#belgo

[sleepy-inquisitor]

some loose pen sketches of my tavs ♡

[sinizade]

A little family tree about Izveta and Astarion because I recently discovered that vampires in D&D can have children...

The appearance and what is written about Astarion's parents is just a headcanon created by me, I keep in mind that they never found their son and ended up dying over the years since the game does not mention anything connected abt Astarion's family.

I never wrote about Izveta's father, but basically he was a quiet man and obedient to his wife even though she was extremely aggressive towards him. She killed him a few years after adopting Izveta when he tried to get rid of the girl after overhearing her talking to Sceleritas.

The day that Sarevok had mentioned in his letter arrived and Izveta could no longer think rationally, she wanted children, she needed children and so it was done... Twins with Bhaal's blood, a boy and a girl who, since they were born, already had an aptitude for magic, Belgos and Amalicia or as the people in Baldur's Gate call them "Cursed Children.

Even though they were children of a Vampire Lord and a Bhaalspawn, Belgos and Amalicia did not grow up in a troubled home, quite the contrary, Astarion and Izveta had plans for their children and being bad parents was not one of those plans. The children were loved to the extreme and no one would dare try to hurt any of them, also because no one would be crazy enough to try.

I like to think that Astarion would be a drooling father, you can see in the game that even though he tries to pretend otherwise, he loves children. I think he would remove ALL of Cazador's paintings and decorations and fill the entire castle with paintings of Elbos, Amalicia and Izveta, every hallway and room would have at least two paintings of them so that everyone could see the GREAT family he and Izveta built together

Amalicia is defiant, she took this a lot from her mother, she always wants to go out when she shouldn't, she always wants to fight with people who shouldn't, Astarion and Izveta often had to solve many of the problems she caused, whether with Astarion's vampire spawns or with some hunters she provoked when she ran away from the Castle. Even with all the problems she causes, Amalicia is still a child and many times she just wants to play.

Elbos is a calm and affectionate boy unlike his sister and is almost always seen hiding behind Astarion and Izveta's legs. He likes rats and keeps some pets hidden in his room as Astarion makes a point of banning any rats inside his castle. .

Amalicia and Elbos' relationship tends to be the basic one for children their age, they fight and then go back to playing together, but sometimes they both seem to be far away from where they are, as if they were listening to something... Or someone...

Btw, if you are a hunter or a mercenary with a functional brain and love for life, you N E V E R try to hurt the children of a Bhaalspawn and a Vampire Lord... They will do really bad things to you

[dreaminginthedeepsouth]

Henry Daubrez (Belgo-Spanish, based Belgium) - The Wolves at the Door, Digital Arts

+

“Those roads were echoes and footsteps, women, men, agonies, resurrections, days and nights, half dreams and dreams, every obscure instant of yesterday and of the world’s yesterdays, the firm sword of the Dane and the moon of the Persian, the deeds of the dead, shared love, words, Emerson and snow and so many things. Now I can forget them. I reach my center, my algebra and my key, my mirror. Soon I will know who I am.” — Jorge Luis Borges, In praise of shadow

[worldsandemanations]

Henry Daubrez (Belgo-Spanish, based Belgium) - The Wolves at the Door, Digital Arts

[flagwars]

Vexillological Association Flag Wars: Round 1, Bracket 8

[solhrafn]

A la reunion des anciens je me suis attablé dans un groupe de connaissances et j'étais assis à côté de K, qui est Belgo-Tunisien. A un moment dans la soirée entre le repas et le dessert, il revient s'assoir après avoir été fumer.

Il est revenu, tout énervé. "Je reviens ici, je peux pas rester près des jeunes là sinon je vais m'emballer". On lui a demandé c'était quoi le problème parce qu'il était visiblement agité par la conversation qu'il venait de quitter.

Apparemment il discutait avec quelques serveurs et serveuses en pause (c'étaient des élèves de rhéto rémunérés par l'école pour faire le service durant l'évènement), dont certain.e.s maghrébin.e.s qui ont commencé à lui faire la morale parce qu'il était "trop assimilé", qu'il parlait pas arabe, qu'il se considérait belge avant d'être tunisien (pays dans lequel il n'est pas né) et que ce n'est pas bien, qu'il devrait—comme eux—ne traîner qu'avec des gens de la communauté.

"Il me font chier tous ces gamins qui font du communautarisme, c'est la même chose que les fachos sauf que tout le monde trouve ça bien".

