#mona dugo

[the-garbanzo-annex-jr]

Dean of Students Mona Dugo said she showed up at the rally on Monday to support anti-Israel activists’ "right to protest" and to "protect the right to free speech," according to the Daily Northwestern.

Protest organizers demanded that the university end its relationship with Hillel, a 100-year-old nonprofit group that operates Jewish community centers on campuses around the world, including Northwestern. The protest took place during Northwestern’s Admitted Students Day, which seeks to introduce incoming students to campus life.

"[Hillel] is one of the many ways in which this university is complicit in infusing Jewishness with Zionism," one protest organizer said in a speech at the rally.

A leaflet handed out by protesters accused Northwestern of "funneling Jewish students into Hillel, the Zionist ‘foundation for Jewish life.’" It also claimed the school "weaponizes claims of anti-Semitism on campus to silence pro-Palestinian activism."

Protesters also accused Israel of "genocide" and called on Northwestern to end any relationships with "Zionist companies."

The protest comes as alumni have accused Northwestern president Michael Schill of allowing anti-Semitism to proliferate on campus, where anti-Israel protesters have raised the Hamas flag at student demonstrations. During Northwestern’s Martin Luther King Jr. memorial ceremony in February, a speaker accused Israel of "genocide" as Schill sat silently in the audience, the Washington Free Beacon reported.

Earlier this year, the Department of Education opened an investigation into alleged anti-Jewish incidents at the school. Last month, Jewish students also urged Congress to launch an inquiry into the university.

[icaruzzz]

mga walang kwentang tula, (ayoko na) m̶a̶b̶u̶h̶a̶y̶

nakakapagod magpakapagod sa bagay

na 'di mo alam kung binubuhay ka ba o pinapatay

san ako nagkulang?

san ako nagkulang?

tanong ng lalaking may gulang

sa batang musmos pa lamang

unang sagot ay "ha"

sinundan ng hahaha

pangalawang sagot ay "ewan ko"

sabay ng pagkamot ng ulo

teka bat parang pamilyar ka?

ewan ko po sino ka ba?

dito ko napagtanto na ako ang batang ito

walang malay sa mundong kinalalagyan

walang hanay sa striktong lipunan

murang pangarap lamang ang nasa isipan

napatanong sa sarili ko

saan na napunta ang pangarap mo?

anong pangarap po ang sinasabi niyo?

yun po bang pinatay mo?

"oo , yun nga" ,bulong ko sa isip ko.

sa puntong ito huli na nga ako

kailangan kong ayusin ang oras sa tamang tiyempo

-intermission-

"Ladies and gentlemen, isa nanaman pong kababalaghan ang gagawin ng ating pambansang bayani", kapuri-puring anunsyo ng lalaki.

"RAT ALIVE!" he stated with pride.

sa pagkain ng daga,

sunod-sunod na patayin mo ang nasabi

hindi lang isa sapagkat may sumunod pa

kagatin mo agad ang ulo ang iwinika nito

"ilabas mona ilagay mo sa bunganga" ika pa ni aling nena

sa unang kagat , dugo ng daga ay tumagas

naghiyawan sa tuwa ang manonood at mga loko

sa malinamnam na pagnguya ,siling labuyo ang panghimagas

nagtawanan sila sa dulo

di alintana ang sakit nito

sa pagsulat ko ng tula na 'to

maituturing bang may sakit din ako?

-/

pre buhay pa si van gogh?

ewan ko di na siya nagpopost e

gegegegege

-/

lalaking may galit sa corned beef

binuksan ang iilang

easy-opened can

bumalingasaw ang halimuyak ng laman

-/

ayaw mo ba ng ulam ?

kahit ano naman ayos lang sakin

kahit tae pa ang ulamin ,

aking nanamnamin ang pagkain

- /

pilosopiyang pagong

simbagal ng tren ni bongbong

-/

gagamboy sa spider-verse

di naman totoo so I'll make it worse

in this universe, I'm still hoping that I'm your first

-/

gusto mo crisscross

edi sakin yung tortillos

e gusto ko piattos

-/

arsonistang mata ni mama

sinunog ang bahay ni lola

sa pagsindi ng kandila

nanilaw ang mata nila

nauna ang kurtina

sumunod ang pamilya

-/

ano ba yan puro alikabok

babalik naba ko nito sa alabok?

-/

megumi fushiguro

di ka crush ng crush mo siguro

[radiogornjigrad]

Romano Bolković: Engleska i nogomet

Shvatio sam da ja podsvjesno navijam za Engleze. Tko zna otkad. Shvatio sam naime da su Englezi naljudskiji od svih naroda. Njihova se ljudskost, shvatio sam i to, izražava nogometom. Ako je ljudima išta svojstveno, a onda je to stvarati kreacije koje ne razumijemo. Joyce je kazao da je Uliksom svojim tumačima dao četiri stoljeća posla. Koliko dugo objašnjavamo sebi Hamleta? Mona Lisu?…

[misternikola]

budi mi Pariz.

Jednom ćemo posjetiti Francusku

I glumiti iskusne somelijere

Dugo ćemo voziti uz Azurnu obalu

U nekom starom kabrioletu

Dok ti kosa igra nebom

Do Pariza na kafu i pecivo

I istražiti historiju Notre Damea

U hotelskoj sobi s balkonom

Goli slikati po zidovima

Kad zaspiš u postelji od Mjeseca

Pokazaću te Eiffelovom tornju

U tišini ćemo prošetati ratnim

Normandijskim plažama

Za kraj brzim vozom do Louvrea

Bez reakcije proći

Pored Mona Lise

I baciti se u bijeg

S ukradenom umjetnošću

Tvojim nasmijanim licem na leđima

Dok naši lažni brkovi

Lebde muzejom

[nejramrkonjic]

čisto za uspomenu i dugo sjecanje.❤

jednom si mi rekao da je sarajevo muzej prepun umjetnosti, ali da su tvoje oci vezane, ti si vec pronasao svoju mona lizu. nisam ti htjela reci da je to nesto najljepse sto mi je iko ikad rekao. cutila sam. kazu da, ako se u ljubavi previse ogolis, postajes zatocenik tih zidova koji te lagano probadaju u dusu poput tisuće koplja vatrom poigranih. to je za mene tad predstavljalo sve. nisam znala i nisam umjela da se ponašam u svoj toj agoniji. dani bez tebe su bili prazni, osjecala sam se zatočeno, sa pistoljem u rukama a ruke su mi vezane. tonula sam. glava mi je pod vodom ali dišem nemoguce savrseno. to je predstavljalo moju slobodu, moju moc nad savladavanjem te ljubavi prema tebi. mogla sam da isplivam, mogla sam da pokidam konce i da povucem okidac. ali bih izgubila tebe. to je valjda ono sto volim te u prevodu znaci. volim i ja tebe je nesto sasvim drugo, ali ni u tom slucaju ne bih povukla okidac prema tebi. vec bih pucala sebi u glavu. ljubav ima cudne vanserijske moći, nemoj da te čudi, ako ponekad u snovima zaplivaš. nemoj da te začudi ako izgubiš strah od vode. jer ja jesam.

[sznmanguiposts-blog]

REVIEW ON PHILIPPINE CONTEMPORARY AESTHETICS by Alice Guillermo

It is not enough to patronize, collect and encourage fashions in indigenous art if one does not take part in the movement to obtain a better quality of life to them, with equal opportunities in education and livelihood, with guarantees of respect for their cultures and assurances for their personal security and survival and welfare of their communities. 

