#χαμένη

[elmabloging]

Και τι θα γίνει αν το όνειρο γίνει πραγματικότητα; Αν όλα αυτά που σκεφτόσουν έρθουν στη ζωή σου; Αν μια μέρα έρθει η στιγμή να το ζήσεις; Με όλα τα ωραία και τα δύσκολα του. Αν μια μέρα όλα αυτά που σε έκαναν να προσπαθείς μέχρι τέλους, να υποφέρεις, να κλαίς, να τρελαίνεσαι, να αρρωσταίνεις. Τι θα γίνει αν όλα αυτά για τα οποία παραλίγο να χάσεις το μυαλό σου, έγιναν τελικά κομμάτι της ζωής σου; Η καθημερινότητα σου.

Η πραγματική ευτυχία έρχεται αφού παλέψεις, αφού χάσεις την ελπίδα, η πραγματική ευτυχία δεν έχει χρώμα, δεν προειδοποιεί. Είναι σαν τεράστιο κύμα στη θάλασσα. Σου προκαλεί φόβο, τεράστιο φόβο γιατί δεν την έχεις δει πολλές φορές, δεν ξέρεις πως να την χειριστείς και τι θα προκαλέσει γύρω σου. Αλλά αυτό το κυμα έρχεται μόνο για να φέρει χαρά, να σου δείξει κάτι νέο. Να σε βάλει να κολυμπήσεις σε άλλα νερά. Για πρώτη φορά, στα νερά του ονείρου.

[hellosadnessmyold-friend]

Και αν έπρεπε να αφήσω

Τη κάθε λέξη,

Το κάθε δάκρυ,

Το κάθε σκίρτημα

Να με ορίσει

Δεν θα ήμουν εδώ.

Και αν έπρεπε να ξεχάσω

Τον πόνο,

Την εμμονή,

Το πάθος,

Και το τίποτα

Να με ορίσει

Δεν θα ήμουν εδώ.

Και αν έπρεπε να αγαπήσω

Λίγο παραπάνω εμένα,

την έμμονη πλευρά μου,

τα δάκρυα μου,

Και κάθε στιγμή που άφηνα το είναι μου να χαθεί,

Δεν θα ήμουν εδώ.

Θα είχα αποσυρθεί

Και θα είχα πετάξει το εισιτήριο μου

στις αποβάθρες πρώτου πάω να τον βρω.

Θα γελούσα αναγκαία για να μην πιστεύω.

Σε εμένα.

Σε εμάς.

Στο εμάς που δεν ήταν τίποτα.

Και σε μένα,

Το τίποτα.

Το τοπίο θα 'ταν μαύρο,

Και εγώ μια κόκκος άμμου

που έπεσε κατάλάθος από το χέρι σου

στο κενό.

Τώρα το τίποτα είμαι εγώ.

Αλλά είμαι εδώ.

Και αυτό το κενό είναι ασφυκτικό,

Αλλά είμαι εδώ.

Ίσως το να παλεύω είναι

Αρκετό.

[romios-gr]

«Είναι πιο εύκολο να βρει κάποιος ψύλλο στα άχυρα, παρά ά��κυρες της εποχής του Χαλκού στον Ατλαντικό» Όταν το 1870 οι ανασκαφές του Ερρίκου Σλήμαν στη βορειοδυτική Τουρκία έφερναν στο φως την Ομηρική Τροία, πολλοί ήταν εκείνοι που ένιωσαν να… δαγκώνουν τη γλώσσα τους. Ο κορυφαίος Γερμανός αρχαιολόγος είχε λοιδορηθεί και χλευαστεί ακόμα και από μέλη της επιστημονικής κοινότητας για την επιμ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/chameni-atlantida-kai-omos-yparchoyn-eyrimata-poy-parapempoyn-oti-kati-mystirio-yparchei-sta-vathi-tis-avyssoy/

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

��το επεισόδιο δέκα του αι κιου εκατόν εξήντα είναι μια αστυνομικός που την λένε Χριστιάνα Καλογήρου και δολοφονεί δύο ανθρώπους.....το κροσόβερ του αιώνα.

[reginrokkr]

Onyx heavens augur tempests of sins only to be washed away should one bend to unjust and divine Heavenly Principles. Iron scent accompanies crimson deluge, the celestial law warns of promises of death if anyone dares trespass the limits betwixt humane and divine unprompted. Before this fallen heavenly envoy lies the end a beginning of a life branded as sinful since the commencement of its very existence. Nigh deaf ears ring with spiritual cries of struggling Ley Lines to reject that which threatens to permeate the earth of this star with its malady.

