#te aword | Explore Tumblr Posts and Blogs

akreacja · 4 years

Text

04; wielkie wejście

04; wielkie wejście

Wyjaśnienia słów parę: jeśli masz jakieś ważne wydarzenie w swoim życiu, powinieneś chociaż spróbować wstać na czas.

...

Nadszedł czas na jedno z najważniejszych wydarzeń w moim życiu – 2016 Asia Artist Awords. Cały tydzień byłem poważenie zestresowany, do tego stopnia, że kiedy tylko o tym pomyślałem, serce zaczynało bić jak szalone, a ręce pokrywały się warstwą potu. Logicznym jest więc, że kiedy ten wielki dzień w końcu nastąpił chciałem żeby wszystko było idealne – miałem wyglądać jak najlepiej, wstać wcześnie rano i przygotować się w spokoju, mając jeszcze czas na zjedzenie śniadania, wzięcie prysznica i mentalne dodanie sobie odwagi. Wszystko było zaplanowane, budzik ustawiony. Ubrania leżały na krześle, żebym nie musiał rano marnować czasu na rozmyślanie co na siebie włożyć na tę krótką podróż do stylistek.

Wieczór poprzedzający to widowisko spędziłem na cotygodniowym posiedzeniu rozmów, (chociaż częściej jest to nazywane „kołem plotkarskim") rozmawiając z chłopakami o moim stresie i obawach. Skończyło się na tym, że zamówiliśmy pizze i oglądaliśmy potem jakąś kiepską komedię na poprawę humoru. Pomogło. Jednak, kiedy nadszedł czas położenia się do łózka, panika powróciła. Kilka godzin zmarnowałem na bezsensowne przewracanie się z boku na bok, a kiedy sen w końcu nadszedł, czasu było za mało na pełny wypoczynek.

Właśnie tak znalazłem się w obecnej sytuacji. Kiedy rano zadzwonił budzik, nieprzytomnie wyłączyłem go i wróciłem do krainy snów. Tak samo zignorowałem Jungkooka, który szturchał mnie na śniadanie dziesięć minut później. Reszta musiała pomyśleć, że cały czas przebywam w łazience, dlatego nie próbowali mnie więcej zbudzić.

Kiedy z w��asnej woli otworzyłem oczy i spojrzałem na telefon, aby sprawdzić godzinę, okazało się, że znacząco zaspałem, ominąłem nawet czas na śniadanie. Jak z procy wyleciałem z łózka i wybiegłem na korytarz w stronę łazienki. Po drodze zdołałem krzyknąć do reszty, dlaczego mnie nie obudziła, ale usłyszałem tylko ciche śmiechy i westchnięcia w odpowiedzi. Stukot odkładanych do szafek talerzy rozbrzmiał w domu, więc domyśliłem się, że reszta już jest ubrana i praktycznie gotowa do wyjścia. Wziąłem szybki, pięciominutowy prysznic, następnie umyłem zęby i w mig nałożyłem jakiś lekki krem nawilżający. Nie zawracałem sobie głowy pełną pielęgnacją.

Oczywiście, że to właśnie ja musiałem zaspać. Serce boleśnie obijało się o pierś, a w uszach z emocji słyszałem dziwne dudnienie. Być może to mój własny puls. W całym tym pośpiechu nie miałem nawet czasu, żeby się zdenerwować tym co się dzieje, najważniejsze było jak najszybsze przygotowanie się do wyjścia. Myślałem, że jestem już uodporniony na stresujące sytuacje, ale najwidoczniej lata ciężkich treningów i czas spędzony jako idol nic nie dały.

Kiedy koncerty są świetną zabawą, bo przed nami są nasi fani i możemy być sobą, rozdania nagród zawsze są bardzo... sztywne. Nie chodzi tylko o adrenalinę i stres związaną z tym czy wygra się daną kategorie, do której jesteśmy nominowani, ale także o przebywanie wśród innych ludzi. Za każdym razem, kiedy idziemy na wydarzenie tego typu, musimy się cały czas pilnować, żeby przypadkiem na kogoś nie spojrzeć za długo, albo co gorsza, kogoś dotknąć. Ma się to także do reagowania na występy innych artystów. Jeżeli za bardzo się cieszymy na jakiś, lub kogoś widok, istnieje bardzo duża szansa, że zostaniemy posądzeni o flirtowanie, a nawet spotykanie się w tajemnicy. Były już przypadki twórców, którym przez związkowe plotki rozpadała się cała kariera. My na szczęście nie mieliśmy żadnych tego typu przygód, ale obiły nam się o uszy już jakieś doniesienia. Trudno jest wtedy porozmawiać nawet z naszymi dobrymi znajomymi czy przyjaciółmi, bo każdy nasz krok jest pilnie monitorowany.

