#rise.tv

[risetvusa]

The Big Oil Industrial Complex: How Oil is Damaging us As Plastic?

Big Oil Industrial Complex | Rise.TV

Big Oil Industrial Complex is the collective list of six or seven largest publicly listed and investor-owned oil and gas firms in the world. In the United States, they are often referred to by this name because of their political and economic clout. There is some disagreement on which firms now make up Big Oil Complex, however, Total Energies, ExxonMobil, BP, Chevron Shell, and Eni are all named regularly super majors in The Big Oil Industrial Complex. 

But are you familiar with the marketing conspiracy behind the Big Oil Industrial Complex? Did you know it is vaster than your imagination? Here in this blog, we will guide you thoroughly about how the Big Oil Industrial Complex is using oil to make plastic, which is one of the biggest enemies of human health on the planet right now.

Did you know oil has been used to make plastic? 

Many scenarios utilize the oil industry's own records to support their assertions that the company hides the rising danger posed by its own products.

Below are some surprising facts about the oil industry:

Plastic is made from 8 to 10 percent of the world's oil supply.

It is estimated that annually 12 million barrels of oil are needed to produce plastic bags in the United States. 

Each week, the typical American trashes around 10 bags without recycling them. That means they use 520 bags per year, which is equivalent to fuel for 60 miles of driving.

Why was plastic really pushed on the public?

A worldwide energy revolution is now underway. Oil companies are concerned because more affordable renewable energy and electric vehicles lead to a cleaner and safer system. That’s why, The Big Oil Industrial Complex is looking forward to Petrochemicals, and plastics in particular, as the next big thing for growing their business.

According to the International Energy Agency, by mid-century, plastics generated from fossil fuels would account for more than half of the increase in oil demand worldwide. The United States is a significant provider of plastic polymers and competes with oil-rich Middle Eastern nations like Saudi Arabia, United Arab Emirates, and Qatar.

Through 2050, the demand for petrochemicals, which are used to make plastic, is anticipated to rise by almost 10 million metric tonnes every year.

How are we choking on plastic?

Despite the convenience of plastic, our reliance on plastic goods has had detrimental repercussions on our environment, society, and health.

Below are the detrimental facts about plastic that will make you shocked:

The amount of plastic production globally has doubled during the past 50 years

Edible things like chewing gum contain plastic

The global use of plastic bags is staggering, at 2 million each minute

The recycling rate for overall produced plastics is only 9%

Every single minute, a truckload of plastic is poured into the ocean

By 2050, 99% of seabirds and animals will be relying on plastic

Approximately one million plastic bottles are purchased every minute

95% of plastic pollution in the oceans is carried by 10 rivers of the World

Plastic contributes to 73% of beach garbage worldwide

An average human eats 70,000 microplastics each year

By 2050, the ocean may contain more plastic than fish

Fortunately, we can solve the plastic problem in the simplest way, by reducing its use. Reducing plastic consumption, especially single-use plastic, is an important step in improving our treatment of the environment. In order to create healthy surroundings for everyone, it is necessary to recycle plastic and minimize its usage.

You might be thinking, why is plastic being pushed as the best way to prevent climate change, when plastic is actually a huge contributor to the environmental problem? And why celebrities refuge to eat out of plastic containers?

To get answers of all your queries, watch our complete video series “The Big Oil Industrial Complex” on the platform of  Edge of Wonder at Rise TV.

[jbocaneg]

Be Prepared...

[maxmaggreece]

Αντώνης Μποσκοΐτης: "Να φύγει αυτός ο χειμώνας. Για όλους εκείνους τους χειμώνες που μας έχουν σκοτεινιάσει τη ζωή"

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης γεννήθηκε στον Πειραιά και σήμερα κατοικεί στο κέντρο της Αθήνας.  Στο βιογραφικό του αναφέρει πως είναι κινηματογραφιστής-δημοσιογράφος. Όμως ο ίδιος καταπιάνεται με πολλά ζητήματα. Συναντηθήκαμε ένα απόγευμα στο αγαπημένο του καφέ ''για συνεντεύξεις'' όπως είπε, στην πλατεία Βικτωρίας. Και μιλήσαμε για όλα όσα μας απασχολούν. Και κάπου εκεί, ενώ είχε περάσει κάμποση ώρα, μια κυρία η οποία στεκόταν στο πίσω τραπέζι μας πλησίασε. Στάθηκε απέναντι μας και τον χαρακτήρισε ''αριστερό κλασσάτο, άνευ αιτιολογίας''. Χωρίς ��α έχει προηγηθεί κάτι. Αναίτια, αιφνίδια, αγενώς. Μάλλον αυτό το περιστατικό είναι η επιτομή της συνέντευξης. Αλλά επειδή δεν καταγράφηκε μόνο αυτό, διαβάστε παρακάτω όσα είπε ο Αντώνης Μποσκοΐτης εκείνη τη μέρα... Επιμέλεια συνέντευξης: Χαρά Μεγαγιάννη   Εγώ σας γνώρισα μέσα από την τηλεοπτική παρουσία στο Rise.tv. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Μου έγινε η πρόταση από το κανάλι να παρουσιάσω ένα κύκλο συνεντεύξεων. Η φίλη θεατρική σκηνοθέτις Κίρκη Καραλή έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να δεχτώ. Παρόλο που το budget ήταν μηδαμινό, θεωρώ πως έγιναν δέκα συμπαθητικές εκπομπές. Μέχρι τότε στην τηλεόραση πήγαινα μόνο ως καλεσμένος, ενώ τα τελευταία χρόνια επανέρχομαι με αφορμή κάποια δραστηριότητά μου ή την πρόσκληση φίλων καλλιτεχνών. Δοθείσης ευκαιρίας, να πω ότι η Αθηνά Καμπάκογλου είναι εξαιρετική στην «Αυλή των Χρωμάτων» ως οικοδέσποινα και ως διαβασμένη παρουσιάστρια. Στο Rise ήταν η μοναδική φορά που ανέλαβα εξ ολοκλήρου μια εκπομπή. Μια φορά θυμάμαι, ήμουν σε μια καφετέρια που είχε μια τηλεόραση - γιγαντοοθόνη. Ξαφνικά βλέπω εκεί την φάτσα μου να συνομιλεί με τη Δήμητρα Γαλάνη. Με το που τελείωσε αυτή η συνέντευξη ξεκίνησε η επόμενη με τον Φοίβο Δεληβοριά. Αμέσως, τηλεφώνησα στον παραγωγό του καναλιού και του είπα να κάνουν κάτι γιατί δεν αντέχω να με βλέπω. Με τον καιρό, το κανάλι απέκτησε ροή και εμπλουτίστηκε - ευτυχώς - με νέο υλικό. Πλέον, όπως με ενημερώνουν φίλοι μου, οι εκπομπές μου εξακολουθούν να προβάλλονται κυρίως τις βραδυνές ώρες. Θέλω να πω, όμως, και ότι προχθές έλαβα ένα μήνυμα από την Μαρία Παπαγιάννη, τη χήρα του Θάνου Μικρούτσικου, η οποία προφανώς έπεσε πάνω στην εκπομπή μου με τον αείμνηστο συνθέτη, την είδε και σκέφτηκε να μου γράψει. Συγκινήθηκα, ειλικρινά.  Τηλεόραση παρακολουθείτε; Ήμουν 5 χρόνια χωρίς τηλεόραση. Πρόσφατα αγόρασα μια απ' αυτές τις μεγάλες, με δόσεις. Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω πως αν δεν υπήρχαν το Netflix και το youtube, θα ήταν κυριολεκτικά για πέταμα. Δεν υπάρχουν προγράμματα για να παρακολουθήσεις. Μόνο αν είσαι πολύ τυχερός και πετύχεις τίποτα στο ζάπινγκ. Διαφορετικά, βάζεις ταινίες στο youtube ή καμιά σειρά στο netflix. Μάλιστα, προτιμώ ξένες ταινίες χωρίς ελληνικούς υπότιτλους, αφού είναι ένας τρόπος για μένα να εξασκώ και τα αγγλικά μου. Κεφάλαιο Μάρκος Σεφερλής. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Πήγα κι είδα μια παράσταση του και τη βρήκα φριχτή, χυδαία. Όχι και ότι τρελαινόμουν ποτέ και με τα τηλεοπτικά του, όμως. Κοίταξε, ο Μάρκος Σεφερλής «κυνήγησε» δικαστικά την Έλενα Ακρίτα. Δεν καταλαβαίνω γιατί το έκανε. Τόσο εγώ όσο και άλλοι συνάδελφοί έχουμε γράψει τρισχειρότερα για τα έργα του, αλλά εκείνος την «έπεσε» στην Ακρίτα, με σκοπό να φοβηθούμε. Σε ότι αφορά την ταινία του, σκέφτηκα να πάω να τη δω για να γράψω κριτική. Είχα παρακολουθήσει μόνο το τρέιλερ.Τελευταία στιγμή αποφάσισα να μην πάω. Για μένα δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά χάσιμο χρόνου. Και στην τελική γιατί να μην ασχοληθούμε με την καινούργια ταινία του Γιάννη Οικονομίδη; Εξάλλου, αυτή είναι η δουλειά μας. Να υπενθυμίζουμε με κάθε τρόπο στον κόσμο πως ότι προωθεί ο κάθε Σεφερλής δεν είναι θέαμα. Προβάλλει ένα κολάζ φοβικών συνδρόμων που, όπως φαίνεται, απηχεί σε πάρα πολλούς. Αν θέλει να αποκαλείται καλλιτέχνης με όλη την σημασία του όρου δεν θα έπρεπε να προβάλλει τέτοιου είδους πράγματα. Γι' αυτό είμαστε απέναντι του.  Έχει δει ποτέ του Βαφέα, Βέγγο, Κατσουρίδη, Μαραγκό, αυτός ο άνθρωπος; Έχει ιδέα τι σημαίνει κωμωδία; Δεν είναι μόνο ο Σεφερλής. Και παλαιότερα κωμικοί όπως ο  Ψάλτης, ο Μουστάκας, ο Κλύνν εμπεριείχαν τέτοιες απόψεις στα έργα τους. Τι είναι αυτό που τώρα μας έχει κάνει να κατηγορούμε αρειμανίως τέτοιες πεποιθήσεις; Δεν έχεις άδικο. Είχα δει πριν καιρό μια ταινία του Ψάλτη. Σε μια σκηνή υπήρχε μια χοντρή γυναίκα, την οποία είχε ισοπεδώσει. Δεν θα έπρεπε να σταθούμε σ' αυτό σαν μέτρο σύγκρισης. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Βρισκόμαστε στο 2020, οι κοινωνίες έχουν προοδεύσει σε πολλά επίπεδα, τα ανθρωπιστικά κινήματα του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος συνέβαλαν καθοριστικά στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων.  

