#grootvader

[bucklemonster2]

20th Century Flemish Paintings

Heb enkele oude schilderwerken uit Interbellum en WOII online gezet, Twee ervan zijn van mijn overgrootvader en verzetsstrijder Jean Desimpeleare enjoy ^^

I have put some old paintings from the Interbellum and WOII Online

Two of which are from my great-grandfather and resistance fighter Jean Desimpeleare enjoy ^^

DUTCH / NEDERLANDS

ENGLISH

[dreaminginthedeepsouth]

Paul AUSTER (1947- april 2024)

Zijn grootvader kwam uit Oekraïne. Gebruikte nooit een computer. -

"The New York Trilogy"

We exist for ourselves, perhaps, and at times we even have a glimmer of who we are, but in the end we can never be sure, and as our lives go on, we become more and more opaque to ourselves, more and more aware of our own incoherence. No one can cross the boundary into another – for the simple reason that no one can gain access to himself.

…..

In general, lives seem to veer abruptly from one thing to another, to jostle and bump, to squirm. A person heads in one direction, turns sharply in mid-course, stalls, drifts, starts up again. Nothing is ever known, and inevitably we come to a place quite different from the one we set out for.

…..

Then, without any warning, we both straightened up, turned towards each other, and began to kiss. After that, it is difficult for me to speak of what happened. Such things have little to do with words, so little, in fact, that it seems almost pointless to try to express them. If anything, I would say that we were falling into each other, that we were falling so fast and so far that nothing could catch us.

…..

We all want to be told stories, and we listen to them in the same way we did when we were young. We imagine the real story inside the words, and to do this we substitute ourselves for the person in the story, pretending that we can understand him because we understand ourselves. This is a deception. We exist for ourselves, perhaps, and at times we even have a glimmer of who we are, but in the end we can never be sure, and as our lives go on, we become more and more opaque to ourselves, more and more aware of our own incoherence. No one can cross the boundary into another—for the simple reason that no one can gain access to himself.”

…..

[devosopmaandag]

Hoe ironie opeens teder en ontroerend werd

Ik kan me niet herinneren ooit gelachen te hebben bij de laatste zin van een roman – en ik las er veel in mijn leven. Hoe dichter het einde van het boek naderde, hoe meer ik speculeerde over de afloop. Het is een zuivere roman, want ik volg weduwnaar Sy Baumgartner als een onzichtbare schaduw, en tegelijkertijd heb ik me in zijn hoofd genesteld.

Als dat geen klassieke roman is!

Op een stralende septemberdag zet Baumgartner zich tussen het terras en de kornoelje behaaglijk in een tuinstoel. “Hij ademt rustig in en weer uit. In en weer uit, zuigt de lucht door zijn neusgaten naar binnen en blaast die door zijn half geopende mond weer naar buiten, en dan, na een seconde of twintig, laat hij zijn herinneringen komen.”

Ik dacht: dat is een elegante overgang van de schrijver om een ander register op te kunnen trekken!

Een aantal keren breekt hij zijn gedachtenstroom af en blikt omhoog. Hij zoekt een betere stoel, maar gaat weer in de oude zitten, “ langzaam en nauwgezet ademhalend terwijl hij zich afvraagt waar zijn gedachten hem nu weer zullen voeren. [–] En opeens herinnert hij zich zich weer zijn reis naar Oekraïne van twee jaar geleden, een dag die hij zoekbracht in het stadje waar zijn grootvader was geboren.”

Hé, maar die grootvader heet Auster!

Baumgartner staat op en begint aan een verslag van zijn tocht naar Ivano-Frankvisk op 21 september 2017 en het verbazingwekkende verhaal dat een rabbijn hem daar vertelde.

Aha, een verhaal in een verhaal, ook heel klassiek, en natuurlijk in een andere bladspiegel.

Dan is er dat einde van het boek. In rusteloze afwachting van de komst van iemand besluit Baumgartner een eind buiten de stad te gaan rijden. Hij komt in landelijk gebied terecht, krijgt een bijna botsing met een hert. Bij een volgend hert gooit hij het stuur om en knalt tegen een boom. Met een bloedende, maar pijnloze hoofdwond stapt hij uit de auto en besluit naar een huis te lopen. Dan lees ik de laatste twee regels van het boek: “En zo, met de wind in zijn gezicht en het bloed dat nog uit de snee in zijn voorhoofd druppelt, gaat onze held op zoek naar hulp. En als hij bij het eerste huis komt en aanklopt, begint het laatste hoofdstuk uit het levensboek van S.T. Baumgartner.”

'Held', 'levensboek'? Ik schoot in de lach. Maar wacht eens, was niet de schrijver ernstig ziek, en zou dit misschien niet zijn laatste boek kunnen zijn? Opeens krijgt die ironie iets teders en ontroerends. Ik dacht terug aan het allereerste boek van de schrijver, dat ik vijfendertig jaar geleden las en dat zo'n diepe indruk op mij maakte: 'Het spinsel van de eenzaamheid'.

Ik hield als lezer Sy Baumgartner even gezelschap in zijn eenzaamheid. Nu denk ik aan zijn schepper.

* 'Baumgartner'| Paul Auster | vertaling Ronald Vlek | Uitegeverij De Bezige Bij 2023

[torche]

Ijzersterk geboren

Oorlogen overwonnen

Mijlen getrotseerd

Zaterdag namen we afscheid van letterlijk en figuurlijk de sterkste man die ik (en wij allemaal) heb(ben) gekend.

Hij is 90 jaar geworden, nog mijn volledige 25 jaar meegemaakt, wat niemand had durven dromen.

Gekend in het UZ Gent voor zijn hart die faalde, maar telkens weer ging kloppen.

Lieve opa, het spijt mij, ik zie je ontzettend graag en ik kan je niet genoeg bedanken.

Een doodgewone man, de wijsheid zelve, een held van hier, een held door vuur en vlam.

6 kinderen, 9 kleinkinderen, 1 achterkleinkind.

Walter Vormezeele

Onze pater familias en manusje van alles

Mr korporaal, levensredder

Zeiler in weer en wind

Vader, grootvader en overgrootvader

°23/06/1933

† 18/09/2023

Geblust en gesust

De kaars die steeds opnieuw ontvlamde

Van over gesproken en gehoord

Die naald die nieuwe ogen bleef krijgen

Geliefd en geleden

De man die vocht tegen vuur en zelf een eeuwige vlam in zich had verborgen.

