#utożsamianie

[slawekmalinowski]

Wstęp do jogasutr Patandżalego. Psychologia jogi. Maciej Wielobób. /sansara/cierpienie/utożsamianie

[lamus-dworski]

Przymierzam się do tatuażu i chciałabym użyć wzorów słowiańskich, najbardziej interesują mnie symbole z haftów podlaskich. Widziałam twój starszy świetny wpis na temat pomysłów na tatuaże i tam jest zalinkowany artykuł o haftach, niestety link jest martwy. Może jakimś cudem masz jeszcze kopię tego artykułu, materiały źródłowe, inne linki? Może też być coś o symbolach żywiołów w ogólnym wzornictwie słowiańskim zwłaszcza relacja powietrze - ziemia, ale im bardziej związane z Podlasiem tym lepiej.

Hej! W przypadku martwych linków to generalnie polecam używać Wayback Machine na Internet Archive :) "Lamus Dworski" jest już dosyć stary, więc niedziałające odnośniki niestety często się zdarzają.

Znalazłam stary wpis o jakim wspominasz i podejrzewam, że to o ten link może chodzić:

Co do symboliki nie wiem czy zależy Ci na autentycznym wzornictwie ludowym czy odtworzonej (neo)słowiańskiej symbolice? Niezależnie od tego, gorąco polecam poczytać ogólnie o ludowych wierzeniach, łatwo znaleźć w sieci np. portal Etnografia Lubelszczyzny ma ciekawe artykuły:

A przeróżne linki, wśród których może znajdziesz coś ciekawego, zaczęłam zbierać na poniższej liście - jest tam mnóstwo artykułów i książek dostępnych legalnie online, z którymi warto się zapoznać:

[ahera764]

Słownik Mitycznych Stworzeń i Bóstw

Odyn - znany również jako Wotan w mitologii germańskiej, to główny bogów w mitologii nordyckiej. Jest bogiem wojny, mądrości, poezji i śmierci, znany ze swojej wiedzy, mocy i poszukiwania nowej mądrości poprzez poświęcenie.

Hekate - to bogini w mitologii greckiej, znana jako opiekunka krzyżowych dróg, magii, śmierci i życia. Jest także patronką czarownic, opiekunką przejść i przewodniczką w mrocznych i tajemniczych sferach.

Pan - znany także jako Faun, to w mitologii greckiej i rzymskiej bóg przyrody, lasów, pastwisk i płodności. Zwykle przedstawiany jest jako postać o kozich nogach i rogach, często towarzyszący nimfom i satyrom.

Morrigan - to bogini z mitologii celtyckiej, często kojarzona z wojną, śmiercią i przeznaczeniem. Przedstawiana jest jako postać o potrójnej naturze: jako Macha, Badb i Anand. Jest także opiekunką wojowników i strażniczką zmarłych.

Posejdon - w mitologii greckiej, to bóg mórz, oceanów, trzęsień ziemi i koni. Jego symbolem jest trójzęb, a mieszkańcami są nimfy morskie i inne morskie istoty. Jego charakter bywa burzliwy, lecz jest także opiekunem marynarzy i żeglarzy.

Anubis - to w mitologii egipskiej bóg zmarłych, mumifikacji i życia pozagrobowego. Przedstawiany jest z głową szakala i często towarzyszy procesowi ważenia serca zmarłego przed sądem Ozyrysa.

Baba Jaga - to postać z mitologii słowiańskiej, znana jako zła czarownica mieszkająca w chacie na kurzych nogach. Często testuje i kara młodych bohaterów, ale też może udzielać mądrości i pomagać w trudnych sytuacjach.

Thot - w mitologii egipskiej, to bóg mądrości, pisarstwa, magii i księżycowy sędzia zmarłych. Jest znany jako wynalazca pisma hieroglificznego i opiekun wiedzy i nauki. Przedstawiany jest z głową ibisa lub pawia.

Weles - to postać z mitologii słowiańskiej, często utożsamiana z bogiem śmierci, podziemi, doliny, zwierząt, bogactwa i rzemiosła. Jego wizerunek bywa zróżnicowany, czasem jako bóg dobroduszny, a innym razem jako zły duch.

Leszy - to istota z mitologii słowiańskiej, opiekun lasów i zwierząt. Często jest przedstawiany jako zły duch lub duch z lasu, który może chronić lub szkodzić ludziom w zależności od ich postępowania w lesie.

Lucyfer - to postać z mitologii i religii, często identyfikowana jako upadły anioł lub personifikacja zła w różnych kulturach. W chrześcijaństwie jest często utożsamiany z Szatanem.

Melek Taus - znany także jako Pawi Anioł, to istota kulturowa czczona przez Yazidizm. W ich wierzeniach symbolizuje zarówno dobro, jak i zło, będąc aniołem stróżem i jednocześnie przewodnikiem przez próby życia.

Nyx - to w mitologii greckiej bogini nocy, uosobienie ciemności i chaosu. Była pierwotną istotą przedstawianą jako czarna nicość, a jej potomkowie to m.in. Eris (kłótnia), Hypnos (sen) i Thanatos (śmierć).

Apollo - to w mitologii greckiej bóg Słońca, światła, muzyki, poezji, sztuki, wiedzy, leczenia i proroctw. Syn Zeusa i Leto, był czczony m.in. w Delfach i miał wiele funkcji, od strażnika granic po opiekuna kultur.

Dziewanna - to w mitologii słowiańskiej bogini wiosny, miłości, płodności i życia. Często utożsamiana z jutrzenką i porankiem, jest uosobieniem odrodzenia natury po zimie. Jej kult wiązał się z obchodami świąt wiosennych, jak święto Jarego lub Wielkanoc.

Mokosz - to bogini w mitologii słowiańskiej, związana z płodnością, urodzajem, opieką nad kobietami i domem. Często przedstawiana jest jako starsza kobieta związana z naturą i życiem domowym.

Leprechaun - to w folklorze irlandzkim mały, szpetny stwór zielonego ubrania i brodą, który ukrywa skarby. Jest znany z figlarności i złośliwości, często wskazując fałszywe miejsca ukrycia skarbów.

Duch Gór - to istota mitologiczna lub nadprzyrodzona obecna w wielu kulturach górskich. Często jest uważany za strażnika, opiekuna lub nawet za personifikację gór, a także jako duch, który przynosi zarówno niebezpieczeństwo, jak i pomoc wędrowcom.

Skrzat - to mały, krasnoludopodobny istotny z folkloru, często kojarzony z domem lub ogrodem. Wierzono, że mogą przynosić szczęście lub psocić, zależnie od postawy ludzi wobec nich.

Swaróg - to w mitologii słowiańskiej bóg ognia, nieba, słońca, wojny i rzemiosła. Jest jednym z najważniejszych bogów słowiańskich, symbolizujący siłę, władzę i ognisty charakter.

