#verzachte schoonheid

[devosopmaandag]

Schoonheid op aarde I

De tweede door Rokus Hofstede vertaalde roman van Charles Ferdinand Ramuz heet 'Schoonheid op aarde'*, dat zich afspeelt in een dorp aan het meer van Genève. Het is niet minder dan een betoverend boek, het verhaal en de stijl – maar over dat laatste een volgende keer. Ik raakte al snel vertrouwd met de dorpelingen, die door de komst van een jonge vrouw van slag raken. Als eerste is er de bijna twintigjarige Cubaanse Juliette, een vrije geest en zuivere schoonheid, haar oom, de bekrompen, opportunistische Milliquet, zijn lastige en jaloerse echtgenote, de dikke, vrijgezel Rouge, die leeft van de visvangst en die zich over Juliette ontfermt, zijn lange en magere hulp, de volgzame Décosterd, Marguerite, het nieuwe dienstertje, de gebochelde Italiaanse muzikant, Maurice, de jongeman die Juliette bespiedt, het meisje Émily, dat verliefd is op Maurice, de duistere Savoyaard. Zo opgesomd lijken ze universele en tijdloze romanpersonages. Het dorp, de bergen en het meer vormen het decor voor verhaal van Ramuz.

Twee weken zijn we nu in een klein dorp in de Allier, in de noordelijke Auvergne. We zijn voor twee maanden bewoners in een heel oud huis, met muren zo dik als je onderarm. Er is een flinke steen voor het tuinhekje geplaatst, want het gaat er stijl naar beneden. Vanuit de tuin hoor je het ruisen van de diepgelegen Bouble, die zich door een 'gorge' een weg baant. Hier zijn het de groene heuvels, de koolzaadvelden, het riviertje, de kloof, en de abdij van de Benedictinessen die de enscenering vormen van ons tijdelijke leven op deze plek.

Als eerste is er de beetje gedistingeerde Deen, van wie het huis huren en die hier veel oude huizen bezit. Onlangs kocht hij het 12e-eeuwse Hôtel de Dieu. Er is de Schotse overbuurvrouw die met haar Franse echtgenoot uit Thailand hierheen is verhuisd, er is de oude Engelse hippie-kunstenaar. De windgong, die aan de bloeiende appelboom in zijn boventuin hangt, verzacht de gure wind. Er is de bakkersvrouw, die op zondagmorgen nerveus wordt van de lange rij wachtenden. Dan is er de vrolijke zoon van het kruideniersechtpaar, die mij vol trots het potje ansjovis overhandigde, de hele dikke winkelier die mij de enige emmer toonde die hij in de winkel had en die me te groot was. Er is de kwezelachtige non in de winkel van de abdij, die al die geurende luxigheden die de nonnen zelf maken, absoluut niet nodig heeft. Naast ons woont een jong echtpaar met een engelachtig en ernstig meisje met zwarte krullen. En dan is er nog de licht verontrustende jongeman, die rondjes loopt voor de kerk en die verzonken in gedachten je overal in het dorp tegenkomt.

Je kan de werkelijkheid tegemoet treden als het binnenstappen in de Vival, je boodschappen doen en klaar ben je. Is de werkelijkheid van dit dorp en zijn bewoners wel stof voor een roman? Misschien niet, maar ik ben er zo ontvankelijk voor geworden door Ramuz – en Rokus Hofstede.

* 'Schoonheid op aarde' | Charles Ferdinand Ramuz (1878-1947) | oorspronkelijk verschenen in 1927 | vertaling Rokus Hofstede | Uitgeverij Van Oorschot | 2022

[gedichtenoverdingen]

Dingen die ik inmiddels heb geleerd

Een lijstje in het kader van bekijk het van de positieve kant

1. Op je bek gaan, falen, fouten maken als jong persoon is goed. Het zijn de building blocks van je toekomst. Nu hebben fouten nog kleine gevolgen en ontwikkel je voornamelijk. Dus zeg de verkeerde dingen op de verkeerde momenten, hou te lang vast aan een relatie, overvraag jezelf want als het écht niet anders kan, is nu het moment om te leren.

2. Tijd is een wapen. Wonden helen. En echte liefde, puur ongedwongen bewondering, die zal wellicht resteren door dag en dauw en tot het einde der tijden maar die pijn, het verdriet van het niet samen kunnen zijn met iemand - dat verzacht. Het is als een kneuzing, soms stoot je er tegen aan en knelt het van de pijn, maar op een dag is het ook genezen.

3. Er zijn geen goede of foute keuzes in het leven. Er zijn keuzes. En keuzes hebben gevolgen. De enige manier om ergens achter te komen is vaak door het gewoon te doen. Niets of niemand komt je straffen bij een “verkeerde” keuze. Soms moet je gewoon een weg inslaan en dan zie je later hoe deze uitpakt. Dan kun je altijd nog een andere keuze maken. Er bestaat ook niet iets als een doel “opgeven” en zo falen, dat is enkel het plan bijsturen.

4. Als je bij een keuze twijfelt maar weet dat je je altijd af zal blijven vragen: “wat als?”, en je de angst hebt dat de woorden “had ik maar” je hoofd later bespoken wanneer je besluit iets niet te doen, doe het. Doe het. Doe het. Doe het. Als je weet dat je spijt gaat krijgen van het niet proberen van iets, is dat een teken dat je het moet doen, alleen al om het geprobeerd te hebben.

5. Leer dwingende mailtjes te schrijven, assertieve telefoongesprekken te voeren, leer geld terug te eisen en sollicitatiegesprekken te veroveren. Niemand gaat dit voor je doen. Durf voor jezelf op te komen.

6. Als je rijst kookt moet je niet de deksel van de pan halen, als je dat wel doet verdampt al het water en koekt de rijst aan waardoor het vastzit aan de onderkant van de pan.

7. Eerlijkheid duurt niet het langst. Soms moet je helemaal niet eerlijk zijn, soms is het wijs om je afzijdig te houden, te weten welke informatie iemand wel of niet verder helpt. Wat iemand wel of niet kan begrijpen en wat wel of niet tot onnodige discussies en of geweld leidt. Maar wees daarbuiten, in ieder geval tegen dierbaren, zo vaak mogelijk eerlijk.

8. Talent bestaat niet. Niemand heeft aangeboren talent voor koken. Het is de herhaling van de handeling dat zorgt voor gevoel, expertise en familiariteit waardoor je iets tot in detail perfect kunt bereiden. Ja, er is een voorgegeven interesse en wellicht aanleg voor bepaalde aspecten van een kunde. Maar talent komt voort uit oefening.

