#Hoge Berg

[frisiamedia]

Eerste lammetjes zijn al op de Hoge Berg op Texel waargenomen

Het voorjaar heeft alweer zijn intrede gedaan in de Noordkop. Op Texel zijn op de Hoge Berg de eerste lammetjes weer gesignaleerd. De vogeltjes beginnen weer honderduit te fluiten.

[jurgenameen]

194, 26, zo hoog

Hoge energie zo ontvankelijk

De bron die reikt

Zo verreikt

Hoog van de liefde

Een klim op de berg

Zijn de wortels leren kennen

Zo massief

Geestelijke massage

De massa schijnt nog grof in trilling

Verfijning is merkbaar

Een voor een

Om eens zo hoog te komen

-copyrights Are Ahmad 2024-

[peterpijls1965]

Foto: Yato Tamotsu. Young Samurai: Bodybuilders of Japan.

HET LICHAAM ALS SCULPTUUR

Yukio Mishima (1925-1970) was een kasthomo die als schrijver en mens streefde naar een hysterische synthese van Japans rechts-nationalisme, bodybuilding en kendo. Zijn lange essay Sun and Steel is een autobiografisch relaas over de relatie van de auteur met zijn lichaam, dat hij hardde met gewichten en het zwaard.

Mishima pleegde zelfmoord nadat hij met enkele leden van zijn privémilitie een generaal had gegijzeld en Japanse soldaten vergeefs opriep een staatsgreep te plegen.

Met een zwaard sneed hij zijn buik open: seppuko.

Yukio Mishima was mijn tweede kennismaking met Japan. Op mijn achttiende blies de mangafilm Akira me weg. Enkele jaren later las ik van Mishima de roman Bekentenissen Van Een Masker, op een Grieks strand.

Ik was diep onder de indruk van deze autobiografische liefdesroman. De rest van zijn werk viel me tegen - te hysterisch - met uitzondering van Sun and Steel.

Mede geïnspireerd door dat essay trainde ik tussen met 26ste en 45ste gedisciplineerd met gewichten. Maar bijna alleen thuis. De sportschoolcultuur van jongens die zichzelf met anabolen inspuiten, stond me tegen.

Toen ik 83 kilo woog zonder vet, waar 68 mijn standaardgewicht was, stopte ik: ik vond mijn lichaam afzichtelijk plomp worden. Toch doe ik nog steeds mijn voordeel met het boekje van Mishima. Ik train niet meer met gewichten - de rolstoel is mijn fitnessapparaat - maar ik leef gedisciplineerd als een Kendovechter.

Het zijn harde tijden, maar een streng ritme helpt me de dingen te doorstaan. Structuur is alles. Het is mijn Kendo-borstplaat, waar inkomende Scuds op afketsen.

Yukio Mishima is nog steeds hoogst controversieel in Japan. Mijn ex-vrouw moest hem lezen op de middelbare school, maar ze hield niet van Mishima’s doodsdrift. Enkele van haar vriendinnen die ik hierover bevroeg, zeiden min of meer hetzelfde.

Zelfmoord ligt ingewikkeld in Japan, al zou het hoge suïcide-percentage daar aanleiding kunnen geven om het meer bespreekbaar te maken.

Alleen al in het Aokigahara-bos, aan de voet van de heilige berg Fuji, verhangen zich jaarlijks vijftig tot honderd mensen. Ik zag die berg liggen vanuit de Kogeltrein en voelde geen aanvechting er op te klimmen.

De meeslepende liefdesgeschiedenis van Cees Nooteboom in Mokusei! beleefde ik vervolgens in het echt in besneeuwd Kyoto, waar ik T. ontmoette. Zij hoefde niet met gewichten te trainen om ijzersterk te zijn.

De journalist Henry Scott Stokes schreef de erg goede biografie The Life and Death of Yukio Mishima. Zelf kan ik nog steeds tot tien tellen in het Japans. (2015)

[regioonlineofficial]

De provincie Gelderland onderzoekt op dit moment vier scenario’s voor het oprichten van een nieuw Gelders Museum. De gemeente Berg en Dal maakt zich zorgen over de plannen voor het oprichten van een extra museum in de provincie. Omdat veel bestaande musea in financiële nood verkeren pleit de gemeente voor een vijfde scenario waarin de provinciale middelen worden verdeeld over bestaande musea in Gelderland. De gemeente heeft haar zorgen via een brief overgebracht aan de provincie. Volgens de gemeente biedt een herverdeling van Gelderse middelen de bestaande musea perspectief en stabiliteit. Extra museum geeft teveel concurrentie voor bestaande musea Gelderland In vergelijking met andere provincies kent Gelderland relatief veel musea. Het museumbezoek per inwoner is ook relatief hoog. Een nieuw op te richten museum in de provincie zorgt voor concurrentie voor bestaande musea die samen al het Gelderse verhaal vertellen. Juist de veelkleurigheid van de Gelderse regio’s, hun verbinding en hun uitstraling naar buiten toe is een essentieel onderdeel van de Gelderse identiteit en het Gelderse verhaal. De pluriformiteit van de Gelderse identiteit moet volgens de gemeente omarmd worden. Het is de vraag of één Gelders Museum daaraan kan voldoen. Musea verkeren al in financieel zwaar weer Een groot aantal musea in het land verkeert in zwaar weer door stijgende lasten en reserves die zijn geslonken tijdens corona. Deze zorgen zijn er ook bij de musea in Berg en Dal. De musea in Berg en Dal ontvangen op dit moment geen (structurele) subsidie van de provincie Gelderland. Als relatief kleine gemeente ziet Berg en Dal de grenzen van mogelijkheden om deze musea te ondersteunen. Brief gemeente aan provincie Voor het onderzoek werkt de provincie samen met Erfgoed Gelderland. De provincie roept op goede ideeën en suggesties voor het Gelders Museum aan te dragen. De brief aan de provincie is de reactie van de gemeente Berg en Dal op de plannen. De gemeente heeft ervoor gekozen om haar zorgen openbaar te maken vanwege de hoge nood bij de musea in de gemeente. De musea onderschrijven de zorgen van de gemeente.

