρας μου ότι είναι καλύτερα. Ξεκίνησα να της κάνω παρατήρηση για τον τρόπο που κοπάνησε το αμάξι μπαίνοντας τόσο βιαστικά αλλά κατάλαβα ότι ήταν ακριβώς σαν τον πατέρα μου κι αυτό.  Μικρός, στις εποχές που έχεις την πολυτέλεια για τέτοιους συναισθηματισμούς κόντρα στον χρόνο, τον μισούσα για όλα αυτά. Κι έγινα ολόιδιος ακόμα και στον τρόπο που προσπαθούσα να το κρύψω, ξυπνούσα κι εγώ μετά από 4-5 ώρες ύπνου, πολύ πριν ξημερώσει.  Ξυπνούσα από το όνειρο ότι κάτι είχε πάει πολύ πολύ στραβά. .

“Άντε! Βάλε μπρος.  Θέμα χρόνου να τον βρούνε τα τσιράκια του.”

To φως από τη μοναδική λάμπα του γκαράζ έρπει σα σε λάδι στον τοίχο και το πάτωμα, σκαρφαλώνει κάπως στο καπώ και μπαίνει από το παρμπρίζ, στάζει σαν το αίμα που είδα πριν κι ακόμα σκέφτομαι μπροστά μου.  Το βλέπω το φως να ανταν��κλά στο κλειδί καθώς βάζω μπρος, το νιώθω να μου γαργαλάει τον καρπό αδύναμα όπως αδύναμος νιώθω, κέλυφος ανθρώπου, ασυντόνιστος και μπερδεμένος. Η ματιά της περνάει από πάνω μου σα φάντασμα και μετά πέφτει στο πάτωμα, σε κάποια εσωτερική σκέψη υπερβολικά λυπητερή για να την ακουμπήσω εγώ ποτέ.  Ούτε τα μάτια μου ποτέ δεν την αγγίζουν.

.

“Βάλε μπρος.  Όχι για εμένα.  Δεν έχει τίποτα αυτό το μέρος.  Άδεια κτίρια στη σειρά. Δυο τζάμπα μάγκες που πουλάνε μια δόση για να πιούνε κι αυτοί μετά.  Πρώην κάτι που δεν είναι πια τίποτα, που κοιμούνται αργά το πρωί να τους φύγει το μεθύσι από φτηνό κρασί και τον ήλιο που τους βάραγε στο πάρκο που λιποθύμησαν.  Σκουπίδια έχει αυτή η πόλη. Δεν χρειάζεσαι καν όπλο.”

.

Ξεκίνησα.  Δεν μου έδωσε οδηγίες οπότε πήγα όπου με πήγαινε το τιμόνι και η συνήθεια.  Πέρασε μια ώρα, βγήκαμε από την πόλη. Στο άνοιγμα του δρόμου όλοι σταματάνε.  Δεν μπορείς να μη σταματήσεις, η θέα είναι συγκλονιστική. Το σημείο είναι εκεί που όλοι έχουν βγει από τον αυτοκινητόδρομο και θέλουν μια στάση.  Ο ουρανός μοιάζει ατελείωτος, η θάλασσα τελειωτική. Όλοι γελάνε σα χαζοί. Μετά από τόσες στροφές, ζαλισμένοι από τα ξερά βράχια τόση ώρα αποπνικτικά ψηλά γύρω τους, ξαφνικά βρίσκονται στο κατώφλι ενός άλλου κόσμου.  Δεν ξέρουν τι να πρωτοφωτογραφίσουν, πως να τα χωρέσουν όλα σε ένα πλάνο. 

Βγάζουν με το ζόρι μισοκοιμισμένα παιδιά από το πίσω κάθισμα, επιμένουν να βγούνε όλοι φωτογραφία κι από την μια κι από την άλλη, κάθε συνδυασμός.  Ξέρουν ότι θα την καδράρουν. Θα την κοιτάνε για να πάρουν θάρρος σε δύσκολους χειμώνες. Με πρεσβυωπικά γυαλιά θα την ξεσκονίζουν στο γηροκομείο για να την πάρουν αγκαλιά να χαμογελάνε γλυκά κοιτώντας ότι δρόμο κοιτάει το δωμάτιο ή -στην καλύτερη- τον ξεραμένο κήπο με τις νοσοκόμες που καπνίζουν στο διάλειμμά τους.

