“Eeny, Meeny, Miny, Moe”: The Dark Theories—And Racist History—Behind The Childhood Rhyme
One of The Theories About The Counting-Out Rhyme Involves Human Sacrifice.
— By Lorna Wallace | May 28, 2024
An illustration of the counting-out game “eeny, meeny, miny, moe” from Clara E. Atwood’s ‘A Book of Nursery Rhymes,’ published in 1901. / Wikimedia Commons // Public Domain (illustration); pop_jop/DigitalVision Vectors/Getty Images (Speech Bubble); Justin Dodd/Mental Floss (Background)
common way for kids to decide who’s the undesirable “it” in a game of tag is to use the counting-out rhyme “eeny, meeny, miny, moe” (sometimes spelled “eenie, meenie, miny, moe”). You’ve probably just completed the verse in your head, but if not, here’s a refresher:
“Eeny, meeny, miny, moe,
Catch a tiger by the toe,
If he hollers, let him go,
Eeny, meeny, miny, moe.”
Though the end result is supposedly random, the speaker can manipulate the outcome—for instance, by adding “you are it” at the end. The use of the rhyme has gone beyond the playground and into pop culture: It’s been used by Homer Simpson to prevent a nuclear meltdown and by The Walking Dead’s Negan to decide who in Rick’s group is going to meet a grisly end.
Different versions of “eeny, meeny, miny, moe” exist around the world, and there seem to be just as many theories about the rhyme’s potential origin—ranging from shepherds counting sheep to priests selecting sacrificial victims.
1. Catching a Tiger by the Toe
2. The Possible Origins of the Rhyme
3. “Eeny Meeny Miny Moe” Around the World
Catching a Tiger by the Toe
In the English-speaking world, the rhyme can be traced back to at least 1815. In an 1855 edition of the scholarly journal Notes and Queries, someone credited only as “W.” recalled the version of the rhyme they used when choosing who was “it” for tag in New York 40 years earlier:
“Hana, mana, mona, mike;
Barcelona, bona, strike;
Hare, ware, frown, venac;
Harrico, warrico, we, wo, wac!”
Although those words don’t match the ones we chant today, the rhythmic flow is the same; “W.” recalled it after reading a version of the rhyme that had been printed earlier that year, one that is slightly more similar to the modern variation:
“Eeny, meeny, moany, mite,
Butter, lather, boney, strike,
Hair, bit, frost, neck,
Harrico, barrico, we, wo, wack.”
In 1888, chemist Henry Carrington Bolton published a study of counting-out rhymes that included German and Dutch jingles, showing that they contained elements of the rhymes cited in America: “Eena, tena, mona mi, / Pastor, lone, bone, strei” and “Eene, meenen, mukken, / Porceleinen stukken,” respectively. But which version came first is unknown. Bolton’s book is also contains what is almost the modern version rhyme, which had the n-word in place of tiger/tigger and was, according to Bolton, “the favourite among American children to-day.”
The following year, Reverend Walter Gregor presented a collection of rhymes (later published in 1891 [PDF]) to the Buchan Field Club in Scotland; he recorded both the n-word version and one which used neighbour. These two Scottish variants used squeals and quarrels, respectively, instead of hollers.
Over the years, the racial slur version of the rhyme has thankfully fallen out of favor, with replacement words including tinker (a derogatory British term for a beggar), piggy, and—today’s most popular choice—tiger.
The Possible Origins of the Rhyme
As is the case with many nursery rhymes, there are a few dark theories about the origin of “eeny, meeny, miny, moe.” One, as explained by author Robert Hendrickson, is that this counting-out rhyme and others, “are relics of formulas Druid priests used to choose human sacrifices.”
Druids (From: Pictures of English History), 1868 / Heritage Images/GettyImages
Another sacrificial starting point was proposed by linguists Jan Naarding and Klaas Heeroma, who argue that an older Dutch version of the song, which begins “anne manne miene mukke,” might come from an Old Saxon divination chant. A high priest would supposedly say the words to prompt a sign from the gods that would indicate who should be sacrificed.
Yet another murderous theory is tied to the Cornish version of the rhyme:
“Ena, mena, mona, mite,
Pasca, lara, bona, (or bora), bi,
Elke, belke, boh,
Eggs, butter, cheese, bread,
Stick, stack, stone dead.”
In an 1880 article for The Cornishman newspaper, Thomas Walter Sandrey suggested that these lines originated in ancient Britain and are about withholding food from someone before they are “beaten to death by sticks.”
