#karanlıkyıldızım

[yukozumeki]

Özürler yaraları yok etmiyor ve daha da önemlisi kaybettiklerimizi geri getirmiyormuş.

Karanlık Yıldızım

[yukozumeki]

"Özler insan. Elinde olanı kaybettiğinde özler ama. Çünkü eline geçmeyen bir şeyi ya da kişiyi bilmez ki, nasıl hissettirdiğini bilemez. Bilmediği şeyi de özleyemez.

Sevdiği şeyler elinden gidince özler insan. Bir insan olabilir, bir eşya hatta bir an bile olabilir.

Onu bekler, gelmeyeceğini bile bile... Onu ister, olmayacağını bilse de...

Ona olan özleminden zaman zaman dizleri titrerken kimi zaman da özlem yaşama sebebi, ayakta kalmak için tutunduğu dal olur. Kalbi titrer, gözleri dolar eskiyi düşündükçe. Kaybetmeseydi yapılabilecek güzel şeyleri düşündükçe bir yumru oturur boğazına ve ne yaparsa yapsın o yumru gitmez oradan. Özlem öyle bir raddeye dayanır ki bir süre sonra yaşanan kötü şeylerin bile özlemini duymaya başlar. Çünkü kötü de olsa "O" nunla yaşanmıştır, olayın öznesi "O" dur. Bu duygu bir süre sonra o kadar özdeşleşir ki "O" nunla. O, özlemin kendisi olur.

Çok sevmektendir bu özlem. Kıymetini yeterince bilememektendir belki de. Keşke yatar altında hep. Keşke bunu da yapsaydım onunla, keşke böyle olmasaydı, keşke, keşke... Ama keşkeler koskoca okyanusta yüzmeye çalışırken ayağınıza zincirle bağlı güllelerden farksızlar benim gözümde. O saf ve temiz özlem duygunuza zarar verir. Sadece dibe çeker, size hiçbir faydası olmaz hatta ölümünüzün sebebi olur. İşte keşkelerimiz de böyle bizi geçmişe çeker, sadece çeker ve acı içinde boğulmamızı seyreder öylece. Durum buyken ne geçmişe müdahale edebiliriz ne de o acıyı çekerken eskiden yaptığımız yanlışlarımızdan herhangi bir ders alabiliriz. Ama bu demek değil ki özlem duyulmamalı.

Özlem güzeldir, saftır, sevginin varlığını kanıtlar. O olmasa bile O'nu yaşamak hatta O'nun için yaşamaktır. O'nun için gülmek, O'nun için yürümek, O'nun için ağlamak ve üzülmektir, O'nu yaşatma çabasıdır. Özlemek fedakarlıktır. Kalbinin ve aklının bir köşesini hatta bazen tamamını ebediyen ona ait kılmaktır."

Karanlık Yıldızım

[yukozumeki]

Güçlü olmak, güçlü görünmek ya da bunlara zorunda bırakılmak... Bunlar arasında dağlar vardı. Güçlü olmak zorunda bırakılan insanda sayısız savaş yaraları olurdu ve gücünü o yaralardan alırdı ya da sadece güçlü taklidi yapardı. Çevreniz size güçlü olduğunuz için imrenirdi ancak siz o yaraları almamak uğruna güçsüz olmayı dilerdiniz bazen. Güçlü görünmek zorunda olmak en büyük güçsüzlüktü çünkü, insanın sırtında büyüyen kamburuydu.

Karanlık Yıldızım

[yukozumeki]

"Bu dünyada incinip incinmemek kendi elinizde değildir ama sizi kimin incitebileceğine karar verebilirsiniz."

Aynı Yıldızın Altında

[yukozumeki]

Herşeyin bir bedeli var. Attığınız her adımın, aldığınız her nefesin, her göz kırpışınızın... her şeyin iyi ya da kötü bir karşılığı var. Bir şeylere fazla bağlanmanın da öyle. Şarkılara fazla anlam yüklemek ve bazı durum, olay, yer, kişi, an... ile eşleştirmek benim gülüm ve her gül gibi bunun da dikeni var.

