#Ang Bagong Lumad

[filipeanut]

Finally visited the Manila Metropolitan Theater. It barely survived WW2 and is more than 90 years old (second photo from WW2 by J Tewel, Time Magazine).

There we watched Encantada by National Artist for Dance Agnes Locsin, where she applied choreography inspired by traditional Philippine dances called neo-ethnic dance. With music by Joey Ayala and Ang Bagong Lumad.

See inside the MET, and learn about Agnes Locsin's Encantada and her neo-ethnic choreography: https://filipeanut.art/the-manila-metropolitan-theater-the-neo-ethnic-encantada/

If you're a Patron, see my latest video update on the MET here: https://www.patreon.com/posts/video-update-art-82368916

[sheilanstp-blog]

Blog # 2: KARAPATAN (sana all) :Human rights and dignity for everyone

Sa pangalawang beses ng NSTP common module. Tinalakay ang karapatan pantao  at dignidad ito ay pinangunahan ni Ms. Ivankq Custodio isang miyembro ng LGBTQ at 10 taon ng lumalaban sa mga karapatan ng mamayan.

Sa pagsisimula ng usapan, naging interesado agad ako sapagkat patungkol ito sa mga karapatan natin bilang tao sa ating komunidad. Bagamat alam ko ang mga bagay na ito hindi ko pa rin ito lubos na naiintindihan kung ano nga ba ang patutunguhan ng karapatan natin at ano ba ang maiitulong nito lalo na sa mga mamayan natin. Bagamat marami na ang may alam dito sa paksang ito, Marami sa atin hindi natin nalalaman kung ano ba ang iba pang karapatan natin. Sinabi nga ng tagapagsalita "alam natin natin ang salitang Human Rights ngunit hindi natin alam kung ano ba talaga ang human rights." ang human right ito ay karapatan upang maayos tayong mabuhay ng may dignidad, kalayaan at maprotektahan ang ating sarili sa ibang tao. Nabanggit din ng mga tagapagsalita ang mga Principle ng Human Rights; una ang Universability and Unalienability, ang karapatan ay para sa lahat anuman ang ating kultura,kasarian, atbp. hindi dapat alisin ang karapatan nito sa isang tao. Pangalawa Interdependence and Indivincible, Pangatlo Equality and Non-discrimination ang karapatan ay dapat pantay pantay at walang sinoman ang dapat lumamang anuman ang Estado sa komunidad. Pang apat ang Human rights ay responsibilidad dapat hindi lamang ito basta ginagamit ng ginagamit. Isa ito sa mga tinutukan ng tagapasalita at nabanggit niya din kung paano makakatulong ang mga mag aaral sa NSTP sa mamayan? Bilang mag aaral maraming Responsibilidad ang kakabit dito. Ang responsibilidad ng mag aaral ay Hindi lamang upang matuto at matupad ang ating mga pangarap bagkus ay matulungan ang ating mga mamayan. Maganda na tinalakay din ang ating mga karapatan sapagkat nabibigyan tayo ng bagong kaalaman kung paano ba natin magagamit ang karapatan natin upang mas maprotektahan natin ang ating sarili at mapaunlad pa natin ang ating sarili. Bagamat ang karapatan ay nagsisilbing proteksyon natin dapat isaalang alang din natin ang ating Responsibilidad sapagkat marami na ang nagiging mapanglamang sa kanilang karapatan at kadalasan ang mas nadadamay pa ang mga mababang mamayan sa ating lipunan. Nabanggit nga dito na lahat tayo ay may karapatan at meron din tayong obligasyon at responsibilidad. Ang obligasyon kung saan dapat natin itong gamitin ng maayos at pahalagahan. Ngunit isa rin ang gobyerno ang dapat na namumuno at nag sasaayos ng kalayaan dahil sila ang may posisyon upang mas maayos na matanggap ng ating lipunan ang proteksyon na dapat nararamdaman. Ilan sa mga obligasyon ng Gobyerno maayos na respetuhin at iwasan ang karahasan, Protektahan ang mamayan at mailakita ang mga aksyon sa positibong paraan. Nabanggit din ang dalawang violation ng human Rights una ang Commision, ito ay hindi pag respeto at pananakit sa isang tao o grupo. At pangalawa ang Omission ilan sa halimbawa nito ang pagpatay ng gobyerno sa isang tao na walang maayos na proseso at hindi din ito maayos na pina imbestigahan. Bagamat ang Gobyerno ang may pinaka malaking Responsibilidad dito dapat natin alamin na hindi lamang dapat sila ang kikilos bagkus alamin din natin ang ating mga dapat gawin upang maiwasan din ang lamangan at karahasan. Napagtanto ko din dito na dapat hindi lamang din natin isipin ang ating sarili bagkus tulungan din ang ibang tao na mabigyan ng impormasyo, upang maprotektahan din ang kanilang mga sarili. Sa ganitong paraan mas mapapatupad at mararamdaman ng bawat isa ang kanilang mga karapatan. At maarimg makatulong ito upang mas mapagbuklod at maging isa ang  ating mamayan. bilang isang maaral ng NSTP nakakatulong din ito upang di lang tayo ang matuto bagkus mabigyan natin ng impormasyon ang ibang tao at maipaglaban nila ang kanilang karapatan. Ilan sa mga karapatan ng mga mamayan ang nabanggit din sa usapan ito ang karapatan bomoto , karapatan matuto, karapatan ng maayos na pagpapagamotatbp. Makikita dito marami tayong karapatan ngunit iilan lamaang dito ang nagagamit at yung iba ay walang access sa mga ganitong karapatan lalo na kung ito ay walang sapat na kaalaman sa mga karapatan nila kaya bilang mag aaral dapat natin ipamahagi din sa kanila ito. Nabanggit sa usapan ang kasaysayan ng Human rights ayon ditto ito ay nabuo noong panahon ng digmaan kung saan maraming namatay na inosenteng tao. Ilan din sa mga nabanggit sa usapan ang mga madalas na maitanong sa paksang "human rigts" una ang ilang bang grupo kagaya ng LGBTQ ay may espesyal na karapatan? Hindi, lahat tayo ay pantay pantay at lahat tayo ay dapat irespeto ito. Isa ang sogie bill layunin nito na mapalawak pa ang  karapatan nila upang mas maprotektahan at maasyos din ang pag galang sa kanilang grupo Ang isa pang tanong ay ang mga kriminal ba ay may karapatan (human rigths) din? Oo ngunit nililimatahan lamang ang ilan sa mga karapatan nila.upang mas maprotektahan at maasyos din ang pag galang sa kanilang grupo Ang isa pang tanong ay ang mga criminal ba ay may karapatan (human rigths) din? Oo ngunit nililimatahan lamang ang ilan sa mga karapatan nila. Ngunit ang ilan sa mga karapatan ay hindi sila saktan at mabiigyan ng tamang makakain. Ilan lamang ito sa mga madalas na tanong kung saan sinaagot at pinaliwanag naman ng tagapagsalita upang mas maitindihan din namin.  

 At sa pang huli nabanggit din ng tagapagsalita ang mag isyu na nagaganap sa pilipinas kung saan mas nababawasan ang mga karapatan ng mga Pilipino. Una dito ang kahirapan kung saan nawawalan ng maayos na pangangailangan sa kanilang pang araw araw na buhay katulad ng pagkain. Pangatlo ang extra judicial killing (EJK) kung saan napapatay o pinapatay ang mga suspek sa pagbebenta ng droga atbp na walang maayos na pag iimbestiga sa kanila. Pangatlo ang lumad killings sila ang mga katutubo na pinapatay din kaya ang ilan sa mga lumad ay tinutulungan din ng UP upang mas protektahan sila. Pan apat ang pag aabuso sa mga kababaihan ang ilan dito ay binabastos at nirarape. At panghuli ang diskriminasyon sa mga miyembro ng LGBTQ+ ang ilan pa dito ay binubogbog o inaabuso ng ilan mga tao. Ito lamang sa mga isyu na nagaganap sa pilipinas.Nakakalungkot lamang dahil iilan lamang ang may gusto tumulong sa kanila dahil isa rin tayo sa mga nag-aabuso sa kanila, nagkakaroon tayo ng diskriminasyon sa mga sa taong ito kahit na wala tayong sapat na kaalaman sa kanilang katauhan,kultura,posisyon sa buhay. Nakakalungkot din sa parteng ito noong ito ay nabanggit ng tagapagsalita dahil din sa hindi sapat na kaalaman lalo na sa karapatan natin, marami dito ay akala natin ang mga aksyon natin ay tama pa ngunit sumusobra na pala.tulad nga ng nasabi natin ang karapatan ay obligasyon kaya bilang isang mag aaral malaki din ating obligasyon upang mabigyan ang iba ng impormasyon sa maganda at maayos na paraan. Sa ganitong paraan mas matuto silang gamitin ito ng maayos. Tulad nga ng nabaggit gamitin din ang mag aaral sa NSTP upang turuan ang ibang tao. Sumali sa mga organisasyon na sumusuporta sa karapatan ng mga tao at pang huli irespeto ang tao, at dapat irespeto din natin ang ating sarili ang mga hayop at iba pang buhay sa mundo.

[philoseshwithanj]

JOURNAL 3: BANAL NA ASO, SANTONG KABAYO

We are undeniably familiar with the song “Banal na Aso”, it was a song released by a Filipino band Yano. This song was considered to be one of the most dominant art that proudly came from a local industry of music. I must say that the song really captured the hearts of the mass community because even though it was released back in 1994, various performances were still being done in today’s generation using the song itself. But how come does it portray a continuity of influence to people? There must be really something or an existing essence towards the song as well as I can say that this song is held in high regard by all the Filipinos.

Several commentaries stated that in making this song, it was inspired by some sort of demonic influence. Throwing and hurling invective languages at this song during the moment of its breakthrough, containing blasphemy yet these set of shades and bashing had eventually propagated its significance. Based on what I have observed from the lyrics of the song, it has a prevailing message about the hypocrisy of those religious preachers to which at the same time there is decrepitude to practice what they preach. This is not just about them but the song also faces political issues whereas it can also be relative to the upcoming election whereas candidates are full of promises and nice flowery words for them to be elected but once they are in the reality of taking a lead to the state, they suddenly became hypocrites and use their positions towards abuse of power and corruption.

Here lies down the significance of the song ‘Banal na Aso’ towards the hypocritical attitude in social and political issues that led on the problematic system. “Nangangaral sa kalye ang isang lalake, Hining'an ng pera ng batang pulubi, Pasensya na, para daw sa temple, Pangkain lang po sabi ng paslit, talagang 'di ba pu-puwede? Lumipat ng puwesto ang lalake” Bearing upon this specific passage from the lyrics of ‘Banal na Aso’, I came to realize that it give relevance with Adorno’s topic in Capitalism, by which for some people who seek for self-benefits (money) are the one who causes the divisions in the society, Capitalism in the sense that you neglect the poor in reality in front of you instead of applying and practicing what you are always preaching, Does your preaching really makes sense at all? I guess not.

I do not agree for those people who will say that it was just made out for clout and just to produce money because it wasn’t. I am grateful that this kind of music still relevant in the society, This form of Art that continuously prevailing most of the unsaid thoughts that serves as a big awareness in the socio-political issues we are still facing right now; Some music may entertained you but bear in mind that we should see it for ourselves that it doesn’t only just a popular music but have time delve deeper from what it’s really has within, because no matter what happen there is an existing idea of capitalism whereas it can invade and manipulate important matters specially art forms in the society. However, why don’t we listen and enjoy ‘Banal na Aso’ for awhile..

[itsrolyyyy]

Sagot sa Pagpapayamang Maka-Filipino ang Edukasyong Kontekstuwalisado

Masyado ng malawak ang hangarin ng kurikulum na mayroon ang Pilipinas ngayon. Pinopondohan ng gobyerno ang pagbili ng lupain upang patayuan ng bagong paaralan dito sa kanayunan, ngunit nakababagabag sa damdamin na kung gaano naglalakihan ang establisyemento sa kamaynilaan ay siya namang panggigipit at pagpapasara ng edukasyon para sa Lumad maging ang kanilang paaralan. Dala ng patuloy na militarisasyon at pangangamkam ng lupain ay wala silang magawa kundi ito ay lisanin.

Sa kanilang paglisan ay tangan naman nila ang pusong nagsusumikap matuto. Sa kanilang simpleng pamumuhay at sirko ng buhay estudyante ay mas nakita ko kung ano at para kanino ng aba dapat ang isang kurikulum. Mga silid nila ay walang magarbong disenyo, ngunit alam nilang ang edukasyon at sistema ng pagbuo nito ay nararapat na makamasa at walang pinipiling estado. Kung tutuusin sila ay kapos sa kagamitan dala ng kakulangan ng pagtugon ng gobyerno, ngunit makikita na ang kurikulum na kanilang nabuo at iniimplementa ay tuon parin sa pagiging Makabayan, gamit ang natutunan ay handing iaalay para sa pagbabago at pagsukli sa bayan. Bakas din sa kanilang ang pagiging malay sa lipunan, dito ay masasabi kong matagumpay at dapat tularan ang kurikulum na kanilang nabuo, hindi man kumplikado ang proseso ngunit alam nila kung paano susuriin sitwasyon ng lipunang ginagalawan. Gamay ang paghimay ng mga pagkatutong magagamit sa tunay na buhay. Higit pa riyan ay ang naging midyum nila ng pagtuturo, kung paanong mas tiningala ang paggamit ng Filipino dahil taglay nito ang pagiging dinamiko na maaaring magamit sa kahit anong konteksto at kagyat na halimbawa upang mas mabisa ang pagkatuto.

Ang kurikulum na nabuo ng Lumad Bakwit School ay patunay lamang na di kailangan hanguin sa dayuhan ang paraan sa pagpapatakbo ng paaralan, mas marapat na isaalang-alang ang kakayahang nitong maging makamasa, siyentipiko at Makabayan na lapat sa kultura at Wikang Filipino upang ang sa huli mga batang pangarap para sa bayan ang siyang magabayan.

[honoredsage]

Quarantine (Part 49)

Day 343 ng quarantine.

Sa mga sandali na tinatype ko ‘to, mayroong nang naitalang 561,169 na kaso ng COVID-19 sa Pilipinas, kung saan 1,888 ang mga bagong naitalang kaso. 12,088 na ang mga namatay at 522,843 ang mga gumaling.

Naging mainit na balita ngayong linggo ang ginawang "rescue operation" ng mga pulis sa University of San Carlos sa Cebu. Kailangan ng mga panipi sa rescue operation dahil malamang ay raid ang nangyari. 26 na mga guro at estudyante ang inaresto ng pulis dahil mga taga-NPA raw ang mga ito. May pagtatalo sa magkabilang panig kung ano nga ba talaga ang nangyari pero para sa akin, dun ako papanig sa nagsasabing raid ang nangyari dahil meron nang mahabang kasaysayan ang institusyon ng kapulisan ng pangre-redtag at pang-aabuso sa mga Lumad.

Patuloy pa rin ang balita ng kapalpakan at kakulangan ng aksyon ng gobyerno para makakuha ng bakuna.

Sakit sa ulo yung trabaho nung umaga ng Lunes at may sandali pa na uminit ang ulo ko kasi hindi kami magkaintindihan ng boss ko, pero sa Viber lang naman kami nag-uusap kaya di nya naman nakita yan. Naayos din naman sa parehong araw yung problema at sakto na yung mga sumunod na araw.

Mas maganda rin ang tulog ko netong mga nakaraang araw. Medyo bumalik kasi yung problema ko sa pagtulog netong mga nakaraang linggo. Sana tuloy-tuloy na yung magandang tulog.

Injured pa rin si Wood kaya pitong sunod-sunod na yung talo ng Rockets. Inasahan ko na naman kaya di ko na masyadong iniisip. Nahinto yung huli nilang dalawang laro dahil may snow problem ngayon sa Houston.

Holiday sa Huwebes kaya isang araw na walang trabaho.

Malamig din ang mga nakaraang araw kaya masarap. Pero ayon sa EarthShakerPH, huling bugso na ito ng malamig na panahon bago dumating ang tag-init. Sadt.

