#rugtassen | Explore Tumblr Posts and Blogs

annalillioja · 2 years

Text

Op huttentocht in het Engelse Lake District

Gepubliceerd op www.oppad.nl op 27-12-2021

Het is pas middag, maar door het grijze wolkendek lijkt het al te schemeren in de bergen van het Engelse Lake District. Het miezert en we hebben er al kilometers op een steil bergpad opzitten, wanneer er een lichtje in de verte verschijnt. Het is het venster van een leistenen huis, dat eenzaam op een bergplateau staat. Even later duwen we de voordeur voorzichtig open. Er klinkt geluid van bestek tegen een metalen pan en in de houtkachel brandt vuur. Op het slaapplatform in het midden van de ruimte zit een man in zijn slaapzak een boek te lezen. Bij het raam lepelt een vrouw een pannetje leeg. Ze lijken verbaasd ons nog tegen de avond te zien binnenkomen.

Meer info

Over deze tocht langs mountain bothies in het Lake District

Gebied: Lake District in Engeland

Route: Trektocht van 4 dagen langs 3 hutjes: Warnscale Head Bothy, Dub’s Hut en Mosedale Cottage.

Zwaarte: Richting Warnscale Head en Dub’s Hut is het een aardig steile klim. Vooral Warnscale Head kan moeilijk te bereiken zijn. Vertrek dus ver voor het donker en let op het weer. Mosedale Cottage ligt op vlakker, glooiender terrein.

Navigatie: Zie de website van Mountain Bothies Association. Er zijn geen bordjes onderweg, dus het vinden van de hutten kan soms een opgave zijn. Op visitbritain.com vonden wij activiteiten om in de regio te ondernemen, zoals een vaart met een oude Victoriaanse stoomjacht op Lake Coniston. Je kunt op de helft afgezet worden, en dan zelf terugwandelen (12 km).

Beste seizoen: Mei t/m september

Vervoer: Met de Eurostar (trein) vanaf Amsterdam of Rotterdam naar Londen. Vanaf daar met de bus verder naar The Lake District of een auto huren.

De bothy cultuur

We – mijn Engelse vriendin Beth en ik - zijn aangekomen bij Dubs Hut. Een oude mijnwerkershut op zo’n 500 meter hoogte en een van de ruim 100 ‘mountain bothies’. Simpele, gratis onderkomens voor wandelaars, te vinden in de meest afgelegen gebieden van Engeland en Schotland. Het zijn oude mijnwerkershutjes, herdershuisjes of boerderijen die, soms al honderden jaren geleden, verlaten zijn door de bewoners. Sinds de jaren zestig worden ze onderhouden door vrijwilligers van de Mountain Bothy Association. Wandelaars van over de hele wereld, zoals ook Tim en Betty, het Amerikaanse stel dat ons nu begroet, hebben inmiddels de bothy cultuur ontdekt. Tim en Betty hebben al een paar van de meest uitdagende wandelroutes in Noord-Amerika gelopen, zoals de 4265 km lange Pacific Crest Trail. Maar zoiets als de mountain bothies zijn ze nergens anders tegengekomen. Elders bestaan er wel trekkershutjes, maar in Noorwegen heb je bijvoorbeeld een sleutel nodig en in Nieuw-Zeeland zijn ze lang niet zo goed in kaart gebracht en onderhouden.

Lees meer over het Lake District

Beland in een Pinterest-album

Het interieur van Dubs Hut is simpel, maar schoon en verwelkomend. De vloer van de enige ruimte is gelegd met stenen tegels en tegen de wand staat een metalen houtkachel. Er zijn een tafel, een paar stoelen en in het midden van de ruimte een houten platform voor slaapmatjes. Achter de vier ramen bevindt zich echter het meest luxueuze aspect van de hut, het uitzicht: groene bergtoppen tot waar het oog reikt. In de vensterbank liggen naast het gastenboek spullen die door andere wandelaars zijn achtergelaten. Een kaartspel, twee blikken hotdogs, Yorkshire thee en bouillonblokjes.

