I need more of him speaking latin please
Translated spells from devnotes
Flagra – Blaze
Arde – Burn
Maior, fortior – Greater, stronger
Fulgur – Lightning
Glacies – Ice
Acidum – Acid
Dolor – Pain
Malleus – Hammer
Confusio – Confusion
Morere – Die
Veni et iuva me – Come and aid me
Configo – I pierce
Ignis – Fire
Peri – Perish
Macte virtute – Be blessed (for your courage)
Ira et dolor – Wrath and pain
Te curo – I cure you
Treme – Shiver
Quod dico face – Do as I say
Invoco te – I summon you
Tonitrus – Thunder
Deure – Wither
Macesce – Wither
Cudo – I beat
Mortalis – Deadly
Ferio – I strike
Frange – Shatter
Inficio – I poison
Stupefacio – I strike (you) dumb
Impero tibi – I command you
Incende – Set fire
Diminuo te – I shatter you
Tormentum – Torture
Gela – Freeze
Perure – Be consumed
Ira – Wrath
Caedo – I cut
Ex Textura – From the Weave
Detono – I thunder
Mortem tuum sum – I am your death
Venenum – Poison
Tu es nihil – You are nothing
Dissolve – Melt
Dialino – I shred
Torre – Roast
Vis medicatrix – Healing Power
Seco – I carve
Circulus mortis – Circle of death
Resisto mortem – I resist death
Vita excolatur – Let life be enriched
Voco spicae – I summon spikes
Magis amica veritas – Truth is a better friend
Te video – I see you
Tempestas – Wind
Risum teneatis? – Can you help laughing?
Resisto ignem – I resist fire
Non fit injura – No harm is done
Sphaera mortis – Sphere of death
Corpora sana – Healthy bodies
Diminue – Be diminished
Crescit eundo – It grows as it goes
Intactilis sum – I am untouchable
Ververo – I lash
Obedi me – Obey me
Pulso – Open up
Ad lapidem – To stone
Non compos mentis – (You are) not in control of your faculties
Esurio – Be afraid
Resisto frigus – I resist cold
Omnia mutantur – Everything changes
Signum arcanum – Magic symbol
Ad maiorem dei gloriam – For the greater glory of god
Tenebra – Darkness
Mundus vult decipi – The world wants to be deceived
Nulla salus – There is no salvation
Punge – Sting
Ludus non factum est – The game is not over
Hostium munera – Gifts of enemies
Plue – Let it rain
Esto perpetua – May it be perpetual
Bene curatur – It can be healed well
Non movere – Don’t move
Voco murus – I summon a wall
Morio – You absolute fool
Voco flagella – I summon tentacles
Venustior – More charming
Pallida mors – Pale death
Aresce – Dry up
Resarcio – I repair
Evanesco – I disappear
Vincere est vivere – To conquer is to live
Fiat voluntas dei – May god’s will be done
Et alibi – And elsewhere
Invisibilis – Invisible
Propera – Hurry up
Inaccessus – Inaccessible
Nocturnus – By night
Vos curo – Heal you
Demento te – I drive you insane
Agilius – With more agility
Caveat incantator – Let the caster beware
Inexpugnabilis – Impregnable
Virtus et scientia – Virtue and knowledge
Voco vineae – I summon vines
Tempora mutantur – The times have changed
Maledicte es – You are cursed
Vincit qui patitur – He conquers who endures
Voco potentia – I summon power
Risus abundat – Laughter is abundant
Pulchrior – More beautiful
Da mihi facta – Give me the facts
Ocior – Make haste
Resisto venenum – I resist poison
Horribilissimus – The most horrible
Loquere si tibi placet – Speak if you please
Stabilio – I stabilize
Voco araneae – I summon webs
Te occludo oculos – I close your eyes
Dum vita est, spes est – Where there’s life, there’s hope
Canto te – I enchant you
Caeco te – I blind you
Mors tua, vita mea – Your death, my life
Fiat lux – let there be light
Para bellum – Prepare for war
Volo non fugia – I fly but do not flee
Gigans – Giant
Vivat crescat floreat – May it live and grow
Efferve – Swarm over
Ubi es? – Where are you?
