#cultuur in de wijk

[cultuurnomaden]

Wat een succes de Internationale Kinderdag, geweldig zoveel belangstelling en  plezier. De meegebrachte ‘houtresten’ inspireerde maximaal. We hebben met z’n allen ontwerpen zitten schetsen en volgende week gaat we voor het echte werk samen met het Stads Hobby Centrum.

[regioonlineofficial]

Iedereen in gemeente De Wolden kan een week lang gratis sport- en cultuurshoppen! Onbeperkt, de hele week. Bij alle deelnemende verenigingen. Hoe dat kan? Het is de Open Vereniging Week! Van 30 september t/m 6 oktober in Ruinerwold én van 4 t/m 10 oktober in Ruinen, de Wijk, Zuidwolde en Kerkenveld. Dit najaar bruisen de sport- en cultuurverenigingen van gemeente De Wolden. De deuren van alle deelnemers gaan open, zodat iedereen kan voelen hoe het is om mee te doen. Iedereen kan zijn of haar talenten laten zien, of ze juist ontdekken. Iedereen kan kosteloos kennismaken met nieuwe passies, en mensen ontmoeten die nóg veel enthousiaster zijn. Dat wil je niet missen! Open Vereniging Week: Hoe werkt dit? Kijk op de website van Actief De Wolden-Hoogeveen. Daar vind je alles om je hele week elke middag iets anders te doen. Gratis! En is de contributie een probleem? Dan kan het Jeugdfonds Sport & Cultuur Drenthe helpen. Dus, niets staat je nog in de weg! Wethouder Sport Rudi Hooch Antink: “Het is superbelangrijk dat we allemaal in beweging blijven, fysiek en mentaal! En in deze week kun je gluren bij heel veel verenigingen in je buurt. Dus grijp je kans: waar ga jij aan meedoen?”

[akshat01045]

Bunk Amsterdam Noord: Jouw plek in het hart van de stad

Amsterdam Noord is een van de meest dynamische buurten van de stad, vol met cultuur en leven. In deze opkomende wijk ontdekte ik Bunk hotel Amsterdam Noord, een unieke plek waar geschiedenis en modern comfort naadloos samenkomen. Zodra je binnenstapt, word je begroet door een mix van creativiteit en energie, die de bijzondere sfeer van de locatie perfect weergeeft. Bunk is niet zomaar een hotel; het is een ontmoetingsplek voor reizigers, locals, en creatievelingen.

Waarom je voor Bunk Amsterdam Noord zou moeten kiezen

Perfecte locatie: Bunk is gevestigd in een prachtig getransformeerde kerk die met zorg is omgebouwd tot een moderne hotspot. Met de gratis pont sta je binnen een paar minuten in het bruisende centrum van Amsterdam, waar je de iconische grachten en talloze musea kunt verkennen. Maar Amsterdam Noord zelf heeft ook veel te bieden, zoals het beroemde filmmuseum EYE, de trendy A’DAM Toren, en de artistieke NDSM-werf.

Verblijf naar wens: Of je nu kiest voor een knusse privé kamer of een stijlvolle pod, Bunk biedt voor ieder wat wils. Elke ruimte is slim ontworpen, met comfortabele bedden, efficiënt gebruik van ruimte, en een rustgevende inrichting die je meteen op je gemak stelt. Het hotel biedt de perfecte balans tussen privacy en de mogelijkheid om te socializen met andere gasten.

Smaakvol eten: Het restaurant van Bunk is een culinaire ontdekkingsreis op zich. Hier kun je genieten van een mix van internationale gerechten, allemaal bereid met verse, lokale ingrediënten. Of je nu komt voor ontbijt, lunch, diner of een gezellige borrel, je zult versteld staan van de heerlijke smaken. Je kunt je maaltijd nuttigen op het gezellige terras of binnen in de warme, uitnodigende ambiance van het restaurant.

Culturele hotspot: Wat Bunk echt onderscheidt, is de nadruk op kunst en cultuur. Het hotel organiseert regelmatig evenementen zoals live muziekoptredens, kunstexposities, filmavonden, en creatieve workshops. Deze activiteiten trekken zowel lokale bewoners als hotelgasten aan, wat zorgt voor een unieke, inclusieve sfeer.

Ontdek Amsterdam Noord

Amsterdam Noord is een gebied in opkomst en een van de meest boeiende delen van de stad. Het is een plek vol contrasten, waar industrieel erfgoed en moderne architectuur hand in hand gaan. Huur een fiets en verken de verborgen schatten van de buurt, van intieme galerieën en boetieks tot uitgestrekte parken en gezellige koffiebars. Maak een wandeling langs het Noordzeekanaal en geniet van het uitzicht op het water en de schepen die voorbij varen.

Aan het einde van de dag kun je ontspannen in een van de sfeervolle bars in de buurt, waar je het échte Amsterdamse leven kunt ervaren. Bunk is de perfecte uitvalsbasis om alles wat Amsterdam Noord en de rest van de stad te bieden heeft, te ontdekken.

Als je op zoek bent naar een plek die meer biedt dan alleen een bed om in te slapen, dan is Bunk hotel Amsterdam Noord absoluut de moeite waard. Voor meer informatie, bezoek hun website: https://wearebunk.com/amsterdam/nl/

[rotterdamvanalles]

Bejaardenflat Borghave aan de Wilgenlei in Schiebroek, januari-maart 1973.

De WIlgenlei is vernoemd naar de Wilg, een zeer algemeen in Nederland voorkomende boom. De Wilgenlei heette voordien Molenlei.

Schiebroek is een wijk in het Rotterdamse stadsdeel Hillegersberg-Schiebroek en voormalige gemeente in de gelijknamige polder in het noorden van de gemeente Rotterdam, gelegen tussen de wijken Hillegersberg en Overschie.

In de middeleeuwen vormde de Kleiweg al een verbinding over land tussen de rivieren Rotte en Schie. Aan deze wat hoger op een zandrug gelegen weg vestigden zich de eerste bewoners. Het omliggende gebied werd rond het jaar 1300 in cultuur gebracht. Het gebied Schiebroek werd in 1590 een ambacht (rechtsgebied) dat tot het Baljuwschap Schieland behoorde. Het was veenland dat door inklinking in de loop van de eeuwen steeds lager kwam te liggen en daardoor steeds natter werd.