Betty en Tim maken plaats voor onze matjes en rugtassen, en Tim doet, terwijl hij nieuw hout op het vuur legt, een mededeling: ‘Als jullie water uit de beek willen halen, loop dan ietsje verder stroomopwaarts. Onderaan ligt een dood schaap.’

Terwijl we ons installeren in het hutje, en onze slaapzakken om ons heen wikkelen, denk ik terug aan het begin van onze reis. Het is namelijk al onze vierde dag op zoek naar een paar van de mountain bothies in de Lake District. We begonnen onze tocht bij Mosedale Cottage, het meest afgelegen hutje van dit gebied. Met een busje reden we erheen vanuit Bristol, en omdat we in het donker aankwamen besloten we de eerste nacht door te brengen in de achterbak op onze matjes. Veel van de bothies liggen namelijk op kilometers wandelen van de autoweg. Wanneer we ’s morgensvroeg de achterdeuren van ons busje van binnenuit openden, leken we wel in een Pinterest-album te zijn beland. Onze voeten, nog gewikkeld in slaapzak, staken af tegen een achtergrond van grasland en bergen. Uit onze emaillen koffiekoppen stegen geurige stoomwolkjes omhoog. Op het kronkelende pad, dat vanaf de auto de bergen in liep, kwamen drie mensen in kleurrijke regenpakken aangewandeld. Ze staken hun hand naar ons op: ‘We hebben wat brandstof in de bothy laten staan, mochten jullie daarheen gaan!’

Meer dan drieduizend vrijwilligers

Alan Ainscough, Neil en Samantha Fairfurst bleken niet enkel fervente wandelaars maar ook drie van de vrijwilligers die de bothies jaarlijks onderhouden. Dat de meer dan honderd berghutjes en verlaten boerderijen er zo mooi bij blijven staan, komt namelijk door de inzet van de meer dan drieduizend vrijwilligers en de toegewijde beheerders van het land, waarop de huizen staan. Dubs Hut – waar we later belandden – is zo officieel eigendom van het leisteenmijnbedrijf Honister Slate Mine Company. Maar er zijn ook bothies die aan ministeries toebehoren. Zoals de Kaervaig bothy, een witgepleisterd huisje direct aan het witte zandstrand van een bergbaai, dat op defensieterrein ligt. En zelfs Koningin Elizabeth heeft een eigen hut: de Gelder Shiel Stable in de oostelijke Schotse Hooglanden.

‘Vorig jaar hebben we geholpen met het inbouwen van nieuwe slaapplatforms en ook brengen we elk jaar oud en nieuw door in de bothy,’ zegt Neil. ‘Zelfs als er sneeuw ligt lopen we de kilometers door de bergen erheen. Maar wij zijn gek!’

De huisjes bevinden zich volgens het drietal op de mooiste, meest afgelegen plekken in de natuur en je hebt er de meest bijzondere ontmoetingen. In de Bothyregels staat namelijk dat je, zolang er plaats is, alle andere reizigers ook binnen moet laten in het huisje. Laatst brachten Samantha, Neil en Alan zo een nacht door met muzikanten. ‘Ze hadden banjo’s bij zich en toverden een fles whiskey op tafel,’ vertelde Samantha na. ‘Dat werd een onvergetelijke avond bij het haardvuur. Net een film…’

Bijzondere ontmoetingen

We vroegen de groep welke kant we op moeten voor Mosedale Cottage. De bothy is niet op Google Maps aangegeven en ook wandelinstructies zijn moeilijk te achterhalen. ‘Daar!’ wees een van hen met de vinger richting de velden. We zagen geen pad. Alleen maar heuvels en hoog gras, en keken hem vragend aan. ‘Ja, daar. Zo’n vier kilometer die kant op.’

In Mosedale Cottage ondervonden ook wij voor het eerst dat de bothies het toneel zijn voor bijzondere ontmoetingen. We deelden een kop koffie met een motorist en zijn zoon, die op een lange tocht op hun crossmotoren een stop maakten bij de hut. Later schuilden we voor de regen met Warren, een fabriekswerker die in zijn vrije tijd YouTube-filmpjes maakt over wandelen, zijn vriendin en hun twee schoothondjes. De schoothondjes – en Warren en zijn vriendin – hadden al 16 kilometer in de benen zitten.