Şarkı mutlu olsa bile onu bağdaştırdığınız an daha sonraları hiç tahmin edemeyeceğiniz şekilde yüreğinizi burkabiliyormuş bunu öğrendim ben. Bunu sadece benim gibi olanlar anlar. Melodiyi duyduğunuz anda kendinizi birden orada, o anda buluverirsiniz. Çünkü o şarkı artık sizi otomatik olarak oraya götüren bir zaman makinesidir ve o anı artık hatırlayıp hatırlamak istemediğinizi umursamaz. Bazen yüzünüzü gülümsetirken bazense içeride bir şeylerin yokluğunu hissettirir size. Bir daha o şarkıyı dinleyemeyeceğinizi fark etmekse daha da acı olandır. Çünkü bir zamanlar mutlu olduğun için dinlediğin, yaptığın bir şey artık sana acı verir hale gelmiştir. Güvenli alanın bir çember daha daralır ve kafese biraz daha sıkışırsın. Kaçabileceğin bir şey de kalmaz çünkü zaten seni sıkıştıran daha önce kaçtığın o şarkılardır...

Sahi her gülün dikenine katlanmalı mıydı?..

Peki neden her gülün dikeni vardı?...

[yukozumeki]

Hayat bazen gece vakti otobüse binmek gibidir. Üç seçeneğiniz vardır: Camdan dışarıyı umursamayıp otobüsün içindekilerle ilgilenmek ya da uyumak, camdan dışarıya bakar gibi yapıp aslında yansımanıza bakmak ki bu kolay ve insana hoş gelendir çünkü egoyu tatmin eder, camdaki yansımasının ötesini görmek için odaklanıp dışarıyı izleyip takip etmek ve ineceğiniz durağı kaçırmayacağınızdan emin olmak.

Tabi bunlardan hangisini seçerseniz seçin sadece birine odaklandığınız zaman yine yorulacak ya da bir şeyleri kaybedeceksiniz. Bu yüzden ölçülü olup hepsine ayrı vakit ayrılmalıdır. Hepsinden gerektiği kadar~

[yukozumeki]

Birisine karşı öfke ya da kızgınlık kadar yoran bir şey yok insanı. Sanki üzerinde kilolarca yük taşıyormuşsun gibi. Kalbin ağırlaşıyor kaldıramıyorsun artık o yükü ve altında ezilmeye başlıyorsun. Bir süre sonra da hangi yükün altında ezildiğini bile göremiyorsun.

Ama en ağırı ne kızgınlık ne de başka bir şey, sadece ve sadece kırgınlık. Kızgınlık, öfke, nefret hepsi geçiyor zamanla ama kırgınlık kalıyor kalbinin bir köşesinde. Affettiğini sanıyorsun sen ama içindeki sen affetmiyor ve saklıyor hep o kırgınlığı. Bi köşede kalıyor ve en zamansız anda çıkıveriyor karşına, tam düzelttim her şey yoluna girdi dediğinde en derinlere gömdüğün o mezardan dirilip karşına dikiliyor. Sonra bir de bakıyorsun ki hiç ölmemiş o duygu. Sen sadece baskılamışsın ya da başka yöne bakmayı tercih etmişsin. O sadece anı kollamış. "Ben varım, gitmedim." demek için senin ona bir bakış atmanı beklemiş. En ufak geriye dönüşünde de sana kollarını sarmış ve seni yeniden o zamanlara çekmiş. Sen yine o kurtulduğunu sandığın bataklıkta çaresizce çırpınmaya başlamışsın ama seni yine gören, görse bile kurtarabilen olmamış...

[yukozumeki]

Ne tuhaf, gökyüzüne baktığınızda milyonlarca yıldız görürsünüz ama o gördüğünüz yıldızların hala var olup olmadığını bilemezsiniz. Bir çoğu çoktan ömrünü doldurmuş ve yok olmuştur. Eskiden kalmış bir ışıktır, sahte bir ışık.