Surge – Arise
Incommodum – Disaster
Siccut cattus – Like a cat
Citius – Faster
Resisto acidum – I resist acid
Mors certa – Death is certain
Te adstringo linguam – I bind your tongue
Ex nihilo – Out of nothing
Sine metu – Without fear
Voco glacies – I summon ice
Minimus – The smallest
Intellego – I understand
Voco nubes – I summon clouds
Auribus teneo lupum – I hold the wolf be the ears
Corruptus – Infected
Ale me – Feed me
Flagello – I whip
Es praedae mei – You are my prey
Cave circulum – Beware of the circle
Amo sanguinem – I love blood
Amicus animalis – Friend of animals
Mors animae – Death of the soul
Cum mortuis in lingua mortua – With the dead in a dead language
Aqua pura – Clear water
In nocte consilium – The night brings advice
Umbrae – Shadows
Tibi do pennas – I give you wings
Te absolvo – I acquit you
Inveniam viam – I will find a way
Irretio in sphaera – I trap you in sphere
Ostende secretorum tuorum – Reveal your secrets
Oculus tempestatis – The eye of the storm
Resurg – You will rise again
Mutatis mutandis – With appropriate changes
Tuebor – I will protect
Aridissimus – Driest
Intelligenti pauca – Few words suffice for he who understands
Eiecto te – I throw you out
Cresceat scientia – Let knowledge grow
Silentium – Silence
Impero te – I command you
Time – Be afraid
Resisto – I resist
Video veritatem – I see the truth
Viam sapientiae – The way of wisdom
Stultissime – You most stupid
Ut ventus – Into the wind
Secreti umbrarum – The secrets of the shadows
Clausus – Locked
Lux in tenebra – Light in darkness
Ab uno disce omnes – From one, learn all
Ad vitam aeternam – To eternal life
Impero mortuos – I command the dead
Morbidus – Diseased
Sol Invictus – Unconquered Sun
Te exsecror – I curse you
Mors incerta, vita certissima – Death is uncertain, life the most certain
Gustas dulcis – You taste so sweet
Fronti nulla fides – Appearances deceive
Dissera – Open up
Expello te – I expel you
Extende – Enlarge
Voco arvina – I summon grease
Vae victis – Woe to the conquered
Scio, Didici, Pecto – I know, for I have studied, with my mind
Vita, Mortis, Careo – Life, and death, I am without
Manus, Potentis, Paro – A hand, powerful, I prepare
Veritas, Credo, Oculos – The truth, I believe, with my eyes
Facio, Voco, Ferre – This I do, I call, to bring you forth
Incertus, Pulcher, Imperio – Uncertain, beautiful things, I command
Cupio, Virtus, Licet – I want, excellence, allowed to me
Praeses, Alia, Fero – Protecting, another, I bring this forth
186 notes
·
View notes
Ad abbātissam Agatham (Bergīs) Mārcella (Nīdrōsiae) mittit epistolam.
Cāra abbātissa, tibi scrībō dē rē, quam, nisi mē teste ēvēnisset, nōn ipsa crēderem accidisse. Tam mīra est, ut tibi quoque fortasse in mentem subeat dubium — quōnam modō in haec, quae sōlum Diabolō jubente, Deō ipsō oppugnante et Nātūrā, ambōbus in proeliō hūmānōrum spīrituum perpetuō ā Satanā victīs, potuissent fierī, rēvērā humilis Deī famula inciderit — sed fidēlis semper erās vēritātis inquīsītrīx, rēctae sententiae prōpugnātrix, mea amātrīx. Nōn dubitō, quīn mihi pōscentī opem ferās.
Quid plūra? Brevī ōrātiōne et parcā expōnam, quae ante noctem illam, quā prīmum Diabolī servam intuita sum, facta sint, nam, contingentibus ēventīs omissīs, vereor, nē eō difficilius fīat crēdere et intellegere: hāc aestāte occidente, migrātiōnem parāvī in oppidum nōn longē procul Nīdrōsiā, quod subjectum erat castellō lapideō atque antīquissimō, quō familia dignitāte et nōbilitāte longē excelsa, leōniparmēnsis, rēge Sigurdō Magnī fīliō mortuō, rēgnō cūnctō perturbātiōnēs magnās patiente, dolō potīta esse dīcitur, quum (nam ita in annālibus lēgeram) castellum quondam ligneum ferēque omnēs comitiālis gentis incendiō periissent. Comitem inibī habitāsse sōlitāriam agricolās percontāns nācta eram, at plūra nōn dīcere audēbant; saepe crucem sanctam manibus gestulantēs significābant, neque ūllam ex ōre ēliciēbant vōcem. Aliī Deum imprecābantur, aliī in terram spuēbant, etiam aliī innumerīs superstitiōnibus populāribus cēdēbant. Eō tempore, ut mē nōrās, quamvīs fidēlis et bona christiāna semper eram, nōn facile in superstitiōsīs numerābar. Chrīstum et Deum ōrāre aliud, daemonēs, larvās, maleficās pugnāre longē aliud esse crēdēbam. Sed dē hōc aliās.