Dat de mountain bothies uniek zijn, weten ook Leonard Fintelman en Martine Kramer. Dertig jaar geleden ontdekte het Nederlandse stel bij toeval een van de bothies, tijdens een wandeling door de Schotse Hooglanden. ‘We zagen een mooie, vlakke plek om onze tent op te zetten voor de nacht’, herinnert Fintelman zich. ‘Maar toen we dichterbij kwamen, ontdekten we dat daar een huisje stond. We gingen er naar binnen en vonden een gastenboek en een bordje aan de muur met de bothy code, de regels voor het gebruik van het huisje: ruim je eigen afval op, maak altijd plek voor andere wandelaars, respecteer de natuur…’

Toen Fintelman en Kramer eind jaren tachtig van het bestaan van de Mountain Bothy Association leerden, was de huttenlijst nog geheim. Kramer: ‘De locatie van een hut was iets dat fanatieke wandelaars alleen onderling deelden.’ Inmiddels zijn alle bothies op de website in kaart gebracht. En ook het verschijnen van de gids The Scottish Bothy Bible in 2017 heeft meegeholpen aan de bekendheid van de trekkershutjes. Als vakantieverblijf zijn de hutten echter niet bedoeld en ook overdadige luxe moet je als wandelaar niet verwachten.

Fintelman en Kramer behoren sinds een paar decennia ook tot de vrijwilligers, die de hutjes onderhouden. Om het jaar doen ze (tegenwoordig samen met hun tienerzoons) mee met een zogeheten work party, waarbij een groep van zo’n vijftien vrijwilligers een paar dagen naar een van de huisjes gaat om te repareren en verbouwen. Dat de kroonprins tijdens zo’n work party bij Gelder Shiel Stable een oogje in het zeil komt werpen, is volgens Fintelman niet ongebruikelijk.

Vandalisme of ander soort misbruik van de hutjes komt volgens Fintelman niet veel voor. ‘Misschien ligt het aan het feit dat veruit de meeste van de bothies in zulk onherbergzaam gebied liggen. Je moet vaak minstens vier kilometer door de bergen lopen, om er te komen. Dat is niet aantrekkelijk voor iemand die er slechts op uit is om een feestje te bouwen. Hier komen liefhebbers van de wildernis. Na een lange, soms barre wandeltocht ben je dankbaar voor dit warme onderdak en geef je daar ook graag iets voor terug.’

Barre weersomstandigheden

Dat je in barre weersomstandigheden terecht kunt komen tijdens een wandeltocht in Engeland, moet je dan ook niet onderschatten. Engeland is niet ver weg, maar het landschap en de omstandigheden verschillen drastisch met de natuur in Nederland. ‘Sommige Nederlanders lijken te denken dat het een soort grotere Veluwe is, wanneer ze in Engeland gaan wandelen’, zegt Kramer, die in een buitensportwinkel werkt. Maar waar je in Nederland eigenlijk altijd dichtbij de bewoonde wereld bent, ben je in de Engelse bergen als snel zonder mobiel bereik en kilometers van het dichtstbijzijnde huis. En dan is er nog het onvoorspelbare weer. ‘Ook wij kwamen zo eens in een sneeuwstorm terecht’, herinnert Kramer zich. ‘Bijna besloten we om in de sneeuw te overnachten, in onze bivakslaapzak. Tot we opeens ergens licht zagen branden.’ Wanneer je echter over de juiste wandeluitrusting beschikt, is een tocht in Engeland volgens het stel een must voor elke Nederlander die, niet ver van huis, een echte wilderniservaring wil opdoen.

