#Ałtaj

[naturapedia]

85 minerałów i pierwiastków śladowych regulujących organizm wprost z gór

Mumio, znane również jako shilajit, to naturalna substancja mineralna występująca głównie w górach Azji, takich jak Himalaje, Ałtaj, Kaukaz, Góry Sajan i inne pasma górskie. Jest to lepka, smolista substancja o ciemnym kolorze, która powstaje w wyniku rozkładu roślin i mikroorganizmów przez tysiące lat.

Skład i właściwości:

Skład: Mumio zawiera ponad 85 minerałów i pierwiastków śladowych, takie jak kwasy fulwowe i humusowe, kwasy aminowe, witaminy, sterole, fosfolipidy i inne związki organiczne.

Właściwości: Mumio jest cenione za swoje właściwości adaptogenne, przeciwzapalne, antyoksydacyjne i immunomodulujące. Tradycyjnie stosuje się je w celu poprawy ogólnego stanu zdrowia, wzmacniania układu odpornościowego, zwiększania energii i wytrzymałości, a także wspomagania leczenia różnych dolegliwości, takich jak problemy z kośćmi i stawami, anemia, problemy trawienne i inne.

Zastosowanie w medycynie tradycyjnej:

Ajurweda: W medycynie ajurwedyjskiej mumio jest używane od tysięcy lat jako środek wzmacniający i odmładzający. Wierzy się, że pomaga w równoważeniu energii w ciele i poprawie funkcji różnych systemów.

Medycyna tradycyjna: W tradycyjnej medycynie rosyjskiej, mongolskiej i chińskiej mumio jest stosowane jako naturalny środek na różne dolegliwości zdrowotne.

Forma i dawkowanie:

Mumio jest dostępne w różnych formach, takich jak tabletki, kapsułki, proszek, ekstrakt lub jako surowa żywica. Dawkowanie zależy od formy i celu stosowania, dlatego zawsze warto skonsultować się z lekarzem lub specjalistą przed rozpoczęciem suplementacji.

Mumio jest uważane za bezpieczne, ale jak każdy suplement diety, może mieć przeciwwskazania i potencjalne skutki uboczne, dlatego ważne jest przestrzeganie zaleceń dotyczących dawkowania i konsultacja z profesjonalistą.

Kwasy fulwowe

Kwasy fulwowe to naturalne związki organiczne powstające z rozkładu roślin i mikroorganizmów w glebie. Są kluczowym składnikiem próchnicy, odgrywając istotną rolę w żyzności i strukturze gleby. Te kompleksowe polimery zawierają różnorodne grupy funkcyjne, takie jak karboksylowe, fenolowe i karbonylowe, co nadaje im zdolność do chelatowania metali ciężkich, minerałów i innych substancji, zwiększając ich dostępność dla roślin. Kwasy fulwowe są mniejsze i bardziej rozpuszczalne w wodzie niż kwasy humusowe, co sprawia, że łatwiej przenikają przez błony komórkowe. Mają szerokie zastosowanie w rolnictwie jako biostymulanty poprawiające wzrost roślin, w medycynie naturalnej i suplementach diety dzięki swoim właściwościom detoksykacyjnym, przeciwzapalnym i antyoksydacyjnym. Mogą wspierać zdrowie jelit, poprawiać przyswajanie składników odżywczych i wzmacniać układ odpornościowy.

Kwasy humusowe

Kwasy humusowe to grupa złożonych związków organicznych powstających w wyniku rozkładu materii roślinnej i zwierzęcej w glebie. Stanowią kluczowy składnik próchnicy, czyli organicznej części gleby, która jest niezwykle ważna dla jej żyzności i zdrowia. Kwasy humusowe mają zdolność chelatowania, co oznacza, że mogą wiązać metale ciężkie i inne minerały, zwiększając ich dostępność dla roślin. Działają również jako biostymulanty, poprawiając wzrost i rozwój roślin poprzez zwiększanie przyswajalności składników odżywczych oraz poprawę struktury gleby. Ponadto, kwasy humusowe mogą wspierać zdrowie mikroorganizmów glebowych, co z kolei poprawia ogólną jakość gleby. Ich zdolność do zatrzymywania wody i poprawy aeracji gleby sprawia, że są one niezbędne w rolnictwie ekologicznym i tradycyjnym.

Kwasy aminowe

Kwasy aminowe znane również jako aminokwasy, są organicznymi związkami chemicznymi, które stanowią podstawowe jednostki budulcowe białek. Każdy aminokwas składa się z grupy aminowej (-NH2), grupy karboksylowej (-COOH), atomu wodoru i unikalnej grupy bocznej, która determinuje właściwości konkretnego aminokwasu. Istnieje 20 standardowych aminokwasów, które organizmy żywe wykorzystują do syntezy białek. Aminokwasy pełnią kluczowe funkcje w organizmie, w tym budowę i regenerację tkanek, produkcję enzymów i hormonów, oraz wsparcie funkcji metabolicznych. Są niezbędne dla wzrostu, naprawy komórek i tkanek, a także utrzymania zdrowia mięśni. W diecie, aminokwasy są dostarczane głównie przez spożycie białek pochodzenia zwierzęcego i roślinnego. Niektóre aminokwasy są uważane za niezbędne, co oznacza, że muszą być dostarczane z pożywieniem, ponieważ organizm nie jest w stanie ich samodzielnie syntetyzować.