Wróżki - to istoty z folkloru i mitologii, często przedstawiane jako małe, magiczne istoty związane z naturą i czarodziejstwem. Mogą przynosić szczęście lub karać, a ich legendy są często związane z opieką nad przyrodą lub ludźmi.

Selene - to w mitologii greckiej bogini księżyca, córka Tytana Hyperiona i Tytanidy Teii. Jako personifikacja księżyca była często przedstawiana w wozie ciągniętym przez konie lub jako piękna kobieta obserwująca świat nocą.

Kane - to w mitologii hawajskiej bóg stworzenia, życia i światła. Jest jednym z najważniejszych bogów w hawajskim panteonie, kojarzony z życiem, rozmnażaniem i duchową harmonią.

Ku - to w mitologii hawajskiej bóg wojny, siły i mocy. Był czczony jako patron wojowników i sprawiedliwego porządku społecznego. Jego imię często wiązano z odwagą i nieustraszonością.

Lono - to w mitologii hawajskiej bóg uprawy, deszczu, płodności i harmonii. Jego kult związany był z obchodami świąt rolniczych i ofiarami z plonów. Był uważany za opiekuna rolników i dostawcę obfitości.

Kanaloa - to w mitologii hawajskiej bóg oceanów, głębin i życia morskiego. Jest partnerem Ku i często przedstawiany jest jako duchowa przeciwwaga dla niego, symbolizujący zarówno tajemnicę, jak i potęgę oceanu.

Hina - to w mitologii hawajskiej bogini księżyca, a także opiekunka kobiet, płodności i rzemiosła. Jest często utożsamiana z pięknem i siłą natury oraz kojarzona z legendami i mitami hawajskimi.

Pele - to w mitologii hawajskiej bogini ognia, wulkanów i ziemi. Jest uznawana za kapryśną, ale potężną postać, która kształtuje krajobraz wysp poprzez erupcje wulkaniczne. Jej imię wiąże się z siłą, przemianą i płodnością.

Boruta - to w polskiej mitologii postać związana z lasem i polowaniami. Był uważany za strażnika zwierząt leśnych oraz opiekuna myśliwych. Często przedstawiany jest jako dziki myśliwy o nadprzyrodzonych mocach.

Perun - to w słowiańskiej mitologii bóg piorunów, burzy, wojny i siły. Uważano, że rządzi niebem i ziemią, a jego symbolami były topór i gromnice. Był też utożsamiany z władzą i sprawiedliwością.

Izyda - to w mitologii egipskiej bogini macierzyństwa, miłości, magii i ochrony. Była czczona jako opiekunka rodzin, uzdrowicielka i patronka małżeństw. Często przedstawiana z atrybutami w postaci sierpa księżyca i dysku słonecznego na głowie.

Inanna - to w sumeryjskiej mitologii bogini miłości, płodności, wojny i sprawiedliwości. Jej kult był szeroko rozpowszechniony w Mezopotamii, a jej historia, w tym opowieść o zstąpieniu do podziemia, była centralnym motywem w sumeryjskich mitach i wierzeniach.

Amaterasu - to w mitologii japońskiej bóstwo słońca, jedno z najważniejszych w panteonie shintoistycznym. Jest uznawana za przodka japońskiego cesarza i opiekunkę Japonii. Jej legendy często podkreślają jej rolę jako źródła światła i życia.

Yokai - to istoty z japońskiej mitologii, często opisane jako duchy, potwory lub nadprzyrodzone istoty. Mogą być zarówno przyjazne, jak i złe, związane z różnymi zjawiskami przyrodniczymi, przedmiotami lub ludzkimi emocjami. Są ważnym elementem folkloru i kultury japońskiej.

Jednorożec - to mityczne stworzenie o wyglądzie konia z jednym długim, spiralnie zwiniętym rogiem na czole. Symbolizuje siłę, czystość i niezwykłość. Pojawia się w legendach i sztuce od starożytności jako istota magiczna i duchowa.

Elf - to istota z folkloru i mitologii europejskiej, często przedstawiana jako piękna, długowieczna istota z nadprzyrodzonymi zdolnościami. Mogą być opisywani jako opiekunowie lasów, rzemiosła lub strażnicy skarbów. W różnych kulturach ich cechy i role mogą się różnić.

Smok - to mityczne stworzenie o ciele gadzim, skrzydłach i często ognistym oddechu. W legendach symbolizuje moc, zagrożenie i czasem mądrość. Występuje w folklorze różnych kultur, od chińskiej po europejską, często jako strażnik skarbów lub wrogie stworzenie do pokonania.

Strzyga - to w słowiańskiej mitologii istota przypisywana złą magię, często przedstawiana jako kobieta o zdeformowanej twarzy lub jako ptak z ludzką duszą. Uważano, że poluje na ludzi, a jej dotknięcie mogło przynieść chorobę lub śmierć.

Upiór - to istota z różnych kultur, zwykle związana ze zmarłymi lub światem duchów. W wierzeniach często są postrzegane jako duchy zmarłych, które powróciły, by dręczyć żywych lub spełnić niezrealizowane cele.

Gargulec - to istota ognista, demoniczna lub innego rodzaju potwór, który miał odstraszać złe duchy. Według legend, był strażnikiem świątyń lub zamków, mającym chronić ludzi przed niebezpieczeństwem.

Gnom - to istota z folkloru europejskiego, mały, podziemny stwór związany z naturą i górami. Są rzemieślnikami, opiekunami skarbów lub strażnikami przyrody. Często przedstawiani są jako starsi mężczyźni w czerwonych czapkach.

Goblin - to istota z mitologii i folkloru, zwykle mała, niezgrabna i psotna. Często utożsamiany jest z burzycielstwem i kradzieżą. W różnych kulturach ma różne nazwy i cechy, ale zazwyczaj jest kojarzony z istotami podziemnymi.

Golem - to w żydowskiej mitologii stworzenie ulepione z gliny i ożywione poprzez magiczne zaklęcia. Jest symbolem siły i posłuszeństwa, ale także potencjalnego zagrożenia, gdy wychodzi spod kontroli. Jego legendy często opowiadają o próbach człowieka nad naturą i konsekwencjach ożywienia nieożywionego.

Krasnolud - to istota z folkloru i mitologii, zwykle przedstawiana jako mały, brodaty górnik lub rzemieślnik. Często kojarzony jest z górami i kopalniami, a także z umiejętnościami rzemieślniczymi. W różnych kulturach może mieć różne cechy i role, ale często jest uznawany za pracowitego i nieustraszonego.

Nimfa - to w mitologii istota żeńska, związana z przyrodą i wodami. Były one uznawane za boskie nimfy, opiekujące się lasami, rzekami i gajami. W różnych mitologiach występują jako postacie o różnych cechach i charakterach, często związane z pięknem i młodością.