[manonfontaine]

Opdracht: Draai de rollen om

Toen Saskia haar grootvader bij haar huis zag aankomen, wist ze dat haar een slechte tijd te wachten stond. Saskia's grootvader was een gewelddadige man en toen Saskia bij hem woonde, behandelde hij haar als een slavin. Toen ze zijn Mercedes zag, wist ze al wat er ging gebeuren en wat hij haar ging vertellen. Haar grootvader klopte op de deur van haar appartement, Zeppos naast haar blafte. Even dacht ze dat ze de deur niet moest openen, maar ze wist dat hij er op de een of andere manier in geslaagd zou zijn de deur open te breken. Saskia opende de deur en had niet eens tijd om gedag te zeggen, toen hij haar bij haar nek greep. Saskia kreeg geen lucht en begon het bewustzijn te verliezen, maar had genoeg tijd om te horen dat ze misgelukt kind was en dat ze net als haar moeder was. Enkele seconden later ging Saskia's grootvader weg en liet haar alleen achter in haar appartement en de nek zo rood als bloed. Saskia huilde en wist niet wat ze met zichzelf aanmoest. Ze ging op haar bank zitten met Zeppos naast haar. Zeppos legde zijn hoofd op haar benen en Saskia knuffelde hem, in de hoop dat ze ooit een gelukkig leven zou leiden. Het goede was dat ze al een baan had gevonden bij dierenarts Jan Lietaer. Maar voor de rest was haar leven ellendig.

Op hetzelfde moment was Jan op weg naar huis van de supermarkt en dacht dat hij blij was een nieuwe secretaresse te hebben gevonden. Hij dacht dat Catherine snel spijt zou krijgen van haar vertrek en haar bedroog met een asielzoeker.

Saskia zei tegen zichzelf dat ze zich moest beheersen en dat als haar grootvader ooit terug zou komen ze tenminste moest weten hoe ze zich moest verdedigen. Ze ging naar haar kamer en nam een van haar vaders pistolen, die ze altijd bewaarde in geval van uiterste nood (ze had het duidelijk eerder moeten gebruiken). Saskia woonde tegenover de molens van de stad en vond dit de perfecte plek om te oefenen. Ze begon met één keer te schieten, toen een tweede keer, een derde keer en een vierde keer. Alleen besefte ze niet dat bij de tweede keer dat ze iemand raakte zonder het te weten. Het was Jan.

Jan liep naar huis en plotseling hoorde hij een schot, maar hij dacht dat hij hallucineerde. Zijn vreugde had het overgenomen en dus vervolgde hij zijn weg. Bij het tweede schot had hij geen tijd om te beseffen wat er gebeurde toen hij werd geraakt. Daarna lag hij midden op de weg dood te bloeden.

Toen Saskia uit haar huis kwam zag ze de politieagenten aankomen, maar helaas of gelukkig voor haar zag ze haar grootvader met een pistool die zijn buurman, Bienevenue had vermoord. Toen zag ze dat Jan ook dood was. Ze dacht dat zij het niet kon zijn die Jan had vermoord, maar haar grootvader. Maar het was niet zo en ze zou het nooit weten en Jan ook niet.

[soramystic]

ik zag je tags en fun fact, de winkel bruna is opgericht door de... volgens mij grootvader? van dick bruna dus u weren't totally wrong lmao

Oh mijn god.

[pollonegro666]

2022/11/26 Mi papi tambíen trajo un libro con parte de la historia de su vida cuando era un famoso actor de películas. Los niños aprendieron la importancia de su abuelo en la historia del cine.

My daddy also brought a book with part of his life story when he was a famous movie actor. The children learned the importance of his grandfather in the history of cinema.

Google translation into Italian: Mio padre ha anche portato un libro con una parte della storia della sua vita quando era un famoso attore cinematografico. I bambini hanno imparato l'importanza del nonno nella storia del cinema.

Google Translation into Portuguese: Meu pai também trouxe um livro com parte da história de sua vida quando era um famoso ator de cinema. As crianças aprenderam a importância do avô na história do cinema.

Google Translation into French: Mon père a également apporté un livre avec une partie de l'histoire de sa vie lorsqu'il était un acteur de cinéma célèbre. Les enfants ont appris l'importance de leur grand-père dans l'histoire du cinéma.

Google Translation into Arabic: أحضر والدي أيضًا كتابًا يحتوي على جزء من قصة حياته عندما كان ممثلًا سينمائيًا مشهورًا. تعلم الأطفال أهمية جدهم في تاريخ السينما.

Google Translation into German: Mein Vater brachte auch ein Buch mit einem Teil seiner Lebensgeschichte mit, als er ein berühmter Filmschauspieler war. Die Kinder lernten die Bedeutung ihres Großvaters in der Geschichte des Kinos kennen.

Google Translation into Albanisch: Babai im solli edhe një libër me një pjesë të jetës së tij kur ishte një aktor i famshëm filmash. Fëmijët mësuan për rëndësinë e gjyshit të tyre në historinë e kinemasë.

Google Translation into Armenian: Հայրս նաև գիրք էր բերել իր կյանքի պատմությունից, երբ հայտնի կինոդերասան էր։ Երեխաները իմացան իրենց պապիկի կարևորության մասին կինոյի պատմության մեջ։

Google Translation into Bulgarian: Баща ми донесе и книга с част от живота му, когато е бил известен филмов актьор. Децата научиха за значението на своя дядо в история��а на киното.

Google Translation into Czech: Můj otec také přinesl knihu s částí jeho životního příběhu, když byl slavným filmovým hercem. Děti se dozvěděly o významu svého dědečka v dějinách kinematografie.

Google Translation into Slovak: Môj otec priniesol aj knihu s časťou jeho životného príbehu, keď bol známym filmovým hercom. Deti sa dozvedeli o význame svojho starého otca v dejinách kinematografie.

Google Translation into Slovenian: Oče je prinesel tudi knjigo z delom njegove življenjske zgodbe, ko je bil slavni filmski igralec. Otroci so spoznali pomen svojega dedka v zgodovini kinematografije.

