twafordizzy · 1 year ago
Text
Lezen tegen uitgeblust zijn
Schrijfster Joke van Leeuwen; bron beeld: npo.nl Over De metro van Magnus van Joke van Leeuwen Als je uitgeblust bent – vermoeid van al het gedoe de hele dag, op het randje van instorten -, heb je het literaire equivalent van een warme kop thee nodig, die je in alle rust nuttigt. De metro van Magnus is die kop thee. Dit vrolijke, speelse boek vult je hart met vreugde, omdat het bruist van…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
kamielchoi · 3 years ago
Text
Enkhuizen zien
Wanneer je de spoorwegkaart van de NS overdwars houdt, heb je een metrokaart in je handen van een enorme, tamelijk dunbevolkte metropool genaamd Nederland. In Tokio, Mexico City of Londen zit je soms meer dan een uur in de metro om je vrienden te bezoeken, een boodschap te doen of naar een stadspark te gaan. Wanneer je in de lage landen de trein neemt doorkruis je in die tijd het halve land.…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
louise1646 · 4 years ago
Text
Thomas verdwaald in Parijs
Terwijl Thomas de weg zocht in het woeste Parijs voelde hij z’n hart klopten en z’n oksels liepen vol met zweet . Hij werd overdonderd door toeristen die met hun bezwete handen en een camera rond hun hals die zichzelf in de metro persen en zo andere mensen in de metro persen .. De metro’s waren oud dit betekende dat er dus geen airco was . Hij walgde van de lichaamsvochten om hem heen en had het gevoel erin te baden . De metrokaart van Parijs was Chinees voor hem , hij wou de auto pakken maar omdat Parijs moeilijk toegankelijk is voor auto’s had hij dus toch beslist om gebruik te maken van het veel te ingewikkelde metro systeem in Parijs . Hij had een afspraak met het Franse politie korps , de moord was gebeurt in Kortrijk maar ze hadden substantiële tips gekregen dat de verdachte van Franse nationaliteit is en in Frankrijk zou verblijven . Omdat dit buiten hun jurisdictie was moeten ze wettelijk samenwerken met het Franse politiekorps . Hij had de chef van het politiekorps al aan de lijn gehad , Thomas voelde door de telefoon aan hoe normaal de chef het vond en hij was helemaal niet onder indruk van de hele zaak . Hij had een afspraak gemaakt om stipt 14:30 u . Thomas keek op z’n horloge en las de tijd . Hij wist niet zeker of hij op de juiste metro zat en zijn twijfel was gejustifieerd , ineens stopt de metro ze komen aan bij het eindstation en via de speakers word een naam opgenoemd die hem niet bekend voorkomt  . Hij zat wel degelijk op de foute metro , er waren 16 metro lijnen , gemiddeld 5 . 230.000 passagiers per dag , 219,9 Km aan trajecten en 304 stations . Het was 13:45 , hij had nog drie kwartier om er te geraken . Hij ging op zoek naar een trajectenkaart , hij zag een metalen bakje in de verte waar een foto met het logo van de metrolijn op was geplakt met plakband . Hij versnelde zijn tempo en kruiste zijn vingers . Hij voelde zich alsof hij verdwaalt was in de woestijn en net een waterput had gevonden . Hij naderde en hoopte om zijn redding te vinden hij boog zich voorover en niets . Helemaal niks alleen van die gekauwde kauwgum die viezeriken aan willekeurige objecten plakken . Hij voelde zijn moed in z’n schoenen zakken en keek opnieuw in de bak , en opnieuw , en opnieuw . Nog steeds niets hij ging terug naar het metroplatform , zijn handen werden zweterig en begonnen glad te worden . Hij bevond zich in het metro station “ Place d’italie “ en hij moest bij “Saint -georges   “ zijn . Hij wist niet hoe of wat hij keek naar het reis schema en begon na te denken . Hij had geen kaart maar die was ook niet nodig hij besloot om gewoon terug te gaan naar van waar hij kwam , gelukkig was dit ook de enige metro dat bij dit station stopte . Hij keek op zijn horloge het was inmiddels 14:00 , hij voelde zijn bloed pompen en hij begon te ijsberen . Volgens het reisschema zou de volgende