#En ze noemde iedereen schatje

[sugarspellitout98]

Jongens, ik heb een kleine crush op Eva Jinek

[andrebannenberg]

Mochizuki nam afscheid van zijn schatje en wij tweeën reisden verder naar het zuiden van Japan richting de stad Okayama, waar een goede vriend van hem, die vroeger ook bij TOHO FILM in Tokyo had gewerkt, naar toe verhuisd was. De Shinkansen, de Kogeltrein bracht ons met 265 km. per uur (dat kun je als passagier zien in de restauratiewagen, waar een grote snelheidsmeter achter glas boven de bar hangt) langs de kustlijn van de Japanse Binnenzee, het mooiste stuk kust aan een binnenzee dat ik ooit ontdekt heb (zie foto, er zullen er nog vele volgen).

Nakae (naa-kaa-ee), Mochizuki 's vriend, werkte in de stad Okayama bij het energiebedrijf in een hoge functie en woonde met zijn vrouw Midori en dochter Kaori, zijn zus Yoko en zijn ouders in een prachtig groot huis in een dorp 15 km. daarbuiten, waar hij, zo vertelde hij me, stukken gelukkiger was dan in zijn TOHO-tijd in die miljoenenstad Tokyo.

Met Nakae als gids deden we wat sightseeing in de buurt, zoals in Kurashiki, een grachtenstadje.

En hij beloofde ons een lunch in het restaurant van zijn schoonmoeder op de berg Kinkozan, door zijn hoogte een van de beste uitkijkpunten over de Japanse Binnenzee in de regio en daarom een toeristentrekker.

Middelste foto: het restaurant op Mount Kinkozan ligt tussen die twee voorste zendtorens op 402.50 m.

En zoals Harry Mulisch de Hemel ontdekte, ontdekte ik Kinkozan. Elke haarspeldbocht op weg naar de top toverde telkens opnieuw die beeldschone horizon vol wollige blauwgroene eilandpartijen met zeeschepen als speelgoedbootjes uiterst traag ertussendoor laverend te voorschijn. Ik was meteen verkocht. That's the way I like it. Dat wordt island hopping in de toekomst, moet lukken met zo'n 7000 eilanden to go.

Maar de grote ontdekking was dit kleine vrouwtje, dat op een bankje bij het restaurant in het middagzonnetje wat zat te zitten.

Iedereen noemde haar Okasan (oo-kaa-san), wat moeder of mamma betekent. Ook voor mij gold meteen: dit is mijn Japanse moedertje, gevonden tussen al die eilanden als een langgezochte piratenschat. Later vertelde Midori, haar dochter en vrouw dus van Nakae, dat Okasan perplex stond toen zij mij voor het eerst aan zag komen slenteren: ik liep, bewoog, praatte, lachte, ademde, hoestte precies als een zoon van haar, die ze was verloren in de Hiroshima-tragedie.

Aangezien Mochizuki en ik spoedig zouden terugkeren naar Tokyo om TOHO-filmopnames in de bergen in de sneeuw te gaan maken, waar ik ook voor uitgenodigd was, priemde ik die prachtige vergezichten in mijn geheugen met mijn verrekijker, maakte een stel foto's en nam aarzelend afscheid van deze Japanse schatten. Ik wist zeker dat ik terug zou keren naar Kinkozan. En Okasan.