In Dubs Hut worden ook wij de volgende ochtend middenin de stormwolken wakker. Al een paar uur hoor ik door mijn lichte slaap heen de wind janken. Achter het raam van de bothy is het egaal grijs. De bergen zijn niet zichtbaar en mijn telefoon is al sinds gisterenmiddag buiten bereik. We zetten koffie op ons gaspitje en eten een paar boterhammen, terwijl Tim en Betty vertellen over hun belevenissen op de ‘PCT’ (een koosnaampje voor de ruim 4300 km lange Pacific Crest Trail). We leren termen als ‘trail angels’ – mensen die langs de route stoppen om wandelaars een dienst te bewijzen zoals het uitdelen van eten, bieden van onderdak of gratis medische zorg en ‘yogi-ing’ – de praktijk van het ruilen van mooie verhalen tegen iets wat de verhalenverteller verlangt. Tim lacht. ‘Zo kun je bijvoorbeeld bij kampeerders, die een weekendje in hun luxetent inclusief versnaperingen langs de route staan, je heldhaftige verhalen delen en dan laten vallen dat je wel een moord zou doen voor een koud biertje.’

Wanneer de zon iets later voorzichtig doorbreekt, merken we dat we al twee uur lang levensverhalen aan het delen zijn. Het is misschien cliché, maar waar: op zo’n afgelegen plek ben je op elkaar aangewezen en je kan niet anders dan snel vrienden worden. We hijsen onze rugzakken weer op onze rug en zwaaien onze nieuwe kameraden uit. Door het wispelturige weer, over de kleine bergpaden en langs de duizenden, grazende schapen: op naar de volgende hut.

Meer informatie

Een overzicht van alle bothies vind je op de website van de Mountain Bothies Association. Mocht je in Schotland, waar de meeste hutjes zijn, willen gaan bothieën dan is ‘The Scottish Bothy Bible’ van Geoff Allan een mooie gids. Met veel foto’s en gedetailleerde beschrijvingen van de routes naar de huisjes. Voor wandeltochten in het Lake District zijn de boekjes van Alfred Wainwright je beste vriend.

Wij reisden naar Engeland met de Eurostartrein vanaf Amsterdam Centraal. Kijk voor meer informatie over een bezoek aan Groot-Brittannië op de website van het verkeersbureau.

3 notes · View notes

italiaansetassen01 · 2 days

Text

Rugtas Dames

Koop nu leren rugtassen voor dames vanaf € 109.95 bij Italiaansetassen.nl! Gratis verzending, Vera Pelle Keurmerk, Vóór 16:00 besteld, morgen in huis. Leren Rugzak Laptopvak, Kleine Leren Rugzak Dames, Leren Rugzak Dames

Rugtas Dames

About Company:-Deze tas is van mij! Dat is wel zo duidelijk als je naam er op staat. Bovendien maakt het je leren tas ook nog nét dat beetje specialer. En trouwens je kan ook iets anders op je tas laten laseren. Denk eens aan een mooie quote “Carpe Diem” of je favoriete zin uit je lievelingsfilm (“An offer you can’t refuse…”) … Jij vraagt, wij laseren. Meer weten? Klik op de knop hieronder:

