Cruceiro is the third of the three traditional Galician architectural elements in the old town of Combarro.
Cruceiro is in a slightly open place. In this Cruceiro, it is said that the statue of the Virgin faces the sea and the statue of Christ faces the land, but it is difficult to photograph.
2 notes
·
View notes
tremían
milleiros de horas nas tempas da soidade
sol lembro é a súa fondura doce de tribo
reflicto das ondas golfiños esperando
como anxo de cruceiros entulleiras da tenrura
choiva e dorso dos remos do azucre ebrias de sentir
follaxe da ollada outonal do mar alcol e eixo da carne
reverberan xunto ao equilibrio do amor dependencias da lediza
hálito extenuación azul da escuma na súa blancura
trigal oceánico e sesta de novas oídos tendidos en fuga
puntiaguda fauna dos faros convertidos en mans
fraxilidade do torno hoxe voz da luz onda da pel que nos bebe
© Manoel T, 2023
89 notes
·
View notes
Pavimentar non é decorar
Na rúa, o chan que pisamos son só os centímetros finais sobre o fundamental e que non vemos, as redes urbanas, infinitos tubos con augas e cables que discorren polo subsolo dando servizo a cidade.
O pavimento é o acabado dun sistema de subbases, bases e materiais de agarre cos seus requirimentos de calidade, espesor, colocación etc. Se a base é deficiente, o material da superficie está condenado. Se non existe a previsión para redes futuras, terase que abrir a lo menos unha nova gabia. Proxectar á modo compensa para non ter que usar e tirar. A contabilidade do malgasto actual é groseira. Cantas veces podemos ver repoñer o mesmo treito de beirarrúa? Hai paises cunha lexislación que non permite abrir unah nova gabia en 30 anos, eso obriga a pensar cada rúa a longo prazo.
É necesario pensar o chan para sempre ou debemos calcular e aceptar a súa caducidade?, existe hoxe algo “para sempre”? Nada é inalterable e un mínimo mantemento é sempre necesario. Dispoñer de recambios obrigatorio. Por exemplo, cunha boa base, non é esaxerado un chan de pedra de 20 cm de espesor podendo colocar só 6 cm e repoñer as que poidan ir rompendo co tempo? Non convén esaxerar, é necesario coñecer o límite para axustar o gasto. Que pavimentos levan máis de 50 anos alí, con pouco mantemento e por que?
O que semellan infinitas posibilidades, resúmense en tres: asfalto, formigón e pedra. Que se completan coa decisión sobre a súa permeabilidade, é dicir, a capacidade do propio material ou entre as xuntas das pezas para que parte da auga que cae nel pase ao subsolo e non se conduza inutilmente como adoita. Decidido o pavimento queda o máis difícil, a disposición das súas xuntas de traballo do propio material e o máis delicado, as unións con outros materiais: tapas de rexistro, sumidoiros, arboredo, etc.
O asfalto, grazas á industria do motor, é a solución máis desenvolvida. É posiblemente o máis eficaz, é dicir, mellor durante máis tempo a menor prezo. A súa accesibilidade universal é incuestionable, ben o sabe calquera que teña utilizado unha cadeira de rodas. En todo o mundo, sen pudores municipais absurdos, o asfalto continuo tamén é o empregado nas zonas peonís. O universal cubo de pedra pode ser reutilizado indefinidamente e as súas reparacións son sinxelas. O máis frecuente nas beirarrúas é o formigón prefabricado que ten o mellor balance calidade-prezo-reposición.
Por outra banda, debe o uso previsto condicionar a solución?, é dicir, non debe o público, precisamente, propociar o inesperado? Non existe o material perfecto pero o tempo sinala con claridade os materais inadecuados por brandos, esvaradíos, sucios ou que absorben calor de máis. O material co que construímos o público precisa unha reflexión universal. Este chan que compartimos non pode ser tratado coma se fosen os adornos de piscina privada que vemos en tantas rúas.
A pel pavimentada da cidade ten que ser un plano o máis liso posible sen reclamar protagonismo. O mellor chan é o que non lembramos.
Imaxe // fonte:
1. Decididas pedras e terras proxectadas para sempre // G.V. Consuegra
2. Novo cruceiro infraestructural arborado de preferencia peonil // E. Cruz
3. A inesperada gabia constante e un fráxil pavimento cosmético // L.A.
53 Sermos, nº 596, páx. 29 (04/05/2024)
1 note
·
View note