Tumgik
#seda hotels
takeoffphilippines · 3 months
Text
Unveiling Luxury and Comfort: The Seda Ayala Center Cebu's Club Lounge Experience
Last February 2024, Team TakeOffPH embarked on a three-day adventure to explore the wonders of Cebu.
Amidst the excitement of discovering new destinations, we found solace and luxury at Seda Ayala Center Cebu—a haven of comfort and hospitality. Our stay at the Club Suite Room on the 12th floor left an indelible mark on our hearts, and today, I invite you to join me as I reminisce about our unforgettable experience at the Seda Ayala Center Cebu Club Lounge.
Tumblr media
Nestled in the heart of Cebu, Seda Ayala Center Cebu welcomed us with open arms, radiating warmth and joy from the moment we arrived. Our Club Suite Room, spanning 66 square meters, was a sanctuary of relaxation, boasting a master bedroom, living room, dining room with a dry pantry, powder room, and a stand-alone bathtub. The extra-comfortable space provided ample room for us to unwind and recharge after a day of exploration.
Tumblr media Tumblr media
Experience Ultimate Comfort: Relax in the Spacious Club Suite Room at Seda Ayala Center Cebu
However, it was our access to the Club Lounge that truly elevated our staycation experience. Reserved exclusively for guests staying in the Club Rooms, the Club Lounge offered a sanctuary of tranquility and refinement. As we stepped into this exclusive space, we were greeted by the soothing ambiance and impeccable service of the Seda staff.
Tumblr media
The Club Lounge proved to be the perfect setting for both business and personal meetings, with private alcoves and comfortable seating areas conducive to intimate conversations. Whether enjoying a leisurely breakfast or indulging in afternoon refreshments and cocktails, the Club Lounge provides a welcoming environment for relaxation and rejuvenation.
Tumblr media
Enjoying a quiet time while having an afternoon tea and snacks at Club Lounge
One of the highlights of our stay was the all-day complimentary dining experience offered at the Club Lounge. From a delectable continental buffet breakfast to a selection of afternoon snacks and beverages, every culinary delight was meticulously prepared to tantalize our taste buds.
Tumblr media
Whether sipping on a freshly brewed cup of coffee or indulging in a refreshing cocktail, we savored every moment of our dining experience at the Club Lounge.
Tumblr media Tumblr media
What truly set the Seda Ayala Center Cebu Club Lounge apart was the genuine care and hospitality of the staff. From the attentive service to the thoughtful gestures, every interaction left a lasting impression on us.
It was evident that the Seda staff went above and beyond to ensure that our stay was nothing short of extraordinary.
As I reflect on our time spent at the Seda Ayala Center Cebu Club Lounge, I am filled with gratitude for the unforgettable memories we created.
I wholeheartedly invite you, dear reader, to experience the exclusivity, privacy, and unparalleled hospitality of the Club Lounge for yourself. Trust me—you won't be disappointed. So why wait? Treat yourself to a tranquil retreat at Seda Ayala Center Cebu and discover the true meaning of luxury and comfort.
Read our Hotel Review: Seda Ayala Center Cebu
📧 If you wish to send an invite and feature your province/company brand/event; Just ask the author of this vlog, email us at [email protected]
Follow our Social Media Accounts: Facebook Fan Page: https://www.facebook.com/TakeOffPHBlog
Instagram/Twitter/TikTok: @takeoff_ph
Website: https://takeoffphilippines.com
Subscribe to our YouTube Channel: https://www.youtube.com/c/TakeOffPhilippines
0 notes
mjm2travel · 14 days
Link
Located 1 mi from SM City Bacolod, Seda Capitol Central Hotel offers modern accommodations in Bacolod. The property features an onsite restaurant and a bar. Free private parking is available for guests who ride and free WiFi is available in the public areas. The air-conditioned rooms are appointed with a flat-screen TV and an iPod dock. A shower, a hairdryer and free toiletries are provided in the private bathroom. Guests can enjoy a meal at the restaurant or grab a drink at the bar. Plenty of dining options are available within a 5-minute walk from the property. Friendly staff at the 24/7 reception can assist you with luggage storage and laundry services. The Negros Museum is 2297 feet from Seda Capitol Central Hotel, while The Ruins is 5 mi away. The nearest airport is Bacolod-Silay International Airport, 10 mi from the property. Lacson Street, Corner North Capitol #mJmTravel #mJm_Travel #mJm2Travel #Tours #Travel #Tickets #Hotels
0 notes
newsmedianest · 2 years
Photo
Tumblr media
Seda BGC offers sumptuous lunch buffet that is a blend of being both simple and tasty perfect for your meetings, incentives, conferences, and exhibits #NewsMediaNest #seda #bgc #sedabgc #mice #buffet #delicious #meetings #incentives #conferences #exhibits #hotel (at Seda BGC, Taguig) https://www.instagram.com/p/CfJBaJEP6Jx/?igshid=NGJjMDIxMWI=
0 notes
stuckwthem · 1 month
Text
mente vazia oficina do diabo é a maior mentira pois minha mente na calada da noite se torna uma máquina de ideias e me pego pensando sobre um assunto muito sensível e específico: qual seria a reação de um dos queridos te flagrando sem calcinha?
meu senhor isso aqui virou um centro de depravação
o enzo, como um ariano ama a ousadia, por isso eu imagino um cenário em que vocês estão em uma festa ou algum evento importante, como uma premiação. ele vai ganhar aquela indicação, você tem certeza, e não há nada mais que você queira além de satisfazer seu namorado e mostrar o quão ele merecia tudo aquilo, comemorando de uma forma um pouco mais...ousada? quando ele desce do palco depois dos agradecimentos – e após te mencionar lá de cima –, a cena em que suas mãos agarram o homem de forma brusca e impaciente cruza sua mente mais uma vez, muito perto de se tornar realidade.
ele tem aquela pose humilde, sorrindo e agradecendo a todos a volta que o elogiam com aquelas malditas sobrancelhas franzidas, passando sua impressão amável e de bom moço – que francamente, é genuína, porém até metade da missa. enzo vem em sua direção com um sorriso de ponta a ponta, e você o aguarda com os braços abertos, recebendo um beijo afetuoso e calmo de maneira pura, carinhosa. você o parabeniza, emocionada e empolgada por mais uma conquista, transbordando de orgulho e admiração por todo seu trabalho. então vocês se sentam de volta à mesa quando as palmas cessam e o apresentador segue para mais uma categoria. e basta alguns segundos para as cores reais se mostrarem, porque desde o momento que o uruguaio havia colocado os olhos em ti naquele vestido preto ‐ longo, apertado e decotado delineando seu corpo - se viu perdendo o controle, arrancando o tecido sem mais nem menos assim que voltassem ao hotel.
enzo escorrega a mão por sua perna por debaixo da mesa, se deliciando com a textura de seda e logo sua pele macia exposta pela fenda um pouco abaixo de sua coxa. o vestido fora uma escolha completamente estratégica, uma peça selecionada apenas para que ele a tirasse, e o plano parece estar se encaminhando perfeitamente, e até mais rápido do que você imaginaria, porque os dedos ávidos e curiosos do moreno passeiam por sua pele até chegarem perigosamente perto de sua intimidade. como costume, ele dedilha a lateral de sua perna esperando chegar ao elástico de sua calcinha para lhe provocar, mas naquele momento acaba provando de seu próprio veneno, sentindo como se o seu coração houvesse errado uma batida ao perceber o que você havia armado.
enzo fica embasbacado, perde toda sua pose séria e minuciosa para te encarar com os olhos arregalados e a boca entre aberta, atônito nos melhores dos sentidos, admirado com sua atitude audaciosa, derretendo por dentro.
é como dar doce a criança. você apenas o oferece um sorriso cínico, subindo seu salto pela perna do homem lentamente, o matando em pequenas doses.
quando a ficha caí aquele olhar abismado muda completamente para algo afoito, sedento e convicto. ele te comeria de todos jeitos possíveis aquela noite até dizer chega, em cima da cama, da bancada, contra a janela da varanda...enfim, muitas e muitas possibilidades.
mas o uruguaio é respeitoso e reservado demais para tomar qualquer ação ali, e se contenta em apenas subir e descer a mão com seu toque gélido, causado pelos anéis, pela sua coxa por baixo do vestido, deslizando toda vez para pertinho de sua virilha, a deixando entorpecida de tensão e ansiedade cada vez que os nós de seus dedos grossos se aproximam um pouquinho mais.
assim que todo evento acaba, a primeira coisa que ele faz é te olhar tão sério que um calafrio desce por sua espinha, e você sabe, apenas sabe, que está fodida.
posso servir algo mais recheado de tesão para vocês?
