#dit is fucking ranzig

[castielsprostate]

ik hoop dat het koningshuis zichzelf van binnen gaat kapot vreten en doodbloed.

[obliviscor]

Ego

Dagcrème, nachtcrème, facewash, gezichtsmasker, scrub, tonic, poeder, poederfoundation, mascara, eyeliner, blush, lippenstift en dat állemaal voor haar gezicht, nog vóór ze de deur uit loopt. Slechts een déél van een achtste van haar lichaam, volgens de idealen van de oudheid. En voor de overige delen van haar lichaam heeft ze nog minstens evenveel producten. Voor haar haar, voor haar lichaam, voor haar lichaam. Tegen haar haar, tegen haar lichaam. Eigenlijk is ze fucking ijdel. Sommige mensen hebben dit soort shit niet. Maar dat doet er niet toe nu, het gaat over haar. Ze staat hier, het licht staat op haar gericht, ze heeft besef van tijd, ze citeert, zij is belangrijk. Zij. Shampoo, natuurlijke natuurlijk want dat is ze waard. Conditioner en een masker, van de biowinkel, want dat is ze waard. Vette crème zodat het niet droog wordt, droogshampoo zodat het niet vet wordt. Producten voor haar haar, producten tegen haar haar, producten in haar haar. Zeep, scrub, bodylotion, zonnebrand, deodorant, parfum. Stel je voor dat je naar jezelf zou ruiken. Of als jezelf zou voelen. Moeder natuur heeft haar zwak gemaakt. Afhankelijk. Daar heeft ze zelf niks mee te maken, zij doet alleen maar mee. Scheermesjes, meer scrub, schuim. Oksels, benen, bikinilijn, die donzige snor, onderarmen, duh. Mannen mogen niet weten dat meisjes haar hebben, want haar is vies en lelijk en bij haar was het sowieso ook nog donker dus dat is al helemaal ranzig. Maar dit gaat niet over haar, want zij is niet ijdel, zij doet niet mee. Zoveel producten? Zoveel tijd voor zo’n lichaam? Ze zucht nog na als om tien over negen ze naar binnen valt, een vergadertafel met aan elke stoel behalve de hare een man. “Sorry dat ik laat ben.”