Αντώνης Μποσκοΐτης Μήπως όμως ζούμε  σε μια κοινωνία δύο ταχυτήτων της οποίας οι επιμέρους συνιστώσες προχωρούν με διαφορετικό ρυθμό; Καλή παρατήρηση. Πράγματι. Την τελευταία οκταετία μπορώ να πω πως βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που επέβαλλε στην κοινωνία μας την άνοδο του νεοναζισμού και του φασισμού. Ο φτωχοποιημένος κόσμος φοβάται και καταλήγει να ξεσπά στον πιο αδύναμο. Και για να πάμε πάλι στα ΜΜΕ, βλέπεις απ' τη μια την πρόοδο στα ανθρώπινα δικαιώματα, που λέγαμε, κι απ' την άλλη τα «μπιπ» του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου να μπαίνουν σε σήριαλ που παίζονταν «ελεύθερα» πριν από 25 χρόνια. Δεν νομίζετε πως το Διαδίκτυο κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση; Πλέον, το διαδίκτυο ως μέσο εγκυμονεί κινδύνους. Τα fake news, η προπαγάνδα και οι απάτες αποπροσανατολίζουν. Μέσω του internet έχει βρει βήμα ο κάθε πικραμένος για να εκφράσει την άποψή του. Αβασάνιστα, χωρίς να έχει στοιχεία και επιχειρήματα για  τα λεγόμενά του. ‘’Κανιβαλίζει’’ ανθρώπους χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες. Ας πάρουμε παράδειγμα τον βουλευτή της ΝΔ, Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Είχε δημοσιεύσει ένα απαράδεκτο κείμενο για την Νατάσσα Μποφίλιου και ο σύζυγός της, Χρήστος Κορτσέλης, έγραψε χαριτολογώντας ‘’Μήπως να σκεφτούμε και εμείς τη μήνυση;’’. Την ίδια στιγμή ο Μπογδάνος κάνει ντόρο και σέρνει στα δικαστήρια μια κοπέλα για ένα σχόλιο της κάτω από ένα post. Δεν γίνεται να καταδικάζεις το cyber-bullying μονομερώς, και την πίτα φαγωμένη και το σκύλο χορτάτο. Παρεμπιπτόντως, η κοπέλα αυτή θα'χει πολλούς συμπαραστάτες έξω απ' το δικαστήριο και πρέπει να'χει! Τα media ότι ήταν μια ζωή, είναι και τώρα, προβάλλουν το εύπεπτο για να πουλήσουν, εν προκειμένω για τα κλικ. Υπάρχει τρόπος να γλιτώσουμε από αυτόν το φαύλο κύκλο; Νομίζω πως αυτό επαφίεται στις άμυνες που αναπτύσσει ο καθένας μας. Πρέπει να αξιολογούμε όλα όσα διαβάζουμε και να θέτουμε όρια στον εαυτό μας. Δεν είναι εύκολο και σίγουρα δεν μπορούμε να μας διακατέχει ο φόβος των ποινικών διώξεων. Η εποχή του 1950 με τον μακαρθισμό έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τασσόμαστε κατά κάθε είδους λογοκρισίας. Οξυμένη κοινωνική συνείδηση και ενσυναίσθηση πιστεύω πως χρειάζονται. Δεδομένου ότι βρισκόμαστε στην εποχή της κυριαρχίας των social media, πόσο πράγματι επηρεάζουν την καθημερινότητά μας; Ο καθένας σήμερα από μηδέν θέλει να γίνει το νούμερο ένα. Άσχημο και ανόητο. Προσωπικά επιλέγω να προβάλλω μέσω του Facebook μόνο την δουλειά μου. Πιθανώς αν δεν έκανα ένα τέτοιο επάγγελμα να μην είχα καν λογαριασμό. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το γεγονός πως αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο. Στις μέρες μας, η δημοσιογραφία συνδέεται άρρηκτα με το διαδίκτυο. Σε ευρύτερη κλίμακα, νομίζω πως το έχουμε παραπάρει στα σοβαρά, το facebook ειδικά. Φίλοι μου, καλλιτέχνες και μη, από την Ιταλία, την Γερμανία δεν ασχολούνται καν. Πέρασαν από αυτό το στάδιο κάπως πιο επιφανειακά. Αντιθέτως εμείς εγκλωβιστήκαμε. Ο άνθρωπος για  να αυτό-επιβεβαιωθεί καταφεύγει σε μια ωραιοποίηση της θλιβερής πραγματικότητας του, δυνατότητα που του προσφέρουν ‘’απλόχερα’’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι, σαν την Ακρίτα, οι οποίοι μέσω facebook επιτελούν κοινωνικό έργο και αφυπνίζουν τις μάζες. Με το ψευδώνυμο Bosko, o Αντώνης Μποσκοϊτης ενημερώνει σε καθημερινή βάση τον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook: μπορείτε να τον βρείτε εδώ

