#mijn en dijn

[twafordizzy]

Overdenkingen bij (Frans) kolonialisme

bron beeld: theconversation.com In Filosofische gesprekken van filosoof Dennis Diderot (1713-1784) komt een interessant thema aan de orde dat over kolonialisme gaat. Hoe is het als er eerdaags een schip aan de horizon opduikt, er mensen van boord stappen, een paal in de grond slaan met een bord waarop staat: dit is vanaf nu van ons. Het eiland Tahiti overkwam dat in de dagen van Diderot zelfs…

[basvisscher]

Zondag als een medicijn

Zondag als een medicijn en landen tussen IJssel, Rijn en polderdijk zijn mijn en dijn. Je geeft me nog een sigaret en alle zorgen ingebed tussen maandag en daarnet. Zondag als een medicijn en landen tussen IJssel, Rijn en polderdijk zijn mijn en dijn.

[regioonlineofficial]

De gemeenteraad van Oldambt houdt dinsdag 21 februari 2023 een themabijeenkomst over zoutwinning. Het bedrijf Nobian heeft plannen om de zoutwinning uit te breiden langs het Zuiderveen in Winschoten. De gemeenteraad wil zich over deze ontwikkeling van alle kanten laten informeren. Dit gebeurt via een themabijeenkomst in het Dollard College aan de PC Hooftlaan 1 in Winschoten. De bijeenkomst begint om 20.00 uur. Zoutwinning in Oldambt Voor de avond zijn vertegenwoordigers uitgenodigd van zoutproducent Nobian, bewonersorganisatie Mijn en Dijn Belang, ministerie van Economische Zaken, Staatstoezicht op de Mijnen en de gemeente Oldambt. De bijeenkomst begint met een presentatie van deze partijen. Daarna krijgen de fracties uit de gemeenteraad een uur om hun vragen aan de uitgenodigde partijen te stellen. Hierna kan iedereen nog een half uur informeel napraten en krijgen de fracties uit de gemeenteraad de gelegenheid om hun vragen aan de uitgenodigde partijen te stellen. Tot slot kan iedereen nog informeel napraten. De avond is vrij toegankelijk.

[mohair-schrijft]

‘Mijn en dijn’

We nemen plaats in de Brasserie. Mijn moeder draagt een zwarte tas die ik niet als de hare herken. Terwijl zij genietend een slokje neemt, kijkt mijn broer in de tas. Zwijgend houdt hij een kaart op, lachstreepjes bij zijn ogen. ‘Lieve Ger’ lees ik. De post bestemd voor mijn moeder zit ongetwijfeld in een andere tas, om een andere schouder. ‘Je moeder droeg een vest wat niet van haar was hoor’ vertelde haar vriendin al eerder, ‘veel te groot’. Ik zag het voor me. ‘Haar kleding is toch gelabeld?’ We kijken er al niet meer van op. ‘Mijn en dijn’ doen er steeds minder toe. De grote vergeetziekte lijkt alles inwisselbaar te maken.

Een uur geleden hadden mijn broer en ik in mijn moeders lege woning gestaan. Ruim veertig jaar heeft ze er geleefd. Over drie weken trekken de nieuwe bewoners er in. Nog nooit hadden we de zolder zonder spullen aanschouwd. Voor de laatste keer liepen we door haar achtertuin. Mijn oog viel op de bos lavendel in de border. Ik dacht aan het plukje in mijn eigen tuin. Zou ik alsnog? Lavendel als laatste strohalm. De man van de opruimservice overhandigde ons een doorzichtig zakje met een ring en twee hangertjes. Buiten stonden twee andere mannen te wachten naast de wagen, tot de nok toe vol met mijn moeders spullen, de klep nog open. Vluchtig had ik naar binnen durven kijken.   