 Hindi tayo magkakaroon ng higit na paggalang sa ating bayan, maging sa ating mga sarili maliban kung mapagtanto natin na tayo ay nagkamali at mabait na inamin ito nang walang pangangatwiran at di mabilang na kadahilanan. Iyon ay dahil tayo mismo ay nagpapakabanyaga sa ating sariling bayan. 

 Isang linya ang hindi mawala sa aking isipan noong panahong nagkaroon ng paguulit aral mula sa sanaysay na ginawa ni Alice Guillermo na pinamagatang “Philippine Contemporary Aesthetics”. 

 Ang sabi ng kaklase ko, ang pagmamahal sa sining ay makikita maging sa "pag aapreciate ng sarili mong tae". 

 Pwes isa kang taeng hindi naappreciate kung may mababaw kang pagkakakilanlan sa mga tinuring nating Indigenous people. Maging ang diwa ng karagatan ay hindi nakikita sa ibabaw kundi sa malalim nitong parte kung saan walang butete na puro bwelo wala namang laman. 

Kung iyong lubos na sisisirin hindi mo ito masisiyasat sa kanilang dark chocolate na mga balat, na kasing kulay ng hazelnut ang mabulbol nitong mga buhok. Hindi rin swak sa pambulalo nitong pangangatawan at malaflatscreen na mga ilong. Mapapamura ka rin ng pakshet dahil hindi rin sa maiitim nilang mga utong.  

Ang pagpapakabanal ay hindi natatapos sa kung paano natin patatagin, kolektahin at hikayatin ang mga obra ng katutubong sining kundi sa paanong paraan natin hahawakan nang mahigpit ang kanilang kadakilaan laban sa patuloy na dumadaloy na bulok na sistema ng ating lipunan. Pinipili kasi nating iturok sa ating mga sarili ang mala alien na pinaghalong dugong hindi sa bansa natin nanggaling kaysa sa purong dugo na umaagos sa mga likha ng bawat indigenous people na may kinalaman at nagpapakita ng kanilang buhay bilang mga katutubo. Na sila ring nagtatanggol at nakikipagbasag sining nang walang pinagtatakpang galimgim . Lingid sa kaalaman ng karamihan na ang kanilang mga likhang sining ay may kakayahang punan ang mga malalaking puwang sa tanong ng bayan at magtaguyod ng mga lugar na walang kolonyal na panuntunan o istruktura. Hubad silang humaharap sa salamin upang ililok, isayaw, hihimigin at ipipinta ang ating “national identity” na patuloy pa ring estranghero at binabalatan sa ating sariling bansa. 

 Bakit nga ba kulang tayo sa pagpapahalaga sa sining? 

 Bago ka umiling dahil walang sapat na pera para tustusan ang pag aaral mo sa sining at bago ka humindi na wala namang kinabukasan kang mapapala, bakit di mo tingnan ang kalagayan ng ating bansa? 

Nandoon kasi tayo sa konsepto ng mataas na pasahod kapag naging doctor, abogado at enhinyero tayo. E kung ganoon lang naman bakit di mo man lang sinama sa pangarap mo na ” paglaki ko, magiging puta ako”. 

 Pwes kung katawan ang iniisip mo, maging kapuri puri ka sapagkat ang pagpuputa ay hindi lamang sa paghuhubad mo ng katawan nakikita kundi sa pamamagitan ng lantaran mong ihaharap sa madla ang presensya ng pagiging puta ng sining. 

 Huwag mong ikulong ang iyong sarili sa konsepto na dapat magpaka Maria Claria at maging Crisostomo Ibarra sa iyong nobela sapagkat isa kang Mona Lisa na mananatiling hiwaga sa sarili mong pinta. Hayaan mong maglakbay ang iyong gawa kaysa maging masalimuot na alaala ng bansa. 

 Pero hindi lang naman indigenous people at ang kanilang mga obra ang gusto kong ipunto rito. Ang sarap lang kasing makipagbasag ulo lalo na kapag walang laman yung bungo ng kabanggaan mo. Napaka “intelllectual” kasi natin pumuna at bumatikos ng mga pagkakamali ng mga artist ng bansa. Kesyo bakit mas advance pa mag isip yung dugo e hindi pa naman sinapak si Victor Magtanggol. Anak ng butete, bumuntong hininga na nga lang ako nang magyelo yon kahit tanghaling tapat e. Hindi rin naman ako intellectual pero sapat na siguro ang maintindihan at mabahagian ng diskusyon tungkol sa artist na nabigyang panayam sa kung bakit ganito kabulok ang gawa ng artist sa bansa. 

 Unang una sa lahat, dapat tayong sumaludo sa mga alagad ng sining sa bansa. Hindi natin masisisi ang kanilang mga likha kundi ang sirko ng medya sa bansa. Kaya lang naman undervalued yung mga artist natin dito sa Pinas ay dahil hindi nila natatamasa ang sapat na halaga na dapat ay magpaunlad sa kanila. Kaya naman nating makipasabayan sa iba. Iyon lang. Puro kasi tayo pakikipagsabayan kahit wala tayong sapat na kakayahan. Puro kasi tayo bwelo, kaya tuloy nagiging mangmang tayo sa sarili nating sining. Mas pabor kasi tayo sa “quantity over quality”. Hindi kasi puso at passion iyong umiiral sa mga artist natin ngayon kundi pressure at praktikal na pag iisip. Hindi tayo loyal. Hindi tayo tapat sa kinagisnan. Puro kasi tayo pagtalikod sa katotohanan na kaya tayo hindi makaahon ay dahil patuloy tayong nagiging pabigat sa lipunan. Walang humihila kasi kung sino iyong may alam ay sila pa itong lumulusong at pailalim tayo kung tadyakan.

 Sa atin kasi pagdating sa sining ay hindi considerable yung “okay na yan”. Ika nga nila, kailangan may constant improvement, constant criticism, at constant meticulous. Ang sining kasi ay may kaakibat na dahilan. Ito mismo yung magiging instrumento para ipamulat sa ating mga tao na ang pakikibaka at pagtatangol sa bayan ay hindi lamang sa pakikipagtalastasan at literal na madugong pakikipaglaban. Ang sining ay sining kapag maayos itong naipaparating sa kaisipan ng tumitingin. Kaya lang naman natin hindi maappreciate ang sarili nating mga likha ay dahil wala tayong pag aalab na pandama at makabayan sa ating nakikita. Wala tayong pagpapahalaga sa ating bayan dahil wala tayong tamang pagpapahalaga sa kapwa. Wala tayong pagkakakilanlan dahil hindi tayo marunong kumilala. Wala tayong pagmamahal sa bansa, dahil wala tayong pagkalugod sa ating mga gawa.

[forrestdumb]

Postoje dani kad sam u potpunosti nesbosoban za bilo koju vrstu interakcije. Precizniji da budem, ne uspijevam naći ništa ljudsko u sebi.

Takvi dani su kao stvoreni za samoubistvo, ali kako su mi date samo oči posmatrača, oči koje su tuđe i usne koje su nijeme, sve što mogu da

radim jeste da sjedim i čekam čas kad ću se pretvoriti u gremlin i bjesomučno pokupiti sa sobom sve što diše na ovoj zemlji.

