#museum de fundatie

[jurjenkvanderhoek]

KRABBÉ OVERWINT OPGELEGDE BEPERKING

Gewend aan reizen om daardoor geïnspireerd te worden, landschappen ver weg en dichtbij. Verwend zijn eigenlijk om in de wereld beelden te mogen en kunnen ontdekken, in gedachten of bij schets te bewaren en thuis deze herinneringen uit te werken. Dat stopt opeens en hij valt uit zijn ritme van schilderen en van leven. Hij is uit zijn doen. Op het toneel en voor de film kan de veelzijdige kunstenaar als acteur in een rol onderduiken, niet zichzelf zijn maar de ander. Thuis in het atelier is Jeroen Krabbé nooit de ander, heeft alleen met zijn gedachten van het eigen doen en laten te stellen. Door dat vervelende virus echter, dat de wereld stil zet en het leven op de kop, is hij werkelijk teruggeworpen op zichzelf. Hij kan niet meer stiekem vanaf een script leven of zich verschuilen in filmische zoektochten naar collega’s in de kunst. Eenzaam en alleen zit hij er, fysiek afgesloten van de buitenwereld. Daar gaat dit verhaal over dat is ingegeven door het lezen en bekijken van de uitgave “Stilte, mijn atelier in lockdown”. Die van bovenaf opgelegde beperking steekt en wringt, het schuurt het vermogen te creëren.

Hoe zal de Italiaanse schilder Giorgio Morandi dat ervaren hebben, denk ik bij het bladeren door de uitgave en het lezen van de teksten daarin. Morandi legde zichzelf een quarantaine op, kwam zelden de deur uit en ging al helemaal niet op reis. Hij had genoeg aan en nam genoegen met de beschermde omgeving van zijn atelier. Daar was zijn inspiratie voorhanden in de schappen vol verzamelde potten, borden en vazen. Hij schilderde vrijwel alleen stillevens met over het algemeen dezelfde potjes, bordjes en vaasjes. Steeds opnieuw van een andere kant of met gewijzigd invallend licht. Door die beperktheid echter is zijn werk wel tot grote hoogte in kwaliteit en uitstraling gekomen, wereldberoemd. Maar Jeroen Krabbé ervaart de beperking als een handicap. Hij moet zijn vleugels kunnen uitstrekken om de wereld te verkennen, en daaruit inspiratie opdoen om de werken te maken die hij voorheen deed.

Bij jezelf zijn maar wel weg kunnen is een ander ding dan op jezelf zijn en nergens naartoe mogen. De opgelegde gebondenheid, de voorgeschreven beknotting weegt zwaarder dan een zelf in alle vrijheid opgedragen begrenzing. Krabbé werkt alleen op zichzelf in zijn atelier maar kan uitvliegen wanneer hij wil, met anderen spreken en overleggen zonder maat. Maar nu het niet anders kan en de deur gesloten moet blijven voelt het als een dwangbuis, een keurslijf en dat werkt nooit prettig, in geen enkel geval. In deze inperking beseft Krabbé des te beter de essentie van het leven. Want wat moet hij nu? Hij loopt stuk, maar raapt toch vol goede moed zijn delen bij elkaar.

Hij begint opnieuw op oude eerder door hem beschilderde doeken. Zijn vroegere gedachten krijgen een nieuwe betekenis. Hij recyclet als het ware zijn eigen kunst. Noodgedwongen, want in de lockdown kan Krabbé geen nieuwe doeken aanschaffen want alles zit immers op slot. Gelukkig heeft hij nog een voorraad door hemzelf afgekeurde doeken. Hij likt zijn wonden en gaat min of meer opgewekt door. Want eigenlijk betekent de lockdown dus een nieuw begin, een geluk bij een ongeluk. Zijn toets wordt losser, het verhaal gaat dieper. Raakt de kern van zijn wezen op dat moment. Ik zie de man in zijn werkplaats, veelal met lege doeken op statische ezels. De doeken smeken erom beschildert te worden lijkt het wel. De sfeer is geladen, want de zin is opeens verdwenen. Nieuwe moed moet in stilte worden gevonden. Gaandeweg wordt het grijze bestaan ingekleurd. Krijgen de doeken kleur, wordt de spanning doorbroken. Want je kunt wel bij de pakken blijven neerzetten, maar daar schiet geen mens iets mee op.