[euroadventure]

Tórshavn - Sandoy - Tórshavn

Zondag 9 juni

Het was wederom een onstuimig nachtje. Niet koud gelukkig, maar het had denk ik gescheeld wanneer ik mijn tent net ern kwartslag had gedraaid en hierdoor de wind niet op de zijkant maar op de kop had gehad. Maar goed, we hebben het weer overleefd haha 😄

Omdat ik de boot een week eerder terug heb geboekt dan de bedoeling was, ben ik nu dus al in Tórshavn. Ik heb de stad afgelopen maandag al uitgebreid bekeken en ook een mooie wandeling gemaakt naar Kirkjubøur. Ik ben dan ook blij dat Urte mij had voorgesteld om met haar auto naar het eiland Sandoy af te reizen om daar wat te gaan wandelen.

Het is rond half elf wanneer ik bij het hotel waar Urte verblijft aan kom fietsen. Ze heeft geregeld dat ik mijn fiets weer in de luggageroom mag zetten. Het is hetzelfde hotel als waar ik de eerste twee nachten verbleef.

We vertrekken en rijden via een van de nieuwste onderzeese tunnels naar het eiland Sandoy. Onze eerste stop is in het plaatsje Skopun. Hier heeft Urte een tip gekregen voor een leuke korte wandeling richting de kliffen.

Het pad loop vanuit het dorp langs de weiden en vele schapen naar de top van de Liraberg. Eenmaal op de top hebben we een schitterend uitzicht op Swartskorardrangur.

Na een stop van ongeveer een kwartiertje wandelen we via dezelfde route terug. Het leuke aan deze route zijn de verre uitzichten, waaronder op het eiland Hestur waar ik vorige week maandag vanaf de andere kant zicht op had.

Vanuit Skopun rijden we zuidwaarts via Sandur naar het plaatsje Skålavik. Onderweg rijden we over de mooiste wegen.

Echt bizar mooi!! Kronkelende weggetjes, is het zo enorm genieten!

In Skålavik vinden we een café waar we even een latte momentje inplannen. Altijd belangrijk om goed te kunnen blijven functioneren 😂.

We worden door de mevrouw van het café getipt om vanuit hier al te starten met een wandeling, maar we kiezen er voor om naar het iets verder gelegen plaatsje Husavik te rijden.

De aankomst is al prachtig! Het plaatsje ligt in een baai waar hoge golven op de kust zich kapot slaan. Het heeft veel weg van Senja in Noorwegen vind ik. Misschien iets minder hoge bergen, maar ook zo groen en ruig. We hebben een wandeltocht gevonden naar het hele kleine plaatsje Dalur een baai verderop.

Bovenlangs de berg lopen we in zuidelijke richting. Op de top is het uitzicht nog indrukwekkender.

Dalur zelf stelt niet veel voor, een twintigtal huizen en een kerk, meer is het niet. In plaats van dezelfde wegt terug te lopen, kiezen we ervoor om over de gewone weg terug te wandelen.

De weg loopt pal langs de kliffen en het water en was vanaf boven nauwelijks te zien. De weg is echt heel mooi. Ook hier toffe weggetjes met een even zo mooi uitzicht.

Halverwege besluiten we dat als er een auto komt we vragen om een lift. Er rijden maar weinig auto's maar toevallig komt er net een jaguar aan rijden (wat vervelend 🤪). We mogen meerijden en de meneer vertelt nog van alles over deze weg. De weg wordt in de toekomst afgesloten vanwege te veel losse rotsblokken die naar beneden vallen, de klif die afbrokkelt en de sneeuwval in de winter die de weg te gevaarlijk maakt. In plaats daarvan komt er nu ook een tunnel naar Husavik. Verder geeft hij aan dat komende week ook het havenpersoneel en het personeel op het vliegveld gaan staken. Misschien toch maar goed dat ik dan vanavond vertrek.

In Husavik drinken we nog een biertje die Urte in haar auto heeft liggen, uiteraard een alcoholvrij biertje 😉.

We rijden weer terug naar Tórshavn. Onderweg stoppen we nog een paar keer om foto's te maken want ook nu is alles weer net even anders 😃.

In Tórshavn eten we nog gezellig een hapje in het café naast het hotel waar ik ook mijn fiets heb staan. Tijdens het eten komt er een vrouw euforisch binnenlopen 'the strike is over!'. Nu de staking over is denk ik gelijk na of ik er wel goed aan heb gedaan om eerder naar huis te gaan...🙈. Wel hoor ik ook gelijk van veel mensen dat nu niet gelijk alles is opgelost. Het eten moet immers van verderop komen en is hier niet zomaar 1,2,3. Ik heb nu eenmaal mijn ticket omgeboekt dus ik laat het verder zo. Het is goed zo. Ik heb in de 7 dagen hier gelukkig al heel veel moois kunnen zien! Wie weet nadat mijn auto probleem is opgelost kan ik ook nog lekker gaan fietsen in Denemarken!