Mumio acidofilne marki Narum z bakteriami narine – naturalna pomoc dla Twojego zdrowia

Narum Mumio Acidofilne to wyjątkowy suplement diety, który łączy w sobie dobroczynne właściwości mumio oraz korzyści wynikające z obecności bakterii Narine. Ten innowacyjny produkt został stworzony z myślą o osobach pragnących wspierać swoje zdrowie na różnych płaszczyznach.

Rola bakterii narine

Bakterie Narine (Lactobacillus acidophilus) są znane ze swoich wyjątkowych właściwości probiotycznych. Wspierają zdrowie układu pokarmowego, pomagając w utrzymaniu równowagi mikroflory jelitowej. Dzięki temu mogą poprawiać trawienie, wzmacniać odporność oraz chronić przed patogenami.

Korzyści ze stosowania mumio acidofilnego marki Narum:

Wzmacnianie układu odpornościowego: Połączenie mumio i bakterii Narine wspiera naturalne mechanizmy obronne organizmu, pomagając w walce z infekcjami.

Poprawa zdrowia jelita: Probiotyczne bakterie Narine pomagają utrzymać zdrową mikroflorę jelitową, co jest kluczowe dla prawidłowego trawienia i przyswajania składników odżywczych.

Działanie przeciwzapalne i antyoksydacyjne: Mumio, bogate w kwasy fulwowe i humusowe, neutralizuje wolne rodniki i redukuje stany zapalne, wspomagając regenerację tkanek i poprawę ogólnego samopoczucia.

Wsparcie regeneracji organizmu: Mumio wspomaga procesy regeneracyjne, co jest szczególnie ważne dla osób aktywnych fizycznie oraz tych, którzy potrzebują szybkiej rekonwalescencji.

Mumio Acidofilne marki Narum jest dostępne w formie łatwych do spożycia kapsułek, co zapewnia wygodę i precyzyjne dawkowanie. Zaleca się regularne stosowanie suplementu, zgodnie z instrukcjami producenta, aby uzyskać optymalne rezultaty.

Mumio Acidofilne marki Narum z bakteriami Narine to kompleksowe wsparcie dla Twojego zdrowia, łączące tradycyjną wiedzę z nowoczesnymi osiągnięciami nauki. Wybierz naturalne rozwiązanie dla zdrowia i witalności!

[koval-ptaki-birds]

74) Corvus frugilegus; Gawron, gapa, rook - gatunek dużej wielkości ptaka synantropijnego z rodziny krukowatych (Corvidae), zamieszkujący Eurazję. Nie jest zagrożony. Zasiedlił prawie całą Europę, prócz Półwyspu Iberyjskiego, Islandii, północnej Skandynawii i północnej Rosji. Dalej jego areał ciągnie się przez Azję po wybrzeża Oceanu Spokojnego. Populacje z chłodniejszych regionów wykonują regularne migracje na południe – do Środkowej i Zachodniej Europy, najdalej dolatując nad Morze Śródziemne. Na większości areału ptak jest jednak osiadły. Zamieszkuje w zależności od podgatunku:

gawron, gawron zwyczajny (Corvus frugilegus frugilegus) – Europa, Azja Mniejsza i Azja Zachodnia i Środkowa po Jenisej, Ałtaj i Sinciang. W Polsce to średnio liczny ptak lęgowy. Spotkać go można w całym kraju, choć rozmieszczony jest nierównomiernie. W górach dolatuje do 900 m n.p.m. Obecnie duża populacja występuje w Wielkopolsce – 30 000 par i na Śląsku – 20 000. Dość częste stanowiska odnotowano na Kielecczyźnie, Podlasiu i Mazowszu. Licznie zamieszkuje duże miasta jak Kraków (ponad 1000 par lęgowych) i Lublin (3000). Gawron to ptak wędrowny – przylatuje w marcu, a odlatuje w październiku lub listopadzie. Z tej rodzimej populacji około 20% ptaków pozostaje w kraju na zimę, a reszta ten okres spędza w Czechach, Austrii, Szwajcarii, Niemczech i Francji. Zimą na terenie kraju licznie przebywają ptaki pochodzące z północnego wschodu (przylatują w październiku i listopadzie i odlatują w marcu i kwietniu), w niektórych miejscach ich przyloty są masowe. Do XIX wieku w Wielkopolsce, Śląsku i na ziemi lubuskiej istniały kolonie lęgowe tych ptaków, które liczyły tysiące osobników. Aktywne niszczenie miejskich kolonii gawronów powodowało duże zmiany w liczebności lokalnych populacji. Proces ten ustał w latach 80. XX wieku i od tej pory ich liczba się zwiększała. Niemniej w wyniku monitoringu niemal od początku XXI w. obserwuje się silny trend spadkowy liczebności polskiej populacji gawrona

gawron syberyjski (Corvus frugilegus pastinator) – na wschód od Jeniseju i Ałtaju po Daleki Wschód. Populacje z północy zasięgu zimę spędzają we wschodnich Chinach, Korei i Japonii.

