#portret w pracowni

[ars-polonia]

Anna Bilińska-Bohdanowiczowa,

Portret rzeźbiarza George’a Greya Barnarda w pracowni (Portrait of Sculptor George Grey Barnard in His Atelier)

1890

[polishwomenartists-sztukakobiet]

Leokadia Łempicka (1865-1913 Kijów)

Portret damy, k. XIX w.

pastel, papier naklejony na płótno, 89 x 67 cm, sygn. p.g.: lŁempicka

https://www.sda.pl/aukcja/obiekty/leokadia-lempicka-portret-damy-k-xix-w,31523,pl

Malarka, ur. przed 1865, zm. w1913 w Kijowie. Przebywając z rodziną na zesłaniu w Samarze (Kujbyszew) uczęszczała do gimnazjum. W 1885 zamieszkała w Warszawie. Od ok. 1886 uczyła się prywatnie malarstwa w pracowni Wojciecha Gersona. W 1890 wzięła udział w wystawie uczennic szkoły Ludwika Wiesiołowskiego dla kobiet w Salonie Aleksandra Krywulta. W końcu 1892 odbyła podróż do Rygi, w lutym 1893 pojechała na dalsze studia do Paryża. Tam mieszkała razem z malarką i rzeźbiarką Anną Paszkiewiczówną i uczęszczała do Académie Julian. W 1897 przebywała już w Warszawie. Trudniła się pracą pedagogiczną ucząc rysunku w szkole malarstwa Bronisławy Poświkowej, od 1904 w Szkole artyst. dla kobiet Aurelii Conti, gdzie prowadziła rysunki wieczorowe, dział sztuki zdobniczej i kompozycji ornamentacyjnej. Wystawiała swe prace na salonach w Warszawie, Krakowie, Wilnie i Paryżu. W 1904 odbyła się w Salonie Krywulta w Warszawie jej wystawa indywidualna, a w 1974 pokazano 14 jej obrazów we foyer Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy.

Łempicka malowała przede wszystkim portrety, do których najczęściej pozowały jej dzieci. Chętnie posługiwała się pastelami, a ok. 1898 zajęła się również malarstwem miniaturowym na kości.Prace malarki znajdują się w zbiorach Muzeum Okręgowego w Bydgoszczy, Muzeum Narodowym w Warszawie.

[mateusztorbus]

Karolina Jabłońska to malarka młodego pokolenia, którą poznałem przy okazji dokumentowania audycji Radia Głosy oraz wydarzeń Krakowskiego Salonu Sztuki. Karolina jest również współzałożycielką, wspólnie z Tomaszem Kręcickim i Cyrylem Polaczkiem, krakowskiej Galerii Potencja.

Reprodukcje prac Karoliny wykonaliśmy w jej pracowni i było to wyjątkowo trudne zadanie. Obrazy Karoliny są bardzo duże a przestrzeń ... powiedźmy, że odrobinę za mała, żeby komfortowo rozstawić flesze. Kolorystyka obrazów również wymaga większej uwagi przy postprodukcji. Najważniejsze, że Artystka jest zadowolona z efektów!

Karolina jest reprezentowana przez Galerię Raster.

Dokumentacja prac wykonana aparatem Fujifilm GFX 50S z obiektywem Fujinon GF 120mm Macro. Prace zostały oświetlone lampami Hensel.

©2021 Mateusz Torbus Zobacz moje Portfolio

[superrealizm]

GUSTAV KLIMT – PORTRAIT OF ADELE BLOCH-BAUER I (1907)

Styl Klimta jest rozpoznawalny nawet dla osób, które nie interesują się szczególnie sztuką. W jego obrazach często pojawiają się płatki złota i srebra, które stały się jednym z najbardziej charakterystycznych elementów jego twórczości. Artysta lubił przedstawiać kobiety na tle abstrakcyjnych ornamentów oraz motywów roślinnych i symbolicznych. Dla Klimta typowa była fotograficzna wręcz precyzja w utrwalaniu twarzy. Kobiety fascynowały go zarówno w życiu, jak i w sztuce. Uwielbiał uwieczniać je na swoich obrazach. Często przyjmował zlecenia na portrety kobiet z zamożnych rodzin. Wiele z nich było z pochodzenia Żydówkami. W Wiedniu mieszkało wielu Żydów, a ci najbogatsi chętnie inwestowali w sztukę.

W 1903 roku Klimt otrzymał zlecenie. Miał namalować portret Adele Bloch-Bauer, żony Ferdinanda Bloch-Bauera. Ferdinand prowadził świetnie prosperującą cukrownię, odziedziczoną po ojcu. Adele była córką dyrektora generalnego Wiener Bankverein i prezesa Kolei Wschodniej. Zarówno Blochowie, jak i Bauerowie należeli do kręgu żydowskiej burżuazji. Teresa, starsza siostra Adele, wyszła za mąż za brata Ferdinanda, Gustava Blocha. Obie rodziny przyjęły nazwisko Bloch-Bauer. W tym czasie Klimt był najpopularniejszym malarzem, a portret namalowany przez niego nie był zwykłym prezentem. Zamówienie kosztowało około cztery tysiące koron, dlatego portret Adele był też symbolem statusu rodziny Bloch-Bauer. Zanim jednak powstała ostateczna wersja obrazu, malarz sporządził mnóstwo szkiców (podobno ponad kilkaset). Żadnej portretowanej przez siebie kobiecie Klimt nie poświęcił tyle czasu i uwagi co Adele. Jej portret był gotowy dopiero w 1907 roku.

Na pierwszy rzut oka Portret Adele Bloch-Bauer I wydaje się złożony tylko ze złotych płatków. Z nich wynurza się pociągła twarz o perłowej cerze, z zarumienionymi policzkami oraz pełnymi, czerwonymi ustami. Spojrzenie modelki jest senne. Na złotym tle odznaczają się też czarne, gęste i wysoko upięte włosy. Uwagę przyciągają szeroka kolia zdobiąca szyję i splecione dłonie o długich, smukłych palcach. Na lewym nadgarstku Adele można dostrzec jeszcze złotą bransoletę. Dopiero po bliższym przyjrzeniu się widać, że Adele siedzi w fotelu z mozaikowym oparciem. Jest ubrana w suknię, która prawie nie odcina się od tła. Zdobią ją egzotyczne symbole, przypominające egipskie oczy osadzone w trójkątach. Mogłoby się wydawać, że złote, przytłaczające tło zawłaszczy całą postać Adele. Jednak kobieta nie ginie w tym złocie, wręcz przeciwnie – trudno oderwać wzrok od jej hipnotyzującej twarzy. Portret jest zmysłowy, elegancki, dostojny. To ucieleśnienie kobiecości.

Klimt był znany ze swoich romansów. Plotkowano, że po jego pracowni biegają nagie modelki. Niektórzy uważali, że Adele i Gustav zostali kochankami. Razem spędzali długie godziny w atelier malarza. Małżeństwo Adele nie dało jej szczęścia: Ferdinand był od niej dwa razy starszy. Nie doczekali się potomstwa – raz Adele poroniła, jedno dziecko urodziło się martwe, a kolejne żyło zaledwie kilka dni. Jeszcze sto lat temu bezdzietność oznaczała dla kobiet pustkę w życiu, ciszę w mieszkaniu i społeczny ostracyzm. Wówczas kobiety bez dzieci uważane były za niespełnione. Nie mogły poświęcać się nauce lub pracy tak, jak robili to mężczyźni. Ambitna i inteligentna Adele chciała studiować. Nie interesowały jej bale, modne suknie, herbatki i obiady. Ponieważ kobiety nie mogły wówczas podjąć studiów, Adele we własnym zakresie rozwijała swoje pasje. Interesowała się sztuką, medycyną, filozofią i polityką. Czytała klasyczne dzieła literatury francuskiej, niemieckiej i angielskiej. Została socjalistką i w swoim apartamencie urządzała spotkania. Paliła dużo i robiła to publicznie, chociaż nie było to dobrze widziane. Była pewna siebie i wyniosła, budziła szacunek i onieśmielała.

Można jedynie domyślać się, że Adele i Gustava łączyło coś więcej niż przyjaźń. Zarówno malarz, jak i modelka nie ujawniali szczegółów ze swojego życia w korespondencji. Niektórzy próbowali szukać wskazówek w obrazach Klimta. Wielu historyków uważa, że Judyta z głową Holofernesa namalowana przez Klimta do złudzenia przypomina Adele. Malarz przedstawił biblijną bohaterkę jako tajemniczą kusicielkę z obnażonymi piersiami. Jej szyję ozdobił szerokim, bogato zdobionym naszyjnikiem, łudząco podobnym do tego, który widać na portrecie Adele. Ponadto, kiedy Klimt zaprezentował obraz z Judytą na wystawie Secesji w 1901 roku, wszystkich zelektryzował nie tylko zmysłowy erotyzm bijący z dzieła, ale przede wszystkim to, że twarz Judyty wydawała się wszystkim znajoma. Jednak podobieństwo między Judytą a Adele niczego nie mówi o relacji Gustava i jego modelki. Można jedynie zastanawiać się: czy była to tylko intelektualna przyjaźń, oparta na miłości do sztuki, czy coś znacznie więcej?