Na het eten lopen we nog een rondje door de oude binnenstad maar het is erg koud. Urte gaat haar spullen uitzoeken voor op de boot en ik zit nog even relaxed in de loungeruimte van het hotel. Iets na half tien pak ik mijn fiets en rijd ik naar de ferry.

Bij de ferry zie ik de Belgische mannen, Toon en Tur, maar ook het Duitse jonge stel, Samet en Laura. Leuk om even bij te kletsen met elkaar. Iedereen is een fanatieke bikepacker dus worden de mooiste verhalen met elkaar uitgewisseld.

Rond 23.00uur mogen we de boot op. Ik douche nog voor ik mijn bed in stap. De boot deint behoorlijk en maakt grote klappen op het water. Dit belooft weer wat voor de nacht... 🙈.

[steininbeeld]

28 december 2023.

"Konikpaarden"

Deze Konikpaarden staan nog op het droge ondanks de hoge waterstand in Berg aan de Maas.

(28 december 2023)

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Als iemand Mij dient, laat hij Mij volgen, en waar Ik ben, daar zal ook Mijn dienaar zijn. En als iemand Mij dient, zal de Vader hem eren. (Johannes 12:26) Lees verder Johannes 13:12—17. Dit is wat Jezus ook tegen ons zegt. Wij zijn Zijn diakenen, Zijn dienaren. De dag dat wij onszelf aan Hem gaven werden wij aangesteld om ons kruis op te nemen en Hem te volgen. En vandaag wijst Hij ons op een hoge berg en zegt, “Als je Mij wilt dienen, volg Mij.” Hij vraagt je niet om voor te gaan, Hij is ons zelf voorgegaan. Hij roept je niet om iets te doen wat Hij zelf nog nooit volbracht heeft. O, kun je het vandaag met je hart zeggen: Als Jezus leidt door vlam en vloed, Zal ik Hem volgen waar Hij gaat. O, stoor mij niet! is wat ik roep, Al is ’t de hel die mij vertraagt. Door al Uw plicht en door Uw proef, Ja, ik zal gaan op Uw bevel. O, stoor mij niet! vast is mijn doel, Het land van mijn Immanuel. Dit is echt dienen, het beste wat we kunnen geven, te volgen waar Hij leidt. Ook als de weg ruw of moeilijk is, houdt vol tot het einde, ook al is het einde de martelaarsdood. Kom broeders, zeker als je nog maar net onderweg bent en nog maar net bij Jezus in dienst bent gegaan. Laat mij je Christus’ weg uitstippelen, en als je Hem wilt dienen, volg Hem dan. Ik weet dat het trotse vlees Christus wil dienen door nieuwe wegen uit te stippelen. Trotse mensen hebben de neiging om een nieuwe leer te verkondigen, een nieuw soort kerk te beginnen, origineel na te denken, te oordelen, te overwegen een alles te doen behalve gehoorzamen. Daarmee dien je Christus niet. Hij die Christus wil dienen moet Hem volgen. Hij moet tevreden zijn om alleen de oude voetstappen te drukken en alleen te gaan waar Christus leidt. In onze Godsdienst moet niets zijn wat we zelf verzonnen hebben. We moeten onze gedachten, oordelen en meningen aan Christus’ voeten leggen. We moeten doen wat Hij ons gebiedt, gewoon omdat Hij het bevel geeft. Kijk, discipelen, naar je Heere. Ter overdenking Luister naar Gods gebod om de aloude paden te bewandelen (Jeremia 6:16). Zijn paden, de paden die Jezus en Zijn discipelen bewandelden, zijn de enige veilige paden voor onze voetstappen (Psalm 17:5). Preek nr. 463, 3 augustus 1862

[smartwoningbeheer]

10. ⛰️Vignemale - 3.229 m

De berg Vignemale, ook bekend als Viñamala, biedt prachtige panoramische uitzichten: de Hoge Pyreneeën (Frankrijk) en de Pyreneeën van de Spaanse provincie Huesca. Vignemale (of Viñamala) werdt voor het eerst beklommen in 1837 door Henri Cazauz.

[actuma]