Muza - to w mitologii greckiej boginie sztuki i inspiracji, opiekunki twórców, poetów i muzyków. Każda z dziewięciu mus posiadała swoje dziedziny, takie jak poezja, taniec czy historia. Były one źródłem inspiracji dla ludzi i wspomagały rozwój sztuki i kultury.

Driada - to w mitologii greckiej i rzymskiej leśna nimfa lub duch drzewa. Uważane są za opiekunki lasów i drzew, żyjące przez wieki. Ich życie jest związane z życiem drzewa, a ich los związany z jego losem. Często przedstawiane są jako piękne kobiety z natury.

Troll - to w mitologii nordyckiej i skandynawskiej istota związana z górami i lasami, często przedstawiana jako olbrzym lub potwór. W legendach są one często opisywane jako groźne i nieprzyjazne ludziom, ale także jako niezbyt bystre.

Rusałka - to w słowiańskiej mitologii wodna istota o wyglądzie pięknej kobiety. Często jest kojarzona z jeziorami, rzekami i źródłami. Była uważana za opiekunkę wód i ich mieszkanek, ale też za istotę potencjalnie niebezpieczną, która mogła porywać ludzi.

Loa - to w haitańskim i afrykańskim folklorze duchy lub bóstwa, czczone w religii voodoo. Uważane są za pośredników między ludźmi a światem duchowym, a ich kult jest integralną częścią praktyk religijnych voodoo. każdy loa jest przypisany do określonych dziedzin życia i posiada unikalne cechy i moc.

Syrena - to w mitologii morskiej istota o ludzkim ciele i rybiej ogonowej. Często przedstawiana jako piękna kobieta, ma moc uwodzenia i jest związana z morzem oraz morskimi zagrożeniami. Legendy o sirenach występują w różnych kulturach morskich.

Baron Samedi -to w haitańskim folklorze loa, czyli duch, czczony w religii voodoo. Jest on duchem zmarłego, który opiekuje się cmentarzami i duchami zmarłych. Jest uważany za przewodnika dusz do krainy zmarłych, a także za bóstwo płodności, seksualności i życia.

Eris - to w mitologii greckiej bogini chaosu, konfliktu i sporu. Jest córką Nyks (Nocy) i jedną z najważniejszych postaci w mitologii dyskordii. Jej obecność często wywoływała zamieszanie i konflikty między bogami oraz ludźmi.

Yemaya - to w mitologii afrykańskiej i religii Santeria bogini morza, płodności i macierzyństwa. Jest uznawana za matkę wszystkich życia i opiekunkę kobiet. Jej kult jest silnie zakorzeniony w afroamerykańskiej kulturze i praktykach religijnych.

Aneris - to fikcyjna postać stworzona przez Roberta Anton Wilsona, reprezentująca ideę antagonistyczną dla Eris, bogini chaosu. Symbolizuje porządek, harmonię i kontrolę.

Chronos - w mitologii greckiej to personifikacja czasu, często mylona z Chronosem, bogiem czasu. Był pierwotnym bóstwem czasu, związanym z cyklicznymi zmianami i nieuniknionym przeznaczeniem. Jego rzymskim odpowiednikiem jest Saturn.

Jahwe - znany również jako Yahweh, to główny bogini w judaizmie, chrześcijaństwie i islamie. Jest uważany za Boga Stworzyciela i Pana wszechświata, przekazującego swą wolę ludziom poprzez Pismo Święte.

Aszera - to bogini płodności, miłości i urodzaju w starożytnym Północnym Królestwie Izraela i w mitologii fenickiej. Była czczona przez różne kultury semickie jako matka przyrody i opiekunka płodności.

[bycie-narcyzem-to]

"narcyzi są niestabilni i nie wolno im ufać"

?? u mnie npd to utożsamianie się z tym szczurem

uspokój się ty mały stworze

źródło @faehalfwit

[evangeliumtypologicum]

Z jednej strony, nie sądzę że jakoś wybitnie brakowało mi kiedykolwiek inteligencji społecznej.

Z drugiej, moje działania zawsze doprowadzały, że w zadenj grupie społecznej nie wytrwałem długo.

Moje działania są rezultatem nierozumienia innych wartości.

Tak, to w dużej mierze sztywność, tego kim się jest.

Wydaje się że utożsamianie się z własnymi wartości w łatwy sposób doprowadza do tak zwanych konsekwencji.

Nie rozumiem drugiej osoby, bo zwyczajnie w wielu przypadkach nie chce rozumieć.

Jeśli ktoś jest jakimś członkiem grupy społecznej aktywnym, realizuje się w obrębie jakiejś grupy w sensie takim, że poprzez dostawanie uwagi, coś śmierdzi.

Rozumiem outsiderów, ale nie alternatywki.

Ten pierwszy nie potrzebuje tworzyć grup, żeby wspierać swoje odmienne wartości.

Ten drugi, już tak.

Zawadzka to nie outsider. To alternatywka.

Już prędzej Jebana bym uznał za outsidera.

[koval-nation]

25) Tatarzy, Tatars, Tartars (nazwa własna: tatarlar / татарлар) – grupa ludów tureckich z Europy wschodniej oraz północnej Azji. Wywodzą się z terenów północno-wschodniej Mongolii i rejonu Bajkału, prawdopodobnie spokrewnieni są z Połowcami i Kipczakami. Weszli w skład imperium Czyngis-chana i jako element wieloetnicznej armii mongolskiej brali udział w wyprawach na Europę, przez co słowo „Tatarzy” stało się na Zachodzie synonimem Mongołów. Po rozpadzie imperium mongolskiego utworzyli szereg państw w jego zachodniej części, m.in. Złotą Ordę, Chanat Astrachański, Chanat Kazański, Chanat Syberyjski, Chanat Krymski. W XIV wieku przyjęli sunnicką wersję islamu.

