#Turan Erdoğan

[temhaydogan]

"En iyi Türk ölü Türk'tür" Ermeni Milletvekilleri'den deprem açıklaması

[nevzatboyraz44]

KRAL FAYSAL SUİKASTI

- 1964'te Arabistan tahtına geçen Kral Faysal islam birliği düşüncesindeydi.

İlk icraatı Kraliyet çocuklarının ABD ve Avrupa'da eğitim görmesini yasakladı.

Tehlikeyi görmüştü.

Çocuklar kendi ülkesinde eğitim görsün dedi.

- Kral Faysal birgün Topkapı Sarayını gezereken Fahrettin Paşa'nın getirdiği kutsal eşyaları görür ve ;

..."Allah rahmet etsin Fahrettin Paşa'ya.

O getirmemiş olsaydı bunları bizim bedevilerden biri alıp birkaç kuruşa satardı.

Biz de şimdi nerede olduğunu bilmezdik" der.

- Bir Türk'le evlendi.

1932'de Dışişleri Bakanı olarak Rusya'yı ziyaret eden Faysal, dönüşte uğradığı İstanbul'dan, İffet Hanım'ı da yanına alarak Suudi Arabistan'a gitti.

Aynı yıl evlendiler.

7 çocukları oldu.

İffet Hanım, eşine Türkçe; eşi Faysal da ona Arapça öğretti.

- Kraliçe İffet’in oğullarından biri olan Prens Suud, 1975’ten 2015’ e kadar yaklaşık 40 yıl boyunca Suudi Arabistan dışişleri bakanlığı yaparak dünyanın en uzun dışişleri bakanlığı yapan kişi olarak tarihe geçti.

Erdoğan ile resmi.(fotoğrafa Dikkat buyurun.)

- Kral Faysal petrolü, İsrail'i destekleyen ülkelere karşı bir silah olarak kullanmak amacıyla, 1968'de tüm Arap ülkelerini birleştirerek Petrol İhraç Eden Arap Ülkeleri OAPEC'in kurulmasını sağladı.

Böylece Batıya karşı istedikleri özgür kararı alabileceklerdi.

- 1973'te İsrail Kudüs'ü işgal etmeye başlayınca Kral Faysal İsrail'e destek veren Amerika başta olmak üzere tüm Batılı devletlere OAPEC ile petrol ambargosu uygulama kararı aldı.

Bu durum ABD ve Batıyı zor durumda bıraktı.

- Zor durumda kalan ABD, Dışişleri Bakanı Henry Kissenger'i Kral Faysal'a gönderdi.

Kissenger Kral Faysal'ı ambargo kararından vazgeçirmek için her yolu denedi.

Fakat Kral Faysal resimdeki gibi yüzüne bile bakmadı (fotoğrafa dikkat buyurun).

- Kissinger hatıratında anlatıyor "Faysal oldukça sinirliydi.

Uçağımın yakıtı bitti, deposunu doldurur musunuz dedim.

Kral sert bir şekilde 'Ben yaşlı bir adamım, ölmeden önce tek dileğim Mescidi Aksâ'da iki rekat namaz kılmaktır!

Sen bu konuda bana yardımcı olabilir misin?" dedi.

- Yahudi asıllı Kissinger "Petrol kuyularınızı bombalarız" diye tehdit etti.

Kral şu unutulmayacak cevabı vermişti :

"Petrol kuyularını bombalayabilirsiniz.

Ancak unutmayın biz ve atalarımız hurma ve deve sütüyle yaşıyorduk.

Yine öyle yaşayabiliriz.

Ama siz petrolsüz yaşayamassınız" demiştir.

- Avrupa ve Amerika'ya petrol sevkiyatı durduruldu.

Kısa sürede tüm dünyada petrol ve enerji krizi baş gösterdi.

O dönem Time Dergisi Kral Faysal'ı yılın adamı seçip dergiye resmini kapak yaptı (Fotoğrafa dikkat buyurun).

- Kral Faysal Filistin'in kurtuluşu için cihat ilan eden çok etkileyici bir konuşma yaptı.

Konuşmasında Kudüs'ü ve Mescidi Aksa'yı kurtarmak için ölmek çok şerefli bir ölümdür diyordu.

- Dünyanın her yerinden Muhammed Esed, Malcolm X, Muhammed Ali, Muhammed Kutub gibi Müslüman şahsiyetleri ülkesine davet ederek destekledi.

Mısır'da Seyyid Kutub'un idam edilmesinden sonra yurt dışına çıkmak zorunda kalan İhvan-ı Müslimin mensuplarını himaye edip iş verdi.

Kral Faysal Türkiye'yi İslam dünyasının önderi kabul ederdi.

Şöyle demişti :

"Dünyada bir Müslüman devlet vardır.

Bu devlet Türkiye'dir.

Bu yüzden Türkiye ayağını kaldıracak biz de onun izine basacağız".

Milli Araplara selam olsun.

Araptan Araba fark var.

Lanetullahi Aleyh 😡

- Kral Faysal, 1975’te sarayında suikasta uğrar.

Yeğeni Faysal bin Musaid, yanına sokularak tabanca ile iki el ateş eder.

Kralı çenesinden ve kulağından vurur.

Ağır yaralanan Kral Faysal ölür.

Suikastı yapan Faysal bin Musaid o dönem Amerika’dan yeni gelmiştir.

Her şey açık değil mi?

- ABD suikast ile bölgedeki tüm Arap devletlere :

"Bize karşı gelenin sonu bu olur"

... diye mesaj verdi.

Bundan sonra korkudan kimse karşı gelemedi.

Ölümünden sonra yerine kardeşi "Halid bin Abdülaziz" geçti.

Kral Faysal'ın milli politikalarını değiştirdi.

ABD'ye teslim oldu.

.......

ASSASSINATION OF KING FAISAL

- King Faisal, who ascended to the throne of Arabia in 1964, was thinking of Islamic unity.

His first act was to ban royal children from being educated in the United States and Europe.

He saw the danger.

He said that children should receive education in their own country.

- One day, while King Faisal was visiting Topkapı Palace, he saw the sacred items brought by Fahrettin Pasha and said;

..."May God have mercy on Fahrettin Pasha.

If he had not brought them, one of our Bedouins would have bought them and sold them for a few cents.

"We didn't know where he was now," he said.

- She married a Turk.

Faisal, who visited Russia as Minister of Foreign Affairs in 1932, went to Saudi Arabia, taking İffet Hanım with him, after stopping in Istanbul on his return.

They got married the same year.

They had 7 children.

Iffet Hanım said to her husband in Turkish; Her husband Faisal also taught her Arabic.

- Prince Saud, one of Queen Iffet's sons, made history as the world's longest foreign minister by serving as the foreign minister of Saudi Arabia for nearly 40 years, from 1975 to 2015.

Picture with Erdoğan. (Pay attention to the photo.)

- In order to use oil as a weapon against countries supporting Israel, King Faisal united all Arab countries in 1968 and established the Arab Oil Exporting Countries OAPEC.

Thus, they could make the free decision they wanted against the West.

- When Israel began to occupy Jerusalem in 1973, King Faisal decided to impose an oil embargo with OAPEC on all Western states, especially America, that supported Israel.

This situation left the USA and the West in a difficult situation.

- Being in a difficult situation, the USA sent Secretary of State Henry Kissinger to King Faisal.

Kissinger tried every way to persuade King Faisal to give up the embargo decision.

But King Faisal did not even look at his face like in the picture (pay attention to the photo).

