#coachuur

[overwijs]

Dag 52 – “Words”

“Mevrouw, mag ik niet gewoon aan het werk?” De rest van de klas, dus eigenlijk de andere vijf leerlingen, moet lachen. Hij doet normaal veel om niet aan het werk te gaan in de les. Ik kan die kans natuurlijk niet laten liggen en wijs hem op deze opvallende verandering.

“Ja, ik weet het, maar ik wil het gewoon af hebben.” Een interessante reactie, maar ik hap niet. Ik ‘verbied’ hem te werken. We hebben namelijk 25 minuten coachtijd, tijd om iets anders te doen dan werken aan opdrachten van verschillende vakken. Om het nieuws te kijken of te bespreken, tijd om te praten over dingen die nu belangrijk zijn, of andere activiteiten die wij naast leren ‘voor’ school óók belangrijk vinden. Dit keer gingen wij het hebben over de anderhalve meter afstand en of zij zich er aan houden.

“Natuurlijk hou ik mij er aan, ik mag nu níks. Pas als ik weer bij ben met mijn schoolwerk mag ik naar buiten.” Iets met een aap en een mouw. De klas, nog steeds 5 leerlingen dus, horen het kwartje ook vallen. Een ander vertelt over haal broertje uit een risicogroep en hoe serieus het voor haar is, weer een ander over hoe ze mee ging met een klasgenoot en dat toen iedereen (ook zij) hutjemutje zat.

“U heeft echt een badass oma!” Ik vertel over de magische dag toen we weer iets meer mochten, ik eindelijk mijn familie weer live zag, maar niet te dichtbij. Mijn oma het belachelijk vond dat ze rechtsachter bij mij in de auto moest, als een taxi. En over mijn andere oma die riep “We hoeven hier in de tuin toch niet op anderhalve meter te zitten? Er is hier toch geen spion aanwezig?” Aanleiding voor een goed gesprek over waarom je afstand houdt en waarom die “klote” handhaving toch boetes uitdeelt.

“Maar u woont dan toch gewoon in een villa met zwembad?” We zijn gekomen op het verschil in hoogte van de boete voor hun en voor mij én wat de aantekening op mijn strafblad voor mijn werk zou betekenen. Dat die aantekening voor mij, naast de gezondheidsredenen en onze verantwoordelijkheid, reden is om niet naar een feestje in een park te gaan, niet de boete. Als ik zo makkelijk doe over €400, dan moet ik wel “loaded” zijn. Ook praten we over school, en of dat afstand houden ons daar lukt.

“Het gaat best goed. Alleen de docenten doen het dus echt niet hè, die komen gewoon alsnog over je schouder meekijken.” Iets met een kam en iedereen daar over scheren, ze konden maar één voorbeeld noemen (inclusief de scène naspelen), maar ik snap het wel want dat doen docenten (en andere volwassenen) ook vaak bij hun, bij jongeren in het algemeen of bij de jeugd van tegenwoordig. Als ze vervolgens aan het werk gaan, en de coachtijd er op zit, ik wil meekijken om te helpen, weet ik mij opeens geen houding meer te geven. Hun woorden hadden effect, net zoals die van mij hopelijk ook effect hadden. It’s only words and words are all I have.

“Ja jongen, nu mag je eíndelijk werken.”

You think that I don't even mean

A single word I say

It's only words and words are all I have

[overwijs]

Dag 47 – “Different people”

“Vind je dat nou echt leuk? Elke les hetzelfde bij een andere klas? Elk jaar weer diezelfde lessen bij nieuwe klassen? Gaat dat niet vervelen?”

Vragen die mij nog steeds blijven verbazen, beelden die blijkbaar echt bestaan over onderwijs. Geen van mijn dagen, geen van mijn lessen zijn hetzelfde. Zelfs nu ik niet écht lesgeef. Ik ondersteun leerlingen bij het zelfstandig werken, beantwoord vragen en motiveer ze om aan het werk te blijven, gister op dag 1 en vandaag op dag 2 sinds de school weer open is voor leerlingen.