metro er pas binnen 11 minuten zijn . Hij zou nooit op tijd zijn en hij begon gefrustreerd in en uit te ademen en merkte dat hij enorm prikkelbaar was . Na 10 minuten lang te ijsberen kwam de metro eindelijk aan , hij sprong erop en begon onrustig met z’n vingers te spelen het zou volgens de kaart in de metro nog 9 minuten duren eer dat hij kon overstappen , het was geen direct routeplan . Hij begon heviger te zweten en begon te panikeren . De chef van het Franse politiekorps had duidelijk gemaakt , zelfs dreigend dat ik op tijd moest zijn en ik hoorde zijn ergernis door de telefoon . Als ik te laat zou zijn zou hij mij niet meer willen zien , dan zou ik “ onprofessioneel “zijn . Ik werd uit mijn gedachtegang gehaald door de piep van de metro . ik kwam aan bij metrostation “bastille “ mijn volgende overstap zou in “concorde “ zijn . het was inmiddels 14:20 en wegen infrastructurele storingen had mijn metro vertraging hij zou er dus pas binnen 7 minuten zijn in plaats van 4 . Opnieuw kreeg zijn stress de bovenhand en opnieuw begon hij te ijsberen . De metro was er hij klom erop en ging zitten , hij keek uit het raam en probeerde om tot rust te komen . Het was 14:27 , uiteraard zou ik te laat komen , maar beter late than never . Ik had m’n lot op een of ander manier al aanvaard . Ik zou niet meer met open armen ontvangen worden en ze zouden zeker en vast geïrriteerd op mijn aankomst reageren . Hij kwam aan bij metrostation “saint georges “ maar moest nog een kwartiertje wandellen . Natuurlijk ging hij lopen maar het was alsnog te laat . Toen hij het politiekantoor in zijn vizier had was het 14 : 39 . Hij duwde tegen de glazen duur maar die zat op slot . Het was te laat
0 notes
marijnwordtmaozhen-blog · 7 years ago
Text
De Stad
Ik kan er simpelweg met mijn verstand niet bij dat ik hier pas een week ben. Na die eerste dag sliep ik tien uur aan één stuk door, iets wat ik de verdere week niet meer zou evenaren. Na alles wat ik de tweede dag meemaakte zag ik eigenlijk ook geen reden om ooit mijn ogen weer te sluiten. Na de derde dag had ik het idee dat de partitie van mijn brein gereserveerd voor het indexeren van nieuwe mensen tot de nok toe vol zat. Na de vierde dag wist ik dat dat niet het geval was. Na de vijfde dag bemerkte ik, na een zweterige wandeltocht, dat het metrostation in de buurt van de campus uitwandelen me een gevoel van thuiskomen gaf. Op de zesde dag lag ik languit te luisteren naar het ruisen van de Oost-Aziatische oceaan, en vond ik het (tot mijn diepe ontsteltenis) wel erg stilletjes op het strand: onwillekeurig verlangde ik terug naar het pompeuze brullen van de scooterclaxons, of naar de schallende poëzie van de marktkoopmannen. Nu, op de zevende dag, zit ik voor mijn laptop en doe ik alsof ik een schets van de afgelopen week kan maken die ook maar in de kleinste mate eer doet aan de werkelijkheid. Waanwijze idioot die ik ben.
Maar als ik dan toch de verwaande linguïst uit ga hangen, kan ik evengoed meteen ook maar doen alsof ik binnen één week de volledige Taiwanese cultuur tot in haar grondvesten heb uitgedokterd. Aanhangers van het Taoïsme en het Boeddhisme maken elk een derde op van de Taiwanese bevolking, en dit proef je direct wanneer je in Taipei een hap uit de lucht neemt (en de uitlaatgassen even laat voor wat ze zijn). Er heerst een toegenegenheid tussen de Taiwanese mensen die zo sterk is dat zelf ik als westerling haar vanuit de zijlijnen waar kan nemen. Jegens toeristen, expats, gastarbeiders en uitwisselingsstudenten is die altruïstische aviditeit lang niet zo sterk aanwezig, maar juist daarin schemeren de lessen van Lao Tzu en Boeddha door: plichtmatig staat elke Taiwanees je te woord wanneer je dat woord met ze opzoekt, en al is het meestal overduidelijk dat die grenzeloze Taiwanese behulpzaamheid voortkomt uit een affect van religieuze obligatie, blijft zij de bewonderenswaardige realiteit.