9. Je mag genieten van je lijf en je schoonheid, maar laat je eigenwaarde er niet vanaf hangen. Schoonheid vergaat, iedereen wordt oud, lelijk, immobiel en gaat stinken. Wat niet vergaat is hoe je handelt, hoe je lacht, welke dingen je mooi vindt. Je gewicht schommelt op en neer met de tijd, bijvoorbeeld wanneer je gestresst bent, maar dat maakt je niet minder waard, je mag er nog steeds zijn. Zolang je oké voor jezelf blijft zorgen, zul je gelukkig kunnen blijven met wie je bent. 

10. Mensen zijn vaak veel opener dan je denkt, dus ga gesprekken aan, ontdek, discussieer, praat met vreemden en sta versteld van de vele dingen die je zult leren en tegelijkertijd herkennen. We zijn tenslotte allemaal mensen, met allemaal dezelfde acht basisemoties en leven allemaal in dezelfde tijd.

11. De acht basisemoties zijn: blij, boos, bedroefd, bang, beschaamd, verrast, walging en liefde.

12. Je hoeft niet alles af te maken waar je aan begint.

13. Je hoeft geen genoegen te nemen met minder dan dat je wilt. Als de timing niet klopt, dan klopt het gewoon niet. Leer het verschil tussen geduld en verspilde energie.

14. Je hoeft “nee” niet uit te leggen. Nee is nee. Het is je recht om ergens niet naartoe te gaan, ergens niet aan mee te doen of ergens niet in mee te gaan. Doe jezelf niet tekort.

15. Als je in verleiding komt en deze wel of niet weerstaat volgen er doorgaans twee emoties: spijt en opluchting. Ze zullen beide in een bepaalde mate aanwezig zijn, degene die je het meeste voelt duidt aan waar je daadwerkelijke behoefte ligt.

16. De beste manier van leidinggeven is mensen iets op hun eigen manier laten doen. Delegeren is niet beleren.

17. Er is niet per se iets als nutteloze kennis vergaring, alles wat je leert accumuleert en bouwt op elkaar voort. Onderschat niet hoe zelfs baantjes die je rot vindt, je dingen bijbrengen die later van pas komen. Je kunt vaardigheden meestal integreren en dit gebeurd vaak onbewust.

18. Het is niet slim om woorden te gebruiken waarvan je de betekenis niet zeker weet.

19. Relaties zijn geen statische eenheden maar dynamische spellen waarbij je zelf kan sturen maar nooit alleen de regie hebt.

20. Het uitspreken van wat je waardeert aan iemand of aan iets is niet zo vanzelfsprekend als het zou moeten zijn. Zeg het als iets goed gaat. Zeg het als je iemand waardeert. Iedereen zoekt bevestiging, niet per se omdat ze dat nodig hebben, wel omdat het zin geeft aan de dingen.

21. Vertrouw op je onderbuikgevoel. Als je een persoon of situatie niet vertrouwt kun je beter het risico niet lopen. Je onderbewustzijn weet vaak veel meer dan je bewuste.

22. Je kunt aluminiumfolie niet in de magnetron doen, dan fikt het af.

23. Bij brandwonden: lauw water. Bij harde klappen die een ice-pack benodig hebben: altijd een theedoek eromheen en niet te lang koelen als het om een vinger of teen gaat.

24. Luister naar je lichaam.

25. Vergeef jezelf. Vergeef anderen, niet omdat zij dat verdienen maar omdat jij het niet verdiend je hele leven boos te blijven. Vergiffenis is niet iets goedkeuren, het is loslaten, vrede toelaten. Ruimte creëren.

26. Je schoolcijfers zijn geen reflectie van je intellect of waarde en de kreet: “liever een zes zonder stress dan een zeven en geen leven” bevat een kern van waarheid.

27. Je hoeft niet alle adviezen van iedereen aan te nemen. Neem alleen ‘t gene aan wat jij goed of nuttig vindt.

28. Vraag en luister naar wat iemand nodig heeft in plaats van dat zelf invullen. Je moet anderen niet behandelen zoals jij dat wilt, maar zoals zij nodig hebben.

29. Kritiek is geen persoonlijke aanval maar een kans om te leren en weet dat wanneer het aanvallend wordt gebracht, het meer over de andere persoon zegt dan over jou.

30. Wees voorzichtig met de media die je consumeert, niet alleen sociale media, ook de series die je kijkt, de boeken die je leest en uiteraard de mensen met wie je je omringt. Het beïnvloedt je gemoedstoestand.

31. Stop emoties niet weg, die komen altijd drie keer zo hard terug op een later moment. Soms is het inderdaad praktisch niet midden in een vergadering te gaan huilen en is afleiding de beste tactiek. Maar soms moet je gewoon even voelen wat je voelt. Huilen. Schreeuwen. Een kussen door de woonkamer gooien.

32. Wacht niet altijd op morgen, volgende week, volgend jaar. Als je lichaam en geest zeggen dat je weg wilt bij een werkgever, uit een relatie wil, een andere auto wil kopen. Wacht niet te lang. Voordat je het weet wordt je iemand die zegt ‘’ik wilde eigenlijk...’’, ‘’en hier zitten we dus nog steeds’’, of in het ergste geval kamp je met meer ongelukkigheid en slachtofferschap als waarmee je begon. Stephen King zei, een goed idee voor een boek hoef ik niet op te schrijven, dat blijft gewoon hangen, ik plan mijn boeken niet vooruit. Dus als een idee je blijft achtervolgen, doe het dan verdomme. Als je onbehagen je blijft volgen en je kunt iets veranderen, wacht niet te lang.

33. Er zijn dingen waar je absoluut geen controle over hebt. Leg je daarbij neer. Geef jezelf over. Soms kun je iets veranderen aan je problemen, soms kun je alleen maar zijn, ademen, laten, wachten en als je wilt: vertrouwen.

34. Lees altijd, altijd, altijd een mailtje, blogpost of andere soort tekst door voordat je het de wereld ingooit. Er zijn altijd verborgen spelfouten, vergeten bijlagen, nuances of dubbelzinnigheden die beter kunnen worden verwoord. 

35. Perfectie mag een streven zijn als middel, maar niet het einddoel. Ga voor 80%. Weet dat de meeropbrengst van extra energie kleiner wordt naarmate je vordert. Van een 5 naar een 6 of van een 8 naar een 9 zijn verschillende afstanden, de 5 naar een 6 is een sprintje de 8 naar een 9 een marathon.  