Pierwotnymi siedliskami tych ptaków były azjatyckie stepy. Obecnie są to za dnia śródpolne zadrzewienia z wysokimi drzewami oraz większe parki miejskie, wiejskie, aleje, łąki, zagajniki, pastwiska, ugory, a nocą często centra miast na dużych osiedlach. Wycinanie dużych połaci lasów w Europie i zamienianie ich na tereny rolnicze powodowało przemieszczanie się gawronów na wschód. Na zimowiskach ptaki razem nocują na wysokich drzewach, preferują brzegi lasów. Gdy minie noc, zaraz jak się rozwidni wyruszają w poszukiwaniu pokarmu, pokonując nawet odległość kilkudziesięciu kilometrów. Większość gniazdowisk i zimowisk gawronów znajduje się w niższych położeniach nad poziomem morza, najczęściej na terenach rolniczych, które przeplatają śródpolne laski i łęgi. Rzadziej spotykany na obszarach pagórkowatych. Zawsze chętnie przebywają w okolicach ze zbiornikami wodnymi. Dobrze przystosował się do warunków panujących latem i zwłaszcza zimą w miastach (gniazduje tu i zimuje). Nocami może się w nich skupiać wiele tysięcy ptaków.

IUCN uznaje gawrona za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2015 roku BirdLife International szacował liczebność europejskiej populacji na 16,3–28,4 milionów dorosłych osobników; na tej podstawie wstępnie oszacowano liczebność populacji światowej na 54,3–94,7 milionów dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji oceniany jest jako spadkowy. Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ochroną ścisłą poza obszarem administracyjnym miast i częściową ochroną gatunkową w obszarze administracyjnym miast. Populacja gawrona w Polsce objęta jest monitoringiem w ramach programu Monitoring Flagowych Gatunków Ptaków (MFGP). Program ten realizuje Stacja Ornitologiczna Muzeum i Instytutu Zoologii PAN na zlecenie GIOŚ. Według szacunków MFGP w latach 2013–2018 liczebność populacji lęgowej gawrona na terenie kraju wynosiła 183–222 tysięcy par; liczebność tych ptaków w latach 2007–2018 spadła aż o 41%, co według kryteriów IUCN oznacza, że jest to gatunek bliski zagrożenia wyginięciem (NT) w kraju. Na opublikowanej w 2020 roku Czerwonej liście ptaków Polski gawron został sklasyfikowany jako gatunek narażony (VU).

[koval-nation]

71) Czelkanie (nazwa rodzima – Chalkandu, Shalkandu); Chelkans, Chalkandu, Shalkandu; Челка́нцы, чалканцы - niewielka grupa tureckich rdzennych mieszkańców Syberii. Mówią językiem północnego Ałtaju Czelkańskiego. Osoby mieszkające w Republice Ałtaju są czasami grupowane razem z grupą etniczną Ałtaju, a osoby zamieszkujące obwód kemerowski – z Shorsami; jednakże są oni uznawani przez etnografów za odrębną grupę etniczną na liście rdzennych małoliczbowych ludów Północy, Syberii i Dalekiego Wschodu oraz uchwałą Rządu Federacji Rosyjskiej nr 2007/2007. 255 z 24 marca 2000 r. oraz Rosyjski Spis Powszechny (2002). Jednak podczas spisu powszechnego w 2010 r. ponownie „zjednoczyli się” z Ałtajami. Według spisu ludności z 2010 roku w Rosji było 1181 Czelkanów. Czelkanie wyłonili się z połączenia klanów tureckich z Ket, Samoyedami i innymi rodzimymi grupami syberyjskimi. Był to proces, który rozpoczął się już w okresie dominacji regionu Yeniisei Kygryz. Mongołowie rządzili wówczas regionem i ludźmi od XIII do XVIII wieku. Następnie Dzungarowie na krótko kontrolowali ten obszar, dopóki Czelkanie (wraz z innymi Ałtajami) nie poddali się Rosjanom. Czelkanie byli pierwotnie myśliwymi. Ich główną ofiarą były zwierzęta żyjące w tajdze, które miały kluczowe znaczenie dla lokalnej gospodarki. Około XIX w. Czelkanie zajęli się zbieraniem orzechów cedrowych jako dodatkową działalnością gospodarczą. Tradycyjne domy Czelkanów obejmowały wielokątne jurty wykonane z kory lub bali i zwieńczone stożkowym dachem z kory. Do innych typów mieszkań zaliczały się także stożkowe jurty wykonane z kory lub okoni. Tradycyjny strój czelkański składał się z krótkich bryczesów, lnianych koszul i jednorzędowych szat. Większość współczesnych Czelkanów to prawosławni chrześcijanie. Jednakże wśród Czelkanów można spotkać także burchanizm i szamanizm.

