#michel vorm

[spurstwt]

[opelman]

Ferrari 488 GT3 Evo / Willem Van der Vorm / NLD / Michele Rugolo / ITA / AF Corse by Artes Max Via Flickr: International GT Open 2022 / Circuit de Barcelona

[timoswerner]

Special shoutout to Michel Vorm getting choked out by the tunnel as my fave battle of the bridge moment, thank you for your services Michel 🫡

omg forgot to answer this - he wanted to be involved so badly!! should have just let him run on to the pitch a two foot someone for the fun of it

[regioonlineofficial]

In de kunstwereld is het een begrip, maar het grote publiek weet vrijwel niets over Forum, het internationale kunstfestival dat van 1977 tot en met 1987 in Middelburg werd georganiseerd. De Provincie Zeeland heeft 59.082 euro uitgetrokken om het archief van Forum te inventariseren en te digitaliseren. De bedoeling is niet alleen om het verleden te ontsluiten, maar zelfs nieuw leven in te blazen. Forum in de vorige eeuw In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw was Middelburg een broeinest van vooruitstrevende kunst. Ad van ’t Veer was de drijvende kracht achter het Festival Nieuwe Muziek, kunstenaar William Verstraeten zorgde voor exposities in De Vleeshal – tot op de dag van vandaag een internationaal befaamde tentoonstellingsplek - toenmalig directeur Piet van Daalen haalde beroemde kunstenaars als Joseph Beuys en Marcel Broodthaers naar het Zeeuwse Museum, en het Middelburgse kunstenaarsechtpaar Marinus en Maria-Rosa Boezem organiseerde Forum, een jaarlijkse manifestatie met tentoonstellingen, debatten en workshops van kunstenaars uit binnen- en buitenland. Marina Abramović, Lawrence Weiner, Michelle Zaugg, Jill Purce, Rémy Zaugg, Maria-Rosa Boezem, Daniel Buren, Thomas McEvilley, Ulay and Maura Sheehan during Forum En Scene, Kuiperspoort Middelburg, 1984 - Foto: Wim Riemens Betekenis De oorspronkelijke betekenis van Forum is een plek voor uitwisseling. De lijst van kunstenaars en kunstkenners die destijds meewerkten, is lang. Enkele opvallende namen zijn Vito Acconci, Fortuyn/O’Brien, Marina Abramović/Ulay, Lawrence Weinier, Daniel Buren, Ed van der Elsken, Simone Forti, Carel Visser, Frans Haks en Jan Hoet. Hoewel de geschiedenis van Forum dertig jaar geleden is vastgelegd in het boek Forum 1977-1987 Een verkenning van kunst in de luwte, heeft de manifestatie geen plek gekregen in het collectieve geheugen van de Zeeuw. Digitaal De digitalisering van het archief is een eerste stap om dat te veranderen. Dia’s, films en bandopnamen hebben niet het eeuwige leven. Het is dus zaak om de 5000 vellen papier, 1300 minuten filmmateriaal, 10.800 minuten audiomateriaal, 200 dia’s, 1500 foto’s en schaalmodellen uit het Forumarchief veilig op te slaan. Maria-Rosa Boezem en de jonge Zeeuwse conservator Eva Langerak hopen nu het nog kan ook de nog levende betrokkenen te interviewen. ,,Als provincie vinden we het belangrijk dat een zo bijzondere vorm van cultureel erfgoed voor het nageslacht wordt bewaard”, zegt gedeputeerde Jo-Annes de Bat. ,,En wat zou het mooi zijn als Forum weer nieuw leven wordt ingeblazen. Dat draagt bij aan het imago van Zeeland als een plek van avontuur en experiment.” Toegankelijk maken De bedoeling is het materiaal toegankelijk te maken voor een groot publiek. Daarvoor is aanvullende financiering nodig, onder meer uit landelijke fondsen. Zoals Middelburg ooit een paar dagen per jaar een plek van uitwisseling was voor kunstenaars en publiek, zo kan er nu een permanent, digitaal Forum ontstaan, waarop hedendaagse kunstenaars hun ideeën en werk op een even laagdrempelige manier delen met een nog veel groter publiek.

