#vergiet

[daintyus]

[cherryxberry]

Over verzamelingen gesproken, dit vonden wij ook een erg leuke vondst! 😄 Dit keer hebben we een mooie verzameling van oud emaille in een mooie crème kleur gevonden. Met een leuke groene rand en chique gouden biesjes. Achter de emmers staan een melkkoker en een mooi lepelrek verstopt. Helaas hadden wij even geen plek om dit lepelrek op te hangen. Dus leek dit ons een goede oplossing. Zo kan iedereen in één oogopslag zien wat er goed bij elkaar past. Let op: deze leuke items zijn alleen verkrijgbaar in de winkel. #creme #crème #oudemaille #emaille #vergiet #lepelrek #melkkoker #teil #pannenset #compleet #broodtrommel #koffietheeensuiker #emaille #groenerand #goudenbiesje #goudenbies #zierikzee_holland #Zierikzee #ZierikzeeMonumentenstad #prachtig #bijzonder #uitzet #oudenvertrouwd #ouderwetsewinkel #ouderwetsegezelligheid #vroegerbijoma #vroeger #bijmoeder #leuk https://www.instagram.com/p/Ch9W1m5MoRA/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[joostjongepier]

Wat?   Stilleven met vis (1612-1621), Bloemen in een vaasje met sprinkhaan en kikvors (1612 of later)  en Bloemen in een vaasje met knabbelende muis (1612) door Clara Peeters, Annunciatie (1629) door Hendrick ter Brugghen en Portret van een kleptomaan (1819-1822) door Théodore Gericault

Waar?   Tentoonstelling Zeldzaam en Onmisbaar – Topstukken uit Vlaamse collecties in MAS, Antwerpen

Wanneer?   7 januari 2024

Clara Peeters is een tijdgenote van Rubens. Ze specialiseerde zich in stillevens. Dit is vaak het geval bij vrouwelijke kunstenaars uit die tijd. Het werd als een bescheiden en dus voor vrouwen passend genre beschouwd. Bovendien konden stillevens worden gemaakt in de eigen huiselijke omgeving. Vrij reizen en eropuit trekken was immers voor vrouwen ongepast. Naast twee mooie kleine bloemstillevens met respectievelijk een kikker en een muis, hangt er in het MAS een wat groter stilleven met vissen. Een  vergiet bevat een karper en een snoek. Verder liggen op tafel oesters, baarzen, gerookte haringen, rivierkreeften en garnalen. Wat in alle drie de werken onmiddellijk in het oog springt is de hoge mate van realisme. Peeters’ stijl is vaak geïmiteerd. Daardoor is lange tijd onduidelijk geweest welke werken aan haar moesten worden toegeschreven.

Een annunciatie door de Utrechtse caravaggist Hendrick ter Brugghen behoort eveneens  tot de Vlaamse topstukken. Het is het laatste werk dat deze kunstenaar maakte voor zijn dood in 1629.  De kleuren van het werk zijn fris en helder. Maria is een opmerkelijk jong meisje en ook de engel Gabriël oogt eerder als een puber dan als een volwassen man. Opmerkelijk is de nogal onaantrekkelijke putto rechts boven. Hij heeft meer weg van een duiveltje dan, zoals gebruikelijk van een jong kereltje. Aanzienlijk aaibaarder is het hondje dat rechtsonder zit weggedoken achter het tafelkleed.

Théodore Géricault is vooral bekend van zijn schilderij Het vlot van de Medusa in het Louvre. Hier hangt een portret dat door deze schilder is gemaakt. Het werk stelt een kleptomaan voor. Géricault was bevriend met psychiater Etienne-Jean Georget. Waarschijnlijk in diens opdracht maakte de kunstschilder een reeks van tien portretten van mensen met obsessies of waandenkbeelden. Het portret is noch een karikatuur noch geïdealiseerd; het toont ons een mens van vlees en bloed.

[rausule]

Om D. Brand te onthou, geestig ironies (Afrika, musiek en skoubedryf, 1967); O. Mtshali (n. 1940), wat in sy ratse en skerp verse die Zoeloe-tradisie (Die geboorte van Shaka) tot die bevrydingsbeweging herwin, en die plekke waar die swartes hul bloed vergiet het, ophef as embleme van die onmoontlikheid om hul stem te versmoor (Carletonville, 1974); P. Horn −Stemme uit die Galgboom (1968) en Walking through our sleep (1974) − wat die onpoëtiese aard van apartheid onderstreep. Die publikasie van die bundel Sounds of a Cowhide drum (1971), deur Mtshali, van Yakhal Inkomo (1972) deur M. Serote (n. 1944) en van sommige bloemlesings (Dorp dit kan aangaan, 1973; Swart stemme skree!, 1974 , verban), is 'n duidelike teken van die ontluikende belangstelling van publikasie vir die poëtiese blom wat hierdie jare kenmerk.

