#het zijn zijn korte verhalen

[madeliefkrans]

dus. over een paar dagen zie ik degene weer die ik bijna twee jaar geleden uit mijn leven zette. ik wil eigenlijk van tevoren contact met hem opnemen om te kijken waar we staan, hoe hij nu op ons terugkijkt, of het oké is als we straks met een paar gezamenlijke (oude) vrienden afspreken, hoe hij zich daarbij voelt. maar ik stel het uit, want ik twijfel. hij gaat mij niet contacteren, want ik vroeg twee jaar geleden aan hem of we geen contact konden hebben, en hij komt altijd zijn beloftes na.

[salernoah]

Vrijdag | 24-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 11

Waar moet ik beginnen..?

Sommige dingen moeten nu eenmaal zo zijn, maar klopt dat wel? Ik schijn een neus voor drama te hebben. Alsof ik het op mezelf afroep – soms wel. Vandaag was het echter niet mijn schuld. En omdat ik mijn verhalen toch nooit in de chronologische volgorde vertel, zal ik nu ook geen uitzondering maken.

In de tussentijd is er al zoveel gebeurd. In slechts drie dagen tijd. Dat terwijl ik (en met mij de rest van mijn leeftijdsgenoten) elke keer loop te mekkeren dat Salerno best wel saai is (wat tevens wel zo is). In deze drie dagen tijd heeft het een plaatsgemaakt voor het ander, net zo wisselvallig als het weer hier aan de kust; het heeft werkelijk waar geen nut om de weersvoorspelling te bekijken, want het weer verandert om de haverklap.

Vanavond voelde ik me namelijk vreselijk ongemakkelijk. Ik kon – en wilde bovendien – wel door de grond zakken. Hoe groot is de kans, dacht ik nog, en hoeveel restaurants zijn er wel niet in Salerno? Hoewel ik het antwoord schuldig moet blijven, weet ik zeker dat er behoorlijk veel restaurants zijn in Salerno. Hoe kan het dan dat ik vanavond met de meiden (Laura, Nadine en Louise) uiteten ben gegaan in het restaurant waar de Italiaanse man nummer 1 werkte, zonder te weten dat hij daar werkte, en nadat ik hem vanochtend doodleuk in een bericht heb laten weten dat ik hem niet meer wilde zien? Wist ik veel dat hij uiteraard in dat restaurant werkte? Neen, zeker niet. Nu denk je misschien: Maar wat bazelt ze toch nou allemaal? Nou, ik kan jullie verzekeren dat ik me enorm ongemakkelijk voelde, want ik had, ten eerste: helemaal niet verwacht de Italiaanse nummer 1 in kwestie te zien (ooit nog, bedoel ik dan), en ten tweede: had ik hem dan mogen tegenkomen, dan zeker niet op zijn thuisbasis, op deze dag nota bene. Maar snap je nu nog steeds niet wat het probleem is? Goh, neem van mij maar aan dat je niet gelijk de persoon in kwestie tegen het lijf wilt lopen nadat je hebt gezegd dat je hem/haar/hen niet meer bliefde te zien. En mocht je dat wel overkomen, hoe klein de kans dan ook, dan kan ik je met zekerheid zeggen: pijnlijker kan haast niet.

Het koste me enige moeite om mezelf bijeen te rapen, maar gelukkig was er geen plek meer in het restaurant (‘Al dente’) zelf, en werden we vriendelijk verzocht om naar de bar aan de overkant te gaan (hoorde bij het restaurant) om daar te eten. De meisjes bestelden pasta. Ik snakte naar een wijntje. Aangezien ik kort daarvoor al gesnackt had, bestelde ik geen pasta. Ik was enkel meegegaan voor de gezelligheid en ik had er al bijna spijt van. De pasta’s waren heerlijk (ik heb van iedereen een klein beetje geproefd) en werden geserveerd in een soort koekenpan (volgens mij wordt dit tonnarello genoemd). Na het eten ben ik gelijk naar huis gegaan. Ik had mezelf voorgenomen om op tijd te gaan slapen, maar morgen kan ik ook nog de hele dag slapen. Ik was erg moe.

Nu ik eenmaal aan het schrijven ben, merk ik dat ik me minder moe voel dan eerst. Ik heb vannacht hooguit vijf uur geslapen en heb daarom besloten vandaag niet naar de les te gaan. Ik was niet de enige die niet naar school is gegaan: Ilaria was zo dronken vannacht dat ze niet eens meer naar huis kon lopen en ze bij Carol is blijven slapen. Dat vertelde Ilaria zelf vandaag. Gisteravond ben ik met Valeria, Laura, Nadine en Louise naar een speakeasy geweest, The Black Monday Speakeasy, waar het décor een Franse bistro imiteerde. De cocktails waren goed en voor het eerst heb ik iemand een Blue Blazer zien maken, met de blauwe vlammen van de in de fik gezette alcohol. We hadden ons allemaal chic aangekleed en ons opgemaakt. Ik sprak met de meisjes af bij Louise thuis, waarna we Valeria in de bar ontmoetten. Onderweg naar de bar kwamen we Ilaria, Yves, Julien en Thijs tegen, die naar een feest gingen.

Rond elven zei ik de meiden gedag om met een nieuwe gedaagde af te spreken. Een andere Italiaanse man van bijna-negenentwintig (volgende weer dinsdag is zijn verjaardag) die net klaar was met zijn dienst. Ik had hem uitgenodigd in de bar, maar na een poosje touwtje trekken moest ik toch water bij de wijn doen en zodoende stapte ik in de auto bij een wildvreemde die ik diezelfde dag nog voor het eerst via Tinder had gesproken. Zo doet men dat als je jong en onverschrokken en tamelijk impulsief bent. Niks aan het handje, want ik leef nog. Gelukkig waren mijn vriendinnen wel bezorgd en dwongen ze me mijn livelocatie met hen te delen.

Wat doet men in de auto met een wildvreemde? Italiaans praten, natuurlijk. Ik oefende mijn Italiaans terwijl we richting Vietri sul Mare reden. De avond was sereen en er was weinig verkeer. ’s Avonds rondrijden is veel fijner dan overdag. ’s Avonds is de atmosfeer anders. Ook ’s avonds over straat fietsen vind ik heerlijk, maar dat terzijde. Ik werd thuis voor mijn deur afgezet (goddank, want ik had die dag al zo veel gelopen). Over de rest zullen we het maar niet hebben.