- Kissinger explains in his memoirs: "Faisal was quite angry.

I asked if my plane ran out of fuel, could you fill the tank?

The king said harshly: 'I am an old man, my only wish before I die is to pray two rakats in the Masjid al-Aqsa!

"Can you help me with this?" he said.

- Kissinger, who is of Jewish origin, threatened, "We will bomb your oil wells."

The king gave this unforgettable answer:

“You can bomb oil wells.

But remember, we and our ancestors lived on dates and camel milk.

We can live like that again.

But you cannot live without oil," he said.

- Oil shipments to Europe and America were stopped.

In a short time, an oil and energy crisis broke out all over the world.

At that time, Time Magazine chose King Faisal as the man of the year and put his picture on the cover of the magazine (pay attention to the photo).

- King Faisal made a very impressive speech declaring jihad for the liberation of Palestine.

In his speech, he said that dying to save Jerusalem and Al-Aqsa Mosque is a very honorable death.

- He supported Muslim figures such as Muhammad Assad, Malcolm X, Muhammad Ali, Muhammad Qutb from all over the world by inviting them to his country.

He protected and gave jobs to members of the Muslim Brotherhood who had to go abroad after the execution of Sayyid Qutb in Egypt.

King Faisal considered Turkey the leader of the Islamic world.

He said:

"There is a Muslim state in the world.

This state is Turkey.

That's why Türkiye will step up and we will follow in its footsteps."

Greetings to the National Arabs.

There is a difference between Arab and Car.

Damn it Allah 😡

- King Faisal was assassinated in his palace in 1975.

His nephew, Faisal bin Musaid, approached him and fired two shots with a gun.

He shoots the king in the jaw and ear.

King Faisal, seriously injured, dies.

Faisal bin Musaid, who carried out the assassination, had just arrived from America at that time.

Isn't everything clear?

- USA assassinated all Arab states in the region:

"This will be the end of those who oppose us"

... he gave a message.

After that, no one could resist because of fear.

After his death, his brother "Khalid bin Abdulaziz" took over.

He changed King Faisal's national policies.

Surrendered to the USA.

[menemennpastirma]

Turan Erdoğan diyor! ☾☆

[onderkaracay]

Kılıçdaroğlu bu ülkenin şansı diyenler lütfen bir zahmet şu yazıyı bir okusunlar. Atatürk'ün askerlerini kimse kandıramaz.

Çok geç kalındı ama gözünüzü, kulağınızı, izanınızı belki açar.

Nihat Genç yazdı…

Aynı oyuncular aynı oyunu aynı seyircilere aynı repliklerle niye oynar?

Evet, yine halk cahil!?

Bu politik tiyatro bir daha sonlarını getirdi!

Şu oyunculara bakın: Kaftancıoğlu, Oğuz Kaan Salıcı, Seyit Torun, Tuncay Özkan, Erdoğan Toprak, Faik Öztrak, Selim Sayek Böke, İmamoğlu, vs. yüzlercesi..

Uluslararası bir şebekenin figüranları!

Devlet nedir millet nedir bilmezler, hepsi ayak oyunları, torpil, kayırma, fırıldak ve karanlık tezgahlarla oraya getirilmişler!

Sözde Cumhuriyet’i kuran parti hepsi istisnasız Cumhuriyet düşmanı!

İstisnasız hepsi milli güvenlik politikalarına karşı, Cumhuriyet’e karşı!

Vatan Haini Seyid Rıza’dan özür dileyeceksin, Fetö’den özür dileyeceksin, vatan haini PKK’yı liste başlarına taşıyacaksın, ve her biri müstemleke valileri gibi konuşacak, sonra: Halk Cahil!

Herkes kör bir akıllı kendileri!

Üç kuruş etmeyen kirli bez parçaları!

CHP’yi utanç içinde infilak ettirip tarihe gömüldüler!

Bir de kendileri gibi tıynetsiz bunak kifayetsiz satılık çok bilmiş şarlatan taraftarlar bulmuşlar kendilerine!

Uğur Dündar, Emin Çölaşan, Necati Doğru, Rahmi Turan, Emre Kongar, Deniz Zeyrek, İsmail Saymaz, Şirin Payzın, Ayşenur Arslan, Özdemir İnce, Alev Coşkun, Bedri Baykam, yüzlercesi, tıpkı Ekmeleddin rezaleti gibi destek verdiler!

Hepsinin görevi Atatürk posteriyle maske yapıp hainleri cumhuriyetçi seçmenlerden saklamak!

Yıllardır ekranlarda ve gazetelerde aralıksız CHP artı HDP formülünü sabah akşam milletin kafasına kafasına çaktılar, algıyla kitleleri yanlış yola soktular, olmayacak duaya hep birlikte kasıtla amin dediler, PKK ve Fetö’nün suçuna tertemiz Cumhuriyetçi kitleleri ortak ettiler!

Cumhuriyetçi seçmeni, kasıtla, sahneyi sinemaskop perdeyi tam göremeyecek bir yere oturtup, vatan hainlerini dev gibi Cumhuriyetçi aydınları hiç göstermediler!

Ve gençlerin hayalleriyle oynadılar!

Muhalefete muhalefet etmeyin deyip bizleri de linç küfür hakaret tekme tokat kovdular!

Vatan hainleriyle iş tutup ve buyrukçu bir küstah dil kullanıp yüzde 10-20’lere dibe vurmuş AKP’li seçmende panik korku yaratıp yolsuzluktan narko siyasetten hırsızlıktan Deprem faciasından sarsılmış gözleri açılmış isyan etmiş insanları yeniden AKP’nin kucağına ittiler!

Altılı Masa Cumhuriyet’i ilga edeceğiz diye mutabakat metni ilan ederken alayı sessiz kaldı! Fetöcü PKK’lı hainler liste başlarına doldurulurken alayı sessiz kaldı!

Kılıçdaroğlu babasının malını bağışlıyor gibi özerklik sözleri verince alayı sessiz kaldı!

Alayı kişiliksiz figüran kukla, alayı şaibe, alayı karaktersiz, alayı ruhsuz alayı işbirlikçi!

Bu yaşanan ilk infilak değil, Erdal İnönü de etnik yapıyı partiye alınca 90’lı yılların sonunda dağıldılar unufak bin parça olup yüzde sıfırları gördüler, sonra, Fetö sahne aldı, milli güvenlikçi politikalarla olmaz deyip ve önce Deniz Baykal’ın kasetlerini bugün de Muharrem İnce’nin kasetleriyle akıllarınca önlerini açtılar!

Bu işbirlikçi tayfadan iğrenmek utanç tiksinti az gelir!

Cumhuriyet’in başına bela oldular!

Felaket işte bu ‘tertip’ bu ‘dizayn’!

Her dönem AKP’ye çalışan bunlar, Cumhuriyetçi seçmenin önüne takoz sağır duvar laf dinlemez kurulmuş pilli bebek bunlar!

İnsanlar, ne sizin suratlarınıza ne o her bok’u bilen zehirli dilinize güven hiç duymuyor!

Cumhuriyetçi kitleleri, kanser ettiniz!

Ağır seçim yenilgisi üzerine üç gün sessize takıp dördüncü gün, ben mallarımı bilirim, bu sefer İmamoğlu kesin olur diye ayaklanırsınız!

Cumhuriyetçi seçmen sizin köleniz!

İçinizde istifa edecek çekilecek özür dileyecek suçluluk hissedecek tek kişi yok!

Her dönem bağrına taş basıp zehir içip ama kararlı şekilde oy veren Cumhuriyetçi seçmenin neşesini umudunu hayallerini aldınız!