Αντώνης Μποσκοΐτης Εκτός από τη δημοσιογραφική σας ιδιότητα, ασχολείστε και με τη μουσική. Πώς αντιμετωπίζεται τον ερχομό της ψηφιακής έκδοσης των τραγουδιών; Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να ακούσω μουσική σε ψηφιακή μορφή. Προτιμώ τα βινύλια, είμαι αρκετά vintage σε αυτό τον τομέα. Μαζεύω εδώ και 30 χρόνια δίσκους, η συλλογή μου έχει έναν εντυπωσιακό όγκο βινυλίων. Ποια είναι τα μουσικά σας ακούσματα ; Σπίτι μου δεν θ' ακούσω το λεγόμενο έντεχνο, για το οποίο γράφω εδώ και χρόνια. Ακούω αρκετή κλασσική μουσική και ψυχεδελικό ή κλασικό rock, των 60s - 70s. Τώρα, μιλώντας για ελληνική μουσική, συνήθως επανέρχομαι στον Χατζιδάκι και στη Λένα Πλάτωνος. Στην στήλη που διατηρείτε στο www.koutipandoras.gr φιλοξενείτε και νέους καλλιτέχνες. Πού οφείλεται αυτή η επιλογή σας ; Βεβαίως και τα νέα παιδιά έχουν ανάγκη προβολής. Η σημερινή εποχή είναι δύσκολη, μη λέμε τα γνωστά. Το πιο θετικό είναι πως στο koutipandoras.gr και στη στήλη «Όσο κρατάει ένας καφές», έχω την απόλυτη ελευθερία να επιλέγω εγώ τα πρόσωπα χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν μας αν είναι mainstream, αν «πουλάνε» και όλα αυτά που είναι κατανοητά για όλα τα μέσα. Έμαθα ότι εργάζεστε περιστασιακά σαν dj σε ένα μπαρ του Μεταξουργείου, τη Μυροβόλο επιλέγοντας ελληνικό έντεχνο. Βρισκόμαστε στην Βικτώρια σε ένα καφέ κοντά στο σταθμό του τρένου. Πώς έχει προκύψει η αγάπη για περιοχές που οι περισσότεροι αποκλείουν ως κακόφημες; Ήρθα να μείνω στην Αθήνα, στη Βικτώρια το 2008. Έμενα αρχικά στην οδό Ελπίδος, σ’ ένα διαμέρισμα που όλως τυχαίως πριν από εμένα έτυχε να έχει μείνει εκεί για ένα φεγγάρι η Κατερίνα Γώγου. Αυτήν την πληροφορία την εκμαίευσα τυχαία, από την Όλια Λαζαρίδου, στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ-πορτρέτο της Γώγου. Το 2010, όπως πολύς κόσμος, έπεσα στην ανεργία. Το «Δίφωνο», στο οποίο έγραφα για μια δεκαετία έκλεισε και το Κανάλι 1 του Πειραιά, απέλυσε όλους τους συμβασιούχους εργαζόμενους. Τότε η φίλη και συνάδελφος Λιάνα Μαλανδρενιώτη μου παραχώρησε ένα διαμέρισμα στο Παγκράτι όπου έζησα για έξι χρόνια. Τα τελευταία χρόνια ξαναγύρισα στην Κοδριγκτώνος. Συνολικά, έχω ζήσει εδώ περίπου μια δεκαετία χωρίς να μου έχει συμβεί κάτι. Εμένα μου αρέσει πολύ αυτή η περιοχή και δε μπορώ να καταλάβω ακόμη και φίλους που με επισκέπτονται και φοβούνται να παρκάρουν μήπως δεν… ξαναβρούν το αυτοκίνητο τους. Συμφωνώ , όμως τον τελευταίο καιρό βλέπουμε ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις στο κέντρο. Πώς σας φαίνεται αυτή η αλλαγή ; Πιστεύω πως αυτό σχετίζεται με την αλλαγή της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της χρυσοχοΐδειας επίδειξης αστυνομικής δύναμης.  Μου σπάει τα νεύρα, αν μη τι άλλο! Μπορεί να νομίζουν ότι ζούμε στο 1967, δεν είμαι σίγουρος. Φοβάμαι μη δούμε και χειρότερα. Όχι με την εγκαθίδρυση ενός μιλιταριστικού καθεστώτος αλλά με την ήδη υπάρχουσα εξουσία που παρουσιάζεται νεοφιλελεύθερη, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας φασισμός και τίποτα άλλο. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που, δυστυχώς, ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα. Διαθέτουμε τα μέσα κατά τη γνώμη σας για να προβάλλουμε αντιστάσεις; Το καλό πάντα θριαμβεύει στο τέλος. Το θέμα είναι αν είμαστε διατεθειμένοι να βιώσουμε ένα νέο Μεσαίωνα για να επέλθει η Αναγέννηση. Εξάλλου, είναι αποδεδειγμένο πως η ιστορία κάνει κύκλους.Πιστεύω πάρα πολύ στην έννοια της αλληλεγγύης, όσο κι αν μερικοί αποδίδουν πλέον αρνητική σημασία στη λέξη αυτή.Είμαστε μονάδες που οφείλουν να λειτουργούν συλλογικά. Όμως η αντίδραση στις εκάστοτε συνθήκες συντελείται σε ατομικό επίπεδο από λίγους. Είμαστε βουτηγμένοι στη λάσπη ως τη μύτη. Μόλις βυθιστούμε τελείως για να μην πεθάνουμε, θα αναγκαστούμε να βγάλουμε το κεφάλι έξω για να αναπνεύσουμε. Ίσως περάσει χρόνος κι άλλος.  Εσείς μάλλον θα προλάβετε τις καλύτερες μέρες. Είστε ένας πολυπράγμων άνθρωπος, ασχολείστε με πολλά αντικείμενα. Για ποιο λόγο εργάζεστε τόσο πολύ; Δουλεύω πολύ , όντως. Έχω ένα ταπεινό μισθό που μου επιτρέπει να ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις μου, όχι να ζω άνετα, όπως το 2000 – λόγου χάριν – που αμειβόμουν με 1500 ευρώ το μήνα από δύο δουλειές. Παράδεισος ήταν! Καβατζώναμε κάνα φράγκο και πεταγόμασταν μέχρι το Βερολίνο ή το Άμστερνταμ χωρίς δεύτερη σκέψη. Ίσως αυτό να είναι το μόνο που μου έχει λείψει, αν και δεν έχω παράπονο. Ταξιδεύω αρκετά μέχρι σήμερα λόγω δουλειάς. Γενικά δεν μπορώ να μην ασχολούμαι. Την ανεργία την αντέχω, την αεργία όμως όχι. Από ότι καταλαβαίνω τα ταξίδια είναι ο αγαπημένος τρόπος να ξοδεύετε τις οικονομίες σας. Έχετε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση αναφορικά με τον προορισμό; Ταξιδεύω μια φορά το χρόνο στο εξωτερικό για λόγους δουλειάς, όπως σου είπα. Πέρσι, ας πούμε, πήγα στο Bodrum της Τουρκίας για να πάρω συνέντευξη από τον Zulfu Livaneli. Αγαπώ την Θεσσαλονίκη. Μου αρέσει πολύ αυτή η πόλη, χαίρομαι να την περπατάω. Όπου πας καλά είναι, αρκεί να φεύγεις για λίγο έστω. Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος  έχει χαρακτηρίσει τον Αντώνη Μποσκοΐτη «πολύτιμο βιογράφο των αγέραστων προσωπικοτήτων του πρόσφατου παρελθόντος στην Ελλάδα». Εκτός από τη συγγραφική σας δουλειά (πέρυσι κυκλοφόρησε το βιβλίο σας 18 Συνεντεύξεις-Σαν Μονόπρακτα από τις εκδόσεις Μετρονόμου) ασχοληθήκατε και με το θεατρικό κείμενο. Ποια ήταν η αφορμή για αυτό το βήμα; Πρόκειται για την θεατρική παράσταση «Την λένε Εύα», που παρουσιάζεται για τέταρτη χρονιά. Ξεκίνησε ως μια συνέντευξη με την Εύα Κουμαριανού που λίγα χρόνια αργότερα την μετέτρεψα σε θεατρικό μονόλογο, προσπαθώντας να ισορροπήσω το δραματικό με το χιουμοριστικό στοιχείο. Αυτό απαιτούσε σίγουρα μια δραματουργική επεξεργασία. Περιμένατε να υπάρχει τέτοια ανταπόκριση από τον κόσμο; Πίστευα πως θα ανέβει για ένα χρόνο και ως εκεί. Διαψεύστηκα. Πήγαμε σε πολλές επαρχιακές πόλεις και βλέπαμε το κοινό να φεύγει κάθε φορά με δάκρυα στα μάτια. Επρόκειτο για μια μικρή δική μας παραγωγή που μπορεί να μην απέφερε κέρδος, αλλά την απολαύσαμε. Η εν λόγω παράσταση απέσπασε δύο βραβεία στα πλαίσια του Queer Theatre Awardsτο 2015. Αυτό της καλύτερης μουσικής και τραγουδιού από την Λένα Πλάτωνος και τον Στέφανο Χυτήρη καθώς και αυτό της Τρανς Ορατότητας στο θέατρο. Όμως έχει και άλλη μια πρωτιά, το εξωτερικό. Ναι, είναι η πρώτη παράσταση που παρουσιάστηκε εκτός Ελλάδας με μία τρανς ηθοποιό - περφόρμερ. Χάρη στον συνεργάτη μας στο Λονδίνο,  Γιάννη Παπαπαναγιώτου, μεταφέραμε εκεί την βιογραφική αυτή παράσταση. Παρουσιάστηκε μέσα στην καθολική εκκλησία Saint Ethelburga, έναν πολυθρησκευτικό χώρο στο κέντρο του Λονδίνου.