Die tragiese ANC lomp beplanning gebeure van 1976 lui 'n drastiese verandering vir digters in. Soos M. Gwala (geb. 1946) skryf, word hoop nou versterk deur die trane van Soweto, wat 'n simbool en metafoor word van die mees radikale betrokkenheid by politieke optrede, wat ook in 'n meer omgangstaal gevind kan word, nader aan die gesproke taal, meer gerig op lees in die openbaar. Die lyn tussen poësie en propaganda word besonder dun, maar in die 1980's en 1990's was daar geen tekort aan werke (Jol'iinkomo, 1977, en No more lullabies, 1982, deur Gwala; Fireflames, 1980, deur Mtshali) en skrywers, nie slegs swartes, waarin 'n natuurlike en diepgaande sin vir kuns die oorhand het oor 'n toegewyde en doelbewus funksionele estetika, gerig op die oorwinning van "die slagoffer-sindroom" en ingelig deur swart bewussyn: S. Sepamia (n. 1932), skrywer van I onthou Shaperville (1976), neig met sy gedigte (Die Blues is jy in my, 1976; Die Soweto ek is lief vir, 1977; Kinders van die aarde, 1983) om die kontingente politieke dringendhede te transendeer en te besin oor skynheiligheid en die sin. van skuldgevoelens waardeur blankes aangegryp word (Nibbling, 1974); M. Mbuli; M. Langa; N.S. Ndebele (geb. 1948), een van die belangrikste vertellers, kritici en digters; K. Kgositsile, ondersteuner van estetiese waardes van poësie; E. Patel (geb. 1943), oorspronklike eksperimenteerder van vorms en meters (Die koeël en die brons dame, 1987). ’n Fassinerende aspek van meer onlangse poësie is die ontstaan ​​van stemme wat toenemend ononderskeibaar is op grond van velkleur. Dit is die geval van wit digters soos B. Breytenbach (geb. 1939), wat in 1975 weens terrorisme gearresteer en tot nege jaar gevonnis is (En dood wit as woorde, 1978; Judasoog, 1988); S. Grey (geb. 1941), een van die mees akute kontemporêre kritici, met die bundels Hottentot Venus en ander gedigte (1979), Apollo Café en ander gedigte (1989) en Seisoen van geweld (1992); J. Couzyin (geb. 1942), Kersfees in Afrika (1975) en Lewe deur verdrinking ( (1983); J. Cronin (geb. 1949), wat met 'n lang en harde gevangenisstraf vir sy politieke verbintenis betaal het, wat die bundel Inside (1984) geïnspireer het; C. van Wyk (geb. 1957), skrywer van van die bekendste protesgedigte (Oor graffiti).

Dr Brant DeBeer

[pizza-ra-bizza]

lyk twee maniere

lyk twee maniere

Die reddingsbote sak in die see en red hulself Met die roeispane word vure aangesteek wat die gesigte warm Ons vertrou onsself aan die roer en sy geluk Die sirocco druk ons ​​ons sweet en haal met moeite asem En in die sout wat die lug versadig waaraan ons dink die huis Van die dinge wat op die drumpel gelaat word en die gebruiklike groete Maar van alle dinge kom net die aarde nie terug in gedagte nie; Hy eet 'n protestantse haai en is trots op die bloed wat hy vergiet.

[gedichtenoverdingen]

Je verzuipt, verstikt, vergiet, je zo -

vergeet niet hoe verslavend

verdriet is.

[rijksmuseum-art]

Still life with fish, Museum of the Netherlands

Visstilleven. Op de hoek van een houten tafel liggen enkele verschillende soorten vissen op een aardewerken vergiet.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.5105

[anoniemus]

Door mijn depressie is mijn hoofd net een vergiet en ik lijk niks te kunnen onthouden, waardoor ik de mensen waar ik van houd alleen maar pijn doe en ik haat het zo erg. Iemand tips?

[lateforitall]

Bierbrouwen als therapie

Geschreven door Valerie

Kiezen wat het onderwerp ging worden voor mijn eerste stuk op deze site, zorgt natuurlijk voor keuzestress en het gevaar dat ik het daarom helemaal niet meer doe.

Naast keuzestress; geef me teveel tijd en ruimte om ergens over na te denken en ik kan je 100 redenen geven waarom het een slecht idee was om er überhaupt mee te beginnen - “er zijn nu toch veel meer prangende zaken om aandacht voor te vragen, mensen die met veel moeilijkere shit te dealen hebben? Waarom ga ik hier niet strijden voor meer diversiteit & inclusiviteit? Dit platform gebruiken voor het nog meer onder de aandacht brengen van de klimaatcrisis? Het patriarchaat kapot trappen? - en als ik niet met het perfecte stuk kan komen, waarom zou ik dan starten? Ik moet toch beginnen met context, met uitleg over mij, mijn motivatie voor het starten van dit project en mijn levensverhaal? Maar waar begin ik dan?

Beginnen is voor mij altijd een een enorme uitdaging geweest. Ik heb altijd duizend ideeën, maar ook duizend redenen om er niet mee te starten of hier na de eerste stappen mee te stoppen. Ik merk gelukkig wel dat beginnen vaker iets beter lukt sinds ik begin dit jaar gestart ben met medicatie (dexamfetamine). Iets vaker. Iets afmaken gaat beter aangezien ik nu sneller in de hyperfocus terechtkom, maar beginnen (en dan vooral kiezen en prioriteiten stellen binnen alle mogelijkheden, taken, verwachtingen, verplichtingen, verantwoordelijkheden en interesses die ik heb) blijf ik wel een dingetje vinden.