Google Translation into Estonian: Mu isa tõi kaasa ka raamatu, kus oli osa tema eluloost, kui ta oli kuulus filminäitleja. Lapsed said teada oma vanaisa tähtsusest kinoajaloos.

Google Translation into Suomi: Isäni toi myös kirjan, jossa oli osa hänen elämäntarinaansa, kun hän oli kuuluisa elokuvanäyttelijä. Lapset oppivat isoisänsä merkityksestä elokuvan historiassa.

Google Translation into Greek: Ο πατέρας μου έφερε επίσης ένα βιβλίο με μέρος της ιστορίας της ζωής του όταν ήταν διάσημος ηθοποιός. Τα παιδιά έμαθαν για τη σημασία του παππού τους στην ιστορία του κινηματογράφου.

Google Translation into Dutch: Mijn vader bracht ook een boek mee met een deel van zijn levensverhaal toen hij een beroemde filmacteur was. De kinderen leerden over het belang van hun grootvader in de geschiedenis van de cinema.

Google Translation into Norwegian: Min far hadde også med seg en bok med deler av livshistorien hans da han var en kjent filmskuespiller. Barna lærte om bestefarens betydning i kinohistorien.

Google Translation into Polish: Mój ojciec przywiózł też książkę z fragmentem historii swojego życia, kiedy był znanym aktorem filmowym. Dzieci dowiedziały się o znaczeniu swojego dziadka w historii kina.

Google Translation into Romanian: Tatăl meu a adus și o carte cu o parte din povestea vieții sale când era un actor de film celebru. Copiii au aflat despre importanța bunicului lor în istoria cinematografiei.

Google Translation into Russian: Мой отец также принес книгу с частью истории его жизни, когда он был известным киноактером. Дети узнали о значении своего дедушки в истории кинематографа.

Google Translation into Serbian: Мој отац је донео и књигу са делом његове животне приче када је био познати филмски глумац. Деца су научила о значају свог деде у историји кинематографије.

Google Translation into Swedish: Min far tog också med sig en bok med en del av hans livshistoria när han var en känd filmskådespelare. Barnen lärde sig om sin farfars betydelse i filmens historia.

Google Translation into Turkish: Babam da ünlü bir sinema oyuncusuyken hayatından kesitler içeren bir kitap getirmişti. Çocuklar dedelerinin sinema tarihindeki önemini öğrendiler.

Google Translation into Ukrainian: Мій батько також приніс книгу з частиною історії свого життя, коли він був відомим кіноактором. Діти дізналися про значення дідуся в історії кіно.

Google Translation into Bengali: আমার বাবাও তাঁর জীবনের গল্পের অংশবিশেষ নিয়ে একটি বই এনেছিলেন যখন তিনি একজন বিখ্যাত চলচ্চিত্র অভিনেতা ছিলেন। শিশুরা সিনেমার ইতিহাসে তাদের দাদার গুরুত্ব সম্পর্কে শিখেছে।

Google Translation into Chinese: 我父亲还带来了一本书，里面有他作为著名电影演员时的部分人生故事。 孩子们了解到祖父在电影史上的重要性。

Google Translation into Korean: 아버지도 유명한 영화 배우 시절 인생 이야기가 담긴 책을 가져오셨다. 아이들은 영화사에서 할아버지의 중요성에 대해 배웠습니다.

Google Translation into Hebrew: אבי גם הביא ספר עם חלק מסיפור חייו כשהיה שחקן קולנוע מפורסם. הילדים למדו על חשיבותו של סבם בתולדות הקולנוע.

Google Translation into Hindi: मेरे पिता भी अपने जीवन की कहानी के एक हिस्से के साथ एक किताब लाए थे जब वे एक प्रसिद्ध फिल्म अभिनेता थे। बच्चों ने सिनेमा के इतिहास में अपने दादा के महत्व के बारे में जाना।

Google Translation into Indonesian: Ayah saya juga membawa buku yang berisi bagian dari kisah hidupnya ketika dia menjadi aktor film terkenal. Anak-anak belajar tentang pentingnya kakek mereka dalam sejarah perfilman.

Google Translation into Japanese: 父も、有名な映画俳優だったときの人生の一部が書かれた本を持ってきました。 子供たちは、映画の歴史における祖父の重要性について学びました。

Google Translation into Malay: Ayah saya juga membawa sebuah buku dengan sebahagian kisah hidupnya semasa menjadi pelakon filem terkenal. Kanak-kanak belajar tentang kepentingan datuk mereka dalam sejarah pawagam.

Google Translation into Panjabi: ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਵੀ ਆਪਣੀ ਜੀਵਨ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸੇ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਇੱਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਫਿਲਮ ਅਦਾਕਾਰ ਸਨ। ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਸਿਨੇਮਾ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਬਾਰੇ ਜਾਣਿਆ।

Google Translation into Pashtun: زما پلار هم د هغه د ژوند کیسه یو کتاب راوړی کله چې هغه یو مشهور فلمي لوبغاړی و. ماشومانو د سینما په تاریخ کې د خپل نیکه د اهمیت په اړه زده کړل.

Google Translation into Persian: پدرم هم زمانی که یک بازیگر معروف سینما بود، کتابی با بخشی از داستان زندگی خود آورده بود. بچه ها با اهمیت پدربزرگشان در تاریخ سینما آشنا شدند.

Google Translation into Tagalog: Nagdala rin ng libro ang tatay ko na may bahagi ng kwento ng buhay niya noong sikat na artista siya sa pelikula. Natutunan ng mga bata ang kahalagahan ng kanilang lolo sa kasaysayan ng sinehan.

