#vaag

[zoueriemandzijnopmars]

Hallo Nederlanders die hebben gestudeerd/studeren. Willen jullie allemaal even inloggen op DUO want bij mij hebben ze de rente over april over 2 verschillende dagen bijgeschreven en dat is natuurlijk niet de bedoeling, want er wordt rente op rente gerekend en als de rente dus eerder wordt bijgeschreven betaal je dus meer

[vriendenboekjes]

niet geschikt voor mensen met darmklachten. wat voor thee is dit

[juanitasupreme]

[PANN] PU6XX'S Suyin (unfortunately) takes the mic at VAAG's CEO Bangs Ty-rah wedding

Aigoo who let this ajumma on stage

Poor Juanita, she was visibly embarrassed by @callmesuyinbeifong

Unnie is so good! She should go do SMTM or unpretty rapstar

Take her mic!!!

It makes you wonder why she can't charts ㅋㅋㅋㅋㅋ

The leader never gets in any scandals but her group is always acting a fool... I feel so bad for @griedgembockfc

When I see this I realise how good of a rapper Moonbyul truly is. Even Hwasa is better

I'm glad Minho found better!

She looks like the drunk uncle who got on stage tsk tsk

Homewrecker without talent ㅋㅋㅋ

[healution]

Ik zou niet zo mogen maar toch wil ik zo

[monica-writing]

Take up the Whole Stage

Are you a cunning fox?

Make it so they don’t know where to look, Writer. Make them dizzy. Helmut Vaag, on the performance of his play Reinuvader Rebane (Cunning Fox): “The extent of Ferdinand Veike’s imagination makes you dizzy. His puppet show takes up the whole wide stage. Until now, the stage of a puppet show has been four metres in width; Ferdinand Veike, however, makes use of as much as ten metres and perhaps…

[gestippeldedieseltreinworm]

Weet iemand van m’n Nederlandse mutuals hoe je het best een baan kan zoeken

[overprikkelqueer]

M'n eerste pyjama gehaald bij de Hema, wat ik eng vond, want de maten daar zijn heel gek. Blijkt na het passen wél mijn maat te zijn. Er was nog maar 1 XL over en hij bleek echt voor mij te zijn.

Also heb een tweede gratitude journal gekocht! Ik heb nu al eentje wat het oude (en veel leukere) design heeft, deze is dus het hele chille paarse design, maar ik vond de vrolijkheid van de blauwe gratitude journal best wel leuk.

Small Hema Haul: geslaagd. Ondanks dat ik vroeg om een Hema pas en die vaag genoeg niet kreeg. Ik weet niet wat er fout ging lol

[foibles-fables]

Following you as pretty much the only horizon blog is very soldier shielding child in bed meme bc I just go gayloy real :) and move on with my life. Fandom going insane, saw one post that was vaaging you and blocked immediately bc its so much drama over nothing. Thank u for being normal in a time of great lunacy and I hope this doesn’t dishearten you to the games or the story because truly you and the thoughts and the work you put into this community it’s amazing and you are a credit that right now we don’t deserve. Wishing much peace and sanity to you for dealing with it all so nicely

Thank you SO much, nonny. It means a ton to hear right now and I appreciate your support more than you can ever know, especially right now! I'm not going anywhere, and neither is my content or my meta--it's my goal to make this fandom a fun space for everyone and to create and share joy from this series we all love. Eagerly awaiting more from this universe and happy you're along for the ride. <3

[jurjenkvanderhoek]

HOE COMPLEET TE VERDWIJNEN IN DE KUNST VAN EDWIN SMET

De kunst van Edwin Smet duiden is een hachelijke zaak. De abstracte composities geven niet meteen oorzaak en gevolg prijs. Het blijft vaag wat de reden is dat het er is. Toch doe ik een poging. Ik neem de moeite om de beelden in de zorgvuldig afgewerkte uitgave tot me te nemen en er iets in te zoeken, van te vinden. Het boekje is handmatig gebonden in een oplage van slechts 60 genummerde exemplaren. Het touwtje dat de bladen bijeen houdt is met aandacht geknoopt. Met net zoveel concentratie gevlochten als dat het werk erin opgenomen is vervaardigd. Het boekje geeft een klein inzicht in de portfolio van de kunstenaar. Dat inzicht verhaalt in beeld over de thema's precariteit en solidariteit. Onzekerheid en saamhorigheid.