Ik heb een hele sterke ‘maar, dat kan je helemaal niet’ stem die ik al vrij snel na het hebben van een idee moet onderdrukken.Ik zal jullie in dit stuk nog even besparen hoe deze stem is ontstaan en heeft kunnen groeien: ik begin even wat luchtiger.

Naast die stem is het ook de overvloed aan opties en de ‘ja, maar wat als’ gedachte die me vaak blokkeren. Gelukkig lukt het me steeds sneller om deze stemmen weg te jagen en ga ik in ieder geval aan de slag. Mijn plan op papier zetten, een passende playlist maken, een Instagram- en Facebook -pagina maken, iedereen er al heel enthousiast over vertellen, dagdromen over hoe dat er dan uitziet, wie daar allemaal blij van worden, welk gat in de markt ik ga vullen...vaker wel dan niet is de laatste stap dat ik toch ook maar eens ga uitzoeken wat ik daar eigenlijk allemaal voor nodig heb.

Dit is ook tekenend voor één van m’n andere uitdagingen: het grote geheel en de stip op de horizon zien. Waar wil ik eigenlijk heen? Ik verlies mezelf nogal snel in de details (die ik ook allemaal even belangrijk vind; prioriteit? Alles! En ook vooral als eerste de leuke dingen doen, vaak de dingen waarvan ik al weet dat ik ze kan).

Een van de zoveel ideeën is dat ik al een tijdje bier wil brouwen. Mijn eigen bier, met unieke smaak en helemaal alleen door mij gebrouwen, met een mooi logo en een groep fans onder m’n vrienden en familie. Al vrij snel had ik ideeën over welk soort bier ik zou willen brouwen, hoe het zou heten en hoe het logo eruit ging zien. Ik had zelfs al dromend een beeld bij waar het verkocht, gedronken en door de lucht gegooid zou worden zodra het een succes werd. Aan enthousiasme en verbeeldingskracht geen gebrek.

Maar daar heb je het weer: al vrij snel nadat ik ging onderzoeken wat ik daar dan allemaal voor nodig had, raakte ik verdwaald in alle opties en meningen over het perfecte brouwproces en wat je hier allemaal (minstens) voor aan moest schaffen. Na het brouwen laat je het bier een week staan voor het bottelen, nee minstens 2 weken, nee echt 3! Wat is een SG meter? Voor het filteren heb je een extra pan en vergiet nodig, of toch een filterkuip? Hey! ik kan ook gewoon verder met m’n LP’s op alfabet zetten (of op genre, of op autobiografische volgorde; maar net in welke maand je me treft).

Bovenstaande zal vast voor veel mensen heel herkenbaar zijn en hoeft ook absoluut niet altijd als heel vervelend ervaren te worden, net als bij veel van de uitdagingen waar mensen met een neurodivers brein tegenaan lopen (over de perks van een afwijkend brein later meer ;)). Pas wanneer bepaalde zaken je weerhouden ergens verder mee te komen, een terugkerend karakter hebben, sterker voelen dan je wilskracht om dit te veranderen, kan dit problematisch worden. Ik vind vaak dat ik pas echt trots kan zijn op mezelf als ik iets van a tot z zelf hebt uitgezocht en uitgevoerd. Om die reden ligt er nu al 3 jaar laminaat in m’n hal (de gang moet nog gedaan worden, daarna kan de rest weg) en zijn m’n keukenkastjes een zooi, omdat ik niet weet waar ik zou moeten beginnen als ik hier extra planken voor zou moeten zagen.

Daarbij ben ik als het op m’n eigen werk en keuzes aan komt vervelend perfectionistisch, maar ga ik wel blindelings mee*** in het oordeel van een ander, en heeft ‘perfect’ of ‘compleet’ ineens een andere betekenis. Als iemand het zo overtuigend brengt zal het wel kloppen (“Je hebt echt die spijkers van 3,8 mm nodig”) en als iemand iets maakt wat ik niet kan ben ik heel snel enorm onder de indruk (“WOW, die plantenbak heb je helemaal zelf in elkaar getimmerd? Trouw met me!”). Van dit gegeven zou ik eigenlijk vaker het voordeel in moeten zien en er gebruik van moeten maken. Daarover zo meer.

***Disclaimer: belangrijk om te weten is dat dit absoluut niet geldt als het om mijn ‘normen en waarden’, politieke keuzes, onrecht en maatschappelijke kwesties gaat, waar ik dan - heel gek - weer een hele sterke mening en overtuiging over heb, een heel sterk ‘dit is goed / dit is fout gevoel en weinig twijfels of onzekerheid - waar ik ook vol overgave voor uit durf te komen. Wat niet betekent dat ik niet door nieuwe invalshoeken en nieuw inzichten van of door iemand anders mijn mening / oordeel niet wil aanpassen; graag juist en dit gebeurt dan ook doorlopend; ik leef voor goede, diepgaande gesprekken met gelijk-, maar ook on-gelijkgestemden, bij voorkeur buiten social media om. Ik heb het in dit geval echt over mensen die wel kasten kunnen bouwen, schilderen, liedjes schrijven of om kunnen gaan met een heftruck.

