#Sabine van Vugt

[colomca-blog]

What the hell did we expect?

A man is drowning, praying to God for help. A lifeguard spots him; drowning man says: "No thanks, God will save me". A few minutes later, a rowboat passes him by; drowning man says: "No thanks, God will save me". Then a steamship; same thing: "No thanks, God will save me." Finally the man drowns, goes to heaven and asks: "God, why didn't you save me?" God replies: "For crying out loud, I sent you two boats and a lifeguard, what the hell did you expect?"

- Nucky Thompson (Boardwalk Empire)

Op het terrein van Roffa Mon Amour, een wijntje in de ene hand en een stuk pizza in de andere, besef ik het me plotseling: ík ben die verdrinkende man!

Het is de Colombiaanse gangsterfilm La Playa DC die Judith en mij naar het filmfestival op het dakterras van het oude treinstation Hofplein in Rotterdam trekt. Roffa Mon Amour belooft ons via een ongekend topje wereldcinema voor even mee terug te nemen naar Colombia. Maar voor de film start wordt eerst de Bored to Death book club gelanceerd. Onder het genot van een eetbare boekenlegger luisteren we hoe Elfie Tromp (foto), Raoul de Jong en Charlotte van Zanten ieder een stuk voorlezen uit het oeuvre van hun favoriete Engelse auteur.

Raoul kiest een stuk uit het boek van een journalist die vanwege de voorspelling van een helderziende een jaar lang niet wilde vliegen. Het boek vormde één van de inspiratiebronnen voor zijn eigen boek – De Grootsheid van het Al – dat in oktober uitkomt bij de Bezige Bij. Voor dit boek liep Raoul van Rotterdam naar Marseille om zo ‘de lijntjes uit Google Maps met zijn eigen ogen in te vullen.’ Hij schreef er columns over in de NRC. Een inspirerende jongen, die Raoul. Niet alleen staat hij op het punt om nog voor zijn 30e zijn vierde boek te publiceren en was hij de jongste winnaar ooit van de Dick Scherpenzeelprijs, hij is ook op de hoogte van hippe nieuwe initiatieven zoals Roffa Mon Amour, waar hij zichzelf en zijn boeken op een relaxte manier weet te promoten. Daar kunnen de zusjes van Vugt nog wat van leren.

Want hoe getalenteerd en uniek Raoul ook is (en dat is hij) – wij hadden daar moeten staan! Zeg nu zelf: reisverhalen plus een film over Colombia equals… Inderdaad ja! Watskeburt? Het enige eerlijke antwoord dat ik kan verzinnen is dat we het te druk hadden met het hebben van zelfmedelijden vanwege het faillissement van onze uitgeverij. Want ach, wat was het gemeen van de wereld om ons de big break te geven, maar die ook weer af te pakken.

Onzin natuurlijk! We moeten het zelf (blijven) doen. Roffa Mon Amour is onze wake-up call. Het is tijd om verder te gaan. Want hoeveel van dit soort kansen hebben we niet laten liggen de afgelopen maanden? En hoeveel onuitgewerkte ideeën liggen er niet klaar om tot een nieuw verhaal verwerkt te worden? Hoeveel interessante mensen hebben we niet ontmoet? Mensen die stuk voor stuk in ons geloven en ons met alle liefde zouden willen helpen – als we maar gewoon weer aan het schrijven slaan. Met andere woorden: hoeveel schepen hebben we nodig om ons van de verdrinkingsdood te redden? What the hell did we expect?

Vanmiddag steken we de koppen bij elkaar om verder te schrijven aan onze tweede roman. Het begin is er. We hebben hem eindelijk vastgegrepen, die reddingsboei. En we laten hem niet meer los. To be continued… 

[colomca-blog]

Kept woman

Een vriend van me zei ooit

om goed te kunnen schrijven

moet je lijden.

Gelukkig zijn

is weinig inspirerend.

Als dat zo is

maak ik het mezelf op dit moment

wel erg moeilijk.

In de stralende zon

aan het zwembad van een sjiek hotel

uitkijkend over zee.

In mijn hand een vers geperst sapje

dat straks plaats zal maken

voor een mojito.

Alleen de woest aantrekkelijke man naast me mist.

Die is aan het werk.

Voor hem een zakenreis

voor mij een vakantie.

Voor het eerst in mijn leven

voel ik me een kept woman.

‘Put it on my boyfriend’s creditcard’

glimlach ik naar de pool boy.