Drawing si Daj sa recording dapat ng podcast namin ngayong gabi, kahit sya itong nag-request na kung pwede ay agahan namin ngayon. Nakatulog ata. Dapat din kahapon kami nag-record kasi Saturday talaga schedule namin pero pagod sya kahapon kaya sabi nya ngayong gabi na lang. Dapat ilibre nya kami ni Ian.

Muli, dasal ko na sana ay matapos na ito sa pinakamadaling panahon.

[lost-kaleidoscopes4-blog]

LITERATURA NG URING ANAKPAWIS [BLOG #8]

Linyahan ng mga Mangmang na Direktor

 Sa lahat ng mga yugto ng pagbulusok-pababa, na naharap sa paglala ng mga kontradiksyon ng sistema, inako ng estado ang responsibilidad na pagkaisahin ang mga panlipunang organismo, para sa preserbasyon ng dominanteng mga relasyon ng produksyon. Pinalakas nito ang sarili hanggang sa punto na isanib sa sariling istruktura ang buong buhay panlipunan. Ang pinalobong paglaki ng administrasyong imperyal at abosolutong monarkiya ay mga manipestasyon ng ganitong penomenon sa pagbulusok-pababa ng lipunang aliping Romano at ng pyudalismo.

Sa dekadenteng kapitalismo ang pangkalahatang tendensya tungong kapitalismo ng estado ay isa sa mga katangian ng buhay panlipunan. Sa yugtong ito, ang bawat pambansang kapital dahil hindi ito makapagpalawak na walang sagabal at nahaharap sa maigting na imperyalistang tunggalian, ay napilitang organisahin ang sarili sa pinaka-epektibong paraan, para sa labas, kaya nitong makig-kompetinsya sa kanyang mga karibal sa larangan ng ekonomiya at militar, at sa panloob, para mapangasiwaan ang lumalalang panlipunang mga kontradiksyon. Ang tanging kapangyarihan sa lipunan na may kapasidad na ipatupad ang mga tungkuling ito ay ang estado.

Ang unang bahagi ng ikadalawampu’t isang siglo ay saksi na sa napakaraming unos. Mula sa resesyon noong 2008, digmaan sa Syria, Iraq, Afghanistan, at Yemen, taggutom sa Silangang Africa, hanggang sa paglobo ng krisis pangmigrante, terorismo at mas tumitindi pang mga kalamidad. Marami ang napapatanong: Ano na ba ang nangyayari sa mundo.

Pinapalagay ng karamihan na ang mga unos ay produkto lamang ng makabagong panahon, na sa nakaraan ay walang mga pangyayari na ganito katindi. Ang mga trahedya ay tinitingnan hindi bilang magkakaugnay na mga pangyayari, kundi mga produkto ng pagkakataon.

Ngunit ang masusing pananaliksik sa kasaysayan ay maglalantad na ang trahedya ay nakapaloob na sa sistemang ating ginagalawan na nagmula pa noong panahon ng pananakop ng Espanyol. Ang digmaan, climate change, at iba pang mga krisis ay resulta ng isang sistema na umusbong at pinapalawak sa pamamagitan ng karahasan, kung kaya’t hindi na nakakabigla kung ang mga Lumad at iba pang minorya ay pinagpapatay upang maagaw ang kanilang lupang ninuno. Sila ay iilan lamang sa napakaraming biktima ng karahasan ng kapitalismo.

Sa gayon, upang maintindihan ang krisis ng lipunan, mahalagang tingnan ang mga katangian ng sistemang nagdudulot nito. Ano nga ba ang kapitalismo, paano kumalat ito, at paano tayo nakatali dito?

Ang kapitalismo ay isang sistemang pang-ekonomiya, sosyal, at pulitikal na nakabatay sa pribadong pagmamay-ari ng mga kagamitan sa paggawa at sa pagkamal ng napakalaking kita. Sa madaling sabi, ang mga makinarya ng industriya, ang lupa, at iba pang mahahalagang yaman na dapat kontrolado ng mayorya ay pagmamay-ari na ng iilan dahil ito daw ang pinakamabisang paraan upang mamaksima ang kita.

Kung noon, ang pangunahing hangarin ay ang pagkakasundo sa isang komunidad, pagkakaroon ng sapat na pagkain para sa lahat, pagbawas sa bilang ng maysakit, ngayon napalitan na ito ng mas mahalagang hangarin: ang mapalaki ang kita ng mga negosyante. Ang tanong na ngayon ay: Ang ginagawa ko ba upang mabawasan ang bilang ng mga mahihirap ay makapagbibigay ng kita sa mga negosyante? Ang kurso ko ba ay makapagbibigay sa akin ng mataas na sahod?

Sa ganitong kaayusan, kung saan pera o kapital ang nangingibabaw sa paggawa, unti-unting nabubuwag ang tinaguriang “social contract.” Ang moralidad ng kapitalismo ay hindi nakabatay sa panlipunang kapayapaan at kasaganaan. Ito ay nakaayon sa indibidwalismo at pera. Pagpapayaman sa sarili ang pangunahing hangarin ng “homo economicus” at ang pangunahing nagiging biktima nito ay ang mga maralita.

Sa trabaho, lantaran ang karahasan laban sa mga maralita at manggagawa. Ang trabaho na may pinakamalaking posibilidad ng pagkamatay o aksidente ay ipinapagawa sa mga mahihirap na tanggap ang minimum na sahod. Bukod dito, wala ring katiyakan ang kanilang trabaho dahil na nga sa kontraktwalisasyon. Kumpara sa CEO at iba pang kasapi ng Board, di lang 10x ang agwat ng kanilang sahod, madalas umaabot pa ito ng 200x. May mga benepisyo pa sila kagaya ng stocks buwan-buwan, pabahay, o libreng edukasyon para sa mga anak. Unti-unti, naiuugnay ng mga nasa labas ang CEO at ang mga taong matataas ang sahod sa katalinuhan at kapangyarihan, at tinitingala sila ng publiko. Samantalang ang mga maralita ay babansagang tamad, di bale na kung ilang oras ang inilaan nila sa trabaho. Nawawalan ng halaga ang paggawa dahil isinusukat na lamang ang kalidad nito sa perang natatanggap ng gumawa at hindi sa talento. Sa isang sistema kung saan pinapalago ang kultura na yaman, impluwensiya, at titulo ang basehan para maging kapani-paniwala, di namamalayan ng karamihan na ang demokrasya nilang tinatawag ay simpleng ilusyon na lamang na pinaiiral ng kapitalista upang maiwasan ang paghihimagsik ng mga maralita’t manggagawa.

Bahagi din ng kapitalismo ang pagkakaroon ng napakaraming produkto para sa mga consumer–isang ekonomiyang nakabatay sa mass consumption. Ayon sa mga kapitalista, ang consumer ay pangunahing pokus ng kanilang industriya. Pero di ibig sabihin nito na may pagpapahalaga sila sa mga pangangailangan ng mamamayan, dahil kadalasan sila ang gagawa ng paraan upang isipin mo na gusto mo ang produkto nila, kahit nakasasama ito sa kalusugan.

Ginawan pa nila ito ng hiwalay na larangan: behavioral economics. Dito inaaral kung paano kumilos ang mamimili upang makita kung ano ang gusto nila o upang aralin kung ano ang nakakakuha ng kanilang atensyon. Mula sa nakalagay sa teksto sa packaging hanggang sa hugis ng produkto, inaaral nila ito upang mapansin ng mamimili. Nagiging karahasan ito dahil nawawalan sila ng kontrol sa kanilang mga desisyon. Pagpasok nila sa mall, kaliwa’t kanan ang mga iba’t ibang brands na nagpapaligsahan sa kung sino ang pinakamagaling sa panlilinlang.

Isa pang uri ng karahasan ay ang pagpilit na gawing komoditi o produkto ang lahat ng madadaanan nito, kabilang na ang paggawa at ang kalikasan. Kahit na ang mga bagay na kailangan ng tao para mabuhay kagaya ng tubig at lupa ay may presyo na din. Ngayong lumalala na ang polusyon sa mga lungsod, hindi na ako magtataka kung pati “fresh air” ay ginawang komoditi din ng mga kapitalista. Dahil sa malawakang komodipikasyon, nawawalan na ng demokratikong kontrol sa mga likas na yaman ang mamamayan. Paano nila masasabi na sa kanila ang likas na yaman kung di nila kayang tapatan ang presyo nito sa merkado? Iyong may pera na lamang ang makapagdidikta kung ano ang gagawin sa ating mga likas na yaman. Nagkakaroon sila ng direktang kontrol sa buhay ng mga tao.

Panghuli, katangian ng kapitalismo na maghanap ng mga bagong merkado. Ganito na ang nakita natin sa panahon palang ng kolonyalismo. Ginamit ang dahas at ang panlilinlang upang mabuksan ang mga bansa sa Africa, Asya, at Timog Amerika sa pandaigdigang kalakalan. Kung noon ang anyo nito ay sa pagpasok lamang ng militar, ngayon naman ay hinaluan pa ito ng foreign aid, mga dayuhang korporasyon, at pera para sa mga politiko na suportado ang mga imperyalistang bansa. Ginagamit nila ang kanilang impluwensiya upang pumasok sa mga free trade agreements o ang pagtanggal sa taripa sa mga imported na produkto.

Sino ba ang maghihirap dito kung hindi ang manggagawa at maralita? Sa pagpasok ng.dayuhang mga produkto na mas mura kumpara sa produkto ng mga magsasaka, halimbawa, di na bumibili ang mga Pilipino ng produktong gawa sa bansa at nagdudulot ito ng matinding kahirapan sa ating mga magsasaka, mangingisda, at iba pang lokal na propesyon. Ang ganitong klase ng karahasan ay magpapatuloy lalo na na nagbabadya ang RCEP na isang mas mapanganib na free trade agreement kaysa TPP.

Pero bakit nga ba pinagpipilitan pa rin ng mga burgis na akademiko ang sistemang ito sa kabila ng mga karahasan nito sa lipunan? Bakit panay pa rin nating naririnig ang mga salitang globalisasyon at pribatisasyon bilang tagapagsalba ng ating ekonomiya? Isang dahilan ay ang pagpapako nito sa kaisipan ng mga tao na maaari sila maging isa sa mga CEO at bilyonaryo kung magsisipag lamang sila at maghakot ng awards at diploma sa mga prestihiyosong institusyon. Hindi ba ito ang basehan ng kulturang startup ngayon? Dahil sa maka-indibidwal na kultura na pinapalaganap ng kapitalismo, iniisip ng lahat na posibleng maging milyonaryo ang lahat ng tao sa mundo kung magsisipag lamang sila. Pero kailanman ay hindi ito posible sapagkat walang nagiging mayaman na hindi ginagamit ang murang paggawa ng mga maralita.

Nariyan rin ang kultura ng kompetisyon na isa sa mga pangunahing sakit ng lipunan, lalo na sa mga unibersidad kagaya ng UP Diliman. Nagpapaligsahan na parang mga daga ang mga estudyante para makakuha ng mataas na marka at mataas na sahod pagkagradweyt. Takot magsalita sa klase dahil baka salungat sa opinyon ng guro at mabigyan ng bagsak na marka, kaya tango nang tango nalang sila sa mga propesor, tama man o mali ang sinasabi nito.

Nawawala ang kritikal na pakikipagtalakayan dahil ginawang komoditi ang edukasyon at ipinilit na itugma sa mga tunguhin ng kapitalismo. Halimbawa na nga ang mga mag-aaral ng mining at geology na panay dakdak ng mga salitang “responsible mining” ngunit wala namang imik sa pamamaslang ng mga mining companies sa katutubo at mga aktibista. Wala ring opinyon ang mga papet ng industriya sa impluwensiya ng mga korporasyon sa mga departamento nila o ang mga masasamang epekto ng hungkag na Mining Act of 1995.

Bakit? Dahil baka walang tumanggap sa kanila pagkagradweyt o baka mawalan sila ng trabaho. Ganito ang sistema ng edukasyon na pinapalaganap sa kapitalismo. Okey lang maging kritikal basta’t hindi mo binabangga ang bulok na sistema. Okey lang maging kritikal basta’t naaayon pa rin ang sinasabi mo sa gusto ng mga korporasyon. Kritikal lang dahil uso. Makikita ang ganitong daynamiks hindi lamang sa Engineering kundi sa buong komunidad ng UP Diliman.

Halimbawa na nga ang isyu ng pagbibigay ng honorary degree sa pasistang presidente. Nagsilabasan ang lahat, maging ang mga alumni, para kundenahin ang Board of Regents. Pero noong si Benjamin Diokno na ang ginawaran nito noong Hulyo, iilan lang ang nagsalita laban dito, at walang imik ang mga burgis na mag-aaral ng Economics. Walang nag-iba ng profile picture o nagshare ng “I am Juan, a student of chemical engineering, and I oppose the conferment of an honorary degree to Benjamin Diokno.” Dahil ba mas bokal at madalas magmura ang isa at ang isa naman ay tahimik lang? Hindi ba ang mga polisiya ng deregulasyon at pribatisasyon na isinusulong ni Diokno ang nagdulot ng napakaraming gutom at walang trabaho? Kung tutuusin, mas marami pa ang napatay ng neoliberalismo kaysa War on Drugs dahil mas matagal na itong ipinatupad sa bansa at di lang isang industriya ang sakop nito. Hindi ba sinasabi nito na mababaw ang pagtingin ng karamihan ng mga aktibo sa pulitika sa Diliman sa mga isyu ng bansa?

Kahiya-hiya na ang pinakaradikal na unibersidad sa Pilipinas na nanguna sa pagpapatumba sa rehimeng Marcos ay ngayo’y sunud-sunuran na lamang sa hungkag na aktibismo na isinusulong ng mga korporasyon at ang kanilang mga burgis at kareristang mga kaalyado sa Economics, Business Administration, Engineering, at iba pang kolehiyo. Isinusulong nila ang mga isyu ng LGBT, EJK, mental health hindi dahil gusto nilang wakasan ang sistemang nagdudulot nito kundi para malinlang ang kilusang mag-aaral sa mga krimen ng mga kapitalista. Ginawang naratibo na di magkakaugnay ang mga problema ng LGBT at manggagawa. Bilang mag-aaral kailangan mo lamang magpokus sa isa o dalawang isyu.

Sa ganitong uri ng “aktibismo,” hiwalay na ang makauring pagsusuri. Sapat na ang makapagpasa ng batas at makadalo sa mga “youth summit.” Hindi nila iniuugnay ang mababang buwis ng korporasyon, napakababang minimum wage at kontraktwalisasyon sa EJK o sa dami ng mga adik sa droga dahil sa kaibuturan ay gusto nilang maging bahagi ng naghaharing uri na nakatatamasa nitong mga pribilehiyo. Para sa karerista, ang aktibismo ay hindi para mabaliktad ang tatsulok o mabawi ang yaman sa naghaharing uri. Ito ay para lamang may maisulat sila sa kanilang resume at masabi sa kanilang mga employer na may “leadership qualities” sila. Hindi interes ng manggagawa ang kanilang iniisip kundi interes ng mga mayayamang kagaya nila.

Ang mga katangiang ito ay sintomas ng isang unibersidad na nabulag ng burges dekadenteng kultura. Sa isang sistema kung saan ang oryentasyon ng mga unibersidad ay para makapagpagradweyt ng mga bagong kasapi ng naghaharing-uri at ang aktibismo ay suportado at dinidikta ng mga korporasyon, kailanman ay hindi sila ang mapagkakatiwalaan sa pagsusulong ng malawakang pagbabago sa lipunan.

Naging matagumpay ang pagkalat ng kapitalismo hindi dahil mainit itong sinalubong ng mga manggagawa, kundi dahil kaya nitong umatake mula sa iba’t ibang direksyon. Isa itong sistema na nakabatay sa walang katapusang paglawak at paglaki na ang pangunahing armas ay dahas at panlilinlang. Nakikita natin ito sa pagtrato ng mga korporasyon sa manggagawa, sa malawakang komodipikasyon at pagbalewala sa kalikasan, sa panlilinlang sa mamimili, at sa katangian nito na piliting buksan ang mga mahihirap na bansa at gawing merkado. At upang magpatuloy ito, nariyan ang mga aral na burgesya na ginagamit ang mga unibersidad para sa pansiriling interes, upang pag-aralan kung paano makapagkamal ng mas malaking kita gamit ang murang paggawa ng mga maralita.