Ludzie mówiący po turecku mieszkający zwartie w Republice Ałtaju, wioskach Kurmach-Baygol, Suronash, Maysk, Biyka, Chuika, Turachak w regionie Turachak oraz w mieście Gorno-Ałtaisk.

Czelkanie pierwotnie żyli jako myśliwi, aby utrzymać gospodarkę na własne potrzeby. Mieszkali w jurtach zbudowanych z kory lub bali, zwieńczonych stożkowym dachem z kory. Nosili krótkie bryczesy, lniane koszule i jednorzędowe szaty. Mieszkają na Syberii w Republice Ałtaju na terenie Federacji Rosyjskiej. Powstały w wyniku zmieszania się kilku klanów tureckich. Mongołowie panowali nad nimi od XIII do XVIII wieku. Później poddali się panowaniu rosyjskiemu. Czelkanie mówią swoim własnym, odrębnym językiem czelkańskim północnego Ałtaju. Większość uczy się języka rosyjskiego, ponieważ ich kultura i sposób życia umierają, podobnie jak w przypadku większości ludów Syberii. Od lat pięćdziesiątych do siedemdziesiątych XVIII wieku wśród Czelkanów zaczęło szerzyć się chrześcijaństwo. Chrześcijaństwo było szczególnie aktywne w drugiej połowie XIX wieku. Według spisu ludności z 1897 r. prawosławie wyznawało 34,5% rdzennej ludności. Nawet po przyjęciu chrześcijaństwa Czelkanie i inni miejscowi rdzenni mieszkańcy nadal czczą rzeki, góry i jeziora. Na początku XX wieku zaczął się szerzyć burchanizm (od „Burkhan”, nazwa ducha gór Ałtaj), forma lamaizmu z elementami szamanizmu. Dziś Czelkanie praktykują szamanizm.

[novayazemlya01]

[zewpodrozy-blog]

Góry i przyroda Ałtaju/Xinjiang/Chiny/ZewPodróży/vlog

[nawariata]

Bardzo słabo spałem. Wieści z domu spowodowały, że nie mogłem spać, przez co zmęczenie wczoraj pokonaną trasą i dziką wspinaczką skumulowało się do kwadratu. Zjedliśmy śniadanie w towarzystwie dwóch kobiet typu mongolskiego, po czym pojechaliśmy na Katu – Yaryk.

Katu – Yaryk… Myślałem, że jest on bardziej w poziomie, niż pionie, a było odwrotnie… Wiem, że nikomu nie będę w stanie tego wytłumaczyć, ale on po prostu jest bardziej w pionie. Odrobinę się zawiodłem. Ale i tak ładne miejsce. Tylko ta nieszczęsna geometria…

Obejrzeliśmy dwie miejscówki, zaś wracając, na przełęczy Ak Czołuszpa spotkałem starego znajomego, Antonowa, wychodzi na to, że spotykamy się po prostu na przełęczach. W Aktasz, tym mieście z Przystanku Alaska, na stacji benzynowej spotkałem… Maggie O’Connel, tylko rudą i biegle po rosyjsku mówiącą. Uderzające podobieństwo fizyczne. Jako jedna z niewielu spotkanych przeze mnie osób czuła, że różnice między polskim a rosyjskim są na tyle nieduże, że łatwo jest się porozumieć – spytała, skąd jesteśmy, bo część tego, co mówimy, rozumie… Nieczęsto to się zdarza. Obóz nad rzeką Czuja. Zaraz przy drodze P-256. Katu – Yaryk Bardzo słabo spałem. Wieści z domu spowodowały, że nie mogłem spać, przez co zmęczenie wczoraj pokonaną trasą i dziką wspinaczką skumulowało się do kwadratu.

[mowiejakjest-blog]

#NTV - Ałtaj - podróże wokół osady Basorgino

New Post has been published on https://mowiejakjest.tv/ntv-altaj-podroze-wokol-osady-basorgino/

#NTV - Ałtaj - podróże wokół osady Basorgino

Wspaniali widzowie NTV, nasz projekt utrzymuje się z darowizn. Drodzy widzowie, wesprzyjcie nas przelewając dowolną kwotę na Fundację Alterpedia, nr konta: 05 9585 0007 2014 0220 0625 0004 w PLN, 59 9585 0007 2014 0220 0625 0002 w EUR, 32 9585 0007 2014 0220 0625 0003 w USD. Dziękujemy 🙂

[koval-ptaki]