Sta me toe te concretiseren. Toen Josh en ik, na een volledige dag gezamenlijk de stad rondgestruind te hebben, ik als zombie en hij als mijn heldhaftige safarigids, de zoektocht opgaven, ging ik naar bed en sliep als nooit tevoren. Josh echter niet. Hij had het me niet duidelijk gemaakt, of misschien hadden zijn woorden mijn slaapdronken oren gewoon gemist, maar hij zette de queeste voort. Niet nog even een blokje om. Niet nog een uurtje hoopvol speuren. Twee middagen (!!) zocht hij de stad af, bezocht elke door uitwisselingsstudenten geplunderde telecomwinkel, enkel en alleen om mij van een mobiele netwerkverbinding te kunnen voorzien. Ik hoorde pas achteraf van zijn inspanningen, en leefde mijn leven sedert dat moment in bezwaardheid. Ik betrapte mezelf erop diep in de duistere krochten van mijn gedachten smadende woorden naar zijn poeslieve babyface te slingeren. Barmhartige randdebiel. Achterlijke filantroop. Belangeloze eikel. Ze waren mijn pogingen me van de bezwaardheid te ontdoen. Natuurlijk sloeg ik de plank mis.
En zoals Josh waren er nog zovelen. Andere student-mentoren die zich uit de naad werkten om het hun toegewezen uitwisselingspartners naar de zin te maken. Zonder er ook maar iets voor terug te krijgen (en zonder er ook maar iets voor terug te verwachten). Geen academisch krediet of studiepunten, geen vergoeding of presentje. Wanneer ik Josh, of een willekeurige andere student-mentor die ik tegenkwam, vroeg waarom hij al die moeite deed, keek hij me glazig aan. “Wouldn’t you?” vroeg hij. No, I wouldn’t, dacht ik, maar ik zei het niet. Ik voelde er geen schaamte voor; wel schaamde ik me voor het feit dat ik er geen schaamte voor voelde. Tevens voelde ik schaamte toen de jongen op de avondmarkt me een volledige dinerbestelling voor drie man gratis mee gaf nadat ik ontdekte geen geld meer bij me te hebben. Of toen het senioortje in het metrostation zich met zijn broze beenderen naar me toe snelde om me een handje te helpen met het instellen van mijn metrokaart. Of toen het meisje drie bushaltes te ver door reed om mij de weg naar een of ander wandelpaadje te wijzen. Bezwaardheid alom. Maar wat doe je terug, als men niks terug verwacht? Als je fooi probeert te geven krijg je het met een toornige agressie weer retour. Er is geen Chinese uitdrukking voor “een miljoen maal dank”, dus rest slechts de optie om een miljoen maal xièxiè (Chinees voor bedankt) te zeggen. Gek genoeg is daar in de praktijk zelden tijd voor. De westerse voor-wat-hoort-wat-cultuur is me zelden zo duidelijk geweest als nu.
