#nu mag ie wel | Explore Tumblr Posts and Blogs

yfmeurs · 1 month

Text

A p p e l k l i e k

Part 83620125782629

'Meid, wat een leuk huis !'

Mop stapte over de deurdrempel en met haar armen uitgestrekt richting het onafgewerkte plafond, draaide ze een rondje op de stenen vloer. 'En een ruimte...hééérlijk! We hadden véél eerder moeten afspreken.' Ze liep op een drafje door naar de serre, liet zich in de bank ploffen en zei, 'Je hebt toch wel voor wijn gezorgd, hè ?! Want ik moet ècht effe bijkomen van het openbaar vervoer. De volgende keer kom ik met chauffeur..hihihi.. '. Ze lachte schaamteloos breeduit. 'Chardonnay ?!', vroeg Tory gedienstig.

'Perfect.', antwoordde Mop snel. Er was blijkbaar geen tijd te verliezen.

'IJsklontjes ?', vroeg Tory weer, die de rol van butler imiteerde en al naar de koelkast in de keuken was gesneld om de ijsklontjesmaker aan het werk te zetten . 'Oh, zalig... ', zei ze terwijl Tory twee glazen onder de dispenser liet vol storten.

'We hadden inderdaad veel eerder moeten afspreken.', zei Tory enthousiast en geestdriftig begon ze al excuserende een korte opsomming te geven van de chaos en tumult die het verhuizen naar hun nieuwe stulp teweeg had gebracht. Maar, terwijl ze al gesticulerende stond te ratelen en tegelijkertijd ook nog 's de wijn inschonk, ontsnapte er ineens een gemoffeld muziekje uit de schoudertas van Mop.

'Sorry, deze moét ik opnemen', onderbrak Mop en ze graaide ongeduldig in de tas waarna de zangstem van Shakira al snel het zwijgen werd opgelegd.

'Honey ?!', zei ze poeslief tegen de ingebouwde microfoon. 'No, no, no.. I'm not home yet. You knów where I am, silly joker.'

Tijdens de korte stilte die volgde, sloeg ze haar ogen op in het luchtledige, knipperde met haar weelderig donkere wimpers als een vis op het droge, snakkend naar essentiële levensbehoeftes. Kortom, de verlangende blik sprak boekdelen

'I miss you too, darling ..bye, bye !' Daarna kuste ze de telefoon met overdreven smakkende geluidjes en liet vervolgens de Blackberry nonchalant naast zich op de bank vallen terwijl ze zelf, bekant 'n kinderlijk impuls, onderuit gleed in de zitkussens.

'Nieuwe liefde, Mop ?', vroeg Tory nieuwsgierig.

'Ja', zuchtte haar gast smachtend, met inmiddels rode blosjes op de wangen. Het was duidelijk dat deze nieuwe liefde ontegenzeggelijk veel belangrijkere gespreksstof was dan gezeur over tegenvallers en de frustraties van een verhuizing.

'Ken ik 'm ?', vroeg Tory. 'Nee, je kent 'm niet.' 'Is het een collega van je ?' Allesodemieters, het begon op een kruisverhoor te lijken.

'Eigenlijk niet....maar we bewegen spiritueel wel dezelfde kant op', zei ze mysterieus en nam daarbij 'n flinke slok Chardonnay. Haar gezicht vertrok even van de bevroren kou. Nippen was verstandiger geweest.

'Hoe heet ie dan ?' Tory wilde nu alles weten.

'Mag jij raden.' Mop liet haar hoofd weer achterover in de kussens zakken en terwijl ze dromerig in de verte tuurde naar de fuchia roze rodondendrons waarmee het gazon was omzoomd zei ze, zonder Tory ook maar met een oogwenk in haar blikveld te vangen, 'De eerste letter is 'n D.'

Plots veerde ze op en ging parmantig rechtop zitten, nipte nu langdurig zuigend aan de Chardonnay en op een cynisch toontje verklapte ze venijnig een hint.

'Maar om héél eerlijk te zíjn. Je hèbt 'm wel 's ontmoet, Tory.'

'Toe, vertel nou gewoon. Wié is 't !', vroeg Tory ongeduldig en ze trappelde met haar schoenen op de vloer als tromgeroffel bij een staatsbezoek. Ze moesten beiden lachen met gemodelleerde lachsalvo's waar giechelende schoolmeisjes om bekend staan en pardoes vloog de spanning weg. Tijd om de Chardonnay weer bij te vullen, zelfs het sinistere intro van een nog ongewisse valse wanklank viel even weg tegen het tinkelen van ijsrotsjes in de kristallen glazen.

'Het is....' Mop liet eerst nog een pauze vallen om de sensatie weer op te laden waarna ze. preluderende op een toost met de goden, een tot de nok toe vol glas Chardonnay in de hoogte hief en de kneuterige bakvissen gezelligheid verbrak met een totaal absurde clue. 'Het is...jouw man.'

Mop had de picture helemaal in de smiezen. Het èchte begin, de vruchten van ontluikende liefde, de gemaskeerde puurheid en de gewaande onschuld waarin ze zichzelf keizerlijk hadden gedrapeerd moest gemanifesteerd gaan worden met een trouwfotoreportage, ook al was er geen bruiloft en inzegening. Mèt of zonder de staat, dit was haar wereld. De oldtimer waar Tory en D in waren getrouwd zou natuurlijk de kers op de taart zijn geweest. Zij, in plaats van Tory naast D in die oldtimer, alsof Tory nooit had bestaan, anachronistisch weggecijferd. Zonder enige voogeschiedenis zou de reportage een nieuw begin vastleggen, evolutionair ankeren, een tabula rasa. 'La liberté guidant le peuple !' La Marianne had gesproken. Tijd was immers abstract.

Maar tot grote ergernis van Mop werd de italiaanse oldtimer niet opnieuw aangekocht. "Waarom wil je nu die oldtimer terugkopen ?', had Tory nog verbaasd gevraagd aan D. 'Dat ding kost bijna 40K en we hebben nèt een nieuw huis gekocht !' Ze was het niet gewend van D, ineens zulke exorbitante uitgaves, omsingeld door hypotheekverstrekkers hijgend in de nek over aflossingsrentes, aandelendepots, bouwdepots en levensverzekeringen, weliswaar voor een zeer gewenst toekomstplan 'en famille' in een magnifieke toko aan de rand van een gooisch natuurreservaat. Het was geen vakantietje naar de Italiaanse rivièra. En bovendien, stond er al een oldtimer voor de deur. Echt, een schitterende blauwe Volvo, welke voor peperdure centjes en noestige hobbyuurtjes is vertimmerd. Tot in de puntjes gerestaureerd. Behalve dan die verrekte oude autogordels op de achterbank, was het gehobby nooit reden geweest om de lieve vrede in huis uit balans te halen, never. In Mop's wereld gelden andere ongeschreven regels. In Mop's wereld was het tè gek voor woorden dat D de Alfa Oldtimer niet kon terugkopen omdat Tory 't.. er.. niet.. mee.. eens..was, oordeelde ze met misprijzende arrogantie. Of er dan diepe schulden werden gemaakt, interesseerde Mop niet. Voor Mop was de extase van de trouwfoto plus quadrifolio essentieel en nu jammerlijk met een sisser uitgedoofd, door Tory. Wat 'n lastpak. Vooralsnog, moest ze met tegenzin concluderen dat het verzetten van bergen noodzaak werd om haar dromen tot bloei te kunnen brengen want van zulke tegenvallers kon ze alleen maar vindingrijker worden en tot achterbaks verzet worden uitgelokt. Instituut 4MEER stond al in de coulissen klaar om met wat bijlesjes te gaan helpen.

'Tijd voor bijscholing', had Mop d'r vriendinnen opgedragen tijdens een lunch in de stad. Haar besties waren niet bijzonder ingenomen met die opmerking. De leader of the pack, onlangs gelanceerd als boegbeeld voor 'de werkende vrouw' had haar roedel met die imagolobby al veel kopzorgen bezorgd. Het ontwerpen van een boegbeeld is namelijk geen douceurtje dat je even tussendoor doet.

Die lunch vond plaats bij restaurant 'de WASSERIJ'. Met een keertje lunch maakt een zwaluw nog geen zomer maar een culinair oordeel was ook helemaal niet im frage, het ging om de ambiance. Dé nieuwste hotspot aan de gracht lonkte gewoon om ontdekt en er gezien te worden. Ze had een tafeltje moeten reserveren via het web. Héél modern. De 'WASSERIJ' had zelfs een wachtlijst! Druk..druk, druk. Nou, dan heb je een noviteit te pakken, hoor. Uitgelaten waren de drie dames Mop, Mae en Mars eindelijk, na 'n week on hold, uitgelaten binnengewandeld en zagen tot hun verbazing nog best wel veel vrije tafeltjes. Zó vroeg waren zo nou ook weer niet. Een beetje lacherig stonden ze, met hun jas over de arm, te wachten om naar hun plaats te worden gewezen. Ook heel trendy. Zó vreselijk amerikaans ! Een jongeman in bordeaux/wit gestreept overhemd liep naar het clubje. 'U heeft gereserveerd ?' en vouwde daarbij zijn handen in elkaar, dat traditioneel zoiets betekent als, 'Zullen we dan maar ?!' Mars nam het voortouw. 'Jazeker. Code: youandmeisthree.' Een code...ook heel trendy. Privacy en dat soort dingen.

Hij deed een kleine stapje naar achteren, maakte een kleine buiging en gebaarde uitnodigend naar een tafeltje in het midden van de open ruimte die veel weg had van een foyer in het newyorkse Chrysler, maar dan wel zonder garderobe. Ze hingen hun jas over de stoelen die bekleed waren met bordeauxrood pluche. Op tafel lagen drie koptelefoons bovenop aluminium borden. Mae schoof onrustig heen en weer op d'r stoel en keek 'n beetje nerveus om zich heen. Het viel haar nu pas op dat mensen met koptelefoons op hun hoofd aan tafel zaten.

Mop wenkte naar de jongeman in het bordeaux/wit gestreepte overhemd.

'U heeft al een keuze gemaakt ?', vroeg hij vriendelijk met dezelfde 'Zullen we dan maar?!' geste. 'Nee, nog niet maar wat moeten we hiermee ?', en hield de koptelefoon omhoog. Hij keek haar aan alsof ze een open deur had ingetrapt en rijp was voor het gesticht.

'Dit is een cockpit koptelefoon met microfoon,..dame.'

'Dàt begrijp ik. Maar waarvoor ?'

'Pardon, ik was in de veronderstelling dat u bekend was met onze service. U kunt gebruik maken van de koptelefoons. Ze zijn onderling met elkaar verbonden zodat u elkaar kunt horen zonder omgevingsgeluiden, voor uw eigen privacy vanzelfsprekend.' Ze keken elkaar vragend aan. Hebben wij last van omgevingsgeluiden ?

Op de menukaart stonden drie sterren met een E erin afgrdrukt. 'Toch niet de E van Ezel, hè ?' zei Mop lacherig en ze wees de ober op de sterren. 'Nee, de E staat voor ethisch, mevrouw. Wij tolereren geen kleurdiscriminatie. Het kleurgebruik in de gerechten is beoordeeld door onze persoonlijke ethische commissie.

Wij zetten niet de punten op de i maar de sterren op de i, dames.' Toen liep de ober weg van de tafelscène en liet de meiden met een lading aan vraagteken op hun smoelen weer entre nous. Alleen z'n stuurs loopje deed enigzins vermoeden dat ie beledigd was door het spottend meidengegniffel.

Op de menukaart stond een universum aan lekkernijen te wachten om kwijlend te kunnen worden aangevallen en binnen slechts twintig minuten was de tafel belegerd met allerlei deliciousness. Een caffè americano, de latte con choco swirl, de cappuccino à la noisette, de miniman clubsandwich, de wanderlust salade, de seafruit soup met lavendel, de avocadotoast met champagne saus, de red velvet cake, de matcha cheese cake, de blue ocean reef smoothie, de green tea nightdream smoothie en vanzelfsprekend drie huismerk spaatjes met munt aroma. Niet gehinderd door enige onvoorstelbare wijsheden waren ze het zonder slag of stoot met elkaar eens dat dit een buitenissig lekker feestmaaltje was.

'Hé kijk nou, is dat niet die piloot die net is verhuisd met zijn vrouw ?', vroeg Mae ineens. Onderzoekend bespiedde ze in de floyer andere zielen die zich aan deze goddelijke sensaties voor de smaakpapillen hadden gewaagd. Zij droegen geen koptelefoon, anderen wel.

'Ja, dacht ik ook even, maar zijn vrouw had toch geen kort blond haar, of wel ?', zei Mars. 'Dat was een pruik, Mars. Chemo...', fluisterde Mae terug.