‘Hoe wisten jullie eigenlijk dat ik thuis was?’ vraagt mijn moeder ons, als ze haar koffie even neerzet. ‘Je vader en ik hadden wel weg kunnen zijn op de fiets’. Boven ons mondkapje kijken we elkaar aan. ‘We dachten, we proberen het gewoon’ antwoordt mijn broer. Mijn moeder knikt.

https://www.metronieuws.nl/lezerscolumn/2020/09/mijn-en-dijn/

[jurjenkvanderhoek]

ANDERS KIJKEN EN OPNIEUW LEREN LEZEN

Onwillekeurig probeert het oog houvast te vinden. Poogt de blik figuratie te ontdekken in het abstract aangereikte beeld. Maar eigenlijk gaat het in de mij voorliggende bundel GRENZELING van Sven Staelens alleen maar om het kijken zonder te kennen. Als lezer moet ik evenwel moeite doen het woord te lezen in een vrijwel onleesbaar lettertype. Hierover later meer, daar ik eerstens door de beelden een verhaal vermoed, zonder de vormgeving van de taal te doorzien. Maar zie ik dan opeens wat ik lees, weet ik ineens de letters. Dat is zo’n euforisch moment, als wanneer ik de oplossing van een cryptische vraagstelling ontdek nadat ik me er dagen op blind gestaard heb.

De woorden zijn typografisch in de beelden gezet. Het vergt dus gedegen bestudering om uit dit mysterieuze schrift een leesbare taal te cijferen. Maar het oog zoekt dus houvast, de blik ontdekt gaandeweg een handvat en ziet een kapstok, een ingang. Is eenmaal het alfabet adequaat geletterd dan kan de poëzie van Sven Staelens gelezen worden. Het is een doorzien om het schrift te doorzien. Deze uitgave is daarom geen vlugschrift om even op een verloren achternamiddag bij de thee door te nemen. Het is zaak van concentratie, een aandachtig zien om voluit te kijken. Of zoals de dichter in zijn voorwoord helder schrijft: “… gooi alles open. De grenzen van de taal, opdat we haar niet dreigen te verliezen. De grenzen van de verbeelding, omdat een open blik de enige is waardoor we echt kunnen kijken.”

GRENZELNG heet een bundel te zijn in de categorie poëzie. Het wordt als zodanig ook aangeboden in de Poëzieweek 2022 van uitgeverij crU – het poëziefonds voor axiomatische poëzie van dichter/uitgever Nanne Nauta. Maar het werk dat auteur Sven Staelens ervan heeft gemaakt houdt het midden tussen woord en beeld, spraak en grafiek, werkelijkheid en fantasie, nuchter en emotioneel. Met een universeel onleesbare taal. Het is gesproken en opgeschreven, je ogen zien wat je oren wel horen maar niet verstaan. Onleesbare kreten, een onduidelijke stem. In schrift even onnavolgbaar als de onbekende spraak. Het is Chinees voor mij, it’s Double Dutch, graecum est non legitur, welhaast lorem ipsum.

Grenzeling is dus de naam. Onder die titel bestudeert Staelens de impact van onnatuurlijke barrières en nodigt mij uit om grenzen open te gooien. Uit mijn vakje te komen, mijn comfortzone achter me te laten. Ik vind mijn persoonlijke beperking in het kennen, het beheersen van de zichtbaarheid. Staelens zoekt zijn eigen taalgrenzen, de kaders van de spraak. Die grenzeloze spraak loopt letterlijk als rode draad door het beeld. De tekende dichter tast af en onderzoekt grenzen, wat is leesbaar en wat is dat niet. “Wat is leefbaar en wat is dat niet”, voegt hij in een videoboodschap daaraan toe (https://youtu.be/RSGTnhcOf0g). “Wat is menselijk en waar houdt menselijkheid op.” Want vooral is GRENZELING bedoelt om een indringende blik te werpen op misstanden rond migratie.