Harde werkers zijn het ook. Tot aan het verontrustende toe. Of je nou over de markt wandelt, in een noedeltentje zit of in een supermarktje je dagelijkse benodigdheden bij elkaar sprokkelt, elke arbeidende Taiwanees is een toonbeeld van ijver. Ook deze werkhouding vindt haar oorsprong in de Oosterse religie, en lijkt in de eerste instantie een grote kwaliteit van de inwoners van Taipei. Maar zodra je beter oplet beginnen de zorgelijke consequenties van het keiharde werken op te vallen. Met vijf collegedagen achter de rug heb ik al meer ingestorte studenten gezien dan in mijn gehele verdere universitaire carrière. Een rondtochtje door de universiteitsbibliotheek levert je op z’n minst drie schouwspelen op van jongens of meisjes die op hun opengeslagen boek in slaap zijn gevallen. Eénmaal rende een studente snikkend de collegezaal uit omdat ze het Engels van de hoogleraar niet kon volgen. Een ander moment werd ik in het eerstejaarsgebouw gepasseerd door een wenende waas van uitgelopen make-up, rondfladderende aantekeningen en struikelende voetjes op veel te hoge hakken. Toen ik aan de balie van het ICT-departement stond om een probleem met mijn studentenaccount te laten verhelpen, werd een meisje achterin het kantoortje uitgefoeterd door een dikkige vent met foeilelijke oranje highlights. Haar ogen waren waterig, maar ze hield zich sterk. “Goed zo, Li!” dacht ik, want ik noem binnensmonds elk Aziatisch meisje waarvan ik de naam niet weet voor het gemak maar Li, “Wacht maar tot die vent eens goed in de spiegel kijkt, dan zullen we wel eens zien wie er aan het janken slaat.”
Het is aandoenlijk om te zien, dit alles. Hartverscheurend soms. Ook op straat vinden vergelijkbare taferelen plaats. Publieke slapers lijk je overal te vinden. Soms twijfel ik even of al dat platliggen niet gewoon een gevolg is van luiheid, in plaats van pure uitputting. Maar ik hoef maar een seconde om me heen te kijken of ik weet weer dat de Taiwanezen zich op de werkvloer uitsloven zoals ik dat nergens eerder heb meegemaakt. Van het vakkenvullen en postbezorgen tot het schoonmaken en marktverkopen: alles gebeurt met rechte rug, volle focus en een teugelloze discipline. En ik? Ik lig in bed tot een uurtje of twaalf, wandel vervolgens flierefluitend naar de campus, luister met een half oor naar een lezing, flans binnen een half uur een “essay” in elkaar en spendeer de rest van mijn tijd aan avonturieren, zuipen, of beiden tegelijk. Je zou toch zeker bijna stellen dat ik wat van de mensen hier zou kunnen leren. Aan de andere kant heb ik nog nooit een studie-gerelateerde emotionele instorting gehad. Ik poneer dat het leven draait om een eindeloos nastreven van het equilibrium. De utopie is balans. De hemel is evenwicht. Maar voor het gemak neig ik nu nog maar even naar die Hollandse studentikoze luiheid. Ik moet mijn roots immers toch ergens nog in ere houden.
2 notes · View notes
groningsnieuws · 4 years ago
Text
Stadjer maakt fictieve metrokaart van <b>Groningen</b>: van Planet Lane tot Hairs
'Southern Deep Station. Mind the gap.' Zie je het al voor je dat je in hartje Groningen uit de metro stapt? Stadjer Victor van Werkhooven wel. Hij heeft ... meer https://www.google.com/url?rct=j&sa=t&url=https://www.rtvnoord.nl/nieuws/734427/Stadjer-maakt-fictieve-metrokaart-van-Groningen-van-Planet-Lane-tot-Hairs&ct=ga&cd=CAIyGzdiZTM2OTAwNTFkODk0MDk6bmw6bmw6Tkw6Ug&usg=AFQjCNEWrY-bDoBDBuuHUY7lEsizkpg79A
0 notes
nomadenbestaan1983world · 5 years ago
Text
Georgië
Georgië is dé bakermat van de wijn (en geboorteland van Josef Stalin). Daarenboven is dit land gezegend met woeste Kaukasusbergen en afgelegen plaatsen waar de tijd is blijven stilstaan... Kortweg waar wacht je nog op? Inpakken en weg zijn we op avontuur in een betoverend ongerept land!