Ca m'a fait du bien de l'entendre dire par quelqu'un de concerné. On ne rêve pas, il y a un truc dans l'air, même dans notre petite ville tranquille, qui en 20-30 ans a vraiment profondément changé.

[lavenderatampa]

🇫🇷Francine🇫🇷

🇫🇷 🇫🇷 🇫🇷

she's a limnic sin and she a part of the 7 limnic sins and she is the wrath one but she smiles even tho she doesent have a mouth 🇫🇷

She loves belgo 🇧🇪and escargot 🐌

However she’s addicted to drugs 💊weed 🍃and cigarettes🚬 which is bad and harmful to Britley 

@tdiyefangorl

Remy remy ratatouille 

[syneester]

Henry Daubrez (Belgo-Spanish, based Belgium) - Untitled, 2024, Paintings: Digital Art post you rb'd IS ai unfortunately. To be fair it's the least AI looking AI art I've ever seen, and that scares me a bit

i need ai to explode RIGHT MEOW

[thetavolution]

Paloma \ Seldarine Drow \ Monk \ She/Her \ 39

Paloma is inspired by a character that will appear in my show @weregoingtokillthequeen (which will be revamped in the near future). Originally, she was a wood elf, but I thought she'd be more interesting as a drow.

Full name: Paloma Silkflower Name meaning:  Paloma: dove; Silkflower: it's pretty self-explanatory Pronouns: She/Her  Race: Seldarine Drow Age: 39 Orientation: Pansexual Romance: I have no idea if she'll go the Astarion or Halsin route or both (Or perhaps other?) Class: Monk Subclass: Way of the Open Hand Origin: Urchin  Theme song:  Reach - Madds Buckley / Surface Pressure - Jessica Darrow

Personality Paloma is the quintessential older sister. She’s protective, responsible, determined, and bossy. She’s also short-tempered, high-strung, and sarcastic.

She grew up in an orphanage as one of the older kids. She stepped up to take care of the younger children and she took responsibility for them at a young age. Even after they reached adulthood, she continued to clean up after them and care for them like she always did. She has a habit of stepping in and doing things for other people.

Paloma believes she has to "earn" the right to be in people's lives, which means taking care of them. She has a very dry sense of humor that can sometimes go over people's heads.

History Paloma was raised in the Holy House of Nym orphanage. She never met her father and she doesn’t have a lot of memories of her mother anymore. Her father’s whereabouts are unknown since he left long before she was born. 

When she was two years old, her mother, Veera, died from the plague. Paloma arrived at the orphanage around the same time as Lamia and immediately took on the role of an older sister. She’s one of the few people who knows Lamia is a Changeling and doesn’t care. Even as a child, she wasn’t concerned about it. 

She aged out of the orphanage, but rather than turn to crime (like Lamia) or a trade, she traveled to a Selûnite monastery to train in martial arts. While at the monastery, she met Belgos, a drow ranger, who was traveling Faerûn. He declared his love for her and made promises to be with her forever. 

They would have three children together, Orianna, Lucan, and Meriele. Paloma was head over heels in love, but after Meriele’s birth, Belgos grew tired of “playing house.” He returned to the Underdark without so much as a goodbye, leaving Paloma alone with the children.

Years later, she would migrate to Baldur’s Gate due to her monastery being destroyed in a drow raid. Paloma never found out if Belgos had anything to do with the raid, or if it was just coincidence. 

Likes: Being with her children, nature, meditating, martial arts, keeping warm, organization, warm rainy days, soup, tea, nature walks, adventuring, dry humor, afternoon naps, and reading

Dislikes: The cold, feeling useless, disorganization, Lolth-Sworn Drow, small talk, bibberbang, and the sound of loud chewing

Fears: She's terrified of being useless and unneeded. She assumes she'll eventually let everyone down or not be able to protect the people she loves. She believes she'll never be able to live up to other people's expectations. As far as she's concerned, she'll never be good at anything.

Of course, as a mother, she’s scared of anything happening to her children. She’s also terrified that she’s a terrible mother. She does her best, but it’s hard to be a single mother in Faerûn. She does her best not to let her kids know how she’s feeling about things though. She just wants them to have the best life possible

Quirks: She talks to herself sometimes. She gets cold easily and her body temperature doesn't regulate itself very well. When it's even a bit chilly, she prefers to wrap herself up in a bundle of blankets or stay indoors. She’s also used to going into mom mode to take care of people, including small things like cleaning smudges off their 

Mental Health: She has an older sister and mom mentality and it leads her to put a lot of pressure on herself. She constantly feels as though she's not enough or could be doing something more. What is that something? No one knows. She certainly doesn't. She spreads herself thin and berates herself when it wears her out. She was took damage when her ex just up and left her with the kids. It’s left her feeling like a complete, unloveable failure.