Oduvijek su mi bili smiješni ljudi koji trče. Obično nose taj neki samozadovoljni smiješak u znak idola na kojeg bismo se trebali svi ugledati

Trče da udovolje svom tijelu, jedni. Kojem tijelu, onom istom koje je prvo tu da te izda kad su tvoja zadovoljstva na vrhuncu,

onom tijelu koji je zatvor za tvoju dušu. Drugi trče ne bi li osvijestili da tamo nekom upravo na odjelu za onkologiju opada kosa i ubrzo će

mu (tijelo, isto tijelo kojim ovi trče) postati samo dobar zalogaj za crve. Ja, opet, tad više suosjećam sa vozačima otvorenog kabrioleta koji

su krenuli na more i spriječeni su u ovoj paradi kičaste empatije. Čekati, čekati, čekati – stalno nešto čekam. Lažem, trčim i ja, ali

nešto drugačiji maraton. Neku paraolimpijsku disciplinu i to u ovim danima kada nosim kuglu bola zapetu u grkljanu i ne mogu uraditi

ništa s njom. Od svega čovječnog, data mi je jedino svjesnost da je ona tu – kao rana na upaljenom zubu koji boli kao sami vrag, a ti šta radiš samo – guraš jezičinu u tu rupu kao kurac u frigidnu ženu.

Moji senzori uspijevaju zalediti trenutak kada majka fleka majicu jedući bez escajga. Pitao bih je zašto dok mi se u očima grušaju

Suze koje ne mogu vani; zadavio bih je rukama koje nemam, osnovao masovnu proizvodnju bejzbol palica u zemlji gdje se bejzbol ne igra,

a sve što mogu dok mi ova omča rastrzanih misli davi vrat koji nemam pa me ne može ni ubiti jeste nijemo gledati očima koje nisu moje.

U Sarajevu čak ni julsko sunce nije bezubo, one bar mliječne ni svilen konac ne da iščupati. Čučeći u čošku, zagledan sam kako sjena pada

Na knjigu koju sam odložio kod prozora. Lice na njemu podsjeća na Mona Lizu. Nije slučajno. Na njemu je gospon Šekspir. Odvratan čovjek.

Jednu situaciju ću vam ispričati: sjedio sam sa dvije žene u poznim godinama koje, sve što su pročitale u svom životu, bilo je par stranica

Rubrike kioske iz Dnevnog Avaza. Jedna je bila pomirena s tom činjenicom (kao i sa svim u životu poprilično, zato je i mogla da

Naskače na sve što bi joj pružilo povratnu informaciju ljubaznosti), u drugoj je, međutim, bio problem. Vidio sam ženu, koja je noći provela

Vrteći mini globus, maštajući o Parizu gdje će biti voljena, Londonu gdje će pokisnuti, jer bože-brate, nije ista kiša u londonu kao u Sarajevu

Komšijina trava je uvijek zelenija i svim gradovima koje nikad posjetiti neće. Sanjarila bi o visokim društvima (koja nisu bila visoka, samo ona to nije znala), pozivnicama za predstave koje neće razumjeti, ali će je ljudi vidjeti te zlatnim lančićem koji će biti okrunjen simbol

Svega o čemu je maštala. Kad bi se probudila, nastavljala je da živi život daleko od onog sanjanog, ali to je nije spriječilo tog dana

Da me bojažljivo upita sjetivši se svojih divljih snova: a, reče mi drugarica da ti voliš da čitaš, Hanadi. Volim, nemušto odgovaram,

nezainteresiran za svaku vrstu nastvaka ovog nerazgovora. A ŠTA?ŠTA NAJVIŠE VOLIŠ? Ljudi moji, mogao sam vidjeti prste koji se iza njenih leđa

lome, oči su gasnule sve više dok je iščekivala ono što ću reći nespremne da umru proklinjući sebe od znatiželje što su ipak se

upustile u ovo, ovo što joj je dozvoljeno samo sanjati i o čemu ne može razgovarati. Ko iz topa sam odgovorio : ŠEKSPIR.

Boja se vraćala u njeno blijedo, otpetljala je zamršene iza leđa joj ruke, oči su ponovo postale buljave, a ona mi se nasmiješila

Zahvalno poput dementnog bolesnika koji je upravo još jednu smrt nadživio. Šekspir je bio vjerovatno jedina osoba za koju je znala.

Zato trebamo tog drkadžiju, za plakate. Da pravi redove poput mona lise koja ima osmijeh jebi-a-da-ne-uđe-kako i time ostavlja

Boljim stvarima da se brže vide. Ja sam sav jedna kutija sjećanja, ne znam ni zašto sam šekspir-situaciju negdje arhivirao.

Pitajte me kako sam se osjećao, ne znam – znam vam ispričati kakav je horor film biti vječita gošća svog života.

Znao sam po cijelu noć gasiti cigare na vlastitom tijelu, grizući komade mesa sa sebe i dobio, znate šta – samo veću

Svjesnost svoje mlitave tjelesnosti koje sam se pokušavao riješiti. Voda je odnijela majkinu fleku, trenutak je trebao proći onda kad mi

Je majka pred nijemim očima skinula protezu i oprala je pod kuhinjskom česmom, ali ljudi, voljeni i oni manje voljeni – shvatite jednom

Pustite se frojdovske floskule i pitanje – gdje ode misao kad je zaboravljena, moja ne ide nigdje – ja sam samo veći i veći

Balon, ne zaboravljam, ne možete ničim spaliti ovu aleksandrijsku bibioliteku koja tinja, a nije od helijuma da me pustite

Spokojno i zaboravite onda kad vam izmaknem od vidokruga (ode vam i princip malog princa u kurac, kurac se srcem vidi, što

Oči prešute, srce nije ni memorisalo), postajem buhtla punjena suzama konobarice Belma iz Skvera, njenog trećeg jula, dana

Kad se rodila, tempa kojim moja mama je poražena činjenicom da sam voštana figura, podrhtavajućih ruku uličnog

Prodavača cvijeća kojem ne znam ime; znam se i prisjetiti kako mi osoba koju sam volio diše pa mi stvara konfuziju da je još

Volim dovoljno dugo dok se ne prisjetim da znam da I svaku sljedeću mazim po sjećanju. Neljudskom ostane samo kutija

Sjećanja. O, sjećanja, osjećanja s glave nema.

Poput pijavice egzistiram upijajući sve vaše radnje ponavljući ih retorički. Neuništiv sam sa željom da me se uništi.

Ni sebi pogotovo, često ni drugom nisam dobar. Nikakav. Mama je pokušala sanirati, ne moju, nego vlastitu dramu, jer sam na njenoj

Drami dugo parazitirao vjerujući doktorima. Dobio sam papir na kojem je pisalo ovako : GRANIČNI I BIPOLARNI POREMEĆAJ. Niko mami

Nije rekao da moje posjedovanje tog papira je objašnjeno samim papirom. Dodje vam kao metaegzibicionizam. Rado bih

Slagao da ću jednog dana staviti taj nalaz umjesto tarzanovog lista na polni organ i šetati okolo gradom kad svilenim koncem

Posljednji zub julskom sarajevskom suncu iščupam. Ali ne mogu trčati pa tako ni šetati. Mogu da posmatram

Dok svi vi ili samo ja ne nestanemo.

Znate ono kad sam rekao da i ja trčim – trčim.

Ovo su redovi bili još jedan maraton koji sam izgubio.