Pergēbam ā praediīs sēmitā, quae dūcēbat ad oppidulum, cuj nōmen latīnum Pontī, cujus multiēs dē superstitiōnibus et narrātiōnibus vulgāribus scrīpta ā variīs ērudītīs sacerdōtibus relicta invēneram. Parvum vērō est, cujus incolae ad centum tantum jam videntur superesse; multī autem nōminis hīc apud superstitiōsōs.
Quum per viās angustās atque ātrās equō advecta essem ad ecclēsiam, quam archepīscopus nīdrōsiēnsis paucīs sēstertiīs ēmerat restituitque, ut ancoram Fideī conderem, utque Jēsū Chrīstī lūcem extenderem in etiam longinquissimam et rudissimam rēgnī partem, mīrābar: nōn enim tam parva erat quam fore crēdideram, nec tamen ōrnāta velut ecclēsiae Nīdrōsae Bergīsque. Duo tabulāta habēbat, pullīs quasi igne dēnigrātīs parietibus ligneīs. Fenestrīs nūllus color erat nec effigiēs, neque intus quicquid vidēre poteram propter tenebrās, quod ego prīma hujus fānī antistes eram (aliae enim monachae cōnsecūtūrae erant, ubi cōnsecrāta esset). Etiam extrā aedem vespertīnae tenebrae optegere coepēre, ergō intrō fūgī, nē frīgoris nocturnī causā in nescioquō morbō inciderem. Equum in stabulum dūxī, nummō solūtō, ibīdem relīquī, ut stabulārius eum cūrāret.
Nihil mōmentī accidit, quum dormiēbam in dormātōriō ecclēsiae. Prīmā lūce, gallō canente, experrēcta per fenestram dormātōriī viam propinquam intuita sum. Nēmō in viīs aderat, neque multī hominum apsentiam fēcī, quod plērōsque hīc habitantīs subagrestī ingeniō crēdēbam pigrōs et inhonestōs, quārē māne nōn ōrābant nec labōrābant. Ego vērō mūnere antistitis fungēbar quam optimē poteram.
Vesperī iī cum incolīs collocūtum, quia ignōrābam quantā rūsticitāte oppidulum maledictum esset, neque superstitiōsī istī agricolae, quōs hūcūsque tendēns offenderam, vidēbantur bona exemplāria chrīstiānōrum virōrum. Nēmō ecclēsiam vīsitāverat interdiū, quō mīrābar. Sōla multum sedēbam in ecclēsiā precāns, arāneāsque nōnnunquam surrēpentīs calcitrāvī. Mē adeō taeduerat inertis sōlitūdinis, ut laetō animō, sōle occidente, exierim locūtum et, ut spērābam, agnōs in lūcem ductum.
Jam vērō, etiamsī vesper immātūrus erat, plērīque omnēs hominēs domī inclūsī erant. Aliquem autem rūfum virum dēprehendī domum, ut appārēbat, tendentem, quī, rogātus, quid sibi nōmen esset, respondit ʻAlbertus.’ Cuj ego, ‘Quid domum nōndum nocte tendis, Alberte?’
Stupēns aliquantulum, ‘Nefās,’ inquit, ‘post sōlem occāsum extrā aedēs versārī.’
ʻNefās?’ rogāvī multō potentius stupēns quam ille.
‘Num nescīs,’ inquit, ‘ubi sīs? In Pontōrum umbrīs latet, manet, intuētur, antequam prōsilit trucīdatque!’
Similia plūrima lēgī in annālibus Nīdrōsiae, sed, ut ante nōn crēderam, neque tunc vulgāribus superstitiōnibus cēdēbam. Itaque, ‘Sciō equidem,’ inquiī, ‘ubi sim. Nōn autem crēdō superstitiōsās fābellās. Num tū,’ inquiī, ‘nescīs Deum suōs agnōs pāscere et fovēre? Num crēdis Deum mē relictūrum?’
ʻSī deus est, sunt loca, quae eum nōn nōvērunt, aut quae nōn ipse nōvit. Nōs nōn nōvimus Deum, tantum…’ Crucem sanctam manibus ita ut agricolae gestiēns signāvit antequam discēderet. ‘Bene valē,’ inquit dīmissā vōce, ‘sī vīvere in vōtīs habēs, mē domum sequere et prīmā lūce crāstinā fuge!’