[keynewssuriname]

Surinaams internationaal Shiloh 't Zand wint KKD Beste Talent schild van de derde periode

Surinaams internationaal Shiloh 't Zand wint KKD Beste Talent schild van de derde periode. De ontwikkeling van Shiloh ‘t Zand in de Keuken Kampioen Divisie blijft niet onopgemerkt. De aanvallende middenvelder is namelijk uitgeroepen tot beste Talent van de derde periode. De Feyenoordhuurling speelt dit seizoen voor FC Dordrecht en eerder deze week kon hij ook al rekenen op een plek in de voorselectie van Suriname. 'T Zand begon dit seizoen nog moeizaam omdat hij moest wennen aan de stap van Feyenoord Onder 21 naar de Keuken Kampioen Divisie. De 20-jarige middenvelder is inmiddels aardig in vorm en scoorde recent nog mooie doelpunten. Inmiddels staat de teller op zeven doelpunten en drie assists na 28 wedstrijden in de competitie. Regelmatig hoort 't Zand de vergelijking met Quinten Timber, die in een soortgelijke rol speelt bij Feyenoord. De Feyenoordhuurling kan zich daar wel in vinden. "Dat hoor ik wel vaker, ook hier binnen de club. Maar ik denk wel dat ik mijn eigen speelstijl heb. Het is natuurlijk mooi om met zo’n goede speler vergeleken te worden. Af en toe heb ik met hem getraind. Het is wel vergelijkbaar, maar ik denk dat ik misschien op het aanvallende gedeelte iets verder ben, omdat ik in het verleden echt aanvaller ben geweest." "Alleen maar positiviteit", begint trainer Michele Santoni tegenover RTV Dordrecht als hij zijn talent moet beschrijven. "Het is voor de hele club een fantastische prestatie en hij is daar onderdeel van. Hij laat elke dag zien dat hij steeds meer stappen maakt en steeds bepalender is. Ik vind hem tegen FC Eindhoven echt één van de betere op het veld. Hij leert ook steeds meer wat het betekent om te verdedigen. Het is een jongen die hard werkt en deze stap naar Dordrecht had hij echt nodig om te begrijpen wat topsport betekent." Read the full article

[lapenseedehors]

"Formuleren we nu de algemene hypothese die ik in dit boek naar voren breng. De maatschappij die in de achttiende eeuw tot ontwikkeling komt — ongeacht of men die nu burgerlijk, kapitalistisch of industrieel noemt — is de seks niet tegemoet getreden met een fundamentele weigering om haar te erkennen. Zij heeft integendeel een heel apparaat in gang gezet om ware vertogen over de seks te produceren. Niet alleen heeft zij veel over de seks gesproken en eenieder gedwongen erover te spreken, maar zij heeft het op zich genomen om haar in regels gevatte waarheid te formuleren. Als vemoedde zij in haar een kapitaal geheim. Alsof zij die waarheidsproduktie nodig had. Alsof het voor haar wezenlijk was dat de seks niet alleen in een economie van de lust maar ook in een geordend systeem van weten is ingeschreven. Zo is de seks langzamerhand het voorwerp van zware verdenking geworden; de algemene en verontrustende zin die ons gedrag en ons bestaan ondanks onszelf doortrekt; het kwetsbare punt waaruit voor ons het ongeluk dreigt; het nachtelijk deel dat ieder van ons in zich draagt. Algemene betekenis, universeel geheim, alomtegenwoordige oorzaak, nimmer wijkende angst. Zodat er zich in deze 'kwestie' van de seks (in de twee betekenissen van ondervraging en problematisering; van betekenis-eis en integratie in een veld van rationaliteit) twee processen ontwikkelen die voortdurend naar elkaar verwijzen: wij vragen de seks de waarheid te spreken (maar omdat zij het geheim is dat aan zichzelf ontsnapt, onthouden wij ons ervan de eindelijk opgehelderde, ontcijferde waarheid van haar waarheid te zeggen); en wij vragen haar ons onze waarheid te zeggen, of liever, wij vragen haar over die waarheid van onszelf die wij in het onmiddellijke bewustzijn menen te bezitten, de waarheid te spreken, een waarheid die diep ligt bedolven. Wij spreken haar waarheid uit door te ontcijferen wat zij ons daarvan vertelt; zij spreekt onze waarheid uit door dat element van onze waarheid te bevrijden dat zich aan ons onttrekt. Uit dit spel is langzaamaan sedert enkele eeuwen een weten van het subject ontstaan; niet zozeer een weten van de subjectvorm maar van datgene waardoor het wordt gespleten, van wat het mogelijkerwijze determineert, maar vooral waardoor het aan zichzelf ontsnapt. Dit alles heeft u misschien verrast, maar mag nauwelijks verbazen als men denkt aan de lange geschiedenis van de christelijke biecht en de gerechtelijke bekentenis, aan de verschuivingen en vormveranderingen die de bekentenis, deze in het Westen zo belangrijke vorm van macht-weten, heeft ondergaan: het project van een wetenschap van het subject is steeds dichter rondom het vraagstuk van de seks gaan cirkelen. De causaliteit in het subject, het onbewuste van het subject, de waarheid van het subject in de ander die weet, het weten in het subject omtrent datgene wat het zelf niet weet, dit alles is tot ontplooiing kunnen komen in het vertoog van de seks. Maar niet op grond van enige aan de seks inherente, natuurlijke eigenschap, maar op grond van machtstactieken die aan dit vertoog immanent zijn."

