#sollucetomnibusposts

[sollucetomnibusposts]

Bir dostum dünyadaki en güzel söz “sen bilirsin” demişti bir zamanlar. Sen bilirsin kalıbını ilk kim kullandıysa bir ömür duacıydı kendisine çünkü mesuliyet bir insanın üzerinde ancak bu kadar kolay atılabilirdi. Madem herkes kendisi bilir o zaman ben de bildiğimi söyleyeyim.

Kişisel olarak heyecanlı, özleyince arayan, sevinince gülen, arzulayınca görmek isteyen, aşık olunca ruhu çalkalanan, ne istediğini bilen, istemediğine hiç şans vermeyen, hissettiklerini saklamayan, elinde olmayarak hissettiği hiç bir şey için kendisiyle savaşmayan, yaratıldığı gibi hayvansal güdüleriyle insani zaaflarıyla yaşayan kusurlu bir insanım.

İnternet çağının kusursuz insanlarından değil, kendi kusuruyla büyüyen bir ilk çağ insanıyım. Ama bir şeyin de farkındayım. Hissetmekte bir kusur yok yaşamanın bir sınırı olmalı.

Kadını seven, ruhuyla kadın coğrafyasında kaybolmanın büyüsüne tutkun birisiyim. Şıpsevdi ve kadın budalası değilim. Hayatındaki kadının şeklini alanlardan değilim. Ayrı ayrı karakterler ve benliklerimizin farkında olarak ayrı ayrı iki kişi olarak “tekleşmenin” mümkün olduğuna inananlardanım.

Zevk sahibi gözlere ve sezgilere sahibim. Herhangi birine kolay kolay heyecan hissetmeyecek kadar doygun ruhum. Çünkü heyecanlandırmayacak, doyurmayacak, çabucak tükenecek bir şey yerine yalnızlıktan daha çok keyif alacak kadar da kendimle aram iyi.

[sollucetomnibusposts]

“Sen kendine yetersin!” cümlesi popüler bir yalan. Kimse kendine yetemez, insan bağsız yaşarsa hasta olur. Ailenizi sevin, yoksa dostlarınızı sevin, onlar yoksa gidin bir yetimi sevin. Hiçbiri mi yok? Hayvanı, çiçeği, böceği sevin. Kimse sevgisiz yaşayabilecek kadar güçlü değildir.

“Benim kimseye ihtiyacım yok!” cümlesi sahte bir uyuşturucu. Hayır, birbirimize muhtacız. Sağlıklı, güvenli, zarardan emin olduğumuz ilişkilere muhtacız. Sesimizin gitmesine ve anlaşılmaya muhtacız. “Hayır, ben çok güçlüyüm” diyen gerçeği itiraf edemeyecek kadar zayıftır. Sevdiklerimizin onayına da muhtacız. Fakat bu, bağımlı ilişki modeli gerektirmez. Yani, beni okeylemen için kendi kimlik ve değerlerimden vazgeçmem. Ancak, genel tercihlerimde revizeye gidebilirim. Sen de revizeye gidersin, böylece “ortak” uyum ve “eşit” fedakarlık ararız.