Favorite Foods: Cinnamon Roll, Eel, and Vegetable Soup

Favorite Drinks: Tea with honey, lemon, and ginger and Suzailian Sweet

Favorite Flower: Snapdragons, Violets, and Ylang Ylang

Height:  5’6"

Skin: Light Blue

Hair:  Bluish-Black

Eyes:  Purple 2 (Right) and White 1 (Left)

Color Scheme:  She doesn't stick to one color scheme in particular. She'll wear a lot of black and dark blues, but she'll also wear golds, reds, yellows, and purples.

Fashion Sense: She doesn't always wear armor. She keeps to lightweight clothing so she can move freely. She generally dresses very practically, but that doesn't mean she doesn't want to look good. She remains well groomed and she can dress up when the occasion calls for it.

Family: 

Lamia Ambler — Lamia is like a sister to her. More on that to come... eventually.

Orianna Silkflower — 12. She’s Paloma’s 12-year-old daughter.

Lucan Silkflower — 10. He’s Paloma’s 10-year-old son.

Meriele Silkflower — 10. She’s Paloma’s 10-year-old daughter. She's Lucan's twin.

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Gare du Nord. Belgische en Nederlandse kunstenaars in Parijs (1850-1950)’ van Eric Min: zwier en vakmanschap

In Gare du Nord beschrijft auteur, essayist en criticus Eric Min (1959) hoe kunstenaars uit de Lage Landen — schilders, schrijvers, musici en fotografen — onweerstaanbaar werden aangetrokken door Parijs, van 1850 tot 1950 het onbetwiste epicentrum van de toenmalige culturele wereld. De vaste debarkeerplek voor al dat vreemd gebroed was het luisterrijke treinstation Gare du Nord, nog steeds het eindstation voor wie vanuit het noorden Parijs aandoet. Gare du Nord wekt op meeslepende wijze het mythische Parijs van weleer tot leven en vertelt een tijdloos verhaal van talent en opportunisme, succes en mislukking, vriendschappen en intriges, feesten en fiasco’s.

Een boeiende cultuurgeschiedenis schrijven, met een stad als uitgangspunt, kan Min als de beste. Met De eeuw van Brussel. Biografie van een wereldstad, 1850-1914 (2013) en, samen met Gerrit Valckenaers, De klank van de stad. Een cultuurgeschiedenis van Venetië (2019) leverde Min al twee sterke cultuurhistorische stadsbiografieën af. Ook zijn uitstekende biografieën over James Ensor, Rik Wouters en Henri Evenepoel kregen veel lof en gelden inmiddels als standaardwerken over de desbetreffende kunstenaars. Min komt met andere woorden beslagen op het ijs wanneer het gaat over een eeuw laaglandse geschiedenis in Parijs.

Dat vrij veel sleutelfiguren uit zijn voorgaande boeken opnieuw hun opwachting maken in Gare du Nord, is onvermijdelijk. In de periode die Min afbakent zijn er immers een handvol incontournables. Tegelijk slaagt Min  er moeiteloos in herhalingen te vermijden en diept extra, meer persoonlijke informatie op, specifiek gericht op het Parijse leven van de betrokkenen, of richt zijn blik op vandaag compleet vergeten figuren die toch een belangrijke stempel hebben gedrukt op de kunstgeschiedenis.  

Gare du Nord, Mins eerste boek onder de Pelckmans-vlag, is op veel vlakken een meer dan verzorgde uitgave. Het coverbeeld — een bewegingsonscherpe foto van Ata Kandó met gejaagde passagiers op een mistig perron van het Gare du Nord in 1957 — nodigt meteen uit om een duik te nemen in la folie de Paris. Op de gekartonneerde binnenflappen, staan twee stratenplannen met genummerde cirkeltjes: een van Rive Gauche en een van Montmartre. De plannetjes vooraan worden achteraan herhaald (wellicht voor wie over de helft zit).  Een legende duidt de pleister- en/of woonplaatsen van enkele personages in het boek. Gare du Nord  is een gebonden editie, maar helaas zonder leeslinten (wat meer handzaam was geweest, gezien het grote aantal noten achterin het boek). In totaal zijn er 15 hoofdstukken, telkens opgesplitst in kleinere subhoofdstukken. Verder is er een voorwoord, een dankwoord, een zeer uitgebreide bibliografie voor de meerwaardezoeker, bijzonder uitvoerige noten (met 45 pagina’s, bijna 1/10 van het boek), een omvangrijk namenregister en 3 keurige beeldkaternen, in kleur en zwart-wit, met reproducties en foto’s.