Tatarzy rozsiani są po ogromnych obszarach, głównie byłego ZSRR. Dzielą się na kilka grup będących często osobnymi narodami. Najliczniejsi są Tatarzy Kazańscy, zamieszkujący Tatarstan i nazywani są po prostu Tatarami. Drugą dużą grupą są Tatarzy krymscy. Stanowili oni ludność Chanatu Krymskiego; to z tymi właśnie Tatarami walczyli Polacy w XVI–XVII wieku. Wraz z rozpadem Złotej Ordy, rozciągającej się od ujścia Dunaju po Irtysz, powstał na Krymie oddzielny chanat. W roku 1449 na jego czele stanął popierany przez wielkiego księcia litewskiego Witolda Hadżi Girej, od którego wywodziła się dynastia panująca aż do roku 1783, kiedy to Półwysep Krymski został zdobyty przez Rosjan. W maju 1944 wszyscy Tatarzy krymscy zostali przez NKWD deportowani do Uzbekistanu, decyzją władz sowieckich pod pretekstem współpracy z III Rzeszą. Po 1989 roku rozpoczął się masowy powrót (zabroniony wcześniej) Tatarów na Krym, który zamieszkuje współcześnie ponad 270 tys. Tatarów. Mniejsze grupy Tatarów zamieszkują również Syberię. Wszyscy Tatarzy są potomkami plemion tworzących Złotą Ordę. Większość mieszkańców Tatarstanu wyznaje islam, wielu prawosławie, podczas gdy Tatarzy krymscy islam sunnicki wprowadzony przez chana Ozbega jako religia państwowa Złotej Ordy w roku 1313. Niewielkie społeczności Tatarów osiedliły się na Litwie. Społeczności tatarskie można obecnie spotkać w Polsce, na Litwie i Białorusi. Tatarzy w Polsce najliczniej zamieszkują Podlasie (w tym Białystok, gdzie żyje ich około dwóch tysięcy) oraz Trójmiasto. W Bohonikach i Kruszynianach na Białostocczyźnie oraz w Gdańsku znajdują się ich meczety. Tatarzy często utożsamiani są błędnie z Mongołami. Faktem jest, że współtworzyli oni imperium mongolskie Czyngis-chana, by po jego rozpadzie utworzyć Złotą Ordę, ale ich pokrewieństwo z Mongołami wynika jedynie z podobnego stylu życia. Różnice językowe są oczywiste, a oba narody zróżnicowały się jeszcze bardziej wraz z przyjęciem przez Tatarów islamu (podczas gdy Mongołowie wyznają szamanizm lub buddyzm). Istnieją też olbrzymie różnice genetyczne, gdyż Mongołowie są ludem buriacko-chałchaskim, a Tatarzy turecko-kipczackim.

Koczownicy tatarscy to wojsko przede wszystkim konne. Tylko niewielu z tych stepowych jeźdźców posiadało uzbrojenie podobne do uzbrojenia lekkiej jazdy polskiej, jak szable, dzidy, łuki, tarcze czy kolczugi, niemniej byli przeciwnikiem groźnym. Z reguły unikali starć z regularnym wojskiem, ale zmuszeni walczyli z determinacją. Ich głównym atutem była szybkość. W licznych wyprawach łupieżczych na ziemie I Rzeczypospolitej (tylko w pierwszej połowie XVII wieku było ich co najmniej 76) uczestniczyły zwykle pojedyncze ordy lub czambuły nie przekraczające kilku tysięcy, a nawet kilkuset jeźdźców. Tylko w wyjątkowych wypadkach (np. na rozkaz sułtana tureckiego) ruszała w pole cała armia Chanatu Krymskiego licząca 20–30 tysięcy wojowników. Utrzymanie pokoju z Turcją nie było łatwe, choć Polska nie była głównym celem ekspansji tureckiej, która kierowała się głównie na Węgry, napaści tatarskie obserwowano i wiedziano, gdzie szukać ich przyczyny. Jan Kochanowski pisał w 1564 roku:

"W kilka lat Tatarowie pięćkroć nas wybrali, Bracią waszę w niewolę Turkom zaprzedali... Nie spuszczajcie się na to, że Turcy próżnują, Wiedząć oni przyczynę, komu w tym folgują" -

Jan Kochanowski, Dzieła polskie.

Podstawę strategii Tatarów stanowiło zaskoczenie. Starali się uderzać tam, gdzie nie było obrony, względnie była ona bardzo słaba. Po wtargnięciu na ziemie gęściej zamieszkane zakładali kosz, skąd szeroko rozsyłali czambuły plądrujące okolice, a potem, z łupami i jasyrem wracające do obozu. Kosz był wówczas zwijany i orda wracała do swych siedzib. Po przejściu ordy pozostawały trupy i zgliszcza. W XVII wieku śpiewano dumki jak ta:

"Zasmuciła się Ukraina, bo nie da się przeżyć; Zadeptała orda końmi maleńkie dzieci! Maleńkie zadeptała, a wielkie zabrała, Do chana pognała..." -

Narodni perłyny, Kijów 1971.

Od XV wieku Tatarzy krymscy używali łuku refleksyjnego w najbardziej udoskonalonej formie - mocno skróconego. Mimo to jego siła rażenia była ogromna. Wilhelm Beauplan pisze wyraźnie, że był nieraz w sytuacjach, w których był atakowany przez Tatarów ostrzeliwujących go z łuków, podczas gdy towarzyszący mu Kozacy nie mogli ich ostrzelać, gdyż "nie zbliżali się do nas na odległość zasięgu broni". Oznacza to, że łuki Tatarów miały o wiele większy zasięg niż długa broń palna Kozaków. Opisuje ów ostrzał jako "chmurę strzał", mimo iż zaledwie co dziesiąty lub co dwudziesty ordyniec posiadał łuk. Wskazuje to na szybkostrzelność tatarskich łuczników. Dla porównania, bardzo podobne łuki bliskich sąsiadów Krymu, Turków osmańskich, z łatwością przebijały bardzo nowoczesne (wypukłe i zdolne odbić kulę z ręcznej broni palnej) kirysy zachodnioeuropejskie. Wspominają o tym graf Luigi Ferdinando Marsigli i marszałek polny Leopold Philip Montecuccoli, przygotowujący dla dowództwa habsburskiego w 1682 roku raport o stanie armii tureckiej. Tureckie łuki są najbardziej podobne do tatarskich, w przeciwieństwie do innych ówczesnych łuków sąsiadów Krymu, choćby Baszkirów. Dla porównania, brak potwierdzeń w źródłach, by długi łuk miał takie możliwości. Podczas gdy łucznicy zachodnioeuropejscy musieli wystrzelić masę strzał, by tylko poranić wroga i zmusić do odwrotu, tatarski jeździec jedną strzałą zabijał jednego przeciwnika. Beauplan potwierdza również celność tatarskich łuczników - pisze, że strzelając w pełnym galopie do tyłu "o 100 kroków nie chybiają nigdy". W przypadku walki z taborem, strzelano w taki sposób, aby strzały z góry raniły nieopancerzonego przeciwnika lub jego konie. Do przebijania zbroi używano strzał z pogrubionymi grotami, do zabijania wyłącznie koni - o szerokich grotach; bliscy sąsiedzi Krymu, Kałmucy, używali bardzo podobnych, których groty były "na cztery palce (tzn. cale) szerokie", jak zapisał polski obserwator. Cała ława tatarska (szyk tatarski przypominający lekko wygięty półksiężyc) mogła w krótkim czasie wysłać na wroga wiele pocisków, które jeśli nie raziły jego samego, to przynajmniej pozbawiały koni. Potrafili także ostrzeliwać się z konia w czasie ucieczki – strzelec wypuszczał strzałę wtedy, gdy kopyta galopującego konia unosiły się nad ziemią.

