#Kırıklarına

[ysfogzdgrz51]

Kadere inat seveceğim seni

Yarın çok geç olabilir

Gün ağarmadan düşeceğim yollarına

Yalınayak koşacağım, cam kırıklarına aldırmadan

Engellere inat, koşacağım sana

Dinlenmeden, tek nefeste geleceğim sana

Sende durulacak, derya yüreğimdeki azgın dalgalar

Göğsünde soluklanacak bedenim, bir ömür boyu

Bekle beni şair yüreklim

Şiir tadında geliyorum sana

Şair ruhunla "Beni kucakla....

[sadecetilki]

Bir köşeye çekilmiş insanların güzel hayatlarını izliyorum. Mutlu olan, sevilen, istediği her şeye sahip olan, özgür insanları. Sonuna kadar çabaladığım her şeyin yerle bir oluşunu izliyorum. Kendi halime acıyorum. Sabretmek bile bir işe yaramıyor artık. Yol yok, çare yok, çıkış yok. Kimsem yok. Kapılar kilitli. Bomboş odada duvarın dibine çöktüm etraftaki cam kırıklarına bakıyorum. Ölüyorum kimse görmüyor.

[fludark]

Farklı yerlerde aynı şeyleri hayal edeceğiz. Belki ayrı kalmanın ne kadar zor olduğunu düşüneceğiz, belki bi' an tenindeki rüzgar esintisi olacağım, belki elinden tutup sana her şeyin yolunda olduğunu yeniden söyleyeceğim. Çok özledim. Bunu hafifletmenin bir yolunu bulabilseydim. İnsan zamanı durdurmak istediği yere aitmiş derler. Çok geç anladım, çok geç anladım ne kadar özel olduğunu. Ara vermeksizin kırdım. Kırıldım. Keşke sana bu korku dolu fırtınayı anlatmanın kolay bir yolu olsaydı. Hiçbir zaman yapamadım. Bi' şeyler paylaşmak için bazı şeylerle barışık olmak gerekiyormuş. Çok geç anladım. Seni gördüğüm ilk an dün gibi. Kalabalığın arasından bir tebessüm. Bir gülüş. Sana dokunduğum ilk an. Belini kavradığım ilk saniye. Dudaklarına yapıştığım ilk sefer. Bir zamanlar atardı kalbim. Geceye şiirler fısıldadım. Yıldızıma. Sana. Kalbimin kırıklarına fırlattım her birisini. Her hecesini ezberledim, ezberlemeye çalıştım. Hissettim, hissettikçe yenildim. Kalbime şiirler fısıldadım. Sonbaharın son ışıkları gibi olan kalbime gömdüm sonra bu şiirleri. Hiçbir şey geri getirilemez. Bazı şeyler kırılmıştır ve kırık kalır. Onarılmaz. Bırak onarılmasın. Geceler karanlık sevgilim. Geceler acımasız. Oysa ne güzel bakıyor bana fotoğraflarımız. Ne güzel gülüyorsun bana kollarımdayken. Bilmediğin çok şey vardı. Anlatmadım, anlatamadım. Seni hep karanlık bir dünyanın dışında tutmak istedim. Belki elimden geleni yaptım, belki yapmadım. Sadece her şeyden çok önemsedim. Başka bir yol yoktu bildiğim. Artık ıssız bi sabah gibiyim. Dünyanın yeşil baharları bana bir şey göstermeyecek. Zamanın senden hızlı ilerlemesi. Mavi bir hayalin senden koşarak uzaklaşması. İnsan kanardı.

[titreyendizlerim]

Âh balım, güzelim. Ne çok kırmışlar seni dersem çok mu basit kalır kırıklarına? Söktüler mi kalbini hançerle yerinden? O güzelim kalbi kırıp ortada bıraktılar mı? Üzülme güzelim. Üzülme. Ne kadar kolay demesi değil mi? Üzülme demek. Kolay. Ama yinede üzülme kalbinden öptüğüm en güzeli çiçek. Sen üzülürsen kalamayız, mâhvoluruz, biteriz.

Alıntı değildir.

[sahiray]

yavaş yavaş dolarsın, kırılmış bir cam gibi batar yüreğine o duyduğun, işittiğin ve belki de hak etmediğin sözler. "söyleme" desen bile durduramazsın karşı tarafı. her hareketinden nefret ederler, seni istemezler, gölgeni bile aralarına almazlar. yine de inatla gülümsersin, acıyla göğsüne batan cam kırıklarına rağmen gülümsersin. hayata dersin ki, "ben daha yenilmedim, düşmedim senin tuzağına." kendi kendine konuşur, alt üst etmelerine izin vermezsin. kendini kontrol etmeyi, nefeslerin eşliğinde kaşlarının çatılmasını dizginlemeye çalışırsın. çünkü artık daha da ilerliyordur bu, yakıştırmıyorsundur kendine bunu. istemiyorsundur.

