#Zonder paraplu

[shewas-agaystripper]

-

[luckas58-blog]

Dag 13: ongeluksdag van Mantello a Comomeer tot Cremona. Schoteltjes aan de muur in het hotel kwalen me zeer bekend voor. Gietende regen deze morgen. Op Pol’s verzoek route ingekort en na 80 km trein gepland. Regenjas en broek aan en op weg naar grindpad langs de Adda rivier. De kolkende rivier was deels uit zijn oevers getreden en het pad over 100 m overspoeld. Tot knieen in het water er snel doorgesuisd, zonder ongelukken maar wel kletsnat. En een omgewaaide boom. Met hulp van voetganger, de fietsen erover gesleurd en zelf ook. Dan een laaghangende tak in mijn aangezicht gekregen, bloeding aan neus en kin. Grindpad was verderop herschapen in een vijver, met dan een afsluiting wegens gevaar met rivier meegesleurd te worden. Plots hekken en pad afgesloten. Lange trappen met kleine zeer glibberige keitjes moeten nemen om dan terug op het pad te komen. Gegeten op een boot aan het water, en dan begon het opnieuw te regenen, ongeveer 2 uur in regen gefietst. Uiteindelijk, na nog een vreselijke grondweg, de trein genomen. Discussie of de verbinding Brescia naar Cremona open was of een omleiding per bus. Uiteindelijk besloten om de trein toch te nemen en dat lukte tot eindbestemming. Een paar dronken jongeren in het dtation over de rails zien lopen, levensgevaarlijk. Cremona was een verrassing: hotel knal in het schitterend oude stadcentrum met prachtige renaissance architektuur. Buiten onder paraplu wegens regen alweer gegeten, apero, voorgerecht en hoofdgerecht en koffie voir 165€ twee personen. Na een rondje on het stadscentrum, in bed. Morgen vlak naar Regio Emmila

[walhella]

Ik ben bang voor een nieuwe dag Dus ik dans tot de pijn verzacht En ik weet dat hij op me wacht Want de waarheid is hard, maar de avond is zacht

Maar de stemmen in m'n hoofd kom ik tegen Ik heb zweet in m'n handen en pijn in m'n hoofd Maar sinds 2001 heeft muziek me verdoofd En ik voel m'n voeten, ze nemen me mee Voor ik het weet, is het kwart over twee

Met de klok mee, weer alleen En meteen gooi ik met m'n kansen Maar ik wil dansen nu Ik wil huilen in de regen zonder paraplu

[devosopmaandag]

Men neme

In de alchemie werden stoffen, elk met hun eigen (toegewezen) kwaliteiten, vermengd met elkaar. Door die fusering hoopten alchemisten goud te kunnen maken – dat nooit werd gevonden. Teruggebracht tot de kern gaat het om die fusie, het nieuwe dat uit elke verbinding ontstaat. Wij mensen zijn geboren uit zo'n samensmelting, en voor de rest van ons leven zijn we voortdurend aan het fuseren, een woord dat komt van het Latijnse fundere: 'smelten, gieten, uitstorten'. Ik schreef eens een gedicht dat zo begon:

Spreid je armen en grijp met je handen het eerstvolgende

dat langs komt zweven. Sla met kracht beide dingen op

elkaar. De klap die volgt, de rook die opstijgt, de vonken die

wegschieten, de geur die vrij komt, het gruis dat neerdwarrelt

bewijzen dat niets zichzelf blijft in botsing met iets anders.

Groei is onmogelijk zonder fuseren, leven is onmogelijk zonder. Ons leven is alchemistisch van aard. De laatste strofe van dat gedicht luidt:

Sla wie je was op wie je bent,

wie je bent geworden op wie je

wilde zijn, wie je voor de ander

bent op wie je wilt dat de ander

voor jou is, sla leven op dood en

durf te kijken naar wat zich in je ene

hand bevindt en wat in de andere.

Smelten, gieten, uitstorten dus. Voor smelten is hitte nodig; lees dat als energie. Iets moet gedaan worden. Eenmaal vermengd en van gedaante veranderd, wordt het gestort, óp iets. Daar is het dan, dat nieuwe. Verlangen, nieuwsgierigheid en hoop worden omgezet in iets nieuws, maar zelden wordt de verwachting ingelost. Wie echter oog heeft voor wat er onderweg gebeurt, wordt bijna altijd beloond.

Ik houd heel erg van het koppelen van ongelijke delen, al klinkt dat wel erg abstract. In het Surrealisme vormde dat de kern (de beroemde 'toevallige ontmoeting van een naaimachine en een paraplu'). In de poëzie worden beelden en betekenissen gekoppeld in verrassende metaforen, in de filosofie wordt niet alleen logisch gedacht, maar worden ook ideeën gekoppeld, ontdaan van hun vaste betekenissen.

Koppelen, dat is wat ik doe in de nieuwe serie 'BrocheBeeld', waarin ik mijn verzameling ansichtkaarten koppel aan mijn verzameling broches. Ik vermeng materie met afbeelding en wat dan, eenmaal gesmolten, gegoten en uitgestort, voor mij ligt is iets nieuws, iets wat ik niet bedacht zou kunnen hebben. En om het nog alchemistischer te maken, voeg ik er een derde element aan toe, de taal. Eerst het ding en het beeld laten fuseren, dan de uitkomst heel even in een bad van taal dompelen.

[carpshop24]

Blijf droog en vis comfortabel: de vissen paraplu van CarpShop24 wachten op u

Bescherm jezelf in stijl met CarpShop24's vissen paraplu! Ontworpen voor vissers die bescherming zoeken tegen de elementen, zonder concessies te doen aan kwaliteit of gemak. Onze duurzame paraplu's bieden voldoende dekking, beschermen u tegen zon of regen en zorgen voor ononderbroken vissessies. Lichtgewicht en eenvoudig op te zetten, ze zijn perfect voor elk visavontuur, zowel aan de oever als op de boot. Blijf comfortabel en gefocust op de vangst met de Fishing Umbrella van CarpShop24, uw betrouwbare metgezel voor alle weersomstandigheden op het water.

[rotterdamvanalles]

Het Rotterdam Van Alles Weerbericht Vandaag: bewolking en plaatselijk wat zon. ☁️🌥

Vandaag is er bewolking aanwezig waar de zon soms doorheen probeert te komen. Het blijft de hele dag droog met temperaturen die vanmiddag schommelen rond een graad of 8. De zuidwestenwind neemt toe naar matig tot aan zee soms vrij krachtig, windkracht 5.

Vanavond is het grotendeels bewolkt maar wel droog. Tijdens de nacht gaat het vanuit het noordwesten overal enige tijd regen. Later in de nacht wordt het vanuit het noordwesten ook weer droog. Onder de bewolking daalt de temperatuur niet verder dan een graad of 6 en de zuidwestenwind draait naar het noordwesten en waait matig boven land tot vrij krachtig aan zee.

Morgen ziet het weer er totaal anders uit dan op woensdag en is er veel zonneschijn en blijft het overal droog. Het is een mooie dag voor een wandeling of een fietstocht zonder dat je de paraplu hoeft mee te nemen. De middagtemperatuur komt uit op 8 of 9 graden en de noordwestenwind is meest matig van kracht.

VOORUITZICHTEN:

Na donderdag is er weer veel bewolking aanwezig met in het weekend plaatselijk wat lichte regen. De temperaturen doen weer een stapje omhoog en liggen in het weekend tussen de 11 en 12 graden. De winter is voorlopig ver weg.

GEMIDDELDE ROTTERDAM AIRPORT:

Tussen 1 en 10 februari bedraagt de gemiddelde maximumtemperatuur 6,6 graden en de minimumtemperatuur 1,0 graden. Er valt gemiddeld 25,2 mm neerslag.

[daklekkage103]

De Daklekkage van Kapotte Service: Een Doorn in het Oog

We hebben allemaal wel eens te maken gehad met slechte service. Of het nu gaat om een defect apparaat, een teleurstellende klantenservice of een vertraagde levering, het kan behoorlijk frustrerend zijn. In dit blogartikel willen we echter een specifieke vorm van kapotte service onder de loep nemen: de daklekkage van de klantenservice. Net zoals een lekkend dak ongewenste schade kan veroorzaken, kan een gebrekkige klantenservice ernstige gevolgen hebben voor zowel consumenten als bedrijven.

Het Toetsenbord van Kapotte Service: Daklekkage

Stel je voor: je hebt zojuist een nieuw toetsenbord gekocht. Je bent enthousiast om het uit te proberen en je productiviteit naar een hoger niveau te tillen. Maar zodra je begint te typen, merk je al snel dat er iets mis is. En ja hoor, je hebt te maken met een daklekkage van kapotte service.

De eerste druppel: Onbetrouwbare responsiviteit

Je probeert contact op te nemen met de klantenservice om je probleem te melden. Helaas duurt het een eeuwigheid voordat je een reactie ontvangt. Je stuurt meerdere e-mails en belt herhaaldelijk, maar er lijkt geen haast te zijn om jouw zaak op te lossen. Je bent achtergelaten in de regen zonder paraplu, wachtend op hulp die maar niet komt.

De stroom begint: Onbevredigende oplossingen

Eindelijk ontvang je een reactie van de klantenservice. Maar tot je grote teleurstelling bieden ze alleen oppervlakkige oplossingen aan die het probleem niet echt aanpakken. Ze lijken geen moeite te doen om de oorzaak van het probleem te begrijpen of je daadwerkelijk te helpen. Dit voelt als het plakken van een stukje tape op een lekkend dak - het probleem wordt alleen maar erger.

Het lek verspreidt zich: Gebrek aan communicatie

Nu begint de daklekkage van kapotte service andere aspecten van je leven te beïnvloeden. Je probeert andere kanalen te vinden om je klacht kenbaar te maken, maar je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. De klantenservice geeft vage antwoorden, schuift de verantwoordelijkheid af of laat je helemaal in het duister tasten. Je voelt je in de steek gelaten en gefrustreerd.