Ipinakita ng mga Lumad na hindi lang sila ang biktima ng isang mapang-abusong sistema, kundi tayong lahat. Higit pa rito, ipinakita nila na kayang mabuhay ng isang komunidad at maibigay ang mga serbisyong panlipunan kagaya ng edukasyon na hindi nakadepende sa isang marahas na sistema. Sa kanilang patuloy na pakikipaglaban para sa pagsasarili, pinapatunayan nila na ang pagbabago ay magmumula sa laylayan, sa mga manggagawa, katutubo, at maralita, hindi ang mga peti-burgis na intelligentsia na tinalikuran na ang sariling wika upang magtunog Kano at ginamit ang burukrasya para magpayaman. Inaasahan na ang kanilang pananatili sa mga unibersidad ay magdudulot ng kaliwanagan sa mga mag-aaral na ang laban ng mga Lumad ay laban nating lahat.

    Malignong Makinarya ng Patriyarkal sa Lipunan

                Ang pananaliksik ni Morgan ay rebolusyonaryo sa larangan ng antropolohiya at ang pagbuo ng isang makasaysayang diskarte sa ebolusyon ng estado, pamilya at pribadong pag-aari. Ganito ang mga implikasyon ng mga ideya ni Morgan, na sabik silang kinuha nina Marx at Engels bilang kumpirmasyon ng kanilang sariling mga pananaw sa kasaysayan.

              Ayon sa materyalistang paghahabi ng kasaysayan, ang pangunahing salik sa kasaysayan, sa huling pagsusuri, ay ang paggawa at pagpaparami ng buhay. Bago ang mga kalalakihan at kababaihan ay maaaring gumawa ng anumang kailangan nila upang makabuo ng mga paraan ng buhay. Nangangahulugan ito una at pangunahin ang paggawa ng mga paraan ng pag-iral. Ang lipunan kung saan nakatira ang mga kalalakihan at kababaihan ay tinutukoy ng yugto ng paggawa na kung saan ay makikita sa mga ugnayang panlipunan. Gayunpaman, ang mas nauna sa pagiging produktibo na batayan, tulad ng sa ilalim ng 'primitive komunism', ang higit na preponderance ay ang kaayusang panlipunan ay lilitaw na pinamamahalaan ng mga sekswal na relasyon. Sa katotohanan, ang buong batayan ng lipunan ay sinusuportahan ng kung paano ginawa ang mga bagay.

Ang paglipat mula sa 'primitive komunist' na lipunan hanggang sa sibilisasyon at lipunan ng klase ay naganap nang hindi pantay. Ang paglikha ng isang labis na paulit-ulit sa mga pangangailangan ng angkan o tribo ay minarkahan ng isang rebolusyonaryo na pagsulong, gayunpaman pinasigla nito ang mga pribadong pag-aari at ang pagkabulok ng mga dating mga henerasyon.

 Ang panahong ito ay kasabay ng masinsinang agrikultura at ang paggamit ng mga metal. Para kay Childe, "ang pinakamasamang salungat sa Neolitikikong ekonomiya ay nilipat kapag ang mga magsasaka ay hinikayat o napilitang bumalot mula sa lupa ng isang labis kaysa sa kanilang sariling mga kinakailangan sa domestic, at kapag ang labis na ito ay ginawang magagamit upang suportahan ang mga bagong klase sa pang-ekonomiya na hindi direktang nakikibahagi sa paggawa ng kanilang sariling pagkain. Ang posibilidad ng paggawa ng kinakailangang sobra ay likas sa mismong kalikasan ng ekonomiya ng Neolithic. " Ang pagsasakatuparan nito ay nangangailangan ng pagbabago sa mga ugnayang panlipunan at pang-ekonomiya, o sa madaling salita, isang paghiwalay sa lumang kaayusang panlipunan. Ang labis na panlipunan, na nagmula lalo na mula sa agrikultura, ay unti-unting na-concentrate sa mga kamay ng isang pribilehiyong kastilyo ng mga pari at opisyal na unti-unting pinaghiwalay ang sarili sa nalalabi sa lipunan.

Sa loob ng isang tagal ng panahon, ang mga pribadong pag-aari ay lalong naging konsentrado sa mga kamay ng mga pinuno ng pamilya. Ito ay isang tiyak na hakbang patungo sa paglikha ng isang naghaharing uri. Sa pagpapakilala ng pag-aalaga ng hayop, metalurhiya, at paglilinang, ang labis na panlipunan ay tumaas nang malaki. Mula sa panahong ito, ang pagkaalipin ay naging isang kakayahang pang-ekonomiya.

Noong nakaraan, kapag walang labis na nagawa kaysa sa mga pangangailangan ng populasyon, ang mga nasakop na tribo ay pinatay o isang mapagkukunan ng kanibalismo ngunit hindi pagkaalipin. Sa sandaling dumating ang isang labis, ang pagkuha ng mga alipin ay naging napaka-kita.

[paosiopao]

Mandiriwa

Blog entry: September 19, 2017

Tuesday 01:32am

Music Museum

It was 25 years ago when Ang Bagong Lumad debuted at the very same venue barefoot. Last night, they wore shoes. No wonder the rapport between him and the four band members—five if we add fellow original member Barrios whose participation kept extending—was undeniable.

But what about a concert in an intimate venue where guests can cozily enjoy music (while sipping beer, yeah). A concert stripped down of all elaborate designs, props and back-ups. A concert featuring ethnic instruments that are part of our culture. A concert revealing our identity as Filipinos through indigenous music and ingenious lyrics.

Considered as a living legend in the Philippine music industry, Ayala proved this in more ways than one.

The public at large knows him mostly for being an ‘environmental ethnic folk’ artist embodied in the reggae-flavored 'Karaniwang Tao,' the dramatic 'Agila,' the dark propulsive-hegalong-driven 'Ania Na,' and the heart-wrenching 'Walang Hanggang Paalam' and 'Dumaan Ako,' but as his fans know well, his stylistic range also authoritatively includes jazz ('Maglakad'), and rock’n’roll ('Barangay Kombo' and 'Padayon')."

Said songs, along with other originals by Ang Bagong Lumad and duets/collaborations with the guests, were rendered masterfully live for the night. With close to 20 titles performed, the concert encompassed Ayala's two-decade career as an artist.

Mandiriwa (from the root word diwa or consciousness) himself, Ayala made the concert more meaningful with his wealth of wisdom. In between numbers, he shared the stories of his songs, often relating them to present times but ever so careful about making politically incorrect jokes. (Ayala grew up in Duterte-strong Davao.)

He asked the audience if they believe in climate change, noting “If you look up, you will know what is beneath you.” Say, if there are no more Philippine Eagles on the sky, then there are no more forests in the mountains.

​

On faith, he contemplated that "God is everything, (yet) God is nothing." On passion, he encouraged everyone to do what they enjoy (not the other way around), and if lucky enough, earn from it like he does. On nationhood, he went on to promote a nation of play. 

"Joey Ayala, for President!" he humored everyone who very well knew that he's much better enriching Filipinos through music. 

Sketchbook entry of the Day!

[henymagalona-blog]

BLOG KO: INAUGURATION SPEECH NI DUTERTE

Pangulong Fidel Ramos, sir, salamat po sa tulong ninyo upang maging Pangulo ako; Pangulong Joseph Ejercito Estrada; Pangulo ng Senado Franklin Drillon at mga miyembro ng Senado; Ispiker Feliciano Belmonte at mga miyembro ng Kapulungan ng mga Kinatawan; Punòng Mahistrado Maria Lourdes Sereno at mga Kawaksing Hukom ng Korte Suprema; Kagalang-galang Guiseppe Pinto at mga miyembro ng Diplomatic Corps; mga bagong hirang na miyembro ng Gabinete; mga kapuwa manggagawa sa pamahalaan; mga kababayan.

Walang pinunò, gaano man siya kalakas, ang magtatagumpay sa anumang bagay na mahalaga o makabuluhan sa bansa kung wala siyang suporta at kooperasyon ng mga mamamayan na tungkulin niyang pamunuan at sinumpaang paglilingkuran.

Sa mamamayan kumukuha ng lakas ang mga pamahalaang demokratiko at isa na rito ang administrasyong ito. Kayâ kailangan nating pakinggan ang mga hinaing ng mamamayan, damhin ang kanilang mga pulso, ipagkaloob ang kanilang pangangailangan, at patibayin ang kanilang paniniwala at pagtitiwala sa atin na iniluklok nilá sa ating mga katungkulan.

Marami sa atin ang nagsabi na ang mga suliraning sumisira sa ating bansa ngayon na kailangang matugunan kaagad ay korupsiyon, kapuwa sa matataas at mabababàng antas sa pamahalaan; kriminalidad sa lansangan, at ang laganap na bentahan ng ipinagbabawal na gamot sa lahat ng panig ng lipunang Filipino, at ang kawalan ng paggálang sa batas at kaayusan. Totoo, bagaman hindi ganap na totoo. Sapagkat para sa akin ang mga suliraning ito ay mga palatandaan lámang ng isang malubhang sakít ng lipunan na sumisira at dumudurog sa katatagang moral ng lipunang Filipino. Sa palagay ko, may suliranin na mas malalim at mas mabigat pa kaysa alinman sa mga nabanggit o kahit pagsama-samahin pa ang lahat ng iyon. Ngunit mangyari pa, hindi na kailangan pang sabihin na isasantabi natin ang mga iyon sapagkat kailangang masugpo ang mga iyon sa anumang paraang ipinahihintulot ng batas.

Ang pagguho ng paniniwala at tiwala sa pamahalaan—iyan ang tunay na suliranin na dapat nating harapin. Nagbubunga ito ng pagguho ng tiwala ng mamamayan sa liderato ng bansa; ng pagguho ng tiwala sa sistemang hudisyal; ng pagguho ng kompiyansa sa kakayahan ng mga lingkod-bayan upang mas maging maayos ang búhay ng sambayanan, maging mas ligtas silá, at mas malusog.

Totoó, ang problema natin ay problema ding nagpapahinà sa espiritu ng tao. Subalit hindi pa hulí ang lahat. Alam ko na may hindi sumasang-ayon sa aking mga paraan sa pagsugpo ng kriminalidad, sa pagbebenta at paggamit ng ipinagbabawal na gamot, at sa korupsiyon. Sabi nilá ang ganitong pamamaraan ay lihis sa karaniwan at nása bingit ng pagiging ilegal. Nais kong sabihin ito bilang tugon: Nakita ko kung paano sairin ng korupsiyon ang pondo ng bayan, na inilaan upang iahon ang mahihirap mula sa lusak na kanilang kinasadlakan.

Nakita ko kung paano wasakin ng mga ipinagbabawal na gamot ang mga indibidwal at durugin ang mga relasyong pampamilya.

Nakita ko kung paanong ang kriminalidad, sa lahat ng paraang magdaraya, ay hinahablot sa mga inosente at di-mapaghinala ang maraming taon ng pagtitipid para makaipon. Mga taon ng pagsisikap upang, bigla, bumalik silá kung saan nag-umpisa.

Tingnan natin ito mula sa ganitong pananaw at sabihin ninyo sa akin kung ako ay mali.

Sa labang ito, hinahámon ko ang Kongreso at ang Komisyon sa Karapatang Pantao at ang ibá pa na mayroong kahalintulad na gawain upang pahintulutan kami sa isang uri ng pamamahala na umaalinsunod sa itinatadhana ng batas. Magiging malupit ang labang ito at kailangang tuloy-tuloy.

Bilang abogado at dating tagausig, batid ko ang hanggahan ng kapangyarihan at awtoridad ng pangulo. Alam ko kung ano ang legal at kung ano ang hindi.

Ang katápatan ko sa wastong proseso at pananaig ng batas ay hindi matitinag.

Gawin ninyo ang inyong trabaho at gagawin ko ang trabaho ko. “Malasakit. Tunay na Pagbabago. Tinud-anay nga Kausaban”– ang mga salitâng ito ang naghatid sa akin sa pagkapangulo. Ang mga islogang ito ang nása aking isip hindi lámang para sa tanging layuning makuha ang boto ng mga botante. “Tinud-anay nga kabag-uhan. Mao kana ang tumong sa atong panggobyerno (Tunay na pagbabago. Dito patungo ang ating gobyerno).”

Higit pa kaysa pagkuha ng boto. Ito ang mga sigaw ko sa pakikipaglaban sa ngalan ng mga táong uhaw na uhaw sa tunay at makabuluhang pagbabago. Subalit ang pagbabago, kung nais na maging permanente at makabuluhan, ay dapat na magsimula sa atin at sa ating mga sarili.

Sa salita ni F. Sionil Jose, naging pinakamalupit na kaaway natin ang ating sarili. Dahil dito, dapat na may tapang táyo at pagkukusang baguhin ang ating mga sarili.

Ang pag-ibig sa bayan, pagpigil sa mga personal na interes alang-alang sa kabutihan ng lahat, malasakit sa mahihinà at maralita—kasáma ang mga ito sa mga hálagáhang naglaho na at nagmaliw, at nais nating maibalik at mapalakas muli sa pagsisimula ng ating paglalakbay túngo sa mas mabuting Filipinas. Magiging mahirap ang paglalakbay na ito. Subalit halina’t samáhan pa rin ninyo ako. Magkakasáma, magkakabalikat, nating isagawa ang unang mabubuway na hakbang sa hangaring ito.

May dalawang kasabihan mula sa mga pinagpipitaganang tao na magsisilbing pundasyon ng administrasyong ito.

“Ang pagsúkat sa gobyerno ay hindi kung nakapag-ambag táyo sa kasaganaan ng mga mayaman; ang sukatan ay kung natulungan natin ang mga naghihikahos.” – Franklin Delano Roosevelt.

Mula naman kay (Abraham) Lincoln, nais kong hugutin ang pahayag na ito: “ Hindi mo mapalalakas ang mahinà sa pamamagitan ng pagpapahinà sa malalakas; Hindi mo matutulungan ang mahirap sa pamamagitan ng pagsira sa kalooban ng mayayaman; Hindi mo matutulungan ang sumasahod sa pamamagitan ng paghila pababâ sa nagpapasahod; Hindi mo maitataguyod ang kapatiran sa pamamagitan ng pagpukaw ng pagkamuhi sa mga uri sa lipunan .”

Ang aking mga patakarang ekonomiko, pinansiyal, at politikal ay nakapaloob sa mga pahayag na iyon, kahit pa isinalin sa malawakang paraan. Matuto kayong magbasá. Hindi ko na kailangang magtungo sa mga detalye. Ibibigay ang mga ito sa inyo sa takdang panahon.

Kayâ, inaatas ko sa lahat ng mga kalihim ng kagawaran at punò ng ahensiya na bawasan ang mga rekisito at panahon sa pagproseso ng mga aplikasyon, mula sa pagsusumite hanggang pagpapalabas. Inaatas ko sa lahat ng mga kalihim ng kagawaran at punò ng ahensiya na alisin ang mga nag-uulit na rekisito at ang pagtalima sa isang kagawaran o ahensiya ay sapat na para sa lahat.

Inuutos ko sa lahat ng mga kalihim ng kagawaran at punò ng ahensiya na umiwas sa pagbago at pagbaluktot ng tuntunin sa mga kontrata, transaksiyon, at proyekto ng pamahalaang pinagtibay na at naghihintay ng pagpapatupad. Ang pagbabago ng mga tuntunin hábang nangyayari ang laro ay malî.

Kinamumuhian ko ang paglilihim at sa halip ay isinusúlong ang transparensi sa lahat ng mga kontrata, proyekto, at transaksiyon sa negosyo mulang pagsusumite ng mga panukala hanggang negosasyon tungo sa perpeksiyon, at sa wakas, sa pagpapatupad.

Gawin ninyo ito at magtatrabaho táyo nang magkasáma. Huwag ninyong gawin, at maghihiwalay táyo nang mas maaga sa inaasahan.

Hinggil sa gawaing internasyonal at sa komunidad ng mga nasyon, hayaan ninyong ulitin ko na igagálang ng Republika ng Filipinas ang mga kasunduan at internasyonal na obligasyon.