In de 17e en 18e eeuw werd er door afgraven en wegbaggeren van het veen op grote schaal turf gewonnen. Dit had als gevolg dat het steeds meer een plassengebied werd. Vanaf 1773 maakte men van Schiebroek een polder door het aanleggen van kades, vaarten en sloten. Vanaf die tijd werd het overtollige water door een molengang van drie molens weggemalen naar de Bergse Plassen. Deze molengang bevond zich aan de Ringdijk, waar nu de Wilgenlei loopt, die eerder Molenlei was geheten. In 1914 zijn de molens gesloopt en vervangen door een elektrisch gemaal. Het huidige gemaal staat aan de Ringdijk bij de Wilgenlei en is in 1987 gebouwd.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

[veselinasboekenkast]

Samenvatting Mazzel Tov

Mazzel Tov – Margot Vanderstraeten

Samenvatting:

Deel 1 – 1987 tot 1993.

In deel 1 leren we eerst de hoofdpersonage Margot kennen. Ze is op dat moment een student aan de Universiteit van Antwerpen als een tolk. Ze specialiseert in de talen Frans en Spaans. Margot zoekt naast haar studies ook een job die haar huur kan betalen. En zo beland ze bij de familie Schneider. Een modern Joodse familie die nood heeft aan hulp voor de opvoeding van hun kinderen. De familie spreekt thuis namelijk geen Nederlands en de kinderen hebben hulp nodig voor hun huiswerk en school taken. De familie had daarvoor al meerdere mensen moeten wegsturen door het cultuurverschil als een Joodse familie. De eerste ontmoeting met meneer Schneider was voor Margot ook effe wennen, maar ze had geen ander keus. Ze betaalden goed en ze vond het fijn om met kinderen te werken. Echter was het wel aanpassen aan de cultuur en religie, want ze kon niet zomaar elke dag komen. In de joodse religie heb je namelijk Shabbat die op vrijdag namiddag begint, er zijn ook specifieke regels die ze op die dagen moeten volgen. De eerste weken was het dus niet makkelijk voor Margot, want ze moest zeer respectvol overkomen. De familie Schneider had in totaal 4 kinderen: Simon, Jokov, Elzira en Sara. De eerste en laatste kinderen hadden niet de behoefte aan hulp omdat ze al of oud genoeg waren of nog niet naar school gingen. Maar daarentegen moesten Jakov en Elzira wel hulp krijgen voor hun schoolwerk, vooral Elzira omdat ze een ziekte had die ervoor zorgde dat haar hand trilde. Ze kon hierdoor niet mooi schrijven en dat zorgde voor problemen bij haar schrijf- en leesvaardigheid. Door de jaren heen bleef Margot elke week komen helpen. De familie Schneider beschouwde haar als een extra familielid. Margot leerde over de jaren heen ook alle regels en religieuze dagen kennen. Haar relatie met Elzira en Jakov werd alsmaar beter en beter. Beide kinderen hadden haar nodig om over dingen te kunnen spreken die niet te maken hadden met hun religie, gewoon om over normale zaken te kunnen spreken. Daarnaast leerde Margot Elzira ook andere zaken aan, zoals fietsen. Dat klinkt heel normaal om als ouder aan te leren aan je kind maar dat was geen prioriteit voor de ouders. Het eerste deel eindigt wanneer Elzira was afgestudeerd en naar Israël zou verhuizen voor haar studies. Hierbij eindigde het werk bij de familie Schneider voor Margot ook. Ze hield nog steeds contact met de familie Schneider, maar het was niet zoals vroeger.

Deel 2 – 1994 tot 2000.

Margot leeft verder in Antwerpen en heeft al een vast baan gevonden. Zij en Elzira sturen elke week elkaar een brief om toch in contact te blijven met elkaar. Elzira schrijft over haar leven in een joods land en hoe dat voelt om alleen met joodse mensen omringd te zijn. Margot schrijft ook over haar leven hier in Antwerpen, maar meestal geeft ze gewoon advies aan Elzira. In de zomer van 1994 nodigt de familie Schneider Margot uit naar Israël. Margot heeft zich na haar ontslag bij de Schneiders meer laten interesseren door de joodse cultuur. Ze is erover meer beginnen lezen. Ze werd dus uitgenodigd om langs te komen en echt te voelen hoe het in Israël gaat. Ze had een slaapplekje gekregen bij de oudste zoon Simeon en haar vrouw, hun huis lag in een heel orthodoxe joods wijk. Margot vond het heel interessant en eng tegelijkertijd. Ze zag amper vrouwen op de straat. Later die week zouden Elzira en Jakov ook langskomen bij Simeon om Margot te zien. Ze vond het een zeer fijne avond om Elzira en Jokov weer te kunnen zien na al die jaren, ze hadden die nacht ook veel gebabbeld. Zeker over het huwelijk van Elzira met een Amerikaanse jood uit New York, waarmee ze later dit jaar zou trouwen in België. Deel twee eindigt ook met de trouw van Elzira. Het was echt een zeer mooi feest, en nadien zou ze in New York gaan leven met haar man.

Deel 3 – 2001 tot heden.

In deel 3 gaat het meer over het leven van Elzira als een getrouwde jood. Margot was op dat moment op vakantie in Amerika met haar vriend. Ze zou Jakov die destijds ook daar leefde hebben opgeroepen om af te spreken. Uiteindelijk is het gelukt en hebben ze elkaar gezien. Ze hebben met Elzira niet kunnen afspreken omdat ze aan de andere kant van de stad leefde en bezig was met andere zaken voor haar kinderen. Maar juist voor haar vertrek terug naar België, krijgt Margot een oproep van de man van Elzira die haar vriendelijk vraagt om een weekje te logeren bij hen omdat Elzira een zware operatie is ondergaan. Margot accepteert de uitnodiging en blijft een weekje bij Elzira logeren. Beide vrouwen vonden het zeer fijn om met elkaar te kunnen zijn. Margot vond het ook zeer fijn want ze kon eindelijk met de kinderen van Elzira zijn en hun leren kennen. Na dat weekje is Margot weer terug naar België gevlogen. Haar vriendschap met Elzira is toen ook beter geworden en belden elkaar minstens een keer in de week. Zo eindigt het boek ook. En vandaag de dag houdt Margot Vanderstraeten nog steeds contact op met de Familie Schneider, die haar vaak uitnodigden op feestdagen en andere joodse evenementen.

[tjenkehpala]

“Ik voldeed wat dat betreft aan het stereotype Molukker.” Deel 2.