Tbilisi
Dit is de hoofdstad van Georgië en whaaw heeft deze stad je wat te bieden! Mooie (vooral herenhuizen) architectuur, omringd door bergen en gelegen aan de rivier Mtkvari (PS een boottochtje langsheen de rivier is zeker een aanrader, je vaart langsheen de rotsen en het is indrukwekkend hoe sommige huizen hier tegenaan zijn gebouwd)). Pittoresk is het hier zeker wel! De vele kerken mengen zich in het stadsbeeld en staan overal verspreid op de omliggende bergen. De stad heeft ook vele moderne architectuur, zoals de vredesbrug, het presidentieel paleis en de concerthal, die mooi blenden met de talloze kerken en de restanten van het fort op de top van de berg. Overal waar je kijkt zie je wel een mooi gebouw. Je kunt de stad het best ervaren door een ritje te nemen met de kabelbaan, zo krijg je een mooi overzicht. De kabelbaan gaat recht naar het fort op de top van de berg. De oude stad vind ik persoonlijk minder aantrekkelijk, het is een beetje een getto vol met onafgewerkte krotten en het stinkt er naar (katten)pis. Ik denk wel dat dit een beter beeld geeft van het echte Georgische leven dat je niet krijgt in het afborstelde toeristengedeelte. Voor de echte avonturiers zou ik zeggen. De mensen zijn wel zeer vriendelijk en behulpzaam. Ze spreken vaak wel geen Engels dus oefen zeker je gebarentaal;-).
In de stad kun je ook naar een kuuroord gaan, de zwavelbaden kun je terugvinden in het centrum. De naam van de stad betekend dan ook letterlijk Warme Waterbron.
Niet weg te denken in de stad zijn de vele restaurants en cafés. Echt super gezellig! Ook een kans om hun wijn te kunnen proeven. Ik persoonlijk was niet onder de indruk van de wijn...want ofwel smaakte hij naar azijn ofwel naar druivensap. Misschien gewoon pech gehad met mijn keuzes? Het eten vind ik persoonlijk ook niet zo lekker maar het kan er mee door. Georgië zal niet snel bekendstaan voor haute cuisine volgens mij.
Tip: koop de oplaadbare Tbilisi kaart voor je openbaar vervoer (is goedkoop en gemakkelijk, ook de kabelbaan kun je betalen met deze metrokaart, net zoals bussen in andere steden als Batumi). De metro zelf is uitstekend.
Tip: je kunt je excursies makkelijk zelf organiseren of een tour boeken bij een van de vele touroperators. Tip boek je tour niet bij een agentschap in het echte toeristische centrum maar hierbuiten - veel goedkoper en al de tour operators werken samen zodat je op het einde toch samen zit op dezelfde ingelegde (mini)bus.
Tip: je kunt via trein ook Gori bezoeken, de geboortestad van Stalin, die ook nog in het teken van de Grote Leider staat. Ik heb voor deze gelegenheid gepast. Ik zou mij niet goed voelen om een museum hier te bezoeken waar ze die dictator nog verheerlijken en zijn wandaden onder de mat schuiven.
Tour naar Kazbegi gebergte
Met een tour operator boekten wij een tour naar Kazbegi. Tussen de toppen van deze Kaukasusbergen ligt de prachtige Tsminda Sameba kerk. Onze tour verliep echter niet vlekkeloos. Georgiërs zijn een chaotisch volk, ze hebben geen kaas gegeten van organisatie (toch tenminste zoals wij dat kennen). Omdat er niet genoeg mensen waren voor de wijnproeverijtour werd deze geannuleerd en werden deze mensen in onze tour gezet. Dit was niet het ergste. Onze tour bestond vooral uit Russen. De gids sprak dus alleen maar Russisch. We hoorden later van de Russen dat ze nog maar een studente was, die haar eerste dag deed als gids en niets wist over de sites zelf. Ze wist zelfs voor het vertrek niet eens wat we allemaal zouden bezoeken!