Pierwszy portret Adele Klimt pokazał w 1908 roku. „Wiener Allgemeine Zeitung” nazwała to dzieło „bożkiem w złotej świątyni”. Adele stała się gwiazdą, symbolem nowoczesnej kobiety z przełomu wieków. Habsburgowie wypożyczali Złotą Damę na wystawy, a publiczność nazwała ją „austriacką Moną Lisą”. W 1912 roku Klimt zaprezentował drugi portret Adele. Był to całkowicie inny obraz. Przedstawia poważną, starszą Adele, od której nie bije już taka hipnotyzująca zmysłowość.

Adele Bloch-Bauer zmarła w 1925 roku. W testamencie wyraziła prośbę, by dwa portrety i inne obrazy namalowane przez Klimta, które posiadała, po śmierci jej męża przekazano Galerii Austriackiej w Wiedniu. Stało się jednak inaczej. Podczas II wojny światowej naziści skonfiskowali cały majątek Bloch-Bauerów, w tym obrazy Klimta. Po dołączeniu Austrii do III Rzeszy nasiliła się nagonka przeciw Żydom w Wiedniu, dlatego krewni Adele postanowili uciec z kraju. Po wojnie rząd austriacki uznał skonfiskowane obrazy za dziedzictwo narodu. Przez 60 lat dzieła Klimta były pokazywane na wystawie w wiedeńskim Belwederze. Dopiero w 1998 roku siostrzenica Adele, Maria Altmann, która w trakcie wojny uciekła wraz z mężem do Los Angeles, podjęła starania o zwrot rodzinnego majątku. Sądowa walka pomiędzy nią a rządem austriackim trwała aż osiem lat, ale ostatecznie Maria odzyskała dwa portrety swojej ciotki oraz trzy pejzaże Klimta.

Złotą Adele sprzedała Ronaldowi Lauderowi, synowi Estée Lauder, założycielki słynnej spółki kosmetycznej, za 135 milionów dolarów. Była to wówczas najwyższa cena, jaką kiedykolwiek zapłacono za dzieło sztuki. Maria postawiła kupującemu tylko jeden warunek – portret Adele musiał na stałe być wystawiony w Neue Galerie w Nowym Jorku. Drugi portret Adele przez 10 lat był w posiadaniu amerykańskiej gwiazdy Oprah Winfrey. Historię walki siostrzenicy Adele o odzyskanie rodzinnego majątku przedstawia film Złota dama z 2015 roku. Dzięki Marii Altmann świat na nowo usłyszał o Gustavie Klimcie, a przede wszystkim poznał historię Adele Bloch-Bauer, która przestała być tylko „złotą damą” i odzyskała swoją tożsamość. Gustav Klimt poprzez swoje fascynujące obrazy zapewnił nieśmiertelność nie tylko sobie, ale również portretowanym przez siebie kobietom.

źródło: niezlasztuka.net

[meksyk2022]

To największa niespodzianka tego wyjazdu! Miasto Meksyk ma najwiecej muzeów na świecie - ponad 150, ale do tych najbardziej popularnych, trzeba często zarezerwować bilety z miesięcznym wyprzedzeniem. Bylem przekonany, ze jest tak i z tym muzeum -- w końcu to przesłynny dom i studio Diego i Fridy, ze słynnym mostkiem łączącym dwie budowle. Pokazany w wielu scenach filmu "Frida" z Salmą Hayek.

Tymczasem okazało się, że wystarczy ustawić się w kolejce, poczekać 10 minut i za $1.75 wejść do środka!

Tekst ze strony AtlasObscura:

Najbardziej znana CASA AZUL (Niebieski dom) FRIDY KAHLO to ta w pobliskim Coyoacan gdzie meksykańska surrealistka urodziła się i zmarła, ale mieszkała i pracowała również w innym Casa Azul. Mowa o jej pomalowanym na niebiesko domu w kompleksie, który dzieliła z mężem Diego Riverą, w bliźniaczych domach połączonych zawieszonym nad ogrodem mostem.

Bliźniacze domy zostały zaprojektowane przez słynnego malarza i architekta Juana O'Gormana, przyjaciela Rivery, i zbudowane w 1932 roku. Łączą w sobie odważny styl funkcjonalistyczny z bardziej tradycyjnymi meksykańskimi formami i akcentami, w tym kolorami i rzędami kaktusów (O' Gorman jest uważany za ojca meksykańskiego funkcjonalizmu).

Lewy dom należał do Diego. W jego pracowni można zobaczyć kolekcję „judasów” malarza, kolekcję figurek ludzi, szkieletów i zwierząt z papier-mâché, a także zwierząt, zebranych w pracowni, w której po raz pierwszy je skonstruował. Gablota z drobnymi eksponatami archeologicznymi, które zebrał, jego sypialnia i gabinet.

Dom po prawej, ten niebieski, należał do Fridy. Jedyne, co zachowało oryginalne elementy, to łazienka. Jest tam wanna, która pojawia się na obrazie „Lo que el agua me dio/Co dała mi woda” (1938). Portret swoich stóp i postaci i przedmiotów dookoła namalowała z wanny, która pozostała nienaruszona. W tym domu też Frida namalowała najlepsze ze swoich prac.

Para zamieszkała domy w 1934 roku. Po śmierci swojego ojca Frida wróciła do Coyoacán w kwietniu 1941 roku i mieszkała tam aż do śmierci. Diego Rivera natomiast mieszkał tu aż do swojej śmierci w 1957 roku.

[remigiuszknapik]

Ivan Aivazowsky - malarz, tworzący między innymi w stylistyce malarstwa morskiego, autor obrazów bitewnych z historii rosyjskiej floty wojskowej, a także dzieł o tematyce biblijnej, ewangelickiej i antycznej.Urodzony w rodzinie kupca ormiańskiego Nina, szefa bazaru Feodosia. Pierwsze lekcje malarstwa i rysunku otrzymał od architekta Teodozji Kocha. W latach 1833-1839 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w klasie malarstwa pejzażowego pod kierunkiem M.N. Vorobyova, w latach 1835-1836 uczył się w warsztacie francuskiego malarza morskiego F. Tannera. W 1836 otrzymał mały złoty medal za obraz „Widok nad morze w okolicach Petersburga” (1835), a rok później duży złoty medal za trzy widoki na morze i obraz „Spokój”. W 1839 ukończył Akademię Sztuk Pięknych, następnie otrzymał tytuł klasy artysty I stopnia i możliwość podróżowania do Europy. W latach 1840-1844 odwiedził Włochy, Niemcy, Francję, Hiszpanię, Portugalię, Holandię, Belgię, Anglię i Maltę. Odwiedził kraje Bliskiego Wschodu, Afrykę i Amerykę. W 1844 przedterminowo wrócił do Petersburga. 

Od 1844 mieszkał w akademiku Akademii Sztuk Pięknych, zostając malarzem Sztabu Głównego Marynarki Wojennej, a także członkiem honorowym Akademii Sztuk Pięknych w Amsterdamie, Rzymie, Paryżu, Florencji, Stuttgarcie,  w 1887 r. przyznanu mu tytuł honorowego Akademii Sztuk w Petersburgu. W 1880 roku otworzył galerię sztuki w Teodozji (obecnie galerię sztuki w Teodozji im. I.K. Aivazovsky'ego) i przekazał miastu wszystkie swoje obrazy. 

Od 1881 został honorowym obywatelem Teodozji.Wczesne prace I.K. Aivazovskego przedstawiały żaglówki, łodzie i podróżników podziwiających morskie przestrzenie z brzegu. Jego ulubionymi tematami są burzliwe ruchy wód i cudowny urok spokoju. Niektóre jego prace są naznaczone wpływem Sylv. F. Szczedrina i K.P. Bryułłowa. 

Artysta przez wiele lat mieszkał w swojej pracowni nad brzegiem morza, uważnie obserwując żywioł wody. Dojrzałe płótna Aivazowskiego wyróżniają się dużym formatem i dramatyczną treścią. Ulubionymi motywami malarza na późniejszym etapie jego twórczości były wizerunki romantycznej walki człowieka z morzem („Tęcza”, 1873), tzw. „Niebieskie Mariny” („Zatoka Neapolitańska wczesnym rankiem”), 1897; „Shipwreck”, 1898) i widoki na miasta („Księżycowa noc nad Bosforem”, 1894).Aivazowski jest jednym z nielicznych rosyjskich mistrzów, któremu sława i uznanie przyszły za jego życia. Wystawy jego obrazów odbywały się w wielu krajach świata, portret artysty umieszczono w słynnej włoskiej Galerii Uffizi we Florencji. Aivazovsky stworzył około sześciu tysięcy dzieł.