A less brutal suggestion is that the words are a corruption of Latin. An unnamed writer in an 1884 issue of Overland Monthly theorized that the jingle was originally a “medieval formula in monkish Latin—probably a charm or prayer used in casting lots.” When non-Latin speakers repeated the chant, the words morphed into gibberish.
There are other theories that stem from the words being misheard between languages. One is that British colonizers in India heard the rhyme “ubi eni mana bou, baji neki baji thou, elim tilim latim gou,” which was sung while playing games. Linguist Derek Bickerton believes that the lyrics stem from the Saõ Tomenese phrase ine mina mana mu, which translates to “my sister’s children” in English. Yet another suggestion is that the verse derives from a Swahili poem that was recited by enslaved people and includes the line “iino ya mmiini maiini mo.”
Linguist John McWhorter thinks that the rhyme comes from a Celtic-language counting system, often known as the Anglo-Cymric Score, which was used by shepherds to count their sheep. Different versions that have been recorded include “yan, tan, tethera, methera, pimp” and “aina, peina, para, pedera, pump” (both of which are one to five). These words definitely have the same rhythmic quality as “eeny, meeny, miny, moe,” but the link isn’t certain. There’s also doubt about the shepherds’ score being ancient—the numbers don’t crop up until the 18th century and might actually derive from Welsh—and even about whether they were ever actually used to count sheep (but there is evidence that they were used by knitters!).
“Eeny Meeny Miny Moe” Around the World
Many languages have similar sounding counting-out rhymes that are partly nonsensical. That may just pure coincidence, but in Bolton’s words, it makes “the view of a common origin reasonable.” Although that origin remains uncertain, here are a few examples from around the globe to compare for yourself:
0 notes
Schelleband
Haakwerk. Afbeelding No. 51 en 52. 12½ Ned. el touw 3 d. in omvang, 10 lood castorwol, 5 houten ringen elk 6 d. in doorsnede, 1 porceleinen ring 8 d. in doorsnede, een weinig dikke naaizijde.
Bij andere geborduurde en rijk gegarneerde schellebanden vergeleken, komt deze zeer eenvoudig voor, doch hij is even duurzaam en kan in elke kleur, met de stoffeering van de kamer overeenkomende, gewerkt worden. Het dikke touw wordt met groene of eene andere kleur castorwol overhaakt en volgens de afbeelding sierlijk in elkander gestrengeld, een touw vormt telkens op 20 d. afstand van elkander de ineenstrengeling van de 3 paar lussen, terwijl aan de linker en rechterzijde van dit touw en door de beide helften van deze ineenstrengeling, een tweede touw loopt; bovendien worden de touwen op regelmatige afstanden door een ring gestoken. Het model is 2 Ned. el lang en heeft 6 zoodanige figuren. Om dezen schelleband te vervaardigen knipt men het genoemde touw in twee stukken, het eene 4 Ned. el, het andere 8 Ned. el lang. Daarna omhaakt men beide met halve vaste steken, zooals afbeelding No. 52 aantoont. Men legt hiervoor afwisselend den draad eenmaal voor, de volgende maal achter het touw en haalt hem door de lus op de naald, zooals de pijl op de afbeelding aantoont. Het korte touw wordt tot op de halve lengte te zamen gelegd, zoodat daardoor schijnbaar twee touwen (de beide buitenste) ontstaan; om dit touw vlecht men dan het langere touw, volgens de afbeelding, ongeveer 12 d. van het einde af beginnende. De breedte van den schelleband, dat is; daar waar de ineenstrengeling is, bedraagt 17 d. en de hoogte hiervan is 15 d. Ongeveer op 10 d. afstand boven elke strengeling steekt men alle drie de touwen door een houten ring die insgelijks omhaakt is. Weder 10 d. verder volgt de tweede strengeling en zoo voort. Aan het ondereinde voorziet men den band volgens de afbeelding insgelijks met een houten ring, aan welken het einde van het middelste touw en met dit tevens een overhaakte porseleinen ring bevestigd wordt, die tot handvatsel dient.