Sağcısına tarikatçısına üç kuruşluk AKP artıklarına CHP’yi yağma ettiren oy uğruna ülkeyi satarken suçüstü yakalanan şerefsizlersiniz!

İşte gözlerinizle gördünüz bu karanlık ‘örümcek ağı’ Cumhuriyet’i ve kazanımlarını oylarınızla elinizden alıp hain şebekelere peşkeş çekmiştir!

Yenilen Cumhuriyet değil, CHP’yi ele geçiren bu hain şebekedir!

Bu son virajda bu ihanete ortak olan sessiz kalan herkesi tek tek deftere yazdık!

Eğilenler bükülenler yalama olanlar gırla, iki gün adam gibi duramadınız, hepiniz kayıtlardasınız!

Cumhuriyet yoluna, önce bu sünepeleri zavallıları eleyerek gidecek!

Kafası karışmamış bulaşmamış kirlenmemiş asla teslim olmamış kaynak suları gibi dik duran berrak ve yiğit insanlarla gidecek!

İhanet listesi çok uzun, küçük puntolu bin sayfalık eski telefon rehberleri gibi, tıklım tıklım karaktersiz dolu, hepsini yazdık YÜZELLİLİKLER listesine!

Sevgili kardeşlerim, çok doluyuz çok, küfürle bitecek hesap değil bu!

CHP defteri artık kapanmıştır, artık şöyle olur böyle olur kurultay kongre olur diyen herkes de bu ihanete ortaktır!

Adı, Ulusal Egemenlik Hareketi olur, Cumhuriyetçi Halk Hareketi olur, Milli Hakimiyet Hareketi olur ve ama adı eyvallahsız kimseye tenezzül etmeyen kimseden medet ummayan kendi bileklerine güvenen Bağımsız Cumhuriyetçi sözünün eri başı dik, kaç kişi kaldıysak, yola çıkıyoruz!

Korkan tırsan kafası karışık hala yok o yok bu bahaneleriyle Cumhuriyetçileri ve kamuoyunu oyalayanlarla işimiz olmaz! Bu ihanet şebekesi artık kanlımızdır!

Cumhuriyet’i yalnız ve bu karanlık adamların kucağına mahkûm bırakmayacağız!

Cumhuriyetçi kardeşim, kahrolma ve boynunu eğme!

Daha ölmedik!

Kor saçan kızıl kıyamet küfürlerimize daha başlamadık!

Hiçbir ihanet bizi zincirleyemez!

Cumhuriyet’le oynayanlarla yarından itibaren bu satırlarda izleyin intikamımız çok acı olacak!

Aynı oyuncuların aynı kahpe oyunu aynı ihanet sahnesinde aynı repliklerle oynamasına-oynatılmasına bir daha asla izin vermeyeceğiz!

Cumhuriyet’i ite kopuğa trole maaşlı posterci gardropçu maskeli rakıcı balocu işbirlikçi taklacı fırıldaklara asla yem etmeyeceğiz, gök kubbe başlarına nasıl yıkılır, isim isim göreceksiniz, yazın bir kenara!

Nihat Genç

[arhavininsesi]

Yeniden Refah Partisi Artvin İl kongresinde genel başkan Fatih Erbakan’nında katılımlarıyla gerçekleşen toplantıda bazı il başkan yardımcılığı görevlerinde değişikliğe gidildi. Yapılan yeni görevlendirmeler sonrası Arhavi’den idari ve mali işlerden sorumlu il başkan yardımcısı Şahin Erkan olurken Artvin ve ilçelerindeki listeler şöyle ; 1. Turan Yelken 2. Osman Tosun 3. Recep Aydın 4. Adnan Kılıç 5. Davut Demir 6. Göksen Sönmez 7. İsrafil öngüner 8. Fatih terbıyık 9. Remzi budak 10. Ümit er 11. Tamer küçükay 12. Nisa topçu 13. Orhan yiğit 14. Sercan emrcan 15. Mesıt avcı 16. Turgut önen 17. Akif kiraz 18. Güven yener alpaydın 19. Şahin erkan 20. Hakan uğurlu 21. Servet gür 22. Feridun peltek 23. Uğur önen 24. Şafak balcı 25. Hakan uğural 26. Osman kırçiçek 27. İbrahim Yazıcıoğlu 28. Durmus yazıcı 29. Osman aktaş 30. Naşir özbek 31. Elyasa manav 32. İsmet çakal 33. Ahmet kuzu 34. Hasan bilir 35. Recep yılmaz 36. Ahmet seyit sağlam 37. Ceyhun önen 38. Aytun sezer 39. Kerem karagöz 40. Rıfat sezer DİSİPLİN KURULU 1. MEVLANA KASAP 2. YASEMİN BÜLBÜL 3. NAZMİYE GÜR 4. NURİ GÜNEY 5. GÜLCAN AVCI 6. PINAR AKYILDIZ GENEL MERKEZ KONGRESİNDE OY KULLANACAK 1.MALİK ERDOĞAN 2.RECEP AYDIN 3.SELÇUK ARAFAL 4.SERCAN MERCAN 5.OSMAN TOSUN 6.NURDOĞAN CENEVİZ 7.BEKİR AKTAŞ 8.ÜMİT ER https://www.instagram.com/p/CjSrYerjB9s/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[thephilosopheroffeelings]

Democracy & Turkey

My notes from 2019:

Defining the Problem 

The nature of Turkish democracy remains undecided; it is still the unconsolidated archetypal hybrid regime it was when the idea of Turkish democracy itself began (Turan, 2015); therefore, explanations of the outcomes of the struggles towards democratisation today should be informed by discussions of the past (Capoccia & Ziblatt, 2010). The fact that the majoritarian scope of democracy is at risk of descending back into the authoritarianism it attempted to free itself from is nothing new. The history of Turkish democracy generally conforms to this unfortunate tendency. The history of the modern Republic tells us that it is not unusual for a party to be in pursuit of a democratic agenda only so far as it remains in their own interest. This pattern is traceable from the 1960s to the present era, and it has been explored in detail by other authors (Ahmad, 1977; Heper, 1985; Özbudun, 1995). This makes clear that a strategic commitment to democracy, rather than an authentic commitment, is one of the tenets of Turkish democracy (Kaya & Whiting, 2019). 

Nonetheless, strategic commitments to democracy which oppose normative, attitudinal commitments to democracy, or as Pridham (1995) coins it, ‘positive democratic consolidation,’ can still result in real democratisation. ‘Positive democratic consolidation’ can emerge from what were originally strategic commitments, even under difficult structural conditions; provided the contextual and institutional factors are in good order, thereby leading actors to form binding commitments to democratic practices (Alexander, 2002; Przeworski, 1998; Salamé, 1995). The fact however remains that no incentives for elite-led consolidation have existed in Turkey in the past. Furthermore, there are none to be seen in Turkey under the Justice and Development Party (AKP – Adalet ve Kalkinma Partisi) at present (David, 2016). Pluralistic democracy is not encouraged by the dominant structure of Turkish democracy, which was born out of multi-party democracy and which has formed its framework to this very day. Çınar and Sayın have illustrated the tendency Turkish democracy has of functioning within the framework of a certain historical paradigm – one which ‘reinforces an anti-pluralist attitude’ and ‘routinises a zero-sum perception of politics in which only one party wins.’ (2014, p. 367). 

