#kafamdaki senaryolar

[kafamdakisenaryolarr]

gidenler fotoğraflarda kalır, fotoğraflarsa kalanlarda.

[birisiiistee]

Kafamdaki senaryolar, hayatımdaki düzensizlikler, çalışamamalar, sürekli uyumalar ve daha niceleri varken benden rahat olmamı bekleyen insanlar var böyle bir şey beklemeyin. Sadece kafamdaki senaryolar bile beni delirtebilecek cinsten.

[esabrk]

Kafamdaki senaryolar kağıda dökülse Netflix falan kapımda kul köle olur o derece.

#ironi #hayal #kafamdakisorular #imkansiz #hayalller #netflix

[hazalism]

Kafamdaki senaryolar 20 sezon dizi çeker,kitap olur sinemaya uyarlanır, kaç dalda Oscar varsa hepsini alır,Nobel'e aday olur,guinnes rekorlar kitabına girer.Öyle bi kafa.

[uranusdeki-koala]

kafamdaki senaryolar gerceklesseydi hayatim nasil olurdu

[liberavianimam]

30.03.2023 | 17.13

Minik Kızıma;

(Bu sefer sana değil,bana yazıyorum.Beni yazıyorum.)

(Ne süslü cümlelere yer vereceğim ne edebiyata ne de sana.En şeffaf hâliyle beni okuma fırsatı veriyorum sana,düştüğüm hâle ister inan ister inanma.)

Günlüğümdeki pembe sayfalar,bitebilirsiniz artık.Hayattan umudum kalmadı.Yalnızlığımın meşrulaştığının,kimsesizliğimin en bariz kanıtıdır bu satırlar.

Babam annemi aldatıyor,annemi üzmemek adına vicdanıma ağır yükler taşıyıp duruyorum.Annem her sinirlendiğinde ağıza alınmayacak laflar ediyor."Sana yemek bile vermemek lazım." da dedi yüzüme karşı;"Geberteceğim en sonunda seni,elimde kalacaksın." demişliği de oldu.(Onlar gibi olursam endişesiyle çocuk sahibi olmaktan korkuyorum.)

Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum.

(Bazı zamanlar sen hariç.)

Dünya büyüyor ve ben küçülüyorum.Kimi zamansa dünya ufalıyor bense sığamıyorum.Tepki vermiyorum.Az konuşuyorum,az yiyorum,az uyuyorum,hiç gülmüyorum.Toplu taşıma kullanmıyorum,saatler sürse bile her yere yürüyerek gidiyorum.Tek bir insan dahi görmek istemiyorum.Toplu ortamlarda boğuluyorum,nefes alamıyorum,hiçbir yüzü görmeye gelemiyorum.Girdiğim her sınavı batırıyorum.Sınıfta durmanın işkence olduğu anlarda derse odaklanamıyorum.Dershaneden kaçıyorum.Üniversite kazanmak için hiçbir şey yapamıyorum.

Düşünmekten uyuyamıyorum.Okuduğum kitapları anlamıyorum.En sevdiğim şarkıları dinlerken sıkılıyorum.Ruhumu ortaya dökmek istediğim hâlde yazmaya üşeniyorum.

Zaman öldürücü uzunlukta,sorumluluk almak gözümde büyüyor.Her şeyden ve herkesten kaçıyorum.İletişim kurmak istemiyorum.Beni tanıyan herkesin unutmasını,kimse tarafından bilinmemeyi diliyorum.

Saatlerce,sokak sokak,cadde cadde yürüyorum ve düşünüyorum.Kalabalıkta olmaktan yorulunca evim olmayan eve dönüyorum.Doktorun verdiği ilaçları alıp odama kapanıyorum ve düşünmeye devam ediyorum.Sonra düşünmekten de yoruluyorum.

Kafamdaki sesleri susturamıyorum.Çıldıracak gibi oluyorum.Başımı ellerimin arasına alıp saatlerce ağlıyorum.Kendimle konuşuyorum,duvarlara bağırıyorum,tavanı izliyorum.Bana iyi gelecek tek insana ulaşamıyorum.Bir başıma yaralarımı dağlıyorum.Acıyorum.

Kendimi inceliyorum ve tiksiniyorum.Sonra bundan da sıkılıyorum.Yere oturup sırtımı yaslıyorum ve karanlık odada saatlerce öylece duruyorum.

Ağlıyorum,hırçınlaşıyorum,sinir krizleri geçiriyorum,eşyaları bir tarafa fırlatıyorum,odanın içinde dört dönüyorum,kimsenin okşamadığı saçlarımı çekiştiriyorum,koparıyorum,hakaretler ediyorum,duyamayacakları hâlde kötü kalpli hatta kalpsiz olduklarını haykırıyorum,pencereye koşuyorum,beş kat yüksekliğinden aşağı bakıyorum,mermere yaslanıyorum,ayak uçlarımda yükseliyorum,soğuk rüzgar yüzümü yalayıp geçiyor,gökyüzüne bakıyorum,göğüs yakan bir nefes alıyorum,pencereyi kapatıyorum,yerime geçiyorum,sakinleşip ölümcül suskunluğa bürünüyorum.Sustukça kafamdaki sesleri duymak zorunda kalıyorum.