90 notes · View notes
skzoombie · 1 year
Note
anjo, não sei se vai te inspirar o suficiente, mas um cybersex com o neno não sai da minha cabeça. ele parece ser daquele tipo que mandaria fotos, vídeos e gif's, aquele tipo que no meio da call começa a ficar mais ofegante porquê a voz da namorada é um estimulante muito forte e a saudade do toque não ajuda. enfim, só pensamentos...
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Me liga por vídeo em 5 minutos
Jeno enviou a mensagem para a(o) namorada(o) e ficou encarando o celular enquanto levou uma das mãos para a boca e roeu a unha pela sensação de nervoso.
Primeira vez que ele fica tanto tempo distante de você, a turnê parecia uma eternidade, não acabava nunca e o menino só sentia mais falta da sua companhia cada da que passava, todos os pequenos detalhes e cheiros que o jeno lembrava, deixava o menino nervoso e ansioso para estar ao seu lado novamente.
O telefone começou a vibrar na mão para alertar a chamada de vídeo que estava recebendo. Ele respirou fundo, ajeitou o corpo na cama do hotel e aceitou a chamada.
-Oi, amor! - você falou abrindo um sorriso assim que a imagem dele apareceu na tela.
-Oi, gatinha(o)! Saudades de você - ele respondeu sorrindo de volta e lambendo os próprios lábios pelo seco que parecia subir.
-Saudades também, tudo bem? Você parece estranho - questionou pela a expressão estranha que o namorado parecia aparentar.
-Está sozinha(o)? - perguntou para ter certeza que poderia seguir com o assunto que tanto perturbava seus pensamentos.
-Sim, levantei cedo e depois voltei para a cama, por que? - respondeu imitando um som de manha pela preguiça de levantar novamente, sendo de manhã cedo do outro lado do planeta.
-Não faz muito que terminamos o show, estou deitado pra dormir - desviou o assunto um pouco e respirou fundo na hora de começar a conversa das reais intenções da ligação.
Jeno ajeitou o corpo na cama, mostrando propositalmente que estava usando uma camiseta de seda com os botões abertos e dando uma visão do abdome definido.
-Estou com tanta saudades, na hora de dormir só consigo pensar em você do meu lado na cama, no seu corpo coladinho no meu, te abraçando por trás, está tão calor aqui que lembro que você dorme só com a roupa intima de baixo no verão. - ele confessava enquanto tocava no próprio peitoral e olhava fixo para câmera.
-Gatinho, se você quer pedir algo, é só falar. - provocou ajeitando o cabelo e deixando o celular escorado em algum cômodo dando visão do seu corpo sentado na cama que normalmente dormia juntamente com o namorado.
-Eu quero uma sexting - confessou com um olhar tímido que parecia deixar a situação mais excitante ainda.
-Claro que você quer - provocou no tom e sorriu maliciosa - Você está com saudades de dormi comigo assim?
No momento que questionou ironicamente, destampou o próprio corpo do cobertor e mostrou que estava apenas de roupa intimas por baixo de tudo aquilo.
-Exatamente - ele mordeu o ´próprio lábio assistindo a cena apenas pela tela do celular - Que maldade, não estar aí é uma tortura.
-Se estivesse aqui, faria o que exatamente? - questionou provocativa e começando a tocar no próprio como o namorado estava fazendo.
-Começaria beijando e chupando esse seu pescoço que está muito limpo, precisaria ser mais marcado para que todos aqueles homens no seu trabalho soubessem que tem você tem dono - falou acariciando por cima da causa de moletom que usava.
-Está falando mais especificamente do Lee Johoo? Hoje ele veio me ajudar em algumas coisas, sabe, ficou coladinho na minha nuca explicando tudinho que eu precisava entender no computador. - provocava o namorado cada vez mais tocando a própria nuca e mostrando onde o colega de trabalho ficou respirando.
-Não provoque muito, posso te castigar quando chegar - falou sorrindo sarcástico - Garanto que o Johoo seria incapaz de te foder do mesmo jeito que seu namoradinho.
-Como meu namorado me fode, lee jeno?
-Ele tem costume de te provocar, coloca só a cabecinha e você já entra em combustão, ficava se contorcendo sentindo um pedacinho, depois ele vai colocando tudo lentamente, precisa segurar sua cintura com força porque você não para de contorcer por conta do tamanho, ele é grande e encaixa direitinho dentro do seu buraco, parece até que foram feitos sob medida. - ele narrava enquanto colocava a mão dentro da calça e massageava o membro grosso e imaginava tudo juntamente com você.
-Ele sempre me chama de gulosa porque normalmente eu gosto de beijos molhados enquanto me comem, a gente tem costume de ficar tudo babado pela velocidade que ele me fode e as tentativas de beijos. - acrescentou enquanto levava a mão para dentro da sua peça intima também se tocando encarando o namorado pela tela.
-Adoro sexo bagunçado, me excita bastante! Quais são as posições favoritas do seu namorado?
-Ele ama me comer de quatro, sempre diz que gosta da visão de ver o pênis sumindo dentro de mim e saindo, sem contar a sensação de tocar o meu núcleo, sentir até onde eu aguento tamanho dele. - enfiou dois dedos dentro de si mesma(o), jeno gemeu com a visão e acelerou a velocidade massageando o pênis.
-Parece perfeito, a melhor parte é ver o pau sair todo melado de dentro, pingando pela excitação dos dois, tem um momento que entra tão facilmente, que posso ir velocidades inimaginável.
-Inimaginável? Gosto de coisas impossíveis de imaginar e gosto que as pessoas me provem o que dizem - respondeu entre gemidos e provocando.
-Posso provocar cada mínimo detalhe que estou falando, odeio mentir - ambos riram maliciosos e continuar se tocando e encarando-se.
-JENO! ESTAMOS TE ESPERANDO PARA SAIR PRA JANTAR - foram atrapalhados pelo haechan gritando do outro lado da porta do quarto e batendo com força.
-Quem é? - questionou do outro lado da tela e parando os movimentos.
-HAECHAN, NÃO VOU HOJE - respondeu gritando também e escutando o menino soltar uma risada do outro lado da porta.
-DEPOIS VOCÊ FALA COM A(O) S/N, VEM LOGO - encerrou a conversa com o grito.
-Como ele sabe? - você perguntou rindo e jeno também riu, tirou as mãos da calça e suspirou frustrado.
-Calma, depois continuamos, gatinho! Estou sempre a sua disposição - sorriu maliciosa(o) e mandou um beijo no ar para ele.
-Desculpa por isso, eu odeio esses meninos ás vezes - respondeu com um tom chateado e fazendo você soltar uma risada.
-Para com isso, depois a gente continua, te amo! - sorriu e desligou a chamada.
-Lee Hyuck, eu te odeio - sussurrou para si mesmo e levantou da cama gemendo irritado, indo para o banheiro tomar um banho e aliviar sozinho.
67 notes · View notes
zonadelcaos · 11 months
Text
Sonic Calendar Story - Isekai Ôgiri #8: Blaze y Silver (Agosto 2023)
Tumblr media
Relato Original del Sonic Channel (31/07/2023)
Acto 8: La Reaparición de la Princesa Mágica
¡Crash!
Una gran cantidad de afilados fragmentos del cristal de una ventana son arrojados contra la lujosa alfombra roja junto a un hotel…
El poderoso brazo del monstruo no se detuvo mientras derribaba con fuerza las paredes de cristal de la tienda del segundo piso del atrio. Atravesó el suelo, agarró una mesa blanca de cafetería que había lanzado, la hizo pedazos y la arrojó hacia un punto.
¡Gruuuuummm!
El proyectil de su aterradora destrucción parecía que iba a aplastar al pobre camarero que estaba cerca de la cocina, pero…todo es detenido por una barrera psíquica azul cobalto y se hace añicos.
“¡Monstruo destroza negocios! ¡Me encargaré de ti!”
Así grita Silver, el erizo psíquico de color plateado, mientras su cuerpo brilla con una psíquica luz verde.
El monstruo que se interpone en su camino es un gigantesco golem hecho de una colección de juguetes y chatarra. En ese instante, con su delantal negro de garçon ondeando, Silver estaba a punto de usar su poder contra el monstruo, cuando ¡...!
¡Brrruuuuuuuumm!