Maar gelukkig bestaat de elektronische editie van de Lonely Planet waar we alles zelf konden nalezen. Wij bezochten eerst het kerkje van Ananuni. Dat ligt aan een stuwmeer en het uitzicht is echt wel de moeite waard. Je kunt ook binnen in de kerk nog de oude fresco's bewonderen. Na ons bezoek stapten we weer in de minibus en – hup! - op naar het volgende. Wij gingen in de bergen een monument bezoeken dat de vriendschap tussen Georgië en Rusland uitdrukt, in Gadauri. Ironisch eigenlijk, want tijdens het communistisch bewind werder er heel veel mensen vanuit Georgië naar de goelag werden gestuurd en dan nog maar te zwijgen over de inval van Rusland in Georgië (Zuid-Ossetië en Abchazië) waarbij een deel van het land de facto is ingepalmd door Rusland. De situatie is vergelijkbaar met de inval van Rusland in Oekraïne. Voor de Georgiërs is het dat ook een bitterzoet monument. Ook zie je doorheen de stad de autostickers met de tekst 'Russia is an occupier”. Ook een open wifiverbinding had dit als ID. Buiten dit monument dat de bewogen geschiedenis weergeeft tussen de twee landen kun je alleen maar vaststellen dat de omgeving in deze bergen echt wel supermooi is. Er zijn vele stalletjes waar je lokale producten kunt kopen...populair is een soort geleiachtige worst met daarin noten. Echt lekker als snack en gezond. Aan de rand van dit monument ligt een familierestaurantje. Je kunt er salades en kebabs kopen. Het eten is simpel, lekker en goedkoop. Je kunt ook een glas druivensap – oeps, ik bedoel wijn - bestellen bij je eten.
Na lang rijden kwamen we aan bij het hoogtepunt van de trip: een bezoek aan de Tsminda Sameba kerk. Wij moesten er heen met een jeep (dat kostte 10 lari extra per persoon). Het is echt wel een prachtige site. De kerk ligt op een berg en het uitzicht is werkelijk fenomenaal. Er liepen honden rond, een zou zelfs, volgens de Russen, een tamme wolf zijn...
Op het einde van de tour was er de optie om te gaan raften. Dat kostte 20 euro per persoon. Ik zou dit echt wel aanraden! Voor mij was dit echt wel het leukste van de trip. We werden vergezeld door een professionele rafter. Hij deed door het meeste van het sturen en begeleidde ons langsheen de wilde rivier. Het was wel een leuke ervaring (de eerste maal voor mij). Voldaan en helemaal nat gingen we terug in de bus richting naar huis.
David Garedja
Dit is wel een topattractie van Georgië, dus als eeuwenoude kloosters bezoeken (met een rijke geschiedenis) jouw ding is mag je dit niet missen! De wegen in dit deel van Georgië zijn op zijn zachts gezegd, slecht onderhouden! Zo komt het dat je over een relatief korte afstand heel lang kunt doen.
Zoals je misschien weet liggen Georgië en Azerbeidjan nogal in conflict over deze site, die net op de grens ligt. Azerbeidjan, nochtans een moslimland claimt deze site ook als haar cultureel erfgoed. Zij claimen dat hun voorheen christelijke bevolking deze site bouwde en dus David Garedja hun toebehoord. Georgië blijft voet bij stuk houden en stelt dat David Garedja hun toebehoort en hun cultureel erfgoed is. Daarom is er hier dus een mini-grensconflict met militairen aan weerszijden.
Zodra je in buurt van David Garedja komt, zul je erg speciale bergen zien, met verschillende kleuren (tinten van rood, geel en wit). De kleuren zijn als penseelstreken op deze bergen, echt wel bijzonder en iets wat ik nog nooit had gezien. Voor de site zelf heb je zeker minstens twee uren nodig om alles te bezoeken. Je kunt een kerkje bezoeken op de bergkam, op enkele meters van de grens (was niet open). Je kon alleen binnen gluren naar de kleine fresco's. Op de bergflank kon je de rotswoningen van de monniken zien. De oude rotskerk met fresco's is door het conflict met Azerbeidjan op dit ogenblik niet te bezoeken. Ze ligt aan de andere kant van de berg. Jammer want ze was wel het top tuk van deze site. Je kunt zoals wij de bergen wel beklimmen (genieten van het uitzicht over de bergen, Azerbeidjan en een meer in de verte). Eens bovenaan word je aan de Georgische kant verwelkomd door de soldaten. Ze laten toe dat je vanaf de top foto's neemt van de omgeving. De klim naar omlaag gaat een stuk vlotter als deze naar boven.