Celstraffen tot zes jaar geëist tegen vijf leden van plofkraakbende

Het Openbaar Ministerie heef vandaag tot zes jaar cel geëist tegen vijf verdachten van het lidmaatschap van een criminele organisatie die  gericht was op het plegen van plofkraken vanuit Nederland in Duitsland. De groep was, zo blijkt uit het onderzoek, bereid enorme risico’s te nemen om een buit binnen te halen. Risico’s voor zichzelf, maar vooral ook risico’s voor omwonenden van de pinautomaten die opgeblazen werden en voor verkeersdeelnemers wiens weg zij kruisten tijdens hun dollemansritten van en naar Duitsland. Enorme risico's leiden tot twee dodelijke incidenten Het is pijnlijk gebleken dat het nemen van dergelijke risico’s niet zonder gevolgen blijft. Een verdachte komt om het leven als in een Utrechtse loods een hoeveelheid explosieven onbedoeld tot ontploffing komt. En een jonge vrouw, die geen enkele relatie met de bende heeft, overlijdt nadat haar auto nabij Nieuwegein in botsing komt met een auto die - bestuurd door een van de verdachten - met hoge snelheid over de snelweg racet tijdens een testrit. Hoewel deze incidenten geen onderdeel uitmaken van dit strafproces (de bestuurder is afzonderlijk al veroordeeld tot vier jaar cel voor de dodelijke aanrijding) tonen ze aan hoe verwerpelijk de groep te werk ging.      Samenwerking met Duitsland Het onderzoek naar deze plofkraakbende is een samenwerking geweest tussen de Nederlandse en Duitse autoriteiten. Na een tip van een producent van pinautomaten maakt de Duitse justitie in maart 2020 bij de Nederlandse collega’s melding van een verdachte bestelling van pinautomaten op het adres van een loods in Utrecht. De bestelde pinautomaten worden vervolgens in het geheim deels voorzien van camera’s en afluisterapparatuur en de loods in Utrecht wordt in de gaten gehouden. Alle informatie die het politieteam verzamelt, leidt in de periode daarna stap voor stap tot de identificatie van een groep verdachten. Afgeluisterde (telefoon)gesprekken en bakens onder een aantal door de groep gebruikte auto’s geven steeds meer inzicht in waar de verdachten mee bezig zijn. Verdachte komt om het leven bij explosie in Utrecht Op 5 september 2020 vindt er een ontploffing plaats in de loods in Utrecht. In de loods treffen hulpdiensten hierop het levenloze lichaam van een van de verdachten aan. Daarnaast vindt de politie er onder meer vier pinautomaten, gasflessen, explosieven en diverse andere stoffen en goederen die gebruikt worden bij het plegen van plofkraken. Duidelijk is dat de loods gebruikt wordt voor het experimenteren met het opblazen van Duitse pinautomaten. De dood van de verdachte is hoogstwaarschijnlijk het gevolg van een ongeluk met de aanwezige explosieven. De ontploffing in Utrecht en het aantreffen van de spullen leidt tot de eerste aanhoudingen. Na het afluisteren van gesprekken tussen verdachten vindt de politie nog een zeer gevaarlijke hoeveelheid explosieve stoffen in een berging in Den Bosch. Een compleet woonblok moet na deze vondst ontruimd worden. In de maanden die volgen, leidt het onderzoek tot steeds meer bewijs en kunnen diverse verdachten worden aangehouden op verdenking van betrokkenheid bij het plegen van plofkraken. Ernstige misdrijven Uiteindelijk heeft het onderzoek er toe geleid dat zes verdachten worden vervolgd voor deelname aan een criminele organisatie. Het gaat om vijf mannen van begin twintig uit Utrecht en Den Bosch en een 31-jarige vrouw uit Den Bosch. Ze worden allen verdacht van het voorbereiden van plofkraken. Daarbij gaat het bijvoorbeeld om het uit uitvoeren van voorverkenningen, het maken van explosieven en het regelen en preparen van snelle auto’s. Drie van hen worden er ook van verdacht daadwerkelijk een plofkraak en een of meer pogingen daartoe te hebben gepleegd in Duitsland. Bij twee verdachten is ook het bezit van explosieven ten laste gelegd.   De verdachten hebben zich schuldig gemaakt aan zeer ernstige misdrijven. De plofkraken veroorzaakten, zoals gebleken is, enorme veiligheidsrisico’s. Daarnaast was de schade als gevolg van de explosies in Duitsland enorm. Voor de verdachten telde echter alleen de buit die ze mogelijk konden pakken. Zelfs de dood van de medeverdachte was geen aanleiding te stoppen met de criminele activiteiten. De officier van justitie eiste daarom vandaag tegen vijf verdachten onvoorwaardelijke celstraffen voor de duur van zes jaar, twee keer vijf jaar, drie jaar en een keer negen maanden. De strafeis tegen de zesde verdachte zal naar verwachting donderdag 16 februari volgen. Het Openbaar Ministerie heeft het voornemen om in een latere fase een ontnemingsvordering aan te brengen. Doel daarvan is de verdachten het met de plofkraak verdiende geld af te nemen.       Bron: OM   Read the full article

[lorenzlund]

“Im Krankenhaus soll es jede Menge Sphagetti geben”

“Wir fordern in Sachen neuem Nutri-Score mehr Tempo von der Lebensmittenindustrie”

“Häusliche Gewalt ist Beziehungstat”

die in-d-ass-trie; us - ass + der tree (Us, -us/the ass: farblich oder von den Klangfarben beider her klingen alle ein weiteres Mal sehr stark verwandt); D: Deutschland, *und sogar: (die) US-A, selbst da oder hier fällt das sofort erneut sehr stark einem ins Auge, bei auch dieser Länderkennung oder Kürzel, dem der auch Usa. Us-Industrie. Us-Wirtschaft (dt.: die Kneipe), Baum, der

“Als Gott nun sah, dass der Weg zu neuen fernen Hügeln hinauf vielleicht doch zu weit war, dein Atem schwerer wurde, legte er seinen Arm um dich und schenkte dir Frieden!!””

(aus der Beerdigungsanzeige für auch: Teppe, Klara, Münsterland)

“Denn wo das Leben erst keine Kraft mehr hat oder besitzt, ist der Tod da nicht die reinste Erlösung??”

(Hoge, Rolf)

“Traurig nehmen wir Ab-schied von Günther”

(Günther, Füllbeck- oder -berg)

“Mutig war dein Leben, mit viel Tapferkeit hast du gegen diese Krankheit angekämpft, und doch dann in Würde diesen (letzten) Kampf verloren!!” 

(Anton E.)

*Würde des oder von auch Menschen; 

‘Würde des Menschen ist unverletzbar’; ‘Das Land nicht spalten’. ‘Dies ist eine rote Grenze, die nicht überschritten werden darf”. Walls. Die ‘Mauer’. ‘All in all its just another brick in some Walls’.