Esta vez, una flecha de llamas rojas roza el costado de Silver y alcanza al monstruo, lanzando su enorme cuerpo por los aires.
Tras el estruendo, la criada, que descendió para proteger a Silver mientras apartaba el velo de llamas, se da la vuelta con su elegante falda de delantal de seda negra ondeando y, sin mover una ceja, le dice:
“Huye, camarero. Este no es lugar para los comunes”
…Silver, que no está nada contento que le interrumpan de repente y que le traten como si fuera un aficionado:
“Y tu eres una criada ¿verdad?...¿¡Quién leches eres!?”
“¡Soy la defensora de los débiles contra los malvados! ¡Blaze, la Princesa Mágica!”
“¿Princesa…mágica?"
Blaze se lanza hacia el monstruo, dejando atrás a Silver, quien se queda perplejo por un momento. En su prisa por seguirla, Silver no se puede resistir a protestar.
“¿Quién dice que soy débil?”
—---------------------------------------
La batalla contra el monstruo era una defensa constante.
Si bien las llamas que Blaze arrojaba golpeaban al monstruo, solo lograban raspar su superficie... y los fragmentos rápidamente eran atraídos por una extraña fuerza para volver a unirse y restaurar su forma original.
"Al principio vine aquí para hacerme pasar como criada, pero no esperaba verme involucrada en una batalla de repente..."
Blaze, atrapada en su uniforme de criada que no le permitía moverse con facilidad, chasqueaba la lengua de forma involuntaria.
"A mí también me pidieron que fuera guardaespaldas en esta cafetería y me convertí en camarero esperando al monstruo, pero no esperaba que fuera tan fuerte"
Acordaba Silver, sorprendido por el inesperado enemigo.
"Por cierto, ¿por qué llevas un traje de criada? Este lugar proporciona uniformes, ¿verdad?"
“¿E- En serio? Amy me dijo que me pusiera esto ..."
Blaze se estremeció ante la inesperada observación y se sonrojó mientras se aferraba a los volantes de los hombros. Pero mientras intentaba recuperarse, se volvió hacia Silver y le dijo:
"¡No te muevas tanto delante de mí! ¡Estás estorbando y no puedo concentrar mi poder de fuego!"
“Sabes que los ataques no están surtiendo efecto, ¿verdad? Primero tenemos que encontrar el trigger de su recuperación”.
Finalmente, terminaron discutiendo en medio de la batalla. Y en ese momento, el monstruo no dejó pasar la oportunidad…
¡BAM!
El monstruo acumuló lentamente su poder, levantando ambos puños hacia arriba y lanzando un golpe con toda su fuerza hacia el techo. El impacto atravesó el techo de la cafetería, el techo del piso de arriba y llegó hasta la azotea del hotel, causando un gran colapso.
Una terrorífica cascada de escombros de gran peso cayó sobre Blaze y Silver, aumentando la cantidad mientras caían. Cuando los dos levantaron la vista y se dieron cuenta, todo parecía ser demasiado tarde…
En el siguiente instante...
Silver salta en un abrir y cerrar de ojos sobre la cabeza de Blaze, extendiendo sus brazos para desplegar una barrera psíquica para protegerla... Mientras desvía  y rechaza el inminente colapso y, utilizándolo como señuelo, Blaze repele el ataque del monstruo que se abalanza sobre Silver desde el polvo, usando su propio cuerpo, mientras al mismo tiempo dispersa el polvo circundante con una explosión de llamas.
...Esta es realmente una coordinación perfecta, sin necesidad de señas ni comunicación. Mientras se recuperan de la situación de peligro inminente, finalmente ambos abren la boca.
"Mi cuerpo se movió por sí solo... No siento como si no te conociera de antes."
"... Sí."
Blaze recupera la compostura y, mirando a la criatura que se acercaba a ellos mientras se recuperaban, continuó con semblante serio:
"He cometido dos errores. El primero fue subestimar al enemigo y venir aquí sin estar completamente preparada."
Manteniendo su posición, Blaze mira directamente a los ojos de Silver y continúa.
"Camarero, ¿me das veinte segundos... por favor?"
"No hay problema, pero antes... ¿puedo preguntar cuál es el segundo?"
Después de un breve momento de vacilación, Blaze responde con determinación.
"El segundo error fue menospreciar a mis compañeros en quienes confiar, y actuar con descortesía hacia ellos. Eso..."
Antes de que Blaze pudiera terminar sus palabras de disculpa, Silver la interrumpe y acepta su petición.
"Está bien, Blaze, el sentimiento es mutuo. Sin problemas, aguantaré veinte segundos, ¡o incluso doscientos años si es necesario!... Ah, ¿puedo añadir una cosa también?"
"...¿?"
"Mi nombre es Silver."
En el siguiente instante, Blaze es envuelta rápidamente por un fuego abrasador. Cerrando los ojos para concentrarse mentalmente... Silver intuye que está intentando controlar un gran poder.
“Te lo agradezco, Silver…”
Blaze está dispuesta a hacer algo que cambiará la situación, incluso arriesgando a exponerse sin protección. Esta anticipación y confianza inspiraron a Silver.
“¡Vamos a hacerlo!”
Silver despliega toda su energía psíquica en todas las direcciones. Sostiene los escombros de todo el piso y obstaculiza la regeneración del monstruo, al mismo tiempo que realiza ataques psíquicos contra todo lo que se le atraviesa, para proteger a Blaze.
Sin embargo, una batalla prolongada defendiendo un objeto inmóvil es una desventaja. Tienes que aguantar y soportar todos los ataques que te llegan sin esquivarlos, por lo que al final acabas inquieto.
El plan de Silver era resistir sin depender tanto de movimientos, pero el monstruo parece haberse dado cuenta y aumenta aún más sus ataques.
Veinte segundos pueden ser una eternidad. ¿Cuánto podrá aguantar...? Justo cuando Silver estaba a punto de caer de rodillas debido a la cantidad de proyectiles que estaban empezando a acumularse...
DUUUUM
Mientras una fuerte ráfaga de llamas se extiende, Blaze finalmente libera su poder en un fuego tan cegador que ni siquiera puede abrir los ojos...El monstruo salió volando por los aires. Todo está listo.
“¡Sol Místico, responde al poder de mis llamas…!”
Las siete joyas en el bolso de Blaze aumentan su luz una por una con las llamas, mientras su resplandor aumenta con el fuego.
En el momento en que el monstruo se preparaba para un desesperado ataque a toda potencia, Blaze concentró todas sus fuerzas... y declaró la ejecución de su inmenso poder.
"¡Princesa Mágica Blaze! ¡Modo Burning Unlimited!"
Envuelta en varias capas de llamas de siete colores, Blaze se convirtió en una columna ardiente. En un instante, enormes alas de fuego se desplegaron en su espalda, pero enseguida se condensaron en sus brazos extendidos... ¡Convirtiéndose en un tremendo torrente de fuego que se lanzó hacia el monstruo!
"¡Haaaah!"
"¡Haaah!"
El monstruo intenta resistirse con una postura defensiva, pero Silver apoyó a Blaze desde atrás, aumentando aún más su poder, y el monstruo no pudo aguantar más.
Todo lo que formaba el monstruo salta por los aires, y el cuerpo de energía de su centro provoca una enorme explosión.
¡BOOOM!
Una estruendosa explosión resonó hasta las lejanas islas del cielo. Finalmente, el monstruo desapareció por completo.
—--------------------------------
“Chao, Chao, Chaoooo!"
Después de que el polvo de la explosión finalmente se había disipado... Entre los restos de la explosión fosilizada, había un pequeño chao de luz llorando débilmente.
La verdadera identidad del monstruo eran los pensamientos residuales del chao.
Mientras Blaze y Silver observaban, el chao de luz acabó encontrando un agujero en el suelo destrozado y entró alegremente en él, como si se hubiera dado cuenta de algo.
“¿?”
“¿Qué es esto?"
Ambos siguieron al chao y encontraron, para su sorpresa, en el sótano de la cafetería…Debajo del suelo había un jardín verde con agua clara y abundante vegetación.
El pequeño chao luminoso se adentró y miró a su alrededor, y luego desapareció palideciendo su luz, con una sonrisa de satisfacción en el rostro. Los dos lo comprendieron entonces.
“Cuando esta cafetería se construyó, bloquearon el hogar de los chao…”
“Esa criatura era el cúmulo de resentimiento de esos chao que querían volver a casa”.
Ahora que ambos tienen una idea clara de lo sucedido, se sentían satisfechos con la situación, pero... suspiran por la devastación a su alrededor. La zona está completamente destruida y no queda rastro del interior maravilloso.