Sa gawaing domestiko, nangangako ang aking administrasyon na ipatutupad ang lahat ng pinirmahang kasunduang pangkapayapaang umaalinsunod sa mga repormang konstitusyonal at legal. Nagagalak ako sa pahayag ng pakikiisa ng ating mga kapatid na Muslim at mga pinunò nilá, at sa tugon ng lahat sa aking panawagan para sa kapayapaan.

Umaasa ako sa pakikilahok ng ibá pang stakeholder, lalo na ang ating mga lumad, upang matiyak ang pakikibahagi ng lahat sa prosesong pangkapayapaan.

Sa pagtatapos ng aking talumpati ay hayaan ninyong ipaalala ko sa inyo na inihalal ako sa pagkapangulo upang pagsilbihan ang buong bansa. Hindi ako iniluklok upang pagsilbihan ang interes ng kahit sinong tao, o anumang pangkat, o anumang uri. Pagsisilbihan ko ang bawat isa at hindi ang isa lang.

Kung kayâ’t hinango ko bilang gabay sa sarili ang sumusunod na pangungusap na isinulat ng táong hindi ko na maalala ang pangalan. Sinabi niya: “Wala akong kaibigang pagsisilbihan, wala akong kaaway na sasaktan.”

Mula roon, hinihiling ko sa bawat isa, at ang tinutukoy ko ay ang lahat, na samáhan ako sa pagsisimula ng krusada para sa mas mabuti at maliwanag na kinabukasan.

Ngunit bago ako magtapos, hayaan ninyong ipahayag ko, sa ngalan ng mga Filipino, ang pakikiramay sa Republika ng Turkey dahil sa nangyari sa kanilang lugar. Ipinaaabot namin ang aming mataos na pakikiramay.

Bakit ako narito? Narito ako dahil mahal ko ang aking bansa at mahal ko ang mga mamamayan ng Filipinas. Narito ako. Bakit? Dahil handa na akong simulan ang paglilingkod sa bansa.

Maraming salamat at magandang hápon sa inyo. ______________________________________ ● KAUGNAY NITO SA ATING LIPUNAN:

Ang halaga na mapagsilbihan at mapakinggan ang hinaing ng taumbayan, ito ang pagbibigay diin ni President Rodrigo Duterte sa kaniyang ginawang talumpati matapos ang kaniyang panunumpa bilang bagong pangulo ng bansa.

Sumentro rin ang inaugural speech ni President Duterte sa paglutas sa mga problema ng bansa tulad ng ilegal na droga at kriminalidad, ngunit ayon sa bagong pangulo may malalim pang mga problema na dapat malutas.

“There are many among’st us who advance the assessment that the problems that bedevil our country today which need to be addressed with urgency, are corruption, both in the high and low echelons of government, criminality in the streets, and the rampant sale of illegal drugs in all strata of Philippine society and the breakdown of law and order. True, but not absolutely so. Erosion of faith and trust in government – that is the real problem that confronts us.” Pahayag ni Duterte.

Sinabi ng bagong pangulo na alam niya na may hindi sumasang-ayon sa paraan ng kaniyang paglutas sa mga problemang ito.

“I know that there are those who do not approve of my methods of fighting criminality, the sale and use of illegal drugs and corruption. They say that my methods are unorthodox and verge on the illegal.” Pahayag ni Duterte.

Ipinaliwanag ng pangulo na nakita na niya kung paano sinira ng ilegal na droga ang mga indibidwal at relasyon ng pamilya.

Gayundin kung papaano nakaapekto ang kriminalidad sa buhay ng tao lalo ng mga inosente.

Samantala, inatasan na rin ni President Duterte ang lahat ng ahensya na pabutihin ang serbisyo sa publiko partikular na ang pagpapaikli ng mga proseso ng lahat ng aplikasyon.

Kaugnay naman ng foreign policy ng administrasyon, ayon kay Duterte, patuloy na kikilalanin ng pamahalaang pilipinas ang lahat ng treaty at international obligation nito.

Pagdating naman sa usapang pangkayapaan, umaasa ang pangulo ng pagkakaisa ng moro people at mga stakeholder tungo sa hinahangad na kapayapaan.

Sa huli ay nagiwan ng mensahe si Pangulong Duterte sa lahat ng mga Pilipino kaugnay ng kaniyang pagtanggap sa malaking obligasyon na ito na maging ama ng bansa.

Binanggit rin ni President Duterte sa kaniyang talumpati ang taos pusong pakikiramay ng Pilipinas sa Republic of Turkey sa nangyaring bombing incident sa Istanbul’s airport.

●REAKSYON:

Itong talumpati ni bagong Presidente Rodrigo Roa Duterte ay tilang makakatulong sa pagbukas ng isipan sa ating mga Pilipino. Hindi lang yun, pagkat makakabukas din ito ng ating puso at paningin lalong lalo na sa mga may ayaw kay Duterte na mahalin natin siya ng todo at pagkatiwalaan siya sa kanyang mga plano para sa ikakaunlad ng bansa. Isang mas "presidential" na Rodrigo Duterte ang napansin ng mga analyst nang manumpa siya sa Malacañang. Napabilib din sila sa inauguration speech ni Duterte na muling nanindigan sa kanyang laban sa katiwalian, krimen at iligal na droga. Sana lang ay bukas lahat ng tainga para mapagdinig natin ng mabuti ang kanyang gustong iparating saating lahat. Sa ayaw man o sa gusto, dapat natin siyang respetuhin sapagkat bilang presidente na binoto ng libo libong kapatid natin, alam niya kung ano ang tama at mali. @ronacastro #Du30sa31 #BLOGKO #Filipino10

[aynelnuarinxpoetry-blog]

Salmo.

Itaas ang kamao. Bilang pagpupugay sa panibagong administrasyon. Maniwala sa pagbabago. Katulad ng kung paano kamangha manghang anim na araw ginawa ng Diyos ang mundo. Ito ang kulto at siya ang panginoon. Ang mga dasal ay ang mga "putang ina" para sa mga palalo. Ang alay ay ang mga adik at pulitikal na bilanggo. Sila ang sakripisyo para sa mga kaluluwang nasa purgatoryo. Siya ang diyos na nagkatawang tao. Siya ang diyos na nagnanasa sa katawan ng tao. Ito ang kalis ng dugo.  Hindi mula kay Kristo kundi sa mga lumad at magsasakang nanlaban sa militaristang gobyerno. Naubos na ang trigo. Hindi ito ang tinapay na sumisimbolo sa katawan ni Kristo. Ito ay ang mga bigas na ipinagkakait nila sa mga nagtanim, nag-araro, at nag-ani ng mga ito. Hinuhulma niya ang Pilipinas bilang Eden ng makabagong panahon. Siya ang magliligtas sa atin sa pagguho ng mundo. Siya ang daan. Siya ang bumuwag sa ideolohiya ng tuwid na daan. Siya ang katotohanan. Siya ang nagmulat sa atin sa katotohanan na ang Pilipinas ay Pipi pa rin sa mga dayuhan. Siya ang buhay.  Siya si Kamatayan na walang habas na kumikitil ng buhay. Tapos na ang misa. Sumainyo nawa ang pagpapala. Humayo kayo at ipamalita na ang Berdugo ay ang bagong Messiah.

Photo by Jimmy Domingo

[phgq]

UN report excluded IP leaders' testimonies vs. CPP-NPA: NCIP

#PHnews: UN report excluded IP leaders' testimonies vs. CPP-NPA: NCIP

MANILA – The National Commission on Indigenous Peoples (NCIP) has raised concerns over a recent report released by the United Nation’s Office of High Commissioner on Human Rights (UN-OHCHR), saying statements provided by chieftains and elders of Philippine tribal communities could have served as a "strong testament" of their resistance against the presence of New People's Army (NPA) rebels in their ancestral domains.

NCIP Chair, Secretary Allen Capuyan, expressed his dismay through a response letter sent to the office of UN High Commissioner for Human Rights, Michelle Bachelet, saying the report has “failed to correctly depict" the situation of indigenous cultural communities/indigenous peoples (ICC-IP) of the Philippines.

“IP communities have similarly expressed deep sadness and frustration that their testimonies have been disregarded in favor of the reports from groups claiming to be civil society and non-government organizations from the Philippines,” Capuyan said in the letter dated May 30.

Bachelet, in the UN report dated June 4, 2020, reminded the Philippine government "that its response to major challenges such as poverty, inequality, armed conflict, natural disasters, and the Covid-19 pandemic should be grounded on human rights approaches and meaningful dialogue”.

“People who disagree with government policies and criticize them, including in international fora, should not be vilified as terrorist sympathizers. Indigenous peoples should not be victims of a tug-of-war between the state, non-state armed groups, and business interests,” the report added.

Affidavit of tribal chieftains, elders

Supposed to be included in the report, chieftains from various tribes in Mindanao signed their sworn statements to voice out the human rights violations and deception of the Communist Party of the Philippines (CPP) and the National Democratic Front of the Philippines (NDFP) as well as their armed wing, the NPA, against IPs in Mindanao.

Datu Angelito Omos, 66, seventh generation leader of the Mangguangan tribe in New Corella town, Davao del Norte province, said he was “lured into joining” the CPP-NDFP-NPA sometime in the 1980s through the church, but resigned from being a church worker when he and the parish priest had a misunderstanding regarding its management.

“I first started my active participation as an activist during the IP Assembly in 1982. This was the first assembly of the National Council of Churches of the Philippines (NCCP) in EDSA, Quezon City. During this assembly, the Consultative Assembly of Minority People of the Philippines (CAMPP) was created,” Omos said in his statement.

He added that his legal participation as an activist started in 1983 when he was elected as a representative of the Sector of Tribal Filipino/Indigenous People.

Shortly after, a general assembly of multi-sectoral groups was gathered to organize a larger organization that was later named Mindanao-Sulu Interfaith Peoples Conference (MIPC) in Talomo, Davao City.

He was elected to represent the group.

Still blinded by the group’s real motive at that time, Omos said during the assemblies of the MIPC that were covered by the media, discussions floated that the MIPC would be able to get assistance from European funding agencies.

“In July 1987, in the middle of my term as the secretariat of the Lumad Mindanao, I was tasked by the CPP-NDF-NPA to attend the fifth session of the UN Conference of Indigenous Peoples Population in Geneva, Switzerland, with Fr. Eduardo Solang, a representative from Cordillera Peoples Alliance (CPA) of Tadian, Bontoc, Mountain Province, assisted by the couple Cesar Taguba and Yvon Carinio (a political refugee living in The Netherlands), and the sister of Joanna Carino who was holding important positions in the CPP/NPA,” he added in the statement.

Official letter to Datu Angelito Omos as attached in his affidavit

After the conference, he said they continued to travel to 10 European countries for the International Alliance for Solidarity Campaign in the Netherlands, Belgium, Luxembourg, Germany, Austria, Switzerland, Denmark, Sweden, Norway, and the United Kingdom.

Establishing networks, campaign for funding

For four months from July to October 1987, he said they attended different meetings, conventions, assemblies, and other gatherings.

“The purpose of which was to deliver negative speeches and highlight false issues on human rights violations, killings, and militarization committed by the Army, the police and armed groups allegedly connected and supported by the Armed Forces of the Philippines and Government of the Republic of Philippines,” he said.

He added that their objectives in going to Europe were: to attend the fifth session of the UN Conference on Indigenous Populations; to promote/spread issues and concerns of human rights violations in the Philippines against the IP; to establish networks with the minority population/IPs from other countries, especially with IPs who were members of the UN; to promote the struggle of Filipinos in line with the armed struggle of the leftists; to campaign for financial support of the funding agencies; to halt the Nobel Peace Prize of the late President Corazon Aquino for being human rights violator; to create an impression that the Philippine government is abusive, specifically with its militarization; and to be a permanent member of the UN for the IPs to have a voice in the international community.

As part of their mission, Omos said along with Father Eduardo Salang and United Church of Christ in the Philippines (UCCP) Pastor Cesar Taguba, who is also an NDFP leader, submitted a protest letter to oppose Aquino’s nomination, citing a massacre incident initiated by the Philippine government against civilians.

“However, the truth of the matter was, there was no massacre committed. What really happened was an encounter between the military and the NPA which led to the killing of more or less ten NPA members,” he added.

Before the letter was submitted, Omos and Taguba first requested the tour guide for a dialogue with the committee of the Nobel Peace Prize.

“President Aquino was number one in the list of nominees at that time and that was the last week of October 1987, the period in which the committee is required to come up with the decision,” he said.

Recruitment tactics, media mileage

In a separate statement, Dioleto Diarog, 38, shared a much recent brush with death experience with the CPP-NPA.

Diarog is part of the Bagobo Clata Tribe of Calinan District in Davao City.

He was also recruited to the CPP-NPA in the wake of his resentment upon knowledge that a group of armed men ambushed and killed his uncle, then tribal chieftain Datu Dominador Diarog in his residence on April 29, 2008.

He assumed that the older Diarog was murdered after not coming to terms with businessman and Pastor Apollo Quiboloy's desire to own their ancestral domain.

This prompted him to approach Bagong Hukbong Bayan (BHB) also known as NPA where a certain Komander Bobi “influenced him into thinking that joining the rebellion would be the only way to give justice to the sudden death of his uncle".

Quite hesitant to carry arms, Diarog was instead recruited into the Paskaddoy Salugpuang Kalimudan (PASAKA).

He became spokesperson of PASAKA and started appearing in television, radio, and newspaper media to communicate their woes as natives.

"Kami sa (PASAKA) ay nag-aklas at nag-rally laban sa iba't-ibang ahensya ng gobyerno para matugunan ang problema ng mga katutubo at para ipakita sa publiko at sa kumunidad ang kawalan ng tulong ng gobyerno (We in (PASAKA) rebelled and rallied against different government agencies aimed at conveying a message to the public that government authorities do not help us)," he said in his statement.

In Sept. 21, 2008, he pledged his loyalty to the CPP.

Later, he became a full-time NPA member under the Front Guerilla Unit 20 with Crucifino Oballas as commander.

Salugpungan schools

From 2012 to 2016, he worked as a recruiter for carpenters in the community to build Salugpungan schools, the school that was shut down by the Department of Education in 2019 for alleged irregularities and links with the communist rebel movement.

"Itinayo ang Salugpungan para mahikayat ang mga bata sa ideolohiya ng CPP-NPA. May mga pagkakataon din na pinapapunta sa posting ng mga NPA ang mga estudyante ng Salugpungan para turuan papaano humawak ng armas (Salugpungan was built to plant the seeds of CPP-NPA ideology to the children. There were times when children would be ordered to go to NPA postings so they can learn how to use guns)," Diarog narrated.

Diarog cited an instance when he and his colleagues were using the vehicle of UCCP and Rural Missionaries of the Philippines' (RMP), religious institutions that helped build the Salugpungan schools, when he found a document that shows a record of financial transactions.

He said he also saw the logo of the European Union on the document.

They were "organizing bakwits" where they gather IPs from various municipalities in nearby provinces to collect in Davao City and begin wave of protests against the government, he added.

"Ang layunin nito ay mapakita na madaming problema ang mga tribo at komunidad na hindi tinutugunan ng gobyerno kahit ito ay walang katotohanan (Our mission is to make others see our many struggles, that we are not getting any support from the government)," he said, adding that they were also the ones who stormed the Department of Social Welfare and Development (DSWD) 11 office in Uyanguren, Davao City in 2014 to rob sacks of rice that were meant as assistance to Typhoon Pablo victims.

He said his life as a rebel revolved around extortion and harassment against government agencies and businesses.

After some time, he realized that he steered away from his reason of joining the group and after a long time, the promise of bringing justice to his departed uncle was not made.

That time, he said he grew doubtful of the group's goals.

In 2015 to 2016, he said the NPA's Southern Mindanao Regional Command (SRMC) noticed change in his actions.

He was then suspected as a deep penetration agent of the government.

"Ako ay pinagbantaan ng SRMC. Kanilang kinuha ang aking bag at pitaka. Dahil sa kanilang pagdududa, naramdaman ko na ako'y wala nang silbi sa CPP-NPA at ang aking buhay ay maaaring nanganganib na (SRMC threatened me, they took my bag and wallet. I think they see realized I am no longer of use to them, that my life is in danger now)," he shared.