Google Translation into Thai: พ่อของฉันยังนำหนังสือที่มีเรื่องราวชีวิตของเขาตอนที่เขาเป็นนักแสดงภาพยนตร์ที่มีชื่อเสียงมาให้ด้วย เด็ก ๆ ได้เรียนรู้เกี่ยวกับความสำคัญของคุณปู่ในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์

Google Translation into Urdu: میرے والد بھی اپنی زندگی کی کہانی کے کچھ حصے کے ساتھ ایک کتاب لائے جب وہ ایک مشہور فلمی اداکار تھے۔ بچوں نے سنیما کی تاریخ میں اپنے دادا کی اہمیت کے بارے میں سیکھا۔

[johnooms]

Wat gebeurde er op 4 augustus? 1834 – RALPH DUNDAS TINDAL (61) OVERLEDEN Hij was een Nederlands militair in Franse en Nederlandse dienst. Ralph Dundas Tindal stamde uit een van oorsprong Schots geslacht, zijn grootvader kwam als militair in Staatse dienst. Ook zijn vader was in staatse dienst. Zelf werd hij ook militair, eerst in Franse dienst, onder andere als adjudant-generaal van de Keizerlijke Garde. Op 12 april 1813 werd hij door Napoleon verheven in de adel van het Franse keizerrijk als baron de l’Empire. Niet lang daarna ging hij over in Nederlandse dienst. Hij bracht het tot luitenant-generaal en vervulde de functie van inspecteur der infanterie. Op 8 juli 1815 benoemde koning Willem I der Nederlanden hem voor “diensten in het verleden” tot commandeur in de Militaire Willems-Orde. Op 16 september 1815 werd hij verheven in de Nederlandse adel, met de titel baron... Klik op de link hieronder voor meer Nieuws van Vroeger: http://johnooms.nl/2024/08/04/4-aug/

[regioonlineofficial]

In 33,5 minuut ging hij ruim 4 meter opzij; aanstaande maandag, 29 juli, is het precies 100 jaar geleden dat de Accijnstoren een stuk opschoof. Verplaatst naar de plek waar hij nu staat. Waarom? De Bierkade moest verbreed worden door meer autoverkeer en dus moest het gebouw uit 1622 plaatsmaken, anders zou het nu namelijk midden op de Bierkade staan. Gelukkig bleef de toren bestaan en is hij met een bijzondere Amerikaanse techniek verrold, en dat allemaal terwijl het 17-eeuwse uurwerk in de toren netjes doortikte.  Een stuk opzij Tegenwoordig staat de Accijnstoren keurig naast de verbrede brug. Vroeger was deze brug een stuk smaller en tot 1924 stond de Accijnstoren tegen deze brug aan. Toen de Bierkade, en dus ook de brug, verbreed moest worden door meer autoverkeer, moest de toren plaats maken. De verplaatsing duurde 33,5 minuut en trok ontzettend veel publiek. Zelfs het nationale nieuws kwam kijken. Voorzichtig werd de toren ingepakt met ijzeren balken, door die constructie was de toren goed beschermd en kon hij opgekrikt worden. Na iets de hoogte in te gaan, werd hij op rollen gezet en 4,20 meter opgeschoven richting het Kanaal. Daar kreeg de toren een nieuw plekje. Een plek die extra stevig was gemaakt door een nieuwe damwand en een fundering van 38 palen. Wethouder Erfgoed, Anjo van de Ven: "Het was een knap staaltje techniek hoe de toren 100 jaar geleden zo nauwkeurig is verrold. Doordat hij is verplaatst kunnen we nu nog steeds van dit bijzondere gebouw genieten – een belangrijk stuk van onze Alkmaarse (handel-)geschiedenis en tegenwoordig een belangrijk herkenningspunt in de stad." Belasting betalen De accijnstoren is in 1622 gebouwd als een soort belastingkantoor. Hier kon belasting (accijns) betaald worden over spullen die op de markt in de stad verkocht werden. Bijvoorbeeld over kaas, touwen en bier. Het geld dat binnenkwam uit accijnzen was voor Alkmaar een belangrijke bron van inkomsten.   Kom je kijken? De gemeente nodigt geïnteresseerden van harte uit op dit bijzondere feest. Het is mogelijk om vanaf 15:00 tot 17:00 uur aan te sluiten langs de Bierkade. De Accijnstoren kan die middag uitgebreid bezichtigd worden en bezoekers worden getrakteerd op een hapje, drankje en bijzondere archiefbeelden bij La Locanda – het restaurant tegenover de toren. Om 15:30 zal de kleinzoon (Willibrord Beemsterboer) van de technisch adviseur (Hendrik Punt) rond de verplaatsing destijds, een korte lezing geven over de betrokkenheid van zijn grootvader. Rond 16:00 wordt een menselijk lint gevormd langs de kade en worden zij en de toren getrakteerd op een muzikale verrassing vanaf het water. Voor de mensen die liever op een ander moment een kijkje nemen, ieder jaar op Monumentendag wordt de Accijnstoren ook opgesteld. 

[gwynb]

millennials in midlife crisis / Truman show  

bij het ontbijt zeeën van latte en ik zie telkens iets oranjes verschijnen achter een paar dwaze cappuccinowolken

hier Outlook, daar Adobe, dit is hard werken op een woensdagochtend midden in een midlife crisis we zijn nog geen veertig jaar oud, we zijn net geboren

wat zullen onze oude grootvaders denken koud in hun champagnegraven zij kenden oorlog en diepe smart geen auto en je kon niet bellen het leven was altijd oh zo hard maar of ze verlicht waren daar kan ik geen oordeel over vellen

ze hadden geen Youtube en zonder Youtube wordt het moeilijk hebben ze hun God ontmoet net voordat ze stierven? of hadden ze stiekem het licht gezien in hun twintiger jaren maar hoe dan, zonder Youtube? en wanneer zal ik mijn Youtube-goeroe achterlaten?

zonder hem leven – onmogelijk, dan wil ik naar de lattehemel

en wanneer kan je in je smartphone wonen en wanneer gaat Gen Z de wereld regeren en wanneer zal Gen Alpha het overnemen

laat ons nog wat latte’s met normale melk wij prehistorische beesten en jullie pillletjes tegen de Apocalyps

achter die wolken zie ik iedere fucking dag iets moois en knaloranjes verschijnen!

ooit

zal iemand ook jullie vergeten uit te leggen dat je dat geluk, die knaloranje bal al die tijd

gewoon naar links en rechts kon swipen!

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Miniapolis’ van Rob van Essen: de wereld blijft een puzzel

In zijn negende roman Miniapolis verheft Rob van Essen (1963) het fietsen tot een bevrijdende, nagenoeg religieuze ervaring. Een logisch opstapje, want fietsen komt geregeld voor in zijn oeuvre — zowel in de verhalen als de kronieken en de romans. In de verhalen ‘De therapeut’ en ‘In de kelder van de kruidenier’ bijvoorbeeld, uit zijn jongste verhalenbundel Een man met goede schoenen (2020), vertelt Van Essen vol vuur over de louterende, sportieve buitenactiviteit.