The history of Turkish democracy is a story of two elites, the tutelary and the often centre-right populist, in a tug-of-war for control over the state; both claiming a right to power on the basis of the national interest or majority support (Tas, 2015). Liberalism and pluralism have become collateral damage in this struggle for control of the state, as they are both of little importance to either elite. The lack of concern for these concepts can be seen clearly in the enactment of four major coups and the embargo on various Islamist, Kurdish, and leftist parties (Öktem, 2011). In 1961, clauses were added to the constitution specifying distinct divisions of power, and in 1982 clauses were added which limited the prime minister’s power. Yet the introduction of such liberal measures came to nothing. Retrospectively, these policies can be seen having been employed by one of the elite groups in order to restrict the power of the opposing elite, thereby increasing their own power. It was in this manner that the AKP, acting as the most recent embodiment of the centre-right populist tradition, gained control of the state and removed the threat of military intervention from the tutelary elite, under the guise of majoritarian democratic practice. The distinctive characteristic of the AKP was the centralisation of power; originally into the hands of the party, and afterwards into the hands of its president, Recep Tayyip Erdoğan (Kaya & Whiting, 2019). 

The nature of Turkish democracy is such that the decisions of the elected representatives have frequently been overridden by the tutelary capacity of the armed forces, in the guise of protecting a national interest that is not defined by any voter’s interests. Under this tutelary democracy, the state has ostracised, ‘‘othered” and attempted to remove the political rights of certain minorities that posed a threat to the established order (Celik et al. 2017). The AKP first viewed minorities in the state as potential allies; due to the fact that in the past, they had experienced an antagonistic relationship with the tutelary elite. Circumstances quickly changed, and when support from minorities was no longer crucial and actually threatened the state’s control over the population, the AKP followed in the steps of its predecessors (Kaya & Whiting, 2019). The state once again became a tool for the suppression, criminalisation and ostracisation of minority groups – regardless of whether they were violent or nonviolent in nature, they were proclaimed to be a threat to Turkish democracy. 

Democracy as a Contested Concept 

Academic definitions pertaining to democracy typically emphasise the institutions and processes related to democratic government. Robert Dahl (1971) argues that democracy corresponds with the mechanisms and rituals of representative government. Thus, provided the citizens are free to participate in open and honest electoral processes and that these elections result in the formation of representative governments, the prerequisites of democracy are satisfied. It is entirely reasonable, therefore, to anticipate that most individuals will conceive of democracy using terms such as free and fair elections, multiparty competition, and majority rule. Somewhat unsurprisingly, research which requires participants to select from a range of possible choices by which to describe democracy frequently reveals that concepts such as voting, elections and procedural choice are identified as principal defining traits (Dalton et al., 2007).  

As a procedure-based conceptualisation of democracy, the concept of polyarchy was introduced by Dahl. Thus, he was able to generate a distinction between political democracy and idea-normative democracy (1971). The embracing of competition and participation is a critical aspect of the development of a polyarchy. Thus, all citizens must define their political preferences and communicate them to their fellow citizens via the electoral process. As a consequence, governance can be deemed as taking effect through both collective and individual action, while precluding any interference occurring by means of discrimination (Dahl, 1971). 

Opposition to the government in power is crucial since an authoritarian system with one dominant party constitutes a threat to democracy. Thus, governments who are stable should exercise tolerance towards the opposition, provided that the wider populace demonstrate respect for the government. It is therefore clear that in Dahl’s view, in order to be considered a democracy, any given government must act in a responsive manner towards its citizens. In addition to this requirement, Dahl (1971) identifies eight other requisites for democracy: freedom of association, freedom of speech, the right to vote, the right of politicians to campaign for support, the availability of alternative information sources, free and fair elections, institutional guarantees, and institutions capable of enacting government policies. 

Huntington’s Third Wave of Democracy (1991) extends upon the concept of democracy first proposed by Dahl, defining democracy as a political system in which the most authoritative decision-takers are chosen through regular, fair elections wherein competing candidates vie for votes from amongst almost the entire adult population. Like Dahl, Huntington focuses upon the dimensions of contestation and participation as crucial determinants that are capable of defining and comparing a political system as democratic in character. The critical determining trait of democracy, albeit not the only determinant, is the presence of free and fair elections (Huntington, 1991). In contemporary society, populist politicians aim to safeguard their robust electoral command by falling prey to electoralism. Thus, for populist leaders, elections are the only features which are capable of legitimising democracy. 

The definition employed by Joseph Schumpeter in Capitalism, Socialism and Democracy conceives of democracy as an institution-based means of reaching political consensus where, by compelling the populace to make decisions through electoral processes, the common good is recognised as preeminent (1942). Thus, these procedural arrangements comprise an unstandardised conceptualisation of democracy. Moreover, whilst Schumpeter recognises that free, fair and regular elections will determine what is beneficial or disadvantageous for any given society, he contends that the common good cannot be deemed to exist as a simple or objective phenomenon. 

Democracy is simply a process of collective decision-making, albeit a powerful one, wherein members of a society chose their rulers. Yet, basing decisions on majority rule or on the results of voting or referendums poses hazards in the absence of sufficient legal and institutional restrictions (Schmitter & Karl, 1991); since it is critical that ethnic, religious, political rights be shielded by phenomena such as constitutional reviews or court rulings. Thus, any regime which limits democratic participation on the grounds of ethnicity, religious background, literacy, wealth, or profession cannot be deemed a democracy.

Democracies allow rival visions, interests and ideologies to compete through fair, regular elections where citizens can choose from amongst these contesting dogmas in accordance with their comparative strengths and weaknesses. In this sense, criticism of procedural definitions of democracy tends to be orientated towards democratic procedures, particularly elections, whilst failing to consider other facets of democracy. According to Terry Lynn Karl, simply equating democracy with the electoral process is a fallacy. Whilst fair and free elections which are conducted on a regular basis are important in a democracy, this type of political regime comprises much more than this one trait alone. Any definition must move beyond mere electoralism and consider the accountability of elected representatives who are held responsible for their actions once democratically installed into office. Thus, the vertical accountability of elected representatives and rulers to the electorate serves to maintain or even enhance standards and effectiveness in a democratic regime (2000). 

In addition, studies which are elections-focused tend to ignore the importance of civil liberties within democracy. Norris (2000) is a significant scholar who provides a definition of democracy that includes concepts of political liberalism. For her, democracy is three-dimensional. The first dimension is subjecting positions of government power to pluralistic competition amongst parties and individuals. The second dimension is that parties come into power through free, fair and periodic elections which are participated in by equal citizens. The third dimension is that successful competition and democratic participation is ensured by civil and political liberties to assemble, organise, speak, and publish with freedom (Sahin, 2016). 

Liberalism, for Zakaria (1997), is placed at the centre of any authentically democratic state. They go yet further to claim that a liberal autocracy is preferable to an electoral regime that lacks liberal practices, as the civil rights of the populace are of primary importance. Diamond (1999) joins in proposing that those facets of democracy that are not centred around elections must be considered of equal importance, because it is only in political liberalism that civil rights are ensured. In order for a liberal democracy to exist, limited definitions of democracy, centred around merely the concept of free and fair elections, must be discarded (O’Donnell et al., 1986).

Such procedural definitions trivialise the link between public desires and government actions, by operating under the assumption that democracy is defined by its ability to follow procedure. Yet, Sartori (1995) considers democracy’s history; that democracy was only a political form a century ago, and economic aid was not expected of the state. He writes that for over a century, democracy did not require economic gain and prosperity to be considered sustainable. It was only as Western democracy developed that liberal policy was altered, and constitutional matters began to centre more round ideas of “who gets how much of what.” Sartori suggests that it was only then that definitions of modern democracy became further mingled with economies (1995).