103) Orłosęp, orłosęp brodaty, bearded vulture, lammergeier, lammergeyer, ossifrage (Gypaetus barbatus) – gatunek dużego ptaka padlinożernego z podrodziny orłosępów (Gypaetinae) w rodzinie jastrzębiowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Gypaetus. Ptak ten występuje w zależności od podgatunku:                                                                                    1. Gypaetus barbatus barbatus – od Maghrebu i Półwyspu Iberyjskiego poprzez południową Europę, Azję Mniejszą, Egipt po Bliski Wschód, Mongolia i Chiny, Turkmenistan, Iran i Afganistan. W XIX w. co najmniej raz lub dwa razy stwierdzony również w Polsce, przy jej południowej granicy kraju. Do tej pory Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego potwierdziła dwa stwierdzenia ptaków tego gatunku w Polsce (pojaw naturalny lub wtórnie naturalny), ostatnie w 2017. W 2013 i 2016 odnotowano też pojawy nienaturalne związane z programem reintrodukcji tego ptaka w Alpach i Masywie Centralnym; reintrodukowane ptaki wyposażone są w nadajniki satelitarne                                                                                                 2. Gypaetus barbatus meridionalis – południowo-zachodnia część Półwyspu Arabskiego oraz wschodnia i południowa Afryka.                                                  Gatunek po raz pierwszy opisał w 1758 szwedzki przyrodnik Karol Linneusz, nadając mu nazwę Vultur barbatus. Holotyp według Linneusza, który bazował na tekście „The Bearded Vulture” Edwardsa z 1750 roku, pochodził z Afryki; miejsce typowe ograniczone przez Harterta w 1914 roku do Santa Cruz, blisko Oranu w Algierii. Etymologia:                                                                                  - Gypaetus (Gypaetos, Gypeatos, Gypeatus, Gypetos, Grypaetus): gr. γυπαιετος gupaietos (od zepsutego ὑπαιετος hupaietos) „orzeł” lub „sęp”, od γυψ gups, γυπος gupos „sęp” (por. ὑπο hupo „podobny”); αετος aetos „orzeł”                        - Gyptus: gr. γυψ gups, γυπος gupos „sęp”                                                             - Phene: gr. φηνη phēnē „sęp, orłosęp”                                                                  - Harpe: gr. ἁρπη harpē „nieznany, prawdopodobnie mityczny ptak”                     - Gupista: gr. γυψ gups, γυπος gupos „sęp”                                                            - barbatus: łac. barbatus „brodaty”, od barba „broda”                                             - aureus: łac. aureus „złoty”, od aurum „złoto”                                                         - hemachalanus: nowołac. Hemachala „Himachal”, Himalaje, od sanskryckiego hima „śnieg”; acala „góra”                                                                                       - meridionalis: łac. meridionalis „południowy”, od meridies „południe”                    - altaicus: Ałtaj (ang. Altai Mountains), Azja Środkowa, na granicy Kazachstanu, zachodniej Mongolii i północno-zachodnich Chin.                                               Samice większe od samców, lecz obie płci ubarwione jednakowo. Dorosłe osobniki mają woskówkę porośniętą czarnymi piórami, tworzącymi bródkę. Ciemne są również pióra na boku głowy w okolicy oka. Grzbiet i ogon czarnobrązowy z jasnymi kreskami. Reszta ciała biała, pokryta rdzawym nalotem, jedynie na piersi czarny znak przypominający literę „V”. Rdzawe zabarwienie wywołane jest wydzieliną z gruczołu kuprowego, zatem natężenie nalotu jest zmienne. Podgatunek G. b. meridionalis różni się od G. b. barbatus nagim skokiem, brakiem czarnych piór wokół oka i czarnego znaku na piersi. Osobniki młodociane całe czarnobrązowe. Długość ciała 94–125 cm, masa ciała 4500–7100 g, rozpiętość skrzydeł 231–283 cm. Występuje w górach powyżej górnej granicy lasu. Gniazdo buduje w niedostępnym miejscu na skalnej półce lub w jaskini. Może mieć do 2 m średnicy i 1 m wysokości. Zbudowane z gałęzi, wysłane wełną i pierzem. W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w grudniu–lutym (półkula północna) lub maju–lipcu (półkula południowa) 1–2 jaja (jednak przeżywa tylko jedno pisklę). Jaja wysiadywane są przez okres około 55–60 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po 106–130 dniach. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 7 lat; w niewoli dożywają 40 lat. Żywi się głównie padliną dużych ssaków. Kości zrzuca na skały, starając się je rozbić, podobnie robi z żółwiami. Niekiedy stara się strącić duże zwierzęta w przepaść. Według legendy orłosęp jest odpowiedzialny za śmierć Ajschylosa, którego łysą głowę pomylił z kamieniem, chcąc rozbić na nim żółwia. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody został zaliczony do kategorii NT (bliski zagrożenia). W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej.