[bluemarj11-blog]

“Pagkakaibigan”

Tauhan:Nira (Engineer)

          Nathalie (Doctor)

Intro :( Sa MSU-IIT, may isang estudyante na nagngangalang,Nira na isang     first year college at ang kanyang kursong kinuha ay Enhenyero.Mahilig siyang magbasa ng libro kaya walang araw na hindi siya makikita sa silid-aklatan.Dito niya nakilala si Nathalie na mahilig ding magbasa ng libro,araw-araw din siyang nasa silid-aklatan.Si Nathalie ay first year college din na may kursong nursing.Si Nira ay may tinatagong sakit na leukemia).

Eksena 1( Sa library unang nagkita si Nira at Nathalie.Naghanap ng libro si Nathalie ngunit nahirapan ito. Humingi siya ng tulong kay Nira dahil napapansin niya ito araw-araw kaya hindi na siya nagdalawang-isip na mag tanong

Nathalie: (sa isip) saan kaya banda makikita ang libro na yun?(nakita si Nira

            At nagtanong) miss,alam mo bakung saan makikita ang librong    

             Chemistry?

Nira :Oo,doon po banda sa section 2.

Nathalie:Sige ,salamat po (ngumiti) by the way ako ng pala si Nathalie 19

            Years old first year college Nursing.

Nira: ahh! Ikaw pala yun, palagi kasi kitang nakikita dito.By the way ako nga    

      Pala si Nira, 19 years old din at first year college Engineering.

Nathalie: Wow! Pareho pala tayo first year.

Nira:Oo nga,mahilig Karin bang magbasa?

Nathalie:Oo, kaya palagi ako dito sa library.

Nira:Ako nga gusto ko ng tumira dito.

Nathalie:Ay,grabe ka naman.

Nira:(Natuwa) o sige excuse muna ako,magsisimula na klase ko.

Nathalie:sige,bye! Thank you and nice to meet you.

Eksena 2( dahil sa kanilang araw-araw na pagkikita sa silid-aklatan,naging

          Malapit sila sa isa’t isa at naging magkaibigan.Minsan ay sabay na silang

          Gumagawa ng takdang-aralin at proyekto.Sabay na rin silang kumakain

          Ng tanghalian at minsan magkasama na silang gumagala sa Gmall para

          Magpalamig.

Nira:Meron ka bang gagawin ngayon?

Nathalie:Oo, dahil marami akong takdang aralin at proyekto na dapat ko nang e

            Submit.

Nira:sige samahan na kita baka meron akong maitulong sa iyo.Pagkatapos mo

      Sa iyong mga ginagawa.

(Nang matapos nilang gawinlahat ng takdang aralin ay pumunta sila sa mall

Dahil may bibilhing materyalis si Nathalie at may nakita silang gwapong

College student na criminology).

Nira: Mamaya na tayo umuwi, may bibilhin muna ako.

Nathalie:No problem, tara punta na tayo sa Department store.

Nira:Tara!

(Habang naglalakad Sa Department store may isang studyante na nakatayo

Nakatayo malapit sa fitting room).

Nira:OMG!ang gwapo at ang kinis ng balat (kinkilig).

Nathalie:(pumipili ng damit) asus! Aanhin mo ang gwapo,eh masama naman

            Ang ugali.

Nira:Napaka kj mo besh, hindi mo pa nga kilala yung tao.

Nathalie:Wala akong paki, sige punta mona akong fitting room.

Nira:Ooyy! (kinikilig) pupuntahan mo siya?  

Nathalie:Gaga! Nagkataon lang na diyan siya nakatayo.Alangan naman doonpa

Pa ako pupunta sa malayo eh may malapit naman

Nira:Sige, ikaw bahala (nakangiti).

Nathalie: (Papuntang fitting room at hindi maiwasang mapatingin sa

            Student na Criminology (Sa isip) gwapo nga talaga pag malapitan

              (pumasok sa fitting room).

Nira: (Pumasok sa fitting room) Besh! tapos kana diyan? Wala akong

    Napili eh at tsaka wala na silang stock ng illustration board

Nathalie: O, o palabas na ako. sa iba na lang tayo bumili ng illustration board

Nira: (Sa isip) OMG! Ang gwapo niya talaga, Ahhh Bentora pala apilyedo

        mo huh, E search kita mamaya.

Nathalie: (lumabas sa fitting room) tara, magbayad na tayo.( biglang nahulog

              Ang barya papunta sa paa ng studyante Pinulot ito ng lalaki at iniabot  

              Kay Nathalie).

Lalaki: Miss, barya mo oh (iniabot).

Nathalie:(napatingin sa uniform at nakita ang apelyido) Salamat Bentura.

Lalaki:(Ngumiti) No worries.

Nira:Exuse me,(nginitian si Bentura).

Nathalie:Mauna muna kami (ngumiti).

Nira:Besh! OMG ang gwapo niya, by the way Sinadya mo yun no? Na ihulog

       Ang barya?

Nathalie:Gaga,Hindi ko yun Sinadya oy.Tara na nga hapun na oh

            (Pagkatapos magbayad, nagpaalam sila sa isat-isa para umuwi)

Eksena 3 ( Nakapagtapos na si Nira sa kolehiyo sa kursong Engineering      

                Samantalang si Nathalie naman ay nag patuloy para maging

                Isang ganap na doctor.at nag celebrate silang dalawa dahil

                Nakapasa rin sa board exam).

Nathalie:Congratulation to you besh at saw akas ay grumaduate ka na at isa

             Ka ng ganap na engineer.

Nira:OO nga besh, salamat sa panginoon dahil ginabayan nya ako at salamat

       Sa akin at salamat din sayo  at sa pamilya ko na walang tigil ang

      Pagsupurta sa akin.

Nathalie:so lets celebrate?(ngumiti).

Nira:lets go.

       (Habang kumakain silang dalawa sa isang fastfood chain ay nag excuse

        Munasi nira dahil pupunta siya sa CR. Nakita ni Nathalie na may kinuha

        Si nirasa kanyang bag na parang capsul kaya tinanong niya ito).

Nira:Excuse na muna pupunta lang akung CR.

Nathalie: (Kinuha ang medicina sa kanyang bag at pumunta na ng CR).

Nathalie:Ano kaya yung nakita ko? Tanungin ko na nga lang sya mamaya.

Nira:(kakalabas lang ng CR).

Nathalie:Parang namumutla ka ata.

Nira:Wala…Wala..to.

Nathalie:Ehh…para saan yung kinuha mong medicina sa iyong bag?

Nira:Maintenance ko kasi yun.

Nira:Maintenance sa?

Nira:Ganito kasi yun… wag kang magagalit sa ibubunyag ko ahh. Meron

       Kasi akung leukemia.

Nathalie:Ano!!(nagalit) Kailan lang!!

Nira:Noong grade 10 pa lang ako.Parang habang tumatagal ay lumalala siya.    

Nathalie:Bakit ngayon mo lang sinabi sa akin yan, alam mo bang pinag-aalala

           Mo ako ng sobra.                            

Nira :Wag kanang magalit oh… humahanap lang kasi ako ng tsempo para  

      Sabihin sa iyo.

Nathalie:Ah basta.(nagalit at nag walkout).

 Eksena 4 (Sa wakas ay grumaduate na si Nathalie bilang isang ganap na doctor

            At nag request siya kay Nira na gawan siya ng lay out para sa kanyang

            ipapagawang bahay.pero ng sinimulan na ang pagawa sa bahay ni

            Nathalie ay biglang hinimatay si nira at isinugod ito sa hospital).

Nathalie:Besh! ok kalang?  