"Bueno, hemos resuelto el caso de una vez por todas... Aunque también hemos tenido que limpiar el desastre ya que hemos destruido espectacularmente la tienda, ¿verdad?"
Al tono pensativo de Silver, Blaze respondió con una sonrisa irónica y con un porte tranquilo.
“De acuerdo. ¿Y qué hacemos?".
Cuando levantaron la vista hacia la luz que entraba desde arriba, vieron a través del agujero del techo derruido un cielo azul deslumbrante, bellamente recortado como un cuadro Llenaba la estancia de una luz clara, como si reflejara la claridad de sus corazones.
Un mes después...
Tras importantes reformas, la tienda, que conectaba aquel misterioso jardín Chao como una zona de cafetería abierta, se renueva como Chao Garden, una cafetería al estilo Maid que combina prestigio y calidez amigable con los chao, y que se ha ganado una gran reputación.
Mientras Silver y Blaze están ocupados ayudando a reconstruir el local, aparecen unos visitantes inesperados. A primera vista, los dos se quedan tiesos sin ni siquiera poder atender a los clientes…
“¡S-Sonic! ¿¡Eres Sonic!?”
“¿Por qué vais vestidos así?...¡Espera, nosotros también! ¿Por qué estamos vestidos así? ¿¡ Pero qué está pasando!?”
En el momento en que vieron a Sonic, Blaze y Silver recuperaron sus recuerdos originales.
“¡Hey, chicos!”
Sonic también estaba sorprendido, pero Tails se dio cuenta de que Sonic y los demás tenían Esmeraldas del Caos…Esos adornos mutados, la joya en la cola de Blaze y el colgante de Silver brillaron débilmente al mismo tiempo. Mientras Tails reflexionaba sobre ello, los dos se pusieron a repasar sus recuerdos de antes y después del cambio.
"Fui atrapada por esa luz en el momento en que llegué a este lado del mundo siguiendo la guía de las Esmeraldas Sol."
dijo Blaze, acariciando las siete joyas de su bolso. Y se pregunta por Marine, que le ha estado siguiendo.
“Yo estaba luchando en la base de Eggman justo antes. Intentaba evitar que se activara algún tipo de arma...."
La cabeza de Silver está en sus manos ya que no puede recordar correctamente.
"¿Y cómo es que vosotros dos recuperasteis la memoria?”
Tails sacó su característico "detector de energía" y explicó.
PIP PIP PIP
“Bueno, la joya de la cola de Blaze y el colgante de Silver son Esmeraldas del Caos después de todo. Igual que los nuestros”
Tails explica que definitivamente son Esmeraldas del Caos, basándose en la longitud de onda de la energía que emiten, y que definitivamente brillaron cuando recuperaron sus recuerdos.
“En lo que respecta al fenómeno, las Esmeraldas del Caos tienen el poder de resistir esta mutación en cualquier caso. Y aunque una solo no sea suficiente, si hay varias cerca, y alguno tenga los recuerdos originales…Puede que ese sea la condición para la reactivación”.
“Buen punto. ¡Gran trabajo, Tails!”
Elogió Sonic al sonrojado Tails, mientras Blaze y Silver también asentían.
"He oído que en momentos de crisis, las Esmeraldas pueden ser atraídas entre sí por un misterioso poder. Esta mía fue traída hasta aquí gracias a lo que le dijeron las estrellas a Amy, pero... tal vez también sea una de esas fuerzas", dijo Blaze.
“En efecto. Reunir cuatro de ellos de forma tan fácil…Me recuerda a cuando ves por primera vez una estrella nueva, ya sabes que ahí está...pero, ¿espera un momento? ¿No es extraño? Si ese es el caso, ¿cómo es que Sonic y Tails, que solo tienen uno cada uno, están a salvo?", cuestionó Silver.
La mirada de los tres se centró en Tails ante esa pregunta obvia.
"Es que... en el momento del cambio, Sonic y yo estábamos juntos, cada uno sosteniendo una Esmeralda del Caos. Así que supongo que desde el principio no funcionó del todo bien... o eso creo. Lo siento, no estoy seguro..." 
Tails comenzó a dudar, perdiendo confianza en sus propias suposiciones, pero Sonic 
Tails está cada vez menos seguro a medida que sigue haciendo inferencia tras inferencia, pero Sonic sonrió ampliamente y asumió la responsabilidad
“El caso es que yo estoy a salvo gracias a Tails y lo mismo al revés, ¿verdad? Como siempre ¿no?".
Blaze y Silver también asienten mientras miran a Tails, que está desconcertado, pero con una expresión muy avergonzada en la cara.
“Sí, en este momento, sería mejor avanzar con una interpretación más positiva. Después de todo, lo más importante es... “
“¡Significa que sabemos cómo devolver a la normalidad a nuestros compañeros!”
"¡Yes, eso es!”
“¡Sí!"
Finalmente volviendo al ritmo de las cosas, Tails comenzó a proponer un plan de acción a sus camaradas con entusiasmo.
"Les daré a Blaze y Silver también un dispositivo sensor. Con esto, nos dividiremos y encontraremos a los demás que tienen las Esmeraldas del Caos ¡y los devolveremos a la normalidad! Y, finalmente, reuniremos las siete Esmeraldas del Caos. Estoy seguro de que serán nuestra carta ganadora".
"Entendido. Estoy de acuerdo con tu plan. Podemos hablar de los detalles más tarde".
“De acuerdo. las Esmeraldas Sol también sugieren que deberíamos hacer eso”
Asiente Blaze mientras toca las Esmeraldas Sol, que emiten un pálido resplandor de llamas.
"Esto se está poniendo interesante", dijo Sonic poniéndose de pie con su tono característico. Los tres se prepararon para marcharse, con determinación en sus rostros.
"Eggman es el elegido. No sé qué has hecho, ¡pero sin duda vamos a por ti!"
Un paso adelante, Sonic y los demás avanzaron, con una nueva esperanza en sus manos, listos para enfrentar el desafío que les esperaba. 
----------------
Recordad visitar la página original de la historia en Sonic Channel darle mucho amor a las redes sociales de Sonic Official JP si queréis seguir teniendo más contenido como este.
Tumblr media
27 notes · View notes
la-semillera · 3 months
Text
Tumblr media
ESTHER FERRER & GUADALUPE GRANDE
Jardín de las variaciones
Aún no había llegado la maleta de los objetos perdidos, la caja de seda para los zapatos anfibios, es decir, el pequeño ataúd para tu mano.
Cegada por la luz de otros días, giras el rostro hacia la tarde: el caracol deja su baba transparente sobre la fotografía, una silla en el mar de los días y un muro de viento que empuja el brocal del recuerdo convertido ahora en ceniza, nunca estuvimos allí, a la orilla de aquel jardín, al borde de la distancia, en el párpado de aquel naufragio blanco, festejando las nupcias de los animales de la nostalgia en el umbral de la escarcha.
Y ahora miramos absortos las horas con la infancia atravesada en los labios, quietos, muy quietos, recostados en el muro de viento antes de que desaparezca este copo de ayer que arde en nuestra pupila: arde la muleta para el pie que nunca tuvimos, y en ese instante somos sólo eso, una ráfaga de miedo en el viento.
* Un mirlo atraviesa el jardín, lleva en su pico rojo la vela azul para nuestros años, lleva, entre salto y vuelo, la esquirla de hielo bajo su lengua de flecha, la gota de cera para la doble despedida de nuestra edad.
La cicatriz cruza el jardín hacia el agua, la vereda parte los días y deja una escama del silabario, una brizna de días en el monóculo del tiempo que se balancea en la dulce higuera, funambulista del extravío para la correa del lazarillo del porvenir. Imposible mansedumbre del vigía, inútil docilidad de quien se ata por vez primera los zapatos con el crespón de los átomos del duelo.
*
Sea el diente de leche quien tire del pomo de la puerta.
Viene y va la caligrafía del tiempo, viene y va.
Está lejos la luz y no importa, lejos las mariposas del olvido, las que callan su memoria, lejos la raíz del vocablo que florece en el aroma, lejos la cuchara con su hueco, con su nido de levadura, el pan ácimo lejos, lejos el pabilo, el aceite y la oscura leyenda del cuenco con su hondura, está lejos la vida y no importa.
*
Al otro lado de la vida, al otro lado de la infancia, al otro lado del jardín.
Todos se han ido y sólo queda regresar.