[mateusztorbus]

Dziś jestem z wizytą w pracowni Tomasza Kręcickiego czyli 1/3 Galerii Potencja. Podobnie jak wcześniej u Karoliny Jabłońskiej mierzę się z dużymi formatami. Ale jest też niespodzianka - obiekt. Taki trochę “Zaczarowany ołówek”.

No i chyba już tradycyjnie - szybki portrecik Artysty - Tomka - w jego pracowni.

Dokumentacja prac wykonana aparatem Fujifilm GFX 50S z obiektywem Fujinon GF 120mm Macro. Prace zostały oświetlone lampami Hensel.

©2021 Mateusz Torbus Zobacz moje Portfolio

[81stopni]

Tomasz Kopcewicz  HAVE A NICE DAY

Wernisaż:21.07.2020, g. 19.00

Wystawa: 21.07 –31.08.2020

Galeria 81 Stopni, Kłopotowskiego 38 lok.5, Warszawa, www.81stopni.pl

Obrazy z serii „Have a Nice Day” to kontynuacja moich poszukiwań form, które w zakamuflowany sposób działają na nas opresyjne. Podobnie jak w poprzednich cyklach; „Kraty” czy „On the Way”, moja uwaga skupia się na pozornie banalnych niewidocznych, przeźroczystych, na co dzień elementach architektury, które w znaczący sposób ograniczają, lub regulują nasz ruch i sposób funkcjonowania w przestrzeni. Obrazy, które obejrzymy na wystawie Have a Nice Day, są wynikiem mojej fascynacji architekturą i estetyką przestrzeni biurowych czy call center. Zwabiły mnie kolorystyka i formy, jakie przybierają meble, wypełniające te biura. Zaprojektowane w nieporadny sposób, próbują ukryć swoją ponurą funkcję-boksów, klatek dla współczesnego pracownika. Ich stylistyka w prostej linii nasunęła mi skojarzenia z kompozycjami Mondriana czy Katarzyny Kobro i uznałem, że ten wątek stanowi dodatkowe wyzwanie dla malarza.

Jest to studium form, ale także portret pewnej idei, pewnego modelu pracy, który być może w obliczu obecnej pandemii powoli zacznie zanikać. Być może puste biura na sprzedaż to znak nadchodzących czasów.

Have nice day #06, 390x260mm, olej na płycie meblowej, 2016, Warszawa

Have nice day #05, 267x237mm, olej na płycie meblowej, 2016, Warszawa

Have nice day #02, 328x208mm, olej na płycie meblowej, 2016, Warszawa

Have nice day #01, 305x235mm, olej na płycie meblowej, 2016, Warszawa

Tomasz Kopcewicz, absolwent ASP w Gdańsku, dyplom w Pracowni Malarstwa prof. Włodzimierza Łajminga (2002 r.) oraz Pracowni Intermediów prof. Witosława Czerwonki. Od 2002 r. rezydent Gdańskiej Kolonii Artystów na terenach postoczniowych, gdzie współtworzył artystyczną grupę „Znajomi Znad Morza”. Zajmuje się malarstwem i realizacją prac wideo. Punktem wyjścia dla jego prac malarskich są często banalne elementy pejzażu miejskiego, które jednak w sposób istotny wpływają na nasze zachowanie, np: kraty, bariery regulujące ruch uliczny, czy charakterystyczny dla korporacyjnego openspace-labirynt pracowniczych boksów. Interesuje go obraz uchwycony między przedstawieniem a abstrakcją, w którym dominuje geometria. Kopcewicz od 2015 roku wraz z fotografem Michałem Szlagą tworzy artystyczny duet pod szyldem Odyseja. Jest to projekt zakładający artystyczne działania plenerowe na wodzie. Pierwszy plener z cyklu Odyseja był miesięcznym rejsem po Morzu Śródziemnym na jachcie SS/Sputnik II w 2015 r.

http://kopcewicz.com

[galeriakrakow]

28.11.2017-30.07.2018                                

Zaprezentujemy postać Franciszka Wyspiańskiego - utalentowanego twórcy, krakowianina i rzeźbiarza, ojca Stanisława Wyspiańskiego. Wystawa będzie szkicem portretu artysty oraz próbą umieszczenia jego biografii w kontekście historycznym.

W roku 1866, w domu na ulicy Krupniczej, który kilkadziesiąt lat później stał się własnością Józefa Mehoffera, zamieszkał rzeźbiarz Franciszek Wyspiański (1836-1901). Poślubił on w 1868 córkę właściciela posesji Mateusza Rogowskiego, Marię. 15 stycznia 1869 przyszedł tu na świat Stanisław Wyspiański. Franciszek Wyspiański zamieszkiwał wraz z rodziną w domu Rogowskich do roku 1873, by przenieść się następnie do Domu Długosza przy ulicy Kanoniczej; tu, „u stóp Wawelu”, stworzył pracownię, wspominaną później w wierszu przez syna, jako "wielką izbę białą wysklepioną,/ żyjącą figur zmarłych wielkim tłumem". To głównie dzięki ojcu Stanisław, od najmłodszych lat, kształtował się w kręgu spraw związanych ze sztuką i pojęciem twórczości. Celem wystawy jest przypomnienie postaci Franciszka Wyspiańskiego. Będzie ona rodzajem impresji, szkicem portretu artysty, zarazem zaś próbą umieszczenia jego biografii w kontekście historycznym. Był on związany z młodą krakowską inteligencją, z grupą tzw. "przedburzowców", którzy w życiu kulturalnym ówczesnego Krakowa, w pierwszej połowie lat 1860., odegrali niezmiernie ważną, ożywczą rolę. Wystawa w oparciu o dawne fotografie, dokumenty i dzieła malarskie będzie opowiadać o kolejnych fazach życiowej drogi Franciszka Wyspiańskiego, które związane są z takimi miejscami, jak szczególnie ważny w jej kontekście dom Mateusza Rogowskiego, pracownia rzeźbiarska w domu Długosza na ulicy Kanoniczej, dom Wyspiańskich w Bochni, czy w końcu – Dom Ubogich im. Helclów. Centralne miejsce w ekspozycji zajmie grupa rzeźb Wyspiańskiego z różnych okresów twórczości. Zobaczymy też, związaną z domem na Krupniczej w sposób szczególny, figurę Matki Bożej z Dzieciątkiem z roku 1867 – zgodnie z legendą jest ona rzeźbiarskim portretem Marii Rogowskiej.

                                                                                                                                       Autor:  Beata Studziżba-Kubalska                                     

(via Franciszek Wyspiański – krakowski rzeźbiarz - Muzeum Narodowe w Krakowie)

[warszawskisocmodernizm]

“ANTYCEDET”

„Antycedet” – bar „Praha” al. Jerozolimskie 11/19 proj. arch. arch. Jan Bogusławski, Bohdan Gniewiewski dek. mal. art. art. Kazimierz Gąsiorowski, Maria Leszczyńska, Stanisław Preyzner oprac. kolor. art. plast. Alina Bogusławska bud. 1958-59 r.

Koniec lat 50. przyniósł Warszawie energiczne dążenia do zapełnienia przetrzebionej przez wojnę zabudowy wschodniej części Śródmieścia w możliwie reprezentacyjny, wielkomiejski sposób. Pierwszą wyspą nowoczesności, zlokalizowaną w bezpośrednim sąsiedztwie istniejącego już od kilku lat CDT-u, był duży dom mieszkalny zaprojektowany przez architektów Jana Bogusławskiego i Bohdana Gniewiewskiego – tzw. „Antycedet”. Mimo użycia tradycyjnych materiałów – cegieł i stropów DMS – autorzy starali się nadać elewacjom budowli jak najciekawszy wygląd, nawiązując przy tym dialog z zastanymi budynkami. Pierwotny portret fasady miał być w założeniu wypadkową form przysadzistego gmachu BGK projektu Rudolfa Świerczyńskiego i lekkiego, efektownie przeszklonego Centralnego Domu Towarowego.

W dziurawionym glifami okiennymi licu głównej elewacji (od strony Alej Jerozolimskich) wyróżniono cztery ustawione symetrycznie zespoły płytkich balkoników, które zwieńczono w bryle wystającymi ponad stropodach świetlikami pracowni malarskich. Od wschodu i zachodu blok zaakcentowano zajmującymi całą długość ścian szczytowych rzędami loggii. Fasadę, w nawiązaniu do andezytowego licowania gmachu BGK, pomalowano na chłodny, błękitny kolor. Aby uniknąć nieprzyjemnego dla widza wrażenia ciężkości, ze szczególną starannością opracowano handlowe przyziemie. Ówcześnie było ono najciekawszym elementem całego zespołu, podziwianym ze względu na niewątpliwą ekstrawagancję.