Nira:Im not feeling well besh,(namumutla).

Nathalie:Pahinga ka muna, malapit na ito matapos,sila na bahala diyan.

Nira:(Biglang nahimatay).

Nathlie:(nag-aalala at nataranta) tulong! (sumigaw).

        (Sinugod nila ito sa hospital at agad nila itong ginamot. Dinagdagan nila  

         Ng dugo si Nira).

Nathalei:Besh!pagaling ka, at gagawin ko ang makakaya ko para gumaling

          Ka.Ako na naman ang babawi sayo,dahil ikaw ang gumagawa ng bahay

           Ko, kaya naman ngayon aayusin ko buhay mo.

Nira: salmat besh(nanghihina) sorry besh kung matagal kung tinago ang sakit    

       Ko.

Nathalie: (hindi makasagot).

 Eksena 5 (Nagdadalawang isip si Nathalie kung patatawarin niya ito.

             Matagal na itinago ni nira ang kanyang sakit.ginawa ni Nathalie

             Lahat ng makakaya niya. Nagpatuloy siya sa ibang doctor para

            Gumaling ang kanyang bestfriend)                    

Nathlie: besh pinapatawad na kita at kinalimutan ko na yon. Ang dapat nating

            Gawin ay ang gumaling ka.

Nira: salamat besh (natutuwa at napaluha) ang swerte ko sayo dahil nagkaroon

       Ako ng bestfriend na katulad mo.

Nathalie: (napaluha) ako din naman besh, mahalaga ka sa akin kaya gagawin    

             Ko lahat ng makakaya ko para gumaling ka. Maganda tayo,dagdag

             Pa nito(tumawa).

Nira: oo nga tama ka matapang ata ako.

Nathakie:yan ang bestfriend ko matapang at handang lumaban.

Eksena 6 (malapit na ang operasyon ni nira, para gumaling na siya araw-araw                            

              Na nagdadasal si Nathalie para sa kondisyon ni nira. Kasama si

              Nathalie sa gagawing operasyon).

Nathalie: besh malapit na ang schedule ng operasyon mo. Gagawin ko at

          Ng kapwa ko doctor ang makakaya naming para gumaling ka.

Nira: lalaban ako besh, matutulog pa ako sa bahay mo.

Nathakie: yes besh. magagawa natin yan.

             (After one week, dumating na ang araw ng operasyon ni                    

             nira.kinakabahan na si Nathalie at si nira. At sa awa ng diyos at sa

             pagtutulongan ng mga kasama ni Nathalie na doctor ay nagtagumpay  

             ang operasyon).

Nathalie:(masaya at napaluha na niyakap si nira habang natutulog dahil nagpa-

            Hinga).(Salamat sa panginoon dahil naging tagumpay ang operasyon).

            (makalipas ang dalawang araw ay dumilat na ang mga mata ni nira)

Nira: (niyakap si Nathalie). Salamat sa lahat I love you.

Nathalie:oo naman what friends are for.

            (Nakalabas na si nira ng hospital at sa bahay na ni Nathalie na muna

            Siya matutulog.Nagpaparty si Nathalie sa kanyang bagong bahay at sa

            Bagong buhay na rin ni Nira,ditto may inamin si Nathalie kay Nira at

            Agad nama’y dimakapaniwala).

Nathalie:Magpakasaya ka besh dahil binigyan ka ng bagong buhay ng diyos at

            Andito ka sa bago kung bahay na yong ginawa.

Nira:Nagpapasalamat talaga ako sayo besh,kung wala ka malamang patay na

       Ako ngayon.

Nathalie:Syempre,gagawin ko lahat para sayo dahil mahal kita(kinikilig).

Nira:Mahal din kita besh.

Nathalie:Mahal kita besh not as bestfriend,iba itong pagmamahal ko sayo.

Nira:What do you mean?

Nathalie:Matagal na akong may gusto sayo.Alam kong mali pero wala akong

            Magawa ikaw palaging nasa isip ko.

Nira:(nabigla) nakakatawa ka talaga besh.Bakit ngayon ka lang nagsabi,akala

      Ko ako lang ang nagkakagusto ng babae,ikawdin pala?

Nathalie:Ano bisexual ka din,(natuwa)eh,sino yung babae?

Nira:Sino pa edi ikaw,(kinilig) matagal na din akong nagkakagusto sayo hindi ba

      Halata?

Nathalie:Ako nga dapat ang magtatanong niyan eh.

Nira: Ano?tayo na?

Nathalie:yes of course,(kinilig).

 (Isang taon na silang mag jowa at mahal na mahal nila ang isa’t isa.Wala silang

Pakialam samga sinasabi ng mga tao at nanaig pa rin ang kanilang pagmamahalan).

[sapatosnasira]

Nalasing siya sa isang bote ng smule 😢

Omg!!!!, ano nanaman ginawa ko at nalasing nanaman😭

Ang bad ko na talaga bilang boyfriend!!! Pinapayagan ko siya mag yosi pati ako naapapayosi... 😢😭

This have to be stopped, matagal ko na tinigil ang pagyoyosi at mamaya bumalik nanaman dahil sa lagi ko siyang pinagbibigyan, 😔

Starting next week, tlaga i'll be strict with my girl na!! ❤️ Papakita ko na. Tlaga yung pagiging boyfriend ko and wont tolerate bad habits anymore 😥💔

I love her sobra, and i really do have to say "no" pagdating sa yosi its so unhealthy😢, kanina habang lasing siya, paulit ulit niya kong sinasampal thinking i was ken, at sinasabi niya na walang hiya ka 😢😢😢

Well first of all pinayagan ko siya uminom, kasi i really felt she needs it, nag request siya, and

kaya pala she asked if sinabi ng guy na namiiss ka na niya missed ka ba talaga??

For me oo kasi ganun ako!, well i dont know with other guys but most and depending kung ano talaga namiss nila sayo!!, 😢 and i found out tumawag nanaman si kent, and saying sa girl ko na she did miss her, but alin dun sa part na yun???

Ano namiss mo sa bebe ko!? Ha kent!! Mag real talk nga tayu minsan, but tandaan mo di ko na siya ibabalik sayo and i know what you did at di ko hahayaan kailanman maulit muli yun sa kanya!!! Alam mo ken tang ina mo eh,, noh!!

Sabi niya sakin, gusto ko kalimutan yung past ko, gusto ko gumising na di ko na maiisip yung pinag gagawa ko noon, gustu ko maging wasted!! And yan ang sabi niya sakin....

Hearing those words, alam ko naaalala niya yun kasi tumawag ka kanina... 😔 😔 😔 😔 Kung pwede lang sana wag mo nang tawagan pre hayaaan mo nalang kami maging masaya...

Because if miss mo siya, talaga??? sana gumawa ka ng paraan, na bumalik ang tingin niya sayo nung hindi pa kami,... 😔 Pero bakit ngayun lang?? Ngayun ka lang ulit nagpaparamdam kung kelan huli na ang lahat!!!,

Ano trip mo bang, agawin siya sakin, tang ina mo pre di ko hahayaaan yun,!!!! Dahil mahal ko si jonabelle ❤️ at di ko hahayaaan na mawala siya sa piling ko...

Haaay, nag ooverthink nanaaman ako nito tang inaa!!! 😔

Pero alam ko naman, sino pipiliiin satin ni jonabelle at sana respetuhin mo! Siya this time..