Gingen de leerlingen van gisteren eigenlijk direct aan de slag, was het nagenoeg doodstil, zo anders was vandaag. De school was gevuld met leerlingen die er goed voor stonden én veel werk af hadden in hun periode thuis. Een groep die nú veel minder gemotiveerd waren om aan de slag te gaan dan de afgelopen weken thuis. Ze konden weer kletsen. Ik vond het heerlijk.

Ik geniet van al die verschillende leerlingen en de verschillende groepen die ze vormen, de verschillende vragen die ze stellen en de verschillende geluidsniveaus die ze halen tijdens het “zelfstandig werken”. Ik genoot van de onrust. De lachende gezichten. Dat ik eindelijk weer flauwe grapjes kon maken. Kwam de groep van gister het verschil maken voor het leerproces, waren deze leerlingen aanwezig om het verschil te maken in het sociale proces.

Naast de uren van het zelfstandig werken, mocht ik vandaag ook weer een coachuur verzorgen. Zelfde docent, zelfde inhoud, totaal andere ‘les’ en een volkomen ander gesprek dan gister. Ik zie het gebeuren en vraag mij af hoe het in de andere lokalen gaat, bij andere groepen, met andere docenten, en dezelfde onderwerpen. De een had wel twee lesuren nodig voor hetzelfde gesprek en pakte er dus nog een uurtje coachuur bij, de ander was misschien wel veel sneller klaar, wie weet.

Dingen die ik vanmiddag wel in mijn achterhoofd moest houden bij het ontwerpen van de coachuren van de komende dagen. Wat deel je met de collega’s zodat ze voldoende hetzelfde kunnen doen, zonder dat alles hetzelfde hoeft te zijn. Dat iedereen een goede inhoud kan verzorgen, zonder alles dicht te timmeren.

Leerlingen zijn verschillend. Mensen zijn verschillend. Docenten zijn verschillend. Zo hoop ik mijn collega’s en leerlingen verder te helpen. Mijn leerlingen iets te leren zodat ik ook van hun kan leren. Zo hoop ik het verschil te maken in het leven van mijn leerlingen, zodat ze later kunnen terugdenken aan onze school en misschien glimlachen als ze aan mij denken.

Ik las vandaag in een sollicitatiebrief “ik krijg vaak te horen dat ik goed uitleg, en dat helpt mij met veel enthousiasme voor de klas te staan”. Een waarheid als een bus, natuurlijk wil ik de leerlingen iets leren, maar liever zou ik weten of ze over tien jaar die glimlach op hun gezicht krijgen. Dan heb ik het goed gedaan. Dan heb ik het verschil gemaakt.

Je voelt namelijk niet wanneer je als docent dat verschil maakt, er gaat geen belletje af, soms maak je juist het verschil als je dat niet verwacht, je weet niet welk effect je woorden en daden zullen hebben. Daarom blijf je elke dag je best doen om het verschil te maken, en al is het maar voor 1 op de 250 leerlingen, 1 op de 1000 voor mijn part, dan maak je toch voor veel mensen het verschil in jouw carrière. Daarom zijn we allemaal verschillende mensen, verschillende docenten en verschillende leerlingen, zodat hopelijk voor iedereen iemand dat verschil maakt.

In this world of ours

You don't have to be a famous person

Just to make a mark

A mother can be an inspiration

To her little son and

Change his thoughts, his mind, his life,

Just with her gentle hum hum

So different, yet so the same

…

He and she, two different people

With two separate lives

Then you put the two together

And you get a spectacular surprise

'Cause one can teach the other one

What she doesn't know

While still the other fills a place inside

He never knew had room to grow grow grow, grow grow

The sky is full of clouds and

My world's full of people

You got the different kinds,

With different ways

It would take a lifetime to explain

Not one's the same, hey

Oh yeah

Once in a while I sit back

And think about the planet

Most of the time I trip on it

To kick back and think about

How massive it all is

And how many others are on it

I often think about the world

In which I live today, of animals and plants

And nature's gifts set on display

But the most amazing thing

That I've seen in my time

Are all the different people

And all their different minds, minds, minds, minds, minds

And different ways