Nederlandse Hollywood vrouwen

is er niks bij.

In de huid kruipen van een ander

voelen hoe moeilijk

- of makkelijk -

haar leven is.

Een goede oefening voor ons volgende boek...

Maar daarover binnenkort meer.

Tijd voor een duik in het warme water.

Soms moet je als schrijver

gewoon even genieten.

[colomca-blog]

Niks lugubers aan de hand

Trillend duikt ze onder en glijdt onzichtbaar door het zwarte grachtenwater. Van de koude heeft ze geen last. Terwijl ze vroeger zo’n bibberkip was. Vroeger bestaat alleen nog uit flarden die haar af en toe invallen. Steeds minder vaak komt er iets terug. Het water wordt meer en meer haar wereld. Om te slapen kruipt ze sinds kort niet meer onder het dons van het verlaten zwanennest. Roerloos droomt ze, net onder het oppervlak. Vanmiddag was ze in haar slaap een drukbevaren stuk gracht opgedreven. Bij de Sterrenwacht werd ze bruut gewekt met de por van een peddel.  De kanoër begon doordringend te gillen. Ze dook onder. Het geluid achtervolgde haar tot op de bodem. Ze was gezien. Gelaten legde ze zich neer bij de komende heksenjacht.  Met gebalde vuist kijkt ze politieboot na. Haar krijgen ze niet. Het bevalt haar in het water. Gelukkig dat ze in de buurt was van die groep zwanen.  Perfecte camouflage. Als een lelie ontvouwt ze haar hand in een dankgebaar naar de witte watervogels.  Met een elegante slag van de pols verrijst  ze hoog uit het water. Uit de verte zou je haar voor een lelijk eendje aanzien.   In het spiegelende oppervlak bestudeert ze haar nagels bij het vale licht van de straatlantaarns aan de Oudegracht. Van de blauwe lak is weinig meer over, constateert ze melancholiek. Een traan rolt langzaam via haar levenslijn het water in. Ze maakt een pirouette en waaiert koket met haar vingers naar de majestueuze zwaan die langs haar zeilt. Het beest sist kwaadaardig en haalt uit naar haar duim.   Plots wordt ze kwaad. Op deze zwaan die haar zojuist een stuk duim heeft gekost. Op de ratten die aan haar vreten. Op de schroef van de boot die haar uiteen heeft gereten. Ze zwiept uit het water, en grijpt het arrogante beest bij de ranke strot. Ze knijpt en knijpt. De zwaan slaat wild met zijn nek en het wurgen blijkt moeilijk zonder duim. Ze maakt haar wijsvinger los en drijft hem diep in de oogkas van de witte tornado. Triomfantelijk berijdt ze het slappe dier en duikt terug in de gracht.  Wat was dat? We varen net jolig onder brug bij het stadhuis, waar de gevangenen vroeger gezellig werden gemarteld. Naar wil het maar niet worden. De boot schokt en de motor rochelt. We hebben iets geraakt. Terwijl de gracht hier drie meter diep zou zijn. Ingespannen turen we in het zwarte water. Dan pakt de motor het geruststellende gefluister weer op. Wat spijtig dat er vanavond niks lugubers is gebeurd.

j

[colomca-blog]

Wat je dus niet aan een man met een mes vertelt

‘De poort staat open,’ fluistert K. We aarzelen even op straat. Misschien hebben we hem gewoon niet goed achter ons dichtgedaan? Paranoia strijdt met de Heinekennevel. Ze staan ons vast op te wachten in de zwarte schaduw van het huisje, die Stille en die Pet met 't mes.

Ik luister naar het verhaal van het lijk in Marseille terwijl ik voortdurend de omgeving scan. Niet dat ik iets zie. Venus (denk ik) geeft amper licht op deze maanloze kille nacht. We zijn opgeslokt door een tunnel van bomen met aan weerzijden een diepe strontgreppel. ‘..toen zag ik dus dat been, een vrouwenbeen met de schoen er nog aan.’ Aan het begin van het pad hebben we de armen al stevig ingehaakt en K is steeds zachter gaan praten. De bomen ritselen en ergens knapt een tak. K wist hier de weg toen zij tien was, maar dat is toch anders decennia later in het pikkedonker. Bovendien was ze toen minder in bier geïnteresseerd.