[kowalskissaki]

144) Niedźwiedź syberyjski (Ursus arctos collaris) to podgatunek niedźwiedzia brunatnego pochodzący z okręgu Anadyrsky, półwyspu Kamczatka, wyspy Karaginskiy, Wysp Kurylskich, pasa wybrzeża na zachód od Morza Ochockiego na południe do pasma Stanovoy i wysp Shantar. Poza byłym Związkiem Radzieckim podgatunek występuje na Wyspie Świętego Wawrzyńca na Morzu Beringa.Zamieszkuje większość Syberii od rzeki Jenisej na południe aż do Gór Ałtaj w północnej Mongolii, na północ Xinjiang i północno-wschodni Kazachstan. Zasięg rozciąga na północ do południowo-zachodniej części półwysepu Taymyr i rzeki Anabar. Jako najdalej wysunięty na wschód obszar wszystkich populacji niedźwiedzi brunatnych Eurazji, znajduje się na Czukotce aż do wybrzeża Cieśniny Beringa na wschodzie i wybrzeża Morza Czukockiego na północy. Większość niedźwiedzi tego typu jest dość ciemnych, ale niektóre są równie blade jak niedźwiedzie grizzly. Ma rozmiar pośredni między U. a. arctos i U. a. beringianus, z proporcjonalnie większą czaszką niż nominalny podgatunek. W subarktycznym regionie Jakucji niedźwiedzie są podobno dość małe w porównaniu z innymi regionami.

[siberianhealthpoland-blog]

Teraz są wielkim biznesem

W 1996 r. Dwie osoby w wieku 20 lat założyły firmę, która promuje ich produkty lokalne. W tym czasie rosyjski rynek był całkowicie zdominowany przez zagraniczne produkty. Cały innowacyjny rynek produktów zdrowotnych i kosmetycznych w Rosji był importowany spoza Rosji. Ci dwaj młodzi ludzie założyli firmę, która promuje lokalne rosyjskie produkty oparte na ziołach z Syberii.

To było naprawdę jak akt rewolucji przez tych dwóch młodych chłopaków. W ciągu 5 lat urosły one do rozmiarów, zaledwie od 3 produktów do produkcji 368 produktów i wszystkie z nich radziły sobie świetnie na rynku. Rozpoczęli swoją pierwszą wewnętrzną produkcję w 1999 roku. W niecałe dwa lata, w 2001 roku powstało Centrum Badań i Innowacji Serbian Corporation Poland, które zgromadziło wszystkich swoich partnerów naukowych Siberian Health Corporation.

Założyli własne opatentowane produkty z 2007 roku na bazie ziół syberyjskich, co umożliwiło wejście na międzynarodowy rynek; chociaż promocja rozpoczęła się już aktywnie w 2004 roku od Siberian Health Corporation.

Teraz są obecni w 20 różnych krajach, w tym w Hiszpanii. Rozwój Syberyjskiego Zdrowia postępuje w stałym tempie. W 2007 roku wyprodukowali ultranowoczesny dom produkcyjny. W 2010 roku dom produkcyjny został zmodernizowany i rozbudowany, zaledwie na przestrzeni 3 lat od jego otwarcia. Co roku firma dodaje 25 nowych produktów, jednocześnie ulepszając swoje obecne produkty.

Wiele osób na całym świecie osiągnęło sukces. Większość z nich ma dobre historie do opowiedzenia o produktach Siberian Health niezależnie od ich wieku, płci i płci, wszystkie spełniają swoje marzenia przez stały wzrost ich dochodów.

W 1996 r. Powstał Nowosybirsk, Siberian Health Corporation. Od tego czasu produkty Siberian Health opracowują i wytwarzają produkty ziołowe, takie jak suplementy diety i produkty do pielęgnacji skóry. Jezioro Bajkał i Góry Ałtaj są podstawowymi miejscami, w których prowadzone są badania naukowe.

Firma ma wysoko wykwalifikowaną sieć na całym świecie. Są to bardzo doświadczone sieci, dzięki którym mogą prowadzić działalność na całym świecie. Również cyfrowo można kupić Siberian Health Spain zamawiając online.

Siberian Health jest podstawą dobrego zdrowia. Mocno wierzą, że dobre zdrowie jest osiągalne dzięki dobrej dbałości o zdrowie przez wszystkich, a zioła mają wszystkie niezbędne składniki, aby wspierać dobre zdrowie.

[koval-ptaki-birds]

71) Corvus corone; Wrona siwa, wrona, hooded crow (wrona kapturowa), scald-crow (oparzona wrona), hoodie - gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae), zamieszkujący Eurazję oraz niewielkie obszary w północnej Afryce. Zasadniczo wędrowny, choć duża część osobników jest już osiadła (zwłaszcza populacje miejskie). Nie jest zagrożony.