Die bescheiden fietsfetisj is geen verrassing, aangezien Van Essen jarenlang in Amsterdam woonde, de laaglandse fietsstad bij uitstek en vaak het decor van zijn verhalen. Voor Miniapolis —grotendeels geschreven tijdens de eerste lockdown, toen Van Essen net naar Brussel verhuisd was — zocht de schrijver echter andere oorden op. Omdat er niet veel anders mogelijk was, maakte hij net als iedereen talloze wandelingen in het uitgestorven, bevreemdende stadscentrum, aangevuld met lange  fietstochten langs de groene gordel rond de chaotische Belgische hoofdstad. Onderweg kreeg Miniapolis meer en meer vorm én een Brussels tintje.  

De vertelstructuur van Miniapolis is heerlijk klassiek, met twee verhaallijnen die op het einde mooi aan elkaar geknoopt worden. De algemene belevingssfeer is die van een prettig weglezend avonturenboek voor grote jongens en meisjes, maar dan aangedikt met de stilistische scherpte en verleidelijke intelligentie die Van Essens ander werk typeert. De eerste verhaallijn is de meest duistere en opent zoals wel vaker bij Van Essen met een onmogelijke, ronduit bizarre situatie: nadat hij door aan een brug te hangen en zich te laten vallen zelfmoord wilde plegen, ziet de dakloze jongeman Jonathan op tram 81 zijn vier jaar eerder overleden moeder. Hoewel ze ontslapen is, volgt Jonathan de vrouw, die eveneens dakloos blijkt te zijn en zich verschuilt bij haar lotgenoten in een tunnelgang van ‘het Noordstation’.

Wanneer hij haar terugvindt, spreekt ze onophoudelijk over een gigantisch landhuis, waar ze opgroeide en Jonathan geboren is, om hem kort erna te hebben moeten afstaan. Op het platte dak van het huis leefde een gemeenschap van glazenwassers en schoorsteenvegers, zoals Jonathans grootvader, die zich met gondels langs de gevels naar beneden lieten zakken. De dakfavela vormt een parallel universum, dat de onderwereld in ‘Ideeën van ontsnapping’ uit Een man met goede schoenen perfect spiegelt. Jonathan maakt er zijn missie van om zijn moeder naar het mythische landhuis te brengen.

Van Essen publiceert regelmatig verhalen of aanzetten tot verhalen op zijn blog annex digitaal kladblok, genoemd naar zijn debuut Reddend zwemmen (1996, heruitgegeven in 2021). Reeds in 2018 publiceerde hij een stukje waarin hij op tram 81 zijn overleden moeder ziet. Net als in Miniapolis droeg de moeder toen al een paarse muts (‘ze kneep haar handen eromheen alsof ze een wollig klein dier wurgde’), een legerjas, een spijkerbroek en lompe zwarte schoenen. Ook de aan een brug hangende zelfmoordenaar komt uit de oude doos, letterlijk zo blijkt uit een recente blogpost: een opgediept manuscript uit 1997, van een nooit gepubliceerde ‘tweede’ roman, heeft een aan de Miniapolis-Jonathan verwante Jonathan als personage (In Visser, Van Essens geweldige roman uit 2008, is er overigens nog een derde Jonathan, maar dit terzijde).

De tweede verhaallijn is een stuk lichter en zorgt voor welgekomen en uitgebalanceerd comic relief. Wildervanck en Scherpenzeel — genoemd naar twee onooglijke Nederlandse dorpen, respectievelijk in de provincies Gelderland en Groningen — zijn nog maar pas collega’s op het bijkantoor van een gemeentelijke dienst, een soort uitbetalingsinstantie. Jonathan komt er langs om geld, kort nadat Scherpenzeel de jongeman aan de brug heeft zien hangen. Wanneer Scherpenzeel hulp gaat zoeken is Jonathan al verdwenen, maar hij zet hem tot zijn grote verbazing terug op het kantoor: ‘Hij had geen idee hoe het allemaal in elkaar stak.’  

Vreemde en wonderlijke werelden oproepen kan Van Essen als geen ander. Hij tast voortdurend de grenzen van het normale af, rekt het alledaagse op en slingert zijn lezers zonder pardon in volstrekt unieke universums. Banale gebeurtenissen en handelingen, zoals fietsen, maakt hij exuberant en absurd, maar zodanig dat ze volledig aannemelijk en geloofwaardig blijven. In een interview spreekt Van Essen over ‘de droomlogica’ van Miniapolis (‘Misschien is het altijd maar een droom geweest, dacht Wildervanck.’): de fictionele werkelijkheid trekt op onze wereld, maar is verre van hetzelfde. Wat dan weer klinkt als een wereld in lockdown. Hoewel er nergens een expliciete plaats vernoemd wordt noch een specifieke datum, zijn er enkele duidelijke referenties naar Brussel. Zo is er sprake van een grote bibliotheek aan het Muntplein, een tramlijn 81 en een kolonie daklozen in het Noordstation. Aan de andere kant verzint Van Essen eveneens een anderhalve eeuw oude brug, met torens en kantelen, en gunt hij Brussel opnieuw een grote rivier, zoals de zo onbezonnen overwelfde Zenne er ooit een was.

Het bijkantoor van Wildervanck en Scherpenzeel is nog maar net overgeplaatst naar de gelijkvloerse verdieping van het gebouw waar Wildervanck op het eerste woont. Aanvankelijk kwam hij met de inmiddels bekende tram 81 naar het werk, maar sinds de verhuis mist hij zijn dagelijkse ritjes. Hij besluit om alvorens aan het werk te gaan een ommetje met de fiets te maken. Hij maakt steeds langere tochten en komt almaar minder (en later) naar kantoor.