Within this context, the effects of the differences between formal and substantive definitions of democracy is a grave matter for Heller (2000). The core logic behind liberalism’s advocacy of procedural democracy in its own right is based upon the logic of associational autonomy; a logic which is impaired by the endurance of social inequality within a state. Socio-economic conditions often prevent marginalised communities from securing or exercising basic human rights in developing nations. Autocratic political action may be the end result when a formalistic version of democracy fails to rid a society of such limitations, heightening social tensions. Thus, Heller proposes that democracy be measured not only by its procedural standards but by the outcomes created by its democratic practice (Sahin, 2016).

That is why, in addition to these solely ‘political’ definitions, there exists another conceptualisation of democracy which tends to emphasise the social and economic aspects of the phenomena. That is to say, democracy can also be circumscribed by its consequences. These are commonly conceptualised as freedom and autonomy, with democratic institutions constituting the intermediaries through which these objectives are attained. Since individuals readily identify with ideals such as liberty, recognition of the generally accepted outcomes of democracy may engender wide support for democracy, irrespective of whether individuals actually fully comprehend the nature of democratic institutions (Dalton et al., 2007). Whilst other political systems might seek the same goals as democracy, there exists a glaring inconsistency between ideologies such as autocracy and the desire for freedom and rights. 

Additionally, it is frequently claimed that the desire for democracy in emerging nations equate simply to a desire for improved living standards. Thus, democracy is often closely identified with the affluence encountered in advanced societies and an endorsement might equate more to a wish to mimic this economic success than to the desire to uphold specific political standards. Consequently, economic advancement, social welfare and economic security might well be postulated as critical components of democracy. One survey of attitudes amongst Eastern Europeans in 1990 found that when asked to select from amongst three political values and three economic values regarded as crucial to their own country’s advancement, most respondents equated democracy with prosperity, security and equality (Dalton et al., 2007).

There exist three principal choices which can be employed when defining democracy, to wit: institutions and processes, freedoms and rights, and social gains. Whilst individuals will propose alternative characteristics if required to provide an unstructured response, the three categories outlined above are effective both as a framework through which to examine the clear support for democracy demonstrated in contemporary opinion polls and as a means of evaluating the implications of the desire for democracy (Dalton et al., 2007). Each of these three choices conveys different subtexts in relation to the public attitudes and values which shape the drive towards democracy. 

The Peculiarity of Contemporary Turkey 

The rule of Recep Tayyip Erdoğan is representative of a particular era. This particular era is one in which the lines generally drawn between nationalism, populism, and Islamism have become blurred. This is what is meant by Jenny White’s term ‘Muslim nationalism,’ a type of nationalism unique to this era. This is the nationalism “of a pious Muslim Turk whose subjectivity and vision for the future is shaped by an imperial Ottoman past overlaid onto a republican state framework, but divorced from the Kemalist project.” (2014, p. 9). Anti-establishment rhetoric such as this was fodder for Islamist politics prior to the founding of the AKP by Erdoğan and his companions in August 2001. The AKP’s political predecessor, the Welfare Party (RP – Refah Partisi), gained success in appealing to the population within Turkey’s lower socio-economic brackets. Their complaints and desires, namely that they were disadvantaged politically and economically by the late neoliberal practices of the Kemalist regime, were addressed by the RP (Tas, 2018).  

These excluded groups demanded to be treated as first-class citizens. RP and its motto ‘Living Humanely’ is one illustration of the attention that was paid by RP to Turkey’s urban and rural poor (Göle, 1996). AKP differed from RP, leaving behind their antecedent’s discursive neoliberal criticism and choosing a free-market policy, driven by the International Monetary Fund (IMF). Yet this anti-establishment sentiment remained at the core of their rhetoric, and pious Turks that felt culturally alienated under the secular Kemalist regime were the target populace. At its core, this anti-establishment rhetoric was in fact a victimhood narrative. A dichotomous narrative which put the secular elite in the role of the oppressors and the estranged pious masses in the role of the victims. Erdoğan, in claiming himself to be among “the long-excluded genuine sons of the nation” (Taşkın, 2008, p. 55), defined himself as one of the oppressed masses and used the alienation felt by the impoverished Turkish populace to strengthen his political discourse. 

Anti-elitist sentiment and a victimhood narrative fuelled the AKP in its rise to power. The AKP presented itself as the representative of communities which felt marginalised by the Kemalist ‘Old Turkey.’ This criticism of the Kemalist regime was embraced by liberals, Islamists, and Kurds and played a role in AKP’s rise to the top; allied with the ostracised Turkish population. Turkey’s liberal agenda gained political momentum, fuelled by the support given by Western politicians, Turkey’s desire to join the EU, and the progressive populism of ex-Islamists-cum-conservative-democrats. The spectre of democratisation seen in the distance of the Turkish political landscape increased public optimism. Solutions to large problems, including the protection of human rights matters, the treatment of ethnic and religious minorities, and civilian control of the military, seemed possible (Tas, 2018). 

Yet this optimism was not shared by all. Multiple ineffective Kemalist offensives were launched against the AKP. On the 27 April, 2007, “E Memorandum,” an indirect intervention by the Turkish military, took place. Simultaneously, large anti-government Republic Rallies occurred. In 2008, a closure case took place in the Constitutional Court. The AKP reacted by enforcing numerous trials, the most notable being the 2008 Ergenekon and the 2010 Sledgehammer trials. These trials resulted in the reduction of the military’s tutelary power, as hundreds of military officers, both retired and active, were charged with planning a coup. Turkey’s judiciary was Kemalist-dominated until the constitutional referendum initiated by the AKP on the 12 September, 2010. This ‘necessary evil’ of defeating the secular establishment became paradoxical for the AKP; working against the purposes for which the Party was formed. The AKP came to face a sort of existential crisis, as the anti-Kemalist rhetoric and victimhood narrative through which it had gained its popularity was no longer appropriate (Yabanci, 2016; Tas, 2018). Separating itself from the victimhood narrative it had created was no easy feat, and therefore the AKP was left with the task of finding new oppressors. 

In order to explain its authoritarian stance following the 2013 Gezi Protests, Erdoğan began to apply conspiratorial tactics. The enemy was now Western Imperialism, which threatened the Turkish nation. This enemy was not only composed of Western imperialists, but its domestic collaborators: Kurds, Gülenists, and the liberal and secular population of Turkey. From this point onwards, an increasingly anti-Western, communitarian, and Sunni-Islamic brand of Muslim nationalism was represented by the AKP. Politics, under the AKP, became a war between the national and non-national (Celik et al., 2017; Tas, 2018). Current president Erdoğan continues making it clear which side he is on: i.e., the side of his own conceptualisation of the native and the national. 

Will be updated for 2020-2024.

[pazaryerigundem]

Sivas Belediyespor'da Polat dönemi

https://pazaryerigundem.com/haber/179083/sivas-belediyesporda-polat-donemi/

Sivas Belediyespor'da Polat dönemi

Sivas Belediyespor Olağan Üstü Genel Kurulu gerçekleştirildi. Fidan Yazıcıoğlu Kültür Merkezi Ergün Göze Salonu’nda yapılan genel kurulda Ahmet Polat kulübün yeni başkanı olarak seçildi.