Contact us Address: Kraijenhoffstraat 137 A, 1018 RG Amsterdam, Netherlands Phone: +31 6 49008139 Email: info@dakspecialist-benelux.nl Map: https://goo.gl/maps/We9mdwT6cyGUDx1h6

[iemandzoalsik]

Bliksems - door Gezinus

Het is nu al weer ruim een jaar geleden dat de wereld, waarschijnlijk als gevolg van de veranderende klimaatomstandigheden werd getroffen door de zogenaamde bliksemcrisis. Een bliksempandemie. Alleen al in Nederland duizenden blikseminslagen per dag. Zelfs bij heldere hemel. Waarbij het vreemde, het onverklaarbare was dat relatief veel mensen werden getroffen, aanvankelijk honderden per dag. Ook gebouwen, bomen, een enkele koe, maar vooral mensen. Het duurde even voordat men het goed in de gaten kreeg, maar vooral lange mensen werden het slachtoffer. Kinderen vrijwel niet en ook mensen beneden de 1,60 liepen veel minder risico, maar mensen boven de 1,90 behoorden tot de zeer kwetsbare, risicovolle groep. Ze durfden nauwelijks hun huis meer uit en dat werd ze ook ten stelligste afgeraden. Gelukkig nam in de loop van de tijd de frequentie van de blikseminslagen langzaam af. Na een bijna volledige lockdown (iedereen de hele dag binnen blijven, ook ’s nachts, juist dan waren er de meest verraderlijke schichten) durfden sommige mensen, vooral het kortere deel van de bevolking weer naar buiten. Als het tenminste niet regende. De meesten met een antistatische paraplu, rubberen zolen en isolerende handschoenen. Kinderen mochten weer vrij buiten spelen als ze tenminste niet op hoge speeltoestellen of in bomen zouden klimmen. Gelukkig konden veel bijeenkomsten binnen zoals concerten, theatervoorstellingen gewoon doorgaan, weliswaar met veel minder publiek omdat veel mensen nog niet durfden te komen, maar alle buitenmanifestaties (sportwedstrijden, festivals, carnaval, koningsdag, etc.) bleven nog lang taboe. Omdat eigenlijk geen enkele beschermende maatregel effectief leek te zijn gingen mensen allerlei dingen bedenken. Paraplu’s met aluminiumfolie bedekt, insmeren met zogenaamde isolerende gel, vijf centimeter dikke zolen, en wat al niet. Alles zonder veel bewijs voor de effectiviteit. Toen duidelijk werd dat voornamelijk zeer lange mensen werden getroffen kwam er een brede discussie op gang om alle maatschappelijke activiteiten maar weer zoveel mogelijk te normaliseren. Lange mensen moesten maar binnen blijven, de rest kon weer naar buiten. Er zou dan nog wel hier en daar een slachtoffer vallen, dat was onvermijdelijke collateral damage. De actiegroep 190+ protesteerde hier hevig tegen. Waarom moesten 190-plussers van het normale maatschappelijke verkeer worden uitgesloten? Een compromis werd bereikt. Iedereen boven de 1,90 kreeg een uitkering, zonder voorwaarden vooraf. En korting op taxivervoer. Later werd dit, om economische redenen beperkt tot 200-plussers. Intussen werden veel gebieden in de buitenlucht, zoals winkelcentra, busstations en parkeerplaatsen van beschermende daken voorzien. Een profijtelijke business voor bouwfirma’s. Het onderzoek naar de oorzaak van de bliksempandemie draaide intussen op volle toeren. Zowel naar de meteorologische oorzaak als naar het fenomeen dat vooral mensen werden getroffen. Een plausibele theorie was dat het samenhing met een zonnestorm. Maar dit bleek niet waarschijnlijk, er was weliswaar een zonnestorm, maar deze was niet intensiever dan wat veel vaker was opgetreden. Er moest dus nog tenminste een additionele oorzaak zijn. Sommige mensen zochten deze in het 5G netwerk, anderen in de vele satellieten die rond de aarde zweven, weer anderen in de CO2 toename. Geen enkele van deze hypothesen kon met metingen of gegevens aannemelijk worden gemaakt. Nu, ruim een jaar later, is de maatschappij weer grotendeels op gang gekomen. Af en toe valt er nog wel een slachtoffer, maar niet meer dan een 10 à 20 per dag. Meestal 190-plussers die toch niet binnen konden blijven en het risico maar namen. Wetenschappers hebben ook nog geen oorzaak ontdekt van de bijzondere kwetsbaarheid van mensen, laat staan van een bescherming. Er werd wel iets ontwikkeld wat redelijk effectief lijkt te zijn, een helm die microgolven uitzendt. Vrijwel alle lange mensen lopen er nu mee. Wel lastig af en toe, je moet zo’n ding steeds opladen en het is geen gezicht. De dapperste lange mensen mijden ze inmiddels en accepteren het risico dat ze lopen. Ze blijven helaas de meest kwetsbare groep. Natuurlijk is het bliksemrisico niet het enige risico dat een mens loopt, we moeten de pakweg vijftien bliksemslachtoffers per dag wel het in perspectief zien van andere doodsoorzaken. Kanker, hartfalen, long- en hersenaandoeningen en nog veel ander ziekten maken veel meer slachtoffers. Toch bekijkt men bliksem als doodsoorzaak nog wel als iets bijzonders, als iets onnatuurlijks. En er heeft zich ook een hele bliksemindustrie ontwikkeld. Installateurs van bliksemafleiders, bedrijven die overkappingen construeren van kippengaas voor tuinen, parken, parkeerterreinen, winkelstraten, etc. Zoveel investeringen worden niet gedaan voor de preventie van andere doodsoorzaken.

Het lijkt wel of in ieder mensenleven, waar ook ter wereld, tenminste één grote ramp optreedt. Een oorlog, aardbeving, overstroming, vulkaanuitbarsting, tsunami, orkaan, natuurbrand, kernramp, hongersnood, pandemie, uitzichtloze armoede, een dictator van het kaliber Hitler, Stalin, Mao, Pol Pot, Kim Jung Il. Er zijn heel veel verschillende rampen die een mens kunnen overkomen. We kunnen niet kiezen. Maar stel dat we dat wel zouden kunnen. Dat we ergens aan het begin van ons leven zouden mogen, nee moeten kiezen welke ramp ons zou treffen. Of beter nog, stel dat we vlak voor ons vertrek naar de eeuwige jachtvelden zouden moeten kiezen welke ramp onze kleinkinderen zouden moeten ondergaan. Er even van uitgaand dat de kans op overleven in alle gevallen even groot zou zijn. Nou? Welke zou u kiezen? Ziet u wel dat een bliksemcrisis niet het allerergste is wat ons kan overkomen?

Gezinus.Wolters@gmail.com / gezinuswolters.blogspot.com / @gezinuswolters

[offtoljubljana]

91. Nog meer versoepelingen

10/05/2020

Fijne Moederdag! Pa belde mij om 8:30 om mee te doen met het Moederdag ontbijt, maar natuurlijk sliep ik nog.

Er is niet echt veel gebeurd, dus ik ga ervan uit dat ik dit pas morgen post, maar ik heb eindelijk Sophia’s bananenpannenkoekenrecept gekregen. Zij gebruikt helemaal geen eieren!

Dit zijn Sophia’s pannenkoeken, btw:

Dat zijn geen omeletten. Sophia doet er haver bij, vandaar die stukjes. Zij gebruikt dus banaan, suiker, melk, haver en bloem.

Geen ei!

Misschien ga ik dit ook proberen. En ja, dat was het enige nieuwswaardige van de dag. Ik bedoel, verder heb ik alleen Animal Crossing gespeeld en een verslag geschreven voor MC. Toen kwam ik erachter dat ik nog nooit een semiotiek analyse heb geschreven, dus ik heb geen idee hoe ik de analyse ga doen. Ach, de theorie is tenminste grotendeels af. En ja, toen ook even videobellen met thuis (jaloers op Lulu wegens de zalmmoten).

Eh. Nu ga ik me verkleden als een appel. Op Animal Crossing. Ik kan me niet verkleden als een appel in het echt.

***

11/05/2020

Ten eerste, mijn appel kostuum was niet zo cool als gehoopt. Ik zag er beter uit als een sinaasappel en dat is jammer, want ik houd niet van sinaasappels. Dit is een zeer serieuze game.

Verder begint de week dus goed, want het ziet er naar uit dat ik goede stonks krijg deze week.

Oké, genoeg Animal Crossing voor nu.

Ik werd weer eens mega laat wakker, want om 2:30 of zo begonnen mensen op Discord te praten over glee en je weet wat ik altijd zeg: “I can’t shut the fuck up about glee”. Het ging ook nog eens over seizoen 6! Ik ken amper mensen die ook nog seizoen 6 hebben gekeken (begrijpelijk, tbh)!

“Mason has two hands”. Yup, yup, he does.

Anyway.

Vandaag gaan in Nederland de eerste basisschoolkinderen weer naar school. Ik vraag me af of Bram één van die kinderen is, aangezien er natuurlijk geen volle klassen komen. In Slovenië gaan basisscholen volgende week pas open. Ik had recent geschreven dat er geen datum van heropening was, maar ik had het fout.

Nu we het toch over scholen enz. hebben: ik heb geen idee wat ik moet verwachten van volgend academisch schooljaar op de RU. De Universiteit van Leiden had een tijd geleden gezegd dat er verwacht wordt dat er geen fysiek les wordt gegeven t/m februari 2021! De RU is zeker gesloten voor de rest van dit academisch jaar, maar wat ze volgend jaar gaan doen is onzeker.

De overkoepelende vereniging van universiteiten of whatever kwam met een nieuwe richtlijn om zoveel mogelijk duidelijkheid te scheppen: “Wat op de campus kan, op de campus. Wat niet op de campus kan, niet op de campus.”

Ja. Dat noem ik niet echt “duidelijkheid”.

Oh, wacht het is: “Op campus, als het kan. Online, omdat het kan.” 

Nog steeds niet echt duidelijker. RU, wat is de operationalisatie van de uitspraak “als het kan”? Welke aspecten worden meegenomen om een valide onderbouwing te creëren voor die niet-bekende operationalisatie? Wat is de operationalisatie van de RU vergeleken met de operationalisatie van andere universiteiten om zo het begrip van betrouwbaarheid te waarborgen? Waar is de transpiratie tijdens de creatie van een nodige operationalisatie? Maar waar is die operationalisatie? Geef me een gedetailleerde, onderbouwde definiëring!