In de beperking, wanneer deze eenmaal is geaccepteerd als kwade noodzaak, vindt Krabbé voldoende vrijheid om in de kunst bij zichzelf te blijven. Op zelf onderzoek te gaan en te ontdekken wat de betekenis van deze periode voor zijn werk kan zijn. Hij kan en durft meer van zichzelf te laten zien, de beteugelde schilderijen hebben diepgang. In werkelijkheid een dubbele laag, want geschilderd over oude doeken. En in sommige composities is die geschiedenis en zijn die gedachten van toen nog zichtbaar in de schildering van nu. Maar ook in de abstractie is er een gelaagdheid. Krabbé schildert nog wel met een realistische toets, maar met een expressionistische ondertoon. Zijn werken komen dichter bij de mens, het ik, want de invloeden van buitenaf zijn verdwenen. Hier en nu kan hij zichzelf zijn. Voordien zou hem dat nooit gelukt zijn, maar in de lockdown moet hij wel wil hij verder en voort. In de stilte van het atelier en zijn omgeving kan hij bij zichzelf blijven, dat moet wel want er is niets anders. Het atelier is zijn landschap, de natuur van dat leven, de essentie van dit zijn.

Voor de uitgave, de catalogus bij de tentoonstelling in Museum de Fundatie, is zoon Jasper met vader Jeroen in gesprek gegaan. Zij delen de smart. Beide zijn mensenmensen, altijd onder de mensen. Het leven wordt bepaald door de ander, want de kunst is voor de massa. De zoektocht naar bepaalde kunstenaars moet uitgedragen. De gescripte rolprenten moeten de filmzalen in. De eigen communicatie, de pr, dient mensen te trekken. Het ego verdient applaus. Dus laten ze zich zien daar waar mensen zijn of toegang toe hebben. In het bevragen van zoon tot vader komt naar voren dat beide het er moeilijk mee hebben. Het is lastig zo niet onwerkbaar om in de verplichte stilte, de gedwongen afzondering, tot een toppunt te geraken. Maar niets is minder waar blijkt uit de afgedrukte werken in het boek. Het zijn veelzeggende composities waarvan de beelden zich afspelen binnen de muren van het atelier. Dat is zijn omgeving, door de kier van de deur kan hij nog de buitenwereld beschouwen maar dat is het dan.

De mannen hebben het over hun kunst in het algemeen, maar in het bijzonder over wat nog werkbaar is tijdens de lockdown. Het is een wonderlijke gave, dat schilderen in de kunst, want ondanks dat Krabbé niet meer weet wat hij moet en zal doen, komt hij tot emotioneel werk. We zien de man die het niet meer zo denkt te zien zitten in zijn atelier. Zeulend met, kijkend naar en voortdurend met een penseel in de hand. Wie is die figuur. Is het Krabbé zelf of is het zijn alter ego, de figurant in de film die "mijn atelier in lockdown” heet. Met dit werk doorbreekt hij zijn eigen stilte. Het kon weleens een breekpunt in zijn oeuvre zijn. Met de beperkte middelen en nauwelijks onderwerp komt hij tot een veelzeggende productie. Zoals Morandi zich door eigen toedoen liet beperken tot steeds dezelfde stillevens in een ander licht te zetten, zo heeft Krabbé zich moeten laten beperken tot de attributen in zijn atelier. Daarmee maakte hij stillevens, experimenteerde hij met vorm en kleur, lichtval en schaduwwerking.