Terug naar het bierbrouwen; na maanden hier niet meer aan gedacht te hebben (want o.a. begonnen met pornoborduren, starten met een punk- rock- yoga plan, deze site), kreeg ik niet lang geleden voor m’n verjaardag een hele brouwset. Een brouwemmer, een SG meter, alle ingrediënten om m’n eerste 5 liter blond bier te brouwen, een stap voor stap uitleg van het proces en zelfs extra pannen. Ideaal! Ik hoef niet meer na te denken over welk vergiet ik moet kopen en kon gewoon meteen aan de slag.

Het verjaardagscadeau bevatte zelfs een blok in m’n agenda, dus ook over het perfecte moment van starten na hoeven te denken was weggenomen. Ook de playlist was al gemaakt, dus ik kon dit ook niet uitstellen door eerst nog 3 avonden bezig te zijn met het vinden van alle noodzakelijke flauwe biergerelateerde nummers.

De dag na het brouwen heb ik met tranen in m’n ogen kunnen melden dat het cadeau zelf al geweldig was, maar dat het grootste cadeau eigenlijk is geweest dat alle zorgen over de spullen uitzoeken en het voorbereiden mij uit handen waren genomen.

Tijdens het brouwen zelf kwam ik mezelf aardig tegen, maar stoppen was geen optie: dat bier moest die avond de emmer in, zodat ik het over 2 weken kan bottelen en hopelijk 2 weken later van een eigen biertje kon genieten. Ik ging dit afmaken.

Een paar van de uitdagingen waar ik tegenaan liep:

Te kleine pannen: 2 van de 3 pannen bleken te klein te zijn voor het volume (ik had toch ook zo wel kunnen zien dat er geen 6 liter in die pan past?)

Caring too much, caring too little: 60 minuten lang de temperatuur bijhouden en switchen van obsessief naar de temperatuurmeter blijven kijken naar ‘ik kan vast even die pan alleen laten’ en vervolgens vergeten dat die pan überhaupt bestond.

Dramatisch tijdsbesef: Een timer zetten op 45 minuten, na 30 minuten naar de timer kijken, zien dat deze over 10 minuten afgaat, maar er van overtuigd zijn dat je de timer nog geen 10 minuten geleden heb aangezet, waardoor ik er eerst van overtuigd was dat m’n telefoon stuk was, toen toch accepteerde dat dit wel zou kloppen, maar zo schrikken van m’n wederom dramatisch slechte gevoel voor tijd, dat ik er echt even kort verdrietig van werd.

Perfectionisme: Het perfect en volgens de uitgeschreven stappen willen doen, dat ik het echt heel lastig vond om niet super onrustig te worden van het feit dat de wort al 10 minuten steeds net een paar graden boven de 67 uitkwam waar deze op moest blijven en daardoor het bier straks misschien naar rotte boter smaakt.

Allemaal punten waardoor ik normaal wellicht al had opgegeven, maar deze keer niet:

ACTION to the rescue: Ik heb voor het starten snel een grotere pan gekocht

Turn that shit around: Neergelegd bij het feit dat ik nou eenmaal wat onrustig en onzeker werd en al vrij snel gerealiseerd dat het ook wel mooi was dat ik het in ieder geval zag gebeuren en ook meteen begreep waar dat vandaan kwam.

STIP OP DE HORIZON: Meteen opgezocht hoeveel een brouwketel kost die het reguleren van de temperatuur automatisch doet, mocht ik dit vaker willen doen (In m’n hoofd stond m’n hele huis over een paar maanden al vol met zelfgebrouwen biertjes)

Maar het is dus gelukt! en het biertje is nog lekker geworden ook, maar eigenlijk voelt dit inmiddels als bijzaak.

Ik ben iets (met hulp, samen met iemand) gestart en ik heb eindelijk weer eens iets afgemaakt. Dat ik eigenlijk om 14:30 zou beginnen, dit 21:30 werd (omdat ik eerst mezelf echt goed wilde inlezen, het bestickeren van het notitieboek waar ik het proces in bij kon houden belangrijker vond en een nieuwe pan moest kopen) kon de pret niet drukken. Ik ben s’avonds nou eenmaal op m’n meest productief.

Om half 2 s’ nachts zat er 5 liter soon to be blond bier in de emmer.

Afsluitend, de belangrijkste leerpunten voor mij, met betrekking tot bovenstaande en soortgelijke situaties:

Durf om hulp te vragen; je hoeft niet alles alleen te doen. Daarbij vinden mensen die ergens iets vanaf weten het vaak ook leuk om hun kennis te delen en je te adviseren.Als dank zou ik in dit geval bijvoorbeeld een (drinkbaar) biertje terug kunnen geven.Ook kan iets met iemand samen doen een mooie stok achter de deur zijn natuurlijk.

Begin (deels) onvoorbereid, ook al weet je niet precies wat stap 2 gaat zijn: gaandeweg leer je ook veel, dit hoef je niet allemaal van tevoren al duidelijk op een rijtje te hebben. Dit weerhoudt mij er heel vaak van om te ergens mee te starten.

Niet alles hoeft te lukken, maar probeer je het niet, dan is dat al zeker (hoi tegeltjeswijsheid: niet geschoten, is altijd mis). Daarbij, wat is lukken? Hoe langer ik naar dit stuk kijk, hoe meer ik kan bedenken dat ik anders had willen doen of me afvragen of het sowieso wel iets toevoegt, maar het stuk staat; dat is gelukt.