Parijs, zo stelt Min,  is gedurende die eeuw van explosieve creativiteit ‘een smeltoven’, ‘een infernale machinerie. Een draaikolk. De navel van de planeet’. Om deze boude woorden te staven, vliegen in het voorwoord de cijfers in het rond. Zo zocht Min onder (veel) meer op dat ruim een derde van alle belangrijke beeldend kunstenaars, waar ook ter wereld geboren, tussen 1850 en 1899 naar Parijs is getrokken. Of om met Joseph Roth te spreken: ‘Parijs is de hoofdstad van de wereld.’ Het bereik van Gare du Nord gaat nog vijftig jaar verder en beperkt zich tot Belgische en Nederlandse kunstenaars die in Parijs voor een substantiële tijd hebben gewoond, geleefd en gewerkt. De verhalen van deze Belgo-Hollandais zijn volgens Min te mooi om ze niet te vertellen.

Na 1950 is de aantrekkingskracht van de Lichtstad aan het tanen, concludeert Min. Nadien ligt het artistieke brandpunt van de wereld in New York of in Berlijn, ‘tot het grote nergens-en-overal van het wereldwijde web uiteindelijk de winkel overneemt.’ Min verzamelt de petites histoires, maar doet er alles aan om het puur anekdotische te overstijgen. Zijn doel is duidelijk: ‘Herinneren. Niet loslaten. Opslaan in ons gemene geheugen.’ En inderdaad, soms waait er een zweem van nostalgie door Gare du Nord heen, maar  Min is vakkundig genoeg om niet in de vroeger-was-alles-beter-val te trappen en is zijn boek lang een nauwgezette en feitelijke chroniqueur.

Gare du Nord wil een prettig leesbaar naslagwerk zijn, maar heeft geen ambities om exhaustief te zijn. De meest voor de hand liggende namen komen uiteraard aan bod: Félicien Rops, Kees van Dongen, Antoine Wiertz, Piet Mondriaan, Hugo Claus, Vincent Van Gogh, Frans Masereel, André Baillon en Georges Simenon, om er maar een aantal te noemen. Noodgedwongen heeft Min moeten selecteren. Karel Appel en Corneille, bijvoorbeeld, moeten zich tevreden stellen met een terloopse vermelding, wat deels terecht is want beide kunstenaars vestigden zich in Parijs in 1950, op de valreep van het tijdsbestek van Gare du Nord. Wat in het oog springt, is hoe weinig vrouwen ter sprake komen, een jammerlijk gemis waar ik hieronder nog op terugkom.

Aan de andere kant passeren ook minder bekende namen de revue, wat van Gare du Nord een leerrijk en instructief werk maakt. Min verdient alle lof om deze vergeten kunstenaars uit de diepste plooien van de kunstgeschiedenis op te duiken. Johan Barthold Jongkind bijvoorbeeld, die zich in Montmartre Jean Baptiste noemde en zich niet alleen op het canvas liet gelden, maar ook en vooral in zijn stamkroegen, broeihaarden van creativiteit en de ontmoetingsplaats bij uitstek voor bevriende kunstenaars. Of een vergeten meester als Alfred Stevens, de Brusselaar die rond 1900 kon terugblikken op een schitterende carrière en een uiterst mondain leven. De door Min vaak aangehaalde Charles Baudelaire (‘onze geliefde kwelduivel’) drijft de spot met Stevens omdat die volgens de dichter-criticus steeds hetzelfde schildert (i.e. zijn eigen vrouw). Ook de bijzondere relatie tussen de uit Den Haag afkomstige Frederik Kaemmerer en de kunsthandelaar Adolphe Goupil is bijzonder boeiend.