Dawniej błędnie zakładano, że nazwa „Tatarzy” ma swoje pochodzenie w greckiej nazwie piekła, czyli Tartarze. Pogląd ten powstał w dobie najazdów mongolskich, a ludowa etymologia w pełni wyrażała obawę Europejczyków przed nomadami i na kilka wieków utrwaliła nazwę Tatarów jako określenie wszystkich koczowniczych ludów Wschodu. W rzeczywistości nazwa Tatarów pojawia się jednak znacznie wcześniej, niż miały miejsce pierwsze kontakty Tatarów z Europejczykami – jest ona wymieniana m.in. w Tajnej historii Mongołów. Źródła chińskie wymieniają ich po raz pierwszy pod nazwą „Dada” (達靼) lub „Dadan” (達怛) w połowie IX wieku. W roku 1790 Baltazar Hacquet podał fantastyczną etymologię nazwy „Tatry”, twierdząc że Słowianie nazywają te góry Tatari lub Tatri ponieważ przedtem przebywały tam tatarskie ordy.

Ogólne określenie różnych tureckich grup etnicznych noszących nazwę „Tatar”. Początkowo etnonim Tatar prawdopodobnie odnosił się do konfederacji tatarskiej. Konfederacja ta została ostatecznie włączona do imperium mongolskiego, kiedy Czyngis-chan zjednoczył różne plemiona stepowe. Historycznie rzecz biorąc, termin Tatarzy (lub Tartarzy) był stosowany w odniesieniu do każdego, kto pochodził z rozległego obszaru Azji Północnej i Środkowej, znanego wówczas jako Tatar, a termin ten był również utożsamiany z samym imperium mongolskim. Jednak ostatnio termin ten zaczął odnosić się w węższy sposób do pokrewnych grup etnicznych, które nazywają siebie Tatarami lub mówią językami powszechnie określanymi jako tatarski. Zdecydowanie największą grupę wśród Tatarów stanowią Tatarzy z Wołgi, pochodzący z regionu Wołgi i Uralu (Tatarstan i Baszkortostan), których z tego powodu często nazywa się po rosyjsku „Tatarami”. Stanowią 53% populacji Tatarstanu. Ich język nazywany jest językiem tatarskim. Szacuje się, że w 2010 r. w Rosji żyło około 5,3 miliona etnicznych Tatarów. Badania genetyczne, posługujące się także językami należącymi do różnych podgrup kipczackich, wykazały, że trzy główne grupy Tatarów (Wołga, Krym, Syberia) nie mają wspólnych przodków, w związku z czym ich powstanie nastąpiło niezależnie od siebie. Możliwe jednak, że wszystkie grupy tatarskie mają przynajmniej częściowo to samo pochodzenie, głównie z czasów Złotej Ordy. Wiele rodzin szlacheckich w carstwie rosyjskim i imperium rosyjskim miało korzenie tatarskie.

Tatar stał się nazwą ludności dawnej Złotej Ordy w Europie, takiej jak ludność byłego chanatu kazańskiego, krymskiego, astrachańskiego, kasimskiego i syberyjskiego. Forma tatarska ma swoje korzenie w łacinie lub francusku, a do języków zachodnioeuropejskich przyszła z języka tureckiego i perskiego ( tātār, „posłaniec konny”). Od początku dodatkowe r było obecne w formach zachodnich i według Oxford English Dictionary było to najprawdopodobniej spowodowane skojarzeniem z Tartarem. Słowo perskie zostało po raz pierwszy zapisane w XIII wieku w odniesieniu do hord Czyngis-chana i jest nieznanego pochodzenia; według Oxford English Dictionary „mówi się”, że ostatecznie pochodzi od tata. Arabskie słowo określające Tatarów to تتار. Sami Tatarzy zapisali swoje imię jako تاتار lub طاطار. Ochir (2016) podaje, że Tatarzy syberyjscy i Tatarzy zamieszkujący tereny między Azją a Europą są pochodzenia tureckiego, później otrzymali nazwę Tatar i nie mają powiązań przodków z mongolskimi Dziewięcioma Tatarami, których etnogeneza obejmowała zarówno ludność mongolską, jak i ludność zmongolizowaną. Mongolizowani Turcy, którzy rządzili nimi w VI-VIII wieku. Pow (2019) proponuje, aby tureckojęzyczne ludy Kumanii na znak lojalności politycznej przyjęły endonim swoich mongolskich zdobywców, zanim ostatecznie podporządkowały sobie tego ostatniego pod względem kulturowym i językowym. Wszystkie ludy tureckie żyjące w Imperium Rosyjskim otrzymały nazwę Tatarów (jako egzonim rosyjski). Niektóre z tych populacji nadal używają języka tatarskiego jako samookreślenia, inne nie. Termin ten nie jest pierwotnie tylko egzonimem, ponieważ Połowcy ze Złotej Hordy nazywali siebie Tatarami. Jest to także endonim wielu ludów Syberii i rosyjskiego Dalekiego Wschodu, a mianowicie ludu Khakas. (тадар, tadar).