Ondanks dat ze pretendeerden progressief te zijn waren ze toch conservatief. Op zich is dit logisch aangezien veel studenten plattelandskinderen waren met een bepaald vooringenomenheid. Vervolgens ben ik teruggaan naar Geleen en werd ik aangenomen bij de Sociale Acacemie in Sittard en ben ik, hoe ironisch het mogen klinken, afgestudeerd in de gevangenis. Door omstandigheden zoals recalcitrant gedrag en vechtpartijen, kwam ik in de gevangenis terecht, wat ook typisch iets Moluks was in die tijd. Ik voldeed wat dat betreft aan het stereotype Molukker. In de gevangenis hielp ik de bewaarders met hun MBO opleiding en zij gaven mij de kans om mijn studie af te maken. Ik ben een paar jaar werkzaam geweest in Geleen als sociaal werker en was ik breed inzetbaar voor de gemeenschap. In deze tijd kwam ik mijn huige vrouw tegen en ben ik naar Gennep verhuisd. Daar kwam ik Carla, de vrouw van Nino Latuny, tegen die bij mij bij mij op de lagere school in Geleen heeft gezeten. In de jaren 80 wilde ik niet werkloos zijn en ben ik bij Page gaan werken, eerst als hulp later in de laboratorium en heb ik dit 4 jaar gedaan. Familieleden van mij hebben mij aangeboden in het kader van trajecthulp wat te gaan doen en werd ik in Cuyck door de Molukse gemeenschap gevraagd opbouwwerker te worden. Dit heb ik gedaan van 1991 tot 2007 en werd ik kort daarop ziek. Ik kreeg “out of the blue” een hersenbloeding terwijl ik geheelonthouder was. Ik rookte niet en dronk niet meer, rende 4 keer in de week 20 km per dag maar ging deze hersenbloeding niet aan mij voorbij. Mijn leven is nu rustiger geworden en ben ik veel in huis of in de buurt. Vroeger ging ik veel weg op pad, naar de stad of naar vrienden. Mijn ziekte heeft mijn ideeën versterkt en wil ik doorgaan kosten wat het kost. Ik ga niet bij de pakken neerzitten en is mijn motto om door te gaan oftewel Madju Terus. Ik heb altijd geschreven en ben ik erg blij dat ik dit doe. Nu ben ik in een Moluks platform bezig met bung Nahumury en Marianan uit Assen en ben ik daarnaast één van de voortrekkers van het Moluks belang. De Molukse realiteit is dat je hier voorgoed moet blijven en er wat van moet maken. Onze ouders hebben ons hierheen gehaald om noodgedwongen wat van het leven te maken, aan de andere kant is als we hier niet waren gekomen, we misschien boer, visser of sterker nog bedelaar waren geworden. Onze kracht is dat we hier niet zomaar zijn. We zijn gekomen met een missie. Je bent een bevoorrechte minderheidsgroep in Nederland alleen moeten we hier goed gebruik van maken. We zijn geen achterhoedevechters maar voorhoedevechters. Maak gebruik dat je Moluks bent, dat de Nederlandse staat schuldgevoelens heeft is evident maar maak daarvan gebruik. Voor de nieuwe generaties zou ik willen zien dat ze alles afmaken waar ze aan begonnen zijn. Over 50 jaar ben je een bruine Nederlander met een rare achternaam; zorg en pas goed op je cultuur en identiteit aangezien je Molukker bent. Dit blijf je in hart en in nieren. Keer altijd terug naar je eigen essentie. Dat we miskent zijn is duidelijk maar word geen slachtoffer. Ik schrijf graag kritische columns in de Marinjo. Lekker tegen Molukse heilige huisjes aan schoppen, knuppels in het Molukse hoenderhok  smijten. Ze worden eg gewaardeerd. Intussen woon ik in een andere Molukse wijk, getrouwden 3 keer opa, maar ben nog steeds dezelfde gebleven. Overigens, Ik schrijf nog steeds boeken schrijf die te koop zijn bij elikser.nl

[greensquid11]

Review Het Gym

Moderne Roman Het GYM 4 sterren. Het GYM van Karin Amatmoekrim: Het Gym gaat over een meisje die Sandra heet. Haar ouders zijn niet zo leuk, haar moeder doet weinig en haar vader is vaak weg. Omdat ze het toch goed doet op school gaat ze naar het Gymnasium, een eind verderop in een andere wijk. Sandra woont in een arme wijk maar de school is in een rijke wijk. Ze leven daar heel anders dan Sandra gewend is. Ze praten over dingen waar ze niet aan gewend is zoals hockey of skivakanties met hun ouders. Het zijn echte kakkers. Omdat Sandra een andere huidskleur heeft vonden ze haar eerst interressant maar een jongen uit haar klas pest haar ermee en maakt racistische opmerkingen. Niemand neemt het voor haar op en ze vecht met Bart. Ook wordt ze verliefd op Dirk-Jan want die is aardig wel voor haar. Verder heeft ze het moeilijk op school omdat ze zich schaamt omdat ze uit een arme wijk komt. Daardoor durft ze geen vriendinnen thuis uit te nodigen en schaamt ze zich voor Dirk-Jan. Het boek was wel redelijk om te lezen en laat de cultuur verschillen zien tussen rijke en arme mensen en dat ze heel anders leven in aparte wijken. Ook had Sandra last van racisme en daar schrijft de schrijfster ook over. Over acceptatie van verschillende culturen. Het was duidelijk geschreven en soms grappig maar soms ook een beetje saai. Sleutelscene. Er waren eigenlijk 2 sleutelscenes. De vechtpartij met Bart en het afwijzen van Dirk-Jan uit schaamte terwijl ze toch van hem hield. Personages. Het waren flat characters omdat de personages niet uitgediept werden met achtergronden. Perspectief: De schrijfster is de vertelster van het verhaal. De plaats is in de 2 wijken ( arm en rijk ) maar ook op school

[keynewssuriname]