Γιατί η λυπηρή αλήθεια, αυτό που υποψιάζονται αλλά δεν θέλουν να πουν, είναι ότι αυτή η στιγμή στην αρχή του ταξιδιού αυτού θα είναι μάλλον η καλύτερη της ζωής τους.

Τέλειωσε την περιήγηση στο άνοιγμα και με κοίταξε.  “Ξέρεις ο Λύκος ήταν όλο ουλές και ειρωνεία.  Απρόβλεπτος. Μια ήθελε να σε γαμήσει, μια ήθελε να σε γαμήσει στο ξύλο.  Δεν ήξερε γιατί , απλά ήξερε ότι έκανες λάθος. Μπορούσε αμέσως μετά να σε γλύψει όμως ερωτικά εκεί που είχες ακόμα μώλωπες και να το εννοούσε. 

.

Βγήκαμε στη μεγάλη ευθεία.  Γκάζωσα. Ξεφύσηξε. Άνοιξε το παράθυρο.  Τώρα παρατήρησα ότι τόση ώρα δεν είχε χαλαρώσει τα χέρια της.  Κρατούσε ακόμα τα μολύβια με τα αίματα. Τα πέταξε έξω. Με κοίταξε κάπως πιο γλυκά.

“Ναι, σε αυτήν την πόλη δεν χρειάζεσαι καν όπλο.”

Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας που εμπνέεται εξίσου από τα σουβλάκια όσο κι από τα λάμα.

from WordPress http://bit.ly/2OoBM1D via IFTTT

[gkoultoura]

Η γυναίκα με τα μαύρα

θρίλερ της Σούζαν Χιλ σε θεατρική διασκευή του Στίβεν Μάλατρατ

Μεταφυσικό ψυχολογικό θρίλερ, με πρωταγωνιστή έναν συμβολαιογράφο που ταξιδεύει από το βικτοριανό Λονδίνο σε μια απομονωμένη εξοχική έπαυλη για να τακτοποιήσει μια υπόθεση κληρονομιάς. Η παράσταση "Η γυναίκα με τα μαύρα" είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Susan Hill, "The Woman In Black" σε θεατρική προσαρμογή Stephen Mallatratt.

Η στοιχειωμένη ατμόσφαιρα, οι κραυγές, οι υπόκωφοι ήχοι, η ομίχλη και οι σκιερές γωνιές εξάπτουν τη φαντασία.

Υπόθεση:

Βρισκόμαστε στην βροχερή Αγγλία, όταν ο Άρθουρ Κιπς με το βιβλίο του ανά χείρας σπεύδει σε έναν ταλαντούχο ηθοποιό της εποχής. Του ζητά να τον βοηθήσει στην αφήγηση της τρομαχτικής, αλλόκοτης και τραυματικής ιστορίας που σημάδεψε την ζωή του και τον οδήγησε στην απομόνωση. Δεν τον ενδιαφέρει να μάθει όλος ο κόσμος όσα βίωσε παρά μόνο οι δικοί τους συγγενείς και φίλοι. Με αυτόν τον τρόπο θέλει να βγάλει από μέσα του τις εφιαλτικές στιγμές και να «ξαναβρεί τη γαλήνη της ψυχής του». Ο ηθοποιός θα ξεκινήσει δίνοντάς του μερικές βασικές συμβουλές γύρω από την υποκριτική τέχνη και στη συνέχεια ο ίδιος θα αναλάβει τον ρόλο του Κιπς στα νιάτα του. Ο Κιπς ωστόσο, θα είναι παρών, όπου χρειάζεται, ερμηνεύοντας πλήθος άλλων ρόλων.

Όλα άρχισαν όταν για επαγγελματικούς λόγους χρειάστηκε να επισκεφθεί το Ιλ Μαρς, ένα απόμακρο μέρος της Αγγλίας. Ο Ηθοποιός προσπαθεί να βοηθήσει τον Κίπς, μέσω του θεάτρου, να βγάλει αυτό το φορτίο από πάνω του. Αλλά του είναι δύσκολο να πιστέψει πως αυτά τα γεγονότα όντως συνέβησαν, καθώς δεν πιστεύει σε φαντάσματα. Οι δυο τους αναπαριστούν όσα συνέβησαν στο παλιό αρχοντικό του Ιλ Μαρς, με τα σκοτεινά μυστικά και την μυστηριώδη παρουσία μιας γυναικείας φιγούρας, ντυμένης στα μαύρα, της οποίας η κάθε εμφάνιση σημαίνει θάνατο...