Giran los días, giran bajo la púa de nieve, bajo la implacable batuta del porvenir, hipótesis de luz en la sombra, al otro lado de la dársena, donde el ala pliega su duelo, donde el perro esconde tu mano en la grieta del muro y el pez muerde el sedal, la semejanza que hilvana el vestido para el viaje de las últimas cosas, la incesante madeja, fundación de penumbra en la penumbra.
Un soplo, un resplandor, la nieve. Hoy, mañana, nunca, cuando ayer y hoy son ya un mismo día en tu corazón.
Entonces, el regreso, para llegar al lugar donde la cicatriz siembra su íntima voluntad, texto borrado donde te sientas a escuchar los días mientras el mundo gira cuando cae la noche. Aquí.
_ Guadalupe Grande. de «Hotel para erizos» Calambur Editorial, 2010
_ Las cosas, performance, Festival Le Lieu, Québec (Canadá), 1990 © Esther Ferrer, VEGAP, Bilbao, 2018. Foto: F. Bergeron.
11 notes · View notes
las-microfisuras · 6 months
Text
Hotel antiguo
Una mujer a solas se desnuda,
pared por medio, en el hotel antiguo
de esta ciudad remota donde duermo.
Abren las sedas un rumor disperso
que se mezcla al follaje
de los helechos en el aire.
Se oyen llaves que giran en un cofre,
jadeos ahogados, prendas,
la inocencia de gestos solitarios
que beben los espejos.
A su tiempo la noche se desnuda
y las calles apiladas se doblan
en un vasto ropaje
con la fatiga de un final de fiesta.
Una mujer a solas tras los muros,
unos pasos, un oscuro deseo,
hasta mí llega de otro mundo
como alguien que he amado y que me habla
desde un ataúd lleno de piedras.
Eugenio Montejo.
9 notes · View notes
jartita-me-teneis · 13 days
Text
Tumblr media
El 4 de Octubre de 1883 el " ORIENT EXPRÉS " realizó su primer viaje oficial desde París a Constantinopla ( la actual Estambul ) , con muchos periodistas a bordo , maravillados por el lujo y la belleza del tren .
Los pasajeros se mostraban encantados y se sentían como si estuvieran en uno de los mejores Hoteles de Europa . Paneles de madera nobles , sillones de cuero , sabanas de seda y mantas de lana para las camas .
El viaje duró poco más de 80 horas .
Aunque las 2 Guerras Mundiales , limitaron su servicio , un solo coche seguía desempeñando un papel simbólico importante .
El 11 de Noviembre de 1918, los oficiales Alemanes firmaron un Documento de rendición en el coche -cama de un Comandante aliado .
Muchas anécdotas ..
FERNANDO DE BULGARIA se encerró en el baño por miedo a ser asesinado..
El Rey de Bulgaria , un Ingeniero aficcionado , insistió para que se le dejara conducir el tren a través de su País , lo que hizo a velocidades peligrosas..
....Y algunas décadas más tarde , el Presidente francés , PAUL DESCHANEL , cayó torpemente de uno de los vagones , en la oscuridad de la noche .
3 notes · View notes
twentiesgirlsmagazine · 3 months
Text
Um casamento à moda de Maju Trindade
No último final de semana, a blogueira Maju Trindade se casou com o guitarrista Mateus Asato. O casamento ocorreu na cidade de Santa Cruz Cabrália, na Bahia. Como era de se esperar, a cerimônia foi deslumbrante.
Com 130 convidados, a cerimônia aconteceu no gramado do hotel escolhido pelo casal. A escolha da Bahia como local do casamento teve um significado especial, pois foi lá que eles ficaram noivos em 2022.
As fotos do casamento roubaram a cena e encantaram os seguidores do casal, mas os vestidos de Maju foram os destaques. Foram duas escolhas distintas.
O primeiro vestido, usado na cerimônia, foi criado pela estilista nova-iorquina Danielle Frankel, conhecida por vestir celebridades como Zoe Kravitz e Alexandra Daddario. Maju optou por um modelo básico, feito de seda, com costas abertas e cauda, priorizando a modelagem e ocultando suas tatuagens.
Para a festa, Maju escolheu um modelo artesanal feito pela brasileira Rebeca Nepomuceno, confeccionado em musseline de seda, com detalhes únicos.
Ambas as escolhas de Maju foram deslumbrantes, assim como o cerimonial, extremamente elegante, clássico e atemporal. O comprometimento em transmitir a essência dela e de Mateus em cada detalhe foi o ponto alto do casamento.
Tumblr media
3 notes · View notes
waywordhearts · 11 months
Text
— characters: seda & benji — setting: after check-in at the motel — partner: @fearhidden​
Of course the only hotel they’d seen for miles had actually been a motel and only had one room left. They’d been driving all day and after the fiasco at the airport Seda and Benji were too exhausted to continue on without some proper sleep. So, despite the bits of conversation they’d mustered in the sedan they’d managed to procure, the pair didn’t really know each other well.
One room with one queen sized bed in it.
All the way from the trunk of the car to the door and just beyond the threshold they’d argued who would take the bed, to which it seemed they’d both end up on the floor. So the discussion then went to splitting the bed and who got which side. Seda was half tempted to build a little barrier down the middle but they couldn’t spare any pillows.
Tumblr media
With a little rumble in her stomach the brunette remembered that she had eaten anything since those snacks she’d picked up at the gas station hours ago. It was her excuse to bolt up from the bed they were both comfortably sitting on, one that felt too inviting to curl up into, and grab for something to put over her when she’d step outside the room. 
Unbeknownst to her it wasn’t her jacket. “I’m going to grab something to eat. I think I saw some vending machines.” Pale blue eyes settled on the man’s arms for a moment before darting away. Seda still wasn’t sure what to make of all this and how she’d ended up in a motel with a strange man.
A man that she shouldn’t find attractive nor want to get to know better.
It was her nerves being so close to him on the bed that had her skittish in finding the comfort of sleep under those covers. The motel was a little sketch and something about Benji’s hands led her to believe that she just might wake up in them. Out of all the chaos they looked safe, he looked safe— no, he was her best bet at the moment and relying on that meant she couldn’t trust herself.
“Did you, umm, want anything?”
3 notes · View notes
mundigitaltoday · 1 year
Text
El Digitz amplía su oferta vacacional, pero no sin sufrir percances. ¿Qué ha pasado? Os lo contamos
#MundoDigitalEMDT El Digitz amplía su oferta vacacional, pero no sin sufrir percances. ¿Qué ha pasado? Os lo contamos #デジモン #Digimon
Hace tiempo, Yadomon, el Appmon hotelero, abrió su propio hotel, el Digitz, donde todo ha ido como la seda hasta hace unos días en el que uno de sus trabajadores se llevó un gran susto. ¿Queréis saber qué es lo que ha ocurrido? Entonces continuad leyendo. Una oferta que ningún Digimon podía rechazar Desde hace algún tiempo, el Digitz era un hotel enfocado al turismo para Digimon y Appmon de…
Tumblr media
View On WordPress
2 notes · View notes
pollonegro666 · 1 year
Text
Tumblr media Tumblr media
2022/12/08 De vuelta al hotel vimos este bonito edificio con azulejos grantaes en la primera planta y que conserva las letras del originario gran almacén que fue en su epoca. En la planta baja hay una discoteca que parece que pertenece a una familia de elefantes.
Back at the hotel we saw this beautiful building with pomegranate tiles on the first floor and which preserves the letters of the original department store that it was in its time. On the ground floor there is a disco that looks like it belongs to a family of elephants.
Google translation into Italian: Tornati in hotel abbiamo visto questo bellissimo edificio con piastrelle di melograno al primo piano e che conserva le lettere dell'originale grande magazzino che era a suo tempo. Al piano terra c'è una discoteca che sembra appartenere a una famiglia di elefanti.
Google Translation into Portuguese: De volta ao hotel vimos este belo edifício com azulejos de romã no primeiro andar e que preserva as letras da loja de departamentos original que foi em seu tempo. No rés-do-chão existe uma discoteca que parece pertencer a uma família de elefantes.
Google Translation into French: De retour à l'hôtel, nous avons vu ce bel immeuble avec des carreaux de grenade au premier étage et qui conserve les lettres du grand magasin d'origine qu'il était en son temps. Au rez-de-chaussée se trouve une discothèque qui semble appartenir à une famille d'éléphants.
Google Translation into Arabic: بالعودة إلى الفندق ، رأينا هذا المبنى الجميل في الطابق الأول ببلاط الرمان وما زال يحتفظ بحروف المتجر الأصلي الذي كان في يومه. يوجد في الطابق الأرضي ملهى ليلي يبدو أنه ينتمي إلى عائلة من الأفيال.