Wijkvoorstellingen op Geyersvlijt

Een theatervoorstelling in de woonkamer van een doodgewoon gezin. Dat is wat toeschouwers zich kunnen inbeelden bij de wijkvoorstellingen van Geyersvlijt: 1 Deur Verder. Acteurs hebben vier dagen als 'adoptiekind' doorgebracht bij een gezin dat onbekend voor ze was. Majenka Dominie van Stibula en Gilbert Filé van NAKS hebben uit liefde voor theater ervoor gekozen om voor dit nieuwe concept te gaan. Voor Moyra Leysner van OnStage was het concept niet helemaal onbekend. "Op mijn 6e heb ik een soortgelijk project meegemaakt in Nederland. Dan heb ik het over bijna 23 jaar geleden. Ik kan me herinneren dat ik door een wijk liep en in verschillende huizen kwam met verschillende bevolkingsgroepen." Zij ervaart het als een eer om zoveel jaren later aan een dergelijk project in Suriname mee te doen. Sommige van de acteurs moesten wennen aan het idee om als adoptiekind bij onbekenden te verblijven. "Ik ga doorgaans niet bij anderen thuis en omgekeerd ook niet", zegt Dominie. "Wi oso is een plek die ik niet kende en elke dag, elk gesprek en elke ervaring was een leerrijk moment voor mij", zegt acteur Vurnun Sordam. En dat is precies een van de bedoelingen van deze vorm van theater, naar het format van Adelheid Roosen. Maggie Schmeitz, directeur van Stichting Ultimate Purpose, legt uit dat het de bedoeling is dat mensen meer in gesprek met elkaar gaan. "Mensen hebben allerlei oordelen over elkaar, maar ze kennen elkaar niet. Wij hebben mensen in een wijk gevraagd om acteurs in huis te nemen en de bedoeling is dat ze met elkaar in gesprek gaan." Schmeitz legt uit dat het een interactieve belevenis is. "Het publiek gaat langs vijf huizen met een begeleider. Er zijn zes betaalde voorstellingen en 60 bezoekers per avond." De voorstelling duurt 3 uren en de acteurs spelen steeds voor groepen van 12 personen. Filé wist niet wat hij verwachten moest van deze methode, maar vond de ervaring super. "De verhalen zijn indrukwekkend en deze methode mag voortgezet worden", zegt hij. Volgens Sordam en Leysner is deze vorm van theater dicht bij de speler. "Je speelt geen rol zoals ik dat gewend ben in het theater, maar je speelt jezelf en je deelt de gedeelde ervaringen en gelijkenissen. Een soort autobiografie, kan je zeggen", aldus Sordam. In hun periode als adoptiekind hebben de acteurs mogen ervaren dat de mens, mens is. Dominie was adoptiekind bij een Javaanse heer. "Hij kon qua leeftijd mijn vader zijn. Hij heeft een andere cultuur, andere geloofsovertuiging, maar toch hebben wij zoveel overeenkomsten. De mens is mens'', zegt zij. Filé hoopt dat de bezoekers van de voorstelling meenemen dat zij de tijd met hun ouders niet als vanzelfsprekend moeten zien. "Ik hoop dat zij hun ouders zullen waarderen en zoveel als mogelijk tijd met hen doorbrengen om er later geen spijt van te krijgen." Leysner ziet haar adoptiegezin als familie. "Ik waardeer mijn nieuwe familie enorm. Uit ons verhaal kan je onder andere leren dat je het kind in jezelf nooit moet verliezen." Voor Schmeitz was het belangrijk dat de groep acteurs, zowel 'adoptieouders' divers is. Dat is ook terug te zien in de voorstellingen. Zo is voor acteurs van verschillende achtergronden gekozen, evenals bij de adoptieouders. Hiermee moet de hokjesgeest worden doorbroken. De theaterdocent werkt sinds 1999 met haar eigen organisatie (Stichting Ultimate Purpose) aan duurzame ontwikkelingsprojecten en gendergelijkheid. "Maar mijn passie ligt toch bij theater. Niet alleen als entertainment, maar vooral waar je iets aan hebt." Schmeitz heeft kennis gemaakt met gemeenschapstheater en heeft besloten om deze manier van theatermaken te adopteren. "Je gaat van toeschouwer naar 'doeschouwer'. Zo'n voorstelling wordt zodanig in elkaar gezet dat de toeschouwer gaat nadenken (en mogelijk ter plekke aangeven) wat die zou doen in een bepaalde situatie. Schmeitz zegt verder dat het nodig is om elkaar live te ontmoeten en leren kennen. "Wat je niet kent, dat vertrouw je niet en de politiek maakt er misbruik van. We moeten ons openstellen voor elkaar en al het andere doet er niet toe", aldus Schmeitz, co-creator van de wijkvoorstellingen in Suriname met Female Economy van Adelheid Roosen. Vergelijkbare voorstellingen zijn al gehouden in Nederland, Marokko en Mexico. Read the full article

[juststuffaboutmylife77]

View this post on Instagram

A post shared by 𝚆𝚎𝚛𝚔𝚐𝚛𝚘𝚎𝚙 𝙼𝚊𝚕𝚞𝚔𝚞 𝚅𝚎𝚗𝚕𝚘 (@werkgroepmalukuvenlo)

In 1953 werden de eerste Molukkers gehuisvest in de nood-barakken in Venlo-Blerick, op het terrein van de Frederik Hendrik Kazerne. In 1967, werden de ex-militairen met hun gezinnen verhuisd naar de wijk Hagerhof in Venlo-Zuid. Ze zouden nooit meer naar hun geliefde Molukken terugkeren.

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Dit jaar willen wij, Werkgroep Maluku Venlo, stilstaan bij het feit dat het 70 jaar geleden is dat onze grootouders hier aankwamen voor een ongewild nieuw bestaan. Deze ‘eerste generatie’ die nagenoeg niet meer onder ons is, willen we herdenken met een positieve blik naar de toekomst.

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

We willen herdenken en vooruit blijven kijken. We willen stilstaan en in beweging blijven. Dat gaan we 3 dagen lang in augustus doen. Onze programmering zal bestaan uit een educatief en sportief programma. Afgewisseld met eten en drinken en natuurlijk dans en live-muziek.

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

📖 EDUCATIEF- Op donderdag 10 augustus openen we onze mini pop-up museum op het terrein van Quick Boys en herdenken we. Diverse traditionele dansgroepen uit Nederland sluiten die dag aan.

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

⚽️ SPORTIEF - Op 11 augustus organiseren we een walking football- en volleybaltoernooi en tegelijkertijd de grootste picknick van Venlo-Zuid ooit. Er zijn sportclinics en een stormbaan voor de kleintjes.

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

💃🏾 FEEST - Op 12 augustus sluiten we af met een Pasar Malam op een afgesloten Albatrosstraat en aansluitend een feestavond. Het is een feest van de Molukse wijk voor geheel Venlo en iedereen is welkom.

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Het volledige programma maken we binnenkort bekend. Zo ook de crowdfunding waarmee we jullie hulp goed kunnen gebruiken. Maak kennis met ons, met onze cultuur en onze gastvrijheid.