Het boek is een document van een periode in veelzeggende beelden. Een documentaire met stille momenten, het ondergaan van een beperking. Maar je daar bovenuit werken met het enige wat voorhanden is als beeldend kunstenaar. Jouw gedachten vorm geven in verf op doek. De beperking heeft Krabbé goede dingen gebracht, zijn uitingen ogen wel opgeruimd en geven beeld aan op welke manier beperkt onbeperkt kan werken. Het portret dat zoon Jasper van zijn vader Jeroen maakte schetst het beeld van de man die volgens mij aan het begin van zijn opsluiting staat. Hij is zichtbaar verbolgen en overdenkt het doel en wat nog mogelijk is. De ernst is moedeloosheid. Maar eenmaal aan het werk komt de kleur in het leven terug. Daar getuigen de platen in het boek van. De magie van kunst.

Jeroen Krabbé. Stilte. Mijn atelier in Lockdown. Teksten Ralph Keuning en Jasper Krabbé. Fotografie Annemarieke van Drimmelen. Waanders Uitgevers / Museum de Fundatie, 2021.

[atevegter]

3173 Museumkaart

Gisteren werd onze nieuwe Museumkaart bezorgd. Het is bijna bijzonder wanneer er behalve pakjes en de krant nog iets fysieks in huis komt, want bijna alles is tegenwoordig digitaal, maar de Museumkaart is daarop een grote uitzondering. En ze zijn heel streng. Je moet hem echt bij je hebben, anders kom je er niet gratis in, heb ik ervaren bij het Kunstmuseum in Den Haag. Afijn, mijn hersens…

[antonio-m]

“The Penitent and Impenitent Thieves” c.1611, by Abraham Janssens. (1575–1632). Flemish painter. Museum de Fundatie, Netherlands. oil on canvas

[saax2]

Mulini a vento

Moulin à vent, 1886 (Musee d’Orsay, Paris) | Claude Monet (1840-1926, France)

Le Moulin de blute-fin, 1876 (Museum De Fundatie, Zwolle, Netherlands) | Vincent van Gogh (1853-1890, Netherlands)

[joostjongepier]

Wat?   School Boys (2021) door Salman Toor, Patrizia Cavalli’s Christmas Table (2020), Studio Nude (2022), The Lake (2019) en Tom sleeping at Locarno with etchings (2020) door Louis Fratino en Wet Hands (2015), Companion (2019) en Kompleks (2016) door Sanya Kantarovsky

Waar?   Tentoonstelling Brave New World in Museum De Fundatie, Zwolle

Wanneer?   5 maart 2023

Salman Toor is afkomstig uit Pakistan en verhuisde naar Amerika. Zijn schildersloopbaan verliep stroef tot het Whitney Museum in New York in één zaal een kleine expositie van zijn werk organiseerde. Daarna schoot zijn carrière als een raket omhoog. Zodanig dat er nu haast geen werk van hem te krijgen is. Er hangt dan ook slechts één klein werk van hem op deze tentoonstelling in Zwolle. Toor is homoseksueel en die geaardheid speelt in zijn werk een belangrijke rol. Op School Boys staan twee jongens tegen een muur. Ze kijken elkaar niet aan, maar toch lijkt er een zeker spanning tussen de twee te bestaan.

Queerness speelt ook een grote rol in het werk van de Amerikaan Louis Fratino. Hij gunt ons via zijn schilderijen een blik in zijn leven, waarbij zijn homoseksuele geaardheid haast terloops langskomt. Daarbij verwijst hij regelmatig naar de kunstgeschiedenis. Patrizia Cavalli’s Christmas Table refereert aan werk van Matisse, Studio Nude doet denken aan Pablo Picasso en The Lake heeft duidelijke overeenkomsten met het werk van Chagall. Mijn favoriete werkje van deze kunstenaar is een heel klein doekje. Het toont een slapende jongeman onder een wit laken met op de achtergrond een ets: Tom sleeping at Locarno with etchings.