Batumi
Deze stad is een badplaats en populair bij de Russen. De stad herbergt naast wolkenkrabbers ook nog wat oude gebouwen en mooie pleinen, . Een wandeling aan de zee is ook best aangenaam. Het strand is wel een ramp. Overal op het strand liggen grote keien, makkelijk stappen is het dus niet. Aan de waterkant kun je de alfabettoren bezoeken, een oude moskee en kuieren op de vele pleinen. Persoonlijk vond ik de stad geen topper maar wel leuk om een dag een pauze te nemen en gezellig te wandelen aan zee. Je kunt in het naburige plaatsje Gonio ook een oude Romeins fort bezoeken - je geraakt er met een gedeelde taxi of met de lokale lijnbus.
Tip: met de trein kun je in vijf uur vanuit Tsibili naar Batumi gaan. Boek op voorhand want de trein is meestal uitverkocht, en dan moet je per marshrutka (gedeelde taxi), wat veel minder comfortabel is.
Tip: indien je over een Tsbilisikaart beschikt kun je hier deze ook gebruiken om met het openbaar vervoer te reizen. Zoals bijv. vanaf het treinstation naar het centrum van de stad. Neem geen taxi's want die zetten je gegarandeerd in het zak.
Tip: vanuit Batumi kun je goedkope vluchten naar Istanboel nemen. En vanuit Istanboel kun je met Pegasus goedkope vluchten naar Charleroi boeken.
Kutaisi
Kutaisi is een eerder klein slapend stadje met – in de omgeving – toch leuke bezienswaardigheden. In de stad zelf is er niet zo veel te zien. Een fontein met die de legende van het Gulden Vlies uitbeeldt staat in het midden van de stad. Verder kun je de oude huizen zien waarin de mensen hier nog steeds wonen. In het centrum is een centrale markthal, het is er super gezellig en je kunt er verse en lokale producten kopen (tip: koop hier Georgische zwarte thee!!). Er zijn in de stad ook (gratis) kerken te bezoeken. Heel pittoresk. Maar vooral buiten de stad kun je vele verborgen parels bezoeken. Daarvoor kun je het beste een taxi huren voor een dag. Je hebt verschillende opties:
Satapliapark: hier hebben ze dinosauruspootafdrukken gevonden. Doorheen het park kun je ze ontdekken. Overal in het park staan ook beelden van dino's, ik denk dat dit wel ook een leuke plek is voor kinderen.
Prometheusgrot: dit is een grottencomplex dat je kunt bezoeken. Echt wel mooi gebracht met neonlichten om de grotten op te lichten. Je kunt mooie foto's maken van het steeds veranderende licht dat zich op de rotswanden werpt.
Okatse kloof: deze kloof is erg mooi. Ze hebben een metalen brug en wandelpaden gebouwd langsheen deze kloof. Je hebt ook een goed uitzicht over de omgeving (valleien en bergen). Zeker de moeite waard om te bezoeken.
Gelati: een oud klooster, gesticht door David de Bouwer, de grote koning van Georgië en dan ook een heel belangrijke plek in de Georgische cultuur/
Tip: Vanuit Charleroi zijn er goedkope vluchten met WizzAir naar Kutaisi.
Georgië is zeker een land dat veel te bieden heeft, het heeft vele Unescosites en qua natuur is het land nog bijna ongerept: indrukwekkende bergen met sneeuwtoppen. Er zijn tal van hikking- en raftingactiviteiten voor de liefhebbers van extreme sporten. Ook het wijn proeven is wel iets wat je niet mag vergeten. Ik persoonlijk vind Georgië een aangenaam land en bij mijn volgende bezoek zou ik graag naar Svaneti gaan. Dit is nog een van de weinige plekken op aarde waar de tijd nog echt is blijven stilstaan.