A new set of voices chant in the back of the seraph's head: a requiem for the fallen by the hands of the gods, a hymn to let this land rot as the destroyed kingdom did and a siren's call to end that life with his bare hands. Temptation for vengeance is high, alas regret and fervent wish to not see one more human soul witness this Calamity on repeat once more are even higher.

Nonetheless, here stands Dáinsleif as others mourn the loss of a goddess, unable to move nor to speak. Tempestuous astrals fixed on Sumeru's Grand Conservator holding the tiny new life in his strong arms before sapphire and dichromatic emerald-scarlets meet fleetingly. All sentiments this luminary may harbor for that man numbed and buried underneath millions of other emotions born from the befallen catastrophe in the reign of Khaenri'ah, still too recent even if it's been years since the incident.

「You whom barely hesitated to jump to the assistance of others in time of dire necessity, what makes you so paralyzed now that the event is essentially the same? Is it the sight of a fallen god and birth of a new one in this new samsara? Do you still hold at heart the wishes of the masses you hoped to change their minds from even after you slew countless of them en route to the Land of Wisdom?」

@samyavastha ✦

[mousmoula]

.

[siagavril]

«Κι αφιερώνω σε σένα που όλο τρέχεις στο άγνωστο

Κι ας απόμεινες μονός σ' ένα κόσμο αδιάφορο

Σε μια χαμένη ευτυχία που από λάθος προσπέρασες

Και σ' έναν έρωτα αέρα που ποτέ δεν ξεπέρασες..»

Κι αν δεν καταλήξουμε έτσι, τελικά γιατί αξίζει να ζούμε;

#mine

[la-pluiee]

Σε μια χαμένη ευτυχία που από λάθος προσπέρασες

Και σε έναν έρωτα αέρα που ποτέ δεν ξεπέρασες

Φίλιππος Πλιάτσικας - Αφιερωμένο

[anideh]

24/04/24

Φοβάμαι. Φοβάμαι πάλι. Ναι. Φοβάμαι γιατί συνειδητοποιώ ότι τελικά είμαι μόνη μου. Και πριν μόνη μου ήμουν. Και μετά πάλι μόνη μου θα είμαι. Με παρέα ή χωρίς, μόνη είμαι πάλι. Όσο αρνούμαι να πάρω τις αποφάσεις της ζωής μου και βασιζομαι στις επιλογές των άλλων για την πορεία μου, τόσο πιο χαμένη θα νιώθω. Όσο συνεχίζω να φοβάμαι να βγω έξω από την πεπατημένη, καταπιέζω τον πραγματικό μου εαυτό, τόσο πιο δυστυχισμένη θα είμαι.

Τελικώς όλοι κάνουν το καλύτερο για τους ίδιους, γιατί δεν κάνεις και εσύ το ίδιο; Αν κάνεις και εσύ το καλύτερο για τους άλλους και όχι για εσένα, εσένα ποιος θα σε κοιτάξει;

Μόνο εσένα έχεις.

Ξύπνα.

Η ουτοπία που ονειρεύτηκες, δεν υπάρχει.

Φτιαξτην πρώτα μέσα σου.

[a-girl-withabroken-heart]

νιώθω μπερδεμένη

χαμένη μέσα στο χάος του μυαλού μου

ψάχνοντας να βρω την λύση γύρω μου

ενώ το πρόβλημα είμαι εγώ

[elmabloging]

Πιο δημιουργική από ποτέ

Πιο μπερδεμένη από ποτέ

Πιο συνειδητοποιημένη από ποτέ

Πιο αποφασισμένη από ποτέ

Πιο θαρραλέα από ποτέ

Πιο χαμένη από ποτέ

Τα 23 πλησιάζουν

Εγώ αιωρούμαι στο διάστημα

[h-xwra-twn-grammatwn]

Χαμένη Ελπίδα

Ελπίδα είναι οι δύο αχτίδες ηλίου ανάμεσα απ' τά μαύρα σύννεφα

Το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή

Η ήρεμη παλίρροια μετά τη τρικυμία

Ελπίδα είναι να ξυπνάω δίπλα σου όταν όλα είναι μαύρα

Η διέξοδος μου στο τιμόνι ενώ η πινακίδα στο δρόμο μόνο για αδιέξοδο με προειδοποιεί