Sanya Kantarovsky is geboren in Moskou en woont en werkt in New York. Haar werken zijn qua stijl heel verschillend, maar allemaal virtuoos geschilderd. Het kleurrijke Wet Hands is net zo fascinerend als het haast monochrome Companion (wie houdt hier trouwens wie gezelschap?). Een bijzonder spannend werk vind ik Kompleks. We zien een jongetje met een steek op het hoofd tussen twee volwassenen. Proberen de grote mensen het kind te beschermen of vormen ze een bedreiging voor hem? De vrouw rechts van het jongetje heeft een stevige greep om zijn arm. De man links van hem steekt, haast dreigend, zijn hand uit. Wil hij de steek van het jongetje afnemen of het jongetje zelf beetpakken?  Het jongetje kijkt van onder zijn steek naar de man. Is zijn blik wantrouwend, angstig? Op de achtergrond is een groot gebouwencomplex zichtbaar dat Oostblok-achtig en monotoon oogt.

[weimarhaus]

Paul Citroen (1896 – 1983), Lotti Weiss, 1930, photograph. Via Museum de Fundatie.

[einserinho]

Museum de Fundatie

Zwolle/NL

[azaleastrum]

At Museum de Fundatie, Zwolle, Netherlands. Unknown artist

[aesthetic-empathies]

Loie Hollowell, Expanding Figure, 2020, oil, acrylic medium, sawdust, and high-density foam on linen mounted on panel, 72" × 54" × 3.75" (182.9 cm × 137.2 cm × 9.5 cm)

Loie Hollowell’s Being Claiming Their Space

You imagine finding yourself in Zwolle. You stand face to face with De Fundatie’s anachronistic façade. Its neoclassical temple supports the weight of a glistening metallic egg, flattened and futuristic. Gavels and powdered wigs flood your imagination as its pediment and pillars remind you of its former function as the Palace of Justice, but one look at that squished oval pulls you out of your reverie. You enter, unprepared for what is awaiting you. Ambling through the museum’s quiet, clean hallways, their soothing sonoric and spatial emptiness suddenly dissipates. Like a held breath that finally finds its release, a deluge of visitors renders the space a claustrophobic nightmare. It is 5 PM, time for the official opening of Brave New World, the museum’s newest exhibition, curated by Hans Den Hartog Jager. 

You imagine standing in front of an artwork. It is titled Expanding Figure (2020) and attributed to Loie Hollowell. She is one of sixteen young (read ‘under 40’) contemporary painters featured in the exhibition. The catalog, the one you had obediently accepted and clench tightly in your left hand, tells you this. It also tells you how these brave artists create to counteract the death of painting (a cliche, you must admit). Immediately, you can’t help but notice the figure’s humanoid features. From top to bottom, you recognize a head, breasts, belly, and vulva. Surely, this says something about womanhood and fertility. You are briefly overtaken by a disturbing guilt (am I objectifying the female body?) until you realize the artist is a woman. What a relief — onto the next one. Turning your back to the artwork, you leave the room.

You don’t have to imagine being the work of art. You hang or you stand, whatever the bipedal creature deems appropriate. You’re not sure if it’s right for you, but you are used to being handled. Against a white wall, you are static and three-dimensional. The critics love to remind you of the matter that constitutes you: paint, sawdust, foam. If you could use words, you would say that they are made of flesh and bone too! But you know it’s no use — they can’t hear you anyway. You don’t worry much about the words those walking meat sacks use to describe you anymore. 

You are framed twice: physically and theoretically. Often described as an exploration of relevant themes, you will always carry your creator’s story with you. Perpetually demoted to representation: of the artist’s body, her vulnerability, or her virtuosity. It makes more sense in context, you see! Simple symbolism is what makes your visual lexicon consumable to them. Your shapes are round and bulbous (reminiscent of femininity), your colors are earthy and muted (reminiscent of nature), and your corporeal features are familiar (reminiscent of humanity). Through words, they try to absorb you into their world, not realizing the indescribable is just as emphatically you. 

But isn’t this your space? Isn’t it you, whose figure expands in multiple dimensions here? You doubt your creator will ever set foot in this room. It is not language, but sensation that legitimizes your value. Upon entering, the visitor must reckon with your dominating presence. You hang large and challenging. Through the sharp movement of convex bulges and concave calderas, your body tricks the eye. In rippling cross sections of a three-dimensional whole, you resemble an echo, fading but constrained to canvas. Resonance is not only visually depicted, but palpably felt, like a comforting harmony. This immateriality is your true medium, affective waves radiate the room in an attempt to move the visitor. You are a being of sensation.