36. Helen is niet lineair, rouwprocessen zijn niet lineair, succes is niet lineair. Ups en downs zijn onderdeel van het proces. Blijf geduldig, blijf volhouden en kijk naar de stijgende lijn die ontstaat als je de golven van een afstandje bekijkt.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Avond En ik zag, en ziet in het midden van de troon een lam,‭‭ ‭‭staande als geslacht Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon  "Voor Iedere Avond" En ik zag, en ziet in het midden van de troon een lam, staande als geslacht. Openbaringen 5:6 Waarom zou onze verheerlijkte Heere met Zijn wonden in heerlijkheid verschijnen? De wonden van Jezus zijn Zijn heerlijkheid, Zijn juwelen, Zijn heilige sieraden. In de ogen van de gelovige is Jezus’ schoonheid niet te overtreffen, want Hij is ‘blank en rood’ - blank door onschuld en rood door Zijn eigen bloed. We zien Hem als een lelie van ongeëvenaarde reinheid en als de roos, roodgeverfd door zijn eigen bloed. Christus is lieflijk op de Olijfberg en op de Thabor en bij de zee, maar o, nooit was er schoner Christus te zien, als toen Hij aan het kruis hing. Daar zien we Zijn schoonheid in al Zijn volheid, al Zijn eigenschappen tot volledige ontwikkeling gekomen, al Zijn liefde ten toon gespreid en Zijn hele karakter tot uiting komen. Geliefde, de wonden van Jezus zijn in onze ogen veel schoner dan alle pracht en praal van koningen. De doornenkroon is meer dan een keizerskroon. Het is waar dat Hij nu niet langer de rietstaf draagt, maar geen gouden scepter straalde ooit zo’n heerlijkheid uit. Jezus heeft het uiterlijk van een geslacht lam en het is het pronkgewaad waarin Hij naar de liefde van onze ziel dong en ze verloste door Zijn volmaakte verzoening. Het zijn niet alleen Christus’ sieraden, het zijn ook de tekenen van Zijn liefde en overwinning. Hij heeft de machtigen als een roof gedeeld. Hij heeft voor Zichzelf een grote schare, die niemand tellen kan, vrijgekocht en deze littekens zijn de herinneringen aan de strijd. O, als Christus zo graag de herinnering aan Zijn lijden voor Zijn volk levendig houdt, hoe kostbaar moeten deze wonden in onze ogen dan wel niet zijn! Ziet, uit ieder van Zijn wonden Vloeit een zalf van grote kracht, Die der zonden beet kan helen, En de felste pijn verzacht. Zij zijn tekens van genade, Van Zijn liefde het bewijs, Zegels van verkregen toegang Tot het hemels paradijs.

[naomiwielant]

I posted 7 times in 2021

7 posts created (100%)

0 posts reblogged (0%)

For every post I created, I reblogged 0.0 posts.

I added 28 tags in 2021

#gedichten - 4 posts

#poetry - 4 posts

#poems - 4 posts

#poezie - 3 posts

#autumn - 3 posts

#herfst - 2 posts

#herfstkleuren - 2 posts

#nature - 2 posts

#falling leaves - 2 posts

#autumn vibes - 2 posts

Longest Tag: 19 characters

#magnificient beings

My Top Posts in 2021

#5

Ons samen zijn, stelde niets voor. Toch doet het pijn om uit elkaar te gaan. Ik wil huilen. Schoonheid laat geen tranen toe. Er zijn geen woorden om ons verlies te beschrijven. Enkel het gevoel van eeuwig gemis. Schenk daarom de thee uit. Laat ons nog een glas heffen. Het werk van morgen vergeten. De zorgen verzacht. Ik zeg tot ziens met een eerlijk hart. We zullen elkander wederzien.

0 notes • Posted 2021-04-04 09:22:11 GMT

#4

Flowers are blooming, snowflakes are falling. I keep waiting for this special person to come back...

0 notes • Posted 2021-02-07 12:26:49 GMT

#3

A nostagic poem full of melancholia

I look at the flowing river with tears in my eyes. Water, time and youth are all of the same kind. We can only gently touch it and watch it flow away. Crying rivers of tears won't change anything. There is nothing I desire. I only want to silently admire the beauty of this ancient river filled with past memories.Times are changing and I hope we can meet again on the other side of the river.

0 notes • Posted 2021-02-02 11:47:44 GMT

#2

Let me travel back in time or to the distant future...

-Park Ter Rijst-

1 notes • Posted 2021-11-14 10:20:37 GMT

#1

The smell of chrysanthemums at night

The smell of chrysanthemums at night. They are living their solitary lonesome life. And bring back bitter memories. I keep staring into the dark and wonder what fate will bring when the sun rises.

4 notes • Posted 2021-10-03 09:11:04 GMT

Get your Tumblr 2021 Year in Review →

[stefselfslagh]

Pedro Elias: “De kankerpatiënt is weer kapoen geworden.”

Dit stuk verscheen op 21 december in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Het leven heeft tv-maker Pedro Elias (45) het afgelopen jaar niet vertroeteld. Zijn 4-jarige zoon kreeg leukemie, zijn 83-jarige vader overleed. Tussen de ellende door was er ook schoonheid. En humor. "Zelfs de dokter kon zich na een tijd niet meer inhouden.”

2019 zal voor Pedro Elias de geschiedenis ingaan als het jaar waarin hij gesandwicht werd tussen twee existentiële beproevingen. In maart kreeg hij te horen dat de wreedaard genaamd kanker zijn zoon Rover te pakken had gekregen. En in oktober moest hij toezien hoe zijn vader overleed aan de gevolgen van een hersenbloeding. Redenen genoeg om 'Annus horribilis!' te roepen en een weekje in de dichtsbijzijnde goot te gaan liggen. Maar Pedro Elias heeft een genetische troefkaart: een goed ontwikkeld gevoel voor humor, waarmee hij zelfs de dofste ellende nog een beetje kan doen blinken.

"Een paar maanden geleden verliet ik samen met Rover het ziekenhuis. Hij had net een chemobehandeling gekregen. Terwijl ik hem op mijn rug naar de auto droeg, begon hij plots in mijn nek te braken. Ik heb van mijn ondergekotste nek een foto genomen en naar mijn vrouw gestuurd. Onderschrift: kotsnek. Met die foto hebben we 's avonds goed gelachen. Wij hebben de afgelopen maanden soms beenharde grappen gemaakt over onze situatie. En dat deed elke keer deugd. Ik ben nu officieel gemachtigd om te zeggen: humor verzacht."