Prōh pudor — mē monacham domum invītāvit! Ērubēscēns eum sine morā discēdentem, semel tantum respicientem, stupefacta spectābam. Sī sapientior essem, cōnscūta essem. Viae jam omnīnō hominum vacuae erant, ergō ad ecclēsiam trīstis redīre cupiēbam — quid enim mē opus, quum hominēs tam perterritī ac timidī in superstitiōnem potius quam religiōnem cōnfugēbant? Mēcum susurrāns, ‘utinam,’ inquiī, ‘in prōpatulō mōnstrum nōn extāre probāre possem!’
‘Nōn,’ nescioquae inquit melliloqua, ‘difficile profectō istud suscipiēs, quod, mōnstrum nūllum hīc habitat.’ Vōcem suāviloquam ā tergō audiēbam, cito igitur mē vertēns ad mulierem tam probē monentem parvum gemitum pavōris causā ēdidī. Quum autem eam in mediā tenebricōsā viā aspicerem, suāvem ejus fōrmam vōcī parem in umbrā discernere vix poteram, sed virginem eam juventūte adhūc fungī comperī, staturā vērō prōcēram, oculīs ut nigrī igniculī lūculentīs, capillō longō ac fūscō. Surrīsit.
‘Salvē,’ inquiī quam cōmitissimē poteram, ‘quō tendis hāc noctū?’ Vultū dissimulābam mē gemitāsse brevīque mē timuisse.
Rīdēre nōn dēsistēns, ‘Nesciō,’ inquit, ‘quid vesper sērus vehat — num tū tē scīre dīcere vīs?’ Italicam atque ērudītissimam loquēlam vetustāte mīrā et venustāte suptīlī īnsignem exhibēbat — crēde mihi, soror venerābilis; tandem Fideī nostrae ecclēsiasticaeque ērudītiōnis exemplar haud invīta accipere inter incolās ratiōnis aliēnōs, ingeniō silvestrīs, mōribus incompositōs, gestū et animō bēstiālīs poteram; tantā ēlatiōne nunquam ante affecta eram. Mihi vidēbar lacrimābunda gaudiī grātiā.
Laeta igitur, ‘Ō ērudītissima,’ imquiī, ‘fēminārum! Sēriō vērō loquor, quum rogō, quō tendās.’
‘Cuj ego,’ inquit, ‘sēriō respondeō mē nescīre, requīrōque, num tē scīre crēdās, ō blandissima animantum.’
Mīrābar, an injūriam modo accēpissem necne, ignōrāns. Fortasse mē silente gāvīsa — dentēs enim candidī inter sanguinolenta labra fulgēbant — perrēxit ad hunc modum: ‘Ēnumerābō, quae fore, ut accidant, spērō, dum per hās sordidās viās deambulō: quaerō vidēlicet cēnam.’ Quam in viīs cēnam quaereret, nē conjectūrā quidem tangere poteram. Nōn vidēbātur mendica — immō dīvitem eam rata eram. Mē rem mente volventem oculīs extrā ōrdinem veteribus vīsīs intuēbatur, dōnec, ‘Vīn’ mēcum cēnāre, domina?’ rogāvī; ‘Ērudītārum mē egestātis in hāc regiōne piget.’ Tam sōlitūdine laesa eram, ut cum mendicā cēnāre vellem.
At illa, ‘Sapis quidem,’ inquit, ‘sed hāc nocte nōn tēcum mihi negōtium est. Alicubī quaeram. Sed tamen nōn tantum cibus quaerendus est; ērudītārum sodālicium aequē dēsīderō. Sī crāstinō,’ inquit, ‘vespere castellum leōniparmēnse, quod quondam dītissimum omnium meā subāctum est gente Leōniparmārum, in quibus animam dūcēns numeror ultima, jam invītāta vīsitāre in animō habēbis, pergrāta recipiēris. Cēna parāta erit doctā virgine digna.’
Aliquae in ōre suptīlitās mihi facile persuāsisset, nisi ante quoque dominae cēnā et amīcitiā haud invītā dēlectārī cupīssem, ergō statim, ‘Tuā grātiā, domina, fēlīx hospes erō.’
Vidēbātur haec ej satis facere, nam laeta rīdēns, ‘Optimē,’ inquit, ‘faciēs.’ Perrēxit hunc in modum: ‘Sed quid ais? Fessa vidēris, et ego quoque languēscō; utrīque abeundum cēnātum, utī bonā valētūdine in crāstinum ūtāmur.’
Eam valēdicta relinquēns animadvertī mē cōnstantem intuentem, et penitus tremere coepī; quīdam horror occultus mē per noctem — edentem, ōscitantem, dormientem — sequēbātur.