We passeren een helverlicht huis. Je zal maar zo afgelegen wonen, griezelen we. Ook hier heeft K een stemmingsverhogend verhaal bij, over een inbraak van mannen met bivakmutsen bij haar hardhorende opa en oma van in de negentig. Ik stel voor dat S omgekeerd inhaakt, zodat niemand ons van achter kan besluipen. Staat daar nou iemand? Nee, het is lantaarnlicht aan het eind van de tunnel dat op een boom valt. ‘Zo ver lopen was het helemaal niet..’ aarzelt K als we in het schijnsel van de lantaarn staan. S pakt haar mobiel en begint te filmen. Wordt dit onze laatste boodschap? Wat moet ik zeggen, en aan wie?

het kleine, rode huisje

We besluiten om te keren, terug het donker in. Misschien moesten we dat paadje rechts? Door en door en door stappen we, arm in arm in arm. Voor een donker gebouw staan drie auto’s geparkeerd. ‘Hier is het!’ weet K. Aan de gevel een Heineken-uithangbord en achter het raam een briefje met kamerprijzen. Langs een van de gordijnen schijnt licht. Ik gluur naar binnen. Drie mannen drinken aan de toog. Eentje rookt een sigaar. Het bordje ‘Gesloten’ negerend probeer ik de deur en stap langs de maning ‘Klompen uit’ de herberg in. ‘Mogen we een biertje?’ Een van de mannen staat abrupt op en loopt langs ons naar buiten. ‘Wàt moat je?’ vraagt de oude barman. De bolle met de pet heeft inmiddels door dat het ons te doen is om bier en laat het aanrukken terwijl hij naar de krukken gebaart. Hèhè. Een dikke laag ijs omhult ons in de doodstille bar. We verklaren ons binnenvallen met dat we logeren in een huisje dat nog van de overgrootouders van K is geweest. De barman, 78, heeft hen nog gekend. ‘Jullie zitten dus in dat kleine rode huisje aan de Lansbuorren,’ concludeert hij en dient zich nog een Beerenburg toe.

Het ijs smelt en het bier vloeit in moordend tempo. Er verschijnt zelfs een bord met kaasblokjes. Het onderwerp raakt uitgeput en het ijs groeit weer aan. Het bier blijft wel vloeien. De Pet zegt niet veel en de Stille fluistert hem af en toe iets toe in het Fries. Over tieten, volgens K die een beetje Fries verstaat. Plotseling komt het gesprek erop dat in Friesland iedereen met een wapen rondloopt. De Pet begint in zijn zak te tasten. Er komt een flink heft tevoorschijn dat hij ook nog even voor ons openknipt. ‘Met Friezen moat je geen ruzie krijgen,’ bromt de Stille met toegeknepen ogen. Terwijl de Oude zijn volgende anekdote samen met een spervuur aan kazig speeksel lanceert, staat de Stille abrupt op en verdwijnt naar buiten. Kort daarop vertrekt de Pet. Wij horen de Endebel en stappen ook op. Jolig kakelend struinen we terug naar het huisje. Het donker doet ons niets.

vrouwenbenen op het nachtkastje

j

[colomca-blog]

Booking, wat is dat dan?

De kreet WEDSTRIJD! BOOKING de nieuwe rage door Boekhandel Blokker: trekt direct mijn aandacht bij het facebook afstruinen. Ik klik op het evenement om te kijken wat de bedoeling is. WEDSTRIJD! Naast "planking" en "leisure diving" introduceert Boekhandel Blokker: BOOKING - de nieuwe vakantierage 2011! Bedenk zelf wat "booking" is en zet een mooie foto met een BOEK op facebook en link deze aan ons. De mooiste foto wordt beloond met een......hoe kan het ook anders: BOEK! (met dank aan de inspiratie van Willem Snitker) Wat een leuke oproep, wij doen mee! De accu van de digitale spiegelreflex gaat voortvarend in de oplader. Maar hoe het begrip ‘booking’ inhoud te geven?