- Yong, idziesz w końcu?! - wyrwałem się z zamysłu, kiedy usłyszałem jak Taehyung krzyczy z parteru domu.

Ubrany w żółty, puchaty szlafrok szybko otworzyłem drzwi łazienki i boso sfrunąłem po schodach do salonu. Kiedy tam dotarłem stanąłem jak wryty. Wszyscy byli już gotowi do wyjścia, założone mieli nawet buty. Teraz stali w przedpokoju i z niecierpliwością co i raz zerkali na swoje zegarki, żeby sprawdzić godzinę - musi być już późno. Spanikowanym wzrokiem przejechałem po ich twarzach na których ujrzałem delikatne podenerwowanie. Oczywiście, nie pokazują tego co czują, nie chcą mnie stresować jeszcze bardziej, znają mnie. Wszyscy stali w ciszy i wpatrywali się w moją przykrytą szlafrokiem formę. Pośpieszenie zmusiłem swój mózg do wysiłku i wymyślenia jakiegoś pomysłu jak poradzić sobie z tą sytuacją.

- Dobra, zrobimy tak – wy już idźcie, a ja skończę się szykować i przyjadę jak najszybciej będę potrafił – przekonywałem ich z nadzieją, że się zgodzą.

Nie będę ukrywał, że spóźniam się często. Tu nie zadzwoni budzik, tam stracę rachubę czasu przy graniu, a jeszcze gdzie indziej zasnę w wannie. Zawsze było to moim problem, ale mimo to do szkoły zawsze trafiałem na czas, nawet jeśli musiałem się poświęcić i biec na autobus. Rozdrażnienie nauczycieli moją nieobecnością nie było dość zachęcającą opcją. Stało się to kłopotliwe po moim debiucie, kiedy musieliśmy wcześnie wstawać i trafiać w dane miejsce o konkretnej godzinie. Tłumaczenie, że zapomniałem podłączyć telefon do ładowania, a w efekcie czego, nie zadzwonił mi alarm, nic nie pomagały. Wiem, że irytuje to moich członków, mnie także, ale nawet z ich pomocą nie potrafiłem poradzić sobie z tym kłopotem. Jest to jedna z moich negatywnych cech i muszę to zaakceptować. Chociaż trudno to zrobić w takiej chwili jak ta, kiedy już dawno powinienem siedzieć w aucie, a nie stać na środku korytarza w puszystej narzucie.

- No nie wiem Yong... - odpowiedział niepewnie Seokjin.

- Proszę was, a jaki mamy inny wybór? Przepraszam, że zaspałem i znajdujemy się teraz w tej cholernej sytuacji, ale to jedyna opcja. Spotkamy się na czerwonym dywanie, obiecuję, że zdążę na czas. No idźcie już no.

- Ehh, no dobrze, ale masz przyjechać na czas, albo zbieram ci twój komputer – poddał się Namjoom i od razu odwrócił się w stronę drzwi, więc nie zauważył, jak otwieram szeroko usta w zaskoczeniu i przykładam dramatycznie dłoń do mojej klatki piersiowej. Jak on śmiał mi tak grozić!

- Ah, i Yong? Nie przeklinaj. - skarcił mnie Jin, czym zdobył sobie moje prychnięcie.

Podjudzony najstarszy obrócił się na pięcie z nietęgą miną i już miał zacząć kroczyć w moim kierunku, kiedy Taehyung złapał go za ramię i siłą wyprowadził z dormu.

Pewnie chciał uderzyć mnie otwartą dłonią w głowę i wygłosić kazanie o tym, że powinienem szanować swoich starszych i nie przeklinać. Stałą się to taką naszą małą rutyną, która odbywa się co najmniej kilka razy dziennie. Bluzgam sporo, ale tylko w bezpiecznej przestrzeni, gdzie nie mogą złapać tego kamery. W końcu celebrycie nie wypada. Reszcie nie przeszkadza mój wulgarny, cięty język, ale Seokjin jako cel ustanowił sobie besztanie mnie za każdym razem, kiedy odezwę się w mniej kulturalny sposób. Mimo wszystko sadzę, że tak naprawdę nie ma nic przeciwko, ale próbuje tym podtrzymać swoją reputacje najstarszego, najbardziej odpowiedzialnego członka.