Posterō diē ubi prīmum experrēcta eram, habitumque nocturnum immūtāveram, homo quīdam, quem nōn nōram, ecclēsiam pallōre et rūfā caesariē īnsignis manibus gestiēns et clārā vōce gemēns intrāverat in hunc modum lacrimōsus clāmitāns:
‘Mortuus est! Mortuus est!’
Rogātus, quis mortuus esset, respondit frātrem suum mortuum noctū, cuj nōmen Albertus. Cuj ego, ‘Albertum,’ inquiī, ‘herī vespertīnō colloquiō cognōscēbam.’ Celeriter, ‘nisi multī assint Albertī,’ adjēcī.
Nihil lūgēbam tam superstitiōsum atque impium virum, sed, quamvīs erat rudis, frātris lacrimantis dolor mē quoque ad lacrimās mōvit. Mē autem collacrimante, aliquae animī fortitūdō virō rūfō accidit.
Lacrimās tergēns, ‘Nōnne tū,’ inquit, ‘chrīstiāna es et Fideī prōpugnātrīx?’ Mē annūtante, loquī perrēxit: ‘Ergō meum fratrem sepelīre poteris? Nefās est extrā Deī beātitūdinem sepelīrī, etsī, multī praeteritīs annīs ita periēre.’
Nōn vidēbam causam recūsandī, itaque eum domum sequēbar. Domus erat parva — multō ecclēsiā minor — trium conclāvium minimōrum, ex quibus duo erant cubicula magnae familiae. Ab Isaacō, ut erat frāter Albertī nōminātus, inducta sum in cubiculum, ubi Albertum placidum sed pallidum in lectō, oculīs clausīs, quasi dormīret, jacentem. Līberī uxorque ejus collacrimābant.
Accessī ad cadāver, Deōque precābar, ut animum mortuī servāret utque in caelīs acciperet. Precābar etiam prō postumīs, ut beātē vīverent, etiam patre tam cārō ēmortuō. Ad extrēmum aquam benedictam in cadāveris frontem sparsī (arcam enim nōn habēbant, neque emere poterant), at, dum ad caput inclīnābam, parva forāmina, quae morsum indicābant, in collō īnspēxī. Nihil tamen postumīs super forāminibus dīcere ausa sum, quae in mentem revocāre dolōrem nōllem. Albertō sanctificātō atque sepultō, ad ecclēsiam tandem reversa, sōlis occāsū propinquante, memineram comitem Leōniparmam mē cēnātum invītāsse. Immūtāvī iterum vestīmenta, ut aliquantulō lautior pulchriorque vidērer quam sōlitāria monacha, quae nūper hominem sepulcrō condidissem.
Sēmitā, quae per silvam dūcēbat ad castellum pulchrum, ōrnātum, omnium norvēgicōrum veterrimum, ambulābam lentē, nam, etsī iterum omnis oppidulī via hominibus vacābat, nūllum in mē terrōris, nūllum superstitiōnis sēmen virēscēbat. Pietās, sī quod mōnstrum vērum, quod fingere hau poteram, in umbrīs latuisset, tam corpus quam spīritum prōtēxisset. Cadāveris vērō memoriam volvēns aliquid dubiī in animum penetrāvit; quō morbō mortuus esset, nesciēbam, neque nōveram, num pestis in oppidō saevītūra esset. ‘Prōh dolor,’ mēcum murmurāvī, ‘sī quae hūc mē persecūta est pestilentia, peream nōn sine lacrimīs, quum tandem cursum, quem Omnipotēns mihi parāverat, crēderim mē repperisse.’
Cōgitātiōnēs vērō istās in animī adytum remōvī religāvīque, nē hospes dēfatīgārem Dominam tam ērudītam et probātō locō nātam. Ubi tandem ad castellī līmen pervēneram, jānitōrem nōn adesse adepta, eam ter lēniter pulsāvī, nē rudis vidērer, nēve adeō silenter pulsandō strepitum ingōrāret quisquis forīs custōdiēbat.
Nec mora, custōs probē armātus, omnīnō ferrō tēctus, jānuam aperuit, quī, quum grātiās agerem profundissimās, tamen nūllam vōculam, nē minimam quidem, ex ōre respondēns ēmittī patiēbātur. Enimvērō, modo intrō recēdēns, digitīs ferreīs mōnstrāvit, ut sequerer, quod, jam pavēscēns, nōn temerāria faciēbam.