We hebben afgesproken in wat hij zijn 'schrijfkot' noemt: een met licht en liefde ingericht hoekappartement, dat regelmatig bijklust als schuilplaats voor creatieve geesten. Hier schreven Pedro Elias en zijn vrouw Evelien Broekaert het scenario van De Kist, hun nieuwe fictiereeks voor VIER. Hier repeteerde Sanne Samina Hanssen haar rol in Angels in America van Het Toneelhuis. En hier werkte mensenrechtenjuriste Yousra Benfquih aan haar doctoraat over gelijkheid in het onderwijs. "We verhuren dit appartement niet aan citytrippers, maar aan mensen die een plek zoeken waar ze in alle rust kunnen werken", zegt Pedro Elias. "Mensen komen naar hier om hun best te doen."

Ook wij gaan de komende uren ons best doen. Om na te gaan of er over het leven iets te leren valt als de dood dichterbij sluipt. Om te onderzoeken of er een wezenlijk verschil is tussen geloof en bijgeloof. En om uit te maken of miserie ook positieve bijwerkingen heeft. Maar eerst - een mens moet hoofd- van bijzaken blijven onderscheiden - wil ik weten hoe het met Rover gaat.

"Hij zit op dit moment in de zogenaamde onderhoudsfase: hij moet nog anderhalf jaar chemopillen slikken en zich om de zes weken laten controleren. Er is een kans van twee procent dat hij hervalt. Maar daar kan ik mee leven. Wie de lucht aan de Antwerpse Binnensingel inademt, heeft wellicht méér kans om te sterven."

"Gisteren heeft Rover mij heel gelukkig gemaakt. Ik zat beneden op het toilet, terwijl hij op ons toilet op de bovenverdieping zat. Omdat het wc-papier bij mij op was, riep ik hem toe dat hij een rol toiletpapier naar beneden moest gooien. Hij heeft dat al gibberend gedaan en ervoor gezorgd dat de hele trap vol papier lag. Ik dacht: 'Yes. Mijn zoon lééft. De kankerpatiënt heeft opnieuw plaats gemaakt voor de kapoen.'"

Toch hoedt hij zich voor post-chemo-euforie. "Evelien en ik gaan onze klop nog krijgen. Daar hebben de dokters ons voor gewaarschuwd: dat je pas in elkaar stuikt als de ergste fase achter de rug is. Maandenlang leef je in vechtmodus. En dan krijg je plots te horen: 'De kankercellen zijn weg, ga maar terug naar huis.' Veel ouders beginnen pas dan te beseffen dat ze geflirt hebben met de dood."

Toen Rover in het voorjaar zijn haar begon te verliezen, leverde ook Pedro Elias zijn haardos in: hij liet een tondeuse pirouettes dansen op zijn hoofd en plaatste nadien een foto van zijn G.I. Joe-kapsel op Instagram: 'Rover kort, papa kort.' Ik vraag of de lokken van Rover ondertussen aan hun comeback begonnen zijn. "Zeker. En ik probeer ze met mijn gedachten nog wat sneller te doen groeien. Als monnikken erin slagen om in combatsituaties met de kracht van hun geest hun ballen in te trekken, moet ik toch het haar van mijn zoon kunnen doen groeien?"

Ook Rover probeert de realiteit naar zijn hand te zetten, zo blijkt. "Hij wil momenteel enkel de kleren aandoen die hij droeg vóór hij kanker had: dat is zíjn manier om te doen alsof alles opnieuw is zoals vroeger. Het probleem is alleen dat zijn oude broeken ondertussen veel te kort zijn, natuurlijk. De mensen moeten denken dat er wel héél veel water in onze kelder staat." (lacht)

Wanneer je kleuterzoon zwaar ziek wordt, openbaart hij dan karakteriële eigenschappen die je nog niet eerder ontdekt had? "Ik vrees dat Rover de voorbije maanden een 'ik wil pannenkoeken en ik wil ze nú'-attitude heeft ontwikkeld. En ik vrees ook dat dat míjn schuld is: ik heb hem teveel verwend. De dokters hadden Evelien en mij nochtans op het hart gedrukt om dat niét te doen: 'Rover gaat het redden. Als jullie hem in de watten gaan leggen, zitten jullie op het einde van de rit met een onhandelbaar kind.' Evelien heeft die goeie raad opgepikt en is streng gebleven voor Rover. Maar ik dacht: 'Waarom zou ik in godsnaam onbuigzaam zijn ten opzichte van een kind dat kanker heeft?' Vandaag probeer ik de opvoedkundige brokken die ik met die houding gemaakt heb opnieuw te lijmen." (lacht)

Klinkvrienden

De winterkilte probeert door de ramen heen naar binnen te dringen, het is tijd voor koffie. Terwijl Pedro Elias de beschikbare Nespresso-opties voor me uitstalt, loopt op zijn smartphone het bericht binnen dat iemand zonet gedreigd heeft met een gewapende aanval op de Universiteit Antwerpen. Hij belt meteen naar Evelien, die zich toevallig in de buurt van de universiteit bevindt. Dertig seconden duurt hun gesprek. Dan hangt hij op. "Evelien is totaal niet onder de indruk. Dan zal ik me ook maar geen zorgen maken, zeker?"

Ik informeer of de actualiteit het afgelopen jaar eigenlijk tot hem is doorgedrongen. "Nee. De wereld is in 2019 grotendeels aan mij voorbijgegaan. Ik was nog wel op de hoogte van wat er zoal gebeurde, maar om eerlijk te zijn: I couldn't care less. Ik besef dat de regeringsvorming belangrijk is - als we ooit nog een regering krijgen, is het er hopelijk één die niet gaat besparen op de zorgen die Rover heeft gekregen - maar toch heb ik mij van heel de formatiesoap niks aangetrokken. Ik had andere katten te geselen."

Hij toont me een paar wit geworden haarlokken en zegt: "Ik ben in 2019 zeker vijf jaar ouder geworden. Je kan nog zo je best doen om vrolijk te blijven: als je kind kanker krijgt, zie je af. Ook fysiek. Evelien en ik hebben elkaar wel proberen te troosten door ook de goeie dingen in ons leven te benoemen, maar we kunnen er niet omheen dat het voorbije jaar er stevig heeft ingehakt. De speeltijd is voorbij, dat gevoel hebben we allebei heel hard. Het onheil is langsgeweest. Zorgeloos door het leven huppelen zit er niet meer in."

"Het goeie nieuws is dan weer dat ik dit jaar mijn mensbeeld heb bijgesteld. Vroeger was ik er allerminst van overtuigd dat wij het goed voor hebben met elkaar. Maar de afgelopen maanden heb ik ingezien dat mensen fundamenteel lief zijn. Vrienden van ons - ik noem ze 'de vrienden van de klink' - hebben zeven maanden lang minstens twee keer per week eten voor ons gemaakt en dat 's ochtends aan onze deurklink gehangen. Dat was ongelooflijk ontroerend."