Datu Dioleto Diarog's signed affidavit

Questioning the non-inclusion

Capuyan, for his part, raised concerns on the UN report, citing its heavy focus on "third party statements."

“We raise serious concerns on the report's unsubstantiated claims of militarization and increase in killings, which, as the report itself concedes, relied heavily on third party statements, accepted without any form of verification on the ground, where we continue to stand with the IPs,” he said.

The UN’s report, he added, should also account for the CPP-NPA's utter disregard for human rights, as they seek to impose their communist ideology and control over vast indigenous lands, people, and resources.

“We question the non-inclusion of sworn testimonies of our IP leaders and we urge this body to take cognizance of the voluminous submissions of the IPs concerned. If this UN report hopes to fully describe the situation of the IPs of violence and displacements due to "armed conflict and radicalization arising from the absence of progress in transitional justice and reconciliation,” he added.

Among the atrocities of the CPP/NPA during the coronavirus disease 2019 (Covid-19) pandemic that were not taken into account by the OHCHR are as follows: Burning of houses and a church in an IP community in Opol, Misamis Oriental on May 28, 2020; Brutal murder of Datu Astudillo on March 19, immediately after President Rodrigo Duterte declared suspension of military operations and at the height of the battle against Covid-19; Raid and harassment of Talipayon IP community in Davao del Norte March 24; Brutal murder of Manobo tribesman, Wilson Behing April 14; Landmine explosion incident in Paquibato hitting a government convoy delivering aid to IP families in Paquibato, Davao on April 19; Brutal murder of Datu Arman Mangumihay on April 21; and murder of Subanen Tribesman, Barley Gumilid in Tudela, Misamis Oriental on April 25.

“By being silent on the CPP/NPA's grave abuses, while lending credence to unsubstantiated claims of aggression, violence and abuse by so-called civil society groups, this OHCHR report would be aiding certain groups in their commission of grave abuses as reprehensible as the systematic and organized killing of our IPs, WORSE THAN (not secondary only to) support to the CPP/NPA/NDF's stated aim of subverting and overthrowing the democratically-elected government of the country."

The CPP-NPA is listed as a terrorist organization by the United States, European Union, the United Kingdom, Australia, Canada, New Zealand, and the Philippines. (PNA)

  ***

References:

* Philippine News Agency. "UN report excluded IP leaders' testimonies vs. CPP-NPA: NCIP." Philippine News Agency. https://www.pna.gov.ph/articles/1105188 (accessed June 11, 2020 at 11:04PM UTC+14).

* Philippine News Agency. "UN report excluded IP leaders' testimonies vs. CPP-NPA: NCIP." Archive Today. https://archive.ph/?run=1&url=https://www.pna.gov.ph/articles/1105188 (archived).

[akoxsixnate]

Information is Power: Ang Labis na Kapangyarihan ng Impormasyon (mga aking nahinuha mula sa teksto ni Eliserio)

Sa akda ni Eliserio na pinamagatang Blog ang Mundo: Pagsasalsal at Pakikibaka sa Internet, inilahad na ang kapangyarihan ng internet bilang isang media na maaaring maglabas ng ating mga saloobin at mga ipinaglalaban. Natalakay din sa teksto ang mga pagsasalsal na ginagawa ng mga tao, hindi lang sa social media, kundi sa tinatawag nating nationwide television coverages sa tulong ng mga news agencies.

Dito ako napaisip: bakit sobrang makapangyarihan ng impormasyon at nagagawa tayo nitong iligaw sa mga tunay na kaganapan sa daigdig na nararapat nating malaman?

Ang internet ay binubuo ng impormasyon, lalo na sa blog. Sa blog nagkakasanga-sanga ang mga kaalamang nakalimbag sa isipan ng iba’t ibang tao depende sa lahi, kulay, religious affiliation at kung ano pa man. Pero, paano kung, ang isa sa kanilang mga binigay na impormasyon na inaakala nating totoo, ay tinanggap natin bilang parte ng katawan ng kaalaman?

Kasagsagan ng World War 2, bilang depensa sa lumalakas na Nazi German Power, isinagawa ng Great Britain ang Operation Double Cross System. Ang operasyong ito ay naglalayong magkaroon ng koneksyon ang mga Briton sa mga Aleman sa tulong ng mga double spies. Inaakala ng Alemania na espiya nila ang mga ito, ngunit ang mga agent na ito ay nasa panig pala ng Briton at nagpapanggap lang na espiya ng Alemania upang magpalaganap ng pekeng impormasyon sa pwersang Alemania. Dahil sa taktikang ito ng mga Briton, nagkasablay-sablay ang pagpapaputok ng Nazi ng mga bala papuntang London, at nagkamali sila ng interpretasyon sa mga taktika ng mga Briton, dahilan upang matalo ang kabuuan ng Nazi sa giyera. Sabi sa ulat, karamihan ng mga espiyang Aleman ay double agent pala ng mga Briton, may iilan lamang ang di nalaman ang kanilang identity dahil nagpakamatay. Sa pangyayaring ito, dito natin masasabi na “information is power” talaga.

May isa pang taktika ang mga Briton upang iligaw ng info ang mga Aleman, ito ang Operation Mincemeat. Sa taktikang ito, maglalagay ang pwersang Briton ng mga papeles na may nakalagay na pekeng impormasyon ng mga tangkang pagsalakay sa ilang mga Nazi-controlled areas na naka-attached sa bangkay ng isang sundalo. Sa sandaling mahawakan ito ng mga high-commanding officers ng Nazi, maniniwala silang totoo ang mga plano na ito at maliligaw na naman ang mga Aleman sa tunay na plano ng mga Briton. Ulit, “information is power” na naman.

Hindi giyera ang nais kong ipunto dito, nais kong ipunto ang kapangyarihan ng impormasyon, lalo na’t marami nang nanggagago sa social media, at may mangilan-ngilan na rin sa ating mga blog (karaniwan ay DDS o mga dilawan).

Kung susuriin natin, malalaman natin na minsan ay mahirap tukuyin kung ano ang mga facts at mga twisted facts sa internet. Ang aking iminumungkahing approach sa mga ganitong pagkakataon ay ang epistemological falsifiability ni Karl Popper, isang philosopher of science na dati nang naging Marxist. Ayon sa kanya, malalaman mo lang na totoo ang isang information sa sandaling wala nang ibang propositions na nagpapatumba dito. Sa madaling salita, susubukan mong i-falsify ang isang argument, at kapag wala kang nakitang pwedeng makapagpa-mali sa argumenton na iyon, masasabi natin iyon na tama. Ngunit, paano kung hindi pa natutuklasan ang mga argumento na maaaring magpa-mali sa iyong argumento? Dito papasok si Thomas Kuhn.

Ayon kay Thomas Kuhn, dumaraan tayo sa isang paradigm shift. Sa madaling sabi, nalalaman natin ang katotohanan dahil nagkakaroon tayo ng panibagong perspektibo sa isang bagay na iyon, dahilan upang magsanga-sanga ang iisang ideolohiya. Dito natin pwedeng maihalintulad ang rhizome na binanggit sa gawa ni Eliserio.

Ang internet, para sa akin, ay nakapaghahatid ng paradigm shift. Nalalaman natin ang mga bagay-bagay na di natin nalalaman sa mainstream media, tulad ng mga inaarestong aktibista, mga pinapatay na magsasaka sa Negros, mga pinapasarang Lumad schools, at iba pang mga inhustisyang di kayang iulat sa tv, dahil bababa ang kanilang ratings. Dahil dito, nagkaroon ako ng bagong perspektibo sa mga ideolohiyang umuusbong upang labanan ang mga karahasang ito.

Ayon kay Jean Baudrillard, sa kanyang akdang Simulations and Simulacra, nagkakaroon ng kawalan ng distinction sa realidad o sa simulacra, o ang mga bagay na naniniwala tayo ngunit walang representasyon sa tunay na mundo. Tulad nga ng sabi ni Baudrillard:

“ …The simulacrum is never that which conceals the truth—it is the truth which conceals that there is none. The simulacrum is true.”

Ano naman ang nagiging sanhi nito? Inilahad naman ito sa eksplanasyon ni Laureen Andalib

“Contemporary media including television, film, print, and the Internet, which are responsible for blurring the line between products that are needed (in order to live a life) and products for which a need is created by commercial images.

Multinational capitalism, which separates produced goods from the plants, minerals and other original materials and the processes (including the people and their cultural context) used to create them.

Language and ideology, in which language increasingly becomes caught up in the production of power relations between social groups, especially when powerful groups institute themselves at least partly in monetary terms.”

Isipin mo na lang na ang mga balita sa tv na nililigaw ka sa pekeng kalagayan ng mundo, mga korporasyon na pilit pinasisinungalingan ang lagay ng inaabuso nilang kalikasan. Nagagamit nila ang impormasyon bilang kapangyarihan, ngunit mali ang kanilang paggamit.

Bilang pagtatapos, isa lang ang masasabi ko, matuto tayong mag-isip. Sinasabi sa Biblia:

“Do not treat prophecies with contempt but test them all; hold on to what is good, reject every kind of evil.”

At isa pa:

"”Come now, let us reason together”, says the LORD…”

Kahit ang Diyos ay ayaw niya sa mga bobo mag-isip at sa mga bulag na naniniwala sa iisang idolo na parang aso.

Mga Pinagkunan:

https://blogs.cornell.edu/laureenandalib/2015/10/22/on-simulacra-and-simulations-jean-baudrillard/

https://www.biblestudytools.com

https://www.youtube.com/watch?v=Sh3Fl_Rhcw4&t=94s

[emulatingrizal-blog]

Hanggang may inaapi

(SHORT STORY) ni Rozheanne Hilario (BA Philippine Arts, 2014-20355)

Isang malamig na hapon ng Oktubre sa bayan ng San Diego, sa tapat ng Kolehiyo ng mga Lumad, tahimik na nagluluto ng tusok-tusok si Marcos Nohiro. Isa siyang labingwalong taong gulang na streetfood vendor na nagtitinda ng pagkaing tinutusok-tusok tulad ng fishballs, squidballs, chickenballs, kwek-kwek,  kikiam, at siomai. Malamig man ang panahon ay napakainit naman ng niluluto nito kaya’t mamula-mula na naman ang kanyang mga mata, at ang ilalim naman ng mga ito’y nangingitim katulad ng puwit ng kalderong kanyang pinaglulutuan. Ito’y dahil puyat na naman siya sa kababasa ng mga aklat ukol sa batas. Hanggang hayskul lamang ang natapos ni Marcos sapagkat hindi na kinaya ng kanyang kuya na si Lucas na pag-aralin pa siya ng kolehiyo, kaya’t gabi-gabi na lamang siyang nagbabasa ng mga aklat tungkol sa kursong nais niya sanang kunin kung siya’y makapag-aaral lamang.

Dalawa na lamang sila ng kanyang kuya sapagkat bata pa lamang siya ay iniwan na sila ng kanyang amang Hapon at ng inang sumama sa mayaman. Ang kanyang kuya Lucas ang nag-alaga at nagpalaki sa kanila ng isa pa niyang kuyang si Juan. Si Marcos ang bunso sa tatlong magkakapatid. Sila’y kilala sa kanilang lugar bilang mga “Taong Madidilaw” sapagkat sila lamang ang natatanging mga Hapon dito at talagang madidilaw ang kanilang mga balat. “Nako, marahil eh dahil ‘yan sa kakabenta at kakakain ng street food kaya madidilaw ang mga ‘yan. Malamang eh may hepa na sila,” ‘ika ng ilan dahil sila’y magkakapatid na nagtitinda ng streetfood. Sa kasamaang palad ay kamamatay lamang ng kanyang kuyang Juan sa isang aksidente isang taon na ang nakalilipas. Masakit sa kanya ito ngunit ang sabi ng kanyang kuya Lucas, “Magpakatatag ka, Marcos. Dalawa na lamang tayo. Mahirap man na nawala si Juan pero isipin mo na lamang na mas makabubuti na nananahimik na siya ngayon kung nasaan man siya.” Ang kanya namang sagot sa panganay ay, “‘Wag ka mag-alala, Kuya, magiging mas masipag ako at tutulungan kitang kumita ng pera para hindi na mangyari sa’tin ang nangyari kay Kuya Juan. kung may pera lang kasi tayo, baka hindi siya natuluyang…” “Alam mo, Marcos, magpasalamat na lang tayo na dalawa pa tayong magkasama. Ipagdasal na natin si Juan.”

Patuloy ang buhay para kay Marcos kaya’t gaya ng kanyang pinangako sa kuyang si Lucas, siya’y nagtatrabaho nang mabuti sa kanyang puwesto. “Kuya Marcos! Ang aga mo ngayon ah. Mukhang bagong luto ‘yang fishballs mo. pabili ako, sampung piso.” Break na ng mga estudyante sa kolehiyo, at dinudumog na si Marcos ng kanyang mga suki. Agad siyang tinawag at nilapitan ni Teddy, ang kanyang suki araw-araw at kanya nang naging kaibigan. “Syempre, dapat kumayod. ‘Tsaka nag-jogging jogging muna ako kaya gising na gising ako.” ang sagot nito sa estudyante. “Eto si kuya Marcos, ang payat payat na nga nagdya-jogging pa. Nako, ikaw kuya Marcos ‘pag ikaw napagkamalang adik sa payat mong ‘yan, matotokhang ka,” at sabay silang nagtawanan. “Uy mga ‘tol, tusok muna tayo, tagal pa ng break eh.” Lumapit na ang mga kaibigan ni Teddy at kanya-kanya na sila ng tusok.

“Oh ano namang plano n’yong costume at pakulo? Malapit na mag-Halloween ah.” sabi ni Marcos sa mga binata. Tuwang-tuwa si Gabby at sinabing “Uy, Kuya Marcos, mabuti eh natanong mo ‘yan. Balak ko maging ikaw sa Halloween. Tapos magbebenta rin ako ng fishballs.” biro nito. “Gabby, loko-loko ka talaga pinagti-tripan mo na naman ako, aagawan mo pa ‘ko ng customer,” sagot ni Marcos at nagtawanan ang lahat. Sabi naman ni Alex, ang lider ng tropa, “Kuya Marcos, actually balak ko sana gawin ng org namin magkaro’n ng ghost story-telling eh. Tipong magkukwento ng experiences ‘yong mga estudyante lalo na dito sa campus.” napatango si Marcos sa ideang ito at sinabing mukhang maganda ang plano niya. Sumagot si Bobby at sinabing “Hala, may ishe-share na ‘ko sa activity mo na ‘yan! Well, I wouldn’t say experience, pero origin story, I guess?” “Ano naman ‘yan, Bobby?” ang tanong ni CJ. “Eh kasi ‘di ba sabi laging may umiiyak na lalaking naririnig sa hallway ng College of Law? Nalaman kong may pinatay pala kasing lalaki do’n no’ng ginagawa ‘yong building. Ang sabi, aksidente daw ‘yong nangyari, pero ang totoo, sadyang hinulog daw ‘yong bakal do’n sa lalaking nabagsakan.” Nagkantsawan ang magkakaibigan at inaasar si Bobby dahil nag-iimbento na naman daw ito gaya ng lagi nitong ginagawa. Si Marcos naman ay kinilabutan, ngunit hindi dahil sa takot, kundi dahil sa gulat, galit, at kaba. Ang tinutukoy ni Bobby na lalaking namatay habang ginagawa ang College of Law ay ang kanyang kuya na si Juan. “Kuya Marcos! Ano nangyari sa’yo? Okay ka lang ba?” Inaalog-alog ng magkakaibigan si Marcos dahil nakatulala langito sa kawalan at mukhang gulat na gulat. “Bobby, sa’n mo ‘yan nalaman?” “Ah, Kuya Marcos, nakwento lang sa’kin ng kaklase ko sa GE. Napadaan daw siya sa opisina ni Sir Nol Juan at kausap daw niya ang hepe ng San Diego Police District. Sa usap daw ng dalawa ay nabanggit na pinatay nga ang isang lalaki sa building na ‘yon at hindi aksidente. Kaya-” at dali-daling umalis sa pwesto si Marcos at iniwan sa magkakaibigan ang kanyang paninda. Hindi na nito pinatapos si Bobby sa pagsasalita dahil nagmamadali itong pumasok sa College of Law.