Λίγα λόγια για το έργο: Το βιβλίο της Σούζαν Χιλ “Η γυναίκα με τα μαύρα” κυκλοφόρησε το 1983 στην Μ. Βρετανία κι έγινε αμέσως “κλασικό”. Το 1989 παρουσιάστηκε η θεατρική προσαρμογή του Στίβεν Μάλατρατ στο West End του Λονδίνου, όπου παίζεται έως και σήμερα στο θέατρο Fortune. Στην Ελλάδα το είδαμε το 1992-93 από τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τον Δάνη Κατρανίδη στο θέατρο Ιλίσια. Το 2007-08, ο Δάνης Κατρανίδης το ανέβασε και πάλι με τον Γιώργο Κέντρο στο θέατρο Μέλι.

Οι σκηνέ�� του ταξιδ��ού με το τρένο, των διαδρομών με την άμαξα και του γλιστρήματος στο βάλτο είναι από τις πιο χαρακτηριστικές του έργου.

Τα φαντάσματα ταιριάζουν στην αγγλική φύση. Λογοτέχνες όπως ο Ντίκενς (“Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία”), ο Χένρι Τζέιμς (“Το στρίψιμο της βίδας”), ο Όσκαρ Γουάιλντ (“Το φάντασμα του Kάντερβιλ”), ο Μπραμ Στόκερ (“Το σπίτι του δικαστή”) ανταποκρίθηκαν στην τάση, γράφοντας μυθιστορήματα και διηγήματα στα οποία τα φαντάσματα είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά πώς μπορεί να λειτουργήσει σήμερα μια τόσο παλιά συνταγή; Η Σούζαν Χιλ φρόντισε να υπάρχουν στο μυθιστόρημά της όλα τα στοιχεία μιας καλής ιστορίας με φαντάσματα: 1. ένα φάντασμα, όχι τέρας ή κάποιο πλάσμα από το υπερπέραν, αλλά ίσκιος ανθρώπου που πέθανε και εξακολουθεί να εμφανίζεται στον κόσμο των ζωντανών για να εκδικηθεί, 2. ένα στοιχειωμένο, οπωσδήποτε απομονωμένο, σπίτι για την indoor ατμόσφαιρα, 3. ομίχλες, παλίρροιες, δυνατοί αέρηδες και σκοτεινά νυχτερινά τοπία για την οutdoor ατμόσφαιρα, 4. ένας κεντρικός ήρωας απόλυτα αρνητικός στις παραφυσικές ιστορίες, ο οποίος θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να παραδεχθεί ότι τα φαντάσματα υπάρχουν. Στον κινηματογράφο δεν θα υπήρχε πρόβλημα να ζωντανέψουν όλα αυτά, αλλά στον περιορισμένο χώρο της σκηνής το «δόλιο» τέχνασμα είναι αναγκαίο. Η λύση του Μάλατρατ έκανε την διασκευή δείχνει πως το λιγότερο μπορεί να σημαίνει πολλά περισσότερα στη σκηνή, εφόσον διεγερθεί κατάλληλα η φαντασία των θεατών: ο ηθοποιός αλλάζει ένα πανωφόρι ή ένα καπέλο και γίνεται διαφορετικό πρόσωπο, κι ένα μπαούλο μπορεί να γίνει κρεβάτι ή άμαξα. Μέσω της αφήγησης πλάθεται η ατμόσφαιρα κινδύνου και φόβου, που διαχέεται εντέχνως από τα σκοτεινά δωμάτια της απομονωμένης έπαυλης στους εξίσου απειλητικούς εξωτερικούς χώρους κι αντίστροφα. Το φινάλε είναι απροσδόκητο, και η αφήγηση αναδεικνύεται ικανή ακόμη και να ζωντανέψει, να επανεμφανίσει την γυναίκα με τα μαύρα, που «μολύνει» με την κατάρα της τον ηθοποιό-συνεργό.

Η γυναίκα με τα μαύρα

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Παίζουν:

Κιπς Νίκος Κουρής

Ηθοποιός Κωνσταντίνος Ασπιώτης

Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη

Αγ. Μελετίου 61, Αθήνα

Τηλ : 2108640414 Παραστάσεις : Βραδ.: Δευτ., Τρ. 9.15 μ.μ. Τιμή : € 15, 12