Hij pauzeert even en neemt vervolgens een binnenweg naar een welgemeend advies. "Als ik je lezers één levensbeschouwelijke raad mag geven, dan is het deze: probeer milder te zijn voor elkaar. Besef dat een geliefde die er nu nog is, er binnen een uur niét meer kan zijn. En dat het zonde zou zijn, mocht je in de film van zijn of haar leven de rol van klootzak vertolken."

"En nu ik toch op de preekstoel sta: tracht te zien hoe goed wij het hier hebben. Evelien en ik zijn de afgelopen maanden bijgestaan door dokters, sociaal assistenten, psychologen en cliniclowns. Wij hebben van de overheid een maandelijks bedrag gekregen waarmee we onze medische kosten kunnen dekken. Wij konden in het ziekenhuis zelfs naar een muziekklasje gaan als we Rover even uit zijn kankerbubbel wilden bevrijden. Hoe zuur er in dit land ook gestemd wordt, op het gebied van zorg leven wij in een paradijs. Het zou ons sieren, mochten we daar eens wat vaker bij stilstaan."

Lichtgevend hert

Zeven maanden lang reden Pedro Elias en Evelien Broekaert bijna dagelijks van Antwerpen naar het Leuvense Gasthuisbergziekenhuis. Zeven maanden lang moesten ze de afrit Vilvoorde - de oprijlaan naar de speeltuin van Woestijnvis - met pijn in het hart overslaan. En toch houden ze aan de familiale leukemietripjes ook mooie herinneringen over. "De avonden voor Rover een beenmergpunctie moest ondergaan - wat doorgaans om zeven uur 's ochtends gebeurde - gingen we altijd samen met vrienden kamperen op een veld in de buurt van het ziekenhuis. We legden dan marshmallows op de barbecue en bleven slapen in ons busje, dat we volledig hadden ingericht als Rovers slaapkamer. Alles was er: zijn knuffels, zijn superheldenpakken, zelfs zijn lichtgevende hert. Die beenmergpunctie-avonden waren onwaarschijnlijk gezellig."

Er valt een stilte, gevolgd door een bekentenis. "Ik ga iets grofs zeggen: soms mis ik onze uitstapjes naar Leuven. Natuurlijk ben ik enorm blij dat Rover aan het genezen is en dat hij stilaan weer een normaal leven heeft. Maar anderzijds: de omstandigheden van de voorbije maanden hebben mij toegelaten om de beste papa van de wereld te zijn. Ik bracht Rover naar de chemo, ik zorgde ervoor dat hij zijn pillen nam, ik vrolijkte hem op ... Ik vond het heerlijk dat ik zo belangrijk voor hem kon zijn. Een kind met kanker hebben is verschrikkelijk, maar het geeft je wel de kans om er heel actief van te houden."

(na een stilte) "Denk nu niet dat ik kanker aan het romantiseren ben. Het is een rotziekte die levens verwoest. En ik wou dat Rover ze nooit gekregen had. Ik zeg alleen dat Evelien en ik dit jaar ondanks alles het gevoel hebben gehad dat we lééfden. Er waren niet alleen tranen, er waren ook slappe lach-momenten. Er was niet alleen vermoeidheid, er waren ook opstootjes van adrenaline. Ook al was het een heftig jaar: we hebben uit onze miserie ook een zekere schoonheid kunnen puren."

Sigarettenregel

Felix van Groeningen maakte het in The Broken Circle Breakdown op hartverscheurende wijze aanschouwelijk: ouders van een kind met kanker reageren vaak heel verschillend op het loerende noodlot. Dat was ook bij Pedro en Evelien het geval. "Evelien is er van in het begin van uitgegaan dat Rover het zou redden, ik heb elke nacht gedacht dat hij ging sterven. Evelien kon in het ziekenhuis naar een serie over Maddie McCann kijken (het Engelse meisje dat in 2007 in Portugal verdween, red.), ik heb films waarin het slecht afloopt met kinderen angstvallig vermeden. Evelien dacht al vrij snel aan het leven ná de chemo, ik geraakte mentaal nog niet eens tot aan de volgende dag. En toch hebben we het samen ongelooflijk goed gedaan. We hebben nooit op hetzelfde moment diep gezeten: de ene dag was ík gebroken en moest Evelien mijn hand vasthouden, de volgende dag waren de rollen omgekeerd. Wat Rover is overkomen, heeft bewezen dat wij heel goed bij elkaar passen."

Elke leukemie-ouder is anders, doceert de expert die hij tegen wil en dank geworden is. "Sommige mama's en papa's herscholen zich tot pratende kankerencyclopedieën, anderen trekken zich stilletjes terug in de ziekenhuiskamer van hun kind. Zelf behoorde ik tot de laatste categorie: ik meed het gezelschap van andere ouders. Ik wilde niet dat ze de testresultaten van Rover zouden inkijken en zeggen: 'Die bloedwaarden zien er goed uit, maar van de chemo die hij morgen gaat krijgen, zal hij wreed hard moeten kotsen.'"

"Ik vond mijn heil in bijgeloof. Nadat de dokter ons verteld had dat Rover kanker had, ben ik naar buiten gegaan, heb ik twee sigaretten na mekaar gerookt en heb ik tegen mezelf gezegd: 'Als je ooit nog één sigaret opsteekt, gaat Rover het niet halen.' Die zelf bedachte regel gaf mij een houvast: zolang ik de sigarettenregel niet zou overtreden, zou Rover het overleven. Ik schonk mezelf de illusie dat ik controle had over zijn lot. Dat we voor zijn redding niet volledig afhankelijk waren van de wetenschap. Een achterlijke gedachte natuurlijk, maar zo werkt mijn bijgelovige hoofd nu eenmaal."

Pedro Elias senior

Het schemert uitbundig, de lucht kleurt in geen tijd rood en oranje. Alsof het opperwezen - of wat daarvoor moet doorgaan - het hoog tijd vond om eindelijk eens wat kerstverlichting in de wolken te hangen. De decorwisseling geeft nog wat meer gewicht aan het thema van het tweede bedrijf van ons gesprek: het overlijden van Pedro Elias senior, ondertussen al twee maanden geleden.

De feiten waren - zoals wel vaker - ontgoochelend banaal. "Mijn papa is in een kaaswinkel in Berchem op zijn hoofd gevallen. Een paar dagen later heeft hij een hersenbloeding gekregen. Ze hebben hem in de kliniek nog in leven gehouden tot iedereen - ook mijn zus, die in Tel Aviv woont - zich rond zijn sterfbed verzameld had. We hebben samen de machines uitgeschakeld die hem aan het leven klonken."