Το χτυπημένο σκυλί που θα σε εμπιστευτεί για λίγη τροφή

Το γέλιο ενός παιδιού που πίσω απ' τή μάσκα μόνο κλάμα ξέρει να κρύβει

Η αγκαλιά από ένα άτομο στο φάσμα που μόνο συναίσθημα λένε του λείπει

Ελπίδα είναι οι πλέον μηδενικοί καρκινικοί δείκτες στις εξετάσεις της μαμάς μου

Η προαγωγή ενός πατέρα στη χαμηλή κοινωνική μας τάξη

Το ψευτορεπο που θα κλέψω για να δω ένα φίλο αντί να ξεκουραστώ

Και ένα ταληρο που θα βρω χορεύοντας μεθυσμενη στο δρόμο

Ελπίδα είναι να ανταμείβεται ο κόπος σου

Ίσως όχι αμέσως, μα υπομονή και η δόξα θα ρθει

Έστω λίγη και φτωχή, έστω μικρή και διακριτική

Ελπίδα είσαι εσύ, εκείνη και εκείνος, ίσως και γω

Ελπίδα είναι η ψυχή που παραμένει ελεύθερη με τόσα δέσμια γύρω της

[enas-kenos-tupos]

Καλύτερα να χάνεις μία αγάπη παρά να αγαπάς μια χαμένη.

[itsdecemberunderground]

κι αυτή η μέρα μου

πήγε χαμένη

όπως όλες οι άλλες,

η μισή να σκέφτομαι το χθες,

η άλλη μισή το αύριο

Αμπάς Κιαρόσταμι, ποιήματα

[psychotiko-epeisodio]

Θες να κάνουμε τον λογαριασμό λοιπόν;

Κάτσε να στα πω.

Τολμάς και έχεις παράπονο εσύ;Τολμάς να μοιράζεις την ευθύνη,εσύ;

Θυμήσου αγαπητέ μου, θυμήσου λίγο.Ποια ήταν μαζί σου έναν ολόκληρο χειμώνα,όταν περνούσες ανγχος και κατάθλιψη.Ποια σε φρόντιζε,ποια ξεριζωνε κομμάτια δικά της,μην τυχόν και στερηθείς εσύ και πάθεις τιποτα.

Θυμήσου το πόσα άντεξα.Απο την αρχή μέχρι σήμερα.Ποσα υπεμεινα γιατί με είχες πείσει πως αξιζες έστω τα μισά από όλα αυτά.Καθε γαμημενο βράδυ με έπαιρνε ο ύπνος στο κρεβάτι δίπλα σου με δάκρυα στα μάτια και εσύ γκρινιαζες γιατί σου χαλούσα τον ύπνο.

Συγκρινομουν με κάθε κοπέλα που κοιτούσες στον δρόμο,με κάθε κοπέλα που είχε έρθει πριν από εμένα στην ζωή σου.Και αναρωτιομουν...Μήπως έκανα εγώ κάποιο λάθος;Μήπως εγώ δεν το χειρίζομαι σωστά;

Με εξαπατησες.Κοιμομουν στο κρεβάτι δίπλα σου όταν εσύ μιλούσες στο κινητό με άλλες για να βρεις την χαμένη σου αποδοχή.Και στο συνγχωρεσα και αυτό.Θυμασαι;Μου ζήτησες συγγνώμη.Και την δέχτηκα.

Και έγινες χειρότερος μετά.Θυμασαι που εξαφανιζοσουν,χωρίς να σηκώσεις τηλέφωνα;Που με έκανες να σε ψάχνω σαν τρελή και μετά με κατηγορουσες για την συμπεριφορά μου.Το γυρναγες όλο πάνω μου,χωρίς να πεις ποτέ σου συγγνώμη.

Τότε έφυγα;Θυμάσαι;Εξαφανιστηκα και σου ζήτησα να μην με ξαναενοχλησεις.Και με ενοχλησες και με δάκρυα στα μάτια μου μιλούσες για το πόσο δύσκολα περνάς ζητοντας μου να δείξω κατανόηση.Και μου έδωσες μια υπόσχεση.Θυμασαι;Πως δεν θα με αφηνες στιγμή ξανά να αναρωτηθώ,αν είμαι αρκετή.