“Werden dich/dir das nie vergessen!!”

“Eure starke Verbundenheit hat uns alle tief bewegt!!!” *der Verbund, auch Verband, Wundverband

“Die allerletzte Fahrt oder Reise, (auch von dir), du kannst sie nun in Frieden auch antreten”

*’Für den Frieden. Stoppt den Krieg!!’

“Wir führen (immer noch viel zu oft) Krieg gegen die Natur” *Pa-türen, St(ar)(-Allüren) haben!, UNO, Aussagen großer früherer (und jetziger) Vorsitzender, gut(e) Terra, Alles wird gut! Schönen Tag wünsche ich! Im All-tag bestehen (wollen)! Den All-tag gestalten! ... er-folgreich gestalten. Folge mir auf Youtube und Twitter. *the Zwitter, (das) Zwitterwesen, A cage full of Birds! Youtube : (J)o + u(r) + (a) tube, engl. für: Röhre, Schlauch oder Rohr (dt.), ‘Natur oder Naturen’ selbst von (oder bei einigen) auch Männern, vielleicht sogar sie aller. *Tatsächlich wird bis heute selbst auch das plötzlich manchmal noch genauso über die Männer als eigenständiger Gattung behauptet: unterschiedslos besäßen sie sie alle, dieselbe Natur auch, jeder Mann, es gäbe da bei ihnen bis heute kaum wirkliche Unterschiede!! (die auch eigene Veranlagung zum ‘Gay-sein’)

“Und so fiel auch ich plötzlich sehr müde” (aus: Traueranzeigen Münster und Umgebung)

“Wir suchen (gerade) dich!!” (die überregionale sogar Jobanzeige, Stellen- oder Jobangebot aus Zeitungen)

“wanna feel the heat of some body, find somebody to l-o-o-o-ve ...”

[brievenuitinnsbruck]

Goeie zaken komen terug

Meer dan de helft van de nieuwsbrieven waar je je op aanmeldt, beginnen na editie 1 al te irriteren. Gelukkig is het afmelden van een nieuwsbrief gemakkelijk.

Maar af en toe geraak je gehecht aan dagelijkse/wekelijkse updates van bepaalde magazines, merken of auteurs. The Monocle is zo een voorbeeld. Het magazine zelf stelt steeds teleur: te veel reclame, te veel snobbisme, te veel focus op fancy lifestyle. Maar hun nieuwsbrieven en podcasts barsten van de kwaliteit. Hieronder een extract uit een speciale editie (The Entrepreneurs) van één van hun magazines (dat ze verwerkten in hun nieuwsbrief ‘Monocle Minute’). Check de heerlijke gedachtengang. Hoe origineel is het verheerlijken van mensen die zich niet toespitsen op één ding maar leven via geperfectioneerde side-hustles.

Mijn favoriete Duitse schrijver gaat hij nooit worden, maar Thomas Mann blijft met langere tussenpozen terugkomen in de dingen die ik lees. En soms weet één van zijn quotes wel te beroeren: “Wie aber soll leben ein Mensch, wenn er sich nicht mehr darauf verlassen kann, dass es anders kommt als er denkt?”

Ik ken ze niet goed, ik las ook nog geen boek van haar. Maar Charlotte Musaers heeft iets aantrekkelijks, is lelijks en puurs. Veel Vlaamse levende schrijvers (Daem, Dalida, Ide Rossel, ...) zijn eigenlijk aanstekelijk. Ze vormen geen geheel of stroming maar zijn een frisse (niet altijd in uiterlijk) jonge generatie. Niet te arrogant, hard werkend en meestal open om de klassieke paden te verlaten. Zij, Musaers, is wel al iets ouder dan de voorbeelden van hierboven. Ze vertelde prachtig over haar relatie en het gat dat er ontstond nadat hij stierf... Het interview is van Katrien Steyaert uit een Zomerreeks van De Standaard:

‘In Yoga van Emmanuel Carrère las ik twee jaar geleden een opmerkelijk Frans gezegde: Qui a deux femmes perd son âme, qui a deux maisons perd sa raison. Niet dat mijn dierbare Jan of ik ons verstand hebben verloren doordat we lange tijd over meer dan één woning beschikten, maar ik kan er wel inkomen, je moet er in elk geval sterk voor in je schoenen staan.’

‘Wat je van tevoren namelijk niet weet, is dat er na de aanvankelijke verrukking al gauw een gigantische berg extra werk, zorg, conflicten, kosten en administratie op je afkomt, dat je voortaan wel erg vaak op gevaarlijke wegen onderweg zult zijn, dat je leuke of belangrijke gebeurtenissen ofwel op de ene ofwel op de andere plek zult moeten missen, dat je je vrienden voor onbepaalde tijd in de steek moet laten, dat je constant in tijdnood raakt. Ook kan het gebeuren dat je je begint af te vragen op welke plek je nu eigenlijk het gelukkigst bent zodat je inderdaad in hetzelfde soort twijfels komt te verkeren als iemand die vol overgave vreemdgaat.’

‘Echter, de vreugde, inspiratie, nieuwe kennis en landschappen en de paar zeer waardevolle vriendschappen die we beleefden prevaleerden voor ons in hoge mate. De lichte schizofrenie die er het vanzelfsprekende gevolg van was namen we daarom op de koop toe. En dat zal ik blijven doen.’