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Tot 10, 11, én 12 augustus 💙🤍💚❤️❤️❤️

[jossarisfoto]

Bratislava | Múzeum židovskej kultúry & Primate's Palace

Woensdag, 22 februari 2023 | Vandaag bezoeken we een aantal belangrijke bezienswaardigheden in Bratislava: het Múzeum židovskej kultúry en het Primate’s Palace. Het is wordt een inspirerende dag vol met geschiedenis en culturele ervaringen. We beginnen onze dag met een bezoek aan het Múzeum židovskej kultúry (Joods Cultuur Museum), dat zich bevindt in de Joodse wijk van Bratislava. Het museum is…

[cultuurnomaden]

Aandacht voor de expo in het Eindhovens Dagblad

[regioonlineofficial]

Met het weghalen van een door aardappelstempels bestempeld tafelkleed hebben kinderen van buitenschoolse opvang Partou Dopheide samen met wethouder Cultuur, Tyas Bijlholt, vanmiddag in Kattenbroek het kunstwerk 'Etenstijd' onthuld. Het kunstwerk dat naast de BSO op een 4 meter hoge groene heuvel staat, toont 9 bronzen aardappelen die voor het avondeten op blauwe tafels staan. Het kunstwerk, in 1995 gemaakt door beeldhouwer Gust Romijn, is na eerder vandalisme gerestaureerd, schoongemaakt en weer compleet. Het kunstwerk maakt onderdeel uit van de kunstroute in Kattenbroek in de Verborgen Zone.  Wethouder Cultuur Tyas Bijlholt: "Kunst in de openbare ruimte doet wat met je. Het is prachtig om te zien dat het kunstwerk zo wordt omarmd door de BSO en mensen uit de buurt. Zij noemen dit de aardappelberg. 'Etenstijd' staat midden in de wijk. Hiermee hebben we weer een kunstwerk in de openbare ruimte toegevoegd dat toegankelijk is voor iedereen." De onthulling, of eigenlijk heronthulling van 'Etenstijd' zorgde voor enthousiasme en fantasie bij de kinderen van de BSO. Naast een met aardappelstempel bestempeld tafelkleed waren de kinderen een levende tentoonstelling met zelf bestempelde t-shirts. Daarnaast hadden de kinderen schilderijen, aardappelpoppetjes en -beestjes gemaakt. Over het kunstwerk Etenstijd 'Etenstijd', de aardappels staan op tafel voor het avondeten, is in 1995 gemaakt door beeldhouwer Gust Romijn. Het kunstwerk is onderdeel van het project Kunst in Kattenbroek en geïnspireerd door het boek Hypnerotomachia Poliphili, 'De droom van Poliphilo' van Francesco Colonna uit 1499. Het verhaal gaat over de zoektocht van Poliphilo naar ware liefde en wijsheid via een wandeling door een tuin, waarin hij hindernissen moet overwinnen. Romijn heeft zelf een variatie op de droom van Poliphilo bedacht. In Romijn's droom wandelt Poliphilo door de Lage Landen, ontstaan uit water. Het water bracht vruchtbare grond voort met de aardappel als icoon voor de geschiedenis van Nederland. Poliphilo ziet verhogingen in het vlakke landschap; het geeft de mogelijkheid om ver over het vlakke land te turen. Daarom staat 'Etenstijd' op een hoge heuvel.  

[actuma]

Regenboogsteden krijgen tot en met 2026 jaarlijks 1,24 miljoen

De komende vier jaar krijgen de 56 Nederlandse Regenboogsteden jaarlijks 1,24 miljoen euro om hun lokale lhbtiq+ emancipatiebeleid te voeren. Dit maakte minister Robbert Dijkgraaf, minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, zojuist op een conferentie in Utrecht bekend. Hoe dichterbij de doelgroep, hoe beter vaak zichtbaar is wat nodig is, afhankelijk van gemeente en soms zelfs wijk. De huidige samenwerkingsafspraken met Regenboogsteden lopen tot eind 2022. Minister Dijkgraaf: “In Nederland mag iedereen zichzelf zijn. Ik ben trots op de samenwerking met de gemeenten en dat we ons vol energie blijven inzetten voor de acceptatie van lhtbiq+personen.” De Regenboogsteden en de minister willen zich met het geld en hun beleid inzetten voor de veiligheid, weerbaarheid en verdere sociale acceptatie van lhbtiq+ inwoners. Het gezamenlijk streven is de acceptatie van lhbtiq+ personen te laten toenemen onder de gehele bevolking. Extra aandacht is er nodig onder jongeren, ouderen en in kringen waar lhbtiq+ nog een taboe is. Vooroordelen, discriminatie, intimidatie en geweld tegen lhbtiq+ personen moeten afnemen. Lhbtiq+ personen moeten zich meer gesteund voelen, veilig en weerbaar op school, op straat, op het werk, in de zorg en thuis, in de sport en in hun eigen sociale kring. Regenboogbeleid bestaat uit verschillende onderdelen, afhankelijk per gemeente. Zo organiseren sommige gemeenten activiteiten rondom Coming Out Day en symposia over veiligheid van de lhbtiq+ gemeenschap. De gemeente Oss heeft de expositie ‘Buitengewone geschiedenis, transgenders in Nederland’ naar de publiekhal van het gemeentehuis gehaald. Daarmee was de expositie voor iedereen toegankelijk en zagen inwoners van Oss de expositie wanneer zij bij de gemeente langskwamen. Daarnaast hebben transgender jongeren hun ervaringen gedeeld bij de opening van de tentoonstelling. De gemeente Rotterdam is het project Inside Out met Dona Daria gestart, dat focust op het versterken van de sociale netwerken van lhbtiq+ personen en vrouwen in gesloten gemeenschappen. De focus hierbij ligt enerzijds op de weerbaarheid van de doelgroep en anderzijds op de gesprekken met culturele en religieuze besturen en organisaties. Om de ambities te realiseren ontvangen de Regenboogsteden sinds 2008 een jaarlijks een financiële bijdrage van OCW. De afgelopen periode, 2018-2022, is het programma wederom positief geëvalueerd en vormt het samen met het brede draagvlak onder gemeenten en samenwerkingspartijen reden voor voortzetting van het programma. Opbrengsten afgelopen jaren Opbrengsten van de samenwerking met Regenboogsteden zijn: - Financieren van projecten om sociale acceptatie te vergroten. - Het bestrijden van geweld tegen lhbtiq+ personen. - Bijdragen aan veilige schoolomgeving. - De groeiende toename aan politieke belangstelling op lokaal niveau, eveneens de vergrote maatschappelijke bewustwording en de uitbreiding van het draagvlak op het gebied van lhbtiq+. - De verbeterde samenwerking met lokale samenwerkingspartners. - Als verbeterpunt is het belangrijk om de komende periode ook aandacht te besteden aan het vergroten van kennis en praktische toepasbaarheid van intersectionaliteit. Binnen de brede lhbtiq+-doelgroep is er een grote diversiteit aan mensen. Hierdoor wordt er soms minder aandacht besteed aan de ene groep dan aan de ander. Aan het eind van dit jaar presenteert minister Dijkgraaf de Emancipatienota waarin ook aandacht voor regenboogbeleid en het belang daarvan. Bron: Rijksoverheid Read the full article

[rotterdamvanalles]

De Schiebroeksesingel, 1930-1933.