"Terwijl we afscheid namen van mijn vader, is er iets grappigs gebeurd. Ik had nogal theatraal mijn gezicht in dat van mijn papa begraven en zei huilend: 'Sorry voor wat ik u misdaan heb. En als gij mij iets misdaan hebt, vergeef ik het u ook.' Precies op dat moment ging één van zijn ogen open. 'Hij is wakker!', riep mijn moeder. Maar wat bleek? Ik had per ongeluk met mijn voorhoofd over zijn gezicht gewreven en één van zijn oogleden opgetild. Toen dat eenmaal was uitgeklaard, hebben we allemaal minutenlang de slappe lach gekregen. Zelfs de dokter kon zich na een tijdje niet meer inhouden."(glimlacht)

"De week nadien hebben we mijn vader twee keer begraven: één keer in België, en één keer in de Pyreneëen, naast een heel mooi kerkje in the middle of nowhere. Zijn as bevindt zich in nu twee verschillende landen. En zo hoort het. Zijn hart lag ook zowel in België als in Spanje."

Pedro Elias senior had regelmatig een gastrolletje in Control Pedro, het tv-programma van Pedro Elias junior. Hadden ze een hechte band met elkaar? "Absoluut. Al waren we nogal spaarzaam op expliciete uitingen van affectie. Elkaar een kus geven, was qua intimiteit al heel wat. Wat we het liefst deden, was samen naar de matchen van FC Barcelona kijken. Mijn vader kwam dan bij ons op bezoek. Om Rover en Bonnie niet wakker te maken, belde hij niet aan, maar tikte hij tegen het raam naast de voordeur. Tik-tik-tik. Dat geluid mis ik nu heel hard."

Hij zakt even weg in zijn gedachten. Dan: "Drie dagen voor de dood van mijn vader, heb ik met hem een gesprek gehad dat ik niet snel zal vergeten. Ik was de week voordien naar een Spaans restaurant gegaan om naar een wedstrijd van Barça te kijken. Maar omdat de ober zo onbeschoft was, was ik het daar onmiddellijk weer afgebold. Ik wilde dat in het ziekenhuis aan mijn vader vertellen. Maar hij onderbrak mij zodra ik de naam van het restaurant had uitgesproken: "Zwijg mij over die keet, Pedro. Ik ben daar dertig jaar geleden eens geweest. De ober was er zo onbeleefd dat ik direct weer naar buiten ben gegaan." Ik zei: "Papa, je gaat me niet geloven, maar ik heb vorige week in precies hetzelfde restaurant precies hetzelfde meegemaakt." Hij heeft toen heel mooi naar mij geglimlacht. Ik heb zijn hand vastgepakt en gezegd: 'Wij lijken op elkaar, papa. Sterker nog: wij zijn twee dezelfden.' Ik ben de voorzienigheid nog altijd dankbaar dat mijn laatste gesprek met mijn vader zo'n mooi besluit is geweest van ons gezamenlijke leven. Ik had mijn papa nog nooit gezegd dat ik hem graag zag. Maar door te zeggen 'Wij lijken op elkaar', heb ik dat toch nog kunnen doen."

Rouwcitytrip

Wie al eens met Pedro Elias op stap is geweest, zal het beamen: hij roept al jaren keihard 'Yeti!' wanneer hij in het straatbeeld een Skoda Yeti signaleert. Een kwestie van - jawel - bijgeloof: roept hij het niét, dan sterven zijn ouders, denkt hij. Ik vraag of zijn Yeti-routine overeind is gebleven nu zijn vader tegen alle afspraken in toch gestorven is. "Eigenlijk zou ik tegen het universum moeten zeggen: 'De pot op met uw klote-Yeti, vanaf nu zeg ik 'Chevrolet!' (lacht) Maar ik heb over de kwestie diep nagedacht en besloten om mijn Yeti-bijgeloof toch maar in stand te houden. Mijn mama leeft nog: ik kan niet het risico lopen dat ik haar iets aandoe door niet langer Yeti te roepen. Dat mijn papa gestorven is, bewijst ook niet dat mijn Yeti-procedure zinloos is. Misschien werkt 'Yeti!' roepen wel enkel voor vrouwen. Of misschien was mijn vader tien jaar geleden al gestorven als ik niet al die jaren 'Yeti!' had gebruld."

Belet de ziekte van Rover hem momenteel om voluit om zijn vader te rouwen? Slikken de beste papa's van de wereld hun verdriet tijdelijk in om beter voor hun zoon te kunnen zorgen? Hij glimlacht en zegt: "Ik heb nog wel wat tranen in voorraad, ja. Ik denk dat ik volgend jaar maar eens een rouwcitytripje inlas. Dan huur ik in mijn eentje ergens een kamer en laat ik al dat verdriet de vrije loop. Ik wil vermijden dat ik op een gegeven moment implodeer."

De ondergaande zon is verdwenen, de lichtheid in het discours van Pedro Elias ook. "Hoe vrolijk ik mij vandaag ook voel, ik ben vaak bezorgd. Sinds de dood Rover op de hielen heeft gezeten, heb ik dubbel zoveel schrik om dood te gaan als vroeger. Ik heb al weken een stekende pijn in mijn hals. Kan je geloven dat ik al naar de dokter ben gegaan om te vragen of ik kanker heb? Dat is niet zo, is ondertussen gebleken, maar zolang de pijn niet weg is, ben ik er niet gerust op. Nu ik ervaren heb hoe kwetsbaar wij allemaal zijn, vind ik het eigenlijk raar dat wij niet op dagelijkse basis panikeren over onze sterfelijkheid. Ik begin steeds beter te begrijpen waarom mensen religies hebben uitgevonden. Mocht ik erin slagen om te geloven dat er een hiernamaals is, zou ik me stukken veiliger voelen. Nu is het bibberen en beven. Ik moet de angst voor de dood constant wegduwen."

Kan iemand die zo veel talent heeft voor bijgeloof dan niet gewoon beslissen om gelovig te worden? "Toch niet", lacht hij. "De Jezuieten hebben vroeger net iets te hard geprobeerd om mij hun geloof op te dringen. Ik heb aan hun bemoeizucht een levenslange balorigheid ten opzichte van all things christendom overgehouden, vrees ik."