Ja, ik had die dag veel gelopen. Ik was die dag naar school gegaan (en weer terug naar huis), om vervolgens diezelfde middag weer naar school te lopen, omdat ik de meisjes (Laura, Louise en Nadine) zou ontmoeten om naar Vietri te gaan. De meisjes wilden naar het strand en ik was meegevraagd. Met de bus vertrokken we naar Vietri, in de hoop op het strand te kunnen genieten van de zon. Eenmaal aangekomen op het strand bleek het flink te waaien en deels bewolkt te zijn. De wolken dreven boven onze hoofden voorbij en erg genieten deden we niet. Die beloofde 28°C was een leugen. Er zat niets anders op dan aan de klim naar het centrumpje van Vietri te beginnen en dan maar terug naar Salerno te gaan. Hop, terug naar huis en omkleden en daarna weer naar het centrum om naar Louise’s huis te gaan voor de make-up. En zo kwam het dat ik op en neer bleef lopen. Onderweg naar Louise begon mijn been zelfs te zeuren en pijn te doen. Een fiets is zoveel makkelijker, maar al had ik hier een fiets, zou ik hier niet eens durven fietsen.

Eergisteren, woensdag, was daarentegen een vrij rustige en saaie dag. Na school had ik niks te doen. Nu kan ik me amper herinneren wat ik die dag heb gedaan behalve met Valeria en Ilaria op een terrasje te hebben gezeten en daarna met Ilaria souvenirs te hebben gekocht. Ik zag er tegenop om naar huis te gaan (wat moest ik daar immers doen?), dus besloot ik mezelf zo lang mogelijk bezig te houden in de stad. Beetje ronddwalen, beetje shoppen. Geld uitgeven is het enige wat ik doe, lijkt wel. Uiteindelijk ben ik na het kopen van een paar hebbedingetjes maar naar huis gelopen.

Ook vandaag heb ik weer geld uitgegeven; dit keer aan een ketting en een Italiaans non-fictief boek over Salerno. De kaft van het boek vind ik prachtig en de hoofdstukken zijn kort, wat het ideaal maakt om te lezen. Laura en Nadine waren met me meegegaan en hebben De kleine prins maar dan het Italiaans voor €3,90 gekocht. Ik wil die ook nog kopen, want het verhaal heb ik nooit gelezen.

Een kleine tip tussendoor: Geef nooit je blog door aan de mannen over wie je schrijft. Niet dat het uitmaakt wat ze van je vinden of over je denken, maar om verdere ongemakkelijke en/of pijnlijke situaties te voorkomen. (Misschien moet ik toch maar eens zorgvuldiger te werk gaan).

Het is nu 23:15 en laat zat. Zondag staat er een strandfeest op de planning, maar morgen zal het voor mij een rustdag zijn.

Oh ja, ik ben er deze week pas achtergekomen dat je hier gewoon uit de kraan kunt drinken. Ik had tot voorheen heel zuinig aan gedaan met water uit plastic flessen en bovendien water gekookt en laten afkoelen. Omdat Roni en ik in Napels niet zo goed reageerden op kraanwater, durfde ik het niet aan, maar zo blijkt het water toch te zuipen te zijn.

[devosopmaandag]

Hoe mijn overleden stille broer even twee keer tot leven kwam

Vier broers heb ik, en halfbroers zijn broers. Twee zijn dood, een heeft met mij gebroken. Er is lang betreurde grote broer, die niet deed wat het leven een klein meisje belooft: dat hij er altijd zal zijn. Er is middelbroer in wie zich een man schuil houdt die niemand meer herkent, er is stille broer, die steeds stiller en kleiner werd en op een dag er niet meer was. Jongste broer en ik delen als laatsten de herinneringen aan het dagelijkse leven tussen de muren van ons huis. Hij is heel belangrijk voor mij.

In dat zich voltrekkende leven van elk van ons, gelijk op met het dagelijkse opkomen en ondergaan van de zon, zijn herinneringen de specie van ons innerlijk leven. Ook al zouden we met dat verleden niets te maken willen hebben, zonder verleden vallen we uit elkaar. Na onze dood worden we een beetje specie voor anderen. Stille broer kwam op zondag 3 september even tot leven en op zaterdag 23 september voor de tweede keer.

Ik weet niet meer waarom ik de blauwe schoenendoos met de oudste foto's weer tevoorschijn haalde. Bovenop ligt een cellofaanzakje met de foto's uit Indië, die van de reis en die van het eerste jaar in Nederland. Wij mensen zijn in zo ongeveer twee eeuwen tijd voorgoed veranderd van verhalen-wezens in beeld-wezens. Wat beeld is, dwingt boven alles. Ik liet al die foto's, die ik zo ongeveer uit mijn hoofd ken, weer door mijn vingers gaan. Een foto lag verkeerd om en bleek volgeschreven te zijn door stille broer op zijn zeventiende, met vulpen en in een kinderlijk handschrift. Nooit eerder zag ik zijn handschrift. “In de mark. Ech op z'n Hollands gekleed met een sjaal en een mantel bekleed met wol. Ziet u die boom die kaal is het is herfst die 2 vrienden zitten samen met mij in 't hotel er zijn nog veel Mijn handen in mijn zak dat betekent ik heb koud. Er zijn kouwe dagen. Groeten van Willy”. Vol ongeloof en ontroerd las ik het voor aan G. Is dit stille broer, die slechts in korte zinnen sprak en vooral een beetje lachte? Zeventien is hij, en het leven wacht op hem.

Eergisteren dacht ik aan de vos van vandaag. Weer haalde ik de blauwe doos tevoorschijn. Nu keerde ik elke foto zorgvuldig om. Ik vond een tweede beschreven foto van stille broer, die altijd alleen bleef. “Voor de Hotel. Papie en loeloe staan hier niet op Papie is aan het werken en loeloe naar school. Dat meisje naast tante an met die schort en de middenste die geomarm wordt door die twee meisjes zijn dienstmeisjes van de hotel En dat meisje dat met haar duim naar mij wijs met die zwarte blous heeft mij leren schrijven Een aardig meisje groeten van Willy”.

[letizialeest]

persoonlijke appreciatie

Mijn lieve lezers,

Na mijn laatste post over mijn boek waar ik een korte inhoud over hebt geschreven, heb ik een persoonlijke appreciatie van het boek geschreven. Dit boek is geschreven door Petra Doom en ik wou jullie aantonen wat ik leuk vond in dit boek.

-----

Dit boek was spannend en vlot om te lezen. Ik vind niet dat het de beste fantasieboek is dat ik ooit hebt gelezen maar het was best wel goed. In het begin was het moeilijk te begrijpen wat er aan het gebeuren was, maar dat denk ik dat het bij de meeste fantasieboeken zo is. Het idee was best wel goed gevonden en het feit dat men een beetje Griekse mythologie verhalen weten te komen is ook best wel interessant. Je kan goed voelen hoeveel werk dat het auteur heeft gehad om zoveel informatie en details te kunnen vinden. Wanneer ze bijvoorbeeld het verhaal van Orpheus zo goed uitlegt en dat ze die gebruikt tijdens het hele boek. Ze heeft het verhaal van Orpheus een beetje kunnen omvormen om daarna die te gebruiken in haar boek.