'Weet je zeker dat het z'n vrouw is. Iedereen kan toch zo'n pruuk opzetten?', riep Mop over de tafel. 'Mop...sttttt.... wat doe je ?! Straks horen ze je nog !', ketste Mae geërgerd op 'n fluistertoontje terug. 'Hoezo ?!', riep Mop weer over de tafel. 'Ze hebben toch dat ding op hun kop !' Mop gebaarde met opgetrokken wenkbrauwen haar beide wijsvingers naar d'r hoofd. De vriendinnen keken elkaar aan, met stomheid geslagen. Verdomd, da's waar ook en konden een uitbarsting van proestend gelach niet onderdrukken, daarna hielden ze collectief hun mond, alleen malend funktioneel om te smullen en hun oren open voor eavesdropping.

'Of ik het eerlijk vind ? Nee, ik heb 't eerlijk nog niet gevonden', zei de piloot en hij nam 'n slok rode wijn om zijn gebral weg te spoelen.

'Ik heb jou toch gevonden, schat', antwoordde ze fluweelzacht. 'Ik zal jouw nieuwe eerste zíjn. Niemand hoeft het te weten.'

De vriendinnen keken elkaar begrijpend aan. Dat is ècht zijn vrouw niet.

Een angstige kinderkreet vulde de ruimte ineens met paniek. Gekleed in 'n rood jasje rende 't kind tussen de tafeltjes door. Hij werd achterna gezeten door een oudere man met witte baard. 'Kom hierrrr !!!!', schreeuwde de baardman. Een vrouw zat baardman weer gillend op de hielen. 'Laat m'n kind met rust !', riep ze woedend. 'Het is mijn jas !', riep het kind terwijl ie tussen de tafeltjes vliegensvlugge schijnbewegingen maakte om de griezel van zich af te schudden. 'Het is een rode jas, dus míjn jas !', brulde baardmans.

De entree deur zwaaide open en kind gevolgd door man met baard en de vrouw renden met een dramatische rotgang naar buiten. 'Het zal je jas maar wezen.', zei Mars verbouwereerd. 'Het zal je kind maar zijn, zul je bedoelen', zei Mop corrigerend. Sceptisch keek ze om zich heen of er nog meer achtervolgingen te verwachten waren. Aan een ander tafeltje had een stel de koptelefoons afgedaan en begon te applaudiseren. Bizar.

Tja, was het episch theater ?! Wel weer 's iets anders dan zingende bediening, dat wel. Scheidslijnen tussen theater en werkelijkheid werden getart. Dit fenomeen, het postmodernisme, had grip gekregen op culturele waarden en normen zoals wel vaker gebeurt bij omwentelingen van regimes. Willekeurige waarheid had waarheidsmakers gekregen. Een ontwikkeling die in de entertainmentindustrie de langverwachte helpende hand zou gaan bieden voor astronomische rijkdom. En mocht je 'achterblijven', een verstekeling dobberend op een wrak met oude herinneringen dan kon altijd nog geestverruimende antidote je over de streep trekken, bij wijze van inwijdingsritueel.

'Moet je dàt stel zien !' Mars stootte haar vriendin zachtjes aan. 'Kijk dan....', fluisterde Mae dwingend naar Mop en knikte naar links richting een ander stel personages aan 'n tafeltje. De man had een stapeltje stickers op tafel gelegd. Hij en de vrouw tegenover hem droegen een zwart colbertje, een slap aftreksel van 'n originele knillis. De vrouw was volgeplakt met embleems. 'Jij gaat vreemd.', zei de vrouw beschuldigend, waarop de man stuiterend van woede uit de massa's plakplaatjes een passende sticker griste en deze op haar colbert sloeg. 'Dus jij bent vreemd', zei hij resoluut. 'IK BEN VREEMD' stond er nu met kapitale letters op d'r pekzwarte pak. 'Jij doet alsof ik niet besta.', begon de vrouw sputterend waarop de man na wild gewroet tussen de plakplaatjes weer een sticker opviste. 'IK BESTA NIET' duwde ie ruw tegen haar borst. Hij scheen er lol in te krijgen, terwijl de vrouw ongeduldig op hete kolen haar beurt zat af te wachten.

Toen werden de meiden overrompeld door de ober, die plotseling met drie gangen balancerend op zijn onderarmen was aan komen zwaaien.

'Voor wie is het voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht ?', vroeg de ober onberispelijk. Mop ving het stemgeluid van de ober als eerste op en een spiegelreflex plooide haar lippen tot een vriendelijke glimlach, 'Zet maar midden op tafel, graag. Dan kunnen we altijd nog de gerechten met elkaar ruilen'.

0 notes

corverver010 · 2 months

Text

DE BLOG VAN ZATERDAG 3 AUGUSTUS 2024 ✅

Goedemorgen volgers, het is nog heel vroeg, maar ben alweer wakker dus is dit weer de nieuwe blog, het is zaterdag 3 augustus 2024 en wat ik vandaag allemaal ga doen, vertel ik pas in de volgende updates, maar dat twee uurtjes verder, ga zo eerst even een bak cappucino drinken ☕️ dus even lekker opstarten voor weer een nieuwe dag, en zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ¹>

Zo na ruim 6 uur ga ik nu eindelijk even vertellen wat ik vandaag allemaal ga doen, of beter gezegd wat ik als heb gedaan, Zo heb ik al weer een gedeelte van de ochtend ritueel gedaan, en heb ik net even een boodschapje gedaan, was ik donderdag vergeten, en wat ik vandaag nog meer doen, nou niet veel het is weekend maar ga straks wel weer wat oude foto's plaatsen en wat zelfgemaakte filmpjes, en zie ik wel weer wat ik nog meer ga down, dus zie jullie weer in de volgende updates, ²>

Zo nu weer even tijd voor een blog, aangezien ik vandaag nog niet veel heb gedaan, zou deze blog van vandaag ook niet lang worden, de ene keer heb ik wel veel te vertellen, de andere keer weer niet, maar laat mij wel weer zien, als het moet, is maar goed dat ik gestopt ben op x en hier ben verder gegaan, is hier op threads veel leuker, moet ik zeggen, op x wordt je niet begrepen als ik iets zeg, hier is dat heel anders, maar heb net weer wat oude foto's geplaatst, ³>

En wat zelfgemaakte overzicht filmpjes, dat doe ik straks nog een paar keer, aangezien ik vandaag wat later was, maar dat komt dat het weekend is, dus is dat logisch, was vanmorgen heel vroeg op, maar ben naderhand weer terug gegaan naar bed, was nog veel te vroeg, op x had ik maar 5 dagen in de week een blog, en in het weekend niet hier doe ik het anders, dus 7 dagen in de week, dus zie ik jullie weer in de volgende updates, ⁴>

Heb nu wel weer genoeg oude foto's geplaatst, dus is dit ook weer de een na laatste update van vandaag, heb vandaag niet veel gedaan, en was vandaag ook niet vroeg, maar dat laatste moet ook kunnen, hier heb een blog en de andere account de oude foto's en filmpjes, pas morgen ga ik paar boodschapje doen, wat ik dom vind van een volgers op x, laat ie zien hoeveel geld hij krijgt, heel dom, hij zou maar herkend worden en weg geld, heb het niet tegen hem gezegt maar volgende keer, ⁵>

Maar volgende keer als ik het weer ziet, zeg ik er wel wat van, ik zou zo iets nooit doen, ik krijg mijn geld op mijn rekening, dus heb nooit contant geld, ik betaal met pin code, ook mijn boodschappen, hier zitten vaak van die bedelaars voor de deur van de buurtsuper, en je mag niet bedelen is strafbaar, tenminste heb ik gehoort, ? geef nooit wat, al heb ik het, dus zie ik jullie weer in de laatste update, ⁶>

Zo dan is dit weer de laatste update van vandaag, x had vandaag weer kuren, dus haast geen ene reactie en likes, heb ik hier geen last van, op threads, maar nu deze zaterdag weer bijna voorbij is, heb vandaag niet gedaan, heb wel wat oude foto's geplaatst, en verder lekker relax gedaan, dus is het voor vandaag wel weer mooi geweest, dus wens ik jullie voor straks slaap lekker en tot morgen weer gezond en fris weer op voor een nieuwe dag, TOT MORGEN 🥱😴 ⁷<

0 notes

beelceem · 4 months

Text

Droog, bleke zon, een fijne start. Het duurt altijd even om een stad uit te zijn, dat is hier niet anders. En al is het redelijk vroeg, aan fietsers met fietstassen nu al geen gebrek. De Ostseeradroute is populair, heel populair. Te tellen valt het niet, maar ik kwam niet eerder de hele dag door zoveel fietsers tegen in beide richtingen. Bij een wegafzetting, met een smalle strook erlangs, is het wachten op elkaar. Een enkele keer lossen ze als het ware op en fiets ik alleen. Op een van die momenten tref ik in de berm, verscholen tussen het gras, een kalfje aan. Het staat er heel stil, nauwelijks zichtbaar. Het lijkt me link, als het ineens wel het fietspad opgaat of erger, de weg, waar hard gereden wordt. Een open vrachtautootje, met het geluid van een tractor, nadert. Ik hou de chauffeur aan en hij maakt rechtsomkeert om iemand uit het dorp te waarschuwen. Hij heeft wel een idee bij wie hij moet zijn. Nu vraag ik me toch of het kalf, een stiertje, wel echt gered is en naar zijn moeder mag. Of misschien toch linea recta naar het slachthuis moet. Ik nader het punt, waarop ik dwars door het land naar Rostock zou gaan, weg van de zee. Maar het is juist de nabijheid van de zee die het licht bijzonder maakt en de landschappen zo mooi. Op de kruising, waar ik moet afslaan bekijk ik de kaart nog eens. Op advies van andere fietsers herzie ik mijn plan en kies voor de route langs de zee. Met nog meer fietsers, dat wel, maar de moeite waard. Kühlungsborn aan de Arendsee, zoals het deel hier heet, is overlopen met fietsers én andere badgasten. Een klassieke badplaats is het, al vanaf halverwege de 19e eeuw. Kilometers lang liggen vakantievilla’s en grote hotels met vakwerk en veranda’s naast elkaar. In de DDR-tijd werd in ieder jaar in juli een festival gehouden, dat de aantrekkingskracht van het land moesten onderstrepen. Bewoners uit de andere Oostbloklanden én uit Noorwegen werden binnengehaald, wel in afzonderlijke gebouwen. Uit de DDR-tijd resteert verderop nog een wachttoren. Over zee ontsnappen vanuit de DDR moest wel onmogelijk blijven. De kust is wiebelig, de zee heeft er hier en daar flinke gaten in geslagen, op een punt tot aan het fietspad. Plotseling verandert het landschap volkomen. Het Gespensterwald van Nienhagen is fenomenaal. Hoge bomen met kale stammen, dichte begroeiing, water tussendoor. Een ideaal fotomoment voor talloze fietsers. Ook voor mij. Het is nog altijd zonnig, warm. Ik overweeg een plek te zoeken in de buurt van het strand, maar uiteindelijk vind ik een hotel iets meer landinwaarts, in Klein Lütten, een eindje buiten Rostock. De receptionist vraagt me of ik schwerbehindert ben. Nee, met de fiets. Jammer, zegt ie dan. Nu krijg ik geen korting. De lokale belasting is dan dubbel zo hoog, maar wel inclusief een kaartje voor het openbaar vervoer voor twee dagen. Niet veel later rij ik met de tram naar Rostock. In die stad voel ik me meteen op mijn gemak. Ik dwaal er rond, er zijn tal van pleinen, veel groen, kleine oude straatjes. Op een gezellig terras, bij de Julius Krahnstöver Likörfabrik, eet ik mijn beste maal sinds ik in Duitsland ben. Bij terugkeer in het hotel probeer ik mijn verblijf te verlengen met een dag. Dat lukt die avond niet, ik moet het ‘s ochtends nog maar eens proberen. Ik fietste in totaal 68kilometer.

View On WordPress

#Duitsland #Europa #fietsvakantie

0 notes

judocritics · 4 months

Text

WK Abu Dhabi (loting): mijn prognose: geen énkele Belgische overleeft de 1/16-fin en Matthias (in finale) als enige in the top-8.