Het veelzijdige figuur de grenzeling in het gefantaseerde beeldverhaal loopt tegen obstakels aan. Muren rond zichzelf opgetrokken als bescherming. Barricades door anderen geplaatst om de grenzen zoekende grenzeling te kaderen, tot het uiterste te dwingen in het eigen vak cq op het eigen land te blijven. Grenzen door de overheid bepaald om alles in de voor hen juiste banen te kunnen leiden. Schuttingen tussen mensen om vooroordelen te behouden en bewaken. Heggen bepalen het mijn en dijn. Deuren met sloten waarvan de sleutel meestentijds kwijt is (geraakt).

In de bundel maakt Staelens voor zijn verhaal gebruik van bewerkte afbeeldingen en tekeningen. Een deel van de tekst is geschreven in asemisch schrift. De in tekstballonnen gedrukte ‘hanepoten’ hebben geen betekenis anders dan dat ze een emotie uitdrukken. De spraak is fluisterend zacht en schreeuwend luid, hoorbaar en leesbaar maar onverstaanbaar en onbegrijpelijk. De tekst in de vertelkaders is helder Nederlands, maar staat evenwel in een lettertype dat moeilijk te ontcijferen valt. De cryptische omschrijvingen vragen heldere oplossingen, die hun illustratie vinden in de tekeningen. Deze grafische beelden zijn de ondertiteling van de gedrukte woorden.

Dat woord van de grenzeling is een beeldtaal, die spraak een uitgeschreven onzegbaar verhaal. Letters die communiceren met grafische elementen rondom. In het schrift van de grenzeling bestaat geen grens tussen beeld en woord. Schepper Staelens zet de grenzeling m/v niet in een hokje, heeft geen vooroordeel en laat hem/haar niet zwemmen in een eigen wereld. In beeld lijkt de grenzeling een vluchteling te zijn, die op drift is geraakt door beperkingen. Overal vindt hij/zij zijn/haar grenzen, op geen enkele mat staat ‘welkom’. Hij/zij gaat daadwerkelijk het gevecht aan met het onmenselijke in de mens, de grens van de mens. Met de wil om eenstemmigheid te bereiken, het opengooien van de grenzen. In een schijnbaar harmonieuze wereld passen echter geen zonderlingen, geen uitzonderingen op de regel. Die heersende regel waar een ieder democratisch mee akkoord is gegaan. De grenzeling als symbool voor de stateloze zwerver. Weggegaan om ergens aan te komen, maar nergens plek vindt omdat de grenzen te dicht en de zeeën te hoog zijn.

Grenzeling, beelddichtbundel van Sven Staelens. Uitgeverij crU, 2022.

http://www.uitgeverijcru.nl/bundels/grenzeling/

[jafias]

Nila's moeilijkste rit (1)

Nila’s moeilijkste rit (1)

NILA’S MOEILIJKSTE RIT (1)

Nila behoorde tot het volk van de Samen; zo noemen de bewoners van Lapland zichzelf. In zijn jeugd had hij niet zo nauw genomen met het mijn en dijn. Het kwam er toch niet op aan of de rendieren die hij slachtte, tot zijn eigen kudde behoren of tot die van zijn buurman? Het deed hem vooral plezier om reizende kooplui, die vaak mensen bedrogen, zelfs eens grondig voor…

[saibhaktabrasill]

Dutch, 01.DEC.2019 Om Sri Sai Ram 0112 Wanneer een (olie)lamp met een andere wordt aangestoken, branden er twee waar er eerst maar één was. De eerste lamp stopt daardoor niet met licht geven. Zo kun je wel een miljoen lampen vanuit die ene aansteken en zal de eerste er toch niet onder lijden. Echte liefde is net zo. Deel haar met een miljoen anderen, dan blijft ze nog steeds even sterk als toen ze alleen was. Als er bij ieder huis in de straat een paar lampen aangestoken worden die op de stoep, vensterbank, veranda, bij de ingang en waar dan ook worden gezet, wat is dan het effect? Het hele dorp is vol licht, de bewoners zijn blij, de kinderen dansen van plezier en de hemel licht op in de gloed van aardse vreugde. Licht spreidt zich uit, vermengt zich met andere lichtbronnen, kent geen grenzen, geen vooroordelen, geen bevoorrechting. Dit is de les van licht en liefde: delen, omvatten, verspreiden, uitbreiden, grenzen opgeven van mijn en dijn, kaste en geloof, in één onbegrensde stroom van liefde. Dat is het hoogtepunt van alle spirituele discipline. - Sathya Sai Baba, 29 oktober 1970 © Vertaling Sathya Sai International Organisation - Nederland Expansie is liefde. Liefde is God. Leef in liefde. - Baba Sathya Sai Baba www.sathyasai.org #sathyasai #saibhakta #sathyasaibaba #saibaba #saimaa https://www.instagram.com/p/B5ypytCA0L_/?igshid=41kzgjtkv7qs