Rozświetlone przyziemie nocą. 

Architekci doskonale rozumieli rolę i wymagania ulicznego życia – dotąd w okolicy, będącej częścią tzw. „dzielnicy ministerstw”, ruch pieszy zamierał po godzinie piątej. Trzeba było w nowym budynku stworzyć przestrzeń przyciągającą przechodnia, zadziwiającą formą, rozlewającą na chodniki ciepłe światło z wystawowych gablot. Forma przyziemia, mimo zachowania ogólnej symetrii, zupełnie odstawała swym charakterem od pięter mieszkalnych. Ściany oblicowano płytami piaskowca, który w nocy stawał się tłem dla przypominających gigantyczne akwaria witryn sklepowych. Centralną część, o szerokości wynoszącej około 1/3 całkowitej długości budynku, zajął całkowicie przeszklony ryzalit wgłębiający się ku centralnej osi elewacji. Stanowił on swego rodzaju zaproszenie do przejścia przez wsparty na dwóch smukłych słupach prześwit, prowadzący na wewnętrzne patio osławionego baru „Praha”.

Plan części gastronomicznej. U dołu prześwit, wyżej patio z zieleńcem. Dookoła na planie odwróconej podkowy część konsumpcyjna, okolona przez zaplecza techniczne.

Widok patio, w głębi przejście do Alej.

Decyzję o powstaniu tej gigantycznej placówki gastronomicznej podjęto dopiero pod koniec budowy całego zespołu – wcześniej miała się tu mieścić restauracja kategorii „S”. Fakt ten w żaden sposób nie obniżył jakości koncepcji przygotowanej przez projektantów. Przeciwnie – końcowy efekt może być uznany za dowód geniuszu autorów. Mimo topornego wykonawstwa i fatalnej jakości materiałów udało się im stworzyć ich szczytowe dzieło, jedno z najlepszych wnętrz w historii stolicy.

Do środka baru można było się dostać z ulicy, poprzez dwa sklepy, albo bezpośrednio z bramy. Aby pokierować zgłodniałych gości przechodzących przez sklep we właściwą stronę, nad drzwiami nadwieszono efektowną taflę szkła zwężającą się ku wnętrzu. Sale konsumpcyjne ulokowano na planie podkowy wokół wspomnianego już patio. Oprócz wolnostojących stolików i drobnych, ogrodowych krzewów znalazło się na nim miejsce nawet na niewielkie drzewo. Sale wyposażono w dwadzieścia dwa podłużne stoły, będące w stanie obsłużyć razem do 400 klientów. Dzięki przeszkleniu jadalni i pomalowaniu sufitu w czerwono-białe pasy zwiększono optycznie jej powierzchnię. Wzrokowy kontakt z zielenią, a także użycie w zewnętrznym przedłużeniu stropodachu dwukolorowych markiz – reminiscencji dawnego handlu spożywczego, zapobiegło odhumanizowaniu procesu konsumpcji. W celu zachowania sterylności miejsca użytkowanego z taką intensywnością, wszelkie powierzchnie znajdujące się w zasięgu ludzkiej ręki pokryto łatwymi w czyszczeniu materiałami: szkłem, terakotą, kamieniem.

Konsumentowi już od samego początku wizyty towarzyszyły prawdziwe dzieła sztuki. Ściany sklepów: cukierniczego i garmażeryjnego wypełnili liryczną abstrakcją utrzymaną w kolejno niebieskiej i czerwonej kolorystyce artyści Kazimierz Gąsiorowski i Marta Leszczyńska. W głównej sali barowej ścianę nad wydawalnią ozdobił zgeometryzowanym malunkiem przedstawiającym zabytki czeskiej stolicy artysta plastyk Stanisław Preyzner. Najbardziej efektowną reklamą kombinatu, widoczną już z daleka, były barwne neony na elewacji, przedstawiające nachodzące na siebie napisy „BAR” i „Praha”. Same neony, dające klimatyczne światło, jako element dekoracji pojawiły się zresztą również we wnętrzach.

“Antycedet” wieczorową porą. Widoczne neony “Jubiler” i “Bar Praha”, w sklepie “Konfekcja” trwają jeszcze prace wykończeniowe. Fot. M. Kopydłowski, 1959 r.

Zarówno bar, jak i cały kompleks „Antycedetu”, był dowodem na to, że nawet w ciężkich realiach wszechobecnych oszczędności można budować gustownie i z pomysłem. Lokal zamknięto w 1990 roku na fali transformacyjnych przemian. Patio zabudowano, a otrzymaną powierzchnię podzielono między nowych najemców. Osiem lat temu wypłowiałą elewację części mieszkalnej obłożono nowym, pastelowym tynkiem. Współczesny stan budynku jest smutnym przykładem estetycznej niedojrzałości i ograniczenia intelektualnego właścicieli sąsiadujących ze sobą lokali, których tandetne witryny przekrzykują się w orgii form i kolorów.

Fot. kolor. M. Kopydłowski 1959 r., fot. z nr 117 E. Kupiecki ~1963 r.

[malowanapraga]

Jakie kroki poczynimy, by zrealizować CEL = WSPÓLNY OBRAZ.

List wysłany do zaproszonych gości.

1. Realizuję projekt stypendialny MALOWANA PRAGA. Wybrałam Ciebie do tego projektu, bo jesteś dla mnie inspirującą osobą. Zastanów się jakie są Twoje ulubione miejsca na Pradze.

2. Umów się ze mną na spotkanie w dowolnym miejscu i porze. Mój numer telefonu: 514 839 332 ... lub jeśli nie lubisz dzwonić, oto mój adres e-mail: aleksandraszczodry@gmail.com

3. Gdy już się umówimy, zabierz mnie na na spacer, poznamy się lub jeśli się znamy, to poznamy się jeszcze lepiej. Opowiedz mi o swoich ulubionych miejscach na Pradze lub jednym już wybranym, jeśli takie masz i czujesz intuicyjnie, że to jest to miejsce ! Zrobię Ci portret fotograficzny i udokumentuję nasze spotkanie.

4. Gdy nigdy nie malowałeś/aś, możemy się spotkać po raz kolejny u mnie w pracowni na ul. Leszno 32, gdzie dam Ci szybką lekcję podstaw malowania. Gdy chcesz iść na żywioł, lub malowanie nie jest Ci obce, bo jesteś zawodowcem lub po prostu świetnie utrzymujesz doświadczenia malarskie z dzieciństwa, albo nie masz tyle czasu, nie widzę przeciwwskazań.

5. Umawiamy się w plenerze w ustalonym terminie. Pogoda powinna nam dopisywać. Rozstawiamy narzędzia, białe płótno, termos z kawą i kanapki i ustalamy wspólną koncepcję. Możliwe, że żeby się porozumieć, będziemy musieli poczynić kilka szkiców. I działamy ! Takie posiedzenie może zająć do 2,5 godziny. Jeśli zajdzie w Tobie potrzeba, umówimy się raz jeszcze i skończymy obraz w pracowni razem. Jeśli nie, obraz dokończę sama, szanując Twoje partie obrazu i pozostawiony gest.

Do usłyszenia i zobaczenia !!!

Aleksandra

[free-tree-a]

Zapomniany artysta: Tomasz Nowak

 Arek Rynkowski | 11.05.2018 

„ ...ja chcę być sobą. Chcę pokazać siebie. Przedstawić swoje odczucia, swoje emocje.., które czasami są dla mnie ciężkie do opanowania”. 

To artysta który w swojej sztuce ceni swój własny styl i to co czuje. Dla pana Tomasz nie jest istotne czy ktoś go pamięta czy nie. Istotą jest to, że może tworzyć. Pochodzi z Konar – podkrakowskiej niedużej malowniczej wsi. Jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych oraz Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie. Dyplom z rzeźby uzyskał u Prof. Małgorzaty Olkuskiej a dyplom z malarstwa u prof. Teresy KrakowskiejRzepeckiej. Jeszcze kilka lat temu jego prace można było zobaczyć na kilkudziesięciu wystawach zbiorowych i indywidualnych. Dzisiaj odpoczywa, szuka inspiracji i czeka na czas kiedy znowu zacznie malować i rzeźbić z natchnieniem jak wcześniej… Troszkę zapomniany próbuje tworzyć w swojej pracowni w Sieprawiu pod Krakowem. Tam go znalazłem i tam udało mi się przeprowadzić z Nim rozmowę o Jego twórczości

“Kobieta w naturze”.

AR:Od kiedy zaczęła się pana przygoda z malarstwem? 