Schiebroek is een wijk in het Rotterdamse stadsdeel Hillegersberg-Schiebroek en voormalige gemeente in de gelijknamige polder in het noorden van de gemeente Rotterdam, gelegen tussen de wijken Hillegersberg en Overschie.

In de middeleeuwen vormde de Kleiweg al een verbinding over land tussen de rivieren Rotte en Schie. Aan deze wat hoger op een zandrug gelegen weg vestigden zich de eerste bewoners. Het omliggende gebied werd rond het jaar 1300 in cultuur gebracht. Het gebied Schiebroek werd in 1590 een ambacht (rechtsgebied) dat tot het Baljuwschap Schieland behoorde. Het was veenland dat door inklinking in de loop van de eeuwen steeds lager kwam te liggen en daardoor steeds natter werd.

In de 17e en 18e eeuw werd er door afgraven en wegbaggeren van het veen op grote schaal turf gewonnen. Dit had als gevolg dat het steeds meer een plassengebied werd. Vanaf 1773 maakte men van Schiebroek een polder door het aanleggen van kades, vaarten en sloten. Vanaf die tijd werd het overtollige water door een molengang van drie molens weggemalen naar de Bergse Plassen. Deze molengang bevond zich aan de Ringdijk, waar nu de Wilgenlei loopt, die eerder Molenlei was geheten. In 1914 zijn de molens gesloopt en vervangen door een elektrisch gemaal. Het huidige gemaal staat aan de Ringdijk bij de Wilgenlei en is in 1987 gebouwd. In 1795 woonden er 211 mensen, er was geen kerk, en geen herberg.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

2019

[rikopreis]

Dag 4 en 5: Sensō-ji Tempel, Sky line en mijn reis naar Kyoto.

Dan denk je verstandig te zijn om een avond netjes in het hostel te blijven, even geen gekkigheid. Lekker vroeg naar bed zodat je de volgende ochtend vroeg op pad kan om meer van het mooie Tokyo te ontdekken.....nou niet dus....de jetlag kwam nog even op de hoek kijken. Ik lag netjes om 22:00 in mijn bunkertje maar werd al om 23:30 klaar wakker....hetzelfde geldt als afgelopen nacht. Daarnaast werkte mijn kamergenoten ook niet echt mee. Eén werd er naast mij even goed afgelebberd en een ander klonk alsof hij toch iets van het corona virus heeft meegenomen.....kuch, kuch, proest, bwaap...kuch...proest...hostel life haha.

Maar goed! Wat brakkig en vermoeid begonnen aan dag 4, op naar de befaamde Sensō-ji Tempel. Sensō-ji is een oude boeddhistische tempel in Asakusa, Tokio, Japan. Het is de oudste tempel van Tokio en een van de belangrijkste. Voorheen geassocieerd met de Tendai-sekte van het boeddhisme, werd het onafhankelijk na de Tweede Wereldoorlog. Ik was er binnen 25 min, prima te doen! Alles is hier trouwens prima te doen met het o.v. Alle metro’s en treinen rijden echt om de 5 minuten....wachten hoeft hier echt niet. Wel gaat alles rond 00:00 dicht. 

Aangekomen in de wijk Asakusa was het heel even zoeken naar de tempel....maar Google Maps werkt hier als een trein....dus na 10 minuten kwam ik aan op mijn bestemming. Het leuke is dat hier vrijveel mensen in klederdracht lopen, dit geeft je helemaal het Japanse gevoel. 

De attractie begint met een poort die toegang geeft tot een winkelstraat van ongeveer 200 meter lang. Aan het einde van deze straat, vol met winkeltjes waar je prulletjes en souveniertjes kan kopen, ligt de Sensō-ji tempel. Prachtig om te zien. 

Zoals je kunt zien was ik niet de enige..winkelstraat Nakamise. 

Aan het einde van de winkelstraat wederom een poort met een gigantische lantaarn. Achter deze poort begint de ingang van de tempel

Na wat geslenter door de winkelstraat kwam ik aan bij de tempel. Voor de tempel stond een pot met wierook achtige dingen. Het was volgens mij om zoveel mogelijk rook te creëren door middel van het wapperen met je handen. Daarna kon men een gebed doen.  

Naast de rookpot, om het zo even te noemen, stond een kleine water fontein. Hier lagen houten bakjes in waarmee je je handen kon reinigen het water vanuit je handen kon drinken. 

Na een slok Japans draken water ben ik door gelopen naar de trap van de tempel. Ik moest aansluiten in de rij die zich gevormd had op de trap. Ik wist even niet waarom....ik liep heerlijk met mijn camera rond en het was aardig druk met de informatie punten. Ik ben maar gewoon in de rij gaan staat totdat ik bij een soort van ijzeren bak terecht kwam.....ik zag mijn medetoeristen voor mij centjes pakken om deze vervolgens in de bak te gooien.....ik deed maar alsof ik heel goed wist wat ik deed en greep uit mijn zak wat muntgeld. Vervolgens heb ik dit in de bak gegooid en een gebed gedaan....ik was blijkbaar gierig met 1 munt want degene achter mij gooide een handvol in de bak.....misschien telt je gebed dan dubbel, of zelfs trippel hahah. 

Uitzicht vanaf de trap en de rij die zich langzamerhand meer vulde. 

Ik mocht helaas binnen in de tempel geen foto’s maken.....aangezien het onwijs druk was binnen heb ik de tempel snel verlaten. Er zijn namelijk nog veel meer bij-gebouwen te zien. 

Vijf etages hoog genaamd, Pagoda. De Pagoda werd voor het eerst gebouwd in 942 door militaire commandant Taira no Kinmasa. Tokugawa Iemitsu liet de oude nationale schat herbouwen, maar het werd platgebrand tijdens de Grote Luchtaanval op Tokyo op 10 maart 1945. Het werd herbouwd in 1973 met donaties van vrome gelovigen in de hele natie. Busshari (de as van Boeddha) werd gegeven als een geschenk van de koninklijke tempel van Sri Lanka.

Ik heb hier ongeveer 2 uur rond gelopen en mijn ogen uitgekeken naar de monumenten en al het karakter wat deze mooie/heilige met zich mee brengt. Zie hieronder wat impressies:

De Bentendo Hall-bel werd opnieuw gegoten in 1692 op bevel van Tokugawa Tsunayoshi. De bel werd bekend onder de lokale bewoners als "de tijdbel", en hij staat ook in een haiku-gedicht van Matsuo Basho:

Een wolk van bloemen,

Is die bel van Ueno

Of Asakusa?