Over Kaemmerer schrijft Min: ‘Geen cliché gaat hij uit de weg, maar altijd doet hij dat met zwier en vakmanschap.’ Een uitspraak die naar mijn gevoel evenzeer geldt voor Gare du Nord. Min heeft overduidelijk een enorme hoeveelheid research gedaan: hij dook in talloze archieven, doorploegde ontelbaar veel correspondenties en verslond een massa egodocumenten en historische werken. Hij geeft net voldoende historische context, waarbij bredere historische stromingen gekaderd worden (zo is er bijvoorbeeld een interessant stuk over prostitutie in het negentiende-eeuwse Parijs). Dat Min erin slaagt al die kurkdroge data en informatie naadloos te verwerken in een levendige, vloeiende tekst, tilt Gare du Nord naar een hoger niveau van geschiedschrijving. Het Parijs van toen komt waarlijk tot leven: de energie, panache en flair spatten bij momenten van de bladzijden.

De grote levendigheid van Gare du Nord is ook te danken aan Mins vinnige, bruisend-intuïtieve schrijfstijl. De ondertoon is essayistisch en licht ironisch, de zinswendingen zijn soms bloemrijk en hoogdravend. Dat zijn taal bij momenten opzwelt van het pathos, zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Over Wiertz bijvoorbeeld klinkt het: ‘Er woont een horzel in zijn hoofd, een beestje dat Ambitie heet en geen maat kent. Wild om zich heen schoppen, hard werken en veel boterhammen eten is de boodschap.’ Het veelvuldig gebruik van het majesteitelijk meervoud, het geregeld direct aanspreken van de lezer en het letterlijk aankondigen van of herinneren aan bepaalde personages, later of vroeger in ‘dit boek’, zal evenmin iedereen bekoren. Deze drie hebbelijkheden staan samen in één zin over Rops: ‘Onthoud die naam, lezer; verderop in dit boek lopen wij deze man nog tegen het lijf.’ Dergelijke zinnen zullen voor sommigen het ouderwets leesplezier verhogen, anderen zullen er zich aan ergeren.

Zoals gezegd, Gare du Nord is noodzakelijkerwijs een selectie, maar het lukt Min nauwelijks zijn persoonlijke voorkeuren onder stoelen of banken te steken. Het mooie openingshoofdstuk over Wiertz bijvoorbeeld, is een verderzetting van het korte stuk over de Elsense excentriekeling in De eeuw van Brussel, waarin Min schetst hoe Baudelaire Wiertz afdeed als ‘een megalomane bluffer, een charlatan die alleen in de smaak valt bij de Engelse toeristen.’ Met een liefdevol portret poogt Min deze denigrerende woorden tegen te spreken. Een ander grandioos hoofdstuk handelt over Félicien ‘Fély’ Rops. Min baande zich een weg in diens circa vijfduizend zwierig geschreven en geïllustreerde brieven, waarin de Naamse kunstenaar uitvoerig bericht over zijn galante avonturen en zijn verbijsterende potentie. Rops verlaat Namen voor de Parijse zusjes Aurélie en Leontine Duluc en voelt zich als een vis in het water in Parijs, ‘het laboratorium van de moderniteit’. Dit hoofdstuk is met zoveel zwier geschreven dat Min het vermoeden doet rijzen dat er in de toekomst nog meer van zijn hand over Rops zal verschijnen.

Ook Émile Verhaeren krijgt een mooi hoofdstuk, met onder meer een beklijvende schets van zijn vriendschap met Stefan Zweig, zijn rol bij Les Vingt en de ontstaansgeschiedenis van het bekende groepsportret ‘La lecture’ van Théo Van Rysselberghe. Het deel over de schilderwerken van Henry van de Velde is minstens even sterk. Vader Guillaume is de roeping van zijn zoon genegen en spoort samen met hem in oktober 1884 richting Parijs: ‘Henry wil er met eigen ogen zien wat de impressionisten er hebben aangericht.’ Het gebruik van de voornaam bij de verwijzing naar enkele favorieten duidt onderhuids eveneens op een zekere voorkeur. Naar Van Dongen bijvoorbeeld wordt dan weer een enkele keer met ‘mijnheer Van Dongen’ verwezen.

De passages over André Baillon, Frans Masereel en Georges Simenon verraden evenzeer een uitgesproken voorliefde voor het werk van deze grootheden. Het siert Min dat hij zijn passie en eruditie niet enkel voor de grote namen inzet. Zo werpt hij zijn licht op inmiddels nobele onbekenden zoals illustrator Privat Livemont, componist Guillaume Lekeu (‘Even stopt de planeet van de kunst met draaien.’, schrijft Min over de dood van de musicus) en de flamboyante schilder Henry de Groux, die weigerde te exposeren in de buurt van de ‘miserabele’ Zonnebloemen van Van Gogh en van de weeromstuit Les Vingt verliet.