Biglaang binuksan ni Marcos ang pintuan sa opisina ni Prof. Nol Juan nang hindi kumakatok. Gulat na gulat ang propesor sapagkat ngayon niya lang nakita ang binatang ganito. Para na siyang ikalawang magulang ni Marcos dahil naging mapagmalasakit siya rito matapos mawala ang kuya Juan nito. Si Prof. Nol Juan umano ang nakakita sa aksidenteng pagkamatay ni Juan dahil siya ang tagapangasiwa sa building ng College of Law sa mga oras na iyon. “Sabihin n’yo ho sa’kin ang totoo. Ano ang nangyari sa kuya Juan ko?!” Lumaki ang mata ng propesor at hindi nakapagsalita agad. Naisip niyang dapat niyang pakalmahin ang sarili at ang binata kaya’t kanyang nasambit na “Ha? Marcos, anak, anong sinasabi mo? Hindi ba’t sinabi ko sa’yong aksidenteng-” hindi na siya nakatapos sapagkat sumisigaw na si Marcos at sinasabing “Sinungaling ka! Sabihin n’yo na ho ang totoo! Akala ko ba’y marangal kang abogado? Hahayaan n’yo na lamang bang hindi makakamit ng hustisya ang kuya Juan? Sabihin n’yo ang totoo!”

Tila nagising sa katotohanan si Nol Juan dahil para siyang sinampal ng mga salita ng binata. Napagpasyahan niyang sabihin na rito ang katotohanan. “Kapapasok ko lamang sa campus no’ng mga oras na ‘yon at nakita kong pinutol ng isang lalaki ang lubid na nakatali sa bakal, dahilan upang bumagsak ito sa iyong kuya. Susugurin ko na dapat ang lalaki nang biglang mapagtanto kong ang lalaki pala’y ang hepe ng kapulisan. Tatakbo na ako palayo upang magsumbong ngunit hinabol niya ako at pinagbantaan. Sabi niya’y papatayin niya ako ‘pag may pinagsabihan ako ukol sa nangyari. Kanyang sinabi na mabuti na lamang ay namatay ito sapagkat adik daw ito. Matapos nito, nalaman kong may hinahanap na adik sa San Diego sa mga oras na iyon at naisip kong tama nga ang aking hinala. Napagkamalan lamang ang iyong kuya. Isa na naman itong kaso ng OPLAN Tokhang. Patawarin mo ako, Marcos. Hindi ko sinasadyang itago ito sa’yo. Natakot din ako para sa aking buhay. Pero handa na akong harapin ang hepe. Lumaban ka at ako iyong magiging testigo at abogado.”

“Hindi ako makapaniwala. Paano mo ‘to nagawa? Kailangan kong lumaban. Kailangan kong makamit ang hustisya. Ngayon ay magagamit ko na ang aking mga binabasa gabi-gabi upang ipaglaban ang aking kuya. Magsasampa ako ng kaso.”

Dumaan ang maraming araw at linggo ng paglaban. Nagsampa ng kaso si Marcos ngunit tila hindi ito umuusad. Tila ba may pumipigil dito. “Sa tingin ko’y may humaharang sa ating kaso. May mga kaibigan akong abogadong pumipigil sa akin at sinasabing huwag na ituloy sapagkat nanganganib ang ating buhay. Ang hepe pala’y malapit Kay Madam Victorina at sa asawa nitong doktor na si Dr. Tiburcio de Espadana. Ang mag-asawa raw na ito ay kaibigan ni Pangulong Duterte, kaya’t malabong manalo tayo sa kasong ito.” Napuno ng galit si Marcos at napagpasyahang bumuo ng grupong mag-aaklas laban sa Extrajudicial Killings na pinangungunahan ng rehimeng Duterte. Marami ang sumali sa kilusan sapagkat marami na rin ang mga pamilyang may mga mahal sa buhay na nabiktima na ng EJK. Lumalakas ang pwersa ng grupo ni Marcos at nagiging delikado na ang hepe.

“Doc, parang awa mo na, tulungan mo na ‘ko. Kausapin mo na ang presidente. Tutal siya naman ang may gustong mangyari ang mga ‘to ‘di ba. Gusto niya na pumatay kami ng mga adik na mahihirap? Doc, sige na, lumalakas na ang kapangyarihan ni Marcos laban sa akin.” Bumisita ang hepe ng pulisya sa bahay ng mag-asawang de Espadana upang humingi ng tulong dahil siya’y nanganganib na. “O siya sige tignan natin ang aking magagawa. ‘Wag ka mag-alala babackup-an kita. Dahil back-up ko rin ang presidente. Alam mo naman, malakas ka sa’kin, basta patuloy ang pagprotekta mo sa negosyo ko. Walang problema.”

Napansin ni Madam Victorina na may pinaplano ang kanyang asawa na ipaligpit ang isang mahirap na nag-aaklas laban sa hepe. Nang malaman niyang si Marcos Nohiro ito, grabeng kaba at taranta ang kanyang naramdaman. “Diyos ko, alam kong hindi ako naging mabuting ina dahil iniwan at pinabayaan ko ang aking mga anak pero huwag naman ho sanang mangyaring isa pa sa kanila ang mawala. Hayaan N’yong itama ko ang aking mga pagkakamali at iligtas si Marcos, ang aking bunso.” ito ang ipinagdarasal niya habang nasa loob ng kanyang silid.

“Honey, pwede bang ‘wag mo na tulungan ‘yan si Chief? Baka mamaya eh madamay ka pa sa gulo na ‘yan. ‘Wag mo na kantiin ang bata. Bata lang ‘yon.” ang sabi ni Victorina sa asawang doktor. Ang sagot naman nito’y, “Alam mo, Hon, kundi dahil kay Chief, baka wala na tayong negosyo ngayon. At kutong lupa lang yang batang ‘yan napakadaling tirisin. Intayin mo’t mawawala rin ‘yang problema na ‘yan.” Nakangiti nitong sinabi sa asawa.

Sa takot ni Madam Victorina, isang gabi’y palihim siyang pumunta sa bahay ng mga Nohiro. Tulog na si Lucas, at patulog pa lamang si Marcos, nang biglang may kumatok. Pagbukas ng pintuan, “Uhm, sino ho sila?” tanong ni Marcos. “Ako si Victorina de Espadana. Hindi mo ba ‘ko natatandaan?” ang sagot nito. Ang sabi ni Marcos ay, “Nako, pasensya na ho ah pero kung mangangampanya ho kayo, pwede ho bang bukas na lang kasi gabi na eh.” Bigla nitong sinabi ang, “Anak, hindi mo ba ako natatandaan?” Napatigil si Marcos at para bang kusang tumulo ang kanyang luha. Biglang bumalik sa kanya ang mga alaala ng kanyang inang nabura na ng panahon dahil halos sanggol pa lamang siya nang iwan sila nito para sumama sa mayamang doktor. “Pasensya na ho kayo pero hindi ko ho alam ang sinasabi ninyo. Matagal nang patay ang nanay ko.” Itinago ni Marcos ang tunay niyang nararamdaman. “Anak, patawarin mo ako. Hindi ako tinatrato nang maayos ng ama ninyong Hapon at binubugbog niya ako. Kinailangan kong umalis. Sana patawarin mo ako.” Humahagulgol na sa oras na ito si Marcos at sinabing, “Patawarin? Gano’n na lang ‘yon? Tumakas lang ho kayo sa responsibilidad n’yo. Wala kayong awa.” Naramdaman ni Victorina na kinakapos na sila ng oras kaya’t sabi nito’y, “Anak, hindi ko muna hihingin sa’yong patawarin mo ako agad pero may kailangan akong sabihin sa’yo. Nagpaplano ang asawa kong tulungan ang hepe sa kanyang kaso laban sa iyo. Natatakot ako sa kung anong kaya niyang magawa. Kaya parang awa mo na, umalis ka na sa bayan na ‘to. Iligtas mo na ang sarili mo at ang kuya mo. ito ang mga plane ticket. Umalis na kayo nang bansa. Hindi ko kakayanin kung may mangyaring masama sa inyo. Hindi na dapat maulit ang mangyari sa kuya mong si Juan.” Nagugluhan si MArcos. Natatakot siya ngunit ayaw niyang iwan ang responsibilidad sa mga taong tinipon niya upang lumaban para sa hustisya. “‘Nay hindi ko ho kaya. Kailangan ako ng mga-” napatigil sila sa pag-uusap dahil tila may mga yapak ng paa silang nariring sa labas.

Lingid sa kanilang kaalaman, ito ang gabing nakatakdang lusubin ng mga pulis at mga tauhan ni Dr. Tiburcio ang bahay ni Marcos upang siya’y patayin. “Palalabasin nating isa itong drug raid. Mag-iiwan kayo ng mga bag ng shabu sa bahay ng mga Nohiro upang mapaniwala ang taumbayan na nagtutulak sila ng droga at tama lamang na ma-raid sila at mapatay. Naiintindihan n’yo ba ‘yon?” Ito ang utos ng hepe sa kapulisan at sa mga tauhan ni Dr. Tiburcio. At ngayon ay nasa labas na sila ng bahay ng mga Nohiro. Hindi nila alam na ang asawa ng doktor ay nasa loob, ngunit handa na silang lusubin ito. Walang ano-ano’y bigla nila itong pinaulanan ng bala. Halos magiba ang bahay dahil sa lala ng pangyayari. Pagpasok ng mga manulusob ay nadatnan nila ang magkayakap na nakahandusay na katawan ng mag-inang Marcos at Victorina. Si Lucas nama’y namatay sa kwarto nito sa kanyang tulog. Napakamarahas ng eksena sa loob ng bahay ng mga Nohiro.

Pumutok ang balita sa buong San Diego at nakarating na ito kay Prof. Nol Juan. Halos atakihin ito sa puso sa gulat at sa sama ng loob. Nakapanghihinang malaman na namatay ang pamilya nang hindi nakakamit ang hustisya at nadagdagan pa ang masalimuot na pangyayari. Tumigil sa pag-iyak ang propesor at sinambit sa kanyang sarili, “‘Wag ka mag-alala, Marcos. Nabigo ka man sa pagkamit ng hustisya para sa kuya mo at sa iba pang mga biktima ng EJK, pinapangako kong sa pagkakataong ito, hindi kita bibiguin. Lalaban ako. At sa labang ito, kung may masasawi man, sisiguraduhin kong iyon ay hindi ako o ang boses ng mga inaapi’t, ang mga pinaglalaban ko. Pangako kong hanggang may inaapi, ay lalaban ako”

[honskiee]

Save the school, Stop Lumad killings

Saksi ang mga mata ng munti

Sa walang habas na pagpaslang sa mga kasapi

Ng mga taong kung kahapon ay kaanib

Natuto lang humawak ng gantilyo, itinutok na sa kalahhi.

 Sa pagragasa ng likido sa mukha

Pagbagsak ng mga pangarap na ipinunla

Itinanim sa mayamang kalupaan

Kaya't kahit kano, pinagpipyestahan

 Pilit pinapaalis mga taong katutubo

Pinakitaan lang ng sardinas at buho

Palibhasa pinagkait ang karapatang maging edukado

Kaya't kahit paaralan, ginagawang abo

 Paano lalabanan ang sistemang dayuhan

Dulot pasakit sa mamamayan sa kalayunan

Kaya kaliwa't kanan ang patayan

Budburan pa ng media ng kasinungalingan.

 Sa sandali ang pag-asa ay umusbong

Nawa'y luminaw sa bagong administrasyon

Mga bitbit na plakards, panawagang itigil ang patayan

Saglit lang nakita, ito rin pala'y panandalian

 Bakas ang pagkadismaya sa mata ng paslit

Sa bawat segundo'y napapaisip

Baon ang bagong paninindigang

Wala nang ibang aasahan, kundi ang aming pagkakaisa

  Ang lupang hinirang, duyan ng magiting

Saan man lumupig, di pasisiil

Kahit saan man makarating

Dahil sayo, mas pipiliin buhay makitil

[turquoies-blog]

#Du30Sa31

Pangulong Fidel Ramos, sir, salamat po sa tulong ninyo upang maging Pangulo ako; Pangulong Joseph Ejercito Estrada; Pangulo ng Senado Franklin Drillon at mga miyembro ng Senado; Ispiker Feliciano Belmonte at mga miyembro ng Kapulungan ng mga Kinatawan; Punòng Mahistrado Maria Lourdes Sereno at mga Kawaksing Hukom ng Korte Suprema; Kagalang-galang Guiseppe Pinto at mga miyembro ng Diplomatic Corps; mga bagong hirang na miyembro ng Gabinete; mga kapuwa manggagawa sa pamahalaan; mga kababayan.

Walang pinunò, gaano man siya kalakas, ang magtatagumpay sa anumang bagay na mahalaga o makabuluhan sa bansa kung wala siyang suporta at kooperasyon ng mga mamamayan na tungkulin niyang pamunuan at sinumpaang paglilingkuran. Sa mamamayan kumukuha ng lakas ang mga pamahalaang demokratiko at isa na rito ang administrasyong ito. Kayâ kailangan nating pakinggan ang mga hinaing ng mamamayan, damhin ang kanilang mga pulso, ipagkaloob ang kanilang pangangailangan, at patibayin ang kanilang paniniwala at pagtitiwala sa atin na iniluklok nilá sa ating mga katungkulan.

Marami sa atin ang nagsabi na ang mga suliraning sumisira sa ating bansa ngayon na kailangang matugunan kaagad ay korupsiyon, kapuwa sa matataas at mabababàng antas sa pamahalaan; kriminalidad sa lansangan, at ang laganap na bentahan ng ipinagbabawal na gamot sa lahat ng panig ng lipunang Filipino, at ang kawalan ng paggálang sa batas at kaayusan. Totoo, bagaman hindi ganap na totoo. Sapagkat para sa akin ang mga suliraning ito ay mga palatandaan lámang ng isang malubhang sakít ng lipunan na sumisira at dumudurog sa katatagang moral ng lipunang Filipino. Sa palagay ko, may suliranin na mas malalim at mas mabigat pa kaysa alinman sa mga nabanggit o kahit pagsama-samahin pa ang lahat ng iyon. Ngunit mangyari pa, hindi na kailangan pang sabihin na isasantabi natin ang mga iyon sapagkat kailangang masugpo ang mga iyon sa anumang paraang ipinahihintulot ng batas.

Ang pagguho ng paniniwala at tiwala sa pamahalaan—iyan ang tunay na suliranin na dapat nating harapin. Nagbubunga ito ng pagguho ng tiwala ng mamamayan sa liderato ng bansa; ng pagguho ng tiwala sa sistemang hudisyal; ng pagguho ng kompiyansa sa kakayahan ng mga lingkod-bayan upang mas maging maayos ang búhay ng sambayanan, maging mas ligtas silá, at mas malusog.

Totoó, ang problema natin ay problema ding nagpapahinà sa espiritu ng tao. Subalit hindi pa hulí ang lahat. Alam ko na may hindi sumasang-ayon sa aking mga paraan sa pagsugpo ng kriminalidad, sa pagbebenta at paggamit ng ipinagbabawal na gamot, at sa korupsiyon. Sabi nilá ang ganitong pamamaraan ay lihis sa karaniwan at nása bingit ng pagiging ilegal. Nais kong sabihin ito bilang tugon: Nakita ko kung paano sairin ng korupsiyon ang pondo ng bayan, na inilaan upang iahon ang mahihirap mula sa lusak na kanilang kinasadlakan.

Nakita ko kung paano wasakin ng mga ipinagbabawal na gamot ang mga indibidwal at durugin ang mga relasyong pampamilya.

Nakita ko kung paanong ang kriminalidad, sa lahat ng paraang magdaraya, ay hinahablot sa mga inosente at di-mapaghinala ang maraming taon ng pagtitipid para makaipon. Mga taon ng pagsisikap upang, bigla, bumalik silá kung saan nag-umpisa.

Tingnan natin ito mula sa ganitong pananaw at sabihin ninyo sa akin kung ako ay mali. Sa labang ito, hinahámon ko ang Kongreso at ang Komisyon sa Karapatang Pantao at ang ibá pa na mayroong kahalintulad na gawain upang pahintulutan kami sa isang uri ng pamamahala na umaalinsunod sa itinatadhana ng batas. Magiging malupit ang labang ito at kailangang tuloy-tuloy.