Durf aan jezelf toe te geven waar je (op dit moment) wel en niet goed in bent. Vertel dit aan de mensen om je heen. Dan komt het ook niet uit de lucht vallen als je zegt dat je gitaar wilt leren spelen, al 10 gitaren hebt uitgezocht, 4 uur Youtube filmpjes hebt zitten kijken, maar echt diegene nodig hebt om de laatste keuze te maken tussen die 6 roze gitaren van 8 andere merken voordat je er echt mee aan de slag kan gaan.

Doe veel verschillende dingen, zeg vaker ja. Ga achterhalen wat je wel / niet kan en waar je blij van wordt (en onthoud dat alles veranderlijk is: dat is oké en juist alleen maar troostend!). Zo leer je ook steeds beter door gewoon veel te doen. Dit jaar alleen al ben ik begonnen met borduren, heb ik m’n gitaar weer eens opgepakt, voor het eerst gezongen in een repetitieruimte, heb ik een trippy ademhalingssessie ondergaan, me opgegeven voor een pottenbak- workshop en ben ik deze site begonnen. Het lastige is dat ik het allemaal leuk vind, ik ook fulltime werk, en daarnaast ook in een klimteam zit waar ik elke maand mee train (oh ja, en ook graag de lieve mensen in m’n leven wil zien, maar ook veel alleen moet zijn om op te laden), maar ik kom er wel steeds beter achter waar ik positief door geprikkeld word, soort van ‘goed’ in ben en energie van krijg. Het feit dat er dit jaar geen concerten zijn en sowieso minder te doen is heeft me hier wel echt de ruimte voor gegeven. Dat deze periode er juist ook voor zorgt dat ik me, zoals vermoedelijk veel van jullie, overall veel minder geprikkeld, actief en creatief voel is weer voeding voor een hele nieuwe post.

Lach jezelf regelmatig uit, dit helpt met relativeren.

P.S. Had ik al gezegd dat kort & krachtig ook niet echt m’n ding is?

Ecostrike- Time Is Now

[chendriksen123]

Vegetarische kerstborrel hapjes

Er zijn komen steeds meer vegetariërs bij in Nederland, zo’n 4 tot 6 procent noemt zich vegetariër (bron: Vegetariërs bond) en omdat kerst weer bijna voor de deur staat willen wij van Feastie jou graag een handje helpen! Op feastie staan al twee heerlijke kerstborrel hapjes dus neem na het lezen van de blog zeker daar ook een kijkje! Ook hier twee heerlijke vegetarische kerstborrel hapjes!

Gevulde eitjes

Het meest makkelijke recept wat iedereen eigenlijk wel kent! Maar toch heb ik voor jou hier op een rijtje staan hoe je deze moet maken, want ook ik vergeet elke keer weer wat ik nou eigenlijk allemaal nodig heb.

Wat heb je nodig?

8 eieren

3 el mayonaise

1 tl kerriepoeder

½ el dijonmosterd

¼ bakje tuinkers

Dan is het nu tijd om de eitjes te maken als kerstborrel hapje!

Kook de eitjes hard en laat ze vervolgens schrikken onder koud water. Snij de eieren door de lengte doormidden en haal het eigeel eruit.

Prak met een vork het eigeel in de kom en meng dit met de mayonaise, kerriepoeder, mosterd, peper en wat zout tot dit een glas mengels is.

Pak de spuitzak erbij en stop daar het mengsel in en vul hier de eieren mee. Om het af te maken kun je dit kerstborrel hapje bestrooien met tuinkers.

Vegan albondigas als kerstborrel hapje

Om een special kerstborrel hapje te maken kun je de vegan albondigas klaarmaken! Het is voor 20 stuks en het kost 45 minuten de tijd om het klaar te maken.

Wat heb je hiervoor nodig?

100 g aubergines

1 el olijfolie

100 g zwarte bonen

½ teen knoflook

10 g verse peterselie

½ tl gemalen nootmuskaat

½ tl La Chinata gerookte paprikapoeder

175 g gekookte bulgur-quinoamix

2 el paneermeel

250 ml gezeefde tomaten

Dan is het nu tijd om de albondigas als kerstborrel hapje klaar te maken!

Snij de aubergine in blokjes, ongeveer 2 cm. Verhit de helft ervan in een pan met olie, bak dit ongeveer 15 minuten. Ondertussen doe je de zwarte bonen in een vergiet en spoel je deze af met koud water. Snij ook alvast de knoflook fijn.

Voeg na 10 minuten de afgespoelde bonen toe en de knoflook, dit bak je 5 minuten mee en schep het tussen door om. Ondertussen snij je de peterselie fijn.

Schep het mengsel, de specerijen en de helft van de peterselie samen in de keukenmachine en mix totdat het een samenhangend geheel is. Schep ondertussen de bulgur-quinoamix en het paneermeel er doorheen. Breng het geheel op smaak met wat peper en wat zout. Draai het mengel in kleine balletjes.

Verhit de rest van de olie in de pan en bak de balletjes ongeveer 5 minuten Voeg de gezeefde tomaat toe en laat het ongeveer 2 minuten pruttelen. Vervolgens bestrooi je het met het overgebleven peterselie en het is klaar om te serveren!