Wrona jest typowym przykładem powstania z jednego pierwotnego gatunku, pod wpływem ery lodowcowej, dwóch odmiennych form różniących się miejscami występowania, ale nie trybem życia (podzielono je na 2 czarne i 4 siwe podgatunki). Do niedawna wrona siwa uznawana była za jeden z podgatunków wrony Corvus corone, jako Corvus corone cornix, jednak ostatnie badania (Parkin et al., 2003) wykazały, że ze względu na znaczne różnice w upierzeniu, kojarzenie selektywne oraz zmniejszoną genetyczną żywotność mieszańców, wrona siwa i czarnowron powinny być traktowane jako dwa osobne gatunki, mimo że mieszańce są płodne. Chociaż nie wszyscy autorzy akceptują ten pogląd. Również inny z dawniejszych podgatunków, wrona amerykańska (Corvus (corone) brachyrhynchos), uzyskał już status osobnego gatunku. Historycznie wyróżniano sześć podgatunków C. corone, które zamieszkują:

C. corone orientalis – środkowa i wschodnia Azja

wrona siwa (C. corone cornix) – północna i wschodnia Europa

czarnowron (C. corone corone) – północna i zachodnia Europa

C. corone sharpii – Sardynia, Sycylia, Półwysep Apeniński, południe Półwyspu Bałkańskiego, Azja Mniejsza, Mołdawia, Ukraina, Kaukaz, Ałtaj, Kazachstan i dalej na wschód po Iran i Turkmenistan

C. corone pallescens – Cypr, południe Azji Mniejszej, Lewant i Egipt oraz Mezopotamia

C. corone capellanus – Irak i Iran.

To ujęcie systematyczne podtrzymują m.in. autorzy Kompletnej listy ptaków świata oraz listy ptaków świata opracowywanej przez BirdLife International i autorów Handbook of the Birds of the World. W ujęciu systematycznym, które dzieli ten takson na dwa odrębne gatunki, czarnowron (Corvus corone) obejmuje podgatunki corone i orientalis, a wrona siwa (Corvus cornix) – pozostałe cztery. To ujęcie stosuje m.in. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) czy Clements Checklist of Birds of the World.

Występuje w północnej i wschodniej Europie od Półwyspu Apenińskiego i Łaby po Ural (dotyczy węższego ujęcia systematycznego). Pierwotnie specjacja następowała w południowo-wschodniej Europie i w cieplejszych strefach Azji. Gnieździ się na rozleglejszym terytorium niż blisko spokrewniony gatunek – czarnowron. Wyraźne wędrówki i regularne koczowanie u wron siwych podejmują przeważnie młode ptaki (choć tylko po Europie). W Europie Środkowej w pasie o szerokości kilkudziesięciu kilometrów (70–150 km) o rozciągnięciu południkowym wrona występuje wraz z czarnowronem (ten występuje głównie w Europie Zachodniej). To powoduje powstawanie tu mieszanych par i mieszańców z różnym udziałem w upierzeniu barwy czarnej i szarej. Ewolucja nie preferuje żadnego z tych gatunków, a i mieszańce nie wykazują większego dostosowania adaptacyjnego do panujących warunków, toteż ta niewyraźna linia graniczna między nimi pozostaje od lat bez zmian. W innym przypadku bardziej ekspansywna forma rozprzestrzeniłaby się stopniowo na terytorium drugiej z nich. Czasem jednak spotyka się osobniki jednego gatunku w głębi areału zamieszkiwanego przez drugi. Są to głównie osobniki młode, które jeszcze nie założyły własnych gniazd i prowadzą koczowniczy tryb życia. Znajdują w nowych warunkach inaczej upierzonych partnerów i osiadają tam już na stałe.

W Polsce średnio liczny ptak lęgowy. Najliczniejsza w górach (dolatuje do 1300 m n.p.m.) i na pogórzu, w dolinach rzek i nad jeziorami. Od lat 30. ubiegłego wieku zaczęła gnieździć się w Warszawie, a później także w innych większych miastach (Poznań – od lat 50., Wrocław, Kraków, Gdańsk – od lat 70.). Dawniej w pobliżu dużych miast zimowała także duża liczba ptaków ze wschodu Europy, obecnie przylatuje ich znacznie mniej, a na zimowych noclegowiskach dominują ptaki z populacji osiadłych. Intensywniejsze przeloty zaznaczają się głównie na wybrzeżu, w głębi lądu nie są już tak wyraźnie widoczne.

Dawniej prawie wyłącznie doliny rzek, obrzeża jezior, małe laski w pobliżu łąk i terenów wilgotnych. Obecnie także obrzeża wszelkich lasów i zadrzewień śródpolnych, otwarte tereny typu parkowego z mozaiką śródpolnych lasów z pastwiskami, polami, ogrodami i łąkami oraz parki miejskie. Rzadziej przebywa na samotnych drzewach w krajobrazie rolniczym. Nie unika większych drzewostanów, choć lęgnie się tylko na ich skraju (w zwartych kompleksach nie występuje). Nie wykazuje wymagań dotyczących wysokości na poziomie morza. Preferuje lokowanie terenów lęgowych w pobliżu zbiorników wodnych, gdzie na ich brzegach często poszukuje pokarmu. Jest ptakiem wszędobylskim, toteż przystosowała się do życia w miastach, gdzie spotyka się ją często na wysypiskach śmieci. Na ludzkich osiedlach przebywa cały dzień w swoim rewirze, który lustruje z kominów i anten, co łatwo zaobserwować. Latem częściej przebywa w okolicach lasów, a zimą w towarzystwie gawronów zalatuje na pola i w pobliże osiedli ludzkich, gdzie znajduje się więcej łatwiejszego do zdobycia pokarmu.