Kiedyś znalazłem w pokoju Yoongiego malutki notatnik, w którym mogłem przeczytać sporo moich złośliwych odpowiedzi. Nie spodziewałem się tego po nim, ale nigdy nie wspomniałem mu o tym, że znalazłem tę książeczkę, bo wiem, że biedny spalił by się ze wstydu. Po za tym czytając te jakże niemoralne komentarze popłakałem się ze śmiechu, chociaż nikomu się do tego nie przyznam.Po całym zdarzeniu schowałem zeszyt pod szafę, tam, gdzie go znalazłem i nie pozostawiając po sobie żadnych śladów (oprócz łzawych oczu i zaróżowionych policzków) uciekłem z miejsca zdarzenia, zapominając już po co tam w pierwszej kolejności przyszedłem.

Szybko pożegnałem się ze wszystkimi wymieniając uściski i uśmiechy, a kiedy tylko ostatni Hoseok wyszedł za drzwi, zatrzasnąłem je za nim i zamknąłem na klucz. Zerwałem się do biegu i przeskakując po dwa schodki w olimpijskim tempie dostałem się na piętro. Jak burza wpadłem do łazienki i od razu zabrałem się do roboty. Pozostając w żółtym szlafroku wysuszyłem włosy. Jako, że się spieszyłem i nie miałem czasu na moje codzienne pindrzenie się przed lustrem, zmuszony byłem do użycia ciepłego powietrza. Nie zawracałem sobie głowy układaniem moich przydługich kosmyków w żaden sposób, bo i tak zrobią to fryzjerki w BigHicie. Kiedy przejechałem po nich dłonią, żeby przerzucić je na prawą stronę tak, aby przedziałek znajdował się po lewej stronie głowy, włosy były miękkie i przyjemne w dotyku.

Zebrałem się szybko do mojej sypialni i stojąc przed szafą pozwoliłem przykrywającej mnie narzucie upaść na ziemię. Bez wahania wyciągnąłem z garderoby jakąś za dużą na mnie, czarną bluzę z kapturem (pewnie Jungkooka), szare szorty i zwykłe czarne bokserki. Ubrałem to wszystko i po wyciągnięciu z szuflady w komodzie czarne, długie skarpetki, wsunąłem je na moje zimne stopy. Mój garnitur miały stylistki, więc nie miałem żadnej innej opcji do ubrania, nie było sensu się stroić.

Sprawdziłem jeszcze tylko czy wszystkie światła są wyłączone i już odrobinę spokojniej ruszyłem na parter domu, a dokładnie do przedpokoju. Z miseczki położonej na jednej z szafek w tym pomieszczeniu wygrzebałem klucze do domu, które wsadziłem na krótką chwilę do kieszeni moich spodni. Klęcząc jednym kolanem na podłodze założyłem oba, czarne sneakersy i wstałem z cichym trzaskiem zmarnowanych pracą stawów. Wyszedłem z domu i ruszyłem w stronę zaparkowanego na ulicy auta naszej wytwórni (pewnie chłopcy poprosili, żeby ktoś po mnie przyjechał), kiedy przypomniałem sobie, że nie zamknąłem drzwi wejściowych. Wzdychając z własnej głupoty, odwróciłem się i tym razem pozamykałem te wejście na cztery spusty. Kiedy w końcu dotarłem do auta i wdrapałem się do niego, zauważyłem lekko poirytowane spojrzenie rzucane mi przez kierowce. Z odrobinę nieśmiałym uśmiechem cicho wymamrotałem przeprosiny i usiadłem na jednym z foteli, nie zapominając o pasach bezpieczeństwa.

Droga do Big Hitu trwała mniej niż dziesięć minut, więc ten czas umiliłem sobie muzyką, która przepływała przez słuchawki – zdążyłem je zgarnąć z pokoju Yoongiego, kiedy sprawdzałem, czy zgasił światło. Całą podróż wypatrywałem przez przyciemnianą szybę, widok, który mijam codziennie w drodze do wytwórni za każdym razem wygląda inaczej. Było dzisiaj pochmurnie, Słońce uparcie próbowało przepchać się pomiędzy obłokami, aby zaszczycić obywateli tego miasta swoimi promieniami. Brak tych wesołych poblasków nie przeszkadzał mi jednak i bez nich było wystarczająco gorąco.

