#bağlıyım

[mel-inoe]

kendime karşı o kadar duyarsızım ki bazen şaşırıyorum. geceleri uyuyamıyormuşum aslında, yaşadığım şeyler de harbiden üzücü şeylermiş.. biri bana söylemedikçe ya da hatırlatmadıkça asla farkına varmıyorum.

[bangazad]

Güzelim yürekten bağlıyım sana

[birnevifeza]

"...geçip giden ne çok şeye sımsıkı bağlıyım oysa."*

[leeyll]

"Bende bir insanım, hiçbir fevkalâdeliğim yok. Bir kadere bağlıyım, birtakım zaaflarla doluyum, belki herkesten daha zayıf..."

[fiemanillah]

"...geçip giden ne çok şeye sımsıkı bağlıyım oysa."

[egeninincisiiben]

“hani demiştin ya bana, eğer kendini yalnız hissedersen gökyüzünü bak. yıldızları izle, ayı seyret.. işte bu yüzden geceye daha bağlıyım, bu yüzden geceler benim dostum oldu.”

[marsleydi]

Güzel hayallerim var; çoğu zaman anlatmaya çekindiğim. Sesimi duyurmak istiyorum tüm şehirlere. Sesini duyuramayanların sesi olmak bazen. Beni tanıyan kimse beni duyamadı. Çünkü duymamaları için direndim. Öyle çok direndim ki. Duysalar dahi çok farklı duydular belki. Ben "A" dedim. Onlar "Z" anladı belki. Ben İstanbul'u haykırdım, Ankara'ya bağlıyım. Deniz aradım, tuz aradım, kum aradım. Tenim güneşte kavrulsun istedim. Ben İstanbul olmak istedim. Kalabalık içinde yalnızlık olmak istedim. Tüm sesler arasında, sessizlik olmak istedim.

[acid-gramma]

Nejim merhaba, direkt konuya giriyorum. (Güzin abla mod on please, anonimler siz de.)

Ben ateist/ deist bir şeyim, ailem muhafazakar müslümanlar. Onlara tabii ki müslüman olmadığımı söylemedim ve böyle nasıl yaşayacağımı sorguluyorum. Onlar tarafından sorgusuz, koşulsuz sevilmediğimin farkındayım onlara gidip müslüman olmadığımı söylesem ne olur hayal edemiyorum (baya kötü şeyler olabilir evsiz kalmak gibi mesela). Şu an ekonomik olarak onlara bağlıyım, ekonomik özgürlüğümü kazansam bile onlar AİLEM yani kolaylıkla onları bırakamam. Onları bırakmasam da hiçbir zaman istediğim şekilde yaşayamayacakmışım gibi geliyor istediğim elbiseleri giyinemem mesela, sevdiğim adam muhtemelen dinsiz olur (diğer türlüsünü sevebileceğimi sanmıyorum çünkü) ve onunla olan ilişkime karşı olurlar, en basitinden evde dönen sohbetler beni rahatsız ettiğinde kendi fikirlerimi savunamıyorum bile. Ergenlikte çok zorlanıyordum çevremde inançlı herkesi ister istemez küçümsüyordum bu saçmalıklara nasıl inanıyorsunuz vs. gibi, aileme karşı daha nefret doluydum çünkü beni dinsiz olarak kabul etmeyeceklerini sevgilerinin koşullu olduğunu fark etmiştim ama şu an daha sakinim aileme karşı olan nefretim baya azaldı, insanlara karşı daha anlayışlıyım. Çevremdekilerle rahatça konuşamadığım şeylerin oluşu, fikirlerimi özgürce ifade edemeyişim hep zorluyor beni. En büyük sıkıntı da kendimi sürekli her konuda kısıtlanıyor gibi hissetmem, çevremdekiler (maalesef) hep müslüman olduğu için sürekli müslüman rolü kesmem gerekiyor. Dizilerde (örn. unorthodox) kişiler sanki ailelerine karşı hiç bağlılık, sevgi hissetmiyormuş gibi bırakıp gidebiliyorlar ama gerçekte öyle değil işte. Ne yapmalıyım, sen ne yapardın nej?

merhaba oncelikle uzuldum boyle hissettigin icin. ebeveynler yas aldikca cocuklarinin da birey oldugunu gormeleri kolaylasiyor. isteseler de istemeselerde, gozlerinde kucuk ve ne ogretirsek onu alir' kisisi olarak kalmayacaklarini fark edebiliyorlar. o noktada, kendini ifade edebilen bir birey varsa karsilarinda (muhtemelen senin gibi) kendilerinden daha cok sey bildigin, daha donanimli oldugunu -gercekten bi arizalari- yoksa kabul ediyorlar, o noktada ya eskiden hatirladigin sert ebeveyn figurunden cikip naparlarsa yapsinlar bunlar da boyle iste kafasina ya da cik cik cok yanlis etkilenmissin ama yine de yapabilecegim bir sey yok (ajitasyon ve manipulasyonla hala gucu elimde tutmak disinda) diye dusunerek biraz gayriihtiyari hayati zehir etmeye devam ediyorlar. ama en azindan hala o kafandaki figur kalmiyor.