Scherpenzeel is de tegenpool van Wildervanck. Hij is een door de zelfgekozen dood van zijn ouders getormenteerde man. Zijn erfenis zit er bijna door en hij besluit werk te zoeken. Hij komt terecht in het bijkantoor en verhuist naar een appartement in de buurt. In zijn nieuwe woonst is er een bijzonder raam, eigenlijk een gietijzeren rooster achter een luik. Het rooster heeft de vorm van een ‘klassieke legpuzzelstukjes’ en de gaatjes ervan zijn opgevuld met propjes papier waar ‘vage kriebellijntjes’ op geschreven staan. Een van de boodschappen is een oproep om naar de brug te gaan.

Op een dag ziet hij Wildervanck tijdens de kantooruren voorbijfietsen. Hij besluit zijn collega te volgen. Eerst doet wildervanck alsof hij niet door heeft dat hij wordt gevolgd (‘misschien hield Scherpenzeel er dan wel mee op’), maar uiteindelijk wordt de stilte doorbroken en trekken ze er samen op uit — een thermostas warme koffie is het lokaas én bindmiddel. Wanneer Scherpenzeels fiets het begeeft, kopen ze onderweg een rode tandem. Ze overnachten noodgedwongen in hetzelfde hotelbed, om nadien hun nooit eindigende tocht te kunnen verderzetten. Én het kantoor kan de boom in.

Alle personages in Miniapolis worstelen met hun verleden. Jonathan heeft een zodanige hekel aan zijn pleegouders dat hij zijn afwezige moeder begint te idealiseren. Zijn jeugd was een hel, maar nu valt hij effectief uit de boot: Wildervanck vindt hem nergens terug in ‘het systeem’ en hij belandt op straat. Wildervanck van zijn kant werd als kleine jongen gepest en vond enkel troost bij zijn golden retriever (Scherpenzeels haarkleur doet hem aan de hond denken). Wildervanck is ongetwijfeld een vaderfiguur voor Scherpenzeel. Zo regelt hij onderweg zelfs een therapeute voor zijn immer piekerende collega. Ook Jonathan neemt hij onder zijn hoede: wanneer de administratie tegenpruttelt, betaalt hij uit eigen zak diens uitkering.  

Miniapolis is in essentie een roman over mensen op de vlucht voor een verstikkende werkelijkheid. Wildervanck en Scherpenzeel proberen te ontsnappen aan hun lot met de fiets, terwijl Jonathan en zijn moeder in een tegengestelde beweging net op zoek gaan naar hun oorsprong en verleden. De reis is belangrijker dan de bestemming, maakt Van Essen duidelijk. ‘Een reis is een hallucinatie’ klinkt het in De derde politieman (1967) van Flann O’Brien, de bron voor het motto van Miniapolis. Dat motto is op meerdere niveaus treffend gekozen, zeker met een reisleider als Van Essen. Dat O’Briens delirische roman wezenlijk ook over fietsen gaat (‘Is it about a bicycle?’ is de meermaals herhaalde centrale vraag) en net als Miniapolis bulkt van de meta-fictionele spelletjes, is bovendien mooi meegenomen.

De humor in Miniapolis — een van Van Essens handelsmerken — is bij momenten even doldwaas als bij O’Brien en heeft zelfs een hoog slapstickgehalte. Jonathans moeder bijvoorbeeld heeft losse handjes en geeft haar zoon vootdurend oorvegen (‘pets, daar kreeg hij weer een tik’). Wildervanck en Scherpenzeel dragen elk hun eigen kleur (hun regenjassen en pyjama’s bijvoorbeeld): de eerste draagt blauw, de ander geel. Zet ze samen op een rode tandem en je hebt een olijk tweetal dat zo uit een prentenboek lijkt gevlucht. Het dynamisch duo Wildervanck en Scherpenzeel heeft natuurlijk ook trekken van gelijkaardige babbelzieke koppels uit de existentiële toneelstukken van onder anderen Samuel Beckett of Tom Stoppard. Twee personages zijn aan elkaar overgeleverd en afhankelijk van mysterieuze krachten waarover ze geen controle hebben. Veel plot komt er niet bij kijken, sfeer des te meer.    

Maar Miniapolis is meer dan een plotloze thriller, het favoriete genre van de schrijver in De goede zoon (2018), waarvoor Van Essen in 2019 de Libris Literatuur Prijs ontving. Op een terras hebben Wildervanck en Scherpenzeel een discussie over politieseries, waar de eerste graag naar kijkt voor ‘de sfeer’, niet voor het verhaal: ‘Een goede politieserie is geen puzzel. Bij een goede serie komt het plot op de tweede plaats, bijna als een noodzakelijk kwaad, zou je kunnen zeggen.’  

Net als De goede zoon is Miniapolis een roman die meerdere keren expliciet naar zichzelf verwijst. ‘Ik begrijp het, de wereld is een puzzel’, bedenkt Scherpenzeel wanneer hij met het raadselachtige raam in aanraking komt. Hij heeft het gevoel dat hij in ‘een parallelwereld’ zit en schrijft zijn gedachten op in een notitieboekje, in de vorm van aforismen: ‘Alles wat hij zag zou hij van betekenis proberen te voorzien, een zelf opgelegde taak, een door hemzelf georganiseerde verkenning van het alledaagse.’ Een van de notities gaat over ‘sliep uit-kunst’ waarbij de kunstenaar de toeschouwer in het ootje neemt, een bezigheid waar Van Essen als schrijver evenmin zijn hand voor omdraait.

In het tegen wil en dank gedeelde hotelbed praten Wildervanck en Scherpenzeel over detectiveromans. Wildervanck is een detective aan het lezen met de titel ‘De dood van een wandelaar’, een directe verwijzing naar het werk van Robert Walser, nog zo’n auteur bij wie het onirische en bevreemdende centraal staat. Wildervanck moedigt Scherpenzeel aan om ‘te bedenken wat de schrijver je wil laten geloven.’ Maar Scherpenzeel verlangt enkel naar ‘een open einde.’ Hij herinnert zich hoe hij als kleine jongen met zijn ouders de miniatuurwereld ‘Miniapolis’ bezocht: ‘Als een kleine koning, een kleine god had hij in die wereld rondgelopen.’ Op het einde van de roman is het duidelijk dat Scherpenzeel — wiens naam de werktitel was van Miniapolis, blijkens het hierboven genoemde interview — het centrale personage is. Uiteindelijk is hij de enige die tot enig inzicht komt en zo de stukjes van de puzzel netjes op hun plaats laat vallen: ‘Wie had zijn zinnen dan al die tijd begoocheld, met wat voor magiër was hij al die tijd op stap geweest, was hij de speelbal geweest van iemand die hij nooit had gekend?’