... ik snap nog steeds niet waarom ik Methoden A nooit heb gehaald anYWAY.

Ik wil gewoon weer chillen in mijn hutje in Nijmegen als ik terug ben in Nederland. 

Terug naar Slovenië. Het regent hier en morgen is er nog meer regen en 12 graden. Daarna gaan we weer naar de 22 graden, dus hoera, logica. Ik moest nodig boodschappen doen, dus ik ging in de regen naar de Spar. Ik wist dat ik ooit hier een paraplu had gekocht en ik vond dat ding in mijn obag. Ik was helemaal vergeten dat die dingen bestonden, want ik heb mijn obags in mijn kledingkast gehangen, aangezien ik ze niet echt kon gebruiken.

In de tuin maakte ik deze foto:

Oh, ik zie nu dat de bloemen niet al te scherp zijn. AnYWAY, gisteren tijdens het videobellen probeerde ik deze bloemen aan pap te laten zien, maar vanaf het raam in Barbara’s kamer op de vierde verdieping, zie je het niet goed. Shocking. Hier zijn de bloemen in bloei.  Voorheen waren het allemaal grote knoppen.

Toen liep ik verder naar de Spar en mensen stonden bij de busstations. Eerst dacht ik dat ze aan het schuilen waren, maar toen herinnerde ik me dat het openbaar vervoer vanaf vandaag weer rijdt. Maar 30% van alle ov rijdt, maar ze gaan eerst kijken of er wel vraag is naar ov. 

De Spar is ook versoepeld. Ten eerste was de bewaker niet meer bij de deur. Je kan dus nu gewoon binnen lopen zonder te wachten. Je moet natuurlijk wel nog een masker op en je handen desinfecteren. Ik zag eruit als een idioot, want ik had mijn masker ondersteboven op. Ik kreeg niet veel adem, want normaal is er iets meer ruimte bij de neus. Ik wilde even naar buiten om het om te draaien, maar de automatische deuren gaan alleen open vanaf de andere kant. Yay, suffocation! Maar hey, ik heb het overleefd en nu weet ik dus wat er gebeurd als ik dat ding niet goed op doe.

Ook zijn de mandjes terug. Je bent niet meer verplicht om een winkelkarretje te gebruiken. Ik heb mijn boodschapjes gedaan en toen naar huis. Het terras naast de Spar zat weer goed vol en ik zag een bus! Wow, een bus! De eerste bus die ik in 2 maanden heb gezien. Zoals verwacht zat het niet vol en mensen zaten ver van elkaar af. De buschauffeurs hebben nu ook allemaal zo’n plexiglas bescherming. Als dat niet mogelijk is, dan moeten de passagiers achterin instappen.

Als je me 3 maanden geleden had verteld dat ik zo’n reactie zou krijgen door een bus had ik gelachen. Maar ja, 3 maanden geleden lachten mensen meer over Corona. Grotendeels wegens racistische grappen.

... let’s not go there.

Ik kwam thuis en bla, bla, bla, ik heb perensap gekocht in een fancy glazen fles, want er waren geen goedkope pakken perensap. Er zijn zoveel fruitsappen, maar geen peer. Een schande!

Dan maar een duurdere glazen fles. Treat yoself. Ik wilde gewoon perensap.

En toen ik las het nieuws. Blijkbaar gaat het grote Ljubljana Castle ook weer open.

Ik ben er nog niet geweest, want ik ging ervan uit dat ik dat zou doen in april met pa, ma en Lu. En ja, dat ging niet door en het kasteel was natuurlijk ook dicht. Nu is het weer open, maar de kabelbaan is nog steeds gesloten, dus je moet naar boven lopen. 

Met andere woorden, voorlopig ga ik het kasteel niet bezoeken. Alhoewel, kabelbanen heb ik ook altijd vreselijk gevonden. Je kan natuurlijk ook naar boven rijden op een fiets (why...) of auto (heb ik niet).

En zo gaat Slovenië steeds meer open. Binnenlands. De grenzen blijven nu nog dicht, maar er beginnen ook al uitzonderingen te komen op quarantaineplicht. Slovenen die land en eigendommen in Kroatië hebben en Kroaten die land en eigendommen in Slovenië hebben, kunnen nu de grens over zonder de 2 weken verplichte quarantaine.

Dus dat is de stand van zaken hier. Ik ga nu eventjes literatuur lezen (oh joy) en dadelijk GLINT. 

Je weet inmiddels hoe ik deze blogposts soms afsluit:

[hildeshongarije]

Nieuwe tuinhulpen?

Zondag 2 juni 2019

We werken dit weekend met personeel …hahaha!  Sylvia en Gilles zijn donderdag in de late namiddag aangekomen … met nat en koud weer. We moesten zelfs de kachels aan maken om het een beetje aangenaam te kunnen maken.   Maar er hing beterschap in de lucht.

En ja hoor … vrijdag was het droog en probeerde de zon zelfs af en toe haar snoet te tonen.  Luc probeerde de moestuin … maar om bij de sla te geraken, had hij al plateauzolen.  Dus daar een beetje ‘landleven’ opdoen, was onbegonnen werk.  Gelukkig valt er in onze tuin wel meer te doen om groene vingers te kweken.  Na de middag was de bodem droog genoeg om ons aan het kersen plukken te wagen.

Heel handig dat Sylvia een maatje langer is dan ik … zo kunnen we op twee niveaus plukken.  Met ons yoghurtemmertje aan de arm, gaat het in sneltempo vooruit.  Waar we niet meer bij kunnen, wordt een hark als gereedschap ingezet.  Neen, niet om de kersen te harken, maar wel om de soepele takken naar omlaag te buigen.  We vormen een goed team : ik trek de takken naar beneden en Sylvia plukt alles waar ze nu weer bij kan!

Luc wil per sé nog een étage hoger geraken en gebruikt het trapladdertje.  Maar – zoals we reeds voorspelden – is de bodem nog niet genoeg opgedroogd en uitgehard.  De poten van het trapladdertje zakken weg en Luc maakt een (zeer elegante) sliding. Eerst lijkt het zonder erg, maar later op de avond blijkt hij toch zijn rug bezeerd te hebben.

De kersen worden meteen gesorteerd en schoongemaakt.  De ‘A-klasse’ houden we apart om gewoon van te smullen, de rest zal kersenmoes worden zodat we ook in de winter onze yoghurt kunnen opvrolijken!

Daarna is het gras voldoende gedroogd voor een maaibeurt.  Door de overvloedige regenval, kon dat nog niet eerder gebeuren en bleef het maar groeien.  En je weet … “als het gras twee kontjes hoog i”" … Onze interim-tuinhulpen krijgen eerst een beetje rijles en mogen zich dan uitleven op de zitmaaier.  

Hun hulp komt erg gelegen, want Luc krijgt steeds meer rugpijn, en het schokken en daveren op de maaier, doet helemaal geen deugd.

Zaterdag waren we uitgenodigd door onze goede vrienden in Ibafa om het dorpsfeest mee te vieren. Zoals altijd hangt daar een erg gezellige en gemoedelijke sfeer.  ’s Middags mogen we mee genieten van de verschillende soorten pörkölt en babgulyas op het binnenplein van het pijpenmuseum.  Voor de pijprookwedstrijd komen bussen deelnemers van verschillende uighoeken van Hongarije, maar ook van Kroatië en Servië!  Ibafa staat op de kaart hoor!  Op het voetbalterrein staan verschillende kinderspelen opgesteld: draaimolens, kegelspel en andere volksspelen.

In de tent, waar later op de avond het bal doorgaat, konden we een optreden van een dameskoortje smaken. Het senioren-dameskoor begon met rustige liedjes en kwam nadien helemaal op dreef met op-tempo-liedjes.

De zangboekjes vlogen aan de kant en … ja hoor … ze begonnen zowaar ook te dansen.  Seniorendans saai?  Vergeet het … wat een enthousiasme!  “Ma, ma, ma, mama ma mia ma ….”  De hele tent zong mee en klapte in de handen!

Vandaag bezochten we de markt in Pécs.  De paraplu’s mee, want er waren dreigende wolken te zien.  Maar het bleef droog.  Een wonder geschiedde volgens Gilles … de rommelmarkt leverde geen enkele aankoop op!  Maar we kregen wel honger en vooral dorst van het rondslenteren.  De oplossing was nabij … restaurant Piroska ofwel de Rode Kruiwagen kon ons echt bekoren.  Heel mooi interieur, terras, prachtig aangelegd tuintje rondom de parking ….

Het eten zelf was ook superlekker.  We hebben allemaal genoten van het tafelen en het gezelschap!  Dank je wel Sylvia en Gilles … de catering was super!

Daarna wilden we graag nog een beetje cultuur snuiven.  Dus werd het eiermuseum met een bezoekje vereerd.  Het is piepklein … juist één kamertje … maar het staat bomvol prachtig beschilderde, gesculpteerde en versierde eieren.  Van winterkoninkje tot struisvogel … van verschillende landen en in diverse cultuurstijlen … kasten vol!  

Foto’s nemen was niet toegestaan, maar Luc kon het weer niet laten en klikte toch enkele keren vanachter de catalogus …

Vanavond is het alweer de laatste avond.  Wanneer het leuk is, gaan de dagen veel te vlug voorbij.  Maar goed … binnenkort ligt de kalender voor volgend jaar weer klaar om in te vullen …

[rcvandenboogaard]

Er zijn ook slimme Amerikanen

Met afgrijzen zijn we dezer dagen getuige hoe een vulgaire, domme Moskou-knecht die nooit een boek leest, de bijl zet in het Westers bondgenootschap - daarbij, naar te vrezen valt, de vrijheid en vrede in Europa op het spel zettend. Om mijzelf enigszins af te leiden van dit gruwelijk schouwspel, heb ik een biografie gelezen van een slimme Amerikaanse diplomaat die - helaas vergeefs - tijdens het interbellum 1918-1939 pleitte voor een meer actieve rol van de Verenigde Staten in Europa, daar anders een hernieuwde grote Europese oorlog onvermijdelijk zou zijn. Daarin kreeg hij - wederom helaas - gelijk: als de XXste eeuw iets duidelijk heeft gemaakt, is het het onvermogen van de Europese staten om zonder de beschermende paraplu van de VS duurzaam en vredig samen te werken. Met een Amerikaanse president die nu niet alleen die paraplu weghaalt, maar ook nog eens binnen Europa tegenstellingen aanwakkert en heult met de dreigende anti-democratie in het Oosten, gaan we nog wat beleven - ik ben daarvan overtuigd. 