ayni evde yasamak bence birey olarak kabul edilme fazini geciktiren bi etken, mumkun oldugunca ekonomik ozgurluk kazanilmali, uzaklasilmali. kafa yapisi, hayat gorusu ve felsefi tutumlarinizin bir olmadigi ailenizle surekli ic ice olmak zarar verici, herkes icin yipratici diye dusunuyorum ben. onlar istedigin gibi olmadigin icin kahroluyor sen cehaletlerinden(ve ozgurluk kisitlanmasindan ama eminim bunun etkisi daha azdir) kahroluyorsun.

sonuc yok. evden ayrilmak, cok sevseniz olseniz bitseniz de aileden biraz uzak kalmayi bilmek lazim. hem sizin uctugunuzu gorsunler, hem siz yolunuza bakabilin. normal kosullarda sizden cook once olecekleri garanti olan, olmeden onceki son 10-20 yilda da hayatiniza mudahale edemeyecek ebeveynler icin bu kadar kapana kisilmis hissetmeye gerek yok, biz de bir kere yasiyoruz. aile ici huzur, aileden sevgi gorme, onay gorme cocukluk-ergenlikte onemli olan unsurlardi. bi noktadan sonra zaten ya onemi olmuyor, ya da uysallasip kabul etmeye meyilli oluyorlar

[mcanylm34]

Ben de bir insanım, hiç bir fevkalâdeliğim yok. Bir kadere bağlıyım, birtakım zaaflarla doluyum, belki herkesten daha zayıf.

N. Fazıl

Gün-e/aydın 🇹🇷

[kaybolankaos]

Sana ruhumdan bir zincirle bağlıyım.

[zarfo]

Çekilecek kız değilimdir. Bazen çok konuşurum, bazen hiç konuşmam. Çok düşünürüm, çok üzülürüm ama belli etmem. Bazen çok uyurum, bazen hiç uyuyamam. Bir anda parlar sinirlenirim ama kim neden sinirlendiğimi anlamaz. Bazen çok olgun, bazen küçük bir kız çocuğu gibi davranırım. Dışarıdan bakıldığında çok itici gözükürüm ama kimseyi kırmamak için kendimden ödün veririm ve günün sonunda olan yine bana olur. Aileme çok bağlıyım, damarıma basarsanız gözüm kimseyi görmez tanınmayacak hale gelirim. Birisine güvenmem çok zordur bunun için çaba beklerim. Sustuğum zaman sessizliğimde beni anlamanızı beklerim. Bazen çok duygusalım en ufak şeye kırılıp saatlerce ağlayabilirim, bazende çok duygusuzum hiçbir şey hissedemem. Gözüm çok yükseklerde değildir yanımda sevdiğim insan varsa bir kaldırımda sabaha kadar oturup mutlu olabilirim. Seversem gözüm kimseyi görmez ufacık şeylere mutlu olabilirim ama ufacık şeylere de saatlerce ağlayabilirim. Başa çıkamayacak şekilde kıskançlığım vardır. Beni sevmek bir anda o kadar zor ama eğer isterseniz bir o kadar da kolaydır.

[fairycherrysworld]

çoktandır yoksun ama

yine de bağlıyım sana

ihanet gibi geliyor

gözlerimi kaldırıp da

bakmak bir başkasına

yoksa ne olur bahanem

sen dönüp de

ellerin neredeydi diye sorduğunda

-the sun and her flowers

[huseynmammad]

Ben de bir insanım. Hiçbir fevkalâdeliğim yok. Bir kadere bağlıyım. Bir takım zaaflarla doluyum. Belki herkesten daha zayıf.

[arbrenu]

Bağımsızlıktan bahseden birinin birine bu kadar bağlı olması beni çok etkiliyor? Bununla nasıl yaşıyorsun?

Ben bağımsızlıktan bahsedip birine çok mu bağlıyım anlamadım aşko djdjsjks

[leeyll]

"Bende bir insanım, hiç fevkalâdeliğim yok. Bir kadere bağlıyım, bir takım zaaflarla doluyum, belki herkesten daha zayıf..."

-Necip Fazıl Kısakürek

[yakamozevreniii]

Çoğu insana nazaran ben yağmurdan korkmamışımdır aksine ona görünmez bir bağ ile bağlıyım. Yağmur başladığı ilk an herkes evinin yolunu tutar, doğa bu sayede kendisi ile baş başa kalmış olur. Yerdeki küçük göletlere damlayan yağmur suları,ağaç dallarını ve ucundaki yaprakların kendine has sesi bu dünyada ki her şeye bedeldir.

Yağmura görünmez bir bağ ile bağlıyım demiştim ya,işte onun sebebi yağmur damlalarının tanıdığım,bildiğim ne varsa onlardan daha saf ve masum oluşudur. Küçüklükten gelen bir inancım daha var mesela oda yağmurun biz insanları arındırmak için yağıyor oluşu, yanlışlarımızı, hatalarımızı her bir yağmur damlasının siliyor oluşu.

Evet sevgili dostum sende yağmur yağdığı zaman evde cam kenarından izlemek yerine, dışarı çıkıp ıslanmaya ne dersin? Belki senin yaralarına derman olur, girdiğin çıkmazdan çıkartır belkide aklından bir türlü atmadığın düşüncelerin susmasını sağlar. İşte tamda bunun için sana gerekli olan dört şey var;yağmurluk, kulaklık, telefon ve sevdiğin müzikler.