Nigdy nie byłem zwolennikiem lata i upałów tak wysokich, że pot lał mi się z czoła w zastraszającym tempie. Zawsze wolałem tarzać się w śniegu mimo przeszywającego zimna, wolałem rzucań się śnieżkami zabawiając się w wojnę i zjeżdżać na sankach śmiejąc się szczerze i niewinnie. Zwykle wieczory spędzam z kubkiem gorącej herbaty i książką w dłoni – czasem przyłącza się do mnie Namjoon z racji książek, a czasem Jin z racji herbaty. Siadamy wtedy na łóżku, kanapie lub szerokim parapecie w naszym salonie, przykrywamy się szczelnie grubym, wełnianym kocykiem i spokojnie rozmawiamy przez długie godziny. W tej porze roku nie przeszkadzały mi nawet wczesne wieczory, późne wschody Słońca czy rozpaćkany śnieg po deszczu. Wszystko to i tak jest lepsze niż lato.

Po drodze mijaliśmy parki, sklepy, wysokie wieżowce i domki jednorodzinne. Tyle ludzi, tyle różnych przeżyć i przygód. Nawet jeśli chciałbym poznać tajemnice umysłów innych ludzi niestety nie jest to możliwe. Mogę się tylko domyślać co ich motywuje do wstania rano, jakie mają zmartwienia i czy dobrze wiedzie im się w życiu. Wszyscy ludzie na świecie mają różne doświadczenia, nawet ja i chłopcy. Mimo że przechodziliśmy teoretycznie przez to samo, te same ćwiczenia, te same nieprzespane noce, te same łzy i te same poty, każdy z nas poznawał ten skomplikowany świat w inny sposób.

Po dziesięciu minutach dotarliśmy do celu, a ja nie marnując już więcej czasu, jak najszybciej pomaszerowałem do głównego wejścia. Kontrola jak zawsze przepuściła mnie bez sprawdzania (w końcu jestem w jedynej grupie Big Hitu), więc bez jakiegokolwiek zawahania przemieszczałem się po znajomych korytarzach. Kiedy w moim zasięgu wzorku znalazła się znajoma liczba sto jedenaście, mentalnie westchnąłem i przełknąłem ślinę tak głośno, że gdyby ktoś stałby obok, na pewno by to usłyszał. Denerwowałem się tym, że może stylistka na mnie nakrzyczy za bycie spóźnionym, ale wiedziałem, że będzie dla mnie wyrozumiała. Żadna z tych stron nie miała przewagi i moje emocje targał właśnie huragan. Zbierając w sobie pokłady odwagi, zanim zdążyłam stchórzyć na dobre, z niespotykaną dla mnie siła otworzyłem drzwi i zamykając oczy z rozżalenia, głęboko się ukłoniłem.

- Naprawdę przepraszam za spóźnienie, zaspałem i nie mam innego wytłumaczenia. Proszę wybaczcie mój brak profesjonalizmu!

- Bez przesady T/I, nic się nie stało. No nie stój już tak, bo marnujemy tylko czas. - stylistka pośpiesznie podniosła mnie do pionu i poprowadziła za rękę na stanowisko do makijażu.

Zastawiam się czy kiedykolwiek przyzwyczaję się do innych osób dotykających mojej twarzy. Przez dość spokojny okres nastoletni miałem problemy z trądzikiem i właśnie wtedy wykształcił mi się nawyk porządnej pielęgnacji skóry, ale także samego powstrzymywania się od dotykania jej brudnymi rękoma. Żadnego drapania, przecierania oczu, podpierania się – to wszystko tylko prowadzi do większych zanieczyszczeń na twarzy. Kiedy w końcu udało mi się trądzik przezwyciężyć, pozostały blizny, przebarwienia i nawyki. Niestety, kiedy zadebiutowałem musiałem powstrzymać się od samoobrony na widok zbliżających się w moją stronę kończyn, bo wiem, że i tak nikt nie pozwoliłby mi zrobić makijażu samodzielnie. Zresztą nawet nie potrafię tego robić. Mimo wszystko nadal wzdrygam się na widok maskary w dłoni makijażystki, ale efekt końcowy rekompensuje moje cierpienie.

Zanim się spostrzegłem zostałem wyciągnięty z krzesła obrotowego i postawiony przed dużym wieszakiem na ubrania, teraz jakoś dziwnie pustym, bo wysiało tam tylko kilka skrawków materiałów, z których składał się mój dzisiejszy strój.