Και την δέχτηκα λοιπόν...Πρώτη φορά σε έβλεπα να είσαι τόσο ειλικρινής (η έτσι εδειχνες),μαζί μου.Αλλα είχα ξεχάσει κιόλας,ότι ήταν η πρώτη φορά που έκοψα εγώ τα δεσμά και μάλλον αυτό είχε τσουξει.

Και πέρασε ο καιρός,και μου χτυπούσε συνέχεια το γεγονός πως μου φέρεσαι καλύτερα από πριν,λες και μου έκανες χάρη.Οταν κοντεύεις να με χάσεις,έκανες τα πανδηνα να μην συμβεί.Και μπερδευομουν.

Συμβιβαστηκα,υποχωρησα,δεχτηκα,σε αποδέχτηκα για αυτό που είσαι όταν ήθελες να αλλάξεις κάθε τι πάνω μου.Περιμενα να ακούσω έναν καλό λόγο από εσένα,μια όμορφη λέξη,να μου δώσεις ένα φιλί,να με πάρεις μια αγκαλιά και δεν έκανες τίποτα από αυτά.Μου συμπεριφεροσουν λες και είμαι ένα άψυχο ον μέσα στο σπίτι και με έκανες να ντρέπομαι για αυτό που είμαι και για όσα νιώθω για εσένα.

Και ήρθε ο καιρός που όλα όσα έλεγες ότι θα κάνεις,χρειάστηκε να σε δω να τα κάνεις.Και τότε,σαν δειλός και χειριστικος που είσαι,βρήκες τον τρόπο να τα γυρίσεις εκεί που θέλεις.Φυσικα και θα ήμουν εγώ εκείνη που παρεξήγησε τα λεγόμενα σου.

Άρχισα να πιστεύω πως έχω χάσει τα λογικά μου.Πως γίνεται έλεγα τόσο καιρό να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο;Άρχισα να γκρινιάζω,να κλαιω,να παραπονιέμαι.Με λίγα λόγια,αδειασα.Αδειασα και τότε έφυγες αφού δεν είχες τίποτα άλλο να πάρεις από εμένα.Με άφησες χωρίς καμία καλή δικαιολογία,ένα γιατί.

Μου γύρισες την πλάτη,με βλέπεις και δεν μου λες ούτε γεια.Με έχεις κάνει να μετανιώσω κάθε συναίσθημα που ένιωσα για εσένα,κάθε στιγμή που σου δόθηκα,κάθε γαμημενη υποχώρηση που έκανα,με έκανες να μετανιώσω που σε έβαλα στην ζωή μου.

Με πλήγωσες,μου άφησες τραύμα,άρχισα να τα βάζω με τον αυτό μου.Και δεν με άφησες ποτέ να σου πω την δική μου εκδοχή.Με εστησες στον τοίχο και ξεκίνησες να με πυροβολας με ευθύνες.Με κατηγορησες για την δική σου συμπεριφορά και είναι αστείο αν σκεφτείς πως όσα έκανα όλο αυτό το διάστημα,δεν εκτιμηθηκαν ποτέ.Και σου είπα,ήταν ότι πιο όμορφο είχα.

Παρόλα αυτά,θα έρθει ο καιρός που θα τα πούμε.Δικος σου είναι αυτός ο θυμός όχι ο δικός μου.Δεν πίστευα ποτέ πως είσαι τόσο δειλός που δεν θα ερχόσουν καν να μου πεις ότι ήδη είχες προχωρήσει την ζωή σου πριν το τελειώσεις μαζί μου.Ντρεπομαι για εσένα,με έκανες να σε μισώ,να εύχομαι να βιώσεις έστω τον μισό από τον πόνο που μου προκάλεσες.Και θα έρθει η στιγμή,γιατί ρόδα είναι και γυρίζει.

[solmeister13]

Εντωμεταξυ ο σολ παίζει να έχει σώσει δεκάδες ζωές με τα τραγούδια του και να μην τοχει πάρει χαμπάρι....ΚΛΕΣ

Που και που στέλνετε κάποια asks που είναι τόσο spot on, που δεν μπορώ να συγκρατήσω τον Spoilmeister, so here you go:

Για το fame πλήρωσα με αίμα το φόρο, μπήκα στη showbiz μα δεν έδωσα ψυχή στον Εωσφόρο. Γράφω ακόμα σα φάντασμα στη χαμένη λεωφόρο και σώζω ακόμα ζωές σα να οδηγώ ασθενοφόρο…

Mellon Collie