In castellī ātriō lucernae incēnsae erant et pulcherrima candēlābra aurea nitentia dēmōnstrābantur. Quōcunque dīrigēbam aciem, aut in aulaeīs magnificentissimīs, aut statuīs saxeīs, aut imāginibus veteribus ingentibusque incidit. Mīrābar, quia nūlla ante castra intrāveram tam lauta. Sequēbar mūtum custōdem per aliquot andrōnēs, modo ad dextram, modo ad laevam, modo sūrsum, quoad pervēnerimus ad apertum ōstium, per quod lūcēbat parva lūx. Mōnstrāvit mihi custōs manibus suptīliter gestiēns, ut intrārem.
Quum ad līmen stābam, quam lēnissimē poteram ōstium totidem vicibus, quot paullō ante, pulsāvī, ōstiumque pulsātum amplius aperiēbātur. Introiēns aspiciēbam tot artificia aurea, argentea, aēnea, ut paene stupērem. In sellā apud mēnsam, apud quam, crēdō, duodēvīgintī hominēs ūnā comedere possent, fēmina sedēbat pulcherrima, ātrā stolā indūta, quasi prō fūnere vestīta. Bibēbat ex pōculō aureō. Post eam magnae fenestrae vēlātae ōrnābant mūrum saxeum ātrumque.
‘Salva sit,’ inquit suāviter, ‘tua beātitūdō. Dubitāre occēpī tē mē conventūram.’
‘Quid,’ inquiī, adeō stupefacta, ut oblīvīscerer salūtem impertīre, ‘tēcum, speculum omnis hūmānitātis fōrmōsitātisque, convenīre praetermitterem?’ Dulce rīdentem intuēbar pōculum bibāciter haurientem.
‘Amābō tē,’ inquit, ‘ut mēcum sedeās, bibās, atque edās. Vērum enimvērō dēlectābis mē loquāx magis quam mūta.’ In mē aciēs dīrēxit perfīxitque nervōs et carnem; cor perfrīxit.
Cōnābar ēloquī quam minimē blaesa, sed frūstrā: ‘F-faciam,’ inquiī, ‘ut im-imperās!’ Vae mihi, cōgitābam; clāmāvī, neque clāmor eam fefellit. Auscultābam enim eam magnā vōce rīdentem.
‘Nē timida,’ inquit, ‘estō, opsecrō. Hūc accēde et hīc,’ dexterā sellam apud sē mōnstrāns inquit, ‘cōnsīde.’
Accessī et cōnsēdī, ubi volēbat. Rīsit apertō ōre, canīnīs dentibus extrā ōrdinem grandibus candidīs patentibus. Prīmō dē dentibus rogāre volueram, sed, quum brevī cōgitāveram, nōn mē fallēbat illud rogāre minus cōme vidērī. Cēnam expectābam.
‘Cēnāturīs,’ inquit, ‘certē; tibi prōferētur optima et lautissima cēna!’
‘Benigne,’ inquiī, ‘dīcis,’ ast haud ōs aperuī antequam plūrēs ferreī custōdēs mūtī ingrederentur variōs cibōs portantēs. In mēnsā epulam positam ēsse coepī. Āh, quam venusta cēna! Piscātū, aucupiō, vēnatiōne vēscēbar; dēgustāvī aprum assum, jūs piscīnum, carōtās ēlixās, nucēs mellītās. Comes Leōniparma vīnum ātrum in pōculum meum fūdit ē paterā largā. Scīlicet apstēmia eram, ut plānē appāret ex victū, sed, quae tam cōmiter, ‘Mēcum,’ inquerat, ‘combibe, amābō, et amīcissimae fīāmus,’ negārī nōn poterat. Propīnāvimus prō aeternā amīcitiā et prō ērudītiōnis studiō. Vīnum nunquam gustāveram, sed gustātum statim adepta sum mihi nōn placēre; paene respuī prīmum haustum, sed, tam venerābilī muliere teste, nōn tantum opprobrium ferre poteram. Viscidius in ōre et in pōculō vidēbātur quam tēmētum, quod alibī vīderam fundī, ferreumque velut sanguinem redolēbat. Plūriēns hauriēbam, nē mihi displicuisse suspicārētur.
Jam satis dē cēnā, dē colloquiō plūra. Percontābātur saepe et vēmenter dē vītā meā: ubi nāta essem, cuj respondī ‘Bergīs;’ num multās illīc amīcās habērem, cuj respondī mē tē sōlam, Agatha cārissima, in amīcārum numerō Bergīs habēre; quid igitur, rogāvit, mē ad victum religiōsum trāxisset, nisi amīcitia, cuj respondī pietātem et studium chrīstiānārum litterārum mē ad monastēriālem vītam attrāxisse.