Mins zwak voor het experimentele blijkt uit de passussen over de Antwerpenaar Jozef Peeters (‘de aanvoerder van de lokale avant-garde in de havenstad’), de proto- en postdadaïst Clément Pansaers, de totaal vergeten Antwerpse schilder Jules Schmalzigaug, die in Parijs in de ban raakt van het werk van de Italiaanse futuristen en E.L.T. Mesens, organisator van de eerste surrealistische tentoonstelling in België. Wat de letteren betreft breekt Min een lans voor marginale schrijvers zoals de Nederlandse dichter Israël Querido alias Théo Reeder en de in 1906 samen met kompaan Jean Ray naar Parijs vluchtende Paul Kenis, die zijn bohémienjaren in de Lichtstad beschreef in De roman van een jeugd (1914).

Kiezen is verliezen, ten bewijze het onevenwicht tussen mannelijke en vrouwelijke kunstenaars in Mins keuze. Het is bedroevend om te zien hoe weinig vrouwen een hoofdstuk toebedeeld krijgen in Gare du Nord. Nergens wordt dit pijnlijke manco geduid of verantwoord. Toegegeven, op het einde van de negentiende eeuw en de eerste helft van de twintigste eeuw stonden vrouwelijke kunstenaars in de schaduw van hun mannelijke collega’s, als minnares, leerlinge, model of beschermelinge. Tot op het einde van de negentiende eeuw hadden vrouwen vaak geen toegang tot kunstonderwijs. Nochtans waren er behoorlijk wat laaglandse vrouwelijke kunstenaars actief in de Gare du Nord-periode, waarvan er een handvol bovendien in of vanuit Parijs opereerden. Of zoals historica Eliane Gubin, meer dan twintig jaar geleden al liet optekenen: ‘Dès qu���on cherche, on trouve.’ Hoe komt het dat deze kunstenaressen nog steeds niet op hun mérites worden beoordeeld? Hoe lang laten onderzoekers en kunsthistorici hen nog links liggen?   

Via Piet Mondriaan treedt — godzijdank — een belangrijke kunstenares als Marthe Donas op de voorgrond, die zich gelukkig mag prijzen met een bezield hoofdstuk. De andere vrouwen in Gare du Nord doen echter eveneens hun intrede ‘via’ een man: Camille Platteel via haar ‘intellectuele alter ego’ en minnaar Félix Fénéon, Georgette Leblanc via Maurice Maeterlinck en Elly Overzier via Hugo Claus. Een boeiende fotografe als Ata Kandó komt in het laatste hoofdstuk summier aan bod, maar opnieuw in het kielzog van mannen, meer bepaald Ed van der Elsken en Simon Vinkenoog (ze stond model voor een bekende Parijse metrofoto van Van der Elsken, haar eerste echtgenoot, in Vinkenoogs romandebuut Zolang te water uit 1954). Ik, om maar iemand te noemen, had graag veel meer geweten over deze intrigerende kunstenares en, bij uitbreiding, een groter aantal vrouwelijke kunstenaars uit de vergetelheid willen gelift zien. Dat vrouwen onvoldoende gerepresenteerd zijn in klassieke kunsthistorische overzichten mag niet verbazen. Maar net om die reden, om een alternatieve en verfrissende blik te krijgen, die verder kijkt dan de mannelijke canon, grijp je naar een boek als Gare du Nord. Hoewel dit bevlogen overzichtswerk op verdienstelijke wijze vergeten kunstenaars in het voetlicht plaatst, is de onevenwichtige selectie wat vrouwelijke kunstenaars betreft niettemin een zwaktebod.

Eric Min: Gare du Nord, Pelckmans, Antwerpen 2021, 468 p. ISBN 9789463104838

[anchesetuttinoino]

Su Dagospia si riprende un articolo dell’agenzia Ansa dove si scrive: «Nessuna inchiesta a orologeria visto che “la nostra richiesta è di cinque mesi fa, precisamente del 27 dicembre”. È quanto detto dal procuratore Nicola Piacente ai cronisti a palazzo di Giustizia. “L’ordinanza è arrivata solo nella giornata di ieri ed eseguita quindi questa mattina”, ha concluso».