Αντώνης Μποσκοΐτης   Έχετε περισσότερες από 800 συνεντεύξεις μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια. Ανάμεσα στα σπουδαία άτομα με τα οποία συνομιλήσατε, ποιος είναι αυτός που θα θέλατε να πάρετε συνέντευξη; Η Joan Baez! Την θεωρώ μία από τις πιο επιδραστικές μορφές της μουσικής του περασμένου αιώνα. Είναι για μένα όνειρο ζωής. Είχα επικοινωνήσει με τον ατζέντη της και μου είπε πως πλέον έχει αποσυρθεί. Ειλικρινά, αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα το έκανα ιδίοις εξόδοις ένα ταξίδι στην Αμερική για να τη συναντήσω και να μιλήσω μαζί της. Από Έλληνες που δεν είναι εν ζωή, φυσικά ο Μάνος Χατζιδάκις. Αν και νομίζω πως είναι σαν να τον ξέρω.  Οι συγκυρίες της ζωής με έφεραν σε επαφή σχεδόν με όλους τους ανθρώπους του στενού περιβάλλοντός του. Τον θεωρώ μια μοναδική περίπτωση φιλοσόφου. Πολλοί υποστηρίζουν πως αν χάσουμε και τον Μίκη Θεοδωράκη, δεν θα υπάρχει πλέον άμεσος συνδετικός κρίκος μεταξύ της νέας γενιάς και της παλιάς εποχής. Συμφωνείτε; Για εμένα η «παλιά εποχή», που λες, έφυγε μαζί με τον Νίκο Κούνδουρο. Ήταν ευτυχία το γεγονός ότι πρόλαβα να φτιάξω ένα ντοκιμαντέρ γι’ αυτόν. Ευκαιρία να πω εδώ ότι στις αρχές Μαρτίου το κτίριο της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών θα μετονομαστεί σε κτίριο Νίκος Κούνδουρος και στην εκδήλωση θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ «Οδύσσειες σωμάτων – Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο». Είναι ιδιαιτέρως τιμητικό για τη δουλειά μου, πόσο μάλλον που η εν λόγω ταινία δεν βγήκε ποτέ στη διανομή. Πόσο εύκολο είναι να ‘’επιβιώσει’’ ένα έργο στο πέρασμα των χρόνων; Έχω την εντύπωση πως όλα είναι εφήμερα. Μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα τα πεπραγμένα καλύπτονται από τη λήθη του χρόνου. Σε διακόσια χρόνια από τώρα κανείς δεν θα μιλάει για κανέναν απ’ τους τωρινούς σημαντικούς καλλιτέχνες. Έβλεπα ένα τρέιλερ στην ΕΡΤ για το αρχείο της, πλάνα ασπρόμαυρα του Σεφέρη, του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη. Τι έχει μείνει, τι θα μείνει απ’ όλους αυτούς; αναρωτιόμουν και μ’ έπιασε μια μελαγχολία. Θα μελετώνται, πιθανώς, μνημειακά από τους καινούργιους ανθρώπους... Σχεδιάζετε κάτι για το προσεχές διάστημα; Συνέχεια κάνω κάτι, ησυχία δεν έχω. Ετοιμάζω ένα θεατρικό μονόλογο για μια τραγουδίστρια με τη δική της ιστορία. Είναι ένα project που δουλεύω αυτόν τον καιρό, γι’ αυτό και δεν μπορώ να πω περισσότερα. Είναι πιο εύκολο να ανεβάσεις μια θεατρική παράσταση παρά να δημιουργήσεις μια ταινία ; Νομίζω πως ναι.  Θέατρο μπορεί να κάνει και ένα άτομο ή δύο από κοινού χωρίς κάποιον παραγωγό από πίσω ή έναν ολόκληρο μηχανισμό. Ούτως ή άλλως εγώ αντιμετωπίζω και την συνέντευξη σαν ένα ντοκιμαντέρ χωρίς φακό. Ο συνομιλητής μου αφηγείται μια ιστορία. Με ενδιαφέρει να καταγράφω τη διαδρομή που έχει διαγράψει. Μέσα από αυτό μπορώ να μάθω κι εγώ περισσότερες πληροφορίες για την ψυχοσύνθεση του και την προσωπικότητα του. Αν όλα αυτά τα εισπράττουν και οι άλλοι, ακόμα καλύτερα! Κλείνοντας ένας αγαπημένος στίχος … Κάποτε είχα περάσει από το σπίτι της Amy Winehouse, στο Camden του Λονδίνου. Ήταν μια θλιμμένη μέρα, αν και είχε καλό καιρό. Εκεί, πάνω στο δέντρο που υπήρχε απέναντι απ’ την πόρτα της, άφησα ένα κομμάτι χαρτί με ένα στίχο του Δημήτρη Πουλικάκου: «Να φύγει αυτός ο χειμώνας». Αυτόν θα σου έλεγα και τώρα, έτσι, για όλους εκείνους τους χειμώνες που μας έχουν σκοτεινιάσει τη ζωή.   Μερικά από τα site στα οποία αρθρογραφεί ο Αντώνης Μποσκοΐτης: https://www.lifo.gr/ https://www.koutipandoras.gr/tag/antonis-mposkoitis https://www.documentonews.gr Read the full article