Ik vond dat de karakters hun lied (superkracht) altijd bij hun personaliteit goed passeerden.Bijvoorbeeld met het karakter die Elena heet is zij een schreeuwer (soort superkracht) en zij gaf Elena als personaliteit dat ze altijd haar menig  geeft, dat ze niet bang is om actie te nemen, dat ze het niet leuk vind om te wachten en dat mensen altijd een beetje bang van haar zijn.

Wat ook best wel leuk is, is dat ze het tijdens de hele boek over muziek heeft. Je kon goed voelen hoe muziek belangrijk was voor de personages, hoe ze ook verschillend waren met hoe ze zich met muziek voelden en hoe ze met muziek hun gevoelens kon laten voelen. Toen bijvoorbeeld Lorcan zijn lied speelde en Ariane zijn gevoelens kon luisteren want haar superkracht is luisteraar en zij kan met haar lied de gevoelens van andere mensen voelen. En in die passage was het heel intiem dat Lorcan aan Ariane zijn gevoelens liet horen.

Wat ook best wel emotief in het boek was vond ik het broederschap tussen Lorcan en Colin. We konden goed zien hoe slecht Lorcan zich voelde toen Colin in coma was. In het boek zijn er bijna nooit tweelingen geboren omdat ze zich van elkaars lied voeden wanneer zij in het buik van de moeder zijn en dan overleeft één van de twee niet. Maar dat wanneer ze geboren zijn dat ze een speciaal bond hebben en dat die bond ook best wel mooi is.

[euroadventure]

Oberlauch (Duitsland) - Zoutelande- Middelburg (Nederland)

Woensdag 24 augustus

Mijn laatste nacht wildkamperen was een heerlijke rustige nacht. Wanneer ik wakker word schuif ik de deur van mijn campertje open en kijk ik vanuit mijn bed over het veld en de heuvels die in de zon langzaam ontwaken.

Het is best raar dat er nu een eind komt aan mijn lange roadtrip door Europa. Om het einde zo lang mogelijk uit te stellen besluit ik nog een mooie wandeling te maken van tien kilometer die hier op een informatiebord wordt weergegeven. Ik kom erachter dat ik mij in het natuurgebied Duits-Belgische Naturpark Hohes Venn Eifel bevindt 😊. Gisteren had ik hier niet opgelet, maar het triggert mij wel om meer van dit natuurpark te weten te komen 😉.

Uiteraard eet ik eerst rustig mijn ontbijtje op en maal ik mijn koffieboontjes voor een goede bak koffie terwijl ik geniet van het zonnetje. Mijn Franse 'vrienden' liggen nog op één oor.

Wanneer ik mijn veters van mijn wandelschoenen strik, mijn rugzak heb gevuld met wat eten voor onderweg en mijn inmiddels gedeukte metalen bidon gevuld heb met water, zijn François en Nathalie ontwaakt. We maken nog een kort praatje voor we elkaar gedag zeggen en elkaar verder een goed leven wensen. Dat klinkt misschien wat raar, maar zoals eerder tijdens deze reis heb ik veel aardige mensen ontmoet maar de meesten zie ik (helaas) nooit meer.

Maar goed, het is nu tijd om echt te starten met de wandeling 💪🏻. Ik volg de bordjes 0.1 die vaak op verscholen plekjes zijn geplaatst, hierdoor loop ik af en toe een beetje verkeerd, maar uiteindelijk vind ik toch mijn weg.

Het eerste gedeelte van deze wandeling loop ik door een mooi naaldbos. De zonnestralen schijnen her en der tussen de bomen door waardoor er weer een magisch effect ontstaat 🤩.

Ik kom geen enkele andere wandelaar tegen vanmorgen. Wat een rust!

Ik loop ongeveer drie kilometer voor het eindpunt een stukje over een onverharde weg waarbij een auto mij passeert. De auto stopt en een oudere man draait zijn raampje open. Hij vraagt vriendelijk of ik verdwaald ben. Ik vertel hem over mijn zoektocht naar de bordjes, maar dat ik mijn route inmiddels gevonden heb.

We raken nog uitgebreid aan de praat en hij vertelt over de enorme en extreme droogte waar ook dit natuurpark mee te maken heeft. Het is mooi om te horen en te zien hoe trots iemand is op het gebied waar hij woont, maar ook droevig om de toch wel minder fijne verhalen te horen over de aanhoudende droogte en de impact hiervan op de natuur. Na tien minuten zeg ik hem gedag en loop ik weer verder.

Na ongeveer twee uur ben ik weer terug bij mijn campertje. Ik geniet nog even van het uitzicht om mij heen voor ik instap en terug naar Nederland rijd.

Via België navigeer ik in ongeveer drie en een half uur terug naar huis. Nou ja, nog niet mijn eigen huis want ik heb nog niet mijn sleutel terug. Vanavond blijf ik nog bij mijn moeder logeren in Zoutelande, die dit net als ik maar al te gezellig vindt 😉. Het is weer een warm welkom en we kletsen uitgebreid bij. Mijn nichtje blijft vanavond ook eten, dus ook haar zie ik alvast. Wat gezellig!

Na het eten wil ik graag nog even de duinen over om het strand en de zee weer te zien. De zon gaat bijna onder waardoor de mooie oranje gloed nog de kers op de taart van mijn reis is.

Wat was het mooi, wat heb ik genoten en zooooveel mogen zien! En alle mensen die ik heb ontmoet waren stuk voor stuk bijzonder, aardig en vaak vrijgevig.

Ik deel binnenkort nog hoe ik mijn laatste vrije dagen van mijn roadtrip thuis weer heb volbracht en hoe het voelt om weer thuis te zijn.

Om het gevoel van mijn roadtrip nog wat langer vast te houden deel ik ook nog graag mijn persoonlijke hoogtepunten van mijn roadtrip met jullie op mijn blog 😊. Tot snel!