[efruz8]

Anneannem yeni atandığım okuluma çiçek göndermiş. Babamın ölümünden iki ay sonra, bin parça olmuş kalbimin kırıklarına dokundum ellerimle. İlk defa kanım, babamın ölürken akıttığı kana benzedi. Babam taze mezarında ölüyor, ben bilmediğim bir şehirde vicdan azabı gibi bir hayata başlıyorum. Yeniden. Üstelik hiçbir çiçeğe verecek sevgim kalmamışken...

[rosesarebtch]

Gece gözlerimi kapatırken aklımdasın .

Güne gözlerim açılırken sen varsın .

Parmaklarım kan içinde kalmış kalbimin kırıklarına dokunmaktan...

Seninle nefes alıyor, seninle can çekişsede yüreğim acısından

İçimde seni büyütüyorum

[dusleraleminde]

📜İçimde cesetler var, hangi ruha ait olduğu bilinemeyen. Kalbimin kanadığı ama sabaha çıkaramadığım bir ceset var. Yaşadığım süre zarfında içimdeki sessiz çığlıkları susturamadım. Çok kırıldım, bir cam misali parçalandım. Şimdi tüm camlar batıyor tenime. Kanıyor damla damla. Yokluğuna akıyor, hem de hiç durmadan. İçime hapsettiğim nefes dilediğim bir mum da sönüyor. Kalbimdeki cam kırıklarına benzeyen boşluk susuyor çünkü artık kanayamayacak kadar paramparça…✨

[sessizceucanbalonlar]

Koca hikayeleri devirdiğimi bilirsin içimde; içindeki yalan bir huzurla uyanıyorsun biliyorsun.        Paramparça olacaksın..

Denize uzanıp gün doğumunu izledin mi hiç? ya da aynalarda parçalarını, kırıklarına batırdın mı?

sen hiç bilmiyorsun ama;

kırılacağını bile bile,

her seferinde

o

uçurumdan

ben

atladım.

[ysfogzdgrz51]

Kadere inat seveceğim seni

Yarın çok geç olabilir

Gün ağarmadan düşeceğim yollarına

Yalınayak koşacağım, cam kırıklarına aldırmadan

Engellere inat, koşacağım sana

Dinlenmeden, tek nefeste geleceğim sana

Sende durulacak, derya yüreğimdeki azgın dalgalar

Göğsünde soluklanacak bedenim, bir ömür boyu

Bekle beni şair yüreklim

Şiir tadında geliyorum sana

Şair ruhunla "Beni kucakla....

[unutulanlars]

ben ayağımı kesen cam kırıklarına rağmen yürüdüğüm o yoldan döndüm, sen benim dik başımı eğemezsin.

[nevagir]

Kırıklarına sarılarak, tırnaklarını avuçlarına bastırarak, çenesini kilitlercesine dişlerini sıkarak yaşamaya alışınca, aşınmaya da alışıyor insan aynı hızla.

[fihraye]

yüreğim titreyerek sildiğim sevda değil misin sen? yorgun ve bir hayli yoksunum senden. bu kadar temiz seven bir kalbi kapı dışarı etmek hangi çatıya yakışmış bunca zaman? senin üstüne neden sindi bu ayrılık ve neden yerimi anımsatacak insanlar çıkmadı yoluna? o olsa diye başlayan cümleler kurmaya varmadı mı dilin hiç? bu vicdansız halin söyle bana nerden nakşetti kalbine, söyle, söyle bir avuçta ben çalacağım cebinden. biraz mide bulantım var ama iyiyim, kelimeleri seçebilecek kadar ayık kafam. bana bir şeyler söyle, öyle özledim ki, kendini affettirmenin bir yolunu bul bana, dün aldığın nefesi sebebim bilirdim, yok şimdi bir çarem, kaldım bak sana kavuştuğum yerde bir başıma, beni anla! seni çok sevdim, seni bir çocuğun uyku arkadaşını sevdiği kadar, yüzünü güneşe çeviren ay çiçekleri ve bir mahkumun göğe olan hasreti kadar sevdim. çokluğu azlığı da mühim değil artık, ben sevdim. sevebileceğim kadar fütursuzca ve savurgan, çıkmaz sokaktan çıkar umuduyla bir inatla ve kararlılıkla, ayağıma batan cam kırıklarına rağmen bir mertlikle ve can pekliğiyle. yüreğim titreyerek sildiğim sevdamsın sen, ellerim titreye titreye yazdığım şu yazı, başımı kaldırmaya utandığım göksün sen. şimdi bir adım daha uzaklaş bendimden, bilâkis geriye gitmediğin her adımı da bana karşı bir ümit sayarım. bunu ister misin? ben istemem. ben artık senden o muhtaç kaldığım tebessümünü dahi istemem. varsın canın sağ olsun, varsın benim kaderim seninkine yazılmamış olsun ve varsın yolun açık olsun.