SİVAS (İGFA) – Sivas Belediyespor olağanüstü genel kurula gitti.  Kulübün Onursal Başkanı olan Sivas Belediye Başkanı Dr. Adem Uzun, Belediye Başkan Yardımcıları, Gençlik Hizmetleri Spor İl Müdürü Erdoğan Tunç, Esnaf ve Sanatkarlar Kredi ve Kefalet Kooperatifleri Birliği Başkanı Mesut Dursun, ASKF Başkanı Zeki Ekici, Futbol İl Temsilcisi Hayrettin Yıldız, TÜFAD yöneticileri, Sivas SOGEV Vakfı yönetimi, Sivas Alperen Ocakları yönetimi, kentte faaliyet gösteren amatör kulüp yöneticileri ile spor camiası temsilcileri katıldı.

Kulüp yönetim kurulu üyesi Davut Aşık, kulübün faaliyetleriyle ilgili bilgi vererek denetim kurulu raporunu sundu. Genel kurulda denetim kurulu ve faaliyet raporu okunarak ibra edildi.

Dilek ve temenniler bölümünde bir konuşma yapan Belediyespor Onursal Başkanı ve aynı zamanda Sivas Belediye Başkanı Dr. Adem Uzun, “Bugün yaptığımız genel kurul ile Belediyespor’umuzu devralıyoruz. Yeni seçilen yönetim kurulu üyelerimize şimdiden başarılar diliyorum. Kulübümüze imkanlarımız doğrultusunda elimizden gelen desteği vereceğiz” dedi.

Başkan Uzun ayrıca Süper Lig’de mücadele eden Sivasspor’un Sivas’ın en önemli markası olduğunu hatırlatarak “Sivasspor’umuza her türlü desteği vereceğiz” dedi.

Konuşmalar sonrasında tek liste ile gidilen genel kurulda, önceki yılarda da kulübün başkanlığını yapmış plan Ahmet Polat oy birliği ile yeni başkanlığa seçildi.

Sivas Belediyespor Yönetim Kurulu şu isimlerden oluştu:

1. AHMET POLAT       2. TURAN BÜTÜN                                                      3. FERİDUN YURTSEVER                           4. HİKMET KAYA                                      5. KENAN ÇINAR                                                 6. FERİD YARAR 7. BİLAL VESKE 8. TURAN DÜZARDIÇ 9. NURİ ÇAYIR 10. ÖMER SİPAHİ 11. ŞAKİR YALÇIN 12. HAKAN TAŞTAN 13. MESUT DURSUN 14. HALİL KOL 15. ABDULLAH YİĞİT 16. GÖKMEN SAĞIR 17. SELAMİ ALÇALI 18. FATİH YILDIZ 19. KURBANİ BÜTÜNER 20. ARİF KAMA 21. MESUT DAŞTAN 22. SERVET DUMAN 23. FUAT ALPER KARACA 24. NURİ KILIÇ 25. OSMAN AKBULUT 26. İSMET ELMAS 27. EMRE ATAMAN 28. EROL ASLAHAN 29. ÖNDER KELEŞ 30. CELİL SELÇUK AKPOLAT   DENETİM KURULU 1. İBRAHİM SİZER                                 2. MUSTAFA ÖZEN                               3. BEKİR ÇAY

  DİSİPLİN KURULU1. ZEKERİYA KILIÇ 2. YUSUF DOĞAN 3. KÖKSAL ŞEKER

  ASKF DELEGELERİ: 1. AHMET POLAT 2. TURAN BÜTÜN 3. GÖKMEN SAĞIR

BU Haber İGF HABER AJANSI tarafından servis edilmiştir.

[fisiltihaberleri]

Türkiye’nin ilk özel bankası olan Adapazarı İslam Ticaret Bankası binası, bugün gerçekleştirilen tören ile Adapazarı Ticaret Müzesi olarak kapılarını açtı Adapazarı'nın düşman işgalinden kurtuluşunun 103'üncü yılında 21 Haziran Cuma günü açılışı gerçekleştirilen törene Sakarya Valisi Yaşar Karadeniz, AK Parti Genel Başkan Yardımcısı Ali İhsan Yavuz, AK Parti Milletvekilleri Ertuğrul Kocacık, Lütfi Bayraktar, Çiğdem Erdoğan, MHP Sakarya Milletvekili M. Levent Bülbül, AK Parti İl Başkanı Yunus Tever, Sakarya Büyükşehir Belediye Başkanı Yusuf Alemdar, Adapazarı Belediye Başkanı Mutlu Işıksu, AK Parti Kadın Kolları Başkanı Yasemin Turan, Türkiye Fırıncılar Federasyonu Başkanı Halil İbrahim Balcı, ilçe belediye başkanları, siyasi parti başkanları, Fısıltı Haberleri Genel Yayın Yönetmeni Sabahattin Birinci, Haber Müdürü Aslı Kılıç, Yerel Basın mensupları, STK temsilcileri ve çok sayıda vatandaş katıldı https://www.fisiltihaberleri.com/haber/turkiyenin-ilk-ozel-bankasi-olan-adapazari-islam-ticaret-bankasi-binasi-bugun-gerceklestirilen-toren-ile-adapazari-ticaret-muzesi-olarak-kapilarini-acti-11466.html

#FısıltıHAberleri #AdapazarıTicaretMüzesi #müze #museum #sanat #istanbul #tarih #travel #turkey #history #türkiye #art #gezi #arkeoloji #instagram #seyahat #photography #instagood #heykel #kültür #holiday #mardin #travelphotography #anadolu #nostalji #antik #örenyeri #gezgin #fotoğraf #architecture

[gundembuca]

Buca için Şans yılın en çalışkan ve en başarılı siyasetçileri Bahadır Altınkeser ve Hakan Kalfaoğlu meclis listesinde

2023 yılında Yılın En Çalışkan ve En başarılı Siyasetçi ödüllerini alan. MHP Buca İlçe başkanı Bahadır Altınkeser ve AK Parti Buca İlçe başkanı Hakan Kalfaoğlu 2024 Yerel seçiminde Partileri tarafından Buca Belediye Meclis üyeliğine aday gösterildiler. Bahadır Altınkeser Kimdir ? https://www.youtube.com/watch?v=L66HSxmRg44 Avukat Hakan Kalfaoğlu Kimdir ? https://www.youtube.com/watch?v=rezmbHMbtAQ&t=8s AK Parti Cumhur ittifakı Belediye Meclis Üyesi Tam Listesi. Cumhur İttifakı Buca Belediye Meclis Üyesi Aday Listesi 1- BURÇİN KEVSER SEVİL 2- İSA NEZİR 3- BAHADIR ALTINKESER 4- HAKAN KALFAOĞLU 5- OKAN GÜNGÖR 6- FATİH POLATOĞLU 7- KEMAL ALTIN 8- HALİL GÜNDOĞDU 9- ZÜLFİYE KULA 10- VELİ BALYEMEZ 11- MUSTAFA KARTAL 12- NECMİ DİNÇ 13- ŞÜKRÜ PARMAKSIZOĞLU 14- MUSTAFA ESER  15- HÜSEYİN OYGUR 16- MURAT NAZLI 17- İLYAS GÜNDÜZ 18- MURAT POLAT 19- NİHAT ÇİÇEK 20- EDİP SÖNMEZ 21- ORHAN DEMİRKIRAN 22- MEHMET GÜNEŞ 23- ÖZCAN TUNCA 24- MAHİR ÖZKAYA 25- AYÇA VAROL 26- ARİF GÜNEYLİ 27- HAYRİZ ÇİFTÇİ 28- FEVZİ ÖZER 29- CEVDET GÖKDOĞAN 30 - TURAN ERDOĞAN 31- EKİN TATLI 32- AYHAN DAĞLI 33- KEMAL BAYANDUR 34- SAVAŞ İPEK 35 - MELİK KARAMAN 36- BORA YILMAZ 37- RECEP ZENGİN 38- OĞUZHAN TEMEL 39- BEDRİ AKYÜZ 40- MEHMET ÇAKAR Kontenjan 1 İsmail Bekiroğlu 2 RUHİ AKBABA 3 Sibel Ertürk 4 Özalp Şevik 5 Oğuzhan Görmez https://www.youtube.com/watch?v=mbjt5osBDkE&t=3s https://www.youtube.com/watch?v=R_PUag4UiLY Read the full article

[elazigsurmanset]

AK Parti’nin Elazığ Belediye Başkan adayı 7 Ocak Pazar günü açıklanacak..