- Reszta już wyjeżdża, więc szybko się ubieraj, wszystko pasuje ci do rękawiczek - powiedziała moja stylistka z dumą.

- Naprawdę wam dziękuję, jestem pewny, że będę wyglądał świetnie, a to tylko wasza zasługa – zachichotałem.

- Oh już nie udawaj takiego skromnego, no idź się przebierać w końcu.

Przez okno czarnego samochodu,mogłem zauważyć tylko błysk światła. Jeżeli wszyscy fotografowie rzucili się do robienia zdjęć, to jawny znak, że reszta już dotarła na miejsce i właśnie wychodziła z auta. Sam właśnie spoglądałem do lusterka, żeby sprawdzić wszystko wygląda perfekcyjnie. Kiedy pojazd, z którego wysiedli chłopcy odjechał, nasz stanął w jego miejscu, przez szybę mogłem usłyszeć pokrzykiwanie paparazzi i pytania o moją osobę. To wejście będzie jedyną udaną rzeczą w tym dniu.

- T/I zaraz tutaj będzie – odpowiedział w końcu wyraźnie zdenerwowany Namjoon.

- Już jestem.

Wszystkie kamery i aparaty zwróciły się w moją stronę, oślepiając mnie lampami błyskowymi. W uszach zaczęło mi dzwonić, w oddali słyszałem ludzi krzyczących w moją stronę komplementy.

Ubrany byłem w prosty, szary garnitur w kratę. Talia była delikatnie opięta, a w dekolcie przebłyskiwał zamiast koszuli brązowy, wełniany golf. Zarumieniłem się subtelnie na myśl o spodniach, które choć luźne, z dokładnością oplatały moje nogi – musiały być one zawiezione do krawcowej, ponieważ oryginalne były na mnie za długie o kilka centymetrów. Nigdy nie zapomnę śmiechów Jungkooka, kiedy o tym usłyszał. Całość dopełniały także ozdoby w brunatnym kolorze – skórzane rękawiczki, zegarek i wiązane buty za kostkę. Na nosie leżały okrągłe okulary, a przydługie, wystylizowane włosy już zdążyły zostać zmierzwione przez uporczywy wiatr. Minimalny makijaż w odcieniach różu i orzechu poprawiał koloryt mojej twarzy i sprawiał, że wyglądałem bardziej świeżo i niewinnie. Na policzkach osiadał wieczny, brzoskwiniowy rumieniec, a usta przeciągnięte były jasnym, prawie niezauważalnym czerwonym błyszczykiem.

Zgarniając niesforne kosmyki włosów za ucho, szybko, ale nie tak, żeby wyglądać na spanikowanego, ruszyłem w stronę reszty. Zauważyłem spojrzenia, które rzucali w moją stronę, co wywołało tylko kolejną falę gorącego rumieńca. Dotarłszy i stanąwszy w moim stałym miejscu obok Namjoona, wziąłem głęboki oddech, który nawet nie zauważyłem, kiedy przyspieszył. Pochyliłem się dyskretnie w stronę lidera, a dłonią delikatnie szturchnąłem jego udo w przepraszającym geście.

- Przepraszam za spóźnienie – wyszeptałem.

- To nic – wymamrotał, widocznie próbując odzyskać wymagane skupienie, tak bardzo rozchwiane przez moją zwłokę, a następnie wielkie wejście.

Ocknąłem się z nieświadomego letargu czując dłonie delikatnie dotykające mojej tali. Uświadomiłem sobie, że nasza kolej już się skończyła i możemy bez problemu ruszyć dalej. Otaczające mnie ręce pewnie poprowadziły mnie do środka budynku, a spod stóp pobłyskiwał nam aksamitny, czerwony materiał.

Nasz stół znajdował się tuż obok tego EXO – naszej zaprzyjaźnionej grupy idoli. Kiedy wchodząc do wielkiej, wystrojonej sali i podążając na nasze miejsca, co irusz witaliśmy się z kimś i kłanialiśmy formalnie, mogłem poczuć na swoich plecach czyjeś spojrzenie. Przyzwyczajony do tego, nawet nie zwróciłem na to uwagi, bo pomieszczenie wypełnione już było fanami.