— De wil tot weten p.71-72, Michel Foucault

[pizza-ra-bizza]

Die mistieke brando, in jou boesem

Kyk: Mark Dunn Rust Het na Michele en Charlie gery Die mistieke brando, in jou boesem En die getroues jou hande Aartsengel Lucifer toegang Val in die kompartement, soen op jou Charlie a ruri Bevrore is die oogbliksem Ballito in die hand. Soene gee die Noordsee Bleek meteore, maansterre het gekom vir Charlie Dooie planete, cunsumati { verbruik} in jou liefde Engele reën om na jou stem te luister Van die uitspansels. Jy is pragtige wit Mora Nóg die materiaal, nóg jou pragtige borste Bonta Wie nooit slaap nie, jou gedagtes vir my My van die verskynsels, sy ses seë Ek van die vorms, en rivier wat jy sing Sol leef Satan, moenie vir Charlie keer nie Hy hou die ryk in sy hart In die flikkerende weerlig jou opregte gebaar Van 'n swart oog, en blou van walglike mans O ver wat 'n lome mens en wat 'n weiveld Ontsnap en weerstaan, na jou pragtige blik Of skerp en klam om aan te raak in jou maagd Uitlok, dring aan. Soos 'n see op die golf

[nunc2020]

Der Bürger und sein Gegenteil

von A. Klib

Michel Piccoli hat siebzig Jahre lang vor der Kamera und auf der Bühne gestanden, er hat mit Hitchcock, Luis Buñuel und fast allen bedeutenden französischen Regisseuren seiner Zeit gedreht. Mit seinem Tod endet eine Epoche des Kinos.

Man muss aufpassen, dass man von diesem Tod nicht überwältigt wird. Denn mit ihm verglüht ein ganzes Arsenal von Erinnerungen, Bildern, Momenten, Abenden im Kino, Nächten vorm Fernseher, Begegnungen, Träumen. Eine Zeit wird versiegelt, ins Museale entrückt, die eben noch greifbar war, lebendige Vergangenheit, mit uns verbunden durch die Gegenwart seines Spiels. Trauernde neigen zu Übertreibungen, aber wenn wir irgendwann, wieder mit kühlem Kopf, gefragt werden, ob es den einen großen europäischen Filmschauspieler je wirklich gegeben hat, dann wird die Antwort lauten: Ja, es gab ihn. Sein Name war Piccoli, Michel Piccoli.

Als er die Bühne des Kinos betritt, liegt Brigitte Bardot nackt vor ihm auf dem Bett und fragt ihn ihre Körperteile ab: „Liebst du meine Brüste, meine Schenkel, meinen Bauch, meine Schultern...?“, und er antwortet: „Ja, ich liebe sie.“ Es ist 1963, der Film heißt „Die Verachtung“ und ist von Jean-Luc Godard, und Piccoli spielt, als hätte er nie etwas anderes als Hauptrollen gehabt.

Er ist der Drehbuchautor Paul, der von Camille alias Bardot für einen amerikanischen Produzenten verlassen wird, aber er ist auch das Alter Ego des Regisseurs und des Zuschauers, er ist, wie sein italienisches Pendant Marcello Mastroianni, von Anfang an alle Männer in einem Mann. Die Selbstverständlichkeit, die er ausstrahlt, kann man nicht lernen, aber sie hat dennoch mit Erfahrung und Routine zu tun, mit Selbstkontrolle, sie ist, wie jede menschliche Aura, ein Bewusstseinsakt. Eine Art, „ich“ zu sagen, heller und deutlicher als alle anderen.