Mooie naam, Alexia. En wat een schone omschrijving van ‘wie ze is’: “Afwisselend”

Misschien wel een woord dat we vaker zouden moeten gebruiken om onszelf te omschrijven: hoe we niet wisselen van persoonlijkheid maar wel die persoonlijkheid een andere invulling of rol laten spelen. Misschien is rust in het leven te vinden door net de verschillende invullingen van onze persoonlijkheid met elkaar in overeenstemming te brengen. Vloeken wordt het pas als je ene passie onrecht aandoet aan de anderen. Je kan maar één nummer 1 in het leven hebben maar (zoals hierboven als besproken bij het deeltje van Monocle), zijn side-hustles de ideale manier om het leven interessant te houden.

Ook de titel: “Het is tijd om te oogsten” is eentje om bij te houden. Iets om tegen onze ouders te zeggen.

In mijn weken in de bergen (Stubai Tal, Diavolezza, ...) in de periode juni-september maakte ik voor het eerst kennis met gletsjers. Met die stervende ijs-walrussen die ten prooi vallen aan zon en regen. En van wit-grijs naar grijs-wit gaan...

Deze website zet alles mooi in beeld. Hoe iets verdwijnt, wat in ons leven niet meer zal terugkomen. Vandaar de metafoor van stervende walvis op het strand, een beeld dat steeds opkomt als ik een gletsjer zie...

Ik heb de fascinatie van Vlaanderen voor Caroline Pauwels volledig gemist. Ze kwam pas tot mij toen ze al gestorven was. Voor een rector kreeg ze uitermate veel aandacht in onze media. En niet enkel omdat ze vrouw was of omdat ze overleedt na een moedige strijd tegen kanker. Maar omdat ze fascineerde (dat kan ik verstaan na haar documentaire te hebben gezien). Ze zegt bijvoorbeeld de volgende zin: ‘Ik hou ervan dat wij nog vier seizoenen hebben’, zegt Caroline Pauwels. ‘En ik vind het fijn wanneer die uitgesproken zijn.’

Ook mijn favoriete podcast-stem, Guinevere Claeys zegt schone zaken over Pauwels:

“De dingen in al hun onvermijdelijkheid graag zien, alsof ze ze ook zelf zo gekozen zou hebben, dat kon ze goed. De vier seizoenen vormen de leidraad van de documentaire (bijna zonder het zelf te weten de regie voeren, ook dat kon ze goed), en zo volgen we een jaar Caroline Pauwels in haar vele gedaantes: VUB-rector, wetenschapper, curator, alleenstaande moeder, dochter, zus, vriendin, en ook zieke.”

En opnieuw maken we een korte ‘Ausflug’ naar Afghanistan. Lees dit tof artikeltje van Sporza.

Ik lees elke column van Dalida Hermans, veel zeldener van haar tegenhanger Hans Cottyn. Soms verrast hij met scherpe observaties. Zo schrijft hij op 30-09 in zijn kleine column:

“Het was een beetje chaos in het station. Dat is het altijd, en niet eens omdat die verbouwing blijft duren. Er hangen gele affiches die de schijn ophouden, en de geur van bielsen en wafels, maar au fond is een station chaos. Mensen die vertrekken en mensen die aankomen, niemand met tegenstrijdiger belangen. Dat verandert op slag als ze weer aankomen en vertrekken. Wat een mêlee. Om over mensen die stilstaan nog maar te zwijgen. Stations zijn niet gebouwd voor mensen die stilstaan, wat Paul Delvaux ook moge beweren.”

Ik lees dit als ik net neerzit in mijn nachttrein terug naar Innsbruck. Een schelle stem roept nog één keer rond dat ze vanaf nu niet meer zal rondroepen. De vriendelijke Indiër naast mij is nog aan het uitzoeken of hij gaat slapen in kleermakerszit of toch met gestrekte benen. Hij vraagt voor de zekerheid, in schattig Engels, of hij zijn ticket niet meer moet valideren. Ik stel hem gerust.

Heel wat mensen staan nog in de gang. Blijkbaar zijn er sommige tickets nog goedkoper dat de zitwagen waarin ik nu zit. Klagen doet niemand. Daarvoor is het te laat en het was vandaag een werken-dag, waardoor iedereen besloten heeft dat rustig aan doen en de ogen sluiten, het beste plan is.

Niet veel comfortabeler maar wel sympathieker als een Ryanair-vlucht.

Vanaf welke leeftijd mag je jezelf comfort toekennen? Zolang je alleen bent (en niet instaat voor het verbeteren van het leven van je geliefden), eigenlijk nooit. De momenten van alleen reizen mogen wat uitdagen en prikkelen. Het aangenaam reizen, met uitzichten en sprankel-wijn, die moet je voor de romantische dubbel-reizen bewaren. Je kan jezelf er op zo’n momenten aan doen herinneren dat je een ‘Dirtbag’ bent.

Dirtbagging is a modern replication of primal migratory patterns, of looking for resources and the building blocks essential to life. You are a dirtbag: - If you wait until you get home to turn your phone back on to delay the onslaught of notifications. - If you’ve lived off of the Clif Bar diet and foregone showers. - If the sound of a Slack message stresses you out. - If you’ve waited at Dominos until 10 P.M. to gather the day’s thrown-out pizza. - If you know everyone at the crag. - If your clothes smell like a campfire. - If you have ambitions in your career and your personal life, and yet nothing gives you peace like fresh air and chalk and limestone. At its essence, modern dirtbaggery is not about class or suffering or being a real climber but about reclaiming what was lost and promised to humanity.