Deze foto schiet me direct te binnen, om de ijzersterke associatie van boeken met toiletten.  Of we doen Nijntje op het Nijntjepleintje een zonnebril op en laten hem een boek lezen. Haha, wat nou ‘een boek’, we gaan natuurlijk wel ons eigen boek gebruiken bij het booken ;-) Zus en ik brainstormen nog even verder. Vervreemding is belangrijk, net als bij planking. Daarmee vallen de categorieën ‘boek met kind’, ‘lezende man’ en ‘boekje-wijntje’ af. Het guerilla-element: het gebeurt onder de neus van veel mensen en voor je het weet is het alweer voorbij. En de Jackass-factor: het booken wordt cooler met de kans op een lullig ongeluk of arrestatie. Booking-mooning! Tah, meer iets voor heren. Te water gaan, is natuurlijk altijd een spectaculair gezicht, maar we houden ons boek toch liever droog. Zullen we een boek van de Dom gooien? Een boek opendoen is in een andere realiteit stappen, en daarin blijf je zweven tot je de kaft weer dichtklapt.  Beetje luguber toch, en geheid goed voor een strafblad. Zo stoer zijn we helemaal niet :-) We pingpongen nog even verder met ideeën als een scène uit een boek nabouwen of iets inpakken met boekenkaften. Kern van een rage is natuurlijk de navolgbaarheid: het is pas een hype als iedereen er overal aan kan bijdragen. Dus te ingewikkeld moeten we het allemaal niet maken, bovendien zijn we zelf ook niet van die begenadigd knutselaars.  Eigenlijk had onze papa een tijdje geleden al de perfecte definitie van booking bedacht in een mail naar zijn kennissen en collega’s: “Ontspan - dit weekend al - na weer zo’n frustrerende, zware, vermoeiende week op verantwoorde wijze met een boek! Voor degenen die letterlijk gebukt gaan onder stress en zorgen, heeft het boek een aanvullende therapeutische werking. Indien je het dagelijks enige tijd balancerend op het hoofd meedraagt, gaat daarvan namelijk een zeer positieve invloed op de lichaamshouding uit.” René van Vugt Zelf voegen we er het motto  Booking = je rug rechthouden aan toe en gaan Utrecht in. In de meest gewone situaties overhoeds een boek op je hoofd balanceren lijkt ons vervreemdend werken. Met een nuchtere kijk op onze circuskwaliteiten maken we eerst een pitstop bij de Gamma voor een rol klustape. Die kwam nog danig van pas bij het booken op de fiets. Een vrouw kijkt me bewonderd na op de brug bij het stadhuis, tot het boek lichtjes scheefzakt en alleen dankzij de tape nog aan mijn hoofd blijft bevestigd. ‘Plakband,’ mompelt haar dochter. ‘Je speelt vals,’ sist de vrouw en beent weg. 

[colomca-blog]

De MM van Marketing

MM Boeken wordt Rainbow! Rainbow doet bij velen van jullie waarschijnlijk al een belletje rinkelen vanwege de welbekende gele pockets, maar ook de nieuwe boeken van de uitgeverij vallen binnenkort onder deze noemer. Een slimme zet, de verschillende fondsen samenvoegen onder een naam die bij de meeste Nederlanders al bekend is. Want wie heeft er immers niet minstens een Rainbowpocket in de kast staan? Wij zien zo’n herkenbaar regenboogje op de rug van ons volgende boek in ieder geval wel zitten! Prima marketing dus.

Maar wat is marketing nu eigenlijk precies? Marketing is een verhaal. Een imago. Maar wel een imago dat klopt bij wie je bent. Het is jezelf blootgeven. Praten. Luisteren. Maar soms ook schreeuwen. Opvallen. Doorzetten. Mensen raken. Prikkelen. Mond tot mond reclame. De gunfactor. Het is de hele stad behangen met flyers. Het is een grappige gadget. Of een filmpje. Interviews geven, handtekeningen zetten. Je wenkbrauwen kaal laten plukken voor een fotoshoot. Het is stylish in de Elle en ‘op zijn Hollands’ in de Flair. Een nee ombuigen tot een ja. Alle literaire avondjes van Nederland afstruinen om te zien wat andere jonge schrijvers doen om op te vallen. Het is jaloers zijn op de overweldigende marketingmachine van Lebowski. En het selfmade nog veel beter (willen) kunnen. Het is het magische aantal van 2000 verkochte boeken bereiken (yes yes yes!), maar pas echt tevreden zijn als de tweede druk er is. Het is jezelf laten zien.