İnsanlar da böyle değil mi? Gülümseyen birini gördüğünüzde onun aslında mutlu olup olmadığını bilemezsiniz. Belki de sahte bir gülümsemedir, eskiden kalma bir alışkanlık. Belki de hala her şeye rağmen ışığını korumaya devam edebilen bir yıldızdır. Bunu bilebilmek içinse ona yaklaşmak gerekir...

[yukozumeki]

Nefes almak neden bu kadar zor, peki ya neden kalbimin atması bu kadar acı veriyor? Sadece oturmak bile yorarken beni, bir de yaşamaya çalışıyorum.

Ben çok yoruldum...

[yukozumeki]

İyi gecelerrr, reklamımı yapmaya geldim bu sefer. Blogumda da yazdığı gibi wattpad hesabım @yukozumeki ve attığım postlarda yazdığım "Karanlık Yıldızım" adlı kitabı da orada yazıyorum. Açıkçası yoğun bir dönemden geçtiğim için sık bölüm atamıyorum ama bölümlerim uzun oluyor zaten, uzun sürede atmam biraz da bununla ilgili. Kalemimi de blogumu takip edenler az çok bilirler. Yani belki bi göz atmak istersiniz. Linkini de bırakıyorum hemen. Şimdiden şans veren arkadaşlarıma çok teşekkür ederimm. ^^ Seviliyorsunuz. <33

[yukozumeki]

Gözlerim de mi yalancı oldu yoksa? Bu kadar insan görmüyor mu o acıyı? Yoksa uğraşmıyorlar mı sadece?..

[yukozumeki]

Sıfır ile bir arasında sonsuz sayı vardır. 0.1, 0.12, 0.112 ve daha başka bir dizi sonsuz var. Tabii ki sıfır ile iki arasında veya sıfır ile bir milyon arasında daha büyük sonsuz sayı dizileri var.

Bazı sonsuzlar başka sonsuzlardan büyük.

~Aynı Yıldızın Altında

[yukozumeki]

Aklıma geliyorsun zaman zaman. Yalan, çıkmıyorsun ki hiç. İçimde bir burukluk. Yüreğim sızlıyor, boşluğunun sızısı. Ağlamak istiyorum, ağlayıp acımın hepsini akıtmak istiyorum ama yetmez biliyorum.

Bir de merak ediyorum. Sen napıyorsun, nasılsın, oralarda bir yerlerde misin hala...

En çok da sende bir yara, acı bırakmış olmaktan korkuyorum ve bazen diyorum ki keşke çıkıp gelsen, gelsen de bu özlem bitse ama biliyorum sen gelsen de ben seni yine özlerim, yine hasret kalırım sana.

~B

[yukozumeki]

Göğüs kafesimdeki kalp bana ait değilmiş gibi geliyor. Peki göğsümden gelen seslerin kaynağı ne? Doğru ya kalbim de çalıntıydı, hayatım gibi...

[yukozumeki]

Dışarıdaki sesleri kulaklığımda çalan müzikle susturabiliyorum ama içimdeki sesi nasıl susturacağım. Sessiz çığlıklarım kulaklarımı çınlatıyor...

[yukozumeki]

Karanlık Yıldızım

7. Bölüm: Özleyenler ve Özlenenler

~"Biliyor musun Deren, gökyüzüne bakmak bana hep huzur vermiştir ama geceye, yıldızlara bakmak çok farklı şeyler düşünmeme sebep oluyor. Milyonlarca yıldız var, ışıl ışıllar. Mesela şuradaki," işaret parmağıyla milyonlarca yıldızı işaret etti. "Ne güzel parlıyor değil mi? Ama o ışık onun şu anda saçtığı ışık değil. Kim bilir bizden ne kadar uzakta ki biz bu ışığı şimdi görüyoruz. Belki de bu evrende artık bir yeri yoktur bile. Bize ulaşansa sahte bir ışıktır."

"Yaklaşmadan bilemiyorsun işte."~