#polska armia

[military1st]

Polish Soldiers during Exercise Saber Junction 2019 (SJ19) in Hohenfels Training Area, Germany.

The U.S. Army photo by Sgt. Henry Villarama (2019).

[polish-spirit]

Roman Rozmiłowski - dowódca grupy likwidacyjnej Wydziału II w Komendzie Obszaru Warszawa AK oraz zastępca dowódcy Kompanii "Koszta" prezentujący afisze powstańcze (1944).

[gdanskstrefa]

„Ramię krzep – Ojczyźnie służ”. Wystawa czasowa w MIIWŚ w Gdańsku

29 września br. w gmachu Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku, w sali wystaw czasowych na poziomie – 3 została uroczyście otwarta wystawa pt. „Ramię krzep – Ojczyźnie służ”. Historia Sokolstwa Polskiego w Ameryce. Wystawę tę można zwiedzać bezpłatnie do 7 I 2024 r. Jej organizatorami są: Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku, Instytut Pamięci Narodowej i Polish Falcons of America (Sokoły Polskie…

[photo-snap-stories]

PL:

Pomnik Walki-Męczeństwa-Zwycięstwa, Ciechanów

Pomnik poświęcono poległym żołnierzom Wojska Polskiego i Armii Krajowej pochodzącym z Ziemi Ciechanowskiej. Obiekt powstał z inicjatywy żyjących byłych żołnierzy skupionych w obwodzie Światowego Związku Żołnierzy AK. Ustawiono go przy skrzyżowaniu ulic Armii Krajowej i gen. Władysława Sikorskiego.

Miejsce upamiętniające żołnierzy WP i AK zaprojektował plastyk Marek Zalewski. Centralną część stanowi kilkutonowy głaz narzutowy, na którym umieszczono wojskowego orzełka oraz znak Polski Walczącej. Obok niego znalazła się główna tablica z napisem „W hołdzie ciechanowianom – żołnierzom Wojska Polskiego i Armii Krajowej, którzy polegli w walkach za Ojczyznę w latach 1939-1956 - od społeczeństwa ziemi ciechanowskiej i żyjących weteranów Armii Krajowej”.

Po obu strona głazu znalazły się mniejsze kamienie poświęcone: - zamordowanym przez hitlerowskie Niemcy, - zesłańcom na Sybir, - poległym na frontach II wojny światowej, - poległym w walkach partyzanckich i Powstaniu Warszawskim, - zamordowanym przez stalinowską Rosję, - zamordowanym przez polski, komunistyczny Urząd Bezpieczeństwa.

EN:

Monument of Struggle-Martyrdom-Victory, Ciechanów, Poland

The monument was dedicated to the fallen soldiers of the Polish Army and the Home Army from the Ciechanów Land. It was created on the initiative of living former soldiers gathered in the circuit of the World Association of Home Army Soldiers. It was placed at the intersection of Armii Krajowej and Gen. Władysława Sikorskiego streets.

The place commemorating the soldiers of the Polish Army and Home Army was designed by the artist Marek Zalewski. The central part is a several-ton erratic boulder with a military eagle and the sign of Fighting Poland. Next to it, there is the main plaque with the inscription: "In tribute to the inhabitants of Ciechanów - soldiers of the Polish Army and Home Army, who fell in the fight for the homeland in 1939-1956 - from the society of Ciechanów and living veterans of the Home Army".

On both sides of the boulder there are smaller stones dedicated to: - murdered by Nazi Germany, - exiles to Siberia, - those who died on the fronts of World War II, - fallen in partisan fights and the Warsaw Uprising, - murdered by Stalinist Russia, - murdered by the Polish communist Security Office.

[witeksphotosofwroclaw]

Wroclaw, Poland - The day of polish army - military robots & trucks in front of city hall = Rynek square.

[karol-kamil-peruta-mikroblog]

AKCJA "ZNAJDŹ BOHATERA" - ROK PÓŹNIEJ

AKCJA “ZNAJDŹ BOHATERA” – ROK PÓŹNIEJ

Zaczynając z moim Tatą akcje “Znajdź Bohatera” nie spodziewaliśmy się takiego zainteresowania i odezwu wśród rodaków ale stało się, akcja “Znajdź Bohatera” dotarła do wielu miejsc na całym świecie. Wiele zapomnianych i porzuconych grobów bohaterów Rzeczypospolitej trafiło do prowadzonej przez Instytut Pamięci Narodowej “Ewidencji grobów Weteranów walk o wolność i niepodległość Polski”. Tak…

[koval-nation]

25) Tatarzy, Tatars, Tartars (nazwa własna: tatarlar / татарлар) – grupa ludów tureckich z Europy wschodniej oraz północnej Azji. Wywodzą się z terenów północno-wschodniej Mongolii i rejonu Bajkału, prawdopodobnie spokrewnieni są z Połowcami i Kipczakami. Weszli w skład imperium Czyngis-chana i jako element wieloetnicznej armii mongolskiej brali udział w wyprawach na Europę, przez co słowo „Tatarzy” stało się na Zachodzie synonimem Mongołów. Po rozpadzie imperium mongolskiego utworzyli szereg państw w jego zachodniej części, m.in. Złotą Ordę, Chanat Astrachański, Chanat Kazański, Chanat Syberyjski, Chanat Krymski. W XIV wieku przyjęli sunnicką wersję islamu.

Tatarzy rozsiani są po ogromnych obszarach, głównie byłego ZSRR. Dzielą się na kilka grup będących często osobnymi narodami. Najliczniejsi są Tatarzy Kazańscy, zamieszkujący Tatarstan i nazywani są po prostu Tatarami. Drugą dużą grupą są Tatarzy krymscy. Stanowili oni ludność Chanatu Krymskiego; to z tymi właśnie Tatarami walczyli Polacy w XVI–XVII wieku. Wraz z rozpadem Złotej Ordy, rozciągającej się od ujścia Dunaju po Irtysz, powstał na Krymie oddzielny chanat. W roku 1449 na jego czele stanął popierany przez wielkiego księcia litewskiego Witolda Hadżi Girej, od którego wywodziła się dynastia panująca aż do roku 1783, kiedy to Półwysep Krymski został zdobyty przez Rosjan. W maju 1944 wszyscy Tatarzy krymscy zostali przez NKWD deportowani do Uzbekistanu, decyzją władz sowieckich pod pretekstem współpracy z III Rzeszą. Po 1989 roku rozpoczął się masowy powrót (zabroniony wcześniej) Tatarów na Krym, który zamieszkuje współcześnie ponad 270 tys. Tatarów. Mniejsze grupy Tatarów zamieszkują również Syberię. Wszyscy Tatarzy są potomkami plemion tworzących Złotą Ordę. Większość mieszkańców Tatarstanu wyznaje islam, wielu prawosławie, podczas gdy Tatarzy krymscy islam sunnicki wprowadzony przez chana Ozbega jako religia państwowa Złotej Ordy w roku 1313. Niewielkie społeczności Tatarów osiedliły się na Litwie. Społeczności tatarskie można obecnie spotkać w Polsce, na Litwie i Białorusi. Tatarzy w Polsce najliczniej zamieszkują Podlasie (w tym Białystok, gdzie żyje ich około dwóch tysięcy) oraz Trójmiasto. W Bohonikach i Kruszynianach na Białostocczyźnie oraz w Gdańsku znajdują się ich meczety. Tatarzy często utożsamiani są błędnie z Mongołami. Faktem jest, że współtworzyli oni imperium mongolskie Czyngis-chana, by po jego rozpadzie utworzyć Złotą Ordę, ale ich pokrewieństwo z Mongołami wynika jedynie z podobnego stylu życia. Różnice językowe są oczywiste, a oba narody zróżnicowały się jeszcze bardziej wraz z przyjęciem przez Tatarów islamu (podczas gdy Mongołowie wyznają szamanizm lub buddyzm). Istnieją też olbrzymie różnice genetyczne, gdyż Mongołowie są ludem buriacko-chałchaskim, a Tatarzy turecko-kipczackim.