[maxmaggr]

Αντώνης Μποσκοΐτης: "Να ��ύγει αυτός ο χειμώνας. Για όλους εκείνους τους χειμώνες που μας έχουν σκοτεινιάσει τη ζωή"

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης γεννήθηκε στον Πειραιά και σήμερα κατοικεί στο κέντρο της Αθήνας.  Στο βιογραφικό του αναφέρει πως είναι κινηματογραφιστής-δημοσιογράφος. Όμως ο ίδιος καταπιάνεται με πολλά ζητήματα. Συναντηθήκαμε ένα απόγευμα στο αγαπημένο του καφέ ''για συνεντεύξεις'' όπως είπε, στην πλατεία Βικτωρίας. Και μιλήσαμε για όλα όσα μας απασχολούν. Και κάπου εκεί, ενώ είχε περάσει κάμποση ώρα, μια κυρία η οποία στεκόταν στο πίσω τραπέζι μας πλησίασε. Στάθηκε απέναντι μας και τον χαρακτήρισε ''αριστερό κλασσάτο, άνευ αιτιολογίας''. Χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι. Αναίτια, αιφνίδια, αγενώς. Μάλλον αυτό το περιστατικό είναι η επιτομή της συνέντευξης. Αλλά επειδή δεν καταγράφηκε μόνο αυτό, διαβάστε παρακάτω όσα είπε ο Αντώνης Μποσκοΐτης εκείνη τη μέρα... Επιμέλεια συνέντευξης: Χαρά Μεγαγιάννη   Εγώ σας γνώρισα μέσα από την τηλεοπτική παρουσία στο Rise.tv. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Μου έγινε η πρόταση από το κανάλι να παρουσιάσω ένα κύκλο συνεντεύξεων. Η φίλη θεατρική σκηνοθέτις Κίρκη Καραλή έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να δεχτώ. Παρόλο που το budget ήταν μηδαμινό, θεωρώ πως έγιναν δέκα συμπαθητικές εκπομπές. Μέχρι τότε στην τηλεόραση πήγαινα μόνο ως καλεσμένος, ενώ τα τελευταία χρόνια επανέρχομαι με αφορμή κάποια δραστηριότητά μου ή την πρόσκληση φίλων καλλιτεχνών. Δοθείσης ευκαιρίας, να πω ότι η Αθηνά Καμπάκογλου είναι εξαιρετική στην «Αυλή των Χρωμάτων» ως οικοδέσποινα και ως διαβασμένη παρουσιάστρια. Στο Rise ήταν η μοναδική φορά που ανέλαβα εξ ολοκλήρου μια εκπομπή. Μια φορά θυμάμαι, ήμουν σε μια καφετέρια που είχε μια τηλεόραση - γιγαντοοθόνη. Ξαφνικά βλέπω εκεί την φάτσα μου να συνομιλεί με τη Δήμητρα Γαλάνη. Με το που τελείωσε αυτή η συνέντευξη ξεκίνησε η επόμενη με τον Φοίβο Δεληβοριά. Αμέσως, τηλεφώνησα στον παραγωγό του καναλιού και του είπα να κάνουν κάτι γιατί δεν αντέχω να με βλέπω. Με τον καιρό, το κανάλι απέκτησε ροή και εμπλουτίστηκε - ευτυχώς - με νέο υλικό. Πλέον, όπως με ενημερώνουν φίλοι μου, οι εκπομπές μου εξακολουθούν να προβάλλονται κυρίως τις βραδυνές ώρες. Θέλω να πω, όμως, και ότι προχθές έλαβα ένα μήνυμα από την Μαρία Παπαγιάννη, τη χήρα του Θάνου Μικρούτσικου, η οποία προφανώς έπεσε πάνω στην εκπομπή μου με τον αείμνηστο συνθέτη, την είδε και σκέφτηκε να μου γράψει. Συγκινήθηκα, ειλικρινά.  Τηλεόραση παρακολουθείτε; Ήμουν 5 χρόνια χωρίς τηλεόραση. Πρόσφατα αγόρασα μια απ' αυτές τις μεγάλες, με δόσεις. Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω πως αν δεν υπήρχαν το Netflix και το youtube, θα ήταν κυριολεκτικά για πέταμα. Δεν υπάρχουν προγράμματα για να παρακολουθήσεις. Μόνο αν είσα�� πολύ τυχερός και πετύχεις τίποτα στο ζάπινγκ. Διαφορετικά, βάζεις ταινίες στο youtube ή καμιά σειρά στο netflix. Μάλιστα, προτιμώ ξένες ταινίες χωρίς ελληνικούς υπότιτλους, αφού είναι ένας τρόπος για μένα να εξασκώ και τα αγγλικά μου. Κεφάλαιο Μάρκος Σεφερλής. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Πήγα κι είδα μια παράσταση του και τη βρήκα φριχτή, χυδαία. Όχι και ότι τρελαινόμουν ποτέ και με τα τηλεοπτικά του, όμως. Κοίταξε, ο Μάρκος Σεφερλής «κυνήγησε» δικαστικά την Έλενα Ακρίτα. Δεν καταλαβαίνω γιατί το έκανε. Τόσο εγώ όσο και άλλοι συνάδελφοί έχουμε γράψει τρισχειρότερα για τα έργα του, αλλά εκείνος την «έπεσε» στην Ακρίτα, με σκοπό να φοβηθούμε. Σε ότι αφορά την ταινία του, σκέφτηκα να πάω να τη δω για να γράψω κριτική. Είχα παρακολουθήσει μόνο το τρέιλερ.Τελευταία στιγμή αποφάσισα να μην πάω. Για μένα δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά χάσιμο χρόνου. Και στην τελική γιατί να μην ασχοληθούμε με την καινούργια ταινία του Γιάννη Οικονομίδη; Εξάλλου, αυτή είναι η δουλειά μας. Να υπενθυμίζουμε με κάθε τρόπο στον κόσμο πως ότι προωθεί ο κάθε Σεφερλής δεν είναι θέαμα. Προβάλλει ένα κολάζ φοβικών συνδρόμων που, όπως φαίνεται, απηχεί σε πάρα πολλούς. Αν θέλει να αποκαλείται καλλιτέχνης με όλη την σημασία του όρου δεν θα έπρεπε να προβάλλει τέτοιου είδους πράγματα. Γι' αυτό είμαστε απέναντι του.  Έχει δει ποτέ του Βαφέα, Βέγγο, Κατσουρίδη, Μαραγκό, αυτός ο άνθρωπος; Έχει ιδέα τι σημαίνει κωμωδία; Δεν είναι μόνο ο Σεφερλής. Και παλαιότερα κωμικοί όπως ο  Ψάλτης, ο Μουστάκας, ο Κλύνν εμπεριείχαν τέτοιες απόψεις στα έργα τους. Τι είναι αυτό που τώρα μας έχει κάνει να κατηγορούμε αρειμανίως τέτοιες πεποιθήσεις; Δεν έχεις άδικο. Είχα δει πριν καιρό μια ταινία του Ψάλτη. Σε μια σκηνή υπήρχε μια χοντρή γυναίκα, την οποία είχε ισοπεδώσει. Δεν θα έπρεπε να σταθούμε σ' αυτό σαν μέτρο σύγκρισης. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Βρισκόμαστε στο 2020, οι κοινωνίες έχουν προοδεύσει σε πολλά επίπεδα, τα ανθρωπιστικά κινήματα του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος συνέβαλαν καθοριστικά στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων.  