Usiedliśmy na niewygodnych krzesłach przy naszym stoliku i od razu wziąłem kilka łyków wody z butelki stojącej na nim, ponieważ nie miałem wcześniej czasu na takie drobnostki. Plecy nadal paliły pod znajomym wzrokiem, kiedy poczułem delikatne kopnięcie w kostkę. Już miałem rzucić w stronę któregoś Hyunga zapewne niemiły komentarz, ale kiedy odwróciłem głowę zamarłem z otwartymi ustami. Przywitało mnie bowiem zatroskane spojrzenie Jungkooka i wiedząc co ono oznacza, nie wypowiadając nawet słowa zrezygnowałem z mojego sprzeciwu na jego wcześniejszą akcję.

- Wszystko w porządku Yong?

- Pewnie, nigdy nie było lepiej – uśmiechnąłem się sztucznie – dlaczego pytasz?

JK przejechał po mnie wzrokiem i otwartą dłonią od góry do dołu z brwiami podniesionymi w kpiącym geście. Widząc to, swoje oczy skierowałem na własne kolana, gdzie już od chwili, gdy odłożyłem butelkę wody na stolik, przykryte rękawiczkami place poruszały się w niespokojnym tańcu.

- No cóż, nie ukrywam, że mam ochotę już wrócić do domu, oglądać Netflixa i zajadać się czipsami przez resztę nocy.

- Jakie życie byłoby piękne, gdybyśmy wszyscy mogli robić to, na co mamy ochotę. - westchnął ostentacyjnie, pobujać pokazać swój sztuczny zachwyt.

- Nie udawaj, że ty byś nie wolał teraz niszczyć jakiś dzieciaków w Overwatchu.

- Być może masz rację – wyszczerzył się złośliwie - ale ja przynajmniej nie daje po sobie nic poznać.

- Wiesz co, naprawdę mnie dzisiaj wkur-

- Czy możecie się uspokoić? - wtrącił się kolejny głos.

Wspólnie z Jungkookiem obróciliśmy się w stronę 'intruza'. Naszym oczom ukazał się lider zespołu, który co chwila przeskakiwał dezaprobującym spojrzeniem, raz na mnie, a raz na JK. Po części rozumiem jego punkt widzenia całej tej sytuacji. Nie dość, że same te wydarzenie jest stresujące, AAA na które tyle czekaliśmy, tyle na nie pracowaliśmy, na jego głowę spadła jeszcze moja nieprofesjonalność, zaspanie i spóźnienie się. Teraz na dodatek ja i drugi Maknae jak zwykle nie możemy wytrzymać dłużej niż pięć minut bez uszczypliwości przerzucanymi między nami jak piłeczka do ping-ponga. Wydaję mi się jednak, że po tylu latach wspólnego mieszkania i życia, powinien przyzwyczaić się do naszych upartych charakterów.

Mimo wszystko, kiedy Jungkook nie mówiąc nic więcej, usiadł prosto i swój wzrok utkwił przed sobą, moje usta poruszały się jakby własnym życiem.

- Już nie bądź taki naburmuszony.

Namjoon posłał mi tylko pełne dezaprobaty spojrzenie, ale już po sekundzie przeniosło się ono na jakiś punkt za moimi plecami. Odwróciłem się delikatnie, żeby kontem oka dostrzec co przyciągnęło uwagę starszego i zauważyłem, że wpatruje się on w jakąś dziewczynę na widowni. Zęby miał zaciśnięte, a oczy wypełniało połączenie złości i... opiekuńczości?

Zanim jednak zdążyłem zastanowić się o co chodzi, moje krzesło było już ciągnięte w stronę rapera. Jedną dłonią złapał spód siedzenia, drugą oparcie i zaciskając swoje pięści, aż jego kostki stały się białe, z drażniącym uszy piskiem zaczął siłą przeciągać mnie w jego stronę. Moje oczy rozszerzyły się, a gardło samoistnie wydało z siebie zduszony okrzyk, kiedy moje ciało niebezpiecznie przechyliło się w stronę Jungkooka, grożąc sturlaniem się z krzesła. Nim zdążyłem poczuć zapewne znikomy ból pośladków lub kości ogonowej, umięśnione ramię mocno chwyciło moje własne i bez ceregieli ustabilizowało mnie na stołku. Za swoimi plecami usłyszałem przekrzykujące się nawzajem, przerażone fanki. Mrugając kilka razy, wdzięczne spojrzenie skierowałem na swojego wybawiciela, którym okazał się drugi Maknae. Łapiąc go za dłoń, która parę chwil wcześniej delikatnie opadła na moje udo, splotłem nasze palce i ścisnąłem ją jako podziękowanie.