Tatarzy to grupa narodu tureckiego posiadająca spore kolonie praktycznie w każdej republice byłego Związku Radzieckiego. Chociaż większość z nich zamieszkuje okolice Wołgi, inne zamieszkują Azerbejdżan, Białoruś, Ukrainę i republiki Azji Środkowej. Tatarzy posługują się językiem zwanym także tatarskim. Jednak w niektórych obszarach miejskich prawie jedna trzecia uważa rosyjski za swój język ojczysty. Imię Tatar oznacza „łucznik”. Wygląd fizyczny Tatara jest różny, od niebieskookich blondynek po mongoloidalne rysy. Ogólnie rzecz biorąc, mają owalne twarze i niewielki zarost. Mówią wyjątkowym językiem zwanym kazańskim tatarem, chociaż wielu uważa obecnie rosyjski za swój język ojczysty. Tatarzy to naród osiadły, głównie chłopi i kupcy, który całkowicie zatracił swoją tradycyjną strukturę plemienną. Tatarzy mają silną cywilizację od X wieku. Przetrwał najazd Mongołów w XIII wieku i podbój Rosji w XVI wieku. W XIX wieku miasta tatarskie zaliczały się do największych ośrodków kulturalnych świata islamu. Tatarzy często poszukują pracy poza swoim rodzinnym regionem, zgodnie z trendem mobilności panującym przed 1917 rokiem. Część pracuje w rosyjskich zakładach produkcyjnych i rafineriach ropy naftowej. Wielu mieszkańców regionu Wołgi pracuje w gospodarstwach kołchozowych (wspólnotowych), w których uprawiają zboża, konopie, rośliny strączkowe i inne rośliny pastewne. Na obszarach miejskich Tatarzy żyją nie inaczej niż współcześni Rosjanie. Jednak mieszkańcy wsi nadal kultywują swoje przedrewolucyjne tradycje. Na przykład pod jednym dachem mogą mieszkać nawet trzy pokolenia. U Tatarów głową rodziny jest ojciec. Odpowiada także za dochody rodziny i sposób ich wydawania. Kobiety zwykle gotują, noszą wodę, piorą ubrania i zajmują się bydłem, podczas gdy mężczyźni wykonują bardziej wytężoną pracę na polach. Większość Tatarów jest dobrze wykształcona. W Tatarstanie jest 1800 bibliotek, w których znajduje się ponad 20 milionów książek w języku tatarskim. Tatarzy interesują się sztuką, zwłaszcza teatrem, orkiestrą, operą i baletem. Chociaż Tatarzy są głównie muzułmanami, wielu nadal przestrzega sabantuy, czyli „rytuałów wiosny”. To starożytne święto rolnicze obchodzone jednocześnie z rocznicą założenia Rosyjskiej Republiki Tatarskiej przypadającą 25 czerwca. Obchody te mają swoje korzenie w szamanizmie (wierze w niewidzialny świat bog��w, demonów i duchów przodków). Młodsze pokolenie Tatarów nosi współczesne ubrania w stylu miejskim. Jednak starsi członkowie kołchozów noszą tradycyjne stroje. Wielu Tatarów będzie identyfikować się jako muzułmanie, zanim zidentyfikują się jako Tatarzy. Jednak w przeciwieństwie do pobożnych muzułmanów część Tatarów je wieprzowinę, a bardzo niewielu przestrzega zalecanych islamskich postów.

"Tatarzy nie zapomnieli historii złego traktowania ze strony chrześcijańskiej Rosji".

Większość Tatarów to muzułmanie hanaficcy. Choć muzułmanie wierzą, że jest tylko jeden Bóg, wielu Tatarów nadal czci świętych i miejsca święte. Niektóre wierzenia w nadprzyrodzone moce, takie jak „złe oko” (zdolność przeklinania kogoś jednym spojrzeniem), nadal istnieją z czasów przedislamskich. Od IX wieku tatarski obszar Wołgi był bastionem islamu. Niemniej jednak wierzenia Tatarów pozostają bardziej liberalne i intelektualne niż wierzenia wyznawane przez bardziej ortodoksyjnych muzułmanów z Azji Środkowej czy Kaukazu. Na przykład w wielu meczetach godziny modlitw zostały tak ustalone, aby nie kolidowały z harmonogramem pracy. Zachęca się także kobiety, aby przyłączały się do mężczyzn w meczetach, zamiast modlić się w domu, jak to jest w zwyczaju. Niestety, pogląd Tatarów na chrześcijaństwo został nadszarpnięty przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną i jej próby nawrócenia jej poprzez przymus. W XVII i XIX wieku ich meczety były często palone. Nieliczni, którzy zostali „nawróceni” dzięki tym środkom, powrócili do wiary islamskiej, gdy ustał ucisk.

[irek1977]

Portret współczesnego Ślązaka to portret mężczyzny, próbującego na nowo odnaleźć się w aktualnej rzeczywistości. Z jednej strony to widoczne utożsamianie się z tradycją i kulturą Śląska.  Chęć bycia Ślązakiem, manifestowanie swojej śląskości i przekazywanie tych wartości przez pokolenia z dziadków na synów i wnuków. Niemal chęć zatrzymania czasu, aby było „jak dawniej”. Z drugiej strony...

[megapolecajka]

Jak naprawić brak apetytu i poprawić łaknienie ?

Co to takiego ten Apetyt?

Apetyt (z języka łacińskiego appetitus ‘pożądanie’), łaknienie – pragnienie spożycia (najczęściej określonego) pokarmu, zazwyczaj zawierającego konkretny składnik odżywczy, potrzebny w danej chwili organizmowi.

Bardzo często, mylnie, utożsamiany z głodem, który jest fizjologiczną potrzebą przyjęcia pokarmu, nie zaś, jak apetyt – psychologiczną.

W nowym wpisie blogowym doczytaj więcej TUTAJ

[wolcichyczas]

09.04.23

1 Koryntian 10:12-22 

(12) A tak, kto mniema, że stoi, niech baczy, aby nie upadł. (13) Dotąd nie przyszło na was pokuszenie, które by przekraczało siły ludzkie; lecz Bóg jest wierny i nie dopuści, abyście byli kuszeni ponad siły wasze, ale z pokuszeniem da i wyjście, abyście je mogli znieść. (14) Przeto, najmilsi moi, uciekajcie od bałwochwalstwa. (15) Przemawiam jak do rozsądnych: Rozsądźcie sami, co mówię. (16) Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czyż nie jest społecznością krwi Chrystusowej? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest społecznością ciała Chrystusowego? (17) Ponieważ jest jeden chleb, my, ilu nas jest, stanowimy jedno ciało, wszyscy bowiem jesteśmy uczestnikami jednego chleba. (18) Patrzcie na Izraela według ciała; czyż ci, którzy spożywają ofiary, nie są uczestnikami ołtarza? (19) Cóż tedy chcę powiedzieć? Czy to, że mięso składane w ofierze bałwanom, jest czymś więcej niż mięsem? Albo że bożek jest czymś więcej niż bałwanem? (20) Nie, chcę powiedzieć, że to, co składają w ofierze, ofiarują demonom, a nie Bogu; ja zaś nie chcę, abyście mieli społeczność z demonami. (21) Nie możecie pić kielicha Pańskiego i kielicha demonów; nie możecie być uczestnikami stołu Pańskiego i stołu demonów. (22) Albo czy chcemy Pana pobudzać do gniewu? Czyśmy mocniejsi od niego?

