#dag29

[liezelies]

"Back to life, back to reality". Ik zong t vanochtend op de fiets, toen ik de meiden begeleide naar hun eerste schooldag op hun nieuwe school. ik neurie het nu in de trein op de terugweg van de eerste projectdag care for humor. "back to the here and now Yeah" Ik woon nu een maand in Maastricht. En mijn ontdekkingstocht moet eigenlijk nog beginnen. Te druk geweest met huis- en vakantiemaken. Daarom. De meiden back to school, ik naar reality. Mijn nieuwe reality. #dag29

[jaarverhaal-blog]

#29

Disco, disco, party, party. Leuk eerste stage klusje hoor. Een 25+ disco feestje met een saxofonist, dj en een grote discobal! Compleet feestje als je het mij vraagt dus. Maar dat was het ook wel voor vandaag. Ja de muziek tijdens het bouwen was top, lekker electic/techno gepompt over een lekker geluidsysteempie. Even heel wat anders, die FUCKING Lidl reclame... Wat eten jullie vanavond? Stamppot. Wat eten jullie vanavond? Stamppot. Wat eten jullie vanavond? Stamppot. Stamppot. Stamppot. Aaaaargh! Bij stamppot moet ik gelijk denken aan een vrouw die op het zelfde geslacht valt en die lekker losgaat op een hardcore feestje. Een stamp-pot. Dat is mijn uitspraak en daar moeten jullie het mee doen. ~ Cheers, D

[31deadlines]

Dag 29 - Kayleigh

Ik ben bang in het donker. Al mijn hele leven geweest. Als ik bij mijn ouders thuis ben zet mijn moeder nog altijd een nachtlampje in de kamer waar ik slaap. Soms, als Jan niet thuis is, slaap ik met het licht aan. Ik moet een ruimte goed kennen om er op mijn gemak te zijn, anders herken ik de schimmen niet. Of ik moet heel moe zijn, of dronken. Of allebei. Of ik moet naast iemand liggen die ik vertrouw, iemand die ik kan aanraken (een voet tegen een kuit is genoeg).

Als ik voorstukjes van enge films zie, met enge beelden, blijven die beelden in mijn hoofd zitten. En als ik dan in het donker ben, flitsen die beelden voor mijn ogen. Ik heb een keer op de middelbare school, in de tweede of derde klas, een film gezien over een totaal gestoorde gast die mensen kidnapte en daarna hun monden dichtnaaiden enzo. Ik heb daardoor jaren met een lichtje moeten slapen. Want, als ik mijn ogen dichtdoe dan flitst dat beeld voor me, van die vent. Ik kan kalmeren door tegen mezelf te praten. Ik daag de angst dan uit: ‘Kom dan, pak me dan. OK Kay, als er echt iemand zou zijn zou die je NU pakken. NU dan. Zie je nou. Niets. Ik tel af, en dan mag je komen. 5 - 4 - 3 - 2 - 1. Niets. Laf hoor. KOM DAN!’ Dan praat ik net zolang tegen mezelf totdat ik slaap. 

Het is heel frustrerend als mensen gaan uitleggen dat die angst niet rationeel is. No shit bro. Alsof ik dat niet weet. Ik weet heus wel dat er geen demonen onder het bed liggen die mijn voeten pakken als ik mijn benen uitstrek. Ik weet heus wel dat die enge chick uit die serie niet uit die donkere kamer gaat stappen als ik de was aan het ophangen ben. Dat weet ik weet heus wel. Het voelt als een kinderachtige angst. Maar het hoort bij me. Ik ben gewoon bang in het donker.

[honderddagenongetrouwd-blog]

#100 #countingdownthedays #julliezijndebeste

Het bruidspaar, In hashtags.

[knemeijeropreis]

Dag 27 t/m 29 Davenport

Afgelopen 3 dagen niet heel veel gedaan. Beetje uitslapen, lekker in het zonnetje liggen en genieten van onze laatste dagen in de USA.

Laatste kleren gewassen en ondertussen een beetje de restjes opmaken.

Vrijdagavond gaan we lekker uit eten bij ons favoriete restaurant: The Cheesecake Factory. Nou vooruit, nog 1 om het af te leren.

Koffers zijn al bijna helemaal gepakt, morgenochtend de laatste spullen erin en dan gaan we weer op weg naar The Netherlands.

[liezelies]

Ja. Verhuizen naar Limburg is een beetje emigreren. Zo moeten alle kinderen opnieuw worden ingeschreven bij de ggd. In zesvoud. Bijzonder wel toch? #dag29

[31deadlines]

Dag 29 - Gijs

Rond en rond

Baanschaatsen. Een onderwerp dat de vermoederen als geen ander verhit. Her en der gaan dezer dagen stemmen op om de nobele sport af te schaffen. Het zou saai zijn om naar te kijken. Het zou een soort plat volksvermaak met zich meebrengen - waarbij men dan neerkijkt op hoempapamuziek, even voor het gemak vergetend dat hoempapamuziek al veel langer mee gaat dan de muziek waar deze zogenaamde meerwaardezoekers dan wél naar luisteren. Het zouden toch allemaal maar politieke spelletjes zijn. Maar waar niemand met een woord over rept - omdat ze goed genoeg weten dat ze dan hun zaak verliezen - is hoe baanschaatsen ons een spiegel voorhoudt.

Baanschaatsen is, voor wie écht oplet, de perfecte samenvatting van het menselijk bestaan. Begint niet elk mensenleven met een startschot? Het schot dat verlossing met zich meebrengt, dat een einde maakt aan spanning en zegt: nu, nu kan het allemaal beginnen? Begeeft niet elk mensenleven zich na dat startschot op glad ijs, onwennig zijn ritme zoekend, geleidelijk aan toenemend in zelfzekerheid en snelheid?

Maar dat is slechts het voorspel, natuurlijk. Baanschaatsen, het eindeloze rondjes draaien, is dat niet dé metafoor bij uitstek voor la condition humaine? Op een gladde ondergrond, met een constant risico op onhandig uitschuiven of zelfs pijnlijk vallen? Rond en rond gaan we, rond en rond, doorheen dezelfde rondjes die miljoenen voor ons hebben gereden, en miljoenen na ons zullen rijden. Rond en rond, zonder enige uitweg - de baan is een ellips, met rechte, snelle stukken, en bochten waar we even gas terug moeten nemen. Rond en rond, en rond en rond.

En dan het competitie-element. Sommigen schaatsen sneller dan anderen, dat is waar, en zij lijken daaraan een zeker element van doelgerichtheid, van betekenis of belang te ontlenen. Maar gaat het niet altijd zo, dat wie zich het meeste haast, het snelst de rondjes wil blijven draaien, als eerste over de eindstreep gaat? En komen we daar niet allemáál ooit aan, hoe snel of hoe traag we onze doelloze rondjes ook rijden?

Weinig onderscheidt de eersten van de laatsten. Er zijn bloemen en kransen. Er wordt over hen meer geschreven aan het einde. Er zullen meer mensen over hen spreken als het allemaal voorbij is. Maar geef het een paar jaar, en niemand spreekt nog over hen - eerst, laatst of in het midden.

Nee, niets dat ons bestaan zo krachtig verbeeldt, ons zo beklijvend aan onszelf herinnert, als baanschaatsen. Wie het niet onder ogen wil zien, is een lafaard.