[rondeleeuw]

Tsjechië en Slowakije

In een periode van iets meer dan één jaar ben ik samen met mijn partner drie keer naar Tsjechië gereisd. Dit jaar, 2017, zijn we ook in Slowakije geweest. Middels deze reizen heb ik een globaal beeld gekregen van het Tsjechoslowaakse volk. Ik heb de geboorteregio van mijn schoonmoeder in spe leren kennen, de historische Spišregio in het noordoosten van Slowakije. Vanuit onze thuisbasis in Poprad hebben we diverse uitstapjes gemaakt waardoor ik een algemeen, doch oppervlakkig, beeld heb gekregen van de Slowaken. Veel Tsjechen en Slowaken voelen na ruim twee decennia nog altijd een sterke verbintenis met elkaar. Dit komt eveneens door hunner beider talen, het Tsjechisch en het Slowaaks die veel op elkaar lijken, zoveel zelfs dat men elkaar zonder enige aanvullende taalcursus heel redelijk kan verstaan. Beide landen zijn ooit verenigd geweest als Tsjechoslowakije, tot de vreedzame opdeling in twee landen op 1 januari 1993. Menig Tsjech zal dus het Slowaaks sowieso nog goed kunnen begrijpen. Oudere Slowaken spreken uiteraard vloeiend Tsjechisch omdat deze taal sowieso altijd de dominante was van de twee talen. Zowel Tsjechië en Slowakije hebben zwaar geleden onder de Tweede Wereldoorlog en de daarop volgende bezetting door de Sovjets. Dit meen ik ook te merken in hun manier van doen. De Tsjechen en de Slowaken lijken nog wat gereserveerder te zijn dan wij Nederlanders. Ik krijg de indruk van een gehard volk. Wellicht doordat zij ruim een halve eeuw onder een oppressionistisch communistisch regime hebben geleefd. Maar ook de jongeren vertonen gelijksoortig gedragen, zij zijn dan misschien indirect beïnvloed door dit regime? De Tsjechoslowaakse volksaard is: direct, pragmatisch, compromisloos en tegelijkertijd gereserveerd. Hoewel ik mij niet aan de indruk kan onttrekken dat men in Slowakije een iewat gemoedelijkere inslag heeft. Echter deze indruk is louter gebaseerd op mijn ervaringen in Spiš en ik totaal in het ongewisse verkeer met betrekking tot de Bratislaven; Slowakijes hoofdstedelingen. De indruk die ik heb gekregen is als volgt: Men is wars van oppervlakkigheid en nepvriendelijkheid. In de service-industrie, zoals in de horeca, zal men zijn/haar werk doen, maar niet met de vastgeroeste immer presente nepglimlach die zo inherent is aan diezelfde industrie in West-Europa en Noord-Amerika. De Tsjech of de Slowaak in kwestie doet misschien niet erg graag zijn/haar werk maar doet het wél goed. Neem als voorbeeld: horecapersoneel. Zij die frequent met een nors gelaat - dat enig chagrijn niet verbergt - de gasten en/of toeristen bedient. Zij zien geen reden om vrolijkheid te veinzen terwijl zij hun werk uitvoeren. Het besef dat men met enige vriendelijkheid een hoger rendement behaalt, dan de wijze van bejegening die men thans gewoon lijkt te zijn, is in ieder geval vooralsnog geen gemeengoed. De oorzaak voor dit gedrag ligt waarschijnlijk in de contemporaire geschiedenis van beide landen. Ten tijde van de communistische onderdrukking wist men nooit wie kon worden vertrouwd en wie mogelijk een gevaar vormde. Een logisch gevolg is dat men elke onbekende wantrouwt en op afstand houdt. Vertrouwen moet immers worden verdiend. Ik vermoed dat deze overlevingsstrategie een onderdeel is geworden van hun cultuur en volksaard. Doch ondanks deze halsstarrige houding lijkt een kentering onvermijdbaar. In de exclusievere en chiquere dienstensector wordt duidelijk meer aandacht besteed aan klanttevredenheid en klantvriendelijkheid. Dat deze ontwikkeling uiteindelijk zich gaat doortrekken naar de reguliere en bassale dienstensector is geen verwachting meer maar een logisch bedrijfseconomisch gevolg van de recentelijkere economische veranderingen. Tsjechië en Slowakije zijn beide opkomende economieën en hebben zich ontwikkeld tot serieuze groeiers met een sterk kapitalistische inslag. Economisch beleid dat ruim een kwart eeuw geleden, voor het uitbreken van de Fluwelen Revolutie op 17 november 1989, volledig ondenkbaar zou zijn. De Tsjechen en de Slowaken zijn erg verbonden met hun respectievelijke landen en de daarbij