Bilang abogado at dating tagausig, batid ko ang hanggahan ng kapangyarihan at awtoridad ng pangulo. Alam ko kung ano ang legal at kung ano ang hindi.

Ang katápatan ko sa wastong proseso at pananaig ng batas ay hindi matitinag.

Gawin ninyo ang inyong trabaho at gagawin ko ang trabaho ko. “Malasakit. Tunay na Pagbabago. Tinud-anay nga Kausaban”– ang mga salitâng ito ang naghatid sa akin sa pagkapangulo. Ang mga islogang ito ang nása aking isip hindi lámang para sa tanging layuning makuha ang boto ng mga botante. “Tinud-anay nga kabag-uhan. Mao kana ang tumong sa atong panggobyerno (Tunay na pagbabago. Dito patungo ang ating gobyerno).”

Higit pa kaysa pagkuha ng boto. Ito ang mga sigaw ko sa pakikipaglaban sa ngalan ng mga táong uhaw na uhaw sa tunay at makabuluhang pagbabago. Subalit ang pagbabago, kung nais na maging permanente at makabuluhan, ay dapat na magsimula sa atin at sa ating mga sarili.

Sa salita ni F. Sionil Jose, naging pinakamalupit na kaaway natin ang ating sarili. Dahil dito, dapat na may tapang táyo at pagkukusang baguhin ang ating mga sarili.

Ang pag-ibig sa bayan, pagpigil sa mga personal na interes alang-alang sa kabutihan ng lahat, malasakit sa mahihinà at maralita—kasáma ang mga ito sa mga hálagáhang naglaho na at nagmaliw, at nais nating maibalik at mapalakas muli sa pagsisimula ng ating paglalakbay túngo sa mas mabuting Filipinas. Magiging mahirap ang paglalakbay na ito. Subalit halina’t samáhan pa rin ninyo ako. Magkakasáma, magkakabalikat, nating isagawa ang unang mabubuway na hakbang sa hangaring ito.

May dalawang kasabihan mula sa mga pinagpipitaganang tao na magsisilbing pundasyon ng administrasyong ito. “Ang pagsúkat sa gobyerno ay hindi kung nakapag-ambag táyo sa kasaganaan ng mga mayaman; ang sukatan ay kung natulungan natin ang mga naghihikahos.” – Franklin Delano Roosevelt.

Mula naman kay (Abraham) Lincoln, nais kong hugutin ang pahayag na ito: “ Hindi mo mapalalakas ang mahinà sa pamamagitan ng pagpapahinà sa malalakas; Hindi mo matutulungan ang mahirap sa pamamagitan ng pagsira sa kalooban ng mayayaman; Hindi mo matutulungan ang sumasahod sa pamamagitan ng paghila pababâ sa nagpapasahod; Hindi mo maitataguyod ang kapatiran sa pamamagitan ng pagpukaw ng pagkamuhi sa mga uri sa lipunan .”

Ang aking mga patakarang ekonomiko, pinansiyal, at politikal ay nakapaloob sa mga pahayag na iyon, kahit pa isinalin sa malawakang paraan. Matuto kayong magbasá. Hindi ko na kailangang magtungo sa mga detalye. Ibibigay ang mga ito sa inyo sa takdang panahon.

Kayâ, inaatas ko sa lahat ng mga kalihim ng kagawaran at punò ng ahensiya na bawasan ang mga rekisito at panahon sa pagproseso ng mga aplikasyon, mula sa pagsusumite hanggang pagpapalabas. Inaatas ko sa lahat ng mga kalihim ng kagawaran at punò ng ahensiya na alisin ang mga nag-uulit na rekisito at ang pagtalima sa isang kagawaran o ahensiya ay sapat na para sa lahat.

Inuutos ko sa lahat ng mga kalihim ng kagawaran at punò ng ahensiya na umiwas sa pagbago at pagbaluktot ng tuntunin sa mga kontrata, transaksiyon, at proyekto ng pamahalaang pinagtibay na at naghihintay ng pagpapatupad. Ang pagbabago ng mga tuntunin hábang nangyayari ang laro ay malî. Kinamumuhian ko ang paglilihim at sa halip ay isinusúlong ang transparensi sa lahat ng mga kontrata, proyekto, at transaksiyon sa negosyo mulang pagsusumite ng mga panukala hanggang negosasyon tungo sa perpeksiyon, at sa wakas, sa pagpapatupad. Gawin ninyo ito at magtatrabaho táyo nang magkasáma. Huwag ninyong gawin, at maghihiwalay táyo nang mas maaga sa inaasahan. Hinggil sa gawaing internasyonal at sa komunidad ng mga nasyon, hayaan ninyong ulitin ko na igagálang ng Republika ng Filipinas ang mga kasunduan at internasyonal na obligasyon. Sa gawaing domestiko, nangangako ang aking administrasyon na ipatutupad ang lahat ng pinirmahang kasunduang pangkapayapaang umaalinsunod sa mga repormang konstitusyonal at legal. Nagagalak ako sa pahayag ng pakikiisa ng ating mga kapatid na Muslim at mga pinunò nilá, at sa tugon ng lahat sa aking panawagan para sa kapayapaan.

Umaasa ako sa pakikilahok ng ibá pang stakeholder, lalo na ang ating mga lumad, upang matiyak ang pakikibahagi ng lahat sa prosesong pangkapayapaan.

Sa pagtatapos ng aking talumpati ay hayaan ninyong ipaalala ko sa inyo na inihalal ako sa pagkapangulo upang pagsilbihan ang buong bansa. Hindi ako iniluklok upang pagsilbihan ang interes ng kahit sinong tao, o anumang pangkat, o anumang uri. Pagsisilbihan ko ang bawat isa at hindi ang isa lang.

Kung kayâ’t hinango ko bilang gabay sa sarili ang sumusunod na pangungusap na isinulat ng táong hindi ko na maalala ang pangalan. Sinabi niya: “Wala akong kaibigang pagsisilbihan, wala akong kaaway na sasaktan.”

Mula roon, hinihiling ko sa bawat isa, at ang tinutukoy ko ay ang lahat, na samáhan ako sa pagsisimula ng krusada para sa mas mabuti at maliwanag na kinabukasan.

Ngunit bago ako magtapos, hayaan ninyong ipahayag ko, sa ngalan ng mga Filipino, ang pakikiramay sa Republika ng Turkey dahil sa nangyari sa kanilang lugar. Ipinaaabot namin ang aming mataos na pakikiramay.

Bakit ako narito? Narito ako dahil mahal ko ang aking bansa at mahal ko ang mga mamamayan ng Filipinas. Narito ako. Bakit? Dahil handa na akong simulan ang paglilingkod sa bansa.

Maraming salamat at magandang hápon sa inyo.

Ang talumpati ni President Duterte ay maaring makatulong sa pagbukas ng isipan ng mga mamamayan. Hindi lang yun, makakabukas din ito ng ating puso at paningin lalong lalo na sa mga may ayaw kay Duterta na mahalin natin siya bilang isang presidente ng atin bansa at magtiwala sa kanyang mga plano. 

[futuristicallysillybluebird-blog]

Pangulong Fidel Ramos, sir, salamat po sa tulong ninyo upang maging Pangulo ako; Pangulong Joseph Ejercito Estrada; Pangulo ng Senado Franklin Drillon at mga miyembro ng Senado; Ispiker Feliciano Belmonte at mga miyembro ng Kapulungan ng mga Kinatawan; Punòng Mahistrado Maria Lourdes Sereno at mga Kawaksing Hukom ng Korte Suprema; Kagalang-galang Guiseppe Pinto at mga miyembro ng Diplomatic Corps; mga bagong hirang na miyembro ng Gabinete; mga kapuwa manggagawa sa pamahalaan; mga kababayan.

Walang pinunò, gaano man siya kalakas, ang magtatagumpay sa anumang bagay na mahalaga o makabuluhan sa bansa kung wala siyang suporta at kooperasyon ng mga mamamayan na tungkulin niyang pamunuan at sinumpaang paglilingkuran.

Sa mamamayan kumukuha ng lakas ang mga pamahalaang demokratiko at isa na rito ang administrasyong ito. Kayâ kailangan nating pakinggan ang mga hinaing ng mamamayan, damhin ang kanilang mga pulso, ipagkaloob ang kanilang pangangailangan, at patibayin ang kanilang paniniwala at pagtitiwala sa atin na iniluklok nilá sa ating mga katungkulan.

Marami sa atin ang nagsabi na ang mga suliraning sumisira sa ating bansa ngayon na kailangang matugunan kaagad ay korupsiyon, kapuwa sa matataas at mabababàng antas sa pamahalaan; kriminalidad sa lansangan, at ang laganap na bentahan ng ipinagbabawal na gamot sa lahat ng panig ng lipunang Filipino, at ang kawalan ng paggálang sa batas at kaayusan. Totoo, bagaman hindi ganap na totoo. Sapagkat para sa akin ang mga suliraning ito ay mga palatandaan lámang ng isang malubhang sakít ng lipunan na sumisira at dumudurog sa katatagang moral ng lipunang Filipino. Sa palagay ko, may suliranin na mas malalim at mas mabigat pa kaysa alinman sa mga nabanggit o kahit pagsama-samahin pa ang lahat ng iyon. Ngunit mangyari pa, hindi na kailangan pang sabihin na isasantabi natin ang mga iyon sapagkat kailangang masugpo ang mga iyon sa anumang paraang ipinahihintulot ng batas.

Ang pagguho ng paniniwala at tiwala sa pamahalaan—iyan ang tunay na suliranin na dapat nating harapin. Nagbubunga ito ng pagguho ng tiwala ng mamamayan sa liderato ng bansa; ng pagguho ng tiwala sa sistemang hudisyal; ng pagguho ng kompiyansa sa kakayahan ng mga lingkod-bayan upang mas maging maayos ang búhay ng sambayanan, maging mas ligtas silá, at mas malusog.

Totoó, ang problema natin ay problema ding nagpapahinà sa espiritu ng tao. Subalit hindi pa hulí ang lahat. Alam ko na may hindi sumasang-ayon sa aking mga paraan sa pagsugpo ng kriminalidad, sa pagbebenta at paggamit ng ipinagbabawal na gamot, at sa korupsiyon. Sabi nilá ang ganitong pamamaraan ay lihis sa karaniwan at nása bingit ng pagiging ilegal. Nais kong sabihin ito bilang tugon: Nakita ko kung paano sairin ng korupsiyon ang pondo ng bayan, na inilaan upang iahon ang mahihirap mula sa lusak na kanilang kinasadlakan.

Nakita ko kung paano wasakin ng mga ipinagbabawal na gamot ang mga indibidwal at durugin ang mga relasyong pampamilya.

Nakita ko kung paanong ang kriminalidad, sa lahat ng paraang magdaraya, ay hinahablot sa mga inosente at di-mapaghinala ang maraming taon ng pagtitipid para makaipon. Mga taon ng pagsisikap upang, bigla, bumalik silá kung saan nag-umpisa.

Tingnan natin ito mula sa ganitong pananaw at sabihin ninyo sa akin kung ako ay mali.

Sa labang ito, hinahámon ko ang Kongreso at ang Komisyon sa Karapatang Pantao at ang ibá pa na mayroong kahalintulad na gawain upang pahintulutan kami sa isang uri ng pamamahala na umaalinsunod sa itinatadhana ng batas. Magiging malupit ang labang ito at kailangang tuloy-tuloy.

Bilang abogado at dating tagausig, batid ko ang hanggahan ng kapangyarihan at awtoridad ng pangulo. Alam ko kung ano ang legal at kung ano ang hindi.

Ang katápatan ko sa wastong proseso at pananaig ng batas ay hindi matitinag.

Gawin ninyo ang inyong trabaho at gagawin ko ang trabaho ko. “Malasakit. Tunay na Pagbabago. Tinud-anay nga Kausaban”– ang mga salitâng ito ang naghatid sa akin sa pagkapangulo. Ang mga islogang ito ang nása aking isip hindi lámang para sa tanging layuning makuha ang boto ng mga botante. “Tinud-anay nga kabag-uhan. Mao kana ang tumong sa atong panggobyerno (Tunay na pagbabago. Dito patungo ang ating gobyerno).”

Higit pa kaysa pagkuha ng boto. Ito ang mga sigaw ko sa pakikipaglaban sa ngalan ng mga táong uhaw na uhaw sa tunay at makabuluhang pagbabago. Subalit ang pagbabago, kung nais na maging permanente at makabuluhan, ay dapat na magsimula sa atin at sa ating mga sarili.

Sa salita ni F. Sionil Jose, naging pinakamalupit na kaaway natin ang ating sarili. Dahil dito, dapat na may tapang táyo at pagkukusang baguhin ang ating mga sarili.

Ang pag-ibig sa bayan, pagpigil sa mga personal na interes alang-alang sa kabutihan ng lahat, malasakit sa mahihinà at maralita—kasáma ang mga ito sa mga hálagáhang naglaho na at nagmaliw, at nais nating maibalik at mapalakas muli sa pagsisimula ng ating paglalakbay túngo sa mas mabuting Filipinas. Magiging mahirap ang paglalakbay na ito. Subalit halina’t samáhan pa rin ninyo ako. Magkakasáma, magkakabalikat, nating isagawa ang unang mabubuway na hakbang sa hangaring ito.

May dalawang kasabihan mula sa mga pinagpipitaganang tao na magsisilbing pundasyon ng administrasyong ito.

“Ang pagsúkat sa gobyerno ay hindi kung nakapag-ambag táyo sa kasaganaan ng mga mayaman; ang sukatan ay kung natulungan natin ang mga naghihikahos.” – Franklin Delano Roosevelt.

Mula naman kay (Abraham) Lincoln, nais kong hugutin ang pahayag na ito: “ Hindi mo mapalalakas ang mahinà sa pamamagitan ng pagpapahinà sa malalakas; Hindi mo matutulungan ang mahirap sa pamamagitan ng pagsira sa kalooban ng mayayaman; Hindi mo matutulungan ang sumasahod sa pamamagitan ng paghila pababâ sa nagpapasahod; Hindi mo maitataguyod ang kapatiran sa pamamagitan ng pagpukaw ng pagkamuhi sa mga uri sa lipunan .”

Ang aking mga patakarang ekonomiko, pinansiyal, at politikal ay nakapaloob sa mga pahayag na iyon, kahit pa isinalin sa malawakang paraan. Matuto kayong magbasá. Hindi ko na kailangang magtungo sa mga detalye. Ibibigay ang mga ito sa inyo sa takdang panahon.

Kayâ, inaatas ko sa lahat ng mga kalihim ng kagawaran at punò ng ahensiya na bawasan ang mga rekisito at panahon sa pagproseso ng mga aplikasyon, mula sa pagsusumite hanggang pagpapalabas. Inaatas ko sa lahat ng mga kalihim ng kagawaran at punò ng ahensiya na alisin ang mga nag-uulit na rekisito at ang pagtalima sa isang kagawaran o ahensiya ay sapat na para sa lahat.

Inuutos ko sa lahat ng mga kalihim ng kagawaran at punò ng ahensiya na umiwas sa pagbago at pagbaluktot ng tuntunin sa mga kontrata, transaksiyon, at proyekto ng pamahalaang pinagtibay na at naghihintay ng pagpapatupad. Ang pagbabago ng mga tuntunin hábang nangyayari ang laro ay malî.

Kinamumuhian ko ang paglilihim at sa halip ay isinusúlong ang transparensi sa lahat ng mga kontrata, proyekto, at transaksiyon sa negosyo mulang pagsusumite ng mga panukala hanggang negosasyon tungo sa perpeksiyon, at sa wakas, sa pagpapatupad.

Gawin ninyo ito at magtatrabaho táyo nang magkasáma. Huwag ninyong gawin, at maghihiwalay táyo nang mas maaga sa inaasahan.

Hinggil sa gawaing internasyonal at sa komunidad ng mga nasyon, hayaan ninyong ulitin ko na igagálang ng Republika ng Filipinas ang mga kasunduan at internasyonal na obligasyon.