(19/23-May-2024)

>> 2024 WK Abu Dhabi (uae): results ijf.org

Day-1:

/-48kg

Enkel Loïs (°99; /-48kg; 49° WRL) kan bij de vrouwen mogelijks voor de verrassing zorgen (mijn inziens), maar dan moet ze in haar eerste kamp (1/16-fin) voorbij de Russische Sabina Giliazova (°94; Rus; 11° WRL) en eerlijk, als de logica wordt gerespecteerd, dan zal dat niet gebeuren; ze vocht dan wel slecht op het EK, Giliazova stond vorige week wel nog in finale (2°) op de GSL in Kazakhstan. Loïs vocht overigens tegen Giliazova eind maart op de GSL Antalya (Tur), waar ze na een slopende kamp nipt verloor met een counter (uchi-mata) na 6'59"min. In 1/8-fin eindigt het WK zo-ie-zo voor Loïs; dan wacht immers Assunta Scutto (°02; Ita; 1° WRL).

Ellen Salens (°96; /-48kg; 46° WRL): een overwinning op een WK en dan een 'gala-wedstrijd' tegen de Japanse Wakana Koga (°01; /-48kg; 9° WRL); zo zal Ellen haar internationale carrière afsluiten. Wat Loïs kan (in Antalya eind maart), moet nl. ook Ellen kunnen, ttz. winnen van de 19-jarige Kurbanay Kurbanova (°05; Tkm; 63° WRL).

/-60kg

Jorre Verstraeten (°97; /-60kg; 22° WRL): vecht altijd open en aanvallende (dus genietbare) wedstrijden; een cadeautje in 1/32-fin tegen Arnold Kisoka (°00; Cod; 69° WRL), top-8 op de Afrikaanse kampioenschappen, maar slechts WCup-niveau. Pech dan met de loting natuurlijk want treft in 1/16-fin leeftijdsgenoot Yung Wei Yang (°97; Tpe; 1° WRL). Staat wat mij betreft een beetje gevleid op die toppositie, maar blijft natuurlijk wel huidig vice-Olympisch kampioen en werd in 2022 3°WK & 3°Masters. Jorre in zijn beste vorm is altijd een outsider (werd vorig jaar trouwens 5°EK & 5°WK !), maar een WTour-podium dateert inmiddels toch ook reeds van net iets meer dan een jaar terug. Ik sluit niets uit, en hoop het voor hem. Hun laatste confrontatie dateert van 3 jaar terug, die Jorre overigens won. Het zou hem een vertrouwens-boost geven richting Paris.

/-52kg

Amber Ryheul (°98; /-52kg; 30° WRL) krijgt ook een cadeautje van 240p want vecht een 1/32-fin tegen de 18-jarige Indische Shraddha Kadubal Chopade (°05; Ind; 108° WRL). Die 240p worden er netto 80, maar die brengen haar, zoals al vroeger gezegd, geen stap dichter bij Paris. In 1/16-fin wacht Mascha Ballhaus (°00; Ger; 10° WRL), die zich niet op sankaku zal laten verrassen, en dus loopt het verhaal af.

Day-2:

/-57kg

Brute pech voor Mina Libeer (°97; /-57kg; 29° WRL) - en onrechtstreeks ook voor Amber, maar in haar eerste kamp (1/16-fin) ontmoet ze Christa Deguchi (°95; Can; 1° WRL) en eindigt het WK reeds alvorens het is begonnen. Het voordeel van zo'n kamp is dat je niets te verliezen hebt, en grote risico's kan nemen...

Day-3:

/-63kg

Het hoogtepunt wordt de 1/8-fin (inderdaad) tussen Clarisse Agbegnenou (°92; Fra; 9° WRL) en Megumi Horikawa (°95; Jpn; 19° WRL; 1°WK'22 & 3°Masters'23); en laat nu net Alessia Corrao (°02; /-63kg; 75° WRL) door de loting netjes tussen beiden gedropt worden; Alessia moet trouwens eerst ook nog een 1/32-fin afwerken tegen Savita Russo (°05; Ita; 43° WRL), de huidige Europees kampioene u21, én dit jaar 3°EK seniors ! Ik zal het nog maar eens zeggen, dit is een moordend WK ! En dus ook dit wordt een vroegtijdige exit voor een Belgische...

/-81kg

Hoe zwaar dit WK ook is, en hoe zeer ook ondergeschikt aan de Spelen, Matthias (°97; 1° WRL) zal er staan natuurlijk. Zijn tornooi begint eigenlijk pas in 1/4-fin, al wil ik Timur Arbuzov (°04; Rus; 26° WRL) niet wegcijferen: vorig jaar 3°WK u21/-81kg; 3° GSL Paris'24; 1° GSL Tbilisi'24. Maar een 20-jarige mag voor Matthias geen probleem vormen; hij vocht en won er overigens tegen op het EK'23 in Montpellier. En misschien wordt de atletische Dominicaan Medickson Del Orbe zelfs een struikelblok voor de Rus. Een 1/4-fin tegen, wie zal het zeggen... ? : - Abylaikhan Zhubanazar (°00; Kaz; 10° WRL; 2-0 voor Matthias in de onderlinge duels), - Alpha Oumar Djalo (°96; Fra; 29° WRL; hield Matthias van het EK-podium in 2023) of - de 'Mr. ura-nage' Sharofiddin Boltaboev (°95; Uzb; 14° WRL; 2-1 voor Matthias in hun onderlinge duels) In ieder geval, enkel in het final block kan Matthias Grigalashvili, Joonhwan Lee, Albayrak, en Frank De Wit treffen; van elk van hen verloor Matthias al ooit in het verleden. En ook de Japanner staat in de andere tabel-helft.

En dan doet aan Vlaamse zijde dus ook nog Jarne Duyck (°02; 89° WRL; Ingelmunster) mee, inderdaad een rookie, zijn eerste WK: zijn tegenstander in 1/32-fin, Joao Fernando (°99; Por; 22° WRL) vecht wisselvallig: gaat er vaak vroegtijdig uit, maar kan ook verrassen en zich plaatsen voor een WTour final-block. In ieder geval eindigt dit WK voor Jarne in 1/16-fin, wanneer Joonhwan Lee (°02. Kor; 3° WRL) zijn intrede doet.

Day-4:

/-70kg

Gaby (°97; 31° WRL) mag niet klagen: Yu-Jung Liao (°99; Tpe; 50° WRL) is een zeer haalbare kaart in 1/32-fin. Maar daarna wordt het bittere ernst: het is al lang geleden, maar tegen Giovanna Scoccimarro (°97; Ger; 17° WRL), de verrassende vice-wereldkampioene van vorig jaar, kon Gaby nog nooit winnen (3-0; echter jaren geleden); Giovanna zelf, kon deze uitschieter daarna wel nooit nog evenaren: op 7 WTours dit jaar vocht ze 2x een final block, maar geraakte niet op het podium. En in de eerste 12-maanden OG-cyclus deed Gaby beter... Daar moet ze zich dan maar aan optrekken. En wie weet kan ze dan daarna zelfs revanche nemen op Michaela Polleres ? Al vrees ik persoonlijk dat Gaby er momenteel mentaal niet geheel klaar voor is. Mijn aanvoelen is dat deze Spelen voor Gaby helaas nog net iets te vroeg komen...

/-78kg

Net als Jarne, ook voor Vicky Verschaere (°00; 69° WRL; JC Evergem) dus een eerste WK; "“top-8 zou zeer mooi zijn" zegt ze zelf. Helaas Vicky, het is niet omdat je een paar WCup medailles won en in één GP een uitschieter behaalde (5° Linz), dat je kan beginnen dromen; een 33-jarige, in de gedaante van huidig Olympisch kampioene en oud-wereldkampioene Shori Hamada (°90; Jpn; 28° WRL) gaat dat in 1/16-fin helaas pijnlijk duidelijk maken.

/-90kg

Sami Chouchi (°93; 37° WRL) krijgt een zoveelste kans. Toen hij in februari dit jaar 7° werd op de GSL Paris, dacht ik dat hij gelanceerd was, maar integendeel dus: de 7 daaropvolgende WTours werden stuk voor stuk een ontgoocheling ! Sami's loting is wellicht de minst zware van alle Belgen, en dus écht benieuwd wat hij daarmee aanvangt.

Day-5:

/-100kg

Toma Nikiforov (°93; 19° WRL; Defensie) Stay tuned.....

#judo #judocritics #JudoWorlds #judo-sen-WK

0 notes

magheteenonsjeminderzijn · 7 months

Text

Vandaag al vroeg uit bed want om 8 uur moet ik bij de tandarts zijn. Ik ga pas eten als ik bij de tandarts ben geweest.

Bij de tandarts wordt er weer geklopt en met koude spray tegen de kiezen aan gespoten maar geen pijn. Uiteindelijk besluiten we dat het waarschijnlijk toch de kies naast de open plek van de kies is die 3 jaar geleden is getrokken. Ik kan om 12.50 terugkomen en dan gaat hij alle amalgaam eruit boren en krijg ik een kroon.

Als ik thuiskom is Manuel inmiddels gearriveerd. Ik eet een bakje yoghurt. Manuel gaat naar bed en Marcel gaat even de pakketjes wegbrengen. Als Manuel wakker is krijgt hij zijn fruithapje en ik neem een kiwi. Daarna doe ik de boodschappen en maak ik alvast de kip in de hoed voor vanavond voor de mannen.

Om 12 uur eet ik 3 crackers met Philadelphia. Dan tanden poetsen en naar de tandarts. Ik laat niks doen zonder verdoving dus ik krijg 2 prikken en daarna begint de tandarts met boren. Als alle vulling eruit is blijkt er een grote scheur in de kies te zitten. Nee hè, niet weer! Besloten wordt om te kijken of hij de scheur kan wegboren en daarna de kies weer opbouwen. Maar helaas er komt een zenuw bloot te liggen, dus dat deed behoorlijk pijn. Verdoving in de zenuw. Au! Om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat de kies er toch uit moet! Nee hè!!! Ik begin te huilen. Nou heb ik straks wel een heel groot gat onder.

Ik krijg nog wat spuiten en dan begint het trekken. De kies gaat hij eerst splitsen, dus boor erin en dan trekken. Stukje bij beetje komt ie er uit, maar het gaat moeizaam. En uiteindelijk komt het laatste stukje kies er niet uit. Na 30 minuten (!) geeft hij het op en gaat hij regelen dat ik naar de kaakchirurg kan voor het laatste stukje. Ik mag even in de wachtkamer wachten.

Ik bloed als een gek en bel in tranen Marcel op. We spreken af dat Marcel meegaat naar de kaakchirurg dus we vragen aan Koen of hij naar Uithoorn kan komen. Ik krijg te horen dat ik pas vrijdag terecht kan in de VU. Ik stap in mijn auto en word gebeld door de tandarts assistente dat ik NU naar het AMC kan. Ik wacht in de auto op Marcel. Linda stuurt een berichtje dat ze mij ook wel wil brengen. Lief! Maar Marcel is al onderweg. Het AMC belt ook om te vragen of we er al aan komen. In de spiegel van mijn auto waar ik wacht op Marcel, zie ik veel bloed, blauwe plek onder mijn lip en een kapotte tong lekker dan.

Ik heb om 15 uur een sollicitatiegesprek bij ziekenhuis Amstelland, dat wordt m niet natuurlijk. Marcel belt af en ik bel morgen wel even terug.

We rijden naar het AMC. Wat een groot ziekenhuis is dat toch. Maar we vinden de afd kaakchirurgie en ik mag met assistente Yvonne mee om een foto te laten maken. Daarna weer terug naar de wachtkamer. Yvon haalt mij weer op en er staan daar 3 dames in operatiekleding en een jonge kaakchirurg. Hij vraagt of ik nog goed verdoofd ben. Ik geef aan dat ik niks wil voelen dus graag bijspuiten 😅 Ik krijg nog 3 prikken en dan een groen laken met een opening over mij heen. Ook hier weer veel gerommel en getrek maar na een minuut of 10 is dan ook het laatste stukje eruit. Ik word nog even gehecht en dan even wachten op de medicijnen. Ik voel dat ik zweverig word dus ik word weer neergezet op de stoel. Er is even te lang getrokken en geduwd denk ik. Na een paar minuten ben ik er wel weer. Ik krijg mijn medicijnen mee en een zak om mijn wang te koelen. Omdat er zo getrokken en gesjort is is de verwachting van de kaakchirurg dat wang wel dik zal worden en de kaak wat pijnlijk. We gaan het zien.

We rijden samen naar mijn auto, daar stap ik over en rij naar huis terwijl Marcel nog doorrijdt naar de apotheek. Koen en Manuel zitten thuis. De buuf komt nog even langs. Voor hun ook geen fijne dag. Er is een auto bij hun auto naar binnen gereden en de auto is weggesleept. Gelukkig is Chris met de schrik vrijgekomen.

Eten gaat niet, drinken een beetje met een rietje. De mannen eten de kip in de hoed. Ik eet uiteindelijk om 21 uur een mandarijntje en dat is het.