behorende waarden en normen. Aldaar heerst een sterke drang de eigen cultuur en de eigen taal te behouden. Wat resulteert in een conservatievere aard die vrij unaniem lijkt te worden onderschreven door politieke groeperingen zowel rechts als links van het politieke spectrum. Nieuwkomers worden niet geacht te integreren, zij worden geacht te assimileren. Ongeacht de goede inzet van nieuwkomers om zich aan te passen zijn de Tsjechen en de Slowaken niet onbekend met enige xenofobie. Doch, sowieso, niet elke minderheid assimileert en dit resulteert in scheve verhoudingen. Een bekende minderheid in Slowakije en in mindere mate in Tsjechië zijn de Sinti; in de volksmond: zigeuners. Zij worden, net als in zoveel plekken in Europa, met argusogen in de gaten gehouden, collectief gewantrouwd en stelselmatig gediscrimineerd. De opkomst van de islam, door immigranten uit islamitische landen, in West-Europa, de daarbij inherente sociale problematiek en de oververtegenwoordiging van moslims in de misdaadstatistieken baart men in Tsjechië en Slowakije erg veel zorgen. Hoewel er in zowel Tsjechië als in Slowakije geen sprake is van een noemenswaardige moslimgemeenschap is het verzet tegen deze uitheemse godsdienst bijzonder hevig en tempramentvol. Getuige de populariteit van de rechts populistische politieke partijen. Slowakije is zelfs het enige land in Europa waar geen moskeeën zijn gevestigd. Een zeer kleine moslimgemeenschap woont in de hoofdstad Bratislava en in de tweede stad van het land: Košice. Het betreffen hier veelal vluchtelingen uit het voormalige Joegoslavië; Bosniërs en Albanezen. In november 2016 is een wet door het parlement geloodst waardoor de islam nimmer een officiële status kan krijgen in het verder katholieke Slowakije. Door deze wet kan ook de (ver)bouw van/tot moskeeën eenvoudig worden verboden. In Tsjechië is reeds in 1912, toen het land nog deel uitmaakte van het Oostenrijks-Hongaarse Rijk (1867-1918), de islam erkent als een staatsreligie en is mede hierdoor ook erkent in het moderne Tsjechië. Moslims vormen relatief grote minderheidscommunes in heel West-Europa, echter in Centraal en Oost-Europa is dit geheel anders en vormen zij inderdaad heel kleine communes met in Tsjechië ongeveer 3.500 moslims in totaal; minder dan 0,1% van de totale bevolking. Ik heb de Tsjechen en de Slowaken leren kennen als een trots volk. Zij zijn welliswaar gescheiden door een landsgrens en hun taal verschilt. Maar qua volksaard horen zij echt samen, gelijk de Nederlanders en de Vlamingen. In Tsjechië en Slowakije hecht men erg veel waarde aan de eigen taal en de eigen cultuur. Zij zijn niet bereid om compromissen te sluiten. Bevalt het je niet? Dan kun je vertrekken naar oorden die jij beter acht. Zoiets als de zwartepietendiscussie zou zich daar niet voordoen. Het gedram over genderneutraliteit door onder andere het COC en wat aandachtszuchtige activisten zou louter worden beantwoord met dan wel hoongelach ofwel agressiviteit. Men heeft veel meer respect voor het mijn en het dijn, diefstal en vernieling zijn niet 'gewoon' zoals dat in Nederland haast wel het geval lijkt te zijn. Bij het busstation van de Slowaakse stad Poprad is een fastfoodrestaurant gevestigd, daar staat een Coca-Cola-frisdrankenkoelkast buiten, pal naast het uitgifteraam. Deze koelkast staat er ook ná sluitingstijd, deze wordt niet opengebroken en de glazen deur wordt niet ingetrapt. Die Koelkast kan daar buiten blijven staan. Probeer dat maar eens in Nederland. Men houdt de boel graag schoon en opgeruimd. Straten, pleinen en gemeentelijke plantsoenen zijn keurig op orde. Men werpt niet achteloos afval neer alwaar zij staan; wederom (helaas) in groots contrast met Nederland. Ja, er is sprake van achterstallig onderhoud van trottoirs en façades van overheidsgebouwen. Er is relatief veel langdurige leegstand van oude niet meer in gebruik zijnde woningen en fabriekspanden. Maar dat is allemaal esthetisch. Deze twee landen werken er hard aan om zich te ontwikkelen, iedere dag weer. Wat mij betreft kunnen wij in West-Europa en vooral in Nederland hier nog heel wat van leren.