De diplomaat in kwestie heet William C. Bullitt (1891-1967), die de eerste Amerikaanse ambassadeur in de Sovjet-Unie was, van 1933 tot 1936. De verhalen over die periode zijn verreweg de smakelijkste in de aardige biografie die de Amerikaanse historicus Alexander Etkind wijdt aan Bullitt, Roads not taken. In de riante adelijke villa in het centrum van Moskou die Spaso House genoemd wordt - en die nog altijd de residentie is van de Amerikaanse ambassadeur in Moskou - blijkt zich menig pikant feest te hebben afgespeeld. Aan de eerste generatie Amerikaanse diplomaten in Moskou die Bullitt om zich verzamelde - waaronder latere beroemdheden als George Kennan en Charles Bohlen - was enig gevoel voor grandeur niet vreemd. En gevoel voor seks ook niet - er waren tal van romantische betrekkingen met de lokale bevolking van beiderlei kunne. Het schijnt dat Michail Boelgakov, die in Spaso House regelmatig te gast was, sommige feesten en ook de persoon van Bullitt heeft verwerkt in zijn De meester en Margarita. Ook de jonge, volstrekt niet preutse danseressen van het Bolshoi-theater waren regelmatig op de ambassade te vinden - dat zij hun bevindingen, seksueel en anderszins, doorbriefden naar de geheime dienst kon Bullitt en de zijnen kennelijk niet zo heel veel schelen.

De benoeming van Bullitt in 1932 betekende diens terugkeer in de diplomatieke dienst, die deze journalist en schrijver, en telg van een welvarend geslacht uit Philadelphia, in 1919 demonstratief had verlaten uit onvrede met de politiek van Woodrow Wilson en Versailles-vredesverdrag dat, naar Bullitt terecht veronderstelde, de basis legde voor een nieuwe Europese oorlog. Van een mede door de Amerikanen gegarandeerde, eerlijke vrede en een nieuw begin was weinig terecht gekomen. Het Amerikaanse Congres zorgde er voor dat de VS zelfs geen lid werden van de Volkenbond. Bullitt nam dat alles Wilson persoonlijk kwalijk. 

Zijn eigen diplomatieke inbreng was trouwens ook terzijde geschoven. Dat is een van de merkwaardigste verhalen in dit boek. Bullitt had, naar het schijnt, in 1919 met Lenin in eigen persoon een akkoord gesloten waarbij de Bosjewiki beloofden hun gebiedsaanspraken tot een deel van Europees Rusland rondom Moskou te beperken. Gebieden die op dat moment in handen waren van de Witten, of buitenlandse interventiemachten, zouden dat tot nader order blijven. Gebieden als de Oeral, de Baltische landen of zelfs heel Siberië werden dan onafhankelijke staten. Enig ongeloof aan de mate waarin Lenin in de zijnen zich zouden hebben gehouden aan deze afspraken, lijkt hier wel op zijn plaats. Maar zoals biograaf Etkind terecht opmerkt: de geschiedenis zou anders zijn verlopen wanneer dit akkoord door Wilson zou zijn overgenomen. En vreselijker dan de Russische geschiedenis daarna in werkelijkheid is verlopen, lijkt nauwelijks denkbaar.

Bullitt was kind aan huis in het Kremlin in de eerste jaren na 1917. Hij was, net als andere Amerikanen, sterk gefascineerd door de Russische revolutie, om niet te zeggen dat hij deze sterk bewonderde. Net als zijn vriend John Reed, de in 1920 overleden en aan de Kremlin-muur begraven schrijver van de bestseller Ten days that shook the world, had hij de neiging in de Russische revolutie een onderneming te zien die geestverwant was aan het beeld dat progressieve Amerikanen in die tijd van hun eigen land hadden - iets met een fris begin, geen genade voor heilige huisjes, een massacultuur, een alternatief voor het oude Europa.

Deze gedachte koesterde Bullitt nog steeds enigszins toen hij, nadat hij min of meer bevriend was met president Franklin D. Roosevelt, in 1932 terugkeerde in de diplomatieke dienst. De tussenliggende jaren had hij onder andere besteed aan het schrijven van een roman, It’s not done uit 1925, en een buitengewoon ongelukkig huwelijk met de weduwe van John Reed, de feministe Louise Bryant (trouw nooit met de weduwe van een vriend). Ook legde hij contact met Sigmund Freud, met wie hij zelfs een overigens pas in 1966 verschenen psycho-analytisch boek over Woodrow Wilson schreef.

In 1932 al was de sfeer in Moskou voor een intelligent man als Bullitt bepaald verstikkend. En dat werd na de moord op Kirov in 1934 nog erger. Angst regeerde onder Stalin. De gasten op al die leuke feestjes op de ambassade leefden met de wetenschap dat ze elk moment konden worden gearresteerd, om vervolgens te worden gemarteld, tot het kamp veroordeeld of geëxecuteerd. In de meeste gevallen is dat ook gebeurd. Van de Russen met wie Bullitt in Moskou contact had, hebben maar weinigen de jaren dertig overleefd. Wel Boelgakov, merkwaardigerwijze. Bullitt werd ruw gewekt uit zijn dromen over Rusland als een progressieve factor in de wereld. Net als zijn collega-diplomaten leerden ze de Sovjet-Unie van Stalin zien als een wrede autocratie, die de vergelijking met Hitler-Duitsland alleszins kon doorstaan. De visie beviel Roosevelt maar weinig: hij hield liever vast aan het Stalinistische Rusland als een van de voorbeelden voor zijn New Deal. 

In 1936 werd Bullitt overgeplaatst naar Parijs, waar hij  vriendschap sloot met premier Léon Blum en Jean Monnet, de latere grondlegger van het Verenigd Europa. Het schijnt dat Roosevelt in die tijd zijn belangstelling voor de uitvoerige diplomatiek-strategische inzichten die Bullitt hem per brief deed toekomen, al ruimschoots was verloren. In 1938 was Bullitt een van de voornaamste organisatoren van de geslaagde, veel geld kostende bevrijding van Freud uit Nazi-Wenen. In 1940 weigerde hij als Amerikaanse ambassadeur de Franse regering van Pétain te volgen naar Vichy - hij bleef tot 1941 in de Amerikaanse ambassade (destijds aan het Place de la Concorde). Zijn hoop op een belangrijke regeringspost in de VS werd niet bewaarheid. Hij nam toen dienst in de vrije Franse troepen, aan de kant van De Gaulle dus, en had enige tijd de dubbele nationaliteit. 

Bullitts daadwerkelijke invloed is, al met al, gering geweest. Toch lees je de biografie met plezier. Nooit geweten bijvoorbeeld, dat de communistenjager senator Joe McCarthy het in de jaren vijftig met name ook voorzien had op veronderstelde ‘homoseksuele netwerken’ binnen het Amerikaanse overheidsapparaat - iets waarbij Bullitts Moskouse jaren soms ter sprake kamen. Bullitts gedachte aan een VS die in Europa actief een constructieve en pacificerende rol speelden, werd - zonder dat Bullitt daarbij een rol van betekenis speelde - na 1945 werkelijkheid, met de Marshall-hulp, de Navo, de Amerikaanse steun aan de Europese eenwording. Dat heeft ons, Europeanen, of meer in het bijzonder West-Europeanen, bijna driekwart eeuw vrede, stabiliteit en voortdurend groeiende welvaart opgeleverd.

Deze periode, die ongeveer samen valt met mijn leven, lijkt nu tot een eind te komen. Pech voor een volgende generatie, die de kans loopt op crises en oorlogen, die zij zich als kinderen van een stabiele wereld vermoedelijk nauwelijks kunnen voorstellen. Roads not taken laat in ieder geval zien dat er gelukkig nog verstandiger en interessanter Amerikanen bestaan dan de oranjeharige sloper die nu het Witte Huis heeft betrokken. Of er na het wegvallen van de Amerikaanse beschermende hand ook een ander Europa bestaat dan dat welke de wereld in de XXste eeuw twee keer over de rand van de afgrond heeft geduwd, zullen we zien. 

Alexander Etkind: Roads not taken. An intellectual biography of William C. Bullitt. University of Pittsburgh Press, 2017. 

Afbeelding boven: Op 5 juni 1938 verwelkomt Bullitt (rechts) op een station in Parijs Sigmund Freud, wiens bevrijding uit de Weense Nazi-klauwen hij heeft georganiseerd, ook financieel. Links van Freud de eveneens bij deze onderneming betrokken Marie Bonaparte. Onder: Bullit als ambassadeur in Parijs in 1938. En Bullit met twee duel-pistolen die hebben toebehoord aan George Washington, die ze ze ten geschenke had gegeven aan de Markies Delafayette, een van de vroegste Franse medestanders van de Amerikaanse revolutie. Bullitt kreeg ze op zijn beurt in 1941 in Parijs ten geschenke van een onbekende, als dank voor zijn standvastigheid als ambassadeur in Parijs. 

[leonievdhaak]

TŌKAIDŌ FKT

‘Wat een bloedeind’ weet ik er nog uit te kramen terwijl ik tegen de leuning van de Sanjō Ohashi brug in Kyōto uithijg. Onder de brug, langs de oevers van de Kamo rivier, klinkt muziek van meegebrachte gitaartjes en zitten groepjes mensen heerlijk te recreëren op een kleedje in de zon. De zon, die schitterde van afwezigheid op veel momenten tijdens de afgelopen 532km. Maar nu ik hier sta is ‘ie er eindelijk in z’n volle glorie. Ohw de ironie……

Toen ik in 2018 de Nakasendō (563km) voltooide als FKT (Fastest Known Time) had ik nog geen idee dat die route onderdeel uitmaakte van de beroemde Gokaidō, oftewel de 5 routes die in de Edo periode de meest belangrijke plekken in Japan met elkaar verbonden. Maar terwijl ik aan het rondneuzen was op zoek naar iets te lopen in een jaar waarin zo’n beetje alle wedstrijden gecancelled worden kwam ik er dus achter dat naast de Nakasendō, ook de Tōkaidō de steden Tōkyō en Kyōto met elkaar verbindt. Dit keer niet via de bergen van Nagano, maar via de kust. En dat betekent: meer asfalt, minder natuur. U begrijpt, ik was snel enthousiast.