Mahal ko siya sobra!!! At kung ano man namamagitan sa inyo sana putulin mo na, kasi nasasaktan lang si jonabelle everytime naaalala niya..... 😔 😔 😔 😔 Lalo na pag natawag ka kaya please tigilan mona thankyou

Gustu na nga kita kausapin, pero pinagtatangol ka padin ni jonabelle eh wag daw,,..... 😔 Pero hanggang kailan, hanggang kailan mo siya kukulitin 😢 hanggang kailan moko pakakabahin sa bawat inuman, na ipapaalam sakin ni jonabelle, oo may tiwala ako sa kanya pero sayo ken at sa tropa niyo wala!!

Umiinit ulo ko kanina, na naririnig ko nanaman si ken sa bibig ni jonabelle kanina pero, haaaay ano pa ba magagawa ko, manahimik at i support ang bebe ko 😢

Haaaay 😢 mas naaawa ako sa bebe ko kasi nararamdaman ko ang nararamdaman niya sa tuwing nagpaparamdam ka!!! 💔💔💔💔💔😥😥

Yung tipong move on naman siya sayo pero, hindi parin siya move on sa kahayupang ginawa mo 😔

Naaalala niya amamsamang bagay, 😔😔😔 at mas nahihirapan akong pasayahin siya pag ganun

Tang inaaa na bwiset ako!!! Sobra 💔 kasi nakita ko nanaman siyang malungkot yung puso ko ❣️ tumutulo ng dugo, dahil nalukungkot siya sa mga alaala,

Kaya araw araw ko siyang pinasasaya!! Para matabunan ang maling nakaraaan ❤️

10 na at nauubos ko na tong bacardi mag isa.... 😔 Di ako nalalasing sa kakaisip na dahil takot akong maagaw siya ng iba,

haaaaay!!!

Sana maging totoo si jonabelle sakin, sana makwento niya ang mga bagay na tulad nito na tumawag si kent, dahil habang patagal na patagal kami

Kinakabahan akong kulitin siya ng kulitin ni kent hangang kelan kaya ito matatapos,??? 🙄 Na wala na akong mararamdaman na kaba, dahil sa kabilang dulo, may karibal akong atat na atat sa girlfriend ko 😔

Minsan napapaisip ako, hindi minsan.... lagi... 😔 Kung tama ba tong mga desisyon ko.....

Baka ako lang naman ang namamagitan sa dalawa 😔😔😔😔

Baka tinangaap ako ni jonabelle dahil itong pagibig ko yung gustu niya maramdaman kay kent na matagal niya ng gusto....

Nagoover think nanaman ako!!!! Bat ganito ako tang inaaaa ayoko naaa!! Araw araw nalang ba🙄 💔💔💔 ha utak!!!!

Tang inaaaa 😢 di ko hahayaan siya mapunta sa iba lalo na sa walang kwentang tao tulad ni kent!!! 💔💔💔💔💔

Lord opo tama na may tinangal ka sa buhay ko at pinalitan mo ng mas masaya, pero grabe naman po ito, bakit ganitong pagsubok ang meron ngayon 🙏 opo may tiwala ako kay jonabelle pero bakit sobrang kinakabahan ako parati 😔😔😔😔🙌

Lalo na kay kent 💔 💔

[generoustalelight]

Tim Burton’s Pinoy Koloring Book Act 1. ‘Ang cool ng pasta ni Pepay’

Set: Isang magarang bahay sa Pasig. Kulay puti ang exterior, hindi pa tapos pinturahan ng beige ang loob. May limang greek columns sa loob. Mayroon itong dalawang palapag. Isang engrandeng kahoy na hagdan ang nagdudugtong sa mga palapag. Ang unang palapag, may kusina, dalawang banyo. May isang sala set, hindi pa kumpleto ang mga gamit. Mayroon ding playroom, home theater, mini bar at isang mini office. May pool sa bandang likod, pero walang tubig, at hindi pa rin tapos ikabit ang lahat ng tiles. Sa ikalawang palapag ay may apat na kwarto, isang masters bedroom at dalwang regular, may isang para sa mga guest. Walang kahit anong nakasabit sa dingding ng hallway bukod sa naglalakihang mga painting na mahahalata mo ang pagkamamahalin. May imitation ng ‘Mona Lisa’ at 'The Scream’. Yung iba mga abstarct painting na complex ang tema. Maraming kulay, sabog, kalat-kalat, magulo pero maganda. Ang sahig naman ng buong mansyon ay champagne colored. Nakakalula ang taas ng kisameng may oil paint patterns ng angels at mythologucal Gods. Light ang strokes at reasonable ang laki.

Elegante ang mga kagamitan sa sala kaso yung iba ay may takip na puting tela. Ayaw ng may-aring maalikabukan. Sa tabi ng may tabing na study table ay isang vinyl player. Naka-pasak dito ang kanta ng 'Red Hot Chili Pepper’, ***, Sa katabi pa nito ay isang sigarilyong malapit nang maging upos. Ang usok nito'y nakikipaghalubilo sa hangin galing sa bukas na bintana.

Sa sofa makikita si Pepay kasama ang bago niyang kaibigan, si Tim. Para sa kanila malalim na nag gabi, kahit na sobrang tirik pa ang araw.

Palipat-lipat ang tingin ni Tim sa mata at sa labi ni Pepay. Kabado, mahahalata mong baguhan. Si Pepay naman inip na. Habang halos naliligo na si Tim sa sariling pawis si Pepay chill lang. Gutom na ang aso pero di pa sya sigurado kung may halong betsin na pamatay aso ba ang lalantakang pagkain. Nangangatog na ang tuhod.

Inabot ni Tim ang panyo sa kanyang bulsa, unang kinapa sa kanan, walang panyo, sa kaliwa naroon. Kinuha niya ito at pinunas sa noo. Habang nagpupunas ay may nalaglag. Isang sachet ng condom, Trojan, kulay luntian. Nagulat siya. Gulat rin si Pepay.

Tumalikod si Pepay, hihithit siya sa kanyang sigarilyo, isang huling hithit para maubos na nang tuluyan, para tuluyan na itong mamahinga sa pilak na ashtray. Ubos na ang Marlboro. Ibinalik nya ang tingin kay Tim, kabado pa rin, walang nagbago, napansin niyang hindi nito napulot ang nahulog na proteksyon. Napangiti siya. Natuwa siya sa kainosentehan ng bagong kaibigan.

Itinaas ni Pepay ang naka-dekwatrong hita, itinulak ang pwersa ng katawan papunta kay Tim. Nabigla ang binata, pero hindi ito natinag sa kinauupuan. Isang pulgada na lamang ang pagitan ng mukha ni Pepay kay Tim. Si Tim diretso lamang ang tingin. Sinsero ang mga matang nakatitig sa labi ng dalaga. Matagal. Taimtim.

Nainip si Pepay, sinunggaban na nito ang labi ni Tim. Malambot ang bawat pagpapalitan. Mas dominante ang galaw ni Pepay. Sumasabay si Tim. Papusok ng papusok ang bawat kagat. Lumalim na ng tuluyan ang gabi, bilog na nag buwan. Tila isang bagitong mananayaw ng jazz ang binata, guro niya ang dalaga. Natututo na itong tumalon at umikot at maging karismatiko karisma. Naging mabangis na leon ang kanina'y maamong kuting hawak nya sa leeg ang buong kagubatan.

Nauubos na ang hininga ni Pepay. Tuloy pa rin si Tim sa pag ngasab. Hawak pa nito ang mga braso ni Pepay. Damang dama ang palitan ng laway. Wala na siyang pakialam, libido na ang pinairal.

