#gözyaşlarıvar

[sutseversworld]

Ben yazmadıkça yazmayan, arayıp sormadıkça beni de arayıp sormayan insanı neyleyim ki ben

[sutseversworld]

Kulaklarımda çınlıyor sesleri, gözlerimin önünde oturuyorlar sanki hâlâ. O anı tekrar tekrar yaşıyor gibiyim. Gözyaşlarım süzülecek yanaklarımdan. İzin vermiyorum. Birazdan sahneye çıkacağım. Onlar için görünüşümü bozamam. Bir mide bulantısı bastırıyor. Sahne stresine bağlıyorum. Çok sonra anlıyorum ki sahne stresi değil bu. Gözlerimin önünde yaptıkları iğrenç hareketleri. Stresli hareketlerime kahkaha atıyor. Sanıyor ki onu kıskanıyorum. Oysaki ona karşı duyduğum tek duygu tiksinti. Aradan saatler geçiyor. Ama sanki hâlâ bana güldüğü andayım. Bedenim o andan ayrıldı fakat ruhum zihnim duygularım her şeyiyle hâlâ orada. O anın şokunda, hüznünde.. Üşüyorum, çok üşüyorum. Çünkü o an öyle yalnız hissettim ki. Ruhum tir tir titriyor. Yalnız hissetmenin getirisi bu. İnsanın iliklerini bile donduruyor.

[sutseversworld]

Darbeler. En dip. En derini hissetmek. Sona ulaşmış olmak. Gözyaşlarının kuruması. Ağlamaya mecalinin kalmaması. Ayaklarının en dibe değmesi. Hıçkırıklarının dinmesi. Yaralarının verdiği acıyı hissetmemek. Hiçbir şey hissetmemek. Olgunlaşmak. Değişmek. Eskisi gibi mutlu olmamak. Eskisi gibi olmamak. İnsanların iyileştiğini sanması. Oysa en ufak bir darbede yıkılacak bir maket bina gibi olmak. Ve yine bir darbe.

[sutseversworld]

Bazen çabalarsın, hem de çok çabalarsın. Ve sonuç koskoca bir hiç... Her zaman ki gibi yanında sadece hüzün, gözyaşları ve acı kaldı. Mutluluk gitti, kahkahalar gitti, umut gitti, her şey gitti. Yanımda hep hüzün, acı ve göz yaşları kaldı. Belki de artık sarılmak için uğraştığım yanımda olmayan mutluluk değil yanında olan acı olmalı. Belki de üzülmeliyim. Belki de artık vakti geldi. Üzülmeliyim ki mutluluğun zirvesine ulaşayım...