Koczownicy tatarscy to wojsko przede wszystkim konne. Tylko niewielu z tych stepowych jeźdźców posiadało uzbrojenie podobne do uzbrojenia lekkiej jazdy polskiej, jak szable, dzidy, łuki, tarcze czy kolczugi, niemniej byli przeciwnikiem groźnym. Z reguły unikali starć z regularnym wojskiem, ale zmuszeni walczyli z determinacją. Ich głównym atutem była szybkość. W licznych wyprawach łupieżczych na ziemie I Rzeczypospolitej (tylko w pierwszej połowie XVII wieku było ich co najmniej 76) uczestniczyły zwykle pojedyncze ordy lub czambuły nie przekraczające kilku tysięcy, a nawet kilkuset jeźdźców. Tylko w wyjątkowych wypadkach (np. na rozkaz sułtana tureckiego) ruszała w pole cała armia Chanatu Krymskiego licząca 20–30 tysięcy wojowników. Utrzymanie pokoju z Turcją nie było łatwe, choć Polska nie była głównym celem ekspansji tureckiej, która kierowała się głównie na Węgry, napaści tatarskie obserwowano i wiedziano, gdzie szukać ich przyczyny. Jan Kochanowski pisał w 1564 roku:

"W kilka lat Tatarowie pięćkroć nas wybrali, Bracią waszę w niewolę Turkom zaprzedali... Nie spuszczajcie się na to, że Turcy próżnują, Wiedząć oni przyczynę, komu w tym folgują" -

Jan Kochanowski, Dzieła polskie.

Podstawę strategii Tatarów stanowiło zaskoczenie. Starali się uderzać tam, gdzie nie było obrony, względnie była ona bardzo słaba. Po wtargnięciu na ziemie gęściej zamieszkane zakładali kosz, skąd szeroko rozsyłali czambuły plądrujące okolice, a potem, z łupami i jasyrem wracające do obozu. Kosz był wówczas zwijany i orda wracała do swych siedzib. Po przejściu ordy pozostawały trupy i zgliszcza. W XVII wieku śpiewano dumki jak ta:

"Zasmuciła się Ukraina, bo nie da się przeżyć; Zadeptała orda końmi maleńkie dzieci! Maleńkie zadeptała, a wielkie zabrała, Do chana pognała..." -

Narodni perłyny, Kijów 1971.

Od XV wieku Tatarzy krymscy używali łuku refleksyjnego w najbardziej udoskonalonej formie - mocno skróconego. Mimo to jego siła rażenia była ogromna. Wilhelm Beauplan pisze wyraźnie, że był nieraz w sytuacjach, w których był atakowany przez Tatarów ostrzeliwujących go z łuków, podczas gdy towarzyszący mu Kozacy nie mogli ich ostrzelać, gdyż "nie zbliżali się do nas na odległość zasięgu broni". Oznacza to, że łuki Tatarów miały o wiele większy zasięg niż długa broń palna Kozaków. Opisuje ów ostrzał jako "chmurę strzał", mimo iż zaledwie co dziesiąty lub co dwudziesty ordyniec posiadał łuk. Wskazuje to na szybkostrzelność tatarskich łuczników. Dla porównania, bardzo podobne łuki bliskich sąsiadów Krymu, Turków osmańskich, z łatwością przebijały bardzo nowoczesne (wypukłe i zdolne odbić kulę z ręcznej broni palnej) kirysy zachodnioeuropejskie. Wspominają o tym graf Luigi Ferdinando Marsigli i marszałek polny Leopold Philip Montecuccoli, przygotowujący dla dowództwa habsburskiego w 1682 roku raport o stanie armii tureckiej. Tureckie łuki są najbardziej podobne do tatarskich, w przeciwieństwie do innych ówczesnych łuków sąsiadów Krymu, choćby Baszkirów. Dla porównania, brak potwierdzeń w źródłach, by długi łuk miał takie możliwości. Podczas gdy łucznicy zachodnioeuropejscy musieli wystrzelić masę strzał, by tylko poranić wroga i zmusić do odwrotu, tatarski jeździec jedną strzałą zabijał jednego przeciwnika. Beauplan potwierdza również celność tatarskich łuczników - pisze, że strzelając w pełnym galopie do tyłu "o 100 kroków nie chybiają nigdy". W przypadku walki z taborem, strzelano w taki sposób, aby strzały z góry raniły nieopancerzonego przeciwnika lub jego konie. Do przebijania zbroi używano strzał z pogrubionymi grotami, do zabijania wyłącznie koni - o szerokich grotach; bliscy sąsiedzi Krymu, Kałmucy, używali bardzo podobnych, których groty były "na cztery palce (tzn. cale) szerokie", jak zapisał polski obserwator. Cała ława tatarska (szyk tatarski przypominający lekko wygięty półksiężyc) mogła w krótkim czasie wysłać na wroga wiele pocisków, które jeśli nie raziły jego samego, to przynajmniej pozbawiały koni. Potrafili także ostrzeliwać się z konia w czasie ucieczki – strzelec wypuszczał strzałę wtedy, gdy kopyta galopującego konia unosiły się nad ziemią.

Dawniej błędnie zakładano, że nazwa „Tatarzy” ma swoje pochodzenie w greckiej nazwie piekła, czyli Tartarze. Pogląd ten powstał w dobie najazdów mongolskich, a ludowa etymologia w pełni wyrażała obawę Europejczyków przed nomadami i na kilka wieków utrwaliła nazwę Tatarów jako określenie wszystkich koczowniczych ludów Wschodu. W rzeczywistości nazwa Tatarów pojawia się jednak znacznie wcześniej, niż miały miejsce pierwsze kontakty Tatarów z Europejczykami – jest ona wymieniana m.in. w Tajnej historii Mongołów. Źródła chińskie wymieniają ich po raz pierwszy pod nazwą „Dada” (達靼) lub „Dadan” (達怛) w połowie IX wieku. W roku 1790 Baltazar Hacquet podał fantastyczną etymologię nazwy „Tatry”, twierdząc że Słowianie nazywają te góry Tatari lub Tatri ponieważ przedtem przebywały tam tatarskie ordy.