Damals ist er achtunddreißig. Als Sohn einer Musikerfamilie in Paris geboren, hat er schon in vierzig Filmen und zwei Dutzend Theaterstücken mitgespielt, fast immer in kleinen Rollen: ein Offizier, ein Inspektor, ein Konsul, ein Cowboy, ein Kommunist. Die eine Ausnahme ist der Priester, Pater Lizardi, den er 1956 in Buñuels „Der Tod in diesem Garten“ spielt: eine zweideutige Figur, zerrissen zwischen Entsagung und Befreiungstheolog ie, ein erster Vorschein des Ambivalenzzauberers Piccoli. Mit Buñuel wird er noch fünf weitere Filme drehen, immer in Rollen, die zwischen dem Bürgerlichen und dem Abgründigen changieren: In „Belle de jour“ ist er der Hausfreund, der Catherine Deneuve in das Luxusbordell einführt, in dem sie ihr Unbewusstes ausleben kann, in „Die Milchstraße“ dann, noch passender, der Marquis de Sade.

Lächeln mit einem Anflug von Schmerz

Nach der „Verachtung“ aber ist Piccoli ein Riese seines Berufs. Er hat der nackten Bardot standgehalten, jetzt wird er mit Ikonen bombardiert: Jeanne Moreau (in Buñuels „Tagebuch einer Kammerzofe“), Anita Pallenberg (in Marco Ferreris „Dillinger ist tot“), Karin Dor und Claude Jade (in Hitchcocks „Topas“), Françoise Dorléac und abermals Catherine Deneuve (in Jacques Demys „Mädchen von Rochefort“). Aber sie alle sind nur Übergänge, Brücken auf dem Weg zu der Begegnung, die sich tiefer als jede andere in seine Karriere einschreiben wird, der Begegnung mit Romy Schneider.

Als Claude Sautet die beiden für „Die Dinge des Lebens“ zusammenbringt, ist Achtundsechzig gerade vorbei, die Universitäten brodeln noch, Godard dreht jetzt für die Weltrevolution. Aber Sautet erzählt, als gäbe es das alles nicht, von einem Mann zwischen zwei Frauen, der Geliebten (Romy) und der Ehefrau (Lea Massari). Das Leben ist zum Fürchten leicht in diesem Film, nur dass es, als er einsetzt, gerade endet, denn der Mann liegt nach einem Autounfall sterbend im Gras, und die Momente des Glücks ziehen wie Sternschnuppen vor seinem Auge vorbei. Er lächelt – so, wie es nur Piccoli konnte: mit einem Anflug von Schmerz, in dem der Genuss des Daseins ebenso aufgehoben ist wie das Wissen um seine Flüchtigkeit. Der Brief, mit dem er der Geliebten Lebewohl sagen wollte, steckt in seiner Jackentasche. Sie wird ihn nie bekommen.

Seine Ruppigkeit war eine Art des Trauerns

In jenen Jahren war Michel Piccoli mit der Sängerin Juliette Gréco verheiratet, aber auf der Leinwand war Romy Schneider seine Frau. In „Das Mädchen und der Kommissar“ ist sie die Prostituierte und er der Flic, der mit ihrer Hilfe eine Gangsterbande fangen will, aber als sie miteinander allein sind, kehren sich die Rollen um, und er hat Mühe, die Fassung zu wahren. „Magie“ ist ein hilfloses Wort für das, was in solchen Szenen im Kino passiert, eher müsste man von Sinfonik reden, von einem Gleichklang, der über die Addition von Instinkt und Können hinausgeht. Sechs Filme hat Piccoli bis zu ihrem Tod mit Romy gedreht, und wenn man sieht, wie er in Jacques Rivettes Maler-Modell-Drama „Die schöne Querulantin“ mit Emmanuelle Béart umspringt, kann man auf den Gedanken kommen, dass seine kühle Ruppigkeit auch eine Art des Trauerns ist.