Ik ben bekaf na deze enerverende dag, slik mijn bruis ibuprofen en ga op tijd naar bed.

1 note · View note

euroadventure · 1 year

Text

Brevikstranda - Granholmen 🚴‍♀️ 97km 🚴‍♀️

Zaterdag 29 juli

Vandaag schijnt de zon al weer volop wanneer ik mijn spullen in pak om te vertrekken. Ik heb er weer zin in vandaag!

Quan is al even voor mij vertrokken,wanneer ook ik op de fiets stap richting Langesund. Langesund wordt mijn eerste stop en ligt op ongeveer 15 kilometer rijden. Het eerste stuk loopt voorspoedig tot ik weer een landweggetje ingeleid wordt.

Opeens doemt er een pittige steile klim voor mij op die ik ondanks mijn turbo en versnelling op 1, niet haal met mijn zware bepakking. De fiets naar boven duwen is bizar zwaar maar lukt me gelukkig wel na een paar stops om uit te hijgen. Ik krijg hier de kilometers niet cadeau!

Uiteindelijk kom ik in Langesund aan. Ik stop aan de waterkant om een foto te maken en wanneer ik mijn fiets op de standaard wil zetten, blijk ik de helft ervan verloren te zijn 🙈. Waarschijnlijk ergens onderweg bij alle hobbels moet ie losgeschoten zijn. Onhandig maar nog prima mee door te fietsen natuurlijk. Ik vraag aan een local nog of er een fietsenwinkel in het dorpje aanwezig is zodat ik nog mijn banden kan oppompen. Vorige week toen ik mijn fiets ophaalde bij de fietsenmaker vond ik ze al zacht staan, maar hij zei dat ze opgepompt waren. Nou eh met die bepakking er nog bij lijkt het wel of ik geen meter vooruitkom. Ik krijg een cryptische routebeschrijving en besluit voordat ik op zoek ga naar deze winkel natuurlijk eerst een latte stop in te lassen. Ik word door dezelfde meneer gewezen naar een terras waar volgens hem de beste koffie te verkrijgen is. En wie zitten daar? Hoite en Inge, wat leuk! Ik plof naast ze op het terras nadat ik een koffie heb besteld en mijn acvu voor de zekerheid aan de lader heb gehangen. We kletsen wat bij en zij blijken vanuit hier een veerboot te pakken. Ze fietsen een iets andere route dan ik. Ik fiets langs het hele fjord.

Net wanneer zij weggaan en ik mij ook weer klaarmaak voor vertrek, komt er plots een muzikant aanlopen. Hij blijkt op het terras vanmiddag te mogen spelen. Hij vertelt honderduit over zichzelf en stelt allerlei vragen. Uiteindelijk vraagt hij of hij een lied voor mij mag zingen. Eh...ok! Zie het filmpje hieronder 😄.

Uiteindelijk duurt mijn stop wat langer dan gedacht, maar de maag is gevuld, de banden vol lucht en de oren suizen nog na van de serenade, dus tijd om te gaan!

Ik fiets een prachtige route over de 'Brevik bru' en veel langs het water. Er zit een venijnige klim van 14% tussen, maar ook die overleef ik prima.

Uiteindelijk kom ik aan in Helgeroa waar Hoyte en Inge met de veerboot aan zouden komen. Ik kom ze niet tegen, want mijn tocht duurde langer, maar ik zie wel opeens Quan wanneer ik een stop maak bij het winkelcentrum. Hij blijkt het steile stuk overgeslagen te hebben, hij heeft zelfs Langesund overgeslagen, maar zit er al behoorlijk doorheen vandaag. Ik heb inge een appje gestuurd dat het bij mij nog wel lekker gaat en dat ik nog een stuk doorfiets naar Larvik, naar de camping waar zij naartoe zouden gaan. Ik zeg tegen Quan, ga gezellig mee, maar de 24 kilometer die nog te gaan zijn vindt hij te ver voor vandaag. Wie weet kom ik hem later nog tegen.

Ik fiets verder naar het plaatsje Stavern. Hier is het gezellig druk, er lijkt een soort braderie aan de gang. Bij de waterkant vergaap ik mij weer aan mooie vergezichten. Ik vraag een Noor een foto te maken en we raken zo uitgebreid in gesprek. Iedereen tot nu toe is erg behulpzaam, vriendelijk en spreekt perfect engels.

Bij Larvik ontdek ik dat Hoite en Inge toch een camping verder zijn beland. Ach het gast lekker dus die 15 kilometer pak ik er ook nog even bij. Met de accu lukt het net om de camping te halen.

De camping is vol, maar voor tentjes altijd plek. Ik zet mijn tent op naast die van hun en trakteer ze op een radler. Ik mag weer met hun mee eten en zo wordt het een gezellige avond!

Ook het uitzicht vanaf de camping is prachtig!

0 notes

fransopdefiets · 1 year

Text

Het masterplan

De resterende dagen van de vakantie van 2023 heb ik natuurlijk niet in ledigheid doorgebracht. Ik was immers weer lekker ingefietst en begon meteen plannen te maken voor volgend jaar. Is dat niet een beetje vroeg, zult u denken. Nou ik vind van niet. Volgend jaar ga ik met pensioen en dat betekent dat ik ongeveer half mei op kan stappen en in theorie nooit meer hoef af te stappen. Dat laatste is om een aantal redenen niet mijn plan, maar ik vind wel dat ik dit keer een extra groot plan moet uitvoeren. Het ultieme pensioenplan, zal ik maar zeggen. Tenslotte ben ik nu nog fit genoeg voor een bijzondere onderneming (of twee of drie).

Maar waar gaat een mens dan heen? Aan de zijderoute naar Peking of een rondje Afrika ben ik mentaal nog niet toe, maar een trip van een paar maanden lijkt me wel wat. Omdat ik vlak voor de zomer vertrek, vallen Midden en Zuid-Europa af. Daar mag je temperaturen boven de veertig graden verwachten met ernstige oververhittingsverschijnselen of uitdroging tot gevolg, als je niet al voor die tijd door een bos- of bermbrand verteerd wordt. Trouwens, het omgekeerde komt daar ook voor, in juli kun je in Italië knock-out geslagen worden of al je botten breken door hagelstenen zo groot als tennisballen. Of verzuipen in de modderstroom van een overgelopen rivier na heftige regenval. Schotland en Ierland zijn dan meer geschikt qua klimaat, maar weer wat klein voor mijn ambities. En zo, starend naar de kaart van Europa, viel opeens het kwartje. Natuurlijk, je moet groot denken, Hoving! Scandinavië! Dat is groot, mooi en koel! En ik had deze woorden nog niet opgeschreven of de storm Hans trok over Noorwegen en Zweden en liet een spoor van vernielingen in de vorm van overstromingen en aardverschuivingen achter zich.

Zo ontstond, al dan niet tegen beter weten in, het volgende plan, pak de Bosatlas er even bij. Ik fiets van Zaandijk naar Hirtshals in het noorden van Denemarken. Daar neem ik de boot naar Kristiansand in Noorwegen. Dan volg ik de Eurovelo 1 langs de westkust naar de Noordkaap. Daar aangekomen maak ik een selfie met het monument en fiets dan via het begin van de Eurovelo 7 (Noordkaap-Malta) door de kop van Finland en dan langs de Sverigeleden 1 naar Haparanda aan de Botnische golf. Vervolgens zak ik af langs de Zweedse Oostkust en ga dan zo’n beetje diagonaal via Linköping naar Gothenburg of Malmö. En dan ben ik al weer bijna thuis! Alles bij elkaar zo’n 8 a 9.000 kilometer en goed voor pakweg 4 maanden fietsen. Nou hoor ik sommigen van jullie al denken, wat een praatjesmaker, dat redt ie nooit. Nou ja, daar ga ik dan achterkomen, maar dat is nog geen reden om er niet aan te beginnen.

Ik heb er nu al zin in en moet nog tien maanden wachten voor ik kan vertrekken. Die kan ik fijn besteden aan het vervolmaken van mijn uitrusting, de aanschaf van muskietennetjes, een grote beurt voor de fiets, het infietsen van een nieuw zadel en het werken aan mijn conditie. In de komende afleveringen ga ik wat dieper in op de verschillende onderdelen van de route.