Ogólne określenie różnych tureckich grup etnicznych noszących nazwę „Tatar”. Początkowo etnonim Tatar prawdopodobnie odnosił się do konfederacji tatarskiej. Konfederacja ta została ostatecznie włączona do imperium mongolskiego, kiedy Czyngis-chan zjednoczył różne plemiona stepowe. Historycznie rzecz biorąc, termin Tatarzy (lub Tartarzy) był stosowany w odniesieniu do każdego, kto pochodził z rozległego obszaru Azji Północnej i Środkowej, znanego wówczas jako Tatar, a termin ten był również utożsamiany z samym imperium mongolskim. Jednak ostatnio termin ten zaczął odnosić się w węższy sposób do pokrewnych grup etnicznych, które nazywają siebie Tatarami lub mówią językami powszechnie określanymi jako tatarski. Zdecydowanie największą grupę wśród Tatarów stanowią Tatarzy z Wołgi, pochodzący z regionu Wołgi i Uralu (Tatarstan i Baszkortostan), których z tego powodu często nazywa się po rosyjsku „Tatarami”. Stanowią 53% populacji Tatarstanu. Ich język nazywany jest językiem tatarskim. Szacuje się, że w 2010 r. w Rosji żyło około 5,3 miliona etnicznych Tatarów. Badania genetyczne, posługujące się także językami należącymi do różnych podgrup kipczackich, wykazały, że trzy główne grupy Tatarów (Wołga, Krym, Syberia) nie mają wspólnych przodków, w związku z czym ich powstanie nastąpiło niezależnie od siebie. Możliwe jednak, że wszystkie grupy tatarskie mają przynajmniej częściowo to samo pochodzenie, głównie z czasów Złotej Ordy. Wiele rodzin szlacheckich w carstwie rosyjskim i imperium rosyjskim miało korzenie tatarskie.

Tatar stał się nazwą ludności dawnej Złotej Ordy w Europie, takiej jak ludność byłego chanatu kazańskiego, krymskiego, astrachańskiego, kasimskiego i syberyjskiego. Forma tatarska ma swoje korzenie w łacinie lub francusku, a do języków zachodnioeuropejskich przyszła z języka tureckiego i perskiego ( tātār, „posłaniec konny”). Od początku dodatkowe r było obecne w formach zachodnich i według Oxford English Dictionary było to najprawdopodobniej spowodowane skojarzeniem z Tartarem. Słowo perskie zostało po raz pierwszy zapisane w XIII wieku w odniesieniu do hord Czyngis-chana i jest nieznanego pochodzenia; według Oxford English Dictionary „mówi się”, że ostatecznie pochodzi od tata. Arabskie słowo określające Tatarów to تتار. Sami Tatarzy zapisali swoje imię jako تاتار lub طاطار. Ochir (2016) podaje, że Tatarzy syberyjscy i Tatarzy zamieszkujący tereny między Azją a Europą są pochodzenia tureckiego, później otrzymali nazwę Tatar i nie mają powiązań przodków z mongolskimi Dziewięcioma Tatarami, których etnogeneza obejmowała zarówno ludność mongolską, jak i ludność zmongolizowaną. Mongolizowani Turcy, którzy rządzili nimi w VI-VIII wieku. Pow (2019) proponuje, aby tureckojęzyczne ludy Kumanii na znak lojalności politycznej przyjęły endonim swoich mongolskich zdobywców, zanim ostatecznie podporządkowały sobie tego ostatniego pod względem kulturowym i językowym. Wszystkie ludy tureckie żyjące w Imperium Rosyjskim otrzymały nazwę Tatarów (jako egzonim rosyjski). Niektóre z tych populacji nadal używają języka tatarskiego jako samookreślenia, inne nie. Termin ten nie jest pierwotnie tylko egzonimem, ponieważ Połowcy ze Złotej Hordy nazywali siebie Tatarami. Jest to także endonim wielu ludów Syberii i rosyjskiego Dalekiego Wschodu, a mianowicie ludu Khakas. (тадар, tadar).

Tatarzy to grupa narodu tureckiego posiadająca spore kolonie praktycznie w każdej republice byłego Związku Radzieckiego. Chociaż większość z nich zamieszkuje okolice Wołgi, inne zamieszkują Azerbejdżan, Białoruś, Ukrainę i republiki Azji Środkowej. Tatarzy posługują się językiem zwanym także tatarskim. Jednak w niektórych obszarach miejskich prawie jedna trzecia uważa rosyjski za swój język ojczysty. Imię Tatar oznacza „łucznik”. Wygląd fizyczny Tatara jest różny, od niebieskookich blondynek po mongoloidalne rysy. Ogólnie rzecz biorąc, mają owalne twarze i niewielki zarost. Mówią wyjątkowym językiem zwanym kazańskim tatarem, chociaż wielu uważa obecnie rosyjski za swój język ojczysty. Tatarzy to naród osiadły, głównie chłopi i kupcy, który całkowicie zatracił swoją tradycyjną strukturę plemienną. Tatarzy mają silną cywilizację od X wieku. Przetrwał najazd Mongołów w XIII wieku i podbój Rosji w XVI wieku. W XIX wieku miasta tatarskie zaliczały się do największych ośrodków kulturalnych świata islamu. Tatarzy często poszukują pracy poza swoim rodzinnym regionem, zgodnie z trendem mobilności panującym przed 1917 rokiem. Część pracuje w rosyjskich zakładach produkcyjnych i rafineriach ropy naftowej. Wielu mieszkańców regionu Wołgi pracuje w gospodarstwach kołchozowych (wspólnotowych), w których uprawiają zboża, konopie, rośliny strączkowe i inne rośliny pastewne. Na obszarach miejskich Tatarzy żyją nie inaczej niż współcześni Rosjanie. Jednak mieszkańcy wsi nadal kultywują swoje przedrewolucyjne tradycje. Na przykład pod jednym dachem mogą mieszkać nawet trzy pokolenia. U Tatarów głową rodziny jest ojciec. Odpowiada także za dochody rodziny i sposób ich wydawania. Kobiety zwykle gotują, noszą wodę, piorą ubrania i zajmują się bydłem, podczas gdy mężczyźni wykonują bardziej wytężoną pracę na polach. Większość Tatarów jest dobrze wykształcona. W Tatarstanie jest 1800 bibliotek, w których znajduje się ponad 20 milionów książek w języku tatarskim. Tatarzy interesują się sztuką, zwłaszcza teatrem, orkiestrą, operą i baletem. Chociaż Tatarzy są głównie muzułmanami, wielu nadal przestrzega sabantuy, czyli „rytuałów wiosny”. To starożytne święto rolnicze obchodzone jednocześnie z rocznicą założenia Rosyjskiej Republiki Tatarskiej przypadającą 25 czerwca. Obchody te mają swoje korzenie w szamanizmie (wierze w niewidzialny świat bogów, demonów i duchów przodków). Młodsze pokolenie Tatarów nosi współczesne ubrania w stylu miejskim. Jednak starsi członkowie kołchozów noszą tradycyjne stroje. Wielu Tatarów będzie identyfikować się jako muzułmanie, zanim zidentyfikują się jako Tatarzy. Jednak w przeciwieństwie do pobożnych muzułmanów część Tatarów je wieprzowinę, a bardzo niewielu przestrzega zalecanych islamskich postów.