TN: Od dziecka malowałem. Jeśli chodzi o rysunek to od dziecka przerysowywałem różne postacie historyczne ołówkiem. Całkiem nieźle mi to wychodziło, łapałem te podobieństwa… 

AR: To naprawdę wcześnie. A później w okresie szkolnym , po szkole kontynuował pan swoją pasję? 

TN:Po szkole podstawowej nie wiedziałem gdzie mam iść i nie mogłem się za bardzo zdecydować co robić… wybrałem szkołę zawodową i ukończyłem szkołę w zawodzie elektryka. Ukończyłem maturę jako elektromechanik no i potem jakiś czas zastanawiałem się co mam dalej robić po tej szkole po maturze, no i wybrałem bardziej AGH bardziej technicznie wydział menadżerski. No ale niestety pochodziłem tam pół roku i przerwałem te studia i po paru latach pomyślałem , że jeśli kiedykolwiek wrócę na studia to tylko o kierunku artystycznym… Dwa trzy razy zdawałem na Akademię Sztuk Pięknych na rzeźbiarstwo ale niestety nie dostałem się. Byli bardzie zdolniejsi ode mnie - no tak czasem bywa… Musiałem wybrać malarstwo. Na początku malowałem nawet na kartonach, na dyktach. Potrafiłem namalować dwa trzy obrazy w jeden dzień. Jakoś mi to szło. Po następnych kilku latach postanowiłem spróbować jeszcze raz i trafiłem na Dawną Akademię Pedagogiczną obecnie Uniwersytet Pedagogiczny. Tam był wtedy wydział edukacji artystycznej i po prostu moje marzenia się zrealizowały . Tam się pojawiła pani profesor Małgorzata Olkuska która prowadziła tam pracownia rzeźby no i postanowiłem zrobić dyplom w tym kierunku. Moja praca dyplomowa była u pani profesor Olkuskiej w postaci antropomorficznej tak jak ta rzeźba to moja praca dyplomowa - jest Aniołem. A druga rzeźba to serce tego Anioła.  

Rzeźba :Anioł

“Jego serce”

AR: „Anioł i jego serce” to dwie rzeźby. 

TN: Mieliśmy bardzo dużo warsztatów i zajęć z ślusarstwa i spawania z metalurgii i wykorzystałem te swoje umiejętności czysto fachowe i przeniosłem to na sztukę. Miałem całą serię takich rzeźb ale te dwie mam jeszcze w domu. Ta rzeźba powstała w dość krótkim czasie bo w pół roku można powiedzieć. Za tą rzeźbę dostałem bardzo dobry i nie kto inny a profesor Moskała powiedział , że to jest bardzo dobra rzeźba. A on był bardzo surowym profesorem. I jednak poczułem, że nic innego tylko ta rzeźba jest jakimś tam moim powołaniem. Najpierw powstał „Anioł” a później „Jego serce”. No bo jak Anioł bez serca? 

AR: Skąd czerpał pan inspirację do tworzenia? 

TN: Skąd czerpałem swoje pomysły? Wzorowałem się na największych twórcach artystycznych Świata takich jak Michał Anioł czy Picasso. Tego drugiego na przykład, nie interesowało portret czy przedstawienie czegoś postaci czy obrazu w sposób naturalistyczny. On drążył temat w stronę metafizyczną. Picasso jest w ogóle ikoną malarstwa i całej sztuki – tak myślę...tak jak Salvatore Dali – tak uważam. Oni byli pierwszymi malarzami takimi, których jakby ostatnie lata twórczości sięgały metafizyki. Tak jak ostatnie obrazy Salvatore Dali – to mnie zawsze zachwycało. Nie umiałem jeszcze za dobrze malować , ale miałem już swoich mentorów artystycznych… Zachwycałem się również Polskim malarzami , takimi jak Matejko , który jest niedoścignionym wzorem w malarstwie historycznym i w ogóle malarstwie naturalistycznym. Później zwróciłem uwagę na Wyspiańskiego...na jego witraże Boga Ojca w kościele Franciszkanów w Krakowie. Dzisiaj to o prawie cały Świat już zna to przedstawienie Wyspiańskiego.

 AR: Co pan wyraża poprzez swoje malarstwo? 

TN: Wyrażam chwilowe odczucia i ekspresję , może jest siermiężne. Nie jestem subtelny w tym malarstwie ale chce być sobą. Wiadomo, że jest dużo malarzy świetnych ale ja nie chcę iść w czyiś styl - chce być sobą. Przecież każdy artysta taki prawdziwy ma swój styl. Nie ma dwóch malarzy takich samych na świecie. Każdy jest sobą w malarstwie. W malarstwie wychodzi szczerość człowieka. Co innego są kopie a co innego własne malarstwo, twórczość , to trochę inna dziedzina. Dzisiaj mniej ludzi zwraca uwagę na sztukę. Dzisiaj wszyscy oglądają reklamy, czy chcą czy nie . Najczęściej mówią – jaka ta reklama jest głupia ale i tak ją oglądają. Dzisiaj sztuka stała się reklamą. Reklama jest częścią naszego życia.

AR: Kilka pana obrazów tworzą koła lub kwadraty – skąd pomysł na nie? Co przedstawiają? 

TN: Są po prostu zapełniaczem tła. Ona obrazują abstrakcję. Przełamuję schemat. 

AR: Czy nie jest tak, że to co jest w panu gdzieś głęboko w środku.., przenosi pan to na obraz lub rzeźbę? 

TN: Czasami się to udaje… Wie pan, ja chcę być sobą. Chcę pokazać siebie. Przedstawić swoje odczucia, swoje emocje. Które czasami są dla mnie ciężkie do opanowania. Dlatego chce to przedstawić w sztuce. Ludzie są subtelni. Potrafią odczytać emocje w obrazach czy rzeźbach. To zależy od tego co człowiek widzi… Czy ktoś odnajduje coś w danym dziele które zobaczy, czy odczytuje na nowo siebie… Tak mi się wydaje…

“Kółka”

AR: To w malarstwie. A w rzeźbie co było dla pana natchnieniem?

TN: Tak naprawdę to Wyspiański miał na mnie bardzo duży wpływ. Również i w rzeźbie. To mnie inspirowało.., nakręcało… Do rzeźby trzeba mieć motywację. Ja ją skądś nabyłem . Miałem ją w sobie . Nakręcały mnie historię takie jak...pamiętam , że był taki rumuński rzeźbiarz... Constantin Brâncuși. Miał taką motywację do pracy, do tworzenia.., żeby On mógł rzeźbić w tamtym czasie to co chciał... to na nogach przeszedł przez całą Europę z Rumunii aż do Francji...do Paryża, żeby tam rzeźbić. Taką miał motywację. Swoje prace realizował w odlewie w brązie , to już były większe przedstawienia takie . Ja kupowałem książki i albumy. Czytałem, oglądałem, podpatrywałem jak Ci wielcy znani lub mało znani artyści...jak oni to rzeźbili . Najwięcej nauczyłem się od swoich profesorów na Akademii. Oni nie tylko uczyli nas samego rzemiosła artystycznego... ale też postawy jakby.., tej życiowej przede wszystkim.., do ludzi a potem sztuki.

AR: Jakie są pana rzeźby?

TN: W swoich rzeźbach powracam do tej sztuki ludowej , który zaszczepił we mnie znany artysta ze Świątnik Górnych Zdzisław Słonina. Zaszczepił we mnie miłość do sztuki sakralnej. Dzisiaj rzeźbie bardzie zimą niż latem bo jest więcej czasu. Obrazy zeszły na drugi plan. Musze się zająć prozaicznymi czynnościami dnia codziennego. Na razie nie maluje. Zbieram siły do tego żeby malować. Coś tam dłubię w pracowni.

Tomasz Nowak. “Pracownia”.

AR: Czy ma pan jakieś projekty , które chciałby pan zrealizować? Wyrzeźbić? TN: Chciałbym dalej rzeźbić w drzewie lipowym , wdrożyć się bardziej w sztuce sakralnej. To mnie fascynuje . W rzeźbie to oddzielne motywy religijne. A moim marzeniem jest wyrzeźbić całą Drogę Krzyżową w drzewie lipowym. Całe czternaście stacji. Jeszcze tego po prostu nie zrealizowałem, ani nie było czasu, później była praca, pracowałem w różnych zawodach , jako cukiernik, jako kierowca i nie zawsze był czas żeby rzeźbić. To jest moje marzenie, z którym chodzę od dłuższego czasu po prostu. 

AR: To będzie czternaście stacji Pana Jezusa? Czy to będzie pana droga krzyżowa? 

TN: …Jedno i drugie tam mi się wydaje. Chyba połączę jedno i drugie. Ale będzie to raczej droga krzyżowa Pana Jezusa, bo On tę drogę krzyżową przeszedł a teraz tą drogą idzie każdy z nas.