27 notes
·
View notes
In Rostock en Stralsund
Vrijdag 31 augustus ‘18
In Rostock
Leuk om hem hier ook op de affiches te zien...Herman van Veen, het optreden in deze havenstad zal op 22 mei zijn, en het “ik heb overal blauwe plekken van jou” kan ik deze middag niet meer loslaten. We maken een korte wandeling door de binnenstad, die drie jaar lang van 1940 tot 1943 voortdurend door de Royal Air Force in de nachtelijke uren werd gebombadeerd. Sinds de jaren ‘20 was er de Arado vliegtuigenbouw gevestigd, en als ‘hofleverancier’ van de nationaalsocialistische Luftwaffe een gedoodverfd doelwit voor de geallieerde luchtaanvallen. De stad kwam in puin uit de oorlog en werd langzaam weer opgebouwd. Met de vliegtuigbouwindustrie was het wel gedaan, maar daarna begon het tijdperk van de scheepsbouw tot op heden. Grote cruises worden er o.a. vervaardigd, momenteel één met 20 verdiepingen, het zal de grootste ter wereld worden. De werfen schouwen we per havenrondvaart aan, om ook even aan te meren in Warnemünde, een badplaatsje waar iedereen rondloopt, en waarin je niet hoeft te verhongeren, de schikkimiki tot Otto Normalverbraucher kan zich er laven aan braadworsten, ijs, taart, döner en uiteraard vis en dat in meervoud. Vlak voor kust staan mooie huizen, een groot Fins schip komt via de Oostzee aangevaren. Terug op de rondvaartboot zie je ‘m halverwege aangemeerd. Vrachtverkeer gaat af- en aan. Het zijn kleine voertuigjes geworden die lijken wel te verdwijnen in de mond van een reus.
Na de stad volgt het land en geraken we in Vorpommern het Duitse deel van Pommern, het andere gedeelte heet tegenwoordig West-Pommern en ligt sinds 1945 in Polen. In een klein plaatsje, Parow waar alleen een pensioen is overnachten we, het is vlakbij zee, die vandaag rustig is.
Zaterdag 1 september ‘18
In Stralsund
Ooit...het zal in de jaren ‘80 geweest zijn, viel een eerste september ook op een zaterdag, en bij de Hema werd omgeroepen: “de R is weer de maand, tijd voor rookworsten!”....niet te geloven. Het omgekeerde is momenteel waar, het weer wordt alleen nog beter. Vandaag dus koers naar Stralsund. Wat blijkt opnieuw een parel in Oost Duitsland te zijn, er daar zijn er veel van te vinden. Stralsund een oude hanze havenstad aan de Oostzee, was merendeels in de geschiedenis Zweeds, zoals zovele oorden hier in de omgeving, pas in de laatste tweehonderd jaar is het Duits. Op de oude markt valt vooral het stadhuis op, het voorpand telt namelijk een zestal puntige gevels. Boven was er verder geen bebouwing met als doel dat de daaronder gelegen markthal ruim windval van de Oostzee kreeg, zodat de waren koel bleven.
Het moet een levendige stad geweest zijn, waar Engelse zeelui porceleinen hondjes meebrachten. Het werd een modeartikel onder de bevolking en deed terzake als raamversiering. Dat was het in Londen ook, alleen dan bij de prostituees, als de hondjes naar voren zaten hadden ze geen klandizie, andersom wel, of dit gebruik heden ten dage nog opgeld doet in de Britse hoofdstad is mij niet bekend, maar om zulke ogenschijnlijke best wel vriendelijk kijkende honden uit porcelein voor je raam te zetten....nou ik weet het niet.
Een ander juweel om te bezoeken is de St. Nikoleikirche, uiteraard de hoofdkerk van Stralsund vanwege dat Sint Nicolaas ook de patroon is van de zeevarenden.
Er is o.a. het hoofdaltaar uit 1480 te bewonderen, het wordt hoe langer je ernaar kijkt hoe levendiger, vooral de rouwende vrouwen op Golgotha spreken tot de verbeelding, de neerstortende Maria, maar ook een wenende vrouw die een zakdoek pakt om haar tranen te deppen, wel jammer dat het altaar in 1945 deels verwoest is geweest en er nu wel een heel modern crusifix hangt, door uiteraard de vrije hand van de kunstenaar, maar een restauratie van het oude was meer op zijn plaats geweest.
Voor een protestante kerk is het wel een zeer kleurrijke kerk te noemen. Voor menig SGP-er moet dit een gruwel zijn. Wat opvalt is dat er een kansel is dat zich wel heel hoog bevindt. Uiteraard telt het woord, dus dat je er nekklachten door krijgt omdat je omhoog hebt zitten staren is niet zo voor de hand liggend, maar ja de prediker hoeft maar een saaie uiteenzetting te geven, of je bent afgeleid en je kijkt alsnog naar de beste man die daar hoog boven je predikt, nu blijkt dat hij een enorme pukkel op z’n neus heeft en je bent dan daardoor zo gebiologeerd, je alsnog met nekklachten te kampen kan krijgen. Nee dan kun je beter je oog richten naar de steunpilaren, bestaande uit koppen met opvallende kapsels. Wellicht mode in de Zweedse tijd.
Met al deze indrukken is het goed toeven op de terrassen van de oude markt in deze gezellige stad.
0 notes