You are the work of art looking at the visitor looking at you. When you see fear cross their face, you finally feel acknowledged.

[regioonlineofficial]

Overijssel - Op zaterdag 14 en zondag 15 september is het weer VriendenLoterij Open Monumentendag, het grootste culturele evenement van Nederland. Duizenden monumenten openen dat weekend tegelijkertijd gratis hun deuren voor publiek. Zo kun je ongestoord binnenkijken op plekken waar je anders nooit zou komen. Ook Overijssel staat bol van de activiteiten. Deze 38ste editie van Open Monumentendag krijgt het erfgoed van ‘Routes, netwerken en verbindingen’ in Overijssel extra aandacht in en rondom de opengestelde monumenten. Wist je dat er in de provincie Overijssel ruim 300 monumenten worden opengesteld? Ook worden er veel activiteiten voor jong en oud georganiseerd, zoals tentoonstellingen, rondleidingen, fietsroutes, wandelingen en muziekvoorstellingen. Wij geven enkele tips, maar bekijk vooral alle open monumenten en activiteiten in Overijssel. Aanraders in Overijssel De Monnikenmolen - Sint Jansklooster Bezoek de Monnikenmolen, waar sinds de restauratie in 1997 weer meel wordt gemalen op windkracht. Ontdek op deze speciale dag hoe lokaal tarwe wordt gedorst met antieke machines en geniet van versgebakken pannenkoeken en poffertjes. De dag wordt compleet met een braderie, oude tractoren, ambachten en optredens van een visserskoor. Meer informatie en actuele bezoektijden De Drie Haringen – Deventer Bezoek het historische pand De Drie Haringen, het woon- en pakhuis van Hanzetijd-handelaar Herbert Dapper. Ontdek het volledige gebouw inclusief de kelder. Het team van NV Bergkwartier zal er zijn om over hun werk te vertellen en foto's uit het boek "De Collectie" van juni 2024 te tonen. Meer informatie en actuele bezoektijden Hop-on Hop-off trein – Zwolle (stad) De Open Monumentendag-trein in Zwolle Centrum brengt je langs verschillende Open Monumentendag hotspots. De trein stopt bij vijf verschillende stations door de binnenstad. Zo kun je comfortabel de binnenstad bezichtigen. Bij elk station kun je in- en uitstappen. De trein gaat langs het ANNO Stadsmuseum Zwolle, Museum de Fundatie, de Sassenpoort, de Plantagekerk en het Staatshuys. Meer informatie en actuele bezoektijden Historische stations Overijssel NS is deze editie aangehaakt als kennis- en communicatiepartner van Open Monumentendag. Wist je dat er in Nederland bijna 90 (rijks)monumentale stations zijn? Veel van deze stations doen deze editie mee aan Open Monumentendag met extra activiteiten. Op Station Hengelo is bijvoorbeeld een speciale OMD-kiosk ingericht met diverse oude foto's en nostalgische materialen uit treinen. Meer informatie actuele bezoektijden Monument te Koop Er zijn in Nederland honderden monumenten waar je echt nooit binnen kunt kijken; de particuliere woonhuizen. Tenzij deze monumenten te koop staan! Speciaal voor Open Monumentendag hebben NVM en funda een extra Open (monumentale) Huizendag ingesteld op zaterdag 14 september. Een bijzondere kans om rustig rond te kijken in deze verborgen parels. Bezoek in Overijssel bijvoorbeeld de bijzondere monumentale dorpsvilla (notariswoning) uit 1862 in Dedemsvaart. Meer informatie over monumenten te koop OMDapp Maak het jezelf gemakkelijk en download de nieuwe OMDapp voor je op pad gaat. Zo heb je alle monumenten en activiteiten direct bij de hand. Je zoekt op monumentnaam, stad/dorp of provincie en bekijkt de resultaten in een lijst of op een handige kaart. Zet de monumenten en activiteiten die je aanspreken op ‘favoriet’ zodat je ze eenvoudig terugvindt. Als belangrijkste functionaliteit is het in de app mogelijk om tussen monumenten te navigeren met Google Maps. Je stelt zelf een route samen óf kunt een bestaande route volgen. Download de ‘Open Monumentendag’ app gratis in de Google Playstore en Apple App Store. Meer informatie over de app vind je via www.openmonumentendag.nl/apps. Landelijke opening Op vrijdagavond 13 september vindt in Hilversum de landelijke opening plaats van Open Monumentendag 2024. Het startsein wordt gegeven bij het Raadhuis