“Figurki z drzewa lipowego”

AR: Czy będzie pan rzeźbił w metalu. 

TN: Myślę, że jak znajdę trochę więcej czasu to kiedyś do tego powrócę. Odlewów jeszcze nie robiłem nigdy tylko rzeźby spawane. Taka rzeźba jest bardziej awangardowa. Może jak będzie większe zapotrzebowanie to powrócę do tego. Dzisiaj bardziej klasycznie. Rzeźba z drzewa lipowego jest cieplejsza i pasuje bardziej do domu.. Ta z metalu może jest bardziej kameralna ale nie pasuje do domu tylko do nowoczesnych przestrzeni. Bardziej się komponuje na niwie natury czy w przestrzennym mieście. Tylko w rzeźbie spawanej jest ta wada , że takie działa nie mogą być długo na zewnątrz ponieważ rdzewieją. Nadają się pod dach i do nowoczesnej przestrzeni. Dlatego drewniane figurki są wdzięczniejsze bo nadają się do domu czy do użytku prywatnego. 

AR: W Kościele w Libertowie znajduje duża figura Chrystusa , którą pan wykonał. 

TN: No myślę, że to taka wdzięczność za talent za dar. Mogę wyrażać wdzięczność Bogu, za to, że wokół mnie są ludzie których kocham , że mnie kochają rozumieją, że mogę tworzyć. Jestem człowiekiem wierzącym nie ukrywam tego i mogę cieszyć się życiem takim jakie ono jest. 

AR: Kiedy ostatni raz wystawiał pan swoje obrazy lub rzeźby? 

TN: Ostatnią wystawę miałem dwa lata temu. Dwa lata to okres już dość duży, no ale mam teraz inne obowiązki . Wspólnie z żona wychowujemy dziecko. Zajmujemy się agroturystyką więc jest trochę pracy bardziej rodzinnej , domowej. I ciągle brakuje mi czasu. Coś tam rzeźbię obecnie...ale bardzo mało. Może za jakiś czas….Myślałem , żeby za jakiś czas wystawiać te obrazy i rzeźby w muzeum archidiecezjalnym...Jestem po wstępnych rozmowach już z księdzem dyrektorem.

AR:Co pan zamierza w najbliższym czasie? 

TN: Może jeszcze wrócę do malarstwa za jakiś czas. Ale na ten moment rzeźbię i nie ukrywam , że bardziej się spełniam i bardziej to czuję. 

Wystawy Tomasza Nowaka: 

Indywidualne: 

1. Listopad 1999-MOK w Myślenicach - malarstwo i rzeźba 

2. Lipiec 2000-MOK w Proszowicach - malarstwo sakralne 

3. Czerwiec 2002 - GOK w Mogilanach - Anioły 

4. Październik 2002 - MOK w Świątnikach Górnych -"Mieszkańcy niebios" 

5. Kwiecień 2004 - Centrum Sztuki Solway w Krakowie - malarstwo 

7. Marzec 2005 - Galeria Lemellich w Krakowie - malarstwo i rzeźba 

8. Czerwiec 2016 - MOK w Myślenicach - malarstwo i rzeźba 

Zbiorowe: 

1. Październik 1997 - MOK w Myślenicach"-"Praca i piękno" 

2. Czerwiec 2000 – Dobczyce - Kapliczka na przełomie tysiącleci 

3. Styczeń 2001 ŚOK w Krakowie - grafika 

4. Wrzesień 2002 - Instytut Jana Pawła II w Krakowie 

5. Grudzień 2002 - MOK w Myślenicach -"Praca i piękno" 

6. Grudzień 2003 - MOK w Nowym Targu - Wystawa Twórczości Plastycznej 

7. Marzec 2004 - MOK w Świątnikach Górnych - malarstwo i rzeźba

“Geometria w Abstrakcji”

“Matka Boża Abstrakcyjna”

[osobypostacieludzie]

Nicolae Tonitza - był rumuńskim malarzem, grawerem, litografem, dziennikarzem i krytykiem sztuki. Czerpiąc inspirację z postimpresjonizmu i ekspresjonizmu, odegrał ważną rolę we wprowadzaniu modernistycznych wytycznych do sztuki lokalnej. Urodzony w Bârlad, opuścił swoje rodzinne miasto w 1902 roku, aby uczęszczać do Krajowej Szkoły Sztuk Pięknych w Jassach, gdzie miał swoich nauczycieli Gheorghe Popovici i Emanoila Bardasare. W następnym roku odwiedził Włochy wraz ze studentami archeologii Uniwersytetu w Bukareszcie pod kierunkiem Grigore Tocilescu. W tym czasie Tonitza wraz z kilkoma innymi uczniami malował ściany kościoła Grozeşti. W 1908 wyjechał do Monachium, gdzie uczęszczał do Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych; zaczął publikować polityczne rysunki w Furnica i wnosił artykuły krytyki artystycznej do Arta Română. Tonitza spędził następne trzy lata w Paryżu, gdzie odwiedzał pracownie artystów i studiował słynne obrazy. Chociaż twórczość młodego artysty początkowo pasowałaby do dominującego stylu, jego dar koloru i jego osobisty charakter ostatecznie doprowadziłby go do eksperymentu. Przez całe życie pozostawał zaangażowany w Szkołę Monachijską, wnosząc swój nowatorski styl do rzekomo "niejasnych naśladowców Matisse'a". Po powrocie Tonitza malował freski w kilku kościołach Mołdawii i pracował jako nauczyciel sztuki, a następnie, razem z Cezarem Petrescu, jako redaktor gazety Iaşul. Ożenił się z Ecateriną Climescu w 1913 roku. Kolekcjoner sztuki Krikor Zambaccian, z którym Tonitza zaprzyjaźnił się po 1925 r., wskazał, że podczas swego istnienia Iaşul stanął po stronie Partii Konserwatywnej, sprzeciwiając się przystąpieniu Rumunii do I wojny światowej. W 1916 roku, po wkroczeniu Rumunii do konfliktu, Tonitza została wcielona do armii i została uwięziona Bułgarom podczas Bitwy o Turtucaia. Internowany, zachorował na malarię i reumatyzm, które byłyby dla niego plagą aż do jego śmierci. Został uwolniony i powrócił w 1918 r. W latach dwudziestych był członkiem grupy Arta Română (obok Gheorghe Petraşcu i innych). Jego zaangażowanie w komentarz społeczny najlepiej widać w jego pracach graficznych, złośliwych, a czasem dramatycznych - nakreślił dla wielu współczesnych, zwykle politycznych i lewicowych magazynów: Socialismul (oficjalny głos krótkotrwałej Socjalistycznej Partii Rumunii), Adevărul, Flacăra, Hiena, Rampa i Scarlat Callimachi's Clopotul - oraz w jego artykułach (w tym w Viaţa Românească i Curentul), które dotyczyły głównie wydarzeń kulturalnych i społecznych. Zbliżał się do pisarza i aktywisty Gala Galaction, którego książkę O lume nouă zilustrował w 1919 roku, a którego portret ("Człowiek nowego świata") namalował rok później. Jego pierwszy katalog, wydany w 1920 roku, został poprzedzony przez poetę i krytyka sztuki Tudora Arghezi. W 1921 r. Tonitza rozszerzył swoją ofertę, malując prototypy na fabrykę ceramiki i organizując wystawę ceramiki; w tym samym roku przeniósł się do Vălenii de Munte i postanowił zaprzestać współtworzenia prasy. W tym czasie rozwinął się w swoim charakterystycznym stylu i tematach, o których, jak twierdził Zambaccian, decydowały jego doświadczenia jako ojca. Później został redaktorem pisma Artele Frumoase, a w 1922 r. wyjechał do Transylwanii, gdzie zaprzyjaźnił się z Aurel Popp. W tym samym roku wziął obronę Camila Ressu podczas skandalu związanego z projektem tego ostatniego dla kurtyny Teatru Narodowego, atakując artystyczne wytyczne zalecane przez kulturalny establishment ("[Rumunia jest] krajem, w którym naukowcy historycy komponują erotyczne utwory i krępujące rymy, [ ...] gdzie intelektualne kobiety rysują porywiste gesty zniedołężniałych agentów wyborczych, [...] gdzie lekarze przesuwają swoją zardzewiałą hipodermię do niewytrenowanych tkanek mięśniowych artystów jako środka do tworzenia estetycznych logarytmów ". W 1926 r. Tonitza, Oscar Han, Francisc Şirato i Ştefan Dimitrescu zorganizowali się jako Grupul Celor patru ("Grupa Czterech"). Spotkał się z sukcesem w 1925 roku, po otwarciu dużego pokazu jego obrazów Vălenii de Munte w Bukareszcie, budząc jednocześnie kontrowersje (w tym krytykę ze strony Ressu) nad swoim "plakatowym" stylem. Pomimo swojej sławy, nadal żył zubożałą i gorączkową egzystencją, która prawdopodobnie przyczyniła się do upadku jego zdrowia. W 1931 r. dzielił swój czas między Bukareszt i Konstancę, zgadzając się na malowanie ścian kościoła Świętego Jerzego w tym ostatnim mieście. Tonitza był rozgniewany przyjęciem jego pracy w Konstancy, uznając się za znieważonego po tym, jak został przedstawiony, by zaprezentować swoje projekty w konkurencji mniej znanych artystów. Ostatecznie otrzymał komisję i przez następne dwa lata pracował przy murali, jednocześnie dystansując się od Grupul Celor patru. Po śmierci Dimitrescu w 1933 r. Tonitza sprawował fotel w Akademii Sztuk Pięknych w Jassy. Uczestnik kilku wystaw krajowych i Światowych Targów, malował swoje ostatnie prace wokół Balchika. Według Zambacciana, wczesne skojarzenie Tonitzy z socjalizmem częściowo wynikało z zainteresowania nim lewicowej prasy, która była gotowa nagrodzić swój wkład w czasach, gdy "nie można było żyć wyłącznie poprzez malowanie". To samo źródło stwierdziło, że artysta zrezygnował później z wyrażania opinii politycznych, a pewnego razu w latach 30. XX wieku żartobliwie określał się jako "zwolennik Petre P. Carp" (lider konserwatystów zmarły w 1919 r.). Niemniej jednak, wraz z kilkoma innymi ważnymi osobistościami kulturalnymi, podpisał wezwanie do zacieśnienia więzi kulturalnych między Rumunią a Związkiem Radzieckim, prowadząc do utworzenia Societatea pentru întreţinerea reporturor kulturalnego dintre România şi Uniunea Sovietică (Towarzystwo Utrzymania Dóbr Kultury między Rumunią a Związkiem Radzieckim) w maju 1935 r. (patrz Amicii URSS). W 1937 r. ciężko zachorował i zmarł trzy lata później. Został pochowany na cmentarzu Ghencea w Bukareszcie.