Ultimīs verbīs dictīs rīsit et, ‘Quid istā fidē opus est, ut studeās litterīs? Quae chrīstiāna pietās?’ Ego quidem stupefacta, ōre apertō, nihil respondī. Perrēxit, ‘Neque mē puellam,’ inquiēns, ‘litterīs studēre parentibus placuit, sed scientia vidēlicet vetārī nōn potest.’
Ut ā fidē et parentibus, quōrum urtumque vidēbātur molestāre, sermōnem dūcerem, ‘Ubi litterīs et doctrīnā ērudīta es?’ rogāvī.
Cuj illa, ‘Plērumque,’ inquit, ‘ego in Italiā; Mediolānī, Rōmae, Genuae; aliās in Germāniā; Hamburgī, Vindobonae; aliās Lutetiae ērudīrī, aliās etiam ad orientem fugere, ut ērudītōs magistrōs et illūstrīs quaererem, exemplī causā in Dāciā et Cōnstantīnopolī necnōn,’ inquit, ‘apud sarracēnōs —’ Ingemueram sed continuō mē continēre poteram et reticēre. Perrēxit, quasi nōn audīverat, sed surrīdente eā plānum erat mē lūdī. ‘—apud eōs enim,’ inquit, ‘studuī alchēmiae.’
Paullīsper conticuit mē intuēns. Jam perterrita virīliter metum oppugnāvī, nē lacrimāns clāmitānsque tergum darem.
‘Nisi alchēmiae,’ inquit, ‘disciplīnae studiōsissima fuissem, nunquam tam dīves facta essem, utī castellum ē ligneō et cineribus in lapideum verterem atque aurō, argentō ōrnārem.’
‘Āh,’ inquiī, aliquod mendum suspicāns, ‘lēgī equidem in annālibus nōn minimā fidē dignīs castellum ex lignīs factum flammīs cōnsūmptum esse rēge Sigurdō Magnī fīliō nūper ēmortuō. Mēcum Nīdrōsiam mox iter faciās, ut annālīs ēmendēmus.’ Frūstrā cōnāta sum ej item ac mihimet ipsī id mendum fuisse suādēre.
‘Immō,’ inquit, ‘hīc retinēbimur ambae, nisi molestum erit. Neque enim annālēs prāvē īnscrīptī sunt.’ Clārā vōce rīsit. Pōculum — nesciō — fortasse quārtum vīnī exausī.
Ita plūra dē alchēmiā loquēbatur, mē tacente et, quōnam modō effugerem, volvente ‘Necromantiae,’ inquit, ‘quoque operam dō; num nescīs, quid sit?’ Nōn sat temporis datum erat, ut respondērem. ‘Invocō daemonēs,’ inquit mē omniaque sacra irrīdēns, ‘utī meā causā labōrent. Ecce,’ inquit ē sellā surgēns, ad alteram conclāvis partem trānsiēns, cistam, quae quasi ex tenebrīs subitō extāre vidēbātur, aperiēns, nescioquid ex eā tollēns, ‘hōc gladiō ūtor ad experimenta.’ Dēmōnstrāvit gladium capulō aureō cum gemmulīs exōrnātum, quī splendēbat et reflectit candēlābrōrum lūcem. Sciēbam mihi illō gladiō opus esse, ut mūtōs custōdēs oppugnārem, sī illinc vīva fugere cōnātūra eram. Reposuit gladium in cistā, neque tamen eam operuit.
Sī modo abierit, cōgitābam, gladium tollam, eamque vincam, castraque cūrābō combūrenda cūncta. Precārī, etiam dēspērāns, coepī, ut Deus Omnipotēns angelum mitteret mē servātum et ex lupae lupānāre ēreptum.
Subitō, post mē precantem, strepitus vitrī dīlapsī assonāvit, lapidemque aspexī in jūs piscīnum jactātum lābī. Audīre poteram vōcēs hominum clāmitantēs multum ac precantēs. ‘Per Deum,’ quīdam inquit, ‘ōrō, ut, illam sī servārimus, vōbis aurī plēnam cistulam trādet. Dīvitēs enim scīre licet illī urbānī.’ Vōx erat clāra Isaacī, quā audītā admodum gaudēbam, quamvīs vultū ēlātiōnem dissimulārem.