van Dudok, dat die avond, samen met acht andere monumenten, deel uitmaakt van een lichtkunstroute langs bijzondere lichtprojecties en optredens. Janny van der Heijden, ambassadeur van Open Monumentendag, geeft tijdens de landelijke opening bij het Hilversumse Raadhuis het startsein waarmee het monument via een speciale lichtprojectie in vuur en vlam wordt gezet. Onder muzikale begeleiding van trompettist André Heuvelman wordt hier het verhaal van Hilversum verteld. OMDfotowedstrijd Iedereen die passie heeft voor fotografie wordt uitgedaagd om tijdens Open Monumentendag iconische foto’s van monumenten te schieten. Topfotograaf en juryvoorzitter William Rutten (bekend van o.a. RTL “Het Perfecte Plaatje”) zal, samen met een afvaardiging van diverse grote erfgoedorganisaties, een deskundig oordeel vellen over de ingezonden foto’s. De winnaar ontvangt een Kamera Express giftcard t.w.v. 400 euro en een ProFotonet foto naar keuze met baklijst. Daarnaast wordt de winnende foto gebruikt in diverse uitingen van de organiserende partners met naamsvermelding van de fotograaf. NS stelt gratis treinkaartjes naar Madurodam en Den Haag beschikbaar voor de tweede plaats. Meer informatie openmonumentendag.nl/omdfotowedstrijd/

[yens-yens]

Drift, Museum de Fundatie, Zwolle (Nieke Koek) 2023

In Drift, different moving strips slide from left to right. The movements are programmed in such a way that compositions are created, that together tell an abstract story. In this work, Nieke Koek investigates whether it is possible to create human expression and thus appeal to the empathy of the viewer.In collaboration with Teun Vrolijk and Yens & Yens © Hans van Eijsden Artist: Nieke…

[sky60038]

Le Moulin de la Galette (série de Van Gogh) par Olivier Boyer Via Flickr : Le Moulin de blute-fin, 1886 Museum de Fundatie, Zwolle[7] fr.wikipedia.org/wiki/Le_Moulin_de_la_Galette Il Moulin de la Galette è un termine generico: designa due mulini tra cui l'unico mulino a vento funzionante sulla Butte Montmartre nel 18° arrondissement di Parigi (Francia), situato in rue Lepic, nonché il suo mulino gemello visibile all'angolo di rue Lepic e rue Girardon. L'ensemble un tempo ospitava un famoso ballo pubblico aperto dalla famiglia di mugnai Debray, sin dal XIX secolo.

[atevegter]

3147 Zwolle

Gisteren zijn we naar Zwolle geweest. Onderweg zagen we een tweeling Volvo van de onze met een Frans kenteken, met enthousiast zwaaiende Fransen erin. We parkeerden in Zwolle in het Maagjesbolwerk, waar we aan de praat raakten met een parkeerwachter, die volledig afgekeurd was maar dit werk graag deed om de deur uit te zijn, anders kreeg hij thuis maar ruzie. We liepen naar onze bestemming,…

[gamedrot77]

Zwolle, Netherlands - view from the Museum de Fundatie

[abwwia]

Charlotte van Pallandt (Dutch, 1898 - 1997) Staande Vrouwenfiguur met Voet Vooruit (Truus) (Standing Female Figure with Foot Forward (Truus)), 1952-54

bronze, height 65 cm (25.59 in.)