Paweł jest teraz gotowy aby powrócić do sprawy, która rozpoczęła tę dyskusję: mięso ofiarowane bożkom. Paweł rozumie, że niektóre rzeczy i czynności na tym świecie Szatan efektywnie wykorzystuje aby zniewolić i manipulować  ludzkością. Niestety, w życiu ludzi  te rzeczy nie są rządkością.W naszym życiu Bóg nie daje nam sytuacji albo próby,której nie możemy wytrzymać. Próby mogą być korzystne. To właśnie te sytuacje dają nam możliwość żeby wzrastać dążąc do dojrzałośći. Razem z tymi sytuacjami  czy próbami przychodzi ryzyko. Jedynym sposobem, żeby uniknąć niebezpieczeństwa to przez słuchanie prawdziwej mądrości, która pochodzi tylko od Boga.Paweł nam zapewnił,że mięso ofiarowane bożkom to tylko mięso. Jednak, Paweł przedstawia drugą sprawę: nie może wystąpić żaden prawdziwy albo sugerowany sojusz pomiędzy bożkami, a prawdziwym uwielbieniem. Mieszane uwielbienie to bałwochwalstwo. To jest demoniczne. Cokolwiek co może zostać zidentyfikowane jako używane przez demony nie powinno być wykorzystywane jako część prawdziwego uwielbienia. Nawet jeśli ta rzecz lub ta czynność sama w sobie nie jest zła i tak powinniśmy trzymać swój dystans do niego. Dlatego, że ta rzecz lub czynność została skażona albo utożsamiana ze złym zdarzeniem. Może pomoże nam podanie przykładu. Załóżmy hipotezę, że jakiś konkretny rodzaj muzyki jest wykorzystywany przez Szatana żeby przyciągnąć nastolatków do używania narkotyków. Czy ten styl muzyki nadaję się do uwielbienia jeśli tylko zmienimy słowa? Albo jeśli jakiś konkretny rodzaj ubioru utożsamiany jest z osobami, które należą do pewnej zbuntowanej subkultury czy w ten sposób można się ubrać na uwiebienie? Paweł jasno wyjaśnia, że same w sobie te rzeczy  są neutralne.Jednak, kultura może oznaczyć daną rzecz tak, że nie będziemy mogli na nią patrzeć bez jej bagażu kulturowego.

Krok Życiowy

Im bliżej rzeźnika znajduję się osoba tym bardziej prawdopodobne jest, że pryśnie na  nią krew. Dla wierzących najlepiej jest trzymać dystans jeśli chodzi o rzeczy czy czynnosci, które Szatan już oznaczył sobą.

[tarotbedzin]

Karta dnia na dzień 17.03.2023 Cesarz, wytrwałość, sukces, dominacja nad kimś, budowanie trwałych fundamentów czegoś, również czasami symbolizuje oddziaływanie zodiakalnego barana, szefa, partnera, ojca. "Cesarz" jest symbolem wytrwałości, sukcesu i dominacji nad kimś lub czymś. Reprezentuje również budowanie trwałych fundamentów czegoś, czy to w sferze zawodowej, prywatnej, czy społecznej. Karta ta symbolizuje zdolność do kontrolowania sytuacji, podejmowania decyzji i działań opartych na wiedzy i doświadczeniu. W niektórych interpretacjach "Cesarz" jest utożsamiany z zodiakalnym znakiem Barana, co może sugerować impulsywność, zdecydowanie i działanie. Karta ta ma również konotacje z szefem, partnerem lub ojcem, reprezentując osobę o silnym charakterze i zdolność do kierowania innymi. W kontekście miłości i związków, "Cesarz" może oznaczać stabilność, zaangażowanie i dbałość. Jednocześnie karta ta może sugerować potrzebę kontroli i dominacji w relacji, co może prowadzić do konfliktów i trudności w budowaniu intymności. https://www.youtube.com/watch?v=c8IZS3aq_SI&list=PLg0gV4WXKbIQT1huuhq-nBJ7ItDFVuzQH&index=5 https://www.facebook.com/photo.php?fbid=582406982847928&set=pb.100032358934469.-2207520000..&type=3 https://www.facebook.com/photo.php?fbid=582406706181289&set=pb.100032358934469.-2207520000..&type=3 https://tarotbedzin.pl/ #tarot #cesarz #wróżba #wróż #17.03.2023 https://www.instagram.com/p/Cp16_VMI36j/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[saibhaktabrasill]

#Polish 10.mar.23 10.03.2023 r. MYŚL DNIA Pełny brzuch, długi sen i dom rozbrzmiewający śmiechem dzieci to najwyższy poziom szczęścia zdaniem większości ludzi. Dotyczy to jedynie czasu między narodzinami i śmiercią. A co przed narodzinami i po śmierci? Ciało jest czymś oddzielnym od ciebie. Jesteś jego właścicielem przez lata, odżywiasz je i pielęgnujesz, starasz się ze wszystkich sił nad nim zapanować, aby wypełniało twoją wolę. 'Ty', czyli 'Ja' w ciele to atma, która jest jednym bez drugiego. Gdy utożsamianie się z ciałem osłabnie, blask atmy (boskiej jaźni) stanie się widoczny. Przywiązanie do ciała oznacza gromadzenie i nabywanie tego, co zaspokaja jego potrzeby i pragnienia. Gromadzenie sprzyja wykorzystywaniu, nie zapewnia łaski. Nie ma granic. Pragnienie rośnie z każdym łykiem. Zawsze prosi o więcej. - Dyskurs z 21.04.1983 r. #sathyasai #saibhakta #sathyasaibaba #saibaba https://www.instagram.com/p/CplwaJ4Mh1v/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[elawalczak]

Chińszczyzna :) #tygrys Tygrys jest utożsamiany z siłą, odwagą i szczęściem. Czasem przejawiają naturę indywidualistyczną i egoistyczną. Ilekroć osoba spod tego znaku zodiaku upadnie, znajduje w sobie siłę, aby walczyć dalej. #królik Bardzo ważną kwestią, o której należy pamiętać w odniesieniu do Królika (Kota), jest jego zamiłowanie do wolności. #wolność Tego nam wszystkim życzę.

[turystycznyninja]

https://turystycznyninja.pl/jakie-pamiatki-z-seszeli-co-przywiezc-z-wakacji-na-seszelach/?feed_id=2159

[antynarodowy]

Czytam, że w polskim kościele pojawiły się nieoczekiwane tarcia w sprawie uchodźców na granicy. Episkopat jakiś czas temu zajął stanowisko wzywające do bezwarunkowej pomocy - choć bez konkretów, to jednak lepsze to niż nic. Ostatnio szef episkopatu, Gądecki, zrobił coś więcej i wezwał parafie do zbiórek na Caritas, by ten mógł otwierać namioty z jedzeniem i ubraniami dla migrantów. I tu zaczęły się problemy, bo księża - zapewne wyczuwając coraz bardziej bestialskie nastroje polskiego społeczeństwa - sprzeciwili się zbiórkom. Wśród modnych bzdurek, które możemy poczytać w uzasadnieniach, znajdziemy m.in. to, że miejsce księży jest teraz przy żołnierzach i pogranicznikach, a nie uchodźcach (gdybym w ciebie wierzył, kolego niebieski, pytałbym czemu teraz nie grzmisz), że "największa miłość to Polska" i nie wolno jej poświęcać dla migrantów, więcej nie warto cytować, bo to pora obiadowa.