Bovenstaande tekst werd bijgewerkt en afgerond op de trein tussen Innsbruck en München. Met de charmantste scène van 2 kleine jongentjes die elk hun eigen zak chips hebben geopend. Eéntje van hun besluit te delen met zijn moeder, rijkt naar voren en komt te kort. De kostbare Pringel valt op de grond. Iedereen glimlacht, niemand bukt zich. De poetsman zal zijn hoofd schudden. Als hij die 1000 stukjes gefrituurde aardappel ziet en ze zelfs na verschillende pogingen niet opgeborsteld krijgt.

[peterpijls1965]

HET LICHAAM ALS SCULPTUUR

Yukio Mishima (1925-1970) was een kasthomo die als schrijver en mens streefde naar een hysterische synthese van Japans rechts-nationalisme, bodybuilding en kendo. Zijn lange essay Sun and Steel is een autobiografisch relaas over de relatie van de auteur met zijn lichaam, dat hij hardde met gewichten en het zwaard.

Mishima pleegde zelfmoord nadat hij met enkele leden van zijn privémilitie een generaal had gegijzeld en soldaten vergeefs opriep een staatsgreep te plegen. Ze hoonden hem toen hij vanaf een balkon op een legerbasis in Tokio een speech probeerde te geven. Met een zwaard sneed hij zijn buik open: seppuko.

Yukio Mishima streefde naar restauratie van het oude keizerlijke Japan. Hij vond zijn vaderland ondraaglijk verwesterd. Reizen buiten Japan deed hij naar verluidt niet heel veel. Men beweert dat hij moeilijk aardde in Amerika.

Yukio Mishima was mijn tweede kennismaking met Japan. Op mijn achttiende zag ik op televisie de mangafilm Akira, nog steeds een klassieker in het genre. Enkele jaren later las ik van Mishima de roman Bekentenissen Van Een Masker, op een Grieks strand (Corfu).

Ik was diep onder de indruk van deze autobiografische liefdesroman. De heldin van het verhaal, Sonoko, bleef me altijd bij. De rest van zijn werk viel me tegen - te hysterisch - met uitzondering van Sun and Steel en een enkele novelle.

Mede geïnspireerd door Sun and Steel trainde ik tussen mijn 26ste en 40ste gedisciplineerd met gewichten. Maar bijna alleen thuis. De sportschoolcultuur van jongens die zichzelf met anabolen inspuiten, stond me tegen.

Toen ik 83 kilo woog zonder vet, waar 68 mijn standaardgewicht was, stopte ik: ik vond mijn lichaam afzichtelijk plomp. Toch doe ik nog steeds mijn voordeel met het boekje van Mishima. Ik train weer met gewichten - ook de handbewogen rolstoel is een fitnessapparaat - en ik leef bijna net zo gedisciplineerd als een Kendovechter. Mijn zoon heeft een Kendomasker.

Het zijn harde tijden, maar een streng ritme helpt me de dingen te doorstaan. Structuur en ritme zijn alles. Het is mijn borstplaat, waar inkomende Scuds op afketsen.

Yukio Mishima is nog steeds hoogst controversieel in Japan. Mijn ex-vrouw moest hem lezen op de middelbare school, maar ze hield niet van Mishima’s doodsdrift. Enkele van haar vriendinnen die ik hierover bevroeg, zeiden min of meer hetzelfde. Haruki Murakami ligt om dezelfde reden moeilijk bij een deel van de Japanse lezersmarkt.

Zelfmoord ligt ingewikkeld in Japan, al zou het hoge suïcide-percentage daar aanleiding kunnen geven om het meer bespreekbaar te maken.

Alleen al in het Aokigaharabos, aan de voet van de heilige berg Fuji, verhangen zich jaarlijks vijftig tot honderd mensen. Ik zag die berg, even buiten Tokio, liggen vanuit de Kogeltrein Shinkansen en voelde geen aanvechting erop te klimmen.

De berg Fuji is namelijk een shintoïstische godheid, en geen klimwand voor mensenhaters met doodsdrift en minachting voor andermans leven, Sherpa's in Nepal bijvoorbeeld, of collega-Alpinisten.

De meeslepende liefdesgeschiedenis van Cees Nooteboom in Mokusei! beleefde ik vervolgens in het echt in besneeuwd Kyoto, waar ik T. ontmoette. Zij hoefde niet met gewichten te trainen om ijzersterk te zijn.

De journalist Henry Scott Stokes schreef de goede biografie The Life and Death of Yukio Mishima. Zelf kan ik nog steeds tot tien tellen in het Japans. (2015)

#yukio mishima #confession of a mask #sun and steel #mokusei!

[regioonlineofficial]