[twafordizzy]

Tsjechow ontneemt de letterkundeleraar de illusie

Tsjechow ontneemt de letterkundeleraar de illusie

bron beeld: blogspot.com Wat maakt de mens de mens? Wat bepaalt geluk? Hoe ziet het ideale huwelijk eruit? Schrijver Anton Tsjechow (1860-1904) hield zich in zijn korte verhalen graag bezig met de psyche van de mens. Dat was ook in de mode, toen. In de bundel Huwelijksverhalen gaat het over het huwelijk en hoe betrokkenen daartoe geraken en hoe het hen vergaat. In De letterkundeleraar volgen we…

[keynewssuriname]

Bakra bassie kwam met spiegeltjes en kraaltjes, Surinaamse politici komen nu met lollipop

Vroeger werden de Surinamers zoet gehouden met spiegeltjes en kraaltjes door de koloniale heersers, bakra bassie, maar nu worden ze zoet gehouden door eigen Surinaamse politici. Suriname is nu meer dan 75 jaar verder sinds zelfbestuur en de Surinamer is geen spat veranderd. Ze zijn nog steeds in slaap te sussen en zoet te houden. In een programma, een goed initiatief, van Radio ABC, mochten de Surinaamse politieke partijen in 1,5 minuten vertellen waarom we straks op hen moeten stemmen. Je kunt het programma hier beluisteren “Politieke partijen motiveren waarom op hen gestemd moet worden in 2025 - ABC Online Nieuws, 24 mei 2024” https://www.youtube.com/watch?v=O4Es_AbNfTM Het is uiteraard een zogenoemde elevatorpitch waarin je niet al te veel kan vertellen in een korte tijd. In 1,5 minuten kun je niet alles noemen, maar opvallend is dat ze allemaal als een Sinterklaas praten. Ze strooien met lollilop als de knechten van Sint in december, maar geen enkel kon aangeven hoe zij het geld gaan verdienen dat ze zo kwistig gaan uitgeven. Het is toch vreemd, raar, gek en tegen het idiote aan dat de partijen ons vertellen wat ze allemaal aan “leuke” dingen gaan doen, maar niet willen en kunnen vertellen hoe ze het gaan betalen. Heeft Suriname bomen met euro’s en dollars? Als die bomen toevallig bestaan – ook al is het in hun fantasie – dan moet je die bomen toch ooit eerst geplant hebben? Waar zijn ze dan? Wat is er zo moeilijk om te begrijpen dat je eerst het geld moet verdienen om te kunnen uitgeven? Waarom kunnen ze dat niet vertellen? Wat snappen zij niet? Wat snapt het volk en de media niet om ze die vraag te stellen? Waarom wil het volk deze mensen zo graag geloven? Oké, begrijpelijk dat je in 1,5 minuten niet alles kan vertellen. Vertel dan op z’n minst waar jouw plan terug te vinden is waarin we kunnen lezen hoe je het geld gaat verdienen om al die lollipops te kunnen betalen. Ook dat kunnen ze niet vertellen, want het plan is er niet. Voor de kiezers moet nu duidelijk zijn dat ze te maken hebben met charlatans, “oplichters” en grappenmakers die zonder blikken of blozen bereid zijn je op te lichten met praatjes. Het wordt tijd dat de Surinaamse politici tijd nemen en nadenken hoe ze aan het geld gaan komen en ons dat eerst vertellen en het ons aannemelijk (!) maken dat het verdienen haalbaar is. Als niemand die politici die vragen voorlegt dan gaan ze blijven gedragen als Sinterklaas. Uit zichzelf gaan ze dat niet doen. Dat hebben ze nooit eerder gedaan, dat hebben ze nu weer niet gedaan. Op hun websites staat ook niets. Dus Surinaamse media: neem jouw verantwoordelijkheid en stel ze de simpele vragen: a. Wat gaan al die lollipops kosten? b. Hoe ga je die lollipops betalen c.q. financieren? c. Waar kan ik het onderbouwd plan terugvinden? Zodat ik het door deskundigen kan laten beoordelen op haalbaarheid Hikmat Mahawat Khan PS. Oh ja, trap niet in nieuwe verhalen en sprookjes van mensen die ineens USD 500 en USD 1000 per maand aan alle Surinamers beloven zonder dat ze vertellen hoe ze aan het geld gaan komen. Waar is het plan, onderbouwd en doorgerekend?       Read the full article

[regioonlineofficial]

Deventer – Op 12, 13 en 14 juli is het weer tijd voor Poolshoogte! Hét makersfestival in het Havenkwartier van Deventer, georganiseerd door het Theaterschip in samenwerking met Deventer Op Stelten. Met meer dan 60 optredens van 13 verschillende voorstellingen is er genoeg te beleven voor nieuwsgierige en jonge mensen in het Havenkwartier. Tijdens Poolshoogte presenteert het Theaterschip unieke performances van jonge professionals en aanstormende podiumkunsttalenten. Het programma is een mix van muziektheater, dans, performance en circus. Als toeschouwer hoef je niet alleen te kijken, maar word je vaak ook uitgenodigd om actief deel te nemen aan voorstellingen. Bezoekers van Poolshoogte kunnen zich laten verrassen door actueel en maatschappelijk geëngageerd werk van talentvolle jongeren, studenten van het kunstvakonderwijs, autodidacten en jonge podiumkunstprofessionals. Hun werk is muzikaal, soms experimenteel en vaak humoristisch. Het zijn ontmoetingen tussen stijlen en disciplines, tussen freerunners en dansers, tussen mimespelers en muzikanten. Wie slim plant, kan zich de hele dag vermaken in het Havenkwartier. Het volledige programma is te vinden op www.theaterschip.nl/poolshoogte. Verrassende performances in knusse theateretappewagens Jonge makers krijgen vijf dagen de tijd om de performance van hun leven te ontwikkelen. Een voorstelling met dans, theater, performance art of circus, voor een klein publiek in de intieme setting van een theateretappewagen. Een creatief experiment waarin jonge talenten de kans krijgen zich uit te spreken én voor het eerst het podium te betreden op een groot festival. Verwacht eigenwijze, betrokken, uitgesproken en out of the box performances. Productiehuizen uit alle hoeken van Nederland komen samen tijdens RE-ACT Diverse productiehuizen reizen af naar het Havenkwartier om hun podiumkunsten te tonen aan het publiek van Deventer Op Stelten. Van SubSub uit Almere tot De Noorderlingen uit Groningen en van Jeugdtheaterschool Zuidoost in Amsterdam tot de Werkplaats van Deventers eigen Theaterschip. Productiehuizen waarin jongeren de kans krijgen zichzelf als podiumkunstenaar te ontplooien en performances te ontwikkelen die zij zelf willen maken. Rauw, brutaal, soms experimenteel, maar altijd van ongekend hoog niveau. Ook maken de 45 jonge talenten samen met professionele makers in drie dagen een korte performance die tijdens het festival wordt gepresenteerd. Poolshoogte werpt een blik op de toekomst "Met Poolshoogte willen we een blik op de toekomst werpen", aldus Erik-Jan Post, directeur-bestuurder van het Theaterschip. "We willen bezoekers kennis laten maken met de jonge professionals en talentvolle autodidacten die over een aantal jaren de hoofdacts zijn op o.a. Deventer Op Stelten. We werken met absolute toptalenten, voornamelijk uit Oost-Nederland, die onder begeleiding van het Theaterschip en andere productiehuizen werken aan veelzijdige voorstellingen. Met veel verschillende podiumkunsten en veel ruimte voor belangrijke maatschappelijk thema's. Door volop ruimte te geven aan jonge makers, door goed naar ze te luisteren en daar vervolgens naar te handelen creëren we een plek waar zij aan het woord zijn en hun verhalen kunnen vertellen." Over het Theaterschip Het Theaterschip is dé plek in Overijssel waar jonge mensen van 10 t/m 23 jaar in een professionele omgeving hun eigen podiumkunsttalent kunnen ontdekken en ontwikkelen: als theatermaker, speler, performer, danser of interdisciplinair. De organisatie creëert kansen voor jongeren met ambities richting het kunstvakonderwijs en jonge professionals die hun eerste stappen zetten binnen het culturele werkveld in Oost-Nederland. Dit doet het Theaterschip onder andere met de Werkplaats, een unieke vooropleiding voor het kunstvakonderwijs, en het talentontwikkelingstraject De Werf voor jonge professionals. Daarnaast is het Theaterschip samen met Deventer Op Stelten organisator van Poolshoogte, hét makersfestival in het Havenkwartier waar jonge talenten zich uitspreken.

Over Deventer Op Stelten Het internationale buitentheaterfestival Deventer Op Stelten biedt sinds 1997 jaarlijks ruim 150 nationale en internationale topvoorstellingen op het gebied van buitentheater in de historische binnenstad van Deventer en locaties rondom het centrum. Door de specifieke vorm en artistieke kwaliteit is Deventer Op Stelten uitgegroeid tot een toonaangevend festival voor internationaal buitentheater. Het programmeren van voorstellingen op hoog niveau, zowel in letterlijke als figuurlijke zin, maakt het festival onderscheidend ten opzichte van andere festivals in binnen- en buitenland.

[rotterdamvanalles]

De onderzeeboot Hr. Ms. Tijgerhaai kort voor de tewaterlating bij de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij, 25 mei 1971.

De Hr.Ms. Tijgerhaai (S807) was een Nederlandse onderzeeboot van de Zwaardvisklasse. Het schip werd gebouwd door de Rotterdamse scheepswerf RDM en werd op 29 mei 1971 te water gelaten. Van 26 september 1986 tot 16 december 1986 werd de Tijgerhaai gemoderniseerd.

Na uitdienstneming van de Tijgerhaai probeerde de Nederlandse marine het schip te verkopen of verhuren. Potentiële kopers waren Indonesië, Egypte en Maleisië. Geen van de drie wilde uiteindelijk het schip kopen. In verband met mogelijke verkoop lag het schip wel in een Maleisische haven. Het Nederlandse ministerie van defensie was bang dat de scheepswerf in Lumut haar vordering voor onderhoud en liggeld via de rechter zou verhalen door de verkoop van de Tijgerhaai. De Nederlandse staat wilde verhinderen dat het schip of onderdelen zoals torpedobuizen of radar in onbevoegde handen zouden geraken. Daarop werd in 2005 een rechtszaak aangespannen tegen RDM die het schip zou verkopen. Op 17 augustus kwam de rechter met de uitspraak dat RDM voor oktober 2005 met de sloop van het schip begonnen zou moeten zijn of dat het schip in november 2005 terug moest zijn in Nederland

De foto komt uit de collectie van de Rotterdamse Droogdok Maatschappij en bevindt zich in het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[jurjenkvanderhoek]

ALBRECHT GENIN ONTWIERP LOGO’S VOOR EEN COMPLEXE WERELD

Een maagdelijk wit vel papier nodigt uit er een lijn op te zetten en nog één en een vlak te duiden, een compositie aan te vangen. Maar het onbeschreven blad kan ook tegenstaan, de inspiratie dood slaan. Je zit mijmerend, de hand beweegt niet, er komt niets naar boven dat beeld dient te hebben. Dan liever een ondergrond genomen dat al eens iets heeft ontvangen, al een verhaal in zich heeft. Jij hoeft dat alleen maar aan te vullen, in te vullen met jouw idee over de herinnering. Dat is wat Albrecht Genin doet, of beter heeft gedaan. De Duitse kunstenaar leefde van 1945 tot 2013. Op dit moment wordt zijn werk getoond in Museum Nairac , daarbij is een catalogus getiteld "Ocean Stories" verschenen bij Livingstone Editions / Van Spijk Artbooks.

“Omdat Genin niet wilde beginnen op een wrede witte ondergrond, gaf hij de voorkeur aan geprint materiaal zoals Bijbels, wetboeken, kaarten, partituren en grootboeken om op te werken”, schrijft Jeroen Dijkstra van de Livingstone Gallery in het voorwoord tot het boek. Dijkstra stipt kort de levensloop van de kunstenaar aan, daar de tekeningen in de bundel opgenomen al boekdelen spreken. “Wanneer hij muziekpapier gebruikte kon een compositie beginnen met een lijn, maar dan liet hij deze lijn groeien tot een figuur. Met een bladzijde uit een boek is de helft van de afbeelding al aanwezig. Mooi materiaal om een tekening te beginnen daar het eerste werk al gedaan is.”

Wars van de kunstwereld met zijn artistieke trends en kritieken, afkering van musea, galeries en kunstruimten kon Genin bij leven een bijzonder oeuvre opbouwen. Het lukte hem het leven, wat hij beschouwde als de absurde realiteit, te vertalen in een leefbare fantasie. Dijkstra legt de manier van werken uit, ontrafelt het mysterie. Ruwe contouren met veelal emotionele, soms zelfs donkere ondertonen worden afgewisseld met een heel bijzonder gevoel voor humor. Genin zocht de lichtheid van het bestaan. Voor zijn afbeeldingen inspireerden hem de dagelijkse handelingen van Thaise vissers op weg naar de rivier, de boeren die de velden ploegen. Locaties werden inwisselbaar door het beeld te versimpelen tot alleen enkele zwarte lijnen. Op die manier kan het evengoed een boer in Normandië zijn of vissers aan de oever van de Nijl. Mannen met speren rond een kampvuur kunnen ook grottekeningen in Afrika zijn of rotsschilderingen van Aboriginals in Australië. Het vereenvoudigen van een complexe wereld tot haar essentie, omdat de wereld al ingewikkeld genoeg is. "Because I really enjoy it when I am able to do it with ease."

In zijn werken op papier gebruikte Genin meestal zwarte olieverf of oostindische inkt. "Black is more exciting for the process, the composition becomes more divined." Hij was van mening dat kleur het ontstaan van een afbeelding beperkt. Zwart legt de basis voor concentratie op de compositie, kleur leidt af van de abstractie van het beeld. Door het boek, dat in beelden de verhalen vertelt van Genins reizen naar het Verre Oosten, te bladeren zie ik wat de kunstenaar bedoelt met dat de compositie met zwart meer goddelijk wordt. De tekeningen lijken van een andere orde te zijn, een parallel universum. De figuren, met ogen maar zonder neus, brengen een mysterieus spel voor het voetlicht. En inderdaad hebben de tekeningen de sfeer van rotsschilderingen, van beeltenissen die het leven bezweren. Van tekens die de wereld tot haar essentie versimpelen.

Het boek is over verschillende rubrieken uitgesmeerd. Ingedeeld naar de diverse dragers die door Genin voor de tekeningen zijn gebruikt. En iedere ondergrond – boek, muziekblad, geschreven tekst, ingevuld grootboekrekening, logboeken – hebben een eigen sfeer in beeltenis. De figuren zijn tot het wezen versimpeld, de basis waarop de handeling dan wel de boodschap het meest tot recht komt. De drager heeft als verhaal voldoende, niet als leesbare tekst maar als zichtbaar tekstbeeld. Het is het decor van de tekening, heeft er zijdelings betekenis door. De achtergrond maakt de levende vlek speels. Zou het op blank papier zijn gezet zal het een te harde overgang kennen, van het blad springen en minder kracht hebben. Juist deze afweging van geprint onder getekend, die balans van wat was en later is, geeft de compositie een dimensie meer. Het is tastbaar gelaagd.

Op muziek gezet acteren de figuren een danse macabre, een levendige dodendans. En staat de dirigent onstuimig voor zijn orkest. De notenbalken nodigen meer uit om op het thema muziek het beeld te laten klinken. De noten op de balken brengen een melodieuze sfeer in. Er is meer dynamiek dan in de relatief statische boekbladen. Net als in de boeken de tekst zich niet laat lezen, kan het uitgeschreven muziekstuk niet op noten gespeeld worden. Het is behang om de tekening vertrouwd en intiem te maken. De titel van het muziekstuk is meestal aanleiding voor een tekening. Zo is het muziekblad beter onderdeel van de compositie dan bij de andere items voor verbeelding.

Op geschreven teksten gaat de beweging verder. Het schoonschrift nodigt uit tot een geladen dynamiek. En ook hier is de tekst achtergrond ter ondersteuning van het beeldmerk. Waar het grootboek door de rechtlijnige verdeling en de levendige notities daarop een paradox in de afbeelding krijgt. Het kan dat dragen. Rollende hoofden zijn ogende stenen, torso´s zonder armen prijzen schoonheid, een ladder voert naar de sterren, het eiland in de zon zinkt in zee. Ocean Stories, een tekening die titel is van het boek, is beeldend een vlucht uit deze wereld, van huis en haard verdreven. Zo staan alle tekeningen symbool voor de donkerte van het bestaan waarin Genin een verlichtend wezen probeerde uit te drukken. Hij heeft getracht de heldere kant van het leven te zien om deze in zwarte expressies om te zetten. Zwart, niet als naargeestigheid, maar om de aandacht vast te houden, te concentreren op kernpunten. Logo´s van een samengestelde wereld. De aarde versimpeld tot haar geaardheid, waarop het leven nog leefbaar is.

Ocean Stories. Albrecht Genin, tekeningen. Tekst Jeroen Dijkstra. Uitgave Livingstone Editions / Van Spijk Art Books, 2024. Tentoonstelling Museum Nairac Barneveld tot en met 22 juni 2024.

[patriciaidsinga]

Puzzel

Noordhollands dagblad 4 mei 2014

Één voor één worden de grote zoute lappen in een cirkel op de grond gezet. Ze staan op z’n kant met de punten tegen elkaar aan. Als de cirkel bijna rond is, wordt de volgende rij zoute lappen op de onderste reeks bevestigd. Kai, zoals hij zich net voorstelde, zet met een paar stootjes van de boormachine elke lap vast middels een grote bout en moer. Zo ontstaat er een prachtig patroon. Elk zoute-lap-deel heeft aan de binnenkant houten latten, en aan de buitenkant is een soort van bruin kunststof doek gespannen. Het begint een ronde tent te worden.

Ik heb mijzelf drie dagen verstopt op de camping van Boer Bram in Eenigenburg. Even drie dagen mijn hoofd leeg maken, schrijven en staren naar de knalgroene weilanden omringd door koeien, kippen en zeugen. Lekker vind ik dat, een paar dagen non-stop schrijven. Geen jengelende kinderen, geen zeurende man.

“Ik mag hem altijd bellen” zei hij nog voor ik wegging. Lief, maar dit kan ik prima zelf. Wat het eindproduct wordt, wie zal het weten, een boek, inspiratie voor nieuwe columns, of gewoon een reeks korte verhalen.

Vanaf het moment dat ik mij geïnstalleerd heb in het gras begint buurman Kai aan de puzzel van zijn leven.

Hij heeft een 3D model laten maken, vertelt hij en toen alle losse stukken in elkaar getimmerd om het nu voor het echie, in het groot, weer op te bouwen. Hij is geïnspireerd door een yurt. En als de tent eenmaal staat zou hij zeker twee jaar moeten blijven staan.

Na een paar uur schrijven, staar ik voor mij uit. Ik weet het even niet meer. Ik loop vast met een verhaaltje, waarvan de clou op het puntje van mijn tong ligt. De oplossing zweeft ergens in mijn hoofd, maar is nog niet te grijpen.

Van de weilanden verplaatst mijn blik zich naar de yurt van Kai. Kai gaat sneller met zijn levenspuzzel dan ik. Dan zie ik in zijn linkerhand het laatste puzzelstukje. En een snelle blik op het gat in het dak, maakt dat zelfs ik snap, dat dat niet gaat passen.

Ik klap mijn laptop dicht en met een paar passen sta ik naast hem. Omdat ik flink wat langer ben dan Kai bied ik mijn hulp aan om het dak in het midden omhoog te houden. Zo ontstaat er wat ruimte waardoor met wat duwen en trekken dat laatste stukje precies past.

Na een half uur ploeteren, kijken we samen tevreden naar de yurt die als de bovenkant van een enorme grote chocoladesoes in het grasveld staat. En als ik terugloop heb ik de oplossing voor mijn verhaal.