Google Translation into German: Zurück im Hotel sahen wir dieses schöne Gebäude mit Granatapfel-Fliesen im ersten Stock und immer noch den Schriftzug des ursprünglichen Kaufhauses, das es zu seiner Zeit war. Im Erdgeschoss befindet sich ein Nachtclub, der einer Elefantenfamilie zu gehören scheint.
Google Translation into Albanisch: Kthehu në hotel pamë këtë ndërtesë të bukur me pllaka shege në katin e parë dhe ende sinjalistikën nga dyqani origjinal që ishte në kohën e saj. Në katin e parë është një klub nate që duket se është në pronësi të një familjeje elefantësh.
Google Translation into Armenian: Վերադառնալով հյուրանոցում մենք տեսանք այս գեղեցիկ շենքը, որի առաջին հարկում նռան սալիկներն էին, և դեռևս ցուցանակները սկզբնական հանրախանութից, որն իր ժամանակին էր: Առաջին հարկում գիշերային ակումբ է, որը կարծես պատկանում է փղերի ընտանիքին:
Google Translation into Bulgarian: Обратно в хотела видяхме тази красива сграда с плочки от нар на първия етаж и все още табелите от оригиналния универсален магазин, какъвто беше по онова време. На приземния етаж има нощен клуб, който изглежда е собственост на семейство слонове.
Google Translation into Czech: Zpátky v hotelu jsme viděli tuto krásnou budovu s dlaždicemi z granátového jablka v prvním patře a stále nápisy z původního obchodního domu, který byl ve své době. V přízemí je noční klub, který se zdá být ve vlastnictví sloní rodiny.
Google Translation into Slovak: Späť v hoteli sme videli túto krásnu budovu s dlaždicami z granátového jablka na prvom poschodí a stále nápisom z pôvodného obchodného domu, ktorý bol vo svojej dobe. Na prízemí je nočný klub, ktorý podľa všetkého vlastní slonia rodina.
Google Translation into Slovenian: Nazaj v hotelu smo videli to čudovito stavbo s ploščicami iz granatnega jabolka v prvem nadstropju in še vedno znaki prvotne veleblagovnice, kakršna je bila nekoč. V pritličju je nočni klub, za katerega se zdi, da je v lasti družine slonov.
Google Translation into Estonian: Tagasi hotellis nägime seda kaunist hoonet, mille esimesel korrusel oli granaatõuna plaadid ja ikka veel sildid algsest kaubamajast, mis omal ajal oli. Esimesel korrusel on ööklubi, mis näib olevat elevandipere oma.
Google Translation into Suomi: Takaisin hotelliin näimme tämän kauniin rakennuksen, jonka ensimmäisessä kerroksessa on granaattiomenalaatat ja silti alkuperäisen tavaratalon kyltit, jotka se oli aikanaan. Pohjakerroksessa on yökerho, joka näyttää olevan norsuperheen omistuksessa.
Google Translation into Greek: Πίσω στο ξενοδοχείο είδαμε αυτό το όμορφο κτίριο με πλακάκια από ρόδι στον πρώτο όροφο και ακόμα τη σήμανση από το αρχικό πολυκατάστημα που ήταν στην εποχή του. Στο ισόγειο βρίσκεται ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης που φαίνεται να ανήκει σε οικογένεια ελεφάντων.
Google Translation into Dutch: Terug in het hotel zagen we dit prachtige gebouw met granaatappeltegels op de eerste verdieping en nog steeds de bewegwijzering van het oorspronkelijke warenhuis dat het destijds was. Op de begane grond is een nachtclub die eigendom lijkt te zijn van een olifantenfamilie.
Google Translation into Norwegian: Tilbake på hotellet så vi denne vakre bygningen med granateplefliser i første etasje og fortsatt skiltingen fra det originale varehuset det var i sin tid. I første etasje ligger en nattklubb som ser ut til å være eid av en elefantfamilie.
Google Translation into Polish: Po powrocie do hotelu zobaczyliśmy ten piękny budynek z kafelkami granatu na pierwszym piętrze i nadal oznakowaniem z oryginalnego domu towarowego, który był w tamtych czasach. Na parterze znajduje się klub nocny, który wydaje się być własnością rodziny słoni.
Google Translation into Romanian: Înapoi la hotel am văzut această clădire frumoasă cu gresie de rodie la primul etaj și încă semnele de la magazinul universal original care era la vremea sa. La parter este un club de noapte care pare a fi deținut de o familie de elefanți.
Google Translation into Russian: Вернувшись в отель, мы увидели это красивое здание с гранатовой плиткой на первом этаже и вывеской оригинального универмага, которым он был в свое время. На первом этаже находится ночной клуб, который, кажется, принадлежит семье слонов.
Google Translation into Serbian: У хотелу смо видели ову прелепу зграду са плочицама од нара на првом спрату и још увек натписе оригиналне робне куће каква је била у своје време. У приземљу је ноћни клуб за који се чини да је у власништву породице слонова.
Google Translation into Swedish: Tillbaka på hotellet såg vi denna vackra byggnad med granatäppleplattor på första våningen och fortfarande skyltningen från det ursprungliga varuhuset som det var på sin tid. På bottenvåningen ligger en nattklubb som ser ut att ägas av en elefantfamilj.
Google Translation into Turkish: Otele döndüğümüzde, birinci katında nar kiremitleri olan bu güzel binayı gördük ve o günkü orijinal mağazanın tabelaları hâlâ duruyordu. Zemin katta bir fil ailesine ait gibi görünen bir gece kulübü var.
Google Translation into Ukrainian: Повернувшись у готель, ми побачили цю красиву будівлю з гранатовою плиткою на першому поверсі та досі вивісками з оригінального універмагу, яким він був у свій час. На першому поверсі знаходиться нічний клуб, який, здається, належить родині слонів.
Google Translation into Bengali: হোটেলে ফিরে আমরা প্রথম তলায় ডালিমের টাইলস সহ এই সুন্দর বিল্ডিংটি দেখেছিলাম এবং এখনও আসল ডিপার্টমেন্টাল স্টোরের চিহ্নটি তার দিনের ছিল। নিচতলায় একটি নাইটক্লাব রয়েছে যা একটি হাতি পরিবারের মালিকানাধীন বলে মনে হচ্ছে।
Google Translation into Chinese: 回到酒店,我们看到了这座美丽的建筑,一楼铺着石榴瓷砖,仍然保留着当年百货公司的招牌。 一楼是一家夜总会,似乎是大象家族所有。
Google Translation into Korean: 호텔로 돌아가서 우리는 1층에 석류 타일이 있는 이 아름다운 건물을 보았습니다. 1층에는 코끼리 가족이 소유한 것으로 보이는 나이트클럽이 있습니다.
Google Translation into Hebrew: בחזרה למלון ראינו את הבניין היפהפה הזה עם אריחי רימונים בקומה הראשונה ועדיין השילוט מבית הכלבו המקורי שהיה בימיו. בקומת הקרקע נמצא מועדון לילה שנראה בבעלות משפחת פילים.
Google Translation into Hindi: वापस होटल में हमने पहली मंजिल पर अनार की टाइलों के साथ इस खूबसूरत इमारत को देखा और अभी भी मूल डिपार्टमेंटल स्टोर के साइनेज अपने समय में थे। भूतल पर एक नाइट क्लब है जो एक हाथी परिवार के स्वामित्व में प्रतीत होता है।
Google Translation into Indonesian: Kembali ke hotel kami melihat bangunan yang indah ini dengan ubin delima di lantai pertama dan masih ada papan nama dari department store aslinya pada zamannya. Di lantai dasar terdapat klub malam yang tampaknya dimiliki oleh keluarga gajah.
Google Translation into Japanese: ホテルに戻ると、1階にザクロのタイルが貼られたこの美しい建物と、当時のままの元のデパートの看板が残っていました。 1 階には、象の家族が所有しているように見えるナイトクラブがあります。
Google Translation into Malay: Kembali ke hotel kami melihat bangunan yang indah ini dengan jubin delima di tingkat satu dan masih terdapat papan tanda dari gedung serbaneka asal pada zamannya. Di tingkat bawah terdapat sebuah kelab malam yang nampaknya dimiliki oleh keluarga gajah.