Na mijn bezoek aan de tempel ben ik door gegaan naar Ueno zoo. Helaas was hier mijn batterij van mijn camera zo goed als leeg dus ik heb snel wat kunnen schieten maar helaas heb ik niet alles kunnen vastleggen. Daarnaast merkte ik ook weer een enorme onrust in mijn lichaam en ben ik racend door de dierentuin gegaan. Waarom? Geen idee.....ik ben blijkbaar nog niet helemaal geland. Door het slechte slapen kwam de eenzaamheid steeds dichterbij....mijn angsten en negatieve gedachtes spookte door mijn hoofd en ik was de gehele dag in gedachten...oud zeer wat naar boven kwam......maar ach: deze reis is niet alleen geboekt om cultuur te snuiven.....ik ben ook wel echt opzoek naar het ‘zijn’ en ‘zelfliefde’. Het volledig kunnen vertrouwen op wie je bent en niet bang/onzeker zijn over het verleden/toekomst. Leven in het nu.....klinkt misschien allemaal wat zweverig maar volgens mij snappen jullie wel wat ik bedoel. 

Zie hier wat foto’s van de dierentuin en diertjes:

Een vijver met allemaal speciale vogels.....ik moet echt een beter zoomlens gaan halen want ik heb geen goed schot kunnen maken van de vogels. FML

Kijk ze shinen dan! 

Blijven prachtige beesten...wist je dat flamingo’s roze zijn omdat ze fristi te drinken krijgen.....true story bro! 

Een witte flamingo....of toch niet.....een mede reigerster ;)

Na mijn bezoek aan Ueno Zoo ben ik lekker terug gegaan naar mijn hostel.....aangezien ik maar 3 uur geslapen heb begin ik het nu allemaal wel te voelen. Even lekker opfrissen en dan in de avond door naar de Tokyo Metropolitan Government Building! Dit is namelijk een van de weinig gratis plekken waar je een prachtig uitzicht hebt over Tokyo en Mount Fuji. Check de link voor de exacte locatie! Je bent er binnen 20 min....of in ieder geval vanaf mijn hostel. 

Bij aankomst bij het Metropolitan....even snel een plaatje schieten....ik merk dat ik foto’s in het donker maken nog knap lastig vind. Ik zit zo te kutten met de lichtinstellingen....maar komt goed...al doende leert men. 

Bijaankomst moest ik ongeveer 4 minuten in de rij wachten om naar boven te gaan. Het gebouw bestaat uit 2 torens, noord en zuid....1 van de torens sluit om 17:00 maar de andere (zuid dit keer) blijft open tot 23:00....perfect voor wat prachtige foto’s. Ik ben zelf niet helemaal tevreden over het eindresultaat....dit komt door mijn lenzen, snelheid van schieten (vanwege drukte) en het licht/reflectie van de ramen. Maar check hier nog wat kiekjes:

Adembenemend was het! Ik was precies op tijd met de zonsondergang. Helaas is foto niet helemaal scherp maar hij is ook niet heel verkeerd, als zeg ik het zelf. 

Ook dit is Tokyo.....zoals jullie kunnen zien kent armoede geen grenzen...tussen alle skyscrapers lagen aardig wat mensen in de kou op straat....ik heb gelukkig iemand blij kunnen maken met wat centjes.....de rest heb ik met rust gelaten...je kunt helaas niet de hele wereld helpen. 

Bij aankomst bij het hostel ben ik rustig kan pakken....ik ben vandaag namelijk doorgereisd naar Kyoto. Ik schrijf dit blog nu op mijn nieuwe bestemming: Piece Hostel Kyoto Prachtig hostel met alle voorzieningen die ik nodig heb.....wel 1 ding.....als ik hier weer zo verrot slaap worden het echt hotels.....want ik loop er bij als een zombie.....mijn wallen hangen op mijn knieën.....niet dat dat echt boeit maar toch......ik ben nog geen eens een week op reis....moet wel een beetje naar mijn lijf luisteren. 

Ik ben vandaag met de sneltrein door gereis naar Kyoto. Dit is echt prima te doen.....binnen 2 1/2 uur op bestemming, vanaf Station Tokyo....wel een tip die ik wil meegeven: de treinen hebben natuurlijk wagons......hier in Japan heb je dus wagons die gereserveerd zijn en wagons die voor iedereen toegankelijk zijn....je had heerlijk plaats genomen in wagon 6....al mijn spullen weggelegd.....laptop op en ben begonnen met typen......totdat een medereiziger zijn plek kwam opeisen.....meneer was vriendelijk om mij uit te leggen dan wagons:1,2 en 3 zonder reservering zijn.....ik moest dus alles weer inpakken en 3 wagons verder zijn.....stel je even voor: 2 backpack’s in je hand met een totaal gewicht van omme nabij 30 kilo, lopend door een gangpad waar allemaal mensen hun voeten voor gooien.....ik ben denk ik 4x bijna op mijn muil gegaan maar ik heb het gelukkig gehaald....helaas had ik hierdoor geen raamuitzicht voor foto’s/video’s.....ik ben even heerlijk in slaap gevallen! Ik ga nu ook mijn laptop sluiten en naar mijn kamer....even wat uurtjes pakken en vanavond rustig mijn reis verder plannen! Jullie horen/zien snel van mij! 

Joe en kus,

Rik op Reis 

[floorirene]

1. Het Begin

oktober 2019

‘Waarom is dat?’ vroeg Abdul.

‘Dat verhalen moeten worden verteld?’

‘Ja?’

‘Dat is zo omdat het zo is. Omdat verhalen betekenis geven aan de gebeurtenissen en omdat zonder betekenis alles zinloos wordt. Omdat je, als je het verhaal niet vindt in de willekeur, de hoop kunt opgeven dat je ooit nog iets begrijpt. Omdat we mensen zijn, en dat is wat mensen sinds mensenheugenis doen: ze vertellen elkaar verhalen. Als iets cultuur is, dan is dat het: een collectief geheugen van alle verhalen die definiëren wie wij zijn en wat het betekent dat wij mensen zijn. Op de dag dat wij ophouden elkaar verhalen te vertellen, verkruimelt empathie met medemensen, stort het samenwerkingsverband in dat wij samenleving noemen, en zijn wij als personages in een postapocalyptische dystopie overgeleverd aan elkaars overlevingsinstinct en aan de vraag of de producer om commerciële redenen ondanks alles een ongeloofwaardig happy end wil forceren.’

uit: Grand Hotel Europa, Ilja Leonard Pfeijffer

Dit boek ligt naast mijn bed. Omdat ik het bovenstaande citaat mooi en waar vind, heb ik besloten om jullie verhalen te vertellen. Ik woon nu anderhalve maand in Shanghai, de fase van ‘het begin’ is nu wel echt voorbij. Ik ben geland hier, alles is niet meer zo nieuw en intens als een maand geleden en ik voel ruimte om dingen op te schrijven. Ik ga proberen dat met enige regelmaat te doen, over dingen die me opvallen, die ik meemaak, die ik leer. Dit is het eerste verhaal. Dus ik begin bij ‘het begin’.