Comes vērō Leōniparma, quum iterum in eam aciēs dīrigēbam, perīrāta vidēbātur et cito ex cubiculō fūgit. Quā fugiente vīsā, nēdum frēta, ad arma properāvī. Invēnī gladium in cistā apertā cum multīs nummīs antīquīs et ē variīs gentibus ortīs, pōculōque argenteō. Gladium cēpī tam gravem, ut duārum manuum potentiā opus esset, quā sustinērētur. Ōciter ad fenestrās cōnfūgī, sed vidēns nūllō mē pactō incolumem dēlābī posse, in andrōnem sequēbar Comitem. Cucurrī per andrōnem rēctā viā, ut putābam, quā custōdem ante secūta eram, sed, vīnō per vēnās fluente, difficile erat meminisse. Semper, sī poteram, deōrsum tendēbam.
Tandem pervēnī in ātrium, quod nunc omnīnō tenebricōsum erat et vacuum, statuā armātā ūnā exceptā, quam vix cernere poteram. Forēs clausae adhūc erant, sed strepitus mortālium turbae forīs pulsantium ac clāmantium clārē sonābat. Cursus ante statuam datus erat meus; nihil cōgitante igitur ad eam properāvī, sed continuō, ad mē appropinquantem versa, mucrōnem ē vāgīnā in balteō sitā sūmptum hūc illūc agitābat. Ego contrā cōnstābam et fortiter pugnābam, eamque omnibus vīribus in capite percussī, sed — mīrābile dictū — praeter strepitum magnum, nihilī mōmentī vidēbātur tanta percussiō. Dēnuō percussī, et magnam spem adepta vidēbar, ubi mucrōnem ex statuae animātae gladiī concussū exēgeram, at fallēbar; statua subitā vī, velutī īrāta, mē manibus captābat, mēque faucibus tenēbat etiam virīliter oppugnantem. Quum spīrāre nequīrem, vīrēs dēficiēbant. Forēs magnō cum magnitūdinis labōre impingēbantur, dum saxeō mōnstrō exanimābar.
Aliquot diēs post in lectulō Nīdrōsiae experrēcta sum, nesciēns, ubi essem, quōve Mārte pugnātum fuerit. Sorōrēs autem mihi omnia narrāvēre: mē domum vectam esse ā virō surrūsticī ingeniī, Isaacō; eumque esse fātum mē aegrōtāre; monuisse, nē rūrsus oppidulum temptārēmus; brevī post cum parvā pecūniā regressum. Ō illūstrissimum virum! Dominī vērum famulum! Vīderat, putō, mē ad castellum mōnstrificum tendentem! Comperī posteā ex sorōribus castellum Pontīs vetustum combūstum esse, in eōque habitāsse horribilem maleficam, cujus tamen nūllum ūsquam gentium vestīgium inventum sit.
Nudius decimus in lectulō suscitāta sum, at mīra quaedam memorātū digna tibi tribus verbīs narrābō, nē prōductō nimium diū sermōne fatīgēris: mē semper mārcēre, praecipuē post sōlem ortum; sorōrēs mihi suādēre cōnārī, utī sōlis intempestīvō ārdōre gaudeam, quippe quae nimis saepe nunc in umbrātilibus latebrīs cōnsīdam; terrōribus nocturnīs somnia complērī; faucēs mihi semper dolēre, in īsque duo cruenta forāmina facta; neque ēscam neque pōtiōnem dēlectāre ut soluerant; herī mē speculum īnspexisse, neque quicquam intuērī potuisse, praeterquam quae post mē latēbant; nec praetermittam mē prīmō horrēscentem noctū, jam etiam interdiū, nunc adūlantem vīsere eam, quam in castellō leōniparmēnsī incendiō perīsse crēdidī.
Mē vocat interdicta scientia, quam illa sōla poterit ostendere. Proximā nocte in ejus amplectum ultimum fugiam, utī moriar, nē moriar, sed in aevum redivīva studiīs mē dēdam aeternīs et nigrīs, animā oculīs diabolicīs nitentibus subāctā. Quārē ad tē hās scrīpsī litterās, quaerēns, ut nostrae turbae nōmen dēs; sīve velīs, sīve nēvīs, adjungēris et sanguine et daemonibus et mortālium lūctū laetāberis. Litterīs pellēctīs sciō tē in nostram sententiam pedibus itūram, soror quondam in Fidē – futūra in morte. Ōlim nostrā manū subigētur genus hūmānum et prō falsō deō, quem colunt vīvī, imāginem adōrandam extruēmus Īnfandī, cujus mentiōne factā etiam fortissimī pavēscunt et cōnstantissimī tābēscunt! Euhoe! Euhoe! EVHOE!
3 notes
·
View notes