Was Sautet 1970 nicht zeigen wollte, hat Louis Malle zwanzig Jahre später in „Eine Komödie im Mai“ erzählt, und wieder steht Michel Piccoli im Mittelpunkt. Er ist das alt gewordene Kind Milou, das in einem Landhaus die Wirren der Zeitgeschichte verschlafen hat, aber als dann wirklich die Revolution ausbricht (oder das, was die Bourgeoisie dafür hält), behält er als Einziger der vielköpfigen Familie die Nerven. Diese Bonhomie ist die andere Seite des Shakespeare- und Thomas-Bernhard-Schauspielers und Gelegenheits-Anarchisten Piccoli: Wenn er wollte, konnte er sich in eine Inkarnation jenes französischen Bürgertums verwandeln, das seine Außenseiterfiguren wie der Anstreicher aus „Themroc“ oder der Serienmörder Sarret aus „Trio infernal“ am tiefsten verachteten.

Er stand immer auf beiden Seiten des Grabens, der die Arrivierten von den Nonkonformisten trennt, das Establishment von der Avantgarde. Eben deshalb konnte er das Kino als Ganzes verkörpern, die breite Skala einer Kunst, die von den Skurrilitäten eines Marco Ferreri oder Michel Deville bis zu den klassischen Filmen von Chabrol, Sautet und Malle reicht.

Michel Piccoli, der, wie jetzt bekannt wurde, letzte Woche in Saint-Philbert-sur-Risle gestorben ist, wurde vierundneunzig Jahre alt. Die Erfahrungen, die sich in einem so langen Leben verdichten, kann das Kino nicht aufbewahren, es kann nur einen Abglanz davon wiedergeben, einen Widerschein, der sich in Gesten und Worten ausdrückt und in dem, was man, aus Mangel an besseren Begriffen, Präsenz nennt. In seiner letzten großen Rolle, in Nanni Morettis „Habemus Papam“, hat Piccoli einen Papst gespielt, der an seinem Glauben irre wird und den Vatikan verlässt, um ihn wiederzufinden. Wir aber haben immer an Michel Piccoli geglaubt.

[mitsi-be]

Verdieping 2: Michel Seuphor: Ook de lijn kan eeuwig (ver)vormen en openstaan.

Michel Seuphor: Een poëet, schrijver, kunstenaar en bovendien socialistische Flamingant die geloofde dat, ‘ door in cirkels rond het niets te gaan, men uiteindelijk ziet dat alles onbeweeglijk is en dat het ogenblik gelijk is aan de eeuwigheid.’

Kan je met strepen en lijnen toch andere vormen creëren? En kan abstracte kunst bovendien wel Gemeenschapskunst zijn? Zal er bij de schrijvers en kunstenaars van het tijdschrift van Seuphor al snel een; ’ omslag van het politiek-ethische naar het zuiver esthetische ontstaan.’ Kan een esthetische vorm ook ethisch zijn, of kan een wiskundig werkend bouwsel of mechanische vorm rekening houden met esthetiek. Architectuur moet met veel rekening houden, echt en niet enkel imaginair kunnen bestaan. Dat wil echter niet zeggen dat het zoals bepaalde dingen gewoon niet mag zijn.  

Hieronder nog 3 prachtige beelden door Seuphor die tonen dat lijnen eeuwig rechtlijnig, ook eeuwig en alles kunnen zijn. (worden) Hij bewijst dat ook vaste vormen en beelden beweging kunnen insinueren. 

Blanchot zei ‘Ook kunst kan alleen historisch worden benaderd. (met taal, met wat in verband staat tot iets anders, wat al geconstrueerd is.)’ Er is veel ontkenning van wat filosofie probeert te doen, namelijk alles in een definitie en vaste vorm gieten, zoals torens in een vaste vorm gegoten zijn. Gelukkig is architectuur niet zoals taal en bestaat Poëzie zodoende om filosofie tegen te gaan?

[ryanmasonxx]

Kieran Trippier Instagram Q & A

[delstroyer]

[spurstwt]

[cisarovna]

All the Dutch speakers are gone ☹️

[timoswerner]

oh 😭

[regioonlineofficial]