0 notes

freeprincessharmony · 5 months

Text

Leren Rugzak Laptop

0 notes

regioonlineofficial · 7 months

Text

Nieuwe eigenaren Arjan Mombarg en Raijmond Mars openen zaterdag 7 oktober de deuren van de vernieuwde schaatswinkel en verhuurloket bij ijsbaan De Scheg in Deventer. De winkel en de verhuur werden deze zomer overgenomen van John Oude Wesselink. De twee, al 22 jaar compagnons, zijn beide schaatsfanaten met heel wat kilometers in de benen. Met 'Free-wheel De Scheg' willen ze een levendig trefpunt voor schaatsliefhebbers creëren, waar advies, slijpservice en topkwaliteit schaatsen centraal staan. Eigenaren Arjan Mombarg en Raijmond Mars Vordenaar Arjan Mombarg (51) is een voormalig pro marathonschaatser en skeeleraar. Schaatsliefhebbers komen van heinde en ver naar zijn speciaalzaak Free-wheel Schaatsen en Skeelers in Vorden. Niet alleen voor de producten en de onderhoudsservice, maar zeker ook voor zijn persoonlijke advies. In 2018 vestigde hij een wereldrecord door 617 kilometer in 24 uur te skeeleren. Hiermee haalde hij geld op voor stichting KiKa. In het dagelijks leven is hij ook nog melkveehouder en fanatiek wielrenner. Wie al langer rondjes rijdt op De Scheg, kent Raaltenaar Raijmond Mars (53) vast nog als beheerder van deze schaatswinkel in de jaren '90.Hij was ruim 20 jaar mede-eigenaar van Free-wheel Schaatsen & Skeelers en producent van MenM Ice-Skate schaatsen. Met zijn bedrijf Free-wheel Organisatiebureau in Vorden organiseert hij uitjes en groepsactiviteiten in de Achterhoek en verhuurt hij onder andere solexen, Dafjes en elektrische scooters en steps. Hij rijdt al 22 jaar de Alternatieve Elfstedentocht op de Oostenrijkse Weissensee, maar staat in het winterseizoen ook enkele keren per week op de kunstijsbaan. "Oude liefde roest niet; ik ben blij weer terug te zijn langs de baan in Deventer!" 700 paar nieuwe schaatsen voor IJsbaan De Scheng De laatste weken is door Mombarg en Mars hard gewerkt om alles op orde te krijgen voor de opening van het Deventer schaatsseizoen. Zo is al het verhuurmateriaal vernieuwd. Ruim 700 paar schaatsen van kwalitatief hoogstaande merken zijn ingekocht om jong en oud, beginners en ijsduivels, te voorzien van onder andere noren, klapschaatsen en hockeyschaatsen. Arjan Mombarg benadrukt het belang van goed materiaal: "Op botte schaatsen kan niemand schaatsen, ik ook niet. Dan houd je het na één of twee rondjes wel voor gezien, zeker als je het nog moet leren. Het zou jammer zijn als bijvoorbeeld scholieren daardoor afhaken, omdat ze denken dat ze niet kunnen schaatsen. Zo missen zij een hoop schaatsplezier en misschien loopt Nederland een nieuwe Jutta of Erben mis. Op de wall of fame hier in De Scheg is nog wel plaats voor een paar Achterhoekers of Twentenaren!" Langdurige relaties Naast ruimte voor verhuur, is er in Deventer ook een ruim assortiment voor de verkoop, zoals schaatsen van topmerken zoals Viking, Zandstra, Cadomotus en natuurlijk de door Mombarg en Mars zelf ontwikkelde MenM Ice-skate met Salomon schoen. Daarnaast zijn accessoires zoals helmen, handschoenen, thermokleding en rugtassen verkrijgbaar. Eigen schaatsen laten slijpen en onderhouden, is ook mogelijk. Mombarg heeft met Free-wheel Schaatsen en Skeelers door de jaren heen een goede reputatie in het oosten van het land opgebouwd. Met de nieuwe winkel hoopt hij zijn klantenkring verder uit te breiden: "Ik wil graag een langdurige relatie opbouwen met klanten. Dat doe je met goed materiaal en advies op maat. En het is natuurlijk helemaal geweldig dat je hier direct vanuit de winkel de ijsbaan op kan om schaatsen uit te proberen." 7 dagen per week open Mede dankzij een team van ervaren krachten en schaatsfanatiekelingen, is Free-Wheel De Scheg 7 dagen per week geopend tijdens de openingstijden van ijsbaan De Scheg. Arjan Mombarg zelf staat op maandagen in de winkel in Deventer. Schaatsspecialisten Of je nu een beginnende schaatser bent of een professional, bij Free-wheel De Scheg ben je altijd welkom voor het beste advies en materiaal. Kom langs en ontdek waarom Arjan en Raijmond dé schaatsspecialisten van Deventer zijn.