Schildertape is het handelsmerk van Edwin Smet. Niet als grossier in verfmaterialen, maar in de hoedanigheid van kunstenaar. Hij gebruikt het plakband gemaakt van houtpulp en kleefstof niet waar deze oorspronkelijk voor bedoeld is. Hij plakt het niet langs de rand van een venster om het glas te behoeden voor spatten en streken wanneer het kozijn geverfd wordt. Smet is geen huisschilder, hij is kunstschilder. Met de tape beplakt hij zijn werk om het in principe waardeloze materiaal onderdeel te laten zijn van de compositie, het waardevol te maken. In zijn visie heeft het onbelangrijke materiaal betekenis. Voor de huis-, tuin- en keukenschilder is de tape afgerold enkel van waarde bij het verven, zolang maar daarna niet meer en wordt het onbruikbaar weggegooid. Zo niet bij Smet. Het overleeft de kliko nadat het geplakt is, het behoudt een functie. In onder meer het mij voorliggende boekje laat Smet zien hoe de tape door zijn handen geconserveerd is.

In coronatijd bleek het volk solidair. Stond men als homogene groep massaal op tegen het virus. Een klein aantal evenwel sloten zich heterogeen daarvoor uit en af. Want blijken er niet altijd uitzonderingen op de regel te zijn? Terwijl veel deuren gesloten bleven en er weinige nog opengingen, trok men zich schijnbaar gehoorzaam en gedwee terug in de huizen. Op enkele dwarsliggers na. Maar zonder dwarsliggers ontspoort een samenleving, zij houden de maatschappij bij de les ondanks dat ze meestal uit hun nek kletsen. Zonder bielzen onder de rails ontspoort de trein. 

Het is niet die solidariteit welke Smet voor ogen heeft in zijn werk, veronderstel ik. Hij werd geïnspireerd door gestapelde tafels en stoelen in het café om de hoek. Werkloos werden deze in de pandemie aan de kant gezet, wachtend op betere openingstijden. Niemand kon er aanschuiven, niets mocht er zijn, geen activiteit, geen plezier. Niets, deuren op slot en lichten uit. Die metafoor van saamhorigheid in de gestapelde meubelstukken was voor Smet reden deze in min of meer abstracte composities te verwerken. De tafel is inspiratie, in het beeld van Smet heeft het nog de functie van dragen en schragen. Evengoed kan ik langs de poten kijken, en als door een poort ziende ontvouwt zich het landschap daar achterliggend. Geen landschap zoals dat zich normaal gesproken voor mijn ogen uitstrekt, maar een onherbergzame omgeving waarin een onheilspellende toekomst opdoemt. Helemaal in stijl van de huidige toestand in de wereld. 

Het is zo, zoals het is. De kunstenaar schouwt zijn wereld. Overziet en overdenkt. Geeft commentaar in beelden. Niet meteen wordt het zo opgevat als dat het zich openbaart, maar wie anders kijkt en doorziet zal de boodschap ofwel het verhaal herkennen. In de achterliggende periode van covid bleek de bevolking opeens het Nederlandse volk. Kende de Nederlander geen verschil meer onderling en werden hindernissen geslecht, want het virus overkwam ons allemaal. Maar na die crisis viel alles weer weg en trokken de muren opnieuw op. Werden de oude gewoonten en manieren haastig opgepakt en nagelopen. Edwin Smet zag dit allemaal aan, bezag zijn omgeving en zette daarbij kanttekeningen en voetnoten. Verbeelden zijn schilderijen eerst het samenwerken, het ondersteunen van zwakkeren, dat hij inspireerde op dus de gestapelde tafels in de horeca. Verticale poten die een horizontale dwarsligger ondersteunen. Daarna beeldt hij de onzekere toekomst uit. Een zwart gat zuigt de omgeving naar zich toe. Want de toekomst is onzeker.

De kunstenaar heeft een voorkeur voor de boom als onderwerp in zijn schilderijen. Nadat de tafel uitgebreid is doorgezaagd, zet Smet gedreven een boom op. De tape in het beeld vormt het bos, zetten de stammen en maken de takken. Het is een lawaaiig woud, het hout staat niet netjes in het gelid. Op rijen zoals de Nederlandse bossen zijn aangeplant. Het is in de geest van Smet een wirwar aan laag houtgewas, een sprokkelbos. En veelal verzamelen de dunne stammen zich rond een open plek of een kleine plas. Zag ik tussen de tafelpoten in schemer de morgen gloren, de komende tijd opdoemen, in het bos is de dageraad ongewis. Er ligt een onheilspellende sfeer op de loer tussen de bomen. Spiegelt het hout zich in water, op andere plekken ligt het voor dood aan de voeten van stammen. Hoewel het beeld klaar en helder is, is de sfeer duister en dreigend. 

Smet weet die onzekere toekomst, het wankele kompas waarop de wereld koerst, in schimmige composities te duiden. In het acryl en de vernis op doek vergeet ik dat tape is gebruikt voor de afbeelding. Het is de zetting van de schildering, het gebruik van kleurcombinaties, die de sfeer bepalen. Daarover strekken rechte lijnen zich uit. Krommen inkt en houtskool zich in speelse strepen. In het essentiële surrealisme is een werkelijk gevoel weergegeven. De sfeerbeelden drukken onmiskenbaar de actualiteit af en uit. Het is minder een abstracte vormgeving, en meer een gelaagd opgebouwde en schematisch beschouwde realiteit. Waarin een kwetsbaar wegwerpproduct een belangrijk element is geworden. Ik kan beschutting zoeken onder de tafel, veilig beschermd door het blad wanneer de hemel naar beneden komt. Of ik kan me terugtrekken tussen het hout en me concentreren in stilte. Mij beraden op de neergang van de aarde. Filosoferen over opbouw en afbraak, over de afgrond waarnaar wij met zijn allen onderweg zijn. De kunst van Edwin Smet houdt mij dan nog even op de been. In zijn composities kan ik mentaal beschutting vinden. Het werpt een nieuw licht op de zaak wanneer hij voor mij een wereld inricht: een plek om te landen en naar de hemel te reiken. “How to disappear completely”, voor het moment van de beschouwing verdwenen in de tijd van Edwin Smet. Volkomen volledig. Dat is mijn duidng.

Precariteit / Solidariteit. Recent werk 2022-2024. Edwin Smet. Publicatie in eigen beheer uitgegeven. Gelimiteerde editie bij solo-expositie in CaroArtGallery Deventer, februari-maart 2024.

[healution]

Ik wil ook zo'n cool bos

[nedermemes]

ok ik keek laatst het 2006 seizoen van WIDM af en jezus wat zoenden ze veel. twee kandidaten ook echt op de mond? iets staat me vaag bij dat men dit meer deed op platonische wijze of is dit anekdotisch? kunnen anderen zich ook herinneren dat dit meer gebeurde in NL rond dit tijd?

[happypuppypuppy]

🇷🇺 Vaag Margaryan, 87Kg greco-roman winner of the Russian National Wrestling Championship 2024 (credits to wrestling.russia)

[kaycee-j]

Veraf

maar toch dichtbij.

Duidelijk zichtbaar

maar ook weer niet.

Iets wat vaag

maar een mooie silhouet

Onbekent

toch bekent.

Zo zie ik jou

als ik naar je kijk

via mijn verrekijker.

#gedicht #poem

[pl9090]

[Fanfiction] Shorts 2

Ravensborough Sheltered Accomodation, Room 10.

Sylvia Mandra is just another resident, just an old person judged incapable of living by themselves by either their Family or the Council no one remembers. It doesn't matter, the bills are paid and she's no trouble maker.

She gets many visitors, if the staff didn't know better they'd swear it were the same people at different ages. People do say that families only have two or three faces, family resembelences and all that.

She has a weird robe costume with a bone like mask in her wardrobe. Probably a souvenior from her theatre days. She lets some of the younger staff members take, "mask selfies" for their social media.

She sometimes talks about, "the War". She is of the Silent Generation, growing up through a world war like that would leave an impression on the memory.

There are the remains of a smashed small pottery white peacock in the living room display cabinet. No doubt a sentimental momento, you know how damaged things can get during the moving process.

*

"They were called, 'Babels' terrible, brutal, but effective weapons. It's a shame some stupidly moral idiot destroyed them". "What the High Council, what House Mirraflex did was wrong". "I refuse to lectured in wartime morality by someone who's destroyed the Homeworld at least three times, Doctor".

*

There was no need for Cousin Vaag to look up, the person's identity was obvious, (to most Earthbound Factionals anyway). The combination of: traditional cermonial Faction robes, the ends of that unique and distinctive scarf, and a cat walking next to her, (and probably another one in her lap wearing a bone mask like the pre-fall Catadox). None of which was of big of a giveaway as the wheelchair but he was polite enough not to think it too loudly. Some say she used to be a Companion before her timeline was rewritten, maybe thats how she got the scarf?

*

You are cordially invited to the wedding of …… and …… Who have decided to travel through the white Eye of Eternity together, Till death do they part.

* "She's winding you up, there's never been a, 'Long lost Loom of House Paradox'. They were never had one and the Faction used heavily modified Remeberance tanks. So just foget about it". "She mentioned ionic energy which means". Sigh "Which means we have to investigate anyway… I hate ionics".

*

Something had happened and no one knew what to think. Disrespecting protocols, (both social aswell as the Homeworld's was undoubtedly aspect of the Faction, but as with every community there had to be limits. Someone had placed an early 21st century mass produced, "Best Grandad" mug on the Speaker's Chair. It wasn't the act itself that was the issue but the pointless arguement over the different symbolic meaning and weight that people would place on it. It was quickly decided that the item would be placed at the back of the empty right side nook below the chair effectively hidden from sight, "just in case".