Het schooljaar van de Shanghai Theatre Academy begon in een theaterzaal vol studenten in hetzelfde witte t-shirt die met hun vuist omhoog het Chinese volkslied zongen. Daarna kwamen onder luid applaus de docenten binnen en namen hun plek in achter tafels op het podium. Er werd gezamenlijk leuzen geroepen, er was een ceremonie met marcherende studenten die de vlag van de Shanghai Theatre Academy presenteerden en er waren verschillende toespraken, waaronder één van een beroemde Chinese acteur waarvoor hard werd gejoeld vanuit het publiek. En ik zat daar ook ergens tussen, in hetzelfde witte t-shirt, en ik dacht aan ArtEZ en aan de jaaropening daar, en ik zag mijn klasgenoten voor me met hun vuist omhoog het Wilhelmus zingend. 

Deze Opening Ceremony is nu anderhalve maand geleden, maar het lijkt wel alsof ik hier al veel langer ben. Als ik nu denk aan het begin, afscheid vol tranen op Schiphol, alleen in het vliegtuig, aankomst in Shanghai, de eerste keer dat ik de deur van mijn kamer opendeed en daar mijn slapende kamergenootje Georgie aantrof, de eerste wandeling alleen op straat, proberen ergens eten te bestellen, mijn eerste bord wontonsoep, waaraan ik mijn mond verbrandde en die ik maar voor de helft opat doordat mijn buik al vol zat met nieuw begin, verwachtingen, angst en gelukkigheid. Al die eerste momenten voelen zo ver weg al. Van tevoren was ik daar het meeste bang voor. Dat begin. Als alles nieuw is en je die veilige basis nog helemaal zelf moet maken. En nu zit ik dit te typen aan mijn bureau in mijn kamer en als ik om me heen kijk dan zie ik foto’s en ansichtkaarten van thuis, planten die ik samen met Georgie heb gekocht, en al mijn kleren en spulletjes die al een eigen plek hebben en dan voel ik me eigenlijk gewoon al heel erg thuis.

Mijn schoolweek bestaat uit elke ochtend van 8:30 uur tot 11:40 uur Chinese les. Van tevoren loop ik vaak even langs het winkeltje naast de campus voor een baozi (gestoomd broodje). In de Chinese les oefenen we uitspraak, woordenschat, lezen en schrijven. Het is heel moeilijk maar ook zo tof als je opeens een zin Chinese karakters kunt ontcijferen! Daarnaast heb ik dit semester drie andere vakken: twee keer per week Beijing Opera acteren, een praktische les waarbij we ingaan op de bewegingen en zang van Beijing Opera, Chinese Performing Arts in Global Perspective, een theoretische les waarin we de ontwikkeling van de Chinese podiumkunsten van de afgelopen eeuw bespreken en waarvoor ik elke week ellenlange academisch Engelse teksten moet lezen, en Short Film, waarin we de basis leren van films maken en waarvoor ik elke week met een groepje een korte film moet maken die we dan bespreken in de les. De studielast is hoog, en ik merk dat iedereen eigenlijk non-stop moe is. Ondanks de moeheid ben ik heel enthousiast over de inhoud van de vakken. Dit is precies wat ik wilde leren. De docenten zijn goed en het niveau is hoog. De groepsdiscussies in de klas zijn zo interessant met al mijn klasgenoten die vanuit hun eigen cultuur en theaterachtergrond ideeën inbrengen. En ik besef me hoe sterk mijn basis is vanuit ArtEZ, en hoe ik vanuit die praktische en theoretische basis interessante vraagstukken op tafel kan leggen.

The Shanghai Theatre Academy ligt in een mooie wijk in het centrum van Shanghai. Onze campus is klein, met veel bomen en groene grasveldjes en gebouwen in koloniale stijl. Er zijn verschillende theaters op de campus en veel leslokalen en studio’s. Ik woon ook op de campus, in de student dormitory. Dit is een flat vol studenten van de academy, en de internationale studenten wonen op de bovenste verdieping, de 18e. Er is één lift. Dat betekent dus altijd vol, altijd lang wachten, altijd stoppen op elke verdieping. Op onze verdieping is een keukentje, zonder kookgerei, maar er zijn koelkasten en gratis heet water. Ik kook nooit, eet altijd buiten de deur. Als ik moet kiezen tussen binnen 10 minuten lopen een bord goddelijke noedels eten voor 2 euro, of zelf boodschappen doen die sowieso duurder zijn en daar ook nog iets van brouwen in ons provisorische keukentje dan is die keuze niet moeilijk. Of ik bestel eten via een app. Voor de deur van de dormitory staan altijd rijen plastic tasjes met net bezorgd eten.

In de dorm voelt het alsof we op kamp zijn. Iedereen zit met z’n tweeën op een kamer, je loopt bij elkaar binnen, komt elkaar tegen op de gang, stapt samen in de lift. Mijn klas is een hele leuke groep. Jongens en meisjes zijn ongeveer gelijk verdeeld, en we zijn met 14 in totaal. We komen uit Engeland, Amerika, Zuid-Afrika, Servië, Turkije, China, Hong Kong, Nederland en Frankrijk. Ik had gedacht dat het lang zou duren voor het vertrouwd zou voelen met zo’n nieuwe groep, maar het is vanaf het begin gelijk heel verbonden al. Iedereen is nieuw en iedereen heeft overeenkomstige interesses, anders was ie hier niet.

Ik reis nu niet, ik woon hier. Dat is een groter verschil dan ik dacht. Nog steeds voelt het gek dat ik niet elke dag iets onderneem of op onderzoek uitga. Ik heb nu een vast ritme, met heel veel dingen die ik moet doen, net als in Nederland. En soms is het overweldigend druk en stressvol en soms ook saai, net als in Nederland. Maar meestal ben ik vooral extreem gelukkig. De beleving van tijd is ook heel anders nu. Op reis is elke dag anders, ontmoet je zoveel mensen, krijg je elke dag zoveel nieuwe indrukken. Ik beleefde de tijd intenser. Maar in mijn leven nu is de tijd gewoon iets dat voorbij gaat. Dat is ook prima. Ik verhoud me op een andere manier nu tot dit land. In plaats van vluchtig op doorreis ben ik me nu echt aan het verbinden met één plek. Ik ben me aan het vestigen. De straten hier, de restaurants, de winkeltjes, de mensen op elektrische scooters, de bomen langs de weg; ze zijn mijn nieuwe context.

Ik heb alleen maar zin in de rest van het jaar.