0 notes

littlelegends · 9 months

Text

kindertas online

Wij leveren de kleding van uw kind met rugzakken in streetwise stijlen voor het kind. We vieren het alternatieve facet van het leven met leuke en funky outfits die onder de indruk zijn van de tegencultuurontwikkelingen die alternatieve stijlen zijn gaan definiëren. Onze kinderkleding bevat bovendien een verscheidenheid aan op objectieven geïnspireerde kleding die is ontworpen om vrije en gezellige bewegingen te stimuleren met zweetabsorberende materialen en koel katoen. Als het weer weer aantrekt en de zomer weer op volle kracht terugkeert, heeft ze gegarandeerd een hele selectie zwemkleding en kleding bij elkaar. Dit assortiment kinderkleding is ontworpen vanuit ons hart, voor uw dierbare kleintjes - Kinderkleding

Van schattige kleding voor het nieuwe gezinslid tot trendy outfits voor je kind, ons grote assortiment is zowel modieus als redelijk geprijsd. Koop nu schattige kinderkleding, coole vesten en schattige jassen en onze keuze online, plaats de beste collectie designerkleding voor kinderen en baby's op onze online plek. Deze brengen je stijl rechtstreeks van de straat met onze keuze aan kleding voor meisjes en jongens.

We hebben een verscheidenheid aan unieke kinderkleding op voorraad, dus je zult zeker items vinden waar jij en je baby dol op zullen zijn. Naast ons eigen model hebben we best veel merken op voorraad. Onze brede selectie van koopwaar betekent ook dat we kleding hebben op elk punt van waarde. Daarom is onze online collectie kinderkleding eenvoudig te verkennen. We hebben zelfs modieuze spullen zoals schattige producten en schattige kleding - rugtassen kind

Koop het juiste ensemble voor elke gelegenheid, ons huidige uitgebreide assortiment voor pasgeborenen tot tieners. Het collectief combineren van texturen met prints, knopen, strikjes en kleuraccenten leerde me dat kleding herinneringen kan oproepen. Het voelt alsof je gewoon een nieuwe garderobe voor ze hebt gekocht, ze zijn er al uit gegroeid! Bezoek onze website voor meer informatie https://www.littlelegends.nl/

0 notes

actuma · 2 years

Text

Steeds meer ouders hebben moeite schoolspullen te betalen

Het aantal ouders dat niet genoeg geld heeft voor de schoolspullen van hun kinderen is dit jaar flink gestegen. Stichting Leergeld Nederland kreeg dan ook een stuk meer aanvragen voor hulp en niet alleen van ouders die van een uitkering leven, maar ook steeds vaker van werkende ouders. Dit jaar zal het aantal hulpvragen waarschijnlijk op 160.000 uitkomen, waar dat er vorig jaar nog 120.000 waren. Stichting Leergeld Stichting Leergeld biedt ouders die niet genoeg geld hebben voor rugtassen, laptops, fietsen of sportlessen voor hun kinderen financiële ondersteuning. Vanwege geldgebrek lukt dit echter niet altijd meer. Daarnaast ontstaat er vertraging bij het leveren van de spullen vanwege de vele aanvragen, waardoor kinderen soms weken langer dan voorheen moeten wachtten op een laptop of fiets. "De toekenningscriteria worden zo veel mogelijk verruimd, maar er zijn grenzen", zegt de directeur van de stichting. Financiële problemen Het zijn steeds vaker ook werkende ouders die in financiële problemen komen door de gestegen energiekosten of door schulden. Vaak verdienen zij net te veel om recht te hebben op gemeentelijke toeslagen en vallen ze dus tussen wal en schip, waardoor het problematisch is schoolspullen te kopen voor hun kinderen. Read the full article

0 notes

shopinteriors · 3 years

Photo

Tassenhaak geschikt voor een lamellenwand.

Deze chromen tassenhaak heeft 5 L-haken.