En dat deden wij deze zaterdag op het Colombia cultural festival in Amsterdam. Het festival begon om 14.00 uur. Dus op zijn Hollands stonden wij, compleet met vrolijk opgetuigde stand en een stapel visitekaartjes in de aanslag, om 13.45 uur helemaal klaar. Toch wat vroeg, bleek toen we een uur later nog steeds eenzaam naast onze stapel onaangeraakte boeken stonden. En hadden we ook niet al een half uur geleden een presentatie moeten geven? Tranquilo! Terwijl wij langzaam in de Colombiaanse ‘geniet van het moment, het komt allemaal echt wel goed’-stand raakten, liep festivallocatie the Sand vol. Buiten raasde dan misschien een winterse regenbui, binnen werd de sfeer steeds tropischer.

Wij zijn er klaar voor, maar de festivalgangers vinden 14 uur nog wat vroeg :-)

Colombiaanse dans en muziek, klederdracht, een cursus vallenato voor kinderen, de geur van arepas, empanadas en fritanga… en een boek, geschreven door twee Nederlandse meisjes. Goed, we waren misschien iets minder ‘typico’ dan de andere activiteiten, maar dat was no problemo. Veel bezoekers vonden het juist wel grappig om te horen wat die twee blauwogige dames allemaal hadden uitgespookt in hun thuisland. Vooral omdat Colombiaans carnaval de lezer een heel positief beeld geeft van Colombia. En onze presentatie werd voor de Spaanstalige bezoekers gewoon ter plekke vertaald! Geheel in Colombiaanse stijl was het festival vooral een plek om samen feest te vieren.

PS Ondanks al onze zo zorgvuldig uitgedachte marketing inspanningen was het overigens wel onze pa die het eerste boek verkocht. Toen wij even een biertje waren gaan halen :-)

S.

Michèle vertaalt ons optreden op Colombia Cultural 2011 in het Spaans

[colomca-blog]

De kunst van het interview: kakel niet, maar tweet!

Colombiaans carnaval ligt in de winkels en we willen dat iedereen het weet! Tijd voor een paar interviews dus. No problema, dachten we. We hebben immers genoeg te vertellen; over onze avonturen in Colombia, het schrijfproces, de zoektocht naar een uitgeverij… Meer verhalen dan de meeste journalisten lief is bleek al snel! Ons eerste interview staat deze maand in de Elle. Wat de lezer niet weet is dat er voor die twee pagina’s tekst om precies te zijn 77 minuten tape zijn vol gekakeld (en uitgetypt!). En dat a 200 woorden per minuut, want langzaam praten of tussendoor even ademhalen, dat is voor mietjes.

Foto Elle Magazine april 2011

Toch probeerden we het advies van de wanhopige Elle redacteur - ‘praat de volgende keer alsjeblieft wat langzamer, dit is echt niet te doen!’ - op te volgen toen we een week later aanklopten bij het kantoor van de Boekenkrant. Met enige moeite wisten we ons verhaal te beperken tot een uur en voor we het wisten stonden we alweer buiten op de parkeergarage voor een heg te poseren voor de foto. ‘Waar is het make-up meisje?’ keken we nog paniekerig om ons heen, verwend na de urenlange fotoshoot voor de Elle. Het was pas 11 uur en de ochtendkreukels waren nog lang niet weggetrokken… Bij BNN Today deden ze er nog een schepje bovenop. Radio is praten in soundbites, werd ons al snel duidelijk toen Floortje Dessing kordaat knikte en zei: ‘Heel leuk. Kunnen jullie dat nog een keer vertellen, maar dan bondiger?’ Van opzij filmde een jongetje met blond net-uit-bed haar en een op nonchalante wijze in zijn diepe v-hals gehaakte zonnebril mijn rood aanlopende hoofd met zijn mobiele telefoon. ‘Opvallen!’ piepte Judith naast me, die het concept van de soundbite al wat beter onder de knie begon te krijgen. ‘Tegenwoordig moet je praten in tweets,’ stak een van onze facebookmaatjes ons die avond een hart onder de riem. Maar geldt dat dan alleen voor radio of ook voor tv? Om daarachter te komen reisden we af naar Rotterdam. Voor het item ‘mijn 010’ in CCCP programma Aanpakken hadden we na diep graven in onze vroegste jeugdherinneringen Tropicana als filmlocatie gekozen; destijds het subtropische zwembad van onze dromen, tegenwoordig vergane glorie. Helaas stak er net voor de opnamen een bijpassende subtropische storm op. Voordeel daarvan was dat we vanzelf korter van stof werden. We hadden immers steeds maar een paar minuten voor onze ogen begonnen te tranen en het snot ons langs het gezicht liep.