[rotterdamvanalles]

Gezicht in de Van Lennepstraat met rechts de Bellamystraat, 20 juni 1974.

Jacob van Lennep (Amsterdam, 24 maart 1802 – Oosterbeek, 25 augustus 1868) was een Nederlands schrijver, dichter, taalkundige en politicus. De Van Lenneps waren rijk geworden met de handel in waardevol textiel en vanaf de zestiende eeuw door huwelijken verbonden met de stadselite zoals de families Trip en Six. Van Lenneps overgrootvader David kocht het Huis te Manpad in Heemstede en grootvader Cornelis van Lennep behoorde tot de rijkste en invloedrijkste inwoners van Amsterdam.

Aanvankelijk vertaalde Jacob van Lennep het werk van Lord Byron en Walter Scott. Zelf debuteerde Van Lennep in 1826, met de gedichtenbundel Academische Idyllen, die hij opdroeg aan Willem Bilderdijk. Hij werd vervolgens beroemd met historische romans, die hij schreef in navolging van Walter Scott. Voorbeelden hiervan zijn De Roos van Dekama (1836), dat speelt ten tijde van de strijd tussen graaf Willem IV van Holland en de Friezen, en Elisabeth Musch (1850). Het bekendst werd zijn roman Ferdinand Huyck uit 1840.

Jacobus Bellamy (of Bellami), pseudoniem Zelandus (Vlissingen, 12 november 1757 - Utrecht, 11 maart 1786) was een Nederlands dichter. Een van zijn bekendste werken is Roosje.

Voor zijn eerste dichtbundel verscheen in 1781 een vers van zijn hand in het patriotse weekblad Post van den Neder-Rhijn, onder zijn patriottistische schuilnaam Zelandus. Hij raakt onder de invloed van Joannes Petrus Kleyn en ging zich toeleggen op volksdichtkunst en het uitdragen van zijn vaderlandse en onafhankelijkheidsgevoelens. Bij uitgever Jan Martinus van Vloten gaf hij in de periode juni 1782 tot december 1783 een negental verzen uit in die bijna allemaal in de Post van den Neder-Rhijn verschenen. In 1783 werden deze verzen verzameld in één bundel, zijn tweede officiële uitgave, Vaderlandsche gezangen van Zelandus.

De foto komt uit de fotocollectie algemeen van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 4

Een kwartiertje later staan Luna en ik voor het appartementsgebouw; de enige hoorbare geluiden hier zijn die van het zachte ruisen van de autobaan en het ritselen van de weinige bladeren aan de bomen die op het kleine grasveld achter het gebouw staan. Ik open de voordeur en ga Luna voor op de smalle, steile trap naar de tweede verdieping.

‘Hier is het,’ zeg ik. Ik haal de sleutel boven maar aarzel even voor ik de deur open. ‘Voor we binnengaan moet je weten… het stelt niet veel voor, het was het enige wat ik kon betalen toen ik moest verhuizen, maar ik probeer -’

‘Je probeert alleen maar het beste te maken van de situatie? Doen we dat niet allemaal, Ben? Je hoeft je niet zo te verantwoorden, al woonde je in een grot, je bent en blijft de mooiste persoon die ik ooit ontmoet heb en er is heus niets wat dat nog kan veranderen. Doe nou open!’

Ik zucht half opgelaten, half nog steeds onzeker en draai dan de sleutel in het slot. ‘Welkom ten huize Ben,’ zeg ik luid in een poging het onzeker stukje in mij te verbergen, en open de deur. ‘Doe alsof je thuis bent.’ 

Luna stapt de woonkamer in en gaat zwijgend in het midden van de kamer staan. Ze kijkt inspecterend de kamer rond, tuit haar lippen, zegt af en toe ‘hmm’ of ‘aha’ en knikt zo nu en dan. Ik volg haar blik naar de kale muren, het lage plafond, de stapels boeken die wegens gebrek aan boekenrekken her en der op de vloer verspreid liggen, het stoffige oppervlak van mijn bureau met daarop de cd-speler en daarnaast het cd-rek, de ouderwetse tweezit, de kleine tv die dateert van net na de eeuwwisseling op het witte ladekastje met wieltjes. 

‘De keuken?’ vraagt Luna wanneer ze naar de verst gelegen halfopen deur loopt en me aankijkt.

Ik knik.

Ze steekt haar hoofd even binnen en weer hoor ik haar ‘aha’ zeggen, dan gaat ze naar een andere deur. ‘Slaapkamer?’

Weer knik ik, en ik volg haar de kamer in. Kijk naar het eenpersoonsbed dat tegen de muur staat, naar de kleerkast in de hoek, de volle wasmand daarnaast, en ik probeer Luna’s gedachten te raden, al weet ik ondertussen dat dat geen zin heeft. Wanneer Luna zich omdraait, ziet ze in de hoek die ze nog niet zag iets staan waar haar ogen groot van worden. ‘Nee maar, is dat een Fender Dreadnought?’

Ik kijk verbaasd van Luna naar de oude akoestische gitaar. Voor ik kan vragen sinds wanneer ze iets van gitaren kent, loopt ze al naar het instrument en tuurt in het klankgat. ‘Ja hoor, een Dreadnought!’ zegt ze enthousiast na de naam van het model gelezen te hebben. Ze laat haar vingers over de met krassen beslagen klankkast glijden. ‘En al behoorlijk oud, lijkt me. Hoe kom je daaraan?’ 

‘Hij is nog van mijn grootvader geweest. Toen hij reuma kreeg werd het steeds moeilijker om te spelen en hij vroeg of ik hem wilde hebben met de voorwaarde dat ik zelf ook zou leren spelen.’ Van dat laatste heb ik meteen spijt dat ik het zei.

‘Je weet toch wat ik nu ga vragen, hè,’ zegt Luna met een ondeugende blik.

‘Ik vrees van wel, maar ik weet niet of -’ ‘Toe nou, alsjebliieeeft?’ Luna vlecht haar handen in elkaar en kijkt me smekend aan.  Ik zucht, weet dat weerstand bieden geen enkele zin heeft, haal de gitaar van de staander en ga op de rand van het bed zitten.