Acı çekiyorum.

Hissizleşiyorum.

İntiharı düşünüyorum,senaryolar kurguluyorum sonu aynı uçurumda biten.Cennet-cehennem belirsizliğinden korkuyorum,hayatım cehennemden farksızken."Ondan"çekiniyor ve utanıyorum.Acıya boyun büküyor ve uslu bir çocuk gibi cezamı çekiyorum.

On sekiz yaşıma bir ay var ve on yedi yıldır yaşamıyorum.

Tükeniyorum.

Hayat için savaşmaktan yoruldum.

Mücadele etmek değil ölmek istiyorum.

Son yazdığım şiiri de yazayım buraya.

Tutunamadım

Sanrılar bir duvardan bir ötekine savurmuş,

Boyaları hastalıklı sarı olan,kolumdan tutuyor.

Karşılıklı oturup bir de sırf dem çay söylemişim,

Hiç durmaksızın bağıra çağıra susuyor.

Saten tavanın çatlamış köşesi gözüme ilişmiş,

İnce ince sızan yağmur suyuna yalanlar karışıyor.

Acının demini,ince bel bardağın dibini görmüşüm,

Gürültülü sessizliğim zihnimi parçalıyor.

Yakın dostlardan pencere kenarı göğsüme dayanmış,

Ayın utancından karardığı gecenin ayazı yüzüme vuruyor.

Koyunları sayayım derken dertleri gütmüşüm,

Kibritçi kızım yürek yangınıma çöpleri döküyor.

Uykunun hapları yatağımda sabahlamış,

Sabahlar kör olurken baba eve yeni geliyor.

Ruhumun çocuğunu masallarla büyütmüşüm,

Gökyüzüne intihar ipinden salıncaklar sarkıyor.

Selimciğim Işık yakama yapışmış,

Titrek,kanlı parmakları şah damarımı buluyor.

Nicedir yaşamaktan öte ölümü beklemişim,

Tutunamayanlar cehennemi bizleri ağırlıyor.

Sancıların yazarı Atay;pişmanlığında boğulmuş,

Kalemi kağıda sürmeyeceğine yeminler yağdırıyor.

Kendimi kurtarmışken neye ziyan bedeni öldürüşüm,

Şimdiye dek yuttuğum her çığlık satırlarımda yankılanıyor...

20.19

Ne Kalabildiğim Ne Gidebildiğim;

Bugün buraya kaçıncı gelişim?

Eski mesajları okumaya başlamıştım ki durmaksızın dolan gözlerim fazlasına bakmama müsade etmedi bir türlü.Gürkan ben o hâlini çok özledim.Üzerime titrediğini hissetmeyi,kıyamamanı,bahaneler bulup bulup sürekli yazmalarını,ben uyurken bana mesaj atmalarını,kırmamanı,ansızın aramalarını,nahif tavırlarını çok özledim.

Canımı çok yakıyorlar,sığamıyorum bu şehre,dayanamıyorum.Merhametine, sevgine,ilgine,şefkatine,sende güzel olan her şeye ihtiyacım var.Ne olur,onların itip durduğu bedenimi kucakla,sar beni sıkı sıkı bırakma.Yalvarırım,ruhum acı çekiyor.

Yalvarırım.

Çok,belki kendimden dahi çok seviyorum.Söylemekten de hiç çekinmiyorum.Lakin kırgınlığımı dile getiremedim,söyleyemedim.

Kalbimi açıp da göstermedim,oysa ne çok isterdim fakat beceremedim.

İncindim.

Ben yazarken çok ağladım,sen okurken gülümse olur mu.Kıyamam sana ben.

Geceden kara gözlerine kıyamam,kirpiklerinden öpüyorum...

Matmazel

@yildiztozu

[scriibblee]

Kafamdaki senaryolar beni delirtecek

[1karus]

BÖLÜM 7: BİR SOKAK LAMBASI

Artemis'in gidişiyle kafamda soru işaretleri oluşmaya başlamıştı. Kendimle Yüzleşip Bahar’la konuşmalıydım. Gerçekleri bir de Bahar’dan dinlemeliydim. Ayrıca tanımıyordum bile. Tanımadığım birinden dinlediklerime körü körüne inanacak değildim herhalde. Duygusal anlamda çok karışık bir dönemden geçiyordum.

Hızlıca kalktım ve restorandan çıktım. Kulaklığımı taktım, bir şarkı açtım. Sanırım uzun bir gece olacaktı. Kafamdaki soru işaretlerine yönelik senaryolar yazaraktan karşılaşacağım her türlü duruma karşı kendimi hazırlıyordum.

