#anderhalvemeterschool

[overwijs]

Dag 49 – “The star of moon and sun” en “No way back”

Na het ‘oplossen’ van de puzzel van de anderhalvemeterschool en als alweer schooldag vier vol in gang is, is het tijd om weer verder te gaan met de puzzel die al voor ons lag. Hoe gaat school er uit zien na de zomervakantie, hoe starten wij op 17 augustus?

Welke mensen werken er bij ons (sollicitatiegesprekken), wie geeft welke vakken aan welke klassen (formatie), hoe worden de taken verdeeld over de collega’s (werkverdeling). Dit zijn de normale vragen, jaarlijks terugkomend en bekend terrein voor de schoolleiding en deels ook voor het team. Echter krijgt dit jaar deze 3D-puzzel er nog 3 dimensies bij.

Waar vinden al deze lessen plaats (groeiend leerlingaantal, geen groeiende school)? Hoeveel leerlingen mogen er in de school zijn, zijn we volledig open, moeten we nog anderhalve meter afstand bewaren onderling of zijn we weer terug bij afstandsleren? Hoe kunnen we ons onderwijs zo inrichten dat het past bij de koers die we hadden uitgestippeld en dat dit past bij alle mogelijke fases van de school (afstandsleren, anderhalvemeterschool, volle bezetting) zodat bij mogelijke veranderingen hierin wij snel kunnen schakelen zonder dat we dan weer plots inhoudelijk en didactisch ons onderwijs volledig moeten aanpassen.

Zo werd de jaarlijkse 3D-puzzel opeens zesdimensionaal en waar begin je dan met puzzelen. Normaal begin je een legpuzzel bij de randjes, een kruiswoordpuzzel begin je met het eerste woord dat je weet. Deze puzzel is als een ingewikkeld spinnenweb, als je aan één draadje trekt, kan je alles weer veranderen en moet je op een ander vlak weer helemaal opnieuw beginnen. Gelukkig is er één ding zeker. Er is no way back, keine Frage.

Du bist der Star unserer Tage

Du und ich, no way back, keine Frage

'Cause you're the lucky one

The star of moon and sun

Het is vrijdag en de weg sinds de sluiting van de scholen is al lang. We proberen al een tijdje vooruit te blijven rennen, als een intervaltraining waarvan je niet weet hoe lang hij is, hoe vermoeiend dit soms ook is. Zo zagen we de puzzel vandaag steeds scherper worden, kregen we hem beter in beeld en zagen we daardoor ook beter wat er nog moet gebeuren. Als je dit dan uitzet in de tijd, baal je dat wij al op 4 juli de vakantie in gaan. Er is nog veel te doen. Het kan je bij de keel grijpen, dat gebeurt soms.

Na een paar uur bedenken, bijschaven, oplossen, brainstormen, puzzelen, loopt het werkgeheugen vol. Op een vrijdag in deze tijden loop je dan het risico op een ‘cognitive overload’, er is teveel data, er zijn teveel puzzelstukjes, waardoor jouw hersenen het even niet meer goed kunnen verwerken. De wolken trekken op in je hoofd. Je bent er nog, je kan nog lezen, je kan alleen niet meer denken, verwerken. Ik hoor mijn schoolleider zeggen: “ik kan nu echt even niet meer denken”. Terwijl ik een paar zinnen later zeg, als antwoord op een vraag aan mij gericht: “sorry, ik kon even niet verwerken wat je nu eigenlijk aan mij vroeg”.

Het hoofd is vol. De week voorbij. Gelukkig is de school dan weer fysiek open en kan je de ‘eerste’ week samen even ontspannen afsluiten met een mini-vrijmibo. RIVM maatregelen in acht houdend, op afstand, met ieder een eigen zakje chips (sommigen twee… uiteraard verlopen) en drankje. Er komt weer wat ruimte vrij in het hoofd, genoeg ruimte om het weekend in te gaan. We sluiten af en mijn schoolleider besluit de week: “Weekend. Tijd om het hoofd af te laten koelen, dan komen de ideeën vanzelf weer. Geniet er van en we spreken elkaar vast nog.”