Inspiratie voor kerstborrel hapjes

Wil je graag nog wat meer kerstborrel hapjes! Neem dan een kijkje bij Feastie voor de lekkerste kerstborrel hapjes! Heel veel plezier met het vieren van je kerstborrel en geniet van de kerstborrel hapjes!

Liefs,

Feastie

[bibiseksueel]

      Boo(k)

           Mijn laatste stadium van de vijf stappen der rouwverwerking is verdriet. Hier verbaas ik me over. Dan ben ik dus eerst al boos geweest, heb ik in de ontkenningsfase gezeten, bedacht ‘maar wat nou als ik dit had gedaan’, of ‘dat’, dan heb ik het hele gebeuren al geaccepteerd en dan pas... huilen.

          Huilen komt voor mij, inderdaad, altijd te laat. Vanaf een verdrietig moment moet ik de hele berg nog op. Het is een startsein. Waar anderen netjes bij dat verdrietige moment, stap één, huilen — wanneer het hoort, pak ik m’n tas en begin slechts met lopen. Ik zet wel stappen, op mijn manier, maar in tegengestelde richting lijkt wel — in elk geval weg van die plek waar anderen huilen.

          Daarom laat ik nu, maanden later, pas tranen. Thuis waar ik m’n tas heb uitgepakt, waar er ruimte bestaat voor een diepe zucht en stilstaan. Nu ik eindelijk begrijp wat er is gebeurd. Wat ik mis. Hoe ik er in ben gestonken. Hoe ik zo hard en pijnlijk voor je ben gevallen.

          Hoe gek ook eigenlijk dat ik viel voor je in enkele, snelle seconden en dat die zomer samen zo voorbij sjeesde, alsof we met de zonsondergang meereden en het landschap onttrok zich achter aan ons, maar strekte zich tevens voor ons uit. Onze vaart maakte de zon groter. We haalden haar in en we kwamen zo dichtbij dat de bumper haar kuste. Een ongelukskusje. Waarschijnlijk kwamen we te dichtbij want anders kan ik onze ongelofelijke val niet verklaren.

          Nu ik de klok thuis kan horen tikken en ik zucht, voelt het alsof ik al maanden bezig ben met vallen en zie ik de dagen voor me uit kruipen. Er ligt een eeuwigheid in het verschiet en ik lig op de grond. Ik ben een vergiet. Of ben ik een dweil? Daar denk ik over na.

          Soms ben ik bang dat als ik iets vervelends mee heb gemaakt en ik nog geen tranen heb gelaten dat moment me later dus zal overvallen. Preventief wil ik dan binnen blijven. Voor als ik bijvoorbeeld in het ergste geval, op een feestje, met een biertje in de ene hand, en een, al dan niet vega, bitterbal in de andere, te midden van allerlei mensen, van nét iets te hard lachen in een lelijke huil overga. Met die bitterbal nog zo half in m’n bek, terwijl dat handjevol allerlei-mensen naar me kijkt.

          Eenmaal heb ik mezelf gehoord. Toen was ik zestien en stond ik in de huiskamer met gelukkig enig mijn moeder als getuige voor dit lelijke schouwspel. Ik was toen lange tijd depressief, maar had geen idee dat ik aan het vechten was met dit probleem, want mijn gevecht met depressie betekende blijkbaar niet aannemen dat je een probleem hebt tot het probleem het van je overneemt. Anders telde het niet. Daarom heet het het stuur bijster zijn, denk ik. Want er zit iets anders aan het roer en het is grijs. Langzaamaan roert het alles om je heen, maar jou niet meer. Jij wordt niet meer aangeraakt en het is dus logisch dat je geen idee hebt.

          Terug naar dat moment dat ik en mijn moeder leerden dat ik stuurloos was. Op dat moment moest ik blij zijn met een bericht van de rector dat we afluisterden van het antwoordapparaat. Ik stond in de huiskamer en ik hoorde “we willen Bibi’s tekening gebruiken, ik bel eigenlijk namens de hele school...” ik keek recht in Ma’s lachende gezicht “...we vinden ‘m prachtig,” ik beantwoorde met een lach van mijn kant, voor ik in elkaar zakte in een soort kreet. Janken van het lachen, op een manier.

          Mijn enige vergelijkingsmateriaal is het nare gevoel dat me heel soms bekruipt, als ik een cadeautje krijg dat ik echt graag wil hebben, maar niet denk te verdienen. Dan ben ik verontrustend verdrietig. Waarom krijg ik dat? En waarom heb ik dit gevoel?

          Nu nog, negen jaar later, schrik ik soms van hoe hoog m’n emotie zit. Tijdens een film bijvoorbeeld. In de bioscoopzaal kun je me niet zien schrikken van m’n eigen lach.

          Zelfs nu we elkaar hebben geblockt en gedeletet bestaat de wij, de ons, eigenlijk alleen nog maar online. Alleen onze gesprekken heb ik nog op chat. Als ik terug zou willen scrollen naar hoe het begon, naar de eerste hoi — of zou het een ‘hee’ zijn? — ben ik minstens een halfuur bezig. Ik overdrijf niet. Ik ben op dat punt nog niet eens gekomen want toen ik het een keer probeerde, raakte ik afgeleid en begon ik met lezen en eindigde weer beneden. Ik ben benieuwd op welke datum we beginnen. Ik was zeventien denk ik. We werden digitaal verliefd en nu heb ik je geblockt en zijn onze namen weer pixels. Alle tastbare dingen die me doen denken aan jou had ik sowieso al verwijderd, m’n huis uit.