#tassen #sporttassen #handtassen #rugtassen #sport #mode #confectie #presentatie #inspiratie #winkelinspiratie #presenteren #lamellen #Lamellenwand #groothandel #dronten #webshop #webwinkel #Onlineshopping

0 notes

purehagelslag · 5 years

Photo

Favoriete kringloop aankoop van het jaar

#Hallo love kringlopen #moest hier wel 40 minuten mee naar huis lopen want kon er niet mee fietsen #maar hoe nice #was al een tijdje op zoek naar een mand voor m'n rugtassen en I love it #a

1 note · View note

kulabata · 2 years

Text

Miwani

In een grote bus worden we opgehaald bij Ilboru om Mount Meru te gaan beklimmen. Achterin zitten twee gidsen, twee koks en zestien(!) porters, fitte mannen die vergelijkbaar met sherpa’s in Nepal een deel van onze last dragen, evenals de keukenspullen, eten, tenten, etc. Al met al hebben we dus twintig man in dienst voor deze expeditie. In onze eigen groep zijn we met negen mensen: de zes Nederlandse artsen uit Shirati, Amerikaanse sociologe Annalise, en gezamenlijke vrienden Daan en Fabian. Daarnaast sluiten een Duits koppel en een Française aan bij de expeditie, elk met eigen gids en porters. De bus zit propvol: elke stoel is bezet door minstens een persoon, en de stapel tassen op het dak moet goed worden vastgesnoerd anders valt alles eraf. Onderweg kopen we nog ruim snacks in, en dan rijden we Arusha National Park binnen, waar de berg zich in bevindt. Op het startniveau, toch al 1500 meter hoogte, is het nog lekker warm, maar dat zal niet zo blijven. Het plan is om in drie dagen drie kilometer te klimmen, waarbij het met de toename van de hoogtemeters en in de nacht een stuk kouder zal worden, dus hebben we allerlei verschillende soorten kleding mee. Alles zit verpakt in makkelijk op de rug draagbare backpacks, maar daar hebben de porters eigen ideeën over: net als alle andere spullen in Tanzania, worden ook de rugtassen op het hoofd gedragen. Ook met bergschoenen lijken de heren, waarvan de oudste 70 jaar is, niet zoveel op te hebben. In korte broek en op teenslippers lopen ze, zwaarbepakt en onverstoorbaar, over de rotsachtige bergpaadjes in soms wel drie keer ons tempo naar boven. Ik zal eerlijk zijn: dat is wel een beetje demotiverend.

Chirangi heeft ook ooit Mount Meru beklommen, en vertelt er regelmatig over. Die man is natuurlijk veel te druk om een aantal dagen een berg te gaan beklimmen, dus iedereen is het erover eens dat hij ongetwijfeld in een onmenselijk tempo naar boven is gerend. Zijn relaas over de beklimming eindigt steevast met de teleurstelling van het bereiken van de top: ‘I was dying, and when I come to the top: stones! I was dying for some stones! Nobody gives me any certificate, or money…’

Wij lopen in veel rustiger tempo onder begeleiding van een park ranger met een groot geweer, een bunduki. Dit vanwege de aanwezigheid van potentieel gevaarlijke wilde dieren in het park. Er komen poema’s voor, maar die jagen met name ’s nachts. Het meest moeten we nog oppassen om niet tussen moeder en kind te komen wanneer we een kudde van de enorme buffels kruisen. Verder zijn er diverse soorten apen in het park en hebben we op de vlakte al gazelles, zebra’s en wrattenzwijnen gezien. De laatste, die net als in The Lion King ‘pumba’ heten, komen vaak in families. Moeder pumba gaat voorop, gevolgd door drie of vier kleintjes, die soms alleen te zien zijn aan de pluimpjes op de omhoog gestoken staartjes die boven het gras uitkomen.