Ik vond een aantal verschillende versies van de route tijdens m’n voorbereidende werkzaamheden en zag dat vroeger, in de Edo periode, men de boot nam vlak voor Nagoya om aan de overkant te komen. Aangezien ik lopen doorgaans leuker vind dan varen besloot ik echter ook dat stuk lopend te overbruggen. Meer kilometers weliswaar, maar anders zou ik toch een beetje het idee hebben dat ik aan het smokkelen was. Kleine spoiler alert: toen ik eenmaal door het industriële niemandsland deze omweg aflegde heb ik die keuze wel een paar keer vervloekt.

Maar laten we terug gaan naar waar alle wegen van de Gokaidō uiteindelijk heen leiden: Nihonbashi in Tōkyō. Aangezien we na m’n loopje een vakantie hadden gepland in het Zuid-Westen van Japan besloot ik dit keer vanaf Tōkyō naar Kyōto te lopen in plaats van andersom. Scheelt weer een kaartje voor de shinkansen. De start had ik al lang vantevoren gepland op 29 April om 5 uur ‘s ochtends. Omdat dat nu eenmaal de eerste dag van een vakantieweek is hier. En ons bin zûnig op de vakantiedagen heh?!

Naarmate de dag van de start dichterbij kwam leek het weer slechter en slechter te worden. Een verdwaalde tyfoon die boven de oceaan was blijven hangen zorgde voor een hele reeks aan hysterische weersvoorspellingen achter elkaar. Heel even heb ik getwijfeld om de start uit te stellen, maar ik besloot het er toch op te wagen en dus stond ik om 4:55 klaar op de brug. Klaar voor……ja voor wat eigenlijk? Het mooie aan dat lange lopen vind ik nou juist dat je voorbereid moet zijn op alles, maar uiteindelijk weinig gaat zoals je gepland had. Dus je kan wel bedenken dat je een X aantal kilometers per dag gaat lopen maar je moet nog maar zien of dat lukt. Of dat je dus lekker veel korte broeken en t-shirtjes in je tas hebt zitten terwijl je beter had kunnen investeren in een goede paraplu en een paar lieslaarzen om door de stromende regen te waden. Want regenen deed het die eerste dag.

Van heel zachtjes bij de start, tot net wat harder tijdens de lunch, tot een wolkbreuk tijdens het avondeten en een heuse déluge als toetje. Zo eentje waarbij je geen hand meer voor ogen ziet aangezien je met een headlight loopt waar al die druppels dus keihard tegenaan kletteren en je lichtbundel transformeren tot een soort psychedelische lasershow. Maar het was dag 1, dus van plannen aanpassen wilde ik niks horen. En dus liep ik door totdat ik een acceptabel aantal kilometers had (128.7km) en de hoogste berg (helemaal vlak is de Tōkaidō helaas niet) achter de rug had. Zo, 1-0 voor mij!

We hadden dit keer een medium maatje camper gehuurd, een busje met een achterkant die je kunt ombouwen van eethoek naar bed en weer terug. Dus overdag was het m’n rijdende buffet en ‘s nachts m’n mobiele hotel. En dat alles mogelijk gemaakt door chauffeur, cateraar, hotelier en meesterincasseerder van mijn slechte buien: Koen. Op vooraf afgesproken punten – de man had uiteraard weer een excelletje gemaakt met alle parkeerplaatsen, supermarktjes, fotomomentjes – zag ik hem. Meestal maar voor heel even (Nee ik hoef niks…) en soms voor wat langer (Ik wil niet meer naar buiten. Buiten is boos op mij!) Maar zonder hem zou het toch een stuk minder aangenaam zijn. En dus rolde ik het mobiele hotel weer uit op dag 2 en kon ik een nieuw vakje afstrepen op m’n weer-bingo-kaart: bloedhete zon en keiharde wind. Tegen.

Om het feest compleet te maken loop ik vandaag ook als een stijve Harry, met name door m’n achillespezen die omstebeurten een dikke middelvinger naar me opsteken. Zou ik ook doen hoor, als ik m’n achillespees was. Sterker nog, ik was al jaren eerder afgescheurd. Zoek het effe lekker uit met al dat geren joh! Maar ook op dag 2 zit er nog een hoofd op dat blijft herhalen: minder dan 100km is geen optie. En dus loop ik, medium-rare gebakken van de zon en compleet uit m’n vestje geblazen door de wind 100.3km tot net voorbij Fujieda. Lekker puh.

De route is tot nu toe nog niet iets om een lyrische roman over te schrijven. Dat wat ik ervan heb kunnen zien was voornamelijk stoep, stoplicht, vluchtstrook en heel af en toe een leuk straatje waar je even niet hoefde op te letten of je van je sokken werd gereden door een auto of – nog veel gevaarlijker– een moeder met haar kinderen op een elektrische fiets. Een mamachari noemen ze dat hier. Een moordwapen zeg ik je. Maargoed, ik wilde asfalt dus ik krijg asfalt. En dat gaat me op dag 3 eigenlijk bijzonder goed af. Na achilles-gate van gisteren lijkt het vandaag alweer iets meer op lopen en heb ik er zowaar weer lol in. Het rommelt wel al een tijdje boven m’n hoofd en er vallen wat druppels naar beneden. Maar ik heb er – wellicht naïef – vertrouwen in dat het daarbij blijft.

NIET DUS! We kunnen de weer-bingo-kaart er weer bijpakken en op zoek gan naar het vakje ‘what-de-fuck-is-dit-voor-een-hysterische-onweersbui met donkerpaars tot zwarte luchten, blikseminslagen elke 5 seconden en een wolkbreuk waar dag 1 nog een minderwaardigheidscomplex van krijgt.’ Als je dat vakje vindt kun je ‘m bij dezen afstrepen. Gelukkig ren ik net op tijd de FamilyMart in waar Koen geparkeerd stond als de medewerker daar de automatische schuifdeuren deuren barricadeert nadat er een paar liter hemelwater naar binnen hoosde. Het gaat zo hard tekeer buiten dat zelfs de 5 meter terug naar de auto te ver lijken, dus we wachten de onweersbui maar af en kijken welke heerlijke magnetronmaaltijd we zo gaan verorberen (voor de nieuwsgierige lezer: het werd donburi voor mij en tonkatsu voor Koen)

Na een uurtje lijkt het ergste voorbij, zit het eten erin en besluit ik er nog een paar kilometer bij te sprokkelen. Die avond loop ik door een rustige straat met rijstvelden. En in die rijstvelden wonen kikkers. Heel veel kikkers. En als je daar dan langs loopt zorgt dat voor een heel mooie (doch luidruchtige) soundtrack. Gratis en voor niks, geen Spotify Premium voor nodig. Ik loop door tot vlak na een rottig stuk met oude keien. Van die keien die er in de Edo periode al lagen en waarvan ik alleen maar kan hopen dat niet de hele route daaruit bestond want dan begrijp ik werkelijk niet dat iemand het ook maar in z’n hoofd zou halen om de reis te wagen. Nougoed, ik had ze maar mooi achter de rug en had weer 114.9km op de teller.

Ondertussen waren de middelvingers van m’n achillespezen nog iets stelliger geworden en besloot ik ze de mond te snoeren met een paar stukken KT tape. Vakkundig opgeplakt aan de hand van een Youtube tutorial. Er staat ‘extreme’ op de verpakking van de tape en dat verwijst klaarblijkelijk naar de moeite die je moet doen om ‘m later ook weer te verwijderen zonder dat je de eerste paar huidlagen meetrekt (ik was de babyolie vergeten dus het werd ouderwetsch tanden op elkaar en trekken maar) Maar het spulletje zorgde er wel voor dat ik nog steeds vooruit ging. Langzaam en lelijk. Maar ik liep wel.

En over lelijk gesproken: dat stuk waar anderen de boot pakken en waar ik besloot wat extra kilometers te lopen. Nou dat is wel echt het walhalla als je van eindeloos lange, rechte, drukke wegen met bergen grind en afval op de vluchtstrook houdt, af en toe onderbroken door megalomane bruggen waar de wind zo hard waait (nog steeds tegen, elke dag tegen) dat je je pet achterstevoren moet zetten als je niet wil dat ‘ie in het water onder je belandt. En dan precies dáár natuurlijk moeten piesen met geen bosje in zicht (het is opgelost, lang leve de trucker-stop zolang je maar geen smetvrees hebt)

Als je zo lang onderweg bent hou je je bezig met vreemde dingen. Bijvoorbeeld reclameborden. Proberen te ontcijferen wat erop staat om je Japans een beetje op te poetsen. Nou was er geen kennis van de Japanse taal nodig voor het bord dat ik nooit meer zal vergeten: eentje van een love hotel op dit stuk industriële hemel met als meest populaire kamer eentje met een gynaecologenstoel in een kek koeienprintje. Ik bedoel, wat voor soort meisjes willen überhaupt met je mee naar dit hemeltergend lelijke stukje wereld?! En dan ook nog in zo’n stoel gesmeten worden……Ik ben nog steeds bezig om dit een plekje te geven.

Met nul zin om ook maar een stap verder te zetten dan mijn eigen arbitraire 100km-regel vandaag en met twee inmiddels fikkende achillespezen liet ik deze schizofrene wereld van liefde en lelijkheid achter me en wist ik dat ik Koen een paar kilometer verderop zou zien. Ik had inmiddels gierende honger en dacht dat we nog een onigiri in de koelkast hadden liggen. Dat is perfect loopvoer: een rijstbol met vulling naar keuze, ik ben fan van de tonijn versie. Je voelt ‘m al aankomen natuurlijk, die rijstbol lag niet in de koelkast. Ik had ‘m verzonnen. En dat was de schuld van Koen, dat is logisch. Fast forward een paar scheldtirades (ik loop me helemaal de fuckblubber en dan krijg ik niet eens wat te eten) en wie komt daar een paar straten verderop om de hoek zeilen?!  Juist. Met een onigiri tonijn. Vers gehaald bij de konbini, nog lekker koel. Ik heb later dankjewel en sorry gezegd. Echt waar.