Mi pare che proprio la dichiarazione del pm Piacente confermi a pieno l’impressione (impressione del tipo di quelle che abbiamo in modo ricorrente dal 1992) di una scelta politica nei tempi dell’inchiesta sugli “scandali” liguri: se i provvedimenti richiesti dalla procura fossero stati presi a fine dicembre 2023, non avrebbero avuto infatti l’effetto politico sul voto europeo (e sulla discussione sulla separazione delle carriere tra pubblici ministeri e giudici avviata in questi giorni) che invece avranno oggi.

Non sono un particolare fan dell’iperburocratico sistema di gestione dell’Unione belgo-europea, però la scelta della magistratura brussellese di rimandare il processo sul caso Qatargate per non influire sul voto delle Europee dell’8 e 9 giugno mi sembra ben più liberaldemocratica di quella dei nostri meccanismi giudiziari che paiono così attentamente costruiti ad orologeria. Comunque adesso toccherà ai cittadini italiani una nuova scelta difficile tra la condivisibile insofferenza per comportamenti al di là di tutto poco trasparenti quando non (sia pur ancora presumibilmente) illegali, e dall’altra la forte preoccupazione di perdere l’occasione per dare stabilità a un governo scelto dal popolo e non da tribunali e/o sistemi d’influenza straniera.

[marciamattos]

#Repost @sunujournal (@get_repost)

・・・

Honrando o legado do líder revolucionário e do primeiro primeiro-ministro eleito da República Democrática do Congo, #PatriceLumumba, que foi assassinado há 63 anos. 17 de janeiro de 1961. Foto de Lumumba levantando os braços enfaixados durante a mesa redonda belgo-congolesa em Bruxelas, 26 de janeiro de 1960. ©Harry Pot #SUNUnotes #SUNUjournal

[beardedmrbean]

1. How to exchange a foreign driver's licence for a Belgian one

Belgians have a soft spot for their cars, as do many expats who settle in the country. But many foreign nationals risk a run-in with the police due to a little-known law. Read more.

2. Belgium has world's highest median wealth per person

Belgium has overtaken Australia in the world rankings of median average wealth per adult. Globally, household wealth contracted in 2022 for the first time since the 2008 financial crisis. Read more.

3. Around 6,000 people sample giant omelette in Belgium

Around 6,000 people gathered in Malmedy (southeast Belgium) on Tuesday to attend the Assumption festivities, which culminated in making a giant omelette. Read more.

4. Two Belgian universities remain in top 100 of global academic ranking

Two Belgian universities have retained their position in the top 100 of the Shanghai ranking of the world's best universities, which continues to be dominated by US higher-education institutions. Read more.

5. Belgium institutes action plan against rushed obesity surgeries

To prevent overweight people from going under the knife too soon, Belgium's National Institute for Health and Disability Insurance (RIZIV) is launching an action plan against hasty stomach reductions. Read more.

6. Flagey goes green: Works expected to start end of 2023

The permit has been approved for a project that aims to transform Place Flagey and Place Sainte-Croix into much greener spaces. Works are expected to start later this year. Read more.

7. Home away from home: A Brussels trip around North America

Despite our strong love for Belgium, sometimes we have a desire to explore beyond the compact country nestled at the centre of Europe. Fortunately for Belgo-philes, it is possible to travel across North America without ever leaving the comfort of Brussels. Read more.

[clicnscoressenegal]

Max Verstappen, le pilote de F1 a remporté le GP des États-Unis

Âgé de seulement 26 ans, Max Verstappen n’en finit plus d’impressionner. En effet, il s’est distingué sur le circuit des Amériques, le dimanche 22 octobre. ClicnScores Sénégal t’en dit plus sur le Belgo-Néerlandais. Élu champion du monde pour la 3e fois d’affilée cette année, Mad Max a effectivement remporté le Grand Prix des États-Unis. C’est la 50e victoire de sa carrière.  Si tu aimes suivre…

[flagwars]

Vexillological Association Flag Wars: Round 1

Welcome to the Vexillological Association Flag Wars! This tournament will focus on the flags of any association dedicated to vexillology, or the study of flags. This includes both active and inactive organizations. The first vexillological organization is the North American Vexillological Association, which was founded in 1967 by Whitney Smith, who created the term “vexillology.” Most of the organizations in this tournament are members of the International Federation of Vexillological Associations (Fédération internationale des associations vexillologiques), which is an association of 53 flag organizations.