Po niezauważalnym wyprostowaniu się i wzięciu głębokiego oddechu, w końcu zauważyłem, że siedziałem tak blisko Namjoona, że stykaliśmy się ramionami. W tym samym czasie, ręka Jungkooka niekomfortowo wyciągnięta była w moją stronę, ale najwidoczniej nie przeszkadzało mu to, bo nie pokazywał żadnych intencji wzięcia jej z powrotem. Nie pozorne szturchnięcie w moją własną kończynę przywróciło moją uwagę na lidera grupy. Wzrokiem szukał moich oczu, a kiedy złapał moje spojrzenie, w jego własnych pojawiło się zmieszanie. Ostrożnie wziął i ścisnął moją drugą dłoń.

- Przepraszam... - szybko, prawienie zauważalnie zerknął znów na punkt za moimi plecami i zacisnął swoje wargi. - Ugh, chodź no tu.

Swoje wolne, umięśnione ramię położył na oparciu mojego krzesła, tak, że palcami dotykał mojego ramienia. Ostatecznie wyglądało to tak, że obie dłonie były zakładniczkami w uścisku moich Hyungów, a z tyłu chronił mnie opiekuńczy przytulas rapera. Obaj wyżej wymienieni nie zdawali zawracać sobie tym głów i uparcie wpatrywali się w ekran, na którym właśnie pojawił się MC.

Opierając swoją głowę o kończynę Namjoona spoczywającą za mną, zaśmiałem się głośno.

3407 słów

Mamy rekord napisanych słów jak na ten czas!

Mam nadzieję, że wszyscy zdrowi i gotowi do szkoły, mimo że zostały jeszcze dwa tygodnie.

Ja całymi dniami siedzę nad notatkami z historii, a w przyszłym tygodniu wracam na korepetycję z matematyki :(( Ale nie ma co narzekać, zdecydowałam, że jestem oficjalnie podekscytowana na powrót! Remontują nam budynek szkoły i aż się obawiam, że go nie poznam we wrześniu.

Prawie bym zapomniała o tym wspomnieć! Nie wykluczam takiego scenariusza, że następny rozdział pojawi się spóźniony. Może się tak zdarzyć, ponieważ będzie on napisany w całości przeze mnie, po pomyśle, który podłożyła mi Sandra. Pisanie bez instrukcji co ma się wydarzyć dalej, zabiera mi odrobinę więcej czasu, więc nie zabijcie mnie! Wierzę jednak, że następny rozdział wam się spodoba.

Miłego wieczoru!

1 note · View note

adrsm68marketing · 4 years

Text

O que faz um Social Media?

Se você já ouviu falar sobre Social Media, deve ter se perguntado exatamente o que significa. Este profissional também é chamado de Analista de Mídias ou Gestor de Mídias Sociais. É uma profissão nova, que o objetivo é gerir das páginas oficiais de empresas e pessoas.

O profissional Social Media deve produzir um conteúdo significativo à audiência da marca que ele administra, e cria e analisa estratégias para alcançar bons resultados.

Ele também é responsável por analisar o público para conseguir alcançar possíveis clientes (audiência) e fazer com que essas pessoas se interessem pela marca. Além disso, diretamente, ele trata da imagem da empresa através das mídias sociais.

Em resumo, o Social Media é isso. Mas a profissão é rica e repleta de atividades interessantes que possuem a cara da modernidade, pois cuida das queridas redes sociais.

Como o Social Media trabalha?

Ele deve pensar, pesquisar a analisar o público que interagirá com a página e será um possível consumidor de produtos ou serviços de determinada marca. Para isso, ele avaliará o perfil do consumidor em variáveis como idade, gênero, religião, e outros interesses que sejam pertinentes a marca.

Gestor de Conteúdo

O Analista de Mídias é, por sua natureza, um gestor de mídias sociais. Para isso, ele precisa entender a melhor forma de gerir determinada marca – e para isso, ele deve também ser capaz de fazer uma apropriada gestão de conteúdo.

Ele é responsável pela produção de texto e sugestão de imagens, bem como quaisquer outros materiais que será utilizado na página. Assim, ele deve ser muito criativo, e utilizar técnicas de interação para que consiga cativar o público da marca.

O português deve ser excelente, e deve estar sempre acompanhando os assuntos do momento visando benefício da marca e a alta performance da rede social que ele faz a gestão.