Ik bel de man. Soms moet je voor dat laatste puzzelstukje gewoon wat hulp vragen.

[fredvahlkamp-blog]

Tussen de namen

Daar zitten we dan, samen in Carré bij “De laatste ronde” van Youp. De toegangskaarten vallen een week geleden zomaar uit de lucht vanwege een zijwind die iemand van keuze en koers deed veranderen. 

Voor het eerst in zijn vijftigjarige bestaan als cabaretier zie ik hem live op het podium staan. Net een paar maanden 70, scherp als altijd zoals ik hem van televisie ken. Twee uur zonder onderbreking met een waterval aan grappen en verhalen. 

“Die grap kan echt niet,” schuurt aan mijn waarden en opent mijn ogen net ietsje verder dan ik gewend ben te kijken. Het raakt mij. Zijn leeftijd, zijn keuze, zijn weloverwogen laatste ronde. Einde van een tijdperk, althans zo voelt het in de context van de huidige tijd. 

De volgende ochtend lopen we door Amsterdam, de stad waar in 1931 mijn vader werd geboren. Op een bordje van de ANWB staan de namen van de verschillende bezienswaardigheden en één daarvan valt mij direct op. Niet eens zozeer om de best ingewikkelde actualiteit, maar vanwege een documentaire die ik heb gezien over de moeizame totstandkoming en over de doorzetters die het mogelijk wilden maken; moesten maken. Onderweg naar - nog geen idee hoe het er uit ziet - valt mijn oog als eerste op de spiegels van de bijzondere structuur. Pas als ik de eerste muur benader zie ik waarvan ik weet dat het hierover gaat. De stad om mij heen valt stil. Even ben ik helemaal alleen tussen de namen en ik voel tranen die niemand ziet. 

Met zorg, verbazing en afschuw volg ik deels het nieuws over oorlogen en onbegrijpelijk geweld. Verbaasd over de invloed van direct en indirect betrokkenen, of beter: belanghebbenden en de wir-war van die belangen op basis van een ondoorgrondelijke complexe geschiedenis die ik niet kan bevatten door mijn altijd beperkte kennis. Kleiner dan de hele wereld, is de wereld om mij heen. Ook daar neem je een vorm van toenemende agressie en kort aangebonden gedrag waar. Drie nog jonge meiden komen op één of andere manier wandelend in botsing met een echtpaar op zekere leeftijd. De vrouw reageert geschrokken. De middelste van de drie reageert met: “Ga je man pijpen, kuthoer!”. De kleding van de meiden in kwestie doet vermoeden dat ze dit beter niet in het bijzijn van eigen intimi kunnen roepen. Even twijfel ik. Spreek ik ze aan of niet? Ik laat het en vraag mij af waarom? Om de zinloosheid denk ik en tegelijk ervaar ik dat ik dit als opgeven van mijzelf ervaar. Om 20:00 uur zijn we twee minuten stil en ik - en ik vrees veel mensen met mij - hoop dat het ook stil blijft, daar op de Dam in Amsterdam. Kunnen we gewoon twee minuten stil zijn, vraag ik mij af. Twee minuten in stilte terugkijken op wat is geweest en wat nooit meer mag gebeuren. Twee minuten om op te laden voor de dag van morgen. Want een wereld die aan alle kanten staat te schudden van onrust en geweld, met jongeren die de weg kwijt lijken te zijn op een toch al onbekende route, verdient mensen die opstaan en hun licht en warmte laten zien. En hoe klein het lichtje ook is, laat het zien. Ik denk aan alle namen om mij heen. Alle namen die in mijn leven zijn en zijn geweest. En met al die namen en alles wat dat voor mij heeft betekend en nog betekent, probeer ik een beetje licht te geven, maar eerst even twee minuten stil, tussen de namen.

[gedachtesvanvandaag]

Aan mijn Redder en Dromer

Jullie werken beiden hard. Redder, Jij bent zo onwijs krachtig in je loyaliteit. De mate waarin jij je energie kan steken in de toewijding naar de ander is bewonderbaar. Tegelijk creëer je afhankelijkheid. Een afhankelijkheid die mij te kort doet en leed brengt. Je bent al langere tijd een pad aan het bewandelen om te leren je anders te verhouden in je relaties tot de ander. Meer bij jezelf, bewuster van wat je weggeeft en met meer alertheid naar autonome gevoelens en alarmsignalen. Leren omgaan met de wetenschap dat sterke gevoelens niet altijd de beste raadgever zijn om te volgen. We hebben namelijk een imprint waarin we liefde willen creëren door voor de ander te zorgen. Dit geeft zoveel kracht weg, en soms ook aan mensen die daar geen vraag naar hebben. Sommige mensen willen namelijk niet dat je ze nu komt helpen transformeren. Daarbij maak je ons erg afhankelijk van het ''geven'' als voorwaarde om lief gehad te worden. De echte liefde vraagt mij niet om zorg. De echte liefde vraagt niks en is er gewoon. Niemand hoeft eerst gered te worden. Het loslaten van de verwachtingen die komen met deze afhankelijkheid is ook lastig. De wereld is namelijk een plek vol verwachtingen, of in ieder geval ik die verwachtingen in mijn projecties ervaar. Gewoon zijn is mij nog niet machtig. Dromer, Jij bent ooit de reden geweest achter mijn kracht om het leven te kunnen overleven. Jij was er voor mij om vol te houden, richting te hebben. In de grootste wanhoop was jij mijn laatste hoop op betere tijden en uitzicht op een uitweg. Uitweg van grote pijn in een leven waarin ik niet goed veilig kon bestaan. Een leven waarin niets zeker was en alles eng. Een leven met onzekerheid en grote spanningen. Jij liet me zien dat alles zou veranderen, transformeren. Ik ben je dankbaar voor deze aspecten. Zonder jou had ik het niet overleefd. Ik zou de dood opgezocht hebben of mij op andere manieren proberen te verdoven. De uitzichtloosheid zou me te veel geweest zijn.