[devosopmaandag]

Ontvang in eenvoud dit geschenk van het toeval

Mijn vroegste herinneringen aan de laatste dag van het jaar zijn gevuld met kinderlijke opwinding, met een huis vol mensen, muziek, vrolijkheid, dwaze spelletjes, de lekkerste dingen en vader die te veel dronk. Dan wilde hij dansen, vervolgens werd hij sentimenteel tot tranen aan toe, en tot slot viel hij in de stoel in slaap. Moeder werd dan altijd boos maar was ook toegeeflijk. Ik schaamde mij voor die vreemde man die toch mijn vader was. Misschien omdat dit een patroon was dat jaren aanhield, drong iets van het verstrijken van de tijd door in dat kind dat ik was. Alweer een jaar voorbij. Ik ben nooit gevoelig geweest voor dat sentiment. Vaders ritueel op die avond was de uitdrukking van zijn hang aan het leven. Op zijn sterfbed was hij soms een bang kind.

Op de een na laatste avond van dit jaar had ik behoefte aan wat frisse lucht. Ik ging een tijd op het dakterras van ons tijdelijk onderkomen staan. Er was amper wind, de lucht was vochtig. Twee lantaarns brandden in een bijna zwarte wereld. Er leek niemand thuis te zijn in het huis onderaan de weg. Ik stond zo een tijdje en haalde extra diep adem. Er was niets te horen, behalve het ruisen van een beekje. Ik dacht niet na over het afgelopen jaar, laat staan over het verstrijken van het leven. Ik stond daar en zag mijzelf staan. Dat was meer dan voldoende.

Door een hinkstapsprong in mijn hoofd was ik enkele dagen terug beland bij de dichter Carlos Drummond de Andrade*. Ik zocht een gedicht ergens voor, kwam een ander gedicht tegen dat ik ooit al eens markeerde en vervolgens een gedicht dat ik nooit echt las. Het heet 'Jaarwisseling'**. Ergens in dat gedicht staat de regel: “ontvang in eenvoud dit geschenk van het toeval”. Dat doe ik. Ergens in dat gedicht staat ook “de troost van zich bedrinken”. Dat ik nog eens mijn vader en een Braziliaanse dichter samen zou brengen!

Er rest mij niets dan het gedicht voor u over te typen en u te waarschuwen dat alles erin zit wat het overdenken van het leven met zich mee kan brengen (met excuses voor een vos die veel langer is dan ik mezelf altijd toesta).

De laatse dag van het jaar

ís niet de laatste dag van de tijd

Andere dagen zullen komen

en nieuwe dijen en buiken zullen je de warmte des levens mededelen

Je zult monden zoenen, papieren verscheuren,

reizen maken en vieringen bijwonen van

zoveel verjaardagen, doctoraalexamens, promoties, glorie, zoet

dood met orgelspel en koraal,

dat de tijd meer dan vol zal zijn en het het roepen niet hoort,

het onherroepelijke huilen

van de wolf in eenzaamheid

De laatste dag van de tijd

is niet de laatste dag van alles.

Er blijft een franje van leven

waar twee mensen gaan zitten

een man en zijn vijand,

en vrouw en haar voet,

een lichaam en zijn herinnering,

een oog en zijn glans,

een stem en haar echo,

en wie weet misschien God...

Ontvang in eenvoud dit geschenk van het toeval.

Je hebt verdiend nog een jaar te leven.

Je zou wel altijd willen leven en de droesem der eeuwen drinken.

Je vader is dood, je grootvader ook.

In jou zelf is al veel gestorven, of anders loert het op de dood.

Maar hoe dan ook, je leeft, voor de zoveelste keer,

en je hoopt, glas in de hand,

straks te ontwaken.

De troost van zich bedrinken.

De troost van dansen en schreeuwen,

de troost van het biljart,

de troost van Kant en van de poëzie,

allemaal... en geen enkele brengt uitkomst.

Komt de ochtend van een nieuw jaar.

De boel is afgewassen, opgeruimd.

Het wrakke lichaam herstelt zich in

schuim.

De zintuigen funktioneren vlot,

De mond vreet leven.

De mond stikt in het leven.

Het leven gulpt uit de mond,

lekt de handen, het plaveisel,

Het leven is dik, vettig, dodelijk, gluiperig.

* Carlos Drummond de Andrade (1902-1987)

** vertaling August Willemse (1936-2007)

[keynewssuriname]

Kleinzoon die grootvader mishandelde aangehouden

Kleinzoon die grootvader mishandelde aangehouden P.C. deed dinsdag 21 mei aangifte tegen zijn kleinzoon, Vishal, voor mishandeling bij de politie te Nieuw Amsterdam. Hij gafaan dat hij bij zijn kleinzoon inwoont en dat deze op zijn boot let nabij  een aanmeersteiger aan de Bakasroisiweg te Nieuw... lees meer op: Read the full article

[manonfontaine]

Hoofdstuk 3

In het derde hoofdstuk gebeurt er iets meer. Namelijk dat Saskia's grootvader terug voor haar komt. Weet je nog dat het de grootvader was die Saskia als een slaaf behandelde. Nou, hij kwam helemaal naar Blaashoek om haar te vertellen dat ze bij hem terug moest komen en dat hij het jammer vond dat ze besloot een klacht tegen hem in te dienen. Natuurlijk weigerde Saskia de voorstel, wat niet in goede aarde viel bij de grootvader, die haar dreigde, sloeg, schopte, enz.

Gelukkig zag Hermans zoon, Wesley de hele scène en besloot voor één keer in zijn leven zich als een held te gedragen. Hij zat op zijn fiets en wist niet anders te doen dan Saskia's grootvader te overrijden.

De grootvader ging naar het ziekenhuis en Wesley werd gearresteerd door de politie. De politie besloot uiteindelijk om hem terug naar zijn huis te brengen en toen zijn ouders het nieuws hoorden waren ze woedend. Wesley kon nergens heen. Hij wilde alleen maar een arm meisje helpen, maar hij hoopte ook dat deze gebeurtenis in de krant zou komen en dat Machteld (het meisje waar hij verliefd op is) deze daad van moed zou opmerken.