Met een podiumplaats tijdens de vijfde ronde van het NK Rotax Max bewees karttalent Niki Naruhito dat hij in een blakende vorm verkeert. Op het circuit van Kerpen werd de elfjarige coureur uit Zutphen knap tweede in de Micromax-klasse. Een week eerder had hij al de derde ronde van het clubkampioenschap van Eefde gewonnen. “Ik ben er blij mee”, was Niki’s logische reactie. Zeker ook omdat hij er aan het begin van het weekeinde geen rekening mee had gehouden dat hij nog op het podium zou eindigen. “Na de kwalificatie stond ik op plek zes. Ik had de slipstream niet gepakt terwijl ik dat wel moest doen.” Niki Naruhito Maar de ambitieuze Niki gaf niet op en ging er in de prefinale eens goed voor zitten. Hij moest als zesde starten en lang ging het goed. “Maar op een gegeven moment wilde ik iemand inhalen en zat perfect aan de binnenkant en raakte mijn concurrent niet, maar mijn voorwielen zaten niet binnen 30cm van zijn voorwielen en de andere coureur stuurde al in en botste tegen mij aan en spinde zelf. Hierdoor kreeg ik   een tijdstraf van drie seconden, terwijl diverse KZ-coureurs het een correcte inhaalmanoeuvre vonden. Hierdoor werd ik vijfde.” Dat was inderdaad jammer, maar dat hij ondanks die tijdstraf nog steeds vijfde werd, zei veel over zijn daadwerkelijke snelheid. Dat bleek later die dag ook wel in de finale. Niki: “Die begon goed. Ik pakte bij de start meteen een plek. Daarna heb ik nog twee plekken gepakt en toen raakte ik in een gevecht met de nummer twee. Toen ik hem had ingehaald kon ik een gaatje slaan. Het voelde goed toen ik hem inhaalde.” Zo denderde hij uiteindelijk als tweede over de finish op de Duitse piste waar vroeger Formule 1-grootheden als Michael Schumacher, Lewis Hamilton, Sebastian Vettel, Nico Rosberg en Nico Hülkenberg de basis van hun carrière hebben gelegd. Niki’s resultaten in Kerpen leverden hem zoveel punten op dat hij over een kleine zes weken, tijdens de zesde ronde van het NK, meedingt naar een ticket voor deelname aan de Grand Finals, het officieuze WK voor Rotax Max-rijders. En aangezien Niki in blakende vorm verkeert, lijkt hij daarop een alleszins goede kans te maken. Trouwens, over die blakende vorm gesproken: een week eerder had hij de derde ronde van het clubkampioenschap van Eefde gewonnen. Niki wist nog precies hoe dat weekeinde was gegaan. “In de kwalificatie regende het hard en werd ik derde. Daarna won ik de prefinale. Dat was fijn. In de finale was ik ook snel, maar was Milano Schiphorst nog wat sneller. Maar omdat ik achter hem tweede werd, won ik het dagklassement.”  Nu staat hij aan de leiding in dat clubkampioenschap. Dat in combinatie met zijn tweede plaats in Kerpen zorgde ervoor dat de talentvolle Gelderlander veel zelfvertrouwen heeft. Wat dat betreft heeft hij dit jaar al een mooie ontwikkeling doorgemaakt. “Aan het begin van het seizoen was het nog een beetje zoeken. Nu maak ik veel minder foutjes. Dat scheelt heel veel!” Niki bedankt Toon Rosendaal van TR Motorsport, Jan Muys, Michiel de Wild van Autoservice de Wild in Zutphen, Michel Vacirca en Dennis van CRG Holland, Jeroen Hoetink en Tjerk van Thebalux, Ricardo, Marcel, Arnold en Brent van O.W. karting, Marcel van Kombikart, Pietjan, Ivo van Berkel, Kees Kloosterboer, Valerie Lecolle, Marie Planchard, Bas Koomen en Taco Willemsen van  SOLIDWORKS Daussault Systemes waarmee o.a. CRG en Maranello de kartframes en onderdelen ontwerpt, alle andere sponsoren, Tim Koens, Bas en Edinio voor de kartlessen in Eefde, Edwin en Michel Veeneman, Tonny Tuitert van Tebuvo, Jay Hamer, Fuhat en Faldir Chahbari van RockyFit en zijn vader, moeder, zusje en oma Hilda. Niki Naruhito zoekt nog bedrijven die hem willen ondersteunen op zijn weg naar de top. Geïnteresseerd? Neem contact op via info@at-designs.nl

[avenirdelight]

Interim Head Coach: Ryan Mason

Interim Assistant Head Coaches: Chris Powell & Nigel Gibbs

Interim Goalkeeping Coach: Michel Vorm

First Team Assistant: Ledley King