We nemen nog gauw een voorschotje op 2020. Ik vraag Pedro Elias wat ik hem op 1 januari - de dag waarop de toekomst belangrijker is dan het verleden - zoal mag toewensen. "Een gezinsreisje naar Portugal", antwoordt hij. "Ik zou daar in ons busje graag een tijdje gaan rondbollen. Even leeglopen, even helemaal niks doen. De afgelopen jaren zijn ongelooflijk intens geweest. Vijf jaar geleden hebben Evelien en ik elkaar leren kennen. Drie maanden later hebben we Rover gemaakt. Nog een jaar later was Bonnie er. Vervolgens zijn we getrouwd. En dit jaar kreeg Rover kanker. Je begrijpt: wij willen in 2020 gewoon eens op een wei in Portugal gaan liggen." (lacht)

Maar eerst is er nog Kerstmis: een feest waar peperkoeken Pedro niet ironisch over doet. "Ik heb zoals elk jaar een veel te grote kerstboom gekocht. Daar gaan we ons op kerstavond familie Von Trapp-gewijs rond verzamelen. We zullen onze pollekes kussen dat we er nog allemaal zijn en elkaar eens goed vastpakken. Het wordt ten huize Elias-Broekaert een warme kerst, geloof me."

Via de Instagram-pagina @de_rovers kan u in naam van Rover Kom Op Tegen Kanker steunen.

[chocan-wendy]

Slakkenslijm wat is het?

Een voorouderlijk schoonheidsgeheim 100% natuurlijk!

Gebruikt sinds de oudheid, het slijm van de slak bevat veel

gezonde stoffen, zeer gunstig voor de huid: reparatie,

genezing, flexibiliteit, anti-aging, hydratatie, helderheid,

bescherming. Het helpt om te voorkomen, te verlichten en

om verschillende soorten problemen en ziekten te laten

verdwijnen. Effectief voor huid en natuurlijk:

acnelittekens, striae, psoriasis, eczeem, rimpels, bruine

vlekken, zwarte stippen, rosacea, etc.

Slakkenslijm: een schoonheidsgeheim voor een mooie huid

Natuurlijk lijkt het gebruik van slak slijm een beetje vreemd. Het is inderdaad

verbazingwekkend om deze substantie op je gezicht aan te brengen, nu weten we dat het zeer nuttige voedingsstoffen bevat om een mooie huid te hebben. Slakslijm heeft een verzorgende, helende en anti-rimpel werking, het is je nieuwe schoonheids bondgenoot.

Waarom wordt slakslijm gebruikt in crèmes en gels?

Het gebruik van slakkenplak om huidaandoeningen te behandelen is niet nieuw, maar een oude methode in Chili. Sindsdien zijn de actieve ingrediënten van gastropod-slijm wetenschappelijk bewezen. Van nu af aan nemen overal slakkenkwekers hun slijm op voor crèmes of gels. Het wordt natuurlijk gefilterd voordat het in cosmetica wordt geïntegreerd.

Het slijm van slak regenereert en herstelt een mooie huid. Als dit in het begin verrassend is, is het nu bewezen dat slakkenslijm een echt concentraat is vol voordelen voor de huid. Met name dank aan allantoïne, een voedend cosmetisch ingrediënt, dat in eerste instantie wordt aangetroffen in bepaalde dierlijke urine, in bepaalde planten en dus in slijm van slakken. Genezing en herstellend, het heeft het vermogen om dode cellen te elimineren en de cel vernieuwing te versnellen. Ook is het geval dat het glycolzuurbevat van nature en dat het een zachte afschilfering en cel vernieuwing stimuleert. Het slakslijm bevat ook veel regenererende vitamines, te beginnen met vitamine E.Antioxidant, het draagt bij aan de genezing van de huid en de hydratatie ervan. Het zit ook vol met vitamineAen C. 

Slakkenslijm verzacht en verstevigt de huid. Zeer rijk aan collageen en elastine Collageen is een eiwit dat bindweefsel helpt ondersteunen. Met andere woorden, het garandeert het flexibele onderhoud van de huid. Het verlies van collageen door de jaren heen zorgt voor een verzakte en verouderende huid. Elastine, dat ook een eiwit is, ondersteunt ook de structuur van de huid. Collageen en elastine werken samen om het weefsels in stand te houden. Het slijm van de slak, met zijn sterke penetrerende kracht, geeft deze twee vezels die ze van jaar tot jaar verliest weer terug aan de huid. Slakkenslijm verminderd rimpels De voedingsstoffen en eiwitten van slijm van slakken laten het toe om de cel vernieuwing te genezen, te verzachten, te verstevigen en te versnellen. Slakkenslijm is daarom een uitstekend anti-rimpel product. Het is een biologisch product en alles wat men in de crèmes van de handel kan zoeken om het verschijnen van de rimpels te verminderen. 

In welke gevallen word slakkenslijm in cosmetica gebruikt? 

Hoewel de samenstelling en effecten van slijm van slakken op de huid zijn aangetoond, kunnen we ons toch afvragen of dit goed voor ons is. 

Dus in welke gevallen kan slakslijm ons helpen?

Een gave huid: Eenvoudig een mooie huid hebben. Dankzij zijn regenererende, verstevigende, helende eigenschappen, slakkenslijm zit vol met beloften om een gladde en gladde huid te hebben. Vecht tegen rimpels, zowel bij preventie als bij het herstellen van rimpels, kan slakkenslijm een goede manier zijn om een huid te versterken of houd de huid langer zonder of verminder rimpels. Duidelijke acnelittekens: Met de combinatie van de voedingsstoffen, allantoïne en glycolzuur in de eerste plaats, helpt het slakslijm afschilfering van dode huidcellen voor een soepele, krachtige en snelle cel vernieuwing. Dat is alles wat u nodig hebt om acne-littekens effectief glad te maken.

De voordelen van slakkenslijm voor haarverzorging: Slakkenslijm is een ideaal ingrediënt voor cosmetische haarverzorging. De natuurlijke bestanddelen maken het een ideale combinatie om het uiterlijk van de hoofdhuid te voeden, hydrateren en verbeteren (allantoïne, collageen, elastine, glycolzuur, vitamine C en A, natuurlijke antibiotische peptiden). Regenererende eigenschappen van deze ingrediënten, de slakslijm maakt de behandeling mogelijk van huidziekten die de hoofdhuid aantasten: eczeem, psoriasis.

Er zijn artiekelen te bestellen zoals haarbalsem,haarmasker,oogcontour,Verlichtend gezichtsmasker met slakkenslijm, vitamine C,Douchegel met slakkenslijm en aloë vera en zo meerdere produckten!!