"Tatarzy nie zapomnieli historii złego traktowania ze strony chrześcijańskiej Rosji".

Większość Tatarów to muzułmanie hanaficcy. Choć muzułmanie wierzą, że jest tylko jeden Bóg, wielu Tatarów nadal czci świętych i miejsca święte. Niektóre wierzenia w nadprzyrodzone moce, takie jak „złe oko” (zdolność przeklinania kogoś jednym spojrzeniem), nadal istnieją z czasów przedislamskich. Od IX wieku tatarski obszar Wołgi był bastionem islamu. Niemniej jednak wierzenia Tatarów pozostają bardziej liberalne i intelektualne niż wierzenia wyznawane przez bardziej ortodoksyjnych muzułmanów z Azji Środkowej czy Kaukazu. Na przykład w wielu meczetach godziny modlitw zostały tak ustalone, aby nie kolidowały z harmonogramem pracy. Zachęca się także kobiety, aby przyłączały się do mężczyzn w meczetach, zamiast modlić się w domu, jak to jest w zwyczaju. Niestety, pogląd Tatarów na chrześcijaństwo został nadszarpnięty przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną i jej próby nawrócenia jej poprzez przymus. W XVII i XIX wieku ich meczety były często palone. Nieliczni, którzy zostali „nawróceni” dzięki tym środkom, powrócili do wiary islamskiej, gdy ustał ucisk.

[jwxkrw]

Ostatnia szarza kawalerii w historii wojen.

Moj dziadek, Antoni Wojewódzki. Sierzant 18 Pułku Ułanów Pomorskich. Nie bral udzialu w szarzy, poniewaz byl w tym pulku zaopatrzeniowcem.

____________

The charge at Krojanty, battle of Krojanty, the riding of Krojanty or skirmish of Krojanty was a Polish cavalry charge on the evening of 1 September 1939, the first day of the Second World War, near the Pomeranian village of Krojanty. It occurred at the start of the invasion of Poland and was part of the larger Battle of Tuchola Forest.

_____________

______________________

Taktyka bitwy jest omowiona w Wikipedia. Pulkownik Kazimierz Mastalerz wykonal zadanie pomimo duzych strat w ludziach i sprzecie. Ale moj wpis nie traktuje.

Tylko i wylcznie o " Ostatniej szarzy kwalerii w historii wojen". Krotki aneks w tym punkcie. Mimo, ze ja nie jest jakims baranem ksztalconym na wydzialach historycznych Uniwersytetu Gdanskiego. Tak jak Donald Tusk, ktorego dziadek, Jozef Tusk byl na sile wcielony do Wermachtu - https://twitter.com/donaldtusk/status/1640318309395574784?s=19 - Kon moze zdechnac ze smiechu! Z KL do Wermachtu!

Refleksja. Juz w latach 20tych i 30tych. Postep techologiczny spowodowal, ze. Armie i sztaby generalne kladly nacisk aby szybkie mobilne jednostki ofensywne typu " kawaleria " zastepowac opacerzonymi typu czolgi i wozy bojowe. Co nie oznacza, ze kawaleria byla calkowicie bezuzyteczna. W trudnych warunkach terenowych. Lasy, podmokle tereny, niejednokrotnie kawalerzysci dawali dowod, ze sa rownie niebezpieczni jak jednostki Panzerkraft Wagen II.

___________

______________

General KLEEBERG jeszcze 5 pazdziernika 1939 pokazal walory dobrze wszkolonego kawalerzysty pod Kockiem.

Zapoznac sie z tymi faktami powinni nasi sojusznicy w PE . Czyli Italiance. Poniewaz propagandzisci Musoliniego pokazali POLSKIEGO KAWALERZYSTE, ktory szabla wali w niemiecki czolg Pancerkraft Wagen II. Oraz przypomniec Italiancom ich kampanie w Abisynii z udzialem italianskich doborowych jednostek pancernych. Stawiam 1$ przeciwko 5$, ze. Italianska dywizja pancerna z 1939 juz po dwoch godzinach natarcia 18 Pulku Ulanow Pomorskich musiala by biale barchany na swoich tankietkach wywiesic.

______________

Ale nie o historyczne prawdy jest ten wpis. Dadac tylko nalezy, ze mimo kilkunastu polskich spektakularnych szczegolow kampanni wrzesniowej. Wojana polsko - niemiecka (17 wrzesnia do akcji wkroczyla Armia Czewrwona). To byla porazka polskiego oreza. Na pocieszenie mozna jedynie dodac, ze. W roku 1940 niby najpotezniejsza armia ladowa uwczesnego swiata, czyli FRANCJA. Bronila sie przed Wermachtem tyle samo czasu co Polska. Czyli jeden miesiac a nastepnie, Zabojady w Paryzu, Hitlerowi patriotycze protestsongi, spiewali. W 1941 rownie dobrze uzbrojona jak Armia Francuska, Armia Czerwona oddala pole dla Wermacht, ze Wermacht juz w pazdzierniku ogladal z oddali KREML. GENERAL MAROZ uratowal Stalina i Rosje. Poniewaz niemickie silniki w wozach bojowych i czolgach nie byly przygotowane na ekstremalnie trudne warunki klimatyczne centralnej Rosji. Poza tym, blad Hitlera i jego sztabu ( a byc moze zdrada w sztabie generalnym). Strategiczny kierunek natarcia glownych sil Wermachtu - MOSKWA! Gdyby ten kierunek w 1941 byl STALINGRAD. Byc moze kto inny pisal by historie wspolczesnego swiata.

_________

Teraz krotko i na temat. Wojewoda Drelich w porozumieniu ze Szczepanskimi. Bedzie za niebagatelna kwote 400.000 organizowal widowisko plenerowe aby uczcic? No wiec co chce uczcic Drelich? Zwyciestwo czy porazke 18 Pulku Ulanow Pomorskich? Nie bylo spektakularnego zwyciestwa pulkownika Mastalerza. Nie bylo takze wielkiego zwyciestwa Wermachtu. Ale generalnie kampania wrzesniowa 1939 to spektakularna porazka II RZECZPOSPOLITEJ. Porazki Wojewoda Drelich bedzie celebrowal? II RZECZPOSPOLITA do dzisiaj nie odzyskala suwerennosci po 1939. Pomimo tego, ze Lech Walesa jezdzi po uniwersytetach calego swiata (San Diego........) i glosi, ze. To on, czlowiek sukcesu tysiaclecia, pokonal komune i komunistow a Polsce i Europie dal wolnosc!

_________

_______________

Na marginesie. Jak Walesa pokonal komune i komunistow? Skoro I Sekretarz PZPR, Leszek Miller zasiada obecnie w PE i rzadzi.