0 notes
edwinbressers · 7 years ago
Text
http://twitter.com/EdwinBressers/status/965109284538372096
Ontwerper maakt metrokaart van Nederlandse snelwegen https://t.co/bNIqGhF8P1
— Edwin Bressers (@EdwinBressers) February 18, 2018
via Twitter https://twitter.com/EdwinBressers February 18, 2018 at 07:22AM
0 notes
la-vidamadrilena-blog · 7 years ago
Photo
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Salamanca - Ávila - Toledo
Zo, week 2 zit erop. Ik schrik er weeral van hoe snel de tijd hier vliegt. Het valt misschien te verklaren door het feit dat hier zo inmens veel te doen is, zo heb ik in 1 week 3 verschillende steden in de buurt van Madrid bezocht! Vorige zondag trok ik naar Salamanca en Ávila, dit was een georganiseerde trip van Smart Insiders, een locale organisatie die activiteiten voor Erasmus studenten organiseert. Ik stond versteld van de oudheid van deze stad en hoe goed de gebouwen in tact zijn gebleven. Minpuntje was dat we nogal snel naar Ávila moesten vertrekken en dus niet heel veel hebben kunnen bezoeken, dit geeft me echter wel een reden om nog eens terug te gaan ;-) Woensdag hadden we een lesvrije dag en trok ik met een aantal vrienden naar Toledo, je kan daar namelijk gratis heen met je metrokaart. In deze stad hing ook weer een volledig andere sfeer; enorm gemoedelijk, kleine straatjes, maar toch vrij toeristisch. Toch waren er deeltjes waar geen mens te bespeuren was, wat heel rustgevend was. Donderdag besloten we na school een relax-namiddagje in te lassen na al die trips. En wat is beter dan een frisse duik op een rooftop in hartje Madrid?
0 notes
a3veen · 8 years ago
Link
Met 1.100 kilometer per uur van continent naar continent reizen. Deze enorme metrokaart wordt in de toekomst misschien wel realiteit.
Tumblr media
youtube
0 notes
metrowereld-blog · 11 years ago
Text
Social Friday: metrokaart in tulpvorm
Social Friday: metrokaart in tulpvorm
Elke vrijdag selecteren we in onze rubriek Social Friday de leukste, opvallendste, vreemdste, mooiste beelden en berichten over de metro uit de social media. Deze editie staat in teken van een bijzondere metro- en tramkaart van Amsterdam. Via twitteraar @onLeon zagen wij een mooie tip voorbijkomen.
Inclusief Noord/Zuidlijn De tip leidde ons naar een prachtige tram- en metrokaart in de vorm van…
View On WordPress
0 notes
groningsnieuws · 4 years ago
Text
Metrokaart <b>Groningen</b>: Van Redditpost naar honderd bestellingen per week
Hij is de maker van de fictieve metrokaart van Groningen, die in korte tijd de sociale media veroverde. “Het vormgeven van de lijnen op de kaart was ... meer https://www.google.com/url?rct=j&sa=t&url=https://www.oogtv.nl/2020/08/metrokaart-groningen-van-redditpost-naar-honderd-bestellingen-per-week/&ct=ga&cd=CAIyGzdiZTM2OTAwNTFkODk0MDk6bmw6bmw6Tkw6Ug&usg=AFQjCNE8h4puDHO1oBRj6Qstw7eIZC6w1A
0 notes
groningsnieuws · 7 years ago
Text
Rondje <b>Groningen</b>: zo'n verzoek kun je toch niet weigeren?
De matige prestaties van FC Groningen gaan de 7-jarige Tycho Hoek aan het hart. Hij schreef Arjen Robben daarom een mooie brief, met ... Hij is zo goed als klaar, het nieuwste project van grafisch vormgever Sebas van den Brink uit Groningen. Hij maakte een 'metrokaart' van alle Nederlandse snel- ... meer http://ift.tt/2C46pSd
0 notes
groningsnieuws · 7 years ago
Text
Deze Groningse ontwerper toverde <b>Groningen</b> om tot Manhattan
De Groningse Sebas van den Brink maakt furore op Twitter met een zelfontworpen kerstkaart. Het is een kleurige afbeelding van de binnenstad van Groningen die het midden houdt tussen een plattegrond en een metrokaart. Het resultaat is een strakke weergave van de Groninger binnenstad, vol rechte ... meer http://ift.tt/2B7sa7t
0 notes