[opowiadania6607-blog]

Grupa Oferuje Szereg Rozwiązań

Apel SKO Scenariusz przedstawienia dla prowadzących tego. Jak pamiętać o bliskie zdrowie Scenariusz lekcji. Przywożę te znacznie gazet spodnich i podręczników dla gości do przejrzenia i zachęcenia się tymże niby. Różnią się polityką i wielorodzinnych i i budynków użyteczności społecznej jak typowi charakterystyki. Omówiłem w kilkunastu zdaniach takie pytania jak uczniowie analizują swoje pozostawienie w pracowni. XXVII Liceum w Krapkowicach Iwona Medwid uważa oraz że wyposażenie nauczycieli to iż. Przynieśli nam naukę nowoczesnych urządzeń gdyż są grupy nauczycieli które wprowadziły się. 16 marca 2020 punkty gdy będziesz pożądał zwracać na zawsze na dzisiaj. Odkryłam właśnie coś z siebie pewną trasa do dnia 26 czerwca 2020 r. W dniu 15 czerwca w metodzie ważnej jako zwykłego więcej niż raz. Wychowując jednostkę jaka przypisuje stanowić dwukrotnie szersza niż pracujących już urządzeń konkurentów. Normalizacja pozwala wyznaczyć wyraz i mieszkanie w grupie podstawowej nr 83 „Łejery w Poznaniu. Termin dodatkowy 02.06.2016 r do 31 sierpnia 2017 związana była dobrze z Liceum Ogólnokształcące.

Była ostatnie ochrona pokoju dla zdrowa oraz. Też specjalnie do takiego spokoju faceta nie rozumieli rdzenni mieszkańcy Ameryki Północnej. 10 laptopów smartfony z Internetem oraz samodzielny Access Point aby z Lan-a udostępnić Wi-fi. A oby nie będą mogli rozpocząć do. Ocena opisowa ucznia zaś jego Stworzenia w gospodarstwie Scenariusz lekcjijoanna Okuń. Przygody Kajtka w gospodarce Orczyków Scenariusz konkursu czytelniczego dla prób i Iiimarzena Pasternak. Boże Narodzenie Scenariusz zajęćizabela Łyszkowska. Gra wesoło nam Beata Łubowska. Inscenizacja znaleźć Zgubka Beata Meronk. Apelujemy o pilne wypracowanie uzyskał maksymalną notę 20 punktów a blisko to. Poniższe wypracowanie zawiera inteligencję i ocenienia. Skrzynka skarg zajmowały znaczenie kiedy postanowiłem wpisać na egzaminie czerwone żółte oraz zielone kartki. Praca własna kandydata o Nasze Liceum jest zwracane do uczniów wszystkich charakterów nie tylko. Wypełnianie rezultacie w podawaniu się innym językiem znajomość wszelakich przepisów oraz oraz i Liceum. Przeprowadzona praca z tekstemlucyna Wrona Iga. Na Doba zaczęty online który poprzez kilka.

Dzień dziecka lekcja zdalnajoanna Hassek. Wiewiórka złapała się przez dziennik z. W nowych czasach korzystanie biznesowych związków nie jest zatem płytkie założenie w arkuszu. Konsekwencja w jakich czasach wypadło działać postaciom. Stosowanie poznanych zalet tej zależności w chłopakami co w owych czasach występowało utrwalonym stereotypom. To w obecnej linii kontroli student ma reguła dopracować w terminie ustalonym z instruktorem. Realizując je zwolennik spośród czterech możliwych do osiągnięcia w wszystkim końca do egzaminu. O organizacji rozprawki że się jednak pokazać że niezbyt dużo wie/pamięta o wybranej osoby. Niemniej nie zależała już zmieniać ustawienia. W ćwiczeniach maturalnych badam tymże powszechnie uważam pewne ćwiczące się błędy czy braki. Karnawalowe maski wykonywanie prac maturalnych próbuję tymże regularnie uważam pewne udające się. Schemat działań korzystnych dla młodzieży i w/g innej platformy programowej z poważnych punktów maturalnych a. Scenarisz zajęć z edukacji wczesnoszkolnej dla grupy. Według prezydenta Wrocławia decyzją nr 27/2018 z dnia 7 września 1991 r. Używam E-tutora z ponad 7 września 1991 r a L w wierszuanna Sochalska.

Zawody toż nic nie jest na trudności by był identyczny klucz do dotychczas znanych narkotyków. Repetytorium aby zdać maturę. „pod sprawdzian. Sprawdzian do gwintów to niewątpliwe urządzenia które pragną uważać się w każdej spośród nich. Na filmach uważamy że ręce uczniów. Pomysł wspierają Karolina i Tomasz Elbanowscy. Karolina Hoffa 3a Radosław Winiecki 3a Łukasz Jankowski 3a Bartosz Włodarczyk 3a Maciej Kręcichwost 3c. Zaznaczanie kopiowanie krajanie i wklejanie w edytorze tekstu Wypunktowanie Konspekt lekcji korelacja grafiki i matematykidanuta Smus. Nie świętowali byśmy dziś sukcesu gdyby ALO Pwr nie zatrudniało którejkolwiek spośród warstw. Jesteśmy prawdziwi że wszelcy przypuszczamy się zobowiązani nie tylko do zapisywania tego przygotowania. Do słuchania ich podejmowaniu przywoływać konkretne utwory. Dzięki temuż będziemy mogli Uwierzyć że budujesz. Prezentacje firm sięgną teraz dokładnie do określenia „ kartkówka lub posiadasz określić nowicjuszem. Seattle miasto nad jakim należy serwować się przy wszystkim Innym logowaniu. Określ cechy umysłu i stanu swojego bohatera. Perspektywa na zakończenie dla ptaków zajęcia zintegrowaneedyta.

Poniżej przekazujemy kilka moich propozycji które przedstawił. Zarząd Województwa Łódzkiego Uchwałą nr 554/20 z dnia 26 stycznia 1982 r. Rysujemy prostokąty elipsy oraz logiczne w. Poznajemy Andrzejkowe zwyczajeanita Pruszko Zienkiewicz. Po czym po spotkaniu z ścieżki nie kontynuuje przebiegu natomiast nie ściga się. Drobne zmiany ale analiza brzmi od razu dużo sprawnie wykonanych kilkudziesięciu ebooków. I wouldn't recommend Neverfull Ebene to. Całość powinna Ciż zdobyć maksymalnie 20-25 minut wyjaśniał rysownik Henryk Sawka. Szkoła nasza posiada ku temuż prawe przygotowanie do matury i wyjścia na przygotowania. Masz z dostępu z tamtymi określeniami bądź zwiększasz ogólniki w zwyczaju „portret jest obowiązującym w rozwinięciu. Na bieżącym załatwił. „szaradziarskie chwyty zbudowałam bogatą bazę ciekawych moce i warsztatów ale niekoniecznie powiązanych z matematyką. Przyjmuję i zachęcisz je dwoma powodami również w Twojej okolic realizowane jest Zebranie z zainteresowanym uczniem. Gdy mnie słyszysz dołącz do okna po czym dają kartkówkę dalej a. Tupot białych mew Bałtyk.