Aangezien ik gisteren exact op 100.00km gestopt was met lopen (op een super random plek waar Koen eigenlijk helemaal niet kon komen maar als iets in m’n kop zit…) had ik nog 88.5km te gaan tot de finish. Zoals elke nacht sliep ik ook die laatste nacht beroerd. Niet omdat ik niet moe was, maar omdat elke aanhechting in m’n onderlichaam zo’n zeer deed dat ik letterlijk niet langer dan een paar minuten kon blijven liggen. Ondersteboven, achterstevoren, zitten, staan en dan ineens was het alweer 4 uur en tijd om aan het laatste stukje te beginnen. Aan de ene kant blij dat ik niet meer ‘hoefde’ te liggen en aan de andere kant compleet naar de vaantjes van de bijna 450km die ik al had gelopen. Wat is lopen toch mooi mensen.

Gelukkig zijn de laatste kilometers van de Tōkaidō de mooiste als je van Tōkyō naar Kyōto loopt. Door rustige oude dorpjes, over glooiende heuvels, met lokale oudjes die hun straatje schoon vegen en je nog een gezellige ohayō gozaimasu toewensen. Dat is nog eens wat anders dan die koeienstoelen of onweersbuien die het einde der tijden aankondigen. Nee, de laatste dag daar had ik nou eens niks op aan te merken. Leuke omgeving, prima weertje en rijstbollen op voorraad. En dus sjeesde ik voor mijn gevoel richting Sanjō Ohashi – in realiteit zal het er niet zo soepel uitgezien hebben als het voelde – en stond ik na 108 uur en 39 minuten met een nieuwe FKT op m’n naam in Kyōto. 532km verder dan ik begonnen was.

De douche die volgde in het hotel was de beste die ik ook heb gehad. De koude noodles van de Lawson waren de lekkerste ooit. De KT tape was inderdaad de meest extreme ooit. En jah, nu ik 2 van de 5 routes van de Gokaidō heb gelopen zullen die andere 3 er ook wel aan moeten geloven. Gelukkig zijn die allemaal wat korter en heb ik geen haast. Als ik er zin in heb pak ik gewoon m’n spullen weer in en gaan we weer op avontuur. En heel misschien hoop ik dan wel dat er net iets minder asfalt op die andere 3 routes te vinden is……

[contacthotmail]

Hotmail-ondersteuning: weet hoe u uw Hotmail-account kunt herstellen!

Hotmail is een populaire e-maildienst onder de paraplu van softwaregigant Microsoft. Hotmail is erg populair onder zijn e-mailgebruikers en miljoenen mensen over de hele wereld hebben hun account op Hotmail. Hotmail biedt verbazingwekkende diensten aan zijn gewaardeerde gebruikers, maar soms kan het gebeuren dat vanwege een aantal redenen zoals het hacken van een account of de gebruiker het wachtwoord is vergeten. Er is dus behoefte aan het accountherstel van Hotmail. Neem in een dergelijk scenario contact op met de klantenservice van Hotmail voor de nodige ondersteuning.

Hotmail Helpdesk, zorg ervoor dat er geen klanten ontevreden terugkomen. Hiervoor werken de gecertificeerde technici de klok rond en bieden ze stapsgewijze instructies die prioriteit geven aan de vraag van elke klant. Het gratis telefoonnummer van Hotmail bellen is de meest haalbare optie om snelle en probleemloze oplossingen te krijgen. Het technische team kan u helpen met resultaatgerichte oplossingen op een manier dat gebruikers niet opnieuw met dezelfde situatie geconfronteerd worden.

Bekijk de onderstaande stappen voor het herstellen van Hotmail-accounts

De onderstaande stappen helpen je om je Hotmail-account te herstellen met behulp van beveiligingsvragen:

Open eerst de accountherstelpagina van Hotmail.

Voer vervolgens het e-mailadres in en tik op volgende.

U moet ook de optie "wachtwoord vergeten" kiezen.

Voltooi vervolgens de captcha op het scherm door de tekens in te vullen en op volgende te tikken.

Kies verder de methode voor het opnieuw instellen van het wachtwoord van Hotmail-account. Daar krijgt u de optie voor de beveiligingsvraag te zien om door te gaan.

Met behulp van de bovenstaande stappen kunt u het account van uw Hotmail herstellen. Hotmail Klantenservice, het team is er om u de klok rond te helpen en zal u op elk moment alle vereiste informatie verstrekken. Het ondersteuningsteam bestaat uit technische experts die de gebruikers zonder vertraging bijstaan. U kunt ook de livechat- of e-maildiensten gebruiken om contact op te nemen met de experts. De oplossingen die ze bieden zijn effectief, optimaal en 100 procent bevredigend. Ongeacht het probleem, de efficiënte techneuten nemen actief deel aan de vragen van elke klant.

[himbo161]

alles is altijd anders

toch zijn er dingen die ik altijd doe

is het zwieren op muziek

huilen tijdens kerst

zonder paraplu naar buiten

ook al is het herfst

de ene keer

dan loop ik

en dan weer

sta ik stil

toch ga ik uiteindelijk altijd slapen

en krabbel ik uiteindelijk altijd

weer uit bed

alles is altijd anders

is het zwieren tijdens kerst

zonder huilen naar buiten

ook al is het herfst

[offtoljubljana]

28. Art?

2/03/2020

Geen blogpost gisteren. A missed opportunity for a Next To Normal title. Press F to pay respect. Ik ben een grote fan van deze meme.

Ik heb net een mega zout omelet gegeten. Ik kan niet doseren.

Mijn zouten omelet vs. Caroline’s suiker omelet. Wie zou winnen?

Maar welkom terug op mijn chaotische blog. Pap stuurde me net al een berichtje “Hallo Wekkie. Hoe gaat het met je ?” Ik moet wel elke dag updaten (jk jk). De muziek is nog steeds Team Starkid (TTO’s Independence! is een tongbreker.)

Ach ja, gisteren had ik geen zin om iets te schrijven, dus nu krijg je alles in één keer. Gisteren was ik precies 3 weken in Slovenië. Tijd gaat snel. Toen Barbara en ik op zaterdag naar de obag store gingen, zei Barbara ook dat het nog steeds als een lange vakantie voelt, maar dat dat gevoel binnenkort wel weg zal trekken. Ik moet dadelijk 49 pagina’s literatuur lezen, dus ja, dat zal wel kloppen.

(HMB’s Dynamic Duet is catchy, maar raar.)

Deze week is mega rustig, want ik heb maar twee colleges deze week. Dadelijk heb ik GLINT (Gay and Lesbian Introduction yada yada yada) en B&T (Body and Technology yada yada yada ik ben afkortingen aan het maken, zodat ik het niet altijd helemaal voluit hoef te schrijven) op woensdagavond. Maar oef, volgende week heb ik elke dag colleges van ong. 4 uur en op woensdag heb ik zelfs twee colleges.

Voordat ik verder ga, moet je Barbara’s coole obag zien:

Ze vroeg of ik het in elkaar kon zetten terwijl zij naar de print shop ging en toen ze thuis kwam hoorde ik een “oh wow!” vanaf de gang. Blijkbaar is haar binnenkant alleen een rits met twee zakken.

Ik dacht dat het een trim was, dus toen ik het in elkaar ging zetten, was ik zeer verward, maar nu heeft ze dus nog een extra binnenkant. Barbara had ook meteen foto’s gemaakt en blijkbaar is haar moeder nu ook fan.

(De Apocalyptour versie van Starships The Way I Do. Gelukkig hebben ze Denise vervangen met Jamie voor de live performances.)

Ik heb alle spullen die ik gekocht heb op een rij gezet, maar daar maak ik ook wel een aparte photoset van, want dan kan ik alle 3 foto’s naast elkaar zetten i.p.v. onder elkaar.

(Twisteds Finale (A Thousand And One Nights Reprise) is maar 30 seconden lang, maar het zijn 30 mooie seconden.) (SPACE Tour versie van Starships Status Quo. Ik was vergeten dat ze er een groepsnummer van hadden gemaakt.)

Dit was uiteindelijk ook het resultaat van de tassen. Alsnog, obag moet me aannemen.

(Ik snap ook de hele hype rondom Firebringers The Night Belongs to Snarl ook niet.)

Oké terug naar gisteren. Ik werd weer eens laat wakker, namelijk rond 11:00, want ik had weer eens hoofdpijn in de nacht. Ik werd wakker en de regen was vreselijk. Niemand had zin om iets te doen met dit weer.

Dus ik heb heel veel Lego Harry Potter Year 5 - 7 gespeeld, ook al hing ik vast voor 1 fucking uur op een level. En toen heb ik ook meteen Black Friday gekeken, aangezien dat dus was uitgekomen. Aangezien ik de musical al kende, genoot ik er veel van. Black Friday moet je eerst even verwerken, voordat je het kan waarderen. Dat merkte ik ook aan de reacties online en op mijn Discord.

Dit is gewoon het leven! Een regenachtige dag waar ik binnen zit met mijn games en musicals, terwijl ik koekjes eet en thee drink.

Ik ga jullie het hele gedeelte over Black Friday besparen, want dat heb ik in de vorige blog post al gedaan. Als je de musical wilt zien, dat kan je het 100% gratis op YouTube vinden. Ik ga het niet hier linken, want Black Friday is eigenlijk een deel 2 in een musical trilogie, dus hier is deel 1 The Guy Who Didn’t Like Musicals:

(Apocalyptours Little White Lie medley. Mensen moeten Little White Lie meer waarderen en niet alleen Boy Toy.)

Eigenlijk waren Caroline, Barbara, een vriendin van Barbara van plan om naar musea te gaan. Musea zijn gratis op de eerste zondag van de maand, maar ik voelde me slecht en Caroline was vermoeid van de reis naar Piran op zaterdag. 