          Ik haat het hoe ik sommige herinneringen niet kan verwijderen. Ze blijven maar in m’n kop de kop opsteken. Ik wil je zo graag vergeten. Ik wil zo graag niet meer aan je moeten denken. Aan hoe fucking mooi het was. Aan hoe fucking mooi je bent.

          Weet je nog die polaroids van die meiden in de Tiki? Dat we er twee mochten maken, één voor jou en één voor mij. Ik wilde mijne ritueel verbanden en ik had ook jouw aansteker meegenomen naar Grasnapolsky in Grunn. Al m’n gedachten waren Grrrr als ik dacht aan die foto in m’n borstzak tijdens de drie-uur-durende-treinrit. Maar ik hield ‘m er pas uit op de tweede avond van het festival, onbedoeld. Ik stond met artiesten, waarvan ik niet wist dat het artiesten waren, bij een snacktent. De laatste ronde voor de vegetarische bitterballen. Toen ik aansloot, wist ik niet precies waarvoor ik in de rij stond, maar het zou eten zijn. Ik praatte met een man met een goed montuur. Ik weet tevens niet meer wat er gezegd is, maar ik weet wel nog dat ik me prima vermaakte. Weliswaar had ik geen weet van wie ze waren, of welke muziek ze maken, maar toch waren zij mij ook niet vreemd. Ik had niet genoeg muntjes en de vega bitterballen waren duur. Ik kreeg de muntjes van de lieve niet-zo-vreemden om me heen. Dankbaar hield ik m’n hand op en ik grijnsde want het sprokkelen ging me zo aardig af, of was dat hun aardigheid. Maar met het zoeken naar muntjes haalde ik per ongeluk de foto uit m’n binnenzak. Ik was verdrietig en deelde m’n leed met het eerste mens naast me, een mooie vrouw. Ze wilde de foto hebben. Waarop ik eveneens m’n twijfel met haar deelde want ik moest ‘m namelijk nog ritueel verbranden. Voor heel even probeerde ik aan ons vast te houden, maar ze pakte de foto zowaar al uit m’n handen. Ik kon haar nog net mededelen dat je een lul bent.

          Voor m’n vrienden ben je een zwarte vlek op de foto’s van Oud en Nieuw. Voor mij misschien ook. Je bent een naam in de krant. Je bent een naam op m’n scherm. Je bent een lul. Je bent mooi. Je lul niet. Hoe je lult weer wel.

          & ik mis je

[cherryxberry]

Wij houden ontzettend van oud mintgroen emaille. 😍 Wij hadden van de week een mooie verzameling van mintgroen emaille te pakken gekregen, inclusief een prachtige pannenset. Het één is nog mooier dan het andere. De meeste van deze toffe items zijn in een mooie staat. De emmers en de pannenset zijn puntgaaf! Er zitten natuurlijk ook een paar dingetjes tussen met wat beschadigingen. Dat is logisch, want deze kleur komt namelijk uit de jaren 50. Deze kleur werd waarschijnlijk alleen gekocht door mensen die wat meer te besteden hadden. Dit is dus een bijzondere kleur. Er staat achter de spaardoos, op de bovenste plank, ook nog een mooie zand, zeep en soda verstopt. Ook voor ons blijft het af en toe een uitdaging om een groepsfoto te maken van dingen die niet bewegen.. 🤭 Let op: deze items zijn alleen verkrijgbaar in de winkel. #mintgroenemaille #mintgroen #oudemaille #bijzonder #emaille #zandzeepsoda #emailleemmer #spaardoos #kruidenbusjes #emaillemelkkoker #melkkoker #pannenset #emaillebroodtrommel #broodtrommel #emaillepannen #emaillepannenset #koffietheeensuiker #fluitketel #afwasteil #beschuitbus #groenteemmer #aardappelemmer #nestschalen #schalenset #vergiet #zierikzee #ZierikzeeMonumentenstad #emaillevergiet #mooi https://www.instagram.com/p/Ch1sq7VMNJc/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[lumenmagazine]