Sa gawaing domestiko, nangangako ang aking administrasyon na ipatutupad ang lahat ng pinirmahang kasunduang pangkapayapaang umaalinsunod sa mga repormang konstitusyonal at legal. Nagagalak ako sa pahayag ng pakikiisa ng ating mga kapatid na Muslim at mga pinunò nilá, at sa tugon ng lahat sa aking panawagan para sa kapayapaan.

Umaasa ako sa pakikilahok ng ibá pang stakeholder, lalo na ang ating mga lumad, upang matiyak ang pakikibahagi ng lahat sa prosesong pangkapayapaan.

Sa pagtatapos ng aking talumpati ay hayaan ninyong ipaalala ko sa inyo na inihalal ako sa pagkapangulo upang pagsilbihan ang buong bansa. Hindi ako iniluklok upang pagsilbihan ang interes ng kahit sinong tao, o anumang pangkat, o anumang uri. Pagsisilbihan ko ang bawat isa at hindi ang isa lang.

Kung kayâ’t hinango ko bilang gabay sa sarili ang sumusunod na pangungusap na isinulat ng táong hindi ko na maalala ang pangalan. Sinabi niya: “Wala akong kaibigang pagsisilbihan, wala akong kaaway na sasaktan.”

Mula roon, hinihiling ko sa bawat isa, at ang tinutukoy ko ay ang lahat, na samáhan ako sa pagsisimula ng krusada para sa mas mabuti at maliwanag na kinabukasan.

Ngunit bago ako magtapos, hayaan ninyong ipahayag ko, sa ngalan ng mga Filipino, ang pakikiramay sa Republika ng Turkey dahil sa nangyari sa kanilang lugar. Ipinaaabot namin ang aming mataos na pakikiramay.

Bakit ako narito? Narito ako dahil mahal ko ang aking bansa at mahal ko ang mga mamamayan ng Filipinas. Narito ako. Bakit? Dahil handa na akong simulan ang paglilingkod sa bansa.

Maraming salamat at magandang hápon sa inyo.

REAKSYON / REKOMENDASYON: 

Para saakin ang talumpati na binigay ng bagong hinirang na presidente na si Rodrigo Duterte ay isang magaling at mahusay na talumpati. Ito ay nagbigay muli ng pagasa sa Pilipinong nagdududa sa ating gobyerno. Tinalakay niya ang iba’t ibang plano na ipapatupad niya sa kanyang termino. Ilan sa mga ito ay ang pagsugpo ng droga at krimen, iba’t ibang paraan kung paano mapapaunlad ang Pilipinas, pagpapalaganap ng kapayapaan at kaayusan sa ating bansa at iba pa. Sana naman ay tunay na maipatupad niya ang mga programang sinabi nya sa kanyang talumpati. Ito ang mga sinasabi ng iba tungkol sa kanyang talumpati:

 “Ang palagay ko ang mga tao, they will like it. Doon mo makikita ang uri ng pagkatao ni mayor,” sabi ng Davao City administrator Jesus Melchor Quitain

“Kapag narinig nila ang speech na ito, magbabago ang kanilang pagtingin kay Duterte”. dinagdag pa niya

 "The speech will captivate your patriotic spirit,” he said. 

 KAUGNAYAN NITO SA KABANTA 11 NG NOLI ME TANGERE: 

              “ Bagamat Don Rafael ang tawag sa ama ni Ibarra, hindi siya ang Kinikilalang makapangyarihan kahit na siya ang pinakamayaman. Pero,siya ay iginagalang at halos lahat ng mga tao ay mayroong pagkakautang sa kanya. Sa kabila ng kabusilakan ng kanyang damdamin, siya ay kinalaban ng magkaroon ng usapin at ni wala pa ngang kakampi.”

Sinasabi dito na kahit na nasa mataas na posisyon ka na sa buhay wag na wag mong kakalimutan ang mga taong tumuluong sayo maabot ang posisyong iyon at wag mong mamaliitin ang mga taong mas mababa sa iyo.

@ronacastro

[malupet-blog1]

#Du30Sa31

“Kasama ng paglaban sa katiwalian at krimen – mga pangakong paulit-ulit niyang binanggit sa kampanya – idiniin ni Duterte sa kanyang talumpati ang pagpapabuti ng serbisyo ng pamahalaan at ang pagsisikap na magkaroon ng kapayapaan.

Pagsisilbihan niya ang interes ng “bawat isa at hindi ang isa lang,” idiniin ni Duterte.

Ang talumpating Ingles ay nagtapos sa pangakong manilbihan sa bansa at kapwa Filipino: “Bakit ako narito? Narito ako dahil mahal ko ang aking bansa at mahal ko ang mga mamamayan ng Filipinas. Narito ako. Bakit? Dahil handa na akong simulan ang paglilingkod sa bansa.”

Narito ang texto ng inaugural speech ni Pangulong Duterte, na isinalin ng Komisyon ng Wikang Pilipino.

***

Pangulong Fidel Ramos, sir, salamat po sa tulong ninyo upang maging Pangulo ako; Pangulong Joseph Ejercito Estrada; Pangulo ng Senado Franklin Drillon at mga miyembro ng Senado; Ispiker Feliciano Belmonte at mga miyembro ng Kapulungan ng mga Kinatawan; Punòng Mahistrado Maria Lourdes Sereno at mga Kawaksing Hukom ng Korte Suprema; Kagalang-galang Guiseppe Pinto at mga miyembro ng Diplomatic Corps; mga bagong hirang na miyembro ng Gabinete; mga kapuwa manggagawa sa pamahalaan; mga kababayan.

Walang pinunò, gaano man siya kalakas, ang magtatagumpay sa anumang bagay na mahalaga o makabuluhan sa bansa kung wala siyang suporta at kooperasyon ng mga mamamayan na tungkulin niyang pamunuan at sinumpaang paglilingkuran.

Sa mamamayan kumukuha ng lakas ang mga pamahalaang demokratiko at isa na rito ang administrasyong ito. Kayâ kailangan nating pakinggan ang mga hinaing ng mamamayan, damhin ang kanilang mga pulso, ipagkaloob ang kanilang pangangailangan, at patibayin ang kanilang paniniwala at pagtitiwala sa atin na iniluklok nilá sa ating mga katungkulan.

Marami sa atin ang nagsabi na ang mga suliraning sumisira sa ating bansa ngayon na kailangang matugunan kaagad ay korupsiyon, kapuwa sa matataas at mabababàng antas sa pamahalaan; kriminalidad sa lansangan, at ang laganap na bentahan ng ipinagbabawal na gamot sa lahat ng panig ng lipunang Filipino, at ang kawalan ng paggálang sa batas at kaayusan. Totoo, bagaman hindi ganap na totoo. Sapagkat para sa akin ang mga suliraning ito ay mga palatandaan lámang ng isang malubhang sakít ng lipunan na sumisira at dumudurog sa katatagang moral ng lipunang Filipino. Sa palagay ko, may suliranin na mas malalim at mas mabigat pa kaysa alinman sa mga nabanggit o kahit pagsama-samahin pa ang lahat ng iyon. Ngunit mangyari pa, hindi na kailangan pang sabihin na isasantabi natin ang mga iyon sapagkat kailangang masugpo ang mga iyon sa anumang paraang ipinahihintulot ng batas.

Ang pagguho ng paniniwala at tiwala sa pamahalaan—iyan ang tunay na suliranin na dapat nating harapin. Nagbubunga ito ng pagguho ng tiwala ng mamamayan sa liderato ng bansa; ng pagguho ng tiwala sa sistemang hudisyal; ng pagguho ng kompiyansa sa kakayahan ng mga lingkod-bayan upang mas maging maayos ang búhay ng sambayanan, maging mas ligtas silá, at mas malusog.

Totoó, ang problema natin ay problema ding nagpapahinà sa espiritu ng tao. Subalit hindi pa hulí ang lahat. Alam ko na may hindi sumasang-ayon sa aking mga paraan sa pagsugpo ng kriminalidad, sa pagbebenta at paggamit ng ipinagbabawal na gamot, at sa korupsiyon. Sabi nilá ang ganitong pamamaraan ay lihis sa karaniwan at nása bingit ng pagiging ilegal. Nais kong sabihin ito bilang tugon: Nakita ko kung paano sairin ng korupsiyon ang pondo ng bayan, na inilaan upang iahon ang mahihirap mula sa lusak na kanilang kinasadlakan.

Nakita ko kung paano wasakin ng mga ipinagbabawal na gamot ang mga indibidwal at durugin ang mga relasyong pampamilya.

Nakita ko kung paanong ang kriminalidad, sa lahat ng paraang magdaraya, ay hinahablot sa mga inosente at di-mapaghinala ang maraming taon ng pagtitipid para makaipon. Mga taon ng pagsisikap upang, bigla, bumalik silá kung saan nag-umpisa.

Tingnan natin ito mula sa ganitong pananaw at sabihin ninyo sa akin kung ako ay mali.

Sa labang ito, hinahámon ko ang Kongreso at ang Komisyon sa Karapatang Pantao at ang ibá pa na mayroong kahalintulad na gawain upang pahintulutan kami sa isang uri ng pamamahala na umaalinsunod sa itinatadhana ng batas. Magiging malupit ang labang ito at kailangang tuloy-tuloy.

Bilang abogado at dating tagausig, batid ko ang hanggahan ng kapangyarihan at awtoridad ng pangulo. Alam ko kung ano ang legal at kung ano ang hindi.

Ang katápatan ko sa wastong proseso at pananaig ng batas ay hindi matitinag.

Gawin ninyo ang inyong trabaho at gagawin ko ang trabaho ko. “Malasakit. Tunay na Pagbabago. Tinud-anay nga Kausaban”– ang mga salitâng ito ang naghatid sa akin sa pagkapangulo. Ang mga islogang ito ang nása aking isip hindi lámang para sa tanging layuning makuha ang boto ng mga botante. “Tinud-anay nga kabag-uhan. Mao kana ang tumong sa atong panggobyerno (Tunay na pagbabago. Dito patungo ang ating gobyerno).”

Higit pa kaysa pagkuha ng boto. Ito ang mga sigaw ko sa pakikipaglaban sa ngalan ng mga táong uhaw na uhaw sa tunay at makabuluhang pagbabago. Subalit ang pagbabago, kung nais na maging permanente at makabuluhan, ay dapat na magsimula sa atin at sa ating mga sarili.

Sa salita ni F. Sionil Jose, naging pinakamalupit na kaaway natin ang ating sarili. Dahil dito, dapat na may tapang táyo at pagkukusang baguhin ang ating mga sarili.

Ang pag-ibig sa bayan, pagpigil sa mga personal na interes alang-alang sa kabutihan ng lahat, malasakit sa mahihinà at maralita—kasáma ang mga ito sa mga hálagáhang naglaho na at nagmaliw, at nais nating maibalik at mapalakas muli sa pagsisimula ng ating paglalakbay túngo sa mas mabuting Filipinas. Magiging mahirap ang paglalakbay na ito. Subalit halina’t samáhan pa rin ninyo ako. Magkakasáma, magkakabalikat, nating isagawa ang unang mabubuway na hakbang sa hangaring ito.

May dalawang kasabihan mula sa mga pinagpipitaganang tao na magsisilbing pundasyon ng administrasyong ito.

“Ang pagsúkat sa gobyerno ay hindi kung nakapag-ambag táyo sa kasaganaan ng mga mayaman; ang sukatan ay kung natulungan natin ang mga naghihikahos.” – Franklin Delano Roosevelt.

Mula naman kay (Abraham) Lincoln, nais kong hugutin ang pahayag na ito: “ Hindi mo mapalalakas ang mahinà sa pamamagitan ng pagpapahinà sa malalakas; Hindi mo matutulungan ang mahirap sa pamamagitan ng pagsira sa kalooban ng mayayaman; Hindi mo matutulungan ang sumasahod sa pamamagitan ng paghila pababâ sa nagpapasahod; Hindi mo maitataguyod ang kapatiran sa pamamagitan ng pagpukaw ng pagkamuhi sa mga uri sa lipunan .”

Ang aking mga patakarang ekonomiko, pinansiyal, at politikal ay nakapaloob sa mga pahayag na iyon, kahit pa isinalin sa malawakang paraan. Matuto kayong magbasá. Hindi ko na kailangang magtungo sa mga detalye. Ibibigay ang mga ito sa inyo sa takdang panahon.

Kayâ, inaatas ko sa lahat ng mga kalihim ng kagawaran at punò ng ahensiya na bawasan ang mga rekisito at panahon sa pagproseso ng mga aplikasyon, mula sa pagsusumite hanggang pagpapalabas. Inaatas ko sa lahat ng mga kalihim ng kagawaran at punò ng ahensiya na alisin ang mga nag-uulit na rekisito at ang pagtalima sa isang kagawaran o ahensiya ay sapat na para sa lahat.

Inuutos ko sa lahat ng mga kalihim ng kagawaran at punò ng ahensiya na umiwas sa pagbago at pagbaluktot ng tuntunin sa mga kontrata, transaksiyon, at proyekto ng pamahalaang pinagtibay na at naghihintay ng pagpapatupad. Ang pagbabago ng mga tuntunin hábang nangyayari ang laro ay malî.

Kinamumuhian ko ang paglilihim at sa halip ay isinusúlong ang transparensi sa lahat ng mga kontrata, proyekto, at transaksiyon sa negosyo mulang pagsusumite ng mga panukala hanggang negosasyon tungo sa perpeksiyon, at sa wakas, sa pagpapatupad.

Gawin ninyo ito at magtatrabaho táyo nang magkasáma. Huwag ninyong gawin, at maghihiwalay táyo nang mas maaga sa inaasahan.

Hinggil sa gawaing internasyonal at sa komunidad ng mga nasyon, hayaan ninyong ulitin ko na igagálang ng Republika ng Filipinas ang mga kasunduan at internasyonal na obligasyon.

Sa gawaing domestiko, nangangako ang aking administrasyon na ipatutupad ang lahat ng pinirmahang kasunduang pangkapayapaang umaalinsunod sa mga repormang konstitusyonal at legal. Nagagalak ako sa pahayag ng pakikiisa ng ating mga kapatid na Muslim at mga pinunò nilá, at sa tugon ng lahat sa aking panawagan para sa kapayapaan.

Umaasa ako sa pakikilahok ng ibá pang stakeholder, lalo na ang ating mga lumad, upang matiyak ang pakikibahagi ng lahat sa prosesong pangkapayapaan.

Sa pagtatapos ng aking talumpati ay hayaan ninyong ipaalala ko sa inyo na inihalal ako sa pagkapangulo upang pagsilbihan ang buong bansa. Hindi ako iniluklok upang pagsilbihan ang interes ng kahit sinong tao, o anumang pangkat, o anumang uri. Pagsisilbihan ko ang bawat isa at hindi ang isa lang.

Kung kayâ’t hinango ko bilang gabay sa sarili ang sumusunod na pangungusap na isinulat ng táong hindi ko na maalala ang pangalan. Sinabi niya: “Wala akong kaibigang pagsisilbihan, wala akong kaaway na sasaktan.”

Mula roon, hinihiling ko sa bawat isa, at ang tinutukoy ko ay ang lahat, na samáhan ako sa pagsisimula ng krusada para sa mas mabuti at maliwanag na kinabukasan.

Ngunit bago ako magtapos, hayaan ninyong ipahayag ko, sa ngalan ng mga Filipino, ang pakikiramay sa Republika ng Turkey dahil sa nangyari sa kanilang lugar. Ipinaaabot namin ang aming mataos na pakikiramay.

Bakit ako narito? Narito ako dahil mahal ko ang aking bansa at mahal ko ang mga mamamayan ng Filipinas. Narito ako. Bakit? Dahil handa na akong simulan ang paglilingkod sa bansa.

Maraming salamat at magandang hápon sa inyo.”

Sa palagay ko may magagawang maganda si Duterte sa ating bansa. May magagawa siyang maganda kung ang mga salitang binitawan niya ay kanyang gagawin o tutuparin hindi ako against Duterte, dahil naniniwala naman ako sa kanya na kaya niyang gampanan ang tungkulin bilang isang Presidente, may napatunayan na siya at kailangan na lamang niya ay supporta ng mga mamamayan. Let him prove himself, wag natin agad husgahan si Duterte, maaring magampanan niya ang kanyang tungkulin.