Hitem jest natomiast niejaki ks. Daniel Wachowiak, który tak popisał się znajomością pisma świętego:  "Utożsamianie Jezusa z każdym migrantem jest pójściem na modną łatwiznę". Daniel Nie wiem, czy trafiłeś do wyjątkowo złego seminarium, czy wagarowałeś większość czasu, ale biblii to ty w ręce nie trzymałeś. Koleżko, samym sednem, rdzeniem religii, której zobowiązałeś się służyć jest DOKŁADNIE UTOŻSAMIANIE JEZUSA Z KAŻDYM MIGRANTEM. Właśnie to, niemal słowo w słowo, Jezus dobitnie powtarzał i taka jest istota Nowego Testamentu Baj de łej, zobaczcie, jakie to jest niesamowite, jak można dosłownie w parę dni, kilkoma naciąganymi obrazkami, urobić całe społeczeństwo! Doświadczamy właśnie działania propagandy w pełnej krasie. Naród, który szczyci się od wieków chrześcijaństwem i gościnnością, otwarcie i bez ogródek mówi, że trzeba skazać na śmierć kobiety, mężczyzn i dzieci, byle tylko nie dostali okruszka z Naszego stołu, byle tylko nie postawili nogi na Naszej ziemi. Fiksacja na punkcie mundurów i orzełków sięga zenitu, a to dopiero początek. Kilka obrazków, kilka fake newsów, to wystarczyło do atmosfery pogromowej, w której księża panicznie boją się chrześcijaństwa. A potem się dziwimy, że pobicia, że zagłada, że terror. Szkoda gadać.

[twojtesc]

Hinduizm - system kastowy

Bramini – Kapłani, osoby z najwyższej warny, utożsamiani czasami również z bóstwami. Według mitologii, powstali przy stworzeniu świata z ust Puruszy – pierwiastek męski lub zasada duchowa, współpracująca z pierwiastkiem żeńskim – Prakryti. Sanskryckie słowo brāhmaṇa odnosi się do znaczenia „osoba obdarzona brahmanem”, który stanowi bezosobowy aspekt Absolutu. Do głównych obowiązków bramina, miało należeć głoszenie wiedzy wedyjskiej oraz służyć społeczeństwu duchowo – dlatego też często nazywano ich mędrcami bądź nauczycielami.

Kszatrijowie – Członkowie drugiej najwyższej warny, do której należeli władcy, wojownicy i urzędnicy. Celem warny Kszatrijów, było bronienie granic i sprawowanie rządów w okresie pokoju. Na przestrzeni dziejów dochodziło do wielu sporów na temat pierwszeństwa pierwszej i drugiej warny. W buddyzmie uważano, że pierwszeństwo należy się wojownikom i władcą (Budda wywodził się z kszatrijów).

Wajśjowie – Trzecia warna, do której należeli chłopi i kupcy. Osoby przynależne do tej warny miały niski status społeczny oraz niewiele praw. Do ich głównych obowiązków należało za czasów Ariów uprawa bydła, a następnie handel, rzemiosło oraz rolnictwo.

Sudrowie – Ostatni warna, do której należeli rzemieślnicy. Do ich obowiązków należało służenie trzem wyższym warną, nie posiadali praktycznie żadnych praw, nie mogli też gromadzić jakiegokolwiek majątku.

Niedotykalni – Uważani za nieczystych, nie zaliczali się do żadnej z powyżej wymienionych Warn. Wśród osób z tej grupy społecznej, sporą część stanowią czandalowie. Byli to ludzie, którzy zajmowali się głównie wynoszeniem i paleniem zwłok, pełnili też funkcje katów przy egzekucjach.

Hinduizm Szacunek dla świętych ksiąg – Wed

Wiara w reinkarnację

Wiara w prawo akcji i reakcji (karma)

Dążenie do wyzwolenia, różnie rozumianego przez poszczególne odłamy.

[evangeliumtypologicum]

Dla sp domów i generalnie wyraźnych SP userów (chociaż to juz mniej, ale w praktyce mocniej niż mogłoby się wydawać, za chwilę napisze dlaczego), istnieje konieczność dopasowania fiksacji, czy to typu enneagramowego, czy tempory, czy generalnie modelu 3+1.

Jeśli sposoby na spełnianie instynktu bazowego wynikającego z tychże fiksacji są zbyt różne, to będzie problem. Będą problemy relacyjne nie do przeskoczenia.

SP domy polaryzujące się światopoglądowo/filozoficznie/politycznie to clue do odgradzania się ściana od siebie.

Zarówno SO I SX potrzebują ludzi już w swoim clue instynktu. SP potrzebuje tylko pośrednio.

Konsekwencją jednak życia w społeczeństwie zdominowanym przez mocna fizykę, wysoką teraźniejszość i dominujący samozachowawczy jest fakt że jednostki które tych cech nie posiadają, a jednocześnie będą chciały żyć w zgodzie ze sobą..nie będą szczęśliwe, bo nie będą żyły w zgodzie ze sobą.

Ciężko oczekiwać by świat z sp/so dominującym dawał przestrzeń do realizacji innym stosom instynktownym na takim poziomie, jak daje innym sp/so (jeśli mocna fizyka, teraźniejszość, tym lepiej.).

Konieczność znajdowania niszy czy nietypowych relacji w oparciu o trochę inne reguły, zakłada dodatkowy wysiłek, jako rezultat klątwy własnych fiksacji, genów, czy generalnie niezmienialnych elementów siebie.

Natomiast generalnie kolektywny model relacji, to model relacji sp/so. Mamy zakorzenione kulturowo, społecznie, historycznie, także we wpływach nauk społecznych podejście gdzie relacje mają nam zbudować swego rodzaju dupochron wokół siebie, dzięki relacjom.

Zachodzi to zarówno w kulturach bardziej i mniej rozwiniętych.

Warstwa instynktowna łączy wszystkie zwierzęta na świecie, różni się sposób utożsamianie z tymi reakcjami, i ilość ukulturowienia wytworzonego wokół zasobów instynktownych. Im bardziej rozwinięty kraj tym więcej.

Możemy realizować np. samozachoawczy instynkt na pierdyliard sposobow. Jest tutaj pierdyliard możliwości wytworzonych przez społeczeństwo zbudowane wokół sp.

Narracja w której tak wiele zależy od instynktów jest poprawna wg mnie tylko wtedy, kiedy następuje silna utożsamianie się z nimi.

Bo co, jeśli typy ennea to sposoby na realizację instynktów, 9 fiksacji, podobnie powiedzmy typy w modelu 3+1.

Jeśli ktoś utożsamia się ze swoimi fiksacjami, to imo to będzie miało większy wpływ niz instynkt. To prawda, instynkt to podstawa. Ale uważam, że typ ma większe znaczenie.

Różnice między sp domami i różnymi typami są imo większe niż inne instynkty w obrębie tego samego typu.