2 notes · View notes

dagboekliesa4d · 2 years

Text

11/12/2021

- Nu ik zelf in zo’n hoge frequentie zit van liefde, voel ik het heel erg als iemand iets zegt vanuit een lage frequentie, waardoor mij dat daarin meetrekt omdat ik met mijn gefocuste energie als Projector emoties overneem. Ik heb dat het sterkst met Bart, omdat hij ook het gevoeligste lijkt en zijn rouw, verdriet, trauma’s meer aan ’t oppervlak liggen (en omdat het er heel veel zijn).  Bij mama is ’t vooral als papa of Myra ter sprake komt. Vroeger nam ik ook veel angst van haar over, maar daarin lijkt ze rustiger geworden en zit ze eerder in ‘Acceptance’-frequentie.  Maar dus Bart is nu exact hetzelfde als ik vroeger: ik kon mijn emoties niet verbergen omdat ze zo hevig waren en aan ’t oppervlak lagen, en wat dan heel veel invloed had op mijn omgeving (mama & Myra) als het begon te overstromen. Nu heb ik compassie met hen, maar ’t is ook niet makkelijk om Kreeft te zijn met trauma. Ik vrees dat Bart net als ik toen ook vasthoudt aan die identiteit van gevoelig persoon, en dan is ’t moeilijk daar uit te stappen.  - Als we nu elkaar zouden zien, voelt het echt als een mijnenveld.. Ik kan heel effe in ego schieten en dat heel de boel ontsteekt, en hij terug van 0 moet beginnen en volledig bevriest voor meerdere maanden.  Ik weet niet, met dat hij zo zuinig is met woorden - hij denkt misschien dat hij moet opletten wat hij zegt opdat ik niet in ego schiet, maar ’t gaat net om de energie die achter zijn bericht zit, waar hij zelf niet eens bewust van is, maar ik voel dat wel.  - Op dit punt zou ik al gewoon hem liefde sturen zonder iets terug te verwachten, tot ‘ie zelfliefde leert en hij eerder stuurt vanuit het gevoel mij graag te hebben dan iets van mij te willen of te verwachten.  Bv het voelt dan verkeerd als hij zegt mij wel te willen zien en dan “kerst, misschien?”. Ik had ‘m daarvoor uitgenodigd maar hij had daar niet op gereageerd, en dat ‘ie dan toch plots af kwam, er van uitgaand dat het sowieso kon als vanzelfsprekendheid. Ik zou het gesteld hebben als “Mag ik ..”, maar hij was misschien net erg voorzichtig met woorden, misschien zag ik het te hard. Ervoor zei hij ook van ooit te willen samenwonen in een veilig plekje maar dat voelt ook verkeerd, omdat hij daarmee druk legt op mij omdat ik weet dat hij dat nu het meest nodig heeft als in “als ge mij dat geeft ga ik gelukkig worden” maar hij zo mij verantwoordelijk maakt voor zijn geluk, en hij dat zelf moet doen!  Hij wilt dan precies dat ik ‘m ga redden met voor hem te zorgen op fysiek vlak zoals T. maar dat ben ik niet!! Ik geef alle tools opdat ze zelf voor het fysieke kunnen zorgen maar hoe vaker Bart zoiets zegt, hoe meer dat voelt als een verwachting ipv mij de vrijheid te geven om die intentie zelf te kiezen, en dat voelt zo fout! Alsof hij dan nu puur gaat zitten wachten tot ik een huis voor ‘m koop, no way..  Ik ga hem niet afhankelijk laten maken van mij. Terwijl.. ik wil ‘m dat ook geven, maar niet als hij daar op zit te wachten. Misschien gaf ik ‘m valse hoop door te zeggen dat ik iets voor hem zal kopen als ik ooit rijk ben, maar ik dacht dat ‘ie intussen al meer zichzelf had opgebouwd. Hij moet zelf zijn tractor bouwen ipv zijn karretje ergens aan te hangen. Misschien ligt dat wel in zijn levensplan dat hij afhankelijk moet zijn van een ander voor zijn woonst? Ik weet niet, het voelt als enabling en stappen in groei willen overslaan, en ik weet nu dat bypassing echt geen zin heeft, want hij bouwt zo niet het zelfvertrouwen op dat nodig is om de rest te doen. Ik bedoel, ik kan het, Kimberly kan het, hij had een goed leven op zijn 30e, en met het vertrek van I. is het helemaal misgegaan? Of met D., waar hij ook bij woonde? Waarom bouwt ‘ie niet gewoon zelf een leven op? Om een goed voorbeeld te zijn voor I.? Zit hij zo vast? (En waarom doet K. niks??!!)  - Ik moet het vertrouwen hebben dat hij de moed heeft om voor zichzelf een leven op te bouwen. Als hij zijn leven niet kan opbouwen, hoe kunnen we dan samen aan iets bouwen, als hij enkel wil profiteren van een ander? Is hij dan al te erg “beschadigd”? Tot dan voel ik dat ik enkel van ‘m kan houden op een afstand, zodat ik genoeg kan gronden en niet meegezogen word in mijn negatieve energie of afhankelijkheid.  Voor hem lijkt codependentie in een relatie net de norm (omdat zijn ouders ook zo waren?), met dat hij ooit zei dat een mens niet gemaakt is om alleen te zijn en anderen nodig heeft, en zelfliefde alleen niet genoeg is. Zelfliefde is net de basis voor echte liefde, terwijl codependentie liefde is vanuit angst dat ge het niet alleen redt. Misschien zit die overtuiging zo diep bij hem dat hij echt niet kan vatten dat hij zichzelf alles kan geven wat ‘ie nodig heeft? Om die verantwoordelijkheid niet te hoeven nemen? Then again, ik was ook zo vòòr 2019, ik dacht ook dat codependentie de norm was, dat het oké was om van iemand afhankelijk te zijn. Maar ge verstikt elkaar en verliest uw vrijheid (of Bart verwacht dan nog dat hij wel vrijheid krijgt, en de ander niet)  - Misschien zit er bij hem ook zo’n diep wantrouwen in zichzelf dat hij het niet alleen red.. zoals ik in 2019, maar ’t was dan puur uit overlevingsdrang (en niet terug bij mama moeten wonen) dat ik niet anders kon en mijn zelfvertrouwen heb kunnen opbouwen. Volgens mij is Bart ook zijn zelfvertrouwen en alle geloof in zichzelf kwijt. En dan denk ik, misschien had ik niet die woonst in Zingem mogen vinden, dat zat hij in overlevingsmodus en moest hij het zelf opbouwen.. Ik heb ‘m zo wat ge-enable’t maar anderzijds zou hij hier half komen wonen, dat wou ik nog minder en dan zou ik geen nee durven zeggen hebben.  Ik heb gezorgd dat hij nog een plek heeft waar hij zijn shadow work kan doen, maar dan moet hij de kans ook grijpen. Anders gaat hij vroeg of laat of buitengezet worden daar (2022: hij is anderhalf jaar later buitengezet..), of hij gaat daar zijn dagen slijten tot dat ik ‘m zou redden, zodat hij nooit de moeilijke stappen moet zetten.  Ik kan nu van ‘m houden zonder iets te verwachten, dus ik kan nee zeggen als dat voor mij niet juist voelt. Hem stappen doen overslaan en enablen voelen echt niet juist.  Misschien was mijn sms over mijn angst dat hij dingen van mij wilt niet nodig.. maar dan wist hij nooit dat dat voor mij wel een issue is omdat het al vaak opgekomen is.  Het is nu net door zijn afstandelijkheid dat ik heb geleerd me aan het proces over te geven (en hij daar dan wat door benadeeld is dat ik ‘m minder achterna jaag)  Ik kan net als hem nu kiezen hoeveel energie ik er aan geef en hoeveel afstand ik bewaar (Stel dat ik niks meer stuur zonder mij af te keren.. benieuwd of hij dan contact zoekt en hoe lang dat duurt) -  Bouw uwe eigen tractor! ’t is veel werk, maar ge komt er veel verder mee. (En ge kunt een boerderij beginnen met iemand anders met ne tractor)  Hij denkt dat een relatie een symbiose is, ik ook vroeger, nu eerder 2 individuen die samen aan iets bouwen.  Ik geloof dat onze soort reacties ook lijnrecht tegenover elkaar staan van hoe we iets overbrengen en het daarom ook soms clasht.  Bart kan ook gewoon zijn verlangens willen uiten maar ergens vertrouw ik het niet.. Ik heb dan schrik dat ik maar zit te wachten en te wachten tot hij wakker wordt maar dat hij weigert te werken aan zichzelf en gewoon wacht tot ik ‘m kom redden, eens te meer nu ik ‘m heb gezegd dat ik altijd de zijne zal zijn? Misschien moet ik ‘m duidelijk maken dat ik ‘m niet uit zijn situatie ga redden? En als hij aandacht wil moet ‘m maar vanuit positieve vibes sturen. (Hij zal misschien nu wel weten dat hij niks mag verwachten of nodig hebben van mij)  ’t is bijna alsof hij zich is gaan berusten in zijn gebrek aan zelfvertrouwen en hij enkel nog op anderen rekent om hem gelukkig te maken, compleet afhankelijk van anderen, maar dan beseft hij helemaal niet dat hij de energie krijgt die hij geeft. Als hij kwaadheid stuurt, krijgt hij kwaadheid terug. Hij is zich niet eens bewust van die reactie omdat hij niet bewust is van zijn emoties. Misschien moet ik ‘m toch met rust laten tot ‘ie zelfvertrouwen heeft (of toch vooral alles negeren waar negatieve energie achter lijkt te zitten - ook als het vragen zijn). Ik kan wel negatieve situaties ontmijnen maar dat vergt veel om mijn hoge frequentie te behouden, meer dan wanneer hij bewust wordt van zichzelf.  Hij moet echt op het punt komen dat hij meer wilt geven dan nemen zoals ik - anders lukt het echt niet voor mij.  En ja, ik heb iemand ego-loos nodig als partner, hij komt er met zijn kwetsbaarheid nog het dichtste bij..  Is het uiteindelijk niet een kwestie van ruimte te geven voor elkaars emoties en die te accepteren ipv als aanval te zien? Ik ben zover dat ik zijn emotie niet persoonlijk neem en als iets objectief bezie waar aan we kunnen werken.. hij is daar nog niet (duurde voor mij ook lang tot het klikte, ook na m’n awakening)  Ik vraag me af waar hij zou staan met z’n awakening, eens hij die klik maakt.. Ik voel dat ik nu echt duidelijk grenzen kan stellen, zonder hem nog nodig te hebben - hij heeft mij nu weer meer nodig dan ik hem. Ben ik dan het minst awakened als ik ‘m buitensluit? Misschien heb ik de chaos af en toe net nodig.. Ik zal mijn intuïtie van dag tot dag laten spreken, maar nu afspreken voelt niet goed, te ontvlambaar..  - Volgens HD zie ik de wereld vanuit Survival (of Wanting), hij vanuit Probability (of Possibilities) > verklaart waarom hij meer bezig is met hoe zijn leven er nog kan uitzien, eerder dan na te gaan wat hij wilt of nodig heeft (zoals wat ik heb). Zo zet hij geen stappen.. Hij is dan gewoon aan ’t vooruit kijken naar de toekomst ipv in het nu te leven. En ik wil net in ’t nu leven.  - Ik voel me nu wel machtig en wijs, ik verdien meer dan al mijn gedachten naar Bart te laten gaan (waarschijnlijk door dat idealisme). Ik hou nog steeds echt van ‘m, maar ik zie nu in dat hij nog veel werk heeft en ik ‘m laat begaan tot hij inziet dat hij niet kan blijven wachten op de toekomst, en in het nu moet leven. Het is goed dat hij hoop heeft, maar hij mag er niet op rekenen. Het leven is nu, en als hij nu niet aan zijn energie werkt, gaat hij het later ook niet aantrekken.. Wat als hij dan sterft voor zijn wensen uitkomen? Wat als I. geen behoefte meer heeft om terug te komen, want hij voelt dat zijn vader hem niks meer te bieden of te leren heeft? (Net als ik bij papa omdat hij niet kan praten over zijn gevoelens) Als Bart een eigen leven had opgebouwd, zou ik die toekomstdromen niet erg vinden, maar wetende dat hij zich afhankelijk opstelt en van een ander wil profiteren, dan wel.  - (Dit schrijven helpt heel erg, betere oplossing van sms’en sturen en misschien kan hij het ooit lezen)  - Door die lange sms’en van hem ben ik misschien té mild geworden.. Eigenlijk, ik kan verwachtingen stellen wat volgens mij nodig is om de relatie te doen slagen en hem enorm zal helpen groeien als mens, omdat ik voel wat goed voor ‘m is, als hij dat niet wilt is dat zijn keuze en verliest hij de enige vrouw in z’n leven die onvoorwaardelijk van ‘m hield, maar waarbij hij weigerde de energie evenwichtiger te maken door aan zichzelf te werken.  Uiteindelijk is deze relatie er net om zelfliefde aan te leren, voor ons beide. Maar hij is denk ik niet nieuwsgierig genoeg om te groeien en dingen over zichzelf te ontdekken. -  (Ik ben wel trots op mezelf dat ik mijn ego volledig kan beheersen - online voorlopig. Misschien wordt mijn hoge frequentie zo sterk dat het (mijn ego) offline ook niet meer bovenkomt) -  Ik moet gewoon aan mijn boek werken, schrijven, comics maken en lezen! (Rest, learn, create, integrate) 

0 notes

rayuhikeprep · 2 years

Photo

Rayu heeft heel veel huizen. Maar voor geen enkele betaalt ze een hypotheek. Deze week slaapt ze in een tent die precies geschikt is voor dit weekend, maar ook eentje die nooit mee mag op haar hikes. Rayu is geen mooi weer hiker. Of...Rayu soms wel, maar het weer dan weer niet, dus voor meerweekse hikes is ie niet zo geschikt. Toch begon ze instant te lachen toen ze 'm uit z'n foedraaltje haalde. Misschien omdat Rayu 'm associëerde met luchtige, vrolijke, mooi weer kampeerevenementen. Misschien omdat ie gewoon koddig is van zichzelf. Rayu's Rhinowolf. Een éénpersoonstent, een coconnetje voor een ultimate hikers cocoon night. Je rolt je tent uit.... én je matje én je slaapzak. Yes. IN ÉÉN. Je binnentent is niet meer dan het coconnetje door het gaas direct links en rechts van je, je spullen moeten dus in de buitentent. Je insulated (!) matje wordt met je tent uitgerold. Je slaapzak is -geniaal- eenzijdig, want je ritst 'm dicht aan je tentzeil. Grammenjagen, anyone? Rayu is nu eenmaal een solohiker pur sang, maar als jij dat niet bent - of niet altijd- kun je ook meerdere rhinowolfs aan elkaar maken. Over genialiteit gesproken. Rayu doet niet aan sponsoring of advertenties. Wél aan geniale ideeën. Rayu heeft trouwens al een oudje. Eén van het eerste jaar. Iets met enthousiasme en beroepsdeformatie. Tegenwoordig zijn die Rhinowolfs trouwens nog vernuftiger, bleek toen Rayu Rhinowolf sprak op de internationale outdoorbeurs ISPO over hun innovaties, maar dat terzijde. #camping #hikeprep #getprepped #byrayu #hike #rhinowolf #tent #outdoorlife #hiker #campinglife #nospon #justfun @rhinowolf__ @ispo.acceleratingsports https://www.instagram.com/p/Ck165bjoGMD/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#camping #hikeprep #getprepped #byrayu #hike #rhinowolf #tent #outdoorlife #hiker #campinglife #nospon #justfun

1 note · View note

dagboekliesa3d · 2 years

Text

31/01/2019

- Ik voel me heel afwezig en ongeconcentreerd vandaag. Er zijn allerlei dingen die me wel leuk lijken om te doen, maar het gros van de dag zit ik wat voor me uit te staren, en check ik 5 keer alle kamers om te zien of er nog iets van huishoudelijk werk te doen valt, terwijl ik die tijd kan benutten om de strijk te doen (maar daar heb ik vandaag geen zin in) en productief wil zijn.  - Gisteren had ik op Instagram stories een illustratie geplaatst over het gebrek aan zelfvertrouwen (door mezelf getekend). Er kwam geen reactie op zoals gewoonlijk, behalve van C. met erin “Komaan nichtje!!!” wat ik weer interpreteerde als onbegrip, omdat ze het zag als iets waar ik nu tijdelijk mee moet dealen, terwijl het iets is waar ik mijn leven al mee worstel, alsof het een deel is van mezelf - en dat weer afgezworen moet worden.  Ik begreep dat ze het goed bedoelde en ze er simpelweg niet genoeg van kent, maar toch zat het me dwars.  Omdat ik wist dat mijn oordeel verkleurd zou zijn door mijn ervaringen, vroeg ik Flor wat ‘ie ervan dacht (omdat ik weet dat hij er emotioneel volwassener kan naar kijken dan ik) maar hij kon geen deftige mening vormen wegens gebrek aan kennis en werd geïrriteerd door mijn vragen (waarop ik me weer minder veilig voelde bij hem etc)  - Vanochtend zat het me dan nog dwars omdat ik zo graag mensen wil wakker schudden en onderwijzen erover, maar wat als ze er niet voor open staan of gewoon nooit zo goed begrijpen als wanneer men het meemaakt. Mag ik haar er op wijzen dat dat verkeerd overkomt, of ik dat zinloos en moet ik met die gevoelens leren omgaan? Moet ik mijn stories verbergen voor C., opdat ik zo’n reactie niet meer krijg? We zitten op een heel ander niveau van denken over negatieve ervaringen, wat bij haar lijkt op de visie van alle P.’s (familie). Ik wil niet meer doen zoals hen dat ik maar een kleine wonde heb, maar dat ik iets meedraag dat heel lange genezing vergt, en het eerder een gebroken been is.  Het is zo onnozel als ik weet dat zij ook gelijkaardige symptomen heeft maar ze daar blind voor is. En ik kan haar niet verlichten. Zeker als bepaalde informatie wordt afgewezen als een beschermingsmechanisme. Het is zo moeilijk om met zo’n zaken om te gaan, want het is een ziekte van de hersenen maar we hebben diezelfde hersenen nodig om erover te communiceren.  Over een lichamelijke ziekte praten is makkelijker, gezien dat niet met het lichaam moet. - Tegenwoordig zijn er veel klimaatmarsen bezig, maar ik zie dat als contraproductief als het eigenlijk om kapitalisme gaat: door die klimaatmarsen is er waarschijnlijk meer afval, meer uitlaatgassen.. Mensen denken dat dit helpt, maar zoeken niet diep genoeg naar de echte oorzaak, of ze veranderen niets aan hun gedrag en het is puur een kwestie van “ik hoor bij de groep die het beste doet volgens de norm”  Omdat ik van nature naar de echte oorzaak van een probleem wil kijken (hier zijnde het kapitalisme) voelt dat voor mij als de waarheid, maar zijn er teveel naïeve mensen die dat niet willen inzien. Ze willen zich maar inzetten tot een bepaald punt. Ik wou er eindelijk iets van delen op Facebook dus dat deed ik. Ik voelde daarbij wel een verwachting en angst dat ik zou aangevallen worden, en ik had dus zelf niet veel geloof in wat ik zelf geloof, en in mijn mening. Ik voel mij nog erg vatbaar om van mening veranderd te worden. Alsof er een fout is in mijn individueel brein, eerder dan dat ik vooruitziend ben en een onpopulaire mening heb. Ik discussieer niet graag omdat ik zo vatbaar ben voor twijfels over mijn eigen oordeel. En zeker als het persoonlijk wordt.  Ik zou echt heel graag kracht vinden en volledig achter mijn eigen waarden, normen, doelen willen kunnen staan, zonder enig risico om overhaald te worden. Ik wil achter mijn eigen mening staan en het op tafel knallen eerder dan voorzichtig erop te leggen.  Maar hoe overwin ik angst om volledig verstoten te worden, als ik pakweg de enige in de wereld ben met een bepaalde visie?  Uiteindelijk is behoren tot een bepaalde groep belangrijker en levens-noodzakelijker dan een eigen mening hebben, toch?  Of is het het probleem dat mensen andere meningen niet kunnen pikken? Ik las recent dat woede in een discussie vaak aan de kwade persoon ligt, maar als we het niet verdragen en elkaar in polarisaties bekijken, is er toch geen verstandhouding met mensen meer mogelijk?  Ook daar weer is de vraag, zoals bij me kwetsbaar opstellen: moet ik over mijn mening schrijven om dan positieve ervaringen te kunnen beleven en zo mijn negatieve verwachtingen te counteren, of moet ik eerst meer zelfliefde opbouwen om er beter mee overweg te kunnen gaan? Of is mijn persoonlijkheid uiten zelfliefde?  (Ik zou mijn mening wel willen delen met mensen in real life dan op internet, maar die heb ik niet)  Zodus: hoe kan ik best mezelf tonen online? En wat is grens tussen iets van mezelf delen of mensen onderwijzen?  (Maar wat als ze geen tijd hebben om dat te lezen?)  - Ik zit nog weinig te denken aan die afspraak met E., ik sta er nu vrij neutraal tegenover (maar ik zie het wel nog erg zitten) 

0 notes

judocritics · 2 years

Text

GSL Tokyo (day-2): say no more: Japan in totaal 12x goud, 12x zilver, 15x brons...

(04-Dec-2022)

>> 2022 GSL Tokyo, Jpn (live results ijf.org)

Ja, natuurlijk geeft dit niet de échte waardeverhoudingen weer, zó sterk is Japan nu ook weer niet, maar de toppers die er niet waren moeten zich wat mij betreft diep schamen. Op welk ander tornooi nl. kan je je méér bewijzen dan op de GSL van Japan: “to be the best you have to face and beat the best”. Jammer, héél jammer ! Slechts 4 finales waren geen Japans duel: gisteren verloor Eduard Trippel (°97; Ger) de finale van de /-90kg tegen Kosuke Mashiyama (°99; Jpn) en verloor Aoife Coughlan (°95; Aus) de finale /-70kg van Saki Niizoe (°96; Jpn). Vandaag won de Koreaan Seungbeom Jeon (°98; Kor; 33°WRL; 2° GSL Paris’22) goud in de /-60kg tegen Hayato Kondo (°01; Jpn; 110°WRL) en won de Italiaan Gennaro Pirelli (°00; Ita; 58°WRL) onverwacht goud in de /-100kg tegen Kentaro Iida (°98; Jpn; 16°WRL; 3° Paris’22; voorheen 3x bronze op GSL Japan).

Na de /-57kg en /-63kg op day-1, vandaag opnieuw een volledig Japans podium in de /-48kg; niet geheel onverwacht natuurlijk, maar waar niet de gevestigde waarde en huidig wereldkampioene Natsumi Tsunoda (°92; hier 3°) of aanstormend talent Wakana Koga (°01; hier 3°), maar wel de huidige wereldkampioene u18 Kano Miyaki (°05) het goud wegkaapt. >> video. Silver medalist Rina Tatsukawa (°96) vocht een 1/2-fin van 13′39″min tegen Tsunoda (s2/s3). Uta Abe /-52kg ontgoochelde niet (goud dus - tegen haar eeuwige 2de: Ai Shishime), maar haar broer Hifumi Abe vocht niet in de /-66kg, de derde grote Japanse afwezige, na Shohei Ono /-73 en Naohisa Takato /-60kg.

Naast Jeon (°98; Kor; 33°WRL) en Pirelli (°00; Ita; 58°WRL), welke andere (7) niet-Japanners stonden nog op het podium vandaag ? - Harim Lee (°97; Kor; 14°WRL), als tweede Koreaan, brons in de /-60kg - Baskhuu Yondonperenlei (°93; Mgl; 5°WRL), brons in de /-66kg - Galymzhan Krikbay (°97; Kaz; 169°WRL) krijgt het brons in de /+100kg na een gedwongen forfait van tweevoudig Olympisch kampioen Lukas Krpálek (Cze). - Sosorbaram Lkhagvasuren (°01; Mgl; 22°WRL), brons in de /-52kg - Natascha Ausma (°96; Ned;13°WRL), wint brons tegen Anna-Maria Wagner (°96; Ger; 2°WRL) - Lea Fontaine (°01; Fra; 7°WRL), brons in de /+78kg - Hayun Kim (°00; Kor; 5°WRL), brons in de /+78kg

Samen met de 10 medailles van gisteren, gingen in totaal dus 17 medailles naar andere landen dan het thuisland, oftewel 30% ! 7 landen van de 59 die inschreven behaalden 2 medailles of meer op deze GSL:

Het volgende WTour-tornooi is de Masters over 2 weken in Jerusalem (20/22-Dec), niet meer dan een fait-divers voor de Japanners.... en misschien een (flauwe) reden waarom Israel niet in Japan was ? 5 Vlamingen nemen deel, nooit waren het er zoveel in dit millennium.

- Ellen Salens (-48kg; JS Merelbeke; 34°WRL) - Amber Ryheul (-52kg; JC Neko Ieper; 26°WRL) - Mina Libeer (-57kg; JS Merelbeke; 15°WRL) - Matthias Casse (-81kg; JC Fudji Yama Booms/Schelle; 2°WRL) - Toma Nikiforov (-100kg; Topsport Defensie; 8°WRL)

note: de Masters is tegenwoordig een tornooi waar niet (zoals vroeger) enkel de top-16, maar de top-36 uit de wereldranking wordt op uitgenodigd; als sommige judoka’s bedanken (of zijn “suspended” door de IJF, of zijn gekwalificeerd in 2 gewichten, en/of om nog andere redenen...), dan kunnen ook nog lager gerangschikten deelnemen. En het organiserend land mag zo-ie-zo 2 judoka’s per gewicht selecteren...

#judo #judocritics #judp-gsl #JudoTokyo

0 notes

herscollectionpoetry · 2 years

Text

Tis anders.

Geen sex

Of heel af en toe iets wat op sex lijkt.

3e plek .kinderen. haarzelf. Nog aan t verwerken. Soms niet welkom. Nadenkend. Vriendschap.

Yes....ik mis je..

1e plek

5 mei.

Je vraagt bevrijdingsdag

Nou

Ja en nee.

Besef dat ik je mis.

Dat is een feit. L IE F D E

Precies wat ik geschreven heb.

Ongeveer het zelfde als altijd.

Zfs nu tijdens het schrijven verlang ik naar jouw.

Harde pik .

Naakt slapend.

Ik kom naar je toe

Bij het zien . En onderweg, zond ik al plaatjes,,

hadden we niet nodig, vonden we t wel leuk, fantasieën werden werkelijkheid,

Verhaaltjes maken.

zijn we elkaar al aan t op geilen, nog hitsiger maken, ons ..leuk fojn, intieme gedachten samen delen., vinden wij allebei heel fijn.alles kan.

Oprechte Liefde

Zelfs al ben ik niet bij

Kun jij en ja zelfs ik heb ik gemerkt tot orgasme ,klaarkomen.

Byzo der.

Heel fijn.

Dat was en is nog steeds een teken.

Van L I E F D E

Jegens elkander.

Bevrijdingsdag.

Ik besef dat .

Deze kom elke dag binnen.

Sta er mee op en weer naar bed.

J.l.zondag was ik aan t rijden .

Had ik zin in. Tot aan.. Malden..

Gekomen.

Vele herinneringen komen naar boven.

Pure positieve Gedachtes.

Dat zal blijven.

Zal ik.. ohja, je bent aan t fietsen..

Elke dag heb ik zin in jouw.zelfs als ik moe ben..

Uurtje naar je toe rijden. Bij t zien van jou,perfecte borsten schoonheid,.verlangen. aanrakingen .de geur, Intensiteit, olie, speeltjes, jouw sappen, ongegeneerd de vrije loop,uit je bls,Does. koffie.pilletje, ons, , het mag, niks is t dol. Puur echt,alles kan,mag, omdat het kan.

Yes.

Z I J.

De LIEFDE aan jouw

gaat niet over !,!!!!!

Vertrouwen

Ja die heb ik.geschaad.

Daar heb ik echt heel veel

S P I J T

van.

S......Samen en Sensin Sex

P......Paar. Liefde Paren Puur

I.......Intimiteit

J......Jouw..Ik en Jij

T.......Together

Verdriet.. pijn... samen waren we 1 team.

Allerlei leuke dingen dingen.

Weekend, Amsterdam. Onderweg. Het klopte.

We waren en zijn nog steeds gek op elkaar.

Dat is een F E I T

NEE.

Tijdens t vele werk.

De zorgen.

Goede werk functies

Chef-kok op de Keukenhof..

Denkend dat ik op een andere locatie ook kan .

Meegaan met deze organisatie.

Leer nog steeds bij.

Fouten maken.

Bij t 3 of 4 dagen de planning om t werken.

Is inmiddels 6 dagen geworden.

Vluchten van thuis.

Vluchten om.niet aan jouw t denken.

Vluchten aan t gemis aan de Pure Intimiteit. .

Vluchten .

2 sales projecten aan gegaan.

Trouwerij in Spanje..marissa.

Geen vakantie geboekt.

Nee.

Dan mis ik je niet

Als ik werkelijk in mijn hartje kijkt

Enn

In de spiegel. Durft te kijken.

Yes

Ik mus je.

Zeker als ik de sporadische dagen vrij ben.

Zoals afgelopen zondag.

Automatisch gaat mijn gedachte naar jouw.

Stom hé.

Ja je zit nog steeds in mijn hart.

Zij en noah. ijs.

Vriendschap

Liefde

Z i j

Het is er nog steeds.

Durf tegen mij te zeggen dat ik een lul ben.

Enkel.

Een vrouw die echt van mij hield.

Met woorden alles kan zeggen.

Vragen

Onderbouwen.

Die t ook nodig had om op haar nummer te zetten , dat ze t veel werkt.

En dat ze ook een onverwacht orgasme noodzakelijk nodig hebt, waar dan ook.

Of in jouw belevenis samen op andere plek een zwembad vullende avontuur noodzakelijk mag zijn

spontaan of gepland

We hebben dit allebei nodig.

Verslaafd aan elkaar.

Verbonden met ook een verbinding.

1 man

1 vrouw.

Zo hoort dit.

Keuken hof is bijna klaar.afgelopen.

Heiijderbos en Kempervennen komen weer in aantocht.

Ook van hu kant.

De gelegenheid om

Wellicht een ijsje, Stukje lopen, hutje, elkaar zien om het op starten .... hopelijk.. ,

Is in de buurt.

Moederdag. Bemoederde over mij en andersom.

Bos bloemen staat op d planning

Ook aln jouw te zenden.

Of durven in de ogen aan jouw te geven.

Yes

Yeahhhhh

Erik

Mist

Onze Band

Onze vriendschap

Onze ......allessie.

........

2 notes · View notes

lateforitall · 3 years

Text

DIT IS EEN RANT

geschreven door Tessa

foto door Valerie Land

Ik zie de triomfantelijke hoofden voor me, wapperend met Psychologie Magazine, tikkend op het artikel met 5 tips voor ADHDers. Ik zie voldane glimlachen en kan de ‘zie, ik zei het altijd al, je moet zorgen voor lijstjes, routine en orde! Deze psychiater zegt het ook!’ al horen.

Verschillende versies voldane glimlach vol triomf schieten door mijn hoofd. Automatisch hoor ik ‘maak een planning, je moet je er gewoon aan houden’ in variaties, met verschillende onderwerpen en in verschillende stemmen: Aardig, medelevend, geïrriteerd, gefrustreerd, kleinerend. Dat is makkelijk als je put uit het archief dat je je hele leven lang hebt kunnen opbouwen.

De belangrijkste reden dat Val en ik Late For It All zijn begonnen is omdat er zo gruwelijk veel misvattingen zijn over ADHD en we daar, vechters tegen oneerlijkheid, onze bek niet over kunnen houden. Want jeetje wat hadden we onszelf minder op de kop hoeven zitten als mensen ons geloofd hadden wanneer we zeiden bepaalde dingen niet te kunnen. Als we ondersteuning hadden gekregen in plaats van schampere blikken en ‘Niemand vindt dit soort dingen leuk om te doen’.

Hoe belangrijk het is dat er meer bekend wordt over ADHD werd gepresenteerd door Psychologie Magazine. Het magazine over allerlei dingen rondom je brein die in elke wachtkamer ligt. Die bij vele opvoeders op de mat valt. De story van hulpverleners. Dat magazine liet namelijk een psychiater aan het woord om 5 tips voor ADHDers te geven.

EN JEZUS WAT PIJNLIJK!

Dus hier, Late For It All, wat inzichten en tips van een ADHDer, met een randje bitterheid misschien.

Om te beginnen schiet ik graag even op de gegeven tips. Per tip zal ik beginnen met in cursief de grote lijn van de tips die de psychiater deelt. (Mocht je het hele artikel willen lezen, wat ik niet aanraad, hier is de link).

Om na alle tips nog iets meer frustratie en ervaringen te delen, voor wie daar zin in heeft.

Hoewel ik ongeveer elke zin in het artikel aan gort wil slaan besloot ik keuzes te maken (dank aan de neurodivergente breinen die ik hoor applaudisseren) en de punten waar ik het hardst van wil schreeuwen eruit te pikken.

Beginnen bij het begin is onzin dus rauzende start naar de grootste grap van alle tips. Namelijk, de laatste.

TATATAAAAA, TIP NUMMER 5!!! (Dit wordt geroepen in echo kermis stem)

5. Wees minder streng voor jezelf

“Wie AD(H)D heeft, stuit door zijn chaotische, prikkelbare of impulsieve gedrag vaak op onbegrip en kritiek van anderen. Hierdoor kun je het vertrouwen in jezelf verliezen.”

Dit is de meest kloppende zin van het hele artikel. Helaas alleen dat het de afsluiter is van het artikel dat juist extreem bijdraagt aan onbegrip voor ADHD. En een handig hulpmiddel is voor meer kritiek. De tips die hier gegeven worden zijn niet anders dan de tips die we ons hele leven lang al krijgen. Ze zijn zeker niet zo revolutionair dat we dit zelf niet hadden kunnen bedenken. En hier worden ze ook nog eens door een psychiater in Psychologie Magazine gepresenteerd. Zonder enige echte context. Zonder enige echte uitleg over waarom dit zo moeilijk voor ons is. Zonder enige echte zinnige tips.

Het is vooral nog meer DOE MEER JE BEST!!! MAAK VERDOMME GEWOON LIJSTJES EN DOE NIET ZO MOEILIJK.

ADHD is geen excuus. ADHD is een verklaring waarom dingen moeizaam gaan. ADHD is geen slecht gedrag, het is neurologisch. Door te ontdekken hoe je hoofd werkt kun je leren met je brein te werken in plaats van ertegen. Dit artikel is kleinerend, de tips zijn niets nieuws en belangrijker, het gaat totaal voorbij aan dat we echt wel weten wat we zouden moeten doen. Het gaat voorbij aan het feit dat een ADHD brein anders werkt.

Dus leuk, dat je ons vertelt minder streng voor onszelf te zijn. Maar met deze tips kun je net zo goed een bak stront over ons heen gooien en zeggen dat we niet zo moeten stinken.

Wat misschien juist de bedoeling is want het artikel word afgesloten met de aanbieding van een training ‘Leven met ADHD’, gegeven in samenwerking met…. Tutututuuuuuuuuuuuuuu, de psychiater van deze tips. Het smaakt een beetje kotsig allemaal. Eerst als zorg professional de kwalijke shit herhalen die je je hele leven al hoort, vervolgens zeggen dat je minder streng voor jezelf moet zijn en dan daarna een training aanbieden om te leren leven met ADHD.

Laat ik het er op houden dat mijn nachtrust er niet beter van zou worden als dit mijn ethiek was.

Goed, de andere tips. Inclusief uitleg waarom dit lastig is en tips die voor mij helpen. Tips die ik onder andere kreeg van andere neurodivergente mensen.

1. Zorg voor rust in huis

“Een opgeruimd huis creëert overzicht in het hoofd.” “Oefen hier net zolang mee tot het een gewoonte wordt.”

Klopt dat een opgeruimd huis overzicht in de kop geeft. Er is alleen een hele grote MAAR. En dat is de vraag hoeveel moeite, denkkracht en energie het kost om dat voor elkaar te krijgen.

Ik weet dat ik ooit, ver voor mijn diagnose eens probeerde uit te leggen dat ik wel weet wat ik moet doen om mijn huis op orde te houden. Maar dat ik, om dat daadwerkelijk te doen daar de HELE DAG KRAMPACHTIG MEE BEZIG MOET ZIJN. Heb ik een kopje in mijn hand dat naar het aanrecht moet, dan is de tijd die een armreiking kost voldoende om aan iets anders te denken en daar voor ik het door heb, in gezelschap van het kopje, mee aan de slag te gaan

Sinds ik medicatie gebruik merk ik hoeveel makkelijker het lukt om dit wel te doen. Om die stap om het kopje (en al die andere dingen) daadwerkelijk op het aanrecht te zetten.

Het verschil in mentale energie die het kost met en zonder medicatie is iets wat me elke dag verbaast. Alsof er ineens een soort pauzemoment is om de handeling af te maken in plaats van dat ik alweer bezig ben met het volgende. Net als hoeveel energie het scheelt als het inderdaad een soort van opgeruimd is in mijn huis.

Maar, dat is niet iets wat me gelukt was als ik naar de tips had geluisterd die hier gegeven worden. ( Die zijn immers niets anders dan wat ik mijn hele leven al hoor en wat nooit werkte, ook nu met medicatie niet.) Met deze tips had ik me alleen maar wéér een faalhaas gevoeld die nog ‘niet eens’ het huis op orde kan houden.

Sinds ik mijn diagnose heb en ik naar de ADHD community kijk voor tips leer ik met mijn brein werken. In plaats van tegen. Daar gedeelde tips gaan niet over het eindresultaat. Ze gaan over hoe je hoofd werkt, hoe de maatschappij je daarvoor afstraft, en hoe je daar mee om kunt gaan.

Zo is mijn leven een eindeloze reeks pogingen van een vaste plek voor spullen vinden. Het is ook iets wat ik mijn hele leven hoor als handigheid om spullen niet kwijt te raken. Tot voor kort zonder succes. Dat een psychiater dit als tip geeft zonder in te gaan op hoe dit komt en hoe je dit als ADHDer kunt aanpakken is alleen maar vingerwijzen en doen alsof we niet willen leren. Het is namelijk een leven lang oefenen en het wordt nóóit een gewoonte, zoals zij suggereert.

HALLOOOOO wij willen ook gewoon van huis kunnen gaan en alle spullen zonder nadenken pakken. Ons paspoort uit de la grissen om net op tijd bij de coffeeshop aan te komen.

Maar de werkelijkheid is anders. Als ik thuiskom en de deur opendoe is dat de deur naar heel veel associaties. Naar dingen die je wilt of moet doen. Naar de bank waar je totaal gesloopt op neer wilt ploffen omdat je thuis ben en je hoofd niet meer op alert hoeft te staan.

De kans dat ik zonder nadenken spullen ergens neerleg omdat iets anders mijn aandacht opeist is heel erg groot. Zoek wat voor jou handig is. Vaak is dat iets wat niet te veel stappen vraagt want elke stap extra is een risico om spullen gedachteloos neer te leggen. Een haakje voor een jas direct naast de deur werkt bijvoorbeeld vaak beter dan een jas in de kast of aan een hanger.

Voor mij is dat voor mijn sleutels, portemonnee en koptelefoon het kastje in mijn woonkamer waar ik automatisch langs loop als ik thuiskom. Ik loop rechtstreeks door en voor ik mijn tas afdoe en mijn jas uit leg ik de sleutels neer. Mijn tassen en schoenen liggen naast het kastje.

Dingen op een zichtbare plek leggen kan er voor zorgen dat je het bestaan ervan niet vergeet. Maar dus ook realiseert dat iets er niet is wanneer je het ergens anders achtergelaten hebt. Mijn sleutelbos is groot en omdat ie bijna altijd op het kastje ligt valt het me direct op als dat niet zo is.

Iets is beter dan niets! Ruim op hoe het voor jou werkt. Goede kans dat je de huishoudelijke dingen doet op de manier die je gezien hebt of die je aangeleerd hebt gekregen. Goede kans ook dat dit niet de manier is die voor jou werkt maar gelukkig zijn er heel veel manieren te bedenken om iets te doen.

Wat voor mij goed werkt is bedenken dat één kopje afwassen beter is dan nul. En dat geldt voor alles. Onder andere omdat opstarten lastiger is dan de taak zelf. Met mezelf afspreken dat één kopje genoeg is en ik als ik wil daarna mag stoppen zonder boos op mezelf te worden maakt het beginnen makkelijker. Vaak genoeg doe ik daarna meer dan alleen dat ene kopje. Soms kies ik één ding wat ik ga doen. Bijvoorbeeld de was verzamelen of kleren opruimen. Dan doe ik tussendoor waarschijnlijk ook allerlei andere dingen die ik tegenkom maar nog steeds is het daarna meestal beter dan ervoor.

2. Bouw routines op

“Door jezelf dit soort routines aan te leren, breng je meer structuur in de dag én voorkom je uitstelgedrag.”

Routines… Ja. Laten we het daar eens over hebben. Routines zijn te gek en echt superhandig. Maar voor ADHDers werkt dit nogal anders dan voor neurotypische mensen. ‘Bouw routines op want dan heb je wel structuur’ is daarom echt te makkelijk gezegd als je geen aandacht hebt voor waarom routines handig, maar moeilijk vol te houden zijn. Concluderen dat je daarmee uitstelgedrag voorkomt is niet alleen niet waar, het is vooral opnieuw ‘stel je niet aan en doe het maar gewoon’ zonder stil te staan bij de redenen van uitstelgedrag bij ADHDers (te veel om nu op in te gaan, maar zoek vooral op executive dysfunction en ADHD).

Dus routines en waarom ze voor ADHDers zo moeilijk vol te houden zijn. Dit heeft er onder andere mee te maken dat we snel verveeld zijn en regelmatig afwisseling en nieuwe dingen nodig hebben om onze aandacht erbij te houden en zo dingen gedaan te krijgen. Om dingen te doen heeft ons brein uitdaging en prikkels nodig. Dus een routine is super fijn. Tot het moment dat de routine, hoe helpend die ook is, saaaaaaaaaai wordt voor ons ADHD-brein.. Daardoor komt er bijna altijd een moment dat een goede routine niet meer werkt. Ineens. Dus je routine faalt. Opnieuw. En soms is alles wat je zo zorgvuldig opgebouwd had ingestort en heb je dat pas door als je bloedend tussen de brokstukken zit.

Je bent niet de enige. Het maakt je geen zwakkeling. Het betekent niet dat je lui bent. Het zegt niets over je doorzettingsvermogen.

Het helpt mij als ik visuele prikkels heb die me herinneren dat mijn routines misschien niet zo goed meer werken.

Voor mij werken mijn planten heel goed. Staan zij er zielig bij, dan is dat waarschijnlijk een teken dat ik ook beter voor mezelf moet zorgen. Wat bijna altijd veroorzaakt wordt doordat één van mijn routines niet meer werkt.

Zo weet ik dat het dan tijd is om die routine aan te passen. Planten verzorgen en water geven is bij mij nu al tien!!! maanden een succesvol begin voor een aangepaste of nieuwe routine. Want ‘jaaaaaaa, ik heb gezorgd voor het groen in huis’ = dopamine.

En dan eenmaal in beweging is een volgende stap zetten makkelijker. Zo kan ik bijvoorbeeld vaak routines uitbouwen. Geef ik mijn planten water, dan breng ik ook alle kopjes die ik tegenkom naar de keuken. Was ik mijn handen, dan ga ik rechtop staan, probeer ik mijn schouders en nek te ontspannen en haal ik een aantal keer diep adem. Poets ik mijn tanden, dan smeer ik ook crème op m’n gezicht. (Beetje dezelfde techniek als bij de afwas, weet je nog?)

Dus ja, routines zijn leuk en superhandig maar hou er rekening mee dat routines soms stoppen te werken. Dat maakt je niet een slappeling en betekent niet dat je weinig discipline hebt. Wel dat het tijd is voor nieuwigheid en uitdaging. Probeer een nieuwe routine te bouwen, maak die zo leuk mogelijk. Daar is je brein namelijk goed in, nieuwe dingen verzinnen, oplossingen produceren.

3. Verbeter je slaapritme

De tip begint met de vermelden 80 procent van de ADHDers een andere biologische klok heeft dan neurotypische mensen en daardoor gemiddeld een uur later in slaap valt.

Daarna volgen de standaard tips als vaste bedtijden, geen koffie ’s avonds en geen beeldschermen voor je gaat slapen.

En dat te weinig slaap de klachten die je ervaart kan verergeren. En dat klopt.

Maar dat wisten we al wel. En dat niet kunnen slapen en niet uitgerust zijn gruwelijk frustrerend is ook. De kans is dus ook groot dat de tips die genoemd worden óf al uitgevoerd worden óf dat we al heel lang elke keer opnieuw proberen ze toe te passen. En ‘falen’.

Uit ervaring kan ik zeggen: het elke keer maar weer opnieuw proberen met deze tips is niet genoeg, het helpt niet en het geeft geen inzicht.

Pas geleden las ik dat de gemiddelde mens na tussen de 10 en 20 minuten in slaap valt. Hier denk ik regelmatig aan. Binnen een uur is voor mij snel. En dat is mijn hele leven al zo geweest. Ook toen ik een vast ritme had (omdat ik klein was en mijn ouders hiervoor zorgden), geen koffie dronk en in mijn vrije tijd vooral boeken verslond.

We hebben er zelfs een Late For It All playlist voor, namelijk de ‘KAN NIET SLAPEN MN HERSENEN ZIJN STIEKEM GAAN RAVEN EN IK HOOP DAT ZE VOOR 6 UUR THUISKOMEN’ Rave For It All playlist.

Want dat is vaak hoe het voelt. Dat er zo ontzettend veel door je hoofd raast dat er geen mogelijkheid is dat je kunt slapen. Op zulke nachten heb ik vaak momenten dat ik voel dat ik bijna kan slapen en dan, net op het moment dat ik daar blij van word besluit mijn hoofd dat er nog even een rondje denken gedaan moet worden.

En het vervelendste is, hoe langer ik slecht slaap, hoe moeizamer mijn hoofd werkt, hoe meer chaos er is. Wat er juist voor zorgt dat slapen nog moeilijker wordt. Soms wens ik vurig dat er iemand komt die me knock out slaat en dan de deken over me heen gooit.

Wat mij tot nu toe het beste helpt is mijn zwaartedeken. Die helpt echt om mijn razende hoofd minder te laten razen. En zorgt ervoor dat ik makkelijker stil kan liggen in plaats van als een bezetene boos rondjes te draaien. Als een zwaartedeken niet tot jouw mogelijkheden hoort werkt een laken met een zware wollen deken (veel kringlopen hebben ze) ook beter dan een dekbed. Daarnaast was er moment dat ik me realiseerde dat ik altijd in een soort van haast toestand ben (dingen vergeten, tijd verkeerd ingeschat, mensen die wachten, snel snel snel), ook als ik naar bed ga (want ohneeeeee ik kan nog maar zo weinig slapen, waarom ben ik weer de tijd vergeten, ik zou op tijd naar bed) probeer ik rust in te bouwen voor ik naar bed ga. Dit doe ik door altijd voor ik ga slapen mijn tanden te poetsen. En aan de hand van mijn gemoedstoestand daar dingen aan toe te voegen. Dus, voel ik me slecht over mezelf, ben ik onzeker, heb ik haast, dan voeg ik naast tandenpoetsen extra dingen toe. Hoe meer haast ik voel, hoe meer dingen ik probeer toe te voegen. Terwijl ik mezelf vertel dat deze paar minuten echt geen verschil maken. Tanden poetsen is een must. En voor de rest heb ik een serie opties die ik kan toevoegen. Op mijn wastafel staan verschillende soorten crème voor mijn gezicht en handen en verschillende soorten reiniging voor mijn gezicht. Zo kan ik kiezen welke geur op dat moment prettig is. Wanneer er 100 dingen tegelijkertijd door mijn hoofd gaan zijn de extra handelingen van dop afschroeven en weer opschroeven te veel. Daarom hou ik rekening met hoe dingen verpakt zijn zodat ik het me als dat nodig is, mezelf makkelijk kan maken.

Dit heeft me een soort van rust gegeven die ik nooit eerder had. Het is niet een oplossing die direct mijn slaap verbetert maar het maakt wel dat ik ietsje minder haast heb waardoor ik rustiger in bed ga liggen én dat ik meer en beter voor mezelf zorg. Mezelf tijd geef. En dat helpt toch een klein beetje. Al is het maar omdat ik daarmee aardiger voor mezelf ben.

4. Trap niet in valkuilen

“Het kan verleidelijk zijn om ongezonde ‘oplossingen’ voor je problemen te zoeken. Denk aan alcohol om sneller in slaap te vallen of drugs om je beter te concentreren. Wat op de lange termijn beter helpt bij omgaan met ADHD, is ontspannen, gezond eten en regelmatig leven.”

Ooohhh wowww goed dat je het zegt. Valkuilen vermijden. Hadden we dat nou maar eerder bedacht.

FUCK YOU. Met je kutadvies.

Ik wil vooral zeggen, luister niet naar mensen die zeggen dat je bepaalde dingen ‘gewoon’ niet moet doen. Want kom op zeg. Het is niet of je niet elke keer opnieuw probeert de boel weer bij elkaar te rapen en het anders te doen.

Realiteit is gewoon dat je een valkuil pas opmerkt als je er al in zit. Mensen die vervolgens je licht ontnemen door daar boven te hangen om te roepen dat het echt niet handig is wat je deed zijn niet de mensen waar je wat aan hebt. Realiseer je dat al je tactieken, hoe gezond of ongezond ze ook zijn, coping is. Wat de reden is dat je hier snel in terugvalt of wat de reden is waarom je (moeilijk) zonder kunt. Coping wegnemen zonder iets anders in de plaats te hebben kan een probleem zijn. Luister dus vooral naar mensen die je daadwerkelijk willen ondersteunen. Voor je in een valkuil dondert of als je hulp nodig hebt om er weer uit te klimmen.

Dat zijn mensen die je niet vertellen wat je moet doen, had moeten doen of ‘beter’ had kunnen doen. Dat zijn mensen die liefdevol zijn. Ook als je dingen gedaan hebt waarvan je weet dat je ze niet (had) moet(en) doen. Dat zijn mensen waar je veilig je verhaal kunt doen zonder dat ze je vertellen dat je weer gefaald hebt. Het zijn de mensen die je vragen of ze je kunnen helpen, hoe ze je kunnen helpen. Mensen die je helpen zonder de voorwaarde dat je het de volgende keer beter moet doen.

Ja, ADHD is lastig, het is vaak vechten tegen je eigen brein terwijl je hard je best doet er méé te werken. Maar waar ik het meest tegenaan loop is een slecht zelfbeeld, enorme zelfkritiek en het gevoel niet genoeg óf juist te veel te zijn of te doen. Als je online zoekt naar ervaringen van anderen vind je dat dat iets is waar bijna iedereen met een neurodivergent hoofd tegenaan loopt. Reacties die we krijgen op Late For It All posts laten hetzelfde zien. Emotionele verhalen van mensen die herkenning en steun vinden doordat ze niet de enige zijn.

EINDELIJK tegengas voor de tips en adviezen die je je hele leven lang kreeg. Tegengas voor alle ‘als je het belangrijk zou vinden dan…’, ‘jeetje, zo erg is dit toch niet, waar doe je moeilijk over?’, ‘Dat valt bij jou wel mee toch?’, ’als je het echt zou willen zou je wel…’ ‘niemand vind administratie léúk…’ .

Als er één ding is dat fantastisch is aan het krijgen van een ADHD diagnose is dat je eindelijk ontdekt dat het je brein is dat anders werkt dan dat van degenen die de maatschappij ingericht hebben. Dat het dus niet je gedrag is, wat je een lui, laks of slecht persoon maakt. De online community heeft me zoveel erkenning gegeven. Van ‘Oooohhh wowwww ik ben niet de enige die dit heeft!!!!!’ Tot aan ‘Ooooohhh yesssss, dit is een tip die goed klinkt, ik denk dat dit kan werken’.

Het maakt dat ik zachter voor mezelf ben geworden. Wat maakt dat ik ook op momenten dat ik me een enorme faalhaas voel makkelijker voor mezelf kan zorgen. In plaats van te blijven draaien tussen ‘waarom ben ik ook zo laks, ik moet dit gewoon doen. Lui ben ik, anders deed ik het wel’ (en ontelbare varianten, want whoooooo creatief overactief brein!!).

Wat we bijna allemaal gemeen hebben is dat we jarenlang het commentaar, het advies en de tips van mensen kregen die dachten het beter te weten. Ook als we zeiden dat we dingen als lijstjes en een planning maken al ons hele leven lang proberen. Ondanks dat we bij de tip die we kregen al konden vertellen dat dit niet is hoe het voor ons werkt. Want, zo vertelden we onszelf (ja ok, ook anderen vertelden ons dit): ga het eerst nog maar eens proberen voor je een tip afschiet.

Misschien voelen we dat we zelf gelijk hebben. Maar als er je hele leven lang wordt getwijfeld aan jouw gevoel en kunnen, dan ga je dat zelf ook doen. En zeg nou zelf, het ene moment ben je in staat tot grootse dingen, tot het oplossen van crisissen en een volgend moment ben je niet in staat om een nacht- en dagritme te onderhouden. Om dat te doen waar een groot deel van de mensen geen moeite voor hoeft te doen. Die disbalans maakt dat alles en iedereen twijfelt wanneer je zegt dingen niet te kunnen.

Dus lang leve de online community, lang leven erkenning en herkenning. Lang leve het langzaam proberen los te komen van die zware last om nog maar net wat harder je best te doen en jezelf aan de kant te zetten.

Dat is een moeizaam traject. Jarenlange zelfverwijten zijn niet zomaar weg. Het is hard werken, vraagt hulp vragen en accepteren (hahahahahahahah, ja, dit is moeilijk) en aardiger zijn voor jezelf. Zoveel als je op dat moment kunt.

Tot slot, alle liefde (stuur kattenfoto’s) voor ADHD buddy Judith Hontstrouw voor het redigeren van deze rant. <3

soundtrack: Uniform Thought - Selective Aggression

#adhd #lateforitall #adhdnl #neurodivergent

6 notes · View notes