[carmenentius]

Mijn keuze tijdens de pitch om de beukenboom te beschouwen als stille bewaker van tijd en context refereert aan het werk van Oto Hudec waar ik eerder gedurende Atelier over schreef in het werk Knijpen en Strelen:

Elk van zijn boomlandschappen is een formalistisch genot voor het oog. De beschouwer kan zich verliezen in de schoonheid van de schilderingen individueel en mag daarvoor het levensbeschouwelijke dilemma, wat het beeld immers in relatie brengt met die andere twintig, volledig over het hoofd zien. De beschouwer die een stapje achteruit doet, zal het opvallen hoe al deze bomen samen de stille bewakers zijn van de snelle veranderingen die het leven ons te bieden heeft en hoe Hudec ons wijst op de functie van de boom als archief. De boom is een van de meest uitgesproken representaties van leven, zonder inhoudelijk die levensvraag te beantwoorden. Wat nu de beste manier van leven is, kan geen schilpadschild of grasspriet beantwoorden. Maar die vraag blijft  Hudec er wel van verhinderen ten volste van het leven te genieten.

De bomen die een sterke relatie hebben met de plekken of iconen die Amsterdam representeren, werpen "objecten' af die al gedeeltelijk bezielt zijn, maar door de toerist kunnen worden aangevuld als herinnering. Die gedachte moet worden gecreërt door de context die ik aanbied als  ik de objecten op de markt presenteer. Mijn eerste onderzoek verricht ik online:

DE DAM

Op De Dam in Amsterdam wordt ieder jaar de dodenherdenking gehouden, die het verlies van mensenlevens herdenkt in de vorm van een ceremonie. Onderdeel van de ceremonie is het voordragen van het winnende gedicht van de jaarlijkse gedichtenwedstrijd:

De stille getuige. De boom aan de rails. Omringd door prikkeldraad. Torende boven het wachtershuisje. Geworteld in grond van ellende. De boom hoorde de doffe knallen. Rook de mist van angst. Zag een uitzichtloze weg. Wanhoopte een eindeloze strijd. Troostend het kind met verdriet. Omarmend de vrouw in wanhoop. Bemoedigend de man zonder uitzicht. Beschermend hen zonder schuilplaats. Bladeren fluisteren de herinnering. Takken vertellen het verhaal. De bast verzacht de pijn. De wortels vangen de tranen. De boom vertelt het verhaal van toen. Het staat gekerfd en wordt nooit vergeten

Een heel andere benadering van "de boom" representatief op de dam kan de traditie zijn om daar ieder jaar de 21-meter hoge kertboom te plaatsen in december.

http://static.panoramio.com/photos/large/16832142.jpg

http://www.parool.nl/amsterdam/gedicht-van-18-jarige-tijdens-dodenherdenking-op-de-dam~a3612894/

HET RIJKSMUSEUM

Al 132 jaar groeit er in de tuin van Het Rijksmuseum in Amsterdam een vleugelnootboom. De boom overspoelt de tuin met schaduw door zijn reusachtige bladerdek en maakt daarmee nieuwgroei onmogelijk. Echter, men heeft het hart er niet voor zich van de boom te ontdoen. 

https://www.nrc.nl/nieuws/2013/01/08/een-mooie-tekst-onder-de-vleugelnootboom-van-het-rijks-roept-u-maar-a1438381

DE WALLEN

De bomen zijn de stille bewakers van daar waar ze zijn geworteld. Zo ook de lange rij bomen op de wallen, die rooie oortjes zullen hebben van dat waar ze jaar in jaar uit over waken. En dat al sinds de 17e eeuw, toen Amsterdam een van de eerste Europese steden was die aan systematische boombeplanting begon. De Nieuwmarkt en Kloveniersburgwal waren een van de eerste plekken die daarvan werden voorzien. 

http://amsterdamsverleden.nl/boombeplanting/

REMBRANDTHUIS

Rembrandt is een van de oude meesters die representatief is voor de Nederlandse geschiedenis van de schilderkunst. Zijn meest bekende ets is De Drie Bomen, vermoedelijk naar een stel bomen op de Diemerzeedijk in Amsterdam Oost. 

http://www.rembrandthuis.nl/nl/rembrandt/collectie-rembrandthuis/etsen/

ANNE FRANK HUIS

Het Anne Frank huis is dé plek in Nederland die nog meer dan het monument op de Dam door de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog is bezielt. Achterin de tuin stond tot voor kort een kastanjeboom, cultureel erfgoed, die door een storm is gesneuveld. De kastanjes van de boom zijn meer dan eens als souvenir meegenomen, maar zijn nu haast relikwieën. Met de val van de boom zijn er een hoop kastanjes verzameld om de Anne Frank Boom opnieuw te kunnen laten bloeien door het hele land.  

https://www.trouw.nl/home/de-cultus-rond-de-boom-als-cultureel-erfgoed~af7fc4a9/

https://www.nrc.nl/nieuws/2010/10/16/de-anne- frankboom-leeft-11956616-a470062

VONDELPARK

Tot slot staan er nog ruim 4.700 dierbare bomen in het Vondelpark. Al in 1954 verscheen er in de dichtenbundel Vergezichten en Gezichten van M. Vasalis een ode aan de boom in het Vondelpark:

Er is een boom geveld met lange groene lokken. Hij zuchtte ruisend als een kind terwijl hij viel, nog vol van zomerwind. Ik heb de kar gezien, die hem heeft weggetrokken. O, als een jonge man, als Hector aan de zegewagen, met slepend haar en met de geur van jeugd stromende uit zijn schone wonden, het jonge hoofd nog ongeschonden, De trotse romp nog onverslagen.

Veel teksten volgden op het gedicht, tot op de dag van vandaag. De liefde voor de bomen in het park uit zich alleen al in de zeer gedetailleerde kaart van het groen die plant voor plant en boom voor boom omschrijft welke soort en welke leeftijd het heeft. 

http://www.elsevier.nl/cultuur/article/2015/04/aan-een-boom-in-het-vondelpark-1744101W/

http://www.inhetvondelpark.nl/bomenkaart.html#

De volgende stap is het bezoeken van de locaties om de context echte te ervaren en met dat wat ik zie en voel aan te vullen en de verdiepen.

[naomiwielant]

Ons samen zijn, stelde niets voor. Toch doet het pijn om uit elkaar te gaan. Ik wil huilen. Schoonheid laat geen tranen toe. Er zijn geen woorden om ons verlies te beschrijven. Enkel het gevoel van eeuwig gemis. Schenk daarom de thee uit. Laat ons nog een glas heffen. Het werk van morgen vergeten. De zorgen verzacht. Ik zeg tot ziens met een eerlijk hart. We zullen elkander wederzien.