Opname 'Mijn 010' Als volleerde interviewees arriveerden we vervolgens op de Libris inspiratiedag, waar we door onze uitgeverij waren we uitgepimpt om te speeddaten met boekhandelaren. Iedere vijf minuten klonk meedogenloos de gong. Gelukkig waren we ondertussen zeer gedreven in de snelle pitch. Waar we echter niet op voorbereid waren, was de vraag om een handtekening. Van schrik begon ik spontaan ellenlange zinnen voorin het boek te kalken, terwijl grote zus pardoes naast Sabine met ‘& Sabine’ tekende… Op 15 april is de boekpresentatie van Colombiaans carnaval in de Selexyz Broese in Utrecht. Wij gaan vast oefenen op onze speech… Tot dan. Tweet!

S.

[colomca-blog]

“Beste (ex-)colllega’s, vrienden, kennissen, familieleden, Hierbij wat info over het boek van mijn dochters, dat sinds gisteren (enige dagen eerder dan door de uitgever werd aangekondigd) bij de boekhandel (en via internet) verkrijgbaar is. Het bijgevoegde interview staat in het april nummer van het tijdschrift “”Elle”. Dus grijp jullie kans om - dit weekend al - na weer zo’n frustrerende, zware, vermoeiende week op verantwoorde wijze te kunnen ontspannen met een literair boek! Voor degenen die letterlijk gebukt gaan onder stress en zorgen, heeft het boek een aanvullende therapeutische werking. Indien je het dagelijks enige tijd balancerend op het hoofd meedraagt, gaat daarvan namelijk een zeer positieve invloed op de lichaamshouding uit.”

René van Vugt

[colomca-blog]

(Don’t) judge a book by its cover

Kaft na kaft na kaft zagen we voorbij komen. Felroze, knalgroen en hemelsblauw… Via de afbeelding van een Hollandse pad maakten we de sprong naar een felrood Zuid-Amerikaans gifkikkertje. Onderweg werden we nog even afgeleid door een eeuwenoud stenen beeld met Dracula tanden. Dachten we met onderstaande kaft eindelijk raak geschoten te hebben – de kaft prijkte zelfs al in de MM catalogus - schoten de boekhandels het idee genadeloos af.

Terug naar de ontwerper dus. Welk beeld willen we overbrengen? Welke sfeer? Niet te ‘literair’, maar ook zeker niet te ‘waar gebeurd’. Een tikje surrealistisch. Uiteindelijk is de kaft, net als het boek, een mix van realiteit en fantasie geworden. Gebaseerd op een foto, maar vertaald naar een fictieve afbeelding. Een vertekend beeld? Een road (novel) met een twist!

[colomca-blog]

Colombiaans carnaval is nu ook op youtube. Onze eerste video: Adem in!

[colomca-blog]

De schrijver in de hoofdrol

Schrijvers zijn een soort apart. Vreemde mensen die zich liever begeven in een zelfverzonnen realiteit dan de echte wereld het hoofd te bieden. Sommigen maken zelfs letterlijk de overstap naar de wereld van de fictie. Hollywood weet namelijk wel raad met hen. De schrijver wordt vanachter zijn computer vandaan getrokken en is plotseling niet langer de maker van zijn eigen universum, maar het lijdend voorwerp in andermans film of tv-serie. Dat kan nooit goed gaan. Of wel?