Toch breng je ook veel uitdagingen nu voor mij. Ik verlies mezelf veel in fantasieën. In deze verhalen beeld ik mij veel een ander leven in dan ik nu leef. Mijn leven nu is leuk maar ik kan dat niet altijd voelen. Ik ervaar plezier en genot maar ik kan niet altijd present blijven en de fantasie stoppen. Ik vind jou erg lastig daarom. Ik zou graag willen dat je meer zou kunnen verbinden met mijn autonome kern. Een manier vinden om samen te gaan werken, om zo je krachtige kwaliteiten in te zetten. Ik zou je graag willen reguleren, je niet boven mijn autonome verstand en gevoel plaatsen. Ik moet dan beginnen met je niet af te wijzen. Je zien voor wat je bent en je leren plek in te laten nemen waar ik ook grip bij heb. Ik wil hier mee gaan oefenen om zo minder te gaan vluchten en meer heel te zijn en te worden. Lieve dromer en redder, Wij gaan de komende tijd proberen meer met elkaar te verbinden en meer samen te gaan werken. We mogen er allemaal zijn maar moeten hier mee gaan oefenen. Elkaar met respect naast elkaar te laten bestaan en de gevoelens te reguleren. Bedankt voor alles tot nu toe.

[devosopmaandag]

Hoe veel weegt een woord?

Soms ben je sociaal alert, soms intellectueel of visueel alert, soms ben je gevoelig voor geuren of smaken, voor gezichten of verhalen. De mens is een sponsdier. Sinds enige tijd ben ik politiek alert – geen wonder in deze dagen. Maatschappelijk gevoelig werd ik door een VPRO Tegenlicht-uitzending over de complexiteit van onze huidige maatschappij, waarin regels zo ingewikkeld zijn geworden dat ze zorgen voor stagnatie, ongelijkheid en wanhoop in de levens van mensen. Het is de tirannie van de bureaucratie en een falende politiek. 'Complexiteit', het is een erg algemeen woord, al legt het wel de vinger op de zere plek. Elke algemeenheid verheldert en vertroebelt. Het tegengestelde van complexiteit is eenvoud. Daar geldt misschien het zelfde voor. Was mijn vader een eenvoudig man? Zijn de gedichten van J.C. van Schagen eenvoudig?

Gisteren liep ik in de stad achter een jongen in een hagelwit t-shirt met een tekst op zijn rug. De woorden drongen opeens mijn blikveld binnen. Niet een plotselinge knal, geen lichtflits of een schreeuw maar twee woorden overvielen me. Het was hun leegte die me besprong: 'Daily Utopia'. Ik ergerde me eraan, voor de jongen was het gewoon een cool shirt. Eens zag ik een meisje met een tas waarop stond 'Life is a festival'.

Zaterdag woonde ik de opening bij van een kleine presentatie van abstracte kunstwerken. Vriend A hield een korte inleiding over de valkuilen van het gebruik van het begrip abstract. Hij zei me vooraf dat het nogal een lastige tekst was. Dat was ook zo. Nu heeft hij een geschiedenis van lastige teksten; dat komt omdat hij niet bang is om precies te zijn in zijn denken. Een in zijn ogen heldere gedachtegang moet nu eenmaal gedeeld worden zoals hij is. Hij vroeg van de handvol toehoorders het uiterste van hun denken. Hijzelf had het natuurlijk veel gemakkelijker dan wij; hij kende de tekst op zijn duimpje. Toen hij klaar was, werd het even stil. Ik bewonderde het simpele feit dat hij niet aarzelde om zo'n tekst op die hete nazomermiddag over ons uit te strooien. Noem het tegengif voor de maatschappij waarin we nu leven; de vraag is of het werkt.

Iemand had daar de meest onwaarschijnlijke taartjes gemaakt, van een vrolijke perfectie die in volkomen contrast stond met de weerbarstigheid van de kunstwerken. Er waren ook een soort cakejes in de vorm van lolly's (zogenaamde cakepops) met rode fondant cirkels waarin de titel van de tentoonstelling gedrukt was. Ik schoot in de lach, want die titel luidt: 'het altijd zijnde'. Mijn ergernis over dat 'Daily Utopia' had ermee te maken dat elke rijkdom en diepte uit het woord 'Utopia' was verdwenen. Met 'daily' samen was het een taal-ding geworden, een gadget voor mainstream consumenten. Waarom ik dan toch moest lachen om die cake-lollies? Omdat ze volkomen absurd waren en ik ervan kan leren dat ik mijn eigen ernst soms wat lichter moet nemen.

[christiaankok]

Sinds 2019 schrijf ik met veel plezier fictie.

Er is er een aantal van mijn verhalen gepubliceerd, zowel in het Nederlands als in het Engels. Veel van deze zijn online te lezen.

In 2022, twee jaar na mijn eerste publicatie, tekende ik bij literair agentschap Sebes & Bisseling.

In 2023 startte ik een podcast genaamd Hangen en wurgen, met door mij geschreven en voorgelezen korte verhalen.

Momenteel ben ik mijn eerste roman aan het schrijven.

Gebpubliceerde verhalen:

ENGELSThe Source of the WindFlash Fiction Magazine, juni 2020The Finish LineFabula Argentea, augustus 2020The Title (audio)Manawaker Flash Fiction Podcast, oktober 2020The TitleExistere Literary Journal Vol. 40 Issue 1, februari 2021QuirksFlash Fiction Magazine, april 2021The Exorcism of Sally Stein by Father Blatty and Bob, Who's Also ThereThe Mobile Library, Vol 1, Issue 4, juni 2021The King's BandThe Mobile Library, Vol 1, Issue 4, juni 2021Gary the GreatFabula Argentea, juli 2021SundaysPif Magazine, augustus 2021What I'll DoWriter Shed Stories Vol. III, oktober 2021An Abandoned ManTales From the Moonlit Path, oktober 2021The BootAnansi Archives Anthology Vol. I, januari 2022The Water SlideTwenty-two Twenty-eight, maart 2022Songs of the CityWorkers Write, april 2022

NEDERLANDSHet zwarte eiDe Optimist, februari 2021Grote gele graafmachineSchrijven Magazine / Alice, juni 2021WaterlooTijdschrift Ei, augustus 2021Stem gevondenSchrijvenonline.nl / Alice, december 2021Stuk voor stukOp Ruwe Planken, december 2021En hij zag dat het goed wasDe Optimist, april 2022CeldelingTijdschrift Ei, augustus 2022Dromen van vliegenSintel, oktober 2022Rust roestWinnaar, Editio Debutantenschrijfwedstrijd 2022OnbelangrijkBallustrada, november 2022Rust roestHard//Hoofd, maart, 2023\ \

[twafordizzy]

Grazia Verasani: afscheid van weer een lover

bron beeld: musicultura.it De Italiaanse Grazia Verasani (1964) schrijft romans, korte verhalen, toneelstukken en scripts. Daarnaast is ze ook nog actrice en singer-songwriter. Een aantal van haar scripts zijn inmiddels verfilmd of voor tv bewerkt. Het is niet gewaagd te veronderstellen dat ze een multi-talent is en beeldend kan schrijven. Van haar hand is Onvoltooid afscheid dat ik tegen kwam in…