Collection Museum de Fundatie, Zwolle en Heino/Wijhe, The Netherlands

© photo Museum de Fundatie

Via Female Artists in History (fb)

[joostjongepier]

Wat?   Fastnacht (2010) door Neo Rauch, Tabula Smaragdina (2023) door Michael Triegel, Hinter den sieben Bergen (19173) door Wolfgang Mattheuer en Chilenisches Requiem (1973) door Werner Tübke

Waar?   Tentoonstelling Bilderkosmos #2 Kunst aus Leipzig in Museum der bildenden Künste, Leipzig

Wanneer?   1 augustus 2024

De Leipziger Schule vindt zijn oorsprong in de Leipziger Kunstakademie, de huidige Hochschule für Grafik und Buchkunst Leipzig. Onder meer Wolfgang Mattheuer en Werner Thübke waren aanvankelijk student en later docent aan deze opleiding. Deze kunstenaars en hun leerlingen worden gerekend tot de Leipziger Schule. De kunstenaars bogen voor de staatsregels van de DDR, maar waren in hun werk wel degelijk kritisch. De derde generatie wordt gewoonlijk aangeduid als Neue Leipziger Schule. Hiertoe behoren onder meer Neo Rauch en Michael Triegel. In Nederland heeft met name Museum De fundatie in Zwolle veel aandacht geschonken aan kunstenaars van de (Neue) Leipziger Schule.

Het eerste schilderij dat ik in het museum tegenkom, kan ik gelijk thuisbrengen. Het is ontegenzeggelijk een werk van Neo Rauch. Het is moeilijk zijn werk te beschrijven. Hij gaat vaak uit van droombeelden, maar ook de werkelijkheid van de vroegere DDR komt in zijn werk vaak terug. Zijn stijl is heel eigen en daardoor herken je een werk van Rauch direct.

Heel anders van stijl is Michael Triegel. Hij schildert op een uiterst precieze manier die middeleeuws aandoet. Zijn thema’s zijn vaak religieus.  Werk van Triegel is minstens zo raadselachtig als dat van Rauch. Neem zijn recente schilderij Tabula Smaragdina. Het werk heeft volop paassymboliek. We zien een vrouw die een geslacht en gevild lam in haar armen houdt. Een mogelijke, nogal gruwelijke, verwijzing naar het Lam Gods. Wellicht is de afgebeelde persoon de Heilige Agnus, die gewoonlijk wordt geportretteerd met een lam. Twee engelen hangen, als acrobaten, in de lucht. Eén van hen draagt een van het bloed druipend mes. Het bloed druipt langs zijn witte vleugel. Aan de voeten van de hoofdpersoon nestelt een distelvink, beter bekend als een puttertje. Volgens een christelijke legende plukte het vogeltje doornen van de doornenkroon van Christus en verlichte zo diens lijden. De opvallend rode kop heeft de distelvink te danken aan het feit dat een druppel bloed van het hoofd van op zijn kopje terecht kwam. Onderin het werk zien we drie meisjes, waarvan er één foto’s van een man en een vrouw toont. Haar gestorven ouders? Evenmin als bij Neo Rauch biedt de schilder houvast bij de interpretatie van zijn werk.

Van Wolfgang Mattheuer, een schilder van de eerste generatie Leipziger Schule, hangen meerdere werken in het museum. Eén daarvan is Hinter den sieben Bergen. Boven een weg die door de bergen leidt, zweeft een vrouw met ontbloot bovenlijf aan gekleurde ballonnen door de lucht. In een tijd dat voor DDR-burgers reisbeperkingen golden, biedt dit werk een beeld van vrijheid.

Chilenisches Requiem van Werner Tübke gaat niet over de situatie in de DDR, maar richt het oog naar buiten. In 1973 vond in Chili een staatsgreep plaats waarbij legerleider Augusto Pinochet een staatsgreep pleegde en de burgerregering van Salvador Allende omver wierp. Tübkes werk toont een vrouw die gebogen is over het lijk van een naakte man. De afbeelding doet denken aan Maria die zich buigt over het lichaam van haar gekruisigde Zoon.