Toch besloten Barbara en ik om later iets te gaan doen. We gingen maar het Museum of Modern Art. Barbara ging rond 4 uur al naar de stad om ook naar de kerk te gaan en dan zouden we afspreken bij het museum om 5 uur. Haar vriendin zat nog in München, dus die kon niet komen.

De straat richting het museum zat vol met meerdere kunstgelegenheden. Dit was bijvoorbeeld een andere kunstgallerij:

Dit was de straat en het gebouw helemaal aan de rechterzijde is het operagebouw/ballet gebouw (met de vlaggen):

Ik weet niet wat dit was, maar ik vond het een leuke stijl: 

En toepasselijk, het blokkerige gebouw was het museum:

(Apocalyptour versie van A Very Potter Musical (AVPM) Missing You. Brian H. en Brian R. deden het goed, maar ik ben gewend aan Darren als Harry Potter.)

Eenmaal binnen moest ik nog even wachten op Barbara en er lagen overal paraplu’s. Deze foto had ik gemaakt nadat een groot aantal mensen hun paraplu’s al weg hadden gehaald:

Tijdens het wachten besloot ik ook maar om even te gamen, want ik had wifi van de uni, en...

Woah. Party time.

(Oh, nu is de SPACE Tour versie van The Way I Do. Ik denk dat ik het nu maar even oversla, want ik heb dit nummer net al gehad.) (Aaaah, the meme itself. Firebringers We Got Work To Do.)

Op weg naar het museum werd ik ook gestopt door een man die vroeg of ik geloofde in Jezus Christus. Toen ik nee zei, vroeg hij of ik enige voor van religie had en... nee. En toen kreeg ik dit.

Hij zei dat ik dat nummer kon bellen voor als ik me zou bedenken. Yup, that is going into the trash. Ik heb de foto’s gemaakt, omdat ik het wel hilarisch vond. Arme man moest in de vreselijke regen staan om zieltjes te winnen.

Plus het hele “salvation” en “saving” gedoe klinkt precies hetzelfde als dat in Lulu’s boekje, dus ja, wat is nu de waarheid 😒😒😒?

Na een tijd kwam Barbara binnen en we gingen door het museum. Er waren wel een paar coole dingen, zoals dit schilderij met een klein complementaire kleurencontrast palet.

Ook vond ik deze doodles wel grappig.

Er was ook een ruimte dat over de dood ging en namelijk over concentratiekampen. Daar heb ik geen foto’s van gemaakt, want a) het voelde een beetje respectloos en b) de tekeningen die gemaakt zijn in Dachau zijn overduidelijk niet, uh, mooi in de manier dat je er graag naar kijkt. Het waren allemaal kleine tekeningen met potlood of inkt van rottende mensen en wagens met lijken enz. 

Op een meer positieve noot: er was ook een hele kamer gebaseerd op het constructivisme. Ik weet nog steeds niet wat ik van constructivistische kunst moet denken (is het niet gewoon hoekerige interior design?), maar de kamer was wel cool.

Er waren ook een paar print art stukken, maar daar heb ik geen foto van. Ik heb wel opgeschreven hoe ze heten, dus misschien kan ik ze nog vinden.

(ANI’s The Force (You Got It) is nice.)

Dit was de ene helft van het museum, de andere helft was iets minder. Dat was meer geweid aan experimentele kunst, zoals dit:

De hele tijd speelde speakers het geluid van een hartslag af. Experimentele kunst is deel van moderne kunst en ik weet niet of het nu leuk is of niet. 

(Starships Hideous Creatures is het minst favoriete nummer van 2 van de 3 eigenaren van Starkid.)

Het laat je denken: wat is nu kunst? 

Is een steen met wat pigment nu echt kunst? Zijn wijnglazen met acrylverf kunst? Is gekleurd zand kunst? 

Op een bepaald moment stond er ook gewoon een deur en ik wist niet of dat nu deel van de expositie was of niet. Dit liet me denken aan het bril experiment, waar een museumbezoeker zijn bril op de grond had gezet en ineens ging iedereen het bekijken en foto’s ervan maken, want mensen dachten dat het deel was van de expositie.

Of dat verhaal van een schoonmaker die een kunstwerk had opgeruimd en vernielt, omdat hij dacht dat die krantenknipsels en bananenschillen afval was.

(Firebringers The Night Belongs to Us is GEWELDIG. Wat een mooie Act 1 closing song.)

Bij moderne kunst denk je soms ook: dit kan ik toch ook! 

Kijk maar naar die doodles van die foto hierboven. Zijn die zoveel anders dan de kleine tekeningetjes die ik maak? Er was ook een schildersdoek met druppels verf die in elkaar over waren gelopen. Man, nu voel ik me een stuk minder shit over mijn waterverf die overal heen en weer gaat.

(SPACE Tour versie van A Very Potter Sequel (AVPS) No Way is nu echt goed, want dit hebben ze ook totaal veranderd in een girl group nummer.)

Dus ja, ik liep geregeld rond met een what the fre-sh a-vaco-do gevoel. Hier is mijn ~hot take~: alles kan kunst zijn als er een reden achter zit. Herinner mijn favoriete kunstwerk The Fountain maar. Niet-kunst kan kunst worden door middel van de idee achter kunst. Je kan zelfs zeggen dat die man die zijn bril op de grond legde, ‘performance art’ maakte.

Nou, nu weet ik dat ik mega pretentieus klink en ik weet dat ik in het algemeen de pretentieuze aard van kunst mega kut vind, maar zo zit het in mijn ogen.

De reden dat ik de hele experimentele zijde niets vond was omdat ik totaal geen uitleg kreeg. Ja, dit is zand met pigment. Wow. Geweldig. Ik kan een zak pigment bij de PRO Art halen en ik reis effe met de trein naar Zeeland om die pigment op het strand te dumpen en wow, kunst.

(Firebringers Chron is raar, maar Jamie Burns is de reden dat dit nummer zo goed is. Haar stem is geweldig en ik hoop dat ze terug komt voor een andere show.) (Veel Firebringer vandaag. Nu is het tijd voor Together.)

Uitleg heb je nodig om kunst te begrijpen en zodat kunst je iets kan laten voelen. Dat is de kern. Het is net zoals één van mijn favoriete zinnen uit het boek Eleanor & Park: “Eleanor was right. She never looked nice. She looked like art, and art wasn't supposed to look nice; it was supposed to make you feel something.”

Natuurlijk kan kunst ook gewoon mooi zijn zonder uitleg. In fact, één keer heb ik dat letterlijk geschreven in een kunstopdracht op Bernardinus. 

“Wat vind je van dit kunstwerk?” 

Mijn antwoord: “Mooi. En ik weet dat we dat woord eigenlijk niet mogen gebruiken, maar soms is kunst gewoon mooi.”

Alsnog, kunst pretentie? Yikes.

Maar twee zandzakken zijn niet “gewoon mooi” en dan is het dus fijn om betekenis en uitleg te krijgen.

Dus ja, de rechterzijde van het museum vond ik niets. De twee zijdes waren verbonden door één grote ruimte met de geschiedenis van Sloveense kunst vanaf ca. 1899 t/m 1999. Het leukste vond ik de foto’s van begin 20e eeuw. Zoals ik bij Citizen Kane ook al zei: het is zo raar om te bedenken dat mensen toen ook al leefden, want het klinkt als een totaal andere tijd. Er was een foto van de grote Main Street in het centrum van Ljubljana uit 1916 ofzo en het is zo cool.

(TTO’s When the World’s at Stake (reprise) is zo goed en natuurlijk Joey’s improv!)

Rond 18:00 gingen Barbara en ik wat drinken in het ondergrondse café van het museum.

Barbara kon me helpen met het vertalen van de kaart, want Sloveens en Kroatisch zijn zowat hetzelfde. Ik had een zwarte thee met strawberry creme smaak en het was best goed.

En kijk wat voor een leuk theehoudertje:

Een dino!

(ANI’s One In A Million is dece.)

Oh nee jongens. Het is weer aan het regenen en ik moet dus zo naar college, maar ik wil dus ook nog een paraplu gaan kopen. Blijkbaar gaat het veel regenen.

Oké, dus Barbara en ik waren het met elkaar eens: gelukkig hoefden we niet te betalen voor dit museum. We weten niet wat de eigenlijke prijs geweest zou zijn, maar het feit dat de helft van het museum ons niet aansprak, laat zien dat het waarschijnlijk te veel geweest zou zijn.

Is dat grammaticaal correct?

Eh, whatever.

We bleven in de stad, want we hadden afgesproken om te gaan eten met Kath, Caroline en Anouk van appartement 3. Niet alle restaurants hebben Boni op zondag, maar Kath vond Joe Peña's Cantina y Bar, een Mexicaans restaurant. Het was ook heel mooi binnen, ook al viel ik wel bijna van de trap.

(De Apocalyptour versie van Starships Get Back Up is één van de beste versies.)

We hadden het ook weer over Boni. Voor €4,30 kreeg je een glas water, een kom soep, salade van een buffet en een mega groot hoofdgerecht. 

Ik had een mega grote burrito met spinazie, kip en gesmolten kaas. Verder kreeg ik nog meer salade en een bakje Mexicaanse rijst. Natuurlijk heb ik het meegenomen, dus ik heb vanavond weer avondeten. Ik kan ook weer Boni gaan eten, want ik ben deze avond in het centrum vanwege mijn les. Ik zie wel. Holy shirtballs, ik heb deze mogelijkheid.

Fuck deze playlist. Ik ga Black Friday luisteren. Geen liveblog/music rec, want ik ken het nog niet goed genoeg. 

Dus dat was gisteren. 

Vandaag heb ik nog niet veel gedaan, maar de dag is nog niet voorbij. Ik heb de main game van Lego Harry Potter Year 5 - 7 uitgespeeld, dus nu begint het leuke deel: collecting!

Verder heb ik de laatste Doctor Who aflevering gekeken en yup, ze hebben alweer de hele geschiedenis van de Doctor herschreven. Shocking. De aflevering heeft niet eens alles opgelost, dus hoera, cliffhanger. Dit hele seizoen was mega verwarrend, dus ik denk dat ze een main storyline willen gaan uittrekken over 2 seizoenen en ik weet niet of ik dit leuk vind.