Monitoramento

O Gestor de Mídias Sociais faz o monitoramento constante da página da marca. Isso significa que diariamente ele acompanhará as páginas, responderá comentários, seguirá pessoas, entre outras ações. Isso significa que ele deverá criar formas criativas de interagir e se comunicar com o público-alvo, bem como construir um relacionamento com o cliente.

Existem marca que escolhem contratar outro profissional – outro Social Media – para apenas a comunicação com o cliente. Existem marcas que prezam bastante isto, pois haverá a gestão de um SAC através das redes sociais. O bom atendimento e educação são extremamente necessários para gerenciar possíveis conflitos.

Analisar Métricas

O gestor de mídias sociais deve ser responsável, também, por analisar as métricas. O que isso significa? Basicamente, é determinar indicadores, e acompanha-los diariamente por mensuração, análises e estudos. As informações trazidas pelas métricas de redes sociais são vitais para o gestor determinar se sua estratégia de marketing está funcionando.

Também pode ser um profissional diferente – devido a riqueza de métricas e o detalhamento envolvendo no acompanhamento e análises.

Estas foram as principais funções que um Analisa de Mídias Sociais pode fazer. Ainda, cabe falar que cada uma dessas funções pode ser exercida por um profissional diferente, e haverá um Gestor de Mídias

Como se tornar um Social Media?

Muitos amam essa profissão devido a versatilidade dela na forma de trabalhar. Pode ser através de trabalho remoto, como freelancer ou mesmo em um escritório. Além disso, costumamente é bem remunerada.

Inúmeros tipos de profissionais trabalham como Social Media, mas independente do tipo de formação, o aspirante à carreira precisa se esforçar para conseguir as habilidades e qualificação necessária para conseguirem se tornar.

É preciso gostar muito de redes sociais – e, ainda gostar de pessoas, pois lidará diretamente com o público. Mais que isso, também precisa gostar de escrever, pois será necessário o desenvolvimento da boa escrita, a depender do tipo de postagem. E, ainda, entender um tanto de edições de imagens, apenas o suficiente para realizar as postagens.

O que importa é entender como se tornar o Social Media de cada rede social, e se adaptar a necessidade de cada um destes. Criatividade, como já dito. [e o carro chefe.

Além disso, realizar cursos é essencial para pegar o jeito da coisa. Pode ser através de cursos livres, de qualificação, de atualização, pós-graduações – ou até mesmo videoaula gratuitas. O importante é ter a determinação de aprender.

Os conhecimentos necessários para um Gestor de Redes Sociais são:

Marketing Digital;

Ads (Facebook, Instagram, Twitter, LinkedIn);

Google Analytics.

Além disso, é necessário dominar as ferramentas apropriadas para fazer a devida gestão de Mídias Sociais:

SEMrush, Google Advanced Search Operators, RankMatch, Ubersuggest (Voltadas a análise de SEO de textos);

Canva, Crello, Kapwing (Para edição de imagens e apoio de conteúdo visual);

Facebook Ads, Google Analytics, HubSpot (para monitorar métricas);

mLabs ou Hooutsite, para agendamento de posts e análise de resultados de mídias sociais.

Algumas delas são pagas, outras são gratuitas; o importante é você escolher com quais irá trabalhar, e seguir em frente com isso. As ferramentas contam com muitas funcionalidades e é imprescindível um gestor de redes sociais utilizá-las. Ao mesmo tempo, não vale a pena utilizar ferramentas caras se você não tem orçamento para isso.

Portanto, o ideal é utilizar boas ferramentas, completas o suficiente para o que você gestor de rede sociais precisa. Para decidir, você pode fazer a experimentação gratuita, procurar reviews, entre outras coisas que te ajudem a decidir.

Ferramentas próprias das redes sociais para o Analista de Mídia Social

Estas ferramentas existem e realmente ajudam muito para o Social Media com as métricas. O Instagram for business e o Facebook Ads trazem ferramentas de análise de perfis de público-alvo. Isto pode te dar informações sobre o horário que sua audiência mais utiliza redes sociais, entre outros.

Para trabalhar como um Gestor de Mídias Socais, é interessante buscar certificações específicas. Além do conhecimento que vice deverá adquirir, encontrar certificações em Facebook, Google Awords e Google Analytics poderão fazer a diferença no seu currículo e serem determinantes para sua contratação, seja como freela, seja como empregado formal de uma empresa.

Invista na sua carreira e arrisque-se como este novo profissional, que chegou para competir bastante no mercado de trabalho.

O conteúdo O que faz um Social Media? aparece primeiro em ADRS MARKETING.

0 notes