IUCN uznaje wronę siwą za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Stosuje szersze ujęcie systematyczne, czyli wraz z czarnowronem. Liczebność światowej populacji, wstępnie obliczona w oparciu o szacunki organizacji BirdLife International dla Europy z 2015 roku, zawiera się w przedziale 55–115 milionów dorosłych osobników, a jej trend uznawany jest za wzrostowy. Na terenie Polski, wrona siwa jest objęta ochroną gatunkową częściową, ale czarnowron objęty jest ochroną ścisłą. Na Czerwonej liście ptaków Polski wrona siwa została sklasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC); czarnowron, jako ptak gniazdujący wyjątkowo, nie został sklasyfikowany (NA – Not Applicable). Według szacunków Monitoringu Pospolitych Ptaków Lęgowych, w latach 2013–2018 krajowa populacja wrony siwej liczyła 72–94 tysiące par lęgowych. Ze względu na pospolitość wron siwych nie prowadzi się czynnych zabiegów ochronnych.

[koval-nation]

70) Telengici (ros. Теленгиты, nazwa własna Телесы – Telesy) – niewielka turecka grupa etniczna, zamieszkująca w górach Ałtaju, w południowej Syberii (Rosja), w autonomicznej Republice Ałtaju, głównie w rejonach kosz-agackim i ułagańskim. Według wyników spisu powszechnego w 2002 r. Federację Rosyjską zamieszkiwało 2399 Telengitów.

Telengity lub Telengut to turecka grupa etniczna występująca głównie w Republice Ałtaju w Rosji. Telengici zamieszkują głównie terytorium dystryktu Kosh-Agach w Republice Ałtaju. Są częścią większej grupy kulturowej Południowych Ałtajów, do której należą Ałtaj-Kizhi i Tolos.

[novayazemlya01]

[tiandepolskacentrala]

#PLASTER #W #PŁYNIE #NA #BOLĄCY #KRĘGOSŁUP #MIĘŚNIE #RWA #KULSZOWA + #BONUS Krem do ciała „Płynny plaster” TianDe (34413) 125 gr Dla pewnych ruchów! Jedyny taki produkt na rynku. Efekt rozgrzewający powstaje na nowo na skutek oddziaływania suchego ciepła. planujesz trening a masz jakiś problem bólowy masz problem z kolanem gdzieś kłuje w plecach naciągnąłeś mięśnie zabezpiecz swoje ciało przed aktywnością sportową na 5 godzin bóle mięśniowo-stawowe kontuzje ból kolan kręgosłup nagły ból w plecach idealny do masażu korzonki bóle barków DZIAŁANIE OKOŁO 4-6 GODZIN! Krem do ciała „Plaster w płynie“ od TianDe będzie odpowiedni zarówno: dla miłośników aktywnego sportu, jak i dla tych, którzy od siłowni wolą kanapę (lub zmuszeni są prowadzić mało aktywny tryb życia w związku ze swoją działalnością). Zobacz szczegóły >>> https://cutt.ly/ogDbMgd #zdrowemięśnie #zdrowestawy #ałtaj #kosmetykinaturalne #tybetańskieprodukty #naturalne #tiandekolobrzeg #medycynatybetańska #płynnyplaster #zdrowie #krem #tiandekołobrzeg #kremnastawy #kremnamięśnie #kremprzeciwbólowy #polska #bólemięśni #bólestawów #bólkręgosłupa #rwakulszowa (w: Lublin, Poland) https://www.instagram.com/p/CHLKgVcBOTj/?igshid=1chcz9ppq6ov

[tv24reportersky]

Wyprawa na Ałtaj (cz.1) - Droga z lotniska Barnabuł do osady Basorgino

[loswiaheros]

Cały zeszły tydzień przegotowywałem się do warsztatów na temat Azji Środkowej i wróciłem do zapomnianych zupełnie zdjęć. Kilka szczególnie przypadło mi do gustu, które Wam tutaj wrzucę - szkoda, żeby kurzyły się w cyfrowych szufladach, a nóż kogoś zainspirują. ⠀ ⠀ Tutaj Kazachstan i góry Ałtaj - spęd koni hodowanych przez nomadów w doliny, aby przetrzymać surową zimę. ⠀ ⠀ [EN] Horses taken down to the valley for the winter time. Every autumn Kazakh nomads move to survive harsh Central Asian winters in the mountains!⠀ ⠀ #Kazachstan #Kazakhstan #Kirgistan #Kyrgyzstan #travel #travelling #podróże #podroze #rower #rowery #cycling #Altay #Ałtaj #góry #mountains #traveligers #travelgram #igersoftheday #bicycletouring #adventurecycling #cyclotourisme #cicloturismo #adventure #adventures #welltravelled #justbackfrom #followmetoo #whatsinmybag #outdoor #trekking (w: Altay, Shyghys Qazaqstan, Kazakhstan)