Ayrıca sakinleşerek biraz daha kendimi tanımaya çalışıyordum. Ben kimdim? Dünyaya geliş amacım neydi? Bu denli bir sorunla nasıl baş edebilirdim?

Üstelik Artemis kimdi? Onu daha iyi tanımalıydım. Düşüncelere öyle bir dalmıştım ki şarkı dinlediğimin farkında değildim. Şarkının sesini biraz daha açtım. Sokak lambaları altında dans etmeye başladım. Şuan hayattan ne büyük bir beklentim ne de bir kaygım vardı. Bu anın tadını çıkartmalıydım.

Tüm endişelerimi kenara bırakmıştım. Istemsizce gözlerim dolmaya başlamıştı. Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum. Kafamı kemiren soru işaretleri tekrardan birikmeye başladı, engel olamıyorum. Yoğun bir duygusal krize girdim şuan, tekrardan. Az ileride bir banka oturdum. Ağlayarak kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. İse yarıyordu da. Haykırmaya başladım "Neden ben? Tanrım ne istiyorsun benden?"

Yoldan geçen insanlar öyle bir bakıyordu ki bana, sanırım deli sanıyorlardı beni ama emin ol umrumda değil. İnsanlar ne der diye düşünmeyi uzun zaman önce bıraktım. Gözlerimi silip ayağa kalktım, biraz daha yürüdükten sonra eve gelmiştim bile. Kapıyı açtım ve anahtarları yere fırlattım. Üstümü dahi çıkartmadan yatağa bıraktım kendimi. Gözyaşlarım şakaklarımda birikmeye başlamıştı. Sanırım bu geceyi sonlandırmalıydım. Kendime iyi geceler...

***

[uzaydakibirisstuff]

Kafamdaki senaryolar gerçek olmak için neyi bekliyorsunuz

[papatyamsirem]

Senden nefret etmek istiyorum. Soğumak istiyorum. Yapamıyorum. Ben ... kafamdaki tüm senaryolar bir anda sussun istiyorum.

[kafamdakisenaryolarr]

𝙔𝙖𝙠𝙞𝙥 𝙮𝙞𝙠𝙩𝙞𝙠𝙩𝙖𝙣 𝙨𝙤𝙣𝙧𝙖 𝙚𝙣𝙠𝙖𝙯𝙞𝙣 𝙖𝙡𝙩𝙞𝙣𝙙𝙖 𝙠𝙖𝙡𝙖𝙣 𝙨𝙚𝙣𝙢𝙞𝙨̧𝙨𝙞𝙣 𝙜𝙞𝙗𝙞 𝙗𝙖𝙠𝙢𝙖 𝙗𝙖𝙣𝙖.

[benbuhayattabrokoliyim]

Bir ruh hastası olduğum için kafamdaki kurduğum sahte senaryolar yüzünden insanlardan soğuyabiliyorum

[irregularben]

kafamdaki sahte senaryolar lütfen artık beni salın

[bosagecirilmisyasamlar]

Kafamdaki Sen

Kafamda kurduğum senaryolar içinde bir yerlerde kayboldun ve ben artık senin asıl halini bulamıyorum.

boşageçirilmişyaşamlar

[gecemgunduzblog]

Korkular sarıyordu tamamı ile bedenimi. Aklımda bin bir çeşit senaryolar. Hepsi ise birbirinden leş. Kafamdaki "Neden"sorusu çığlıklarıyla yasayan bana artık nefes aldırmıyor du bu sorular. İnsanlarda milyonlarca hikaye yaşanmışlıklar bu kadar mı zordu yaşamak? Hepmi kötüler çok kötü iyiler çok iyiydi hepmi birbirini üzerdi bu insanlar rayı kaçmış tren gibiydi dünya. İnsanlar oradan oraya savruluyordu hiçbirinin acimasi yoktu. Tek kalana bir de onlar vurup yerle bir ediyordu...

[izlerimkan]

Geceleri eğlenceli bulan insanları anlayamam çoğu zaman, karanlığın hep içimdeki umudu sömürdüğünü düşünürüm, küçük bir çocukken saçma bir şekilde karanlıktan korkar kendimce masallar uydurdum. Zannederdim ki aklımı başka bir şey ile meşgul ettiğim zaman korkum olan karanlığa galip gelebilecektim... Geçmedi aslında ben hep kayıplarımı geceleri yaşadım. Anamın ölüm haberini gecenin üçünde kardeşimin evi terk ettiğini ise sabah namazında duydum. Tutunacak tüm dallarım karanlıkta kesildi, tüm vedalar terk edişler yenebileceğimi sandığım karanlıkta yaşandı. Yine kafamdan bir masal uydursam sonra uykuya dalsam yaşadıklarım geçer mi ya da kafamdaki tüm kötü senaryolar sadece kafamda kalır mı...?