Barendrecht – In de wijk Ter Leede zijn vandaag twee kinderen uitgeroepen tot de eerste kampioenen kerstbomen inzamelen van Barendrecht. Mila en Loek hebben de afgelopen week maar liefst 74 kerstbomen ingezameld. Wethouder Vermaat bedankte hen voor de inzet. In heel Barendrecht zijn de afgelopen week kerstbomen ingezameld. Kinderen konden daarvoor van de gemeente € 0,50 per kerstboom krijgen. Broer en zus Loek en Mila maakten er wel heel veel werk van: maar liefst 74 exemplaren verzamelden zij in de tuin van hun huis in Ter Leede. Moeder Monique is trots: "Ze hebben er zo hard voor gewerkt. Ze zijn zelfs een kerstboom helemaal in de Schoener gaan halen!". 74 kerstbomen Het ophalen van de 74 kerstbomen van Loek en Mila was een onverwachte uitzondering door het hoge aantal. Eigenlijk hadden de bomen op een inleverlocatie ingeleverd moet worden. Dit was met zoveel kerstbomen voor hen vandaag niet meer haalbaar. Om de grote berg bomen toch te kunnen laten versnipperen, heeft de gemeente ze opgehaald. Wethouder bekijkt inspanningen van jonge Barendrechters Wethouder Dirk Vermaat (Buitenruimte) ging het resultaat persoonlijk inspecteren. Hij overhandigde het duo een houten bordje van de gemeente Barendrecht als aandenken voor hun grote inspanning. Vermaat: "We stellen het ontzettend op prijs wanneer mensen zich samen met de gemeente inspannen om alle oude kerstbomen netjes op te ruimen! Gefeliciteerd Mia en Loek!" In diverse wijken waren er op 10 januari inzamelpunten voor de kerstbomen. Die waren niet voor iedereen goed te bereiken met tientallen kerstbomen. Wethouder Vermaat gaat het inzamelen van kerstbomen dit jaar evalueren en bekijken of die volgend jaar verder kan worden verbeterd zodat er nog meer kerstbomen kunnen worden ingezameld.

[euroadventure]

Bolzano

Woensdag 25 oktober

Na de regenachtige dag gisteren, lijkt het vandaag beter te gaan worden. Helaas blijkt al snel dat tot halverwege de ochtend het erg slecht weer blijft, maar dat het nog wel lijkt open te gaan trekken. We besluiten om tot tien uur te wachten. Tot die tijd heeft iedereen de tijd om wat te lezen of social media posts te maken voor deze persreis.

Ik krijg helaas een minder fijn bericht. Mijn tante blijkt gisteravond overleden te zijn 😥. Ze was al ziek en de laatste dagen waren al erg spannend, maar het komt net zo goed hard binnen. Ik moet er even van bijkomen voor ik mij weer  ‘enthousiast’ bij de groep voeg. Ik krijg gelukkig alle steun. Het gravelbiken wat vandaag op het programma staat, komt voor mij dan ook gelegen. Even de kop leeg maken en met iets anders bezig zijn.

Sander is nog even druk bezig met de fiets van Aniek waar de remblokjes of -schijven van kapot blijken te zijn. Uiteindelijk gaan we langs drie fietsenmakers en bij de derde zaak kunnen ze ons gelukkig helpen. Deze vertraging heeft wel iets goeds opgeleverd, het is namelijk gestopt met regenen! 

Sander heeft de route zelf ontworpen, hij is hier al veel vaker geweest, en heeft een paar pittige klimmetjes voor ons in petto. Ik dacht dat ik best wel kon fietsen, maar het valt vies tegen.

Naast bergop, is het soms naar beneden ook best utidagend, glad door het vele blad en de keien, maar het is bovenal ook erg mooi.

De stop op de top is dan ook een mooie voldoening van het eerste deel van deze trip 💪🏻.

Na de beklimming gaan we nu downhill de berg af en wederom richting de wijnvelden. Met hoge snelheid passeren we prachtige uitzichten. We stoppen met enige regelmaat voor een foto en arriveren na een tijdje bij onze lunchspot Seehotel Ambach.

Het restaurant waar we nu onze vingers mogen aflikken ligt echt op een adembenemende locatie aan Lago di Caldaro, wauw!

Na de geweldige lunch met een evenzo geweldig uitzicht, stappen we weer op de gravelbike. Ik begin nog vol goede moed aan de terugweg, maar na vijf minuten lopen de benen vol. Pfff, het is afzien hoor, de lunch zakt lekker in de beentje. Het is wel een prachtige route, maar veel bergopwaarts dus best pittig.

We vertrekken richting het zuiden/zuidwesten van de stad. Eerst door enkele drukke straten voor we onze eerste klim maken. We rijden snel enkele meters boven de stad, langs prachtige wijnvelden. De lucht trekt steeds meer open en het ene laagje na het andere laagje verdwijnt in de rugzak.

Anderzijds komt na klimmen altijd de daling! Via een toffe route, maken we nog een laatste pitstop bij een klein meertje, Lago di Monticolo Piccolo, waar we nog een korte fotoshoot doen.

Via een route door een bio-reservaat rijden we weer terug naar Bolzano. 

We zijn redelijk op tijd terug bij het hotel en gaan nog snel even met de kabelbaan naar boven nu het nog ligt is. We maken mooie foto's, maar de rit weer terug naar beneden is ook een van de vele kersen op de taart afgelopen dagen 😁.

Na een douche en voldaan gevoel schuiven we voor de laatste keer met z’n vieren aan in een volgend restaurant. De pasta avond staat op het programma, maar ik kies toch voor een iets ander menu. Het is nog een leuke gezellige avond waar we veel lachen aan tafel. Leuk van deze reisjes is toch weer iedere keer de leuke contacten die ik op doe 😁.

Wanneer de anderen al hun spullen inpakken omdat ze morgenochtend vroeg vertrekken naar het vliegveld heb ik nog geluk dat ik nog enkele dagen aan deze reis mag plakken. Ik vertrek wat later morgenochtend richting Bianca in Oostenrijk. Wel hebben we afgesproken nog met elkaar te ontbijten voordat zij vertrekken. Ik kruip dan ook vroeg mijn bed in na deze moeilijke, maar ook weer mooie dag.

[steininbeeld]

26 december 2023.

"Hoogwater"

Een panorama foto van een hoge Maas in Berg aan de Maas.

(26 december 2023)

[grappigefotoss]

Geluksvogel hoge hoek bekijken van de tekst op rotsen