Vaak begint het met een writersblock. Iemand die dagen achter elkaar ongewassen met de telefoon uitgeschakeld zit te typen, is nu eenmaal niet zo spannend om naar te kijken. De schrijver moet naar buiten, op zoek naar inspiratie voor zijn volgende verhaal. Op tv gaat dit gepaard met grote hoeveelheden drank, drugs en seks (Californication, één van mijn persoonlijke favorieten, nou ja tot de laatste aflevering van het eerste seizoen dan) of leidt pure verveling hem tot een leven als privé detective (Bored to death). Saai om naar te kijken is het zeker niet. Ook in films zit de schrijver vaak in de knoop. Met de mensen om zich heen, maar vooral met zichzelf. En is hij eindelijk eens succesvol, dan wordt hij toegetakeld door zijn grootste fan (Misery). Kortom, de schrijver lijkt niet geschapen voor een zorgeloos bestaan. Wel valt hij vaak in de prijzen. Zo was feel good movie Wonderboys goed voor onder andere een Golden Globe, een Academy Award en een Golden Satellite Award, won Shakespeare in Love zeven Oscars, waaronder die voor ‘Beste film’, en vond Finding Neverland de weg naar een Oscar en vijftien prijzen op verschillende internationale filmfestivals. Andere bekende films over schrijvers zijn Kafka, Capote, Wilde, met Stephen Fry als de flamboyante Oscar Wilde en Jude Law als zijn geliefde (foto) en tranentrekker Shadowlands, maar ook Gouden Palm winnaar Barton Fink van de gebroeders Coen en meesterwerk Adaptation, waarin fictie en werkelijkheid al snel door elkaar heen beginnen te lopen wanneer scenarioschrijver Kaufman de diefstal van het boek van schrijfster Orleans verwerkt tot een filmscenario. Het mag duidelijk zijn dat niet alleen fictieve, maar vooral ook bestaande schrijvers goed vertegenwoordigd zijn op het witte doek. Veel van de bovenstaande films zijn immers gebaseerd op een biografie. Nu wil het toeval dat de boekenweek 2011 in het teken staat van dit steeds populairder wordende genre. Daarom roept SLAA iedereen op om een idee voor een biografie in te zenden, met de kans op een echte uitgave ervan. Tijd om in de pen te klimmen dus. Want ik kan nog wel wat andere schrijvers verzinnen, die voor een goed avondje in de bios zouden kunnen zorgen. Jullie?

S.

[colomca-blog]

En ze lazen nog lang en gelukkig

“This will change the world.” Zonder blikken of blozen bestempelt Jason Epstein, oprichter van literair weekblad The New York Review en jarenlang de eindredacteur van Random House, ‘zijn’ Espresso Book Machine als de grootste revolutie sinds de drukpers. Op 25 november presenteerde hij het apparaat, waarmee mensen in een paar minuten een zelfgekozen boek of manuscript kunnen printen, kaften en binden, in de American Book Center in Amsterdam.

  Epstein: “De boekenmarkt zal radicaal decentraliseren. In het halfduister kunnen we de spectaculair verlichte toekomst al zien, waarin beloningen voor schrijvers, lezers en uitgevers ongekende hoogtes zullen bereiken. Dit dankzij de multinationale en continue uitdijende backlist van boeken, die een culturele revolutie zal ontketenen die groter zal zijn dan die van destijds, vijf eeuwen geleden, teweeggebracht werd door de machine van Gutenberg.”  Joost Steins Bisschop, columnist van het Financieel Dagblad, schreef in juni al over de boekloze boekwinkel van de toekomst: “De nieuwe boekwinkel bestaat uit een tafel met schermpjes en een Espresso Book Machine. Een aardige informatiebibliothecaris helpt bij het zoeken naar een boek. Eenmaal gevonden, wordt deze afgedrukt en online betaald. De klant loopt met een vers dampend boek de winkel uit. Zoals de goochelaar eindeloos zakdoekjes uit zijn binnenzak tovert, zo verschijnt uit de boekmaker op magische wijze het een na het andere boek. En er werd meer gelezen dan ooit.” Of de Espresso Book Machine inderdaad het sprookje van Bisschop of de revolutie van Epstein blijkt te zijn, is natuurlijk nog even afwachten. Maar ach, wie niet groots denkt zal altijd klein blijven. Feit is dat Amsterdam met de Espresso book Machine de Europese primeur te pakken heeft. American Book Center directeur Lynn Kaplanian heeft er in ieder geval alle vertrouwen in. Ze verwacht dat er in het eerste jaar minstens 5.000 boeken geprint zullen worden op de machine.   Dan is het grote moment aangebroken en komt het enorme, futuristisch ogende apparaat op gang. Half verwacht ik een hoop gepruttel en grote rookwolken, maar niets van dat alles. In stilte broedt de Espresso Book Machine zijn eerste boek uit. Eerst wordt de omslag gedrukt. Daarna is, met 112 bladzijden per minuut, de tekst aan de beurt. De bladzijden komen uit de printer en worden in een klem gelegd, waar een ronddraaiend wiel een dunne laag lijm op de rand van de bladzijden aanbrengt. Dan worden de bladzijden in de omslag vastgeklemd en op maat gesneden. Speciaal ontwikkelde software legt ondertussen de drukopdracht vast en verzorgt betalingen aan de uitgever of auteursrechthouder. En daar is hij dan. Vers van de pers: het nog warme boek is klaar om gelezen te worden. En dat alles binnen vijf minuten. Tevreden bladert Epstein door het Espressoboek; een bundel van beste inzendingen van de speciaal voor de gelegenheid georganiseerde schrijfwedstrijd met als thema ‘redesign the world’. De productieprijs? Slechts een enkele cent per pagina.