Ik loop langzaam maar gestaag de berg op in mijn werkkleding: een witte broek van het Groene Hart Ziekenhuis, want die zit lekker comfortabel en heeft veel zakken. Onderweg leidt de weg door een enorme vijgenboom heen die aan de basis is gesplitst. Zelfs auto’s kunnen er met gemak doorheen rijden. Voor we weggingen, is er gezegd dat het belangrijkste doel van vandaag is om niet te verbranden, maar daar had nog wel aan toegevoegd mogen worden dat het ook wel handig is als je je spullen niet kwijtraakt. We zijn denk ik nog geen anderhalf uur bezig als ik aan het boordje van mijn shirt voel en merk dat mijn bril daar niet meer is. Bij de vijgenboom had ik hem nog. In een visioen zie ik mezelf al visite lopen op male ward met mijn zonnebril op, wat mijn enige andere bril op sterkte is. Ook de nachtelijke klim naar de top op de derde dag is met zonnebril op geen veilige exercitie. Ik moet denken aan een patiënt die recentelijk op onze afdeling lag, een toch relatief slimme vent die in een klein gezondheidscentrum in de buurt werkt. We kennen hem als de broer van een van onze clinical officers die momenteel in opleiding is tot tandarts. Zijn bril was op werk stuk gegaan, maar desalniettemin was hij zonder bril én zonder helm op de motor gestapt, en in het donker naar huis gereden. Het is eigenlijk niet zo verrassend dat hij de volgende dag met een grote hoofdwond op onze afdeling lag. Tevens was een van zijn kiezen afgebroken, maar daarvoor kon hij zijn broer gelukkig wel om hulp vragen.

Ik vraag de gids of ik een stukje terug mag lopen om mijn miwani terug te vinden, want ik weet vrij zeker waar ik hem heb laten vallen, maar zonder ranger mogen we eigenlijk niet door het park lopen. Na enige onderhandeling volgt een compromis: gids Michael en ik gaan terug, en nemen dan de verharde weg omhoog waar minder dieren voorkomen, terwijl de ranger met de rest door het regenwoud verder gaat. Als we tien minuten terug hebben gelopen, komt op hoog tempo een Jeep aangereden. Ik bedenk dat mijn bril waarschijnlijk op de weg in de wielsporen moet zijn gevallen, en dat verder doorlopen nu geen zin heeft, maar aan de andere kant heb ik vaak heel veel mazzel, dus we proberen het toch. Een paar honderd meter verderop ligt de bril, intact, net langs de rand van het wielspoor op de plek waar ik even daarvoor over mijn tas gebogen had gestaan om er wat koekjes uit te pakken. Zie je wel? Mazzel.

Alleen met Michael vervolg ik het stoffige pad naar boven. Het moet een berijdbare weg voorstellen, maar ik heb diep respect voor de bestuurders die hun Jeeps over de soms uit niets meer dan rotspartijen bestaande wegen omhoog kunnen krijgen. Naar mate we stijgen, verandert het droge bos eerst in regenwoud, en trekt daarna steeds meer open. Groene vlaktes worden overschaduwd door enorme eiken, omhangen met mos, alsof de oude bomen baardgroei hebben gekregen. Kleine beekjes stromen samen tot wat grotere stromen die de weg kruisen. Op de ondiepe plekken waden we door het ijskoude water. Hoewel de deze weg nemen omdat er minder dieren zouden zijn, stikt het nu we slechts met zijn tweeën in stilte lopen plotseling van het fauna. Binnen de kortste keren zien we groepen Colobus-apen, blauwe apen en bavianen, bosherten, dikdiks en neushoornvogels. Met z’n tweeën maken we veel minder geluid, en jagen de dieren dus vermoedelijk minder weg. Het is een goed aantal uren klimmen, maar de omgeving maakt het helemaal waard. Als ik even moet stoppen om uit te rusten, heeft Michael daar alle begrip voor en wacht rustig tot ik weer verder kan. Met elke hervatting van de tocht zie ik hem even naar het boordje van mijn shirt kijken of de bril daar nog aan hangt. Na enkele uren bereiken we een hoogvlakte waar alleen nog struiken groeien. Door de inmiddels laagstaande zon hangt het donkere silhouet van Meru dreigend over ons heen. De moed zakt me in de schoenen als ik bedenk hoe ver we de komende dagen nog omhoog moeten en hoe zwaar ik het vandaag al heb gehad. Maar goed, dat lijkt een probleem voor morgen. Nu komen we binnen een kwartier na het arriveren van de rest van de groep aan op het kamp op 2500 meter. Zij blijken haast geen dieren te hebben gezien, dus zo zie je maar dat alles twee kanten heeft. Alle anderen lijken echter wel veel fitter, en klaar om zo nog een stuk te klimmen. We gaan het zien...

0 notes