Itinutulak ni Pepay si Tim. Patuloy pa rin ito sa paghalik. Mas bumibilis at mas lumalawak ang halik nito. Wala na ang pagiging sinsero ni Tim. Kasabay nito'y nawala rin ang hiya at ang pagiging baguhan.

'Tang ina mo’, tuluyan nang nakawala si Pepay. Sinamapal niya ng malakas si Tim, 'Munitkan na akong mamatay, walang hiya ka’.

Napahagikgik si Tim, hindi iniinda ang init ng pisnging dala ng malakas na sampal. Natutuwa siya sa mg nangyari, sa mga natutunan niya.

 Tumayo si Pepay, lumakad papuntang mini bar, sa may kusina, kumuha ng baso, kumuha ng bote ng rosé (isang mamahaling alak). Nagsalin siya ng kalahating baso. Maraming iniisip si Pepay sa mga oras na ito, ngunit hindi kasama rito ang nangyari kanina, walang Tim, walang french o kahit na anong kadugtong nito. Pagkatapos maubos, sinakal niya ang leeg ng bote, sa parehas na palad ay nakasiksik ang baso. Inayos nya ang nagulong buhok, pinahid ang nagkalat na lipstick. Inayos ang palda sa huling pagkakataon, tiningnan ang repleksyon sa salaming keadrado sa mini bar. Pumunta siya ng sala, ngunit wala na roon si Tim. Sarado na ang bintana, wala na rin ang upos ng sigarilyo, wala na ang saliw ng rock band.

Isa lang ang naiwan ni Tim, yung condom niya.

Trojan pa rin ang tatak non. Asul pa rin. Pero wala na si Tim. Malamig pa rin yon. Hindi pa rin iyon nagagalaw. Wala na si Tim.

'Gagong iyon ah’.

Inilapag na niya ang baso. Marahaang itinaas ni Pepay ang boteng kanina pang hawak. Inihambalos ito sa maliit na lamesang kahoy. Malakas, nakakabigi. Nabasag ang bote, nagkalat rin ang tirang alak sa carpet ng sala. Kinuha niya ang basag ng bote, isang malaking tipak. Tumatawa siya habang mabagal na hinihiwa ang leeg gamit ito. Palakas ng palakas ang pagtawa niya, habang walang awat sa pagkawala ang dugo sa kanyang leeg. Tingala, namumuti, inaalihan ng demonyo ang kanyang mata. Umiiyak siya habang natawa. Naghalo na ang dugo at ang alak sa kanyang carpet. Nagsusuka na din siya ng dugo. Nandidiri na siya sa kanyang sarili habang nakasalampak sa sahig.

Bumalik sa katinuan si Pepay, hawak niya ang condom ni Tim. Nakita niya ang bote at ang baso sa lamesa. Maayos itong nakalapa. Walang nabasag. Walang dugo. Kinakapa niya ang leeg kung mayroon man, ngunit walang bahid ng laserasyon. Umiiyak na siya sa takot, ang takot para sa mga nakita niya. Umiyak siya, mahina lang.

 Marahaang itinaas ni Pepay ang boteng kanina pang hawak. Inihambalos ito sa maliit na lamesang kahoy. Malakas, nakakabigi. Nabasag ang bote, nagkalat rin ang tirang alak sa carpet ng sala. Kinuha niya ang basag ng bote, isang malaking tipak. Tumatawa siya habang mabagal na hinihiwa ang leeg gamit ito. Palakas ng palakas ang pagtawa niya, habang walang awat sa pagkawala ang dugo sa kanyang leeg. Tumatawa. Umiiyak siya habang natawa. Naghalo na ang dugo at ang alak sa kanyang carpet. Nagsusuka na din siya ng dugo. Nandidiri na siya sa kanyang sarili habang nakasalampak sa sahig. Umulit ang lahat. Nanginginig na siya. Nilalamig ang bukas niyang lalamunan. Tila eksena sa isang sikat na gore film. Malapit na siyang malagutan ng hininga. Sandali na lang.

Nasa mini bar si Pepay habang tumutungga ng half full glass ng rosé. Maaliwalas ang ngiti niya. Kalmado niyang kinuha ang butchers knife sa gilid ng counter. Itinabi niya ang iniinom. Itinarak niya ang kutsilyo sa kanyang dibdib. Nakangiti siya dahil sa wakas ay mahihinto na ang lahat ng ito. Iyon ang akala niya. Narinig na lang niya ang tanong ni Tim, 'so, pwede ko na bang itanong kung sino ang dentista mo?’, nakangiti si Tim. Tahimik niyang hinihintay ang magiging pahayag ni Pepay. Nasa sala sila, nakaupo sa couch. Naka-dekwatro si Pepay, Pinagpapawisan si Tim. Tulala si Pepay na sa wakas ay bumalik na sa wisyo niya. Akmang kukunin na ni Tim ang panyo sa kanyang bulsa para punasan ang nagmamantika niyang mukha ng pigilan siya ni Pepay, 'w-wag, wag mong itutuloy ang gagawin mo’, makikita niya ang condom na itinatago ni Tim sa loob ng panyo nito kung sakali, ayaw na niyang makita niya pa iyon.

'Lumabas ka na, Tim, tangina.’

[masterkeymasterkey]

Tim Burton's Pinoy Koloring Book Act 1. 'Ang cool ng pasta ni Pepay'

  Set: Isang magarang bahay sa Pasig. Kulay puti ang exterior, hindi pa tapos pinturahan ng beige ang loob. May limang greek columns sa loob. Mayroon itong dalawang palapag. Isang engrandeng kahoy na hagdan ang nagdudugtong sa mga palapag. Ang unang palapag, may kusina, dalawang banyo. May isang sala set, hindi pa kumpleto ang mga gamit. Mayroon ding playroom, home theater, mini bar at isang mini office. May pool sa bandang likod, pero walang tubig, at hindi pa rin tapos ikabit ang lahat ng tiles. Sa ikalawang palapag ay may apat na kwarto, isang masters bedroom at dalwang regular, may isang para sa mga guest. Walang kahit anong nakasabit sa dingding ng hallway bukod sa naglalakihang mga painting na mahahalata mo ang pagkamamahalin. May imitation ng 'Mona Lisa' at 'The Scream'. Yung iba mga abstarct painting na complex ang tema. Maraming kulay, sabog, kalat-kalat, magulo pero maganda. Ang sahig naman ng buong mansyon ay champagne colored. Nakakalula ang taas ng kisameng may oil paint patterns ng angels at mythologucal Gods. Light ang strokes at reasonable ang laki.

Elegante ang mga kagamitan sa sala kaso yung iba ay may takip na puting tela. Ayaw ng may-aring maalikabukan. Sa tabi ng may tabing na study table ay isang vinyl player. Naka-pasak dito ang kanta ng 'Red Hot Chili Pepper', ***, Sa katabi pa nito ay isang sigarilyong malapit nang maging upos. Ang usok nito'y nakikipaghalubilo sa hangin galing sa bukas na bintana.

Sa sofa makikita si Pepay kasama ang bago niyang kaibigan, si Tim. Para sa kanila malalim na nag gabi, kahit na sobrang tirik pa ang araw.

