Uyuyamıyorum. Çok gürültülü. Kafamdaki sesler o kadar gürültülü ki bastıramıyorum seslerini. Hiç bir şey yapamıyorum. Öylece duruyorum, bitmesini bekliyorum. Bitmiyor. Bitmiyor işte bitmiyor. Yine gece oldu ve ben yine bu kafamdakilerle bir başımayım. Hemen sabah olsa keşke. Sabah olduğunda en azından işlerim oluyor kafam dağılıyor. İnsanın gündüzleri düşünmeye çok fırsatı olmuyor. Yine bir gece yarısındayım ve yine düşüncelerimle bir başımayım. Şu an ne yazdığımı bile tam takip edemiyorum açıkçası. Kafamı toparlayıp iki cümle bile yazamıyorum ne komik di mi ? En kötüsü de ne biliyor musun ? Haklılar. Ben gerçekten işe yaramaz bir insanım. Bir işi bile beceremeyen biriyim. Huysuzmuşum , sinirliymişim , bencilmişim , düşüncesizmişim. Ben düşüncesiz bir insanmışım. Etrafımdakiler böyle diyorlar. Dilleri her zaman tam olarak bu cümleleri kurmasa da bakışları davranışları yetiyor. Benim zaten kendi içimde halledemediğim birtakım sorunlarım var dışarıya yansıtmamaya çalışıyorum bunları. Gülüyorum konuşuyorum, espriler yapıyorum, uyuyorum. Hiç bir şeyi tam olarak yerine getiremeyen biri olduğumu biliyorum zaten. Sizlerin istediği gibi bir insan olamadığım için özür dilerim. Ama siz benim gece yastığıma sarılıp sessizce ağladığımı hiç bilmiyorsunuz. Nasıl sessizce içimden gelenleri ağlayarak yastığımla konuşup dertleştiğimi bilmiyorsunuz. Olsun. Varsın ben sizin gözünüzde umursamaz, işe yaramaz, sinirli, beceriksiz biri olarak kalayım. Ama ben sizi seviyorum. Ama sevgimi bu davranışlarınız öldürüyor haberiniz olsun. Sonra yine karşıma geçip yine neden bu kadar duygusuzsun demeyin. Ben size olan sevgimi yaşatabilmek için ne çabalar harcıyorum. Tam bitti artık diyorum tamam yeter. Ama sonra bir şey oluyor tekrar tutunmaya çalışıyorum. Dışarıya çok buzdolabıymışım gibi yansıyor tabi bazen bu süreç. Olsun, yapacak bir şey yok. Lafı bir türlü kapanışa bağlayamadım. Ama az çok neler hissettiğimi anlatabilmişimdir diye umuyorum.