Google Translation into Panjabi: ਵਾਪਸ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਪਹਿਲੀ ਮੰਜ਼ਿਲ 'ਤੇ ਅਨਾਰ ਦੀਆਂ ਟਾਈਲਾਂ ਵਾਲੀ ਇਸ ਖੂਬਸੂਰਤ ਇਮਾਰਤ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਅਸਲੀ ਡਿਪਾਰਟਮੈਂਟ ਸਟੋਰ ਤੋਂ ਸੰਕੇਤ ਇਸ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਸੀ। ਜ਼ਮੀਨੀ ਮੰਜ਼ਿਲ 'ਤੇ ਇੱਕ ਨਾਈਟ ਕਲੱਬ ਹੈ ਜੋ ਇੱਕ ਹਾਥੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਮਲਕੀਅਤ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
Google Translation into Pashtun: په هوټل کې بیرته موږ دا ښکلې ودانۍ په لومړي پوړ کې د انارو ټایلونو سره ولیده او لاهم د اصلي ډیپارټمنټ پلورنځي نښه د هغې ورځې وه. د ځمکې په پوړ کې یو نایټ کلب دی چې داسې بریښي چې د هاتین کورنۍ ملکیت وي.
Google Translation into Persian: در بازگشت به هتل، این ساختمان زیبا را با کاشی های اناری در طبقه اول دیدیم و هنوز تابلوهای فروشگاه اصلی در زمان خودش بود. در طبقه همکف یک کلوپ شبانه قرار دارد که به نظر می رسد متعلق به یک خانواده فیل باشد.
Google Translation into Tagalog: Pagbalik sa hotel, nakita namin ang magandang gusaling ito na may mga pomegranate tile sa unang palapag at ang signage pa rin mula sa orihinal na department store noong panahon nito. Sa ground floor ay isang nightclub na tila pag-aari ng isang pamilyang elepante.
Google Translation into Thai: กลับมาที่โรงแรม เราเห็นอาคารที่สวยงามนี้ปูด้วยกระเบื้องทับทิมที่ชั้น 1 และยังมีป้ายจากห้างสรรพสินค้าเดิมในสมัยนั้น ที่ชั้นล่างเป็นไนต์คลับที่ดูเหมือนจะเป็นของครอบครัวช้าง
Google Translation into Urdu: واپس ہوٹل میں ہم نے پہلی منزل پر انار کی ٹائلوں والی یہ خوبصورت عمارت دیکھی اور پھر بھی اصلی ڈپارٹمنٹل سٹور کا وہ نشان تھا جو اس وقت کا تھا۔ گراؤنڈ فلور پر ایک نائٹ کلب ہے جو بظاہر ایک ہاتھی خاندان کی ملکیت ہے۔
2 notes · View notes
practice2minghanwang · 2 months
Text
Blog 11 Designing Route
The next step is to design the route. I consulted Wayne about this before, and he also gave me good advice. Because when I was in China before, the route emphasized straight lines and rarely had diagonal lines and curves. But he told me that curves can enhance the beauty of the picture. I also started my own thinking.
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
This is the final route I designed, and I divided this map into four areas: residential area, entertainment area, office area, and heritage area. Due to the small size of this town, the route design is not as complex. Afterwards, 5 stations will be designed, including a large station for passengers to transfer easily. Below, let me explain the specific details of each area: residential areas, mostly consisting of residential buildings, hotels, grocery stores, and small parks; Office areas are usually post offices, schools, hospitals, and train stations. The entertainment area mainly includes restaurants, hotels, shopping malls, cinemas, and large supermarkets; Historical areas are usually museums, art galleries, landmarks, amusement parks, and libraries. This is a rough roadmap that will be considered during the production process.
Reference
Seda Yanık, Salim Yılmaz (2022) Optimal design of a bus route with short‑turn services.[online ] Available at: https://www.researchgate.net/publication/363552471_Optimal_design_of_a_bus_route_with_short-turn_services[Accessed 25 Apr. 2024]
0 notes
la-semillera · 1 year
Text
ANA MENDIETA & CARSON McCULLERS
Tumblr media
JOCKEY
El jockey llegó a la puerta del comedor; después de un momento entró y se puso a un lado, quieto, con la espalda apoyada contra la pared. El local estaba lleno; era ya el tercer día de la temporada y todos los hoteles de la ciudad estaban repletos.
En el comedor, unos ramitos de rosas de agosto habían dejado caer pétalos sobre los manteles blancos y desde el bar cercano llegaba un sonido de voces cálido y  ronco. El jockey esperaba con la espalda pegada a la pared y observaba el comedor con ojos apretados, rugosos. Examinó la habitación y su mirada llegó hasta una mesa de la esquina de enfrente en la que estaban sentados tres hombres.
Observando, el jockey levantó la barbilla y echó la cabeza hacia un lado; su cuerpo de enano se irguió rígido y apretó las manos con los dedos curvos hacia dentro como garfios de hierro. Así, en tensión, contra la pared del comedor, miraba y esperaba.
Aquella tarde llevaba un traje de seda china verde bien cortado a medida y del tamaño de un disfraz de niño. La camisa era amarilla; la corbata a rayas, de colores pastel. Iba sin sombrero y llevaba el pelo cepillado hacia la frente en una especie de flequillo mojado y tieso. Su rostro era chupado, gris y sin edad. Había hoyos de sombra en sus sienes y sus labios se crispaban en una sonrisa forzada. Después de un rato se dio cuenta de que le había visto uno de los tres hombres que él había mirado.
Pero el jockey no saludó con la cabeza, levantó más la barbilla y metió el pulgar de su mano rígida en el bolsillo del chaleco. Los tres hombres de la mesa de la esquina eran un entrenador, un corredor de apuestas y un hombre rico.
El entrenador era Sylvester, un sujeto grandote, desgarbado, de nariz brillante y lentos ojos azules. El de las apuestas era Simmons. El hombre rico era el dueño de un caballo que se llamaba Seltzer, con el que el jockey había corrido aquella tarde. Los tres bebían whisky con soda, y un camarero uniformado con chaqueta blanca acababa de traer el plato principal de la cena.
Fue Sylvester el primero que vio al jockey. Desvió la vista en seguida, dejó su vaso de whisky y se frotó nervioso la punta de la nariz enrojecida.
—Es Bitsy Barlow —dijo—. Está ahí, al otro lado del comedor, mirándonos.
—¡Ah, el jockey! —dijo el hombre rico. Estaba de cara a la pared y casi dio media vuelta para mirar hacia atrás—. Dile que venga.
—¡No, por Dios! —dijo Sylvester.
—Está loco —dijo Simmons.
La voz del corredor de apuestas era opaca y sin inflexiones. Tenía la cara de un jugador nato, ajustada cuidadosamente su expresión en equilibrio permanente de miedo y codicia.
—Bueno, yo no le llamaría eso precisamente —dijo Sylvester—. Le conozco desde hace tiempo. Estaba estupendamente hasta hace unos seis meses. Pero si sigue así, me parece que no dura otros seis meses, no puede.
—Fue aquello que le pasó en Miami —dijo Simmons.
—¿Qué? —preguntó el hombre rico.
Sylvester echó una mirada al jockey a través del comedor y se humedeció los labios con la lengua roja y carnosa.
—Un accidente. Un chico que se hirió en la pista. Se rompió una pierna y la cadera. Era muy amigo de Bitsy. Un irlandés. No era mal jinete tampoco.
—Es una pena —dijo el hombre rico.
—Sí. Eran muy amigos —dijo Sylvester—. Estaba siempre en el hotel en el cuarto de Bitsy. Solían jugar al póquer o se tumbaban en el suelo a leer juntos la página de deportes.
—Bueno, son cosas que pasan —dijo el hombre rico.
Simmons cortaba su filete. Tenía el tenedor sobre el plato y amontonaba cuidadosamente sobre él las setas con la hoja del cuchillo.
—Está loco —repetía—. A mí me pone nervioso.
Estaban ocupadas todas las mesas del comedor. En la mesa del centro había un grupo de fiesta y las mariposas blancas y verdes habían entrado desde la noche y revoloteaban alrededor de las llamas claras de las velas. Dos chicas con pantalones de franela y chaquetas sueltas entraron del brazo y fueron al bar. De la calle principal llegaban los ecos de la histérica barahúnda de la gente en vacación.
—Aseguran que Saratoga es en agosto la ciudad más rica del mundo por cabeza —dijo Sylvester dirigiéndose al hombre rico—. ¿A usted qué le parece?
—No sé —dijo el hombre rico—. Podría serlo muy bien. Simmons se limpió cuidadosamente la boca grasienta con la punta del índice.