________

Ale mniejsza o Wasze partyje interesiki. PiS - PO - PSL - SLD - WIOSNA.

DRELICH robisz inscenizacje za 400.000,00 PLN.

Zanim to zrobisz jest pisemko bezpartyjnego obwatela do Ciebie:

___________

________

Drelich, jest obecnie XXI wiek. Sytuacja polityczna na calym swiecie mimo, ze jest mocno skomplikowana. To prawie nikt juz nie mysli kategoriami patriotyzmu XIX wieku i nacjonalizmow XIX wieku. Tysiace koncernow na calym swiecie ma swoje flilie praktycznie wszedzie.

Drelich badz laskaw zapoznac sie, ze sprawa moich nieruchomisci w Twoim wojewodztwie. Poniewaz mozliwie szybko i bez zbednych utrudnien ze strony komunistycznych swin z Polski i EU, typu Janusz Lewandowski, Donald Tusk, Radek Sikorski i reszta komunistycznej holoty. Nieruchomosci te chce spieniezyc.

[radiorampa]

Wiadomości Dnia z USA w RAMPA TV - 14 czerwca 2023 from RAMPA on Vimeo.

Wiadomości Dnia w RAMPA TV - dzisiaj jest 14 dzień czerwca – zaprasza Monika Adamski.

Dzisiaj w programie:

- prezydent USA Joe Biden spotkał się w Białym Domu z sekretarzem generalnym NATO Jensem Stoltenbergiem;

- BuD Light nie jest - po raz pierwszy od 20 lat - najlepiej sprzedającym się piwem w USA;

- mężczyzna został śmiertelnie raniony nożem w nowojorskim metrze;

- na Queensie rozbito szajkę osób handlujących narkotykami i bronią w lokalnym parku;

- w Oświęcimiu odbyły się uroczystości 83. rocznicy pierwszego transportu do KL Auschwitz - 14 czerwca to Narodowy Dzień Pamięci Ofiar Niemieckich Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych i Obozów Zagłady. 

- Polska armia dostanie kolejny nowoczesny sprzęt bojowy;

- na koniec dzisiaj również o New York Polish Film Festival, który zakończył się na Manhattanie, ale trwa wciąż w internecie.

Zapraszamy

[organisationskoval]

581) Konfederacja Narodu (KN), Confederation of the Nation – polska nacjonalistyczna organizacja konspiracyjna o charakterze polityczno-wojskowym działająca w latach 1940–1943. Utworzona w środowisku działaczy ONR-Falanga. Konfederacja Narodu powstała we wrześniu 1940 r. ze zjednoczenia kilku organizacji konspiracyjnych. Miała zastąpić działające wcześniej Centralny Komitet Organizacji Niepodległościowych i Komitet Porozumiewawczy Organizacji Niepodległościowych jako siła scalająca organizacje niezależne od Związku Walki Zbrojnej, postrzeganego jako struktura związana z obozem sanacyjnym. Negocjacje nad utworzeniem organizacji toczyły się od wiosny do września 1940 r. Ich inicjatorami byli: Jan Włodarkiewicz, Witold Rościszewski i Bolesław Piasecki. Ostatecznie za datę powstania Konfederacji Narodu przyjmuje się 28 września (lub 19 września) 1940 r. 7 października przyjęta została deklaracja ideowa i statut. W grudniu opracowano instrukcję organizacji struktury terytorialnej. W skład Konfederacji Narodu weszły:

Tajna Armia Polska

„Znak”

„Pobudka”

„Wawel”

Związek Czynu Zbrojnego

Gwardia Obrony Narodowej.

Na czele KN stanął Tymczasowy Związek Rady KN, do którego weszli z ramienia poszczególnych organizacji:

mjr Jan Włodarkiewicz (ps. „Jan Darwicz”) – Tajna Armia Polska

Stanisław Dangel (ps. „Salisch”) – „Znak”

ppłk Julian Znamierowski (ps. „Profesor Witold”) – Związek Czynu Zbrojnego

mjr Józef Pater (ps. „Orlot”) – Gwardia Obrony Narodowej.

W grudniu TZR KN przyjął nazwę Prezydium Konfederacji Narodu. Funkcję jego przewodniczących pełnili:

ppłk Julian Znamierowski (ps. „Profesor Witold”) – 4–28 stycznia 1941 r.

mjr Jan Włodarkiewicz (ps. „Jan Darwicz”) – od 28 stycznia 1941 r.

Kapelanem organizacji, a także jednym ważniejszych jej ideologów, był ksiądz Józef Warszawski ps. („Ojciec Paweł”). Połączone oddziały wojskowe nosiły początkowo nazwę Wojskowych Oddziałów Skonfederowanych, w końcu stycznia 1941 r., po podziale Konfederacji Narodu na pion cywilny i wojskowy, zostały wyodrębnione jako oddzielna struktura i otrzymały nazwę Konfederacji Zbrojnej. W skład pionu politycznego weszły organizacje „Wawel” i „Znak”, większa część „Pobudki” oraz członkowie struktur cywilnych pozostałych organizacji. Na czele tego pionu stanął Bolesław Piasecki. Deklaracja ideowa Konfederacji Narodu zatwierdzona 7 października 1940 r. za cel organizacji uznawała stworzenie jednolitej kadrowej siły zbrojnej, która jednoczyłaby wszystkich: “dla których miłość Rzeczypospolitej stoi zaraz po miłości Boga i którzy są zdolni podporządkować swe osobiste ambicje dobru Narodu Polskiego (…)“. Wyraźnie akcentowano ponadpartyjny charakter organizacji, nie pozostawiając przy tym wątpliwości co do jej podstaw ideowych – deklaracja odwołuje się wprost do hasła Polski “mocnej, narodowej, chrześcijańskiej i sprawiedliwej“. Mówi ponadto o konieczności kontynuowania walki o niepodległość wszystkimi możliwymi środkami, prowadzeniu przygotowań do podjęcia w odpowiedniej chwili walki zbrojnej oraz “kierowaniu siłami Narodu w czasie okupacji“. Po odzyskaniu niepodległości organizacja ma zapobiec przejęciu władzy w kraju przez ugrupowania lewicowe bądź związane z obozem, który doprowadził do klęski wrześniowej. Wśród pism wydawanych przez Konfederację Narodu były zarówno pisma nowe, jak i wydawane dotychczas przez poszczególne organizacje. Ukazywały się następujące tytuły:

„Znak”

„Pobudka”

„Biuletyn Żołnierski”

„Biuletyn Słowiański”

„Ziemia Mówi”

„Nowa Polska”

„Nowa Polska. Wiadomości Codzienne”

„Myśl wychowawcza” (jeden numer, 1940 r.).

Już od początku samodzielnej działalności Konfederacji Zbrojnej trwały rozmowy na temat jej współpracy z ZWZ, który stopniowo zaczął być postrzegany jako apolityczna organizacja wojskowa. Na przełomie lipca i sierpnia 1941 dotychczasowy komendant KZ, Jan Włodarkiewicz, otrzymał nowy przydział – już w ramach ZWZ. Miesiąc później przekazał Stefanowi Roweckiemu dowodzenie podległą sobie organizacją. Proces scaleniowy trwał od listopada 1941 do zimy 1942 r. Pion polityczny, zachowujący nazwę Konfederacja Narodu, pozostał niezależny, jedynie część „Pobudki” wraz z Witoldem Rościszewskim podporządkowała się ZWZ. Działacze Związku Czynu Zbrojnego i Gwardii Obrony Narodowej podjęli podobną decyzję 3 lipca 1942 r., wydając przy tym oświadczenie, że wobec wycofania się wszystkich organizacji założycielskich uważają działalność Konfederacji Narodu założonej we wrześniu 1942 r. za zakończoną. Po scaleniu Konfederacji Zbrojnej z ZWZ, Bolesław Piasecki został komendantem całej organizacji. Jej struktury cywilne tworzyły tzw. Organizację Krajową, na czele której stali kolejno Jan Moszyński (ps. „Mielnicki”) i Jerzy Hagmajer (ps. „Marek”, „Kiejstut”). Organizacja Krajowa dzieliła się na piony. Na czele pionu polityczno-propagandowego stali kolejno Jan Moszyński (ps. „Mielnicki”) i Włodzimierz Pietrzak (ps. „Balk”). Do głównych jego zadań należało wydawanie prasy. Pionem słowiańskim kierował Stanisław Hniedziewicz (ps. „Kubica”, „Olgierd”). Dużą rolę odegrał pion kulturowy kierowany przez Onufrego Bronisława Kopczyńskiego (ps. „Adam”, „Stefan Barwiński”), a po jego aresztowaniu przez Włodzimierza Pietrzaka (ps. „Balk”). Do ścisłego kierownictwa Konfederacji Narodu należeli ponadto: ksiądz Józef Warszawski (ps. „Ojciec Paweł”), Stefan Lipiński (ps. „Bruno”), Wojciech Kętrzyński (ps. „Wołkowyski”), Jerzy Szlubowski (ps. „Szary”), Adolf Gozdawa-Reutt (ps. „Welanowski”). Teren Młodzieży KN, na jego czele stali: 

Jerzy Cybichowski (ps. „Smoleński”; 1920-13.05.1943) 

Mieczysław Kurzyna (ps. „Lipiński”, „Miecz”) – od maja 1942.

Wydział Młodzieży KN został utworzony w 1941 r., a pod koniec tegoż roku zmilitaryzowany – przekształcono go w Batalion im. Klemensa Sznarbachowskiego („Klima”). W maju 1942 r. batalion ten rozwiązano – część chłopców zasiliła oddziały partyzanckie, z pozostałych starsi (17–19 lat) trafili do nowo tworzonego oddziału „Niedźwiedzi”, młodsi pozostali w Terenie Młodzieży KN. Kierownictwo Terenu Młodzieży objął Mieczysław Kurzyna. W 1943 r. Teren Młodzieży przyjął nazwę Młodzież Nowej Polski. Struktura ta obejmowała młodzież z Warszawy i okolic, a jej liczebność szacowana jest na 200-300 osób. Program prac Terenu Młodzieży obejmował przede wszystkim pracę wychowawczą i samokształcenie, ponadto podstawowe wyszkolenie wojskowe oraz udział w akcjach Małego sabotażu. Teren Młodzieży wydawał własne pismo: do końca 1943 „Młodzież Imperium”, a w 1944 „Iskrę”. Chłopcy prowadzili też kolportaż pism KN oraz innych organizacji. W 1943 r. Teren Młodzieży KN przystąpił do Porozumienia Polskich Organizacji Młodzieżowych. W czasie powstania warszawskiego, pluton dowodzony przez Mieczysława Kurzynę, nazwany od pseudonimu dowódcy „Mieczykami”, walczył w szeregach batalionu Czata 49. Wszystkie kobiety działające w Konfederacji Narodu podlegały Terenowi Kobiecemu KN, utworzonemu przez Marię Iwanicką (ps. „Małgorzata”). Dzielił się on na wydziały:

Wydział Ideowo-Wychowawczy

Wydział Szkoleniowy

Wydział Młodzieży Żeńskiej starszej (powyżej 16 lat)

Wydział Młodzieży Żeńskiej młodszej (14–16 lat)

Wydział Opieki – od sierpnia 1943.

Działalność Terenu Kobiecego polegała z jednej strony na prowadzeniu pracy ideowo-wychowawczej wśród kobiet, z drugiej – na realizacji konkretnych zadań na rzecz organizacji. Całkowicie w rękach kobiet znajdowała się łączność – zarówno na terenie Warszawy, jak i z siatką terenową oraz oddziałami partyzanckimi. Ponadto pracowały one w kolportażu, wydziale więziennictwa i dziale sanitarnym. Zajmowały się także opieką nad rodzinami walczących w partyzantce oraz organizowaniem zakwaterowania i leczenia przybywających z oddziałów rannych (Wydział Opieki). Przygotowywano także kobiety do udziału w działaniach bojowych w charakterze łączniczek i sanitariuszek. Pion Uderzenia (Wydzielona Grupa Uderzeniowa), na jego czele stał Adolf Gozdawa-Reutt (ps. „Welanowski”), jednak sprawowanie bezpośredniego dowództwa zastrzegł sobie Bolesław Piasecki. Działalność tego pionu uznano za najważniejszą. Za podstawową formę prowadzenia działalności bojowej przyjęto walkę partyzancką – oddziały partyzanckie Konfederacji Narodu wyruszyły w pole już w październiku 1942 r. Nosiły nazwę Uderzeniowych Batalionów Kadrowych. UBK walczyły początkowo na Białostocczyźnie, a po scaleniu z AK na terenie Okręgu Nowogródek. Było to zgodne z politycznymi celami KN akcentującymi konieczność obrony województw wschodnich nie tylko przed okupującymi je aktualnie Niemcami, ale także przed przyszłym zagrożeniem ze strony ZSRR. Rolę oddziału dyspozycyjnego Organizacji Krajowej pełnił w Warszawie, oddział „Niedźwiedzi”, wywodzący się w Wydziału Młodzieży. Oddziałem tym dowodził od momentu jego powstania w połowie 1942 Stanisław Hniedziewicz (ps. „Kubica”, „Olgierd”), a po jego odejściu do partyzantki, Leszek Niżyński (ps. „Niemy”) – od listopada 1943 r. Po scaleniu z AK, oddział „Niedźwiedzi” wszedł początkowo w skład Kedywu warszawskiego, a od stycznia 1944 r. został podporządkowany Kedywowi Komendy Głównej. Podlegał rozkazom kpt. Franciszka Mazurkiewicza (ps. „Niebora”), dowódcy batalionu „Miotła” i w składzie tego batalionu walczył w powstaniu warszawskim. Struktura terenowa Konfederacji Narodu opierała się na podziale na Dzielnice, które z kolei dzieliły się na okręgi i obwody. Dzielnice:

Centralna i Północno-Wschodnia

Południowo-Wschodnia

Północno-Zachodnia.

Najbardziej rozbudowana organizacyjnie i liczebnie była Dzielnica Centralna i Północno-Wschodnia (zwłaszcza Warszawa i rejon podwarszawski oraz Podlasie). Dokładna jednak struktura i liczebność siatki terenowej KN nie została jak dotąd ustalona. Konfederacja Narodu było ugrupowaniem z ambitnym programem geopolitycznym, opartym na ideologii katolicko-narodowej o bardzo wyraźnym rysie antyhitlerowskim i antykomunistycznym. Młodzi działacze przedwojennej Falangi pod wpływem rzeczywistości okupacyjnej zrewidowali swój wcześniejszy, faszyzujący światopogląd i wypracowali nową ideologię: "uniwersalizm", której założenia można sprowadzić do hasła: ani totalitaryzm, ani liberalizm. Jej autorem był ksiądz Józef Warszawski ps. „Paweł” – kapelan Zgrupowania AK Radosław w czasie powstania warszawskiego i jednocześnie kapelan KN. Program geopolityczny Konfederacji przewidywał z kolei integrację państw Europy Środkowo-Wschodniej od Finlandii po Bałkany w Imperium Słowiańskie pod przewodnictwem Polski w granicach na wschodzie sprzed I rozbioru, tj. z 1772 r., a na zachodzie – na Odrze i Nysie Łużyckiej, gdyż – jak zakładali jego autorzy – byłaby to najskuteczniejsza droga do zabezpieczenia wolności narodów tego regionu przed imperializmem Niemiec i Rosji. Rosja miała zostać zredukowana do rozmiarów dawnego Wielkiego Księstwa Moskiewskiego (koloniami Imperium Słowiańskiego widziano Syberię, Kaukaz i Azję Środkową), a Ukraińcy i Białorusini – których prawa do narodowej odrębności nie uznawano – spolonizowani. Głównym twórcą tej koncepcji był J. Moszyński. Konfederacja Narodu zajmowała się przede wszystkim działalnością wywiadowczą, sabotażem przemysłowym, dywersją kolejową. Ogromną wagę przywiązywano do pracy ideowej i propagandowej. To z inicjatywy członków KN zgrupowanych wokół pisma „Sztuka i Naród” doszło do utworzenia w 1943 r. Ruchu Kulturowego. Działacze Konfederacji wspólnie z organizacją Unia powołali także do życia instytucję naukową Blok Środkowo-Europejski na czele z Jerzym Braunem (ostatnim Delegatem Rządu na Kraj i autorem Testamentu Polski Podziemnej). Prowadzono intensywną pracę wychowawczą wśród własnych członków, głównie z Terenu Młodzieży KN, ale także Terenu Kobiecego i siatki terenowej. Prowadzono stałą akcję pomocy więźniom, opiekowano się rodzinami tych, którzy odeszli do oddziałów partyzanckich, zorganizowano system opieki nad rannymi. W celu zdobycia funduszy na cele organizacyjne Konfederacja Narodu, nie finansowana przez rząd w Londynie, przeprowadzała liczne akcje ekspropriacyjne z bronią w ręku. Dowódcą zespołu ekspropriacyjnego, do którego należeli m.in. Ryszard Reiff (ps. „Jacek”), Marek Kolendo (ps. „Żegota”) i Tadeusz J. Jagodziński (ps. „Stefan Pawłowski”), był Stanisław Hniedziewicz. Jedną ze słynniejszych akcji wojskowych, przeprowadzonych członków siatki konspiracyjnej KN, było uwolnienie w nocy z 26 na 27 lipca 1942 z centralnego więzienia śledczego przy ulicy Daniłowiczowskiej w Warszawie pięciu członków organizacji aresztowanych właśnie w czasie jednej z akcji ekspropriacyjnych. Organizatorem akcji uwalniania więźniów był A. Reutt, a dowodził nią Stefan Lipiński ps. „Bruno”. Pomocy w jej przeprowadzeniu udzielił Konfederacji słynny konspirator Stefan Witkowski – szef tajemniczej organizacji Muszkieterowie. Człowiek, który go zabił (z wyroku Wojskowego Sądu Specjalnego) został w odwecie zlikwidowany przez oddział KN. Za podstawowy cel organizacja postawiła sobie jednak walkę zbrojną z niemieckim okupantem. Oddziały partyzanckie Konfederacji, noszące nazwę Uderzeniowych Batalionów Kadrowych wyruszyły w pole w październiku 1942 i walczyły głównie na Białostocczyźnie i Wileńszczyźnie. Po scaleniu z AK brały udział w walkach partyzanckich oraz w operacji „Ostra Brama” jako część 77. Pułku Piechoty AK. Nieliczne grupy partyzanckie KN, które pozostały na terenie Podlasia zostały wiosną 1944 włączone do 30. Poleskiej Dywizji AK. Łącznie KN skierowała do oddziałów partyzanckich ok. 2 tys. 700 ludzi. W powstaniu warszawskim wzięły udział dwa plutony wywodzące się z KN:

„Mieczyki” pod dowództwem pchor. Mieczysława Kurzyny ps. „Miecz” – batalion „Czata 49"

„Niedźwiedzie” pod dowództwem ppor. Lecha Niżyńskiego ps. „Niemy” – batalion „Miotła”.

Kontynuowano wydawanie pism „Nowa Polska”, „Nowa Polska. Wiadomości Codzienne” i „Biuletyn Słowiański”. Ponadto ukazywały się:

„Do broni”

„Nowa wieś”

„Nowa Polska Gospodarcza”

„Młodzież Imperium”

„Iskra”

„Sztuka i Naród”.

Do ostatecznego scalenia KN z AK doszło jesienią 1943. Rozkaz scaleniowy gen. Tadeusza Komorowskiego (ps. „Bór”) z 17 sierpnia 1943 oddawał oddziały KN przygotowywane do wyjścia w pole pod rozkazy komendanta Okręgu Nowogródek, działające na Podlasiu – komendanta Okręgu Białystok, a pozostałe podporządkowywał właściwym terytorialnie komendantom okręgów. Wkrótce oddziały działające na Podlasiu zostały także przerzucone na Nowogródczyznę.

[dzismis]

Zdarzało się, że tłum wybijał Żydom szyby w oknach, śpiewając "Marsyliankę", hymn republiki

Zdarzało się, że tłum wybijał Żydom szyby w oknach, śpiewając “Marsyliankę”, hymn republiki

Przyslala Rimma Kaul Armia, Kościół, konserwatyści, zwykli Francuzi. Z tak wszechwładnym przeciwnikiem Dreyfus nie miał szans Francja musi być wielka i wielka powinna być Polska. Wielkość należy się też Węgrom, Niemcom, Serbii, Hiszpanii, Włochom… Niemal w każdym europejskim kraju rodzimi nacjonaliści, już rządzący bądź ubiegający się o władzę, obiecują swym krajanom wielką ojczyznę. „Wstaniemy…

[radioavitive1986]

MUREM ZA POLSKIM MUNDUREM | POLSKA ARMIA (2022) POLISH ARMY

[polish-spirit]

5 Wileńska Brygada Armii Krajowej (1945).

[niedzielnyrosol]

On the 1st of August 1944 at 5 p.m. the Warsaw Uprising erupted.