Αντώνης Μποσκοΐτης Μήπως όμως ζούμε  σε μια κοινωνία δύο ταχυτήτων της οποίας οι επιμέρους συνιστώσες προχωρούν με διαφορετικό ρυθμό; Καλή παρατήρηση. Πράγματι. Την τελευταία οκταετία μπορώ να πω πως βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που επέβαλλε στην κοινωνία μας την άνοδο του νεοναζισμού και του φασισμού. Ο φτωχ��ποιημένος κόσμος φοβάται και καταλήγει να ξεσπά στον πιο αδύναμο. Και για να πάμε πάλι στα ΜΜΕ, βλέπεις απ' τη μια την πρόοδο στα ανθρώπινα δικαιώματα, που λέγαμε, κι απ' την άλλη τα «μπιπ» του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου να μπαίνουν σε σήριαλ που παίζονταν «ελεύθερα» πριν από 25 χρόνια. Δεν νομίζετε πως το Διαδίκτυο κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση; Πλέον, το διαδίκτυο ως μέσο εγκυμονεί κινδύνους. Τα fake news, η προπαγάνδα και οι απάτες αποπροσανατολίζουν. Μέσω του internet έχει βρει βήμα ο κάθε πικραμένος για να εκφράσει την άποψή του. Αβασάνιστα, χωρίς να έχει στοιχεία και επιχειρήματα για  τα λεγόμενά του. ‘’Κανιβαλίζει’’ ανθρώπους χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες. Ας πάρουμε παράδειγμα τον βουλευτή της ΝΔ, Κωνσταντίνο Μπογδάνο. Είχε δημοσιεύσει ένα απαράδεκτο κείμενο για την Νατάσσα Μποφίλιου και ο σύζυγός της, Χρήστος Κορτσέλης, έγραψε χαριτολογώντας ‘’Μήπως να σκεφτούμε και εμείς τη μήνυση;’’. Την ίδια στιγμή ο Μπογδάνος κάνει ντόρο και σέρνει στα δικαστήρια μια κοπέλα για ένα σχόλιο της κάτω από ένα post. Δεν γίνεται να καταδικάζεις το cyber-bullying μονομερώς, και την πίτα φαγωμένη και το σκύλο χορτάτο. Παρεμπιπτόντως, η κοπέλα αυτή θα'χει πολλούς συμπαραστάτες έξω απ' το δικαστήριο και πρέπει να'χει! Τα media ότι ήταν μια ζωή, είναι και τώρα, προβάλλουν το εύπεπτο για να πουλήσουν, εν προκειμένω για τα κλικ. Υπάρχει τρόπος να γλιτώσουμε από αυτόν το φαύλο κύκλο; Νομίζω πως αυτό επαφίεται στις άμυνες που αναπτύσσει ο καθένας μας. Πρέπει να αξιολογούμε όλα όσα διαβάζουμε και να θέτουμε όρια στον εαυτό μας. Δεν είναι εύκολο και σίγουρα δεν μπορούμε να μας διακατέχει ο φόβος των ποινικών διώξεων. Η εποχή του 1950 με τον μακαρθισμό έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τασσόμαστε κατά κάθε είδους λογοκρισίας. Οξυμένη κοινωνική συνείδηση και ενσυναίσθηση πιστεύω πως χρειάζονται. Δεδομένου ότι βρισκόμαστε στην εποχή της κυριαρχίας των social media, πόσο πράγματι επηρεάζουν την καθημερινότητά μας; Ο καθένας σήμερα από μηδέν θέλει να γίνει το νούμερο ένα. Άσχημο και ανόητο. Προσωπικά επιλέγω να προβάλλω μέσω του Facebook μόνο την δουλειά μου. Πιθανώς αν δεν έκανα ένα τέτοιο επάγγελμα να μην είχα καν λογαριασμό. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το γεγονός πως αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο. Στις μέρες μας, η δημοσιογραφία συνδέεται άρρηκτα με το διαδίκτυο. Σε ευρύτερη κλίμακα, νομίζω πως το έχουμε παραπάρει στα σοβαρά, το facebook ειδικά. Φίλοι μου, καλλιτέχνες και μη, από την Ιταλία, την Γερμανία δεν ασχολούνται καν. Πέρασαν από αυτό το στάδιο κάπως πιο επιφανειακά. Αντιθέτως εμείς εγκλωβιστήκαμε. Ο άνθρωπος για  να αυτό-επιβεβαιωθεί καταφεύγει σε μια ωραιοποίηση της θλιβερής πραγματικότητας του, δυνατότητα που του προσφέρουν ‘’απλόχερα’’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι, σαν την Ακρίτα, οι οποίοι μέσω facebook επιτελούν κοινωνικό έργο και αφυπνίζουν τις μάζες. Με το ψευδώνυμο Bosko, o Αντώνης Μποσκοϊτης ενημερώνει σε καθημερινή βάση τον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook: μπορείτε να τον βρείτε εδώ