[musfika-hanim]

(2019 izmir, tahminen haziran ayı bir gece yarısı yazılmış.. hep gece yazarım ben zaten..)

//Çökmeden üstüme çizdiğim sınırlarım, yıkılmadan çitlerim

doğan güneşin, esirgemeden ışığını

çekilmeden varlığının gölgesi üzerimden

karaya çalan bulutlar yağmadan tepelerime, kopmadan fırtınalar

koşan adımlarım, eksilmeden kaldırımlardan

tünemeden bacama kara haberli baykuşlar

sarmadan sisi, hüsran gecelerinin

hayalinin esrarı gitmeden gözlerimden

kaldırmadan kabuğunu gönül, yaramın

feri çekilmeden dizlerimin

yalnızlığın sofrasına kurmadan bağdaş

bir somunu tek başıma bölmeden

yanmadan, yakılmadan daha fazla

yılmadan, yıkılmadan aciz ayaklarım

düçar olmadan bedenime hastalıklar

hala dermanım varken, az da olsa

unutmadan senli bildiklerimi

kapkara değilken gökyüzü, hala maviyken deniz

bir ayçiçeğinin rengine eşken güneş

acıtmıyorken tenime değen rüzgar

kulağıma fısıltısı dolarken, bir deniz kabuğunun

okşayacak ellerim varken bir yetimi

elden, ayaktan düşmeden

kabrimin üstünde biten otlarımı sulayacak eller varken

güneş batıdan doğmadan

çullanmadan üzerime fani dünya

gamzemin çukurunda biriken tebessümlerim solmadan

ben hala beni ve seni bilirken

kuruyup dökülmeden yapraklarım

tazeyken düşlerim

uğramadan hayalinin kırıklarına

kalbimin sınırlarını örmüşken tek örgülerle ...

Doğur gökkuşağını üzerime //

müşfika..

[aynodndr]

Bazen bir gülme geliyor bana ki sormayın. Sahtekâr yüzlere gülüyorum. Maskenin arkasından yüzü görünenlere gülüyorum

Milletin etrafta attığı aşk naralarına bakıp gülüyorum. Ayrılıklara bulunan sahte sebeplere gülüyorum. Ben buyum diyemeyenlere gülüyorum.

Sabrımın sınırı zorlanıp da nasıl hâlâ çatlamamış olduğumu düşünüp gülüyorum. Hayallerimin yerle bir olmasına gülüyorum.

Tekrar hayal kurabilmeme gülüyorum

Kalbimin kırıklarına bakıp gülüyorum

Kırıp kırıp yapıştırmama gülüyorum

Deli gibi mi demeyin sakın.

Ben aslında bu kadar şeyi görüp sonra nasıl akıllı kalabildiğimi düşünüyorum. Ve en çok da ona gülüyorum...

Merziye Daloğlu

[lucky13siz]

Kırıl kırıl bir yere kadar insan birilerine kırılmaktan da çok yoruluyor. Beklenti içine giriyorsun bakıyorsun karşı tarafın haberi bile yok. Geçenlerde çok güzel bir yazıya denk geldim. Ummayasın ki küsmeyesin yazıyordu kısaca. Ne kadar doğru bir söz. Beklemeyince insanlarda kırılmıyorsun da.

Ama yıllarca tanıdığın insanlardan bir anda beklentiyi çekmek çok zor geliyor. Uzaklaşıyormuşsun gibi. Biri geliyor sanki senin varlığın aranmaz hale geliyor. Kimse kimsenin yerini dolduramaz ayrıca. Bunların farkındayım, değer gördüğümü sevildiğimi biliyorum ama Bir türlü engel olamıyorum kalbimin kırıklarına. Zaman sanırım zaman. İlk başlarda kabullenemiyordum artık kabullenmeye başladım belki zamanla beklenti içine girmemeyi de öğrenirim ama bu bile çok kırıcı geliyor kulağa