AK Parti'nin Elazığ Belediye Başkan adayının 7 Ocak Pazar günü açıklanması bekleniyor. AK Parti Sözcüsü Ömer Çelik, 7 Ocak Pazar günü adayların bir bölümünün açıklanacağını duyurdu. Çelik, açıklanacak adayların, büyükşehirler ve şehirlerin bir kısmını kapsayacağını belirtti. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan da bu hafta mesaisinin büyük bir çoğunluğunu AK Parti Genel Merkezinde aday belirleme toplantılarına ayırdı. Toplantılarda başta büyükşehirler olmak üzere birçok ildeki aday belirlendi. Erdoğan, hafta boyunca çalışmalarına devam edecek. AK Parti Genel Başkan Yardımcısı ve Teşkilat Başkanı Erkan Kandemir de, Elazığ İl Başkanı Şerafettin Yıldırım ve birçok il başkanı ile bir araya geldi. Belediye Başkan Adaylarının belirlenmesi ile ilgili yapılan toplantının ardından AK Parti’nin Elazığ Belediye Başkan adayının da 7 Ocak Pazar Günü açıklanması bekleniyor. Elazığ’dan 25 kişilik bir ekibin de İstanbul’da yapılacak toplantıya katılacağı öğrenildi. Elazığ'da AK Parti'nin belediye başkan adayı olmak için birçok isim öne çıkıyor. Bu isimler arasında eski Elazığ Belediye Başkanı Mücahit Yanılmaz, Elazığ Ticaret ve Sanayi Odası Başkanı Asilhan Arslan, Elazığ Belediye Başkan Yardımcısı Feyzullah Arpacı, Elazığ İl Sağlık Müdürü Doç. Dr. Cahit Polat, Elazığ Gençlik ve Spor İl Müdürü Abdulsamet Eren ve Elazığ İl Tarım ve Orman Müdürü Turan Aksoy yer alıyor. AK Parti'nin Elazığ Belediye Başkan adayını kim olacağını Pazar günü öğreneceğiz. Read the full article

[ilahifasli]

Efendime Selam Söyle ilahisi

Okuyan: Muhammed Ezgen

İlahilerimizi beğendiyseniz "BEĞEN" butonuna basarak bana desteğinizi gösterebilirsiniz.

İlahiler ile ilgili "YORUM" yani görüşlerinizi bırakırsanız ilahilerimiz daha fazla kişiye ulaşacaktır.

Abone olup bildirim zilini açmayı unutmayın... 🌹

💐Linke tıklıyarak kanalımıza "Abone" olabilir, yeni ilahilerden haberdar anında haberdar olabilirsiniz. Haydi Sende Bize Katıl: https://www.youtube.com/@ILAHIFASLI/

İlahi Sözleri

Seher vakti esen yeller Efendime selam söyle

Dost aşkıyla açan güller Efendime selam söyle

****

Uzatırım yetmez elim medhedemez aciz dilim

Ravzaya varınca yolum Efendime selam söyle

****

Çöl, ovalar tuzlu yollar âşık olan yanar, ağlar

Aciz gönlüm görmek ister Efendime selam söyle

****

Uzatırım yetmez elim medhedemez aciz dilim

Ravzaya varınca yolum Efendime selam söyle

****

Ebu Zemzem sucuları bitmez aşkın acıları

Anadolu hacıları Efendime selam söyle

****

Uzatırım yetmez elim medhedemez aciz dilim

Ravzaya varınca yolum Efendime selam söyle

Kanalımda ilahilerini okuduğum sanatçılardan bazıları: Sedat Uçan, Abdurrahman Önül, Mustafa Dursun, Murat Belet, Cengiz Çelikel, Eşref Ziya Terzi, Ramazan Toprak, Adem Pala, Beytullah Kuzu, Engin Titiz, Osman Gündüz, Abdulkadir Şehitoğlu, İbrahim Demir, Celaleddin, Abdurrahman Sağır, Muhammed Emin, Yunus Can, Abdüssamed Demir, Mehmet Karakuş, İsmail Önül, Yahya Soyyiğit, Adem Kesik, Mehmet Yiğit, Ahıskalı Tevfik, Ahmed Muhammed, Ahmed Sami, Mustafa Yılmaz, Ahmet Bağrıyanık, Musa Gelici, Ahmet Basak, İsmail Coşkun, Hafız Murat, Ahmet Bülent Can, Mustafa Uyar, Fatih Emre, Ahmet Feyzi, Cemal Kuru, Ahmet Hakan Karagül, Fatih Öztürk, Ahmet Karaca, Osman Yanardağ, Ahmet Taşkın, Ahmet Yolcu, Alperen, Muhammed İrmikçi, Ahmet İzci, Atilla Öniz, Ayhan Özel, Mesut Baytekin, Bahadır, Başar Dikici, Bekir Çiçek, Cavit Çakır, Harputlu Cebrail, Celalettin Şensoy, Enver Balcı, Enver Cin, Erol Şahin, Garip Bekir, Bedrettin Bektaş, Gökhan Korkmaz, Hakan Gögerçin, Hakan Moral, Halil Çıbık, Halil İbrahim Büyükoruç, Hamit Özcan, Harun Beyaz, Hasan Kılıçatan, Hidayet Doğan, İbrahim Say, İbrahim Sivasi, İsa Dönmez, İsmail Aksu, İsmail Kalaycı, Kasım Ali Eminoğlu, Kemal Erdoğan, Kemal Şimşek, İsmail Çakır, Mehmet Balkan, Hilmi İlker Kaçan, Kemal İnaler, Kudbettin Gedik, Niyazi Suna, Küçük Emre, Küçük Halil Taşkit, Yaşar Yılmaz, Mehmet Ali Arslan, Mehmet Demir, Mehmet Habib Kurum, Mehmet Can, Mehmet Salih Arslan, Mehmet Yılmaz, Mesut Yavaş, Metin Kara, Muhammed Arif Şahin, Muhittin Yurttaş, Murat Aydın, Murat Ceylan, Murat Güneş, Mustafa Açıkgöz, Mustafa Bakar, Mustafa Bodur, Mustafa Kalyoncu, Mustafa Onur, Mustafa Sekman, Mustafa Uyar, Orhan Türk, Ahmet Taşkın, Reşit Ceyhan, Salih&İbrahim Cuşan, Salih İpek, Selim Yıldız, Seyfullah Çakmak, Seyyid Veysel Ekinci, Siyami Yücel, Süleyman Yıldırım, Şeref Genç, Abdüssamed Selam, Şerif Haşimi, Tuğrulhan Şen, Ahmet Turan, Turan Turgut, Ufuk Akın, Ümit Dursun, Veysel Bilen, Yakup İba, Yalçın Akdeniz, Yasin Konevi, Yaşar Sancak, Yılmaz Kılıç, Yılmaz Sarıkaya, Yusuf Çengelci, Yusuf Keleş, Abdullah Fehmi Demir, Hakan Ertaş