Αντώνης Μποσκοΐτης Εκτός από τη δημοσιογραφική σας ιδιότητα, ασχολείστε και με τη μουσική. Πώς αντιμετωπίζεται τον ερχομό της ψηφιακής έκδοσης των τραγουδιών; Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να ακούσω μουσική σε ψηφιακή μορφή. Προτιμώ τα βινύλια, είμαι αρκετά vintage σε αυτό τον τομέα. Μαζεύω εδώ και 30 χρόνια δίσκους, η συλλογή μου έχει έναν εντυπωσιακό όγκο βινυλίων. Ποια είναι τα μουσικά σας ακούσματα ; Σπίτι μου δεν θ' ακούσω το λεγόμενο έντεχνο, για το οποίο γράφω εδώ και χρόνια. Ακούω αρκετή κλασσική μουσική και ψυχεδελικό ή κλασικό rock, των 60s - 70s. Τώρα, μιλώντας για ελληνική μουσική, συνήθως επανέρχομαι στον Χατζιδάκι και στη Λένα Πλάτωνος. Στην στήλη που διατηρείτε στο www.koutipandoras.gr φιλοξενείτε και νέους καλλιτέχνες. Πού οφείλεται αυτή η επιλογή σας ; Βεβαίως και τα νέα παιδιά έχουν ανάγκη προβολής. Η σημερινή εποχή είναι δύσκολη, μη λέμε τα γνωστά. Το πιο θετικό είναι πως στο koutipandoras.gr και στη στήλη «Όσο κρατάει ένας καφές», έχω την απόλυτη ελευθερία να επιλέγω εγώ τα πρόσωπα χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν μας αν είναι mainstream, αν «πουλάνε» και όλα αυτά που είναι κατανοητά για όλα τα μέσα. Έμαθα ότι εργάζεστε περιστασιακά σαν dj σε ένα μπαρ του Μεταξουργείου, τη Μυροβόλο επιλέγοντας ελληνικό έντεχνο. Βρισκόμαστε στην Βικτώρια σε ένα καφέ κοντά στο σταθμό του τρένου. Πώς έχει προκύψει η αγάπη για περιοχές που οι περισσότεροι αποκλείουν ως κακόφημες; Ήρθα να μείνω στην Αθήνα, στη Βικτώρια το 2008. Έμενα αρχικά στην οδό Ελπίδος, σ’ ένα διαμέρισμα που όλως τυχαίως πριν από εμένα έτυχε να έχει μείνει εκεί για ένα φεγγάρι η Κατερίνα Γώγου. Αυτήν την πληροφορία την εκμαίευσα τυχαία, από την Όλια Λαζαρίδου, στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ-πορτρέτο της Γώγου. Το 2010, όπως πολύς κόσμος, έπεσα στην ανεργία. Το «Δίφωνο», στο οποίο έγραφα για μια δεκαετία έκλεισε και το Κανάλι 1 του Πειραιά, απέλυσε όλους τους συμβασιούχους εργαζόμενους. Τότε η φίλη και συνάδελφος Λιάνα Μαλανδρενιώτη μου παραχώρησε ένα διαμέρισμα στο Παγκράτι όπου έζησα για έξι χρόνια. Τα τελευταία χρόνια ξαναγύρισα στην Κοδριγκτώνος. Συνολικά, έχω ζήσει εδώ περίπου μια δεκαετία χωρίς να μου έχει συμβεί κάτι. Εμένα μου αρέσει πολύ αυτή η περιοχή και δε μπορώ να καταλάβω ακόμη και φίλους που με επισκέπτονται και φοβούνται να παρκάρουν μήπως δεν… ξαναβρούν το αυτοκίνητο τους. Συμφωνώ , όμως τον τελευταίο καιρό βλέπουμε ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις στο κέντρο. Πώς σας φαίνεται αυτή η αλλαγή ; Πιστεύω πως αυτό σχετίζεται με την αλλαγή της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της χρυσοχοΐδειας επίδειξης αστυνομικής δύναμης.  Μου σπάει τα νεύρα, αν μη τι άλλο! Μπορεί να νομίζουν ότι ζούμε στο 1967, δεν είμαι σίγουρος. Φοβάμαι μη δούμε και χειρότερα. Όχι με την εγκαθίδρυση ενός μιλιταριστικού καθεστώτος αλλά με την ήδη υπάρχουσα εξουσία που παρουσιάζεται νεοφιλελεύθερη, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας φασισμός και τίποτα άλλο. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που, δυστυχώς, ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα. Διαθέτουμε τα μέσα κατά τη γνώμη σας για να προβάλλουμε αντιστάσεις; Το καλό πάντα θριαμβεύει στο τέλος. Το θέμα είναι αν είμαστε διατεθειμένοι να βιώσουμε ένα νέο Μεσαίωνα για να επέλθει η Αναγέννηση. Εξάλλου, είναι αποδεδειγμένο πως η ιστορία κάνει κύκλους.Πιστεύω πάρα πολύ στην έννοια της αλληλεγγύης, όσο κι αν μερικοί αποδίδουν πλέον αρνητική σημασία στη λέξη αυτή.Είμαστε μονάδες που οφείλουν να λειτουργούν συλλογικά. Όμως η αντίδραση στις εκάστοτε συνθήκες συντελείται σε ατομικό επίπεδο από λίγους. Είμαστε βουτηγμένοι στη λάσπη ως τη μύτη. Μόλις βυθιστούμε τελείως για να μην πεθάνουμε, θα αναγκαστούμε να βγάλουμε το κεφάλι έξω για να αναπνεύσουμε. Ίσως περάσει χρόνος κι άλλος.  Εσείς μάλλον θα προλάβετε τις καλύτερες μέρες. Είστε ένας πολυπράγμων άνθρωπος, ασχολείστε με πολλά αντικείμενα. Για ποιο λόγο εργάζεστε τόσο πολύ; Δουλεύω πολύ , όντως. Έχω ένα ταπεινό μισθό που μου επιτρέπει να ανταπεξέρχομαι στις υποχρεώσεις μου, όχι να ζω άνετα, όπως το 2000 – λόγου χάριν – που αμειβόμουν με 1500 ευρώ το μήνα από δύο δουλειές. Παράδεισος ήταν! Καβατζώναμε κάνα φράγκο και πεταγόμασταν μέχρι το Βερολίνο ή το Άμστερνταμ χωρίς δεύτερη σκέψη. Ίσως αυτό να είναι το μόνο που μου έχει λείψει, αν και δεν έχω παράπονο. Ταξιδεύω αρκετά μέχρι σήμερα λόγω δουλειάς. Γενικά δεν μπορώ να μην ασχολούμαι. Την ανεργία την αντέχω, την αεργία όμως όχι. Από ότι καταλαβαίνω τα ταξίδια είναι ο αγαπημένος τρόπος να ξοδεύετε τις οικονομίες σας. Έχετε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση αναφορικά με τον προορισμό; Ταξιδεύω μια φορά το χρόνο στο εξωτερικό για λόγους δουλειάς, όπως σου είπα. Πέρσι, ας πούμε, πήγα στο Bodrum της Τουρκίας για να πάρω συνέντευξη από τον Zulfu Livaneli. Αγαπώ την Θεσσαλονίκη. Μου αρέσει πολύ αυτή η πόλη, χαίρομαι να την περπατάω. Όπου πας καλά είναι, αρκεί να φεύγεις για λίγο έστω. Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος  έχει χαρακτηρίσει τον Αντώνη Μποσκοΐτη «πολύτιμο βιογράφο των αγέραστων προσωπικοτήτων του πρόσφατου παρελθόντος στην Ελλάδα». Εκτός από τη συγγρα��ική σας δουλειά (πέρυσι κυκλοφόρησε το βιβλίο σας 18 Συνεντεύξεις-Σαν Μονόπρακτα από τις εκδόσεις Μετρονόμου) ασχοληθήκατε και με το θεατρικό κείμενο. Ποια ήταν η αφορμή για αυτό το βήμα; Πρόκειται για την θεατρική παράσταση «Την λένε Εύα», που παρουσιάζεται για τέταρτη χρονιά. Ξεκίνησε ως μια συνέντευξη με την Εύα Κουμαριανού που λίγα χρόνια αργότερα την μετέτρεψα σε θεατρικό μονόλογο, προσπαθώντας να ισορροπήσω το δραματικό με το χιουμοριστικό στοιχείο. Αυτό απαιτούσε σίγουρα μια δραματουργική επεξεργασία. Περιμένατε να υπάρχει τέτοια ανταπόκριση από τον κόσμο; Πίστευα πως θα ανέβει για ένα χρόνο και ως εκεί. Διαψεύστηκα. Πήγαμε σε πολλές επαρχιακές πόλεις και βλέπαμε το κοινό να φεύγει κάθε φορά με δάκρυα στα μάτια. Επρόκειτο για μια μικρή δική μας παραγωγή που μπορεί να μην απέφερε κέρδος, αλλά την απολαύσαμε. Η εν λόγω παράσταση απέσπασε δύο βραβεία στα πλαίσια του Queer Theatre Awardsτο 2015. Αυτό της καλύτερης μουσικής και τραγουδιού από την Λένα Πλάτωνος και τον Στέφανο Χυτήρη καθώς και αυτό της Τρανς Ορατότητας στο θέατρο. Όμως έχει και άλλη μια πρωτιά, το εξωτερικό. Ναι, είναι η πρώτη παράσταση που παρουσιάστηκε εκτός Ελλάδας με μία τρανς ηθοποιό - περφόρμερ. Χάρη στον συνεργάτη μας στο Λονδίνο,  Γιάννη Παπαπαναγιώτου, μεταφέραμε εκεί την βιογραφική αυτή παράσταση. Παρουσιάστηκε μέσα στην καθολική εκκλησία Saint Ethelburga, έναν πολυθρησκευτικό χώρο στο κέντρο του Λονδίνου.