Ook heb ik boodschappen gedaan en de self-check outs zijn de Spar zijn geüpdatet, dus eindelijk ging het eens goed.

En ja. Dat is het voor nu.

[traktatievoorfeestjeslqsg275]

Cadeau Als Traktatie Voor Kinderen

Cadeau Ideeen Voor Feestjes

Table of ContentsCadeau Verpakking Voor KinderenSurprise Voor KinderenCadeau Verpakking Voor Je KindCadeautips Voor Verjaardagen

Cadeau Ideeen Voor Kinderen

De kleine zakjes snoep bij oma thuis, de Haribo goudbeertjes zitten altijd in de snoeptrommel. Het merk Haribo is één van de meest gekochte merksnoep in de supermarkt. Vooral de gummibeertjes gaan als warme broodjes over de toonbank. De snoepjes worden het meest verkocht via een uitdeelzak, zo wordt dit ook veel gebruikt op verjaardagen van jonge kinderen.

Vele Nederlanders hebben dit altijd bij zich, voor een frisse adem of voor de smaak. Kauwgum wordt door vele merken geproduceerd, tevens ook in tientallen smaken. Van aardbei tot mint, u kunt bijna elke smaak indenken! Veel merken willen van de suiker in kauwgum af, steeds meer smaken komen nu in een 0% suiker variant! Snoepdiscounter is uw online snoepwinkel! Wilt u snoep uit Amerika? Of wilt u graag het Nederlandse klassieke snoep.

Kellys Expat Shopping is al de nummer 1 winkel voor Engelse en Amerikaanse producten. Met drie winkels in Den Haag, Wassenaar en Amsterdam en een webwinkel met verzendmogelijkheden in heel Europa zijn wij in Nederland, België en ver daar buiten de huisleverancier voor Engelse en Amerikaanse boodschappen. feesttafels voor je kind. Ons Amerikaanse aanbod importeren we grotendeels zelf en dat zorgt er voor dat onze producten zo mogelijk zijn vaak een stuk zijn .

Mocht dit niet het geval zijn, neem dan zeker even contact met ons op. Misschien kunnen we het met onze volgende levering bestellen! .

Ben je op zoek naar typisch Nederlands snoep? Bij Dutchgift. store ben je goed. Haagse hopjes, kaneelstokjes, boterwafeltjes of zuurstokken, wat ons betreft een geweldig Nederlands (zakelijk) cadeau. Ben je op zoek naar een typisch Hollandse souvenir? Dan zit je met een oud Hollands snoepgoed cadeau helemaal goed. Iedereen is er dol op.

Cadeau Voor Kinderen

Het leuke is dat je zelf bepaalt welk snoepgoed er in komt. Wil je een goed gevulde weckpot in een cadeaupakket? Geen probleem! We helpen je graag. Neem contact met ons op voor de mogelijkheden. Overal ter wereld vinden we liefhebbers van typisch Nederlands snoep. Grote favoriet is oud Hollands snoep.

Haagse hopjesPeren snoepjesZuurstokjesKaneelkussentjesDropBoterwafeltjesKaneelstokjesPepermuntjesGratis cadeauverpakkingSnelle leveringVerzending wereldwijdOud Hollands snoep, wie houdt er niet van?! We zijn er bijna allemaal mee opgegroeid. Het typisch Nederlandse snoep zoals: kaneelkussentjes, Haagse hopjes en zuurstokken brengt ons even terug naar vroeger. Altijd leuk en ouderwets lekker om te geven maar ook om te krijgen!Op zoek naar een mooie kant en klare snoeppot, gevuld met het lekkerste Oudhollands snoep?! Verder zoeken is niet nodig! Wij hebben deze snoeppotten op voorraad, gevuld met heerlijk Oud Holland snoep: kaneelstokjes, Haagse hopjes en zuurstokken.

Het gaat hier om glazen snoeppotten, de bekende ‘weckpot’. Dit type snoeppot van glas met deksel en sluithaak heeft een inhoud van 1,5 liter, ze zijn dus gevuld met een goede hoeveelheid Oud Hollands snoep!Een cadeau als bedankje of een felicitatie? Het is altijd een goed idee om een gevulde snoeppot cadeau te geven! Een snoeppot met Oud Hollands snoep cadeau is een ideaal cadeau voor bijvoorbeeld:man (Vaderdag!)vrouw (Moederdag!)zakenrelatiemedewerkercollegajufmeestercoachvrienden in het buitenlandcollega’s in het buitenlandAls je de snoeppot bij ons besteld dan verzorgen wij een feestelijk lint en eventueel een kaartje.

store te ontvangen!Wil je een pot met snoep versturen naar het buitenland? Neem even contact met ons op. In de meeste gevallen is dit mogelijk maar vanwege COVID-19 zijn er beperkingen waar we helaas rekening mee moeten houden. We adviseren je graag!Ben je op zoek naar een typisch Nederlands relatiegeschenk? Denk dan eens aan een snoeppot met Oud Holland snoep (feesttafels voor je kind).

Zo komt de ontvanger steeds, als hij of zij een snoepje uit de snoeppot pakt, in aanraking met jouw logo en boodschap! Vraag ons naar de mogelijkheden!Gaat je voorkeur liever uit naar een andere vulling van de snoeppot dan Oud Hollands snoep? Bijvoorbeeld Wilhelmina pepermunt, winegums, drop of dropfruit duo, wij denken graag met je mee! Neem gerust met ons op, wij doen je snel een voorstel.

Cadeautips Voor Feestjes

Traktaties Voor Je Kind

Kies een Coop winkel, dan kunnen wij het juiste assortiment tonen. Voer je postcode in om een winkel te kiezen: Bezorgen Ophalen Deze winkel bezorgt niet op postcode: Kies je service om een bezorg-/ophaalmoment te kunnen reserveren Service Ophaalmoment Supermarkt Velp Churchillplein.

THE FUDGE FACTORY Karamel & Chocolade Fudge. Zalig Engels snoep. ~ SWEETER THAN CANDY ~ The Fudge Factory bereidt alle https://cadeau-als-traktatie.studiozet.nl/page/beste-snoep-kado-passen-vpucUlEkUet fudge zelf. De producten worden bij lokale leveranciers gehaald en vers verwerkt. Er zijn meer dan 45 smaken... Leverancier van: snoep Snoepgoed met chocolade fudge chocolade karamel NEDERLAND - Vlissingen Neem contact op met dit bedrijf TEST snoep kopen en biscuit en koekjes heerlijk snoep kopen en biscuit en koekjes heerlijk snoep kopen en biscuit en koekjes heerlijk snoep kopen en biscuit en koekjes heerlijksnoep kopen en biscuit en koekjes heerlijk snoep kopen en biscuit en koekjes heerlijksnoep kopen en biscuit en koekjes heerlijk...

Ook voor geboorte, oudhollands, kindertraktaties, bedankjes en erotisch snoep en erotische chocolade kan je bij ons... Leverancier van: snoep geboorte snoep Snoepgoed met chocolade chocolade kindertraktaties NEDERLAND - Lelystad Neem contact op met dit bedrijf LOVELIES SNOEP ...ambachtelijk, zelf uitgedacht en zelf gemaakt snoep en andere heerlijke zoetigheid. Zo vind je in het assortiment echte fruitlollies, overheerlijke chocoladeproducten, stroopwafels en macarons....

Traktaties Voor Feestjes

Paraplu laten bedrukken we jaar in en jaar uit voor ondernemers met zijn of haar bedrijfslogo’s. Snoep bedrukken voor een event of beurs? WIj leveren ook snoep met logo aan! Leverancier van: snoep bedrukken Relatiegeschenken diensten voor relatiegeschenken promotieartikelen, reclamegeschenken relatiegeschenken bedrukken NEDERLAND - Oss Neem contact op met dit bedrijf TOPPAC ...voor het verpakken van koek, snoep, vis, vlees, ijs, zuivel, soep, sauzen, salades, kruiden en medicijnen.

Leverancier van: Verpakking - kunststof Verpakkingen voor voedingsmiddelen verpakking voor de voedingsindustrie producent verpakking kunststof verzegelbare verpakkingen NEDERLAND - Linde Neem contact op met dit bedrijf LOOK-O-LOOK.... - feesttafels voor je kind.Onze kracht schuilt in onze passie voor snoep, onze flexibele organisatie en onze rijke ervaring en kennis als onderdeel van de Perfetti Van Melle groep.

Feesttafels Voor Feestjes

Origineel Cadeau Voor Je Kind

Leverancier van: snoepje Snoepgoed zonder chocolade snoepgoed klein snoepgoed biologische snoepjes NEDERLAND - Andelst Neem contact op met dit bedrijf COOL CRAZY ...Snoepgoed van nederlands bodem öud hollands snoep, maar ook uit het buitenland. feestartikelen, wij hebben een van de grootste assortiment in feestartikelen voor alle feesten en partijen.... Leverancier van: Feestartikelen promotionele gadgets en voorwerpen artikelen voor modelbouw feest kerst huisjes NEDERLAND - Leidschendam Neem contact op met dit bedrijf EAT DUTCH WAFFLES ...met een pakje stroopwafels of met Oud-Hollands snoep.

Leverancier van: Restaurants, traiteurs en catering catering stroopwafelkraam huren relatiegeschenken stroopwafels NEDERLAND - Noordwijkerhout Neem contact op met dit bedrijf THE AFTER SPECIALIST ...1 van onze populaire wijnen, chips, snacks, snoep, diepvriessnacks, blowers benodigdheden of slagroombenodigdhedden (lachgas) Wij staan voor U klaar! ! thuisbezorgd in o. a. : Woerden Bodegraven...

We hebben heerlijke snoep, schepsnoep, los snoep, Oud Hollands snoep, chocolade, waaronder heerlijke Sorini Chocolade uit Italie . Tevens hebben we ook een webshop waar... Leverancier van: Koffie en thee koffie en thee groene thee koffiebonen theepot NEDERLAND - Hillegom Neem contact op met dit bedrijf RODELA ...gevallen is gratis plaatsing mogelijk, zoals snoep automaten, zoetwaren automaten, spiraal automaten, Mars automaten, combi automaten, Pepsi frisdrank automaten, Coca Cola frisdrank automaten....