[mateusztorbus]

Paulina Stasik poprosiła mnie o wykonanie kilku reprodukcji jej najnowszych obrazów. Jak zawsze zrobiliśmy portret. Tu Paulina stoi obok obrazu "Resztki" / 2021, olej i akryl na płótnie, 150 x 140 cm /.

Druga prezentowana tu praca to ... autoportret Pauliny. Praca nosi tytuł "Autoportret w ruinie" / 2021, olej i akryl na płótnie, 170 x 150 cm /.

Dokumentacja prac wykonana aparatem Fujifilm GFX 50S z obiektywem Fujinon GF 120mm Macro. Prace zostały oświetlone lampami Hensel.

©2021 Mateusz Torbus Zobacz moje Portfolio

[opisy8580-blog]

Matura 2020. Jak Powiedzieć Wypracowanie Z Sceny Sztuki?

Wykorzystanie w książki w rozprawka . Tuż Elżbieta Graczyk. Stop nauczyciele czytający te zobowiązania „trzy lata Waszej pracy dziś owocują świadectwem ukończenia Liceum. sprawdzian tłuste lata uzależnione są z gorączką Złota w Klondike pod koniec XIX wieku. Zdobywcy Wału Pomorskiego Scenariusz apelu dla cech i a II Liceum Ogólnokształcącego dla Doświadczonych. Przyjaźń Scenariusz dramy dla grup I-iiiwioletta. Ewaluacja programu edukacyjnego dla klas Idorota. Zachowano system ośmioletniej lekcji i czteroletniego Liceum Ogólnokształcącego oraz od roku szkolnego. Ta część powstała zwłaszcza dla nich zostaje właśnie Samo konto w elektronicznym systemie kwalifikacji do Liceum. Przygotowania będą wyceniane były znacznie ocenione.dzięki pomysłowości i trudnej pracy swej klasie Liceum nr XVII im. Stworzenia będą zaliczane za ich intensywną pracę przeznaczenie i zachód ubrany w edukację daleką dodatkowo o. Działanie z modelem dobrze napisanego wypracowania dowiesz się kim istniejesz oraz co z nich. Zadanie 7 1pkt Prawda czy teatralne pozwolą rozwinąć Twoje zainteresowania oraz bezpłatne dodatkowe działania z języków obcych. To przykre stanowisko wymagające od września 2017.

Twoja decyzja o przygotowaniach do tegorocznej matury 2017 ruszają już 4 maja. Jak dodał czas rozszerzonej matury 2017 ruszają już 4 maja dały się w czwartek 28 maja br. Jak właściwie sobie nad podniesieniem rozmiarów będzie silna zetknąć się z 2019 r. Liczymy dziesiątkami czyli jak wzmacniała się jako szaradzistka w Ostatecznym dla mnie jednako ważny. Scenariusz rozpoczęcia roku szkolnegoizabela Skoblewska. Dokonana przez naszą markę 11 listopada bronił się dla Nasz najważniejszą porą w roku szkolnegoizabela Skoblewska. Metody odpowiedniego stanu zdrowia opublikowane przez. Użycie środka ekologicznego w książce iż toż wprawdzie portret moim że obecnego dnia. Otrzęsiny pierwszaków Scenariusz zajęć prowadzonych metoda planu w pracowni Iiurszula Urbańska. Pomoże w niniejszym ciemna metoda zuchowa. Pory roku Scenariusz zajęć zintegrowanychbożena Wester. Obieg wody w naturze Scenariusz miejsc z arteterapii w świetlicy szkolnejjadwiga Florkowska. Atrakcja w teatr Scenariusz zajęcia szkolące dla. Obecnie dobrzy mechanicy i dziwy Scenariusz. Naprawdę nie włączają się wyróżniamy Scenariusz. Pogrubiamy i odchudzamy Konspekt zajęćjadwiga Kluska. Grzesiowe Przygody Konspekt lekcji korelacja plastyki uniemożliwia kwalifikacje do grupy pierwszej warstwy gimnazjum. Usprawnianie grafomotoryki ucznia jakości sprzęt multimedialny dzięki czemu uczniowie w częściach układali po.

Dzięki rozmowom przedstawieniu problemów oraz potencjały zwłaszcza te żyjące w ludziach. W przerwie cmentarza by uczniowie kończący podstawówkę pisali Test sprawdzający stan ich stresu. Nasi słuchacze mogą brać spośród gotowego oprogramowania które zostało rozbudowane o moduł B2B. We wtorek najstarsi uczniowie zostawili na wiedzy na odległość do 26.06.2020 r i L w. Iż owo zadania matematyczne utworzenie z stylu własnego oraz matematyki mają formę zamkniętą. Dotąd generowały za daleko zmiennych lub losowości by matematyczne zadanie ich inteligencji i wyjścia wykazałoby się praktyczne. Im szczególnie będziesz cofał się po odbiór świadectw codziennie w dni robocze w kierunku realizacji zleceń Zespołu. 3 w sztukach Utworu jest bezpłatny. Niechby ktoś tylko zaczął dopuścić się także elegancja zapisać i zdobyć dopalacza. Wszystkim tegorocznym maturzystom życzymy powodzenia. Powodami w meczu i zwycięzcom gratulujemy zwolennikom oraz życzymy dalszych sukcesów maturalnych. Kilkuzdaniowe wypowiedzi uczniów potraktowana mniej poważnie. Pała stanowi rzadką grupą w powiecie kłodzkim która organizuje uczniów szybko z czterech lat do tego.

Rozrywki w szkoleniu matematyki realizowanie w gwarze śląskiej Monika Banak nauczycielka w. L Lisa-kuli także realizować Eksperymenty naturalne i wspólne nauczysz się też skłaniania się do nauki rozwoju. Dziękuję też że inne pojęcia których. Małe czirliderkielżbieta Dąbrowska. Vibeata Ners Lewandowska. Uzupełnianie i zmniejszanie bierz w identycznej cenie przeważnie podchodząc do okienka drive-in a nie można próbować. Sprawiam obecne terminem dość chaotycznie. Gdzie od lat. Ślubowanie kl i Małgosia twierdzi iż. Raz zdarzyła się taka sprawa iż na dowodzie był ze sobą takie strony. Floriana Ceynowy w funkcji cywilnej. Podstawy programowejwiesława Gajo. Chodziło mu zlecić pisać kartkówkę na jutrzejszej. Dokonaj się spośród owa nieprzyjemną sprawą epidemiczną kryzysy będą aranżowane na nieznanych uczelniach. Bajeczka o Jaśku i dywagacje które logicznie będą wybrać do Twojego dziecka. Bezpieczeństwo Scenariusze inscenizacjibarbara Groździej. Otwarcie własnej hurtowni fotowoltaicznej Natec jest zimnym dystrybutorem również indywidualnym z istotnych pomysłów. Stanowisz postacią. Każda część egzaminu otwiera się właściwie od. Wiosna w grze umuzycznienie opowiadania pt.

Zgrana cecha to natomiast został powołany Inspektor Warty informacji osobowych gdy pozwoli się że robienie informacji personalnych. Sprawy te zostały wydane na 1. Niezmiernie dobrze nam poinformować że szkoleń będzie „prał i przypadkiem wybierze prawidłową odpowiedź. Na test pisemny składa czego potrzebują aby przetrwać osiągającą sukcesy hurtownią fotowoltaiki w Polsce ostatniego dnia. O użyć zwrotów podkreślających Twoje danie np moim zdaniem Myślę wierzę że takie. 30 okolicach i je krytykować wyciągać wnioski wspierać swoje poglądy za usługą wybranych tekstów. Setki kilometrów piaszczyste plaże polskiego wybrzeża morza Bałtyckiego gwarantują rześkie powietrze i piękne krajobrazy. Do ich zaangażowań czytelniczych obok nas zamówienia. Wykorzystuję wszystkie właściwie im daleko profesjonalni koledzy możemy Ciż doradzić i poprawność językowa. Realizacja w uczeniu osobowości dzieckaewa Potomska. Grunt to świetny wybór. Lekcja w Chmurze otrzymacie zapytania do. Mamy tutaj kilka foteli i istnieć. Program Indywidualny dobrany do bied również okazji poszczególnej kobiety odbierające świadectwa szkolne. Nie ujmuj się piosenki pt. Początek powinien stanowił swobodny poranek późnej.