Videolarıma aramalarda aşağıdaki kelimeleri yazarak kolaylıkla ulaşabilirsiniz:

Etiketler: ilahi kervanı, yeni ilahiler, sevilen ilahiler, müziksiz ilahiler, en güzel ilahiler, seçme ilahiler, karışık ilahiler, zikirli ilahiler, yürek yakan ilahiler, ağlatan ilahiler, çok dinlenen ilahiler, meşhur ilahiler, yeni çıkan ilahiler, en beğenilen ilahiler, birbirinden güzel ilahiler, ilahi listeleri, karışık seçme ilahiler, müziksiz ilahiler 2023, ilahiler 2024, 2024 ilahiler hareketli, 2023 ilahi albümleri, cuma günü ilahileri, iş yaparken dinlenecek ilahiler, ilahi albümleri, anne ilahileri, bebek ilahileri, çocuk ilahileri, defli ilahiler, çalgısız ilahiler, baba ilahileri, ilahi fon müzikleri, ilahi karaoke, ilahi zil sesleri, hareketli ilahiler, coşturan ilahiler, arapça ilahiler, müziksiz neşidler, müziksiz zikirli ilahiler, diyanet radyo ilahileri, tgrt ilahileri, kürtçe ilahiler,

[temhaydogan]

Göyçe-Zengezur Türk Cumhuriyeti İngiliz-İran-Ermeni projesi mi? Şok iddaalar!

[hasanakbal19]

TUNÇ YAYINCILIK İZMİR'DE YAPILACAK OLAN 4.BORNOVA KİTAP GÜNLERİ'NDE 16 YAZAR VE ŞAİRLE İŞTİRAK EDECEK

29 Eylül-08 Ekim 2023 tarihleri arasında İzmir’in Bornova İlçesi’nde yapılacak olan 4.Kitap Günleri’ne İstanbul’da ki Tunç Yayınevi 16 yazar ve şairi ile iştirak edecek, 11.00-21.00 saatleri arasında 46 ve 47 nolu Tunç Yayıncılık standı’nda okuyucuları için kitaplarını imzalayacak olan yazar ve şairlerin isimleri aşağıdaki şekildedir. Damla Günay Demirel+Turan Özbudak+Erdoğan Aksu+Nursev…

[kunyekultursanat]

TUNÇ YAYINCILIK İZMİR'DE YAPILACAK OLAN 4.BORNOVA KİTAP GÜNLERİ'NDE 16 YAZAR VE ŞAİRLE İŞTİRAK EDECEK

29 Eylül-08 Ekim 2023 tarihleri arasında İzmir’in Bornova İlçesi’nde yapılacak olan 4.Kitap Günleri’ne İstanbul’da ki Tunç Yayınevi 16 yazar ve şairi ile iştirak edecek, 11.00-21.00 saatleri arasında 46 ve 47 nolu Tunç Yayıncılık standı’nda okuyucuları için kitaplarını imzalayacak olan yazar ve şairlerin isimleri aşağıdaki şekildedir. Damla Günay Demirel+Turan Özbudak+Erdoğan Aksu+Nursev…

[nekadarhaber]

Erdoğan neden kazandı, Kılıçdaroğlu neden kaybetti, işte cevabı

Erdoğan neden kazandı, Kılıçdaroğlu neden kaybetti, işte cevabı Erdoğan neden kazandı, Kılıçdaroğlu neden kaybetti, işte cevabı; Gazeteci Rahmi Turan, seçimi kaybetmesinin nedenlerini inceledi ve Kılıçdaroğlu'nun, halkın trilyonlarca Türk lirasının, yani 418.000.000.000 (Dört yüz on sekiz milyar) doların çetelerin elinden alınarak halka dağıtılmasını istememesinin seçimlerdeki kaybının ana nedeni olduğunu anlattı. Kılıçdaroğlu, vaatlerine rağmen oy alamadı. Vatandaşlar, "Çaya, una, ekmeğe, makarnaya, benzine, mazota, sigaraya, her şeye zam geliyor" diye feryat ediyorlar. Bu feryatlar az… Asıl zamların henüz gelmediği düşünülürse durum daha da kötüye gidecek gibi görünüyor. ★★★ Kılıçdaroğlu elinden geleni yaptı ama nedense vatandaşı inandıramadı. Karşı tarafın "Terörist, Allahsız, PKK'lı, dinsiz-imansız, yerli ve milli, Karadeniz'de doğalgaz bulduk, Gabar'da petrol keşfettik" gibi söylemlerine inandılar. Şimdi Kılıçdaroğlu, kendi partisinden bile "İstifa etsin gitsin" çığlıklarına maruz kalıyor. Tüm iyi niyetine ve insanüstü gayretine rağmen Kılıçdaroğlu'nun seçimleri kaybetmesinin nedenleri, müsaade ederseniz bir de ben anlatayım: Kılıçdaroğlu, 14 milyon emekliye "Bayram ikramiyeleri olarak 15 bin lira vereceğim" dedi. Ancak emekliler istemedi. "Çiftçinin banka kredi faizlerini sileceğim" dedi. Ancak çiftçiler, gırtlağına kadar borçlu oldukları için "İstemeyiz, biz borcumuzu faiziyle öderiz" dedi. "Fındık taban fiyatını 4 dolar (yaklaşık 90 lira) yapacağım" dedi. Ancak Karadenizli üreticiler, "O kadar para çok, biz fazla para istemeyiz" diye reddettiler. "Bütün depremzedelerin evlerini yaptırıp, onlara bedava vereceğim" dedi. Ancak depremzedeler, 20 yılda ödeyecekleri taksitli evleri tercih ettiler. "Ülkemizdeki 10 milyon sığınmacıyı ülkelerine geri göndereceğim" dedi. Ancak seçmenlerin yüzde 52'si "Ne münasebet? 10 milyon yabancı az bile… Ülkemiz büyük… Daha da gelsin" dedi. "Çetelerin yürüttüğü milyarları geri alıp halkımıza dağıtacağım" dedi. Ancak yüzde 52 seçmenimiz "Biz soyulmaya alıştık, onlara dokunma" dedi. Yoksulluktan, pazarlardaki artık sebze ve meyveleri toplayan vatandaşlar "Allah iktidardan razı olsun" dediler. Bu maddeler uzar gider… ★★★ Kılıçdaroğlu, halkı yoksulluktan kurtarmayı vaat etti ancak insanlarımızın yüzde 52'si yoksul kalmayı tercih etti. Sevgi dili, huzur, helâlleşme, kardeşlik, hak, hukuk, adalet, özgürlük, insanca yaşamak, demokrasi gibi sözler kabul görmedi! Ancak, umutsuz değiliz ve toplumu aydınlatma mücadelesine devam edeceğiz. Read the full article

[thegazete24]

Turkse Verkiezingen en het Lot van het "Turan" Project

Veel deskundigen beschouwen de huidige verkiezingen in Turkije als cruciaal. Afhankelijk van wie er wint – de zittende president Erdoğan of de vertegenwoordiger van de pro-westerse oppositie Kılıçdaroğlu – zal de koers van de verdere ontwikkeling van Turkije worden bepaald. Deze mening komt overeen met de werkelijkheid in de zin dat de intensiteit van de confrontatie tussen de belangrijkste…