Palipat-lipat ang tingin ni Tim sa mata at sa labi ni Pepay. Kabado, mahahalata mong baguhan. Si Pepay naman inip na. Habang halos naliligo na si Tim sa sariling pawis si Pepay chill lang. Gutom na ang aso pero di pa sya sigurado kung may halong betsin na pamatay aso ba ang lalantakang pagkain. Nangangatog na ang tuhod.

Inabot ni Tim ang panyo sa kanyang bulsa, unang kinapa sa kanan, walang panyo, sa kaliwa naroon. Kinuha niya ito at pinunas sa noo. Habang nagpupunas ay may nalaglag. Isang sachet ng condom, Trojan, kulay luntian. Nagulat siya. Gulat rin si Pepay.

Tumalikod si Pepay, hihithit siya sa kanyang sigarilyo, isang huling hithit para maubos na nang tuluyan, para tuluyan na itong mamahinga sa pilak na ashtray. Ubos na ang Marlboro. Ibinalik nya ang tingin kay Tim, kabado pa rin, walang nagbago, napansin niyang hindi nito napulot ang nahulog na proteksyon. Napangiti siya. Natuwa siya sa kainosentehan ng bagong kaibigan.

Itinaas ni Pepay ang naka-dekwatrong hita, itinulak ang pwersa ng katawan papunta kay Tim. Nabigla ang binata, pero hindi ito natinag sa kinauupuan. Isang pulgada na lamang ang pagitan ng mukha ni Pepay kay Tim. Si Tim diretso lamang ang tingin. Sinsero ang mga matang nakatitig sa labi ng dalaga. Matagal. Taimtim.

Nainip si Pepay, sinunggaban na nito ang labi ni Tim. Malambot ang bawat pagpapalitan. Mas dominante ang galaw ni Pepay. Sumasabay si Tim. Papusok ng papusok ang bawat kagat. Lumalim na ng tuluyan ang gabi, bilog na nag buwan. Tila isang bagitong mananayaw ng jazz ang binata, guro niya ang dalaga. Natututo na itong tumalon at umikot at maging karismatiko karisma. Naging mabangis na leon ang kanina'y maamong kuting hawak nya sa leeg ang buong kagubatan.

Nauubos na ang hininga ni Pepay. Tuloy pa rin si Tim sa pag ngasab. Hawak pa nito ang mga braso ni Pepay. Damang dama ang palitan ng laway. Wala na siyang pakialam, libido na ang pinairal.

Itinutulak ni Pepay si Tim. Patuloy pa rin ito sa paghalik. Mas bumibilis at mas lumalawak ang halik nito. Wala na ang pagiging sinsero ni Tim. Kasabay nito'y nawala rin ang hiya at ang pagiging baguhan.

'Tang ina mo', tuluyan nang nakawala si Pepay. Sinamapal niya ng malakas si Tim, 'Munitkan na akong mamatay, walang hiya ka'.

Napahagikgik si Tim, hindi iniinda ang init ng pisnging dala ng malakas na sampal. Natutuwa siya sa mg nangyari, sa mga natutunan niya.

 Tumayo si Pepay, lumakad papuntang mini bar, sa may kusina, kumuha ng baso, kumuha ng bote ng rosé (isang mamahaling alak). Nagsalin siya ng kalahating baso. Maraming iniisip si Pepay sa mga oras na ito, ngunit hindi kasama rito ang nangyari kanina, walang Tim, walang french o kahit na anong kadugtong nito. Pagkatapos maubos, sinakal niya ang leeg ng bote, sa parehas na palad ay nakasiksik ang baso. Inayos nya ang nagulong buhok, pinahid ang nagkalat na lipstick. Inayos ang palda sa huling pagkakataon, tiningnan ang repleksyon sa salaming keadrado sa mini bar. Pumunta siya ng sala, ngunit wala na roon si Tim. Sarado na ang bintana, wala na rin ang upos ng sigarilyo, wala na ang saliw ng rock band.

Isa lang ang naiwan ni Tim, yung condom niya.

Trojan pa rin ang tatak non. Asul pa rin. Pero wala na si Tim. Malamig pa rin yon. Hindi pa rin iyon nagagalaw. Wala na si Tim.

'Gagong iyon ah'.

Inilapag na niya ang baso. Marahaang itinaas ni Pepay ang boteng kanina pang hawak. Inihambalos ito sa maliit na lamesang kahoy. Malakas, nakakabigi. Nabasag ang bote, nagkalat rin ang tirang alak sa carpet ng sala. Kinuha niya ang basag ng bote, isang malaking tipak. Tumatawa siya habang mabagal na hinihiwa ang leeg gamit ito. Palakas ng palakas ang pagtawa niya, habang walang awat sa pagkawala ang dugo sa kanyang leeg. Tingala, namumuti, inaalihan ng demonyo ang kanyang mata. Umiiyak siya habang natawa. Naghalo na ang dugo at ang alak sa kanyang carpet. Nagsusuka na din siya ng dugo. Nandidiri na siya sa kanyang sarili habang nakasalampak sa sahig.

Bumalik sa katinuan si Pepay, hawak niya ang condom ni Tim. Nakita niya ang bote at ang baso sa lamesa. Maayos itong nakalapa. Walang nabasag. Walang dugo. Kinakapa niya ang leeg kung mayroon man, ngunit walang bahid ng laserasyon. Umiiyak na siya sa takot, ang takot para sa mga nakita niya. Umiyak siya, mahina lang.

 Marahaang itinaas ni Pepay ang boteng kanina pang hawak. Inihambalos ito sa maliit na lamesang kahoy. Malakas, nakakabigi. Nabasag ang bote, nagkalat rin ang tirang alak sa carpet ng sala. Kinuha niya ang basag ng bote, isang malaking tipak. Tumatawa siya habang mabagal na hinihiwa ang leeg gamit ito. Palakas ng palakas ang pagtawa niya, habang walang awat sa pagkawala ang dugo sa kanyang leeg. Tumatawa. Umiiyak siya habang natawa. Naghalo na ang dugo at ang alak sa kanyang carpet. Nagsusuka na din siya ng dugo. Nandidiri na siya sa kanyang sarili habang nakasalampak sa sahig. Umulit ang lahat. Nanginginig na siya. Nilalamig ang bukas niyang lalamunan. Tila eksena sa isang sikat na gore film. Malapit na siyang malagutan ng hininga. Sandali na lang.

Nasa mini bar si Pepay habang tumutungga ng half full glass ng rosé. Maaliwalas ang ngiti niya. Kalmado niyang kinuha ang butchers knife sa gilid ng counter. Itinabi niya ang iniinom. Itinarak niya ang kutsilyo sa kanyang dibdib. Nakangiti siya dahil sa wakas ay mahihinto na ang lahat ng ito. Iyon ang akala niya. Narinig na lang niya ang tanong ni Tim, 'so, pwede ko na bang itanong kung sino ang dentista mo?', nakangiti si Tim. Tahimik niyang hinihintay ang magiging pahayag ni Pepay. Nasa sala sila, nakaupo sa couch. Naka-dekwatro si Pepay, Pinagpapawisan si Tim. Tulala si Pepay na sa wakas ay bumalik na sa wisyo niya. Akmang kukunin na ni Tim ang panyo sa kanyang bulsa para punasan ang nagmamantika niyang mukha ng pigilan siya ni Pepay, 'w-wag, wag mong itutuloy ang gagawin mo', makikita niya ang condom na itinatago ni Tim sa loob ng panyo nito kung sakali, ayaw na niyang makita niya pa iyon.

  'Lumabas ka na, Tim, tangina.'