Copyright © 2017 Ron de Leeuw

[go-walkabout]

Panama - De management samenvatting

San Blas (Guna Yala), Panama City, El Valle de Anton, Santa Catalina, Boquete, Bocas del Toro D: van alles en nog wat: jungle, caraïben, koloniale cultuur en pacific kust R: geef mij de Caraïbische kust maar. Zandstranden, zon, heerlijk blauwgroen zeewater van een lekker temperatuurtje, prachtige eilanden vol palmbomen, hangmatten, kokosnoten en cocktails. D: nog veel inheemse cultuur, met name te zien in bijzondere kleding. Met name de Kuna zijn een bijzonder volkje. Kleurrijk en trots. En een blikje bier of pretsigaret gaan er altijd in! R: Panama-city is een mooi Unesco project. De totaal verwaarloosde gebouwen worden prachtig na een grondige renovatie. In de toekomst wordt het nog mooier. Helaas verdwijnt een groot deel van het gesponserde geld in de diepe zakken van bepaalde lieden D: panamezen zijn bijzonder ontspannen. Je maakt ze de pis nauwelijks lauw en morgen is er vermoedelijk wel weer een dag. R: maar in de verkeerde wijk wordt het 'dijn' toch al snel 'mijn'. Dat hebben we alleen van horen zeggen, maar we geloven het direct. Geen inkomen, maar wel veel drank en/of drugs maakt al snel dat anderen, locals of tourists, doelwit worden. Toch zijn ook deze mensen supervriendelijk tegen ons. Verheugd dat we ons -een beetje- in hun omgeving begeven. D: panamese radio moet toch echt wel het dieptepunt zijn in radio uitzendingen. We hopen in elk geval van wel. Dan is Giel plotseling bijna filosoof. R: duiken in de Pacific is prachtig; scholen met kleine manta roggen en veel rifhaaien op een paar meter afstand. Maar dan moet je wel in de goede periode langs komen, want ons zicht was zo mimiem dat we elkaar nauwelijks zagen, toch hadden we geluk qua roggen en haaien.