This tournament will feature the flags of organizations from every continent except for Antarctica. Let me know in the comments if you are a member of any of these associations and which flag you are rooting for! See the brackets below.

Round 1:

1. State Council of Heraldry at the Parliament of Georgia vs. Great Waters Association of Vexillology vs. Chesapeake Bay Flag Association vs. Transylvanian Heraldic and Vexillological Association

2. Heraldica Slovenica vs. Czech Vexillological Society vs. Indian Vexillological Association vs. Vexillological Society (Singapore)

3. Catalonian Vexillological Association vs. Bulgarian Heraldry and Vexillology Society vs. Manitoba Vexillological Association vs. Nordic Flag Society

4. Flag Institute vs. Rotterdam Flag Parade Foundation vs. Genealogical Society of Ireland vs. Institute of Heraldry and Vexillology (Poland)

5. French Society of Vexillology vs. Flag Data Center vs. Vexillological Association of Kansas City vs. Thai Vexillological Association

6. International Federation of Vexillological Associations vs. Vexillological Association of the State of Texas vs. Italian Centre of Vexillological Studies vs. Russian Centre of Vexillology and Heraldry

7. Japanese Vexillological Association vs. German Vexillological Association vs. Dutch Association of Vexillology vs. Society of Genealogy, Heraldry and Archivist "Paul Gore"

8. Belgo-European Studies Center for Flags vs. New Zealand Flag Association vs. North American Vexillological Association vs. New England Vexillological Association

9. Partioheraldikot r.y. vs. Macedonian Heraldic Society vs. Bandiere Storiche ONLUS vs. Institute of Genealogy, Heraldry and Vexillology (Lithuania)

10. Flag Society of Australia vs. Polish Vexillology Society vs. Flags of the World vs. Hungarian Flag Society

11. World Vexillological Research Institute vs. Belgium Vexillology Society vs. Hong Kong Vexillology Association vs. Swiss Society for Vexillology

12. Breton Vexillology Society vs. Corporación Nacional de Vexilología de Chile vs. Florida Vexillological Society vs. Heraldic Society "The Clover Leaf"

13. Vexillological Research Center of China vs. Foundation Interdisciplinary Center for Cultural Studies vs. Southern African Vexillological Association vs. Flag Research Center

14. Flag Heritage Foundation vs. Portland Flag Association vs. Spanish Society of Vexillology vs. Flag Insitute of Utah

15. Ukrainian Heraldry Society vs. Canadian Flag Association vs. Argentina Vexillology Association vs. Croatian Heraldic and Vexillological Association

16. Seattle Association of Vexillology vs. Burgee Data Archives vs. Gamecock Flag Association

[ifwewereallowed]

Joelle and Aurelie

Joelle walks through the world fully aware of who she is — and she refuses to apologize for it.

A Black Belgo-Congolese woman, a lesbian, an Afrofeminist activist — her identity is complex, powerful, and often misunderstood. Society is quick to reduce her to labels, sometimes violent ones. “Black dyke” — a slur she’s heard far too often. But Joelle knows that visibility comes with a cost. And still, she shows up. Loudly. Freely. Unafraid.

She is in love with Aurélie, a white woman born and raised in France. Their relationship doesn’t seek validation; it breathes on its own terms. There is joy, laughter, learning. There is mutual care — a kind of tenderness that’s both radical and grounded. Aurélie knows what it means to stand beside Joelle, not in front of her. She understands the privilege her whiteness affords her and chooses, actively, to be an ally — not just in words, but in the everyday actions that matter.

For Joelle, loving out loud is not a performance. It’s resistance. It’s healing. It’s survival.

She doesn’t measure her love against the discomfort of others — not of her family, not of strangers, not of a society that still struggles to accept her existence. Instead, she wears her love like she wears her convictions: firmly, with pride.

But Joelle’s vision stretches beyond borders. Deeply attached to Congo, to Kinshasa, she knows that queer love in Africa often faces harsher realities. She believes in action. In creating space for dialogue. In pushing the needle forward — not just here, but back home, where voices like hers are needed, urgently.

“To love, and to be loved, while Black, queer, and Congolese — that’s not just personal. That’s political.”

Joelle reminds us that living truthfully is already a form of resistance. And that sometimes, love is the most revolutionary act of all.

Brussels, 2022