Αντώνης Μποσκοΐτης   Έχετε περισσότερες από 800 συνεντεύξεις μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια. Ανάμεσα στα σπουδαία άτομα με τα οποία συνομιλήσατε, ποιος είναι αυτός που θα θέλατε να πάρετε συνέντευξη; Η Joan Baez! Την θεωρώ μία από τις πιο επιδραστικές μορφές της μουσικής του περασμένου αιώνα. Είναι για μένα όνειρο ζωής. Είχα επικοινωνήσει με τον ατζέντη της και μου είπε πως πλέον έχει αποσυρθεί. Ειλικρινά, αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα το έκανα ιδίοις εξόδοις ένα ταξίδι στην Αμερική για να τη συναντήσω και να μιλήσω μαζί της. Από Έλληνες που δεν είναι εν ζωή, φυσικά ο Μάνος Χατζιδάκις. Αν και νομίζω πως είναι σαν να τον ξέρω.  Οι συγκυρίες της ζωής με έφεραν σε επαφή σχεδόν με όλους τους ανθρώπους του στενού περιβάλλοντός του. Τον θεωρώ μια μοναδική περίπτωση φιλοσόφου. Πολλοί υποστηρίζουν πως αν χάσουμε και τον Μίκη Θεοδωράκη, δεν θα υπάρχει πλέον άμεσος συνδετικός κρίκος μεταξύ της νέας γενιάς και της παλιάς εποχής. Συμφωνείτε; Για εμένα η «παλιά εποχή», που λες, έφυγε μαζί με τον Νίκο Κούνδουρο. Ήταν ευτυχία το γεγονός ότι πρόλαβα να φτιάξω ένα ντοκιμαντέρ γι’ αυτόν. Ευκαιρία να πω εδώ ότι στις αρχές Μαρτίου το κτίριο της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών θα μετονομαστεί σε κτίριο Νίκος Κούνδουρος και στην εκδήλωση θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ «Οδύσσειες σωμάτων – Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο». Είναι ιδιαιτέρως τιμητικό για τη δουλειά μου, πόσο μάλλον που η εν λόγω ταινία δεν βγήκε ποτέ στη διανομή. Πόσο εύκολο είναι να ‘’επιβιώσει’’ ένα έργο στο πέρασμα των χρόνων; Έχω την εντύπωση πως όλα είναι εφήμερα. Μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα τα πεπραγμένα καλύπτονται από τη λήθη του χρόνου. Σε διακόσια χρόνια από τώρα κανείς δεν θα μιλάει για κανέναν απ’ τους τωρινούς σημαντικούς καλλιτέχνες. Έβλεπα ένα τρέιλερ στην ΕΡΤ για το αρχείο της, πλάνα ασπρόμαυρα του Σεφέρη, του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη. Τι έχει μείνει, τι θα μείνει απ’ όλους αυτούς; αναρωτιόμουν και μ’ έπιασε μια μελαγχολία. Θα μελετώνται, πιθανώς, μνημειακά από τους καινούργιους ανθρώπους... Σχεδιάζετε κάτι για το προσεχές διάστημα; Συνέχεια κάνω κάτι, ησυχία δεν έχω. Ετοιμάζω ένα θεατρικό μονόλογο για μια τραγουδίστρια με τη δική της ιστορία. Είναι ένα project που δουλεύω αυτόν τον καιρό, γι’ αυτό και δεν μπορώ να πω περισσότερα. Είναι πιο εύκολο να ανεβάσεις μια θεατρική παράσταση παρά να δημιουργήσεις μια ταινία ; Νομίζω πως ναι.  Θέατρο μπορεί να κάνει και ένα άτομο ή δύο από κοινού χωρίς κάποιον παραγωγό από πίσω ή έναν ολόκληρο μηχανισμό. Ούτως ή άλλως εγώ αντιμετωπίζω και την συνέντευξη σαν ένα ντοκιμαντέρ χωρίς φακό. Ο συνομιλητής μου αφηγείται μια ιστορία. Με ενδιαφέρει να καταγράφω τη διαδρομή που έχει διαγράψει. Μέσα από αυτό μπορώ να μάθω κι εγώ περισσότερες πληροφορίες για την ψυχοσύνθεση του και την προσωπικότητα του. Αν όλα αυτά τα εισπράττουν και οι άλλοι, ακόμα καλύτερα! Κλείνοντας ένας αγαπημένος στίχος … Κάποτε είχα περάσει από το σπίτι της Amy Winehouse, στο Camden του Λονδίνου. Ήταν μια θλιμμένη μέρα, αν και είχε καλό καιρό. Εκεί, πάνω στο δέντρο που υπήρχε απέναντι απ’ την πόρτα της, άφησα ένα κομμάτι χαρτί με ένα στίχο του Δημήτρη Πουλικάκου: «Να φύγει αυτός ο χειμώνας». Αυτόν θα σου έλεγα και τώρα, έτσι, για όλους εκείνους τους χειμώνες που μας έχουν σκοτεινιάσει τη ζωή.   Μερικά από τα site στα οποία αρθρογραφεί ο Αντώνης Μποσκοΐτης: https://www.lifo.gr/ https://www.koutipandoras.gr/tag/antonis-mposkoitis https://www.documentonews.gr Read the full article

[risetvusa]

Strange & Unexplained Mysteries: You Will Never Stop Thinking About

Truth is always stranger than fantasy, especially in the case of unsolved mysteries. Essentially, there's something about the unresolved, untold, and unexplainable situations that draw our surveillance. We binge-watch intriguing documentaries, web series, and TV shows, devour many books and podcasts, conduct research, and tumble into rabbit holes just because of our enchantment and obsessive interest in unknown events. History enthusiasts and crime aficionados alike enjoy the excitement of delving into the mysteries of these occurrences.

From spine-chilling unexplained creepy mysteries to unbelievable crimes, we have made a list of a few unanswered tales that may make the hair on the back of your neck stand on end for a long time.

—The Disappearance of Asha Degree

On 2000 Valentine's day, 9 years old Asha walked out of her house willingly during a massive storm in the middle of the night. She was sighted many times walking down an extremely desolate and agrestic highway in the pouring rain. Afterward, she ran into the woods and was never seen again. 

FBI reports claimed that there were no signs or indications of forced entry about where she went. After a year her book bag was discovered a miles away buried in a litter bag. Why a 9-year-old girl was convinced to leave her home alone in the middle of a stormy night? How has there been no substantial evidence at all? Till now, this is a mysterious & unexplained scenario.

__The Shocking Mystery of the Mary Celeste

On December 4, 1872, a British-American ship known as the “Mary Celeste” was found drifting and empty in the Atlantic City. According to Smithsonian Mag, the cargo of the ship was still undamaged, the belongings of the travelers were safe and the food was present on board. The ship’s bottom was accumulated with water and was still seaworthy. The lifeboat was the only missing thing in the ship, which it seemed had been embarked in an orderly way. This is one of the major strange unexplained mysteries of all time and no one got the answer to what incident happened to the people that forced them to leave the ship.

__The Dog’s Suicide Bridge

The Overtoun Bridge in Scotland is also called “Dog Suicide Bridge”. According to the report from VICE, 600 dogs have jumped off this 50-foot bridge yet survived, while 50 have perished since 1950. The survivors returned and tried to jump again. There are several scientific and paranormal theories as to what forces the dog to do this. Some state the bridge is hunted, while others believe that there may be a specific scent that attracts the dogs over the edge.  

___Unresolvable Victim of Oklahoma City Bombing

In 1990, after the bombing in Oklahoma City, they found an extra leg in the wreckage. DNA reports claimed that it belonged to a victim who had been buried already but apparently with the left leg. The wrong leg was already buried therefore they didn't get its DNA but it turns out that the state did have its genetic record after all. All additional legs were matched to their victims, and they found no reported missing body parts or anything except that leg. So, who did that leg belong to? Still account for unexplained mysteries. 

__ Who Were the Green Children?

The occurrence of green children in Woolpit is the most interesting, mysterious unexplained phenomenon of the 12th century. Reportedly, two kids with green appearance were found in Wolprit (a village in Suffolk) England. They had green skin, spoke an unknown language, and eat raw broad beans. Afterward, they began eating other foods and lost their green color but the boy got sick and died. The girl survived and learned English speaking. Later on, she explained that she and her brother belonged to a land where the sun never rose. According to some claims, everything was green there, while others called it Saint Martin's Land.

[jbocaneg]

Just in case you think this is only real in the movies...