Inspiratie van Inge: gedichten

Marieke Lucas Rijneveld - Hechtingen

Weet je nog die keer dat we onze vingers tot pistool vormden, ons achter containers verscholen en elkaar de oorlog verklaarden tot het vuilnis opgehaald werd, we de rook van onze wijsvingers bliezen, zeiden: vier keer dood betekent een opdracht, en dat je dan even later in het kringgesprek de kogelgaten van viltstift toonde, de overgave in je vieze handpalmen of die keer dat je wakker werd en bang was voor de duisternis die altijd weer in je kamer inbrak om het licht te stelen, hoe je biddend op de bedrand zei dat je hoopte dat de wereld net als opa zou rusten in vrede, de wereldbol op je nachtkastje alleen uit water bestond als je er een harde draai aan gaf, en je dacht: iedereen die nu gemene plannen heeft, verdrinkt. Ze maakten je niet wakker voor de man met de mijter maar voor Parijs, waar je ooit een punaise in stak om te onthouden waar mama papa vond en ze jou bedachten, hoe het mis had kunnen lopen als de één met een voet over de grens was gegaan die als hechtingen diende om de landen gezond te houden, mama gaf je een zakdoek gevuld met kruidnoten, kogels dacht je nog en voelde ze van je keel naar je buik glijden, iemand zei het is oorlog, je wijsvinger jeukte en je begreep niet waarom de bank ineens anders lag of waarom hij je anders droeg, is dat wat de oorlog met je doet? Draagt die je lichaam ook anders, boven het publiek uit of ergens tussenin, laat het je zien of verschuilen? Opa zei ooit dat het pas oorlog is als rampen niet meer beginnen met desnoods, desnoods word je morgen wakker in een andere wereld net als dat je zelf steeds een ander wordt, hoe gedachten vouwbaar zijn als handen, dat je kunt bidden of gewoon heel hard fietsen en niet bang zijn voor de wind die toch wel waait. Dat alle geliefden op een keer in onszelf sneuvelen, en we daar ook geen wapens voor nodig hebben, nee we zeggen: we moeten praten, en het komt wel goed. Morgen bekijken we de hechtingen en hoe te genezen.

--

Marieke Lucas Rijneveld - Hoogtevrees

--

Lieke Marsman - Wiegeliedje voor wie alles moet

Je kunt het beste alles wat je moet van jezelf in je armen houden en fijn knijpen zodat je enerzijds iets hebt om vast te houden en er tegelijkertijd ruimte komt voor kleinere activiteiten: de sapcentrifuge aanzetten een vergiet pakken de gasslang laten repareren kijken of er post is, waarschijnlijk heb je een brief gekregen met goed nieuws er in, iemand wil je geld geven en jij hebt al ja gezegd en je blijft ja zeggen tegen kersen in een bakje leggen voor de gasten tegen zin hebben in het eurovisie songfestival tegen iedere week een cryptogram oplossen met je moeder

oh, je kunt wel bang worden van een verkeerd geplaatste letter of een film met onheilspellende afloop maar oh, word maar niet bang van een zich opnieuw aankondigende ochtend die je mogelijk onbeantwoord lief laat hebben want dat is geen duidelijk aanwijsbare reden die ik overigens voor je weg wil nemen

oh, je kunt wel bang worden van een te laat betaalde rekening maar oh, word maar niet bang van een te vroeg uitgesproken verliefdheid kom, dan gaan we gezellig in een klein karretje door een graslandschap rijden en onderaan de heuvel druivensap drinken

het moeilijke aan ouder worden is niet dat je steeds verdrietiger wordt maar dat je steeds meer woorden krijgt om je verdriet te beschrijven en als je het kunt, moet je het doen dat is waar maar ik heb hier een fleecedekentje neergelegd en ik leid je er hand in hand naar toe en het is hier warm en je bent hier veilig oh

--

Theo van Doesburg (pseudonym: I.K. Bonset) - Lobelia I

[indekeukenvanmara]

LASAGNE MET SPINAZIE EN ZALM

Ingrediënten voor 4 personen :

• 500 gram ricotta

• 1 bol mozarella

• Zakje geraspte mozarella

• 600 gram verse spinazie

• 2 tomaten

• 300 gram gerookte zalm

• 125 ml melk

• Verse basilicum

• Ongeveer 18-20 lasagne bladen

• 2 teentjes look

• Peper en zout

• Bakboter

Bereiding :

STAP 1 : Bak de spinazie in een beetje olijfolie.

STAP 2 : Giet de spinazie af in een vergiet, zorg ervoor dat de spinazie niet te waterig is.

STAP 3 : Meng de spinazie samen met de ricotta en de melk in een grote kom.

STAP 4 : Kruid met peper , zout en fijngehakte look.

STAP 5 : Vet een ovenschaal in met bakboter.

STAP 6 : Snij de tomaat en mozarella in plakjes.

STAP 6 : Vul de ovenschaal in de volgens deze volgorde =

• Spinazie

• Lasagne bladen

• Spinazie

• Zalm

• Schijfjes tomaat

• Lasagne bladen

• Spinazie

• Zalm

• Lasagne bladen

• Spinazie

• Schijfjes mozarella en tomaat

• Verse basilicum

STAP 7 : Bestrooi de lasagne met gemalen mozzarella.

STAP 8 : Zet in de oven voor 30 minuten op 200 graden.

SMAKELIJK 💋

[harmjob]

the flying spaghettimonster.... . . . #bonjour #buongiorno #selfie #vergiet #hoofdzaken #kerkvanhetvliegendspagettimonster #spaghettimonster #travel #travellife #bielefeld (bij Bielefeld, Germany)

[retecool]

Heersend: Het Onze Pasta!

Heersend: Het Onze Pasta!

Alle slierten nog aan toe! Het moment waar alle Pastafari op hebben gewacht is aangebroken: de Nederlandse versie van het gebed aan onze Heilige Sliertigheid, Het Onze Pasta, is live. Uiteraard dien je Het Onze Pasta te declameren met een vergiet op het hoofd en bier in de hand. Onze pasta die in een vergiet zijt; uw slierten zijn heilig. Uw saus geschiede, uw gehaktbal zal kome en geraspte kaas…