The Uprising was the single largest miliary effort taken by resistance movement in Europe in World War II. Its military aim was to liberate Warsaw from German Nazi occupation while politically it was also aimed to reestablish Polish sovereign authorities before soviet puppet government would claim authority over Poland.

The uprising was timed to coincide with the retreat of the German forces from Poland ahead of the Soviet advance. The Uprising was fought for 63 days with little outside support, despite the hopes from its commanders. Nazi germans heavily retailated on the civilian population of Warsaw and on the city itself. While about 16 thousands of Polish insurgent soldiers were killed, 20 thousands got wounded, 15 thousands were taken captive,  around 160-200thousands civilian people living in Warsaw died, as Germans conducted mass executions on them, destroyed residential buildings, and of poor living conditions. Those who survived were later expelled from Warsaw, many of them send to concentration/death camps, and to forced labours.

The Uprising fell on 2rd October, and the Germans began  to systematically levelled athe city block by block. In total, 85% of Warsaw's buildings were destroyed as the effect of Germans reign over the city during the war. The population of the city, from 1,3 millions in 1939, decreased to 100 persons in early 1945.

Meantime, already in summer 1944 the Red Army reached the right bank of Vistula river (eastern part of the city). They stayed there refusing to help. They entered the rest of the city only in January 1945, after 2 months of uprising and 3 months of razing the city to the ground by germans.

During the soviet times, the combatants of Warsaw Uprising and Armia Krajowa (Home Army) were heavily persecuted as the so called the enemies of the socialist state, including unlawful imprisonment, tortures and capital punishment,  according to the  soviet justice motto "give me the man, and i'll find the criminal article for him".  The Soviets/ communists also put a ban on the truth about the uprising. Reminding out loud that the so called brotherly Soviet nation, all armed up and ready to attack, made an intentional break in their offensive and stayed idle while Warsaw were fighting Nazis, was a big no-no.

source of the photo: https://krakow.ipn.gov.pl/pl4/edukacja/przystanek-historia/93306,Kotwica-Polski-Walczacej.html

The symbol of the resistance, and in particular of the Uprising, is the anchor made of letters P and W, that stands for a phrase “Polska Walcząca” - Fighting Poland.

Cześć i chwała Bohaterom, wieczna pamięć i chwała Poległym!

[past-kids-bedtime]

Trzech Kumpli Piwo w Stylu Grodziskie 6/10

Jest to fascynujace. Dwa sasiadujace narody 2 zupelnie inne historie nt. grodziskiego. Jakby Czech opowiadal Polakowi o grzodziskim, to ten stalby z otwarta geba i naodwrot. Nie mozliwe do pojecia - te dyskursy brmia nastepujaco:

Polska historia: Kiedys warylo sie na terenie wspolczesnej Polski piwo, ktore zwali zolnierze Napoleona szampanem polnocy (Napoleon z jego armia jest tutaj bohaterem pozytywnym). Piwo warzylo sie w browarze do poczatku lat 90tych, potem trzeba bylo znow stworzyc recepture, eksperymentowac z wedzeniem, zeby zrobic ten jeden najlepszy slod. Ci, co pamietali stare grodziskie oceniali, czy te nowe propozycje sa zblizone, czy nie. Pierwsze wspolczesne grodziskie uwarzyli panowie, ktorzy dzis prowadza Pinte.

Czeska historia: Wiadomo, ze bez Czechow by sie na swiecie nigdy nic dobrego nie zadzialo. Watku Napoleona i jego zolnierzy brakuje (W czeskim kontekscie to bohater raczej negatywny). Dlatego w Pivovarnickém domě v Praze, ulica Lipová, uwarzyli Czesi pierwsze komercyjne grodziskie i byl to pierwszy browar na swiecie gdzie sie piwo znow zaczelo warzyc. Na bazie drozdzy, ktore miala do dyspozycji firma PIVO polaczona z Českým institutem sladařství. Od Czechow warzenie grodziskiego odgapili Amerykanie, a ci go potem przeniesli spowrotem do Polski. Ale czescy piwowarzy pomagali ze stworzeniem banku drozdzy Polakom, bo jak juz wiemy z poczatku opowiadania - bez Czechow nic by sie nigdy nie udalo.

I na powaznie: Te dwie historie napewno daja sie jakos polaczyc, one obie pewnie maja w sobie prawde. Pieknie pokazuja, jak zupelnie inaczej opowiadamy jedna historie w jednym kregu, a w drugim kregu ona brzmi zupelnie zupelnie inaczej . Raz sie postaram polaczyc te historie. Sládka, ktory to pierwsze czeskie grodziskie warzyl znam. W Polsce tez bym chyba znalazla kogos, kto by mi cos opowiedzial.

I na miej powaznie: Na ten moment siedze cicho, grodziskie tylko z przyjemnoscia popijam, bo nie chce otwierac kontrowersyjne tematy. Boje sie, ze jak opowiem czeska wersje, wyrzuca mie oknem z knajpy. Polacy i Czesi maja juz swoje "trudne sprawy" - mamy Turow, mamy sol posypowa w chipsach importowanych z Polski. Po co nam w tych trudnych czasach "Kauza Grodziskie"? Kochajmy go tu i teraz wspolnie miloscia zachodnioslowianska.

[theadam93]

From: @mlodalewica_ " ... Absurdalne zakupy Ministerstwa Obrony Narodowej❗️ Mariusz Błaszczak, minister obrony narodowej, zapowiedział zakup 500 wyrzutni M142 HIMARS 🤦 W czym tkwi absurd? Dla porównania największa armia wchodząca w skład NATO, czyli armia Stanów Zjednoczonych, posiada obecnie 350 wyrzutni tego systemu, a sam producent systemów, koncern Lockheed Martin, deklaruje, że jest w stanie produkować maksymalnie 72 rocznie. Polskie Siły Zbrojne stanowią główną siłę na wschodniej flance Sojuszu Północnoatlantyckiego, dlatego rzeczą konieczną jest, aby nasza armia była stale modernizowana i spełniała standardy NATO. Ważne jest jednak, by zakupy dla polskiej armii były zrównoważone i obejmowały wszystkie rodzaje sił zbrojnych — w tym tak istotne w realiach współczesnego pola walki siły powietrzne. Polska powinna inwestować w zakup i rozwój systemów uzbrojenia nowego typu, takich jak drony rozpoznawcze i bojowe, amunicja krążąca czy środki walki oraz rozpoznania radioelektronicznego. Jedynie rozważne inwestycje zapewnią nam prawdziwe bezpieczeństwo❗️ ..." https://www.instagram.com/p/CeP5IHII8bj/?igshid=NGJjMDIxMWI=