Voor nu laten we dus los, laten het brein bijkomen en zien straks het pad weer voor ons, trekken de wolken weg en wordt alles helder. Want één ding weet ik nog altijd zeker: there is no way back from here. We say our prayers en lossen de puzzel op. I don’t care, no way back from here. Komt goed.

Pleased to meet you take my hand

There is no way back from here

Pleased to meet you say your prayers

There is no way back from here

But I don't care

No way back from, here

[overwijs]

Dag 52 – “Words”

“Mevrouw, mag ik niet gewoon aan het werk?” De rest van de klas, dus eigenlijk de andere vijf leerlingen, moet lachen. Hij doet normaal veel om niet aan het werk te gaan in de les. Ik kan die kans natuurlijk niet laten liggen en wijs hem op deze opvallende verandering.

“Ja, ik weet het, maar ik wil het gewoon af hebben.” Een interessante reactie, maar ik hap niet. Ik ‘verbied’ hem te werken. We hebben namelijk 25 minuten coachtijd, tijd om iets anders te doen dan werken aan opdrachten van verschillende vakken. Om het nieuws te kijken of te bespreken, tijd om te praten over dingen die nu belangrijk zijn, of andere activiteiten die wij naast leren ‘voor’ school óók belangrijk vinden. Dit keer gingen wij het hebben over de anderhalve meter afstand en of zij zich er aan houden.

“Natuurlijk hou ik mij er aan, ik mag nu níks. Pas als ik weer bij ben met mijn schoolwerk mag ik naar buiten.” Iets met een aap en een mouw. De klas, nog steeds 5 leerlingen dus, horen het kwartje ook vallen. Een ander vertelt over haal broertje uit een risicogroep en hoe serieus het voor haar is, weer een ander over hoe ze mee ging met een klasgenoot en dat toen iedereen (ook zij) hutjemutje zat.

“U heeft echt een badass oma!” Ik vertel over de magische dag toen we weer iets meer mochten, ik eindelijk mijn familie weer live zag, maar niet te dichtbij. Mijn oma het belachelijk vond dat ze rechtsachter bij mij in de auto moest, als een taxi. En over mijn andere oma die riep “We hoeven hier in de tuin toch niet op anderhalve meter te zitten? Er is hier toch geen spion aanwezig?” Aanleiding voor een goed gesprek over waarom je afstand houdt en waarom die “klote” handhaving toch boetes uitdeelt.

“Maar u woont dan toch gewoon in een villa met zwembad?” We zijn gekomen op het verschil in hoogte van de boete voor hun en voor mij én wat de aantekening op mijn strafblad voor mijn werk zou betekenen. Dat die aantekening voor mij, naast de gezondheidsredenen en onze verantwoordelijkheid, reden is om niet naar een feestje in een park te gaan, niet de boete. Als ik zo makkelijk doe over €400, dan moet ik wel “loaded” zijn. Ook praten we over school, en of dat afstand houden ons daar lukt.

“Het gaat best goed. Alleen de docenten doen het dus echt niet hè, die komen gewoon alsnog over je schouder meekijken.” Iets met een kam en iedereen daar over scheren, ze konden maar één voorbeeld noemen (inclusief de scène naspelen), maar ik snap het wel want dat doen docenten (en andere volwassenen) ook vaak bij hun, bij jongeren in het algemeen of bij de jeugd van tegenwoordig. Als ze vervolgens aan het werk gaan, en de coachtijd er op zit, ik wil meekijken om te helpen, weet ik mij opeens geen houding meer te geven. Hun woorden hadden effect, net zoals die van mij hopelijk ook effect hadden. It’s only words and words are all I have.

“Ja jongen, nu mag je eíndelijk werken.”

You think that I don't even mean

A single word I say

It's only words and words are all I have