Indrukwekkend is het zeker. Er wordt dan ook terecht geapplaudisseerd als het eerste boek omhoog gehouden wordt. De pinautomaat voor boeken is alweer bezig met een tweede exemplaar. Toch mis ik iets. Een beetje warmte misschien. De liefde voor het boek. Met je vinger langs honderden kaften gaan en verhalen ontdekken die je in een computer nooit gevonden zou hebben, simpelweg omdat je niet afwist van het bestaan van het boek of de schrijver. Misschien ben ik toch zo’n snob die liever wat langer wacht op een kopje espresso van versgemalen koffiebonen dan een snel bakkie senseopleur te drinken, want stiekem vind ik het wel romantisch dat ik om bij de druk van ons eerste boek te kunnen zijn, straks samen met Judith helemaal afreis naar een fabriek in Duitsland.

S.

[colomca-blog]

The final finishing touch

Mijn zus in Brighton en ik in mijn Utrechtse studiootje. Beiden starend naar een computerscherm. Voor me ligt het manuscript van Colombiaans Carnaval (lees: een berg papier vol aantekeningen van onze redacteur en mijn eigen hanenpoten). Terwijl Judith zich buigt over onze tweede, voorzie ik de eerste van de final finishing touch. Na weken van herlezen en -schrijven buig ik me voor de allerlaatste keer over Colombiaans Carnaval. Ken je die scènes waarin een filmpersonage van het ene op het andere moment ineens een paars in plaats van een blauw jasje aanheeft? Of waarin de klok plotseling aangeeft dat het vier uur later is geworden, terwijl er in het verhaal nog geen halve minuut verstreken is? Tja. Ik beloof hierbij plechtig dat ik er nooit meer om zal lachen. Want die foutjes zijn makkelijk gemaakt, weet ik nu. De backpack die hoofdpersonage Linda al in hoofdstuk twee verloor, heeft ze in hoofdstuk zes doodleuk weer op haar rug. Bootsman Jaron woont op twee verschillende plaatsen. En in een hut zonder deuren wordt de voordeur gebarricadeerd met een stoel. Inderdaad, als ik mijn grote zus even mag quoten: “we schrijven van de hak op de tak en zonder kaartenbak”. Maar dat maakt het schrijven juist zo leuk: geen plan, geen regels, gewoon doen. En die kleine inconsequenties? Ach, die breien we zo weer recht. Het is goed geweest om het manuscript een paar weken te laten rusten. Wanneer je een verhaal na een tijdje weer oppakt, ontdek je altijd nieuwe dingen. Ook – of misschien wel juist – als je het zelf geschreven hebt. Voor het eerst lees ik het manuscript puur en alleen in dienst van het verhaal. Dat betekent dat de allerlaatste ‘darlings’ het toch niet overleven, maar het betekent ook dat Colombiaans Carnaval nu echt drukklaar is. Als ik op send klik, gaat er een stoot adrenaline door me heen. Het verhaal waar Judith en ik samen bijna twee jaar aan geschreven hebben is nu echt af. De volgende keer dat ik het lees, is het een boek. Een boek! De laatste letter staat dus op papier, maar daarmee is het boek nog niet af. De afgelopen weken hebben in het teken gestaan van alles wat er verder nog bij een boek komt kijken. Hoe gaat de kaft eruit zien? Waar is het boek straks allemaal te koop? Terwijl de marketingafdeling in actie komt, plannen Judith en ik een bezoekje aan de fabriek in Duitsland waar ons boek gedrukt zal worden. De bevalling is misschien al achter de rug, maar het moment dat onze eerste dan eindelijk te aanschouwen is, moet nog komen. En daar willen we natuurlijk bij zijn! Is het verhaal dan nu uit? Zeker niet. Mijn vingers typen alweer door. Daar verschijnen daar de eerste regels van ons nieuwe boek. Regels die waarschijnlijk nog tientallen keren herschreven zullen worden voor we er tevreden over zijn. Vol personages die het zonder kaartenbak zullen moeten doen. Er verschijnt een brede grijns op mijn gezicht. Terwijl de Hollandse regen tegen mijn raam klatert, ren ik over Venice Beach. Dit smaakt naar meer!

S.