—¿Y qué pasa con Hollywood? ¿Y Wall Street?
—Calla —dijo Sylvester—. Viene hacia acá.
El jockey había dejado la pared y se acercaba a la mesa de la esquina. Andaba pavoneándose, presumido, lanzando las piernas en un semicírculo a cada paso, taconeando viva y petulantemente sobre la alfombra de terciopelo rojo. Al andar se dio contra el codo de una mujer gorda vestida de satén blanco, que estaba en la mesa del banquete; el jockey retrocedió y se inclinó con cortesía estudiada, los ojos bien cerrados.
Cuando hubo cruzado el comedor, acercó una silla y se sentó en una esquina de la mesa, entre Sylvester y el hombre rico, sin hacer el menor saludo ni cambiar en lo más mínimo su rostro gris e inmóvil.
—¿Has cenado? —preguntó Sylvester.
—Algunos lo llamarían cenar —la voz del jockey era alta, clara y amarga.
Sylvester puso el cuchillo y el tenedor cuidadosamente sobre el plato. El hombre rico cambió de postura, poniéndose de lado en la silla y cruzando las piernas. Llevaba pantalones grises de montar, las botas sucias y una chaqueta marrón muy estropeada. Ése era su atuendo día y noche durante las carreras, aunque nadie le había visto nunca a caballo. Simmons siguió con su cena.
—¿Quieres un poco de seltz? —preguntó Sylvester—. ¿O algo por el estilo?
El jockey no contestó. Sacó una petaca de oro del bolsillo y la abrió de golpe. Dentro había algunos pitillos y una navajita de oro minúscula. Usaba la navaja para cortar en dos los cigarrillos.
Cuando hubo encendido el pitillo, levantó la mano llamando al camarero que pasaba junto a la mesa.
—Un whisky, por favor.
—Mira, chico —dijo Sylvester.
—No me llame chico.
—Sé razonable. Sabes que tienes que ser razonable.
El jockey hizo una mueca rígida con el extremo izquierdo de la boca. Bajó los ojos mirando la comida que había encima de la mesa, pero los levantó en seguida. Delante del hombre rico había una cazuelita de pescado asado con salsa de crema y adornado con perejil. Sylvester había pedido unos huevos «Benedict». Había espárragos, maíz tostado con mantequilla y un platito con aceitunas negras. Había una fuente de patatas fritas en la esquina de la mesa, delante del jockey. No miró más la comida. Fijaba sus ojos apretados en el centro de mesa con rosas abiertas.
—Me figuro que no se acordarán de cierta persona que se llamaba McGuire —dijo.
—Oye, mira, —dijo Sylvester.
El camarero trajo el whisky y el jockey se sentó acariciando el vaso con sus manos pequeñas, fuertes y callosas. En la muñeca llevaba una cadena de oro que golpeaba contra el borde de la mesa.
Después de dar vueltas al vaso entre las palmas de las manos, se bebió de pronto el whisky en dos tragos. Dejó el vaso con aire decidido.
—No, no creo que su memoria sea tan larga y amplia —dijo.
—Claro que sí, Bitsy —dijo Sylvester—. Pero, ¿por qué haces estas cosas? ¿Has tenido hoy noticias del chico?
—He tenido una carta —dijo el jockey—. A esa persona de la que hablábamos la han quitado del personal el miércoles. Tiene una pierna dos centímetros más corta que la otra. Eso es todo.
Sylvester chasqueó la lengua y movió la cabeza.
—Me hago cargo de lo que sientes.
—¿Sí? —El jockey miraba los platos de la mesa. Su mirada iba de la cazuelita de pescado al maíz y, finalmente, se fijó en la fuente de patatas fritas. Apretó la cara, y levantó la mirada rápidamente. Deshojó una rosa y cogió uno de los pétalos, lo estrujó entre los dedos y se lo metió en la boca.
—Bueno, son cosas que pasan —dijo el hombre rico.
El entrenador y el de las apuestas habían terminado de comer, pero quedaba comida en las fuentes. El hombre rico se lavó los dedos grasientos en el vaso de agua y se secó con la servilleta.
—¡Vaya! —dijo el jockey—. ¿No quieren que les traiga algo? ¿O quizá desean repetir? ¿Otro filete, señores, o…?
—Por favor —dijo Sylvester—. Sé razonable. ¿Por qué no te vas arriba?
—Sí, ¿por qué no me voy? —dijo el jockey.
Su voz aflautada era todavía más alta y tenía algo del plañido agudo de la histeria.
—¿Por qué no me voy a mi maldito cuarto y le doy vueltas y escribo unas cartas y me voy a la cama como un buen chico? ¿Por qué no…? —Empujó su silla hacia atrás y se levantó—. ¡Oh, al cuerno! —dijo—. Váyanse al cuerno. Quiero algo de beber.
—Lo que te digo es que esto es tu funeral —dijo Sylvester—. Tú ya sabes el mal que esto te hace. Lo sabes de sobra.
El jockey cruzó el comedor y se acercó a la barra. Pidió un Manhattan y Sylvester le miró, de pie con los talones juntos, apretados, el cuerpo tieso como un soldado de plomo, con el meñique separado del vaso, y bebiendo despacio.
—Está loco —dijo Simmons—. Ya lo dije.
Sylvester se volvió al hombre rico:
—Si se toma una chuleta de cordero, se le ve la forma en el estómago una hora después. No digiere ya las cosas. Pesa cincuenta y un kilos. Ha engordado un kilo y medio desde que dejamos Miami.
—Un jockey no debe beber —dijo el hombre rico.
—La comida no le satisface como antes y no la digiere. Si se toma una chuleta de cordero, se la puede ver saliendo de punta en el estómago y no le baja.
El jockey terminó su Manhattan. Tragó y aplastó la cereza del fondo del vaso con el dedo pulgar, y la apartó luego lejos de él. Las dos chicas en pantalones estaban de pie a su izquierda, mirándose, y al otro lado del bar dos chicos habían empezado una discusión sobre cuál era la montaña más alta del mundo.
Todos estaban acompañados; no había nadie solo aquella noche. El jockey pagó con un billete nuevo de cincuenta dólares y no contó el cambio.
Volvió al comedor, a la mesa en la que estaban sentados los tres hombres, pero no se sentó.
—No, no me atrevería a pensar que la memoria de ustedes es tan buena —dijo. Era tan bajo que el borde de la mesa le llegaba casi al cinturón y cuando agarró la esquina con sus manos nervudas no tuvo que doblarse—. No, ustedes están demasiado ocupados en tragar cenas en restaurantes. Están demasiado…
—De veras —rogó Sylvester—. Tienes que ser razonable.
—¡Razonable! ¡Razonable! —El rostro gris del jockey tembló, luego se detuvo en una sonrisa helada y desagradable.
Sacudió la mesa hasta que los platos se tambalearon, y por un momento pareció que la iba a volcar. Pero de pronto lo dejó. Alargó la mano a la fuente que estaba a su lado y se metió deliberadamente en la boca un puñado de patatas fritas. Masticaba despacio, con el labio superior levantado, se volvió y escupió la masa pastosa sobre la suave alfombra roja que cubría el suelo
—¡Depravados! —dijo. Y su voz sonaba delgada y rota. Saboreó la palabra como si tuviera un sabor que le gustara—. ¡Depravados! —repitió, y volviéndose se marchó del comedor con su rígido pavoneo.
Sylvester encogió uno de sus hombros pesados y caídos. El hombre rico secó un poco de agua que se había vertido sobre el mantel, y no hablaron hasta que vino el camarero a recoger los platos.
- Carson McCullers, En La balada del café triste. Traducción de María Campuzano. Seix Barral
- Untitled (Cosmetic Facial Variations), 1972 / 1997, Suite of four color photographs 16 x 20 inches (40.6 x 50.8 cm) each © The Estate of Ana Mendieta Collection, LLC. Licensed by Artists Rights Society (ARS), New York  
5 notes · View notes
judebautista · 2 months
Text
FDCP Parangal Ng Sining 2024 In Photos
Andi Eigenmann; FDCP’s PARANGAL NG SINING was held at Quezon Ballroom of SEDA Vertis North, 5-star hotel, beside Ayala Malls Vertis North and TriNoma, April 19, 2024. Photo by Jude Bautista Photos by Jude Bautista PARANGAL NG SINING organized by the FDCP, (Film Development Council of the Philippines) honored the greats of Philippine Cinema. There are the famous names of Jaclyn Jose (represented…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes